หัวข้อ: [นิยาย] เทพีของผม

[FaAS]

หายศีรษะ ไปเดือน กว่า ...  โผล่มาอีกครา ..กับ ..
นิยายรักเข้มข้น! ดุเดือด! เลือดพล่าน! ระเบิดกระท่อม! ถล่มโตเกียวทาวเวอร์! (ที่พูดมาไม่มีเลย)(แล้วจะพูดทำไมฟะ =_=?)

ขอบคุณทุกข้อความ ขอบคุณทุกกำลังใจ ขอบคุณคนที่ยังไม่ลืม ขอบคุณจริงๆ คับ ซาบซึ้งขั้นรุนแรง T ^ T
ความจริงก็ถอดเฝือกได้ซักพักแล้ว แต่ยังเจ็บอยู่นิดหน่อยเวลาขยับ แต่ก็โอละคับ กลับมาใช้ชีวิตได้อย่างปกติ
ขอบคุณอีกครั้งอย่างมากมายจริงๆ ..
 

คนเขียนอยู่ญี่ปุ่นเหรอครับ keyboard เป็นภาษาญี่ปุ่นด้วยอ่ะ แต่เขียนนิยายไทยได้ แสดงว่าสกิลพิมพ์สัมผัสต้องสุดยอดแน่นอน

คับ ^ ^ แต่ก็ไม่ได้พิมพ์สัมผัสเก่งเล้ย อาศัยความอดทน พิมพ์ๆ ลบๆ หาตัวอักษรกันไป (ฮา)
ถือโอกาสนี้ออกตัวขออภัยล่วงหน้าถ้ามีตรงไหนในนิยายที่พิมพ์ผิดเลยละกันนะ (^ ^a)

ว่าแต่ .. จะยังจำเรื่องราวกันได้ไหมเอ่ย ? และจะยังมีคนอ่านไหมเนี่ย แหะๆ


----------------------------------------------------------------------------

เทพีของผม 07

" กูจะไม่ไหวแล้วนะไอ่เกมส์ ไอ่ตั้น" ผมโทรไปเรียกไอ่เกมส์กับไอ่ตั้นเพื่อนรักเพียงสองคนมาโวยวาย ถือเป็นการสังสรรค์เพื่อนเก่าไปในตัวหลังจากเปิดเทอมเป็นเวลาเดือนกว่าแล้ว ที่เราแทบไม่ได้เจอกันเลยนอกจากบังเอิญสวนกันบ้างในมหาลัยเท่านั้น ได้ข่าวว่าตอนแรกที่ตั้นรู้เรื่องของผมก็เหวอไปไม่น้อยเหมือนกันที่ผมเอาจริง แต่มันช่วยไม่ได้หรอก สองคนนี้เป็นเพื่อนของผมที่ผมรักมาก ผมก็ไม่อยากปิดบัง และมันก็ไม่แปลกอะไรหรอกถ้าตั้นจะรับไม่ได้ในเมื่อผมเองยังต้องทำใจยอมรับ ตัวเองอยู่นานพอดูเหมือนกัน

"ต่อมหื่นแตกเรอะเมิง?"

"ไอ่ -beep-!" อ่ะโห...เสียงอะไรดังบี๊บๆ เดี๋ยวนี้มีการมาเซ็นเซอร์คำหยาบกันด้วยเหรอครับ? โน่น .. ถ้าจะเซ็นก็เซ็นตั้งแต่แรกดิมาเซ็นเซอร์อะไรกันปาเข้าไปตอนที่ 7 เนี่ย
"กูหมายถึงกูรักเค้า ยิ่งวันๆ กูยิ่งอยากบอก .. อยากกอด .. เอ้อ! อยากทำอย่างอื่นด้วยพอใจยัง?"

"งั้นแล้วเมิงรอไรอยู่ ..." ตั้นพูด..

".. เมิงก็บอกเค้าไปดิ" ไอ่เกมส์ต่อ ... สองคนนี้มันเป็น B1 B2 กันรึไงฟะ!?

".. แต่ถ้าบอกไปแล้วแม้แต่ความเป็นเพื่อนต้องจบกัน กูก็ทนไม่ได้อยู่ดี"

"เรื่องมากจริง งั้นเมิงจะเอาไง? เอาให้แบบว่าไปบอกรักเค้าแล้วเค้าก็โอเค แฮปปี้เอนด์ดิ้ง? ... นิยายเรื่องนี้ก็จบ"

"เออ .. เมิงไปบีบคอคนเขียนให้กูหน่อย ..."

"ถ้ากูทำได้กูทำไปนานแล้ว" ไอ่เกมส์บ่น "เชี่ยไรให้คนหล่อบาดใจอย่างกูเป็นได้แค่เพื่อนพระเอกอย่างเมิง"

"พระเอก?" ผมทวนคำ "กูน่ะเหรอเป็นพระเอก พระเอกที่ไหนมีสภาพแบบนี้ฟะ เว้ยยยยย อึดอัดๆๆ มองราย? มีปัญหาเรอะ!?" ว่าแล้วผมก็หันไปพาลคนอ่านที่ทำหน้าเซ็งๆ เพราะคงไม่เห็นพระเอกเรื่องไหนเป็นอย่างผมอีกแล้ว ใช่ซี้!? พระเอกเรื่องอื่นๆ น่ะเหรอ? เท่ ขรึม ไม่ก็อ่อนโยน สมองปราดเปรื่อง อะไรๆ ก็สมบูรณ์แบบไม่เหมือนผม ..เฮ้อ

"พวกเมิงสองคนบ้าอะไรกันวะ?" ตั้นไม่เข้าใจ และดูเหมือนโต๊ะข้างๆ ก็จะไม่เข้าใจเช่นกัน..

เค้าว่ากันว่าเกิดเป็นคนคอแข็ง กินเหล้าเท่าไหร่ก็ไม่เมานี่ก็ซวยไปอย่างนะครับ บางครั้งอยากจะลืมโลกบ้างก็ทำไม่ได้ เหล้าจำนวนมากแค่ไหนก็ทำได้แค่ทำให้ผมรู้สึกมึนและบ้าบอมากขึ้นจากเดิมไปนิด หน่อย แต่ไม่เห็นจะทำให้ผมลืมอะไรไปจนหมดสิ้นได้อย่างที่เห็นคนอื่นๆ เค้าเป็นกันเลย ในขณะที่สองคนนั้น ... เมาแอ๋ไปเรียบร้อย เป็นภาระให้ผมต้องพากลับอีก โชคดีที่ไอ่ตั้นมาพักอยู่กับเกมส์ตั้งแต่เข้ามหาลัยแล้ว ผมเลยไม่ต้องเสียเวลาอะไรมากมายนัก จะได้เอาเวลาไปนั่งคร่ำครวญกับตัวเองคน เดียวต่อไป ... แล้วสรุปว่าผมไปเสียเงินเลี้ยงเหล้าพวกมันเพื่ออะไรกันเนี่ย -_- !? เวร…


()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()


"คิดกลับบ้าน?" ผมทวนคำเมื่อได้รู้จากเก๋ที่อยู่ๆ ก็นัดผมที่ใต้คณะ

"อื้ม ไม่รู้เหมือนกัน อยู่ๆ เมื่อเช้าก็บอกว่าจะกลับบ้าน 3 วันแล้วก็ไปเลย" อ่อ .. คิดกลับบ้าน สงสัยจะกลับเนื่องในวันพืชมงคล เฮ้ยย ~!! ว่าแต่พืชมงคลแล้วมันเกี่ยวอะไรฟะ -_- ?

"ขอบใจมากนะเก๋ ว่าแต่แล้วตกลงมีอะไรเหรอ?"

"อ้อ .. คิดฝากซองนี้มาให้แดนแน่ะ"

"อ่ะ ..อ๋อ ขอบใจมาก" ว่าแต่มันคืออะไรหว่า .. หวังว่าคงจะไม่ใช่ซองผ้าป่าหรอกนะ ผมรับมาแล้วก็แกะดูทันที เผื่อจะเป็นจดหมายรัก ฮี่ๆ (ก็หวังไปได้นะคนเรา) แต่แล้วสิ่งที่ผมเจอก็เป็นเงินจำนวนเดียวกับที่เคยให้คิดยืมไว้ พร้อมกับกระดาษแผ่นเล็กๆ เขียนขอบคุณไว้ ผมยืนงงๆ ไปซักพัก ไม่เข้าใจว่าทำไมคิดถึงต้องฝากคนอื่นมาให้ ? ทำไมถึงไม่เอามาให้ผมเอง ? แล้วทำไมคิดถึงกลับบ้าน ? ทำไม ..? ทำไม .. ?

..
....
...... ทำไมผมไม่โทรไปถามคิดซะเลยล่ะ ง่ายดี


หลังจากขอบใจเก๋และลากันสั้นๆ แล้ว ผมก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาทันที ไม่ต้องกดหาในสมุดบันทึกให้เสียเวลา ผมเลือกที่จะกดหาจากเบอร์ที่โทรออกล่าสุดง่ายกว่า เพราะในอันดับแรกๆ นั้นมักจะเป็นเบอร์ของคิดเสมอ ว่าแล้วก็นี่ไงล่ะ เบอร์แรกเลย … ผมเพิ่งโทรหาคิดไปเมื่อคืนนี้เอง ตอน 5 ทุ่มกว่าๆ …
5 ทุ่มกว่าๆ …
……
..

เฮ้ยย ~!!! นั่นมันตอนที่ผมนั่งกินเหล้าระบายความอัดอั้นตันใจกับไอ่เกมส์ไอ่ตั้นไม่ใช่เร้ออออ ? หรือผมจะเมาจนกดโทรหาคิดโดยไม่รู้ตัว ไม่ๆๆ ก็ผมรู้ตัวอยู่ตลอดเวลานี่หว่า แล้วงั้น นี่มัน …. ? เอ๊ะ ... ขอย้อนสกรอล์บาร์ขึ้นไปดูหน่อยเรื่องราวอีกทีซิ .... นั่นไง ! ไอ่เสียงบี๊บอะไรนั่นไม่ใช่เสียงเซ็นเซอร์คำหยาบ แต่กลับเป็นเสียงสัญญาณโทรออกโดยไม่ตั้งใจเพราะผมลืมล๊อคปุ่มมือถือหรอกเหรอ ?

.. ก็รู้อยู่หรอกนะว่าแกชอบความบังเอิญแบบงี่เง่าน่ะ ไอ่คนเขียน แต่แบบนี้เค้าไม่เรียก ‘บังเอิญ’ แล้ว เค้าเรียก ‘บังลัย’ (บรรลัย) ว้อยยยย!!!!

สมองน้อยๆ ที่ไม่ค่อยจะมีรอยหยักกะเค้าของผม ประมวลเหตุการณ์ทุกอย่างเชื่อมเข้าหากันได้อย่างง่ายได้ทันที โดยไม่ต้องมานั่งวาด mind map ให้เสียเวลา เหตุผลที่คิดฝากซองเงินผ่านทางเก๋มาให้ผม แทนที่จะมาให้ด้วยตัวเอง .. เหตุผลที่คิดกลับบ้านโดยไม่บอกกผมซักคำ .. และเหตุผลที่คิดไม่รับโทรศัพท์ของผมในตอนนี้ …

โอเค .. นิยายเรื่องนี้ใกล้จบแล้วสินะครับ นายเอกรู้ความจริง ส่วนพระเอกก็กลายเป็นเจ้าของไร่แห้วส่งออกรายใหญ่ไปโดยไม่รู้ตัว .. คนอ่าน คนเขียน ได้เวลาแยกย้ายกลับบ้านใครบ้านมันแล้วครับ … มันจบแล้ว …จบแล้ว …



… เหรอ ?


ไหนๆ มันก็ต้องจบผมก็จะให้มันจบแบบเคลียร์ๆ ไม่ค้างคาอะไรทั้งนั้น ผมจะพูดกับคิดตรงๆ แมนๆ แล้วผมจะเลิกยุ่งกับเขาอีกถ้ามันจะทำให้เขารังเกียจ ผมไม่อยากให้เขาอึดอัด ต้องคอยหลบหน้าผมตลอดชีวิตอีกหลายปีในรั้วคณะเดียวกันของเรา

ทนอ่านกันอีกนิดนะครับ .. แล้วช่วยอยู่เป็นเพื่อนผมในตอนเศร้าๆ ของผมนี้ด้วย ส่วนไอ่คนเขียน มาเลย ! เอามาเลย ! แบคกิ้งซาวนด์เพลงอกหักน่ะ เอามาเด้ ถนัดนักไม่ใช่เหรอไง!? สะใจนายแล้วสินะ T _ T



()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()

ไม่ต้องเสียเวลาจัดกระเป๋าอะไรให้เสียเวลา ผมอาบน้ำด้วยน้ำเย็นจัดอยู่นานเพื่อให้ร่างกายเย็นเฉียบ สายน้ำที่เย็นฉ่ำ .. แม้มันไม่อาจช่วยอะไรได้ในความเป็นจริง แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นบ้าง ทุกครั้งที่ผมมีปัญหา ผมมักจะชอบอาบน้ำด้วยน้ำเย็นจัดเสมอ …ผมสะพายเป้คู่ใจไปใบเดียว และขับรถตรงไปยังสนามบิน ซื้อตั๋วไฟลท์ที่มีและนั่งรอเวลาไปอย่างนั้น … ด้วยสภาพนี้ผมคงไม่อาจขับรถไปเองได้และมันก็ใช้เวลานานเกินไป ผมต้องการพูดกับเขาให้เร็วที่สุด เพื่อเราทั้งสองฝ่าย

จู่ๆ เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น ในขณะที่ผมนั่งเปื่อยแทบจะกลายเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับเก้าอี้ในสนามบิน ชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอทำเอาผมลืมหายใจไปชั่วขณะ แน่นอนว่าจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก .. คิด

"ฮัลโหล .. คิด"

"อ่ะ แดนเหรอลูก? นี่น้าพรแม่ของคิดนะจ๊ะ"

"อ่ะ น้าพรเหรอครับ !? สวัสดีครับ" ผมตกใจนิดหน่อยเพราะไม่คิดว่าจะเป็นแม่ของคิดที่โทรหา แต่มันก็แหงอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง คิดคงไม่มีวันโทรหาผมหรอก…

"คิด ไปบ้านลุงเพชร ไม่ได้เอามือถือไปด้วย พอดีน้าเห็นมิสคอลของแดน...” แม่ของคิดอธิบายเหตุผลที่โทรมา

"อ่อ .. ขอบคุณมากครับ คือ .. พอดีผมมีเรื่องต้องคุยกับคิดนิดหน่อย …" ผมจะบอกดีไหมนะ ว่าผมกำลังจะไปหาที่นั่น..

"มีเรื่องอะไรกันรึเปล่าจ้ะ? บอกน้าได้ไหม?" คำถามของน้าพรทำให้ผมแปลกใจอยู่ไม่น้อย มีน่ะมีครับ แต่จะให้บอกว่าอะไรดีล่ะ ‘ผมแอบชอบลูกชายคุณแม่ ลูกชายคุณแม่รังเกียจมากเลยเตลิดหนีกลับบ้านไปแล้วนั่นไงครับ’ … น่ะเหรอ ? มันจะตอกย้ำซ้ำเติมตัวเองเกินไปแล้วว้อยยย T [] T !!!

“……..” ผมได้แต่เงียบ

“คือ น้าเห็นคิดเค้ากลับบ้านมาซึมๆ หงอยๆ ไปเลยน่ะ แล้วก็มีแดนที่โทรมา น้าก็เลยลองถามดูน่ะจ้ะ” ซึม .. ? แมนทั้งแท่งแต่ดันมีผู้ชายมาชอบถึง 2 คน มันก็สมควรเซ็งอยู่หรอกครับ ผมก็พอจะเข้าใจ … แต่ไอ่ที่ต้องซึมน่ะมันทางนี้ต่างหาก! T _ T

"คือ อันที่จริงแล้วผมก็กำลังจะไปที่นั่น จะไปคุยกับคิดน่ะครับ ขอโทษนะครับที่ต้องรบกวนและทำให้เดือดร้อน" ผมตัดสินใจบอกน้าพรไปในที่สุด.. เพราะว่า…
“แต่ … ผมจำทางไปบ้านคิดไม่ได้แล้วอ่ะค้าบ รบกวนบอกวิธีไปหน่อยได้ไหมครับ T_T” อกหักแล้วยังจะโง่ได้อีก จะไปบ้านเค้าแล้วก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าจำทางไม่ได้ บ้านเลขที่ก็ไม่รู้ แล้วจะไปยังไงหว่า … ผมมันไม่สมควรจะเป็นพระเอกเรื่องนี้จริงๆ ด้วยสินะ..


()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()


พอผมมาถึงบ้านของคิดก็เป็นเวลาเย็นมากแล้ว แต่ปรากฏว่าคิดยังไม่กลับจากบ้านลุงเพชร ลุงที่คิดสนิทสนมและนับถือมาตั้งแต่เด็ก ซึ่งอาศัยอยู่ในละแวกเดียวกันนั้นเอง น้าพรบอกว่าจะโทรศัพท์ไปบ้านลุงเพชรให้ เพื่อบอกคิดว่าผมมาหาถึงที่นี่ แต่ผมปฏิเสธไป .. น้าพรจึงเปลี่ยนมาเขียนแผนที่คร่าวๆ เพื่อให้ผมเดินไปที่บ้านลุงเพชร แต่มันคงเป็นแผนที่ที่คร่าวๆ เกินไปจริงๆ เป็นไปตามคาด .. ผมหลง T . T (ก็บอกแล้วว่าเซนส์เรื่องทางของผม ประเสริฐมากกกกก!) ซวยครับ ! .. ซวยกันให้เต็มที่ !แน่จริงอยากให้ผมซวยกว่านี้เอาตัวโกงมากระทืบผมด้วยอีกอย่างนึงเป็นไง !!!

(จัดให้.. : คนเขียน)

"ไอ่ชัย…" ผมหลุดปากออกมาเบาๆ เมื่อเห็นกลุ่มคนที่กำลังเดินมาอยู่ไม่ไกลจากตรงหน้า .. ไอ่ชัย พร้อมลูกน้อง สัญชาติญาณความเป็นพระเอกสุดแมน เท่ และเข้มแข็ง มันบอกให้ผม --- หลบ ---- ทันที (พระเอก ตรงไหนวะ - -?) ถ้ามาคนสองคนผมก็ซ่าออกอยู่หรอก แต่นี่เล่นมาเป็นฝูง เอ๊ยย~ เป็นกลุ่ม 5-6 คนแบบนี้ ..

แต่ดูเหมือนโชคจะไม่เข้าข้าง ไม่สิ … ไอ่คนเขียนมันไม่เคยเข้าข้างผมเลยต่างหาก (-*-) จึงไม่อาจพ้นสายตาไอ่ชัยไปได้…

"เฮ้ย! ตรงนั้นน่ะ" ไอ่ชัยหันมาทางผม ไม่มีใครนอกจากผมตรงนั้นทีพอจะเนียนได้เลย…

"ทักคนผิดรึเปล่าคร้าบ?" มุกสุดท้าย มุกสากลโลก ที่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลตามที่คาดการณ์ไว้

"ไม่ผิดหรอก หึหึ แก .. ศัตรูหัวใจฉัน" ใช่ที่ไหนล่ะ .. ตอนนี้เรามันก็หัวอกเดียวกันแหละครับ ไปช่วยกันปลูกไร่แห้วส่งออกต่างประเทศ เอารายได้เข้าประเทศชาติกันดีกว่า T_T
ไม่สิ .. ไม่เหมือนกันหรอก ถึงผมจะไม่เท่ ไม่เพอร์เฟคเหมือนพระเอกเรื่องไหนๆ แต่ผมก็หล่อ เอ๊ย! ไม่ใช่ …จะบอกว่าผมก็แมนพอ ถ้าคิดออกปากว่าไม่ต้องการเป็นแม้แต่เพื่อนของผมอีก ผมก็จะไม่ไปยุ่งย่ามให้เขาไม่ชอบใจ ดังนั้น ผมจึงไม่เหมือนกับไอ่ชัย ถึงแม้เราจะแห้วเหมือนกัน ก็เป็นแห้วคนละเกรด!

"ครับ แล้วคุณมีอะไรกับผม?" ผมถามอย่างใจเย็น

"คราวก่อน กวนไว้มากนี่ ฉันรู้นะว่าแกจงใจทำแบบนั้นให้ฉันเห็น”

“ก็แล้วคุณจะเอาไงครับ? ไหนๆ ก็อกหักแล้ว ตายตอนจบเลยเป็นไง … อนาถจริงพระเอกเรื่องนี้ -_-;

“เฮ้ย! เมิงกวนกูเหรอ?”

“ผมไม่ได้กวน ก็ผมถามตรงๆ คุณจะเอาไงกับผมก็ได้ แต่ขอร้องไว้อย่าง ว่าอย่าไปยุ่งกับคิด ในเมื่อเค้าไม่ได้ชอบคุณ แมนๆ กันหน่อยโตๆ กันแล้ว” นี่ .. เป็นไงครับ พระเอกคนนี้ถึงจะไม่ีอะไรดีก็ ‘ปากดี’ ได้ละกัน

“เอาไง ก็ได้ใช่มั้ย?” ไอ่ชัยแสยะยิ้มก่อนจะก้าวเข้ามา…

ทันใดนั้นเอง ก็มีพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยพระเอก(?)ชีวิตรันทดเยี่ยงพจมานอย่างผม …..!!

“เฮ้ยย! อะไรน่ะ”

… คิด ….!!!

(ให้ตายเหอะ คิด ทำไมนายมีแต่บทแมนๆ วะ T^T!)


TBC …

[kun]

 
^
^
^
^
^
^
^
^
^
^


 

 

 

[Lukaka]

นึกว่าจะไม่ได้อ่านแล้ว ...


ลป.คนแต่งเปิดเทอมใหม่เป็นยังไงบ้าง ^^

[Ploy-Tawan]

  คนเขียนจะแกล้งพระเอกไปถึงไหน
ยังใจดี อุตส่าห์ให้คิดมาช่วยพระเอกไว้ทัน แต่...จะให้พระเอกเป็นรุกหรือรับกันแน่คะ ให้บทน้องคิตตี้แม้นแมน

ขอบคุณที่มาต่อให้นะคะ อ่านแล้วสนุก มีความสุขจังค่ะ

[mackerel]

มอบแต้ม+ ที่ 25 คร้าบ
***
ขอบคุณที่ยังไม่หายดีแต่ก็รีบมาต่อตอนใหม่คร้าบ 

[mist]

ขำพระเอกเรื่องนี้ ช่างอาภัพได้โล่เหลือหลาย   

[PEAK]

คนเขียนเรื่องโปรด!!  กลับมาแล้ววววว
ยังคงความสนุก  ...  เขียนได้น่าอ่านเหมือนเดิม    ...  บวก 1 ให้เลย อิอิ
ขอบคุณนะครับ  ... มีความสุขกับการอ่านเรื่องของคุณมากครับ ^___^

[dahlia]

เออ คิตตี้จ๋า จะห้าวไปไหนค่ะหนู 


ดีใจที่เห็นกลับมาต่อเรื่องแล้ว แสดงว่า เป็นปกติแข็งแรงดีแล้วนะ 

[naja]

อย่านะ อย่าให้ คิด แมนกว่าแดนนะ เสียหมดๆๆๆ

ว่าแต่ว่าคนเขียนหายเปื่อยแล้วน๊าาา

[menano]

กลับมาต่อแล้ว

ดีใจมากมาย

แต่ว่าน่าสงสารแดนจังเลยอ่ะ

ไม่รู้เมื่อไหร่จะบอกคิดซะทีเนอะ

จะได้รู้ดำรู้แดงกันไปเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[Salim021]

จ๊ะเอ๋คนแต่ง 



แขนหายแล้วเหรอ?  อย่าฝืนนะจ๊ะ รอได้เสมอ 

[kuruma]

เพิ่งอ่านตะกี้ ..
ตกใจมากมายที่คนเขียนอยู่ญี่ปุ่นนะ เขียนได้แบบไม่มีกลิ่นอายญี่ปุ่นเลย อะ ไทยจ๋ามาก
ส่วนพระเอก น่ารักดีค่ะ นายเอกต้องมาปกป้อง??? อยูเรื่อยเลย
เห็นแป้นพิมพ์ภาษาญี่ปุ่นแล้ว ตกจายยย .. พิมพ์นิยายออกมาได้ไงเนี่ย?

จะรออ่านต่อนะคะ

[patz]

กลายเป็นว่า นายเอก ขี่ม้าขาวมาช่วยได้ทันสิเนี่ย หุ หุ หุ


เคลียร์กันให้ไวเลย 

[oaw_eang]

เขียนได้ไทยจ๋าจริงๆ ด้วย

ปล. เอาอมยิ้มมาเยี่ยมคนเจ็บ แต่กินเอง อิอิ

[ISACBTMN]

นายเอกแมนมาก! พระเอกเด๋อๆด๋าๆ ตลก อิอิ

อย่าลืมมาต่อให้เขานะ 

[FaAS]

ขอบคุณทุกคะแนนกับทุกคอมเมนท์เช่นเคยค้าบ *โค้ง*
และแล้ว เรื่องนี้ก็จบละ ... เพราะคนแต่ง หมดมุข (ความจริงหมดมานานแล้ว -_-)
ตอนแรกก็กะจะแต่งต่อกว่านี้ แต่มันคิดไม่ออกแล้วจริงๆ T_T
ต่อมจินตนาการ ฝ่อ เนื่องจากอยู่กับโลกแห่งความเป็นจริง ที่มีแต่รายงาน และ การบ้าน มากเกินไป
ชีวิตข้าพเจ้า ช่างแห้งแล้ง 

ขอขอบคุณมากมายคับ ที่ติดตามอ่านมาโดยตลอด และลงคอมเมนท์ไว้ให้เป็นกำลังใจ เสมอๆ (*_*)
มีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นคอมเมนท์ ^____^ ยินดี และ เป็นเกียรติอย่างยิ่ง คับ ^^



-----------------------------------------------------------

เทพีของผม 08

“คิด นายรีบกลับบ้านไปก่อน ตรงนี้ ไม่ปลอดภัย” ผมรีบบอกคิด ผมน่ะไม่เป็นไรหรอก อย่างมากก็แค่โดนกระทืบคางเหลือง .. แค่นั้นเอ๊งง =_=; แต่ผมเป็นห่วงคิดมากกว่า

“แดน นายนั่นแหละ มาทำอะไรที่นี่!?” คิดสวนกลับทันที “แม่บอกว่านายมาหาฉันที่บ้าน แล้วก็เลยให้ไปที่บ้านลุงเพชร ฉันกลับบ้านไปรอบแล้ว ไปบ้านลุงเพชรอีกรอบ ก็ไม่เห็นนาย”
หลงทางไง ! .. อายเค้ามั้ยล่ะไอ่แดนนรก

“ฉันมีเรื่องต้องคุยกับนาย แต่เอาไว้ก่อน…นายไปก่อน ” นี่ไม่ใช่เวลามาคุยกันนะ” ให้ตายสิ เวลาอื่นผมยังพอเล่นมุกได้ แต่กับเรื่องนี้ผมซีเรียสนะ ผมเป็นห่วงคิดจริงๆ แต่คิดมันดันไม่ห่วงตัวเองเลย นอกจากจะไม่ยอมกลับไปแล้วยังหันไปพูดกับไอ่ชัยอีก

“คุณชัย ผมจะบอกคุณไว้ตรงนี้เลยว่าความจริงแล้ว ผมกับแดน เราไม่ได้เป็นอะไรกันนอกจากเพื่อน ขอให้คุณเลิกยุ่งกับแดน ผมไม่ต้องการให้เค้ามาเดือดร้อนเพราะผม และที่สำคัญ อันที่จริงเค้าก็มีคนที่เค้าชอบอยู่แล้วด้วย”

“คิด!!” ผมอุทาน นี่เขารังเกียจผม กลัวผมจะแอบอ้างอีกจนถึงกับบอกความจริงออกมา ทั้งที่ตัวเองกำลังอยู่ในภาวะอันตรายเนี่ยนะ!?
“นายจะบ้าเหรอไง!? นี่มันใช่เวลามานั่งบอกความจริงอะไรมั้ย?”

“ฉันไม่อยากลากนายเข้ามาเดือดร้อนด้วยอีก ทั้งที่นายไม่ได้เกี่ยวอะไร…. และความจริง มันก็คือความจริง…” คิดหันมาบอกผม น้ำเสียงของเขาดูเหมือนจะสั่นเล็กน้อย

“ถ้านายอยากบอกความจริงนัก ทำไมไม่บอกไปเลยล่ะว่าจริงๆ ฉันแอบชอบนายอยู่! แต่นายก็รังเกียจถึงกับหนีหน้าฉันมาแบบนี้!” ผมสวนกลับ โดยลืมไปแล้วว่าใครกันวะที่เมื่อกี้พูดว่านี่ไม่ใช่เวลามาคุยกันน่ะ - -;

"แดน … นายพูด .. อะไรน่ะ?"

“นายก็ได้ยินหมดแล้วไม่ใช่เหรอไง! โทรศัพท์ฉันที่โทรออกโดยไม่รู้ตัวน่ะ ไม่งั้นนายจะฝากเงินเก๋มา แล้วหนีหน้าฉันมาแบบนี้เหรอ!?” ยิ่งพูดผมก็ยิ่งเจ็บปวดจนลืมทุกสิ่งรอบตัว … แน่นอน ลืมไอ่คุณชัยเพื่อนร่วมชะตากรรมไปแล้ว …

“ดะ .. ดะ .. เดี๋ยวก่อน” คิดมีท่าทีเหมือนคนตกใจสุดๆ “นั่น .. นั่นมันหมายถึงฉันเหรอ?” ดวงตาเบิกกว้าง ยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเอง "ไม่จริงน่า…"

เห …เอาล่ะดิ .. คิดก็ตกใจ ผมก็เริ่มงง

“ถ้านายคิดว่าหมายถึงคนอื่น แล้วนายจะฝากเงินผ่านเก๋มาคืนฉันทำไม? ไม่ใช่เพราะนายรังเกียจ จนคิดจะจบๆ ไม่ให้มีเรื่องเกี่ยวข้องกับฉันอีกไม่ใช่เหรอ?”

“จะบ้าเหรอ? ฉันก็แค่เพิ่งได้เงินจากที่พ่อโอนมา ก็อยากจะรีบๆ ใช้คืนนาย”

“แล้วทำไมนายไม่เอามาให้ฉันเอง แถมยังจู่ๆ กลับบ้านโดยไม่บอกซักคำล่ะ!?”

“ก็ฉันยังไม่อยากเจอหน้านายนี่!!”

“ก็งั้นเพราะอะไรล่ะ?”

"ก็…" มือที่เพิ่งเอาลงไปเมื่อกี้เอาขึ้นมาปิดปากอีกครั้ง ผมเลยเดาจากสีหน้าของคิดไม่ได้เลยว่าเขาจะพูดอะไร

“เพราะอะไรล่ะคิด?” มันดูเหมือนจะเป็นเสียงผม แต่เปล่า … มันเป็นเสียงของไอ่ชัยผู้น่าสงสารที่ถูกทั้งผม คิด และคนเขียนลืมไปแล้วว่ามันก็ยืนอยู่ตรงนั้น มันจึงขอมีบทพูดกับเค้าซักนิด -_-;

"ไม่มีอะไร…"

“นั่นไงล่ะ นายรังเกียจฉันก็บอกมาตรงๆ เถอะ…”ผมหัวเราะแค่นๆ ให้กับตัวเอง

“จะบ้าไปถึงไหนห๊ะไอ่แดน!! ต้องให้บอกกี่ครั้งว่าไม่ใช่ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่นายคุยกับเพื่อนนั่นหมายถึงฉัน! ฉันนึกว่าหมายถึงคนอื่น!!” คิดคงจะโกรธมากจนหน้าแดงก่ำ .. แต่แทนที่ผมจะหยุด ผมก็ห้ามตัวเองไว้ไม่อยู่แล้วเหมือนกัน

“ถ้านายคิดว่าหมายถึงคนอื่น แล้วทำไมจะต้องไม่อยากเจอหน้าฉันด้วยล่ะ!?”

“ฉันก็แค่กะจะมาทำใจซักพัก ไอ่บ้าเอ๊ยยย~!!!” คิดด่าใส่ผมแต่กลับมีสีหน้าเหมือนคนที่ทั้งยิ้มและทั้งจะร้องไห้
ในขณะที่ปากของผม มันยิ้มกว้างขึ้นมาเองโดยอัตโนมัติ ถึงปกติผมจะสมองช้าไปนิดด (แถวบ้านไม่เรียก โง่ นะ) แต่คราวนี้ขอเอาชื่อคุณย่าทวดเป็นเดิมพัน ว่าความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวคือ  เราใจตรงกันใช่ไหม !!!

“คิด ..  คิด .. คิด .." ผมดีใจจนไม่รู้จะพูดอะไรดี ได้แต่เรียกชื่อเขาในขณะที่ถือวิสาสะจับมือทั้งสองนั้นมากุมไว้ คิดก้มหน้าพึมพัมเหมือนด่าผมอะไรบ้าๆ ซักอย่าง แต่ดูยังไงก็เหมือนคนกำลังเขินอายชัดๆ

“เฮ้ย… นี่หมายความว่า ตอนนั้นเมิงหลอกกูเหรอที่ทำแบบนั้น ทั้งที่เมิงไม่ได้เป็นอะไรกับคิด” ผมว่าผมสมองช้าแล้วนะ ยังมีคนช้ากว่าผมอีกวุ้ย .. แต่อันนี้ก็ช่วยไม่ได้นะครับคุณชัย และเห็นทีผมคงจะอยู่ช่วยคุณปลูกแห้วไม่ได้ซะแล้ว อิอิ

“เอาน่า หยวนๆ ตอนนั้นไม่ได้เป็น .. แต่ตั้งแต่ตอนนี้ไปก็เป็นแล้วล่ะ ใช่มั้ยคิด?” ผมหันไปยิ้มกับคิดด้วยสายตาเป็นประกาย นอกจากนั้น ยังมีเรี่ยวแรงกลับมากวนบาทาหลายคู่ตรงหน้าอย่างหน้าตาเฉย ..

“เมิงอยากลองดีใช่มั้ย?”

ผมดันคิดไปข้างหลังทันทีด้วยสัญชาติญาณของพระเอก(คราวนี้ของจริง) ด้วยกำลังใจฮึกเหิมต่างจากเมื่อกี้อย่างลิบลับ …. ช้างอยู่ไหนไม่รู้!! แต่แฟนตรูอยู่นี่โว้ย ย๊ากกกกก~!!!!!

----- ปี๊นๆ ----

เสียงแตรรถกระบะพร้อมกับไฟหน้ารถที่ส่องจ้าทำให้เราทั้งสองฝ่ายต่างชะงัก

“ลุงเพชร!” คิดพูดขึ้นทันทีเมื่อจำได้

“เห็นหายกันไปทั้งคู่ แม่เค้าเป็นห่วงลุงเลยมาตามหา แล้วนี่…?”

ยังไม่ทันที่ผมหรือคิดจะได้อธิบายอะไร หันไปอีกที ไอ่ชัยพร้อมพรรคพวกก็หายศีรษะกันไปหมดแล้ว.. =_= อะไรวะเนี่ย? ผมยังไม่ทันได้แสดงความเท่ให้สมกับฐานะพระเอกให้พวกคุณได้เห็นกันเลย (จริงๆ แล้วโคตรโล่งใจเลยครับ แหะๆ)

เรานั่งรถกระบะของลุงเพชรกลับไปที่บ้านของคิด จากนั้นจึงได้เริ่มคุยกัน ปรากฏว่าบ้านของลุงเพชรนั้นเป็นเสมือนค่ายมวยที่ไม่ใช่ค่ายมวย คือลุงเพชรแกชอบของแกเป็นการส่วนตัว แล้วก็เลยสอนให้คนในแถวละแวกนี้ที่ชอบและสนใจเหมือนกัน โดยแกจะเลือกเฉพาะคนที่แกแน่ใจว่าเป็นเด็กดี จะไม่เอาวิชาที่แกสอนไประรานใคร ดังนั้น แกก็เลยเป็นที่รักและเคารพของทั้งเด็กๆ และผู้ใหญ่ด้วยกันในแถวนี้ เรียกอีกอย่างว่าแถวนี้น่ะถิ่นแกเลยล่ะครับ.. มิน่า ไอ่ชัยมันถึงหายไปในกลีบเมฆรวดเร็วปานสายฟ้าแบบนั้น

และมิน่า .. ว่าทำไมสุดที่รักของผมถึงได้ตัวเล็กแต่หมัดหนักแบบนี้ T w T

"คิดน่ะ เวลาเครียดๆ มันชอบต่อยมวยระบายอารมณ์ แต่ต้องให้มันต่อยกระสอบทรายนะ ขืนหาคู่ให้คู่ซ้อมคงช้ำในตาย ฮ่าๆ” ลุงเพชรเล่าให้ฟังอย่างอารมณ์ดี "วันนี้ก็ไปต่อยอยู่บ้านลุงซะนานเลย”

“ได้ออกแรง ออกเหงื่อเยอะๆ มันช่วยได้จริงๆ นี่ครับลุง” คิดตอบลุงเพชรยิ้มๆ

“โห แบบนี้น่ากลัวนะครับลุงเพชร ถ้าใครทำให้โกรธนี่ไม่เอาคนนั้นเป็นกระสอบทรายเหรอครับ?” ผมจงใจแกล้งแซวคิด เพราะตั้งแต่กลับมาคิดแทบไม่ยอมสบตาผมเลย สายตาที่เต็มไปด้วยความหื่น เอ๊ยย !! ความรักของผมเลยส่งไปไม่ถึงคิดซักที .. และก็ได้ผล คิดหันมามองทางผมคงกะจะด่าอะไรซักอย่าง แต่เจอสายตาระยิบระยับของผมคงไปคงถึงกับด่าไม่ออก ปากที่กำลังจะอ้าเลยกลายเป็นงุบงิบได้แต่ทำสายตาดุใส่ คงกลัวลุงเพชรจะสังเกตได้

“เออ เรานะ" ลุงเพชรหันมาถามทางผม "เป็นเพื่อนสนิทกับเจ้าคิดมันใช่มั้ย?”

“คร้าบ” เพื่อนสนิท … คิดไม่ซื่อ อ่ะครับ อิอิ

“รู้รึเปล่าว่าสาวที่ไหนมาทำให้หลานลุงอกหัก ถึงกับกลับบ้านมาซึมๆ หงอยๆ ต่อยกระสอบทรายบ้านลุงซะเกือบพัง”

“ลุงเพชร!! ผมบอกตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าผมอกหัก!!” คิดหน้าเหวอรีบแย้ง ในขณะที่ผมกลับยิ้มกว้าง แหมๆ อยากบอกความจริงจังว่าตัวต้นเหตุนั่งหน้าหล่ออยู่นี่แหละคร้าบ

“ไม่บอกลุงก็รู้น่า อาการแบบนั้นน่ะ .. คนมันอาบน้ำร้อนมาก่อน ฮ่าๆ แต่ดูท่าทางตอนนี้ไม่ค่อยเป็นอะไรแล้วนี่”

‘ก็ตอนนี้เราเข้าใจกันดีแล้วนี่ครับ’ ผมห้ามปากตัวเองได้แต่หุบยิ้มไม่ลงจริงๆ ลุงเพชรก็อาจจะงงอยู่ว่าผมเป็นเพื่อนประสาอะไร เพื่อนอกหักแล้วตัวเองดันนั่งยิ้มอยู่ได้ แต่ก็คนมันดีใจจริงๆ แหละครับ ไม่นึกเลยว่าจะมีวันนี้ได้ คุณคนอ่านก็คงรู้กันดีว่าที่ผ่านมาไอ่คนเขียนมันกลั่นแกล้งผมขนาดไหน T _ T ขนาดบางท่านใจดีมีช่วยพูดให้ผมแท้ๆ นะ มันก็ยังแกล้งเอาๆ -*- .. แต่ผมก็ยอมแหละครับ ถ้ารู้ว่าผลที่ได้มันจะคุ้มค่าแบบนี้ผมยอมหมดแหละไม่ว่าอะไรทั้งนั้น…


หลังจากที่แม่ของคิดทำอาหารเลี้ยงทั้งผมและลุงเพชร ซักพักลุงเพชรก็กลับบ้าน ส่วนผมความจริงตอนแรกนึกว่าจะมาคุยกับคิดให้เคลียร์แล้วกลับเลยจึงไม่ได้เตรียมอะไรมา กลายเป็นว่าผมตัดสินใจจะอยู่ที่บ้านคิดในช่วงวันหยุดนี้และค่อยกลับไปพร้อมกัน ..


()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()


“แดน!” คิดสะดุ้งเมื่อถูกผมกอดจากด้านหลัง หลังจากที่ผมเพิ่งอาบน้ำเสร็จใหม่ๆ และอยู่ในเสื้อยืดตัวใหญ่ของคิดที่กลายเป็นเสื้อพอดีตัวสำหรับผม

“ตั้งแต่มา ยังไม่ได้อยู่กันสองต่อสองเลยเนอะ” ผมอ้อนเสียงหวานคลอเคลียไม่ยอมห่าง

“ฉันไปนอนกับแม่ดีกว่า =_=” อ่าว เฮ้ยยยย ~!! ไหงงั้นง่ะคิดดด

“ง่า ..  อะไรอ่ะคิด คราวก่อนเรายังนอนด้วยกันได้เลย”

“มันไม่เหมือนกัน -_-;” ดูคิดจะเป็นห่วงสวัสดิภาพของตัวเอง มากกว่าตอนเรากำลังเผชิญหน้ากับไอ่ชัยเสียอีก แหมๆๆ .. สายตาของผมมันหื่นขนาดนั้นเลยเหรอครับ ไม่ซะหน่อยน่า …

“นั่นสิเนอะ ไม่เหมือนกัน ตอนนั้นเป็นเพื่อน แต่ตอนนี้เป็นแฟน” ผมย้ำสถานะความสัมพันธ์ของเราอย่างมีความสุข

“ใครแฟนนาย!?”

“คิดไง” ผมตอบตรงคำถามเป๊ะๆ ใช่มั้ยครับ อิอิ คิดถึงกับเถียงไม่ออกเลยทีเดียว

"รักนะ ... มากด้วย ไม่สิ .. มากที่สุด ไม่เอาอ่ะ มากที่สุดของที่สุด " ผมแทบจะลอยได้อยู่แล้วกับความสุขตอนนี้ ถ้าไม่ติดว่านิยายเรื่องนี้ยังอิงหลักความจริงอยู่บ้าง(ตรงไหน?)ทำให้ผมลอยไม่ได้อย่างใจนึก แต่ไม่ลอยก็ไม่เป็นไรครับ ผมทำอย่างอื่นก็ได้ เช่นที่กอดคิดอยู่นี่ไง อิอิ

"อือ…พะ พอแล้วน่า .. รู้แล้ว"

"เหรอ?" ผมถือโอกาสหอมแก้มแดงๆ นั้นไปฟอดใหญ่ อ่าา ชื่นใจเป็นที่สุด!
"งั้นบอกฉันบ้างสิ..."

"อ่ะ ..." เงียบเลยซะงั้น ... ทำไงให้ปากแข็งๆ นี่อ่อนลงจนยอมพูดดีครับ ? หุหุหุ
"อ๊ะ .. แดน ... จะทำอะไรน่ะ ...?"

-- ผลั่ก!! --

"โอ๊ย ! " จุกสิครับงานนี้ หมัดหนักไม่เปลี่ยนเลยนะที่รัก จากคืนแรกที่เราได้เจอกันนั้น ... คืนแรกที่เริ่มต้นความสัมพันธ์ของเรา ทำให้เราได้รู้จักกันมากขึ้น … งานประกวดเทพีนั้น

"แดน .. ขอโทษ! เจ็บมากมั้ย มือมันเผลอไป ขอโทษนะ"

"เจ็บสิ...." อ้อนครับอ้อน หุหุหุ เจ็บน่ะไม่เท่าไหร่หรอกแค่มองคนน่ารักๆ คนนี้ก็หายแล้ว อูย... ซี้ด .. มั้งนะครับ

"ขอโทษนะ..." พอเจ้าตัวเขยิบเข้ามาหาผมโดยไม่ตั้งใจเพราะเป็นห่วง ก็เลยทำให้ใบหน้าของเราสองคนใกล้ชิดจนแทบจะชนกันอีกครั้ง

"คราวนี้ .. จะต่อยอีกรึเปล่า?" ผมถามเบาๆ ลมหายใจของเราของคนส่งผ่านกระทบถึงกันและกัน และเมื่อใบหน้าใสๆ ที่แดงก่ำนั้นส่ายหน้าก็เสมือนหนึ่งเป็นการอนุญาต(และเป็นเครื่องหมายแสดง ถึงความปลอดภัยของผมด้วย) ผมก็ค่อยๆ ประทับริมฝีปากของตัวเองลงบนริมฝีปากบางที่สั่นน้อยๆ นั้น

…………….
………..
………
….
..
.
ไม่รู้จะอธิบายว่าไงดีเลย เอาเป็นว่า … มี ความ สุข ที่สุดในโลก เลยครับ !!!


()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()


“ว่าแต่ ถามจริงๆ นะคิด ตอนนายต่อยกระสอบทรายนะ นายคงไม่ได้คิดว่านั่นเป็นฉันหรอกใช่มั้ย?” จะว่าไปผมก็เป็นห่วงสวัสดิภาพของตัวเองเหมือนกันนะครับ แม้จะเป็นคนละนัยยะกับคิดก็เหอะ

“เปล่าซะหน่อย! ก็นายไม่ได้ผิดอะไรซักหน่อยนี่…”คิดตอบเสียงอ้อมแอ้มๆ
“ฉันแค่ ได้ออกแรงเยอะๆ ออกเหงื่อเยอะๆ แล้วมันสบายใจขึ้นน่ะ”

“มันก็จริงนะ แต่ฉันว่า..” ผมกระซิบข้างหูเขา
“…คราวหลังนายเปลี่ยนมาออกเหงื่อ ออกแรง ด้วยวิธีอื่นดีกว่านะ”

“ไอ่แดนนนนน…!!” ผมแค่ยั่วคิดเล่นนิดหน่อยจริงๆ ใครจะคิดไปทำอะไรจริงล่ะคร้าบ (เกรงใจคุณว่าที่แม่ยาย) แต่คิดดันไปนอนกับแม่จริงๆ เลยอ่ะ … กรรม T _ T แต่ไม่เป็นไรหรอกครับ ..  ผมไม่รีบ ก็เรายังมีเวลาที่จะอยู่ด้วยกันอีกนี่นา ไม่มากไม่มาย แค่ตลอดไป เท่านั้นแหละครับ อิอิ


()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()

[FaAS]

เทพีของผม : บทส่งท้าย...

------------------------------------------------


"ตื่นแล้วเหรอ?" ผมกระซิบถามเสียงนุ่มๆ เมื่อเห็นคิดลืมตาขึ้นในอ้อมกอดผม "ความจริงจะหลับไปรวดเลยก็ได้นี่นา.."

"กี่โมงแล้วเหรอ..?" เสียงงัวเงียถาม

"อืม .. 9 โมงครึ่ง" คิดน่ารักจนผมอดใจไว้ไม่ไหวต้องหอมแก้มนุ่มๆ นั้นลงไปฟอดใหญ่

"ไม่ต้องเลยนะ!" เวลาเขินนี่ยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่ แล้วแบบนี้จะให้ผมอดทนยังงัยไหวล่ะครับจริงมั้ย?

"หืม..?" ผมทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้จูบลงเบาๆ ที่ซอกคอขาวนวลแต่มีรอยแดงเป็นจ้ำด้วยฝีมือผมเอง

"อ๊ะ! แดน!? พอได้แล้วนะเดี๋ยวฉันต่อยซะเลยนี่!!" ฮั่นแน่~ ... ขู่อีกแล้ว แต่ผมใช้เวลาไม่นานนักหรอกที่จะศึกษาคิดว่าทำอย่างไรมือเรียวสวยแต่หมัดหนัก คู่นี้ถึงจะอ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรงในอ้อมกอดผม ปากแข็งๆ ที่ช่างเถียงและเก่งเรื่องหาเหตุผลจะอ่อนยวบจนจนเถียงอะไรไม่ออกอีก

"..ชู่ว..." ผมจัดการรวบข้อมือทั้งสองไว้ด้วยมือเดียวเพื่อป้องกันตัวเองจากอันตรายที่ อาจจะมาพร้อมความเขินของคนรัก แล้วประกบริมฝีปากลงไปยังริมฝีปากอิ่มสวยคู่นั้น

" .. อ๊ะ~! อื้ม..." ผมหยอกเย้ากับคิดตามประสาคนรักในยามเช้า แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรมากมายไปกว่านั้น ถึงอย่างนั้น ก็ไม่วายโดนคิดด่าว่าลามกอยู่ดี ผมได้แต่หัวเราะแหะๆ ในเมื่อมันเป็นความจริงก็ไม่เถียง แต่ว่ากันมากๆ เดี๋ยวก็แสดงความลามกให้เห็นกันตอนนี้ให้สมกับที่ว่ากันหรอกนะคิด .. แต่ผมก็ไม่ได้ทำหรอกน่า เพียงแต่คว้าตัวเขาให้กลับมาซบอกอยู่ในอ้อมกอดอุ่นๆ ของผม รับรู้ได้ถึงจังหวะการหายใจของเขาผ่านร่างกายของเราสองคนที่แนบชิด

"คิดถึงบ้านมากมั้ย? ปีนี้เราเรียนซัมเมอร์กันทั้งสองคนเลยนี่เนอะ .. เอางี้มะ .. วันเรียนวันสุดท้ายเสร็จแล้วเราไปกันเลย" ผมถามความเห็นคนรักที่นอนซบอยู่ในอ้อมแขน บนเตียงนุ่มๆ ที่คอนโดของผมหรือจะเรียกอีกอย่างนึงว่าเรือนหอของเราก็ได้นะครับ ... ผมทั้งอ้อนทั้งตื้อทั้งดื้อดึงอยู่พอควรกว่าคิดจะใจอ่อนยอมย้ายออกจากหอพัก มาอยู่ด้วยกันที่นี่

"ไม่ไหวหรอก .. เรียนเสร็จแล้วต้องขับรถตั้งไกลแดนเหนื่อยแย่ อีกอย่างกว่าจะถึงก็ค่ำพอดีขับรถกลางคืนอันตราย"

"งั้นวันรุ่งขึ้น?"

"อื้ม.." คิดพูดแล้วจู่ๆ ก็ยิ้มคนเดียว

"อะไรเหรอ?"

"อ๋อ .. เปล่าหรอก .. ก็แค่คิดว่าแป๊ปๆ ก็สงกรานต์อีกแล้ว" เขาพูดอายๆ ... แน่ล่ะครับ สงกรานต์สำหรับคนอื่นอาจจะเป็นเทศกาลรื่นเริงสนุกสนานสาดน้ำกันธรรมดา แต่สำหรับผมและคิดไม่ใช่แค่นั้นแน่นอน เพราะเราเริ่มได้รู้จักกันจริงๆ ก็ในคืนวันสงกรานต์ หรือเรียกอีกอย่างได้เลยว่างานประกวดเทพีสงกรานต์ปีที่แล้วนั้นคือสิ่งที่พา ให้เราสองคนได้มารักกัน

"ปีนึงแล้วสินะ.." ผมพูดแล้วหอมแก้มคิดอีกไม่รู้ครั้งที่เท่าไหร่ของวันนี้ แต่ด้วยความที่เรากำลังอยู่ในโหมดซึ้งนิดๆ โรแมนติกหน่อยๆ ผมเลยไม่ได้โดนคิดยันเอาที่ประทุษร้ายแก้มเขาจนแทบช้ำไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ แต่คิดกลับซุกตัวเบียดเข้ามาในอ้อมกอดผมมากขึ้นแทน...


()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()

และแล้วผมก็ได้ใช้วันหยุดยาวของสงกรานต์ปีนี้อยู่ที่ที่เดียวกับปีที่ แล้วที่ผมมา นั่นคือที่นี่ ... หากแต่คราวนี้ต่างกันตรงที่ผมรู้สึกว่าตัวเองเหมือนมาฮันนีมูนซะมากกว่า ฮี่ๆ หลังจากไปถึงบ้านคิด (อ้อ แน่นอนครับว่าคราวนี้ผมไม่ได้ไปรบกวนไอ่เกมส์มันหรอก แต่ผมพักอยู่ที่บ้านสุดที่รักนี่แหละ ถือเป็นการฝากเนื้อฝากตัวกับคุณแม่ของคิดไปในตัวด้วย) แล้วผมก็ไม่ลืมที่จะไปเยี่ยมเยือนเจ๊ต้อยพร้อมทั้งไปขอบคุณที่เคยช่วยดูแล ช่วยเหลือเป็นพี่สาว(??)ที่ดีของคิดเสมอมา

"นี่ของฝากของเจ๊ครับ ลูกพี่ลูกน้องผมเค้าไปเที่ยวเกาหลีมา" ผมพูดพลางส่งชุดเครื่องสำอางที่จัดมาเป็นเซ็ทอย่างดี ...โดยผมกับคิดเห็นตรงกันว่านี่แหละน่าจะเป็นของฝากที่ถูกใจเจ๊ต้อยเป็นที่สุด

"ไหนดูซิ .. ว้าย! ตายแล้วนี่หลอกด่าเจ๊ว่าอีตุ๊ดเหรอ?" เจ๊ต้อยอุทานกรี๊ดกร๊าดเมื่อหยิบเครื่องสำอางออกมาดู แล้วเห็นยี่ห้อ ETUDE บนกล่อง

"โธ่ เจ๊คร้าบ~ อีทูดี้ครับอีทูดี้ เข้าใจเล่นมุกนะเจ๊" แล้วเราทั้งสามคนก็หัวเราะพร้อมกัน

"แหมย่ะ .. ไม่ใช่ว่าเจ๊แอนตี้กระแสเกาหลีหรอกนะยะ" เจ๊ต้อยหัวเราะ "แต่เห็นชื่อมันทีไรแสล๊ง แสลงใจทุกที"

"ขอโทษด้วยครับ งั้นเจ๊ไม่เอาก็ไม่เป็นไรนะเดี๋ยวผมเอากลับ" ผมพูดพลางดึงถุงคืน แน่นอนว่าเจ๊รีบคว้าหมับทันที

"เห็นแก่คิดกับแดนหรอกนะ ถึงรับไว้" ว่าแล้วคิดก็หัวเราะใหญ่ในความฟอร์มจัดแต่ดูง่ายของเจ๊ต้อย

"จริงสิครับเจ๊ ปีนี้ยังมีงานประกวดแบบปีที่แล้วมั้ยครับ?" ผมถามถึงงานประกวดเทพีสาวประเภทสองที่ทำให้ผมได้รู้จักกับคิด ทั้งที่เคยเห็นกันมาเป็นปีที่คณะแต่กลับแทบไม่รู้จักกันเลย

"มีสิ นี่ๆๆ ปีนี้เจ๊ส่งเด็กประกวดกะเค้าคนนึงเหมือนกันนะ แต่คราวนี้ของจริงย่ะ เข็ดละ .. ประเภทประกวดอยู่ดีๆ หนีเตลิดไปเฉยเนี่ย" เจ๊ไม่วายหันมาแขวะคิดที่นั่งอยู่ข้างกายผม

"โธ่ ... ขอโทษครับเจ๊"

"แล้วจะไปดูกันรึเปล่า?" เจ๊ถามเราทั้งสองคน ผมกับคิดหันมามองหน้ากันแล้วก็ยิ้ม

"ไปสิครับ .. จะไปดูให้เห็นกับตาว่าไม่มีใครสวยสู้น้องคิตตี้ของผมได้หรอก โอ๊ย.!!" คราวนี้ศอกครับ ถองเข้ามาไม่ออมแรงเลยเหรอที่รักจ๋า~

"นี่ถ้านายยังพูดถึงน้องคิตตี้อะไรนั่นอีกล่ะก็ฉันเอานายน่วมแน่" ทั้งที่สวยออกปานนั้น แต่คิดก็อายมากถึงมากที่สุดสำหรับเรื่องนี้ พอเป็นแฟนกันคำสั่งแรกเลยก็คือให้ผมลบรูปออกจากมือถือให้หมด แหม .. ผมก็เชื่อฟังสิครับเพราะรูปในคอมก็ยังมี หุหุ

"ดูสิครับเจ๊ .." ผมฟ้องเจ๊ต้อย "ขนาดพูดถึงตัวเองแท้ๆ ยังขนาดนี้ นี่ถ้าผมพูดถึงสาวอื่นไม่เอาผมตายเลยเหรอ? โอ๊ย !! ไม่พูดแล้วๆ" เจ็บตัวนิดๆ หน่อยๆ แค่นี้ยอมครับ เห็นว่าอยู่ต่อหน้าคนอื่นหรอกนะถึงปล่อยให้ทำร้ายเอาทำร้ายเอา ถ้าเป็นสองต่อสองในที่ส่วนตัวล่ะก็ไม่มีทางหรอกครับ ก็บอกแล้วว่าผมมีวิธีจัดการให้มือหนักๆ เนี่ยไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาได้สบายๆ

"เอาล่ะๆ งั้นก็ไว้คืนนี้เจอกันที่งานละกัน เจ๊ขอไปดูยัยอิ๊งหน่อยว่าทำผมไปถึงไหนแล้ว อยู่แถวนี้นานเบาหวานมันจะขึ้นเอา" เจ๊ต้อยไม่วายแซวทิ้งท้าย เราจึงลากันนิดหน่อยก่อนจะแยกย้ายกันไป ผมก็เลยโทรหาไอ่เกมส์ซะหน่อยเผื่อว่าเราอาจจะแวะไปหาพวกมันกัน แต่ที่ไหนได้ ...

"อยู่ไหนวะ?" ผมถาม

"แล้วเมิงอ่ะอยู่ไหน?"

"อยู่แถวบ้านเมิงไง ..."

"ไม่ต้องเอาบ้านกูมาอ้างเลย มาบ้านคิดอ่ะดิ" ไอ่เกมส์รู้ทัน ซึ่งผมก็ยอมรับโดยดีไม่มีอะไรต้องปิดบังซะหน่อยนี่นา มีแต่เรื่องน่าอวดน่าดีใจมากกว่าที่ผมมีแฟนน่ารักๆ คนนี้

"เออ .. แล้วเมิงอ่ะ? ถ้าอยู่บ้านกูกับคิดก็ว่าจะแวะไปหาหน่อย"

"เอ่อ .. เปล่าว่ะ ไม่ได้อยู่บ้าน..."

"แล้วอยู่ไหนนิ?"

"อยู่ ... ระยอง"

"เฮ้ยยยย!? ไปเที่ยวไม่บอกไม่ชวนกันเลยนะเว้ย"

"แหมๆ ใครอยากจะไปรบกวนไอ่คุณแดนนรกกับหวานใจสุดที่รักล่ะครับ โธ่ .. ถึงกูชวนเมิงก็ไม่มาหรอกใช่มั้ยละ?"

"เออ ก็จริงว่ะ" ผมยิ้มพลางเอื้อมมือไปโอบคิดที่ไม่ได้รู้เรื่องราวด้วยเลยว่ากำลังถูกเอ่ยถึงในนามหวานใจสุดที่รักของผมอยู่
"แล้วเมิงไปกับใคร กับเพื่อนในคณะอ่ะเหรอ?"

"เปล่า กับตั้น.."

"ไปกันสองคน?"

"เออดิ ทำไมวะ?"

"เปล๊า.." ผมขึ้นเสียงสูง นึกไปถึงตอนที่ไอ่เกมส์มันเริ่มสงสัยผมกับคิด มาถึงตอนนี้ผมเองก็ชักตะหงิดๆ สองเพื่อนรักเหมือนกันแฮะ

"เฮ้ย!? เมิงคิดอะไรอยู่ใช่มั้ย? กูกับตั้นไม่มีอะไรนะเว้ย"

"แหม .. กูยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะร้อนตัวไปได้"

"ก็ไม่มีจริงๆ นี่หว่า .." ไอ่เกมส์เถียง คร้าบ ... ไม่มีก็ไม่มี แล้วไอ่ที่คราวก่อนทะเลาะกันเพราะไอ่เกมส์จงใจหาเรื่องขวางไม่ให้ไอ่ตั้นได้ ไปงานวันเกิดน้องส้มนั่นมันอะไรมิทราบ เอาเถอะๆ .. ผมเชื่อว่าพวกมันไม่ได้ปิดบังอะไรผมหรอก

"ช่างเถอะๆ ฝากหวัดดีตั้นด้วยละกัน จากกูกับคิดนะ"

"เออๆ"

ผมวางสายแล้วบอกให้คิดฟังว่าเกมส์กับตั้นไม่ได้อยู่ที่นี่ เราจึงเปลี่ยนแผนเป็นไปแวะสรงน้ำพระกันแทนก่อนที่คืนนี้จะไปร่วมงานประกวด กัน


()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()

พอผลการประกวดออกมาเจ๊ต้อยก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างกะเป็นคนประกวดซะเอง เมื่อเด็กของเจ๊ได้ที่ 1 มาจนได้ ขอยอมรับครับว่าเจ๊น่ะตาถึงแล้วก็เป็นช่างแต่งหน้าที่เก่งจริงๆ หากแต่ว่า ... ต่อให้มองกี่องศาก็ไม่มีใครคนไหนสวยสู้น้องคิตตี้หรือน่ารักสู้คิดของผมได้ หรอก คิดได้แต่ห้ามพูดครับถ้าไม่อยากเจ็บตัว ... พวกเราไปแสดงความยินดีกับเจ๊ซักพักจึงผละออกมาปล่อยให้เจ๊ได้กรี๊ดกร๊าดกับ หมู่เพื่อนๆ สาวประเภทสองต่อไป

"อ๊ะ .. น้องคิตตี้รึเปล่าจ๊ะเนี่ย?" เสียงผู้หญิงค่อนข้างมีอายุคนหนึ่งทัก อ๋อ .. หนึ่งในคนจัดงานล่ะครับ ปีที่แล้วเธอก็เป็นคนจัดงานนี้เหมือนกัน คนที่มาบอกกรรมการว่าคิดหายไปจนผมได้ยินเข้าเลยไปตามนั่นเอง แหม .. ผู้หญิงคนนี้ก็เป็นหนึ่งในตัวประกอบสำคัญที่ผมต้องขอบอกขอบใจล่ะนะครับ

"อ่ะ ... เอ่อ ครับ" คิดรับพลางยิ้มแหยๆ

"เกือบจำไม่ได้แน่ะ แต่งตัวเป็นเด็กผู้ชายแบบนี้ก็น่ารักไปอีกแบบเลยนะ" ผู้หญิงคนนั้นกล่าวชม
"แต่ที่พี่จำได้แม่นแล้วไม่เปลี่ยนเลยก็คือน้องผู้ชายตัวสูงๆ คนนี้นี่แหละ คนที่ไปเหมาดอกไม้ให้น้องคิตตี้ปีก่อนใช่มั้ย? ที่แท้ก็เป็นแฟนกันจริงๆ ด้วย"

"ครับ" ผมรับคำอย่างไม่ลังเล คิดทำหน้าเหวอแป๊ปนึงแล้วก็ได้แต่เขิน จะเถียงผมก็ไม่ได้ในเมื่อผมพูดความจริงนี่นา

"น่าเสียดายน้า .. ที่ปีแล้วดันไม่สบายพอดีตอนประกวด" เธอกล่าวต่อ "แล้วปีนี้ไม่ประกวดอีกเหรอจ๊ะ?"

"ไม่แล้วครับ" ผมกับคิดพูดพร้อมกันแล้วก็หัวเราะเบาๆ

"แฟนไม่อนุญาต" ผมเสริมเหตุผลต่อ แม้จะรู้ว่าคราวนี้โดนอะไรซักอย่างแน่ๆ ... แล้วก็จริงดังคาด ถึงคราวนี้จะเป็นศอกเบาๆ แต่อ่านจากหน้าตาแล้วเหมือนมีคำว่า ' เดี๋ยวโดนอีก... ' ปรากฏอยู่

"อ๋อ..." ผู้หญิงคนดังกล่าวยิ้มกว้างแล้วอดไม่ได้ที่จะแซว "ใจคอจะหวงไม่ยอมให้คนอื่นเห็นเลยเหรอจ๊ะ?"

"แน่นอนครับ" ผมตอบรับด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับโอบคิดไว้ในอ้อมแขน "... ก็เทพีคนนี้ ... ของผมคนเดียวนี่นา"


End ...

------------------------------------------------------------

ขอบคุณที่อ่านมาจนถึง บรรทัดนี้
ไปแล้วว วว บ๊าย บาย ทุกท่านคร้าบบ  


ป.ล. ขอฮาเรื่องแต่งนิยายได้ไทยจ๋านิดนึง จริงเลยล่ะคับ 555+
ตอนอยู่ไทย แต่งฟิคญี่ปุ่น ดูซีรีย์ญี่ปุ่น อ่านการ์ตูนญี่ปุ่น
แต่พอมาอยู่นี่ ดูละครไทย ฟังแต่เพลงไทย ทำตัวไท๊ย ไทย  

[Lukaka]

จบซะแล้ว .. เจ็บเร็วไปนะ คนแต่ง 
เค้าอยากกอ่าน คุ้เกมส์ กับ ตั้น ง่า
ไม่ได้เหรอ .... รีเควส ๆ
.........
ที่แท้นายเอกของเราก็  "น้องคิด ศิษย์ ลุงเพชร" นี่เอง ฮ่า ๆ

[Ploy-Tawan]

ขอบคุณสำหรับตอนจบค่ะ น่ารักมาก ยิ้มได้ไม่หุบทีเดียว
ขอบคุณที่ไม่ใจร้ายกับพระเอกเสียทั้งเรื่อง ให้เจ้าตัวได้สมหวังกับน้องคิตตี้ผู้น่ารักในตอนจบ
รักน้องคิตตี้ รักนายแดน
และรักคนเขียนค่ะ รออ่านเรื่องใหม่นะคะ
 

[ISACBTMN]

เป็นกำลังใจให้คนเขียนต่อไปนะ 
 
บทส่งท้ายน่ารักมากๆเลย อิอิ

[naja]

สวีทกันดีจัง 

ขอบคุณนะครับ 

[masterface]

จบแล้วฤๅเนี่ย

ไวจัง แต่จบดีแฮะ

[mist]

น่ารักดี ให้บรรยายกาศไทย ๆ ดี จริง ๆ ด้วย

[pongsj]

ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกเลยคับ หวังว่าจะได้อ่านผลงานดีๆแบบนี้อีกน่ะคับ

[patz]

จบได้น่ารัีกจังเลยอะครับ ไม่คาใจด้วย ชอบๆ

 

[Seiki]

น่ารักมากฮะ 

[baros]

 :-[ชอบมากครับ

[panpan]

 :pig4:ตามอ่านรวดเดียวจบ สนุกมาก ว่างๆ เอาเรื่องใหม่มาลงอีกนะ

[runglovely3]

หวานกันมากๆเลย ชอบ

[name]

ชอบบบบบบบบม๊ากกกกกกก
น่าร๊ากอ่ะ