หัวข้อ: Wait หรือ เมิง จะ เล่น เพื่อน : ปกค่ะ [13/04/54]

[whitedemon]

ตอนพิเศษ : นุ – แชมป์ (เส้นขนาน 1)

   ถ้าผมรักมัน  ผมจะกลายเป็นคนเลว  แต่ผม...ไม่เคยบอกสักครั้งว่าเป็นคนดี
ผมทำสิ่งผิดที่สุดในในชีวิต  แต่กลับได้สิ่งมีค่าที่สุดในชีวิตมาพร้อมกัน
ระหว่างเรามันคือ....เส้นขนาน
..............................................................................

   “เฮ้ย!!” ผมร้องเสียงหลง  ไม่ใช่หาคีย์ไม่เจอนะครับ  แต่มัน..เฮ้ย  นี่มันไม่ใช่เวลามาทำตลกนะเมิง  ไอ้นุ  ผมก้มมองร่างเปลือยของตัวเองอย่างตื่นตะลึง  ความเหนื่อยล้าบวกกับความมึนงงทำให้ผมต้องสะบัดหัวอย่างหงุดหงิด  พลันสายตาเหลือบไปเห็น...แผ่นหลังเปลือยเปล่าขาวๆ ที่เต็มไปด้วยร่องรอยสีกุหลาบของใครอีกคน   
ใครอีกคนที่ขยับตัวแล้วครางเบาๆ  คิ้วเรียวขมวดแน่นแสดงความเจ็บปวดเมื่อร่างนั้นพลิกกลับมานอนหงาย  นั่นมัน...ไอ้แชมป์!!!

“อ่ะ..”  ผมเกิดอาการใบ้กินไปชั่วขณะเมื่อสบกับสายตาที่มองมาเหมือนจะค้นหา   หรือต้องการคำพูดบางอย่างจากผม...ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร
“เอ่อ..เมิง  อ่า.. กู”  ได้ยินเสียงตัวเองพูดแล้วก็อยากจะกระโดดตบเกรียนบนหัวตะหงิดๆ  มัวแต่มา เอ่อๆ อ่าๆ  ชาตินี้มึงจะคุยกับมันรู้เรื่องไหมว่าตกลงมานอนด้วยกันได้ยังไง   ดีไม่ดีใครมาได้ยินเข้าจะนึกว่าคนกำลังมีเซ็กส์กัน
หืม.. เซ็กส์   เออ  เซ็กส์  ...เฮ้ย. เซ็กส์?????????!!!!!!!!!!!!

“โอ๊ย”  ไอ้แชมป์ครางเบาๆ เมื่อมันพยายามจะลุกขึ้น  สีหน้าที่พยายามจะปรับให้เป็นปกติของมัน  กับขาที่สั่นน้อยๆ  รวมถึงร่องรอยบางอย่างบริเวณด้านหลังทำให้ผมได้แต่ตะลึงมองตาค้างจนร่างนั้นหายเข้าไปในห้องน้ำ   นี่มึงไปนอนกับใครมา??   นอนกับใคร...นอนกับ  กู???
   ฮ่าๆ  บ้าน่า  จะเป็นไปได้ยังไงล่ะวะ  ฮ่าๆ  ฮ่าๆ  ฮ่าๆ  ฮ่าๆ  ฮ่าๆ  เสียงหัวเราะของผมแห้งแล้งลงทุกที  เอื้อมมือไปดึงผ้าห่มออกจากท่อนล่างตัวเองช้าๆ
   ตูม!!!  มหายุคซีโนอิก        กำเนิดโฮโมอีเรคตัส
   ตูม!!!  มหายุคเมโสโซอิก      กำเนิดไดโนเสาร์
   ตูม!!!  มหายุคพาลีโอโซอิก      กำเนิดสิ่งมีชีวิตหลายสายพันธุ์
   ตูม!!!  มหายุคพรีแคมเบียม      กำเนิดสิ่งมีชีวิตเซลล์เดียว
ตูม!!!  กำนิดโลก   = =;;
V
V
V
   ชัดเลย!!!   เป็นผมเอง  ผมเป็นพ่อของเด็กในท้องมัน  เฮ้ย!  ยัง  ไม่ใช่  มึงจะรีบลัดขั้นตอนไปไหน  ผมเป็นคนนอนกับมันเอง  ฮ่าๆ  ฮ่าๆ  ฮ่าๆ  นอนด้วยกัน  ฮ่าๆ  ชิบหายแล้ว  งานเข้าแล้วไงกู!!!
ผมหันกลับไปมองประตูห้องน้ำโดยอัติโนมัติ  สมองเริ่มประมวลผลอย่างรวดเร็ว  ออกมาสิเว้ย  เรื่องเมื่อคืน  ออกมาๆๆ
....................................

“แชมป์มึงไปเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ”  ผมตรงเข้าไปกอดคอมันหลังเลิกซ้อมบาส
“ไปไหนวะ” มันถามโดยไม่มองหน้าผม  เออ  ของกินมันสำคัญกว่ากูว่างั้นเหอะ  ไอ้แชมป์นี่มันก็แปลกครับ  พอเล่นเสร็จ  ได้เหงื่อปุ๊บมันต้องหาอะไรยัดเข้าไปในท้องปั๊บโดยไม่มีทีท่าว่าจะจุกเหมือนคนอื่นเขา 
“ก๊งเหล้าเคล้านารีกับเพื่อนเก่ากูอ่ะดิ  พวกไอ้คริสไง  มันบ่นอยากเจอมึง”  ไม่รู้พวกมันไปตีซี้กันตอนไหนนะครับ  รู้อีกทีคนชงเหล้าก็เพิ่มจากหนึ่งเป็นสอง  เพราะไอ้คริสมันอาสาช่วยไอ้แชมป์ชงอีกคน
“เออๆ  วันนี้เลยป่ะวะ”
“อือ  ขอกูกินน้ำมั่งดิ  เอาน้ำแดง”  ผมเริ่มหงุดหงิดเมื่อมันเอาแต่กิน  กิน  กินลูกเดียว  ไม่สิ  ต้องบอกว่าแต่กินอยู่คนเดียวโดยไม่ยอมหันมาถามผมบ้างว่าอยากกินหรือเปล่านี่แหละ
“มือไม่ว่างไงวะสาด  เอ้านี่!  เออ  แล้วไอ้เวย์  ไอ้ไนท์...”
“พวกมันไม่ไป  สงสัยจะอยากไปกินกันเองสองคน”
“มึงถามไอ้เวย์แล้ว?”  ไอ้แชมป์หันมาทำหน้าไม่อยากเชื่อ  คนอย่างไอ้เวย์น่ะเหรอจะยอมพลาดงานอย่างนี้  เรื่องกินล่ะขอให้บอก  เมาไหนเมานั่น  ยิ่งกับเพื่อนๆ ผมด้วยแล้ว  มันล่ะติดใจนัก  มันว่าคุยถูกคอดี  ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าไอ้คำพูดนี้ของมันนี่แหละที่ทำให้ตัวเองอดไป  เพราะพ่อทูนหัวมันเคือง
“ปล่าว  กูถามไอ้ไนท์คนเดียว”
“กูว่าแล้ว”  ผมกับมันสบตากันอย่างรู้ความหมายแล้วก็ต่างหลุดหัวเราะออกมา  ไอ้โรคขี้หวงของไอ้ไนท์มันคงรักษายากพอๆ กับโรคปากแข็งของมันนั่นแหละครับ

ไอ้แชมป์ไปอาบน้ำที่คอนโดผม  น่าน  อย่าทำหน้าอึ้งแบบนั้นสิครับ  หน้าอย่างผมก็อยู่คอนโดดีๆ กับเขาเหมือนกันนะ  อาทิตย์นี้ศรีภรรยากลับไปค้างกับแม่ที่บ้านเขา  ทางโล่งโปร่งเมียครับ  ฮ่าๆ  ไอ้แชมป์มันเลือกเสื้อเชิร์ตสีขาวสะอาดตาปล่อยชายกับกางเกงยีนสีเข้ม  นาฬิกาหนังสีดำยี่ห้อดัง  แล้วก็สร้อยเงินที่มันหวงนักหวงหนาแต่ก็ไม่ยอมบอกว่าสำคัญยังไง  ส่วนผมก็แต่งไม่ต่างจากมันเท่าไร  แน่นอนว่าเมื่อผมเป็นคนเล่า  ในสายตาผม  ผมต้องดูหล่อกว่ามันอยู่แล้วครับ
“สาดนุ  เดี๋ยวก็ทะลุไปอยู่ในกระจกหรอกมึง” เสียงมันทำเอาตัวผมในกระจกสะดุ้งเฮือก  ผมว่าผมส่องแบบเนียนๆ แล้วนะ  มันยังอุตส่าห์เห็นอีก  แฟนไม่อยู่ไม่รู้จะหล่อให้ใครมอง  ก็เลยต้องมองเองไงครับ
“เออ  หล่อแล้วมึง  อยากให้คนชมใช่ป่ะวะ” มันว่าพลางหัวเราะ  แวบหนึ่งเมื่อเห็นรอยยิ้มซื่อๆ ของมัน  หัวใจผมกระตุกวูบ  อ้าว  เป็นบ้าอะไรไปกู  ดีใจที่มันชมว่าหล่อว่างั้นเหอะ
“รู้ดีนักมึง  อยู่คนเดียวไม่มีคนชมเว้ย  แม่ง  กูเหงา”
“ฮ่าๆ  ไม่โทรไปหาไอ้ส้มล่ะวะ”  โทรไปแล้วครับ  แต่เขาไม่ว่างคุยกับผม  กระซิกๆ  คิดถึงเมียโว้ย  เมียบอกไม่ว่าง(มาทั้งอาทิตย์)  แสดงว่าเขาต้องการให้เราห่างกันเพื่อคิดถึงกันมากๆ ใช่ไหมครับ  ฉะนั้นในฐานะคนรักเมีย  ผมต้องรู้จักอดทน  แม้เมียจะเหินห่างไปบ้าง  แต่เราก็ต้องไม่ห่างเหินจากเมียครับ 
อ๊ากก  ในหัวผมตอนนี้มีแต่คำว่า  เมีย  เมีย  เมีย  และก็เมีย  เมียจ้า...ได้ยินไหมว่าเสียงใคร  มันเหมือนเสียงคนร้องไห้  แต่คล้ายเสียงชายเจ้าน้ำตา.... (เพลงบอกอายุคนแต่งได้ดีเหลือหลาย -*- น้องคนไหนเกิดไม่ทันเพลงไก่จ้าของพี่เป้าเย็น (สายัณห์) ค่ะ)

“เป็นไรวะ  ทำหน้าเหมือนถูกทิ้ง  ไปๆ กูหิวแล้วเนี่ย”  ว่าแล้วมันก็จัดการลากผมเดิน  ไม่วายส่งยิ้มให้กับตัวผมในกระจก  อ้าว  แล้วมึง..ไอ้คนในกระจก  มึงจะมองมันตาค้างทำไม  ไอ้นี่ไม่รู้จักกาลเทศะ  หรือว่าคิดถึงเมียจนเพ้อ  ดันไปเห็นว่ามันน่ารักซะได้  ท่าจะบ้าเว้ย

คุยกันสักพักก็ตกลงกันได้ครับว่าเราจะขี่มอเตอร์ไซด์ไอ้แชมป์ไปเพื่อประหยัดน้ำมันรถผม  ไอ้นี่มันก็ดีเนอะ  ช่วยชาติเต็มที่  รถดีๆ มีไม่ยอมให้ผมขับ  บอกแต่ว่าอยากจะช่วยชาติอย่างเดียว  ฮ่าๆ  ตลกน่ารักดีครับ  เอ๊ะ  น่ารัก??  ใช้คำพูดผิดแล้วมั้งผม?



“เฮ้ย  ไอ้นุ  แชมป์  ทางนี้ๆๆ” ผมหันไปตามเสียงเรียกเห็นพวกไอ้คริสนั่งรออยู่แล้วที่โต๊ะประจำของพวกผม  แน่นอนครับร้านเฮียต้าเหมือนเดิม  มีพี่ผลาญพี่  เอ๊ย! อุดหนุนพี่สิครับ  จะเอาเงินเราไปละลายให้คนอื่นทำไมจริงไหม
“เออ  ดีเว้ย  ล่วงหน้ากันไปนานยังวะ” ดูจากขวดเหล้าเปล่าๆ แล้ว  คงยังไม่นานเท่าไรครับ  ยังพอตามทัน  ฮ่าๆ
“นิดหน่อยว่ะ  มาๆ แชมป์ช่วยกันชงเหล้า”
“กูมาปุ๊บก็มอบหน้าที่ให้เลยนะ” ไอ้แชมป์มันบ่นแต่ก็ยอมเดินไปนั่งข้างไอ้คริสแต่โดยดี  สองมือมันเริ่มรับผิดชอบหน้าที่โดยการชงเหล้าให้ผม  จากนั้นก็เติมเหล้าให้คนอื่น  รับรองเลยครับว่าเหล้าที่มันชงนี่กำลังอร่อย  ใครชอบรสแบบไหนมันจำได้หมด  คิดๆ แล้วก็ชักเห็นด้วยกับไอ้เวย์มัน  เพื่อนผมคนนี้ถ้าไปเป็นบาร์เทนเดอร์ก็คงจะรุ่งล่ะครับ
อ้อ  ผมเคยบอกรึยังว่าคำพูดไอ้เวย์มันมีอิทธิพลขนาดไหน  ก็ขนาดไอ้คริสเจอมันแค่ครั้งเดียว  ยังบังคับให้พวกผมเลิกเรียกมันว่ากล้วย  กลับมาเป็นไอ้ชื่อฝรั่งนี่แทน  ศักดิ์สิทธิ์ไหมล่ะครับ  ไอ้เวย์เนี่ย


“อืม  แล้วก็ใส่อันนี้เหรอ  อ๋อ  ฮ่าๆ  I see  I see”  ไอ้ประโยคไทยปนอังกฤษอย่างนี้จะเป็นของใครถ้าไม่ใช่  ไอ้คริส  มันกำลังพยายามจะจำสูตรชงเหล้าจากไอ้แชมป์ครับ
“มึงรู้มั้ย  กูว่าไอ้คริสมันต้องลืมเป้าหมายแล้วแน่เลยว่ะ”  ไอ้คิมมันสะกิดผม
“เป้าหมาย??  อะไรวะ”
“อ้าว!  นี่มึงไม่รู้เหรอวะ  ที่ไอ้คริสมันไปตีสนิทช่วยเพื่อนมึงชงเหล้าเนี่ย  ก็เพราะมันอยากล้วงความลับ” 
“ล้วงความลับ??  ของใครวะ”  ผมขมวดคิ้วอย่างงุนงง  ว่าแล้วอยู่ๆ ไอ้คุณชายมันไปอาสาชงเหล้าให้เหนื่อยทำไม  ที่แท้มันมีเบื้องหลังนี่เอง
“ของไอ้เวย์ไง  มันบอกว่าจะจีบคนมีเจ้าของต้องหาข้อมูลก่อน” 
“เฮ้ยยยย  พูดจริงดิมึง  บอกมันถ้าไม่อยากโดนเชือด  อย่าลองของดีกว่า”  นี่ผมเตือนด้วยความหวังดีในฐานะเพื่อนเลยนะครับ  จะจีบใครไม่จีบดันจะจีบไอ้เวย์  กูว่ามึงจะไปจีบนางงามอย่างนาตาลี  เกลโบว่ายังดูจะปลอดภัยกับชีวิตมึงมากกว่าเลย  อย่างน้อยๆ ภารดรก็คงไม่อยากเป็นข่าวข้อหาทำร้ายร่างกาย  แต่อย่างไนท์...ต่อให้เป็นข้อหาฆ่าคนตาย  มันก็คงไม่สนล่ะมั้ง

“ฮ่าๆ  กูว่าปล่อยมันไปเหอะ  ดูท่ามันจะติดใจฝีมือชงเหล้าไอ้แชมป์จนลืมล้วงข้อมูลไปแล้ว”  ผมอดไม่ได้ที่จะมองคนชงเหล้าของผมอีกครั้ง  ใบหน้าขาวมีรอยแดงจางๆ  คาดว่ามันคงดื่มไปไม่น้อย  มือก็ยังสาละวนอยู่กับการชงเหล้า  เติมน้ำแข็ง  ปากก็คุยเล่นกับอีกคนที่มองมันหยิบโน่นผสมนี่ตาไม่กระพริบ
มันจะดูสนุกกันเกินไปหน่อยละมั้ง??

.........................................

   “จับดีๆ สิวะ”  ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังกอดอะไรบางอย่างอยู่  อะไรบางอย่างที่อุ่นสบายต่างจากสายลมภายนอกที่พัดผ่านมาชวนให้ต้องห่อกายเบียดหาความอบอุ่นนั้นมากยิ่งขึ้น
   “อย่ากอดแน่นสิโว้ย  กูหายใจไม่ออก” เสียงใครสักคนบ่นงึมงำแล้วพยายามดึงมือผมออกจากความอบอุ่นนั้นอย่างทุลักทุเล  แต่ผมไม่สนใจ  กลับยิ่งเพิ่มแรงกอดให้มากขึ้นจนฝ่ายนั้นเลิกขัดขืนไปเอง
   ผมยิ้มให้กับตัวเอง    สบายจัง 


   “พลิกหน่อย  จะถอดเสื้อให้”  ใครบางคนพยายามถอดเสื้อให้ผม  มือเย็นเฉียบสัมผัสลำคอร้อนรุ่นของผม   กลับมาแล้วเหรอ??  ผมเอื้อมมือไปกุมมือนั้นไว้แล้วดึงร่างทั้งร่างมากอดแน่นด้วยความคิดถึง  ไม่ได้กอดมาตั้งอาทิตย์หนึ่ง  ในที่สุดก็กลับมาสักที
   “อือ  คิดถึง..จัง”  กดปากหนักๆ กับพวงแก้ม  ก่อนจะไล่ไปตามซอกคอ  ขบเม้มตามแรงอารมณ์ให้สมกับความคิดถึงที่เก็บอยู่ในใจ
   “เฮ้ย!  ปล่อยนะมึง” คนในอ้อมกอดพยายามดันตัวออกจากผม  เรื่องอะไรจะปล่อยให้โง่เล่า  ผมจัดการกดร่างนั้นให้แนบชิดยิ่งขึ้น  กระซิบคำหวานที่ข้างหูหวังให้เขาใจอ่อนยอมให้ผมกอดแต่โดยดี
   “คิ-ด ถึง”
   “ปล่อยสิวะ  กูไม่ใช่ไอ้ส้มนะเว้ย  เฮ้ย!!!” 
   “อย่าดิ้นสิคร้าบ  หึหึ”  เมื่อคนในอ้อมกอดยังคงดิ้นรนจะหนีผมไปให้ได้  ผมจึงพลิกกายให้คนข้างบนมาอยู่ใต้ร่าง  ท่านี้...ง่ายต่อการคุกคาม  ใช้หน้าขากดร่างนั้นไว้ไม่ให้หนีไปไหน  มือข้างหนึ่งทำหน้าที่เป็นดั่งพันธนาการจับข้อมือทั้งสองข้างไขว้ไว้เหนือศีรษะ   ส่วนมือที่เหลืออีกข้าง...กำลังเคลื่อนไหวไปตามสันชาตญาณและความรู้สึกที่ร่ำร้องอยากสัมผัสคนตรงหน้า  ผิวกายนุ่มละเอียดชวนให้หลงใหล  จุดไฟในร่างกายให้ร้อนขึ้น...จนไม่อาจดับได้ด้วยตัวเอง

   “เชี่ยเอ๊ย  กินเหล้าแล้วกูไม่มีแรง  มึงปล่อย  เมิง..อุ๊บ...อื้อ”  จัดการปิดปากคนใต้ร่างด้วยจูบร้อน  ควานหาตักตวงความหอมหวานอย่างไม่รู้จักพอราวกับคนเดินทางท่ามกลางไอแดดและความแห้งแล้งในทะเลทราย  พานพบบ่อน้ำใสสะอาด
   น้ำ...ที่ร้อน  และร้อนขึ้นเรื่อยๆ

.....................................................

โครม!!!!  เสียงของหนักกระแทกพื้นทำให้ผมสะดุ้งตื่นจากภวังค์  หลุดจากภาพอดีตที่ตอกย้ำความผิดของตัวเอง   ความตกใจและกังวลครอบงำความรู้สึกทั้งหมดเมื่อนึกถึงคนที่อยู่หลังประตูห้องน้ำ   ผมกระโดดลงจากเตียงแล้ววิ่งตรงไปหาโดยไม่ต้องคิด
“ไอ้แชมป์  เป็นอะไร!!”  ผมตะโกนถามทว่าไม่มีเสียงตอบรับจากคนข้างใน  มือทุบประตูดังปังๆ  ทว่าข้างในก็ยังคงเงียบสนิท
“เฮ้ย!!  เกิดอะไรขึ้น  มึงตอบสิวะ”  ปังๆ  มันยังคงเงียบอยู่เช่นเดิม  ผมร้อนใจจนอยู่ไม่เป็นสุขและไม่อาจข่มใจให้เย็นลงพอจะใคร่ครวญอะไรได้   ผมรีบวิ่งไปยังห้องนั่งเล่น  เปิดลิ้นชักของตู้ไม้สีฟ้าเล็กๆ อย่างแรงจนของข้างในกระจายออกมาหมดพร้อมๆ ลิ้นชักนั้นร่วงหล่นสู่พื้น

“แม่งเอ๊ย  ให้มันได้อย่างนี้สิวะ” ผมสบถอย่างหัวเสีย  มือควานหาของที่ต้องการ  และในที่สุดก็เจอพวงกุญแจขนาดย่อมที่มีกุญแจห้องทุกห้องของคอนโดผมและที่บ้าน  ผ่อนลมหายใจแล้ววิ่งกลับไปยังห้องนอนโดยไม่สนข้าวของที่กลาดเกลื่อนอยู่บนพื้น 
ช่างหัวมันสิ  ผมมีเรื่องสำคัญกว่านั้นหลายร้อยเท่ารอให้ไปจัดการอยู่


“ไอ้แชมป์!!!” หัวใจผมเต้นรัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเมื่อเห็นร่างเปลือยเปล่าของมันนอนคว่ำหน้าอยู่บนพื้นห้องน้ำ  แน่นิ่ง...จน่ากลัว   ผมยืนตะลึงอยู่อย่างนั้นหลายวินาทีกว่าจะรู้สึกตัวแล้วรีบตรงเข้าไปอุ้มมันไปนอนบนเตียง

เป็นครั้งแรกที่ผมทำอะรไม่ถูก   กลัว..จนร่างกายไม่ยอมขยับ
เหมือนคนเพิ่งค้นพบสิ่งสำคัญ  และกำลังจะสูญเสียมันไป

“ไอ้แชมป์ตื่น  แชมป์!!  โธ่เว้ย” ตัวมันร้อนอย่างกับไฟ  ผมเคยคิดว่าคำพูดนี้มันเกินเลยจากความจริงไปมากโข  แต่วันนี้เมื่อได้รับรู้อุณหภูมิของคนที่นอนนิ่งบนเตียงด้วยตัวเอง  ผมกลับไม่คิดอย่างนั้น  ร้อนราวกับไฟจริงๆ  ทั้งตัวมัน  ทั้งใจผม

“อาวิทย์ครับ  รีบมาที่คอนโดผมด่วนเลย  เพื่อนผมอาการไม่ดี  ครับๆ  ขอบคุณครับ” ผมกดโทรศัพท์เรียกอาหมอประจำบ้านมาอย่างรวดเร็ดโดยไม่ยอมละสายตาไปจากใบหน้าทรมานของมัน  ลมหายใจหอบถี่กับอาการหนาวสั่น  ริมฝีปากซีดๆ ตัดกับใบหน้าที่แดงขึ้นด้วยพิษไข้ 

ความรู้สึกผิดเอ่อล้นอยู่เต็มหัวใจ  มันเป็นแบบนี้เพราะผม  ต้องทรมานขนาดนี้ก็เพราะผม    ผมควรจะชดใช้ยังไงดี
ก่อนอื่นคงต้องเช็ดตัวกับเปลี่ยนเสื้อผ้าให้มันก่อนสินะครับ


…………………………………….

ขอโทษที่หายไปนานด้วยนะคะ  ยุ่งๆ กับเรื่องเรียนน่ะค่ะ   ขอบคุณทุกท่านที่รอนะคะ  ^^

[SoN]

จิ้มคับ

^^

[whitedemon]

ท่าน son  เจิมเร้วได้ใจมากเลยค่ะ  ฮ่าๆ  เร้วติดจรวดเจงๆ นะเนี่ย

อ๋อ  ต้องขอโทษทุกท่านด้วยนะคะที่นุ่นมาลงช้ามากมาย  ฮ่าๆ

แต่หลังจากนี้ก็คงจะลงเร็วขึ้น   (อาทิตย์ละตอน  >>  นี่มันเร็วตรงไหนยะ)

ฮ่าๆ  ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม  มาอ่านนะคะ

รออ่านภาคสองของไนท์กับเวย์กันด้วยนะคะ  ^^

[ДηοηγМ]

โหหห ขยี้ตาแปดเก้าที
เรื่องนี้ก็มาต่อจริงๆ

ดีใจจังค่ะ  


แล้วนี่แชมป์จะเป็นไงล่ะเนี่ย
แล้มาเฉลยไวๆ น้า

 

[knightto]

ฮร่าๆ.ๆ..

ดีใจที่พี่นุ่นมาต่อ  อิอิ

แต่อยากอ่านภาค 2 ของไนท์ก่าเวย์มากกว่า  แต่ของแชมป์กับนุ มาต่อเรื่อยๆก็ดี
อิอิ...ลุ้นอยู่ว่าคู่นี้จะได้รักกันป่าว....แต่ดูแล้ว นุมีพันธะ แล้วแชมป์อ่า  T^T

รีบๆมาต่อน๊า

เป็นกำลังใจ สู้ๆ

 

[arty136]

แอบบโดดไปอ่านในเด๊กดีมานึกว่าจะต่อแล้วซซะอีก
แต่ก็ดีใจครับที่กลับมาแล้ว

[kangkaw]

0h จิ้มกันกระจาย ไม่ทัน เลย

 

[DarKLasT]

โหจิ้มๆๆๆๆ

กันไวจัง

ดีจร้าค้างคาว

อิอิ

นุ่นอย่าลืมมาต่อเน้อ

[ranaways]

น่ารักดี

เพื่อนนุกะแชมป์อ่ะ

[nunda]

เย๊ๆๆๆๆๆ ไรท์เตอร์กลับมาแล้นนน
ดีใจจังค่ะ ขอบคุณจิงๆ
รอภาค2 ของไนท์กับเวย์อยู่นะ
จริงๆเรื่องของนุกับแชมป์ก็อยากรู้นะ
แต่คิดว่าเรื่องของ2คนนี้มันน่าจะจบไม่แฮบปี้นะ
นึกไม่ออกว่านุมันจะแก้ปัญหายังไงของมัน
"เส้นขนาน" จริงๆ

[● MaYa~Boy ●]

มาจิ้มด้วยคนนะคับ

[maxtorpis]

ชอบคับ

[┗◎┗◎]

อ่า ในที่สุดก็มาต่อแล้ววว

อยากรู้ตั้งแต่ภาคแรกละ ว่านุกะแชมป์เป็นมายังไง

[mist]

นี่สิเล่นเพื่อนของจริง เล่นไปแล้วด้วย

[whitedemon]

ต่อจ้า

“ครับอาหมอ  ไม่ต้องห่วงครับ  ผมจะดูแลเขาเอง” อาหมอวิทย์กลับไปแล้วพร้อมกับความหนักใจของผมที่ค่อยบรรเทาลงบ้าง   อย่างน้อยๆ ผมก็รู้ว่ามันไม่ได้ป็นอะไรมาก  รู้ว่า..เดี๋ยวมันก็จะหาย  ถึงตอนนั้น...ไม่ว่ามันจะทำยังไงกับผม  ผมจะไม่ปฏิเสธเลย

“กูขอโทษนะ  มึง..คงจะเจ็บมาก” ผมใช้ผ้าชุบน้ำซับเหงื่อตามใบหน้าให้มัน  เห็นร่องรอยที่ตัวเองทำไว้อย่างชัดเจนทุกที่ที่ผ้าขาวลากผ่าน
แทบจะไม่มีส่วนไหนเลย....ที่รอดจากการสัมผัสของผม
ผมนึกออกทุกอย่าง  ทุกฉากทุกตอน  ยังจดจำสัมผัสรัดรึงชวนให้สติหลุดลอยนั้นได้  ทั้งๆ ที่อีกฝ่ายเป็นผู้ชาย  แต่ผมกลับปฏิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกดีเหลือเกิน   ทั้งๆ ที่ดื้อดึงรุกรานโดยที่มันไม่เต็มใจ  แต่ท้ายที่สุดแล้วกลับเป็นความสุขที่แทบจะห้ามตัวเองไม่ได้
เมื่อคืนนี้...ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว
ใบหน้าบูดเบี้ยวกับคราบน้ำตาจางๆ ยามถูกผมรุกรานยังคงติดอยู่ในห้วงความคิด  แค่มองคนที่ผ่อนลมหายใจสม่ำเสมอบเตียงก็ทำให้หัวใจผมบีบรัดเกินบรรยาย
ความรู้สึกนี้...คืออะไรกันนะ
รู้สึกผิดที่ทำให้มันต้องเจ็บตัว  พร้อมๆ กับความลิงโลดอยู่ลึกๆ ที่ได้เป็นเจ้าของ
นี่ผมเป็นอะไรไป  ทั้งที่ทำมันเจ็บตัวขนาดนี้  ยังมีหน้ามาดีใจ  ผมนี่มัน...สารเลว

“กูจะชดใช้ให้มึงยังไงดี”  แล้วกับอีกคนหนึ่งด้วย  คนที่ผมบอกตัวเองว่าจะดูแลเขาไปตลอดชีวิต  ผมจะทำยังไง  ผมกำลังทรยศความไว้วางใจของเขาอยู่ใช่ไหม  เขาจะเสียใจแค่ไหนถ้ารู้ว่าผมกำลังจะนอกใจ   
นอกใจ??  ผมคิดอย่างนั้น  ผมคิดอย่างนั้นน่ะเหรอครับ

ผมจำได้ว่าคืนนั้นเป็นคืนที่ผมไม่อาจข่มตาให้หลับได้  ไม่อาจสลัดความคิดมากมายออกไปจากหัวได้  และไม่อาจ...ห้ามตัวเองไม่ให้กอดคนข้างๆ ได้
ผมนอน...โดยกอดมันไว้  เพราะมันเป็นไข้  หนาว  และต้องการความอบอุ่น  ครับ?  นั่นก็เป็นแค่ข้ออ้างที่ผมยกมาใช้เท่านั้นเอง
ก็แค่อยากกอด..เพราะรู้ว่าหลังจากนี้ผมอาจจะไม่ได้แม้แต่มองหน้ามัน

…………………………………….

“ตื่นแล้วเหรอ” ผมยิ้มออกมาอย่างดีใจ  เมื่อคนที่นอนซมด้วยพิษไข้มีสีหน้าดีขึ้น  และในที่สุดก็ยอมลืมตาเสียที
มันมองหน้าผมอย่างเฉยชาจนทำให้ผมไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ  เหมือนนักโทษกำลังรอผู้พิพากษาลงอาญา   หวั่นวิตกว่าอาจจะไม่วันพรุ่งนี้อีกต่อไป
“ดีขึ้นบ้างมั้ย  หิวหรือเปล่า  กูซื้อโจ๊กสามย่านมาให้มึงด้วย  กินเลยมั้ย” ไม่รู้ว่าผมไปขุดความกล้าออกมาจากซอกหลืบไหนในหัวใจถึงยังไม่ยอมจำนนให้กับดวงตาเฉยชาของมัน  ผมยังคงมองมันอย่างมีความหวัง  อย่างน้อยๆ ก็พูดกับกูสักคำก็ยังดี  แค่บอกว่า ‘หิว’ เท่านั้นก็พอ
แต่นอกจากมันจะไม่ยอมพูดแล้ว  กลับหันหน้าหนีแล้วหลับตาลง
มันโกรธมาก  ผมรู้  โกรธจนไม่อยากเห็นหน้าผม  แต่ผมยังไปไหนไม่ได้  อย่างน้อยๆ ก็จนกว่ามันจะหายดี  ถึงมันจะเหม็นขี้หน้าผมแค่ไหนก็ต้องทนเห็นไปจนกว่าผมจะวางใจว่ามันไม่เป็นอะไรแน่แล้วนั่นแหละ
“งั้นกินเลยนะ  เดี๋ยวกูไปอุ่นมาให้”


“นั่นมึงจะไปไหน!!” ผมยังอุ่นโจ๊กไม่ทันเสร็จ  ก็พบว่ามันกำลังเดินโซเซออกจากจากห้องพร้อมกระเป๋าเป้ใบใหญ่ที่มันสะพายมาเมื่อวาน
มันกำลังจะไป  มันกำลังจะไป

“กูถามว่ามึงจะไปไหน!!”  ผมตวาดมัน  ไม่รู้ทำไมต้องโมโหขนาดนั้น  มันสิต้องโกรธผม  ไม่ใช่ผมมีสิทธิ์ไปโกรธมัน  ผมเป็นบ้าอะไร   พอนึกได้ดังนั้นจึงค่อยปรับเสียงตัวเองให้นุ่มลง  ครั้งสุดท้ายที่ผมโมโหจนตวาดใครแบบนี้มันเมื่อไรกันนะ  “มึงจะไปไหน  กลับไปนอนเถอะ  มึงยังป่วยอยู่นะ”
มันหันมาสบตาผมแล้วแสยะยิ้มอย่างที่ผมไม่เคยเห็นคนใจเย็นอย่างมันทำมาก่อน  รอยยิ้มนั่นดูเหมือนจะมีให้ตัวเองมากกว่าให้ผม 
เยาะเย้ย  สมเพชตัวเอง  แต่สำหรับผมมันคือ...ความปวดร้าว
เพื่อนสนิท  เพื่อนที่ดี  วันนี้...ผมทำลายมันเอง

“แชมป์  กู  กูขอโทษ  กูรู้ว่ากูมันเลว  กูผิด  แต่มึงอย่าเพิ่งไปเลยนะ  ให้กูได้ดูแลมึงบ้าง  ให้กูได้ชดใช้ที่ทำให้มึงเจ็บ”  ผมสบตามัน  บอกสิ่งที่อยู่ในใจ  ตอนนี้ผมไม่รู้หรอกว่าต่อไปความรู้สึกของผมที่มีต่อมันจะเป็นยังไง  รู้แต่ว่า...ตอนนี้ผมปล่อยมันไปไม่ได้
มันถอนหายใจ  หันหลังกลับไปยังห้องนอน  แต่ก็ปัดมือที่หวังจะช่วยพยุงของผมออกทันที  มันเดินห่างออกไปแล้วล้มตัวลงนอนนิ่งๆ  โดยไม่พูดอะไร
ความผิดครั้งนี้....มันมากเกินกว่าจะชดใช้หรือเปล่านะ


“กินโจ๊กก่อนดิ  กำลังร้อนเลย  อร่อยด้วยนะมึง” ผมยังคงหน้าด้านหน้าทนพูดคุยเล่นกับมันต่อไป  ทำเหมือนเพื่อนสนิทดูแลเพื่อนเวลาป่วยไข้  หึ  เรื่องธรรมดาที่ไม่มีความธรรมดาอยู่เลยสักนิดเดียว
“มึง...”  แค่มันอ้าปากพูดเท่านั้น  ผมถึงกับกลั้นหายใจรอฟังประโยคต่อไป  จะอะไรก็ได้  ขอแค่มันพูดออกมา  “ออกไป”
“ห๊ะ!!”  ออกไป??  หมายถึงไล่ผมน่ะเหรอ
“ไปมหาลัย  ไปซ้อมบาส  ทำตัวปกติ  อย่าบอกเรื่องนี้กับใครโดยเฉพาะไอ้เวย์  อย่าทำให้มันเป็นห่วง  แล้วถ้าไม่จำเป็น...ไม่ต้องวุ่นวายกับกู”  คำสั่งยาวรวดเดียวของมันทำเอาผมตั้งตัวไม่ติด  บทจะพูดก็พูด  บทจะสั่งก็สั่ง  แต่ทุกคำที่มันพูดออกมา  ไม่ทีคำไหนที่ผมอยากได้ยินเลยสักคำเดียว
“กูไม่ไป  กูจะอยู่เฝ้าไข้มึง  อีกอย่าง..กูไม่วุ่นวายกับมึงไม่ได้” ตั้งแต่เห็นมันล้มในห้องน้ำ  นอนนิ่งเหมือนคนไม่หายใจ  ผมก็บอกกับตัวเองแล้วว่ายังไงก็ต้องดูแลมันให้ดีที่สุด  ไม่ว่าในฐานะไหนก็ตาม  ต่อให้มันว่า  มันต่อย  มันเตะแค่ไหน  ยังไง  ผมไม่สน
ผมเชื่อว่าสักวัน  ผมกับมันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
“ถ้าไม่อยากให้กูตัดเพื่อนกับมึง  ก็ทำตามที่บอก”  มันหลับตาลง  หันหลังให้ผม  พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ  ราวกับว่าการจะตัดขาดกับเพื่อนอย่างผม  มันไม่ได้มีความสลักสำคัญอะไรเลย  “ส่วนเรื่องเมื่อคืน  กูกับมึงจะลืมมันซะ”
มันบอกจะลืม  พร้อมทั้งยังสั่งให้ผมลืมด้วย  ผมคงลืมได้หรอกนะ  ในเมื่อความรู้สึก  สัมผัส  ทุกภาพยังคงติดอยู่ในความทรงจำ  ต่อให้ไม่นึกถึง  มันก็ปรากฏชัดเสมอ
ทั้งที่เป็นความผิดที่สุดในชีวิต  แต่ถ้าย้อนเวลากลับไปแล้วไม่ได้สัมผัสมัน  ผมกลับรู้สึกยอมรับไม่ได้  หึ  บ้าสิ้นดี

“มึงไปได้แล้ว”  คือคำสุดท้ายที่มันบอกผม  ผมไม่รู้เลยว่าจากนี้ทุกอย่างจะเป็นยังไง  มันบอกว่าจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  มันว่าจะไม่ตัดเพื่อนกับผมถ้าหากว่าผมลืมเรื่องนั้นแล้วทำตามที่มันบอก  ในเมื่อเป็นอย่างนั้น...แทนที่ผมจะดีใจ  ทำไมหัวใจถึงได้บีบรัดจนเจ็บไปหมดอย่างนี้

ผมเดินคอตกออกจากห้องโดยไม่ลืมหันไปมองมันอีกครั้ง   ถ้าผมกลับมาตอนเย็นจะยังได้เห็นมันนอนหลับอยู่บนเตียงอีกไหม   ราวกับก้อนโลหะหนักๆ กดทับจนหายใจไม่ออก
ผมคงรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับมันไม่ได้  แต่ว่ากันตามตรงแล้ว  ผมยังไม่ได้บอกสักหน่อยว่าจะทำตามที่มันบอก  เพราะฉะนั้นผมก็ไม่ได้ผิดสัญญา
จะให้กูลืมเหรอ  มึงรอจนกูตายนั่นแหละ

“ไนท์  กูมีเรื่องจะคุยด้วย”


....................................

[ДηοηγМ]

  มาต่ออีกนิด จิตแจ่มใส

แล้วไงต่อเนี่ย นุจะบอกอะไรกับไนท์
มิน่าตอนโน้นนนน ไนท์มันทำเหมือนรู้เรื่องดีเลย ตอนที่เวย์ยังงงๆ อ่ะ

มาต่อไวๆ น้า

 

[doomare]

คู่นี้

เริ่ม ก็มีได้เสียเลย ชอบๆ

[SoN]

^^

[Tumz]

  

[shoky_9]

     เย้! ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ในที่สุดก็มาแล้ว  ว่าแล้ว ว่าตอนนั้น 2 คนนี้ อาการแปลกๆ

ที่แท้ก็ อย่างนี้นี่เอง

ขอบคุณนะคะที่มาต่อ


 

[melon_jung]

ดีใจ..เห็นตอนพิเศษ...จัด+1 ให้เลยค่ะ

แต่งานนี้คงจะเรียกได้ว่างานเข้าอย่างแรง
นุจะเคลียร์ชีวิตตัวเองงัยดีหง่ะ...ทั้งเรื่องส้มเรื่องแชมป์

ป.ล. จะมีตอนพิเศษเป้กะเนมมั๊ยอ่ะค่ะ...อยากอ่านคู่นี้เหมือนกัน
แต่งัยก็รอเวย์กะไนท์อยู่นะค่ะ (จริงๆคือโลภ..จะเอาหมดทุกคู่นี่เอง)

[@BUA@]

มาแล้วๆ
 

[Bronc]

เย้ๆ ดีใจจัง มีตอนต่อมาแล้ว สนุกมากมาย

ถึงเป็นเส้นขนาน แต่ว่าก็ได้เคียงคู่กันเสมอ สองเส้นนี้ ไม่ห่างกันมากช่ายไหม  มีโซ่เกี่ยวคล้องกันด้วยช่ายป่ะ

กลัวความเศร้าจัง


คิดถึงคนแต่งจังเลย 

[EverGreen™]

มีเด็กใหม่ให้เจาะไข่ด้วยย

ฮิ้ววว 

อ่าว เวิ่นแล้วกุ

แชมป์..เด็ดเดี่ยวดีนะ อาจจะไม่เท่าเวย์ก็เถอะ 

งานนี้ มีร้องไห้ครับ

วันเสาร์ หึหึ.. 

[nunda]

เนื่องจากความขยันของไรท์เตอร์ เลย +1  ไปเลยจ้า
นุเอ๊ยนุ แล้วจะทำไงต่อไปล่ะเนี่ย
ตอนต่อๆไปเรื่องมันต้องหนักกว่านี้แน่เลย
ต้องเตรียมผ้าไว้ซับน้ำตารึป่าวเนี่ย 

แล้วจะรอตอนต่อไปจ้า

ว่างๆก็ขอคู๋ เป้+เนม มั่งนะ
อยากรู้ว่าเป้มันลากเนมขึ้นเตียงได้ยังไง เหอๆๆๆ

[a_tapha]

 


อืม  มันเป็นอย่างนี้นี่เอง

อือ ๆ

[jokirito]

นุ นายเป็นคนแบบนี้เองเหรอเนี่ย ฮุๆๆๆๆๆๆ

[DekDoy]

 

[kittyfun]

ในที่สุดก็ได้อ่านภาคสองที่เฝ้ารอ

อยากรู้เรื่องราวของไนท์ต่อด้วยค่ะ

ช่วยต่อให้ทีนะคะ

[kittyfun]

ในที่สุดก็ได้อ่านภาคสองที่เฝ้ารอ

อยากรู้เรื่องราวของไนท์ต่อด้วยค่ะ

ช่วยต่อให้ทีนะคะ