ต่อให้อีกตอนนะคะ เห็นเรื่องนี้หายไปนานกลัวจะคิดถึง นายควิลล์กันค่ะ
“ทำไมวันนี้กลับบ้านดึกจัง โรงเรียนเลิกตั้งนานไม่ใช่หรือควิลล์ ฉันไปหานายที่ห้องเรียนก็ไม่เจอ ในโรงเรียนก็ไม่มีใครที่เห็นนาย ไปไหนมาเหรอ”
ผมถามทันทีที่เห็นหน้าเจ้าตัวแสบ ตั้งแต่ทะเลาะกัน ควิลล์ก็กลับบ้านมืดค่ำ ทำเอาผมกระวนกระวายด้วยความเป็นห่วง เขาไม่บอกว่าไปไหน ถามเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตอบ ที่จริงเราแทบไม่พูดจากันด้วยซ้ำ แล้วเขาก็ไม่ทำกับข้าวกับปลาให้กินเหมือนเดิม
ผมต้องหาอาหารกินเอง ควิลล์เป็นอะไรก็ไม่รู้ ปกติถ้าเขาโกรธ เขาจะเอะอะเอ็ดตะโรใส่ผม แต่นี่เงียบไม่พูดไม่จา ผมเดาไม่ออกเลยว่าผมไปทำเรื่องร้ายแรงเอาไว้แค่ไหน ทำไมควิลล์ถึงโกรธไม่ยอมหาย
วันนี้ ควิลล์กลับถึงบ้านตอนสามทุ่ม ดึกกว่าทุกที ใบหน้าของเขาซีดเซียว อิดโรย ผมคิดว่าเขาน่าจะไม่สบาย ความดื้อรั้น และความโกรธที่เขามีต่อผม ทำให้ควิลล์ไม่ปริปากพูดเกี่ยวกับเรื่องของตัวเองให้ผมฟัง ผมได้แต่เดาว่าเจ้าแสบคงกำลังมีปัญหาด้านสุขภาพ เพราะร่างกายของเขาอ่อนแอมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ยิ่งมีเรื่องรบกวนทางด้านจิตใจอีก อาจจะทำให้เขาไม่สบายหนัก
“เรื่องของฉัน นายจะมาสนใจทำไม”
เด็กดื้อตอบเสียงห้วน เขาถอดรองเท้าแล้วเตะมันไปคนละทาง ก่อนจะเดินถือกระเป๋า เข้าห้องตัวเอง โดยไม่สนใจจะพูดคุยกับผมอีก ควิลล์ขังตัวเองอยู่ในห้องตลอดคืน ตั้งแต่ควิลล์งอนผมวันนั้น เขาไม่มาขอนอนด้วยอีกเลย นี่ก็เป็นเรื่องแปลกอีกอย่างหนึ่ง โดยปกติควิลล์กลัวผีขึ้นสมอง จะต้องมาจับจองเตียงผมทุกคืน แต่หลายวันมานี้ เขาไม่มาหา ไม่โผล่หน้ามาให้เห็น ความโกรธที่มีอยู่ คงมีมาก จนกระทั่งข่มความกลัวของเขาได้ มันยิ่งทำให้ผมอยากรู้ว่าเขางอนผมเรื่องอะไร
“ควิลล์ หิวข้าวหรือยัง มาทานข้าวก่อน ฉันซื้อของชอบของนายมาเยอะแยะเลย”
เคาะประตูเรียกเขาให้มาทานอาหารค่ำ รู้สึกเป็นห่วง เพราะเห็นควิลล์ไม่ได้ออกมาร่วมโต๊ะกับผมหลายวันแล้ว ไม่มีเสียงตอบจากข้างใน ปกติผมจะได้ยินเสียงทีวีลั่นห้อง ซึ่งควิลล์จะเปิดไว้ทั้งคืน เพื่อข่มความกลัว แต่วันนี้กลับเงียบเชียบ รู้สึกเอะใจขึ้นมา ผมเลยลองบิดลูกบิดประตู ก็พบว่ามันไม่ได้ล็อค จึงเปิดเข้าไป
ร่างของควิลล์ในชุดเสื้อผ้านักเรียนนอนอยู่บนเตียง ในลักษณะคว่ำหน้า ตัวพาดอยู่บนที่นอนครึ่งหนึ่ง แต่ตั้งแต่เอวลงมา พับอยู่ข้างเตียง และขาห้อยลงกับพื้น ความผิดปกติที่เห็นทำให้ผมพุ่งไปหาเขาทันที
“เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมนอนแบบนี้ล่ะ”
ผมเขย่าตัวควิลล์ แต่เขาหมดสติไปแล้ว เขาคงเข้าห้องมา แล้วเกิดไม่สบายขึ้นมากะทันหัน พยายามจะไปที่เตียง เพื่อนอนพัก แต่ล้มหมดสติลงเสียก่อน ดีที่ไม่ล้มลงหัวฟาดพื้น และเป็นโชคดีที่ผมมาเจอเข้าก่อน ตัวเขาร้อนผ่าว ควิลล์ป่วยแบบที่ผมคิดจริงๆ
คลินิกหน้าปากซอยคือสถานที่ที่ผมอุ้มควิลล์ไปให้หมอตรวจอาการ โชคดีที่ร้านหมอเปิดถึงสี่ทุ่ม ไม่อย่างนั้น ผมคงต้องพาเขาไปถึงโรงพยาบาล ซึ่งอยู่ใกลกว่าบ้านพักของผมมาก ผมไม่รู้ว่าอาการไข้ของเขามันหนักถึงขนาดต้องมาหาหมอหรือเปล่า แต่ผมก็ไม่กล้ารักษาเอาเองที่บ้าน เพราะเกิดเขาเป็นมากกว่าที่ผมคิด มันจะยิ่งแย่ ผมเลยพาเขามาหาหมอเพื่อความแน่ใจ
ตอนที่หมอตรวจอาการ ควิลล์ไม่รู้เรื่องแล้ว เขาตัวร้อนมาก และสลบไสลไม่ได้สติ หมอเลยต้องวัดไข้ และตรวจชีพจรไปทั้งอย่างนั้น จากการตรวจอาการพื้นฐาน หมอบอกว่าควิลล์เป็นไข้หวัดใหญ่ และมีร่างกายอ่อนเพลียมาก ให้พักสักสองสามวัน ถ้าหากอาการไม่ดีขึ้นค่อยพามาหาหมออีกครั้ง
กลับถึงบ้านแล้ว ผมก็อุ้มเจ้าตัวแสบไปที่ห้องของผม ไม่ปล่อยให้เขาไปนอนห้องตัวเองอีกแล้ว เพราะหากเขาเป็นอะไรขึ้นมา ผมจะได้ช่วยเหลือเขาได้ทัน ตอนนี้ไม่คำนึงแล้วว่าควิลล์จะโกรธผมหรือเปล่า ขอเพียงให้เจ้าหนูนี่หายป่วย แล้วลุกขึ้นมาด่าผมได้เหมือนเดิม ผมก็พอใจแล้ว
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
