มาแระๆตอนพิเศษ ขออภัยที่ทำให้รอ (มีคนรอป่าวก็ไม่รู้
)
แต่งเสริมมาเล่นๆจ้า
เป็นกำลังใจให้คนแต่งกันด้วยนะ
ตอนนี้เริ่มเรื่องใหม่ละ
ซัก 2-3 วัน จะเอามาลง
รักคนแอบอ่าน แต่คนที่อ่านแล้วเม้นท์จะรักม๊ากกกกกกก เป็นพิเศษ
................................
It special
“Hey, Erik!!! Wait for me please!!!”
“…Ah… Hey Pauline…”
“ahhh…god…you know what ?..you walk so fast ~ ~”
“aha …sorry…”
“it’s yours…”
“….????............”
“Don’t look at me like that...okay? It’s not from me …It’s from Josh!”
“Josh ?...from the football team???”
“Yes!... oh Gosh! My handsome Josh… I had even know he’s fall in love in you…but…Becoz It’s you! Maybe I can handle it…ahhhhhh… I think I must have to drink something right nowwwwwwwwwww!!!!”
“Are you okay? Pauline?”
“Of course, I will…..ahhhh Gosh …I gotta go right now. See ya soon my gals !!!”
“Bye!”
……………………..
เอ่อ... สวัสดีครับ ตอนนี้ผมก็คุ้นกับชีวิตที่นี่มากขึ้น และเสียงที่ผมรัก ก็ยังคงอบอุ่นเหมือนเดิมครับ บทสนทนาเมื่อครู่เป็นบทสนทนาที่สาวน้อยพอลลีนกล่าวด้วยเสียงแปดหลอดมากสำหรับผม ยังไงผมก็ยังคงติดนิสัยสังเกตเสียงอยู่ดีล่ะครับ...
ดูเหมือนว่าผมจะได้จดหมายมา..เอ่อ นี่ก็เป็นฉบับที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ คือผมไม่ได้นับอะครับ แหะๆทุกทีสาวน้อยพอลลีนแหล่ะครับ เธอจะคอยดูให้ผมตลอด แต่ดูท่าทางคนนี้เธอจะชอบล่ะมั้ง จดหมายฉบับนี้เลยมาถึงผม...
ช่วงที่ผมย้ายมาใหม่ๆ ผมยังแปลกที่อยู่มาก ไม่รู้จะคุยกับใคร ก็มีสาวน้อยคนนี้ล่ะครับ เข้ามาทำความรู้จักกับผมก่อน... เธอเป็นคนน่ารักครับ ผมสีบลอนด์เปล่งประกาย สูงพอๆกับผม และเธอเป็นเชียร์ลีดเดอร์ของโรงเรียนอีกด้วย และด้วยความช่างพูดช่างเจรจาของเธอ เธอจึงเป็นเหมือนโฆษกเคลื่อนที่เล็กๆเลยทีเดียว
วันหนึ่งที่ล๊อคเกอร์รองเท้า อยู่ดีๆก็มีจดหมายหล่นลงมาครับ 2-3 ฉบับได้ ด้วยความตกใจ ผมจึงหันไปถามพอลลีนที่มีสีหน้ากระตือรืนร้นเกินเหตุว่าคืออะไร แล้วจะจัดการอย่างไร...
สรุปได้ความว่าเธอจะเป็นคน ‘จัดการ’ ให้ แต่ผมไม่ทันคิดว่าจัดการของเธอน่ะเป็นยังไง เหมือนจะกลายเป็นว่า เธอคอยเลือกให้ผมไปซะอย่างนั้น ผมก็ได้แต่ถือจดหมายกลับบ้านไป ไหนๆส่งมาก็คงต้องอ่าน แล้วจะยังไงก็ค่อยคิด...อีกทีละกัน
…………………………………………………..
“กลับมาแล้วครับ....”
“เอ...มาแล้วเหรอ...แล้วนั่นอะไรน่ะ”
“อ่า...ดูเหมือนจะเป็นจดหมาย...น่ะครับ”
“รู้แล้วล่ะ....แต่ชั้นหมายถึงมันมาจากไหนหรอก...”
“ดูเหมือนจะชื่อจอช...น่ะครับ.......เขาเป็นนักฟุตบอลของโรงเรียน...”
“งั้นเหรอ...แล้วเขาเขียนมาว่าไง...”
“เอ่อ...ไม่ทราบครับ...ผมยัง...ไม่ได้อ่าน”
“งั้นเหรอ....”
“ผม...ขอตัวขึ้นไปข้างบนก่อน...นะครับ”
“อืม...ตอน 6 โมงมากินข้าวเย็นด้วยนะ...”
...............................................................................
จดหมายงั้นเหรอ.... เด็กน้อยของผมโตขึ้นมากแล้วสินะ ที่จริงผมคงไม่คิดอะไรมากเท่านี้ ถ้าคนที่ส่งให้น่ะมันไม่ใช่ผู้ชาย!!! ให้ตายเถอะ ผมก็ยอมรับนะ ว่าผมหวง...ห่วง มันหลายๆอย่างปนกันไป…เด็กน้อยนัยน์ตาเศร้าทว่าหวานซึ้ง เติบโตขึ้นตามกาลเวลา ร่างกายที่เริ่มมีเนื้อมีหนังมากขึ้น ส่วนสูงที่เพิ่มขึ้น แต่ถึงตอนนี้ก็ยังเตี้ยกว่าผมอยู่ดี ฮึๆ...
ผมนั่งหัวเราะเบาๆกับความทรงจำเล็กๆน้อยๆ ที่แล่นผ่านไปมาในหัว จาก ‘อิท’ มาเป็น ‘เอ’ ‘เอริค’ ชื่อที่ผมตั้งให้...มันสะดวกสำหรับที่นี่ และผมเองก็อยากให้เปลี่ยนด้วย...ระยะเวลาที่ผ่านมาปีกว่าๆ แม่ของผมย้ายกลับไปประจำสาขาที่ไทย และให้ผมมาอยู่ที่นี่แทน ผมพาเอมาด้วยโดยที่ไม่ต้องคิดเลยด้วยซ้ำ ตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับน้องเอ มันเป็นยังไงกันนะ? ไม่รู้ทำไมช่วงนี้ผมได้คิดแต่เรื่องนี้ เวลาที่ผมกับเอกอดกัน ซึ่งมันน่าจะเป็นเรื่องปกติ...ไม่สิ มันเป็นเรื่องปกติที่เราทำแล้วรู้สึกดี แต่หลังๆผมมีความรู้สึกอย่างอื่นเข้ามาด้วย ผมคิดไปคิดมา จนกระทั่ง.....
“พี่ครับ....ทำอะไรอยู่เหรอครับ”
“หา..อะ....เอ่ออ ออ ไม่มีอะไรหรอก แค่นั่งนึกอะไรนิดหน่อยน่ะ….จะทานข้าวเลยมั้ย”
“เอ่อ....ครับ”
“แล้วจดหมายนั่น...เป็นยังไงบ้าง”
“ ....เอ่อ...ก็...เขียนมาว่า...ขอคบด้วยน่ะครับ...”
“อืม...งั้นเหรอ...แล้วเธอคิดว่ายังไงล่ะ....”
“....ผมไม่ได้รู้จักกับเขาเป็นการส่วนตัว....คงไม่...อะไรหรอกครับ....”
“.......................งั้นเหรอ…. ทานข้าวกันเถอะ เดี๋ยวจะเย็นซะหมดนะ”
ฮะๆ แค่ผมได้ยินจากปากเด็กน้อยของผมว่าจะไม่ไปคบกับคนอื่น ทำไมทำให้ผมมีความสุขได้ขนาดนี้นะ หรือมันเป็นอารมณ์พ่อหวงลูกสาวกันแน่นะ ก็ใช่ว่าผมไม่รู้สึกตัวเองนะว่าเป็นยังไง...แต่ผมกลัว กลัวว่ามันจะไม่เหมือนเดิม ผมว่าผมก็แสดงออกในแบบของผมนะ ไม่รู้สิครับ บางทีแบบนี้อาจจะดีแล้วก็ได้ล่ะมั้ง...
................................................................................
ผมไม่อยากคิดไปเองครับ.... ไม่รู้สิ ความอ่อนโยนที่มีให้ผมมาตลอด ผมก็ไม่แน่ใจว่ามันยังคงเดิมรึเปล่า ก็มีบ้าง บางครั้งที่ความสัมพันธ์เหมือนจะเกินความเป็นพี่น้อง แต่พี่ฉัตรก็ถอยห่างออกมาก้าวหนึ่งทุกครั้ง จนผมเองก็ต้องถอยออกมาเหมือนกัน...
ใช่ครับ...ผมเคยบอกว่าสิ่งที่ผมต้องการคือ ‘เสียง’ ที่อบอุ่น อ่อนโยน... มันคงเป็นความโลภล่ะมั้งครับ คงเพราะผมได้รับสิ่งนั้นมาตลอด... ผมนี่แย่จริงๆ ผมควรจะเจียมตัวสินะ ดูเหมือนผมเองก็ลืมไปว่าผมน่ะมีชื่อว่า ‘อิท’
ฮึๆ...ผมก็ไม่ได้รังเกียจอดีตหรอกนะครับ มันก็เพราะเรื่องในอดีต ผมถึงได้มีปัจจุบันในวันนี้...
ผมรู้สึกแย่กับตัวเอง...ทำไมผมมักต้องการอะไรที่ได้มายากๆ ผมจมลงในภวังค์ของตัวเองอีกครั้ง เพื่อทบทวน ‘ความต้องการ’ ของผม สิ่งที่มากกว่าเสียง...
“พี่ครับ....ผม...มีเรื่องจะถาม...”
“มีอะไรหรือ...ว่ามาสิ”
“พี่ฉัตร...เคยคิดอะไรกับผม มากกว่าที่เป็นอยู่มั้ยครับ?...”
“เอ่อ...เธอ ว่าอะไรนะ?”
“พี่...เคยคิดอะไรกับผม นอกจากความเป็นพี่น้อง...มั้ยครับ...ผม...อยู่ดีๆผมก็นึกถึงเรื่องเก่าๆขึ้นมา...ผมไม่รู้ว่าพี่จำได้รึเปล่า...เสียง....เสียงของพี่...ที่ตอนนี้ผมมาถึงจุดนี้ได้...ก็เพราะเสียงของพี่....มันเป็นสิ่งที่ผมรักที่สุด....ทั้งๆที่เมื่อก่อนผมคิดว่า เท่านี้ก็พอแล้ว ผมไม่ควรต้องการอะไรอีก ไม่ว่ายังไงผมก็ยังคงเป็น ‘อิท’ อยู่ดี ไม่ว่าผมจะอยู่ในคราบเอริค หรือเอ ผมก็ยังคงเป็นแค่อิทคนเดิม...คนที่ต้องการสิ่งที่คว้ามาไม่ได้...”
“...เอ”
“ตั้งแต่เด็กๆ สิ่งที่ผมเรียนรู้เพื่อจะได้มาในสิ่งที่ตัวเองต้องการนั้น คือการเอาตัวเข้าแลก...กับแม่...ผมต้องทำงานแลก....แต่กับคุณแสน...ผมต้องใช้เซ็กซ์แลก...แต่ตอนนี้ผมคิดไม่ออก ทำยังไงผมก็คิดไม่ออก ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมต้องการตอนนี้ผมจะแลกมันด้วยอะไร....ผมคิดอะไรไม่ออก แล้วผมก็ไม่คิดว่าคนคนนั้นจะต้องการหรือเปล่า...”
“.......................”
“ผมจนปัญญาแล้วจริงๆ....พี่ฉัตรครับ ผมอยากถามพี่แค่ว่าทำยังไงพี่ถึงจะรักผม...ผมต้องใช้อะไรแลกเหรอครับ พี่ถึงจะรักผมจริงๆ... รักที่เป็นรัก รักที่ไม่ใช่แค่ความเอ็นดู....ฮึ...คงดูเหมือนคนอย่างผมไม่น่าจะเข้าใจว่ารักคืออะไร...ความหมายที่แท้จริงของความรัก...ผมไม่รู้หรอกครับ...แต่สำหรับผม...รักคือความอบอุ่น.....อ่อนหวาน...ความรักของผมแปรค่าออกมา...ผมนึกออกแต่หน้าของพี่...มีแต่ใบหน้าของพี่คนเดียวเท่านั้น.....ผมอยากรู้ครับ...ว่าทำยังไงพี่ถึงจะรักผมตอบ...ผมใช้วิธีที่ผมรู้ไม่ได้...ผมไม่เข้าใจตัวเอง...ผมไม่เข้าใจคนอื่น...ผมไม่เข้าใจความรัก...ผมรู้แค่ว่าถ้าต้องการอะไร...ผมต้องเอาสิ่งนั้นแลก...ผมสับสน.... หมายความว่าถ้าผมต้องการความรักจากพี่...ผมต้องรักพี่เสียก่อน...หรือผมควรจะบอกพี่ไป...ผมควรทำยังไงหรือครับพี่ฉัตร...พี่ตอบผมทีเถอะครับ....”
.................................................
ฮึๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆฮะๆๆๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ......ให้ตาย
เอ....เอรู้มั้ยว่ามันทำให้พี่รักเอมากขึ้นแค่ไหน.....
“เอ...เอรู้มั้ยว่าปกติเขาไม่พูดกันออกมาแบบนี้หรอกนะ...”
“.....งั้น....เหรอครับ”
โอ๊ยยยยยยยยย พักเบรกก่อนเถอะ ไอ่ท่าทางกับใบหน้าซับสีเลือดนี่...ขอเถอะนะ อย่าทำบ่อยเลย มัน...มันทำให้ผมจะเป็นบ้า! ใช่ครับ ผมรู้ตัวมานานแล้วล่ะ ว่าผมน่ะรักเอมากกว่าน้อง แต่ด้วยความที่เราอยู่ด้วยกันแบบนี้มานาน ผมเองก็ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง ระยะนี้ผมก็คิดถึงจุดเปลี่ยนมาตลอด...จุดเปลี่ยนความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเอ บางครั้งในหัวชั่วๆผมยังคิดว่าปล้ำเลยดีมั้ยด้วยซ้ำ...แต่ถ้าทำอย่างนั้น ผมกลัวว่ามันจะเป็นการทำร้ายเอรึเปล่า...ผมไม่อยากให้เอคิดไปถึงตอนที่ลุงแสนกับ...พ่อของผมทำอะไรเค้า...
แต่มาถึงขั้นนี้แล้วผมคงต้องบอกซักที...ล่ะมั้ง
“เอครับ...มาหาพี่มา...” ผมพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่....ขนาดตัวผมเองยังรู้ว่าต้องทำหน้าเจ้าเล่ห์อยู่แน่ๆ ฮึๆ ก็คนกำลังดีใจนี่นา
“เอ่อ....ทำไมเหรอครับ...”
เด็กน้อยของผมเดินเข้ามาด้วยท่าทางกลัวๆ เอไม่เคยขัดใจผมซักครั้ง ร่างกายเล็กๆและใบหน้าซับสีเลือดนั้นเคลื่อนเข้ามาใกล้ ผมรวบตัวเอเข้ามากอดทันที....กลิ่นกายนี้...ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ทำให้ผมรู้สึกดีทุกครั้งที่เข้าใกล้...
บางครั้งผมเครียดจากการทำงานที่บริษัท ลูกค้าบ้าๆ ปัญหาคาราคาซัง แต่พอผมได้กอดเด็กน้อยของผมคนนี้ เหมือนทุกอย่างมันมลายหายไปหมด กลิ่นตัว อุณหภูมิ..ทุกอย่าง...ผ่อนคลาย ตอนนี้ก็เหมือนกัน เฮ้อออออออออ เด็กน้อยของผม จะทำให้หลงรักไปถึงแค่ไหนกันเชียว...
“เอบอกพี่ว่ารักของเอคือความอบอุ่น อ่อนหวาน เมื่อเอแปรค่าออกมาแล้วเห็นเป็นหน้าของพี่สินะ.....”
“.........ครับ” หน้าแดงเข้าไปอีก เด็กน้อยเอ๊ย ฮึๆๆๆๆ
“แล้วรู้มั้ยว่ารักของพี่คืออะไร...............รักของพี่คือความห่วงใย อยากเห็นเอมีความสุข....พี่ก็ไม่รู้ว่าจะแปรค่ายังไงหรอกนะ...แต่คนๆเดียวที่พี่อยากอยู่ด้วยก็คือเอ......”
“..........................”
“เอถามพี่ใช่มั้ยว่าควรทำยังไงพี่ถึงจะรัก.....พี่ต้องการคำๆเดียวจากปากของเอ พี่ขอแบบเน้นๆนะ ฮึๆแล้วพี่จะบอกเหมือนกัน....เอพูดได้มั้ย...เอคิดยังไงกับพี่”
“.................................ผม....ผมคิดว่า....ผมรักครับ...ผมรักพี่มาตลอด....ผมไม่รู้ว่ามันเริ่มต้นที่ไหน...แต่ตอนนี้ทุกอย่างที่ผมต้องการคือพี่ครับ....พี่ฉัตรคนเดียว....เท่านั้น”
“เอ...............เด็กน้อยของพี่ ฮึๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เฮ้ออออออดีใจจัง....เอ....ฟังพี่ดีๆนะครับ
พี่ รัก เอ ครับ .....รักมานานแล้ว และพี่จะดูแลเอตลอดไป....เอต้องการพี่คนเดียวใช่มั้ย....พี่ก็ต้องการเอคนเดียวเหมือนกัน”
“จริง....จริงนะครับพี่...ผม...ฮึก...ดีใจ...ดีใจจังครับ....ฮือๆ”
“โอ๋ๆ อย่าร้องสิ เรามามีความสุขด้วยกันนะเด็กน้อยของพี่ พี่รักเอนะและตลอดไปด้วย”
ให้ตาย ผมว่าผมนี่เกิดมามีบุญชะมัด ตอนนี้ผมกับเอก็...ยังไงดี เขาเรียกว่า ‘ลงเอย’ ใช่มั้ย...
เด็กหนุ่มนัยน์ตาเศร้า เด็กน้อยที่ผ่านเรื่องราวมามากมาย สิ่งที่ผมต้องการตอนนี้คือการได้ใช้ชีวิตกับเด็กคนนี้ และผมคงจะรักคนๆนี้ตลอดไป เรื่องมันจะเป็นยังไงต่อไปผมก็ไม่รู้หรอกนะ รู้แต่ตอนนี้ผมกับเอมีความสุข...เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว.....
แถม.....
“พี่ฉัตรครับ....เป็นอะไรรึเปล่า....ครับ...?”
“อ่า.....อืม....เปล่าๆ แค่เพลียๆนิดหน่อยน่ะ....เอยังดูสบายดีนี่นา พี่ไม่ยอมแพ้หรอกนะ....ร้ายจริงๆเรา”
“อะ....อืม...เดี๋ยวครับพี่...อ๊ะ...อือ อึก...อ๊า~~~”
เด็กน้อยของผม....แต่ความเก่งเรื่อง...เอ่อ อย่างว่านี่ไม่ได้น้อยตามอายุเอาซะเลย แล้วผมจะถอยได้ไง สู้เว้ยยยยยยไอ่ฉัตร!!!!!
(ทุกท่านครับ อย่าเข้าใจผิด ผมต้องเป็นฝ่ายนำอยู่แล้วล่ะ แต่พอเผลอทีไร...เอชอบพลิกมาอยู่บนทุกทีเลย...แหม มัน...น่า...................................
ต่ออีกซักรอบ......5555555555555555555+
)
Finnnnn จริงๆละ
++++++++++
จบจริงแล้ววววว โค้งงามๆให้กับทุกท่านที่เข้ามาอ่าน ทุกท่านที่เข้ามาเม้นท์ให้
ฝากคนแต่งปัญญาตื้นคนนี้อีกคนไว้ในอ้อมใจด้วยนะงับ
ป.ล ใจจริงอยาก + ให้กับทุกคนที่เข้ามาเม้นท์ แต่ก็ทำไม่ได้ ขอมอบดอกไม้ให้แทนละกัน
ร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก คนอ่านทุกคน โชคดีงับ แล้วเจอกันเรื่องหน้า
หัวข้อ: " ผมชื่อ It " (อ่าน 44943 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก