ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามโพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวป ไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0คำเตือน
.บางท่านอาจจะอ่านไม่ค่อยรู้เรื่อง เนื่องจากผมไม่ใช่นักประพันธ์ ขอโทษมานะที่นี้นะครับ
.ในเรื่องจะมีคำหยาบ ภาษาวิบัต ขอโทษตรงนี้เลยนะครับ
.......................
.....................
“เห่ย มึงอ่ะ เด็กใหม่สินะ”ผมหันไปมองทางต้นเสียง
ก็เจอกับผู้ชายกลุ่มนึงที่ดูจากลักษณะต่างๆ ก็คงรุ่นๆเดียวกับผม
“อืม”ผมตอบไปอย่างเซ็งๆ
แต่สายตาผมก็หันไปมองทางรั้วโรงเรียนต่อไป
“เห่ย มึงชื่ออะไร”อีกเสียงผมเดาว่าจากผู้ชายกลุ่มนั้น
“โซ่”ผมตอบไป แต่สายตาก็ยังคงมองออกไปนอกรั้งโรงเรียนอย่างเดิม
จากนั้นผมก็ได้ยินเสียงซุบซิบของกลุ่นนั้นแต่ผมก็ไม่สนใจอะไร
ตอนนี้จิตใจผมจดจออยู่ที่รั้วโรงเรียน
“เห่ย ไอ้โซ่ มึงจะมานั่งเศร้าอะไรตรงนี้ว่ะ มองไปพ่อแม่มึงก็ไม่มารับหรอกนา นี่มันเพิ่งวันจันทร์นะเว้ย
เปิดเทอมมาแค่วันเดียวเอง”เสียงปริศนาจากกลุ่มนั้นดังมา
“กูรู้ แต่กูคิดถึงบ้าน”ผมตอบไป พร้อมกลั้นน้ำตา
“ตอนแรกๆ พวกกูก็เป็นแบบมึงนั้นแหละ อีกหน่อยก็ชิน ไปแดกข้าวเถอะว่ะ เค้าเรียกกันแล้ว”เสียงเดิมพูดต่อ พร้อมเดินมาตบหลังผม ผมหันไปมองมัน
“ขอบใจว่ะ”ผมหันไปตอบมัน พร้อมยิ้มให้มันไปหนึ่งที
…ผมชื่อโซ่ครับ ผมจำเป็นต้องย้ายเข้ามาอยู่ รร.ประจำนี้กลางคัน โดยเข้ามาอยู่ตอน ม.2เทอม2 เพราะเหตุจำเป็นบางอย่างของที่บ้าน ซึ่งผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเรื่องอะไร แม่ก็ไม่ได้บอกผม บอกแค่เพียงว่าผมต้องย้าย รร. และมันก็ยากมากเลยครับ ที่จะปรับตัวใหม่ ในที่ใหม่ๆ แต่ก็มีเรื่องนึงที่ผมสบายใจได้ตอนนี้ ก็คือผมมีเพื่อนแล้ว...
จากนั้นผมก็ทำความรู้จักกับผู้ชายกลุ่มนั้น สรุป พวกนั้นเรียน ม.2 ก็หมด แถมยังอยู่ห้องเดียวกับผม
พวกมันเห็นผมนั้งซึมๆตั้งแต่ตอนเรียน แถมกลับเข้ามาหอ ยังมานั้งเกาะขอบรั้ว
พวกมันเลยสงสารเข้ามาคุยด้วยก่อน
คืนนี้เป็นคืนที่สองที่ผมต้องอยู่ที่นี้
คนในหอก็เริ่มเยอะมากขึ้น เพราะสวนใหญ่ นร.เพิ่งกลับเข้ามาหอกันวันนี้
หลังกินข้าวเสร็จ พวกเพื่อนๆกับผม ก็ไปรวมตัวก็ที่ห้อง ล็อกเกอร์ จัดของไป คุยกันไป ด่ากันไป เล่นกันไป ก็ทำให้ผมหายคิดถึงบ้านไปได้บ้าง
“เห่ย โซ่ ไปอาบน้ำป่ะ”ไอ้สาม พูด (หนึ่งในเพื่อนของผม แต่ผมสนิทกับไอ้นี้ที่สุด)
“อืม รอแป้ป เด๋ยว หาอุปกรณ์ก่อน”ผมตอบไป พร้อมกับหาอุปกรณ์อาบน้ำ พร้อมกับเดินตามพวกมัน ไปที่ห้องอาบน้ำ
ที่อาบน้ำจะไปห้องโล่งๆ มีฝักบัวประมาณ 30 กว่าอัน ใครใคร่อาบฝักบัวก็เดินเข้าซองไปอาบ
ใครรอไม่ไหวก็มีอ่างเก็บน้ำ ใหญ่ๆ สองอัน ก็ไปจ้วงก้นได้ตามอัธยาศัย
ใครที่จะทำธุระส่วนตัวก็มีห้องน้ำแยกประมาณ 10 ห้อง อยู่ด้านหลัง
ระหว่างที่ผมอาบน้ำไปได้สักพัก ก็มีรุ่นพี่ในหอ กลุ่มใหญ่กลุ่มนึง เสียงดังมาแต่ไกล
จนไอ้สามสะกิดผม
“โซ่ มึงเห็นพี่ที่ สูงๆ ผมสกิดเฮด คนนั้นมั้ย”
“อืม ทำไมว่ะ”
“มึงอย่าไปยุ่งมันมันเชียวนะ รวมทั้งกลุ่มมันด้วย”
“ทำไมว่ะ”
“เออนะ กูเตือนไว้ก่อน พยายามเลี่ยงได้ก็เลี่ยงนะมึง”
“เออๆ”ผมตอบรับอย่างงงๆ
ทำไมว่ะ พี่เค้าก็ดูไม่น่าจะมีอะไร
ถึงหน้าจะดูออก หล่อแบบเลวๆก็เถอะ
แต่ก็เพราะพี่คนนั้นมันหล่อ ผมทำเอามองมันอยู่นาน จนมันหันมาเจอกับสายตาผม
ผมหลบสายตามันทันที แล้วก็รีบอาบน้ำให้เสร็จไป...
อาบนั้นเสร็จ พวกผมก็ไปนั่งเล่นที่สนามเด็กเล่นของฝั่งอนุบาลที่อยู่ติดกับรั้วหอชาย
ด้วยความนึกคึกอะไรของไอ้สามก็ไม่รู้ มันเสือกเล่าเรื่องผีให้ฟัง
ผมล่ะอยากจะบ้าตาย
แล้วผมก็ปวดฉี่มากตอนนี้ ทำไงดีว่ะเนี้ย
“สาม”ผมสะกิดมัน
“ไร”มันตอบกลับมาแบบรำคาญๆ
“ปวดฉี่”
“เออ ก็ไปดิ”
“ไปเป็นเพื่อนหน่อยดิ กูกลัว”
“อะไรของมึงเนี้ย ไปเองสิว่ะ”มันตอกกลับมาอย่างไร้เยื่อใย
ผมเลยหันเป้าหมายไปทางอื่น
แต่ไอ้พวกเพื่อนเวร ก็ส่ายหัวกันหมด เวรกรรมไอ้โซ่
คงต้องไปเอง
ทางกลางบรรยากาศ และสถานที่ ที่ไอ้สามเพิ่งเล่าผ่านไป
ผีเด็กที่อยู่ในห้องน้ำชายอันเก่า ที่อยู่ด้านหลัง
แถมยังผีคนแก่ที่อยู่บนต้นมะขาม ข้างห้องน้ำอีก
เอาว่ะ ตายเป็นตาย ถึงหน้าห้องน้ำ รีบ
มองเป้าหมาย จากการคาดคะเนด้วยสายตา
ห้องนี้แหละ
พอคำนวณได้อย่างนั้นแล้ว ผมก็พุ่งโดยตรงไปห้องน้ำนั้นทันที
แต่สิ่งที่ผมเห็นหลังจากเปิดประตูห้องน้ำ
“เออ โทษครับพี่ ผมคิดว่าห้องนี้ว่าง ผมขอโทษพี่”ผมยกมือไหว้ประลกประลก
“ไอ้สัด มึงนี่มัน”อีกฝ่ายตะคอกเสียงกลับมาพร้อมกับถีบผมให้ออกไปจากห้องน้ำ จนผมหงายหลังลงกับพื้น
แล้วผมก็โดนกระทืบสองสามครั้ง
“พอเถอะค่ะ พี่เสือ เด๋ยวมีคนมาเห็น ทรายไปก่อนนะค่ะ”แล้วเธอคนนั้นก็รีบวิ่งหนีออกไปทางหลังหอชาย
“มึงนี่มัน ตัวมารชะมัด กูกำลังจะได้ฟันมัน มึงนี่มัน”แล้วมันก็ชกลงมาที่ปากผมอีกครั้ง แล้วเดินไปอีกคน
ตอนนั้นผมบอกความรู้สึกไม่ถูกเลยครับ
โกรธก็โกรธ ว่าทำไมต้องทำกับผมขนาดนี้
กลัวก็กลัวครับ
เจ็บก็เจ็บครับ
แต่ที่สำคัญตอนนี้ ผมต้องไปฉี่ก่อนครับ
จะไหลอยู่แล้ว
ผมเดินกลับมายังกลุ่มเพื่อนผมภาพที่ยังติดตาอยู่
“ทำไมไปนานจังว่ะ”ไอ้สามถาม พร้อมชวนคนอื่นๆให้กลับเข้าหอ เพราะใกล้เวลาสวดมนต์
“หน้ามึงไปโดนอะไรมาว่ะ”ไอ้บอล เพื่อนอีกคนสังเกตเห็น
“ใครต่อยมึงมาว่ะ”ไอ้สามถามต่อ
“มันเกิดอะไรขึ้นว่ะ”ไอ้สามซัก
“ก็เมื่อกี้ กูไปเข้าห้องน้ำ แต่ซวยเสือกไปเห็นคนกำลังจะเอากัน....”
“ใครว่ะ”ไอ้สามพูดส่วนขึ้นมา
“ก็ไอ้คนที่มึงให้กูอยู่ห่างๆ มันงัย”ผมตอบไป
“พี่เสือน่ะหรอ”เออ ใช่ มันชื่อเสือ ผู้หญิงคนนั้นพูดก่อนที่จะวิ่งหนีไป
“ซวยแล้วมึงเอ้ย กูบอกให้เลี่ยงๆ มันงัย”ไอ้สามกุมขมับ
“กูจะไปรู้ได้งัยว่ะ เสือกเอากันไม่ล็อกประตูเอง”
“สัด มึงไม่รู้รึงัยว่า กลอนห้องน้ำมันล็อกไม่ค่อยอยู่หรอก โอ้ยกูจะบ้าตาย”ไอ้บอลเสริม
“คราวนี้จะทำงัยดีว่ะ”ไอ้ท๊อปเพื่อนอีกคนพูดขึ้นมา
ตอนแรกผมไม่คิดว่าเรื่องนี้มันจะเป็นเรื่องใหญ่อะไร
ผมก็โดนชกไปแล้ว
มันก็น่าจะพอแล้ว
ตอนนี้ผมชักเริ่มรู้สึกความไม่ปลอดภัยของตัวเองแล้วสิ
“ทำไงได้ล่ะ ก็ต้องระวังตัว ..”ไอ้สามพูดขึ้นหลังจากนิ่งใช้ความคิดพักนึง
“ต่อจากนี้นะมึงไอ้โซ่ อย่าไปไหนคนเดียวอีก เด๋ยวจะซวยอีก”ไอ้สามพูดความเห็นของมัน
“ใช่ๆๆ”ทุกคนลงความเห็น
“โซ่ มึงไม่ต้องกลัวหรอ”ไอ้สามปลอบ
“ป่ะมึง กูจะพามึงไปทำแผล ปากแตกด้วย”ไอ้สามพูดต่อ
“แต่ไปทำที่ห้องพยาบาลไม่ได้นะเว้ย เด๋ยว(ซิส)เตอร์(คือใน รร.คริสต์จะเรียกนักบวช ญ.ว่า ซิสเตอร์ ผมขอเรียกเตอร์ล่ะกันนะครับ)รู้ แล้วจะซวยอีก”ไอ้บอลออกความเห็น
“เออ จริง เอางัยดีว่ะ”
“งั้น เด๋ยวกูเข้าไปขอยา บอกว่า เพื่อนหกล้มล่ะกัน ส่วนมึง พาไอ้โซ่ไปรอกูที่ห้อง Study (คือห้องอ่านหนังสือ ทำการบ้านครับ) ไอ้สามอาสา
“ได้ แล้วเจอกัน”
อยากจะบอกว่า จากตอนแรกที่ผมไม่คิดจะกลัวไอ้พี่เสือกับพวกมันเท่าไหร่
แต่หลังจากเหตุการณ์นั้นแล้ว มันทำให้ผมกลัวมันจับใจเลยครับ
ตอนนี้ ความรู้สึกผม หน้ามันผมยังไม่กล้าจะมองเลย
กลัวครับ กลัวมาก
แล้วผมก็สัญญากับตัวเองตอนนั้นว่า จะไม่เข้าใกล้มันเกินสองเมตรเป็นอันเด็ดขาด
และก็คิดว่า คงจะไม่มีอะไรที่ต้องสัมพันธ์กับมันอีกต่อไป
แต่ใครมันจะไปรู้ล่ะครับ
ว่าไอ้พี่เสือนี่แหละครับ
จะเป็นคนทำให้ผมต้องวุ่นวาย แล้วเจ็บมากที่สุด เจ็บมากกว่าที่มันต่อยผมเป็นร้อยเท่า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
