หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[Noi]

อัพ อัพ อัพ

[hahn]

HBD นู๋ริว เมื่อไหร่จะรักกันจริงๆ ซะที

[chayanit]

อัพอัพอัพเร็วๆๆๆๆๆเน้อ

[Horizon]

มารอตอนต่อไป

[samsoon@doll]

น้องริว น้องริว น้องริว

[Noi]

มารอนานแล้วน้านนนนนนนนนนน 

[chayanit]

มารอตอนต่อไปแล้วววว

ง่วงนอนแล้ววววว

[chae]

=[]=!! หมด หมดได้ไง ฮือๆ กำลังติดเลย
แง้ๆๆๆๆๆๆๆ อยากอ่านต่ออ่า
มาต่อหน่อยจิ T^T

[samsoon@doll]

พี่ไผ่  พี่ไผ่  น้องริว  น้องริว

[V_we]

Happy Birthday จ้าน้องริว
น้องน่ารักอีกแล้วอะ
มีแอบอิจฉาเด็กๆ ที่ได้นั่งใกล้พี่ไผ่ด้วย
ฮ่าฮ่า เด็กน้อเด็ก
พอริวไปอยู่กับเด็กๆ แบบนั้น
เหมือนอายุจะไม่ค่อยห่างกันเลยเนอะ
 
ริวใจดี แถมยังไม่อยากใช้ชื่อตัวเองด้วย
ยังไงก็ขอให้สิ่งดีๆ กลับคืนมาที่ริวนะ
+1 ขอบคุณนะคะ เป็นกำลังใจให้จ้า

[maio2000]

  มาอัพที่เถอะค่ะ  อยากอ่านมากๆ
มาอัพๆๆๆๆ  รอพี่ไผ่กับน้องริวอย่างใจจดใจจ่อ คิดถึงมากๆ

[spring]

แฮ่ะๆ  ทุกคนที่มารอคร้าบ

ช่วงนี้งานเข้าคนโพสต์อย่างรุนแรงเหมือนน้ำเหนือไหลท่วมทุ่งข้าวสาลี....ทันใดนั้น!!!  บูมม!! กลายเป็น......



 




อะ อ่าววว ไม่ใช่หรอ?

แฮ่ะๆ 

คืนนี้มาแน่จ้า

รอหน่อยน๊า

[chae]

จิ้มๆ มารอ น้องริวกะพี่ไผ่คับ ><
ลืมๆๆ +1

[LalaBam]

น้องริวหายไปไหนเนี่ย
เค้ามารอนานแล้วนะ
 

[SweetSmile]

เพิ่งเข้ามาอ่านอ่ะค่ะ
ขอฝากตัวเป็น FC ด้วยคนนะคะ

อ่านทันแล้วอ่ะ ^ ^
ชอบเรื่องนี้มาก ๆ เลยค่ะ
หลงรักน้องริวขี้อ้อนมาก ๆ
เด็กอะไรไม่รู้น่ารักเป็นบ้า

ชอบพี่ไผ่ด้วย ดูเป็นคนอบอุ่นมาก ๆ
ตามใจน้องริวสุด ๆ
หยั่งงี้จะไม่ให้น้องริวติดหนืบได้ไงเนี่ย

เป็นเรื่องที่น่ารักมาก ๆ เลยค่ะ
บางตอนอ่านไปยิ้มไป
ชอบตอนน้องริวอ้อนพี่ไผ่น่ารักมากกกก
แต่บางทีก็เศร้านะคะ ตอนที่น้องริวฝันร้าย
น่าสงสารที่สุดเลย
ก็หวังว่าพี่ไผ่กับน้องริวคงจะผ่านเหตุการณ์ร้าย ๆ ได้
น้องริวก็จะหายจากอาการแปลก ๆ ที่โดนคนสัมผัสไม่ได้
พี่ไผ่คงจะเป็นกำลังใจให้น้องริวให้ผ่านเรื่องนี้ไปได้นะคะ

รอตอนต่อไปอย่างจดจ่อ

[spring]

ตอนที่ 33


แม้พสุจะตีหน้าเรียบสนิทเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่ริวก็รู้สึกว่าพสุอารมณ์ไม่ปกตินัก  เด็กหนุ่มเหลียวมองพสุบ่อยๆ  จนกระทั่งพสุแวะเติมน้ำมันที่ปั้ม  ริวก็รีบร้อนลงจากรถไป  พสุไม่ได้มองตามเพราะคิดว่าริวคงไปห้องน้ำ  แต่ครู่เดียวริวก็กลับมาพร้อมถุงขนมใบใหญ่  แล้วมาเปิดประตูฝั่งคนขับ


“พี่...ริวขับเอง”

“...เอาสิ” พสุยอมลงจากรถโดยดี  พอแลกที่กันเสร็จริวก็เอาถุงขนมมาวางบนตักพสุ

“พี่กินสิ”

“อะไร...ทำไมมีแต่ช็อกโกแลตทั้งถุงเลย” พสุถามหลังจากแหวกถุงบนตักดู

“ช็อกโกแลต  กินแล้วจะทำให้เราผ่อนคลาย”

“แล้วซื้อมาให้พี่ทำไม”

“ก็...พี่ไม่สบายใจ”


พสุชะงัก  เหลียวไปมองหน้าริวอย่างแปลกใจ  เขาคิดว่าเขาควบคุมสีหน้าอารมณ์ตัวเองได้ดีแท้ๆ  แต่ริวกลับดูออกว่าเขาไม่สบายใจ


“ริวอยากเห็นพี่มีความสุข  ไม่อยากเห็นพี่เป็นทุกข์...ไม่ว่าเรื่องอะไร”

“ริว...”

“ริวไม่รู้หรอกนะว่าพี่มีปัญหาอะไร  แต่อยากให้พี่รู้ว่า  ริวจะอยู่กับพี่  ริวจะไม่ปล่อยให้พี่เป็นทุกข์อยู่คนเดียว  แล้วถ้ามีอะไรที่ริวทำให้พี่มีความสุขได้  ริวก็จะทำทุกอย่างเลย”


พสุจ้องหน้าริวนิ่งงันไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าช้าๆ  แล้วบีบไหล่ริวเบาๆเป็นการขอบใจ  ก่อนจะหันมาแกะช็อกโกแลตกิน  ปกติพสุไม่ค่อยกินขนมหวานๆโดยเฉพาะช็อกโกแลต  เขาคิดว่ามันหวานจนแสบคอ  แต่เมื่อเทียบกับน้ำใจคนให้  ชายหนุ่มก็เลยคิดว่าจะยอมแสบคอเพื่อคนให้สักครั้ง

เมื่อช็อกโกแลตสัมผัสลิ้น  ไม่ใช่แค่ความหวานแสบคออย่างที่คิด  พสุรู้สึกถึงอะไรบางอย่างในอกเขามันแปลกไป  กลิ่นและรสชาติของมันก็ยังคงเดิม  แต่เขากลับรู้สึกว่ามันแตกต่าง  พสุเหลียวกลับไปมองคนข้างๆอีกครั้ง  ริวก็หันมาสบตาแล้วยิ้มกว้างจนตาหยีให้...นี่ละมั้งความแตกต่าง  เขารู้แล้วว่าทำไมช็อกโกแลตกล่องนี้ถึงได้มีดีมากกว่าความหวาน  เพราะมันอร่อยตรงที่ เขากินด้วยความเต็มใจ  กินด้วยความตื้นตันในน้ำใจของคนให้...

ไหนๆก็นั่งว่างๆ  พสุก็เลยแกะช็อกโกแลตให้คนขับรถกินด้วยซะเลย  ริวอ้าปากรับแล้วเคี้ยวตุ้ยๆน่าอร่อย  พสุก็เลยแกะเพลิน  เผลอแป๊บเดียว  ช็อกโกแลตเต็มถุงก็หมดเกลี้ยงก่อนถึงบ้านเสียอีก  แน่นอนว่าเก้าสิบเปอร์เซนต์ลงไปอยู่ในท้องคนให้มากกว่าคนแกะ


“หมดแล้วริว”  พสุหันไปบอกเมื่อเห็นริวอ้าปากรอเป็นลูกนก

“อ้าว...อร่อยใช่ม้า...ริวเลือกแบบไม่ค่อยหวานมาเลยนะ  เพราะรู้ว่าพี่ไม่ชอบกินแบบหวานจัดๆ”

“อืม..ก็นะ...ก็อร่อยดี หึหึ”  พสุหลุดขำเบาๆ  ริวหันมายิ้มแต้

“เห็นมะ ริวบอกแล้วว่ากินช็อกโกแลตแล้วจะอารมณ์ดี”

“นั่นสิ”  พสุรับคำยิ้มๆ  ทั้งที่ในใจยังอดสงสัยไม่ได้ว่า เขาอารมณ์ดีเพราะช็อกโกแลต  หรือเพราะขำเด็กโข่งที่คอยอ้าปากงับช็อกโกแลตจนป้อนไม่ทันกันแน่


เพราะกินช็อกโกแลตไปเยอะ  พอกลับถึงบ้านริวก็เลยเถลไถลเรื่อยเฉื่อยเพราะไม่อยากกินข้าว  จนพสุต้องเดินมาตามหลายรอบ  แต่เด็กหนุ่มก็ยังเกาะเปียโนแน่นไม่ยอมลุกขึ้นสักที


“ริว...มากินข้าว”

“ริวไม่หิว”

“มาเถอะ  พี่รอกินข้าวอยู่นะ  แล้วตอนนี้ก็พี่หิวแล้วด้วย”

“ครับ”  ริวรับคำเสียงอ่อยๆ  แล้วเดินคอตกตามหลังพสุไปที่โต๊ะอาหาร

“พี่รู้มั๊ย  พี่กับพี่ตะวันนะ  พูดเหมือนกันเปี๊ยบเลย” ริวบ่นพร้อมกับเขี่ยข้าวไปมา  นานๆจะตักใส่ปากสักคำ

“พูดว่าอะไร?”

“ก็พูดว่า พี่รอกินข้าวอยู่นะ...พูดแบบนี้ริวก็ต้องรีบมากินสิ”

“ทำไมล่ะ”

“ก็ริวกลัวพี่หิว...แล้วพี่ตะวันนะ  เอะอะอะไรก็เอาชื่อพี่มาขู่ริวตลอดเวลาเลย” ริวฟ้องแล้วทำปากยื่นแก้มพอง

“พี่น่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอริว” พสุเลิกคิ้วอย่างขำๆ  เพิ่งรู้ว่าตอนเขาไม่อยู่ตะวันบังคับริวด้วยการเอาชื่อเขามาขู่นี่เอง  

“เปล่า...พี่ไม่ได้น่ากลัว  แต่ริวไม่อยากให้พี่ไม่สบายใจนี่นา” คำตอบจริงจังจริงใจนั้นทำให้พสุต้องก้มหน้าลงซ่อนยิ้ม  ก่อนจะตักกับข้าวใส่จานให้ริว

“กินไปเด็กขี้ฟ้อง”  พสุแซวขำๆ  ริวทำปากยื่นหนักกว่าเดิมจนพสุอดใจไม่ไหว  เอาช้อนเขี่ยปากยื่นๆเล่น  ริวเลยหันมาไล่งับช้อนของชายหนุ่ม

“ตัวอะไรเนี่ยไล่งับช้อน?” พสุโวยวายแล้วยกมือหนีริวที่ตอนนี้ถือโอกาสเลิกกินข้าวมาไล่งับช้อนในมือเขาแทน

“แมว” ริวตอบแล้วฉวยโอกาสตอนพสุเผลอเหนี่ยวข้อมือพสุลงมาแล้วแย่งช้อนไปใส่ปากอมไว้หน้าตาเฉย

“แน่เร้อ...พี่นึกว่า...” พสุชะงักคำพูดไว้  แล้วอมยิ้มจนแก้มตุ่ย

“พี่นึกว่าอะไรเหรอ?”  ริวถามเสียงอู้อี้ เพราะยังคาบช้อนของพสุคาอยู่ในปาก  

“กระรอกมั้งไล่งับช้อนเนี่ย”  พสุตอบขำๆ  แล้วเลยถือโอกาสลุกจากโต๊ะอาหาร  เพราะเขาเองก็ยังอิ่มช็อกโกแลตอยู่  ถึงจะกินไปไม่เยอะ  แต่อาหารแคลลอรี่สูงๆแบบนั้น กินไม่กี่ชิ้นก็อิ่มแล้ว  ริวลุกตามมาติดๆ  พอเห็นพสุหันมามองหน้าก็นึกได้วิ่งเอาช้อนกลับไปวางที่จานแล้วตามพสุไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อช่วยกันแต่งเพลงต่อ

“พี่ไผ่ค๊าบบบ” ริวลากเสียงยาวแล้วเอาหัวมาไถตักพสุเหมือนแมวขี้อ้อน  จนพสุต้องยอมวางมือจากการแต่งเนื้อเพลง  

“หืม” ชายหนุ่มขานรับแล้วบิดตัวเบาๆไล่ความเมื่อยขบ  เหลือบไปมองนอกบ้านถึงได้เห็นว่าแสงแดดใกล้จะหมดแล้ว  แปลว่าเขากับริวอยู่ในห้องนี้มาเกือบ6 ชั่วโมง

“วันนี้วันเกิดริว...ริวขออะไรพี่สักอย่างได้ไหม”

“ขออะไร?” พสุถามแล้วลูบผมหยักยุ่งที่เกลือกอยู่บนตักเล่นเบาๆ  

“พี่รับปากก่อนสิว่าจะให้น่ะ”  ริวอ้อนแล้วเอาคางมาวางบนตักพสุจ้องมองชายหนุ่มด้วยสายตาวิงวอนสุดชีวิต

“ก็ต้องดูก่อนว่าขออะไร  ถ้าริวขออะไรประหลาดๆ  แบบที่พี่หาให้ไม่ได้จะทำไงล่ะ” พสุแกล้งทำเสียงจริงจังทั้งที่เกือบหลุดหัวเราะ  เขารู้อยู่หรอกว่าริวเป็นเด็กซื่อๆ  แต่หมู่นี้ชักรู้จักขี้โกงนิดๆแล้ว  เลยต้องแกล้งคืนเสียบ้าง

“รับรองว่าพี่ให้ได้  จริงๆนะ” ริวทำหน้าจริงจัง  แล้วพิงไปที่ขาพสุทั้งตัว

“ไม่รับปากดีกว่า” พสุแกล้งทำเป็นเมินแล้วขยับจะหันเข้าหาเปียโนเหมือนเดิม  แต่ริวไม่ยอมเด็กหนุ่มเลื่อนตัวขึ้นมากอดเอวพสุแล้วเอาหน้าไปอิงอกอุ่น

“โหย...วันเกิดริวน๊า”

“อย่ามาทำเจ้าเล่ห์” พสุทำเสียงรู้ทัน  ก่อนจะดันหัวทุยออก  แต่ริวกอดเอวเขาแน่นกว่าเดิม

“นะครับ น๊า...นะ...นะพี่นะ”

“บอกก่อนสิว่าจะขออะไร” พสุพูดพลางแกล้งดึงหู  บีบจมูก  สุดท้ายแกล้งยีหัวริวจนฟูยุ่ง  แต่เจ้าขี้อ้อนก็ไม่ยอมปล่อยมือจากเอวเขาสักที

“ไม่ได้  พี่ต้องรับปากก่อนสิ”

“ปล่อยได้แล้ว  พี่จะทำงาน”  พสุดึงแขนริวออกจากเอวจนได้  แล้วหันตัวเข้าหาเปียโน  แต่ริวยังรั้งตัวเขาไว้

“นะครับพี่...ริวขอเรื่องง่ายๆ  จริงๆนะ”


พสุไม่ได้ตอบแต่ยิ้มๆ  แล้วหันกลับไปสนใจโน้ตเพลงแทนไม่ได้พูดอะไรอีก  ริวเลยได้แต่ทำหน้าหงอยๆ  จนได้เวลาเข้านอน  ริวก็ยังทำหน้าจ๋อยจนพสุก็อดถามไม่ได้


“ตกลงว่าจะขออะไรจากพี่”  พสุเดินเข้าไปดึงหูฟังออก  จับหัวริวโยกเบาๆเป็นเชิงหยอกเล่น

“ขออยู่...เอ่อ...ขอให้พี่กอดริวทั้งคืนเลยได้ไหม” ริวทำท่าเหมือนจะพูดแล้วเปลี่ยนคำขอใหม่พร้อมกับหลบตาก้มหน้า  พสุดูออกว่าเด็กหนุ่มกลัวคำตอบถึงไม่กล้าขอ

“กอด?  นึกยังไงอยากให้พี่กอด” ทุกวันนี้ริวก็กอดเขาเป็นประจำอยู่แล้ว  พสุแน่ใจว่าสิ่งที่ริวต้องการไม่ใช่แค่กอดแน่นอน

“ก็วันนี้...พี่กอดพวกเด็กๆที่มูลนิธิ  ริวก็อยากให้พี่กอดเหมือนกันนะ”

“เด็กขี้อิจฉา” พสุแซวหัวเราะๆ  แล้วยีหัวบี้แก้มนุ่มๆเล่น  ริวผุดลุกจากเก้าอี้โถมเข้ามากอดซุกหน้ากับไหล่เขานิ่งๆ

“ไม่ได้อิจฉา  แต่ริวก็อยากถูกกอดเหมือนกันนี่นา  ริวก็ไม่มีพ่อไม่มีแม่เหมือนเด็กๆที่นั่น  พี่ก็รู้”

“เจ้าเด็กขี้อิจฉาๆ”  พสุแกล้งทำเสียงล้อแล้วเหวี่ยงร่างในอ้อมแขนไปมาเบาๆ  เพิ่งสังเกตว่าริวนอกจากจะสูงกว่า  ยังเริ่มตัวหนาเกือบเท่าเขาแล้วด้วยซ้ำ

“อยากขออะไรกันแน่...พี่รู้นะว่าริวไม่ได้จะขอให้พี่กอด”  พสุถามเสียงเรียบแล้วตบหลังกว้างเบาๆ

“ริว...ริว...อยากขออยู่กับพี่ตลอดไป...ริวรู้ว่าริวขอมากไป ริวไม่...” ริวรีบละล่ำละลักแก้ตัว  แต่พสุกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นทำให้เด็กหนุ่มหยุดคำพูดไว้กลางอากาศ

“ได้สิ...แค่เลี้ยงน้องตัวโย่งๆ หัวโตๆคนเดียว  ทำไมจะไม่ได้...อย่ากินขนมเยอะนักแล้วกัน  พี่ขี้เกียจเลี้ยงหมูยักษ์”

“จะ...จริงนะ...พี่จะให้ริวอยู่ด้วยจริงๆนะ  เราจะอยู่ด้วยกันไปจนแก่เลยได้ไหม?” ริวถามละล่ำละลักอีกรอบ กระบอกตาร้อนๆด้วยความตื้นตัน  หัวใจพองฟู  ขนลุกซู่ทั้งตัวด้วยความยินดี  ไม่อยากจะเชื่อว่าสิ่งที่เขาฝันมาตลอด  บทจะได้  ก็ได้มาง่ายๆ  แต่ริวจะไม่ยอมเสียไปง่ายๆเป็นอันขาด

“หึหึ...ขออะไรน่ะหัดคิดเผื่ออนาคตไว้หรือเปล่า   กลัวแต่ริวนั่นแหละอีกหน่อยพอติดสาวแล้วจะไม่อยากอยู่กับพี่ซะละมากกว่า”  พสุแซวขำๆ  นึกเอ็นดูในความไร้เดียงสาของริว  ตอนนี้ริวยังไม่มีคนรัก  ก็คิดว่าได้อยู่กับเขาแล้วจะมีความสุขที่สุด  แต่ต่อไปพอมีแฟนริวก็จะเป็นฝ่ายอยากไปสร้างครอบครัวของตัวเอง  


ส่วนตัวเขาเองนั้นพสุยังมองไม่เห็นอนาคต  เขาคิดว่าคนที่ไม่ศรัทธาในความรักแบบเขาคงจะไม่สามารถมีใครได้  อนาคตคงเป็นคุณลุงแก่ๆช่วยเลี้ยงลูกให้ริวก็เป็นได้


“ไม่มีวันนั้นหรอก...ริวอยากอยู่กับพี่คนเดียวเท่านั้น”  ริวตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นอย่างมั่นใจแล้วกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น  ขณะที่ดวงตาปิดพริ้มเพื่อซึมซับความอบอุ่นจากอ้อมแขนของพสุ  ยิ่งกอดยิ่งไม่อยากปล่อย  ไม่อยากให้ห่างไปไหน  อยากอยู่ในอ้อมแขนนี้ต่อไปเรื่อยๆ  ได้ฟังเสียงหัวใจพสุเต้นก็มีความสุขจนไม่อยากได้อะไรอีกแล้ว


แม้จะเป็นเพียงคำขอเพื่อเสเปลี่ยนเรื่องจากความตั้งใจเดิม  และพสุก็รับปากในสิ่งที่ริวต้องการจริงๆไปแล้ว แต่พสุก็ยอมกอดริวทั้งคืน  คืนนี้จึงเป็นคืนที่ดีที่สุดนับตั้งแต่ริวเสียแม่ไป


………………………………………………..


'พสุ-ริว ย่องเงียบทำบุญวันเกิดที่มูลนิธิ กอดของแม่ ’

‘สองหนุ่มฮอตจากวงคิสมี  ย่องเงียบไปทำบุญฉลองวันเกิดให้หนุ่มริวกันตามลำพัง  งานนี้ไปกันแต่คนในครอบครัวจริงๆ  ไม่มีนักข่าว  ไม่มีแฟนคลับ  เรียกว่าทำบุญแบบไม่หวังเอาหน้า  หล่อแล้วยังใจบุญแบบนี้  ผลบุญคงส่งให้อัลบั้มที่สองดังเป็นพลุอีกรอบแน่ๆ’ 


พสุวางหนังสือพิมพ์ลงแล้วถอนหายใจยาว  อุตส่าห์เลือกมูลนิธิเล็กๆ  กะว่าไม่ให้เป็นข่าวริวจะได้ไม่อึดอัด  แต่นักข่าวก็ยังตามกลิ่นเจอจนได้  งานนี้ไม่รู้จะโดนคนอื่นในวงเคืองหรือเปล่าที่เขาไม่บอกเรื่องวันเกิดของริว  พสุคิดว่าเขากับริวเหมือนกันหลายอย่าง  โดยเฉพาะเรื่องความเป็นส่วนตัว  ถ้าไม่จำเป็นเขาก็ไม่อยากจะบอกเรื่องส่วนตัวกับคนอื่นมากนัก  ริวเองก็เหมือนกัน  เขาถึงพาริวไปทำบุญกันเงียบๆ

เสียงริงโทน  และเบอร์ที่โชว์หราหน้าจอทำให้พสุต้องถอนใจเฮือกก่อนจะกดรับสายด้วยน้ำเสียงปกติ


“สวัสดีครับพี่กร”

“ไผ่! วันเกิดริวทำไมไม่บอกพี่” เสียงกรเวชดังแทบเป็นตะโกนมาตามสาย

“คือ...”

“นี่รู้ไหม ขนาดคุณเขมยังโทรมาถาม  พี่งี้ไปไม่เป็นเลย” กรเวชบ่นต่อโดยไม่รอฟังคำแก้ตัวของพสุ

“ขอโทษครับ  ผมเพียงแต่เห็นว่า...”

“ตั้งแต่เช้านี่พนักงานต้อนรับข้างล่างไม่เป็นอันทำอะไรเลย  รับแต่โทรศัพท์แฟนคลับที่โทรมาต่อว่า  กับมีกระเช้าดอกไม้ ของขวัญ  ขนมส่งมาเต็มไปหมด  จนด้านหน้าจะไม่มีที่เดินกันแล้ว”  

“ครับ” พสุรับคำสั้นๆ  ปล่อยให้กรเวชโวยวายต่อไปเพราะรู้ว่าอธิบายไปตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์

“เฮ้อ! ริวไม่อยากให้บอกใครละสิ ใช่มั๊ย จริงๆ เล๊ยเด็กคนนี้...ดูสิ! นี่ก็ให้คนขับรถเอามือถือมาคืนพี่  สงสัยกะจะหลบหน้าแน่ๆ”

“เปล่าครับพี่กร  ริวไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าผมจะพาไปทำบุญ  ผมเองก็รู้โดยบังเอิญว่าเป็นวันเกิดริว  ถึงได้โทรไปขอเคลียร์คิวงานให้ริวไงครับ”  พสุรีบปกป้องน้อง  ไม่อยากให้ริวต้องมาโดนกรเวชโกรธไปด้วยอีกคน  เพราะคนต้นคิดเรื่องไปทำบุญที่มูลนิธิเป็นเขาไม่ใช่ริว

“อ๋ออออออออ นึกออกแล้ว”

“ครับ...ผมก็ไม่คิดว่าจะมีใครรู้เรื่องที่ไปทำบุญกัน”

“ก็เกือบจะไม่มีใครรู้  ถ้าไม่เพราะมีนักข่าวไปทำข่าวเรื่องเด็กถูกทิ้งที่จะส่งไปมูลนิธินั้นเหมือนกัน  เขาขับรถสวนกับไผ่พอดี  ก็เลยไปถามทางมูลนิธิว่าไผ่มาทำอะไร  ทางมูลนิธิก็บอก  เพราะไผ่ไม่ได้สั่งไว้ใช่ไหมว่าไม่ให้บอกใคร”

“เปล่าครับ”

“พี่นะ โทรเช็คข่าวจนมือแทบหงิก  ไผ่นะไผ่มีอะไรไม่บอกกันมั่ง  เป็นผู้จัดการส่วนตัวแต่ดันรู้ที่หลังนักข่าวเนี่ย  พี่หน้าแตกนะจะบอกให้”

“ขอโทษอีกทีครับพี่กร”

“โอเค  ไว้ต้องเลี้ยงข้าวพี่ไถ่โทษละกัน...เดี๋ยววันประชุมค่อยงับหัวเจ้าของวันเกิดซะหน่อย  งั้นแค่นี้นะไผ่  พี่ไม่กวนแล้ว”

“ครับ”  พสุพ่นลมหายใจพรู  ขนาดเขายังโดนเป็นชุด  แล้วริวจะเป็นยังไงบ้างไม่รู้  ยังดีที่กรเวชไม่รู้เรื่องที่เขาซื้อมือถือใหม่ให้ริว  ไม่อย่างนั้นคงโทรไปเล่นงานริวก่อนแล้ว

....................................................

ริวมาถึงกองถ่ายแต่เช้า  เจอ เธียร  พระเอกของละครเรื่องนี้นั่งรอเข้าฉากอยู่พอดี  เธียรหันมาส่งยิ้มให้ริวเมื่อเด็กหนุ่มเดินเข้าไปไหว้


“วันเกิดทั้งทีปิดเงียบเลยนะริว”

“คุณเธียรรู้ได้ยังไงครับ?” ริวถามด้วยความแปลกใจ

“นี่ไง...”  เธียรส่งหนังสือพิมพ์ให้ดู  ริวรับมาอ่านแล้วหน้าเจื่อนไป  

“ขอโทษนะครับ ไม่ได้ตั้งใจจะปิด  เพียงแต่...”

“ไม่เป็นไรๆ  แค่แซวเล่นเท่านั้นเอง  ดีนะ  ผมก็ชอบไปทำบุญแบบนั้น  แต่รู้สึกมูลนิธินี้ไม่เคยได้ยินชื่อเลย”

“ครับ  เห็นครูมะลิวัลย์บอกว่าเพิ่งเปิดได้ปีกว่าๆ  คนยังไม่ค่อยรู้จัก”


เธียรกับริวเลยนั่งคุยกันเรื่องมูลนิธิ  ก่อนที่คนอื่นๆจะตามมาสมทบ  ตอนแรกเธียรเองก็ไม่ชอบหน้าริวนัก  เพราะรู้สึกเหมือนโดนนักแสดงหน้าใหม่คนนี้ข่ม  ถึงไม่เต็มใจแต่ชายหนุ่มก็จำต้องยอมรับว่าริวหน้าตาดีกว่าเขา  

เธียรเห็นสายตาของดาราสาวๆในกองถ่ายคอยจับจ้องแต่ริว  จนเขามั่นใจว่าไม่กี่วันริวคงมีข่าวกับสาวๆเหล่านั้นแน่  แต่กลับผิดคาด  ริวแทบไม่คุยกับใครๆในกองเลย  แม้แต่กับพี่จ๋าที่เธียรคิดว่าริวต้องไปประจบเอาใจ  ริวก็กลับห่างๆ  พี่จ๋าเสียอีกที่เป็นฝ่ายเรียกหาริว  
ส่วนใหญ่ริวจะอยู่คนเดียว  นั่งท่องบทเงียบๆ  หรือไม่ก็ไปนั่งคุยกับบรรดานักแสดงอาวุโสหรือป้าแม่บ้าน  

จนเธียรได้คุยกับริวมากขึ้น  เขาถึงเริ่มเข้าใจว่าทำไมผู้ใหญ่ในกองถึงเอ็นดูริวนัก  เด็กหนุ่มดูใสซื่อแต่ก็ไม่โง่  เวลาเขาบอกเขาสอนอะไรริวจะไม่เถียง  แต่จะตั้งใจฟังแล้วคิดตาม


“ริว...ตกลงว่าต้องไปถ่ายละครต่างจังหวัด 2 วันนะ รู้แล้วใช่ไหมลูก” พี่จ๋าเดินมานั่งเก้าอี้ข้างตัวริวระหว่างรอทีมงานเซตฉาก  ส่วนเธียรลุกออกไปซ้อมคิวบู้อยู่กับนักแสดงประกอบ

“ครับ”

“เตรียมแต่ของใช้ส่วนตัวก็พอลูก  นอกนั้นพี่ให้พี่เก๋เขาจัดการไว้ให้หมดแล้ว”

“ขอบคุณครับ”  ริวไหว้ขอบคุณ  พี่จ๋าตบไหล่เด็กหนุ่มเบาๆ  แล้วลุกไปดูมอนิเตอร์เพราะเห็นนักแสดงเข้าประจำที่กันหมดแล้ว


.................................


กองละครยกทีมไปถึงชะอำตอนบ่ายแล้ว  ท้องฟ้ามืดครึ้มเหมือนฝนจะตก  พี่จ๋าจึงให้ทุกคนแยกย้ายกันไปพักผ่อนแล้วจะเริ่มถ่ายทำกันในวันรุ่งขึ้นแต่เช้า

ริวนั้นถูกจัดให้พักคนเดียว  ซึ่งก็ไม่ใช่ว่าเขาได้สิทธิ์พิเศษอะไร  แต่เพราะหลายคนกลัวผีจึงเลือกนอนห้องละ 2 คนมากกว่า  มีริวกับนักแสดงไม่กี่คนที่อยู่ห้องเดี่ยว

พอเข้าห้องล็อคประตูได้ริวก็รีบพุ่งไปหาโทรศัพท์เครื่องใหม่ที่พสุซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด  เด็กหนุ่มเหลือบมองเวลาเห็นว่าพสุคงเลิกกองแล้วจึงโทรไปหาพสุทันที...รอยยิ้มอ่อนโยนบนหน้าจอส่งมาต้อนรับทันทีที่เปิดเครื่อง...ริวอ้อนวอนอยู่ตั้งนานกว่าพสุจะยอมให้เขาถ่ายรูปนี้  


“ว่าไง  ถึงชะอำแล้วเหรอ”  เสียงทุ้มนุ่มทักมาก่อนทำให้ริวเผลอก้มลงยิ้มกว้างกับผ้าปูที่นอน

“ครับ” ริวรับคำแล้วดึงหมอนมากอดเอาหัวซุก  คิดถึงไออุ่นที่เคยซุกนอนทุกคืน

“แล้วโทรมาหาพี่ทำไม  ทำไมไม่ไปเตรียมเข้าฉาก”  เสียงดุแบบไม่จริงจังเจือแววเอื้อเอ็นดูจนเด็กหนุ่มได้ใจ

“วันนี้ฟ้าครึ้มๆครับ  พี่จ๋าเลยให้เริ่มถ่ายพรุ่งนี้” ริวรายงานเสียงใส  

“อ้าว ก็สบายเลยสิ  ออกไปเที่ยวข้างนอกกับพี่ๆเขาไหม”

“ไม่ออกครับ  ริวไม่อยากไป...คิดถึงพี่  อยากคุยกับพี่มากกว่า” ริวทำเสียงออดๆ  เอาหัวไถหมอนเล่นแทนตักพสุ

“อย่ามาอ้อน  ไปยังไม่ถึงวันจะคิดถึงได้ยังไง”  

“จริงๆนะครับ...พี่รู้มั๊ย คืนนี้ริวต้องนอนคนเดียวด้วย”

“เหรอ...ก่อนนอนก็ไหว้พระสวดมนต์แบบที่พี่เคยสอนไง  หนังสือสวดมนต์พี่ใส่ไปให้ในกระเป๋าแล้ว รับรองว่าสวดมนต์แล้วจะหลับสบาย” พสุทำเสียงปลอบเพราะคิดว่าริวกลัว  โดยไม่รู้ว่าปลายสายนอนยิ้มกริ่มอย่างมีความสุขที่รู้ว่าพี่เป็นห่วง

“เฮ้อ! ถ้าพี่อยู่ด้วยก็ดีสิเนอะ”

“น่า...อีกสองวันก็ได้กลับแล้ว สู้ๆ”


ก็อกๆ  เสียงเคาะประตูทำให้ริวชะงัก  เด็กหนุ่มผุดลุกขึ้นฟังให้แน่ใจว่าหูไม่ได้ฝาด


“ใครมาเคาะห้องไม่รู้พี่”

“อาจจะทีมงานละมั้ง...ไปดูก่อนสิริว”

“แป๊บนึงนะครับ  พี่อย่าเพิ่งวางสายนะ”

“รู้แล้วน่า  ไปดูก่อนไป”


ริววิ่งไปดูโดยที่มือยังถือโทรศัพท์แนบหูไว้เพราะกลัวพสุจะวางสาย  เด็กหนุ่มมองผ่านตาแมวออกไปเห็นคนข้างนอกแล้วก็ได้แต่ขมวดคิ้วมุ่นอย่างสงสัย


“มีอะไรหรือเปล่าครับ” ริวเปิดประตูออกไปถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ  มือที่ถือโทรศัพท์ไพล่หลังไว้

“คือ...พี่ๆ เขาให้พลอยมาชวนริวไปเที่ยวด้วยกัน”  แพรพลอยบอกด้วยท่าทางเขินๆ  ตรงกันข้ามกับชุดสายเดี่ยวสีแดงเพลิงสุดเปรี้ยว  คอเสื้อเว้าลึกจนริวต้องจำกัดสายตาอยู่แค่ใบหน้าของเธอ

“ผมคุยโทรศัพท์อยู่  คุยเสร็จก็จะเข้านอนเลย” ริวตอบด้วยสีหน้าเฉยๆ  ทำไม่เห็นอาการผิดหวังของคนตรงหน้า

“แหมริว  มาถึงชะอำทั้งที  น่าจะออกไปเปิดหูเปิดตาบ้าง” แพรพลอยทำเสียงกระเง้ากระงอด  แล้วขยับเข้ามาใกล้อีกนิด  

“ไม่ดีกว่าครับ ขอบคุณที่มาชวน  ขอตัวนะครับ”  ริวตอบแล้วปิดประตูล็อคทันที  



..................................

[vita.Min]

มาอ่านเรียบร้อยแล้วครับบ สนุกมากๆเลย
ท่าทางหลังจากนี้จะมีเรื่องยุ่งๆเยอะนะครับ

[lasom]

อร้ายยยยยย :m3:น้องริวมาแล้ว
 
:m7:ย่องมาจิ้มพุงคุณspring อิอิ  

จะรอดมั้ยเนี้ย ตั้ง2วันแน่ะ
 :m16:วันหลังจะซื้อยันต์กันน้องนีไปฝากหนูริว

[SweetSmile]

น้องริวอ้อนพี่ไผ่อีกแระ
ขนาดไปต่างจังหวัดยังโทรมาอ้อนได้

แพรพลอยมาเกาะแกะอะไรน้องริวเนี่ย
น้องริวปิดประตูใส่หน้าซะเลย 555

[Horizon]

น้องริวระวังตัว
เสือ สิงห์ กระทิง แรด เพ่นพ่าน

[Na_RimKLonG]

เป็นไงละโดนน้องริวที่น่ารักของเรา

ไล่ทางอ้อมมมมมมมม

กรั่กกๆๆๆๆๆ

[mutoo]

ตัวปัญหาคนต่อไป
..ยัยแพรพลอย

[chayanit]

สมน้ำหน้ายัยแพรพลอย555
หวังจะมาอ่อยริวอะดิ
หุหุหุ
อ่ามาอัพนิดเด๋วเองอะ
แต่ก้อนุกดีนะค่า
มาอัพตอนต่อไปไวๆๆนาค่า
ค่อยอยู่ค่า

น้องริวพี่ไผ่ หุหุหุ น่าร๊ากกกก

[Noi]

นู๋ริวยังน่ารักเหมือนเดิม
พี่ไผ่เริ่มใจอ่อนแล้ว
ยัยแพรพลอยจะมาทำไม
มาอัพตอนต่อไปเร็วๆนะค่ะ

[taem2love]

ลางบอกเหตุของความวุ่นวายเริ่มก่อตัวแล้วอ่ะ อย่ามาม่ามากเกินเลยนะ เจ้กลัวปวดตับ

[kenshinkenchu]

ชอบฉากชี๊อกโกแลตจังค่ะ น่ารัก  พี่ไผ่เริ่มหลงน้องริวแล้วสิเนี่ยะ 

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

  สะใจนังแพรพลอยโดนปิดประตูใส่ แรดนัก ข้ออ้างล่ะสิทีมงานให้มาชวนน่ะ เฮอะๆๆ

เลิฟริวกะไผ่ที่สุด~!

[A-J.seiya*]

+1 ให้คนลงงงง
งื้อออ น้องริว ดีมากจ้ะ หวงเนื้อหวงตัวเข้าไว้ลูก
โฮะๆๆ 
ยัยแพรพลอยยยยย
คิดจะดอดเข้าห้อง ผช. รึยะ??

พี่พสุควรมาคุมนะ !!

[N.T.❁]

สะใจด้วยคนค่ะ หน้าคงแตกแล้วก็คงจะแค้นมากเลยล่ะ
ชีคงคิดจะงาบริวอะจิ ดีนะน้องริวไม่ได้ซื่อขนาดนั้น ^^
พี่ไผ่สัญญาแล้ว .. อิอิ อยู่ด้วยกันไปจนแก่เลยเน้อออ~  

[iranen]

ดีมากริวหวงตัวไว้ลูก
พลอยหน้าด้านมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ