หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[SweetSmile]

ถึงเกาหลีกันแล้ว
โอว~ร่วมงานกับสาวสวยซะด้วย
พี่ไผ่อ่ะมัวแต่เกรงใจคนอื่น
ไม่สนใจน้องริวเลยน๊า ดูดิน้องริวงอนแล้ว
ออกจากบ้านไปคนเดียวหลงทางด้วยอ่ะ
แถมยังมีทั้งผู้หญิงผู้ชายมาเกาะแกะ
ถึงขนาดนายชินกีตามน้องริวขึ้นรถมาด้วย
จะตามน้องริวทำไมเนี่ย ไว้ใจได้ป่าวก็ไม่รู้
ท่าทางน่ากลัวแฮะ พี่ไผ่มาช่วยน้องริวด่วนเลย

[j4c9y]

ต่อน้าาาา

[chae]

ใครล่ะนั่น ชอบน้องริวใช่ไหม
เดวพี่ไผ่ได้มีหึงให้แม่ยกได้ลุ้นกันอีกแน่ๆ

แต่ไม่เอาพี่ไผ่หึงแบบคราวที่แล้วนะ
คราวที่แล้วพี่ไผ่หึงซะแม่ยกบางคนน้ำตก

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

อีนี่..หน้าด้านจริงโว้ย! คนเขารำคาญขนาดนั้นยังตามขึ้นรถมาอีก


ปล.สั้นจัง

[justlove]

 :z3:แอบเครียดตั้งแต่มาถึงเกาหลี
พี่ไผ่ก็รายล้อมด้วยสาวๆ ส่วนริว ดูท่าจะดึงดูดหนุ่มเกาหลีด้วย

 :z13:กดดันเล็กๆอยากอ่านต่อเร็วๆค่ะ

[Anonymus]

มาจุดธูปด้วยคน  โอมจงลงๆ

[JJHJJH]

มาจุดธูปด้วยคน  โอมจงลงๆ

แหงะ >.<
ไร้ท์เตอร์ไม่ลงเองเลยละค๊าาาาาาาาาาาา
พากันกลับเมืองไทยไวๆ เหอะ กลัวใจ

[Anonymus]

แหงะ >.<
ไร้ท์เตอร์ไม่ลงเองเลยละค๊าาาาาาาาาาาา
พากันกลับเมืองไทยไวๆ เหอะ กลัวใจ

ป้ามีหน้าที่เขียน  ไม่ได้มีหน้าที่ลง...แฮ่  ไม่ได้กวนนะ
แต่ถ้าลงเอง เกรงว่าอาจจะได้อ่านนิยายเดือนละตอน หรือไม่ก็3-4 เดือน/ตอน
เพราะชาติที่แล้วคงเกิดเป็นรถส่งของ  ชาตินี้เลยต้องวิ่งรอกซะทั่ว  ไม่เคยอยู่ติดบ้าน
เลยต้องบังคับ ขู่เข็ญ  บีบคอ และแบล็คเมล์กันมากมาย...  
กว่าจะได้คนหลวมตัวมาลงนิยายให้สักคน

แล้ว...ไปเกาหลีทั้งที  จะให้รีบกลับไปหนายยยย...เกาหลีมันก็ต้องมีไรดีมั่งแหละน่า ชิมิ
อย่างน้อยๆ  ก็ 5 สาวMG ไง .......

[JJHJJH]

แล้ว...ไปเกาหลีทั้งที  จะให้รีบกลับไปหนายยยย...เกาหลีมันก็ต้องมีไรดีมั่งแหละน่า ชิมิ
อย่างน้อยๆ  ก็ 5 สาวMG ไง

ม๊ายยยยยยยยยยยยยนะค๊า  
แต่ถ้าสาวๆ จะทำให้พี่ไผ่เบื่อปู้ญิ๋งแล้วหันชอบนุ้งริวแทนเนี่ย รบกวนจัดเพิ่มมาอีกสักสองสาม Girl Group เลยก็ดีค่ะ จะได้เร่งปฏิกิริยาไวๆ

[justlove]

เอ่อ รีข้างบนค่ะ  คาดว่าถ้าสาวๆมาป้วนเปี้ยนพี่ไผ่เยอะๆ
ดูท่าแล้ว อาจทำให้ริวตบะแตก เกิดศึกชิงนายขึ้นมานะเนี่ย

[spring]

เหอะๆๆๆๆ ปร้าคนแต่งเข้ามาทวงเองงี้

 

ก็คงต้องมาต่อ...มั้ง

 

[Anonymus]

^
^
^
  จิ้มคนข้างบน เบา เบา 

เลขโพสต์อ่ะ งามเนาะ   

[maho]

ทั้งคนเขียน  ทั้งคนลงมาแล้ว.....แล้วตอนต่อไปจะมามั้ย    
มานั่งรอตอไปจร้า   

[boylove_yj]

จิ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

[Tageszeit]

มารอริวกับพี่ไฝ่ครับ

[Noi]

มารอริวกับพี่ไผ่ด้วยคนค่ะ

[spring]

ตอนที่ 53


ชินกีลอบมองหนุ่มตะวันตกหน้าหล่อเหลาข้างๆอย่างพึงพอใจ  ไม่ว่าจะเป็นรูปลักษณ์  หรือบุคลิกก็ล้วนถูกใจเขาไปหมด  ความจริงชินกีเห็นริวตั้งแต่ตอนที่ทีมงานจากเมืองไทยถูกเชิญตัวขึ้นไปพบมิสเตอร์ปาร์คแทอุงแล้ว  หนุ่มผมทองคนเดียวท่ามกลางทีมงานผมดำย่อมสะดุดตาเป็นธรรมดา 
แต่สิ่งที่ทำให้ชินกีสนใจริวไม่ใช่เพราะริวเป็นฝรั่งคนเดียวในกลุ่มคนไทย  แต่เป็นเพราะสายตาของเด็กหนุ่มที่ทอดมองใครอีกคนในกลุ่มต่างหาก  สายตานั้นสะดุดตาชินกีจนเขาเผลอเดินตามเด็กหนุ่มกับคณะที่เดินออกจากห้องประชุมลงไปรอรถข้างล่าง  สีหน้าผิดหวังแกมตัดพ้อของริวที่ส่งไปให้คนๆ นั้นสะดุดความรู้สึกอย่างแรง 

ตอนแรกชินกีก็รู้สึกผิดหวังที่ริวเดินหายเข้าไปในเขตบ้านพักทำให้เขาตามเข้าไปทำความรู้จักไม่ได้  เขาจึงออกจากบริษัทมาเตร่อยู่ข้างนอกเพื่อหารถกลับคอนโด  ไม่คิดว่าจู่ๆ ริวจะออกมาจากบริษัทแล้วเดินลิ่วๆไม่มองหน้ามองหลัง  ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเขาวิ่งตามมาติดๆ จนเกือบคลาดกันที่มยองดง  ยังดีที่ผู้หญิงคนนั้นยื้อริวไว้  ทำให้เขาตามทัน  และชินกีก็ไม่พลาดที่จะพยายามเข้าไปทำความรู้จัก



ริวจ่ายค่าแท็กซี่ด้วยแบงค์ดอลล่าร์  คนขับแท็กซี่หน้าเสียแล้วบอกว่าไม่มีเงินทอน


“ไม่เป็นไรครับ  ไม่ต้องทอน” ริวบอกแล้วลงจากรถ  ยังไม่ทันที่แท็กซี่คนนั้นจะขอบคุณ  ชินกีก็คว้าแบงค์ดอลล่าร์ของริวจากมือคนขับแล้วยัดเงินวอนจำนวนเท่าค่าโดยสารให้แทน

“ขอบัตรผ่านด้วยครับ”


ริวนึกได้ว่าเขายังไม่ได้รับบัตรผ่านจากกรเวช


“ผมไม่มีบัตรผ่านครับ  ผมมากับบริษัทจากประเทศไทย  ช่วยแจ้งมิสเตอร์เขมชาติให้เขาออกมารับผมจะได้ไหมครับ”

“เสียใจครับ  ถ้าคุณไม่มีบัตรก็เข้าไปไม่ได้” ยามรักษาการณ์ปฏิเสธเสียงห้วน  เขาเจอมาเยอะแล้วพวกที่มาแอบอ้างเพื่อขอเข้าไปหาศิลปินที่ชื่นชอบ  ยังไม่นับพวกมิจฉาชีพที่แฝงมาในคราบนักธุรกิจทั้งหลาย  แม้หนุ่มน้อยต่างชาติตรงหน้าจะดูไม่เหมือนคนแบบนั้น  แต่พวกเขาก็ไม่กล้าปล่อยให้เข้าไปเด็ดขาด


ริวยืนนิ่ง  สถานการณ์แบบนี้เขาน่าจะเครียดหรือวิตกกังวล  แต่เด็กหนุ่มกลับรู้สึกเฉยชา  ต่อให้เข้าไปได้แล้วยังไง  เข้าไปได้เขาก็ต้องไปอยู่คนเดียวอยู่ดี  เพราะป่านนี้พสุคงอยู่ระหว่างเที่ยวชมเมืองกับ “เพื่อนร่วมงาน” สาวๆ กลุ่มนั้น  ริวถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วหันหลังกลับ  เดินดุ่มไปเรื่อยๆ  จนกระทั่งถูกชินกีวิ่งมาดักหน้าไว้


“เฮ้ๆ! นี่คุณน่ะ  รวยนักเหรอ  เงินตั้งเยอะถึงไปไล่แจกแท็กซี่  ถ้าเหลือกินเหลือใช้นักเอามาให้ผมนี่” ชินกีเจตนายึดเงินริวมาจากแท็กซี่ เพื่อให้มีเรื่องคุยกับริวต่อ


ริวมองหน้าชินกีด้วยสายตาว่างเปลา  แล้วเดินผละจากไปดื้อๆ  แต่ชินกีก็ไล่กวดตามมาติดๆ


“เดี๋ยวสิ  มาถึงแล้วทำไมไม่เข้าไปล่ะ” ชินกีลองหยั่งเชิงทั้งที่เขารู้อยู่แล้วว่าริวเข้าไปไม่ได้

“เขาไม่ให้เข้า”

“อ้าว!...อ๋ออออ จะมาสมัครเป็นนักร้องหรือไง  ไม่มีเส้นน่ะเป็นไม่ได้หรอกนะ  ต่อให้หล่อแค่ไหนก็เถอะ” ชินกียังเจื้อยแจ้วเจรจาต่อไปขณะที่ริวเดินเฉย  จนชินกีต้องคว้าแขนเขาไว้

“จะไปไหน” ชายหนุ่มถามยิ้มๆ  ก่อนที่รอยยิ้มจะเจื่อนลงเมื่อริวกระตุกแขน  ออกจากมือเขาอีกครั้ง  ท่าทางเด็กหนุ่มจะหวงเนื้อหวงตัวเสียจนชินกีนึกหมั่นไส้ปนอยากเอาชนะ

“ไม่รู้สิ...ไปไหนดีล่ะ” ริวถามเสียงเนือยๆ

“โฮ่ ถามถูกคนแล้ว  คุณอยากเที่ยวแบบไหนล่ะ  ผมพาไปได้ทุกที่แหละ” ชินกีตอบด้วยรอยยิ้มพราย   แต่ริวกลับไม่มองหน้าเขาสักนิด  เด็กหนุ่มแหงนมองกิ่งไม้โกร๋นบนหัวเขานิ่งราวกับมันน่าสนใจกว่าสิ่งใดๆในโลก

“งั้น...ไปสวนสัตว์” ริวตอบแล้วเดินดุ่มๆ ไปยืนริมถนนเพื่อรอแท็กซี่

“หา! ไปไหนนะ”

“ไปสวนสัตว์  ไปไม่ถูกเหรอ?”

“ไปถูก  แต่จะไปทำไม”

“ก็ไปดูสัตว์ไง” ริวตอบแบบกำปั้นทุบดิน จนคนฟังมึน

“ง่า...เอา  ไปก็ไป”  ชินกีเกาหัวแกรก  แล้วโบกเรียกแท็กซี่  ก่อนจะบอกที่หมาย  ริวนั่งมองสองข้างทางด้วยสายตาเลื่อนลอย  สีหน้าเหมือนเด็กหลงทางนั้นทำให้ชินกีอยากกุมมือเด็กหนุ่มไว้  แต่ก็ไม่อยากเสียความรู้สึกเวลาริว กระชากมือหนีอีก   หิมะค่อยๆ โปรยลงมาช้าๆ  กว่าจะถึงสวนสัตว์ก็จวนจะค่ำแล้ว  หิมะยังคงโปรยปรายลงมาเรื่อยๆ  แม้จะไม่มากแต่พื้นก็เริ่มแฉะและลื่น

“มันปิดแล้วล่ะ  เสียใจด้วยนะ” ชินกีบอกได้ทันทีที่เห็นประตูทางเข้าล็อคกุญแจเรียบร้อย 

“งั้นจะไปไหน” ริวถามแล้วยืนมองประตู้รั้วเหล็กตาลอย...วันนี้ไม่มีอะไรสมหวังเลยสักอย่างเดียว....

“ไปเที่ยวกันดีกว่า  แต่คุณต้องยื่นพาสปอร์ตด้วยนะ”  ชินกีชวนตาเป็นประกาย  ถ้าสวนสัตว์ปิด  ก็เหลือแต่สถานที่เที่ยวกลางคืนเท่านั้น  ซึ่งก็มีมากมายหลายแห่งให้เลือก  ก็น่าจะมีสักที่  ที่ถูกใจริว

“...ไม่ได้เอามา”  ริวตอบด้วยสีหน้าเฉยเมย  จนคนฟังนึกว่าหูฝาด

“อะไรนะ?”

“ไม่ได้เอามา  ลืมไว้ที่บ้านพัก” ริวตอบย้ำอีกรอบ  แล้วเหลียวไปมองรอบตัวเหมือนหมดเรื่องที่จะต้องคุยกับชินกีแค่นั้น

“เฮ้ย! ได้ยังไง  คุณเป็นคนต่างชาติ ลืมพกพาสปอร์ตมาก็เป็นเรื่องใหญ่สิ” ชินกีอุทานลั่น  จริงอยู่ว่ากฎหมายท่องเที่ยวของเกาหลีนั้นค่อนข้างเอื้อต่อนักท่องเที่ยวชนิดที่ไม่ต้องขอวีซ่าก็ยังเข้ามาเที่ยวได้  แต่ถ้าไม่มีพาสปอร์ตนี่สิเรื่องใหญ่

“ทำไมล่ะ”

“เดี๋ยวก็โดนจับหรอก  ไปเร็ว  กลับไปเอาพาสปอร์ตกันก่อน  คุณพักโรงแรมไหน” ชินกีถามพร้อมกับมองหาแท็กซี่  แต่คำตอบของริวทำให้ชายหนุ่มชะงัก  ต้องหันกลับมามองหน้าริวอีกรอบ

“พักที่บริษัท JKG”

“จะบ้าเหรอ  พักที่นั่นได้ยังไง  ที่นั่นมีแต่พวกนักร้องกับทีมงานสำคัญๆ หรอกนะถึงจะเข้าพักได้”  ชินกีหลุดปากค้านอย่างแปลกใจ  ปกติ JKG ค่อนข้างจะถือว่าตนเองเป็นบริษัทใหญ่  ไม่จำเป็นต้องง้อศิลปินจากต่างประเทศนัก  ถ้าไม่ใช่ระดับวีไอพีจริงๆ  มักไม่รับรองด้วยบ้านพักของบริษัท  แม้ว่าตอนแรกเขาจะเห็นริวไปทางบ้านพัก  แต่ไม่คิดว่าจะได้พักที่นั่นจริงๆ

“ก็ไม่รู้ เขาจัดให้พักที่นั่น” ริวตอบเสียงเบื่อๆ  แล้วทำหน้าเฉยเหมือนไม่ได้พูดเรื่องตัวเอง

“เอางี้...คุณมีเบอร์โทรใครข้างในไหม  แบบที่จะโทรตามให้เขาออกมารับคุณได้น่ะ”

“ไม่มีหรอก”


ริวตอบแล้วเหลียวไปมองรอบๆ  เพื่อมองหาแท็กซี่เช่นกัน  เด็กหนุ่มเบิกตากว้างเมื่อเห็นรถตู้บริษัท JKG จอดอยู่ข้างหน้า  เด็กหนุ่มวิ่งไปถึงรถตู้ก็ดึงประตูเปิด


“พี่ไผ่...เอ่อ..”


ชายหญิงคู่หนึ่งกำลังนัวเนียกันอยู่ในรถ  พอจู่ๆ ประตูรถถูกเปิดก็โวยวายกันลั่นด้วยความตกใจ  แล้วขว้างรองเท้าออกมา  โชคดีที่ชินกีวิ่งตามมาดึงเด็กหนุ่มให้ถอยออกมาเสียก่อน  ไม่อย่างนั้นริวคงโดนรองเท้าเข้าเต็มอกแน่ๆ

ริวหน้าเสีย  เขาคิดว่าเป็นรถคันเดียวกับที่พสุขึ้นมา  แต่กลับไม่ใช่  เด็กหนุ่มปล่อยให้ ชายแปลกหน้าลากแขนเสื้อเขาวิ่งหนีคนในรถตู้ออกมาตั้งหลักที่หน้าสวนสัตว์อีกครั้ง


“เกือบไปแล้วไหมล่ะ  แล้วจะเอาไงต่อละทีนี้”

“ผมจะกลับไปที่บริษัท”  ริวตอบแล้วเดินไปที่ถนนเพื่อหาแท็กซี่  แต่ชินกีก็ตามมายื้อแขนเสื้อเขาไว้

“จะกลับไปทำไม กลับไปคุณก็เข้าไปไม่ได้” ชินกีพยายามหว่านล้อม  เรื่องอะไรเขาจะปล่อยริวไปง่ายๆ  ตอนนี้เด็กหนุ่มไม่มีที่ไป  เพราะไปไหนไม่ถูก  แถมยังไม่ได้พกพาสปอร์ตมา ยังไงริวก็ต้องพึ่งเขาเท่านั้น

“ต้องได้สิ” ริวตอบหน้าตาเฉย   แล้วขยับจะเดินไปเรียกแท็กซี่แต่ชินกีคว้าศอกเด็กหนุ่มไว้อีกรอบ

“นี่คุณไม่รู้อะไรเลยเหรอ  บริษัทนั้นไม่ใช่โรงแรมนะ จะได้เดินเข้าเดินออกตามใจชอบ”

“ปล่อยผม” ริวกระชากแขนออกจากการเกาะกุมของชินกี  แล้วชะเง้อมองหาแท็กซี่อย่างตั้งใจ  ขณะที่ชินกีก็พยายามจะดึงเด็กหนุ่มออกมาให้พ้นถนน  เพราะเกรงว่าริวจะผละหนีไปดื้อๆเหมือนเมื่อตอนเย็นอีก

“เฮ้ย! พูดกันให้รู้เรื่องก่อนสิ”

“นี่หยุดนะ  จะขายบริการก็ไปที่อื่นไม่ใช่ตรงนี้”  เสียงยามหน้าสวนสัตว์เดินมาไล่  เพราะเห็นริวกับชินกียื้อยุดกันอยู่ตรงหน้าประตูทางเข้า  ก็คิดว่าชินกีเป็นเด็กขายบริการ  เพราะช่วงหัวค่ำแบบนี้  มักจะมีเด็กวัยรุ่นชอบเตร่หาลูกค้าแถวนี้

“ไม่ใช่โว้ย  ไอ้แก่ตาต่ำ  ดูยังไงเห็นฉันเป็นเด็กขายบริการวะ”

“ก็เห็นอยู่เต็มสองตา  แกพยายามจะตกไอ้ฝรั่งนั่นอยู่ละสิ” ยามคนนั้นย้อนกลับมาทันควัน  แถมมองชินกีหัวจรดเท้าด้วยสายตาดูแคลน

“ไอ้ปากเสีย  เอาสมองส่วนไหนคิด  ฉันดูเหมือนไอ้ตัวตรงไหนวะ”  ชินกีตะโกนด่ากลับ  ริวยืนมองอยู่ครู่หนึ่ง  ก็เดินหนีไปเพราะรำคาญ  เขาฟังไม่ออกหรอกว่าชินกีกับยามพูดอะไรกัน  แต่ดูจากกิริยาก็รู้ว่ากำลังทะเลาะกัน  ชินกีเห็นอย่างนั้นก็เลิกทะเลาะกับยามแล้ววิ่งตามริวมาติดๆ  แต่เขาก็ยังไม่วายหันไปตะโกนด่ากับยามคนนั้นเป็นระยะๆ จนริวหยุดเดิน  ชินกีถึงได้ยืนหอบหายใจด้วยความโมโห

“ซวยจริงๆ  ไอ้บ้านั่นมันหาว่าฉันเป็นเด็กขายบริการ”  ชินกีบ่นให้ริวฟังเพราะคิดได้ว่าริวคงฟังไม่ออกว่าเขามีเรื่องอะไรกับยาม

“ก็บอกเขาไปสิว่าไม่ใช่” ริวเตือนอย่างรำคาญ  เขาเกลียดคนขี้โวยวาย  แล้วชินกีก็โวยวายได้ตลอดเวลาเสียด้วย

“แค่บอกเหรอ! แค่บอกมันไม่พอ  มันต้องเอาเลือดหัวออกซะบ้างต่างหาก  ตาต่ำที่สุด  เห็นฉันเป็นเด็กขายได้ยังไงวะ”


ริวยืนมองชินกีเฉย  สลับกับคอยมองหาแท็กซี่ ขณะที่ชินกีก็โวยวายด่ายามคนนั้นไม่เลิก  รถตำรวจวิ่งผ่านแล้วชะลอความเร็ว  ก่อนจะถอยกลับมาจอดที่ฟุตบาท   ข้างที่ริวกับชินกียืนอยู่  นายตำรวจสองคนลงมาจากรถ  คนหนึ่งตรงรี่เข้าไปหาชินกีแล้วเรียกขอดูบัตรประชาชนแล้วทุ่มเถียงกัน  ส่วนอีกคนเข้ามาทักริวอย่างสุภาพ แล้วขอดูบัตรประจำตัวประชาชน  ซึ่งริวก็ยื่นกระเป๋าสตางค์ให้ทั้งกระเป๋า


“ขอดูพาสปอร์ตด้วยครับ”

“ผมไม่ได้เอามา  ลืมไว้ที่บ้านพัก” ริวตอบแล้วก็นิ่งฟังว่าตำรวจจะจัดการกับเขายังไง  ไม่ว่าจะอ้างเหตุผลอะไร  ก็มีความผิดอยู่ดีที่เขาไปไหนมาไหนโดยไม่พกพาสปอร์ต

“งั้นคงต้องเชิญคุณไปสถานีตำรวจแล้วล่ะ” นายตำรวจคนนั้นถอนใจเฮือก  แต่ก็ไม่ได้ทำท่าคุกคามราวกับริวเป็นอาชญากร  คงเพราะเห็นอายุของริวยังน้อย  และคนต่างชาติที่เที่ยวเดินร่อนไปมาแต่ไม่พกพาสปอร์ตคงมีเยอะพอสมควร

“ครับ”  ริวรับคำง่ายๆ  ก่อนจะเหลือบไปมองชินกี  เห็นหมอนั่นกำลังเถียงกับตำรวจหน้าดำหน้าแดง  ก่อนที่ชินกีจะถูกยัดเข้ามาในรถอีกคน



.....................................

[samsoon@doll]

สั้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

พี่ไผ่จะตามหาริวเจอไหมเนี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[everytime]

พี่ไผ่ไม่มาดูแลน้องริวเลยนะ

มัวแต่เที่ยวอยู่กับสาวๆๆ ชิชิ

[PEENAT1972]

แล้วไงต่อล่ะคะ
แง ๆ ตำรวจจับริวแล้วพี่ไผ่ช่วยทีจิ

[Little Devil]

ทำไมวุ่นวายไปหมด

[yakusa]

เฮ้อ    วุ่นวายไปหมด

 พี่ไผ่ มารับริวเดี๋ยวนี้นะ

[Jinkle]

 

[aekporamai2]

แค่เนี่ยะ!

[Noi]

สั้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

[minchy]

ผ่านไปอีกตอน ก็ยังไม่พ้นชินกีเลย  เพิ่งรู้ว่ายามที่ JKG พูดอังกฤษได้ด้วย นึกว่าริวจะพูดเกาหลีได้ซะอีก เห็นคุยกะต่างชาติซะคล่องปล๋อ  แล้วก็แอบงงตอนแรกนึกว่า ชินกีนี่เป็นนักร้องในสังกัด JKG ซะอีก  เห็นว่าจ้องริวตั้งแต่แรก

[N.T.❁]

รำคาญไอ้เด็กนี่จัง - -" ตามอยู่ได้ ก็น่าจะรู้ว่าริวไม่เล่นด้วยนะ เหอะๆ
พี่ไผ่ทำน้องน้อยใจจนต้องไปนอนโรงพักแล้วมั้ยล่ะ 

[~prince™~]

ทำไมมันสั้นลงทุกวั๊นทุกวัน 

[maho]

ชินกี....อย่ามาวุ่นวายกับน้องริวได้มั้ยเนี้ย   
แต่ว่าแกเป็นใครนี้ชินกี  ตอนแรกคิดว่านักร้องแต่ตอนหลังกลับไม่ใช่ 
ส่วนกรเวช  เป็นไงล่ะ  อยากแยกน้องริวกับพี่ไผ่  น้อยใจกันจนริวต้องไปโรงพักเนี้ย   
.
.
.
ตอนนี้ทั้งสั้นทั้งเศร้า   

[A-J.seiya*]

+1 ให้ความพยายามของชินกี
แต่ไม่ได้เชียร์หรอกนะ
ยังไงพี่ไผ่ก็มาวินอยู่แล้ว ,,
แต่ว่า ... พี่ไผ่หายไปไหนเนี่ยยย
รู้มั้ยว่าริวถูกจับบบบ
โฮๆๆๆ  มาดูแลน้องเร้ววววววววว
น้องริวน่ารักมากนะ  เจอใครก็ไม่หวั่นไหว ฮ่าๆๆๆ

รอดูหน้าพี่ไผ่ตอนหน้า โฮะๆ ^^