ประกาศ................ประกาศ
เนื่องจากผู้แต่งเกิดอาการละเหี่ยใจอันเนื่องมาจากผลเลือกตั้ง มันทิ่งแทงใจอันเหลือจะกล่าวส่งผลให้ผู้แต่ง.....
เขียนบทอันละเมียดละมัยไม่ออก แต่ความอัดอั้นข้างในมันอั้นไม่ไหวแล้ว ดังนั้นเรื่อง
โรมจึงต่อไม่ออกเพราะบทต่อจากนี้คิดว่าต้องมาม่าอีกเยอะ ดังนั้นผู้แต่งจึงขอประกาศขอข้ามไปบทอื่นก่อนเพืื่อระบาย
หนองที่กลัดอกออก แล้วเลียแผลใจอีกสักพัก จึงเรียนมาให้ทราบ
ขอบคุณ
เรื่องสั้นที่ 14 ร้ายเดียงสา
พั่บๆๆๆๆๆ...........
เสียงนั้นอีกแล้ว?? ผี.....
“ติม.....ไอติม” เด็กชายวัย 10 ขวบค่อยๆโผล่หัวออกนอกผ้าห่มกระซิบเรียกเพื่อนที่นอนเตียงข้างๆ
“อะไร เค้ก”
“ได้ยินไหม”
“เสียงนั้นเหรอ....”
“ผีหรือเปล่า”
“บ้านเราไม่มีผีหรอก”
“แล้วเสียงอะไรล่ะ เค้กมานอนบ้านไอติมทีไรได้ยินทุกที”
“ไม่รู้สิ.....นอนเถอะ”
“เราปวดฉี่”น้ำเสียงเด็กชายสั่นจะร้องไห้แล้ว
“งั้นเราไปเป็นเพื่อน” ไอติมกลัวน้อยกว่าคัพเค้ก เขาลุกขึ้นจูงมือเพื่อนสนิทบ้านข้างๆที่นอนค้างบ้านเขาบ่อยในระยะหลังนี้ ทั้งหมู่บ้านไม่มีใครไม่รู้จัก โชติ พ่อของไอติมเป็นพ่อม่ายเมียหย่า ส่วนอมรพ่อของคัพเค้กเป็นพ่อม่ายเมียหนี ที่บังเอิญมาซื้อบ้านอยู่ข้างๆกันและเมียจากไปในเวลาไล่เลี่ยกันด้วย ต่างฝ่ายต่างเป็นหนุ่มโสดลูกติดเลยสนิทกันทั้งพ่อทั้งลูก
“โอ้ว....โอ้.....โอ้” ชั้นล่างมีเสียงน่ากลัวดังสั่น คัพเค้กกอดแขนเพื่อนแน่น
“ไอติม...”
“ชูว....เสียงดังมากจากห้องหนังสือ”
“อย่าไป ไอติม....เรากลัว”
“ไม่ต้องกลัวน่า....” ไอติมใจกล้ากว่าค่อยๆย่องลงบันไดทีล่ะขั้น คัพเค้กยืนตัวสั่นมองข้างหลังเห็นแต่ความมืดจะถอยก็ไม่ได้ เดินหน้าก็กลัว แต่อย่างน้อยก็ยังมีเพื่อน เขาลนลานตามมาเกาะชายเสื้อนอนเพื่อน
เด็กชายทั้งสองเดินย่องเบาเท้าไปยังแสงสว่างลอดประตูห้องทำงานของพ่อ ดวงตาน้อยๆมองลอดเข้าไปทั้งคู่เบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“อ๊า.....อ๊า....”
“อืมมม....อ๊า.....อูยยยยย อ่า!!!”
โชติกับอมรกำลังทำบางอย่างที่แปลกประหลาด ทั้งคู่ถอดเสื้อเปลือยอกเนื้อตัวเปียกโชก อมรคว่ำหน้ากับโต๊ะทำงานไม้สัก มีโชติพ่อของโน้ตคล่อมอยู่แผ่นหลัง เขาจับแขนเพื่อนหักไข้วหลังเอาตัวกระแทกเพื่อนอย่างแรงจนโต๊ะทำงานหนักอึ้งเขยื้อนดังกึกๆ สีหน้าของทั้งคู่เจ็บปวดทรมารแสนสาหัส
“พ่อ....” ไอติมเปิดประตูเข้าไปพ่อของทั้งสองหยุดตัวแข็งค้างอยู่ในท่านั้น
“ไอติม/คัพเค้ก”
“พ่อทำอะไร ตีคุณอาเขาทำไม”
“เปล๊า....พะพ่อไม่ได้ตี” โชติยิ้มแยกเขี้ยวส่ายหน้าดิก ดีที่มีโต๊ะคั้นทำให้มองไม่เห็นช่วงล่าง “เอ่อ.....อ่า.....”
“งั้นพ่อกับอาทำอะไรกัน??”
“เอ่อ.....” ผู้เป็นพ่ออ้าปากค้างอย่างสรรหาคำพูดออกมาไม่ได้
“เรากำลังเล่นมวยปล้ำน่ะ” อมรเงยหน้าเปียกชื้นเหงื่อขึ้นบอกเสียงหอบฮัก
“มวยปล้ำ??” ไอติมกับคัพเค้กมองตาปริบๆ เล่นมวยปล้ำ.....
“อะ...ไอติมกับเค้กทำไมไม่นอนล่ะครับ ลงมาทำไม”
“ผมปวดฉี่แล้วได้ยินเสียงแปลกๆด้วย”
“เสียงหมาข้างบ้านมั่งคับ” อมรยิ้มให้ลูกชาย
“พ่อฮะ ไปนอนด้วยกันนะ” เด็กชายถลาเข้ามาหา
“อ๊ะๆๆๆๆ” โชติชี้นิ้วห้ามเข้าใกล้ด้วย
“เค้กๆๆ อย่าเลย หนูโตแล้วนะ ไอติมก็อยู่เป็นเพื่อนด้วย อย่าเพิ่งอ้อนเลยนะ” เป็นครั้งแรกที่พ่อปฏิเสธเขา คัพเค้กงงไปเลย
“ทำไมพ่อเล่นมวยปล้ำกันอาอมรแค่สองคนเองล่ะ ไม่ชวนไอติมกับคัพเค้กด้วย”
“เอ่อ...มวยปล้ำนี้ต้องเล่นสองคนถึงจะสนุก...” โชติว่าก่อนโดนเพื่อนกระทุ้งศอกใส่ซี่โครงแรงๆไปทีหนึ่ง อมรหันมายิ้มกว้างให้ลูกๆ
“อย่าไปฟังเลย เข้าห้องน้ำแล้วรีบเข้านอนได้แล้วนะครับ มันดึกมากแล้ว”
“ต้องเล่นสองคนถึงจะสนุกเหรอครับ” ไอติมยังสงสัยไม่เลิก
“ครับ ใช่ ต้องเล่นสองคนเท่านั้นแล้วห้ามบอกใครด้วยไม่งั้นไม่สนุกนะ”
“โชติ...” อมรปราม
“งั้นวันหลังผมเล่นกับพ่อหรืออาอมรด้วยได้ไหมครับ”
“ไม่ได้” สองหนุ่มตอบเสียงดังฟังชัดเลย
“ไอติม.....หนูต้องเล่นกันคนที่ชอบเท่านั้น” คำตอบนี้ทำให้เด็กชายทำหน้าไม่ชอบใจเลย ก่อนจะตอบว่า
“งั้นไอติมเล่นกับคัพเค้กก็ได้ใช่ไหม”
“ไม่เอา...เค้กไม่ชอบเล่นมวยปล้ำ”
“ดีแล้วลูก....ไปนอนได้แล้วนะ” อมรไล่ลูกๆด้วยรอยยิ้ม คัพเค้กลากแขนเพื่อนออกไปอย่างเร็วเพราะปวดฉี่มากกว่า สองหนุ่มถึงถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ทำไมถึงไม่อยากเล่นล่ะ”ไอติมถามเพื่อนหน้าประตูห้องน้ำ
“เค้กไม่ชอบมวยปล้ำนี่”เด็กชายทำธุระเสร็จก็รีบกลับขึ้นห้องโดยไม่ลืมจูงมือเพื่อนไปด้วย “น่ากลัวออก”
“ไม่เห็นน่ากลัวเลย พวกพ่อๆดูสนุกออก”
“สนุกเหรอ....พ่อเค้กร้องเสียงดังขนาดนั้นต้องเจ็บอยู่แล้ว ไม่เอาหรอก”
“เหรอ....งั้นถ้าไม่ทำให้เจ็บจะเล่นไหม”
คัพเค้กหันมามองเพื่อนอย่างไม่แน่ใจ เขาเพิ่งรู้ว่าเสียงประหลาดนั้นคือพ่อกับคุณลุงเล่นมวยปล้ำถ้าเจ็บแล้วน่ากลัวก็คงไม่ทำกันบ่อยหรอก “ไม่เจ็บเหรอ...”
“น่า....ลองดูนะ”
“สัญญานะ...ถ้าเจ็บแล้วเลิกนะ”
“สัญญา” ไอติมยกนิ้วเกี่ยวก้อยสัญญา เด็กชายสองคนตกลงกันด้วยความตื่นเต้นก่อนคัพเค้กจะนึกขึ้นได้
“แล้ว....เล่นยังไงล่ะ”
ไอติมเองก็ไม่รู้ว่าเล่นยังไงถึงจะสนุกก่อนจะได้ยินเสียงกุกกักข้างล่าง เด็กชายวัยอยากรู้อยากเห็นมองหน้ากันก่อนค่อยๆจูงมือกันลงชั้นล่างอีกครั้ง ที่หมายคือห้องทำงานเดิมที่ยังมีเสียงลอดมาให้ได้ยิน
“ฮ่า...โชติ....โชติจ๋า” ในห้องพ่อคัพเค้กนอนหงายบนโต๊ะทำงานมีพ่อของไอติมจับข้อเท้าแยกออกกว้าง แล้วขยับบนตัวไปมาอย่างแรง
“อืม...อื้อ.....ดีจัง....อีย์”
“เร็วหน่อย...จะถึงแล้วๆ......โอ้ออออออ” ผู้ใหญ่สองคนเอาตัวกระแทกกันสนุกกันตรงไหนนะ ไอติมกับคัพเค้กมองอย่างไม่เข้าใจ แต่ยิ่งทำก็มีแต่เสียงบอกให้ทำแรงๆอยู่นั้นแหละ
“ อ้า!!!” อมรร้องลั่นห้องเสียงดังน่ากลัวก่อนมีน้ำพุพุ่งออกมาเปรอะถึงหน้าอก โชติไม่รอช้ารีบเร่งกระแทกรัวกระหน่ำแบบไม่ยั้งเสียงกระทบดัง พั่บๆๆๆๆ
“โอ้ออออออ.....” เขาขยับโจนเข้าหาแรงแล้วแช่อยู่อย่างนั้นอึดใจใหญ่ๆกว่าจะผ่อนลมหายใจเฮือกแล้วถอยออกมา “เฮ่อ....สุดยอด”
“พอเถอะ จะตี1 แล้ว” อมรดึงข้อเท้าเบาๆ แต่มือที่จับอยูไม่ยอมปล่อยง่ายๆ โชติมองตาวิ้งๆอีกแล้ว “ไม่เอาน่า.....สองรอบพอแล้ว”
“อีกรอบนะครับ นะ....”
“ไม่เอา” ถึงปากจะว่าไม่เอา แต่พอโดนกอดโอ้โลมจูบดูดดื่ม อมรก็อ่อนเป็นขี้ผึ้งยอมให้โชติอุ้มนั่งบนเอวพามาที่เก้าอี้ สองเด็กชายมองตาโตเลย ที่เห็นพวกพ่อแก้ผ้าเดินโทงๆอย่างนี้ พ่อไอติมนั่งลงมือจับไอ้นั้นตั้งรอ พ่อคัพเค้กค่อยๆหน่อยตัวลงทับช้าๆจนมันหายเข้าไปในก้นเกือบหมด
“ฮ่า.....” คัพเค้กเห็นพ่อแหงนหน้าขึ้น สีหน้าพอใจและมีความสุขมาก แต่พ่อของไอติมกลับนิ่วหน้าเหมือนเจ็บนิดๆก่อนดึงตัวอมรมาดูดหน้าอกแรงๆ “อ๊า....อูยยยย...โชติ”
“ชอบไหม....อมรชอบของโชติหรือเปล่า”
“ชอบสิ.....ชอบที่สุดเลย” พ่อคัพเค้กขยันตัวขึ้นลงทำให้เห็นสิ่งนั้นไหลลื่นเป็นมันวาว จังหวะขยับเร็วขึ้นๆจนเกือบจะเป็นการทารุณ น่ากลัวว่าจะเจ็บแต่ทั้งคู่มีสีหน้าเมามัน ไอติมรู้สึกร้อนไปทั้งหน้า โดยเฉพาะในกางเกงนอน เขาหันมามองเพื่อนซึ่งมีหน้าแดง ลมหายใจกระเส่า เขาดึงแขนเพื่อนกลับไปห้องนอน ความรู้สึกตอนนี้มีแตกต่างกว่าครั้งก่อนๆมาก อึดอัดอย่างน่าประหลาดที่พ่อพวกเขาทำเรื่องนั้นด้วยกัน ไอติมนั่งลงบนเตียงมองหน้าเพื่อนเป็นพักๆ
“เค้กจะไม่บอกใครใช่ไหม”
“เรื่องนั้นเหรอ...ไม่หรอก ไม่บอก” พวกเขาเงียบไปเมื่อไม่มีอะไรจะพูดกันอีก คัพเค้กนอนไม่หลับอีกแล้วความรู้สึกบอกได้ว่าทุกอนูในร่างกายตื่นตัวเต็มที่และ.....มีบางอย่างที่รออยู่ เขาเหลือบมองไอติมที่มองมา
“เค้กสัญญาแล้วนะ”
“หา??”
“สัญญาว่าเราจะทำด้วยกัน”
“ไอติม...” เพื่อนสนิทลุกมานั่งข้างๆ มือกุมมือเขาไว้ มันอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก แต่..... “ไม่เอา....เค้กกลัว”
“ไม่ต้องกลัวนะ ไอติมจะทำเบาๆกับเค้ก”
“มันไม่ดีไม่ใช่เหรอ เรื่องแบบนี้มีแต่คนที่แต่งงานกันแล้วทำด้วยกันได้เท่านั้น”
“ไม่จริงเสียหน่อย เมื่อกี้พ่อเค้กกับพ่อไอติมยังทำด้วยกันเลย แล้วบอกด้วยว่าต้องทำกับคนที่ชอบเท่านั้น เพราะงั้นเราทำด้วยกันได้”
“ไอติมชอบเค้กเหรอ”
“ชอบสิ”
“เหมือนที่พ่อไอติมชอบพ่อเค้กเหรอ”
“ใช่...”
“งั้นก็ได้ แต่ไอติมสัญญาก่อนนะ”
“ว่า.....??”
“ห้ามทำกับคนอื่นนะ นอกจากเค้ก ไม่งั้นเค้กไม่ยอมด้วย”
“ตกลง” เด็กชายเกี่ยวก้อยกันอีกครั้ง
“แล้วเริ่มกันยังไง??” ทั้งคู่มองตากันปริบๆอย่างไร้เดียงสา
**************
the end
(ติดตามตอนต่อไป)
หัวข้อ: เรื่องสั้นตอนที่ 39 บทสรุปของผู้ชายอยากได้สามี [p140] (อ่าน 1403473 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก