--------------------------------
เหตุเกิดจากเสียง...1

ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนครึ่ง เวลาที่นักศึกษาหลายคนอ่านหนังสือและทำการบ้าน ผมพูดถูกไหม และผมก็เช่นเดียวกัน พรุ่งนี้ผมสอบประวัติศาสตร์เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ และเนื้อหาที่ผมต้องอ่านสอบก็แค่ชีทสามปึก ปึกละสามร้อยกว่าหน้าเท่านั่นเอง งงไหมว่าผมบอกทำไม

ที่ผมเอามาเล่ากล่าวกันก็เพราะผมอ่านหนังสือที่มากมายมหาศาลขนาดนี้ไม่รู้เรื่อง เพราะอะไรนะเหรอ เพราะเสียงโหวกเหวกของไอ้พวกเวรที่มันเสือกจัดงานวันเกิดที่ร้านข้างๆหอพักผมนะสิ! มันเปิดเพลงเสียงดัง เอากลองมาตี แหกปากร้องเพลงเสียงดังไม่เกรงใจใคร

คิดดูนะครับว่าผมอยู่ชั้นแปด ชั้นสูงสุด แต่ผมได้ยินเสียงพวกแม่งชัดแจ๋ว พวกมึงแดกโทรโข่ง ลำโพงกันเข้าไปหรือไงว่าไอ้ห่าดก!

“โธ่เว้ย กูรำคาญ!!!” ผมขยี้หัวตัวเองด้วยความโมโห

เดี๋ยวเถอะมึง วันเกิดของมึงกับวันตายมันจะกลายเป็นเดียวกัน!!!

จนเวลาตีสองกว่าๆเสียงถึงได้เงียบลง แต่ตอนนี้สติผมกระเจิงจนอ่านอะไรก็ไม่รู้เรื่อง อยากรู้จริงว่าใครแม่งเกิดวันนี้ อย่าให้ผมเห็นหน้ามันนะ จะแจกของขวัญวันเกิดให้เป็นตีนสักที

“น้องสติจ๋า กลับมาหาสตางค์เร็วๆสิจ๊ะ” ผมได้แต่ร้องเรียกหาน้องสติที่ไม่รู้หลุดลอยไปไหนให้เข้าร่าง กลับมาเถอะ พี่สตางค์ให้อภัยน้องสติแล้ว ><

“เฮ้!!!!!”

ผมสะดุ้งตัวโยน กำลังทำสมาธิอยู่ดีๆก็มีเสียงเฮดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงคนคุยกันโหวกเหวกโวยวาย

“เหี้ยไรอีกวะเนี้ย” ผมทึ้งหัวตัวเองเป็นรอบที่ร้อยของคืน

“ไอ้แซมสุขสรรค์วันเกิดดดดด เอิ้ก!!!”

“เอ้อ กูรู้แล้ว มึงบอกกูสิบรอบแล้วไอ้สัด!!!”

“ไขห้องเร็วๆดิมึง กูอยากเข้าห้องน้ำ!!!”

“แปปๆ กูหาอยู่!!”

“ไอ้แซม คืนนี้เราต้องฉลองยันเช้า!!!”

“เอ้าเฮ!!!”

ปึก!!!!

“กูทนไม่ไหวแล้วเว้ย!!!”

ผมจะไม่เดือด ไม่เดือดเลยจริงๆ ถ้าไอ้พวกแม่งนี่ไม่ตะโกนคุยกัน พวกมึงหูตึงกันเหรอครับ สัดแม่ง!!! กูเครียดจะตายห่าแล้วแม่งกูมีสอบพรุ่งนี้มึงรู้ไหม รู้บ้างไหม กูสอบยากนะมึง ไอ้พวกเปรตทั้งหลาย!!

แฮกๆ ด่าพวกแม่งในใจซะเหนื่อย ความจริงคือไม่กล้าด่าออกเสียงครับ ก็จะอะไรซะอีกอ่ะ ผมเพิ่งรู้ว่าไอ้คนที่เกิดวันนี้คือไอ้พี่แซม วิศวะปีสาม แม่งอย่าโหด โฉด เถื่อน ถ้ามันรู้ว่าผมด่ามันอยู่ ตีนมันอาจจะลอยมากระแทกหน้าผมได้ T^T

เกิดเป็นสตางค์ช่างน่าเศร้ายิ่งนัก ผมไม่ใช่คนยอมคนนะ แต่แม่งสูงกว่าผมเยอะอ่ะ ผม 171 แต่มัน 189 คุณคิดดูว่าถ้าผมสู้กับมันใครชนะ T^T แค่คิดก็เตรียมจองโลงไว้ได้เลย

“เอ้า!!! ชนแก้ว!”

“เฮ้!!!”

“ฮ่าๆๆ เอิ้ก!”

อดทนไว้ลูกอดทนไว้

“ความสำคัญทางภูมิศาสตร์ เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ประกอบด้วยส่วนที่เป็นผืนแผ่นดินใหญ่และพื้นน้ำ ส่วนที่เป็นผืนแผ่นดินใหญ่ประกอบด้วยเทือกเขา 3 เทือก คือ เทือกเขาอาระกัน เทือกเขาตะนาวศรี เทือกเขาแอนนาไมท์หรืออันนัม ซึ่งเป็นแหล่งกำเนิดของแม่น้ำสำคัญ คือ แม่น้ำอิระวดี แม่น้ำสาละวิน” ผมเอามืออุดหูแล้วก็อ่านออกเสียงแทน ไม่ทำอย่างนี้ผมอ่านไม่รู้เรื่องแน่ๆ


“ฉันกำลังขอร้องอ้อนวอนเธออย่าไป
ทิ้งตัวลงคุกเข่ากอดขาเธอเอาไว้
พนมสองมือขึ้นกราบกรานเธอโปรดอย่าไป
มันคงไม่มีประโยชน์ ถ้าคนมันหมดใจ”


พวกมึงไม่ต้องกราบครับ เดี๋ยวกูกราบพวกมึงเอง หยุดแหกปากเถอะ กูขอร้อง กูไหว้ละ


“แต่ถ้าตัวเธอยังรัก ยังห่วงใย
และถ้าอดีตของเรา ยังพอมีความหมาย
ได้โปรดอย่าจากฉันไป
ได้โปรดอย่าทำร้ายกันเลย”


เออ! ไอ้พวกเวร เลิกทำร้ายกุสักทีเถอะ!

ผมตั้งสติใหม่อีกรอบแล้วอ่านหนังสือถามกลางเสียงร้องเพลงที่ฟังยังไงก็เสียงควายออกลูกชัดๆ

“ความสำคัญทางภูมิศาสตร์ เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ประกอบด้วยส่วนที่เป็นผืนแผ่นดินใหญ่และพื้นน้ำ ส่วนที่เป็นผืนแผ่นดินใหญ่ประกอบด้วยเทือกเขา 3 เทือก คือ เทือกเขาอาระกัน เทือกเขาตะนาวศรี เทือกเขาแอนนาไมท์หรืออันนัม ซึ่งเป็นแหล่งกำเนิดของแม่น้ำสำคัญ คือ แม่น้ำอิระวดี แม่น้ำสาละวิน  แม่น้ำเจ้าพระยา และแม่น้ำแดง เป็นเส้นทางการคมนาคมการค้า และการดำรงชีวิต  บริเวณเทือกเขายังมีป่าไม้และแร่ธาตุมาก  รวมทั้งเป็นพรมแดนธรรมชาติ  ในส่วนพื้นน้ำ มีช่องแคบหลายแห่งที่เป็นเส้นทางสำคัญในการเดินเรือ เช่น ช่องแคบมะละกา ช่องแคบซุนดา ช่องแคบลอมบอก”


“บอกฉันหน่อยได้ไหม ก่อนที่เธอจะจากไป ก่อนที่ลมหายใจฉันจะสิ้นสุดวันนี้”


เดี๋ยวลมหายใจพวกมึงได้สินสุดวันนี้แน่ๆ


“เคยรักฉันบ้างไหม อยากจะถามครั้งสุดท้าย ก่อนคืนวันอันโหดร้ายจะมาถึง”


กูเกลียดพวกมึงรู้ไว้ด้วย!!!


“ความสำคัญทางภูมิศาสตร์ เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ประกอบด้วย...”


“บทชีวิต คือบทละครที่สวรรค์กำหนด ได้บทที่เหี้ยมโหด เฝ้าโทษตัวเอง”


“ส่วนที่เป็นผืนแผ่นดินใหญ่และพื้นน้ำ ส่วนที่เป็นผืนแผ่นดินใหญ่ประกอบด้วยเทือกเขา 3 เทือก...”


“คำว่ารักคงยังไม่พอ (ก็คงยังไม่พอ) เธอคงไม่รับฟัง รักคงยังไม่พอ (ก็คงยังไม่พอ) แต่อยากจะขอ!!!”


ว่ามา..เอ้ย!!! ไม่ใช่! สตางค์ครับ อ่านหนังสือครับ อย่าไปสนใจเสียงเปรตครับ


““ความสำคัญทางภูมิศาสตร์ เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ประกอบด้วยส่วนที่เป็นผืนแผ่นดินใหญ่และพื้นน้ำ ส่วนที่เป็นผืนแผ่นดินใหญ่ประกอบด้วยเทือกเขา 3 เทือก คือ เทือกเขาอาระกัน...”


เมื่อไหร่ผมจะอ่านพ้นย่อหน้านี้สักทีวะ แม่งเครียดโว้ย!


“ได้พบได้พูดให้เธอเข้าใจ ให้รู้ในใจยังรักเธออยู่ แต่กลัวจะซ้ำเติมทุกข์ให้เธอเจ็บช้ำ เพราะรักคงยังไม่พออออออ!!!”


“เอ้าเฮ้!!! ชนแก้ว”


พวกมึงยังไม่พอ แต่กูอะพอแล้ว กูไม่ไหวล่ะ ขอสักทีนะไอ้พวกเวรเอ้ย!!! เดี๋ยวมึงเจอกูแน่

ว่าแล้วผมก็ลุกออกจากห้องไปยังห้องไอ้พวกเจ้าปัญหาทันที!

ความอดทนกูหมดล่ะ ตายแน่พวกมึง!!!

เหตุเกิดจากเสียง...2


ปึงๆๆๆ!!!

ผมเคาะประตูห้องข้างๆ ห้องที่เป็นต้นเหตุทำให้ผมต้องหัวเสียแบบนี้  ที่จริงเรียกว่าทุบเถอะ ผมคงไม่มีมารยาทมากพอที่จะมานั่งบรรจงเคาะประตูห้องเรียกไอ้พวกเปรตทั้งหลายหรอก ถ้าจะให้ดีผมอยากทุบหน้าพวกมันเรียงตัวมากกว่าทุบประตูห้อง!

“เฮ้ยไอ้แซม มีคนมาเคาะห้องมึง!”

“เออๆ”

ผมได้ยินเสียงพวกมัน เลยลดมือที่กำลังจะทุบประตูอีกรอบลง เออ! เร็วๆเลยพวกมึง อารมณ์กูกำลังขึ้น กำลังพีคสุดๆ

แต่พอนึกได้ว่าตอนนี้ไอ้พี่แซมกำลังจะเดินมาเปิดประตู ผมก็รู้สึกกลัวขึ้นมานิดๆ ความโมโหเริ่มลดน้อยถอยลง ยังไม่ทันที่จะคิดตัดสินใจอะไรประตูก็เปิดออกดัง ผลั้ว!

“นี่! พวกนายนะ...!” ผมอ้าปากค้างเพราะคนที่เปิดประตูนั้นเป็น...เป็นใครวะ แต่มันน่ารักดีแหะ เฮ้ย! นี่มันใช่เวลามาชมชาวบ้านไหมไอ้สตางค์ครับ

“เอ๋...” คนที่มาเปิดประตูมองหน้าผมพลางขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

ไม่ครับ เขาไม่ใช่ไอ้พี่แซม แต่เป็นใครไม่รู้

“คือว่าพวกนายช่วย...” แต่ยังไม่ทันที่จะพูดอะไรคนที่มาเปิดประตูก็ตะโกนขึ้นมาก่อน

“ไอ้แซม! เด็กมึงมาหา”

ห๊า! เด็ก....เด็กใคร ใครเด็ก?? งงครับงง

“อะไรของมึงไอ้ต๊าด!” เสียงทุ้มอันทรงพลังลอยมา

เสียงที่ผมคุ้นเคยเป็นอย่างดี

“ไหน ใครมาวะ อ่อ...”

คราวนี้ไม่ได้มาแค่เสียงครับ มันมาตัวเป็นๆเลย ดูสายตามันสิครับ ถ้ามันถลกหนังหัวผมได้มันคงทำไปแล้ว

“ว่าไงครับน้องสตางค์ มาหาพี่นี่คิดถึงเหรอ” ไม่พูดเปล่าครับ มันเอามือมาเชยคางผมด้วย

“เอ่อ ปล่าว แค่...” แล้วผมก็เกิดอาการพูดไม่ออกซะงั้นได้แต่ก้มหน้า อาการโมโหโกธาเมื่อครู่ไม่มีหลงเหลืออยู่เลย มีแต่อาการหวั่นๆในใจแทน

“แค่อะไรครับ” ไอ้พี่แซมเดินเข้ามาใกล้ผม ผมเลยก้าวถอยหนีแต่พี่มันกลับดึงผมไว้ให้เข้าไปหาตัวมันอย่างแรงจนตัวผมปะทะเข้ากับอกแกร่งที่มีเพียงเสื้อกล้ามบางๆกั้น

ผมผิดไปแล้ว อย่าทำอะไรผมเลย ต่อไปนี้ผมจะไม่มียุ่งกับพี่มึงอีกแล้วครับ!

“ว่าไงครับ!” พี่มันตะโกนใส่หูผมครับ

“ผมแค่จะมาบอกว่าพี่ช่วยลดเบาเสียงหน่อยได้ไหม ผมอ่านหนังสือไม่รู้เรื่องเลย” ผมพูดลิ้นระรัวเพราะตกใจ

“งั้นเหรอครับ ได้สิ”

“ห๊า...” ผมเบิกตากว้าง นี่ผมหูฟาดไปหรือเปล่า ร้อยวันพันปีพี่มันไม่เคยจะใจดี แต่วันนี้กลับพูดง่าย

“เอ่อ ขอบคุณครับ” ผมบอกลาแล้วก็หมุนตัวจะเดินกลับห้อง แต่เสียงมารดันรั้งขาเอาไว้เสียก่อน

“เดี๋ยว!”

ผมหยุดยืนนิ่ง ขามันค้างครับ ก้าวไม่ออก

มันอะไรอีกวะครับเนี่ย รู้เรื่องแล้วก็ปล่อยผมไปเถอะ

“อ๊ะ” ผมสะดุ้ง พลางย่นคอหนีลมร้อนๆที่เป่ารินรดอยู่ที่บริเวณต้นคอ

“พี่จะเบาเสียงให้ก็ได้ ถ้าคืนนี้น้องสตางค์ยอมให้พี่ไปนอนด้วย” มันบอกด้วยน้ำเสียงที่ฟังแล้วชวนขนลุก ผมไม่กล้าหันไปมองมัน เพราะได้แต่อึ้งกับคำพูดเมื่อกี้

นอน...นอนห้องผม ไอ้บ้าพี่แซมมันจะมานอนห้องผม!!!

ไม่!

ผมไม่ยอม!

“ว่าไงครับ” น้ำเสียงเหยียบเย็นนั่นเป็นตัวเร่งปฏิกริยาได้เป็นอย่างดี

“ทะ ทำไมต้องมานอนห้องผม” ผมค่อยๆหันไปถามมัน แล้วก็ถอนหายใจเบาๆในใจเพราะไอ้พี่แซมมันยืนห่างจากผมมากว่าที่คิดไว้

ขอเหตุผลหน่อยครับ ผมกับไอ้พี่แซมก็ไม่ได้สนิทกัน หรือว่าง่ายคือไม่ถูกกันจะง่ายกว่าเพราะมันเคยกวนตีนผมและตอนนั้นผมไม่รู้จักมันเลยย้อนกลับ หลังจากวันนั้นผมโดนมันแกล้งมาโดยตลอด แต่ช่วงเทอมแรกหนักหน่อย โดนมันแกล้งทุกวันหลังอาหารสามเวลา

เห็นไหมครับทุกคนว่าชีวิตผมมันน่าสงสารแค่ไหน ผมโดนรังแก!

“เพราะห้องพี่มันเต็ม”

“เออ แล้ว...”

“หุบปากแล้วกลับไปอ่านหนังสือได้แล้วครับน้องสตางค์ ถ้าพี่ง่วงจะไปนอนด้วย”

ปัง!

บอกได้คำเดียวครับว่าเงิบแดก!

คำสั่งนั้นเป็นเหมือนคำประกาสิตที่ทำให้ผมอยากจะลาตาย อาจารย์ครับ ถ้าพรุ่งนี้ผมทำข้อสอบไม่ได้ อาจารย์ก็มาด่าไอ้พี่เวรนี่แทนนะครับ ผมเครียด!!!

ผมโต้แย้งอะไรไม่ได้เลย

มึงกลับมาเดี๋ยวนี้นะไอ้เชี่ยพี่แซม!

กลับมาคุยกับกูให้รู้เรื่องก่อน!

ว่ามึงนอนห้องกูไม่ได้!!!

อ๊ากกกกกกกก

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด มาต่อเร็วๆๆๆ


กำลังสนุกเลยค่ะ

เดี๋ยวคืนนี้มาต่อนะคะ วันนี้เรียนทั้งวันแล้วมีสอบตอนเย็นถึงสองทุ่ม น่าจะสักสามทุ่มไม่ก็สี่ทุ่มค่ะ ^^

 

    เป็นเรื่องที่ดีมากๆเลยนะครับ

  น่าสนุกจัง

ชอบ ๆ ๆ ๆ
รอคร้าบบบบบบบ

น้องสตางค์เสร็จแน่ๆๆๆ

หนุกครับๆๆ ลุ้นๆๆ
พี่แซมนี่อยู่ก็ขอไปนอนด้วยซะงั้น ><

มีเค้าลางความหวานอบอวลมาแว๊บๆ

เหตุเกิดจากเสียง...3

[อ่านไปได้แค่เล่มเดียวเอง เหลืออีกตั้งสองเล่นแหนะ]

[อ่านจบแล้วนะ แต่จำอะไรไม่ได้เลย]

[โอ๊ยยย เยอะไปนะ ขี้เกียจอ่านแล้ว]

หลายหลายข้อความของเพื่อนร่วมชะตากรรมเดียวกับผมที่จะต้องสอบวันพรุ่งนี้ พิมพ์ถึงภาระหน้าที่อันหนักหน่วงที่ต้องทำให้เสร็จภายในคืนนี้อย่างอุ่นหนาฝาครั่ง

แต่พวกมึงครับ ถ้าพวกคุณมึงมาเป็นกูนะ พวกคุณมึงจะไม่มีทางโอดครวญอย่างนี้หรอก อ่านจบเล่นเดียวเหรอ เยอะเหรอ จบแล้วแต่จำไม่ได้เหรอ กูนี่ยังอ่านไม่ถึงสามหน้าเลยให้ตายเถอะ!!!!

ผมจริงจังนะ ทุกคนรู้ใช่ไหม T^T

หลังจากที่ผมกลับมาที่ห้องของตัวเองด้วยความมึนงงปนหวานกลัวแล้ว เสียงห้องข้างๆก็ดูเหมือนจะเบาลงไปเยอะ แต่ไม่ถึงกลับเงียบ ยังพอได้ยินบ้าง แต่ตอนนี้ต่อให้เงียบเป็นป่าช้าร้อยปีผมก็ไม่มีสมาธิอ่านหรอกรู้ไว้ด้วย! สติสตางค์หายไปหมด ไม่สิ สตางค์ยังอยู่ แต่สติไม่มีแล้ว แล้วผมจะอ่านหนังสือยังไง

จะโทษใครได้ถ้าไม่ใช่ไอ้พี่แซมบ้านั่น มันคิดอะไรของมันอยู่กับวะครับ จะมานอนกับผมเนี่ยนะ นอนกับผม กับผม! อ๊ากกกกก มันจะมานอนทำม๊ายยย ร้อยวันพันปีไหม่เห็นมันจะมานอนเลย ไม่ใช่! นั่นมันใช่ประเด็นที่ไหนครับไอ้สตางค์ ไอ้พี่แซมมันไม่ควรจะมานอนห้องผม ไม่ควรอย่างยิ่ง!

มองไม่ออกเลยว่าชะตาชีวิตตัวเองวันพรุ่งนี้จะเป็นยังไง พอผมก้มหน้าอ่านหนังสือ สักพักก็ได้ยินเสียงเปิดประตูจากห้องใดห้องหนึ่ง ไม่รู้หรอกครับว่าห้องใคร แต่ผมผวาไปหมดแล้วคิดว่าเป็นไอ้พี่แซมจนอ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง

แอดดด

ปัง!

ควับ!

ผมเงยหน้าจากหนังสือโดยอัตโนมัติก่อนจะตวัดสายตาไปมองที่ประตู เซ้นต์ของผมมันบอกว่านี่แหละครับ ไอ้พี่แซมมันมาแล้ววววว!!!

ผมรู้สึกได้ถึงเสียงฝีเท้าของจอมมารกำลังย่างกรายเข้ามาเรื่อยๆ เข้ามาเรื่อยๆ

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

ตึก ตึก ตึก ตึก

เปล่าครับ เสียงตึกๆนั่นมันเป็นเสียงหัวใจผมเอง >_< พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยสตางค์ด้วย

ก๊อกๆๆ!!

อ๊ากกกกกกก

มันมาแล้วครับ มันมาแล้ว โฮ! ผมจะทำยังไงดี

ผมลุกขึ้นเดินผล่านยิ่งกว่าหนูติดจันอยู่ในห้อง ตาก็คอยมองไปที่ประตูมรณะนั่น หลังประตูบานนั้นมันมีสิ่งลี้ลับอยู่!

“สตางค์ เปิดประตูห้องเดี๋ยวนี้!!”

ไม่! กูไม่เปิด!

ถ้าผมไม่เปิดสักอย่างไอ้พี่แซมหน้ายักษ์ก็เข้ามาทำอะไรผมไม่ได้ ถ้าพรุ่งนี้มันถามผมก็แค่บอกว่าผมหลับไปแล้ว เป็นไงครับ ความฉลาดของผม ถุย!! ไม่ต้องครับทุกคน ไม่ต้องด่าผม ผมด่าตัวเองได้ว่าผมมันโง่ ถ้าขืนทำแบบนั้นผมโดนมันแกล้งเละแน่ๆ

แต่ทำไงดีล่ะ ผมไม่อยากเปิดนิ ><

“จะเปิดดีๆหรือจะเปิดด้วยน้ำตาหะสตางค์! ถ้าไม่เปิดพี่พังประตูเข้าไปแน่!”

“>_<”

“สตางค์ เปิดเดี๋ยวนี้!!!!”

ฮือออ โอเค กูเปิดก็ได้ เปิดแล้วๆ แม่งเอ้ย ดุยังกะหมาบ้า!

แกร๊ก!

ผมเปิดประตูอย่างช้าๆ สองตาพบสบเข้าดวงตาเข้มที่ตอนนี้จ้องผมตาเป็นมันเหมือนเสือจ้องเหยื่อ อย่าครับพี่ อย่าแดกหัวผมมันไม่อร่อยหรอก!

“หลบไป จะเข้าห้อง” มันพูดยังกับนี่เป็นห้องของมัน! ทั้งๆที่มันเป็นห้องของผม ดูสิครับทุกคน ว่าผมโดนรังแกขนาดไหน >< แต่อย่างผมจะทำอะไรได้ นอกจากหลีกทางให้ไอ้พี่แซมหน้ายักษ์เข้ามาในห้องของผมแต่โดยดี

“นี่! จะยืนโง่อีกนานไหม”

ผมสะดุ้งเป็นรอบที่ร้อยของวัน พูดดีๆเป็นไหมครับไอ้คุณพี่ ตะวาดตะคอกอยู่ได้

ผมเคลื่อนย้ายตัวเองจากหน้าประตูไปยืนกลางห้องแทน ส่วนผู้บุกรุกก็นอนสบายในเฉิบอยู่บนเตียงสุดที่รักของผม คุณพี่มึงอาบน้ำยังครับ เตียงกูสีขาวนะแม่ง

“พี่อาบน้ำแล้วครับน้อง ไม่ต้องด่าทางสายตา เดี๋ยวน้องจะโดนไม่ใช่น้อย”

แม่งอ่านใจคนได้เหรอเนี่ย

“ผมปล่าวสักหน่อย”

พ่อแม่ผมสอนว่า รู้จักเอาตัวรอดเป็นยอดดีครับ ตอนนี้ผมต้องเอาตัวรอดจากไอ้รุ่นพี่สุดสวาทน่ากระทืบนี่เสียก่อน

“หึหึ ไปๆ จะไปทำอะไรก็ไปทำ” ไอ้พี่แซมมันปัดมือเป็นเชิงไล้ผม ผมนี่อยากจะกระโจนเข้าไปบีบคอมันเหลือเกิน แต่ก็ทำไม่ได้ ทำได้อย่างเดียวคือเดินคอตกไปนั่งอ่านหนังสือต่อ

คิดว่าเรื่องจะจบไหม ตอบเลยว่าไม่!

เพราะถึงผมจะนั่งหันหลังไอ้พี่แซม เสียงรบกวนสักนิดก็ไม่มี แต่ผมรู้สึกได้ว่ามันจ้องผมอยู่ แล้วอย่างนี้ผมจะไปอ่านหนังสือได้ยังไง

“พี่ครับ ผมอ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง” ผมตัดสินใจหันไปบอก แล้วก็จริงด้วย มันจ้องผมอยู่

“พี่ทำอะไร ยังไม่ได้ทำอะไรเลย อย่าหาเรื่องนะสตางค์”

“ก็พี่นอนจ้องผมอ่ะ” ผมบ่นเสียงเบา หน้านี่ไปแล้วครับ งอยิ่งกว่าปลาทู

“กูผิดอีก” ผมบ่นกับตัวเองครับ แต่ผมหูดีเลยได้ยิน

“ก็แล้วทำไมพี่ไม่นอนไปละ”

“สั่งเหรอ เดี๋ยวนี้กล้าสั่งเหรอ”

“เปล่า”

เออ ไอ้สตางค์แม่งทำไรก็ผิดไปหมดแหละ ผมเลิกใส่ใจไอ้พี่บ้าก่อนจะหันกลับมาอ่านหนังสือต่อ แต่ตัวหนังสือกลับเลือนลาง บ้าจริง! ผมร้องไห้ทำไมวะ ผมรีบยกมือปาดน้ำตาก่อนจะได้ยินเสียงถอนหายใจ พี่มึงเป็นอะไรอีกละ กูผิดอีกแล้วเหรอไง

“สอบวิชาอะไร” เสียงทรงอำนาจทางศาสตร์มืดดังขึ้น

ไม่ต้องคิดว่าผมไม่เต็มนะ ผมกำลังอารมณ์ไม่ปกติ อะไรก็ไม่อยู่กับร่องกับรอยทั้งนั่นแหละ!

“...” ผมเลือกจะเงียบ เชอะ ทำมาเป็นถาม บอกไปจะรู้เหรอไง เรียนก็คนละคณะ

“พี่ถามได้ยินไหม หูตึงเหรอไง”

“ประวัติศาสตร์เอเชียตะวันออกเฉียงใต้” ผมตอบไปจะได้ตัดปัญหา นี่ก็ตีสองกว่าแล้ว ผมคงต้องจริงจังเสียที

“หยิบหนังสือแล้วมาที่เตียงนี่”

“ไปทำไม ผมอ่านหนังสืออยู่”

“เดี๋ยวจะติวให้ เร็วๆดิ กี่โมงกี่ยามแล้วแหกตาดูด้วย”

ตีสองกว่าไง! อย่านะ อย่าให้เหลาเดี๋ยวแหลม ว่าเพราะเหตุได้ไอ้สตางค์คนนี้ถึงอ่านหนังสือไปไม่ถึงไหน

“พี่จะติวได้ไง รู้เรื่องเหรอ” ผมไม่ได้ดูถูกนะ แต่นี่มันวิชาของคณะผม พี่แซมมันจะมาสอนผมได้ไง

“พี่เคยลงเรียนครับไอ้น้องสตางค์ บอกให้มาก็มาดิวะ ถ้าพรุ่งนี้สอบตกเตรียมตัวโดนทำโทษได้เลย”

จบคำผมรีบลุกขึ้นไปหาพี่มันเลยครับ แล้วหลังจานั้นไอ้พี่แซมปากไม่ดีก็เริ่มติวให้ผม ไม่น่าเชื่อว่าไอ้พี่แซมมันจะพูดจารู้เรื่อง ผ่านไปหนึ่งช่าวโมงผมสามารถเข้าใจเนื้อหาบทแรกได้เกินครึ่งเล่ม

ทำไมพี่มึงไม่มาก่อนหน้านี่ครับ!

ผมและพี่แซม (คร่าวนี้ขอเรียกอย่างสุภาพหน่อย เห็นแก่ที่มันติวให้ผมหรอกนะ) ติวกันไปจนจบเล่มสอง ก็เวลาเกือบจะหกโมงเช้าแล้วครับ ผมมีสอบบ่าย พอจะขึ้นเล่มสาม ร่างกายผมมันก็ไม่ไหวแล้ว ไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอหลับไปตอนไหน

แต่ที่รู้ๆคือวันนี้ผมรู้สึกว่ามันอบอุ่นเป็นพิเศษ ไม่ดูเวิ้งว้างเหมือนทุกๆคืนที่เคยนอน

ทางด้านชายหนุ่มที่นามว่า “แซม” หลังจากที่อธิบายไปสักพัก แต่กลับมีแต่ความเงียบไม่มีเสียงถามจากคนข้างกาย เลยก้มหน้ามองก็พบว่าคนตัวเล็กหลับไปแล้ว

“ถ้าสอบไม่ได้จะโทษพี่ไม่ได้แล้วนะไอ้เด็กดื้อ อุตส่าห์ไม่กินเหล้าเยอะเพื่อว่าติวให้ เสือกหลับไปเองนะ”

ชายหนุ่มลูบศีรษะทุยอย่างทะนุถนอมก่อนจะลุกไปปิดไฟแล้วกลับมานอนบนเตียง ดึงคนร่างเล็กเข้ามากอดก่อนจะกดจูบที่หน้าผากสวยนั่นเบาๆ

“ฝันดีไอ้เด็กดื้อ”

  น้องจะสอบได้มั๊ยเนี่ย

  รออ่านๆๆๆๆ

รออ่าน 

้น้องกลัวกันพอดี