ตอนที่1
ลูกหมาตัวน้อยนอนอยู่กลางวงล้อมของเหล่าเด็กเกเรที่กำลังใช้เท้าเขี่ยราวกับมันไม่มีชีวิต ทำให้เด็กชายตัวเล็กที่เดินผ่านมาไม่สามารถทนเห็นภาพนั้นต่อไปได้ เด็กชายเดินตรงไปยังกลุ่มคนและแทรกไปตรงกลางพลางอุ้มเจ้าหมาน้อยขึ้นมาไว้ในอ้อมกอด
“เฮ้ย! มายุ่งทำไมว่ะ”
เด็กตัวโตที่สุดในกลุ่ม ตะโกนลั่น อีกสามคนที่เหลือก็มองจ้องเด็กชายผู้เข้ามาขวางการเล่นสนุกของพวกเขาด้วยความไม่พอใจ
“มันไม่สบาย อย่าแกล้งมัน”
ลูกหมาในอ้อมกอดตัวสั่นเทาและปิดตาแน่น มันตัวเย็นจนน่าใจหาย แถมยังมีทีท่าหวาดกลัว เพราะโดนทำร้าย แต่เด็กเกเรเหล่านั้นไม่สนใจ พวกเขาเป็นนักเรียนชั้น ป.3 ของที่นี่ และเป็นกลุ่มที่พวกที่เด็กกว่าหรือรุ่นเดียวกันไม่มีใครกล้ามาต่อกรเพราะรู้ดีว่าจะเกิดอะไร แต่เด็กชายตัวเล็กที่คงไม่อยู่เกินป.2คนนี้กลับกล้า แถมยังมาพูดสั่งสอนพวกเขาอีก
“มันจะมากไปแล้ว”
เด็กตัวโตที่สุดเอ่ย พลางจ้องมองราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“ในเมื่ออยากปกป้องลูกหมา งั้นก็เจ็บตัวแทนลูกหมามันดีไหม ?”
สิ้นเสียง ก็ยื่นมือไปผลักเด็กชายตัวเล็กตรงหน้าจนล้มลง เด็กชายตัวสั่นด้วยความกลัว แต่มือก็ยังกอดลูกหมาไว้แน่น เขาจะไม่ปล่อยให้มันต้องโดนทำร้ายอีก
เด็กตัวโตและพรรคพวกย่างสามขุมเข้าหา ตั้งใจจะเข้าทำร้ายให้มากกว่านี้
หากเสียงเรียบๆที่เอ่ยขึ้นเบื้องหลังทำให้เท้าหยุดชะงัก
“โอ๊ะ! มีเรื่องหรือ ครูพนาคงชอบใจ”
ชื่อคุณครูแสนดุของโรงเรียนทำให้ไม่มีใครกล้าขยับตัว ต่อให้เกเรมากมายแค่ไหน แต่ทั้งสี่คนก็ยังเป็นเด็กประถมเท่านั้น
ทั้งสี่หันไปมองต้นเสียงที่ทำหน้าเรียบเฉยจนน่าโมโห
“ชิ”
ขัดใจแต่ไม่สามารถทำอะไรได้ ในที่สุดก็ต้องล่าถอยไป
.......................................
ปาฏิหาริย์ หรือตาหวาน สะอื้นร้องไห้ทันทีที่รู้สึกว่าตัวเองปลอดภัยแล้ว พลางเงยหน้ามองผู้ช่วยเหลือ ตั้งใจจะกล่าวของคุณ แต่สายตาเอือมระอาส่งตรงมาก่อนจะได้พูดคำนั้น
“นายบ้ารึไง”
น้ำเสียงที่ยังคงความเรียบเฉย เหมือนใบหน้าที่ตีไว้นิ่งสนิทเหมือนทุกครั้ง ปาฏิหาริย์จำได้ดี เพราะคนๆนี้เรียนอยู่ห้องเดียวกัน แต่ช่างมีโลกที่ต่างจากตนมากนัก
กีรติ เด็กผู้ชายผู้เต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจในตนเอง เพราะเจ้าตัวเก่งในทุกๆด้าน ทั้งการเรียน กีฬา และดนตรี ทั้งๆที่เป็นแบบนั้นแต่กลับมีเพื่อนน้อย ....จนดูเหมือนว่าไม่มีเลยจะถูกกว่า ไม่มีใครสนิทกับกีรติ ถึงจะทักทายบ้าง พูดคุยบ้าง แต่แค่นั้นไม่เรียกว่าเพื่อนหรอกมั้ง
สำหรับปาฏิหาริย์ ถึงแม้จะเป็นคนเรียนไม่เก่ง และทำอะไรงุ่มง่าม แต่กลับมีเพื่อนเยอะ และเป็นที่รักของคนอื่น ด้วยนิสัยที่ร่าเริง สดใส เอาใจใส่ และเห็นอกเห็นใจผู้อื่น ทำให้มีแต่คนรัก
ทั้งสองคนแทบไม่เคยพูดกันเลย เพราะรอบๆตัวปาฏิหาริย์มักมีคนรายล้อมเสมอ
“เอ้า ลุกสินั่งบื่ออยู่ได้”
เสียงดุๆพร้อมร่างที่ก้าวเข้ามาหาทำให้คนที่นั่งอยู่จะลุกขึ้นตามที่อีกคนบอก แต่ยังไม่ทันลุกได้ เสียงเข้มก็ดังมาจากอีกทางดึงความสนใจไปซะก่อน
“นายทำอะไรตาหวาน”
เสียงรอดไรฟันพร้อมทั้งการเดินเข้าหารวดเร็วจนไม่มีใครสักคนที่ตั้งตัวทัน หมัดลุ้นๆชนเข้าที่ใบหน้าคนยืนอยู่อย่างแรงจนเซล้มไปอีกคน
ปาฏิหาริย์อ้าปากค้าง ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ผู้มาใหม่เดินเข้าไปหาคนโดนชกอีกครั้ง ใบหน้าคมนั้นยังบ่งบอกอารมณ์โกรธว่ายังไม่จางไป เด็กชายกำลังจะตะโกนห้าม แต่แล้วภาพคนที่นั่งอยู่เมื่อครู่ใช้มือยันตัวเป็นหลักส่งเท้าเข้ากลางท้องผู้มาใหม่ก็ทำเอาเสียงแห้งหายไปหมด อีกฝ่ายหลบทันก็จริงแต่ก็ยังโดนถึงแม้จะไม่จังๆก็ตาม
ทั้งสองคนมองกันอย่างไม่ยอมแพ้ ฟัดกันด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี แต่ปาฏิหาริย์กลับรู้ดีว่าผลมันจะเป็นไง ในเมื่อ คนหนึ่ง...กีรติ...เพื่อนร่วมชั้นป.1ของตน รูปร่างแม้จะสูงกว่าปาฏิหาริย์ แต่ก็คงไม่มากกว่า 5 เซนติเมตร ความหนาบางก็ไม่ต่างจากตนนัก แม้จะเล่นกีฬา และท่าทางชำนาญการวิวาท แต่จะสู้อีกฝ่ายได้อย่างไร....ในเมื่อ
ผู้มาใหม่นั้น....พี่นินหรือธรณิน.....เรียนอยู่ชั้นป.5....ร่างกายที่ได้รับการออกกำลังและฝึกฝนสม่ำเสมอ ทำให้มีความสูงใหญ่เกินกว่าเพื่อนๆ ...หลายคนคิดว่าธรณินนั้นเป็นเด็กม.ต้นเสียด้วยซ้ำ นอกจากนี้ ธรณินเรียนศิลปะการต่อสู้ทุกแขนงมาตั้งแต่จำความได้ แล้วกับแค่เด็กป.1ตัวเล็กๆอย่างกีรติจะทำอะไรได้เท่าไหร่
แล้วผลเป็นอย่างที่ปาฏิหาริย์คาดจริงๆ เมื่อกีรติที่มีแรงน้อยกว่าทรุดลงไปกองบนพื้นอีกครั้ง แต่ที่ไม่มีใครคาดคิดคือ เสียงเรียบๆเย็นๆของคุณครูพนา และเสียงจอแจของนักเรียนที่เห็นเหตุการณ์เข้า
“ทั้งสามคน ตามครูมาเดี๋ยวนี้”
ธรณินเดาะลิ้นอย่างหัวเสีย แล้วเดินตามครูพนาไป ไม่ลืมที่จะเข้าไปประคองปาฏิหาริย์ให้ลุกขึ้นไปกับตนด้วย เหลือเพียงกีรติที่ต้องรวบรวมแรงกำลังอยู่นานกว่าจะลุกขึ้นได้ และตอนเดินยังเซไปเซมาเพราะขาอ่อนแรง แต่เหล่าคนที่มองดูอยู่นั้น ไม่มีใครเข้ามาช่วยเหลือสักคน แถมยังส่งเสียงนินทาแสนเบาจนเจ้าตัวได้ยินไล่หลังมาอีกว่า
“สมน้ำหน้า”
...................................
“ใครจะเล่าให้ครูฟังได้บ้าง”
เงียบ ทั้งสามคนไม่มีใครตอบ แน่นอนแต่ละคนก็คิดต่างกันออกไป
ธรณินเงียบเพราะยังโมโหอยู่ ถึงจะดูเหมือนเขาชนะ แต่ไม่เคยมีใครกล้าหือสู้กับตนมาก่อน จึงยังคงความไม่ชอบใจไว้เต็มที่
ปาฏิหาริย์เงียบเพราะไม่สามารถเล่าความจริงได้ ถ้าเล่าความจริงออกไป ธรณินจะเป็นฝ่ายผิดเต็มๆ ถึงอย่างไรธรณินก็คือพี่ชาย จะให้พูดอะไรที่ทำให้พี่ชายเดือดร้อน เด็กชายไม่สามารถพูดได้ แต่จะให้โกหกก็ทำไม่ได้เหมือนกัน
กีรติเงียบเพราะรู้ดีว่าพูดไปก็ไม่มีใครรับฟัง
ความคิดของกีรติออกจะแปลกสักหน่อย ในเมื่อกีรติเป็นเด็กเรียนดี ถึงแม้จะไม่ใช่คนเพื่อนเยอะ ยังไงก็ย่อมดูดีในสายตาคุณครู แต่ต่อให้คนโง่แค่ไหนก็ยังรู้เลยว่าคราวนี้จะไม่มีใครฟังตนก็ในเมื่อคนที่มีเรื่องด้วยน่ะ คือเด็กชายธรณิน......ธรณิน จอมไตร!
เมื่อไม่มีใครพูด ครูใหญ่จึงสรุปเอาว่าเป็นความผิดของกีรติ ก็แน่ล่ะ เกิดบอกว่าธรณินผิดมีหวังอาจโดนเด้งออกจากเก้าอี้ก็ได้ แม้ครูพนาจะไม่เห็นด้วย แต่ก็ขัดครูใหญ่ไม่ได้
ผู้ปกครองถูกเชิญมาให้ทราบเรื่อง กีรติโดนคาดโทษไว้ ในขณะที่ธรณินและปาฏิหาริย์ ไม่โดนอะไรเลย….
……………
“ขอโทษจริงๆค่ะ ดิฉันผิดเองที่ไม่สั่งสอนแกให้ดีกว่านี้”
ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นผู้ปกครองของกีรติกล่าวกับผู้ปกครองของธรณินด้วยสีหน้ารู้สึกผิดสุดแสน ต่างจากเด็กชายที่นั่งทำหน้าเซ็งเต็มที่
“เอ้า แกก็ขอโทษด้วยสิ”
หากแต่ก็ไม่ต่างจากเดิม กีรติยังนั่งนิ่งไม่ไหวติง ด้วยรู้ตัวดีว่าตนไม่ผิด คนที่ต้องขอโทษไม่ใช่ตน
“ดื้อจริงๆเด็กคนนี้”
พูดด้วยน้ำเสียงน่าสงสารราวกับเป็นแม่ผู้ถูกลูกชายทำตัวร้ายๆใส่ แต่ในใจคิดว่า กลับบ้านไปเด็กนี่เจอดีแน่
ปารมีมองเด็กชายตรงหน้าที่มีร่องรอยการทะเลาะวิวาทเต็มตัว ใบหน้าบวมช้ำและมีเลือดกรังบริเวณมุมปากด้วยใจเป็นห่วง ตัวเล็กกว่าธรณินมากมายขนาดนั้นแต่ยังกล้าสู้กับทางนี้นับว่าใจกล้ากว่าตัวอยู่มาก ธรณินเองแม้สภาพจะไม่ย่ำแย่เท่าฝ่ายนั้นแต่ก็เจ็บไปหลายที่อยู่เหมือนกัน
แต่ที่ทำให้ปรามีเป็นห่วงจริงๆคือ การที่ผู้ใหญ่ฝั่งนั้นดูเหมือนจะไม่สนใจสภาพของเด็กชายสักนิด เอาแต่ขอโทษตนอยู่ได้
......................
“คุณหนูเป็นอะไรมากไหมครับ”
ทันทีที่เดินออกมาจากห้องครูใหญ่ ผู้ชายร่างสูงใหญ่ก็เดินตรงมายังกีรติพลางย่อตัวลงสำรวจร่างกายเด็กชายทันที ปารมีมองแล้วคิดว่านี้ไม่ใช่หรือที่ควรทำ ไม่ใช่การเอาแต่ขอโทษขอโพยเขา
“ขอโทษอีกทีจริงๆนะคะ เอาไว้จะกลับไปจัดการที่บ้านให้แล้วกัน อย่าถือโทษเลยนะคะ”
ขนาดนึกค่อนขอดในใจ เจ้าตัวยังไม่รู้สึกสักนิด
“ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่เด็กๆทะเลาะกันเท่านั้นเอง”
ปารมีหมายความอย่างที่พูดจริงๆ แต่ดูฝั่งนั้นจะไม่ได้เข้าใจแบบนั้น ยังคงทำหน้าราวกับบอกว่ายังไงก็คงต้องลงโทษเด็กชายให้จงได้
ปารมีทนอยู่ไม่ไหวจึงขอตัวกลับ พร้อมพาเด็กชายทั้งสองกลับไปด้วย
พอเหลือกันสามคน แววตาที่ตีหน้าราวกับเศร้าเสียใจของหญิงคนนั้นก็วาวโรจน์ไปด้วยความโกรธและหันมาลงที่ต้นเหตุทันที
“งามหน้าไหมล่ะ มีเรื่องกับใครไม่มี ดันไปมีกับลูกหลานจอมไตร ช่างหาเรื่องจริงนะแก”
น้ำเสียงดุดันไม่ได้ทำให้เด็กชายรู้สึกกลัวสักนิด จ้องกลับไปด้วยสายตาครุกรุ่นไม่แพ้กัน
“แก.....กลับไปลุงแกเอาตายแน่”
ขู่สั้นๆก่อนเดินจากไป แต่ก็ไม่ได้ทำให้เด็กชายกลัวอะไรอยู่ดี
“ไม่เป็นไรนะครับ”
ชายคนเดิมถามอีกครั้ง หากครั้งนี้เมื่ออยู่กันสองคนมันต่างไป เพราะเด็กชายกีรติตัวน้อยคลี่ยิ้มหวานสดใสอย่างที่ไม่ทำให้ใครได้เห็นบ่อยนักส่งกลับไปให้
“ไม่เป็นไร สบายมาก”
ว่าแล้วทำท่าเบ่งกล้ามโชว์จนคนที่เป็นห่วงอดหัวเราะเบาๆไม่ได้
“งั้นกลับกันเถอะครับ”
ลุกขึ้นจูงมือออกเดินไป โดยไม่ทันได้เห็นว่า เด็กชายนั้นหน้าหงอยลงอีกครั้ง ดวงตาที่สนุกสนานเมื่อครู่คลอไปด้วยน้ำตาที่พยายามกั้นเอาไว้ ริมฝีปากขบแน่นเข้าหากัน
ไม่ร้อง .....จะไม่ร้องเด็ดขาด กีรติท่องในใจ และก้าวเดินไปตามแรงจูงอย่างมั่นคง
...............................
“แกมันตัวซวยจริงๆ หาเรื่องให้ไม่เว้นวัน”
ชายสูงวัยผู้เป็นเจ้าของบ้านตะเบ็งเสียงใส่เด็กชายตัวเล็กที่นั่งนิ่งไม่ไหวติงราวกับเสียงอันดังนั้นเป็นเพียงลมพัดผ่าน
“อย่ามาทำเหมือนไม่ได้ยินนะ ฉันจะทำยังไงกับแกดี”
ว่าพลางจ้องมองราวกับเป็นสิ่งน่ารังเกียจ เด็กชายกีรติเองมองตอบกลับไปด้วยสายตาเฉกเช่นเดียวกัน จนอีกฝ่ายทนไม่ได้เงื้อมือขึ้นตั้งใจจะฟาดลงที่ตัวหรือใบหน้าสักที แต่กีรติกลับไวกว่า เจ้าตัวกระโจนลงจากโซฟาให้ห่างระยะมือและเหลียวกลับไปจ้องหน้าชายคนนั้นอีกครั้ง
มือเล็กคว้าแจกันที่ตั้งอยู่บนโต๊ะมาถือไว้ แน่นอน ว่าตั้งใจใช้มันเป็นอาวุธ หากตนถูกทำร้าย
“ลองดูสิ”
ว่าพลางกำแจกันไว้แน่น ยังไม่ทันที่เรื่องราวจะใหญ่โตกว่านั้น ประตูก็ถูกเปิดออก แล้วร่างหนึ่งก็ปรากฏตัว
“นั่นพี่จะทำอะไรน่ะ”
น้ำเสียงบอกชัดถึงความไม่พอใจทำให้มือชายคนนั้นลดลงทันที
“สั่งสอนลูกหลาน มันผิดหรือ”
ถึงจะรามือ แต่ยังไม่ยอมแพ้ซะทีเดียว
“ไม่ได้!”
เสียงดังชัดถ้อยชัดคำ
“กี มาหาอา”
กีรติเดินตามเสียงเรียก แต่ยังไม่ปล่อยแจกัน
“เจ็บมากไหมครับ”
ก้มลงถามเด็กชาย พลางไล้มือไปตามรอยแผลที่ปรากฏบนใบหน้า และได้รับการส่ายหน้าแทนคำตอบ
“ผมจะเอากีไปพักด้วยสักระยะ แล้วจะมาคุยด้วยอีกที”
“ไม่ได้นะ”
ชายคนนั้นรีบร้องห้าม
“ไม่ครับ ผมจะมาคุยอีกที ถ้าพี่อยากมีเรื่องถึงศาลก็ลองขัดขวางผมดูสิ”
เท่านั้น ชายคนนั้นก็ยอมเงียบไปโดยดี แต่ไม่วายมองด้วยสายตาไม่พอใจ
กีรติหันไปยิ้มเยาะพลางขว้างแจกันใบสวยลงบนพื้นจนแตกกระจาย ใช่ แจกันใบสวย ....สวย....เก่าแก่....และราคาแพง....
..........................................
“เรานี่ก็นะ ไม่ดูคนมีเรื่องด้วยเล๊ย”
กีรติยิ้ม เพราะรู้ดีว่าตนกำลังโดนล้ออยู่
“อากานต์ก็รู้ว่ากีไม่ทำใครก่อน”
ผู้เป็นอาพยักหน้าแล้วเหลียวมองไปรอบๆตัว ราวกับกำลังหาใคร
“มองหาจ้าวหรือครับ”
กานต์ก้มมองหลายชายแล้วโยกหัวอย่างขัดใจ
“รู้มาก”
สิ้นคำ ร่างใหญ่โตของชายที่ชื่อว่าจ้าวก็เดินลงมาจากชั้นบน พร้อมด้วยกระเป๋าเดินทางสองใบ
กานต์ยิ้มสวยให้ชายหนุ่ม หากได้รับใบหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึกส่งกลับมาให้เช่นทุกครั้ง ทำเอาคนส่งยิ้มเก้อย่นจมูกด้วยความขัดใจ
“เชอะ! ไปกันเถอะกี”
กีรติมองใบหน้าอาที่ทำท่างอนแล้วหันไปมองชายหนุ่มที่เดินตามมาข้างหลัง ก่อนส่ายหัวอย่างระอาใจ คนโง่ยังดูรู้ว่าอากานต์ชอบจ้าว แถมทอดสะพานให้เต็มที่ แต่จ้าวนี่สิไม่รู้ว่าไม่รู้จริงๆ แกล้งไม่รู้ หรือไม่สนใจจะรู้กันแน่ เดาทางไม่ออกเลย กีรติชักสงสารอาของตนขึ้นมา และหมายมั่นว่า ต้องช่วยอาให้สมหวังให้ได้ ถึงต้องบังคับจ้าวก็เถอะ
..........................
หลังจากพาลูกหมาตัวน้อยไปโรงพยาบาล ปารมีก็ไม่เข้าใจว่าทำไมในรถถึงได้มีแต่ความเงียบ ธรณินยังทำสีหน้าไม่สบอารมณ์เช่นเดิม ในขณะที่ปาฏิหาริย์ยังแอบร้องไห้เบาๆ
ทันทีที่เข้าตัวบ้าน ทุกคนต่างพากันมารุมล้อมเด็กชายทั้งสองด้วยความเป็นห่วง กว่าจะไล่ให้กลับไปทำงานกันได้ก็นานอยู่ หลังจากทำแผลทายาให้ทั้งคู่ ปารมีก็เอ่ยถาม
“เล่าได้รึยังครับ ว่าเกิดอะไร”
ธรณินกำลังจะอ้าปากเล่า แต่ปาฏิหาริย์ก็ลุกขึ้นมาก่อน
“พี่นินใจร้ายที่สุด”
ว่าแล้วร้องไห้โฮก่อนจะวิ่งขึ้นไปบนห้องทำเอาทั้งปารมีและธรณิน รวมถึงผู้ที่กำลังจะเดินเข้ามาอีกสามคนตกใจไปตามๆกัน
“นินไปแกล้งอะไรน้อง”
เสียงเข้มตามแบบฉบับของวสุธาผู้เป็นพ่อเอ่ยถาม
“ปะ...เปล่านะครับ”
ธรณินรีบปฏิเสธ และได้รับการพยักหน้าจากปารมีเป็นเครื่องยืนยัน
“แล้วทำไม.....”
นั่นสิ แล้วทำไม ทั้ง 5 คนที่อยู่ข้างล่างไม่มีใครรู้คำตอบ นอกจากตัวปาฏิหาริย์เองเท่านั้นที่รู้
...................................
“กีรติ....เอ่อ....”
ปาฏิหาริย์รวบรวมความกล้าเดินเข้ามาหากีรติที่โต๊ะเรียน แต่ได้รับการมองราวกับตนเป็นตัวน่ารังเกียจตอบกลับมา
“มีอะไร”
ขึ้นเสียงอย่างไม่พอใจ แน่นอน เมื่อวานการที่ปาฏิหาริย์ซึ่งรู้เรื่องจริงทุกอย่างปิดปากเงียบ ไม่ยอมพูดอะไรนั้น เท่ากับตั้งใจโยนความผิดมาให้กีรติเต็มๆ ทั้งๆที่รู้ ทั้งๆที่กีรติไปช่วย แต่ที่ได้รับกลับมาไม่ต่างจากการถูกหักหลังสักนิด กีรตินึกถึงสุภาษิตที่เพิ่งเรียนไป ทำคุณบูชาโทษ มันเป็นแบบนี้นี่เองสินะ
“คือ เมื่อวาน....”
“นี่....จะทำอะไรตาหวานอีกน่ะ”
เสียงหนึ่งดังขึ้นเมื่อมีคนหนึ่งสังเกตเห็นทั้งคู่คุยกัน เสียงนี้ทำให้คนอื่นๆในห้องหันมาให้ความสนใจตามไปด้วย ทุกคนต่างส่งเสียงทำนองว่ากีรตินั้นกำลังรังแกปาฏิหาริย์ กีรติส่ายหน้า นึกฉุนที่ไม่มีใครสังเกตเห็นเลยว่า ตอนนี้เขานั่งอยู่ที่โต๊ะตัวเอง ปาฏิหาริย์ต่างหากที่เดินเข้ามาหาเขา ถ้าจะมีใครหาเรื่องคงต้องเป็นอีกฝ่ายมากกว่า
แต่กีรติก็รู้ดีว่าแก้ตัวไปก็คงไม่มีใครสนใจฟัง ก็ปาฏิหาริย์เป็นที่รักของเพื่อนๆ แถมยังนามสกุลจอมไตรอีก อย่างเขาจะไปสู้อะไรได้ เด็กชายลุกขึ้นและเดินออกจากห้องอย่างเอือมระอา เขาไม่แคร์หรอกที่โดนเกลียด เพราะชินเสียแล้ว แต่ที่เดินหนีมาเพราะรำคาญมากกว่า
…………..
“ว่าไง”
น่ารำคาญจริงๆด้วย... กีรตินึกในใจที่ทำยังไงก็หนีพวกงี่เง่าไม่พ้นสักที
เด็กเกเร ป.3 เมื่อวานสี่คนเข้ามาขวางทั้งซ้ายขวาหน้าหลัง ไม่บอกยังรู้ว่ากำลังจะเกิดอะไร การตะลุมบอลเกิดขึ้นทันทีที่กีรติโดนผลักอกแล้วเจ้าตัวก็ส่งรองเท้าคู่สวยไปประทับรอยบนเสื้อนักเรียนตัวขาวของคนผลักเป็นการตอบกลับไป
หลังโรงเรียนและในเวลาเรียนแบบนี้คงไม่มีใครมาเห็นหรอก ยกเว้นปาฏิหาริย์ซึ่งตามกีรติออกมา พอเห็นว่ากีรติโดนรุมทำร้ายก็วิ่งกลับไปทางเก่าเพื่อบอกอาจารย์ทันที
“เธออีกแล้วหรือ”
ใบหน้าของครูพนาเต็มไปด้วยความโกรธ เมื่อวานเพิ่งมีเรื่องไป แถมท่าทางเจ้าตัวยังไม่หายดี กลับมามีเรื่องใหม่อีกแล้ว ครูพนามองกีรติสลับกับเด็กนักเรียน ป.3 สี่คน ทั้งๆที่ดูก็รู้ว่าสี่รุมหนึ่ง แต่แผลที่ได้มากลับไม่ค่อยต่างกันเลย
..................................
“นี่หาเรื่องไม่เว้นวันเลยนะกีรติ”
ครูใหญ่ว่าพลางทำหน้าระอามองมายังกีรติ
“เกเรจริงๆนะ เรียกผู้ปกครองมาอีกทีซิ หาเรื่องคนอื่นทุกวันแบบนี้แย่จริงๆ”
ครูพนาทำตาโต ครูใหญ่ไม่ถามเด็กสักคำ แถมขนาดคนโง่ยังดูรู้เลยว่าใครโดนหาเรื่อง แต่คำตัดสินกลับเป็นไปอีกทาง
“ครูใหญ่ค่ะ ดิฉันว่า”
“ พอเลยครูพนา”
ครูใหญ่รีบเบรก เขาไม่สนว่าใครผิด แต่ที่ตัดสินง่ายๆเพราะกลัวว่าหากตัดสินว่ากีรติซึ่งเพิ่งมีเรื่องกับธรณินเป็นฝ่ายถูก บ้านจอมไตรจะไม่ชอบใจเอาได้ ถึงอย่างไรโรงเรียนนี้ก็มีจอมไตรเป็นหุ้นใหญ่
“เด็กแบบนี้น่ะ พ่อแม่คงไม่เคยสั่งสอน”
ครูใหญ่ยังบ่นต่อ แต่คำพูดนั้นทำเอาคนที่ทำหน้าเรียบเฉยตั้งแต่เมื่อครู่ เปลี่ยนเป็นดวงตาวาวโรจน์อย่างคนโมโหสุดชีวิตได้ กีรติกำลังมองหาอาวุธที่จะทำให้ครูใหญ่หัวแตก แต่ก็ช้าไปกว่าเสียงรองเท้าส้นสูงที่เดินไปทางครูใหญ่พร้องเสียงโครมของเก้าอี้ที่ถูกขาเรียวสวยนั้นเตะจนล้ม
“นี่เธอ”
ครูใหญ่ชี้หน้าครูพนาที่ไม่มีทีท่าหวาดกลัวสักนิด
“จะมากไปแล้วนะคะ ว่าถึงผู้ปกครองเด็กแบบนั้น แย่ที่สุด”
เธอไม่สนอีกแล้วหน้าที่การงานอะไร นอกจากความไม่ถูกต้องไม่เป็นกลางของครูใหญ่แล้วการว่าร้ายพ่อแม่ของเด็กนักเรียนทำให้ความอดทนของครูพนาขาดลงทันที
เธอเดินออกจากห้องครูใหญ่ไปทันที โดยไม่สนเสียงเกรียวกราดจากครูใหญ่แม้แต่น้อย
กีรติรู้สึกรักครูพนาที่สุดก็วันนี้เอง
........................
พักการเรียน 1 อาทิตย์คือบทลงโทษของกีรติ ในขณะที่อีกฝ่าย....สี่คนนั้นกลับไม่โดนอะไรเลย อ่า....มันน่ากระทืบซ้ำครูใหญ่จริงๆ กีรติคิดเล่นๆสนุก...แต่อยากทำจริงๆ
กานต์ที่มารับตัวกีรติไปมองเด็กชายอย่างไม่เข้าใจที่เห็นใบหน้านั้นอมยิ้มนิดๆ แต่ก็คิดว่าดีแล้วที่กีรติไม่ซึมเศร้า กานต์ไม่ได้ส่งเสริมให้กีรติก้าวร้าว แต่คิดว่าหากกีรติว่านอนสอนง่าย จะไปทันพวกเลวๆรอบๆตัวได้อย่างไร จึงดุกีรติเท่าที่สมควร อย่างเรื่องวันนี้ เขารู้ว่ากีรติไม่ผิดแน่ๆ ก็มันเห็นชัดๆว่าสี่รุมหนึ่ง แต่คนของเขากลับถูกบอกว่าหาเรื่องก่อน
กานต์ก็รู้แล้วว่าการที่ไปมีเรื่องกับเด็กบ้านจอมไตรนั้นทำให้อะไรๆแย่กว่าที่คิดไว้ และนั่นยิ่งทำให้เขาต้องเร่งทำเรื่องของกีรติให้จบโดยเร็วที่สุด
..................
จ้าวนั่งทำแผลให้กีรติ โดนมีกานต์มองอยู่ห่างๆ ผู้ชายตัวโตๆที่เป็นห่วงเด็กชายตัวเล็กๆคนนี้เสมอทำให้เขาอดอิจฉานิดๆไม่ได้ ทั้งที่กับกานต์จะเฉยชาไร้ความรู้สึก แต่ไหงกับกีรติถึงได้อ่อนโยนนัก เพราะรักกีรติจริงๆ หรือเพราะว่ากีรติเป็นลูกของพี่สาวกันแน่ พอคิดถึงตรงนี้กานต์ก็โมโหขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล เดินเข้าไปแย่งสำลีมาถือไว้ แล้วลงมือทำแผลให้หลานชายด้วยตัวเอง
“เอ่อ.....”
จ้าวยังไม่เข้าใจ กีรติเองก็งง แต่รอยยิ้มอ่อนโยนก็ส่งตรงมายังกีรติซะก่อน
“อาแค่อยากทำให้”
กีรติยิ้มรับความหวังดีนั้น ใช่ กานต์แค่อยากทำให้ เขาอิจฉาก็จริงที่จ้าวอ่อนโยนกับหลายชาย แต่เขาไม่ชอบใจมากกว่าเมื่อคิดว่าจ้าวอ่อนโยนเพราะกีรติเป็นลูกของพี่สาวผู้ล่วงลับ
ทั้งไม่ชอบที่จ้าวให้ความสำคัญกับพี่สาว แต่ที่ไม่ชอบมากกว่าคือ การที่กีรติตัวน้อยๆนี้ไม่ได้รับความรักความหวังดีจากใจจริง เขาต้องการให้จ้าวรักกีรติที่ตัวกีรติเช่นเดียวกับที่เขารู้สึก ไม่ใช่รักเพราะกีรติเป็นลูกของพี่สาว! แบบนั้นกีรติก็น่าสงสารเกินไป
.....................................
ปาฏิหาริย์เอาแต่นั่งซึม ไม่พูดไม่จากับใคร จนปารมีอดเอ่ยถามไม่ได้เมื่อมีโอกาสได้อยู่กันสองคน
“มีอะไรเล่าให้ปามฟังไหม”
เมื่อได้รับคำพูดอ่อนโยนแบบนั้น ปาฏิหาริย์ก็ไม่สามารถกักเก็บอะไรไว้ได้อีก เด็กชายพรั่งพรูคำพูดออกมาพร้อมน้ำตา
ทั้งเรื่องเด็กเกเรสี่คนที่ทำร้ายลูกหมาแล้วตนเข้าไปช่วย ทั้งเรื่องที่กีรติเข้ามาช่วยตนไว้อีกที ทั้งเรื่องที่ธรณินเข้าใจผิด แล้วก็เรื่องวันนี้ที่ตนตั้งใจไปตามอาจารย์เพื่อไปช่วยกีรติ แต่กลับกลายเป็นว่าทำให้กีรติโดนลงโทษแทน
“ทั้งที่กีรติเขา...ฮึก...ไม่ผิดเลย”
คำนี้ปาฏิหาริย์ย้ำไปย้ำมา ก่อนจะโผเข้ากอดปารมีเอาไว้ ปารมีลูบหัวหลานชายด้วยความเข้าใจ
ถึงปาฏิหาริย์จะทำผิด เรื่องที่ไม่พูดความจริง แต่เพราะเด็กชายยังเล็กและกลัวว่าธรณินผู้เป็นพี่ชายจะโดนลงโทษจึงไม่กล้าเอ่ย แต่ที่เรื่องมันยุ่งมากขึ้น ก็เพราะเด็กๆนามสกุลใช้จอมไตรเนี่ยแหละ ความยุติธรรมเลยหายไปหมด
“แบบนี้เองหรือ”
วสุธาที่เข้ามาตอนไหนไม่รู้เอ่ยด้วยเสียงเรียบเย็น ก่อนจะเดินออกจากห้องไปจัดการเรื่อง เขาอาจจะตามใจลูกๆทุกคนก็จริง แต่เมื่อใครทำผิดถึงจะไม่ได้รับการลงโทษ ก็ต้องรู้ตัวว่าผิดและยอมรับให้ได้ และถ้าตั้งใจที่จะทำผิด ต้องไม่รู้สึกผิดไปการกระทำนั้น อาจเป็นคำสอนที่แปลกแต่การทำธุรกิจซึ่งต้องใช้เล่ห์เหลี่ยมมากมาย การสอนแบบนี้เป็นการปลูกฝังให้รู้จักเด็ดขาดกับการตัดสินใจของตน แน่นอน ไม่ว่ามันจะถูกจะผิดหรือจะทำให้ใครเดือดร้อนมากน้อยแค่ไหนก็ตาม
...................................
“ว่าไงนิน”
“ครับ ผมผิดเอง”
ธรณินยอมรับอย่าง่ายดายเมื่อฟังเรื่องทั้งหมด และเข้าใจทันทีว่าทำไมตนถึงได้ถูกน้องโกรธ
“การตัดสินใจทั้งที่ไม่ได้ดูให้ดีก็เป็นแบบนี้แหละ เข้าใจนะ”
เด็กชายพยักหน้าให้พ่อ
“แต่พ่อไม่ลงโทษ เพราะรู้ว่าลูกทำไปด้วยความเป็นห่วงตาหวาน”
เด็กชายส่งเสียงครับ อีกครั้ง ใช่แล้ว บ้านจอมไตรสอนลูกแปลก สอนให้รักกัน เชื่อใจกัน และแน่นอน เข้าข้างกัน ไม่ว่าฝ่ายตนจะถูกหรือไม่ก็ตาม
ธรณินขึ้นไปชั้นบนเพื่อขอโทษปาฏิหาริย์ ตอนแรกอีกฝ่ายก็ยังมึนๆตึงๆใส่แต่พอรับปากว่าจะไปขอโทษกีรติด้วยเขาก็ได้น้องชายตัวน้อยน่ารักกลับคืนมาทันที
...............................
แต่ธรณินก็ไม่ได้ไปขอโทษอย่างที่รับปากปาฏิหาริย์ไว้ ใช่ว่าเขาไม่อยากทำแต่เพราะกีรติถูกลงโทษพักการเรียน 1 อาทิตย์ แม้หลังจากนั้น วสุธาจะดำเนินเรื่องเพื่อปลดครูใหญ่คนเก่าออกและตั้งครูพนาขึ้นเป็นครูใหญ่แทน โทษของกีรติถูกยกเลิกไปเพราะสอบสวนแล้วกีรติไม่ได้เป็นฝ่ายผิด แต่กีรติก็ไม่ได้มาที่โรงเรียนอีกเลย ....
...........................................................................................
TBC
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
