ตอน 3
ผมมองนาฬิกาอย่างเบื่อๆนี้มันกี่โมงกี่ยาม สมาร์ทยังไม่ลงมากินข้าวเช้าอีก ผมคิดในใจก่อนที่จะตักกับข้าวไปเพิ่มให้น้องๆที่รอกันอยู่ที่โต๊ะ เมื่อคืนพวกน้องต้า โก้ โจ๊กค้างคืนที่นี้ ผมเลยจัดห้องรับแขกให้พวกน้องๆนอนกัน เพราะสมาร์ทจะนอนไม่หลับถ้ามีคนนอนข้างๆ เพราะเขาเป็นโรคแปลกๆแบบนี้ ผมเลยต้องแยกห้องนอนกับเขา
ผมเลิกคิดฟุ้งซานก่อนที่จะขอตัวจากพวกน้องต้าไปปลุกสมาร์ทสักหน่อยถ้าขืนปล่อยไว้ เดี๋ยวจะเป็นโรคกระเพาะเอา
ผมหยุดเดินแล้วถอนหายใจก่อนที่จะเดินขึ้นไปชั้นบนเพื่อปลุกสมาร์ท
แต่ก็ต้องเอ๊ะใจประตูห้องไม่ได้ล็อค ผมเลยถือวิสาสะ เปิดเข้าไป แต่พอเห็นสภาพห้องแล้วผมถึงกับอึ้ง ภาพวาดที่ผมเคยเห็น ภาพของคนที่เขารักมีรอยกรีดจนขาดวิ่น กรอบรูปที่เขาตั้งไว้บนหัวเตียงอย่างหวงแหน ตอนนี้มันตกแตกกระจายอยู่บนพื้น สภาพข้าวของต่างๆถูกทำลายจนเละ ผมละสายตาจากข้าวของตรงหน้า ภาพตรงหน้าทำให้ผมตกใจจนแทบสิ้นสติ ภาพของคนที่ผมรักนอนจมกองเลือด เสื้อสีขาวของเขาชุ่มไปด้วยเลือดสีเข้ม
ผมรีบวิ่งเข้าไปหาร่างที่นอนจมกองเลือดอย่างควบคุมสติไม่อยู่ แต่สิ่งที่จิตใต้สำนึกผมบอกคือต้องเรียกคนอื่นๆมาช่วยผมตะโกนเรียกน้องๆข้างล่างอย่างกับคนเสียสติ เพราะภาพตรงหน้าทำให้ผมเสียศูนย์ ผมทำอะไรถูก สมองของผมหยุดทำงาน
เสียงวิ่งโครมครามขึ้นมาชั้นบนอย่างเร่งรีบตามมาด้วยเสียงรถพยาบาล ทุกอย่างตรงหน้าดูวุ่นวายแต่ ร่างกายของผมกับขยับไม่ได้ ผมได้แต่มองเจ้าหน้าที่ช่วยกันกับพวกของน้องต้าพาร่างที่ชุ่มไปด้วยเลือดของสมาร์ทออกไปอย่างเลื่อนลอย
“ไม่นะ อย่าเอาเขาไป”
“ได้โปรด จะให้แลกกับอะไรก็ได้แต่อย่าเขาไป”
“ไม่ ไม่ ม่ายยยย!”
ผมสะดุ้งตื่นกับความฝันที่เลวร้ายอย่างหวาดกลัว ผมหันมองสิ่งรอบตัวอย่างงุนงง ที่นี้ที่ไหน เพดานสีขาวหมองๆ
ที่นี้คือโรงบาลสินะ ผมมาอยู่ที่นี้ได้อย่างไง ผมพยายามทบทวนสิ่งต่างที่ผ่านมา จนมาสะดุ้งกับสิ่งที่ผมหลงลืมไปชั่วครู่ สมาร์ทกรีดแขนตัวเอง เลือดเต็มไปหมด ผมหันซ้ายหันขวาแล้วกระชากสายน้ำเกลือออกจากจากแขนอย่างแรง แล้วลงจากเตียงแต่ผมกับต้องหยุดชะงักกับคนที่เข้ามาในห้อง
“จะรีบไปไหนค่ะพี่เกมส์”
ผมมองคนตรงหน้าอย่างแปลกใจและแค้นใจอย่างไม่ปิดบัง
“น้องมายด์ยังกล้าเสนอหน้ามาที่นี้อีกเหรอครับ”ผมพูดด้วยน้ำเสียงและสำเนียงแข็งก้าว
“ทำไม มายด์จะมาไม่ได้ มายด์เป็นคนสำคัญของพี่มาร์ทเขาเลยนะ ลองคิดดูสิคะ ถ้ามายด์ไม่สำคัญมาร์ทคงไม่ลงทุนกรีดแขนตัวเองหรอกคะ”
“เหรอครับ คนสำคัญที่ทำตัวต่ำ น่ารังเกียจแถมยังน่าขยะแขยง แบบนี้เหรอครับที่น่าภูมิใจ”ผมยิ้มเหยียดให้กับความคิดโสโครกของหญิงสาวหน้าตาดีตรงหน้า
“แกว่าใคร อีกระเทยแก่”เธอชี้หน้าผมแล้วปรี้เข้ามาตบผม
ผมไม่ตอบโต้แต่ป้องกันตัวไว้ แต่ผู้หญิงคนนี้แรงยังกับพญาช้าง เธอตบเข้าแก้มขวาผมไป2ที และผลักผมลงไปนอนกองกับพื้น แล้วขึ้นคร่อมจิกทึ่งผมของผมอย่างบ้าคลั่ง
แอ๊ด!
ปัง!
“หยุด!”
“หยุดเดี๋ยวนี้นะน้องมายด์”
ผมมองคนที่เข้ามาใหม่อย่างงุนงง ภาพตรงหน้าเบลอไปหมด แถมเหมือนโลกมันโครงเครงอีกต่างหาก
“พี่ไม่คิดว่า น้องสมาย์จะทำกิริยาต่ำๆ อย่างกับพวกแม่ค้าปากตลาดที่ไม่พอใจใครก็ใช่กำลัง การศึกษาคงไม่พัฒนาเรื่องจิตธรรมแล้วสมองของน้องเลยสินะครับ แล้วใครเชิญให้น้องมายด์เข้ามาในห้องของพี่เกมส์ไม่ทราบครับ”ผมถูกพยุงจากตนตรงหน้าให้ลุกขึ้นล้าพาผมไปที่เตียงอย่างทุลักทุเลพอสมควร ผมมองหน้าเขาชัดจึงจำได้ว่าเขาคือรุ่นพี่รหัสของสมาร์ท
“ขอบคุณนะครับ”ผมเอ่ยขอบคุณเสียงแผ่ว
“พี่เกมส์เจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ”เขาจับผมสำรวจอย่างละเอียดแล้วเรียกพยาบาลเข้ามาเจาะให้น้ำเกลือผมใหม่และก็ทำแผลบนใบหน้านิดหน่อย เขาบอกผมว่าสมาร์ทพ้นขีดอันตรายแล้วและพักฟื้นอยู่ห้องข้างๆผม แต่คืนนี้มันดึกแล้วเขาให้ผมพักผ่อนแล้วพรุ่งนี้คอยไปเยี่ยมสมาร์ททีหลัง
ทำไมนะ ทำไม สมาร์ทต้องทำอะไรโง่ๆแบบนั้นด้วย ถ้ารักแล้วต้องทำร้ายตัวเองแบบนั้น มันไม่ใช่ความรักหรอมันเป็นแค่ ความหลง
ผมได้แต่นอนร้องไห้อย่างเจ็บปวด ผมทรมานกับสิ่งพบเจอและเห็นมา ถ้าเขาเป็นอะไรไปผมจะอยู่อย่างไง เขาเคยนึกถึงผมบ้างไหม เขาคิดว่าเขาไม่เหลือใคร แต่เขาก็คงลืมคิดไปว่าเขายังเหลือผมอยู่
หรือผมไม่มีค่าพอให้เขานึกถึง
กรีดแขนไม่ช่วยอะไร
ยิ่งตอกย้ำ ยิ่งกรีดยิ่งทำร้ายใจ
ยิ่งทำเท่าไหร่ก็ยิ่งปวดร้าว 
มาต่อให้แล้วนะคะ
ขอบคุณสำหรับตอมเม้นทุกคอมเม้นนะคะ จะปรับปรุงแก้ไขตามทุกคำติชมคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
