หัวข้อ: - รักชาชา - A kiss from milk tea : ตอนพิเศษ - Lost Star #2 : page 46 : 30/08/15

[snowboxs]

ถึงน้ำชาจะพูดยังไม่จบประโยค
แแต่หวังว่าโฟล์คจะประติดประต่อได้นะ

[akichan]

ชอบเรื่องนี้คะ มาต่อไวๆนะ

[paladin.kn]

โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

กำลังลุ้น โทรศัพท์เวรรรรรรรรรรรร

 

[ยัยหมูตัวกลม]

 

[jinjin283]

   สนุกมากเลยคะ
แต่ยิ่งอ่านยิ่งกลัวอะ กลัวว่าเมื่ออีกคนเริ่มรักจากศูนย์อีกคนจะลดจากร้อย
ปล ทรูมูฟ น่าจะต่อเวลาให้น้องน้ำชาขอเป็นแฟนหน่อยนะ ><

[Nemasis]

คิดถึงพี่โฟล์คอ่าาาา

[andaseen]

โฟล์คน่ารักที่สุดอ่ะ แอบหวังให้โฟล์คได้ยินประโยคสุดท้ายนะ

[Cockroach]

อย่าทำให้ชาเสียใจนะ

[oaw_eang]

สนุกนะ

[felin_kkr]

จะลงแดงแล้วววววววววววววว

ทำไมโทรสัพท์ทำงี้ TT_______TT

[NannY]

เอิ่ม น้ำชาค่ะ ย้ายค่ายเบอร์เดิมด่วนค่ะ ...

*ปาไอโฟน*

[romeliet]

โอ้ย อยากได้โฟล์ค จะเอาอ่ะผู้ชายแบบเนนนนนนนนนนนนน้ 

[kyliewonderland]

ตอนที่7: ความจริงในใจ






หลังจากสาปแช่งทรูอยู่เกือบนาที ผมก็เดินกลับเข้าห้องสตูฯด้วยความหดหู่ใจ ยังไม่ทันจะเลื่อนประตูเปิด โฟล์คก็โทรกลับมา หัวใจผมเต้นรัวเร้วตึกตักเมื่อเห็นชื่อมันปราฏบนหน้าจอ ผมนิ่งคิด เม้มปากแน่น ก่อนตัดสินใจกดรับ...


“ฮ...ฮัล...ฮัลโหล”


ถ้ามันถาม ผมจะตอบว่าอะไรดี...









(เมื่อกี้มึงพูดว่าไงนะ กูฟังไม่ชัดๆ)









ไอ้......สัด!


หมดกัน ไม่รู้ว่าจะสบายใจหรือเสียใจกันแน่ ในเมื่อมันไม่ได้ยินในสิ่งที่ผมพูด ผมได้แต่ยืนกำโทรศัพท์แน่น ในใจก็นึกโล่ง แต่อีกใจ ผมก็สับสนแบบที่ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าทำไม...


“เปล่า กูพูดอะไรไปเหรอ” วินาทีนี้ ทำไม่รู้ไม่เห็นน่าจะเป็นวิธีที่ดีที่สุด
(อ้าวเหรอ เออ งั้นมึงไปทำงานต่อเถอะ) มันว่าด้วยน้ำเสียงสบายๆ
“มึงด้วย” ผมตอบไปเรียบๆ ไอ้โฟล์คหัวเราะกลับมาแทนคำตอบ
(อืม ของกูอีกยาวไกล แต่เดี๋ยวง่วงก็นอน ไม่มีปัญหาหรอก แยมปูที่นอนให้อยู่)
“โอเค” ผมตอบเสียงเบา
(มีไรโทรมานะ) โฟล์คย้ำ ผมได้แต่พยักหน้าเบาๆแม้ว่ามันจะไม่เห็นก็ตาม
“รู้แล้วน่า”


เราผมก็กดตัดสายไปหลังจากล่ำลามันไปอีกสองสามคำ คราวนี้ได้เก็บมือถือลงกระเป๋าของจริงแล้ว ผมยัดมือถือลงกระเป๋าหลัง เดินไปเปิดประตู เป็นจังหวะเดียวกับที่เป๊กเลื่อนประตูออกจากด้านใน พร้อมกับคาบบุหรี่ไว้ในปาก มันเลิกคิ้วใส่ผม

“คุยกะโฟล์คเหรอ?” มันถาม ผมพยักหน้า
“อืม”
“มึงไม่คิดมากใช่ไหม”
“ไม่หรอก กูโอเค” ผมพยายามไหวไหล่ให้ดูใส่ใจน้อยที่สุด เป๊กมองผมอย่างไม่แน่ใจนัก แต่ก็ยอมปล่อยไป
“เอาบุหรี่เปล่า?” มันถาม
“ไม่อ่ะ ทำงานต่อแล้ว” ผมตอบปัด มันพยักหน้าก่อนจะเดินออกไปที่ระเบียง ผมเดินกลับไปในห้องสตูฯ ปอมกำลังหมุนงานผมเล่นแล้วลงมือทำไปบางส่วน ผมเดินไปนั่งลงข้างๆพวกมัน ดูทุกคนจะสนใจงานตรงหน้ามากกว่า เลยไม่ได้มาสอบสวนอะไรผมเพิ่มเติม ซึ่งจริงๆไม่รู้มันจงใจหรือเปล่า มันอาจจะรู้ว่าผมไม่อยากจะตอบคำถามอะไรแล้ว มันก็เลยเลือกที่จะเงียบแล้วไม่ถามต่อ

ปอมช่วยผมทำโมเดล เพราะดูท่าว่างานของผมจะเหลือเยอะที่สุด ในขณะที่ของไอ้เป๊กเสร็จไปกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว ไอ้กายเองก็กำลังนั่งงัดแงะอยู่ข้างๆกัน ไอ้อั้ม ไอ้ถั่ว กำลังกรีดร้องใส่โทรศัพท์โทรตามรุ่นน้องมาช่วยงานเป็นมือปืนอย่างตั้งอกตั้งใจ แทนที่จะเอาเวลาร้องห่มร้องไห้มาทำงาน แต่ก็ช่างมันเถอะครับ งานไม่เสร็จก็เรื่องของมัน แต่ของมันอย่างเดียวนี่ไม่ถูกนะ เพราะพอถึงเวลาจะส่ง พวกผมนี่แหละ ต้องไปช่วยมันทำให้เสร็จให้ได้

ตอนปีหนึ่งมีงานของเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งพังก่อนส่งแค่วันเดียว เช้าวันถัดมา พวกผมเกือบยี่สิบคนเริ่มขึ้นโมใหม่กันหมดเพื่อให้ส่งทันคาบบ่ายและเพื่อให้เพื่อนมีงานส่ง จริงๆผมรักคณะผมที่ตรงนี้แหละครับ ใครที่จริงใจก็จริงใจไปเลย เหี้ยๆก็มี แต่โชคดีเหลือเกินที่คนรอบตัวผมมีแต่คนดีๆ

สักพักเป๊กก็เดินกลับเข้ามาในห้อง แล้วเราก็เริ่มทำงานกันต่อครับ ไอ้ถั่วเดินไปเปิดเพลงตื๊ดดังสนั่นไปทั่วชั้น เพื่อนๆบางคนเริ่มฟุบไปแล้ว ส่วนบางคนก็พึ่งเอ็มร้อยกับกาแฟกันตาย ราตรีนี้ยังอีกยาวไกลครับ







กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ปาเข้าไปหกโมงเช้า และงานก็เสร็จเรียบร้อยแล้วเหลือแค่เก็บอีกนิดหน่อยเท่านั้น ที่บอกว่าเพิ่งรู้ตัวนี่ไม่เกินจริงอะไรเลย เพราะตลอดเวลาที่นั่งเผางาน ผมครึ่งหลับครึ่งตื่นด้วยซ้ำ แต่มันก็เสร็จ ด้วยความช่วยเหลือของปอมและเป๊ก ที่รายหลังเสร็จไปอย่างสมบูรณ์แบบตอนตีสี่ ส่วนกายนอนตายอยู่มุมห้องแล้วครับ งานมันเสร็จไล่ๆกับผมไปเมื่อชั่วโมงก่อนนี่เอง

มีบางส่วนกลับไปแล้ว และบางส่วนที่ยืนยันว่าจะอยู่จนตะวันขึ้นอีกทีพรุ่งนี้เช้า ผมชะเง้อคอดูไอ้ถั่วกับพรรคพวก พอเห็นว่ามันมีคนมาช่วยเป็นขบวนการแล้วเลยวางใจ แล้วเตรียมจะกลับไปพักผ่อนที่คอนโดเป๊กกันต่อ

หลังจากล่ำลากับเพื่อนๆตอนเจ็ดโมงกว่าๆ ผมก็หิ้วโมทั้งสะลึมสะลือออกมาจากห้องสตูฯ ไปขึ้นรถปอม โดยกายที่มาพร้อมปอมตั้งแต่เมื่อคืนก็ขึ้นมาหลับต่อด้วย เป๊กฝากโมไว้กับพวกผม ในขณะที่ตัวเองก็ไปเอาดูคาติจากที่จอดมอเตอร์ไซค์ มันไม่ให้ผมซ้อน กลัวหลับในแล้วร่วงตายคาถนน

จุดมุ่งหมายเราคือคอนโดเป๊กเช่นเคย พอจอดรถที่ชั้นพักอาศัยเรียบร้อยแล้ว ก็หอบร่างที่แห้งกรอบ รวมทั้งโมเดลนรกเข้าไปในห้องเป๊ก สภาพทุกคนราวกับผีดิบ อดนอนมากี่ปีกี่ชาติก็ยังไม่ชิน อดนอนได้นี่ไม่ใช่ว่าเก่งเลยนะครับ ทรมานจะตายห่า บางคนเลือดจาง ความดันต่ำ เข้าโรงพยาบาลกันเลยก็มี

เรื่องอาบน้ำนี่ไม่เคยเป็นเรื่องจำเป็นครับ กายจองโซฟา ไอ้ปอมจองฟูกข้างเตียง ผมไม่มีที่ให้เลือกมากนัก ก็บนเตียงกับเป๊กไปเลย เป๊กมันยังมีกะจิตกะใจอาบน้ำ ยอมครับ หลังจากมันอาบน้ำเสร็จตัวหอมฉุย มันก็เดินมาปิดม่านให้ห้องมืดสนิท แล้วก็ปิดเสียงโทรศัพท์ เตรียมหลับเป็นตายกันเลยทีเดียว









เขาว่ากันว่า การมีแฟนเป็นเด็กสถา’ปัตย์ ต้องใช้ความอดทนสูง นอกจากจะติสท์จนไม่อยากจะเข้าใจแม่งแล้ว มันยังไม่ค่อยมีเวลาให้อีกด้วย ฤดูโมเดลก็ต้องเผาโม พอจบการเผาโม ก็หลบลี้หนีหาย หายหน้าหายตากันไปอีกเป็นวันสองวัน ที่หายไปไม่ใช่ไปชื่นชมผลงานตัวเองที่ไหนหรอกนะครับ กูนอนหลับเป็นตายข้ามวันข้ามคืนไง

ผมโงหัวขึ้นจากหมอนอีกทีพร้อมดึงผ้าห่มมาคลุมท่อนบนที่เปลือยช่วงตัวเอาไว้ ไม่ได้เพื่อความเซ็กซี่แต่กูร้อน แอร์ยังเย็นเฉียบ ผ้าม่านก็ปิดสนิท ผมคงไม่ได้นอนมาทั้งคืนเต็มๆ มันเลยเหนื่อยจนตื่นอีกทีก็สี่โมงเย็นแบบนี้ พวกเพื่อนๆตื่นกันหมดแล้ว ได้ยินเสียงการดวลเกมส์เพลย์ดังลั่นมาจากด้านนอกห้องนั่งเล่น ผมลุกขึ้นอย่างมึน หยิบยืมเสื้อไอ้เป๊กมาสวม เดินไปล้างหน้าแปรงฟัน แล้วค่อยๆโผล่ออกไปเยือนแสงตะวัน

บนโซฟามีไอ้กายกับปอมนั่งดวลฟีฟ่ากันอยู่ ส่วมเป๊กเดินออกไปดูดบุหรี่คุยโทรศัพท์ที่ด้านนอกระเบียง บนโต๊ะกลางห้องมีเคเอฟซีชุดครอบครัววางอยู่ ห้องเป๊กรกตามประสาชายโสด ไม่รกมากเพราะพี่ชายแม่งจ้างแม่บ้านมาเก็บกวาดทุกสัปดาห์ แต่แน่นอนว่าอาทิตย์ไหนมีงานโม แม่บ้านนี่แทบร้องขอชีวิต เพราะไอ้เป๊กจะสร้างความวินาศให้กับห้องมันเองอย่างเลือดเย็น

ผมเดินไปนั่งทรุดอยู่หน้าขาไอ้กาย หยิบไก่ขึ้นมาฉีกกินอย่างเหม่อลอย ยังคงสติหลุดอยู่ไม่เลิก สักพักเกมส์ก็โอเว่อร์ ไอ้ปอมพ่ายให้กายอย่างน่าเสียดาย ผมก็เลยเข้าเป็นผู้ท้าชิงแทน

เสียงประตูระเบียงถูกเปิดออก เป๊กเดินกลับเข้ามาด้วยสีหน้าบึ้งตึง มันวางโทรศัพท์ทิ้งไว้บนเคาน์เตอร์แถวนั้น การเดินมาเบียดนั่งบนโซฟาจนผมต้องหยุดเกมส์และหันไปสนใจมัน ไอ้เป๊กนานๆทีมันจะแสดงความรู้สึกไม่ชอบใจอะไรสักอย่างอย่างชัดเจน และนี่ก็เดาได้เลยว่าเกิดจากพี่ชายมันแน่นอน

“เป็นไรวะ” ผมถาม ตาก็จ้องหน้าจอโทรทัศน์ต่อเพราะไอ้กายกดเพลย์เสียแล้ว
“ตะวันโทรมา” มันเอ่ยถึงแฟนของพี่ชาย ผู้ชายตัวสูงแต่ผอมโปร่ง เป็นนายแบบคนดังของวงการที่พี่ท็อปไปสอยมาจากรันเวย์
“ทำไม? งานอีกแล้วเหรอ?” ไอ้ปอมถามยิ้มๆ
“เออ” เป๊กกระแทกเสียงอย่างหงุดหงิด “เดินแบบห่าเหวไรไม่รู้ นายแบบคนเก่าชิ่ง”
“ฮ่าๆๆ” ไอ้ปอมได้แต่หัวเราะให้กำลังใจ

เป๊กเป็นมนุษย์ตัวผอม สูง มันสูงเกือบร้อยเก้าสิบ แต่ไม่บึกบึนเท่ากับโฟล์ค โฟล์คมันออกแนวสูง ใหญ่ ให้ความรู้สึกหมีๆนิดหน่อย แต่มันไม่ได้อ้วนหรืออวบหรอกนะ แค่ตัวใหญ่เท่านั้นเอง ไอ้เป๊กมีหน้าตานิ่งๆ จัดว่าหล่อเอาการ ตอนแรกมันโดนให้ไปทำงานใช้หนี้พนันบอลที่พี่ท็อปยอมควักกระเป๋าล้างหนี้ไปให้ก่อน แต่หลังๆมานี้มันโดนเรียกไปรับงานด้วยเหตุผลไร้ตรรกะห่าเหวอะไรอีกไม่รู้ อ้อ จริงๆคือด้วยลูกอ้อนของพี่ตะวันที่มันไม่เคยเอาชนะได้สักครั้ง คราวนี้ก็คงไม่อีกเช่นกันนั่นแหละ

“แล้วไปไหม?” ผมถาม เป๊กร้องเหอะ
“คิดว่ารอดไหมล่ะ?” มันเหยียดปาก
“เออ เพื่อนเป็นดาราๆ” ไอ้กายแม่งก็กวนตีน โดนไอ้เป๊กอัดตีนจนตกเก้าอี้ ทำให้แพ้บอลผมไปในที่สุด
“ค*ยเป๊ก มึงถีบกูทำไมเนี่ย?” ผมกับปอมได้แต่หัวเราะ แล้วก็ล้อไอ้เป๊กเรื่องมีเพื่อนเป็นดาราไปอีกยก จนมันหัวเสียเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงไปสูบบุหรี่ต่ออีกตัว


หลังจากเล่นเกมส์จนเบื่อ เพื่อนปอมก็เลื่อนตัวไปหาแผ่นหนังดู เราคุยกันเรื่องอาหารเย็นว่าจะกินอะไรดีที่สร้างสรรค์กว่าพิซซ่าหรือเคเอฟซี เพื่อนกายเสนอว่าเราควรจะไปหาบุฟเฟ่ต์ปลาดิบกินย้อมใจ ทุกคนดูเห็นด้วย เพราะไม่ได้เอาตีนไปเหยียบย่านการค้าใจกลางเมืองกรุงเทพฯอย่างสยามแสควร์มาชั่วแรมปี หลังจากใช้เวลาทั้งหมดในการปั่นงานจนหัวหมุน

ผมเอนกายนอนทับพุงไอ้เป๊กอย่างขี้เกียจ สักพักมือถือไอ้กายก็ร้องดังขึ้น มันเหลือบไปมองก่อนเอื้อมสุดแขนเพื่อหยิบ มันจ้องหน้าจอสักพักก่อนเอาปลายเท้าสะกิดผมเบาๆ

ผมเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนรับมือถือจากกายมา แล้วก็ต้องพยายามไม่ให้ตัวเองหลุดยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าเป็นใครบนหน้าจอ

ผมหยิบเอาบุหรี่ของเป๊กติดมือไปด้วย ระหว่างพาตัวเองไปที่ระเบียงห้อง ลากเก้าอี้ผ้านวมวางหันออกทางระเบียงเสร็จสรรพ ก่อนทรุดตัวลงนั่ง แล้วจุดบุหรี่ขึ้นสูบ

ผมกดรับโทรศัพท์ ปลายสายส่งเสียงดังโขมงโฉงเฉงมา พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน เมื่อมองออกไปด้านนอกแล้วพบว่าแสงแยงตาจนต้องหยีตาสู้


“ว่าไงโฟล์ค” ผมทักทายมันไปก่อน “มีอะไรด่วนเปล่า” เห็นมันต้องโทรเข้ามือถือกาย เลยคิดว่าอาจจะมีอะไรเร่งด่วน
(เปล่า แค่โทรหามึงแล้วคิดว่าหลับอยู่ เลยโทรหากาย) มันตอบ (ไม่อยากปลุกมึง)
“ตื่นนานจนจบฟีฟ่าไปสองตาแล้ว” ผมอวด มันร้องเหอะออกมา
(ขี้โม้ว่ะ)
(กินข้าวยัง) โฟล์คถาม ผมกรอกตาไปมา ดูดบุหรี่คำใหญ่
“ยังเลย นี่นั่งเล่นดูดบุหรี่อยู่ เดี๋ยวจะออกไปกินแล้ว” ผมว่า มันเงียบไปอึดใจหนึ่ง
(เออ กินข้าวเยอะๆ ผอมไปหมดแล้ว มีแต่กระดูก)
ผมชะงักไปนิดเมื่อมันไม่ตำหนิอะไรเรื่องที่ผมดูดบุหรี่ ประหลาดใจจนแทบร้อง “อืม มึงด้วย กินไรวะเย็นนี้”
“ข้าวเหนียวส้มตำ แยมกับเตออกไปซื้อแล้ว เดี๋ยวนอนนี่อีกคืน พรุ่งนี้ค่อยย้ายไปบ้านเตถ่ายต่อ) โฟล์คบอกคร่าวๆ
“พรุ่งนี้ไม่มีเรียนเหรอวะ?”
(กูไม่มี คนอื่นไปเรียนก่อนแหละ เดี๋ยวตามมาเย็นๆ) โฟล์คตอบ (มึงมีนำเสนองานใช่ไหม?) ก่อนที่มันจะย้อนถามผม
“อืม”
(เสร็จแล้ว?)
“เรียบร้อย เดี๋ยวถ้าไม่ขี้เกียจจะเก็บงานอีกนิดหน่อย” ผมตอบมันไป มันเงียบไปอีกแล้ว “โฟล์ค......”
(หืม?)
“ก็มึงเงียบ”
(......กูไม่รู้จะพูดดีไหม) มันพูดขึ้นเบาๆหลังจากเงียบไปชั่วอึดใจ ได้ยินเสียงมันถอนลมหายใจเฮือกใหญ่ พร้อมกับน้ำเสียงที่ดูหวั่นไหวของมัน
“อะไร?”
(กูไม่อยากให้มึงไปเจออาจารย์เหี้ยไรนั่นเลยว่ะ)


มันเงียบ...ผมก็เงียบ เราหายใจใส่กันหลายวินาที เนิ่นนานจนผมใจสั่น


(เฮ้ยชา...กูขอโทษนะเว้ยที่พูดอะไรไร้สาระแบบนี้ แต่พอกูคิดกูก็กลัว ทั้งมึง และกู...) โฟล์คบอก น้ำเสียงมันเหมือนจะสั่นพร่า ไม่มั่นใจ หรืออะไรก็แล้วแต่ ทำให้ผมรู้สึกผิดทั้งที่ไม่ได้ทำอะไร และถ้ามันอยู่ตรงหน้าผมตอนนี้ ผมคงเอื้อมมือไปกอดมันแล้วสินะ
“มึงจะ...กลัวอะไร กูไปส่งงานนะเว้ย” ผมถามไปงั้น แถมหัวเราะให้มันสบายใจ ทั้งๆที่จริงๆนั้น ตัวผมเองยังไม่แน่ใจกับอะไรเลยด้วยซ้ำ
(ไม่รู้สิ กูถึงบอกว่ามันไร้สาระ)
“นั่นสิ” ผมพึมพำเบาๆ โฟล์คเงียบไปอีกครั้ง “แต่...จริงๆตอนนี้กูก็มีมึงเป็นแฟนแค่คนเดียวนะโฟล์ค”
(............)
“กูไม่อยากทำตัวเหี้ยกับมึงนักหรอก”
(มึงไม่ได้ชอบเขาอยู่เหรอ) มันย้อนถาม ผมนิ่งไปสักพัก จริงๆผมก็ยังตอบไม่ได้เหมือนกัน มันผูกพัน มันหลอมละลาย แต่หลายๆอย่างก็ไม่สามารถยืนยันได้อีกแล้วว่าคำว่า ‘ชอบ’ ของผมมันมีหน้าตาอย่างไร เพราะถ้าผมนิยามความรู้สึกนั้นต่อกฤตฎ์ ผมก็ต้องนิยามต่อโฟล์ค......ว่าผมเริ่มจะ ‘ชอบ’ มันเหมือนกัน
“ไม่รู้สิ” ผมตอบมันไปในที่สุด “ไม่รู้จริงๆว่ะโฟล์ค”
(ไม่เป็นไร) โฟล์คบอกกับผมด้วยน้ำเสียงที่ทำให้ผมหัวใจแกว่ง มันพยายามจะเข้าใจ ทั้งๆที่ในใจนั้นมันยังคงตะขิดตะขวงกับอะไรต่างๆมากมาย

บางทีผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมผู้ชายดีๆอย่างโฟล์ค ถึงต้องมาไล่ตามผม มาดูแล มาเอาใจใส่ มารอคอยผมที่ไม่เคยมีคำตอบอะไรที่แน่นอนให้สักครั้ง แต่มันก็ยังยืนกรานว่าจะทุกอย่างไม่เป็นไร ทุกอย่างโอเค

ระดับคนอย่างมัน จะหาคนที่รัก ที่แคร์มัน คอยเอาใจใส่มัน ไม่ยากเลยสักนิด



(พรุ่งนี้มาบ้านเตนะ จะทำหมูกะทะกัน เดี๋ยวไปรับ) มันเอ่ยปาก ผมดับบุหรี่ในมือก่อนตอบ
“เอาสิ แต่เดี๋ยวกูไปเองก็ได้ ไม่ต้องมารับหรอก ไม่รู้จะเสร็จกี่โมง”
(เอางั้น)
“อืม” ผมยืนยันคำตอบ โฟล์คเงียบไปสักพักก่อนบอก
(โอเค งั้นนั่งบีทีเอสมาลงวงเวียนใหญ่นะ เดี๋ยวไปรับ)
“อืม ไว้ถึงแล้วจะบอก”
(พรุ่งนี้มึงก็พยายามเข้านะ อย่าร้องไห้ล่ะ) มันว่ายิ้มๆ ผมได้แต่หัวเราะและด่ามันเบาๆ
“สัส นี่กูน้ำชานะเว้ย ไม่มีทางอ่ะ เดี๋ยวพี่จะเอช้วนให้น้องโฟล์คดูนะครับ”
(ครับๆ เดี๋ยวกูไปกินข้าวก่อน มีอะไรโทรมานะ)
“บาย”


ผมวางสายลงก่อนยิ้มให้กับมือถือ รู้สึกแม่งโคตรแพ้เลย แต่บางทีถ้าในชีวิตยี่สิบเอ็ดปีที่ผ่านมานี้ สุดท้ายจะต้องแพ้ให้กับโฟล์ค มันอาจจะดีกว่าที่เคยเป็นก็ได้...










สุดท้ายผมก็ต้องกลับมาโต้รุ่งรับอรุณกันที่สตูฯคณะอีกวันครับ หลังจากที่ไอ้ถั่วโทรมาร้องห่มร้องไห้ ผมเห็นว่าไหนๆก็ต้องเก็บงานอยู่แล้ว เลยไปก็ไป ส่วนปอมขอกลับบ้านไปก่อนเพราะภาคมันยังไม่ได้ส่งงานพรุ่งนี้เหมือนภาคผมกับภาคของไอ้กาย ซึ่งแน่นอน งานมันส่งอาทิตย์หน้า และสภาพมันก็คงซอมบี้ไม่แพ้กับพวกผมในตอนนี้นักหรอก เผลอๆหนักกว่า เพราะมันนี่แหละ มิสเตอร์เพอร์เฟ็กต์ ของจริง

ใครที่บอกว่าการได้ตื่นมาดูพระอาทิตย์ขึ้นเป็นเรื่องโรแมนติกของชีวิตที่ควรจะทำกัน ผมขอบอกเลยว่า กูนี่โรแมนติกจนเอียนแสงแดดแล้วครับ เวลาไม่ได้นอนมันจะเบลอเหี้ยๆ อยากจะอ้วกสุดๆ แถมเจอแดดจัดๆนี่จะเป็นลมให้ได้ ซอมบี้มาแท้ๆเลยให้ตายเถอะ ซึ่งตอนนี้แม้ภูมิต้านทานชีวิตจะอัพเกรดขึ้นถึงขนาดที่ชินกับการอดนอนจนคนอื่นแยกแยะไม่ได้แล้วว่านี่กูได้นอนหรืออดนอนมา แต่ในฐานะที่เป็นมนุษย์อดหลับอดนอนระดับมืออาชีพแล้ว การอดนอนแม่งไม่ใช่เรื่องที่ดีเลยครับ เนเวอร์ เอฟเวอร์!

[kyliewonderland]

ตอนนี้เป็นเวลาแปดโมงครึ่งตอนเช้า หลังจากเพิ่งได้นอนไปตอนหกโมงแล้วตื่นมากินอาหารเลยนั้น เป็นเรื่องที่เหี้ยมากจริงๆ ตอนนี้ผมอยู่ที่โรงอาหารคณะอักษรฯ คณะเพื่อนบ้านของผม หน้าแทบจะจุ่มลงไปในก๋วยเตี๋ยวอยู่แล้ว ข้างๆกันมีไอ้กายที่นอนหลับฟุบคาโต๊ะอยู่ ส่วนเป๊กนั่งเหม่อหมุนขวดเอ็มร้อยอยู่ข้างๆกัน ไอ้ถั่วกำลังท่องสคริปต์อย่างหมกมุ่น ไอ้อั้ม ไอ้ชิน ไอ้เป้ ก็มีสภาพเป็นซอมบี้ไม่ต่างกันไป

นั่งหลับในกันไปครึ่งชั่วโมง ก็ได้เวลาเข้าไปนำเสนองานตามเวลานัดเก้าโมงเช้า ผมหอบโมเดลเดินตามเพื่อนๆเข้าไปในลิฟท์ แยกกับกายที่ชั้นห้า เพราะมันต้องไปที่ภาคของมัน อันที่จริงจะว่ามันหวิวๆในใจที่จะได้เจอกฤษฎ์ในรอบอาทิตย์หรือเปล่าก็คงจะใช่ แต่เอาความจริง ผมเบลอจนแทบไม่รับรู้อะไรแล้วมากกว่า

เราเดินเข้าไปนั่งในห้องบรรยายชั้นเจ็ดกันอย่างพร้อมเพรียง เก้าอี้สโลปท่าทางน่านอนทำให้พวกผมแทบจะตาปิด แต่ก็ยังมีเรื่องให้ตื่นเต้นเมื่อโมเดลของไอ้อั้มเสือกหักตรงคาน เวรตะไลจริงๆ บอกแล้วว่าอย่าชุ่ยๆ สุดท้ายต้องซ่อมเอากาวแปะกันให้วุ่น สุดท้ายพอเวลาล่วงไปประมาณสิบนาทีหลังจากเริ่มคลาส เจ้าของวิชาก็เดินเข้ามาในห้องในที่สุด

กฤตฎ์ที่ผมไม่ได้เจอมาเกือบอาทิตย์ยังเป็นคนเดิม เขาเหมือนเดิม ทั้งเครื่องแต่งกาย ใบหน้าที่ตัดแต่งจอนและเคราเป็นทรงเดิมด้วยตัวเองแทบทุกเช้า เขาสวมแว่นกรอบดำบ้างไม่สวมบ้าง อย่างวันนี้เขาก็ไม่ได้สวมมา เขาสวมยีนส์กับเสื้อเชิ้ตสีอ่อน กับแจ็คเก็ตยีนส์ พอเขาเดินมาประจำที่โต๊ะหน้าห้อง พวกผมเกือบสี่สิบคนก็ยืดตัวตรงแทบจะทันที

จริงๆคาบเช้านำเสนอแค่ครึ่งเดียวเท่านั้นครับ คิวผมคือคาบเช้า ส่วนที่เหลือนำเสนอคาบบ่ายซึ่งส่วนใหญ่ไม่มีเรียนกันในวันจันทร์ ซึ่งการนำเสนอคาบเช้ามันก็ดีมากครับ ลอยตัวกลับไปนอนสบายเลย

กฤตฎ์เดินไปเปิดไมค์หน้าห้องก่อนเคาะสองสามทีด้วยท่าทางเป็นธรรมชาติ เขามีลุคเท่ๆที่ทำให้สาวๆคลั่งไคล้และชอบเขา เขาทั้งเซอร์ หล่อ บุคลิคดี เก่ง และรวย นั่นสิ...ทำไมเขาเพอร์เฟ็กต์แบบนี้กันนะ

ผมนั่งกอดอกนิ่ง เป๊กเหลือบมองผมก่อนเลิกคิ้ว ผมไหวไหล่นิดหน่อยก่อนเหยียดปากออก



“วันนี้ผมจะไม่ให้เซ็นต์ชื่อนะครับ จะเช็คชื่อตามลำดับการนำเสนอไปเลยจะได้ไม่เสียเวลา ใครคิวแรกออกมาเลยครับ”



เขาประกาศ ก่อนเหลือบมองหน้าผมนิดหน่อย ผมรู้ว่าเขามองผม แต่ผมก็ทำเป็นไม่สนใจมากนัก ผมมองหน้าเขาตอบนิดหน่อย ก่อนเบือนหน้าหนี...


คิวแรกเป็นเพื่อนผู้หญิงที่ท่าทางงานจะเสร็จตั้งแต่อาทิตย์ก่อนแล้วก็เป็นได้ แป้งเป็นตัวเก็งเกียรตินิยมเหรียญทองอันดับหนึ่งของภาคเลยครับ งานของเธอก็อลังการไม่แพ้กัน มิดเทอมคราวนี้เป็นโทรเจ็กต์เรื่องบ้านสำหรับพักอาศัยครับ เธอนำเสนอได้ดีทีเดียวในรูปแบบบ้านชั้นเดียวสไตล์คันทรี่ที่ลงตัวกับไลฟ์สไตล์คนเมือง โมเดลเองก็เนี้ยบเหมือนกัน กฤตฎ์หมุนโมเดลของแป้งไปมา หน้าตาดูพึงพอใจ ผมรู้ได้อย่างไรน่ะหรือครับ...ก็เวลาเขายกมุมปากแบบนั้น แสดงว่าเขาพอใจอะไรสักอย่าง ก็เหมือนกับที่เขาทำในครั้งแรกที่เราได้เจอกันอย่างเป็นส่วนตัวนั่นแหละ

แป้งจบการนำเสนอในเวลาไม่ถึงสิบนาทีดี ในขณะที่โต๊ะข้างหน้าผม ไอ้อั้มก็สาละวนกับการกู้ชีพโมเดลมัน ดูท่าจะพังกว่าเดิมจนเป๊กต้องยื่นมือไปช่วย รอบนี้ไอ้อั้มทำเปรี้ยวตีนด้วยการลงชื่อรอบเช้าเป็นอันดับต้นๆด้วย ผมล่ะอยากจะหัวเราะตอนที่ไปดูลำดับนำเสนอที่แปะไว้หน้าห้องกฤตฎ์

ผมลงไว้ก่อนหน้าไอ้เป๊ก ซึ่งนั่นก็คืออันดับที่สิบต้นๆ หลังจากที่ไอ้อั้มออกไปนำเสนอพร้อมเหงื่อท่วมหน้าเรียบร้อยแล้ว อีกสองคิวถัดมา ก็ถึงคิวผมเสียที
 
ไอ้เป๊กตบไหล่ผมเบาๆเป็นเชิงให้กำลังใจ ก่อนมันจะทำเปรี้ยวอีกคนด้วยการฉวยเอาโมเดลผมไปถือเอาไว้เอง มันยักคิ้วกวนตีนก่อนเดินนำลงไป ผมได้แต่ส่ายหัวไปมาเบาๆก่อนเดินตามมันลงไปตามขั้นบันได

เป๊กเดินเอาโมเดลผมไปวางไว้ที่ด้านหน้าห้อง มันนั่งลงที่หน้าโต๊ะคอมก่อนตั้งศอกขึ้นเท้าคาง ผมที่เดินตามลงไปเหลือบสายตาสบกับกฤตฎ์นิดหน่อยก่อนที่จะเดินไปหาเป๊ก


“นี่งานใคร?” หมอนั่นเลิกคิ้วเมื่อเห็นผมยืนอยู่ข้างเป๊ก ไอ้เป๊กหาววอดยียวนก่อนยกมือขึ้นสองข้าง
“งานพิชชาครับ ผมแค่ช่วยถือลงมาให้ ช่วงนี้พิชชามึนๆ อกหักมา แต่ไม่ต้องห่วงนะครับ มีแฟนใหม่แล้ว” ไอ้เป๊กไม่ใช่คนพูดมาก แต่คราวนี้แม่งพูดมากจนผมแทบหลุดหัวเราะ ในขณะที่เพื่อนทั้งห้องหัวเราะพรืดออกมาแล้ว ท่าทางกวนตีนนั่นก็ด้วย ทำเอาผมแทบขำพรืดแต่ก็เกร็งหน้าเอาไว้ กฤตฎ์ดูไม่สบอารมณ์แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ผมเดินไปต่อแฟลชไดรฟ์ก่อนหยิบไมค์ขึ้นพูด


“สวัสดีครับ พิชชา 081 ครับ วันนี้จะนำเสนอบ้านในฝันของผมเองนะครับ ซึ่งจริงๆแล้วเป็นรูปแบบบ้านริมน้ำครับ...ก็คือ...”
“เดี๋ยว ที่ผมอนุมัติไปไม่ใช่โปรเจ็กต์นี้ที่คุณกำลังนำเสนอนี่” กฤตฎ์ท้วง ผมยิ้มอย่างใจเย็นเพราะเดาไว้อยู่แล้ว ก็เล่นแก้จนไม่มีชิ้นดีเลยนี่ (แม้ว่าโมเดลจะใช้วิธีปรับๆเอาก็ตามทีเถอะ) ผมพยักหน้าเบาๆ
“ใช่ครับอาจารย์ ผมเปลี่ยนโฉมไปจนแทบจะจำไม่ได้เลยล่ะครับ เอาจริงๆก็คือผมสบายใจที่จะทำโปรเจ็กต์นี้มากกว่าน่ะครับ ส่วนคะแนนก็แล้วแต่อาจารย์จะตัดเลยก็แล้วกันครับ”

ผมยิ้มเย็น เหลือบตามองไอ้เป๊กที่เหมือนจะแอบหัวเราะอยู่ด้านบน ผมนำเสนอโปรเจ็กต์ผมไปอย่างใจเย็น บ้านหลังนี้ของผม ปรับเปลี่ยนครั้งแรกจากจินตนาการ และครั้งที่สองจากไอเดียบ้านของแยมที่โฟล์คพาผมไป มันเจือไปด้วยกลิ่นอายของความรู้สึก ความอบอุ่น เป็นโมเดลที่ต่อให้ผมอดหลับอดนอนทั้งอาทิตย์ ผมก็ยังยินดีและพอใจกับการสร้างผลลัพธ์ของมัน...

ผมนำเสนอจนจบพร้อมกับเสียงปรบมือตามมารยาทของเพื่อนร่วมชั้น ผมเดินผ่านหน้ากฤตฎ์ไปโดยไม่มองหน้าเขา เขาต้องไม่พอใจแน่ๆ เพราะผมไม่ใช่น้ำชาผู้ว่านอนสอนง่ายของเขาอีกต่อไปแล้ว...

ไอ้เป๊กยิ้มให้ผมตอนที่ผมทรุดตัวลงนั่งข้างๆมัน


“สบายใจไหมมึง?”
“อืม สะใจดี” ผมตอบ ก่อนที่มือถือจะส่งเสียงออกมา เป็นเพราะคนต่อไปกำลังจะเริ่มนำเสนอ ทำให้ทั้งห้องเงียบ และเสียงโทรศัพท์ของผมจึงกลายเป็นเป้าสนใจ

กฤตฎ์เองก็เหลือบตามองขึ้นมาด้วย ผมยิ้มกวนๆนิดหน่อยก่อนชูมือถือของผมขึ้นคล้ายกับว่าจะสารภาพผิด แต่รู้ไหมผมตั้งใจกวนตีนกฤตฎ์ล้วนๆ หลังจากผมปิดเสียงเสร็จ ก็เหลือบดูหน้าจอ พบว่าเป็นไลน์จากโฟล์ค

ผมสไลด์หน้าจอเปิดเข้าไปดูก่อนหลุดยิ้มออกมา เมื่อเป็นหน้าไอส่งจูบมาให้ด้วยแอคเค้าท์ไลน์ของโฟล์ค เจ้าตัวมันจะรู้ไหมเนี่ยว่าโดนเพื่อนเอามือถือมาเล่น รูปถัดมาเป็นรูปแยมยืนผูกจุกน่ารักน่าชังอยู่หน้าเตา อีกภาพเป็นภาพนินยืนเปลือยท่อนบนอวดรอยสักดูดบุหรี่อยู่ที่ระเบียงริมน้ำ ติดกับห้องครัว พร้อมชูนิ้วกลางมาให้ด้วย


FOLK : เช้านี้กับ แยม แฟมมิลี่~~~
FOLK : นินฝากขอโทษอ่ะน้ำชา นินไม่รู้ว่าเราส่งรูปให้น้ำชา
FOLK : ขอโทษที่ชูนิ้วกลาง 555

ผมอ่านก่อนหัวเราะเบาๆแล้วตอบ

Namcha : 5555 นี่ตื่นกันแล้วเหรอ
FOLK : คุณผู้กำกับ คุณผู้ช่วยผกก. แล้วก็คุณตากล้อง ยังนอนกันอยู่เลย
FOLK : เขาแคนเซิลคลาสเช้าของวิชาคณะ อาจารย์ประชุม
FOLK : เมื่อเช้าไปเดินตลาดกับแยม นิน มา
FOLK : ปลาสดตัวเบ้อเริ่ม เดี๋ยวเย็นนี้กินหมูกะทะกัน
FOLK : นินจะทำปลาย่างด้วย อิอิ นินทำปลาย่างอร่อย
Namcha : อ้อ เดี๋ยวตามไปนะ
FOLK : น้ำชาทำอะไรอยู่
Namcha : เสนองานอ่ะ
FOLK : อู้ว งั้นไม่กวนล่ะ บุยยย
Namcha : BYEEE



“มึงไปไหนวะบ่ายนี้” ผมหันไปถามเป๊กหลังจากปิดหน้าจอเรียบร้อยแล้ว เป๊กนั่งโยกเก้าอี้ไปมาด้วยท่าทางสบายๆ
“เอารถไปทำแฟริ่งมั้ง มึงจะกลับคอนโดกูเปล่า เอาบัตรไปเปิดไป” เป๊กเสนอ แต่ผมส่ายหัว
“ไม่อ่ะ กูไปหาโฟล์ค” ผมตอบด้วยใบหน้าที่เกร็งนิ่งสุดขีด ไอ้เป๊กเหล่ตามองผมก่อนเหยียดปาก
“ครับ”
“มึงอย่าล้อกูดิ”
“ไอ้สัด ยังไม่ได้ล้ออะไรสักคำ” มึงไม่ล้อ มึงก็แสยะยิ้มล้อกูอยู่แล้วนี่

ผมนั่งเล่นในห้องจนถึงเที่ยง กะว่าเที่ยงจะออกไปทันที จะไปแวะซื้ออะไรติดมือไปให้เพื่อนๆโฟล์คด้วย เห็นบอกว่าจะเข้าไปบ้านเตช่วงเที่ยงๆ น่าจะพอดีกัน

พอเที่ยงปุ๊ป ผมก็เด้งตัวออกจากเก้าอี้พร้อมกับคนอื่นๆทันที ทุกคนมีแพลนเดียวกันว่าจะนอนหลับข้ามวันข้ามคืนอย่างเลือดเย็น ผมเก็บโมเดลของผมกะจะเอาไปทิ้งไว้ที่สตูฯก่อนแล้วเดี๋ยววันไหนให้โฟล์คเอารถมาขนกลับไป 

เพื่อนๆเริ่มทยอยกันออกจากห้องไปแล้ว ผมกับเป๊กก็เช่นกัน ในขณะที่ผมหอบโมเตรียมออกไปจากห้องนั้น เสียงประกาศไมค์ก็ดังขึ้น ทำให้ผมชะงักขาที่จะเตรียมก้าวออกไป


“เดี๋ยวพิชชามาพบผมด้วยนะ”


ผมหันไปมองคนพูด กฤตฎ์จ้องผมนิ่ง ก่อนหันกลับไปคุยกับนักศึกษาหญิงสองสามคนที่คงเข้าไปปรึกษาเรื่องผลงาน เป๊กหันมามองผมก่อนพยักเพยิด ผมไหวไหล่เบาๆ

“กูรอด้านนอกนะ”
“อืม ได้...เดี๋ยวถ้ายังไงกูโทรไป”
“โอเค”


เป๊กเดินออกไปรอที่นอกห้อง ในขณะที่ไอ้ถั่ว ไอ้อั้ม ก็กระโดดโลดเต้นมาหาผมทันที มาสมน้ำหน้าว่าผมโดนเรียกเพราะเปลี่ยนโปรเจ็กต์เองตามใจชอบ (ทั้งๆที่ผมรู้ดีว่าเขาเรียกไปทำไม) แต่เอาจริงๆผมว่าพวกนี้มันบ้าครับ ดีใจส่งงานทัน ไม่ติดเอฟแล้ว

ผมรอจนนักศึกษาหญิงออกไปจากห้อง รอจนไม่เหลือใครในห้องแล้ว นอกจากผม- กับเขา ผมกดโทรศัพท์บอกโฟล์คว่ากำลังจะไป เสียงฝีเท้าของกฤตฎ์ที่เขามาใกล้เรื่อยๆทำให้ผมต้องละสายตาจากหน้าจอมือถือไปสนใจเขา

กฤตฎ์- หรืออาจารย์ของผมหอบแฟ้มไว้ด้วยหนึ่งมือ ก่อนที่เขาจะหยุดอยู่ตรงหน้าผม เขาจ้องหน้าผมนิ่ง ผมเองก็จ้องหน้าเขากลับนิ่งๆเช่นกัน


“น้ำชา คุยกันหน่อยไหม?”


เขาเปิดประโยคเหมือนที่ทำเป็นประจำ ผมเลิกคิ้ว มองหน้าเขา


“นี่เราไม่ได้คุยกันอยู่เหรอครับ?” ผมย้อน
“น้ำชา อย่ากวน”
“ผมถาม” ผมจ้องเขาเขม็งอย่างไม่ยอมแพ้ กฤตฎ์ถอนหายใจเบาๆ ก่อนเอ่ย-
“ขอโทษ...”


เขาพูดขึ้นเบาๆ นั่นทำให้หัวใจผมกระตุก ผมเม้มปากแน่น แล้วค่อยๆเบือนหน้าหนี ท่าทีเข้มแข็งที่แสดงออกไปก่อนหน้านี้ถูกทำลายลงไม่เหลือซากใดๆ ผมรู้สึกเหมือนดวงตาสั่นระริก เช่นเดียวกับหัวใจ


“ขอ-ขอโทษอะไร” ผมย้อนถามกลับ พยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่น แต่ไม่มีประโยชน์เลย
“ขอโทษที่พูดไปแบบนั้น วันนั้น... ที่ไม่ติดต่อไปเพราะฉันยุ่งมาก ไลน์ไปนายก็ไม่ตอบเลย ฉันไม่ได้โทรไปเพราะคิดว่าเราคงไม่มีวันคุยกันรู้เรื่องแน่ๆ และฉันก็กลัวนายจะไม่ยอมคุย”
“.........รู้ก็ดีนี่” ผมตอบทั้งยังเบือนหน้าหนี
“น้ำชา อย่าเพิ่งกวน”
“ผมไม่ได้กวน!” ผมสวนกลับแทบจะทันที กฤตฎ์ถอนหายใจเบาๆ แทบจะยอมแพ้ เขาควรจะยอมแพ้เหมือนที่แล้วๆมาสิ เหมือนคราวนั้นที่เขายอมแพ้กับความสัมพันธ์ของเราไปแล้ว
“ฉันขอโทษ...ขอโทษจริงๆนะน้ำชา” เขาย้ำ
“อาจารย์ต้องการอะไรกันแน่?” ผมถาม พยายามควบคุมตัวเองไม่ให้สั่น “พูดมาตรงๆให้จบๆกันไปเลย”
“ไม่จบได้ไหม?” เขาถาม ทอดเสียงออดอ้อน คำอ้อนวอนที่ทำเอาผมใจกระตุก ระคนเจ็บปวดและบิดเบี้ยวไปพร้อมๆกัน
“ไม่จบ? ทั้งๆที่อาจารย์คิดจะแต่งงานกับผู้หญิงเนี่ยนะ บ้า-บ้าไปแล้ว!” ผมสบถลั่น
“ไม่แต่ง-ไม่แต่งแล้ว น้ำชา” เขาเอื้อมมือมายื้อข้อมือผม ยกโมเดลของผมวางลง ก่อนรั้งตัวผมไว้ ผมพยายามขืนตัว แต่แทบไม่ได้ผล “ฉันชอบนายจริงๆนะน้ำชา วันที่ฉันเคยบอกมันอาจจะดูไม่มีน้ำหนัก ตลอดเวลาฉันไม่ได้ให้ความหมายกับมันหรือเรื่องของเรามากนัก จนนายไป-”
“........”
“ฉันรู้แล้วว่าการมีนายอยู่ด้วยกันมันดี-ดีมากจริงๆน้ำชา” กฤตฎ์พูด เขาจ้องตาผมนิ่ง ผ่านม่านน้ำตานั้น ทุกอย่างพร่ามัวไปหมด...
“ผมมองไม่เห็นคุณเลยกฤตฎ์”
“น้ำชา”
“ปล่อยเถอะ”
“น้ำชา...”
“ปล่อยผมก่อนได้ไหม ผมขอร้อง” ผมเอ่ย พยายามยกมือปาดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด “จะให้ผมลืมทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมันทำไม่ได้หรอกนะ ผมไม่มั่นใจอะไรในตัวคุณแล้ว ถ้าสักวันคุณบอกว่าจะแต่งงานอีกล่ะ ถ้าคุณจะไปอีกครั้ง-”
“น้ำชาอยากได้เวลามากแค่ไหน”
“ผมไม่รู้” ผมส่ายหน้าทั้งน้ำตา และดึงข้อมือออกมาในที่สุด
“ฉันจะรอ”



เขาบอก จ้องตาผมอย่างหนักแน่นและดูมั่นคง มันเหมือนกับคราวที่แล้วๆมาที่เขาเคยทำกับผม และผมก็เชื่อเขามาตลอด ผมส่ายหัว คว้าโมเดลหิ้วออกมาอย่างรวดเร็ว ผมสาวเท้าไวๆเดินไปออกที่ประตูด้านหน้า ไม่แม้แต่จะเหลียวหลังกลับมามองกฤตฎ์ที่อาจจะตามมา หรือไม่ก็ตามที...


ผมปาดน้ำตาลวกๆระหว่างที่เข้าไปในลิฟท์ โชคดีที่มันมีแค่ผมคนเดียวผมเลยสามารถที่จะร้องไห้ออกมาได้อย่างไม่อายใคร ผมพิมพ์หาเป๊กบอกว่าให้ไปก่อน ในขณะที่น้ำตาก็ยังไม่หยุดไหล ผมไล่หาเบอร์โฟล์คเพื่อจะกดโทรออก แต่ก็หาไม่เจอ ไม่เจอเลย ทั้งๆที่ทุกครั้งที่ผมต้องการมัน มันมักจะมาถูกที่ ถูกเวลาเสมอ


ในที่สุดผมก็กดโทรออกหามันจนได้ แต่ไม่มีสัญญาณตอบรับ ไม่มีโฟล์คที่ปลายสาย


ไม่มี.









tbc.


พรุ่งนี้จะลงล่ารักฯนะคะ ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ
ตอนนี้เป็นไงคะ T____T อึดอัดใช่ไหมล่ะ อ่านแล้วอยากด่าก็ด่าได้เลยค่ะ (ด่ากฤตฎ์นะ อย่าด่าไคลี่ กรั่กๆ)

ฝากเพจด้วยนะคะ ด้านล่างนี้เลยค่า

V
V
V
V

จะมีลงSide-Storyต่างๆไว้ให้อ่านพอกรุบกริบใจนะคะ (ซึ่งจะไม่ได้ลงในบอร์ดจ้า เป็นเรื่องเสริมๆเอาไว้มโนเล่น อิอิ) ขอบคุณที่มาอยู่ด้วยกันค่ะ

เจอกันตอนหน้าค่า (จริงๆแล้วจะทำตัวรุนแรงกว่านี้ด้วยการส่งน้ำชาไปกินข้าวกับกฤตฎ์ในตอนนี้ แต่กลัวคนอ่านเกลียด เอาแค่คุยกันจนชาหวั่นไหว ไคลี่ก็แทบจะโดนประณามละ )

[hikikomori]

อัพแล้ววววววว  มาจิ้มฮะ
รอล่ารักอีกเรื่องด้วยยยย

______________________________________________-

โอ้ยยย  เกลียดผู้ชายใจโลเล
กฤตมองภาพรวมก็ไม่แย่นักหรอก แต่มาเห็นค่าตอนเค้าจากไปนี่ไม่ไหวเลยจริง
สงสารน้ำชาอ่ะ น้ำพริกถ้วยเก่ากลับไปกินมันอาจจะชืดก็ได้นะลูกเอ้ยยย

[เด็กหญิง]

อ่านแล้วสงสารโฟล์คอ่ะ ไม่สบายใจมากๆ
หน่วงมากเลย T_____________________T

คุณลี่แต่งดีจนเรารู้สึกแย่ไปเลยค่ะ อินอ่ะ

[Aon]

  ปลื้มปริ่มกับน้ำชาและโฟล์ก แต่อยากเตะอาจารย์กฤษณ์

[AfternoonTea]

ไม่เอานะน้ำชาาาาาาาาาาาาาาาาาา

โฟล์คคคคคคคคค มาอยู่ข้างๆน้ำชาเร็วๆๆๆๆๆๆๆๆ ฮืออออออออออออออออออออ 
ไม่อยากให้โฟล์คเสียใจอ่ะ งื้ออออออออ

จะทำยังไงกับกฤตฏ์ ดี 

[milkshake✰]

มันสายไปแล้วกฤษฏ์ TwT
บทบรรยายช่วงท้ายๆ ที่น้ำชาร้องไห้อยู่เลยหาเบอร์โฟล์คไม่เจอนี่เราจะร้องไห้ตามเลยอ่ะ
บรรยายดีจังเลยค่าาาาาาาาาาาาา

เป็นกำลังใจให้น้าาา
รอน้องมิอยู่ด้วยคน 555555

[Moose]

น้ำชาอย่าหวั่นไหวนะ TT

[IIIA]

ยังคงสาปแช่งทรู  แม่ง!! 

โฟล์คคคคคคคคคอยู่ไหนนนนน  มาหาน้ำชาเร็ววววววววว   

[route rover]

ไออาจารย์นี่น่าตบจริง โฟล์คอยู่ไหน มาด่วน

[IsDeer]

  ฝีมือทุยมูฟอีกแล้วเรอะ

  จะร้องไห้ตามน้ำชา

[anchoviiz]

โทรศัพท์น้ำชาต้องมีปัญหาอะไรอีกแน่ ๆ ถึงโทรหาโฟล์คไม่ติด
ซื้อใหม่มั้ย ? (เค้าดราม่ากันอยู่เห้ย)

[cher7343]

รำคาญนังกิตตี้ 

[krappom]

อิวิกฤตตตตตต 
มาอะไรป่านนี้วะคะ

ลป.ไอน่ารักอะ 

[พลอยสวย]

  จะร้องตามอ่ะ

[shikyu3211]

น้ำชาออกจากลิฟท์ก่อนนะแล้วจะได้เจอโฟล์ค

[Serioz]

งือสงสารน้ำชาสู้ๆนะเดี๋ยวมันก็ผ่านไปได้

[ppoi]

อิทรูมันกากกกกกกกกกกกก ใช่ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยย 

อิอาจารย์ คุณมรึงจิด้านไปป่ะ แหม่ 

รออ่านต่อทั้งหนูชาหนูมิ