หัวข้อ: - รักชาชา - A kiss from milk tea : ตอนพิเศษ - Lost Star #2 : page 46 : 30/08/15

[พลอยสวย]

  เขิลลล

[shikyu3211]

โฟล์คนี่น่ารักตลอด

[Zelsy]

หวานกันจังเลย เขินนนนนนนนน

[mystery Y]

กรี๊ด~ โฟล์คกับนำ้ชาเค้ามีลูกกันแล้ว อีก4วันจะตกหลุมรักแบบสมบรูณ์ อร๊าย~

[aiLime13]

จากเลวร้าย เธอทำให้มีความหมายให้ฉัน
ได้รู้ว่า ว่าชีวิตของฉันนี้จะขอมีเธอคนดีตลอดไป


ลอยมาทั้งเพลง โฮกกกกกกกกกกกกกก ชอบบบบบบบบบบบบบ
หวานนนน น่ารักกกกกกกก ฮืออออออออออ อยากให้เป็นแบบนี้ไปจนถึงตอนจบ
ไม่ต้องเอาอาจารย์กฤษฏ์ออกมาแล้วนะคะะะ 5555555555

พี่โฟล์คน่ารัก (ปาหัวใจใส่อีกร้อยดวง) ชอบตอนซื้อตุ๊กตาหมาให้
ลูกอย่างนั้นลูกอย่างนี้ ฮึ่มมมมม อยากกลายร่างเป็นน้ำชา อิจฉา อยากได้โฟล์ค >,<

ใกล้จะจบแล้ว ไม่อยากให้จบเลย 555555
อยากซึมซับความสัมพันธ์น่ารักแบบนี้ไปเรื่อยๆ เหลืออีกแค่สี่วันเท่านั้นเนอะที่จะตกหลุมรักกันจริงจัง
แต่น้ำชาก็บอกแล้วว่าถ้าทำตัวดีแบบนี้ให้คบต่อไปก็ได้ โอ้ยยยย ยิ้มแก้มแตก ที่เคยหมั่นไส้น้ำชา เราขอโทษ 55555

รอตอนหน้าค่ะ
ว่าแต่ว่า.. คู่ต่อไปนี่ อยากได้เป๊กกกกกกกกกกกก 

[snowboxs]

อุ้ย น่ารัก

[DeShiWa]

อ่าครับ

เจอกันกับสี่ตอนที่เหลือ

เจอกันบ่อยๆก็ดีนะครับ

คนอ่านชอบๆ

ชอบนิสัยพระเอกของเรามากๆ

แบบว่าใช่เลย อิอิ

แล้วอาจารย์ไปไหน

หายเข้ากลีบเมฆไปเลย

หมายถึงแฟนเก่านายเอกนะ

[pui]

 

[monoo]

 

[Nankoong]

โอ๊ยยยยยย!!!!!หลงรักโฟล์ค

[Serioz]

ถ้ามันทำความสะอาดยากก็ให้โฟล์คทำให้จิ-///////-

[EoBen]

น่ารักมากกกก

เคมีเข้ากันสุดๆ ^^

[shoi_toei]

อ่านหมดทุกคู่คนเขียนจัดมา

ตอนอ่านแล้วนอนบิด โคดจะน่ารัก 555

[PoPuAr]

หวานมาก น่าอิจฉา ขอให้ไหมผู้ชายของเธอ อยากได้มากคนชื่อโฟล์คเนี่ย ขอเหอะนะ น้ำชา 

[ToeyTato]

ฮืออออออ ชอบคู่นี้มากกกก อบอุ่นละมุนมากกกกก

[paladin.kn]

น้ำตาลยังอายอ่ะบอกเลยยยย

เป็นน้ำชาหวานไปซะแล้ววว

โอ๊ยยย เขินแทนชาเลย

โฟล์คนายจะแสนดี๊แสนดีไปไหน

อิจฉาชาอ่ะ

 

[นอนกินแรง]

ขออีกสี่วัน~

[๐๐ตะวัน๐๐]

อ่านไปยิ้มไป เขินแทนน้ำชาสุดๆอ่ะ

ผู้ชายแบบโฟล์คนี่อย่าปล่อยให้หลุดมือน่ะน้ำชา

[iammz]

โฟล์คอ่ะ~~

 

[oaw_eang]

[Evergreen]

กลับมาต่อด่วนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน !!!
อ่านแล้วน้ำตาแอบไหลลล
มีคนแบบโฟล์คในชีวิตจริงไหมมมม
ขอสักโค้นนนนนนนนนนน !
 
เป็นแฟนที่น่ารักมากกกก น้ำชาแกไม่ต้องคิดมากแล้วววว
เอาเลยค่าาา เป็นสามีที่ดีมีอนาคต 

[kyliewonderland]

ตอนที่11 : เกือบ








บางทีผมก็ยังฝันนะ เป็นฝันที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ถ้าเมื่อก่อนมันคงจะดีที่ได้ฝันแบบนี้


ฝันตอนใกล้เช้ามันเป็นอะไรที่ทรมาน เพราะมันทำให้เราหลับไม่สนิท นอนกระสับกระส่าย สะดุ้งหอบจนตัวโยนในวินาทีที่ลืมตา ครั่นเนื้อครั่นตัว และเจ็บปวดระคนทรมาน กับการมีใครบางคนที่ไม่เป็นที่ต้องการแล้วในชีวิตมาอยู่ในความฝัน

ผมไม่ชอบหลอกตัวเอง แต่บางทีก็สับสนและไม่มั่นใจว่าที่กำลังทำนั้นหลอกตัวเองอยู่หรือเปล่า แต่ผมค่อนข้างมั่นใจอยู่นัก ว่านับตั้งแต่วินาทีที่ลืมตาและตัดสินใจได้ ผมจะไม่หวนกลับไปหามันอีก


กลับไปหากฤษฎ์ . . .


กฤษฎ์มาปรากฏตัวในความฝันของผมย้ำๆซ้ำๆในช่วงอาทิตย์นี้ นับตั้งแต่วันที่ผมร้องไห้จนเบลอในห้องพรีเซนต์วันนั้น ผมไม่ได้บอกใคร ไม่ใส่ใจด้วยซ้ำ เพราะแรกๆมันไม่ได้รุนแรง แต่หลังจากนั้นผมก็รู้สึกว่ามันทวีความชัดเจนมากขึ้นจนบางทีแม้กระทั่งลมหายใจโฟล์ครินรดอยู่ข้างแก้ม ผมยังฝันถึงเขา

บ้าบอสิ้นดี

แต่ผมก็ยอมรับ...ผมยังไม่ลืมเขา เรามีช่วงเวลาที่ดีร่วมกัน ผมเทียบไม่ได้หรอกว่าช่วงเวลาที่มีอยู่ตอนนี้มันดีเท่ากับที่เคยมีกับกฤษฎ์หรือเปล่า โฟล์คดีที่สุดไหม...ผมไม่รู้ แต่ผมคิดว่าโฟล์คดีพอ และดีกว่าใครที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิต

ผมไม่ใจอ่อนหรอก





วันนี้ก็เช่นกันที่ผมตื่นขึ้นมาบนฟูกหนา ไม่มีอิดออดอะไรใดๆ ผมลืมตาทันทีที่ภาพกฤษฎ์ปรากฏขึ้นในสมอง รู้สึกได้ถึงความร้อนผ่าวของหัวตา ผมนอนนิ่งแข็งในอ้อมกอดของโฟล์ค ไม่ได้สะดุ้งจนต้องลุกขึ้น แต่หัวใจก็เต้นระส่ำจนน่ากลัว

ลมหายใจของโฟล์คยังพอให้ได้ยินอยู่ที่หู ผมค่อยๆบังคับให้ตัวเองเลื่อนมือเข้าไปแตะฝ่ามือมันเบาๆ แล้วกระชับเอาไว้ เราต่างแนบเนื้อเข้าหาเนื้อ เปลือยกายเข้าหากัน สวมเพียงกางเกงนอนขายาวคนละตัว มันเหมือนทรยศกันหรือเปล่าไม่รู้ ที่ผมฝันถึงกฤษฎ์



“ตื่นแล้วเหรอ ฮ้าว...”


ไม่รู้นานเท่าไหร่ที่ผมนอนลืมตาโพลงในความมืด จนกระทั่งเสียงโฟล์คดังขึ้นข้างๆหูพร้อมกับที่มันเบี่ยงตัวไปบิดขี้เกียจ ผมปล่อยให้ความคิดที่อยู่ในหัวทั้งหมดหลุดลอยหายไป ก่อนยันตัวขึ้นพิงหมอนที่สุมอยู่เต็มหัวเตียง

“หลับไม่ค่อยสนิทน่ะ" ผมบอก โฟล์คมองหน้าผมนิดหน่อย มันเป็นผู้ชายที่มีความเป็นธรรมชาติสูง ดิบ เถื่อน ไร้การประดิษฐ์ปรุงแต่ง บางคนบอกว่ามันนิสัยเหมือนพระรองหนังเกาหลี ผมไม่เคยดูผมก็เลยไม่รู้ว่ามันเป็นยังไง แต่ไอบอกว่าพระเอกหนังเกาหลีเป็นผู้ชายที่ประเสริฐมาก และมักจะเสียนางเอกไปทุกที อารมณ์ว่าทำดีเท่าไหร่ก็ไม่ขึ้น

แต่โฟล์คไม่ใช่ผู้ชายที่ทำดีแบบดัดจริตหรอก มันทำทุกอย่างเป็นธรรมชาติไปหมด ดีกับทุกคน ใจดี แต่ก็รักพวกพ้องแบบเอาเป็นเอาตาย เหมือนกับตัวละครไหนสักตัวนั่นแหละ

“เมื่อคืนคงเหนื่อย" โฟล์คพึมพำ ก่อนเอื้อมมือไปหยิบเสื้อยืดที่ปลายเตียงมาสวม "หลับเร็วแล้วนะนั่น" มันว่า
“นั่นดิ" ผมไม่ได้ว่าอะไร มันยกมือขยี้หัวผมนิดหน่อยก่อนรั้งตัวไปกอด
“อยากกินไร" โฟล์คถาม ผมนิ่งคิด
“จะทำเหรอ”
“จะลงไปซื้อ" มันตอบแล้วหัวเราะ นั่นทำให้ผมต้องร้องเหอะออกมา
“เอาอะไรก็ได้ แปดโมงครึ่งเองเหรอวะเนี่ย เดี๋ยวคงได้นอนกลางวันแน่" ผมบอก โฟล์คไม่ว่าอะไร
“ต้องไปบ้านเพื่อนกี่โมง" มันถาม
“ไอ้ถั่วอะนะ...ไม่รู้ดิ ไปสักทุ่มก็ได้ รอรถซาก่อน" ผมบอก บ้านไอ้ถั่วอยู่แถวยานนาวา ไม่ไกลจากที่โฟล์คอยู่เท่าไหร่ แต่สาธรรถแม่งโคตรติดโดยเฉพาะช่วงเช้าและเย็น ถ้ารอรถซาๆ ขับแค่ไม่ถึงยี่สิบนาทีก็ถึง
“อ่าฮะ" มันว่าแล้วหาววอด "ขี้เกียจลงแล้ว เดี๋ยวทำไข่ตุ๋นให้กินดีกว่า" โฟล์คบอก ผมเลิกคิ้ว
“ทำเป็นหรอ"
“เป็นดิ สูตรหม้อสุกี้ แยมสอนมา" มันยักคิ้วกวนตีน ผมได้แต่เบะปากใส่
“เออเก่ง เอาให้อร่อยนะ"
“ระดับนี้แล้ว มึงไปโทรศัพท์ไป" มันบอกผมแล้วเดินไปค้นของในครัวกุกๆกักๆ ผมส่ายหัวเบาๆก่อนหยิบมือถือที่ชาร์จไว้ที่ปลายเตียงออกมา ผมโทรหาแม่เป็นประจำทุกครั้งหลังตื่นนอน ถึงไม่ได้กลับ ก็ยังต้องโทรให้แม่สบายใจว่าผมไม่ได้หนีตามผู้ชายไปไหนไกล


ผมคุยกับแม่ไม่ถึงห้านาที คุณนายถามไถ่ถึงสุขภาพร่างกาย สุขภาพกระเป๋าเงิน ตบท้ายด้วยการชวนกลับบ้านปีใหม่นี้ ผมรับคำแล้วบอกไปยิ้มๆว่าไม่ได้อกตัญญูถึงขั้นจะออกจากบ้านตลอดไป หลังปีใหม่คือช่วงฟื้นตัวจากวิกฤตการณ์โมเดล โปรเจ็กต์ มิดเทอม และเหี้ยห่าไรมากมายก็ไม่ทราบได้ ผมว่างอยู่แล้วครับ และคงกลับบ้านบ่อยขึ้น อาจจะกลับทุกวันเลยด้วยซ้ำ เพราะพอช่วงไฟนอลมาเยือน ชีวิตจะเหี้ยกว่าตอนมิดเทอมได้อีกประมาณสิบเท่า นี่ไม่ได้พูดเล่นนะครับ

ผมตบท้ายว่าจะกลับพรุ่งนี้ หลังจากส่งไอ้คุณโฟล์คเรียบร้อยที่สนามบินดอนเมือง แม่ไม่ว่าอะไร ถามว่าอยากกินอะไร จะทำไว้ให้ ผมเลยตามใจแม่ สั่งของที่อยากกินไปสองอย่าง ก่อนล่ำลาแล้วกดวางสาย

พอเข้าไปแปรงฟัน ล้างหน้า จัดการตัวเองในห้องน้ำอยู่สักพัก ออกมาเสียงหวีดร้องของหม้อหุงข้าวก็บอกให้รู้ว่าข้าวสุขเรียบร้อยแล้ว โฟล์คนั่งเช็คโซเชียลมีเดียอยู่บนเคาน์เตอร์ครัว มันนั่งเฝ้าหม้อสุกี้ที่เอามาตุ๋นไข่อย่างจริงจัง ผมเลยเดินเลยมันไปดูหม้อหุงข้าวก่อนเปิดฝา แล้วพบว่ามันยังแฉะๆอยู่นิดหน่อย เลยปิดฝาลงตามเดิม


“อุ่นแกงกะหรี่ไหม" ผมหันไปถามมัน โฟล์คเงยหน้าจากจอไอแพดก่อนพยักหน้า
“เอาดิ ยังเหลืออยู่อีกเหรอวะ ทำไว้นานจนลืมแล้วนะเนี่ย" สุดสัปดาห์ก่อนผมกับโฟล์คแห่กันไปห้างสรรพสินค้า ซื้อแกงกะหรี่ญี่ปุ่นก้อนกับวัตถุดิบแล้วมานั่งงมจากคลิปยูทูปอยู่กันเป็นชั่วโมง ผลออกมาคือได้แกงกะหรี่หม้อเบ้อเริ่ม แบบแดกไปสามสี่วันก็ไม่หมด สุดท้ายเลยยอมแพ้เอาแช่ไว้ ไม่รู้คิดยังไง หนังสือก็จะอ่านไม่ทันอยู่แล้วยังมามุ้งมิ้งทำอาหารเป็นคุกกิ้งมาม่าอยู่ได้

ผมตั้งหม้อเทฟล่อนด้ามจับใบเล็กก่อนใส่แกงกะหรี่ลงไปแล้วตั้งไฟอ่อน รอพอดีกับที่ไข่ตุ๋นจะเสร็จดีนั่นแหละ แกงกะหรี่ก็ร้อนพอดี มื้อเช้าง่ายๆของผมกับมันก็มีแค่นี้แหละครับ เอาจริงๆผมรู้สึกว่าระยะเวลาเกือบสองอาทิตย์มันยาวนานมาก มากจริงๆจนบางทีผมก็ยังไม่เข้าใจเลยว่าทำไมถึงผูกพันกับมันได้ขนาดนี้ เราอยู่ด้วยกันแทบจะยี่สิบสี่ชั่วโมง อยู่ด้วยกันจนสนิทกันเหมือนรู้จักกันมาเป็นสิบๆปี มันรู้สึกว่ายาวนานมากจริงๆนะครับ ใครๆก็รู้ว่าไม่ง่ายนักหรอกที่จะวางใจกับใครสักคนหนึ่งได้อย่างรวดเร็ว โดยเฉพาะคนอย่างผม...แต่โฟล์คทำให้มันพลิกผันไปหมด มันง่ายไปเสียทุกอย่าง ถ้าเป็นเรื่องของผม สำหรับมันแล้ว...




“กลับไปทำไรอ่ะปีใหม่นี้" หลังจากช่วยกันล้างเก็บถ้วยชามแล้ว (แม่บ้านลาตั้งแต่วันที่ยี่สิบห้าไปจนหลังปีใหม่เลยครับ) ผมกับมันก็มานั่งดูหนังจากช่องเอชบีโอกันที่หน้าทีวี เรานั่งบนพื้นพรม เอาหัวอิงโซฟา โฟล์คหาววอดๆแต่มันก็ดูจะไม่อยากนอน เพราะหนังกำลังติดพันสุดๆ
“ไปหาพ่อแม่แหละ ฟลุคมันก็เรียกให้ไปโร้ดทริปกับมัน" โฟล์คพูดถึงพี่ชายคนเดียวของตัวเอง พี่ฟลุคเป็นหนุ่มนอกหน้่าละม้ายคล้ายโฟล์ค แต่ดิบกว่า เถื่อนกว่า และแน่นอน เซ็กส์กว่า โฟล์คเคยเปิดรูปพี่ชายมันให้ดู หน้าตาเหมือนกันจนผมอึ้ง แต่พี่ฟลุคเล่นกล้ามจนตัวใหญ่บึกบึน และมีผิวแทนคร้ามแดดสมกับเป็นหนุ่มใต้ พี่ฟลุคช่วยบริหารงานที่บ้านแต่ไม่เต็มตัว เขายังรักการผจญภัยและรักความตื่นเต้น นายหัวน้อยคนนี้มักจะขึ้นเรือไปบริหารรีสอร์ตที่อยู่ห่างไกลจากเมืองใหญ่ ชนิดที่ว่าเป็นโรงแรมระดับห้าดาวแต่ไม่มีบริการอินเตอร์เน็ต น้ำ ไฟ มีแค่ที่พัก ความเงียบ ทิวทัศน์ และความเป็นส่วนตัวสุดๆเท่านั้น

แน่นอนว่าพี่ฟลุครู้เรื่องของผม วันดีคืนดียังโทรหาผมเลยด้วยซ้ำเพราะโฟล์คไม่รับโทรศัพท์ แต่แน่นอนว่าแม่ผมและจอห์นก็รู้ว่าโฟล์คเป็นใคร ผมคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องที่จะต้องปิดบังด้วยซ้ำ ในเมื่อแม่ผมสบายใจกว่าที่ผมมีโฟล์คคอยดูแล และมีเพื่อนเพิ่มขึ้นอีกมากมายจากคณะนิเทศศาสตร์


“ไปถึงไหน" ผมถามต่อ โฟล์คกรอกตาไปมา
“มันบอกจะลงไปมาเลฯ" โฟล์คตอบ "เอาบิ๊กไบค์ไป โหดชิบหาย คราวก่อนไปกันสองคนถึงกัวลาลัมเปอร์กูก็ปางตายเหมือนกัน รอบนี้กูก็กลับไปแค่สามวันเอง ฟลุคมันเลยบอกว่าไปแค่ปีนังก็พอ นี่มันก็เพิ่งกลับมาอยู่บ้านได้ไม่ถึงเดือน ช่วงนี้อากาศแม่งแปรปรวน มรสุมเข้า เลยปิดโรงแรมบนเกาะไปเดือนหนึ่งก่อน"
“แล้วจะไปเหรอ"
“ต้องดูก่อนว่ะ" มันว่า "เออลืมบอกไปว่ะ รอบนี้กูไม่ได้กลับไปคนเดียว ไอกับภัทร แล้วก็ไอ้นินอีกคน จะตามกลับไปด้วย เพิ่งบอกสองสามวันก่อนนี่เอง นินกับไอแม่งเพิ่งได้ใบอนุญาตดำน้ำลึก มันเลยจะไปดำน้ำกัน"
“จริงเหรอ" ผมขำ นึกภาพนินตอนร้องจะไปให้ได้ออกเลย
“เออ แม่ง แล้วเอาไอซ้อนบิ๊กไบค์กูก็นึกภาพไม่ออกเหมือนกันว่ะ" มันว่าขำๆ "แต่กูว่าเดี๋ยวก็ได้ไปดำน้ำ เชื่อดิ พี่กูไม่ชนะไอ้นินมันหรอก"
“กูก็ว่างั้น" ผมพยักหน้าเห็นด้วย "แล้วแยมกับเตอ่ะ"
“ไม่ได้ไปด้วย แยมอยู่เป็นเพื่อนแม่ ส่วนเตบ้านมันจะไปญี่ปุ่นกัน สามสิบเอ็ดนี้มันก็คงไม่ได้มาฉลองด้วย"
“อ่าฮะ"
“แล้วมึงอ่ะ กลับบ้านไปทำไร" โฟล์คถามบ้าง ผมไหวไหล่ แล้วนึก
“ไม่รู้สิ แต่น้ำมนต์บอกว่าแด๊ดเพิ่งซื้อแผ่นเกมส์ใหม่มาให้ ชวนกูไปเล่นทุกวันเลยเนี่ย"
“ไปสิ"
“คงงั้นแหละ ก็คงนอนเล่นอยู่บ้าน เป๊กก็กลับเชียงใหม่ กายกับปอมคงอยู่กรุงเทพฯนี่แหละ แต่มันก็คงอยู่กับที่บ้านมัน"
“แล้วนัดเพื่อนไว้ป่ะ"
“ก็นัดสามสิบเอ็ดเหมือนกัน นัดกันหมดรุ่น แต่ก็มีแค่พวกกลุ่มสนิทๆภาคเดียวกันนี่แหละ คงไปร้านหลังคณะเหมือนเดิม"
“ร้านพี่โอเหรอ"
“อืม"

[kyliewonderland]

ผมชอบการถามของโฟล์ค มันไม่ใช่การถามแบบขอไปที แต่มันถามเพราะอยากรู้ สนใจ และใส่ใจจะรอฟังคำตอบจริงๆ ผมเลยชอบตอบคำถามของมันไปด้วย มันไม่เคยห้ามหรอกว่าผมจะทำอะไร กายบอกว่าโฟล์คแม่งตามใจผมจนจะเสียคน โฟล์คมักจะลงท้ายบทสนทนาด้วยประโยคที่ว่า 'ดูแลตัวเองด้วย' 'มีอะไรก็โทรมานะ' หรือ 'จะให้ไปรับก็บอก' ครั้งนี้ก็เช่นกัน

หลังจากหนังทางช่องเคเบิลจบ ผมก็เผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้เหมือนกัน ไม่หิวข้าวกลางวันเลยด้วยซ้ำ ผมไม่รู้ว่าโฟล์คหลับไปหรือเปล่า แต่พอตื่นมาก็เจอมันนั่งจ้องตากับไอแม้คเครื่องใหญ่บนห้องทำงานแล้ว หนังของมันเหลือแค่ถ่ายจากจบ และจะถ่ายทำกันหลังปีใหม่ เมื่อวานตอนนั่งกินบาร์บีคิวกันนินก็โทรมาโวยวายแล้วก็ร้องไห้ใส่โฟล์คที่ไฟล์เสีย และตัดหนังไม่คืบหน้าเสียที ผมก็ทั้งสงสารทั้งเอ็นดู นินเป็นคนอารมณ์ร้อนและอารมณ์แรง คิดอย่างไรก็พูด รู้สึกอะไรก็แสดงออก และสติแตกได้ตลอดเวลา ไม่รู้นินจัดการปัญหานั้นอย่างไร เพราะพอโฟล์คถามว่าจะให้ไปหาไหม นินก็สะอึกสะอื้นบอกว่าไม่ต้อง จะยังไม่ทำต่อคืนนี้ และพอโฟล์คโทรกลับไปหาอีกทีตอนหลังเที่ยงคืน นินก็มีน้ำเสียงที่ร่าเริงสดใส เหมือนไม่เคยมีเรื่องเมื่อกี่ชั่วโมงก่อนเกิดขึ้น และผมก็ได้รู้ว่าภัทรอยู่ตรงนั้นด้วย

เอาจริงๆงานตัดหนังคงเป็นตัวแปรตามแหละครับ แต่ตัวแปรต้นของการระเบิดอารมณ์ของนิน น่าจะเป็นภัทรเสียมากกว่า

เราลุกไปอาบน้ำแต่งตัวกันตอนบ่ายสาม โฟล์คโทรสั่งแมคโดนัลด์มาให้ตอนนั้น กว่าจะไปบ้านถั่วก็คงดึก ผมนั่งเล็มเบอร์เกอร์ไปดูหนังภาคต่อไปอีกเรื่อง จนกระทั่งจบไปสองเรื่อง ก็ทุ่มกว่าๆ พอดีกับที่ไอ้ถั่วโทรมาร้องห่มร้องไห้ว่าทำไมผมไม่ไป ผมก็แสนจะระอาใจเลยบอกตัดบทไปว่ากำลังเดินทาง

เป็นความคิดที่ดีจริงๆครับกับการออกตอนค่ำๆแบบนี้ เกือบสองทุ่มแต่ถนนโล่งเชียว แม้ว่าวันนี้จะเป็นศุกร์ แต่ทุกคนคงเตรียมตัวออกต่างจังหวัดสำหรับวันหยุดยาวกันหมด ถนนในเมืองโล่งเชียว คงไปติดพวกถนนสายเหนือ สายใต้ สายตะวันออกที่เป็นเส้นออกต่างจังหวัดกันหมด

เราลัดเลาะเข้าไปยังบริเวณย่านที่อยู่อาศัย เป็นตึกแถวแบบเก่าตั้งเรียงรายกันเป็นชุมชน ตึกแล้ว แถวบ้านไอ้ถั่วมีตลาดโต้รุ่งอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่ เดินเท้าไปสิบนาที แต่ตรงข้ามบ้านมันเป็นเซเว่นเลยหวานหมู ผมบอกทางโฟล์คและไม่ต้องมองหาให้เหนื่อยว่าบ้านถั่วแม่งอยู่ไหน เพราะถนนแถวหน้าบ้านมันทั้งแถบมีรถจอดแน่นขนัด ดูคาติไอ้เป๊กก็ล่ามโซ่ไว้ไม่ไกล ป้ายสีแดงเก่าๆมีร่องรอยปะติดตัวอักษรคนละฟ้อนต์กันแทบทุกตัวเป็นชื่อร้าน 'อ.อริยประสิทธิ์ การช่าง' บ่งบอกถึงความขลังของร้านจากรุ่นสู่รุ่น เห็นแบบนี้ร้านไอ้ถั่วไม่ใช่ขี้ๆนะครับ มันขายส่งอุปกรณ์ก่อสร้าง มีโกดังอยู่นอกเมือง ขายทั้งหน้าร้านและขายเป็นบิล ด้านบนตึกแถวเป็นแหล่งสังสรรค์มั่วสุมของพวกผมตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว ดาดฟ้าที่ปกติเอาไว้ใช้ตากผ้า วันดีคืนดีก็จะมีลูกทรพีพาเพื่อนๆขึ้นไปพี้กัญชากันฉ่ำปอดพร้อมกับเหล้ายาเต็มลัง แถมมันยังอาจหาญขโมยเหล็กของป๊ามันไปอ็อกเหล็กสร้างเตาบาร์บีคิวกันตั้งแต่ปีหนึ่ง ไอ้เตาเศษเหล็กที่ไอ้ถั่วกับพรรคพวกมันภูมิใจหนักหนานั่น ป่านนี้แล้วก็ยังไม่พัง คือโคตรงงและไม่อยากจะเชื่อเลยครับว่าไอ้เตาห่าที่แม่งควรจะขายเป็นเศษเหล็กไปแล้ว ยังอยู่รอดมาจนพวกผมจะขึ้นปีสี่กันไปแล้ว

เสียงเพลงตื้ดรีมิกซ์จังหวะสามช่าดังสนั่นชนิดที่อยากให้เพื่อนบ้านออกมาด่าดังมาจากดาดฟ้า เคล้ากับเสียงหัวเราะดังลั่น ผมเดินไปกดกริ่งหน้าบ้านมัน สักพักไอ้ถั่วก็ยื่นหน้ามาจากดาดฟ้าชั้นสี่


“ประตูอัตโนมัติครับ แสกนนิ้วมือได้เลยครับผู้ร่วมงาน" มันตะโกน ผมแทบอยากจะถอดรองเท้าเขวี้ยงขึ้นไปให้มัน โฟล์คหัวเราะเบาๆอยู่ข้างๆผม มองประตูบานพับแบบห้องแถวตรงหน้าแล้วกูโคตรระอาใจกับเพื่อนสติไม่สมประกอบของตัวเอง
“อัตโนมัติครวยไรถั่ว มึงลงมาเปิดเดี๋ยวนี้เลย" ผมด่าสวนขึ้นไป ไอ้ถั่วบอกครับๆก่อนมันจะผลุบหัวหายเข้าไป สักพักผมก็ได้ยินเสียงคนเดินลงบันไดมา แต่ไม่ใช่ไอ้ถั่ว กลับเป็นเป๊กที่เดินลงมาเปิดประตูให้แทนเจ้าของบ้าน

“กำลังเริ่มเลย มาได้เวลา" มันว่าด้วยน้ำเสียงราบเรียบปกติของมัน มองหน้าผมสลับกับโฟล์คแล้วก็ไม่พูดอะไร นับวันแม่งชักเข้าใจยากจนกูขี้เกียจจะเข้าใจ
“มากันครบยัง"
“ไม่รู้ถั่วมันชวนใครมาบ้าง แต่ก็เยอะแล้วแหละ แม่งดูดปุ๊นกันจนอิ่มแล้วมั้งเนี่ย"
“มึงดูดด้วยเปล่า" ผมดึงคอเสื้อมันมาดม ก่อนแสยะยิ้ม
“เออ นี่ก็มึนๆละสัด อารมณ์ศิลปินกูกำลังมาเลย" มันว่ายิ้มๆ
“ฮ่าๆๆๆ" ผมหัวเราะแล้วกอดคอมันขึ้นไปด้านบนบ้าน หัวบันไดมีรองเท้าวางระเกะระกะ ผมถอดทิ้งๆไว้รวมกับคนอื่นก่อนเดินขึ้นบันไดไปสามชั้น ผมถึงชั้นสุดท้ายที่เป็นห้องครัว ก็ผลักประตูไม้ออก ตามด้วยประตูเหล็กดัด แล้วก็พบผู้ร่วมงานและเจ้าของงานที่กำลังหน้าระรื่นตาเยิ้ม


“น้ามมมมมชาาาา" เสียงแม่งยานคางสัดๆ ขนลุก ผมพยายามสลัดมันที่เข้ามานัวเนีย "ทำไมมาสายจังเลยอ่ะ พี่ถั่วรอน้องอยู่รู้ไหม"
“ไปไกลๆตีนกูเลยสัด หิวข้าว"
“ทำไมพูดจาใจร้ายตัดรอนหัวใจพี่ถั่วขนาดนี้" ผมแสยะยิ้ม ก่อนดีดหน้าผากมันไปโป๊ก
“เพราะกูมีแฟนแล้วไงสัด มึงเอาแก้วมาดิ้ กูจะชงเหล้า" ผมพูดอย่างไม่แยแส ไอ้ถั่วทำตาละห้อยแบบที่น่าตบสุดๆ ก่อนที่มันจะหยิบถุงใส่แก้วพลาสติกแถวยาวส่งให้ผม
“อ่ะนี่" ผมเหลือบตามองมันก่อนเหลือบตามองแก้วพลาสติกในมือ
“นี่เดี๋ยวนี้มึงแอดว้านซ์เป็นแก้วพลาสติกแล้วเหรอ" ผมนึกทึ่งกับความขี้เหล้าของพวกมัน
“ก็พี่สงสารแม่พี่ พี่เลยซื้อมาแบบใช้แล้วทิ้ง" มันทำหน้าตาเป็นคนดี "ขโมยเงินแม่ไปซื้อก่อนร้านปิดตอนหกโมงนี่เอง"
“แล้วทำไมมึงไม่ล้างเอง ทำไมต้องให้แม่ล้างห๊ะ? แล้วยังขโมยเงินแม่อีก โอ้ย" กูเวียนหัว
“ป่ะๆ ไปชงเหล้าไป มีแค่แสงโสมกับเบลนด์นะที่รัก พี่ไม่มีเงินจ่ายอาแปะเขา นี่ก็ไปเซ็นต์เขามา พี่บอกแปะไปว่าขอเก็บเงินเพื่อนก่อนเดี๋ยวไปจ่าย" มันทำตาวิ้งๆจนไอ้โฟล์คหัวเราะครืน ผมส่ายหน้าไม่รู้อันไหนแม่งพูดจริงพูดเล่นแล้วเนี่ย


ผมทักทายเพื่อนไปเรื่อย ส่วนโฟล์คไม่ต้องแนะนำหรอก เพราะพวกนี้ก็เสือกเรื่องของผมกันเป็นอาชีพอยู่แล้ว ผมเดินถือแก้ว ถือจานกระดาษ ไปนั่งข้างเตาเศษเหล็กที่ไม่รู้จะถล่มลงมาวันไหน มีแค่คำยืนยันลอยๆของเจ้าของว่าไว้ใจได้ ไม่พังแน่นอนเท่านั้น พื้นที่ข้างเตามีพวกเป๊ก ปอม กาย และเพื่อนๆในภาคผมนั่งจับจองกันอยู่แล้ว บนเตามีทั้งกุ้งแม่น้ำ ปู หมูบาร์บีคิว ข้าวโพด มันฝรั่ง และอื่นๆอีกมากมาย นอนอาบแดดเผาไฟกันอยู่

“มานั่งมามึง" กายกวักมือหยอยๆ พวกผมเลยลากเก้าอี้ซักผ้าแถวนั้นมาร่วมวงด้วย กระถางต้นไม้ถูกคว่ำเอาไว้วางถาด บนถาดมีซากหมูหมากาไก่ที่สุกแล้วนอนตายอนาถอยู่บนนั้น มีมีด ส้อม และอื่นๆจิ้มค้างไว้อยู่ ถือได้ว่าอาหารมื้อนี้มีการปรับใช้ทรัพยากรได้คุ้มสูง
“เอาไหมมึง" ไอ้เป๊กส่งมวนกระดาษห่อยาสูบมาให้ ผมส่ายหน้าหวือ
“ไม่เอามึง เข็ด" มันเลยยื่นให้โฟล์คแทน ซึ่งเด็กนิเทศหนึ่งเดียวก็ไม่ปฏิเสธ

วันนี้ที่มาก็ยี่สิบคนได้เลยครับ มีทั้งผู้หญิงและผู้ชาย แต่ผู้หญิงไม่กี่คนหรอกครับ ก็พวกผู้หญิงเถื่อนๆ สถุลๆ โสโครกๆ นั่นแหละ ที่พอไปกันได้ บางคนก็หน้าสวยซะ แต่อย่าให้เปิดปากพูดนะ แทบยกมือไหว้ ผมนั่งกินไป ชงไป สักพักก็เริ่มมึนๆ ซึ่งกูก็ไม่รู้ว่ากูมึนเหล้า มึนเพลงสามช่ารีมิกซ์ หรือมึนเสียงไอ้ถั่วกันแน่ แม่งแหกปากร้องเพลงหนวกหูชิ้บบบบหาย! แต่ดูเพื่อนๆก็จะเฮฮา ขำกันไปหมดแล้วด้วยฤทธิ์เหล้ายาปลาปิ้ง ตอนนี้ไอ้ถั่วลุกขึ้นมาเต้นท่าซักผ้า ในขณะที่ไอ้อั้มคู่หูมันท้าชิงด้วยท่าดึงดาว น้องใบเตยอาร์สยามยังขับกล่อมเราด้วยจังหวะสามช่า จนแทบจะกลายเป็นอาร์สยองแทน

โฟล์คมันเข้าได้กับเพ่ือนๆในคณะผมอย่างรวดเร็ว ใครให้ชนก็ชน ใครให้ทำไรก็ทำ ผมก็ขำๆที่เห็นมันโดนไอ้ถั่วลากไปเต้นกับมัน มันยืนได้แปปเดียวก็ล่าถอยกลับมาหาผม ส่วนไอ้กายท่าทางจะเปรมทั้งเหล้า ยา อาหาร เลยลุกขึ้นไปแบทเทิลด้วยเรียบร้อยแล้ว ส่วนพวกผมก็ยังชน ยังกินกันอยู่เรื่อยๆ


“พอไหวไหม" ผมถามคนข้้างตัวที่นั่งแทะข้าวโพดปิ้งอยู่ โฟล์คพยักหน้าหงึก
“สนุกดี เพิ่งรู้ว่าเป็นกันแบบนี้"
“แบบนี้แหละ" ผมหัวเราะ เพราะฤทธิ์เหล้าด้วยหรือเปล่าก็ไม่รู้ที่ทำให้ผมยิ้มกว้างกว่าทุกวัน


ผมเหลือบมองเสี้ยวหน้าคนข้างตัวที่หัวเราะจนตัวโยนเมื่อไอ้กายจะโชว์เสต็ปบีบอย แต่กลายเป็นอะไรก็ไม่รู้ไปเสียก่อนเมื่อมือลื่นพรืดไถลไปกับเหล้าที่ไอ้ถั่วเต้นๆแล้วทำหกกระฉอกเอาไว้ ไอ้กายเลยนอนจับกบกับพื้นปูน ส่วนไอ้ตัวการก็ยังซักผ้าไม่เลิก มันหัวเราะหนักขึ้นเมื่อคนเมาลุกขึ้นมาทะเลาะกัน จนไอ้เป๊กต้องเข้าไปจับแยกอย่างระอาใจ

เหมือนคนโดนแอบมองจะรู้ตัว เมื่อมันหันมามองหน้าผม แล้วส่งข้าวโพดในมือมาให้ ผมส่ายหน้าก่อนเอนหัวซบไหล่มันเบาๆ


“ดีใจว่ะที่มึงมาด้วย" ผมว่ายิ้มๆ โฟล์คไม่พูดอะไร ยกมือลูบหัวผมเบาๆ
“เออ กูกลับบ้านไปอย่าเหงานะ ถ้าเหงาก็บินตามมา" มันยิ้ม
“ไม่เอาหรอก คนเขาก็มีธุระของเขา"


มันยิ้มเมื่อเห็นผมทำเฉไฉ ก่อนที่จะยกไหล่มาชนเบาๆ ผมขึงตาใส่มันเมื่อเหล้าทำท่าจะหก


“ไปเข้าห้องน้ำก่อน อยู่ตรงไหนเหรอ?” โฟล์คเอ่ยถามหลังจากกระดกเหล้าแก้วที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ลงคอ ผมกำลังเบลออยู่ว่าคืนนี้ใครจะขับรถกลับบ้านวะเนี่ย ก่อนจะยกมือชี้ทางให้มัน ยังไม่ทันจะบอกอะไรไปมาก ปอมก็เสนอตัว
“ไปห้องน้ำเปล่า กูก็กำลังจะไป" ผมเลยพยักเพยิดให้มันไปด้วยกัน โฟล์คเดินออกไปกับปอม สวนกับไอ้ถั่วที่เดินมาจุ้มปุ้กอยู่ข้างๆผม หอบแฮ่กลิ้นห้อยเพราะโชว์สเต็ปเทพไปเยอะ มันชงเหล้าแล้วหันไปเย้วๆหมดแก้วกับไอ้กายที่เดินมาแบทเทิลกันต่อถึงหน้าเตา ไอ้เป๊กดูจะถอดใจไปแล้ว เลยไม่ห้ามอะไรอีก ปล่อยให้มันทำตามใจกันไป

ผมนั่งดูเปลวไฟที่ค่อยๆมอดลงเรื่อยๆตรงหน้า มันเป็นสีส้มจัด ค่อยๆกัดกินก้อนถ่ายจนกลายเป็นสีเทาและสลายลงเป็นผุยผง อาหารเริ่มแห้งติดตะแกรงเมื่อทุกคนอิ่มท้อง สักพักเก้าอี้อีกข้างหนึ่งของผมก็ถูกจับจองโดยใครบางคน นั่นทำให้ผมละสายตาจากกองถ่านตรงหน้า กระพริบตาถี่ๆปรับโฟสกัสและหันไปมองคนข้างตัวแทน


“มีไฟไหมมึง" คำถามสั้นๆห้วนๆของ หวาน เพื่อนสาวร่วมภาควิชาของผม ที่นิสัยแม่งโคตรเถื่อน สถุล และกากเกินความเป็นกุลสตรีไปไกลหลายโยชน์ถามกับผม หวานเป็นผู้หญิงหน้าหวานก็จริง แต่นิสัยแม่งล้ำชื่อและแม่งไม่สมควรชื่อว่าหวานจริงๆ มันสวยนะครับ ขาวจัด วันนี้ทาปากแดงแม่งก็ยิ่งขาว นิ้วเรียวของมันคีบบุหรี่เอาไว้ คือถ้าแม่งไม่นิสัยเถื่อนระดับนี้คงมีแฟนไปแล้ว แต่ก็นี่แหละครับ สาวสถา'ปัตย์ ขนาดใส่สายเดี่ยวมาในหมู่ผู้ชายยังไม่โดนแซว มีแต่โดนด่า
“ไม่มีว่ะ กูเลิกดูดไปแล้ว" ผมตอบ ก่อนหันไปถามเป๊ก ไอ้เป๊กก็แบมือบอกว่าโดนขโมยไปไหนแล้วก็ไม่รู้ "มา เดี๋ยวกูจัดให้" ผมเลยจัดการยกฝาตะแกรงออกแล้วคีบถ่านที่กำลังระอุมาต่อบุหรี่ให้หวาน เพื่อนสาวของผมดูดบุหรี่จนฉ่ำปอดแล้วปล่อยควันลอยขึ้นไปในอากาศเป็นรูปวงแหวน ผมได้แต่อ้าปากค้าง
“โห มึงฝึกนานไหมเนี่ย" หวานถึงกับหัวเราะ
“ระดับนี้แล้วเพื่อน" หวานขยิบตาวิ้ง “แฟนหล่อนะ" แล้วก็กระแทกผมด้วยคำชมเสียจนตั้งรับไหมทัน ผมได้แต่หัวเราะค้าง
“ฮ่าๆ เหรอวะ" จนคำพูด ได้แต่แกว่งแก้วในมือไปมา
“เขินก็พูดมาเถอะชา มึงนี่นะ" หวานส่ายหัว เธออยู่ภาคเดียวกับผม สนิทกันพอสมควรแหละครับ "คนนี้เปิดตัวคนแรกเลยเปล่าวะ"
“มั้ง" ผมตอบเบาๆ ปกติผมไม่ค่อยพาแฟนมาพบปะเพื่อนฝูงเท่าไหร่ ยิ่งมาพบปะกันทั้งรุ่นทั้งภาคแบบนี้ ยิ่งไม่โอเค โฟล์คเป็นคนแรก
“เออดิ สามเดือนก่อนกูเจอมึงที่พารากอนกับหนุ่ม เดินหนีกูนะ กูเห็นเหอะ" ผมขมวดคิ้ว ในขณะที่หวานทำหน้าคว่ำ ซัดเหล้าไปครึ่งแก้ว
“ตอนไหนวะ" ผมพึมพำ
“ก็...” หวานลดเสียงลง แล้วยื่นหน้ามาใกล้ผม "ก็มึง...เดิน...กับอาจารย์กฤตฎ์...” เธอกระซิบ และนั่นทำให้ผมนิ่งค้าง ตัวชาจนรู้สึกได้

“แต่กูไม่ได้บอกใครนะชา กูก็ทำเป็นไม่เห็นมานานได้ตั้งสามเดือน กูก็จะไม่เห็นต่อไปแล้วกัน กูไม่รู้หรอกว่าอะไรยังไง แต่กูสบายใจนะที่ตอนนี้เห็นมึงมีความสุขแบบนี้ แหม...แฟนหล่อเชียว" หวานว่า แล้วก็ยิ้มแซว ผมได้แต่หัวเราะแหะๆ "หาให้กูบ้างดิ"
“โธ่ มีหมอมาจีบ มึงก็แผลงฤทธิ์ใส่จนเขาใส่เกียร์ถอยหลังทันที"
“อย่ารื้อฟื้นดิวะ" หวานเริ่มเสียงอ้อแอ้ และนั่นทำให้ผมได้รู้ว่าไอ้ที่เธอดูดอยู่นั่นไม่ใช่บุหรี่ปกติแน่ๆ และที่เธอยอมหลุดเรื่องที่เห็นผมกับ--- กฤตฎ์ นั่นก็อาจจะเป็นเพราะเธอกำลังเริ่มเมา

แต่อาจจะไม่ใช่ทั้งหมด เมื่อหวานขยี้มวนบุหรี่ที่เริ่มมอดจนเหลือแค่ก้นทิ้ง ก่อนยืดตัวตรงแล้วมองหน้าผม...


“น้ำชา"

ผมขมวดคิ้วมองหน้าเธอกลับ หวานถอนหายใจเบาๆเมื่อเห็นสีหน้าของผม แต่สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจพูด

“มึงถอนวิชาประวัติศาสตร์สถาปัตฯตะวันออกไปใช่ไหม” หวานถาม ผมพยักหน้า ก็น่าจะรู้ๆกันอยู่ เพราะผมถอนก่อนมิดเทอมไม่กี่สัปดาห์ หลังจากที่โดดกระจาย และเปิดหนังสืออ่านประกอบการสอบแล้วพบว่ามันเกินที่ผมจะท่องจำไหว แถมวิชานี้ยังเป็นวิชาเลือกของภาค ซึ่งจะเก็บอีกทีเทอมไหนก็ได้ ผมเหลืออีกตั้งห้าเทอมกับรูปแบบการเรียนหกปี (ปีผมเป็นปีแรกที่ปรับการเรียนจากสี่ปีเป็นหกปี) ผมกับเป๊กจึงตัดสินใจถอน เพื่อเอาเวลามานั่งทำโมเดล ดูจะคุ้มชีวิตกว่า

“ดูเหมือนอาจารย์จะถอดชื่อมึงออกจากใบรายชื่อไม่ทัน หมายถึง--- มึงถอนแล้ว แต่รายชื่อไม่ได้พิมพ์ใหม่"
“แล้ว" ผมจ้องดวงตากลมของหวานแล้วนั่งนิ่ง ฟังหวานช้าๆด้วยใจเต้นระทึก
“กูเดาว่ากฤษฎ์คงดูชื่อมึงจากใบรายชื่อสอบ กฤษฎ์มาตามหามึงที่ห้องสอบวันนี้ เขาคงอยากคุยอะไรกับมึงนั่นแหละ ตอนแรกกูก็นึกว่าคงเป็นเรื่องโปรเจ็กต์ แต่พอกูนึกขึ้นได้เรื่องเมื่อสามเดือนก่อน เลยคิดว่าไม่ใช่"
ผมจ้องตาหวานนิ่ง ไม่สบายใจเลยสักนิด "กูก็ว่าไม่ใช่เหมือนกัน"
“ตอนนี้มีความสุขดีใช่ไหม" หวานจ้องหน้าผม ถามผมอย่างจริงจัง ดวงตาเราฉ่ำเยิ้มกันทั้งคู่ แต่เราต่างรู้ว่าเราต่างประคองสติกันไว้เป็นอย่างดีเพื่อรักษาบทสนทนายนี้เอาไว้

ผมจ้องหวาน ก่อนพยักหน้ารับ

“อืม...ไม่รู้สิ นานมาแล้ว...ก็ยังไม่เข้าใจเลยว่าทำไมถึงรู้สึกมีความสุขได้ขนาดนี้"

ผมเห็นหวานยิ้มมุมปากน้อยๆ ก่อนกุมมือผมเอาไว้


“ตัดเขาออกจากชีวิตเถอะน้ำชา อย่าให้เขาเป็นเนื้อร้ายกัดกินชีวิตมึง" หวานพูด จริงจังกว่าทุกครั้ง ผมรู้ดีว่าหวานเป็นห่วงผมแค่ไหนในฐานะคนที่รู้เรื่องทั้งหมดในวันนี้ตอนนี้ เหมือนเป๊ก ปอม และกาย แต่ผิดที่พวกนั้นเป็นผู้ชาย เลยไม่จู้จี้มากความเท่าไหร่นัก แต่หวานเป็นผู้หญิง ถึงจะห้าวยังไง ก็ยังมีความละเอียดอ่อนแบบผู้หญิง เธอจึงพูดกับผมอย่างประนีประนอมและตรงไปตรงมาได้ในเวลาเดียวกัน

“กำลังพยายาม" ผมหลุบตามองฝ่ามือตัวเอง

“ไม่ใช่พยายาม น้ำชา" เธอกดเสียงให้จริงจังกว่าเดิม นั่นทำให้ผมต้องมองหน้าเธออีกครั้ง "กูไม่รู้หรอกนะว่ามันเป็นยังไง แต่มึงต้องไม่ปล่อยให้มันคาราคาซัง ถ้าเขายังมาตามหามึงแบบนี้ มันไม่ใช่แน่"

“ชา...มึงต้องคุยกับเขา บอกเขาไปตรงๆว่ามึงไม่ต้องการเขาแล้ว" หวานย้ำชัดทุกถ้อยคำ คงเพราะฤทธิ์เหล้าหรือเปล่า ทำให้เธอพูดวนไปวนมา แถมยังย้ำหนักแน่น แต่นั่นไม่สำคัญ...มันสำคัญที่ผมเห็นด้วยกับเธอ คำพูดของเธอมันใช่ทุกอย่าง "มึงต้องตัดเขาออกไปจากชีวิตนะ"


หวานเม้มปากแน่น ผมมองหน้าเธอ ก่อนที่เธอจะปล่อยมือผมแล้วฉวยแก้วขึ้นมากระดกจนแทบหมดแก้ว


“ที่กูเตือนเพราะแฟนมึงหล่อมาก กูไม่อยากเห็นคนหล่อเสียใจ โอเค๊?”



ผมชะงัก มองหน้าหวานอย่างไม่อยากจะเชื่อ เธอหัวเราะเบาๆก่อนตบแก้มผม แล้วแสร้งทำเป็นร่าเริงไม่ให้ผมคิดมาก โอเค เธออาจจะเมาก็จริง แต่ที่ผมรู้ๆ คือเธอรู้ เธอพูดจริง และหวาน เตือน ผมจริงๆ...















tbc.



มาล่ะ อิอิ เดี๋ยวล่ารักฯจะมาคืนนี้ต่อเหมือนกัน ไม่รู้เสร็จกี่โมงอ่ะเด้ นี่เขียนมาตั้งแต่เที่ยง (ล่ารักฯเขียนไว้นานละไม่เสร็จสักที ร่างพล็อตกันระเบิดก็ยังไม่จบสักที555)

จริงๆไม่อยากตัดจบแค่นี้เลยอ่ะ แต่ก็แบบนะ ถ้ามากกว่านี้ก็ไม่รู้จะจบลงไหมคืนนี้ จะได้เขียนล่ารักฯหรือเปล่าคืนนี้ เพราะงั้นตัดไปก่อน ไปดราม่ากันต่อตอนหน้า กรั่กๆ (ดราม่าเหรอ ชั้นพูดอัลไลออกปัย)

ตอนหน้า ตอนที่ 12 "อย่ากลัวการกลับมา" ไคลี่มีชื่อตอนมาสปอยล์ 555 อะไรวะเนี่ย ทำไมร้ายกาจขึ้นทุกวัน
โฟล์คกับน้ำชาจะจบแล้วนะคะ ไม่รู้จะเขียนอะไรต่อดี เพราะคงจบไล่ๆกับล่ารักฯ
จริงๆรักชาชามีสำนักพิมพ์มาติดต่อแล้วนะคะ อาจจะทำหนังสือถ้ามีคนอยากได้ ยังไงฝากคอมเม้นท์กันไว้ก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวมาซาวเสียงอีกที

ฝนตก ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ


ปล. ไคลี่ชอบ พี่ฟลุค มากเลยอ่ะ เมื่อเช้านั่งคิดๆไปว่าโฟล์คแม่งต้องมีพี่ชายห่ามๆ ที่เป็นไอดอลของโฟล์คตลอดกาล หาอิมเมจไป ก็รู้สึกว่า คนนี้แหละพ่อของลูกไคลี่ (อ้าวอีนี่) ไม่อยากหานายเอกให้พี่ฟลุคเลยอ่ะ แต่ถ้าให้เป็นเรื่องรักเกิดบนเกาะร้างกับนายหัว มันคงสนุกน่าดู กรั่กๆ หรือเป็นรักร้ายของนายแบ็คแพ็คเกอร์ดี เดี๋ยวพาพี่ฟลุคไปแพ็คแบ็คแล้วเจอรัก

[LovePraePiemt]

โฟล์คก็ยังคงความน่ารักแบบธรรมชาติ แลดูอบอุ่น
ตอนนี้ชอบหวานนิดๆแฮะ นางน่ารักแบบเถื่อนๆดี
 

[::UsslaJlwaJ::]

หวานหวานนนน เธอสวยมาก ตอนนี้ยกให้เธอเลยย เลอค่าา อิอิ

[Nemasis]

น้ามมมมมชาาาาาา ต้องจบนะลูก จบบบบกับอิกริดซะ

[wikawee]

แปะ 

[BlueCherries]

รวมเล่มมมมมมม ขอตอนพิเศษเยอะๆเลยนะคะ 

[lightseeker]

น้ำชาอย่าทำโฟลค์เสียใจน้า เราก็ไม่ยากเห็นคนหล่อเสียใจเหมือนกัน 

[stickyyrice]

มาเเล้ว
หวานจริง