Boy's love > คลังกระทู้เก่า
มีใครชอบอ่านนิยายแนวดราม่า หน่วงๆ อึนๆ ซึนๆ บ้างไหมครับ แสดงตัวกันหน่อย
sarawatta:
นิยายดราม่าหรือ "โศกนาฏกรรมความรัก" ถือเป็นแนวโปรดของผมเลย แล้วก็เป็นแนวที่ชอบเขียนด้วยครับ
เพราะมันเข้าไปกระแทกอารมณ์ของเราได้อย่างสะใจ มันมีอะไรให้ต้องคอยลุ้นดีครับ
ถ้าเป็นแนวนี้ ถึงจบไม่สมหวังก็ไม่เป็นไร อาร์ตดี จบแบบแปลกๆ ที่คนไม่เข้าใจ จบแบบทิ้งให้คิด หรือจะสมหวังก็ดีครับ
ผมอยากรู้จักคนที่อ่านนิยายแนวดราม่าในนี้ครับ เพราะเข้าใจว่าในนี้น่าจะมีไม่เยอะนัก อยากรู้ว่าทำไมถึงชอบอ่านแนวนี้
เสน่ห์ของนิยายดราม่าคืออะไร มีนิยายดราม่าเรื่องโปรดเรื่องไหนบ้าง เผื่อผมจะหาเวลาไปอ่านบ้าง (รู้สึกจะหายากเหมือนกัน)
ถ้าเป็นนิยายผมชอบเรื่อง "หรือจะให้เป็นแค่ความทรงจำ" ของคุณภัก D คิดว่าหลายๆ คนคงรู้จักดีอยู่แล้ว
ถ้าเป็นเรื่องเล่าผมชอบเรื่อง "กลับไม่ได้ ไปไม่ถึง" เรื่องนี้ชอบเพราะมันอบอุ่น เหงา เศร้า สุขอยู่ในตัว แม้จะจบไม่สมหวังก็ตาม
ผมชอบดราม่าที่ผสมความโรแมนติกเข้าไปด้วย ถ้าดราม่าแบบรุนแรงตบตี ข่มขืน ด่าทอกันมากๆ อันนี้ก็ไม่ไหวเหมือนกันครับ
ถึงชอบดราม่าแต่ก็อาจจะไม่อ่านแนวนี้ ส่วนตัวผมชอบให้มีมากกว่าเรื่องความรักสอดแทรกอยู่ด้วย ไม่อยากให้มีแค่รักกัน งอนกัน ง้อกัน
สำหรับคนที่ไม่ค่อยชอบก็อยากฟังด้วยนะครับว่าทำไมถึงไม่ชอบ หรือมีนิยายดราม่าเรื่องไหนบ้างที่เป็นข้อยกเว้นพออ่านได้
เรื่องของเรื่องก็คือผมอยากรู้จักกลุ่มที่เขียนหรืออ่านนิยายดราม่าในนี้ครับ เผื่อเราจะมีกลุ่มของเรากันเองบ้าง
ต่อไปรู้จักกันแล้วจะได้ตามไปช่วยสนับสนุนกันครับ ผมก็อยากอ่านนิยายดราม่า/โรแมนติกที่คนอื่นๆ เขียนกันบ้าง ไม่ค่อยเห็นเลย
ผมเขียนนิยายดราม่าที่ไรรู้สึกเหมือนโดดเดี่ยวยังไงไม่รู้ เหมือนเขียนเรื่องแบบนี้อยู่คนเดียว 555
หาคนอ่านก็ยาก คนที่อ่านต้องอยากอ่านจริงๆ ถึงจะมาอ่าน และมีน้อยคนมากที่จะแนะนำให้คนอื่นมาอ่านด้วย
แต่ยังไงผมก็ขอบคุณทุกคนที่มาอ่านจริงๆ ครับ ถึงจะไม่เยอะแต่ก็ทำให้มีกำลังใจเขียนต่อไป
หวังว่าจะได้รับความคิดเห็นอย่างอุ่นหนาฝาคั่งจากบรรดาแฟนๆ นิยายดราม่านะครับ
ขอบคุณครับ
:กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
Sarawatta
shichina:
ชอบอ่านแต่ไม่ชอบเขียนค่ะ 555
คือรู้สึกทำใจไม่ได้ที่จะทำร้ายลูก(ตัวละคร)ตัวเอง
แบบว่าถ้าเขียนนิดๆหน่อยๆพอกรุ่มกริ่มอันนี้ก็พอมีบ้าง
แต่ถ้าให้เป็นแนวดราม่า 100% หรือหน่วงทั้งเรื่องคงไม่ไหว
กลับกันเวลาที่อ่านก็อยากให้มันดราม่าสุดๆไปเลยค่ะ
มีหลายเรื่องอยู่เหมือนกันที่เคยอ่านแล้วถึงขั้นนั่งร้องไห้ตั้งแต่กลางเรื่อง
แล้วสุดท้ายไม่ว่าตอนจบจะเป็นยังไง ลึกๆในใจก็จะรู้สึกว่า "ดีแล้วที่ได้อ่าน"
เป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกเหมือนกันค่ะ :try2:
kdds:
ชอบอ่าน...แบบ หน่วง อึมครึม ...เอาอารมณ์เยอะๆ ความสมเหตุสมผลเป็นเรื่องรอง เน้นสะใจเป็นหลัก
อย่างถ้าดราม่า แนวตบจูบพิศาล นี่ถึงขั้นอยากให้ sad ending กันเลย ยิ่งพระเอกทำกับเขาไว้มาก ต้องโดนเอาคืนสาหัสไม่แพ้กัน ถึงขนาดที่แค่คิดถึง มองหน้าก็เจ็บปวด หรือเลิกกันไปเลยถ้าเลวนัก
ถ้าแนวผู้ใหญ่กีดกัน บังคับว่าต้องแต่งงานมีลูก ชายต้องคู่กับหญิงเท่านั้น ก็ได้ อยากให้แต่งงานนักใช่ไหม แต่งได้ มีลูกได้ มีชีวิตเป็นแค่ร่างกายที่ยังหายใจ แต่ใจตายด้านไปหมดแล้ว ไม่ต้องมีความสุขกันทั้ง พ่อ แม่ ลูก
หรือดราม่า เอาให้แบบตัวเอก โดนต้อนจนมุม จนแทบจะไม่เหลือกำลังใจในการมีชีวิตอยู่เลย หรือจะถึงขั้นตายไปโดยอีกคนรู้สึกผิดไปชั่วชีวิตก็ฟินค่ะ
ซึ่ง....หาอ่านไม่ค่อยได้ ส่วนใหญ่มันจะเป็น แค่ช่วงหนึ่งๆในเรื่อง แต่สุดท้ายก็จบแฮปปี้ แบบบรรยากาศทุกอย่างดีขึ้นอย่างรวดเร็ว ความบาดหมางมลายหายวับไปกับตา ใจอ่อนยกโทษให้ง่ายๆ แบบ..เฮ้ย ฉันยังอินอยู่ ยัง angst ไม่หาย มาหวานชื่น มุ้งมิ้ง BG เป็นกุหลาบชมพูอาร๊าาาาาย
แต่ก็ใช่ว่าจะรังเกียจ happy ending นะคะ คือก่อนจะ happy ไอ้คนที่ไปทำร้ายเขาก่อนควรจะได้รับบทเรียน ไม่ได้หมายถึงให้อีกฝ่ายแก้แค้นกลับ อาจจะอโหสิ ยกโทษให้ แต่กรรมที่ทำไว้ต้องตามมาสนองบ้างไม่ใช่ไปสนองชาติหน้าหมด จบหล่อๆเท่ห์ๆอย่างไร้มลทินมันง่ายไป
ในเล้านี้ ที่โดนใจสุด เห็นจะเป็น "หมา แมว ดอกไม้ และพี่ชายข้างบ้าน"
(นี่คือการเล่าเนื้อหา ถ้าไม่อยากรู้เรื่อง ข้ามย่อหน้านี้ไปค่ะ) นายเอกเป็นลูกชายคนโตในครอบครัวคนจีน พ่อนายเอก หัวโบราณมาก คาดหวังมาก รับไม่ได้ที่ลูกเป็นเกย์ บีบกดดันสารพัด กักบริเวณ นายเอกแอบออกมาเจอพระเอกที่ดาดฟ้าโรงเรียน พ่อตามเอาปืนมาขู่จะยิงพระเอกถ้าไม่เลิกกัน นายเอกพลัดตกตึกตาย พ่อจมอยู่กับความเสียใจความรู้สึกผิดที่เป็นเหตุให้ลูกต้องตาย พระเอกมีชีวิตแบบไร้หัวใจแม้จะคบคนอื่นแต่ก็ไม่เคยลืมนายเอก พออายุ30+สุดท้ายก็มาสร้างบ้านในฝัน เลี้ยงโกลเด้นตั้งชื่อเดียวกับที่เคยให้สัญญาไว้กับนายเอก อยู่แบบเหงาๆ จนได้มาเจอนายเอกที่กลับชาติมาเกิดใหม่ อยู่ข้างๆบ้านนั่นแล
nigiri-sushi:
เป็นอีกคนที่ชอบอ่านนิยายดราม่ามากเลยค่ะ ไม่รู้ทำไม 555+ แต่มีข้อบังคับคือ เรื่องนั้นต้องแฮปปี้เอนด์
ดราม่าแนวที่ไม่ได้อ่านและไม่ได้เขียน คือแนวครอบครัวกีดกัน สังคมรังเกียจอะไรงี้ค่ะ
เรามองว่า ในโลกความจริง เขาต้องไฟท์กับครอบครัวอยู่แล้ว
ในโลกนิยาย เราขอพื้นที่ตรงนี้ให้เขาได้มีความสุขบ้างนะ มันยังมีดราม่ามุมของความรักให้เล่นอีกเยอะงี้
คือคนเรามีปัญหา เราต้องการพื้นฐานครอบครัวที่ดีช่วยซัพพอร์ต ให้สังคมมองเขาอย่างปกติ
เพื่อให้เขาลุกขึ้นมาสู้กับปัญหาอย่างอื่นได้
สำหรับเรา เราจะชอบดราม่าแบบ นายเอกรักพระเอกก่อน แล้วทุ่มเทให้
แต่พระเอกไม่รักตอบ แล้วมามองนายเอกทีหลังตอนสายไปแล้ว
โหยยย ชอบมากก คลั่งง 5555+ มันจะมีอารมณ์หนึ่งแทรกขึ้นมา
คือตอนอ่าน ถ้าเรื่องไหนทำให้รู้สึก จี๊ดดด วืดดดด แปลบบบ อะไรแบบนี้ คือเรื่องนั้นจะใช่สำหรับเรามาก 555
แต่ถ้านายเอกยอมม ย้อมม ยอมม เกินไป จนเกินจังหวะที่เหมาะที่ควร มันก็ไม่ใช่อีก มันต้องในระดับที่เหมาะ
มันจะมีความรู้สึกแบบ เฮ้ย เอาคืนได้แล้วเฟร้ย และเมื่อไหร่ที่ตัวละครดีกัน เราก็จะถอยห่าง
คืออ่านแต่ตอนทะเลาะกันและเริ่มรักว่างั้น พอรักแล้วก็ไปล่ะ o18
ชอบคุณภัคD มากเหมือนกันค่ะ ซื้อหนังสือมา แต่...อ่านไหม 555+ เปล๊าาา มันอึนน หน่วง อ่านรอบสองไม่ได้ ได้แต่สแกนๆรอบแรกในเล้าแล้วหยุด คือคุ้มค่า ควรค่าต่อการมีไว้ในครอบครอง เพราะไม่ง่ายเลยที่จะมีเรื่องไหนดึงอารมณ์เราอยู่หมัด ขนาดรอบเดียวพอเถอะแบบนี้ :laugh: เรื่อง ตะวัน นี่แบบ...ตอนพี่ขุนตาย เราเบลอไปเลย ปวดหน่วง จุกมากก หายใจไม่ออก พี่ขุนตื่นแล้ว คือ....ถึงไม่ใช่พระเอกก็เศร้าเนอะะ พอพี่ขุนตาย ก็เหมือนเปิดโอกาสให้น้องฉายนะ แต่ก็...ฮือออ ยังเศร้าอยู่ดี :hao5:
*ภาค 2 เจ้าชายกบ ซื้อมา ยังไม่อ่านเลย 55555555+ ให้ตายสิ คือกลัว แต่ก็ชอบ* เราปลื้มคุณภัคD ที่เขียนดราม่าแบบไม่น้ำเน่า มันดราม่าแบบหน่วงและอึนและซึมไปอาทิตย์หนึ่งโดยที่ไม่ต้องฟาดเหตุการณ์อะไรลงมานักหนาเลยงี้ คือเราเขียนแบบนั้นไม่ได้จริงๆ
ส่วนตัว เราเป็นคนเขียนดราม่าแบบน้ำเน่า ประหนึ่งนิยายช่อง.... *ไม่พาดพิงดีก่า 5555+* คือเขียนพล็อตเหมือนชายหญิงเลย ประมาณว่าไปดราม่ากันเรื่องความรักเหมือนชายรักหญิง หญิงรักชายงี้เลย ไม่เล่นประเด็นดราม่าเพศที่สามเลย ตามเหตุผลข้างต้น บางทีก็แทบจะเป็น Y world ด้วยซ้ำ 555+ นักอ่านบอก ผู้หญิงไม่จำเป็นในโลก Y ค่าา :m20:
เวลาเขียนเรามองว่า คนจะรักกัน มันไม่จบแค่ตอนบอกรักแล้วปิดเล่ม มันยังมีดราม่าต่อได้ เพราะคุณรักกันแล้วนี่แหละ และกว่าจะรักกันได้ มันก็มีความไม่เข้าใจอะไรอีกเยอะ ก็เลยไปเขียนตรงนี้มากกว่าจะดึงเอาสังคมรอบด้านมายุ่งกับชีวิตรัก ความรู้สึกของมนุษย์มันเป็นเรื่องซับซ้อนที่สุด เอาแค่คนสองคนให้รอดก็พอ ส่วนรอบด้านจะเป็นกองเชียร์ ซัพพอร์ตให้ตัวหลักอยู่รอดไปได้มากกว่าจะมาช่วยเพิ่มปัญหา
เราชอบเขียนดราม่า เพราะคิดว่ามันมีประเด็นให้เล่น เวลาเขียนจะเอาองค์ตัวละครมาลง เพราะถ้าเอาตัวเราไปลง เรื่องคงไม่เกิด 555+ เพราะส่วนตัวของเรา ไม่ศรัทธาในความรักเท่าไหร่ แต่เวลาเขียนนี่ แหม..รักกันแบบตายแทนกันได้เลย :m20: แล้วก็จะคิดว่า เฮ้ย..สถานการณ์แบบนี้ คนคาแรคเตอร์นี้จะทำไง จะตอบว่าไง แล้วฝ่ายตรงข้ามล่ะ มันสนุกอ่ะ มันได้คิดเนาะ ที่ท้าทายคือต้องเขียนความรู้สึกตัวละครออกมาให้นักอ่านเข้าใจตรงกัน ซึ่งบางทีก็เครียดมาก 555+ เพราะถ้านักอ่านส่วนใหญ่ไม่เข้าใจสิ่งที่เราสื่อ เราจะคิดทันทีว่า ตายห่า..ฉันสื่อสารไม่ดีงี้ ต้องคิดใหม่ว่า เราจะปรับเปลี่ยนตรงไหน เว้นแต่ว่าส่วนใหญ่โอเค เข้าใจแล้ว เราก็ไปต่อ
ที่ผ่านมาก็จะใส่มันไปเลยแบบสุดเหวี่ยง เรื่องยาวอาจถนอมตัวละครหน่อย และบังคับจบแฮปปี้เอนด์ เพราะเรายังมีความผูกพันกับตัวละคร แต่เรื่องสั้นนี่ ตายเป็นตาย เลิกเป็นเลิก ไม่ใช่ไม่ผูกพัน แต่ว่ามันอยากแก้ตัวคราวเขียนเรื่องยาวมากกว่า แบบเหวี่ยงจนสุดขอบไปเลย ตกเหวไปเลย ไม่ต้องถนอม :jul3:
ระหว่างดำเนินเรื่อง ถ้าแนวดราม่า เราจะชอบสอดแทรกแนวคิดบางอย่างลงไปในตัวละคร เราหวังว่า นักอ่านจะได้อะไรไปบ้าง ที่มันนอกเหนือจากความบันเทิง เช่น เรื่องที่ตัวละครแค้นกันไปมา เราจะมีพระ 555+ หรือใส่คนอื่น เข้ามาเบรค เข้ามาตักเตือน คือถ้านักอ่านไม่เข้าใจ อาจจะมองว่า อะไรฟระ...อีกคนแก้แค้นกลับไม่ได้หรือไง ทำไมต้องมีลำแสงแห่งคุณงามความดีลงมาห้ามปราม :laugh:
แต่เรามองว่า นี่แหละ คือจุดที่จะทำให้ตัวละครฉุกคิด แต่จะทำตามหรือไม่ มันแล้วแต่คาแรคเตอร์ของเขาแล้ว เราเขียนสองเรื่อง มีตัวกลางมาห้ามเหมือนกัน ตัวหนึ่งคิดได้ หยุด / อีกตัว ไม่..จะทำต่อ เราก็จะมีทางแยกสองทางให้ ใครหยุด..คุณได้ความสบายใจ คุณได้ความสุข ใครไม่หยุด คุณต้องรับผลในสิ่งที่คุณเลือกไว้ คือมันสนุกที่จะเขียนอะไรแนวนี้ ท้าท้ายดี
เราเคยเขียนแบบตลกๆ เกี่ยวกับพ่อสองคน มีลูกติดทั้งคู่ แล้วรู้สึกมันแป้กๆยังไงไม่รู้ ขนาดรวมเล่ม เรายังเพลียตัวเอง อ่านแล้วแบบ แก่นมันคืออะไรวะ 555+ มันดูเหมือนเราไม่ได้เค้นสมองออกมางี้ เพราะมันไม่มีจุดพีคเหมือนดราม่า มันเรื่อยๆ เนิบๆไป จนบางทีเราเครียดกว่าตอนเขียนดราม่าซะอีก
#ไม่ดราม่าเราไม่นอน :-[
Emerald:
เราก็เป็นคนหนึ่งที่ชอบอ่านนิยายดราม่ามากๆค่ะ
จริงๆแล้วก็เป็นคนที่อ่านนิยายได้ทุกแนวนะคะ แต่ที่ชอบแล้วเสาะแสวงหาอยู่ตลอดเวลาจะเป็นแนวดราม่าทั้งหมด
คือชอบทุกอย่างที่เป็นดราม่าค่ะ จะแนวแอบรัก อกหักรักคุด ครอบครัวกีดกัน เข้าใจผิด ตบจูบ รักแล้วเขาไม่เห็นค่า ฯลฯ
จะจบ Bad Ending หรือ Happy Ending เรารับได้หมดค่ะ เพราะเราถือว่าเรื่องมันดำเนินไปตามสิ่งที่ควรเป็น
และเป็นการตัดสินใจของคนเขียนว่าจบแบบนี้มันลงตัวที่สุดสำหรับเขาแล้ว
(กร๊ากกกกก ถือเป็นการตอบคนที่อ่านนิยายเราไปในตัวเลยแล้วกันนะคะว่าทำไมนิยายถึงจบแบบนั้น//โดนตบ :beat:)
แฟนๆที่ติดตามนิยายดราม่าคิดว่าคงไม่มีใครพลาดนิยายของคุณ ภัคD ส่วนใหญ่คงผ่านกันมาแล้วหมด
ทั้งเรื่อง "หรือจะให้เป็นแค่ความทรจำ" กับ "เด็กชายตะวันฉายฯ" สารภาพว่าหลังอ่านเรานั่งซึมไปหลายวันเลยค่ะ
อีกเรื่องที่ชอบมากก็จะมีเรื่อง Bustop ที่อ่านแล้วรู้สึกเหมือนโดนตบหน้าแรงๆ ตบแบบตบจนหน้าหัน
เลือดกบปากประมาณนั้นเลยค่ะ (นึกแล้วยัง ฟวกาเดกฟสวาเฟวดสฟหยด อยู่เลยค่ะ :katai1:)
เราเองนอกจากจะชอบอ่านนิยายดราม่าแล้ว ก็เขียนได้แต่นิยายดราม่าเช่นกันค่ะ เขียนกี่เรื่องๆก็ดราม่าหมด
เมื่อนานมาแล้วมีอยู่เรื่องหนึ่งที่เราเขียนโดยตั้งใจว่า "คอมเมดี้ ตลกโปกฮา" ปรากฏว่าพอเขียนไปสักพัก
มันรู้สึกตื้อๆตันๆมาก เขียนไม่ออก กระทั่งหลุดพล็อตเผลอเขียนฉากดราม่าเติมเข้าไป
บวกกับรับไม่ได้กับมุขแป้กๆที่ขนาดเราอ่านแล้วยังไม่ขำ สุดท้ายเลยพับเรื่องนั้นเก็บเข้ากุไปตามสภาพค่ะ :undecided:
นำร่อง
[0] ดัชนีข้อความ
[#] หน้าถัดไป
ไปที่เวอร์ชันเต็ม