ตอนที่ 35 : STALKER กับ สิ่งแปลกปลอม “โต๊ะ”
“ครับ” เสียงเรียกจากผู้มีพระคุณทำให้ต้องหยุดรอ อยากเจอก็อยากเจอ อยากเผ่นก็อยากเผ่น
สาเหตุที่ผมคิดแบบนั้นเพราะ คนที่กำลังเดินเข้ามาหาผมคือพี่เทพรุ่นพี่ที่คณะ ถ้าจำกันได้นี่คือเพื่อนพี่เหนือ
ผู้เคยช่วยติดต่อให้ผมไปถ่ายรูปงานวันเกิดน้องลันจนได้ดีมาถึงทุกวันนี้ ส่วนที่อยากเผ่นก็เพราะตั้งแต่ได้ดี
อย่างที่ว่าผมก็ไม่เคยโผล่หัวไปชมรมอีกเลย
“กว่าจะเจอตัว พี่นึกว่าย้ายไปเรียนวิศวะแล้ว”
นั่นไงครับมันเจ็บจี๊ดชอบเอาเรื่องจริงมาพูด ถ้าฉลาดคำนวณกว่านี้ก็ว่าจะย้ายอยู่
“โธ่ ผมจะไปไหนได้ครับ รักคณะเหนือยิ่งสิ่งใด” อยากประจบสอพลอว่ารักชมรมยิ่งชีพก็ดูจะตอแหลไปหน่อย
“ให้มันจริง ว่าแต่ช่วงนี้มีเวลาให้ชมรมไหม หรือพี่ต้องทำใบขออนุญาตไปให้เพื่อนพี่มันเซ็นอนุมัติก่อน”
“โหพี่เทพ ไม่ต้องทำขนาดนั้นครับ แค่พี่เข้าไปรายงานด้วยตัวเองก็พอ”
“เดี๋ยวกูตบคว่ำ พี่ใช่เพื่อนเล่นเหรอ” อ้าว คนแนะนำจริงจังหาว่าล้อเล่นซะงั้น
“ว่าแต่พี่มีอะไรให้ผมทำครับ”
“จะฝากช่วยสอนน้องคนนึง เพิ่งมาสมัครใหม่ดูมีแววดี เห็นเอาแต่ชมภาพของโต๊ะที่ชมรม เลยคิดว่าน่าจะชอบ
อะไรคล้ายๆ กัน ท่าทางมันเด๋อๆ เหมือนโต๊ะนี่แหล่ะเด็กเนิร์ดเหมือนกัน”
“เด็กปีหนึ่งเหรอครับ”
“ใช่ พี่เลยบอกจะลองคุยให้ ว่าโต๊ะว่างสอนหรือเปล่า ตกลงว่าไง”
“ได้พี่ ผมมีงานต้องส่งอาจารย์พอดี ให้น้องมันตามไปถ่ายด้วยก็ได้”
“งั้นพี่ฝากด้วย เดี๋ยวพรุ่งนี้ให้น้องมันไปหา ชื่อก้อง เห็นก็รู้ เหมือนมึงฉิบหาย”
“ได้พี่”
“ขอบใจ”
“เจ้า ส้ม เดซี่ นี่ก้องเด็กใหม่ชมรมกู จะตามไปถ่ายรูปกับเราด้วย พี่เทพให้กูช่วยสอนน้องมัน”
“สวัสดีครับพี่ๆ”
“มารยาทดีนี่หว่า มีใครเคยบอกไหมว่าก้องโคตรเหมือนโต๊ะเลย”
“พี่เทพบอกครับ พี่ๆ ที่ชมรมด้วย”
“มึงจะคุยกันอีกนานไหม กูร้อน ในร่มไม่มีให้คุยเหรอเสือกมาคุยกันกลางแดด” เดซี่บ่นอุบ วันนี้พวกผมมาหาโลเคชั่นถ่ายงาน
สำหรับหนังสั้นที่จับกลุ่มทำกันอยู่
“บ่นจริงมึงนี่ น้องมันตกใจหมด อย่าไปถือพี่เดซี่มันเลยนะก้อง ปากมันปีจอแบบนี้แหละ”
“เลิกเถียงกัน ร้อนก็เริ่มงานสักทีจะได้เสร็จเร็วๆ” เจ้ายกมือห้ามก่อนที่เพื่อนรักสองคนจะเริ่มแสดงความรักกันกลางแดด
“พวกพี่น่ารักกันทุกคนเลยครับ โดยเฉพาะพี่โต๊ะ” ผมหันไปเห็นรอยยิ้มของก้องแล้วรู้สึกแปลกๆ ชอบกล มันเสียวสันหลังบอกไม่ถูก
“เดี๋ยวก้องถ่ายไปพร้อมๆ กับพวกพี่ แล้วเอามาให้พี่ดู ถ้ามีอะไรพอแนะนำได้พี่ช่วย แต่พี่ก็ไม่ค่อยเก่งนะออกตัวก่อน”
“พี่โต๊ะเก่งครับ เก่งที่สุด ผมชอบ”
“ไปถ่ายเถอะ” ผมตบหลังก้อง ก่อนผลักออกไปเบาๆ ให้รู้ว่าเริ่มงานได้แล้ว
“มึงกูคิดไปเองหรือเปล่า ว่าก้องมันแปลกๆ” ส้มเข้ามายืนข้างๆ ผม กระซิบพอได้ยินกันแค่สองคน
“ไม่มีอะไรหรอก พี่เทพบอกน้องมันชอบรูปที่กูถ่ายมากคงปลื้มฝีมือ” ผมบอกปัดออกไป ทั้งที่ผมเองก็รู้สึกแปลกๆ เหมือนกัน
“กูว่าไม่ใช่ว่ะ กูสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง”
“มึงมีญาณหรือไง” ผมเริ่มจะหมั่นไส้ความข้ารู้ข้าเห็นของส้ม
“มึงเชื่อกู เรื่องนี้ไม่ธรรมดา กูรู้กูเห็น กูว่าพี่เหนือมีคู่แข่งที่ไม่ต้องกังวลแม้แต่น้อยแล้วว่ะ”
“เบาๆ มึงก็อย่าไปดูถูกน้องมัน”
“กูพูดจริง”
“ไป..ถ่าย..รูป” ผมเน้นเสียงทีละคำ ผลักหัวส้มผู้หยั่งรู้ออก กลับมาตั้งใจถ่ายรูปจริงจังเพื่อให้งานเดิน
“ก้อง นี่พี่เหนือ”
“พี่เหนือครับนี่ก้องที่ผมเล่าให้ฟัง”
“สวัสดีครับ” ก้องยกมือขึ้นไหว้พี่เหนือท่าทางนอบน้อม
“สวัสดี โต๊ะเสร็จหรือยัง” พี่เหนือตอบรับสั้นๆ ก่อนหันมาถามผม
“เสร็จแล้วครับ”
“ไปเถอะ”
“ก้องกลับยังไง” ผมถามคนที่ยืนอยู่ด้วย แค่รู้สึกว่าเดินไปเลยออกจะดูไร้น้ำใจไปหน่อย เพราะคนอื่นๆ แยกย้ายกันกลับหมดแล้ว
“แท็กซี่ครับ ผมไม่ได้เอารถมา”
“บ้านก้องอยู่แถวไหน” ก้องบอกสถานที่ซึ่งถือว่าอยู่ใกล้คอนโดพี่เหนือค่อนข้างมาก
“พี่เหนือครับ แวะไปส่งก้องด้วยได้ไหม”
“ตามใจเรา”
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่ง กลับด้วยกัน” ผมบอกก้องซึ่งรีบยิ้มรับ ท่าทางดีใจ เดินกอดกระเป๋ากล้องตามพี่เหนือกับผมไปที่รถ
“พี่โต๊ะใจดีมากเลยครับ ผมดีใจที่พี่โต๊ะยอมสอนผม”
“เฮ้ย ไม่ขนาดนั้น ที่จริงในชมรมคนเก่งๆ กว่าพี่มีเพียบ” ผมรีบปฏิเสธเมื่อก้องทำท่าจะเยินยอผมเกินจริง
“แต่ผมอยากเรียนกับพี่โต๊ะ นี่ผมไปอ้อนวอนขอให้พี่เทพมาคุยกับพี่โต๊ะให้เลยนะครับ ผมอยากรู้จักพี่โต๊ะ เอ่อ..พี่เหนือด้วย”
“อยากรู้จักก็เดินมาทักได้ คณะเดียวกันรุ่นพี่รุ่นน้องกลัวอะไรพี่ รับรองไม่กัด” ผมคุยเล่นกับก้อง เพราะรถค่อนข้างติด
แต่พี่เหนือนั่งเงียบเชียบ ทำเหมือนไม่ได้อยู่ในรถด้วย
“พี่เหนือผมหิว เราแวะทานอะไรก่อนกลับเข้าคอนโดดีไหมครับ” ผมเห็นพี่แกเงียบๆ เลยชวนคุยเสียหน่อย
“เอาสิ”
“พี่โต๊ะผมไปทานด้วยได้ไหมครับ หิวมาสักพักแล้วเหมือนกัน”
“อ่า..”ผมเหลือบตาไปมองคนที่ขับรถแวบนึง ก่อนตัดสินใจตอบรับ
“ได้ อยากทานอะไร ใกล้ๆ บ้านก้องมีร้านอะไรอร่อยๆ แนะนำไหม”
“มีครับ เดี๋ยวผมพาไปเอง” ก้องบอกทางพี่เหนือ หลังจากนั้นก็นั่งคุยกับผมมาตลอดทาง โดยอีกคนไม่ยอมมีส่วนรวม
ด้วยแม้แต่น้อย
“ขอบคุณนะครับพี่โต๊ะ พี่เหนือ”
“พรุ่งนี้เจอกัน” ผมโบกมือให้ก้องที่ลงไปยืนรอส่งที่ข้างรถ พี่เหนือออกรถพรืด เร่งความเร็วจนผมหัวคะมำ
“พี่เหนือเป็นอะไรครับ” ผมค่อยๆ ยื่นมือไปแตะแขนคนขับเพื่อหยั่งเชิง
“ต้องติดกันแบบนี้ไปอีกกี่วัน”
“ก็สักพักครับ จนจบโปรเจ็คหนังสั้นมั้งครับ มีก้องเข้ามาอีกคนก็ดี เหมือนได้คนมาช่วยเพิ่ม” ผมพยายามพูดให้ดูดีมี
ประโยชน์ แต่สายตาที่หันมามองบอกว่าสงสัยผมจะคิดผิด
“สอนอะไรนักหนา คอร์สอบรมถ่ายภาพเขายังจัดกันแค่วันสองวันจบ”
“โธ่ ผมไม่ได้เก่งแบบนั้นนี่ครับ ไม่ได้เปิดสอนอะไรเป็นทางการ ก็ถ่ายด้วยกันไปช่วยกันดูไป ตรงไหนต้องปรับต้องแก้
ก็ช่วยกัน”
“...........”
“ไหน ไม่ชอบใจตรงไหนบอกผมมา” ผมไม่ชอบอะไรคาใจครับ เคลียร์ๆ กันไปแต่เน้นว่าด้วยเหตุผลนะครับ
ห้ามใส่อารมณ์
“เด็กนั่นมันติดเราเกินไป ตามแจพี่รำคาญ”
“ฮ่าๆๆ ไหนว่าเดี๋ยวนี้เลิกขี้รำคาญแล้วไงครับ”
“ไม่ขำ” ผมนี่รีบหุบปากฉับ ตาอย่างกับไฟท่าจะไม่ขำจริง
“โอ๋โอ๋ มาๆ เดี๋ยววันนี้ผมเอาใจ อย่าหงุดหงุดไปเลยครับ”
“ไม่ต้องเอาใจ แค่อย่าให้เด็กนั่นมันคอยจับแขนจับขาอย่างวันนี้ก็พอ”
ผมถอนใจเฮือก อยากจะบอกว่ามีแต่จับแขน จับขายังไม่มี แต่ขืนพูดออกไปพรุ่งนี้ขาผมคงไม่มีแรงเดิน
ดังนั้นสงบเสงี่ยมไว้ดีกว่าครับ
“ครับ ตกลงครับไม่จับแขนจับขา” ผมยอมรับปากแต่โดยดี
“อย่ามาเล่นคำกับพี่ อย่างอื่นก็ห้ามจับ”
“พี่เหนือออ” ผมลากเสียงยาวชักอ่อนใจ
“ก้องกับผมเหมือนกันอย่างกับแกะ อยากจับผมก้องมันจับตัวเองก็ได้มั้งครับ” ผมทำเสียงแข็งมั่ง คุณชายชักจะเอาแต่ใจ
เกินไปแล้ว
“พี่แค่ไม่ชอบ” เสียงฝั่งตรงข้ามยอมอ่อนลง แถมเอื้อมมือมาจับมือผมไปวางไว้บนขาก่อนลูบเล่นไปมาเบาๆ
“หวงผมเหรอครับ แหม รู้สึกหล่อขึ้นมาทันที” ผมแกล้งทำหน้าภาคภูมิใจเลยโดนมือที่จับอยู่ปล่อยออกมาดีดกระโหลกแทน
“ไม่ต้องคิดอยากหล่อ แค่นี้พี่ก็ปวดหัวจะแย่”
ผมว่าผมแปลก แต่ผมว่าพี่เหนือเพี้ยน ไอ้ความคิดว่าพี่แกต้องเป็นคนหึงหนัก กลัวถูกแย่งนี่บรมเพี้ยน ไม่ได้ดูหนังหน้าผม
กับหนังหน้าตัวเองเลย แต่ก็ดีครับ แฟนรักแฟนหลงทำไมจะไม่ดี ปล่อยให้พี่แกเพี้ยนอยู่แบบนี้แหละผมไม่แก้ให้โง่
“พี่ว่ารุ่นน้องโต๊ะดูแปลกๆ ขัดตาพี่ชอบกล” พอไม่ชอบคนไหนแม้แต่ชื่อก็ไม่ยอมเรียกครับ ออกอาการชัดเจน ไม่แคร์โลกไม่แคร์ใคร
“ตรงไหนครับ” ผมก็อยากรู้เหมือนกัน เพราะส้มก็ดูไม่ค่อยถูกชะตาไปคนนึงแล้ว
“เด็กคนนี้มีแววตาแปลกๆ โดยเฉพาะเวลาที่มองโต๊ะ”
“น้องมันก็แค่ปลื้มผลงานผม ไอดอลน่ะไอดอลรู้จักเปล่า” ผมยักคิ้วโชว์ แต่ก็เริ่มคิด รูปผมมีอยู่ไม่กี่ใบ อะไรจะชอบขนาดนั้นวะ
“ยกให้เป็นไอดอลพี่ไม่ว่า แต่ถ้ายกให้เป็นอย่างอื่น เด็กกว่าพี่ก็กระทืบได้”
“โหพี่เหนือ อย่ากระทืบเลย อย่างก้องเตะทีเดียวก็ขาดสองท่อนแล้ว” น้องนุ่งมันก็ตัวนิดเดียวยังจะไปรังแกมันอีก
“ก็ดูกันไป” เสียงสะบัดๆ ความงอนกำลังสองแบบที่ชาตินี้คนอื่นก็อย่าหวังจะได้เห็น ทำให้ผมคิดได้ว่าควรรีบเปลี่ยนเรื่อง
ก่อนที่จะกลายร่างไปมากกว่านี้
“วันนี้ตอนไปถ่ายรูปคิดถึงพี่เหนือเลย ไม่ได้แอบถ่ายตั้งนานแล้ว สงสัยต้องเอาเสียหน่อย”
“หึหึ จะแอบตามพี่อีกเหรอ”
“น่าสนนะครับ อยากได้รูปคนหล่อเพิ่ม”
“บ๊องเอ๊ย” พี่เหนือยกมือขึ้นขยี้หัวผมเล่น
นั่นไงครับ ยิ้มแล้ว ยิ้มหน้าบานด้วย ชอบที่ผมสนใจ อารมณ์ดีขึ้นมาเชียว
ใครว่าหนุ่มคนนี้เลี้ยงยาก ผมเถียงขาดใจ เห็นไหมครับ เลี้ยงง่ายจะตายไป
“พี่โต๊ะ เสร็จแล้วเดี๋ยวไปไหนต่อครับ” ก้องเก็บกล้องเข้ากระเป๋า หันมาถามผม
“ว่าจะชวนพวกนี้ไปดูหนัง?”
“ผมไปด้วยคนได้ไหมครับ” คำขอตรงๆ ทำให้ยากจะปฏิเสธ ผมหันไปมองเพื่อนๆ ข้าวเจ้าพยักหน้าอนุญาตถึงส้มจะแอบเบ้ปาก
แต่ผมก็ต้องตกลงไปตามมารยาทที่ดี
“ไปได้”
“น้องก้องไม่มีนัดกับเพื่อนๆ เหรอคะ ไม่เห็นพามาให้พี่รู้จักมั่งเลย เผื่อจะมีหล่อๆ” คำพูดของเดซี่กำกวมเหมือนไล่แต่ก็กลบ
เกลื่อนไว้อย่างดี
“ไม่มีครับ ผมไม่ค่อยสนิทกับใคร ผมชอบอยู่กับพี่โต๊ะ”
“แต่พี่โต๊ะมันชอบอยู่กับแฟน” ส้มโพล่งออกมา ท่าทางจะหมั่นไส้เต็มที่
“ผมก็ไม่ได้ไปขัดอะไรนี่ครับ พี่โต๊ะชวนพี่เหนือไปดูหนังด้วยกันก็ได้” ก้องจ้องหน้าส้มคล้ายจะท้าทายแต่สีหน้าก็ยังดูปกติ
“ดีเหมือนกัน กูชวนเอง” เดซี่คว้าโทรศัพท์จากมือถือผมไปกดโทรออก
“อะ เดี๋ยวพี่เหนือมารับมึง” เดซี่ส่งโทรศัพท์คืนให้ผม
“เดี๋ยวกู ข้าวเจ้า ก้อง ไปรถส้ม มึงก็ไปกับพี่เหนือ เจอกันที่ห้าง”
“ผมจะไปกับพี่โต๊ะ”
“น้องก้องไม่เข้าใจที่พี่พูดเหรอคะ โต๊ะอยากอยู่กับแฟนให้มันมีเวลาส่วนตัวบ้างเถอะค่ะ อยากติดใครมาติดพี่นี่
พี่สวยกว่า การันตีว่าท่ายากก็เยอะกว่าด้วย”
“กูขี้เกียจรอพี่เหนือ เดี๋ยวมึงค่อยตามไป กูจะไปซื้อตั๋วให้ก่อน ไปเดซี่ ข้าวเจ้า เราไปเดินเล่นแอร์เย็นๆ กัน”
ส้มไม่สนใจการประท้วงของก้อง ยึดแขนไว้คนละข้างกับเดซี่ พากันลากออกไปจนได้ เหลือแต่ข้าวเจ้าที่หันมาส่ายหัวกับผม
“ฝากดูด้วยนะเจ้า อย่าให้รังแกเด็ก”
“อืม เดี๋ยวดูให้ไม่ต้องห่วง”
ผมมองตามหลังเพื่อนๆ ชักปวดหัว ท่าทางจะไม่ถูกชะตากันจริงจัง คงต้องหาทางลดการเจอกับก้องให้น้อยลง
“โอ๊ะ ขอโทษครับ” ก้องเดินชนหลังพี่เหนือ เมื่ออีกฝ่ายหยุดเดิน
“ไม่เป็นไร”
“ผมนี่ซุ่มซ่ามอยู่เรื่อยเลย โดนเพื่อนล้อประจำครับ” ก้องยกมือขึ้นลูบผมท่าทางเก้อเขิน หันมาส่งยิ้มอายๆ ให้ผม
“เฮ้ย พี่ก็เป็น ซุ่มซ่ามพอกัน”
“อย่างเราไม่ได้เรียกว่าซุ่มซ่าม เรียกว่าล้นเกิน” พี่เหนือดึงผมเข้าไปโอบไหล่
“เอาป๊อบคอร์นกับน้ำไหม”
“เอาครับ”
“งั้นรอนี่เดี๋ยวพี่ไปซื้อมาให้”
“พี่เหนือไม่ต้องตามใจมันขนาดนั้นก็ได้” ผมหันไปมองนางสาวส้ม เห็นเพื่อนมีความสุขไม่ได้เลย
“ถ้างั้นผมไปซื้อให้ก็ได้ครับ พี่โต๊ะเอารสอะไร” ก้องรีบเสนอตัวจะไปแทนให้
“ถ้าจะกินก็ไปซื้อเถอะ ของโต๊ะพี่จัดการเองได้”
“ถ้าอย่างนั้นผมเดินไปซื้อด้วย พี่ส้ม พี่เดซี่ พี่เจ้าเอาอะไรไหมครับ เดี๋ยวผมซื้อมาให้”
“ตามสบายเลยน้อง ไม่ต้องเผื่อ”
“พี่โต๊ะอยากได้อะไรเพิ่มไหมครับ สะสมพวกแก้วอะไรหรือเปล่า เดี๋ยวผมซื้อให้”
“พี่ไม่กินแล้วดีกว่า ยังอิ่มๆ ข้าวอยู่เลย เดี๋ยวแน่นท้อง” ผมรีบกลับลำเพราะดูท่าคุณชายจะเริ่มไม่สบอารมณ์หนัก
ขืนช้าจะระเบิดออกมาได้
“งั้นก็เข้าโรงหนังเลยกูอยากดูตัวอย่าง” ผมรีบพยักหน้าเห็นด้วยกับส้ม จะได้แยกๆ กันนั่ง อยู่ในความสงบเสียที
บรรยากาศไม่ค่อยดีเลย
“พี่โต๊ะ ผมกลับด้วยคนนะครับ คอนโดพี่อยู่ใกล้บ้านผม” คำพูดแบบนี้ทำให้คนฟังปฏิเสธได้ยาก
แต่ชั่วโมงนี้ผมรู้ว่าต้องดูแลใครก่อน
“โทษทีนะก้อง พี่จะไปธุระต่อยังไม่ได้กลับคอนโด ส้มฝากส่งก้องให้ทีได้ไหม”
“ได้อยู่แล้ว” ผมรู้อยู่แล้วครับ ว่าเพื่อนพร้อมซัพพอร์ทผมเสมอ โดยเฉพาะเรื่องแบบนี้
“เจอกันพรุ่งนี้มึง” ผมยกมือโบกให้เพื่อนๆ ก่อนคล้องแขนเข้ากับแขนคนขี้งอนพาเดินแยกออกมา
ต้องให้คุณชายท่านได้แสดงออกถึงความรักเล็กๆ น้อยๆ เช่นจับมือถือแขนต่อหน้าธารกำนัลแบบนี้ครับ คุณชายท่านถึงจะ
หายหงุดหงิดและพอใจ
หลังจากวันนั้น ก้องยังคงวนเวียนอยู่รอบตัวผม มาแบบซื่อๆ ใสๆ แต่ไม่ยอมปล่อย เกาะผมแจเป็นตังเม
หลังๆ ผมไม่เคยชวนไปไหน แต่ก้องมักเชิญตัวเองเสร็จสรรพทุกครั้ง ไล่ได้บ้างไม่ได้บ้าง จะได้หายใจกันก็ตอนกลับคอนโด
หรือเสาร์อาทิตย์ เล่นเอาพี่เหนือหงุดหงิดถึงกับเอ่ยปากว่าถ้าอาทิตย์หน้าผมยังไม่ทำอะไร พี่เหนือจะลงมือไล่เอง
“เพื่อนๆ กูมีข่าวใหญ่จะบอก” เดซี่วิ่งโร่หัวยุ่งลืมสวยมาแต่ไกล มาถึงก็หอบแฮ่กๆ แต่ก็พยายามจะพูดเหมือนเรื่องมันด่วน
มากจนไม่สามารถรอได้
“ใจเย็น เดซี่หายใจก่อน” ข้าวเจ้าหยิบสมุดขึ้นพัดให้เพื่อน ก่อนจะเป็นลมเป็นแล้งไปเสียก่อน
“มึงจำได้ไหมว่าตอนประกวดภาพถ่าย ดั่งดาว ใครชนะไป”
“กูจำชื่อไม่ได้ จำได้แต่รูป มีอะไรวะ” ผมมองหน้าเดซี่ งงที่มันยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดถึง
“กูก็จำไม่ได้ ถ้าไม่บังเอิญเจอน้องยีนส์ น้องมันจำได้ว่าคนที่อยู่กับมึงเมื่อวานคือคนที่ชนะการประกวด”
“คนที่อยู่กับกู? หือ? ก้องเหรอ!!”
“เออ น้องใหม่ถ่ายภาพไม่ค่อยเก่งของมึง ชนะการประกวดที่พวกมึงทุกตัวเว้นกูเข้าประกวดมาแล้ว มึงคิดว่ายังไงล่ะคะ”
“เหี้ยเอ๊ย กูว่าแล้วว่ามันมีอะไรแปลกๆ” ส้มตบโต๊ะเสียงดัง
“แล้วก้องจะแกล้งถ่ายรูปไม่เก่งทำไม” ข้าวเจ้าขมวดคิ้ว
“หรือว่าอยากใกล้ชิดโต๊ะ”
“โต๊ะว่าโต๊ะรู้คำตอบ แต่มีเรื่องบางอย่างที่อยากถามให้แน่ใจก่อน” ผมลุกขึ้นยืน บางอย่างชัดเจนขึ้นทันที
“ไปไหนวะ”
ไปหาก้อง”
“พวกกูไปด้วย”
“ไม่ต้องแห่กันไปหมดหรอก กูไม่ได้ไปหาเรื่อง มีอะไรอยากถามน้องมันนิดหน่อย ฝากเฝ้าของให้กูด้วย”
“พวกมึงอยู่เฝ้า กูจะไปเป็นเพื่อนโต๊ะ”
“เออ มึงเอาเดซี่ไปด้วย ตบกันจะได้สูสี เดี๋ยวจะหาว่ารังแกเด็ก”
“พวกมึงนี่” ผมส่ายหัว แต่ก็เข้าใจดีถึงความเป็นห่วงของเพื่อนๆ ถึงไม่ได้ห้ามให้เดซี่ตามมาด้วย
ผมเดินลัดเลาะไปทางสนามหญ้า ผิดกฎนิดหน่อยแต่ใกล้ขึ้น ซึ่งถือว่าเป็นโชคดี
เพราะคนที่ผมต้องการมาหา กำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ในสวนหลังตึกพอดี
“เบื่อฉิบหาย ไม่รู้กูเลียนแบบตัวเหี้ยอะไรอยู่ นี่ถ้าไม่ใช่เพราะพี่เหนือชอบ กูไม่เสียเวลามาเสวนา”
ผมชะงักกึก รีบดึงมือเดซี่ไว้ก่อนที่ถลันออกไป
“มึงปล่อยกู”
“ใจเย็น” ผมส่งสายตาปรามเดซี่ให้เบาเสียงลง พยายามหาจุดที่ใกล้พอจะได้ยินแต่ไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว
“รอพี่เหนือติดกูเมื่อไหร่ กูจะโละทิ้งให้หมดเลย”
“ฮ่าๆ กูก็ว่าอยู่ส่องกระจกยังรับตัวเองไม่ได้ ไม่รู้รสนิยมพี่เหนือเพี้ยนขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ระดับกู มึงว่าพี่เหนือติดกูแล้วกูยังจำเป็นต้องเลียนแบบเหี้ยโต๊ะอีกเหรอ ไม่มีทาง”
“โต๊ะปล่อยกู” เดซี่พยายามกระชากแขนออกจากมือผม แต่ผมยิ่งบีบไว้แน่น
“ไปกลับกัน”
“มึงจะกลับแบบนี้ไม่ได้”
“ได้ กูได้คำตอบแล้ว มึงก็ต้องกลับกับกู”
“โต๊ะ”
“เดซี่เชื่อกู กลับกัน” ผมมองหน้าเพื่อนนิ่งๆ นี่ไม่ใช่เวลามาเอะอะมะเทิ่ง
“เออ กลับก็กลับ แต่กูบอกก่อนนะ กูไม่ปล่อยเรื่องนี้ง่ายๆ”
“เดี๋ยวค่อยคุยกัน ไปเถอะ” ผมลากแขนเดซี่ออกเดิน ไม่ได้สนใจหันกลับไปมอง ไม่ได้รู้สึกเจ็บใจ เจ็บปวดหรือะไรทั้งสิ้น
คนไม่มีค่า จะตั้งราคาให้ทำไม
“พี่โต๊ะ” เสียงเรียกแบบเดิมทุกวัน จะดังเมื่อใกล้ถึงเวลากลับบ้านของผม ผมส่งยิ้มไปให้
“ว่าไง”
“วันนี้ไปไหนกันครับ ผมขอไปด้วย”
“ไปตายจะไปด้วยไหมคะน้องก้อง” เจ้าต้องรีบดึงเดซี่ไว้ก่อนจะลุกขึ้นยืน
“อ่า วันนี้พี่เดซี่เป็นอะไรครับน่ากลัวจัง”
“ก้องมาก็ดีแล้ว มานั่งนี่สิ” ผมตบลงเก้าอี้ข้างตัว
“ครับ”
“พี่โต๊ะหิวน้ำไหม เดี๋ยวผมวิ่งไปซื้อให้”
“ไม่ต้อง คุยกันดีกว่า พี่มีเรื่องจะบอก”
“อะไรครับ” หน้าตาซื่อๆ ที่บางครั้งก็ดูคล้ายผม ตาใสๆ นี้เกือบใสเท่ากัน ถ้าไม่มีอย่างอื่นเคลือบแฝงคงดี
“พี่ว่าก้องถ่ายรูปเก่งแล้วโชว์เดี่ยวได้เลย ดังนั้นจากนี้ไม่ต้องพึ่งพี่อีกแล้ว”
“พี่โต๊ะทำไมพูดแบบนี้ หมายความว่ายังไง”
“หึ!!” ผมรีบส่ายหน้าให้ส้ม นี่เป็นเรื่องของผม เราตกลงกันแล้วว่าผมจะจัดการเอง
“หมายความว่ายังไงเหรอ” ผมมองหน้าก้อง อยู่ๆ ก็รู้สึกขำขึ้นมา
“สั้นๆ ง่ายๆ ทางใครทางมัน”
“พี่โต๊ะเกิดอะไรขึ้น โกรธอะไรผมหรือเปล่าครับ”
“ไม่ได้โกรธ ตลกมากกว่า”
“ตลก?”
“ใช่ตลก ไม่มีอะไรมากกว่านั้น ที่จริงก้องไปง่ายๆ ไม่ดีกว่าเหรอ ทำไมต้องมาพูดกันว่าพี่รู้แล้วว่าก้องมีจุดประสงค์อะไร
เข้ามาในกลุ่มพี่ทำไม อย่าเสียเวลามาน้ำเน่ากันเลย รู้หน้ารู้สันดานกันแล้วก็แยกย้าย จบ”
“พี่โต๊ะ”
“เอาตามสบายดีกว่าน่าก้อง พี่โต๊ะมันฝืนปากจะเหี้ยโต๊ะพี่ก็ไม่ขัด คำไหนเรียกมันก็หันเหมือนกัน”
“ฮึ” เสียงส้มหัวเราะถูกใจ แต่ไม่กล้าเข้ามาร่วมแจม
“พี่โต๊ะทำแบบนี้คิดว่าจะกำจัดผมไปได้ง่ายๆ เหรอครับ”
ผมยิ้มต้อนรับน้องก้องตัวจริง เออแบบนี้สิถึงไม่รู้สึกแปลกๆ
“แล้วทำไมมันต้องยาก อะไรที่เข้ามาในชีวิต ดีก็เก็บไว้ อะไรที่มันแปลกปลอม เอามาแล้วมันคัน มันไม่เข้าท่าก็ทิ้งไป”
“พี่โต๊ะ!!”
“เสียใจด้วยว่ะก้อง พี่ชอบเลี้ยงหมาแมว ตะกวดเหี้ยอะไรก็อยากเลี้ยงทั้งนั้น แต่ไม่อยากเลี้ยงก้องไว้ ทีนี้เข้าใจง่ายขึ้นไหม”
“พี่โต๊ะ!! พี่ไม่มีสิทธิด่าผม แล้วผมก็ไม่ได้อยากอยู่ใกล้พี่อย่าสำคัญตัวผิด ที่ผมพูดผมหมายถึงพี่เหนือ”
“งั้นก้องก็ต้องไปบอกพี่เหนือ ไม่ใช่บอกพี่”
“ไม่ต้องบอกผมทำอยู่แล้ว อย่างพี่ไม่มีทางขวางผมได้”
“พี่ก็ไม่ได้ขวาง นี่นั่งอยู่เฉยๆ มาชั่วโมงกว่าแล้วยังไม่ได้ขยับเลย”
ก้องไม่ได้โต้ตอบอะไรผมอีก คว้ากระเป๋าได้ก็วิ่งไปเลย ทำแว่นหล่นอีกต่างหากแต่สงสัยจะไม่ได้สายตาสั้นจริง
ไม่ยักจะกลับมาเก็บ
“มึงจะปล่อยไปง่ายๆ อย่างนี้เหรอวะ เป็นกูจะซัดให้น่วม”
“มึงจะเจ็บมือเพื่อก้องมันทำไมวะ เสียดายมือ เสียดายแรง มึงรักมันแคร์มันงี้” ผมถามกลับส้ม
“ไอ้เหี้ย กูจะรักมันทำซากอะไร”
“ใช่ไง มึงไม่ได้รักมันแล้วมึงจะไปเจ็บตัวเพื่อมันทำซากอะไร เสียเวลาอ่านหนังสือกู”
“โต๊ะไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ” เจ้ายื่นมือมาจับมือผม คงไม่ค่อยแน่ใจความรู้สึกผมเท่าไหร่
“ไม่เลย มีแต่โล่งใจ หมดปัญหาเรื่องที่ก้องมันเอาแต่ตามจนพี่เหนือโมโห”
“แต่มึงโดนมันหลอก มันจะงาบผัวมึงด้วย”
“ถ้ามันงาบได้กูคงร้องไห้ให้มึงปลอบไปแล้วเดซี่ กูอาจกระโดดทึ้งหนังหัวมันไปแล้วก็ได้ กูก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่นี่มันงาบไม่ได้
กูจะเต้นทำไมวะ เจ็บใจนิดเดียวเสือกถ่ายรูปสวยกว่ากูแล้วมาหลอกให้กูสอนแต่แลกกับที่มันช่วยกูทำงานล่กล่กถือว่าหายกัน”
“เหี้ยโต๊ะ กูไม่โกรธมันแล้ว กูโกรธมึงทำกูอารมณ์ค้าง มึงเลี้ยงข้าวเย็นกูด้วย”
“อารมณ์ค้างมึงก็ไปหาพี่ทัช ไม่ใช่มาแดกตังค์กู เข้าใจ๊”
“เข้าใจ” ผมล่ะชอบจริงๆ เวลาเพื่อนๆ ประสานเสียงกัน โดยเฉพาะเวลาตอบรับไม่แดกตังค์ผมนี่แหล่ะเพราะที่สุด
ผมไม่กังวลสักนิดเรื่องของก้อง ผมไม่กลัวคนที่เหมือนผม ผมกลัวคนที่แตกต่าง มากกว่า
ถ้าพี่เหนือกินอะไรจนเบื่อแล้วจะอยากกินของเดิมอีกทำไม
ถ้าแค่นี้คิดไม่ได้ก็ไม่ควรพูดว่าเหมือนผม
..............................................................................
“พี่เหนือ!!”
“ทำไมมายืนตรงนี้ครับ พี่โต๊ะบอกเรื่องผมใช่ไหม ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันครับ อยู่ๆ พี่โต๊ะก็หึงผมขึ้นมา ผมไม่ได้ทำอะไรเลย”
“อ๊อก..”
“พี่..พี่เหนือ ป..ปล่อย ผมหายใจไม่ออก”
สองมือพยายามแกะมือที่อยู่รอบคอออก แต่แรงบีบมีแต่จะเพิ่มมากขึ้น
“อย่าเข้าใกล้ ให้โต๊ะรำคาญใจอีก”
“อ๊อก..”
“เข้าใจไหม”
ทันทีที่มือแกร่งปล่อยออก ร่างเล็กๆ ก็รูดลงไปกองกับพื้น
“แค่นี้เหรอวะ ลากกูมาเสียเวลาโคตร”
“แค่นี้”
“สักยกน่า กระดูกอ่อนแบบนี้สามนาทีก็พอ”
“อย่า!! ไม่ต้อง”
“กูไม่อยากให้โต๊ะโกรธ”"ไอ้เหี้ย!! กลัวเมียสัส"
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
ตอนนี้ไม่มีหวาน ไม่มีฟิน ไม่มีตลกนะคะ มีแต่คนเท่านั้น ^^
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: ｡❤ STALKER แอบ.หลง.รัก ❤｡END [แจ้งข่าว] 27/10/16 ✿ P.131 (อ่าน 1336522 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก