ตอนที่ 22 : ค่อยๆ เป็นไป“ใช่โรมหรือเปล่า” เสียงสองสาวที่นั่งเตียงสระน้ำถัดจากเสือไปกระซิบกระซาบกันอย่างตื่นเต้น เสือเหลือบตามอง
ก็พบว่ารเมศกำลังเดินตรงมา วันนี้พวกเขาจะเดินทางกลับกรุงเทพฯ ช่วงบ่าย ทินภัทรจึงออกความเห็นว่าให้พักผ่อนอยู่ใน
รีสอร์ทจะได้ไม่เหนื่อยเกินไป
เสือเป็นคนแรกที่ลงมาถึงสระน้ำในร่ม ตามด้วยทินภัทรไออุ่นและลูกหมูซึ่งตอนนี้ลงไปลอยคอเล่นในน้ำเรียบร้อยแล้ว
สามคนพ่อแม่ลูก เหลือแต่เขาที่นอนพักอยู่บนเตียงสระน้ำจิบเครื่องดื่มเย็นๆ สบายใจ
“เฮ้ยแก นั่นยุ้ยที่เป็นนางแบบหรือเปล่า มาด้วยกันเหรอ”
“แอบคบกันหรือวะ”
“ไม่น่าใช่นะแก มาทำงานกันหรือเปล่า ผู้หญิงแก่กว่าตั้งเยอะ คบกันก็เอามาทำแม่แล้วไม่ใช่แฟนหรอก”
เสียงหัวเราะคิกคักทำเอาเสือสะดุ้งเฮือก แก่กว่าแล้วยังไงวะ เด็กนรกนั่นหน้าเด็กตายล่ะ
“ลุง บอกให้รอทำไมลงมาก่อน” รเมศทิ้งตัวลงนั่งที่ปลายเตียงของเสือ เขาเข้าห้องน้ำแป๊บเดียวออกมาก็ไม่เจอแล้ว
“ใครเป็นลุงนาย” เสือที่เพิ่งเจ็บจี๊ดเพราะคำว่าแก่กว่าเยอะของขึ้นทันทีเมื่อถูกเจ้าตัวตอกย้ำด้วยคำว่าลุง
“ไข้ขึ้นหรือเปล่าลุง ปล่อยให้เรียกตั้งนานมาของขึ้นอะไรตอนนี้” รเมศเอื้อมมือไปแตะหน้าผากของเสือที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่
บนเตียง
เสือเหลือบตามองสองสาวที่หยุดเม้าท์กันตั้งแต่รเมศเดินเข้ามาใกล้ แต่สายตายังมองมาอย่างสอดรู้สอดเห็น จนเสือต้อง
รีบปัดมือของรเมศออก
“เก้าอี้ตรงโน้นว่าง” เสือชี้มือไปทางที่ชลธรและลดารัตน์เพิ่งเดินไปนั่ง
“ทำไมลุงไม่จองเผื่อ”
“ธุระไม่ใช่” เสือก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงหงุดหงิดขนาดนี้ แต่มองอะไรมันก็ขวางหูขวางตาไปหมด
“งอนอะไรลุง หรือโกรธที่เมื่อคืนปล่อยให้พัก” เสือตาแทบถลนออกมาจากเบ้า ถึงจะมั่นใจว่าไม่มีใครได้ยินเพราะไอ้เด็ก
นรกโน้มตัวลงมากระซิบก็เถอะ
“ไม่รู้ตัวเลยเหรอว่าเป็นเป้าสายตา ขยับออกไป” เสือพูดลอดไรฟันให้ได้ยินกันแค่สองคน
“ใครแคร์ ผมไม่แคร์” รเมศยักไหล่ ไม่มีทีท่าจะขยับออกห่างเสือ
“แต่ฉันแคร์” เสือผลักรเมศออก เป็นจังหวะเดียวกับสองสาวเตียงข้างๆ ลุกเดินเข้ามาหา
“ขอโทษนะคะ ขอถ่ายรูปด้วยได้ไหมคะ”
“ได้ครับ” รเมศจำใจต้องถอยห่างจากลุงขี้โมโห สองสาวรีบเข้ายืนขนาบข้างทันทีที่รเมศลุกขึ้นยืน
“รบกวนช่วยถ่ายรูปให้หน่อยได้ไหมคะ” หนึ่งในสองหันมาถามเสือพร้อมส่งกล้องในมือให้ เสือขยับตัวขึ้นนั่งตัวตรง
ก่อนยกกล้องขึ้นแนบตา ความรู้สึกจี๊ดๆ ในอกมันคืออะไร เขาควรอิจฉารเมศที่ได้ถ่ายรูปกับสองสาวทรงโต ที่กำลังแข่งกันเอา
ส้มโอมาเบียดแนบชิดกับแขนของผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงกลาง แต่มันดันไม่ได้รู้สึกอย่างนั้น เขาหงุดหงิด ไม่พอใจ
โดยเฉพาะเมื่อเห็นรอยยิ้มของรเมศ
“นี่ครับ” เสือส่งกล้องคืนให้สองสาว ที่รับไปและกล่าวขอบคุณเขาตามมารยาท
“โรมพักที่นี่เหรอคะ”
“ครับ” ใครว่าเสือสนใจฟัง ไม่สักนิด มันเข้าหูเขาเอง
“พวกเรามาเที่ยวกันแค่สองคน ถ้าไม่รังเกียจแวะมาแจมได้นะคะ” เสียงไม่เท่าไหร่แต่สายตาเชิญชวนนั่นบอกให้รู้ว่า
อยากให้แจมอะไร
“ขอบคุณครับ แต่ผมกำลังจะกลับวันนี้แล้ว” ถ้าไม่กลับคงรีบไปหาถึงห้อง เสือคิดถ้อยคำเหล่านี้อยู่ในใจ
“ว้า เสียดายจังเลยค่ะ ถ้าอย่างนั้นเที่ยงนี้ล่ะคะ ขอพวกเราเลี้ยงข้าวได้ไหม”
“ผมไม่สะดวก ขอบคุณที่ชวนครับ ลุงพี่ธรเรียกไปกันเถอะ” รเมศส่งมือให้คนที่นอนหลับตาอยู่บนเตียง
“ลุงจะลุกดีๆ หรือให้แบกไป” เสียงกระซิบเบาๆ นั่นทำเอาเสือรีบลุกพรวดเก็บข้าวเก็บของที่วางไว้ข้างเตียงแทบไม่ทัน
“ขอตัวนะครับ” รเมศหันไปยิ้มให้กับสองสาวที่ยังยืนอยู่ไม่ยอมขยับ เราลากแขนลุงขี้โมโหให้เดินตาม
“ไม่ไปกับสาวๆ ล่ะ ท่าทางน่าฟัดใช่ย่อย”
“อยากฟัดเหรอ” รเมศหยุดเดินหันไปมองหน้าคนที่เดินตามมาข้างหลัง
“ก็น่าสน” ถ้าเป็นเมื่อก่อนเสือคงอยากลองสักตั้ง หุ่นแบบนี้เห็นแล้วอดใจไม่ไหว เดี๋ยวนะเมื่อก่อนเหรอ ไม่ใช่มันต้องเดี๋ยวนี้
ด้วยสิ เสือถึงกับออกอาการเมื่อสะดุดความคิดของตัวเอง
“มีแรงแล้วก็ไม่บอกงั้นกลับห้อง ไม่ต้องว่ายน้ำมันแล้วทำอย่างอื่นก็ออกกำลังเหมือนกัน”
“ไปตายอดตายอยากมาจากไหนหะ” ไอ้เด็กบ้านี่ไม่คิดจะพักผ่อนบ้างหรือไง
“ใครเริ่มก่อนครับ ไม่ใช่ผมนะลุงต่างหากที่อดใจไม่ไหว” เสือหน้าร้อนผ่าวเมื่อต้องยอมรับความจริงว่าเขาเป็นคน
เข้าหารเมศก่อน
“รู้ตัวไหมว่าลุงโคตรยั่ว”
“ไอ้..”
“ลุงเฉือ” เสือไม่ทันตั้งหลังถึงกับเซไปชนเข้ากับรเมศ เมื่อลูกหมูตัวกลมวิ่งโถมเข้าหา เขาต้องรีบจับหมูน้อยเอาไว้
พร้อมๆ กับที่รเมศต้องช่วยกอดประคองเขาเอาไว้อีกต่อ
“ลูกหมูระวังหน่อยครับเดี๋ยวล้ม” เสือต้องรีบเตือน เขากลัวลูกหมูทะเลลื่นเพราะยังเปียกไปทั้งตัว
“โทษทีครับพี่เสือผมจับไม่ทัน” ไออุ่นเข้ามาอุ้มลูกหมูทะเลออกจากขาของเสือ
“สนุกไหมครับลูกหมู” รเมศถามหลานชายที่เล่นน้ำจนตัวซีด
“ฉาหนุกคับ”
“นี่จะไม่ยอมขึ้นท่าเดียว ต้องดุกันถึงจะยอมฟัง”
“ม่ายช้าย พี่ทะเลเด็กดี อายอุ่นม่ายต้องดุ” เด็กชายทะเลยกมือสองข้างจับแก้มอาอุ่น ก่อนหอมซ้ายหมอขวาเอาใจ
“ฮ่าๆ คับเด็กดีของอาอุ่น แต่คราวหลังพูดครั้งเดียวต้องฟังนะครับ”
“คับ”
“โอ๊ย พี่อยากทำอย่างลูกบ้างจัง” เสียงโอดโอยของทินภัทรทำเอาเสือหลุดขำ เรื่องแบบนี้ต้องยกให้จริงๆ รุ่นน้องเขาไม่มี
ทางตามทัน
“ทำเยย” ลูกหมูทะเลเอ่ยปากอนุญาต แถมจับแก้มไออุ่นไว้ให้ด้วย
“จุ๊บเยย” ว่าแล้วลูกหมูก็สาธิตโดยการเอาปากเปียกๆ แปะลงไปบนแก้มของไออุ่น
“อย่านะครับพี่ทิน” ไออุ่นก้าวถอยหลังเมื่อทินภัทรเดินเข้าหา
หมับ ไออุ่นถอนใจโล่งอก ทีแท้ทินภัทรก็รับลูกหมูไปอุ้มเองเท่านั้น เขานึกว่าจะบ้าจี้ตามลูกชายเสียอีก
“ถอนใจโล่งอกหรือเสียดาย” เสือเดินเข้าประชิดไออุ่น รั้งแขนไว้ให้เดินรั้งท้าย
“โล่งอกสิครับพี่เสือใครจะไปเสียดายเล่า”
“อุ่นไงเสียดาย” เสือหัวเราะถูกใจที่ได้แกล้งรุ่นน้องให้หน้าแดงเล่น ก่อนโอบมือไปรอบไหล่เล็ก ดึงให้ออกเดินไปพร้อมๆ กัน
“ตกลงฟ้าจะไม่ลงมาใช่ไหมอุ่น”
“ใช่ครับ บอกว่าอยากพักอยู่ในห้อง”
“อืม อุ่นมีเวลาก็หาโอกาสคุยกับฟ้าหน่อยนะ พี่ว่ามันดูแปลกๆ ฟ้ามาเที่ยวนี้ไม่เหมือนเดิมเลย” ไออุ่นถึงกับถอนใจเมื่อพูด
ถึงเรื่องญาดา
“ครับพี่เสือ ผมก็กะไว้แล้วว่ากลับไปจะคุย”
“ดีแล้ว อย่าปล่อยให้คิดอะไรคนเดียว” เสือจะพูดเองก็ไม่ดี หนึ่งเขาไม่สนิทเท่าไออุ่น สองเขาเป็นผู้ชาย เรื่องนี้ค่อนข้าง
ละเอียดอ่อน โดยเฉพาะเมื่อเกิดขึ้นจากความพลั้งเผลอ
++++++++++++++++++++++++++++
“เลิกกันแล้วเหรอ” เสียงทักเป็นของญาดาที่ในที่สุดก็ตามลงมา
“ยังครับ” รเมศลุกจากเตียงที่นั่งอยู่เพื่อให้ญาดานั่งแทนที่ เขาย้ายไปนั่งเตียงเดียวกับเสือ ที่อีกฝ่ายก็ยอมขยับให้แต่โดยดี
เพราะไม่มีที่ว่างเหลือแล้ว
“อุ่นว่ายน้ำด้วยกันสิ” ญาดาถอดเสื้อคลุมว่ายน้ำออก เธอใส่บิกินี่สีแดงสดขับผิวขาวให้ดูเด่นขึ้น
“พี่ฟ้าสนใจเป็นนางแบบไหมครับ ผมแนะนำให้ได้นะครับ หุ่นแบบนี้กินขาด” รเมศพูดด้วยความชื่นชม
“จะขโมยเลขาถามเจ้านายหรือยังโรม” ชลธรรู้อยู่แล้วว่าอย่างเลขาเขาเป็นนางแบบได้สบาย แต่ญาดาไม่เคยสนใจ
“ก็น่าลองนะครับ อย่างพี่ฟ้ารุ่งแน่ ใช่ไหมครับคุณยุ้ย”
“มั้งคะ” ลดารัตน์ตอบแบบขอไปที เธอไม่อยากชมญาดาและไม่ชอบหน้าขึ้นทุกขณะ ไหนบอกว่าไม่อยากลงมา ตั้งใจทำให้
ตัวเองเด่นชัดๆ
“เสียใจด้วยโรม ฟ้าฉีกนามบัตรโมเดลลิ่งทิ้งไปหลายใบแล้ว คุณไม่ทิ้งผมหรอกใช่ไหมฟ้า” ชลธรส่งยิ้มให้กับเลขานุการ
ที่รู้ใจเขามากที่สุดตั้งแต่เคยมีมา
“ก็ถ้าคุณฟ้าทิ้ง ยุ้ยมาทำแทนให้ก็ได้นะคะ เห็นอย่างนี้ยุ้ยเก่งเรื่องธุรกิจเหมือนกันนะคะ” ลดารัตน์ที่นั่งเตียงเดียวกับชลธร
อยู่แล้ว ขยับเข้าไปใกล้อีกนิดเรียกว่าแทบจะขึ้นไปนั่งเกยตักกันอยู่แล้ว เธอเขี่ยนิ้วเล่นไปมาบนแขนของชลธร
“ไม่แน่นะ โรมอาจจะได้รับโทรศัพท์พี่ในเร็ววันนี้ ยังไงก็ฝากตัวไว้ก่อน ชักเบื่อๆ งานประจำ คงไม่ว่ากันนะคะคุณธร”
“ไม่ว่าแต่ไม่อนุมัติ” คำตอบของชลธรทำเอาลดารัตน์คอแข็ง เธอสบตาญาดาที่มองมาอย่างท้าทาย ผู้หญิงคนนี้คิดจะเป็น
ปฏิปักษ์กับเธอ
“ธรจะขวางคุณฟ้าไปทำไมคะ ผู้หญิงเราก็ชอบเรื่องสวยๆ งามๆ มากกว่า ใครจะอยากมานั่งทำงานหลังขดหลังแข็ง”
ลาดรัตน์พยายามหาทางกำจัดญาดา ผู้หญิงคนนี้สวยเกินกว่าที่เธอจะมองข้าม
“ยุ้ยอย่าออกความคิดเห็นเลยครับ เรื่องบางเรื่องคุณก็ไม่ควรเข้ามายุ่ง” น้ำเสียงเย็นๆ ถึงแม้ใบหน้าจะยังมีรอยยิ้ม
ทำให้ลาดรัตน์รู้ตัวว่าวันนี้เธอเดินหมากผิดเสียแล้ว จึงเสหัวเราะพร้อมกับพูดกลบเกลื่อน
“แหม ยุ้ยก็แค่ชื่นชมความสวยของคุณฟ้าเท่านั้นเองค่ะ ไม่ก้าวก่ายเรื่องงานคุณหรอก”
“ดีแล้วครับ” เมื่อเจอคำตอกย้ำอีกครั้ง ลดารัตน์จึงหุบปากเงียบ มีเพียงดวงตาที่ฉายแววไม่เป็นมิตรออกมา เห็นทีเธอ
คงปล่อยเรื่องนี้ไว้ไม่ได้แล้ว
++++++++++++++++++++++++++++
“เป็นอะไรหรือเปล่าอุ่น” ทินภัทรถามไออุ่นเพราะตั้งแต่ขึ้นห้องพักมา ไออุ่นก็เอาแต่เงียบทำท่าเหมือนคิดอะไรอยู่ตลอดเวลา
“เปล่าครับ” ไออุ่นกำลังคิดเรื่องของญาดาอยู่ แต่เขาไม่กล้าบอกทินภัทรเพราะไม่อยากเล่าเรื่องนั้น
“มีอะไรเล่าให้พี่ฟังได้นะครับ พี่กับอุ่นเราเป็นคนเดียวกันนะรู้ไหม” ทินภัทรล้มตัวลงนอนหนุนตักไออุ่น ข้างๆ เขา
มีเจ้าลูกหมูกำลังง่วนกับการถอดแขนขาหุ่นยนต์ตัวเล็กอยู่
“ใช่ที่ไหนครับ” ไออุ่นอยากจะฟาดคนชอบโมเม พูดจาเกินจริงอยู่เรื่อย
“อ้าว พี่พูดตกไปนิดเดียว แก้ใหม่ก็ได้ครับ กำลังจะเป็นคนเดียวกัน”
“โนครับ” ถ้าใช้คำว่า”กำลัง”มันก็ต้องแปลว่าเร็วๆ นี้สิ ไออุ่นฟังแล้วชักเริ่มเป็นห่วงสวัสดิภาพตัวเอง
“ไม่ใช่ก็ไม่ใช่”
“เอ๋?” ไออุ่นก้มลงมองคนที่นอนหนุนตัก ทำไมวันนี้ว่าง่ายกว่าที่คิด
“พี่ใช้คำผิดจริงๆ นั่นแหละ ไม่ใช่คนเดียวกันแต่เป็นครอบครัวเดียวกัน” พอเจอคำนี้เข้าไปกับสายตาจริงจังที่มองมา
ทำเอาไออุ่นปฏิเสธไม่ออก
“ครอบครับของเรามีพี่ ไออุ่นกับทะเล เราจะอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวเดียวกัน”
“อาวอาว” ลูกหมูทะเลเลิกเล่น ปีนขึ้นมานั่งบนตัวทินภัทรส่งยิ้มหวานให้ไออุ่น
“พี่ทะเล อายอุ่น แด๊ด ลักเยย”
“ฮ่าๆ” ไออุ่นอดหัวเราะไม่ได้กับคำว่ารักเลยที่ลูกหมูทะเลพูด ไม่รู้ว่าไปจำมาจากไหน
“รักมากไหมครับ” ไออุ่นช่วยจับประคองลูกหมูทะเลเอาไว้ กลัวตกลงไปจากตัวของทินภัทร
“ที่ฉุด”
“อาอุ่นก็รักลูกหมูทะเลที่สุดครับ ” ไออุ่นดึงแก้มกลมเบาๆ ก่อนหอมแก้มนุ่มให้รางวัลคนเก่ง
“อ้าวอย่างนี้ไม่ได้การ” ทินภัทรจับลูกหมูทะเลลงจากตัวก่อนลุกขึ้นนั่ง เขาหันแก้มด้านขวาเข้าหาไออุ่น
“พี่บ้างสิครับ” ทินภัทรป่องแก้มรอคอยรางวัล
“ได้ครับ”
“โอ๊ย!” ทินภัทรร้องลั่นเมื่อไออุ่นบิดแก้มเขาจนเป็นวงกลม
“อุ่นคร้าบ ปล่อยก่อน พี่เจ็บ” ทินภัทรต้องรีบรวบมือของไออุ่นออก เมื่ออีกฝ่ายบิดแก้มเขาอย่างเมามัน
“คิกคิก อาวอีก อาวอีก” ลูกหมูทะเลตบมือชอบใจ ส่งเสียงเชียร์อาอุ่น
“ทะเลคอยนับนะครับ อาอุ่นจะชนะพ่อทินแล้ว” ไออุ่นผลักทินภัทรลงนอน ก่อนตามขึ้นมานั่งทับบนต้นขา
ใช้มือกดบ่าทินภัทรไว้ทั้งสองข้าง
“หนึ่ง ฉอง ฉาม” ลูกหมูทะเลรีบนับอย่างรู้หน้าที่
“เย้ๆ อายอุ่นชานะ” ไออุ่นจับมือลูกหมูทะเลมาแตะ เป็นการแทคทีม
“ต่อไปห้ามแหยมกับเราสองคนนะครับ” ไออุ่นขู่คนที่นอนราบอยู่กับเตียง
“ห้ามเยย ห้ามเยย” แหยมคืออะไรลูกหมูทะเลไม่รู้ แต่ถ้าอาอุ่นห้ามแด๊ดก็ห้ามทำ
“มันห้ามไม่ได้นะสิอุ่น”
“กล้าหือเหรอครับ” ไออุ่นทุบกำปั้นลงบนอกของทินภัทรเบาๆ
“พี่ไม่กล้าหือกับอุ่นหรอกครับ แต่อย่างอื่นมันกำลังจะหือ ขืนอุ่นไม่ลุกขึ้นพี่คงห้ามไม่ได้แล้ว”
ไออุ่นดีดตัวออกอย่างรวดเร็ว ใบหน้าแดงซ่านจนลูกหมูทะเลที่ยังกระโดดโลดเต้นไปรอบๆด้วยความดีใจถึงกับงง
“อายอุ่นเป็นลาย” ลูกหมูทะเลเข้ามากอดคอไออุ่น
“ปะ..เปล่าครับ” ไออุ่นพยายามบังคับใจให้นิ่งแต่มันเอาแต่เต้นโครมคราม หน้าของเขาก็ไม่ยอมหายแดง
“อู้ แดงๆ”
“แด๊ด อายอุ่นไม่ฉาะบายอีกแย้ว” เด็กชายทะเลรีบไปดึงแขนพ่อให้ลุกขึ้นมาดูอาอุ่นของเขา
“อาอุ่นออกแรงมากไปน่ะ ลูกหมูไปนังเล่นหุ่นยนต์ต่อดีกว่าครับ ให้อาอุ่นพักแป๊บนึง” ทินภัทรพูดกับลูกชายแต่ส่งสายตา
กรุ่มกริ่มมาให้ไออุ่น
“คับ” ลูกหมูทะเลเชื่อฟังเป็นอย่างดี กลับไปนั่งเล่นหุ่นยนต์ที่วางอยู่ตามเดิม
“อายอุ่นของลูกหมูเป็นอะไรครับ” ทินภัทรทำเสียงยานคางเลียนแบบลูกชาย
“ใครเป็นอะไรครับ ผมเล่นจนเหนื่อยหรอก” ทินภัทรใช้อ้างกับลูกหมูได้ เขาก็จะใช้อ้างกับทินภัทรบ้าง
“ยังไม่ทันได้ทำอะไรเหนื่อยซะแล้ว สงสัยต้องพาไปออกกำลังกายเยอะๆ ต่อไปจะได้สู้ไหว”
“พี่ทิน”
“พี่พูดอะไรผิดหรือครับ ก็อุ่นบอกพี่เองว่าเล่นจนเหนื่อย พี่เลยเป็นห่วง” ทินภัทรทำหน้าซื่อตาใสใส่ไออุ่น
จนเขาอดขำไม่ได้ หลุดหัวเราะออกมาในที่สุด
“บ๊องไปใหญ่แล้วนะครับพี่ทิน”
“สบายใจขึ้นหรือยังครับ” ทินภัทรถามเมื่อเห็นไออุ่นยิ้มได้แล้ว เขาไม่อยากเห็นไออุ่นทำหน้าเศร้ามันพลอยทำให้เขา
ไม่มีความสุขไปด้วย
“สบายใจแล้วครับ” ไออุ่นลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเขากำลังกลุ้มอยู่
“พี่อยู่ข้างอุ่นเสมอนะครับ” ทินภัทรจับมือของไออุ่นมาลูบเล่น เขาชอบที่ไออุ่นมีรอยยิ้มนิดๆ แบบนี้
“ขอบคุณครับพี่ทิน”
“ถ้าอย่างนั้นอุ่นเล่นกับลูกหมูไป เดี๋ยวพี่เก็บของให้เอง” ทินภัทรเห็นว่าใกล้เวลาเช็คเอ๊าท์แล้ว จะได้ไม่ต้องรีบร้อน
“โอเคครับ” ไออุ่นพยักหน้ารับ เขามองทินภัทรที่กำลังจะก้าวลงจากเตียง
“พี่ทินครับ”
“ครับ? ” ทินภัทรหันกลับมามองคนเรียก
จุ๊บ ไออุ่นแตะปากที่แก้มของทินภัทรเบาๆ ก่อนทำเป็นหันไปมองทางอื่น
“รักเท่ากับลูกหมูแล้วนะครับ”
“อุ่น” ทินภัทรยิ้มจนหน้าบาน เขาพยายามจะสบตากับไออุ่นให้ได้ แต่อีกฝ่ายเอาแต่ก้มมองลูกหมูไม่ยอมหันหน้ามา
แก้มที่เห็นจากด้านข้างขึ้นสีแดงเรื่อจนกลายเป็นมะเขือเทศสุก
“กลับกรุงเทพฯก่อนเถอะ น่าดู” ทินภัทรพูดลอยๆ ไออุ่นอาจจะคิดว่าเขาขู่เล่นๆ มีแต่ทินภัทรเท่านั้นที่รู้ว่า...
มันคือเรื่องจริง
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
Ps. ลงตอนต่อไปวันศ.ที่26นะคะ (พรุ่งนี้ลงมหารัก)
Ps.1 นิยายเรื่องนี้เป็นการเล่าไปตามเนื้อเรื่อง ไม่มีแยกว่าเป็นตอนของใครคนใดคนหนึ่ง
Ps.2 คู่เสือโรมยังไม่เริ่มมุ้งมิ้งนะคะ อยากรู้มุ้งมิ้งยังไงต้องติดตามต่อไป
Ps.3 หลายคนกังวลเรื่องมาม่า ขอยืนยันว่าเรื่องนี้ไม่มีดราม่าแต่ว่ามีเรื่องราวค่ะ
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: *✿ ｡Someone LOVES You ｡✿* [แจ้งข่าว] /29/03/17 ✿ P.149 (อ่าน 1260140 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก