ตอนพิเศษ 1 : 45 วัน“อาวอิก อาวอิก”
“ลูกพี่เหมาจะไม่ไหวแล้วนะครับหลังจะหักแล้ว” เหมาโอดครวญเมื่อคลานรอบบ้านเป็นรอบที่สามหรือสี่แล้วเขาไม่แน่ใจ
โดยมีลูกพี่ทะเลนั่งอยู่บนหลัง
วันนี้เขารับอาสาเป็นพี่เลี้ยงเนื่องจากเจ้านายทั้งสามและสามีไปดูความคืบหน้าการขยายร้านหลังจากผู้เช่าพื้นที่ห้องติดกัน
หมดสัญญาไป ไออุ่นไม่อยากให้เด็กชายทะเลโดนฝุ่นและสูดดมกลิ่นสีจึงนำมาฝากไว้กับเขาที่บ้าน
“พี่ทะเลลู้หมาวเก่ง”
“ไม่ต้องมาชมเลยเหมาไม่หลงกลลูกพี่หรอก” เหมาทรุดตัวลงกับพื้นรอจนลูกพี่ลงจากหลังจึงลงไปนอนแผ่หลา
“หมาว พี่ทะเลหิว” เด็กชายทะเลสะกิดลูกน้อง ยังคงคอนเซ็ปต์เล่นสนุกกินอิ่มนอนหลับตามแบบฉบับเด็กวัยกำลังโต
“ครับๆ ลูกพี่” เหมาพยุงตัวขึ้นทั้งทียังอยากนอนแผ่อยู่อย่างนั้นอีกสักชั่วโมง วันนี้หมอกไม่อยู่ออกไปกับเพื่อน เขาจึงต้อง
ทำเองทุกหน้าที ดีที่ไออุ่นทำอาหารมาไว้ให้แล้ว
“หมาวคนมา หมาวคนมา” ลูกพี่ทะเลวิ่งตุ๊บตั๊บเข้ามาหาในห้องครัว เมื่อได้ยินเสียงกริ่งหน้าประตูบ้าน
“ใครหว่า” เหมาเลิกคิ้วด้วยความสงสัย ไออุ่นเพิ่งไปได้ไม่นานไม่น่าจะกลับมาเร็ว หมอกไปทั้งวันเหมือนกัน เขารีบเช็ดมือ
ก่อนเดินเร็วๆ เพื่อออกไปดู
“อ้าว คุณธันมายังไงครับไม่เห็นโทรมาบอกผมเลย” เหมาเปิดประตูบ้านให้ธันวาเข้ามา
“อาทาน” ลูกพี่ทะเลตบมือแปะๆ ด้วยความดีใจเมื่อเห็นคนคุ้นหน้า
“รู้อยู่แล้วว่าอยู่เลยไม่ได้โทรมา ว่าไงครับลูกหมูสวัสดีอาธันหรือยัง” ธันวายกมือขึ้นลูบหัวเด็กชายทะเล
“ซาหวัดดีคับ” ลูกหมูทะเลยกมือขึ้นไหว้ก่อนก้มศีรษะลงต่ำตามที่คุณครูสอนไว้ เป็นภาพที่น่ารักน่าชัง
“สวัสดีครับ” ธันวาสวัสดีตอนหลานชาย ก่อนส่งถุงที่อยู่ในมือให้กับเหมา
“ซื้อมาอีกแล้วของเก่ายังไม่หมดเลยครับ” เหมามองผลไม้ในถุง ตั้งแต่สนิทกับธันวาเขากับหมอกแทบไม่ต้องซื้ออะไรเข้า
บ้านเพราะธันวาซื้อหามาให้หมด เกือบทุกวันเหมาจะเจอธันวาหลังเลิกงาน ทานข้าวและเรียนภาษากันที่บ้านหลังนี้ เว้น
เฉพาะวันที่ธันวามีธุระหรือเหมามีนัดกับเพื่อนซึ่งไม่บ่อยนัก
“เห็นมันน่าทานดี” ธันวาไม่อยากบอกว่าเดี๋ยวนี้เขาเห็นอะไรเป็นต้องนึกถึงแต่เด็กแสบ อันนั้นน่าจะชอบอันนี้ดีต่อสุขภาพ
อยากให้ได้ทาน จึงมีของติดมือมาด้วยเสมอ
“หมาว พี่ทะเลกินด้ายยาง” ลูกพี่ทะเลสะกิดลูกน้องเหมา เสียงท้องกลมๆ ร้องจ๊อกๆ เหมาถึงนึกได้ว่าเมื่อกี้เขาอุ่นอาหาร
ให้ลูกพี่ทะเลอยู่
“ฉิบหาย!!” เหมาลืมตัวตะโกนเสียงดังลั่น ก่อนโกยอ้าวกลับเข้าห้องครัวด้วยความรวดเร็ว
“อาทาน หมาวทำอาลายหายเหลอ” ลูกพี่ทะเลทำตาปริบๆ มองตามลูกน้องก่อนหันมามองหน้าอาธันด้วยความสงสัย
“ฮ่าๆ อาก็ไม่รู้เหมือนกันครับ เราเข้าไปดูกันเถอะ” ธันวาก้มตัวลงอุ้มลูกหมูทะเลขึ้นก่อนเดินตามเข้าไปในห้องครัว
ภาพที่เห็นคือกลุ่มควันสีขาวลอยคลุ้ง ในกระทะมีบางอย่างที่ไม่สามารถระบุจากสภาพได้ว่ามันคืออะไร
“หมาว อาลายหาย” ลูกพี่ทะเลยังไม่หายสงสัยเพราะยังไม่ได้รับคำตอบ
“หือ? อะไรหายหรือครับลูกพี่” เหมาสาละวนอยู่กับการกำจัดกลุ่มควันจึงไม่ได้หันไปให้ความสนใจกับลูกพี่มากนะ
“เมื่อกี้งาย ฉิบหาย” ลูกพี่ทะเลพูดชัดเต็มเสียง ทำเอาลูกน้องเหมาชะงักมือที่กำลังปัดควันไปมา หน้าซีดเป็นไก่ต้ม
“อะ..อะไรนะครับ” เหมารู้ตัวแล้วว่าคอกำลังจะขึ้นเขียง ถ้าลูกพี่ทะเลพูดคำนี้ให้บรรดาเจ้านายเขาได้ยิน ไม่แคล้วต้องจบ
ชีวิตลงวันนี้แน่ๆ
“หมาวบอก..ฉิบหาย” อื้อหือชัดเข้าไปอีก ชัดเจนตรงเหมาเป็นคนบอกนี่แหละ งานนี้เขาไม่ตายก็คงเลี้ยงไม่โต ในหัวจึง
พยายามคิดหาทางเอาตัวรอด
“คุณธัน” เหมาหันไปส่งสายตาอ้อนวอนขอความเมตตาจากธันวา เพื่อคลี่คลายสถานการณ์ดังกล่าว เขาไม่ชินกับการแปล
คำศัพท์ให้ลูกพี่ทะเลฟังความสามารถนั้นเป็นของไออุ่นโดยเฉพาะ
“คำที่พี่เหมาพูดเป็นคำไม่สุภาพ เหมือนกับคำว่าปากเสียที่อาอุ่นห้ามทะเลพูดไงครับ” ธันวาอธิบายตรงๆ เขาไม่อ้อมค้อม
และไม่ใช้วิธีหลอกเด็ก
“ทะเลห้ามจำเอาไปพูดนะครับ พี่เหมาเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีอย่าเลียนแบบ”
“อู้” ลูกหมูทะเลทำตาโต หันไปยกมือทำท่าขู่จะตีลูกน้องเหมา
“ห้ามพูดม่ายเพาะ พี่ทะเลตีเปี๊ยะเปี๊ยะเลย”
“คุณธันนน” เหมาลากเสียงยาวปากยื่นเป็นเป็ด เผลอทำน้ำเสียงงอนออกไป
“ผิดก็ต้องรับห้ามแก้ตัว”
“ครับๆ ลูกน้องเหมาผิดไปแล้วต่อไปจะไม่พูดอีกแล้ว ตีปากเลย” เหมาตบปากเบาๆ สองทีเป็นการลงโทษตัวเอง
“ว่าแต่จะเอาอะไรให้ลูกพี่ทะเลกินล่ะทีนี้” เหมามองอาหารในกระทะอย่างสิ้นหวัง เขาเปิดไฟไว้แรงเพราะต้องการ
ให้ร้อนเร็ว ลูกพี่จะได้ไม่ต้องทนหิวนานตอนนี้เลยกลายเป็นไม่มีอะไรให้กินแทน
“ในกระทะคืออะไร”
“ครีมซอสคาโบนาร่าครับ พี่อุ่นทำใส่กล่องมาให้ ผมเทอุ่นที่เดียวหมดกล่องเลย เหลือแต่เส้นที่ไม่ไหม้”
“ถ้าอย่างนั้นก็ทำใหม่ ไม่นานหรอก”
“ผมทำไม่เป็น” เหมาส่ายหน้าประกอบคำพูด อาหารฝรั่งเขาทำเป็นที่ไหน
“ฉันทำเอง นายหาอะไรให้ทะเลรองท้องก่อน” ธันวาถอดนาฬิกาออกวาง เขาพับแขนเสื้อเชิ้ตขึ้นมองหาผ้ากันเปื้อน
“คุณธันจะเอาอะไรครับ”
“ผ้ากันเปื้อนอยู่ไหน”
“ไม่มีครับ”
“ไม่มี? แล้วนายกับหมอกทำอาหารกันยังไง”
“ก็ทำอย่างนี้แหละครับ หรือคุณธันบอกแล้วให้ผมทำแทนให้ก็ได้นะครับ” เหมาชี้เสื้อผ้าตัวเองให้ดู เขาเห็นไออุ่นกับญาดา
ชอบใส่ แต่ไม่เห็นจำเป็นเลยที่บ้านเขาก็ทำกันแบบนี้ไม่เปื้อนหรอก
“ไม่เป็นไร” ธันวาเดินไปล้างมือ เขาหยิบส่วนผสมที่ต้องใช้ออกมา ดีที่ญาดามีเครื่องปรุงอาหารฝรั่งอยู่ครบจึงสามารถลง
มือทำได้เลย
“คุณธันตอนทำอาหารดูเท่ไปเลยนะครับ” ธันวาเหลือบตาขึ้นมองคนพูด เหมานั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์บาร์กับทะเล ลูกหมูตัว
กลมนั่งตักเค้กกินอย่างเอร็ดอร่อย
“ก็เหมือนๆ คนอื่น”
“ไม่เหมือนครับ ถ้าผมทำคงเหมือนทำกับข้าวอยู่ตามบ้าน คุณธันทำอย่างกับเป็นเชฟอยู่ในรายการอาหาร”
“ฉันจะถือว่าเป็นคำชม”
“ชมสิครับ ใช่ไหมครับลูกพี่อาธันหล่อเนอะ”
“พี่ทะเลก๊ะหล่อ” ลูกหมูทะเลเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มจนตาหยี ช็อคโกแลตเลอะไปถึงแก้ม
“หล่อมากครับ หล่อยันแก้มเลย” เหมาหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดคราบออกจากใบหน้าของลูกพี่
“แล้วเหมาล่ะหล่อไหม” ลูกน้องเหมาเตรียมรับคำชมจากลูกพี่เต็มที่ แต่ลูกพี่ดันส่ายหน้าแรงๆ
“ม่ายลู้”
“อ้าว ทำไมเป็นอย่างนั้นล่ะครับ อาธันก็หล่อ ลูกพี่ก็หล่อ เหมาก็ต้องหล่อสิ”
“ม่ายลู้” เมื่อตัดสินใจไม่ได้ ลูกพี่ทะเลจึงยืนยันว่าไม่รู้เอาไว้ก่อน
“หึหึ อย่าไปถามให้ลำบากเด็กโกหกไม่เป็น”
“เหอะ ใช่สิผมไม่หล่ออย่างคุณธันนี่ถึงไม่มีคนมาสนใจ” มันน่าเจ็บใจจริงๆ เป็นเพราะเดี๋ยวนี้เขาไปไหนมาไหนกับธันวา
บ่อย สาวๆ เลยมองไม่เห็นเขา มองข้ามไปหาธันวากันทั้งนั้นมันน่าน้อยใจนัก
“อยากให้คนสนใจไปทำไม” ธันวาถามเหมาด้วยน้ำเสียงจริงจังจนเหมาไม่กล้าเล่นต่อ โดยเฉพาะสายตาดุๆ ที่จ้องมองมา
ทำเอาเขาหยุดชะงัก ยิ้มกว้างค้างก่อนจะรีบหุบปากลง
“อาทาน”
“ครับทะเล” ธันวาเบือนสายตาจากเหมาไปหาเด็กชายทะเลที่นั่งอยู่ข้างเหมา
“ห้ามแย่ง อย่าแย่งพี่ทะเลฉิ”
“แย่งอะไรครับ อาธันไม่ได้แย่ง” ธันวาไม่เข้าใจเรื่องที่เด็กชายพูด
“แย่งฉิ อาทานจาแย่งยูกน้อง พี่ทะเลม่ายแบ่งห้ายหลอก“ ลูกหมูทะเลกอดอก แก้มกลมป่องพองลม
“หมาวยูกน้องพี่ทะเล” ลูกหมูทะเลทำหน้าดุขู่อา ไม่ได้หรอกเดี๋ยวนี้อาธันชอบมาแย่งเล่นกับลูกน้องเหมาตลอดเลย
“ฮ่าๆ อาไม่แย่ง ทะเลเป็นลูกพี่ตามสบายครับ อาธันไม่อยากเป็นลูกพี่ของเหมา”
“อาทานยักเป็นอาลาย”
“นั่นสิครับ คุณธันอยากเป็นอะไร” เหมาแทรกขึ้นมาทันที เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ รอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ เขาก็อยากรู้
เหมือนกันว่าสิ่งที่ธันวาทำอยู่ทุกวันนี้คืออะไร
เหมากับธันวาสบตากันนิ่ง ก่อนที่ชายหนุ่มร่างสูงจะหันไปให้ความสนใจกับอาหารที่ทำอยู่โดยไม่ยอมตอบคำถาม
“เสร็จแล้ว” ธันวาปิดไฟ ก่อนเริ่มตักใส่จานที่เหมาใส่เส้นสปาเก็ตตี้เตรียมไว้ให้
“เย้ๆ พี่ทะเลกิน” ลูกหมูทะเลเห็นของกินก็ลืมเลือนเรื่องที่คุยกันไปเสียสนิท เด็กชายเลิกสนใจว่าใครจะเป็นอะไร
เขาสนแต่แฮมกับเบคอนจำนวนมากที่ลอยอยู่ในจาน
“อาวอิก อาวอิก อาทานตักเยอะๆ เลย พี่ทะเลชอบ”
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“เป็นอะไร” ธันวาถามนักเรียนที่เงียบผิดปกติและดูไม่มีสมาธิในการเรียนสักเท่าไหร่ เขาถามเอาคำตอบของแบบฝึกหัด
แต่เด็กแสบกลับเอาแต่เท้าคางมองหน้าเขา
“คุณธันมาบ้านผมเกือบทุกวันเลย”
“ก็ฉันรับปากนายแล้วว่าจะสอนภาษาอังกฤษให้”
“แค่นั้นเหรอครับ”
“แล้วนายคิดว่าแค่ไหน” ธันวาวางหนังสือในมือลง ตอนนี้ทั้งบ้านเหลือเพียงเขากับเหมาสองคน ไออุ่นกับทินภัทรมารับ
ทะเลกลับไปแล้วส่วนหมอกยังไม่กลับมา
“ก็..คุณธันจูบผม” เหมากล้าพูดแต่ไม่กล้าสบตา เขาจึงก้มหน้ามองปากกาในมือแทน
“นายบอกให้ฉันฝึกให้”
“ผู้ชายเขาฝึกให้ผู้ชายที่ไหน”
“หึหึ ถ้าอย่างนั้นนายมาขอให้ฉันฝึกให้ทำไม” ธันวาตอบคำถามด้วยคำถาม เขาอยากรู้ว่าเด็กแสบคิดอะไรอยู่
“ก็คุณธันจูบผมก่อน”
“ผิด นายต่างหากที่จูบฉันก่อน”
“อันนั้นไม่นับสิครับมันเป็นอุบัติเหตุ ผมหมายถึงจูบกันจริงๆ คุณธันจูบผมก่อน”
“นายสบประมาทฉันก่อนและนายเป็นคนยกเรื่องจูบขึ้นมาเป็นของรางวัลเอง ถ้าฉันไม่รับนายก็จะหาว่าฉันไม่แน่จริงอีก”
“ช่างเถอะครับ ผมเข้าใจแล้ว” เหมาหน้างอ เขาไม่เคยได้รู้ความรู้สึกของธันวาเลยว่าที่ธันวาทำอยู่ทุกวันนี้คืออะไร
ไปรับไปส่งเขา พาไปทานข้าว พาไปดูหนัง สอนหนังสือ เป็นห่วงเป็นใย ดูแลเขาอย่างดีแต่ไม่เคยพูดเลยว่ามันคืออะไร
เห็นเขาเป็นน้องหรือเห็นเขาเป็นลูกน้อง หรือเห็นเขาเป็นมากกว่านั้น เพราะสำหรับเหมาแล้วความรู้สึกของเขามันค่อยๆ
เปลี่ยนไปในทุกๆ วัน มันพิเศษขึ้นเรื่อยๆ มีความหมายขึ้นเรื่อยๆ และมีความสุขมากขึ้นเรื่อยๆ ทุกครั้งที่ได้อยู่ด้วยกัน
“เข้าใจแล้วก็ตอบคำถามข้อนี้มา” ธันวาเคาะนิ้วลงบนหนังสือที่อยู่ตรงหน้าเหมา
“Past Perfect Tense”
“ผิด” ธันยายื่นหน้าเข้าไปจูบริมฝีปากเหมาเร็วๆ หนึ่งที ทำเอาเด็กแสบสะดุ้งเฮือก
“ตอบใหม่”
“Past...Past Simple Tense” เหมาบอกเลยว่าเขาตอบมั่ว เขาคิดอะไรไม่ออกหรอกหลังจากโดนครูจู่โจมลงโทษที่ตอบผิด
ด้วยการจูบ
“ผิด” จูบที่สองถูกทาบทับลงมาอีกครั้ง คราวนี้เนิ่นนานกว่าเดิมกว่าคุณครูจะยอมถอนปากออก
“ผม..ผมไม่รู้”
“ผิด ไม่มีคำตอบว่าไม่รู้” ครั้งที่สามธันวาไม่ยอมปล่อยง่ายๆ เขาคลอเคลียอยู่กับริมฝีปากนุ่มไม่ยอมผละออก
“เฉลยเถอะครับ” เหมายอมแพ้ความรู้ที่สะสมมาไม่รู้กระเจิดกระเจิงหายไปไหนหมด เขารู้แต่ความวาบหวามที่เพิ่งได้รับ
“คำตอบคือ Present Perfect Tense เหตุการณ์ที่ดำเนินมาถึงปัจจุบันและจะดำเนินต่อไปในอนาคต”
“เข้าใจแล้วครับ” เหมาพยักหน้าส่งๆ ถามว่าเขารู้เรื่องไหมตอบได้เลยว่าไม่เข้าหัวสักนิด
“ยกตัวอย่างเช่น I have loved you for 45 days แปลว่าฉันรักนายมา45วัน ตอนนี้ก็ยังรักและจะรักต่อไป"
“หะ!!" เหมาตาโต ใจเขาเต้นแรงราวกับมันจะทะลุออกมานอกอก
"รัก!!..รักเหรอครับ”
“ใช่ เข้าใจหรือยัง”
“หมาย..หมายถึงเข้าใจว่ารักหรือครับ”
“เข้าใจ Present Perfect Tense ที่ฉันสอน” เหมาอ้าปากค้างเริ่มจับต้นชนปลายไม่ถูก ตกลงธันวาบอกว่ารักเขาใช่ไหม
หรือไม่ใช่
“หึหึ เจ้าเด็กหัวขี้เลื่อยเอ๊ย” ธันวาจับศีรษะเหมาโยกไปมาเบาๆ ด้วยความเอ็นดู เจ้าเด็กแสบเหมือนกำลังระบบเออเร่อ
หน้าเหวอ ปากอ้า ตาโต
“คุณธันอย่าแกล้งผมสิครับ ผมยิ่งโง่ๆ อยู่” เหมาร้องโอดครวญหลังจากตั้งสติได้ หน้าเขาแดงด้วยความอาย เวลาธันวายิ้ม
ให้ด้วยสายตาอ่อนโยนแบบนี้เหมาทำอะไรไม่เคยถูก มือไม้เก้งก้างไปหมด
“เอ้า อยากรู้อะไรก็ถามมาจะตอบให้”
“ทำไมคุณธันถึงดีกับผมครับ”
“ไม่ชอบหรือ”
“คุณธันนน ไหนบอกว่าจะยอมตอบคำถามผมไงครับ”
“นายตอบคำถามฉันมาก่อนสิ แล้วฉันจะตอบนาย”
“ชอบครับ” เหมารับออกไปตรงๆ
“แล้วชอบอยู่กับฉันไหม”
“ชอบครับ” เหมางงๆ ว่าทำไมกลายเป็นเขาที่ต้องตอบคำถามแต่ก็ยอมตอบออกไปแต่โดยดี
“ชอบให้ฉันจูบหรือกอดไหม”
“ผมเคยบอกคุณธันแล้ว” เหมาขยับตัวขยุกขยิกไปมา เขาอายเกินกว่าจะนั่งอยู่นิ่งๆ ได้
“ก็แปลว่าชอบ แล้วนายชอบฉันไหม”
“ผม..ผม เอ่อ..ไอ้เทนส์เมื่อกี้มันว่ายังไงนะครับ”
“หึหึ มันบอกว่านายรักฉัน”
“ผมไม่ได้พูดสักหน่อย” เหมาหน้าแดงแล้วหน้าแดงอีก ความแสบของเขาหายไปหมดสิ้น
“ถ้าอย่างนั้นฉันจะพูดเอง I have loved you for 45 days.” ธันวากระซิบชิดริมฝีปากของเหมา
“And I'll never stop.”
“สอนภาษาอังกฤษผมอยู่ใช่ไหมครับ” เหมาไม่อยากเข้าข้างตัวเองซ้ำ ทั้งที่ในใจตอนนี้พองโตจนคับอก
“ใช่ ฉันสอนนายอยู่ และจะสอนนายเองทั้งเรียกเรียนและเรื่องของความรัก อนุญาตไหม”
เหมาสบตากับดวงตาคมเข้ม เขาโอบมือไปรอบลำคอหนาเป็นฝ่ายดึงธันวาเข้ามาจูบเสียเอง
“อนุญาตไปตั้งนานแล้วครับ ยังจะถามอีก”
“เจ้าเด็กแสบเอ๊ย”
ไม่ต้องพูดอะไรมากไปกว่านี้ ระยะเวลา 45วันที่ผ่านมา พวกเขาได้ใช้เวลาร่วมกันอย่างใกล้ชิด มันเพียงพอจะตอบหัวใจ
ตัวเองได้ว่าพวกเขารู้สึกอย่างไรต่อกัน
“คุณธันครับ”
“หือ?” ธันวาไม่อยากเสียเวลาตอบเลย เขากำลังเพลิดเพลินกับสูดดมความหอมไปทั่วใบหน้าเล็ก
“ ผมต้องเป็นรับใช่ไหมครับ”
“อะไรนะ?!!”
“ก็ถ้าเราสองคนเป็นแฟนกัน ผมสงสัยว่าผมต้องเป็นรับใช่ไหมครับ”
“เจ้าเด็กบ๊อง นายคิดอะไรของนายอยู่”
“อ่า..คุณธันไม่ได้คิดเหรอครับ แหะๆ ผมถ้าจะจินตนาการไกลไปหน่อย”
ธันวาหลุดขำออกมาหลังจากเห็นหน้าแฟนหมาดๆ ของเขากับท่าเขินประหลาดๆ นั้น บอกได้คำเดียวว่าเขาคงหาแบบนี้
ที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว เด็กบ้าอะไรทำให้เขาตกหลุมรักได้ทุกวัน
“ไม่ต้องคิด ฉันบอกแล้วว่าฉันจะสอนนายเอง”
และเพื่อไม่ให้มีคำถามแปลกๆ หลุดออกมาจากปากเล็กๆ นี่อีก ธันวาจึงจัดการปิดเสียด้วยปากของตัวเอง แบบนี้ดีกว่า
มานั่งตอบคำถามเยอะเลย
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>END<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
ไม่ค้างคากับคู่นี้แล้วนะคะ ปิดให้เป็นคู่สุดท้าย ตอนพิเศษหน้าลูกพี่ล้วนๆ ค่า
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: *✿ ｡Someone LOVES You ｡✿* [แจ้งข่าว] /29/03/17 ✿ P.149 (อ่าน 1260124 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก