┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ [ตอนพิเศษ HNY P.33]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ [ตอนพิเศษ HNY P.33]  (อ่าน 366670 ครั้ง)

ออฟไลน์ PrimYJ

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3473
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-3
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER41 P.29 [9/04/17]
«ตอบ #870 เมื่อ11-04-2017 13:42:48 »

พี่กีล์สู้ๆนะ

ออฟไลน์ beerby-witch

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 565
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +9/-2
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER41 P.29 [9/04/17]
«ตอบ #871 เมื่อ13-04-2017 04:48:25 »

อ่านทันแล้ว เป็นเรื่องที่ดีมากสนุกครบทุกรส ภาษาดี ตัวละครไม่งี่เง่า ดีมาก เพลินสุดๆ  :katai2-1:

ออฟไลน์ itsgonnabeme

  • It's me, not you.
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 263
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +9/-2
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER41 P.29 [9/04/17]
«ตอบ #872 เมื่อ15-04-2017 18:14:05 »

สู้เค้านะทั้งคู่เลย
ช่วยส่งกำลังใจไปอีกแรงนะ

ปล.ชอบเก้ามากจริงๆ #ทีมเก้า ตลอดไปปปปป

ออฟไลน์ CHESS.

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 212
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +228/-2
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER41 P.29 [9/04/17]
«ตอบ #873 เมื่อ16-04-2017 00:03:34 »

-42-

 

ถึงจะใช้เวลามากไปหน่อยแต่ผมก็ค่อยๆชินกับการทำงานหนักช้าๆ คุณท่านไม่ได้โกหกแต่อย่างใด เพราะหลังจากกลับมาผมก็ไม่ได้โดนคุณแพทตำหนิอะไร และแน่นอน...ยังทำงานหนักเหมือนเดิมด้วย

ผมได้คุยกับโซโล่น้อยลง บางทีอาจน้อยกว่าช่วงที่เขางอแงด้วยซ้ำ คุณเจย์บอกผมว่าโซโล่ตั้งใจทำงานขึ้นมาก ทั้งเรียน ทั้งทำงาน เขาดูจริงจังแล้วก็เหมือนคุณท่านมากขึ้นทุกที แต่ถึงเราจะไม่ได้คุยกันเท่าไหร่ก็ไม่เป็นปัญหา บางทีได้คุยกันอาทิตย์ละครั้งก็ถือว่าดีมากแล้ว และผมคิดว่าการได้คุยกันนานๆครั้งก็มีข้อดีอยู่บ้าง

เพราะมันทำให้รู้ว่าเวลาที่เราได้อยู่ด้วยกันมันมีค่ามากแค่ไหน

แค่ห้าหรือสิบนาทีที่ได้คุย ก็ทำให้ความรู้สึกเหนื่อยล้าเจือจางลงได้อย่างน่าประหลาด

"อีกสองวัน"ผมย้ำกับตัวเอง รู้สึกเหมือนรอยยิ้มที่มีกว้างขึ้นทุกครั้งที่นึกถึงเวลาที่เหลือน้อยลงทุกที พรุ่งนี้เป็นวันหยุดที่ผมจะได้พักผ่อนอยู่เฉยๆ และวันถัดไปก็จะได้กลับกรุงเทพแล้ว

"ไม่ต้องทำท่าดีใจขนาดนั้นก็ได้มั้ง"เบียร์ที่ยืนถือม้วนกระดาษอยู่ข้างผมทัก "หมั่นไส้คนมีความรัก"

"มึงก็มีดิ"ผมหันไปแซว เบียร์มันทำหน้าแหยง โบกมือปฏิเสธ

"ไม่ล่ะ"

ผมได้ส่ายหน้ากับความคิดของคนหวงอิสระ เบียร์มันเคยพูดตั้งแต่ปีหนึ่งว่ามีแฟนก็เหมือนมีเชือกคล้องคอ ขออยู่เป็นอิสระไปตลอดชีวิตดีกว่า

ตอนนั้นผมก็เห็นด้วยกับมันอยู่หรอก แต่ชีวิตมันไม่มีอะไรแน่นอนอยู่แล้ว ความรักจะเข้ามาตอนไหนเราก็คงบอกไม่ได้ ผมเองก็เพิ่งเข้าใจตอนที่มีหมาฮัสกี้เดินเข้ามาในชีวิตโดยไม่ทันตั้งตัวเหมือนกัน

"ใกล้แล้วว่ะ"

ผมมองตามสายตาเบียร์ ดูรีสอร์ทที่เริ่มเป็นรูปเป็นร่างชัดเจนด้วยความภูมิใจ รู้สึกดีใจที่ได้เป็นส่วนหนึ่งในการทำให้ที่นี่มาจนถึงจุดนี้ได้ ถึงผมกับเบียร์จะไม่ได้อยู่เห็นที่นี่สมบูรณ์แบบ แต่ก็ดีใจที่ได้เห็นตั้งแต่มันก่อตัวจากความว่างเปล่า

"ตอนกลับมาที่นี่อีกครั้ง เราคงไม่ได้มาในฐานะแบบนี้แล้ว"พูดแล้วก็ใจหายอยู่หน่อยๆที่การกลับมาครั้งหน้าผมจะไม่ได้มาในฐานะของพนักงานคนหนึ่งแล้ว แต่ผมก็เชื่อว่าความภูมิใจและมิตรภาพที่เกิดกับคนในทีมรวมถึงคนในบริษัทจะไม่จางหายไปตามวันเวลาแน่นอน

"ไอ้น้อง!วันนี้คุณแพทเลี้ยงนะ!"พี่ทีมงานคนหนึ่งตะโกนบอกพวกผม พอเบียร์มันหันไปตอบตกลงเขาก็กลับไปคุยกันต่อ

"ไม่ใช่เขาจะเลี้ยงกันหลังงานเสร็จเหรอวะ"ผมถามมันด้วยความสงสัย ก่อนหน้านี้คุณแพทเคยบอกอยู่ว่าจะเลี้ยง แต่นี่งานยังไม่เสร็จดีเลย ผมเลยไม่คิดว่าเขาจะเลี้ยงตั้งแต่ตอนนี้

"เห็นว่าอยากเลี้ยงเราด้วย เขาบอกว่าถ้าพวกเรากลับไปแล้วค่อยเลี้ยงทีมก็ไม่ครบดิวะ"เบียร์ว่าแล้วหันไปมองพวกพี่ๆที่กำลังทำงานกัน ผมเองก็รู้สึกไม่ต่างจากมันเท่าไหร่ รู้สึกดีใจที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของทีมนี้ ได้เข้ามาทำงานที่นี่ มันเป็นประสบการณ์ที่มีค่ามากจริงๆ

ผมมองบรรยากาศริมทะเลด้วยความรู้สึกสดชื่น การได้มาทำงานต่างจังหวัดแบบนี้ทำให้รู้สึกปลอดโปร่งไม่น้อย ยิ่งได้มาดูงานที่รีสอร์ทติดทะเลก็ยิ่งรู้สึกดีเข้าไปใหญ่ ไม่รู้จะมีโอกาสได้มาอีกตอนไหนเหมือนกัน

"ชินแล้วสิ"คุณแพทเดินมายืนอยู่ข้างๆผมแทนที่เบียร์ที่เดินไปทำงานอีกฝั่ง เขามองตรงไปทางทะเลด้วยสายตาที่ไม่ได้ดูเคร่งขรึมเหมือนช่วงแรก

"น่าจะชินแล้วครับ"ผมหัวเราะ จะบอกว่าชินกับความง่วงสะสมก็คงใช่ แต่ถ้ามีเวลาให้นอนก็นอนอยู่ดี "นี่ก็ทำงานวันสุดท้ายแล้วด้วย"

"นั่นสินะ...เจอกันอีกทีอาจเป็นผมที่ต้องฟังคำสั่งคุณแล้วล่ะมั้ง"

"ไม่หรอกครับ"ผมรีบตอบด้วยความเกรงใจ ใครจะกล้าสั่งเขากัน ดูเหมือนโซโล่จะนับถือเขาเป็นอาด้วยซ้ำ

"ผมได้ข่าวว่าลินดาทำความเดือดร้อนไว้ให้พวกคุณเมื่อหลายเดือนก่อน ต้องขอโทษจริงๆ"

"คุณแพทรู้จักคุณลินดาด้วยเหรอครับ"ผมถามด้วยความประหลาดใจ

"ลูกสาวผมเอง"คุณแพทถอนหายใจหนักหน่วง "ผมแยกทางกับภรรยาก่อนจะมาไทย เธอเป็นคนดูแลลินดา แต่เพราะเธอค่อนข้างจะไร้ความรับผิดชอบ ก่อนมาที่นี่ผมเลยขอให้คุณซีช่วยดูแลลินดาให้ เพราะลินดากำลังทดลองงานในฐานะเลขาแทนเจย์ที่ต้องมาทำธุระที่ไทย"

แบบนี้นี่เอง...ดูๆแล้วถึงคุณแพทจะอายุมากกว่าคุณท่านไม่น้อย แต่ผมคิดว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่คงอยู่ในฐานะเพื่อนมากกว่าเจ้านายกับลูกน้อง เพราะก่อนหน้านี้คุณท่านก็เคยบอกว่าเพื่อนเป็นคนฝากให้ช่วยดูแลคุณลินดา

"แล้วตอนนี้คุณลินดา..."ผมถามอย่างไม่มั่นใจนัก ไม่แน่ใจว่าควรพูดเรื่องที่คุณลินดาถูกส่งตัวกลับไปแล้วหรือเปล่า

"ถูกส่งกลับไปแล้ว...ผมรู้ แค่คุณซีเมตตาไล่กลับไปเฉยๆก็ดีมากแล้ว เล่นไปแตะต้องคนสำคัญ ใครก็ต้องโมโหเป็นธรรมดา"คุณแพทว่าแล้วหันมาหาผม เขาตบไหล่ผมเบาๆแล้วส่งยิ้มให้ "ผมกับคุณซีรู้จักกันตั้งแต่สมัยวัยรุ่น ที่มาถึงจุดนี้ได้ก็เพราะคุณซีเมตตาเห็นเป็นเพื่อนแล้วรับมาทำงานด้วย ที่ผมอยากจะบอกก็คือ ผมเห็นโซโล่มาตั้งแต่ยังตัวเล็กๆ เขาอาจจะทำตัวมีปัญหาไปบ้างแต่ก็เป็นคนดี คุณก็ช่วยดูแลเขาหน่อยแล้วกันนะ"

"ครับคุณแพท"ผมรับคำด้วยความหนักแน่น ต่อให้คุณแพทไม่บอกผมก็จะทำแบบนั้นอยู่แล้ว แต่พอได้ยินโดยตรงแบบนี้ก็อดคิดไม่ได้...

ที่คุณเจย์เคยบอกว่าโซโล่มีคนมากมายอยู่เคียงข้างแต่เขามองไม่เห็นคงเป็นเรื่องจริง

"หลังเลิกงานคุณก็เต็มที่แล้วกัน ถือว่าผมเลี้ยงส่ง"

"ขอบคุณครับ"

"ติดต่อไปหาเจย์ด้วย เขาบอกผมว่าเขาติดต่อคุณไม่ได้ ตอนนี้เลยก็ได้ เผื่อมีธุระอะไรสำคัญ"คุณแพทบอกลาผมแล้วเดินไปอีกทาง

ผมรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ไม่แปลกที่จะไม่รู้ว่ามีคนโทรมา ปกติเวลางานผมไม่เคยเปิดเสียงอยู่แล้ว แถมคนที่จะติดต่อมาก็ไม่ได้มีมากมายอะไร จะบอกว่าผมไม่สนใจโทรศัพท์เลยสักนิดก็คงได้

2สาย...

ผมรีบกดโทรศัพท์หาคุณเจย์ ถึงเขาจะโทรมาแค่สองสายแต่ผมก็อดเป็นห่วงไม่ได้ เพราะตั้งแต่รู้จักกันมาคุณเจย์ก็ไม่เคยติดต่อมาโดยไร้เหตุผลเลยสักครั้ง

[สวัสดีครับ]

"คุณเจย์ ผมเห็นว่าคุณติดต่อมา เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าครับ"

[คุณชายไม่ได้เป็นอะไรหรอกครับ] คุณเจย์หัวเราะ น้ำเสียงรู้ทันของเขาทำให้ผมรู้สึกเขินอยู่หน่อยๆ

"แล้วมีอะไรเหรอครับ"

[ผมจะบอกว่าพรุ่งนี้ผมกับคุณท่านจะเดินทางไปอังกฤษครับ หลังจากนี้คุณชายคงวุ่นวายพอสมควร เขาอาจจะมีเวลาน้อยกว่าเดิมเพราะต้องเร่งจัดการงานให้ทันก่อนปิดเทอม]

"คุณท่านกับคุณเจย์จะไปกันนานเหรอครับ"ผมถาม เริ่มรู้สึกเป็นห่วงคนที่ต้องทำงานไปเรียนไปมากกว่าเดิม

[อาจจะอยู่จนถึงเวลาเปิดเทอมของคุณชายเลยครับ ตอนแรกคิดว่าจะรอกลับพร้อมกันตอนคุณชายปิดเทอม แต่พอดีมีปัญหานิดหน่อย...คุณพ่อของคุณท่านเสียเมื่อวานน่ะครับ]

"คุณปู่ของโซเหรอครับ"ผมถามด้วยความตกใจ รู้สึกเป็นห่วงโซโล่มากขึ้นเรื่อยๆ

[ใช่ครับ...แต่คุณกีล์ไม่ต้องเป็นห่วง คือคุณชาย...ไม่ค่อยสนิทกับคุณปู่เท่าไหร่หรอกครับ จะบอกว่าไม่เคยเห็นหน้ากันเลยก็คงไม่ผิด]

"อ่าว..."ผมสงสัยอยู่นิดหน่อยแต่ก็เลือกที่จะไม่ถาม เรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัวของครอบครัวเขา ไม่เข้าไปยุ่งน่าจะดีกว่า "แล้วที่บอกว่าตอนแรกจะไปพร้อมกัน..."

[ครับ...คือตอนแรกคุณท่านจะพาคุณชายกลับไปพักผ่อนที่อังกฤษในช่วงปิดเทอม นี่ก็ต้องรอคุณชายปิดเทอมแล้วค่อยให้บินตามไปทีหลัง...]

ผมรู้สึกห่อเหี่ยวอยู่นิดหน่อยเมื่อคิดว่าต้องห่างกับเจ้าหมาอีกแล้ว...ช่วงปิดเทอมนี่มันกี่เดือนกันนะ ได้เจอกันแล้วก็ต้องห่างกันอีก…

[คุณกีล์ก็ต้องไปด้วยครับ]

"อะไรนะครับ"ผมกระพริบตาปริบๆ จะบอกว่าฟังผิดก็ไม่น่าใช่

[คุณกีล์ต้องไปด้วยครับ...เป็นคำสั่งจากคุณท่าน ท่านบอกว่าหลังจากคุณฝึกงานเสร็จแล้วห้ามห่างกับคุณชายอีก ยกเว้นแค่ตอนเรียนเท่านั้น ที่ไปอังกฤษก็ให้ไปดูแลคุณชาย ถึงจะเหมือนไปพักผ่อนก็ต้องดูแล]

ทำไมรูปประโยคมันดูแปลกๆ...แล้วคนพูดก็รู้ตัวด้วยนะ เพราะเขากำลังกลั้นหัวเราะอย่างสุดความสามารถเลยทีเดียว

[มัม!]

เสียงเด็ก?

[เอ่อ...ผมขอตัวก่อนนะครับ ไว้เจอกันครับคุณกีล์]

ผมมองโทรศัพท์ที่ถูกตัดสายไปด้วยความงุนงง เมื่อครู่เสียงที่ผ่านเข้ามาในสาย...มันเป็นเสียงเด็กแน่นอน แล้วมันก็ฟังดูคุ้นหูมากด้วย

เหมือนกับ...

"กีล์!มาทางนี้หน่อย!"

"ครับ!"

ผมปัดเรื่องในหัวทิ้งไปแล้วหันไปให้ความสนใจกับงานแทน เอาไว้ค่อยถามตอนเจอกันก็คงไม่สาย

 

 

“แก้วสุดท้ายไอ้น้อง”

“แก้วสุดท้ายน่ามึง”

แก้วสุดท้าย…

จะบอกว่าผมได้ยินคำว่าแก้วสุดท้ายติดต่อกันมาเป็นชั่วโมงแล้ว อาจเพราะแลดูดื่มน้อยที่สุดในกลุ่มเลยโดนเพ่งเล็งเป็นพิเศษ นี่ก็โดนพวกพี่ๆเขาจับยัดไม่หยุดติดต่อกันมานานกว่าการได้ยินคำว่าแก้วสุดท้ายเสียอีก ส่วนไอ้เบียร์…มันก็เป็นหนึ่งในคนที่ส่งแก้วให้ผมเรื่อยๆนั่นล่ะ

พอโดนคะยั้นคะยอมากเข้าผมก็ต้องดื่มจนได้ โชคดีที่เป็นคนดื่มแล้วไม่เละเทะเหมือนเพื่อนเลยไม่ค่อยมีปัญหาอะไรเท่าไหร่ แต่โดนติดๆกันแบบนี้ก็มึนอยู่เหมือนกัน

“กูไปเดินเล่น เดี๋ยวมา”ผมสะกิดไหล่เบียร์ กระซิบบอกมันแล้วลุกขึ้นเดินเซๆออกมาจากกลุ่ม ดีที่พวกเขาเริ่มเมากันหมดแล้วเลยไม่มีใครสนใจเท่าไหร่

ผมออกมาเดินเล่นอยู่ริมหาดเพราะจำได้ว่าพี่ๆในบริษัทเคยบอกว่าวิวหาดตรงนี้สวยมาก ช่วงแรกๆผมทำงานอยู่ในบริษัทเลยไม่มีโอกาสได้เห็นอยู่แล้ว พอช่วงหลังๆได้มาที่นี่บ่อยๆก็ทำงานจนลืมเวลา เลิกงานแล้วก็รีบกลับไปนอนเลยไม่เคยได้สังเกตเลยสักครั้ง วันนี้มีโอกาสได้มาเดินริมหาดแบบนี้ มันทำให้รู้ว่าที่ได้ยินใครๆพูดมาคงไม่ผิดนัก…ภาพท้องฟ้าที่ตัดกับน้ำทะเลตรงนี้เป็นอะไรที่สวยมากจริงๆ

ครั้งที่สาม…

ครั้งที่สามแล้วที่ผมได้มาเดินอยู่ริมทะเลแบบนี้ แต่ครั้งนี้แตกต่างจากครั้งก่อนๆตรงที่ข้างๆผมไม่มีใครอีกคนเดินอยู่ด้วย

ครั้งแรกที่ผมได้เดินอยู่ริมทะเลแบบนี้คือตอนรับน้อง จำได้ว่าตอนนั้นโซโล่ลากผมออกมาหลังจากผมบอกชอบเขากลางเวที เราวิ่งไล่กันจนลงไปกองกับพื้นทั้งคู่ และมันเป็นครั้งแรก…ที่เราจูบกัน

ครั้งที่สองคือตอนที่โซโล่บอกว่าจะหนี ตอนนั้นผมเหนื่อยจากการทำงานและการเร่งเดินทางมาหาคนที่เป็นห่วงมาก พอเห็นสภาพของเขาแล้วก็รู้สึกแย่ และถึงจะไม่ได้มีความทรงจำอะไรเท่าไหร่แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าดีใจจริงๆที่ได้เห็นหน้า

และนี่คือครั้งที่สาม…

ผมนั่งยองๆลงกับหาดทราย มองขึ้นไปยังท้องฟ้าที่มืดมิด ไม่รู้ว่าเพราะแอลกอฮอล์หรือเปล่าถึงได้คิดอะไรมั่วไปหมด เพิ่งรู้ตัวเหมือนกันว่าเวลามันผ่านไปไวขนาดไหน

ถ้ามาอยู่ข้างๆกันได้ก็คงดี…

ผมสะบัดหัว ตัดความคิดที่จะทำให้รู้สึกห่อเหี่ยวออกไป ต้องมองในแง่ดีว่าอีกสองวันจะได้เจอกันแล้วมากกว่า

แค่สองวันเอง…คิดแบบนี้ในใจมาตั้งแต่กี่เดือนกันนะ

อยู่ๆก็รู้สึกล้าจนต้องนั่งลงกับหาดทรายแล้วเอนตัวลงนอน ผมหลับตาลงเพื่อให้สามารถรับลมที่พัดเข้ามากระทบใบหน้าได้อย่างเต็มที่ หวังให้ความเย็นสบายลบล้างความรู้สึกแย่ๆออกไปจากใจ

เมาแล้วอารมณ์อ่อนไหวจริงๆ…

ผมหัวเราะกับความคิดตัวเองโดยไม่ได้ลืมตา

เพิ่งรู้ว่าการรักใครสักคน มันทำให้เราเป็นได้มากขนาดนี้

“คิดถึง…”

คิดถึงจริงๆนะ

“คิดถึงเหมือนกัน…”

นี่เพ้อถึงขนาดได้ยินเสียงเลยเหรอเนี่ย…ท่าจะเป็นเอามาก

“ถ้ากีตาร์ยังไม่ยอมลืมตา ผมจะลากลงไปกินในน้ำ”เสียงทุ้มต่ำเจือความขบขันที่อยู่ใกล้เกินเหตุทำให้ผมต้องถ่างตาขึ้นมากะทันหัน

นี่มันไม่ใช่เพ้อแล้ว…

“โซ!”

เจ้าของดวงตาคมที่กำลังก้มมองผมยกยิ้มเป็นเชิงตอบรับ ผมพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ยื่นมือสั่นเทาไปแตะแก้มขาวเบาๆเป็นการยืนยันว่าไม่ได้คิดไปเอง

ตัวจริง...

โซโล่ที่นั่งอยู่เหนือหัวใช้มือข้างหนึ่งแตะแก้มผมกลับ เขาโน้มหน้าลงมากดจูบเบาๆที่ข้างแก้มแล้วผละออก

“มารับแล้วครับ”

ผมยิ้มกว้าง รีบลุกขึ้นนั่งแล้วหันไปหา เพิ่งสังเกตเห็นว่าเขาดูสุขุมกว่าปกติ แต่ไม่ว่าจะเพราะชุดสูทที่ใส่อยู่หรือเพราะทรงผมที่ถูกเซต…เขาก็ยังเป็นเจ้าหมาขี้อ้อนของผมอยู่ดี

“กอดหน่อย”ผมอ้าแขนออก กระดิกนิ้วเรียกให้ขยับเข้ามาหา

“หืม…มาแปลก”โซโล่พึมพำแต่ก็ขยับเข้ามากอดผมไว้ตามที่ขอ “นี่เมาเหรอ กลิ่นหึ่งเลย”

“ครับ…เมา”ผมตอบ กระชับอ้อมแขนให้แน่นกว่าเดิมแล้วซุกตัวเข้าหาอกอุ่นๆที่ทำให้รู้สึกสบายใจ “เขาบอกว่าคนเมาทำอะไรก็ไม่ผิด”

“อ้อน…”โซโล่หัวเราะ เขาโยกตัวไปมาช้าๆเหมือนจะกล่อม “ต้องให้เมาบ่อยๆแล้วมั้งแบบนี้”

“ชอบเหรอ”

“ชอบทุกอย่างที่เป็นกีตาร์นั่นล่ะ”

“อือ…”ผมอยากมองหน้าเขาแต่ก็ไม่อยากออกจากอ้อมกอดอุ่นๆ สุดท้ายเลยเงยหน้ามองทั้งที่ยังกอดอยู่ ถึงจะเมื่อยคอหน่อยๆก็ไม่เป็นไร

“มองอะไร”โซโล่ถาม เขาใช้มือที่ไม่ได้กอดเอวผมไว้บีบจมูกผมเบาๆเหมือนจะแกล้ง

“มาได้ยังไงครับ”

“งานเสร็จเลยมา เหลือแค่รอปิดเทอมก็ไปอังกฤษกันได้แล้ว”

"ไหนคุณเจย์บอกจะยุ่งไง"

"เจย์โม้"

“ดีใจที่มา”ผมยิ้ม ขยับตัวลงไปนอนตักโซโล่แทนเพราะเริ่มเมื่อย

“นี่เหล้าทำให้กีตาร์เป็นได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ”

“นั่นสินะ…”

จะบอกว่าจริงๆผมไม่ได้พูดไปโดยไม่รู้สึกตัวหรอก แค่มึนหัวกับเดินไม่ตรงเท่านั้นเอง ก็แค่รู้สึกว่าได้อยู่ด้วยกันแล้ว ไม่รู้จะลีลาอะไรอีก อยากกอดก็บอกว่าอยากกอดไปเลยดีกว่า ในเมื่อไม่รู้ว่าเขาจะเข้ามากอดเราตอนไหน อยากได้อะไรก็ขอมันทันใจกว่าเป็นไหนๆ

แต่ก็ต้องยอมรับว่าแอลกอฮอล์ทำให้ผมหน้าหนากว่าเดิมจริงๆ…

“กีตาร์อยากสร่างเมาไหม”คนที่ยังคิดว่าผมเมาถาม ผมชะงักไปเมื่อเห็นว่าเขาถอดเสื้อสูทตัวนอกออกแล้ววางไว้ข้างตัว น่าแปลกที่รอยยิ้มของเจ้าหมาไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีอย่างเคย แต่มันกำลังทำให้ผมรู้สึกหวาดกลัวแปลกๆ

“ไม่ดีกว่า…”

“ไม่ทันแล้ว”

“โซ!”ผมเบิกตากว้างเมื่อถูกยกจนตัวลอย เจ้าหมาที่แรงเยอะผิดมนุษย์อุ้มผมขึ้นแล้ววิ่งไปทางทะเลอย่างรวดเร็ว

ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าจะเจออะไร…

ตูม!

“แค่ก…ไอ้หมา!”ผมผุดตัวขึ้นมาจากทะเลแล้วยืนสำลัก อยากจะพูดอะไรสักล้านคำแต่ตอนนี้ยังพูดไม่ออก

“น่ารักว่ะ”โซโล่หัวเราะแล้วกดชัตเตอร์ไม่หยุด ไม่รู้ไอ้หมาบ้าไปเอากล้องมาจากไหน แต่ที่แน่ๆคือเรื่องนี้เป็นการวางแผนมาแต่แรกแน่นอน

“นิสัยไม่ดี!”ผมกวักน้ำใส่คนที่ยังเปียกแค่ครึ่งตัว หลังหยุดไอแล้วก็พุ่งเข้าไปหาแล้วกดหัวคนขี้โกงลงน้ำโดยไม่ให้ตั้งตัว

สมน้ำหน้า

"เอาคืนเหรอ"โซโล่ที่เพิ่งโผล่ขึ้นมาจากน้ำเหยียดยิ้ม ผมก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัวเมื่อเห็นหน้าตาไม่น่าไว้ใจของเขา แต่ก่อนจะได้เดินไปไหนก็ถูกรวบเอวไว้จากด้านหลังเสียก่อน "ผมดำน้ำเก่ง..."

"เอ่อ...ครับ"

"กลั้นหายใจได้นาน"

"..."เวรละ

"แข่งกันหน่อยไหม"

"ไม่!....อุบ"

ผมเบิกตากว้าง รีบสูดหายใจเข้าเพื่อเก็บอากาศไว้เมื่อโดนรั้งตัวให้จมลงไปใต้น้ำพร้อมกับคนข้างหลัง

ไอ้หมานี่มันเอาจริง!

แล้วไอ้รอยยิ้มตอนอยู่ใต้น้ำนี่มันอะไรกัน...

ผมพยายามชี้ที่ปากตัวเองเป็นเชิงบอกว่าจะไม่ไหวแล้ว แต่คนที่กอดเอวไว้ก็ยังไม่ยอมปล่อยแขนออก

มืดแล้วยังเล่นแบบนี้อีก...นี่ถ้าไม่ใกล้กันจริงๆคงมองไม่เห็นหน้ากันด้วยซ้ำ

และในวินาทีที่ผมกำลังจะหมดลมหายใจ ริมฝีปากนุ่มของคนที่มองดูอยู่ตลอดก็กดทับลงมา ส่งผ่านอากาศเข้ามาให้ ผมตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ได้แต่เผยอปากรับอยู่อย่างนั้น แม้แต่ตอนที่ถูกดันขึ้นมาจากน้ำโดยที่ยังจูบกันอยู่ผมก็ยังไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำ

"รัก..."โซโล่กระซิบ เกี่ยวเอวผมให้แนบชิดมากขึ้น

"พี่...อื้อ"ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรเขาก็กดริมฝีปากลงมาอีกครั้ง อาศัยจังหวะที่ผมกำลังอ้าปากส่งผ่านลิ้นร้อนๆเข้ามาข้างใน…มันไม่ใช่จูบที่เอาปากแตะปากกันเหมือนครั้งก่อนๆ แต่ก็ไม่ใช่จูบร้อนแรงเหมือนจะแผดเผากัน มันยังคงเป็นจูบอ่อนโยนตามแบบฉบับของโซโล่ที่ให้เกียรติผมเสมอ ต่างกันแค่ครั้งนี้ผมไม่สามารถทรงตัวไว้ได้ รู้สึกเหมือนแข้งขาไร้เรี่ยวแรงจนต้องกำเสื้อเชิ้ตของเขาเอาไว้แน่นเพื่อทรงตัว เราจูบกันอยู่เนิ่นนานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่เมื่อลมหนาวพัดเข้ามาจนผมตัวสั่นเขาก็หยุดทุกอย่าง

ผมยืนนิ่งทำอะไรไม่ได้อยู่ครู่หนึ่ง จวบจนเขาพาผมขึ้นมาบนฝั่ง หยิบเสื้อสูทที่วางทิ้งไว้มาสวมให้แล้วผมก็ยังนิ่งอยู่

"ฮัลโหล...มีใครอยู่ไหม"โซโล่เคาะหัวผมเบาๆแล้วหัวเราะเสียงดัง

"เล่นอะไรเนี่ย..."ผมหน้าตึง หันไปคนข้างๆด้วยสายตาเชือดเฉือน

"ทำเหมือนไม่เคย"

"ก็ไม่เคย!..."ขนาดนี้นี่

"ไม่เคยอะไร"คนขี้แกล้งเอียงคอถามเหมือนสงสัยเสียเต็มประดาทั้งที่ก็รู้อยู่แล้ว

"ไม่คุยแล้วครับ พี่หนาว"ผมตัดบทแล้วเดินหนี ไม่สนใจคนที่เดินตามมาด้านหลังอีก

ดีที่ตอนนี้เป็นตอนกลางคืน...ไม่งั้นผมคงโดนหมาบ้าล้อเพราะหน้าแดงแน่ๆ

"กีตาร์ยิ้มหน่อย..."คนพูดวิ่งนำมาด้านหน้าแล้วชูกล้องขึ้นก่อนจะกดชัตเตอร์อย่างรวดเร็ว "อ่าว...."

"อะไรครับ"

"ยิ้มอยู่แล้วนี่นา"

"ไอ้หมา!"

ไอ้มาดลูกชายผู้บริหารตอนแรกมันหายไปไหนหมดเนี่ย…

 

 

ผมกับโซโล่เดินกลับมาที่ร้านเดิมที่พวกพี่ๆกำลังดื่มกันอยู่ คงเพราะเป็นร้านริมทะเลมันเลยมีพื้นที่ค่อนข้างเยอะ ยกตัวอย่างเช่นผมเห็นร่างของพี่บางคนนอนกองอยู่บนหาดเกลื่อนกลาดแทนที่จะเป็นเก้าอี้ร้าน ส่วนเบียร์มันยังนั่งรวมกลุ่มกับคนอื่นดื่มอยู่เลย

โซโล่โอบไหล่ผมแล้วเดินเข้าไปหาคุณแพทที่นั่งรวมอยู่กับผู้เหลือรอด ซึ่งดูเหมือนจะมีพี่ๆจากแผนกอื่นๆมาแจมด้วยมากพอควร

"อาแพท"

เรียกคนเดียวแต่หันทั้งกลุ่ม

"คุณชาย!"คุณแพทเบิกตากว้าง รีบลุกขึ้นมากอดโซโล่ "มาได้ยังไงเนี่ย"

"ผมมารับกีตาร์ครับ"

"กีตาร์?"คุณแพททำหน้างงเหมือนไม่เข้าใจ แต่พอหันมาสบตาผมเขาก็ยกยิ้ม "กีล์นี่เอง...แล้วทำไมตัวเปียกกันทั้งคู่แบบนี้ล่ะ"

"เล่นน้ำกันมาน่ะครับ"โซโล่ชิงตอบอย่างรวดเร็ว แล้วยังมีการหันมายิ้มเยาะผมด้วยนะ

"งั้นมาให้อาแนะนำให้พวกขี้เสือกพวกนี้รู้จักก่อนค่อยกลับแล้วกัน"

"โห คุณแพท...พูดงี้พวกผมก็เสียหายสิครับ"

คุณแพทส่ายหัวมองพวกพี่ที่ร้องโหยหวนกันด้วยสายตาหน่ายๆ

"ตั้งใจฟัง!"

"ครับผม!"

ผมหัวเราะเสียงดังเมื่อพวกพี่ๆที่นอนกลิ้งอยู่เมื่อครู่เด้งตัวขึ้นตั้งตรงโดยอัตโนมัติในทันทีที่คุณแพทขึ้นเสียง

"คนๆคือนี้โซโล่ ศิวโลคินทร์ ลูกชายคนเดียวของคุณซี ศิวโลคินทร์ เจ้าของบริษัทของพวกคุณ ต่อไปในภายภาคหน้าพวกคุณก็ต้องทำงานให้เขา วันนี้ผมเป็นคนพามาปลดปล่อยเอง เพราะงั้นผมจะถือว่าเป็นความผิดของตัวเอง แต่ครั้งหน้าถ้าเจอกันอีกไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์แบบไหน พวกคุณก็ต้องทำตัวให้เหมาะสม เข้าใจไหม!"

 "ครับ!"

ตอนแรกก็ตลกอยู่หรอก แต่พอคุณแพทเริ่มจริงจังผมชักสงสารพวกพี่ๆที่เมาหนักแล้วยังต้องฝืนนั่งตัวตรงยังไงก็ไม่รู้สิ

"โซครับ"ผมกระซิบเรียกคนที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่ข้างๆ "ช่วยพวกพี่เขาหน่อย"

โซโล่ส่ายหัวเหมือนจะตำหนิความใจดีของผม เขารีบกลับมากอดไหล่ผมไว้เหมือนเดิมเมื่อเห็นว่าผมเริ่มสั่นเพราะความหนาว

"ไม่เป็นไรหรอกครับอาแพท ให้พวกเขาทำตัวตามสบายดีกว่า"พอได้ยินโซโล่พูดอย่างนั้นพวกพี่ๆกว่าสิบชีวิตก็ถอนหายใจโล่งอก หล่นลงไปกองกับโต๊ะกันเหมือนเดิม

"ขอบคุณครับคุณชาย ว่าแต่...กีล์ ทำไมไปยืนตรงนั้นวะ"พี่ที่ผมสนิทคนหนึ่งถามด้วยความประหลาดใจ ยิ่งเขาเลื่อนสายตาไปเห็นแขนโซโล่ที่กอดไหล่ผมไว้เขาก็ยิ่งดูแปลกใจมากกว่าเดิม

"คือ..."

"พวกคุณไม่เคยได้ยินเหรอ"คุณแพทพูดแทรกผมที่กำลังเรียบเรียงคำพูด เขาหันไปมองพวกพี่ๆด้วยสีหน้าจริงจัง "เมียเจ้านายก็คือเจ้านาย เขายืนตรงนั้นก็ถูกแล้วนี่"

 "เมีย...เจ้านาย"พวกพี่ๆเริ่มหันมามองผมงงๆ แต่พอผ่านไปสักพักก็กลายเป็นเบิกตากว้างเท่าไข่ห่าน "กีล์กับคุณชาย..."

ผมหัวเราะเสียงดัง จะว่าเขินก็เขินอยู่หรอก แต่ออกจะตลกกับท่าทางของพวกเขามากกว่า ขนาดเจ้าหมาที่ยืนอยู่ข้างผมยังหลุดขำเลย

"ตามนั้น"โซโล่ตอบรับเสียงเรียบจนผมลืมขำ รีบหันไปตีท้องคนหน้าตายเบาๆ

ยังไม่ใช่เมียสักหน่อย...

"ใครทำอะไรไว้ พรุ่งนี้ยังทัน ไปเซ่นไหว้ให้เรียบร้อยล่ะ"คุณแพทพูดติดตลก ส่วนพวกพี่ๆที่พากันขอโทษผมไม่หยุดปากก็โหยหวนกันต่อไป

"ผมไม่ได้ตั้งใจจะใช้งานคุณหนักจริงๆนะครับคุณกีล์"

คำพูดคำจา...

"ผมไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้นหรอกครับ"ผมโบกมือปฏิเสธ พยายามยิ้มให้พวกเขาสบายใจ เพราะผมไม่ได้คิดจะเอาคืนหรือแกล้งอะไรกลับจริงๆ

แต่กับหมาบางตัวที่ยืนหรี่ตาจดจำใบหน้าของพวกพี่ๆอยู่ด้านข้างก็ไม่แน่ล่ะนะ

"ผมกลับก่อนนะอาแพท"โซโล่ละสายตาออกจากกลุ่มคนเมาแล้วหันไปลาคุณแพท

"เดินทางดีๆนะคุณชาย"

"ครับอา"

โซโล่พาผมเดินออกมาจากร้าน มุ่งหน้าไปที่โรงแรมที่เขาเปิดห้องไว้ ดีที่ไอ้เบียร์มันจะอยู่ยาวกับคนอื่นถึงเช้าอยู่แล้วผมเลยไม่ต้องโดนมันแซว นี่ถ้ามันรู้ว่าผมทิ้งมันไปนอนห้องเจ้าหมาผมคงโดนล้อยาวแน่ๆ

"ผมเห็นว่าโรงแรมอยู่ไม่ไกลเลยไม่ได้เอารถมา กีตาร์ไหวไหม"โซโล่หันมาถามด้วยความเป็นห่วง

"ไหวครับ"

"ผมไม่น่าทำแบบนั้นเลย"เจ้าหมาทำหน้าหงอย ท่าทางดูรู้สึกผิดจนผมต้องหยุดเดิน

"งั้นก็รับผิดชอบสิครับ"

"ยังไง"

"อย่างงี้ไง"ผมคว้าแขนข้างหนึ่งของเขามากอดไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง ถึงจะไม่ได้อุ่นอะไรมากมายแต่ก็ทำให้รู้ว่ามีใครอยู่ข้างตัว...แล้วมันก็ทำให้อุ่นใจยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น

"วันนี้อ้อนจริงๆนะเนี่ย...แม่หมา"โซโล่ยิ้ม เขาใช้มืออีกข้างลูบหัวผมเบาๆแล้วดันให้เดินต่อ เราเดินกันไปเรื่อยๆโดยไม่ได้รีบอะไร ถึงจะหนาวไปหน่อย...อาจจะไม่หน่อย แต่ผมก็รู้สึกดีที่มีคนๆนี้เดินอยู่ข้างๆ

ต้องบอกว่าพอได้เจอกันแล้วอะไรก็ดูเหมือนจะดีไปหมด ขนาดทางที่ผมใช้เดินกลับที่พักทุกวันยังดูน่าเดินขึ้นมาเสียเฉยๆเลย

บางทีสิ่งที่เราไม่ชอบหรือรู้สึกเฉยๆ…พอมีอะไรสักอย่างเข้ามาเติมเต็ม มันอาจกลายเป็นสิ่งที่ทำให้เรามีความสุขก็ได้

"โซจะมีความสุขกับงานที่ทำจริงๆเหรอครับ"ผมถามย้ำ ไม่ใช่แค่อยากเพิ่มความมั่นใจให้ตัวเอง แต่ผมไม่อยากให้เขาต้องมาเสียใจทีหลังเพราะสิ่งที่ตัวเองเลือก

"ต่อให้ต้องอยู่กับมันไปตลอดชีวิต ถ้ากีตาร์อยู่ข้างผมเหมือนที่เจย์อยู่ข้างพ่อ...ผมมั่นใจว่าผมจะมีความสุขกับมัน"

"ถ้างั้น...”

“หืม…”

“คุณได้รับแม่หมา1ea”ผมยิ้มเมื่อโซโล่หันมามองด้วยความไม่เข้าใจ "ไอเทมชิ้นนี้ผูกมัดกับพ่อหมาเท่านั้น ไม่สามารถถอดหรือทำลายได้ตลอดชีวิต"

โซโล่กระพริบตาปริบๆ ทำหน้าเหรอหราเหมือนกำลังประมวลผล สุดท้ายเขาก็ระเบิดหัวเราะออกมาเสียงดังแล้วดึงผมไปกอดไว้แน่น

"จะเก็บรักษาอย่างดีเลย"

ไม่เสียแรงที่ลองเล่นเกมตามคำชวนของเบียร์ เพราะนอกจากจะได้พูดสิ่งที่ใจคิดออกไปแล้ว ผมยังทำให้คนที่สำคัญที่สุดหัวเราะได้ด้วย

นับตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป...เราจะไม่แยกจากกันอีกแล้ว

.

.

"กีตาร์เหนื่อยเพราะพวกนั้นเหรอ"

ผมไม่ใช่พวกขี้ฟ้อง

"จริงๆก็เพราะคนทั้งบริษัทเลยครับ"

แต่ให้เขาถามเอง

"จำได้ไหมว่าใครบ้าง"

ผมไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้น

"จำได้แต่คนที่ไม่เคยใช้งานพี่ครับ"

ก็ไม่ได้จำคนที่ใช้งานจริงๆนี่นะ

"รอให้ผมมีอำนาจมากกว่านี้จะจัดการให้"

ผมไม่เคยคิดจะใช้อำนาจในทางที่ผิด

"ให้ผลัดกันไปขัดส้วมวันละคนก็ดีครับ"

ก็แค่อยากช่วยให้พี่ๆทำได้ทุกอย่างเฉยๆ

 

เอาเป็นว่าสู้ๆล่วงหน้าแล้วกันครับพี่ๆ : )

-----------------------------------


TALK : ตอนหน้าจบแล้วนะ ใครยังไม่เห็นปกดูได้ในเพจนะคะ (ตัวเต็มก็เสร็จแล้ว แต่ให้ดูแค่ร่างก่อน)



ติดแฮชแท็ก #โซโล่กีล์

Fan Page : Chesshire. Twitter : @Chesshire04
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 16-04-2017 00:06:57 โดย CHESS. »

ออฟไลน์ ommanymontra

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3420
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +96/-0
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER42 P.30 [16/04/17]
«ตอบ #874 เมื่อ16-04-2017 00:25:14 »

 :3123: :pig4: :3123:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 16-04-2017 23:10:33 โดย ommanymontra »

ออฟไลน์ MayA@TK

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4982
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-7
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER42 P.30 [16/04/17]
«ตอบ #875 เมื่อ16-04-2017 00:41:56 »

พี่กีลล์ไม่เจ้าคิดเจ้าแค้นเลยเนอะ

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ double9JH

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1808
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +28/-7
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER42 P.30 [16/04/17]
«ตอบ #876 เมื่อ16-04-2017 00:52:51 »

ไม่เจ้าคิดเจ้าแค้นเลยกีล์เอ้ยยย :hao3:

ออฟไลน์ cchompoo

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1402
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +29/-4
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER42 P.30 [16/04/17]
«ตอบ #877 เมื่อ16-04-2017 00:55:31 »

 :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ nolirin

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2755
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +274/-5
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER42 P.30 [16/04/17]
«ตอบ #878 เมื่อ16-04-2017 01:02:57 »

มัม! รับเด็กน้ิอยจากบนดอยมาแล้วใช่ไหม :impress2:

ออฟไลน์ route rover

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2423
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +221/-7
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER42 P.30 [16/04/17]
«ตอบ #879 เมื่อ16-04-2017 01:26:02 »

พี่กีล์ ชีวิตดีละ ฝึกงานเสร็จ ทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดี

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER42 P.30 [16/04/17]
« ตอบ #879 เมื่อ: 16-04-2017 01:26:02 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ beerby-witch

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 565
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +9/-2
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER42 P.30 [16/04/17]
«ตอบ #880 เมื่อ16-04-2017 01:32:09 »

ผมไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้น 55555555555 ขำพี่กีล์

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER42 P.30 [16/04/17]
«ตอบ #881 เมื่อ16-04-2017 01:37:01 »

ไม่คิดว่าจะเจ้าคิดเจ้าแค้นนะกีล์

ออฟไลน์ mild-dy

  • ☆ ทาสแมว ☆
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8891
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +389/-80
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER42 P.30 [16/04/17]
«ตอบ #882 เมื่อ16-04-2017 02:34:53 »

 :pig4:

ออฟไลน์ colorofthewind21

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1645
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +31/-1
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER42 P.30 [16/04/17]
«ตอบ #883 เมื่อ16-04-2017 02:45:07 »

โถๆๆๆนี่ขนาดไม่เจ้าคิดเจ้าแค้นนะ

ออฟไลน์ Melonlove

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 257
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +17/-1
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER42 P.30 [16/04/17]
«ตอบ #884 เมื่อ16-04-2017 06:49:13 »

 :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ konjingjai

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 479
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +226/-4
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER42 P.30 [16/04/17]
«ตอบ #885 เมื่อ16-04-2017 06:51:22 »

เวลาแห่งความสุขมาแล้ว

ออฟไลน์ i_Tipz

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 160
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER42 P.30 [16/04/17]
«ตอบ #886 เมื่อ16-04-2017 08:30:02 »

น่ารั๊กกก  :impress2: :impress2:

ออฟไลน์ Readyaoi

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 212
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-1
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER42 P.30 [16/04/17]
«ตอบ #887 เมื่อ16-04-2017 09:55:06 »

ฮาพี่กีล์~~~  :hao7: :hao7:

ออฟไลน์ MyLavenderLand

  • ฉันสุขใจ เมื่อได้ Log in เล้า
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1576
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +84/-1
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER42 P.30 [16/04/17]
«ตอบ #888 เมื่อ16-04-2017 09:58:54 »

แม่หมา ได้เวลาล้างแค้น 555555 จะจบแล้ว เสียจุยอ่ะ งืออออออ อ่านเรื่องนี้แล้วฟิลกู้ดมากเลย อ่านไปยิ้มไป ตอนพิเศษขอหวานๆเลยน้าาาา #นี่ออเดอร์ล่วงหน้าทีเดียวเชียว  :laugh:

ออฟไลน์ Supparang-k

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1908
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-3
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER42 P.30 [16/04/17]
«ตอบ #889 เมื่อ16-04-2017 10:08:15 »

ไม่มีใครเจ้าคิดเจ้าแค้นสักคน 555

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER42 P.30 [16/04/17]
« ตอบ #889 เมื่อ: 16-04-2017 10:08:15 »





ออฟไลน์ why yyy

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4561
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +309/-8
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER42 P.30 [16/04/17]
«ตอบ #890 เมื่อ16-04-2017 10:33:33 »

ขอบคุณ :)

ออฟไลน์ itsgonnabeme

  • It's me, not you.
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 263
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +9/-2
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER42 P.30 [16/04/17]
«ตอบ #891 เมื่อ16-04-2017 22:57:16 »

พี่กีล์มุ้งมิ้งมากก
อ้อนบ่อยๆนะคะพี่กีล์ ลูกหมาหูกระดิกเลย

ใจหายเนอะ ใกล้จะจบแล้ว...

ออฟไลน์ Evergreen

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 158
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-0
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER42 P.30 [16/04/17]
«ตอบ #892 เมื่อ16-04-2017 23:51:30 »

อยากเผือกเรื่องคุณเจย์จังเลยค่ะ
ไปเอาลูกใครมาเลี้ยง แล้วเรียกคุณซีว่าป๊ะป๊ามั้ย
5555555 เสียดายตอนหน้าจบแล้ว
ถ้าพี่กีล์จะแก้แค้น คุณแพทคงจะโดนหนัก
555555

ออฟไลน์ seaz

  • รักอยู่ไหน...ใจเรียกหา
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5383
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +381/-9
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER42 P.30 [16/04/17]
«ตอบ #893 เมื่อ17-04-2017 00:55:02 »

จะจบแล้ว T^T

ออฟไลน์ บูมเบส

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1740
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-4
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER42 P.30 [16/04/17]
«ตอบ #894 เมื่อ17-04-2017 10:43:23 »

หวานซะเหลือเกินคุณแม่หมา

ออฟไลน์ songte

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1411
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-1
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER42 P.30 [16/04/17]
«ตอบ #895 เมื่อ17-04-2017 15:44:12 »

 ตอนนี่มาแบบหวานๆเลย ว่าแต่ว่าแม่หมาไม่ค่อยเจ้าคิดเจ้าแค้นเลยนะ

ออฟไลน์ nottto

  • MaxNuzz
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 172
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +14/-0
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER42 P.30 [16/04/17]
«ตอบ #896 เมื่อ17-04-2017 16:32:10 »

รอตอนต่อไปครับ

ออฟไลน์ SaJung13

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1057
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +76/-1
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER42 P.30 [16/04/17]
«ตอบ #897 เมื่อ17-04-2017 17:11:58 »

แน่ใจนะว่าไม่เจ้าคิดเจ้าแค้น กีต้า

ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7515
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER42 P.30 [16/04/17]
«ตอบ #898 เมื่อ17-04-2017 19:35:59 »

มีความสุขแล้ว
โซโล กีล์  :กอด1: :กอด1: :กอด1:
จบการฝึกงานมหาโหด
โซโล มารับกีล์ แล้ว
เลยได้เห็นการอ้อนสุดๆ จากกีล์
โซโล ชอบกีล์ ที่อ้อนด้วย
      :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ Margarita

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 85
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Re: ┌▼Oxygen ออกซิเจน▲┘ CHAPTER42 P.30 [16/04/17]
«ตอบ #899 เมื่อ20-04-2017 04:55:30 »

 :pig4: :pig4:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด