หัวข้อ: •:*´¨`*:•ღ ตรวจสอบหัวใจ ღ•:*´¨`*:• แจ้งเลขพัสดุ หน้า51

[GajonG]

   900

หวานจังเลยนิ 

สนับสนุนให้ถีบน้องกิฟตกภูเลยค่ะ
เผื่อจะ...ซักที  อิอิ

[@BUA@]

อ่ะๆ ตอนนี้ยอมให้ไม่มี NC ก็ได้
เห็นว่ามีก้างตัวสูงๆ อยู่ด้วย

แต่ๆๆๆๆๆๆๆ
ที่เสลา ห้ามพลาดนะคะ
เพราะบรรยากาศมันน่า...จริงๆ 
แล้วก็ไม่มีก้างด้วย
 

[Givesza]

ู^

^

^

โหยยยยยยยยยยย

กิฟ๊กลายเป็นตัวประกอบ เก้งก้าง


 

[patee]

ชอบพรที่พี่ต่ายให้โอมในวันวาเลนไทม์จัง

 

[M@nfaNG]

จากชื่อตอนที่สิ้นคิดเลยคิดว่าไม่มีชื่อดีกว่าเริ่มละอาย 
 ตอนที่จะลงสั้นๆเลยขอเป็น#6(ต่อ)บนภูแล้วกันนะคะ
ความเดิมตอนที่แล้ว

#1มาอีกรอบ
#2เพื่อนร่วมทาง
#3ชมวัดร่องขุน
#4ขึ้นภู..
#5ขึ้นภูชี้ฟ้า
#6บนภู
****************************************
#6(ต่อ)บนภู

ตอนตีห้าฟ้ายังมืดครับรถวิ่งไปตามเส้นทางเดิมที่ผมขึ้นมาแล้ว แต่เพราะรถในวันนี้เป็นรถที่ใช้เพื่อวิ่งกับถนนแบบนี้เป็นหลักเลยแรงดี  ขึ้นฉิวๆไม่มีสะดุด ไม่เหมือนน้องแจ๊ซที่ไปไม่ถึงฝั่งฝัน
“โอมหนาวไม๊”พี่ต่ายแอบหอมแก้มผมแล้วกระซิบถาม ไม่มีใครสนใจใครหรอกครับ ทุกคนมองไปข้างหน้า 
 ผมส่ายหัว “ไม่หนาวครับ”ผมว่าอากาศมันก็เย็นๆครับแต่มีคนกอดแบบนี้จะหนาวได้ยังไง ผมจับมือพี่ต่ายที่กอดผมไว้ แล้วอีกมือหนึ่งต้องจับราวของรถไว้  กลัวไม่ตกคนเดียวครับ จะกลิ้งตกคู่กันไปซะมากกว่า  ยังไม่อยากเป็นคู่เฮี้ยนเฝ้าภูให้เป็นตำนานกล่าวขาน  ส่วนกิฟก็นั่งสะลึมสะลือเหมือนคนที่ยังตื่นไม่สุด  หน้าตาง่วงนอนมากครับ 

พอรถขับมาถึงช่วงเนินที่รถเราไถลลงเมื่อวาน  รถคันนี้ขับขึ้นไปเหมือนเป็นเรื่องกล้วยๆเลยครับพอพ้นโค้งนั้นไปก็ถึงตีนภูพอดี  “แสดงว่าเมื่อวานนี่อีกนิดเดียวเราก็ถึงแล้วนะพี่” กิฟหันมาบอกพวกผม”เสียดายเนาะ น่าจะดันทุรังอีกนิดส์สสส”

   พอรถจอดเสร็จคนรถก็บอกว่าจะรอเก็บเงินทีเดียวตอนขาลง พวกผมก็เลยทะยอยเดินขึ้นภูไป  มันมืดๆน่ะครับไม่ได้เตรียมไฟฉายกันมาเลยซักคน  ก็เลยแอบใช้ไฟของคนอื่นนำทาง  จะบอกว่าพวกผมไม่มีไฟก็ได้ครับ แหะๆ
  ทางเดินขึ้นภูไม่ชันมากครับ เจ้าของบ้านบอกไว้ก่อนแล้วว่าทางขึ้นภูมีได้สองทางคือทางที่เรามากับทางที่เมื่อวานเราจะขึ้นแต่ขึ้นไม่ได้เพราะคนแน่น ดังนั้นวันนี้พวกผมเดินกันสบายมาก   

ในเส้นทางที่เราเดินกันแทบไม่มีคนอื่นเลย  เราค่อยๆเดินไต่บันไดดินขึ้นไป เดินไม่ยากครับเพราะมีการนำเอาไม้มาทำเป็นขั้นบันได แต่เนื่องจากมันมืดเลยรีบๆเดินไม่ได้ เพราะถ้าเร่งมากก็เหนื่อยครับแล้วก็อาจจะเดินสะดุดได้  เดินมาได้พักนึงเห็นคนลิบๆแล้วครับ แสงแฟลชบนยอดภูทำให้เรารู้ว่าจุดหมายเราอยู่ที่ไหน ซึ่งมันไกล..มากครับ...สูงมากกก...ครับ กรูเหนื่อยยยย  ผมดึงมือพี่ต่ายที่เดินตามกิฟไว้ “พี่ต่ายพักแป๊ปดิ ผมเหนื่อย”

กิฟหันมามองแล้วแซวผม “คนแก่ก็งี้สู้เดะๆก็ไม่ได้ งั้นกิฟนำไปก่อนนะพี่  จะไปถ่ายรูป กำลังเห่อกล้องใหม่” กิฟเดินนำไปแล้วครับแต่พี่ต่ายยังหยุดรอผมอยู่
 “ไม่ต้องรีบโอม ค่อยๆเดินพระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นหรอก มันรอเราอยู่ พี่นัดกันไว้แล้วยังไงเค้าก็มา” พี่ต่ายอมยิ้มเล่นมุกนัดพระอาทิตย์ขำตายแล้ว   ผมเลยส่งยิ้มตอบรับมุกไป   ผมสูดหายใจเข้าแล้วค่อยๆเดินขึ้นไปหาพี่ต่าย  ถ้าเราสูดลมหายใจลึกๆแล้วเดินช้าๆก็น่าจะเหนื่อยน้อยลงนะครับ 

 ผมไม่ได้ตื่นตี5มาสูดอากาศสะอาดๆแบบนี้นานแค่ไหนแล้วนะ พี่ต่ายส่งมือมาให้ผมแล้วประสานมือเราไว้แล้วเดินไปด้วยกันโดยมีจุดหมายคือยอดภู  ในที่สุดเราใช้เวลาไม่นานเราก็ถึงยอดภูครับ  ผมดูเวลายังไม่หกโมงแต่คนก็เยอะแล้วครับ  ตอนนี้เราก็เดินไปทั่วๆหาทำเลสวยๆนั่งรอพระอาทิตย์ขึ้นครับ แต่ตรงไหนล่ะที่เรียกว่าภูชี้ฟ้าแบบที่เราเคยเห็นรูปในหนังสือ

ผมพยายามมองว่าน้องกิฟไปอยู่ที่ไหนแต่คนก็เยอะมากจริงๆ  “พี่ต่ายตรงไหนที่เค้าว่าชี้ฟ้าล่ะ”
 พี่ต่ายก็ส่ายหัวครับคงไม่รู้เหมือนกัน  เราเดินดูไปรอบๆแล้วก็มีที่นั่งเหมาะพอที่เราจะนั่งได้สบายๆครับอยู่ทางด้ายซ้ายของทางขึ้นเป็นที่ลาดลงไปปากหน้าผาเห็นราวลวดตาข่ายกั้นว่าห้ามผ่าน  เพราะเมื่อปีก่อนถ้าผมจำไม่ผิดมีนักท่องเที่ยวถอยหลังไปเรื่อยๆเพื่อถ่ายรูปแล้วพลัดตกลงไปกลายป็นโศกนาฎกรรมของภูชี้ฟ้าไป   

ถึงแม้ประเทศลาวจะอยู่ฝั่งตรงข้ามแต่เรามองไม่เห็นหรอกครับว่าอยู่ตรงไหนรู้แต่ว่าพ้นจากแนวเขานี้ไปแล้วก็ไม่ใช่ประเทศไทย    ตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีม่วงๆแดงๆคล้ำๆส้มๆ มองเห็นเทือกเขาสลับซับซ้อนเป็นแนวยาว พระอาทิตย์กำลังจะมาตามนัดกับพี่ต่ายแล้วครับ  แต่เนื่องจากเข้าเดือนกุมภาพันธ์แล้วครับ อากาศก็ไม่หนาวจัดๆเหมือนช่วงเดือนมกราคมเราจึงไม่ได้เห็นทะเลหมอก  แต่ภาพวิวทิวทัศน์ที่เราเห็นก็ยังสวยสุดใจ

การรอคอยแบบนี้มันมีความสุขนะครับ ทุกๆคนซึ่งผมคิดว่าไม่ต่ำกว่าร้อย กำลังนั่งรออย่างมีความหวังทั้งๆที่พระอาทิตย์ก็มาทุกวันจนบางทีเราหลงลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่ามีมันอยู่ในชีวิตของเรา   แต่วันนี้เรากลับรอคอยที่จะเห็นมันอยากจะให้มาโดยที่ไม่มีอะไรปิดบัง 

 ผมอดคิดไม่ได้ว่าเราทุกคนต่างมีความหวังและเมื่อมีหวัง....ชีวิตเราช่างมีความหมาย  เรายิ้มได้ในความเงียบเพราะความหวังในใจของเรา    มีคู่รักหลายคู่กำลังยืนชมภาพของธรรมชาติที่งดงามด้วยกัน มองไปทางไหนก็มีแต่ความรักอบอวลไปทั่วภูชี้ฟ้า


อิจฉาคนรักกันจริงจริ๊งงง

ผมกับพี่ต่ายนั่งพิงไหล่กันเงียบๆต่างคนก็ต่างใช้ความคิดของตนเองไป  พี่ต่ายนั่งติดๆกันกับผมเรายังคงจับมือกันไว้   ผมแอบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของพี่ต่าย เห็นแนวสันจมูก แพขนตา ริมฝีปากของพี่ต่าย   ตาของพี่ต่ายกำลังมองไปยังแสงอาทิตย์ที่กำลังค่อยๆโผล่พ้นขอบฟ้า   พี่ต่ายยังคงอยู่ตรงนี้ทำให้ชีวิตผมมีความหวัง  มันช่างคุ้มค่าจริงๆที่เราได้มารักกัน
  พี่ต่ายหันมายิ้มให้ผมแล้วเลิกคิ้วสงสัยกระพริบตาปริบๆเมื่อเห็นผมนั่งมองหน้าอยู่ “มีความสุขจังนะโอม ได้มานั่งมองพระอาทิตย์ขึ้นอย่างนี้ด้วยกัน”พี่ต่ายลูบหัวผม ผมไม่ตอบอะไรได้แต่บีบกระชับมือนั้นที่กุมมือผมไว้

ภาพยามพระอาทิตย์กำลังค่อยๆขึ้น

เสียงคนเริ่มเอะอะ เดินกันพลุกพล่านมองไปทางไหนก็มีแต่หัวคน พอผมหันหลังไปดูก็พบว่าคนมากกว่าเมื่อตอนผมมาหลายเท่าเลยครับ  ทุกคนต่างหามุมสวยๆถ่ายรูปถึงแม้ต่างก็รู้ว่ารูปด้านหลังจะเต็มไปด้วยคนมากมาย แต่ทุกคนก็มีความสุขครับมีแต่รอยยิ้มอยู่บนใบหน้า
 ผมกับพี่ต่ายถ่ายวิวสวยๆไปหลายรูป   แต่เหมือนพระอาทิตย์จะขึ้นไปแล้วครับ เราไม่ได้ภาพพระอาทิตย์สีส้มลูกกลมๆ เห็นเพียงแสงสว่างของดวงอาทิตย์ที่ส่องออกมาจากหลังหมู่เมฆ

 “ผมอยากถ่ายคู่กับพี่จังเลย ไม่รู้กิฟไปไหนจะให้ถ่ายคู่ให้หน่อย” ผมชะโงกมองหากิฟก็หาไม่เจอ พี่ต่ายเลยเดินไปขอให้พี่คนหนึ่งที่ยืนอยู่ใกล้ๆนั้น ซึ่งดูเป็นโปรกล้องเห็นแบกอุปกรณ์ขาตั้งกล้องมามากมายให้ช่วยถ่ายให้ ในที่สุดเราก็ได้รูปคู่มาสมใจ ผมกับพี่ต่ายหากิฟไม่เจอเลยลองเดินไปดูที่ทางขึ้นอีกทาง  ทางนั้นยังคงมีคนทะยอยเดินขึ้นมาเรื่อยๆครับ  เห็นกิฟกำลังถ่ายรูปวิว ถ่ายรูปตัวเองให้ง่วน

มุมที่ไม่เป็นภูชี้ฟ้าเลย เง้อ

 ผมเพิ่งสังเกตว่าถ้าเราขึ้นมาจากด้านนี้จะเห็นยอดภูกำลังชี้ฟ้าเหมือนในภาพที่เราเคยเห็นกัน แต่ปัญหาคือเราต้องเดินลงไปอีกครึ่งทางเลยครับเห็นคนตัวเป็นมดยืนอยู่ข้างล่าง
 “พวกพี่ๆเราลงไปข้างล่างกันไม๊ครับ”กิฟหันมาถามผม แต่ผมขี้เกียจเดินแล้วนี่  เดินลงก็ต้องเดินกลับขึ้นมาอีกเหนื่อยตายเลย “พี่ไม่ไปดีกว่าถ้ากิฟไปพี่ก็รอกันตรงนี้แล้วกัน” ผมหันไปมองหน้าพี่ต่ายถามความเห็น พี่ต่ายก็พยักหน้าเห็นด้วยกับผมครับ

“งั้นกิฟไม่ไปก็ได้   แต่เดี๋ยวกิฟวิ่งไปตรงนู้น”ผมมองตามที่กิฟบอกก็คือตรงที่ยื่นออกมาเป็นจะงอยแหลมๆน่ะครับ
“อืมมม  แล้วให้พี่ถ่ายใช่ไม๊ แต่มันไกลนะกิฟ ตัวเป็นมดแน่ๆจะดูรู้เหรอ” กิฟบอกว่า “ไม่เป็นไรพี่เอาเท่าที่ได้  กิฟไปแล้วนะ” แล้วน้องก็วิ่งจู๊ดไปเลยครับ สักพักผมก็เห็นคนตัวยาวๆยืนโบกแขนอยู่ท่ามกลางคนมากมายผมเลยถ่ายให้กิฟไปแต่ก็เห็นไม่ชัดหรอกครับ

คนที่ทำท่าน่ารักอยู่ตรงนู้นตัวจริงเสียงจริงค่ะ น้องกิฟ

 พอกิฟเดินกลับมาถึงเราก็เริ่มเดินลงกัน ขาลงไม่เหนื่อยและง่ายกว่าขาขึ้นเยอะเลยครับ เพราะตอนนี้ฟ้าสว่างมากๆแล้วเดินสบายๆแป๊ปเดียวก็ถึง
  ลงมาถึงที่ตีนภูรถก็มารอรับอยู่แล้ว รถพาเรามาส่งที่บ้านพักพวกผมรีบทำเวลาทานข้าวเช้ากันที่ร้านเดิมเป็นข้าวต้มเครื่อง กาแฟ โอวัลติน ขนมปัง  อร่อยดีครับแต่กิฟไม่อิ่มขอข้าวไข่เจียวรสเด็ดเหมือนเมื่อคืนอีกจานพอทุกคนทานกันอิ่ม  เราต้องทำเวลาก็รีบออกเดินทางไปเที่ยวกันต่อเพราะเวลาเรามีจำกัดครับ
*************************************************************
ลงวันละนิดจิตแจ่มใส ดูรูปกันไปขำๆ ล่อหลอกให้ไปเที่ยวกัน อิอิ
เรื่องกำจัดน้องเอาไว้ได้เวลาเหมาะๆค่อยลงมือนะคะ ตอนนี้เลี้ยงไว้เอ็นดูก่อน  

[nOn†ღ]

อารายเนี่ย น้องกิฟยังไม่โดนยันตกจากภูชี้ฟ้าอีกหรอเนี่ย

น้องเก้งก้างนิ จะติดสอยไปอีกนานป่าวเนี่ย 

ไอ่ตอนเอาแจ๊สขึ้นครั้งแรกก็หน้าซีดกันเป็นแถบๆ แล้ว ยังจะกล้าดันทุรังขึ้นอีกเนอะคนเรา 


มีภาพคู่รักยูริด้วย 555+  แค่ข้างหลังก้อสวยกินขาดแล้ว เอิ้กกกกกกก

[jannie]

ขึ้นภูยังไงก็คงต้องพึ่ง 4wd ละมั้งนะคะ ถ้าชันมากๆ (อย่าดันดุรังแจ๊สดีกว่า เหอๆ น่ากลัวนา)

เห็นภาพ+บรรยากาศผ่านโอมและพี่ต่าย(?) แล้วน่าไปมากๆ เลยยย ยังไม่เคยไปแอ่วเหนือเลยยย

ลงภูเมื่อไหร น้องกิฟก็ไปเมื่อนั้นใช่มั้ยคะ  (ถาม+แอ๊บใสซื่อ 5555+)

[Givesza]

แง๊!!!!!!

พี่นนท์.....แง๊

น้องยังไม่อยากลงภูตอนเน๊น๊า  ใจเย็งๆๆ

โหยยยยยย.........   งอล

 

[sodamini]

^

^
กิ๊ฟฟฟฟฟฟฟจ๋า 

เยี่ยงที่พี่นนท์ว่าไว้ข้างบน

ทำไมไม่แกล้งลื่นตกเขาลงมาอ่ะ 

แล้วเค้าจะได้อ่าน NC.พี่ต่ายกับโอมม่ะไหร่เนี่ย

  พี่ฟางจอมอู้(งาน)ค่ะ 


 
V

V......จิ้มผิดป่าวคะพี่นนท์ ใครลำยองอ่ะ :sad4:ไหนๆๆ

[nOn†ღ]

^
^

ดีใจจังน้องลำยองใจตรงกะพี่นนท์ 

  กิฟให้กระเด็นตกภู แล้ววิ่งจากไป 

 
ถึงผู้เขียน Nc นะมีมั้ยยยยย 

[@BUA@]

^
^
^
จิ้มๆ คู่ยูริของบัว 

ใจเย็นๆค่ะพี่น้อง
ยังไงพี่ฟางก็คงไม่ใจร้าย ให้เราอด NC กันนานหรอก
ใช่มั้ยคะพี่ฟาง 

ปล.ถึงหนูกิ๊ฟ อย่าน้อยใจไปเลย  ถึงแม้ในนิยายหนูจะเป็นก้าง
      แต่ในเรื่องจริง พี่เบ็ตตี้เค้าก็ให้หนูเป็นนางเอกแล้วนี่คะ 
      นางเอกคลิป AV ซะด้วย 
     

[Givesza]

^
^
^

ไม่จริงชิมิคร๊า

 

[sodamini]

^

^
เชื่อใครดีหว่า

พี่บัวหรือกิ๊ฟซี่ดี 

[life_fracture]

 

[golf]

 

[โน๊อา]

มารอ สวีท หวาน ๆ ต่อนะน้องฟาง

.....
มองไปทางกิฟยังคงนอนคลุมโปงอยู่ แต่เพื่อความปลอดภัยค่อยๆเดินจรดปลายเท้าไปที่กิฟ
แอบเลิกผ้าห่มดูด้านบน.....ไม่มี...
เปิดที่ปลายเท้า...ไม่เห็น  มีเพียงเท้ายาวๆของกิฟคนเดียว  

ว่าแต่ว่า เจ้าโอม คิดได้ไง

[gateau]

กี่ตอนกี่ตอนพี่ต่ายกะโอมน่ารักอยู่เสมอเลย

ว่าแต่พี่ต่ายคะน้องๆ เรียกร้องกันมากมายแล้วนะ

ถ้ากำจัด..ก้าง..ได้เมื่อไหร่ก็ nc เลยนะคะ   

[LOT]

แวะมารับของหวานก่อนนอนค่ะ

แอบอิจฉานะเนี่ย อยากไปเที่ยวบ้างจัง

[Givesza]

 



จิ้มรีล่าง
 
v
vคริคริ
v

[sodamini]

^

^
สวนขึ้นไป  (ไรอ่ะเดี๋ยวนี้มีจิ้มรอด้วย)

จะเอา NC. พี่ต่าย+โอม ไม่เอากิ๊ฟซี่ 

[โน๊อา]

มารอดูเอ็น ....  ซี  ของพี่ต่าย 

[vin2526]

แฟนผมเป็นคนเหนือ ผมกับเขายังไม่มีโอกาศไปเที่ยวอย่างคู่สวีทนี้เลย หวังว่ากลับเมืองไทยคราวนี้ จะหนีไปกันบ้าง แค่นั่งอ่านและดูรูปที่ประกอบ ก็แทบทำให้ไฟลุกเหมือนที่วิคทอเรียแล้ว อิจฉาๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[M@nfaNG]

รู้สึกว่าคนอ่านเรื่องนี้ชอบใสๆ ไม่ค่อยชอบNCกัน  มีแค่อยากกำจัดกิฟซี่ เป็นคนใจบุญกันทั้งน้าน
ดีใจที่คนอ่านแล้วอยากไปเที่ยวกัน ตอนที่ไปก็คิดว่าเคยไปมาแล้วหลายที่แต่พอไปจริงๆ  คนที่ไปด้วยเปลี่ยน วิธีการเดินทางเปลี่ยน สถานที่ๆที่เคยไปก็เลยเหมือนเปลี่ยนไปด้วย ความสนุกมันอยู่ที่ไปกับคนที่เราอยากไปด้วยจริงๆนะคะ
เพราะงั้นหายร้อนเมื่อไหร่ไปเที่ยวกันเถอะนะ พักผ่อนกัน แต่ถ้ายังไม่มีเวลาไปก็มาเที่ยวไปกับการอ่านแล้วกันค่ะ
ความเดิมตอนที่แล้ว
#1มาอีกรอบ
#2เพื่อนร่วมทาง
#3ชมวัดร่องขุน
#4ขึ้นภู..
#5ขึ้นภูชี้ฟ้า
#6บนภู
#6(ต่อ)บนภู
************************************
#7วัดพระแก้ว และบ้านดำ
วันนี้เราจะเที่ยวเชียงรายเป็นวันสุดท้ายครับกะว่าจะขับรถขึ้นไปทางเหนือของจังหวัดเชียงราย ซึ่งมีที่เที่ยวมากมาย ไม่ว่าจะเป็นพระตำหนักดอยตุง พระธาตุดอยตุง สวนแม่ฟ้าหลวง  ดอยแม่สลอง ตลาดแม่สาย  สามเหลี่ยมทองคำ
 แต่ขากลับมาเราใช้เส้นทางเดิม  พอพ้นช่วงโค้งกิฟก็เกิดอาการแบ็ตหมดครับ  สงสัยที่นอนชาร์จมาเมื่อคืนคงไม่พอ  กิฟขอนอนพักให้พี่ต่ายขับแทนไปจนถึงเมืองเชียงราย  กิฟย้ายไปนั่งด้านหลังผมแอบตีปีกดีใจนิดหน่อยก็นี่เป็นโอกาสแรกเลยที่ผมได้มานั่งเคียงคู่อยู่ด้านหน้าพี่ต่ายในทริปนี้จะได้นั่งกุ๊กกิ๊กกันเสียที 

แต่พี่ต่ายขับรถอย่างใจเย็นมากครับจนผมเผลอหลับไปอีกคน  กว่าจะรู้สึกตัวว่าพลาดโอกาสที่เสมือนได้อยู่กันสองคนไปอีกครั้งรถก็เข้าสู่ตัวเมืองเชียงรายแล้วครับ
 “โอมครับ..โอมเรียกกิฟให้พี่หน่อยว่าต่อไปเราไปไหนกัน”เสียงพี่ต่ายปลุกผมจากภวังค์

  ผมเอามือเช็ดน้ำลายที่ย้อยหยดลงมาที่เสื้อจนเปียกไปหมด  อายจังเลยแต่หวังว่าคงไม่มีใครทันเห็น หันไปดูกิฟก็น้ำลายยืดไม่แพ้กันที่สำคัญกิฟมันเอาเสื้อหนาวผมไปใส่นี่หว่าน้ำลายหยดเป็นดวงเลย นี่ กลับไปมิต้องเอาไปต้มใส่เด็ตตอลฆ่าเชื้อก่อนใส่เหรอ   “กิฟๆๆ น้องกิฟเราไปไหนต่อ” ผมเอื้อมมือไปเขย่าที่ตัวกิฟ

กิฟยังงัวเงียๆตื่นมาแบบเบลอๆ  มองหันซ้ายหันขวาอย่างงงๆ “นี่เราอยู่ไหนแล้วพี่ ถึงในเมืองแล้วเหรอ”กิฟเอามือปิดปากหาวต่อ กระพริบตาอย่างง่วงๆ
“ใช่ เราจะไปที่ไหนก่อนกิฟ มีที่ไหนที่เราจะเที่ยวก่อนไปดอยตุงได้บ้าง”พี่ต่ายถาม
“ก็เข้าไปตามทางที่ป้ายเขียนเลยพี่ไปไหว้พระที่วัดพระแก้วกันก่อน” กิฟบอกทางเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาซึ่งถ้าผมมากันเองรับรองว่าหลงแน่นอนครับ  ดังนั้นถ้าจะให้ดีไปไหนควรมีแผนที่ถนนในเมืองไปด้วยก็จะดีที่สุดครับ แต่ในกรณีนี้ถึงมีแผนที่ก็คงหลงเพราะผมเคยพยายามแล้ว 

จากประสบการณ์ในอดีตสอนผมว่าถ้าให้ผมเป็นคนบอกทางดูๆแล้วจะตีกันตาย เช่น พอถึงทางแยกผมจะบอกพี่ต่ายว่าทางนี้ๆ แล้วใช้ยกมือบอกแทนว่าซ้ายหรือขวา    แล้วพี่ต่ายก็บอกว่า “โอมครับพี่ขับรถครับ ไม่ได้ขี่มอเตอร์ไซด์ที่โอมจะมาโบกซ้ายโบกขวา แล้วพี่มองถนนอยู่จะหันไปมองได้ไงครับ พูดซ้ายขวาได้ไม๊ครับ ไหนลองพูดซิ”    มันเป็นแบบนี้ครับนับตั้งแต่นั้นมาผมเลยไม่เสนอตัวเป็นเนวิเกเตอร์ให้พี่ต่ายอีกเลย  แล้วถ้าไปด้วยกันแต่ไปไม่ถูกพี่ต่ายก็จะจอดรถแล้วดูเองครับ  เป็นอันจบเรื่องสบายใจไปทั้งสองฝ่าย

เมื่อถึงห้าแยกพ่อขุนเม็งรายกลางตัวเมืองเชียงรายกิฟบอกให้เลี้ยวซ้ายแล้วตรงไปเรื่อยๆ จนสุดทางสามแยกให้เลี้ยวซ้ายไปประมาณ 100 เมตร จะเห็นวัดพระแก้วอยู่ทางขวามือ  เราขับรถมาถึงวัดพระแก้วแต่กิฟบอกให้เลี้ยวเข้าตัววัดไม่ทัน  พี่ต่ายก็เลยจอดรถหน้าโรงพยาบาลที่อยู่ฝั่งตรงข้าม กิฟขอตัวนอนในรถต่อไม่เข้าไปในวัดกับเรา ผมกับพี่ต่ายเลยเข้าชมวัดกันสองคน

วัดพระแก้ว เป็นพระอารามหลวงชั้นตรี ตั้งอยู่ที่ถนนไตรรัตน์ ในตัวเมืองเชียงราย แต่เดิมมีชื่อว่าวัดป่าเยี้ย  เยี้ยแปลว่าไม้ไผ่  บริเวณที่ตั้งวัดเป็นป่าไผ่จึงตั้งชื่อตามที่มา  ต่อมาในปี พ.ศ.1977  ฟ้าผ่าเจดีย์วัดนี้ จึงได้ค้นพบพระแก้วมรกต ชาวบ้านจึงเรียก วัดพระแก้ว  หลังจากนั้นอีก 45 ปี ที่พระแก้วมรกต ได้ประดิษฐานที่ลำปาง  เชียงใหม่  เวียงจันทร์ และกรุงเทพมหานคร จนปัจจุบัน ที่วัดพระศรีรัตนศาสดาราม พระบรมมหาราชวัง พระนามว่า"พระพุทธมหามณีรัตนปฏิมากร"

 พระอุโบสถสร้างขึ้นเมื่อ พ.ศ.2433  โดยพระประธานชาวเชียงรายเรียกกันว่า "พระเจ้าล้านทอง"  ส่วนพระเจดีย์ที่ค้นพบพระแก้วมรกต ได้บูรณะแล้วเสร็จ พ.ศ. 2497  ภายในวัดยังมีอาคารสมเด็จพระพุทธชินวงศ์  หอพิพิธภัณฑ์ โรงเรียนพุทธิวงศ์วิทยา ซึ่งเป็นโรงเรียนพระปริยัติธรรม และหอพระหยกเชียงราย  ประดิษฐานพระพุทธรตนากร นวุติวัสสานุสรณ์มงคล  ซึ่งเป็นพระพุทธรูปหยก  โดยสร้างขึ้นเป็นองค์แทนพระแก้วมรกต ที่ถูกค้นพบ ณ. เจดีย์วัดพระแก้วเป็นแห่งแรก
(ขอบคุณข้อมูลจาก โอเคเนชั่น)

พระอุโบสถที่งดงามจริงๆ
เมื่อเราเดินเข้าไปภายในวัดความรู้สึกแรกเลยก็คือความร่มเย็นภายใน เพราะในวัดร่มครึ้มไปด้วยต้นไม้  มีแนวต้นไผ่เรียงราย  วันนี้ไม่มีนักท่องเที่ยวมามากนักเราจึงใช้เวลาเดินชมกันอย่างสบาย  ชมความงดงามของพระอุโบสถที่แกะสลักอย่างดงาม มีพญานาคเลื้อยอยู่ตรงบันได  เราเข้าชมภายในพระอุโบสถพบว่ามีนักท่องเที่ยวกำลังกราบพระอยู่ ผมกับพี่ต่ายเลยเข้าไปไหว้พระให้คุ้มครองเราในการเดินทาง

 ความรู้สึกของผมทุกครั้งที่เข้าโบสถ์คือร้อนนนน....เอ๊ยยยไม่ใช่ครับ เข้าโบสถ์ทีไรผมรู้สึกเย็นกายเย็นใจอย่างบอกไม่ถูก ผมไม่รู้ว่ามาจากการออกแบบของการก่อสร้างอันชาญฉลาดของคนไทยที่ทำให้ลมเข้าได้ทุกทิศทุกทาง หรือว่าเป็นเพราะเราเกิดความสงบในใจของเราหรือเป็นเพราะอะไรกันแน่
 
 กราบพระชื่นชมความงามกันแล้ว  ทำบุญกันไปตามสมควรแล้วเราก็ออกไปชมพิพิพิธภัณฑ์ที่อยู่ด้านซ้ายจากทางเข้า  เป็นเรือนไม้ที่สวยงามไปอีกแบบ  ผมไม่มีไกด์อธิบายความเป็นมาก็ได้แต่ชื่นชมไปแบบคนที่ไม่รู้ศิลปะ   บอกได้แต่ว่า เป็นพิพิธภัณฑ์ที่น่าเข้าชมจริงๆ  ด้านในมีสองชั้นมีพระพุทธรูปองค์เล็กๆที่สร้างแบบศิลปะล้านนา และของสมัยโบราณมากมาย
ออกมาจากพิพิธภัณฑ์ด้านนอกอ้อมไปทางด้านหลังของพระอุโบสถเป็นหอพระแก้วเชียงราย  บอกได้เลยว่าถ้าไปเชียงรายนอกเหนือจากวัดร่องขุนแล้ว ถ้ามีโอกาสควรเข้าเยี่ยมชมวัดพระแก้วด้วยก็จะเรียกได้ว่ามาถึงเมืองเชียงราย

ภาพพิพิธภัณฑ์ และหอพระแก้ว
 เราเก็บภาพความสวยงามของวัดเสร็จแล้วก็กลับไปที่รถกิฟก็ยังไม่ตื่นอยู่ดี  เป็นเรื่องจริงที่ว่าเด็กๆเวลานอนต้องนอนเต็มที่ แต่เวลาเล่นนี่ก็ไม่หลับไม่นอนเลยจริงๆ  พี่ต่ายเลยต้องเป็นคนขับรถต่อ ก่อนที่จะมาเชียงรายพี่ต่ายบอกว่ามีน้องแนะนำให้ไปบ้านศิลปินซึ่งมีอยู่เป็นจำนวนมากในจังหวัดเชียงราย   และหนึ่งในนั้นที่เราจะไปก็คือบ้านดำของอาจารย์ถวัล ดัชนีย์ พี่ต่ายสอบถามระหว่างทางที่ไปจากชาวบ้านข้างทาง

 บ้านดำตั้งอยู่ในตำบลนางแล อ.เมือง ออกจากเมืองเชียงรายมาไม่ไกล แต่ทางเข้าไม่มีป้ายบอกถ้าจะไปควรสอบถามคนใกล้ๆแถวนั้นให้ดีก่อนเพราะอาจจะขับเลยไปได้  เพราะปากทางแคบนิดเดียวต้องเข้าไปในซอยเล็กๆผ่านบ้านเรือนของชาวบ้านแถวนั้น  ช่วงที่เราไปมีบ้านหลังหนึ่งกำลังจัดงานแต่งงาน “ไปหาข้าวฟรีทานกันดีกว่าพี่ต่าย พี่ต่ายจะเป็นญาติฝ่ายไหนดี ของผมของเป็นฝ่ายเจ้าสาวดีกว่าสวยดี” พี่ต่ายได้แต่หัวเราะกับมุกของผม เราขับต่อไปอีกไม่ไกลก็มาถึงบ้านดำครับ ไม่มีป้ายบอกด้านหน้าแต่พอเห็นเราก็รู้ได้ทันทีว่าถึงแล้ว คือภาพหมู่เรือนไทยสีดำที่สร้างกระจายอยู่ห่างๆในอาณาบริเวณล้วนเป็นสีดำ

เข้าไปจะเจอเรือนไทยหลังนี้เป็นหลังแรก ซึ่งยังก่อสร้างไม่เสร็จ
บ้านดำ ตั้งอยู่ที่ ต.นางแล อ.เมือง จ.เชียงราย สร้างขึ้นโดย อ.ถวัลย์ ดัชนีศิลปินแห่งชาติ ลักษณะเป็นกลุ่มบ้าน ศิลปะแบบล้านนา ทุกหลังล้านทาด้วยสีดำ ซึ่งเป็นที่มาของคำว่าบ้านดำ ในบ้านแต่ละหลังจะประดับด้วยไม่แกะสลักที่มีลวดลายงดงามวิจิตรยิ่ง นอกจากไม้แกะสลักแล้วยังประดับด้วยเขาสัตว์ เช่นเขาควาย เขากวาง และยังมีกระดูกสัตว์ เช่นกระดูกช้าง

เรือนไทยสีดำที่ตั้งอยู่ไม่ห่างกัน สามารถเดินชมได้ไม่เหนื่อย ยกเว้นก็คือร้อนเท่านั้นเอง

  ในบริเวณบ้านประกอบไปด้วยบ้าน 36 หลัง ที่มีลักษณะแตกต่างกันไปไม่เหมือนกัน ใหญ่บ้าง เล็กบ้าง ซึ่งบ้านเหล่านี้ไม่ได้สร้างไว้สำหรับอยู่อาศัย แต่สร้างไว้สำหรับเก็บสิ่งของสะสมต่าง ๆ ของอาจารย์ถวัลย์ นอกจากนั้นยังมีอีกหนึ่งหลังที่ยังสร้างไม่เสร็จ คือพิพิธภัณฑ์ที่ใช้แสดงผลงานของ อ.ถวัลย์ สร้างด้วยไม้สักทั้งหลัง มีลวดลายแกะสลักที่สวยงามอย่างยิ่ง เนื่องจากลักษณะศิลปะของบ้าน การทาสีที่ใช้สีดำ การประดับด้วยเขาสัตว์ กระดูกสัตว์นี่เอง จึงเป็นที่มาของคำว่า “ถวัลย์ นรก”
(ขอบคุณข้อมูลจาก เวปการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย)

“กิฟถึงบ้านดำแล้ว ตื่นๆๆ”ผมปลุกกิฟให้ตื่นเพื่อที่จะเข้าไปเดินเที่ยวด้วยกัน  เพราะกิฟบอกว่ากิฟก็ยังไม่เคยมาเหมือนกัน พวกเราตื่นตาตื่นใจในความแปลกของบ้านเรือนไทยแต่ละหลัง  บ้านเรือนไทยยกพื้นสูง ด้านล่างของเรือนบางหลัง จัดเป็นที่วางของสะสม  ที่มีมากที่สุดก็คือเขาสัตว์  ซึ่งถ้าพวกอนุรักษ์สัตว์ป่าหรือพวก NGOมาเห็นผมว่าน่าจะโดนประณามเหมือนกัน

  ผมก็ไม่เข้าใจว่าศิลปะของอาจารย์ถวัลย์ต้องการสื่ออะไร แต่ศิลปะคงไม่ต้องมีคำอธิบายแล้วแต่จะตีความจากความคิดของแต่ละคน  ส่วนใหญ่เรือนแต่ละหลังจะเข้าไม่ได้เป็นกระจกรอบๆให้เราสามรถส่องเข้าไปดูภายในได้ บางเรือนเป็นเสมือนห้องนอน  มีเตียงนอนที่มีหนังหมีที่มีหัวหมีด้วยนะครับวางอยู่  บนเก้าอี้ บนพื้น บนฝ้า บนผนังมีเขาสัตว์แขวนมากมาย  นี่ถ้าใครจ้างผมให้มาเดินตอนกลางคืนผมคงกลัวน่าดูเลยครับ ให้แค่ไหนก็คงไม่รับ

ผมกำลังส่องดูด้านในที่เหมือนเป็นห้องพักผ่อนของอาจารย์  “โอม”พี่ต่ายมากระซิบที่หู ทำเอาผมสะดุ้ง กำลังกลัวอยู่นะเนี่ย ผมเอาศอกถองพี่ต่ายอย่างขัดใจ“พี่ต่ายอ่ะ ตกใจหมดเลย เรียกดังทำไม คนกำลังกลัว”
 พี่ต่ายยิ้มๆแล้วชี้ให้ผมมองตาม “ดูนั่นซิโอม”  ผมมองตามสายตาพี่ต่ายบนฝาผนังของห้องเค้าทำเป็นรูปตุ๊กแกเกาะอยู่นับสิบๆตัวหรืออาจจะถึงร้อย   สีของตุ๊กแกสีเนื้อตัดกับสีพื้นของฝ้าที่เป็นสีดำทำเอาผมขนลุก แค่นึกว่าไปเดินด้านในแล้วเงยหน้าขึ้นมาก็สยองแล้ว  “โอยยย...ไม่ไหวแล้วพี่ ไปดูที่อื่นดีกว่า”

แอบดูว่ามีอะไรข้างใน แล้วก็พบว่าห้องน้ำที่ไม่กล้าเข้านี่เอง
งานส่วนใหญ่จะป็นแกะสลักจำพวกงานไม้ทั้งหมด  โดยมีองค์ประกอบหลักๆก็คือเขาสัตว์ หนังสัตว์ ก้อนหิน และสีดำ  เดินออกมาสักพักเห็นคนกำลังเปิดประตูดูเรือนสีดำชั้นเดียวอยู่พวกผมเลยไปดูมั่ง ปรากฎว่าด้านในเป็นห้องน้ำ เหมือนกับเป็นห้องน้ำโชว์มากกว่าครับ มีหิ่งห้อยไม้นับสิบตัวส่องแสงสว่างสีนวลๆอยู่ด้านใน มีเขาสัตว์เป็นที่ใส่กระดาษทิชชู  พื้นปูด้วยหินกาบสีดำ มีถังไม้ขนาดใหญ่เป็นถังอาบน้ำ มีเครื่องทำน้ำอุ่นด้วยนะครับ  แต่ให้ผมมาใช่ผมก็ไม่เอาเหมือนกันครับ อาบน้ำไปก็คงกลัวไปทั้งหัวทั้งหำหดกันพอดี

“พี่โอม พี่อยากโดนสวมเขาไม๊”กิฟทำตาเจ้าเล่ห์ถามผมแปลกๆครับ หรือว่าที่จริงแล้ว กิฟก็สนใจพี่ต่ายอยู่เหมือนกัน
“ไม่ ทำไม”เสียงห้วนๆของผมทำเอากิฟขำก๊าก ที่ยั่วโมโหผมได้  “ว้าจะชวนถ่ายรูปซักหน่อย  งั้นพี่โอมถ่ายให้กิฟนะ กิฟอยากโดนสวมเขา”  แล้วกิฟก็ลากผมไปที่ซุปเปอร์เขาครับ  ที่ผมต้องเรียกแบบนี้เพราะเจ้าเขานี่เป็นไม้สลักทำเป็นรูปเขาซ้อนๆกันขึ้นไปหลายสิบอัน พอเราไปยืนข้างหน้าท่อนไม้นี้ ศรีษะของเราก็จะตรงกับเขาพอดีเหมือนถูกสวมเขาหลายชั้นๆเลยครับ  ทำเอาผมอยากโดนสวมเขาบ้างแล้วซิ  “กิฟถ่ายให้พี่มั่ง”

“อะนะ ไหนว่าไม่อยากไง  มาๆจัดไป ...โอพระเจ้าเขาช่างเหมาะกับพี่โอมจริงๆ” ผมก็ยิ้มรับคำชมของกิฟครับ รูปแปลกๆแบบนี้จะไปหาถ่ายที่ไหนได้ละ ถ้าไม่ใช่ที่บ้านดำ  นี่ถ้ากิฟไปพูดแบบนี้ในสถานการณ์อื่นเป็นมีเรื่องกันแน่ๆ
“พี่ต่ายถ่ายไม๊พี่” ผมตะโกนเรียกให้พี่ต่ายมาถ่าย
แต่พี่ต่ายส่ายหน้าบอกว่า “โอมยอมโดนสวมเขาเองนะ แต่พี่ไม่ยอมหรอก” เอ๊ะมันหมายความว่าไงเนี่ย หรือว่าคิดจะมีใหม่มาสวมเขาให้ผม

“ไปกันเถอะ โอม กิฟ เดี๋ยวจะมีเวลาเที่ยวน้อย” เรากะว่าวันนี้ต้องไปต่ออีกหลายที่ครับเลยจบการชมบ้านดำแต่เพียงเท่านี้  เราออกจากที่บ้านดำกันด้วยความประทับใจ   อดนึกเปรียบเทียบศิลปะของศิลปินสองท่านที่แตกต่างกันคนละด้านเลยทีเดียว  ดังที่มีคนบอกว่าถ้าไปวัดร่องขุนคือไปสวรรค์ มาบ้านดำก็เหมือนมาชมนรกนั่นเอง ที่จริงงานก่อสร้างยังไม่เสร็จสมบูรณ์นะครับ ผมกะว่าอีกสักสองสามปีมาใหม่ต้องมีอะไรที่น่าดูชมมากกว่านี้เป็นแน่
*************************************************
ขอให้สนุกในการท่องเที่ยวค่ะ
ปล.การเดินทางอีกยาวไกล อย่าเพิ่งหมดแรงเที่ยวไปซะก่อนนะคะ

[sodamini]

^

^
แอบเห็นรูปน้องกิฟซี่แว็บๆๆ
อ้าวยังอยู่อีกหรอ 


ไปอ่านก่อนค่ะ  พี่ฟางงง
V

V........ป้านนนี่ก็ว่าไปค่ะ 

[nOn†ღ]

^
^


ลำยองมาแย่งพี่นนนี่จิ้มพี่ฟาง   

หนีไปอ่านมั้งดีก่า

[jannie]

เหมือนชมสารคดีท่องเที่ยว pilot guide โดยมีโอม พี่ต่าย (และกิฟ) เป็นตัวประกอบ 55+

ข้อมูล+ภาพประกอบ ปึกๆ

[taem2love]

อยากบอกว่า......รักพี่ต่ายมากมาย

รักโอมด้วยนะ

[Givesza]

มีแต่คนมิชอบกิฟ๊ซี่  กิฟ๊ซี่ผิดอารายยย 
เอารูปมาอัพคร๊าบบ









555+ วิจารณ์ได้เต็มที่งับ 555+

[น้ำค้าง]

บ้านสีดำน่ากลัวจริงๆด้วย

แล้วเมื่อไหร่จะแยกกับน้องกิฟท์ล่ะ

[jannie]

จริงๆ น้องกิฟออกจะทำประโยชน์มากมาย...พาไปแอ่ว พาไปหม่ำ

แต่ผิดอย่างเดียว....ที่เป็นกขค.พี่ต่ายกับโอม 555