บุหรี่หมดไปสามมวน เบียร์อีกสองขวด มองออกไปนอกหน้าต่าง ฟ้ายังมืดสนิท ในห้องมีแต่เสียงเครื่องปรับอากาศทำงานเบาๆ กับเสียงแต๊กๆจากนาฬิกาข้อมือที่วางอยู่บนโต๊ะเตี้ยหน้าโซฟา
ผมนั่งไขว่ห้าง กางแขนสองข้างพาดพนักโซฟา วางต้นคอพิงพนัก แหงนหน้ามองเพดาน
ไอ้เปี๊ยกนั่นมันหายไปไหนวะ?
แน่นอนว่ามันเข้าห้องตัวเองไม่ได้หรอก เพราะกุญแจอยู่กับผม จากที่คาดไว้มันควรจะกลับมาโวยวายเต้นแร้งเต้นกาด่าเตี่ยผมได้ตั้งนานแล้วนี่หว่า
เอาเข้าไป...หลังจากที่มันหนีออกไป ผมก็เอาแต่คิดถึงมันตลอด ตั้งแต่แวบแรกที่ได้เห็นหน้า ตอนที่มันกอดคอผมซะแน่นร้องไห้โฮๆ ตอนที่อยู่ใต้ฝักบัวคอยถูเนื้อถูตัวให้มัน ตอนมันร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุดเพราะผมดันไปปากหมาใส่มัน
ตอนที่มันพูดซ้ำๆ ในอ้อมกอดผมว่า...ต้ารักธี...
ผมแตะปลายนิ้วที่ริมฝีปากตัวเอง...จูบที่ไร้เดียงสา...ไม่ปฏิเสธแต่ก็ไม่ตอบรับ ปล่อยให้ผมตักตวงมันตามใจชอบ ไม่มีการตอบสนองกลับเลยสักนิด ต่างกับจูบที่เคยทำกับคนอื่น
แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าไม่ชอบ...ว่ากันตามตรง...ชอบมากด้วยซ้ำ...
ผมเสยผมหน้าตัวเอง หัวเราะขึ้นจมูกเล็กน้อย “ท่าจะบ้าจริงๆด้วยว่ะเรา”
ใช่ว่าผมจะไม่รู้ตัว อาการอย่างนี้เขาเรียกกันว่า...ติดใจ...
“ฮัดเช้ย”
ผมหันไปมองตามทิศทางเสียง...เสียงของไอ้เปี๊ยกดังมาจากหน้าประตู
ตึกตัก...ตึกตัก
แม่ง! ทำไมใจมันเต้นแรงจังวะ? แรงจนต้องยกมือขึ้นกดหน้าอกด้านซ้ายเอาไว้
แต่หลังจากเสียงจาม ทุกอย่างก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง...ผมกับมันกำลังเล่นสงครามประสาทอยู่ ...มันคงรู้แหละ ว่าเสียงจามดังมาถึงในห้อง แต่มันก็ยังรออยู่หน้าประตู รอให้ผมเป็นคนเปิดออกไป และผม...ก็รอให้มันเคาะประตู
แต๊ก...แต๊ก...แต๊ก...แต๊ก...
“ฮึ่ย!” สุดท้าย ผมเองที่เป็นฝ่ายทนไม่ไหว ยอมลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูเพื่ออัญเชิญมันเข้ามา
...แกร๊ก...
ผมพยายามบิดลูกบิดให้เบาที่สุด ไม่รู้เพื่ออะไรเหมือนกัน เปิดประตูออกไปมองซ้ายมองขวาก็เห็นแต่ทางเดินที่ว่างเปล่า...หรือมันหนีไปแล้ววะ?
“คร่อกกก”
เสียงมันมาจากด้านล่างครับ ผมก้มลงมอง ไอ้เปี๊ยกมันนั่งกอดเข่าขดตัวอยู่ข้างๆประตูนี่เองครับ...เวร...ให้กูคิดมากไปคนเดียวซะตั้งนาน
ผมนั่งยองๆลง มองหน้ามันอย่างฉุนๆ ตอนแรกว่าจะเตะมันให้คว่ำซะหน่อย แต่พอเห็นไอ้เปี๊ยกหลับตาอ้าปากน้ำลายยืดแล้วก็ทำไม่ลง...มันน่ารักอะครับ
“เฮ้ย!” ผมดีดหน้าผากมันหนึ่งเพี๊ยะ มันก็ขมวดคิ้วนิดหน่อยแล้วลืมตา...ไอ้เด็กนี่มันตื่นง่ายดีครับ
“เหวอ!” พอมันเห็นหน้าผมเท่านั้นล่ะ สะดุ้งโหยงถอยกรูดซะติดผนัง...นี่ผมน่ากลัวขนาดนั้นเชียวเหรอวะ?
“ทำไมไม่เคาะประตู?” ผมถามมัน มันไม่ตอบ เอาแต่ถลึงตาโตๆ ใส่ผมลูกเดียว
ผมถอนหายใจทีหนึ่ง แล้วก็ลุกขึ้นยืน กระดิกนิ้วเหมือนเรียกไอ้ตูบ “เข้ามา”
ตอนแรกก็คิดๆ อยู่เหมือนกัน ว่ามันคงจะไม่ยอมเข้ามาจนต้องเสียแรงลากมันอีกยกนึง แต่ผิดคาดครับ มันเดินเข้ามาเงียบๆ ได้ยินเสียงปิดประตูเบาๆอยู่ข้างหลัง
ผมนั่งลงบนโซฟา มันยืนมอง
“...ผมทำกุญแจหาย” พูดซะเพราะเชียว
“แล้วไง?” ไอ้เปี๊ยกมันคงคิดไม่ถึงครับ ว่าผมจิ๊กกุญแจห้องมันมาเองแหละ ถ้าสังเกตดีๆคงจะเห็นพวงกุญแจวางแอ้งแม้งอยู่ข้างๆตัวผมนี่เอง...แต่เรื่องอะไรจะบอกล่ะครับ
“...”
“ไม่มีที่นอนใช่มั้ยล่ะ?”
มันพยักหน้าหงึก
“ก็เคาะเรียกก็ได้นี่นา จะไปนอนหนาวๆตามทางเดินทำไม” พูดจบผมก็ลุกขึ้นเดินไปหามันครับ มันคงระวังตัวอยู่แล้ว ถึงได้ถอยกรูดออกนอกวงโคจรอย่างนั้น
“อ...อย่าเข้ามานะเว้ย ไม่งั้นมีเรื่อ...” ผมไม่ปล่อยให้มันพูดจบหรอกครับ จัดการคว้าท้ายทอยมันกดจูบให้หายคิดถึงซักฟอดหนักๆ มันก็ดิ้นขลุกขลัก ร้องอื้อใหญ่
จนผมพอใจนั่นแหละครับ ถึงได้ยอมปล่อยปากมัน แต่ก็ยังไม่ถอยออกห่าง ยังคลอเคลียอยู่ที่ปลายจมูกน่ารักๆ อยู่ ก็จมูกมันเล็กๆ โด่งๆ น่างับดีชะมัด
“กลัวอะไร?”
คราวนี้มันถลึงตา ปากบึ้งใหญ่เลยครับ พอจะจับจุดมันได้แล้ว...ไอ้เปี๊ยกนี่มันยั่วง่าย แถมยังปากดีอีกต่างหาก
“ใครกลัววะ?” มันตอบทั้งๆที่ยังต้านแรงมือผมอยู่
ผมปล่อยมือมัน มันก็งงหน่อยๆ แหละว่าทำไมถึงยอมง่ายๆ ผมเดินไปทางเตียงนอนพลางแกล้งหาวดังๆ
“ง่วงแล้ว มานอนได้แล้วไอ้เปี๊ยก”
“ใครเปี๊ยกวะ...กูชื่อต้าโว้ย” มันเถียงฉอดไม่ยอมเดินตาม ชี้นิ้วไปที่โซฟา “จะนอนตรงนี้”
ผมเลยหันไปหลิ่วตา ทำหน้ายิ้มๆ เย้ยมัน “ไหนว่าไม่กลัว จะไปนอนตรงนั้นทำไมล่ะครับ น้องกีต้าร์”
หน้ามันยิ่งบึ้งกว่าเดิมอีก มันเดินลงส้นเท้าแซงหน้าผม กระโดดลงนอนกางแขนกางขากลางเตียงเลยครับ
“กูชื่อต้า ไม่ใช่กีต้าร์...ต้า ภาษาจีนที่แปลว่าใหญ่น่ะ รู้จักปะลุง?” น่าน...ทำท่าภูมิใจอีก ไอ้เปี๊ยกเอ๊ย ตัวกระเปี๊ยกเดียว เสือกชื่อใหญ่
ผมหัวเราะนิดหน่อย ไม่อยากกวนตีนมันแล้วครับ เดี๋ยวตามันหลุดออกจากเบ้า...ที่สำคัญมีอย่างอื่นน่าทำมากกว่ากวนตีนมันซะอีก
ผมนั่งลงบนขอบเตียง ขยี้หัวมันแรงๆ มันก็ขยับหนี แยกเขี้ยวใหญ่ “พี่ก็ไม่ได้ชื่อลุง”
ผมวางสองแขนคร่อมมันเอาไว้ คราวนี้ก็หมดทางหนีล่ะครับ หึๆ “เรียกใหม่ให้ถูกๆ...พี่ชื่อธี”
จากที่มันดิ้นดุ๊กดิ๊กไม่หยุด พอได้ยินชื่อผมเท่านั้นแหละ มันนิ่งอึ้งไปเลย
เงียบไปพักใหญ่ อยู่ๆ มันก็หันหน้ามาสบตาผม แค่นเสียงลอดไรฟัน...โกรธอะไรวะ? “อย่ามาล้อกูเล่น”
อ๋อ...ไอ้เชี่ยที่มันแอบรักก็ชื่อธีนี่หว่า มันคงคิดว่าผมล้อมันเล่น...ผมเอามือจะปัดผมหน้ามันให้ มันก็ปัดมือผมออกอย่างแรง ทำท่าจะพยศจนผมต้องเอาเข่ากดหน้าท้องมันไว้
“ไม่ได้ล้อเล่น พี่ชื่อธีจริงๆ”
ผมเน้นเสียงหนักแน่น คราวนี้จากที่มันทำท่ากระฟัดกระเฟียด กลายเป็นนอนนิ่งซึมไปเลย ตามันเริ่มแฉะๆ จมูกเริ่มแดงๆ หน่อยนึงแล้วด้วย
“ธี...” น้ำตาหยดหนึ่งกลิ้งลงเคลียแก้มใสๆของมัน มันพยายามกัดปากล่างกลั้นสะอื้นใหญ่
ผมเอานิ้วปาดน้ำตาให้มัน แล้วค่อยลูบริมฝีปากเบาๆ ช้ำหมดเลยครับ...ยิ่งดูยั่วยวนเข้าไปใหญ่
ตอนนี้มันหลับตาปี๋ สะอื้นไม่หยุด
“ธี...ฮึก...ธี...”
ผมเอามือปิดตามันไว้ มือผมใหญ่ขนาดปิดมิดทั้งสองตาเลยครับ ไอ้เปี๊ยกนี่มันบอบบางจริงๆนะ
ผมจูบแก้มมันเบาๆ “เรียกพี่ธีสิ”
มันไม่ฟังผม เอาแต่ร้องเรียกธีๆๆ อยู่นั่นแหละ ด้วยความฉุน ผมเลยบดจูบลงไปที่ปากมันอย่างแรง มันอ้าปากจะร้องตกใจ ผมเลยได้โอกาสใช้ลิ้นเข้าไปสำรวจปากมันได้เต็มที่ มันร้องอู้อี้ เอามือจับหน้าผมออกแรงดันจนรู้สึกรำคาญ ผมก็เลยรวบสองมือมันไว้เหนือหัวซะเลย
ผมใช้ต้นขาดันเข้าไปที่หว่างขามัน บดเบียดจุดเร้าอารมณ์ให้ มันส่งเสียงตกใจพยายามดิ้นให้หลุด ทำให้ส่วนสำคัญของมันยิ่งถูไถกับหน้าขาผมมากกว่าเดิม สักพักก็รู้สึกได้ว่ามันเริ่มมีอารมณ์ล่ะครับ ผมเลยเปลี่ยนจากหน้าขา เป็นส่วนล่างของผมแทน เบียดกันอยู่อย่างนั้น ไม่นานก็รู้สึกได้ว่าแขนทั้งสองข้างของมันหมดแรงต้านไปแล้ว
ผมปล่อยมือมัน ย้ายมือมาสอดเข้าไปใต้ชายเสื้อคลุมอาบน้ำแทน ลูบไปทั่วแผ่นอกเนียนลื่น สะดุดกับตุ่มเล็กๆ ผมละจากริมฝีปาก เลื่อนตัวลงมาขบเม้มตุ่มนั้นแทน
“อื้อ!” มันสะดุ้งโหยงกัดปากห้ามเสียงตัวเอง
เหมือนถูกท้าทายครับ ผมไม่ยอมแพ้หรอก จัดการเลียบ้างดูดบ้างจนมันยอมครางออกมาได้...ต้องยอมรับเลยครับ ว่าเสียงครางมันเร้าอารมณ์มาก
ไล้เลียลงมาเรื่อยๆ ไม่สนใจฝ่ามือขาวที่คอยก่อกวนอย่างอ่อนแรง จนสุดท้ายลิ้นผมก็ได้พบกับเจ้าน้องชายของมัน
หึ...ตัวมันทั้งตัว ไม่มีส่วนไหนเหมาะกับชื่อ ‘ต้า’ เล้ย~
แค่เอามือจับเท่านั้นล่ะ สะดุ้งโหยงยังกับโดนน้ำร้อนลวก...ท่าทางอย่างนี้ยิ่งทำให้ผมตื่นเต้นเข้าไปใหญ่...เพราะมันคืออาการของคน ‘ไม่เคย’
ผมอ้าปาก ครอบครองส่วนอ่อนไหวของมันเอาไว้ มือก็คอยกดสะโพกไม่ให้ขยับหนี จากตอนแรกที่ดิ้นไปมาสุดท้ายมันก็แพ้อารมณ์ตัวเองจนได้ สะโพกน้อยๆของมันเลยกลายเป็นแอ่นรับแทน
“หยุด..พ...พอแล้ว...ฮือ...พอ...” มันร้องไห้ครับ...น่าสงสาร แต่ผมไม่หยุดให้หรอก ผมใช้มือช่วยขยับให้เร็วขึ้น ปากก็ยังขบเม้มอยู่อย่างนั้น จนสุดท้ายมันร้องเสียงดัง ลำตัวแอ่นเกร็ง แล้วก็ปลดปล่อยออกมา
บอกตามตรง นี่เป็นครั้งแรกที่ผมทำอะไรกับผู้ชาย...แน่นอนว่าเป็นครั้งแรกที่ผม...ใช้ปาก...แรงฉีดค่อนข้างแรงจนผมตั้งตัวไม่ทัน น้ำรสฝาดของมันเข้าคอจนผมต้องถอยออกมาสำลักไอ
ยกมือปาดคางตัวเอง มองของเหลวสีขาวขุ่นที่เลอะมือ ก่อนจะละสายตาไปมองไอ้เปี๊ยก ตอนนี้มันนอนหอบระทวย หลับตาปี๋ หน้าท้องก็เลอะเทอะจากการปลดปล่อยไม่แพ้มือผมเลย
มันปลดปล่อยไปแล้ว...แต่ผมยัง...แล้วตอนนี้ก็ปวดหนึบจนแทบจะทนไม่ได้แล้วด้วย
ผมจับขาข้างหนึ่งของมันยกขึ้นพาดบ่า มันกระตุกน้อยๆ แต่ก็ไม่มีแรงต่อต้าน
มองช่องทางข้างหลัง ผมกลืนน้ำลายเอื๊อก...ก็พอจะรู้มาบ้าง ว่าทำกับผู้ชายต้องทำยังไง...แต่...เล็กขนาดนั้นจะเข้าไปได้ยังไงวะ?
ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ผมลองเอานิ้วกดนวดเบาๆ ดู มันแหงนหน้าเกร็งตัวเลยครับ ลองนวดๆต่อไปสักพักมันก็เริ่มผ่อนคลาย เลยได้ทีลองสอดนิ้วเข้าไปดู
“โอ๊ย!!” ไอ้ตัวแสบร้องลั่น ผมว่ามันเจ็บนะ...ก็ควรจะเจ็บอยู่หรอก ทั้งฝืดทั้งแน่นขนาดนั้น
ผมหันซ้ายหันขวา หาเครื่องมือช่วยหล่อลื่น แต่ก็ไม่เจอครับ...ก็แหงล่ะ ใครมันจะเตรียมมาไว้ล่ะ...สุดท้ายเลยจัดการป้ายคราบเลอะๆ บนหน้าท้องมันมาแทน...ก็คงจะพอถูไถไปได้
ค่อยๆ สอดเข้าไปได้นิ้วนึง อีกมือก็ช่วยเล้าโลมส่วนหน้าให้มัน ปากก็คอยจูบปากมันเบาๆ ได้ยินมันร้องประท้วงในคอเหมือนกัน แต่ฟังไม่รู้เรื่อง...ก็ถือว่าไม่ได้ห้ามละกันนะครับ หึๆ
ผ่านไปได้สามนิ้ว ผมคิดว่าคงจะพอใช้ได้แล้ว จัดการแยกขาสองข้างมันออกกว้าง แล้วค่อยๆสอดใส่น้องชายของผมเข้าไป ผ่านไปได้นิดเดียวล่ะครับ มันร้องเสียงดัง เอาแรงจากไหนไม่รู้ดิ้นพราดๆจนต้องกดไว้แน่นเลยครับ
“เจ็บ...ไม่เอา...ฮึก...อือ...”
ถึงตอนนี้จะสงสารมัน แต่ก็สงสารตัวเองเหมือนกันครับ...ให้หยุดตอนนี้ ฆ่ากันให้ตายเลยดีกว่า...ผมกดบ่ามันไว้ ดันตัวเองเข้าไปช้าๆ มันก็ร้องไม่หยุด สองแขนยกขึ้นปิดตาตัวเอง กัดริมฝีปากซะจนซ้ำ
จนเข้าไปสุดได้ ผมก็ค่อยผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ รอให้มันนิ่งได้สักพักถึงค่อยขยับต่อ
“ฮือ...อือ...ฮือ...” มันยังร้องอยู่ครับ แต่ไม่มีคำว่า ‘ไม่’ แล้ว
ถ้าจะให้บรรยายความรู้สึกตอนนี้...ผมบอกไม่ถูกเหมือนกัน...รู้แต่ว่ามันดี...ดีกว่าทุกครั้งที่เคย...ผมขยับสะโพกเร็วขึ้น หนักขึ้นเรื่อยๆ มันก็ร้องดังขึ้นเหมือนกัน
“ฮือ...ธี...ธี...ฮือ...”
เสียงร้องมันดังเข้าหู มันร้องครางไปเรียกชื่อไป
...ชื่อของผม...หรือชื่อของเพื่อนมันกันล่ะ?...
ผมเอื้อมมือไปปิดปากมัน มันก็ยังร้องไม่หยุด ได้ยินเป็นเสียงอู้อี้ แต่ก็ยังรู้อยู่ดีว่ามันร้องว่า...ธี...
ถ้าจะให้บรรยายความรู้สึกตอนนี้น่ะเหรอ...ไม่รู้สิ...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังจากปลดปล่อยจนหายอยากแล้ว ผมก็ลุกขึ้นอย่างหัวเสีย เข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ ปล่อยให้มันนอนร้องไห้อยู่อย่างนั้น
...ธี...
ปึ้ก!!
กำปั้นต่อยลงบนผนังกระเบื้องอย่างแรง แต่ไม่ยักเจ็บ เพราะตอนนี้มันเจ็บตรงอื่นมากกว่า
ผมเสยผมที่เปียกน้ำขึ้น กัดฟันแน่น
“โธ่เว้ย!”
ผมโมโหอะไรนะ? แฟนกันก็ไม่ใช่ ก็แค่คู่นอนข้ามคืน มันจะเรียกชื่อใคร มันจะรักใครก็ช่างมัน
...
...ธี...
...
...ผมคงจะเป็นบ้าไปแล้วจริงๆ...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
พอออกมาจากห้องน้ำ ท้องฟ้าภายนอกก็เริ่มสว่างพอดี ผมกวาดตามองไปบนเตียง...ไม่เจอมันนอนอยู่เลย
มองไปทางโซฟาตัวใหญ่ ที่ที่ผมวางกุญแจทิ้งเอาไว้...ว่างเปล่า...
...ก็แค่คู่นอนข้ามคืน...
ผมเดินออกไปที่ระเบียง หยิบซองบุหรี่ คาบไว้หนึ่งมวน จุดไฟอัดควันเข้าปอด แล้วปล่อยให้ควันสีเทาจางลอยอ้อยอิ่งออกจากจมูก...ควันจางๆ ถูกลมทะเลพัดออกไปอย่างรวดเร็ว กลืนหายไปเป็นเนื้อเดียวกับท้องฟ้าที่เริ่มสว่าง สุดท้ายก็ไม่เหลืออะไร
...ก็แค่นั้น...
ก็เหมือนความรักที่ผ่านๆ มา ได้มาง่าย ปล่อยไปก็ง่าย สุดท้ายก็ว่างเปล่า แต่ก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร...เพราะมันได้มาง่าย
ไม่ได้เดือดร้อนอะไร...จริงๆงั้นเหรอ?
พอใจแค่นี้น่ะเหรอ?
คำตอบคือ...ไม่...
ผมหัวเราะเบาๆ...เดินหันหลังกลับเข้าห้องนอน ปิดหน้าต่างเพื่อกันเสียงคลื่นที่น่าหนวกหู
แต่เสียงที่หน้าต่างกันไม่อยู่...คือเสียงหัวเราะเยาะตัวเอง...กับอีกเสียงในความทรงจำ...
...ธี...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC
หึๆๆ นี่ไม่ใช่ 14 กุมภาวันวาเลนไทน์แล้วนะ ทุกท่าน หึๆๆๆ
