หัวข้อ: ปิดจองหนังสือทั้งหมดแล้วค่ะ

[ppm]

[โนลิมิต ปิดจองแล้วค่ะ]

โนลิมิตเล่มใหม่มาแล้วค่ะ เล่มนี้เว้นช่วงเสียนานเลย เพราะภารกิจต่าง ๆ ของผู้แต่ง แถมยังติดน้ำท่วมด้วย งวดนี้เลยขออนุญาตเปิดจองยาว 2 เดือนนะคะ เผื่อหลาย ๆ ท่านที่ปั๊มเงินไม่ทัน หรือติดน้ำท่วมออกมาโอนเงินลำบากค่ะ

และพิเศษสำหรับการเปิดจองช่วงนี้ ppm ขอเปิดจองนิยายของ ppm ด้วยสองเรื่องค่ะ นั่นคือ Absolution Cafe และ สืบเสน่หา อ่านรายละเอียดด้านล่างนะคะ ขอลงรวมกันในกระทู้เดียวไปเลย โอนเงินรวมกันได้ค่ะ

============================

หนังสือ No Limit #5 ธีม NL Academy สถาบันนี้มีรัก

เป็นหนังสือรวมเรื่องสั้น ธีมคราวนี้เป็นแนวรั้วสถานศึกษาค่ะ มีตั้งแต่ชั้นอนุบาลเป็นต้นไป เน้นเด็กน้อยน่ารัก และอาจารย์ ผู้ปกครอง ภารโรง ฯลฯ เล่มนี้จึงเหมาะสำหรับคนรักเด็กเป็นพิเศษด้วยค่ะ

ในเล่มนี้จะมีทั้งหมด 9 เรื่อง ดังนี้

1. บทนำ By Ziar
2. First Love By Ziar
3. รักข้ามรุ่น By ปัทม์
4. คุณครับ…รับรักผมที By ปัทม์
5. เล่ห์รัก By ปัทม์
6. Moji’s story By Maya
7. หนุ่มเสื้อช็อปกับคนลิ้นแมว By Maya
8. กล้าไม่กล้าเดี๋ยวก็รู้! By ppm
9. เกมรักท่านผู้อำนวยการ By ppm

อ่านตัวอย่างของทุกเรื่องได้ในข้อความด้านล่างนะคะ

(Maya = กระต่ายชมจันทร์ ; ปัทม์ = Xenon ในเล้าเป็ดค่ะ)

หนังสือพิมพ์ด้วยกระดาษถนอมสายตา ขนาด A5 จำนวน 304 หน้า
ราคา 250 บาท ฟรีค่าส่งแบบลงทะเบียนค่ะ

นิยายทุกเรื่องเปิดจองวันที่ 28 พฤศจิกายน 2554 - 31 มกราคม 2555
ขอเปิดจองยาวสักนิดนะคะ เพราะหลาย ๆ ท่านจองลำบากเนื่องจากน้ำท่วม
หนังสือจะเริ่มพิมพ์หลังปิดจอง ได้รับหนังสือประมาณเดือนกุมภาพันธ์

เมื่อแจ้งโอนแล้วจะมีเมล์คอนเฟิร์มกลับไปนะคะ แล้วหลังจากนั้นจะสามารถตรวจสอบรายชื่อหลังแจ้งโอนได้ >> ที่นี่ค่ะ

สนใจสั่งจอง เมล์มาที่ nolimitbook at gmail. com เพื่อขอเลขที่บัญชี
ท่านที่เคยสั่งซื้ออยู่และมีเลขที่บัญชีอยู่แล้ว สามารถโอนเงินและแจ้งกลับมาตามเมลข้างต้นได้เหมือนเดิมค่ะ

ตัวอย่างภาพปก




ตัวอย่างที่คั่นแถม




ถ้าสนใจเล่มอื่นด้วย มีรีปริ้นทุกเล่ม สั่งแยกได้ค่ะ ดูรายละเอียด
- No Limit#1 ได้ที่นี่ http://www.sm.ppmfic.com/index.php?topic=9.0
- No Limit#2 ได้ที่นี่ http://www.sm.ppmfic.com/index.php?topic=10.0
- No Limit#3 ได้ที่นี่ http://www.sm.ppmfic.com/index.php?topic=11.0
- No Limit#4 ได้ที่นี่ http://www.sm.ppmfic.com/index.php?topic=12.0

เข้าบอร์ดนั้นแล้วอ่านภาษาไทยไม่ได้ สามารถโหลดตัวอย่างอ่านได้ที่นี่แทน
http://www.mediafire.com/?0mf60yf0n10f8aj


==========================


Absolution Cafe By ppm

เรื่องนี้เป็นเวอร์ชั่นรีปริ้น ที่ปรับปรุงคุณภาพจากเวอร์ชั่นเก่านะคะ และมีของพิเศษแถมเพิ่มด้วย รายละเอียดดังนี้

Absolution Cafe จำนวน 2 เล่มจบ เป็นนิยายเรื่องยาวที่เขียนแบบจบในตอน หนาเล่มละ 385 หน้า เท่ากันทั้งสองเล่ม
ขายยกชุด ชุดละ 750 บาท ราคานี้ฟรีค่าส่งแบบลงทะเบียนแล้ว สามารถสั่งได้พร้อมโนลิมิต และสืบเสน่หาด้านล่างค่ะ

รายละเอียดในเล่ม

เล่มที่ 1
Intro
1. Welcome to Absolution Café
2. Liar
3. Sin and Purification
4. Mirage
5. Sleepless Beauty
6. Passion Dolls
7. Hansel and Gretel
8. Angel’s Tear
9. Sweet Night
Special: Impassable Way

Coffee Break: (ของแถม)
ทายาทมรณะ I: The Begin of The Story
ทายาทมรณะ II: Halloween Party
ทายาทมรณะ III: Full Moon Night
ทายาทมรณะ IV: The Horror visitors

(ทายาทมรณะ II ลงเฉพาะในบอร์ด ppmfic บอร์ดเก่า ส่วน ทายาทมรณะ IV ไม่ได้ลงในบอร์ดใด ๆ มีเฉพาะในเล่มรีปริ้นนี้เท่านั้นค่ะ)

เล่มที่ 2
10. Trick OR Treat?
11. Secret of a Flower
12. Loneliness Flower
13. Sin of The Assassins
14. Happy Time, Happy Family
15. How to be a Normal Person
16. The Line Between Us
17. Hidden in My Hate
18. The Family’s First Trip
Special 1: I’m Your Man
Special 2: Eyes on Me
Special 3: Love you Forever
Special 4: Call me Papa!

(Special 2-4 ไม่ได้ลงในบอร์ดใด ๆ ค่ะ และ Special 3-4 แต่งเพิ่มใหม่ สำหรับเฉพาะในฉบับรีปริ้นนี้)

อ่านเรื่องทั้งหมด (ยกเว้นตอนพิเศษของแถม) ได้ที่นี่ค่ะ
Absolution Cafe : http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=13610.0
ทายาทมรณะ I : http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=12350.0
ทายาทมรณะ III : http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14120.0


สำหรับเพื่อน ๆ ที่เคยซื้อเล่มเวอร์ชั่นเก่านะคะ จะมีสิทธิพิเศษดังนี้

1. ถ้าไม่ต้องการซื้อเล่มใหม่ แต่อยากอ่านตอนพิเศษ Special 3-4 ที่เราเขียนเพิ่ม ขอให้อีเมล์มาที่ ppmfic at yahoo.com พร้อมระบุอีเมล์ที่เคยใช้สั่งและชื่อล็อคอินที่ใช้ในบอร์ดตอนสั่งมาด้วย (เราสามารถตรวจสอบได้ค่ะ ชื่อล็อคอินจำไม่ได้ ไม่เป็นไร เราจะเช็คที่อีเมล์เป็นหลักค่ะ) แล้วเราจะส่งเฉพาะส่วนที่แต่งเพิ่มให้อ่านฟรีกันไปเลย ไม่ต้องซื้อก็ได้

2. ถ้าต้องการซื้อเล่มใหม่เก็บไว้ด้วย เราจะลดให้พิเศษทันที 100 บาทค่ะ เหลือราคาชุดละ 650 บาทเท่านั้น
โดยโอนเงินเท่านี้มาได้เลย โดยต้องแจ้งแบบข้อ 1 เพื่อการตรวจสอบด้วยนะคะ แต่ติดต่อที่เมล์ nolimitbook at gmail.com เราลดให้เฉพาะผู้ที่เคยมีเวอร์ชั่นแรกในมือจากการซื้อกับเราโดยตรงเท่านั้นค่ะ


หมายเหตุ: ปกที่ลงในนี้เป็นปกเวอร์ชั่นเก่านะคะ ปกใหม่จะใช้ลายเดิม แต่เป็นแบบสองเล่มจบ ไม่มีคำโปรยด้านหลัง พอดีโฟโต้ช็อปมีปัญหา ดูอันนี้ไปก่อนนะคะ




ที่คั่นแถม




========================


สืบเสน่หา

อ่านเรื่องทั้งหมดได้ที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27706.0

ในเล่มมีตอนพิเศษเพิ่มอีก 1 ตอน (NC-17) ที่ไม่ได้ลงที่ไหน
หนังสือหนาประมาณ 320 หน้า

ราคาเล่มละ 350 บาท ฟรีค่าส่งแบบลงทะเบียน

พิเศษ ถ้าสั่งซื้อพร้อม Absolution cafe จะขาย 1,000 บาท ต่อชุด ฟรีค่าส่ง
(สำหรับผู้ที่เคยซื้อ absolution cafe เวอร์ชั่นเก่า ถ้าซื้อทั้งเซ็ตใหม่ ขายชุดละ 900 บาทค่ะ)

สอบถาม ขอเลขที่บัญชี และสั่งซื้อได้ทาง nolimitbook at gmail.com
สามารถสั่งและโอนเงินพร้อม absolution cafe และโนลิมิตได้เลยค่ะ

ภาพปก




ที่คั่นแถม

[ppm]

ตัวอย่างนิยายจาก No Limit#5

First Love By Ziar

ในบางครั้ง การที่เราจะได้พบเจอใครบางคนอาจเป็นเพียงเรื่องบังเอิญที่ผ่านมาแล้วผ่านไป แต่ในหลาย ๆ ครั้ง เราได้พบว่า การพบเจอในครั้งแรกได้นำพาไปสู่การผูกสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นยิ่งขึ้นในเวลาต่อ มา เหมือนเหตุการณ์หนึ่งที่เกิดขึ้นหน้า NL Academy โรงเรียนสหศึกษาที่ใหญ่และมีชื่อเสียงที่สุดในเมืองนี้

ทุก ๆ เช้า เวลา 7 โมง เมื่อเด็กหนุ่มคนหนึ่งมาถึงโรงเรียน เขามักจะหยุดยืนมองผู้ชายอีกคนในชุดวอร์มกำลังพาสุนัขไซบีเรียนฮัสกี้สีดำมา วิ่งเล่นในตอนเช้าเสมอ

ทุก ๆ เช้า เวลา 7 โมง ชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังพาสุนัขมาวิ่งเล่นจะเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งมองมาจากประตูโรงเรียนเสมอ

พวกเขาได้พบกันครั้งแรกตอนเปิดเทอมและพบกันอีกหลาย ๆ ครั้งในเวลาต่อมา ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ได้แต่มองกันและกันอยู่ห่าง ๆ ในช่วงเวลา 5 นาทีก่อนที่ชายหนุ่มจะพาสุนัขของตนวิ่งเลยผ่านไปเท่านั้น พวกเขาแค่สบตากันจนคุ้นเคยพอที่จะยิ้มให้กันแทนการทักทายที่ไร้คำพูด

พวกเขาต่างคิดว่า...มันคงจะเป็นแบบนั้นไปเรื่อย ๆ โดยต่างคนต่างไม่ได้คิดที่จะทำให้มันคืบหน้าไปกว่าเดิม

จนกระทั่งในวันหนึ่ง....


รักข้ามรุ่น By ปัทม์

“เสร็จแล้วก็กลับไปได้ นั่งอยู่ทำไมอีก”

ถ้าตามปกติเป็นคนอื่นก็คงแผ่นแนบไปแล้ว แต่ไม่ใช่กับปวีร์ เด็กหนุ่มชินเสียแล้วกับการถูกขับไล่ไสส่งอย่างไม่ไว้หน้าเช่นนี้ของอีกฝ่าย

“อาจารย์ล่ะก็...นี่ช่วงพักกลางวันนะครับ ผมว่างออก ขอนั่งเป็นเพื่อนอาจารย์ไม่ได้หรือครับ”

ปวีร์บอกอ้อน ๆ ทำให้คนฟังเงียบกริบ ก่อนจะเมินใส่

“ห้องพยาบาลไม่ใช่ห้องนั่งเล่น”

“ผมรู้ แต่ผมแค่อยากอยู่ใกล้ ๆ อาจารย์ก็แค่นั้นเอง”

ปวีร์บอกพร้อมรอยยิ้ม ทำให้คนฟังชะงัก แล้วจึงทำเป็นไม่สนใจในสิ่งที่อีกฝ่ายพูดออกมา

“อาจารย์รู้ไหม ว่าอาจารย์น่ะน่ารักมากเลย ...ทำไมไม่ยิ้มแล้วเลิกทำหน้าบึ้งตึงใส่คนอื่นบ้างล่ะครับ”

ปวีร์ที่ไม่ใส่ใจในความเงียบเฉยของจิรายุ ชวนอีกฝ่ายคุยต่อ แต่คนฟังหันขวับมามองด้วยแววตาคมกริบ

“ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นเธอนะ ออกไปได้แล้ว!”

“โกรธหรือครับ ผมก็แค่พูดออกไปตามที่คิดเท่านั้น”

ปวีร์ทำเสียงอ่อย แล้วตีสีหน้าเศร้า ๆ จนคนมองรู้สึกผิด

“...ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้ จะให้โปรยยิ้มใส่คนอื่นเรี่ยราดเหมือนเธอ มันทำไม่ได้ง่าย ๆ นักหรอกนะ”

จิรายุบอกเรียบ ๆ ทำให้คนตีสีหน้าเศร้ากลับมายิ้มได้อีกรอบ

“อืม...นั่นสินะครับ แต่แบบนี้ก็ดี คนที่เห็นว่าอาจารย์น่ารัก จะได้มีไม่มาก ผมก็จะได้ไม่มีคู่แข่งเพิ่ม”

คำพูดเปรยกับตัวเองของเด็กหนุ่มทำให้คนฟังชะงักกึก แล้วหันไปมองอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง ปวีร์ยกยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะถามคำถามหนึ่งตามมา

“ผมขอสมัครเป็นแฟนอาจารย์ได้ไหมครับ?”


คุณครับ…รับรักผมที By ปัทม์

....เสียงทอดถอนหายใจดังขึ้น จากร่างโปร่งผู้เคร่งขรึม เจ้าตัวขยับแว่นตากรอบทองที่สวมเบา ๆ แล้วมองเหม่อไปยังบานหน้าต่าง ทว่าทิวทัศน์ที่ได้เห็นด้านนอกกลับทำเขาชะงัก ใบหน้าขาวเริ่มมีสีเรื่อ ก่อนที่เจ้าตัวจะหันขวับไปอีกทาง พร้อมกับสบถกับตัวเองเบา ๆ

“เจ้ากอริลล่าบ้ากามนั่น...”

ตลอดชีวิตที่สมบูรณ์แบบของเขา ถ้าจะมีบางอย่างที่ถือว่าเป็นสิ่งผิดพลาด ก็คงตั้งแต่ที่เขาได้รู้จักผู้ชายที่ชื่อภูริชคนนั้นนั่นล่ะ

อติรุจไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า เขาที่วางตัวดีมาตลอดจะพลั้งพลาดจนเผลอไปมีสัมพันธ์สวาทกับผู้ชายด้วยกัน โดยเฉพาะอีกคนนั้นเป็นถึงอาจารย์ร่วมสถาบันอย่างภูริชด้วยแล้ว มันยิ่งทำให้เขาไม่รู้จะวางตัวยังไงถูก เพราะผู้ชายคนนั้นแทนที่จะเลิกรากันไป แต่กลับคอยมาตื๊อจีบเขาอยู่ทุกวี่วันแบบนี้

“ตื๊ด...”

เสียงสัญญาณฝากข้อความจากมือถือดังขึ้นเบา ๆ อติรุจหยิบมาดู แล้วก็ต้องหน้าแดงด้วยความโมโหปนอาย เมื่อพบว่าข้อความนั้นมันเป็นข้อความที่ส่งมาจากภูริชนั่นเอง

‘แอบมองผมอยู่หรือเปล่าครับคุณรุจ ...รักนะครับ’

“ไอ้คนงี่เง่า เวลาสอนแท้ ๆ ยังส่งข้อความทุเรศ ๆ มาให้อีก อย่างนี้มันน่าพิจารณาหักเงินโบนัสให้ไม่เหลือเลยเชียว!”
ชายหนุ่มสบถกับตัวเองด้วยความหงุดหงิด เขาหยิบเอกสารที่กองตรงหน้ามาเปิดผ่าน ๆ แล้วก็โยนคืนที่ไปอย่างไม่มีอารมณ์ทำงานนัก


เล่ห์รัก By ปัทม์

...ที่นั่งข้างหน้าต่างแถวหลังสุด คือที่นั่งของเมฆา เด็กหนุ่ม ม.ปลายปีหนึ่ง ผู้มีนัยน์ตาขวาง รูปร่างสูงใหญ่ ท่าทางน่ากลัว หนำซ้ำยังมีครอบครัวเป็นเจ้าพ่อเงินกู้ ซึ่งมีชื่อเสียงรู้กันในวงการกระฉ่อนดีว่า โหดและเหี้ยม เพียงใด

ส่วนตำแหน่งโต๊ะด้านหน้าของเมฆานั้น เป็นที่นั่งของนภาดล หนุ่มน้อยหน้าหวาน ผู้ได้ชื่อว่าเป็นมาดอนน่าของนักเรียนชายในห้อง โดยที่นักเรียนหญิงแท้ ๆ ยังไม่กล้าเถียง เพราะความสวย น่ารัก อ่อนโยน ของเจ้าตัว มันทำให้พวกเธอต้องจำยอมรับฉายานั้นไปโดยศิโรราบ

และในขณะที่คนในห้องต่างพากันขยาดเมฆาไม่กล้าเข้าไปพูดคุยด้วย ก็มีแต่นภาดลนี่ล่ะ ที่พูดคุยทักทายกับเด็กหนุ่มหน้าโหดตามปกติ โดยไม่มีท่าทางหวาดกลัวให้เห็นแม้แต่น้อย

“เมฆ...ขอยืมยางลบหน่อยได้ไหม เราลืมเอามาน่ะ”

นภาดลหันมาถามคนที่นั่งเหม่อมองตัวเอง เมฆาสะดุ้งโหยง แล้วตีสีหน้าเงียบขรึม ก่อนจะหยิบยางลบส่งให้
“ขอบคุณนะ”

รอยยิ้มหวานชวนให้ใจชุ่มชื่น ทำให้เมฆาใจเต้นตึกตัก และพอนภาดลหันกลับไป เขาก็รู้สึกเสียดายที่ไม่ได้มองหน้าของอีกฝ่ายต่อ แต่ก็รู้สึกโล่งใจเช่นเดียวกัน เพราะจะได้ไม่เผลอแสดงพิรุธออกไปให้อีกฝ่ายเห็น

ความจริงแล้วเมฆานั้นแอบชอบนภาดลมานานแล้ว ไม่ใช่แค่ความน่ารัก อ่อนหวาน แต่เพราะมิตรภาพที่เจ้าตัวหยิบยื่นให้เขาโดยไม่เคยนึกเกรงในใบหน้าและครอบครัวของเขาเหมือนคนอื่นเลยสักนิด นั่นต่างหาก

แต่เมฆาก็ทำได้เพียงแค่แอบชอบเท่านั้น เพราะเขากลัวว่าถ้านภาดลรับรู้ถึงความในใจของเขา เด็กหนุ่มคงตกใจ และห่างออกไป ซึ่งนั่นคงทำให้เขาทนไม่ได้แน่

“ขอบใจนะเมฆ”

นภาดลหันมาเอายางลบคืนแล้วยิ้มหวานให้อีกครั้ง ทำให้เมฆาได้แต่นั่งอมยิ้มฝันหวานไปลำพังจนกระทั่งหมดชั่วโมงเรียน


Moji’s story By Maya

พ่อฟางแสร้งทำเป็นเมินไปอีกทางแต่หูกับแก้มแดง ๆ นั่นทำให้เขารู้ว่าคนตรงหน้ากำลังเขินอยู่

“ว่าไงครับ?” ชายหนุ่มเอนหน้าไปใกล้ ๆ

“อะไรเล่า! ถอยไปเลย หนัก!” พ่อฟางบ่น เมื่อตนเองเริ่มถูกรุกสุดท้ายก็ร้องเหวยหงายหลังลงไปนอนราบกับโซฟา

“ทีตอนอยู่ในห้องกันสองคนไม่เห็นคุณจะบ่นเรื่องนี้เท่าไหร่เลยนี่?” พ่อเด่นกระเซ้า

“ต่อหน้าลูกนะ!” ร่างโปร่งร้องเบา ๆ พยายามดันตัวให้เขาลุกขึ้น ตาเหลียวหาร่างของเด็กน้อยที่วิ่งแผล็วไปไหนแล้วก็ไม่รู้ล่อกแล่ก

พ่อเด่นหัวเราะ “ได้ งั้นเราเข้าห้องกันครับ”

“ไอ้บ้า! ฉันไม่ได้ชวนโว้ย!” พ่อฟางกระซิบบอกเสียงเขียวแต่หน้าแดงก่ำ ไม่รู้ว่าโกรธหรืออายแต่เขาขอเข้าข้างตัวเองว่าเป็นอย่างหลังแล้วกัน

น้องโมจิได้ยินพ่อเด่นตะโกนมาว่าคุยตามสบายนะลูกมาขณะกำลังพยายามล้วงคุกกี้ออกจากโหลในห้องครัวอยู่ เด็กน้อยชะเง้อหน้าไปมองเห็นหลังพ่อเด่นอุ้มพ่อฟางที่ดิ้นปัด ๆ เข้าห้องไปแวบ ๆ

“มีอะไรเหรอโมจิ?” น้องปอนด์ถามจากปลายสาย

“พ่อฟางกับพ่อเด่นเขาไปทำธุระกับในห้องน่ะ” น้องโมจิตอบอย่างไม่ใส่ใจ เขาหยิบคุกกี้ออกมาสำเร็จแล้ววางใส่จานเล็กที่เตรียมไว้ก่อน เดินดุ๊ก ๆ ไปเปิดตู้เย็นหยิบนมออกมารินดื่มจะได้ตัวสู๊งสูง

“โมจิอยากได้อะไรเป็นของขวัญวันเกิดเหรอ?” น้องปอนด์ถามขึ้นเพราะกลัวว่าจะให้ของไม่ถูกใจ รูปวาดที่โมจิให้มาตอนนี้แม่ฟ้ามากรอบมาใส่ให้เขาตามคำขอแขวนไว้ในห้องแล้วด้วย

“อืม~” น้องโมจิดื่มนมอั๊ก ๆ ขมวดคิ้ว ขาเตะอากาศไปมาอย่างครุ่นคิด

หมอนรูปบลูก็บอกตาต้าไปแล้ว ตุ๊กตาคุณหมีตัวใหม่ก็ขอพ่อเด่นไปแล้ว เอี๊ยมลายคุณหมีก็ให้พ่อฟางสัญญาจะซื้อให้แล้ว

เอ...

“ปอนด์ให้อะไรเราก็ชอบหมดแหละ” สุดท้ายน้องโมจิก็นึกไม่ออกเลยบอกไปตามที่คิด

น้องปอนด์ยิ้มแป้นอย่างดีใจแต่ก็อดจะกังวลไม่ได้ “อะไรก็ได้เหรอ?”

“อื้ม อะไรก็ได้แหละ ของที่ปอนด์ให้เราต้องชอบอยู่แล้วก็เราชอบปอนด์นี่นา!”


หนุ่มเสื้อช็อปกับคนลิ้นแมว By Maya

“จะกินไข่เจียว” เขายืนยันคำเดิม

“แล้วอาหารพวกนี้ล่ะ เรากินคนเดียวไม่หมดหรอกนะ” สีหน้ากังวลนั่นทำให้เขาถอนหายใจ

“ไปทอดไข่แล้วจะช่วย”

“แล้วก๋วยจะกินไหวเหรอ? มันเยอะนะ? งั้นแค่ฟองเดียวแล้วกันนะ แบบเกรียมใช่ไหม? แต่มันไม่ค่อยดีกับสุขภาพนะเดี๋ยวเราทอดแบบกรอบ ๆ ให้แทนเนอะ ก๋วยรอตรงนี้นะเดี๋ยวเราจะรีบมา”

สัจธรรมอีกข้อที่ก๋วยเพิ่งรู้ บทคนขี้อายจะพูดทำไมมันพูดมากจัง (วะ) ?

เหมือนผีที่สิงจะออกไปแล้วตอนกินข้าวจึงมีเพียงเสียงช้อนส้อมเท่านั้น เขาเหลือบมองเด็กจี้ที่ค่อย ๆ บรรจงเป่าแต่ละคำกว่าจะกินเข้าไปได้ เห็นแล้วรำคาญพิกล

“กินไม่ได้?” เขาถาม

“เปล่า แต่เราลิ้นแมวน่ะ” ริมฝีปากอมชมพูคลี่ยิ้มเขิน ๆ

เขาทำเสียงอ้อแล้วก้มหน้ากินต่อ แต่ก็อดจะเงยหน้ามองคนที่ต้องเป่าหลายครั้งกว่าจะลองแลบลิ้นแตะ ๆ ดูได้ กิริยานั้นเรียกรอยยิ้มที่มุมปากของก๋วยโดยที่เจ้าตัวไม่รู้สึกด้วยซ้ำ

เขานึกถึงลูกแมวจรจัดที่ไปเจอเลยซื้อนมมาเทให้ ลิ้นสีชมพูแลบลิ้นออกมาแตะ ๆ แบบนี้เหมือนกันไม่มีผิด
น่ารักดี!


กล้าไม่กล้า เดี๋ยวก็รู้! By ppm

“เราจะมีการประลองกัน และถ้าพวกเราชนะ สนามนี้จะเป็นของพวกเราตลอดเทอม”

“ดีสิ แล้วพวกเราจะประลองกันยังไงล่ะ” ผมถามอย่างสนใจ ผมน่ะ ไม่กลัวพวกนั้นหรอก ถ้าจวนตัวจริง ๆ ผมก็สู้สุดตัว แพ้หรือชนะมันก็อีกเรื่อง ขอให้ได้อาละวาดไว้ก่อนเป็นดี แน่นอนล่ะว่าผมแมนพอที่จะกล้าเผชิญหน้าอยู่แล้ว สมกับชื่อและสโลแกนส่วนตัวนั่นแหละครับ

เจ้าเอกส่ายหน้าเบา ๆ พลางพูดว่า “ไม่ใช่พวกเราหรอก แต่เป็น ‘นาย’ กับ ‘รุ่นพี่ต้นรัก’ ต่างหากล่ะ”

“ฉันกับเจ้ารุ่นพี่ขี้เก๊กนั่นเหรอ” ผมถามออกไปอย่างงง ๆ นิดหน่อย ก่อนจะฉีกยิ้ม ผมรึจะกลัวเจ้ารุ่นพี่นั่น ถึงจะตัวใหญ่กว่า
สูงกว่า ก็ใช่ว่าจะชนะผมได้ง่าย ๆ เรื่องพวกนี้เจ้าเอกย่อมรู้ดี มันเลยวางแผนแบบนี้สินะ อย่างนี้พวกเราชนะใสแหง ๆ

“ฉลาดดีนี่นาย ฉันจะล้มเจ้านั่นแล้วเอาโรงยิมของเราคืนมาให้ได้เลย” ผมว่าพลางหัวเราะชอบใจ หากเจ้าเอกกลับขัดขึ้นว่า

“เดี๋ยวสิกล้า ฉันยังพูดไม่หมด ที่ฉันท้าไปกับเจ้าพวกนั้น มันคือการ ‘ทดสอบความกล้า’ ต่างหากล่ะ”

“ทดสอบความกล้างั้นเหรอ” ผมทวนคำ มันก็เรื่องเดียวกับที่ผมคิดนั่นแหละน่า และมีอะไร…ที่ไอ้กล้าอย่างผม ไม่กล้าทำกัน

“ฉันรู้ว่านายเป็นคนกล้าเหมือนชื่อ ดังนั้น…” เจ้าเอกพูดต่อไปอย่างตั้งใจ “นายคงกล้าที่จะค้างคืนที่ตึกเรียนเรา พร้อมกับรุ่นพี่ต้นรักคืนพรุ่งนี้สิใช่มั้ย”

“หา!” ผมอุทานอย่างตกใจ

ทดสอบความกล้านั่น…หมายถึงเรื่อง…กล้าที่จะเผชิญหน้าคุณผี ในคืนอันมืดมิด แถมยังในตึกเรียนของพวกเรา ที่มีข่าวหนาหูว่ามีผีประจำห้องเกือบทุกห้องน่ะเหรอ!!!

“แล้วไหงต้องเป็นฉันเล่า!” ผมแย้งขึ้นทันควัน ยอมรับหรอกว่าผมน่ะ กล้ากับเฉพาะคนเป็น ๆ เท่านั้น คนตายไม่เกี่ยว
“ก็เพราะนายบอกฉันว่า นายกล้าทำมันไงล่ะ” เจ้าเอกพูดยิ้ม ๆ ผมแทบสะอึก ใช่ครับ ผมพูดว่าผมกล้าจริง ๆ แต่ตอนนั้น…

มันไม่ได้บอกผมนี่ครับ ว่าจะเอาผมมาบูชายัญบรรดาผีเฮี้ยนในตึกเรานี่!


เกมรักท่านผู้อำนวยการ By ppm

“ขะ…ขอโทษ…ครับ…ผมรีบ…รีบอย่างที่สุดแล้ว” ร่างบอบบางที่ยืนอยู่ยังคงหน้าซีดเผือด ทำได้เพียงก้มหน้าละล่ำละลักเอ่ยคำขอโทษอย่างหวาดหวั่น

“ไม่ได้…มาช้า…ก็ต้องโดนลงโทษ” คนที่เก้าอี้เอ่ยตอบ เขาอยู่ในชุดสูททำงานเรียบกริบ รูปร่างสันทัดคมสันหน้าตาหล่อเหลามาดดี ทั้งยังสวมแว่นดูท่าทางเอาการเอางาน โดยเฉพาะแววตาดุที่มองลอดแว่นนั้น ยามมองมาทีไร คนถูกมองก็มักจะรู้สึกเสียวสันหลังวาบแทบไม่รู้ตัว

ดวงหน้าขาวซีดลงไปอีก ริมฝีปากบางคู่สวยขบกันน้อย ๆ ก่อนพึมพำว่า “แต่ว่า… ‘….ทำแบบนั้น….’ แล้วมัน…”

คนกำลังสูบบุหรี่พ่นควันออกมาอย่างจงใจให้รดหน้าอีกฝ่ายก่อนขยี้ตัวบุหรี่ลงกับขอบแจกันดอกไม้หน้าตาเฉย แม้ว่ามันไม่ได้ทำมาเพื่อการนั้น “มันทำไม” เขาถามกลับด้วยใบหน้าที่ดูซีเรียส

คนฟังก้มหน้านิ่ง มือชื้นเหงื่อทั้งสองข้างที่ประสานไว้ด้านหน้าจับกันแน่นไม่ตอบคำ

“ฉันถามไม่ได้ยินเหรอ” คนถามยังคงเร่งรัดเอาคำตอบ

“คะ…คือว่ามัน…” เสียงตอบตะกุกตะกัก ใบหน้าใสแดงระเรื่ออย่างลังเลไม่กล้าบ่งบอกออกไป

“หรือจะให้ฉัน…ถามกับเจ้านี่ดี” ว่าพลางแบมือที่ถือรีโมทขนาดเล็กเอาไว้ให้ดู ก่อนใช้ปลายนิ้วกดปุ่มหนึ่งอย่างรวดเร็ว

ร่างบอบบางสะดุ้งเฮือกงอตัวอย่างทรมาน “อย่ะ…อย่านะครับ…มัน…อึ้ก…”

“ไม่ตอบสินะ ว่ามันทำไม” น้ำเสียงเย็นชาถาม นิ้วนั้นกดปุ่มเดิมซ้ำ เสียงครางแผ่วอย่างหยุดไม่อยู่เล็ดลอดออกมาจนได้ ดวงตาคู่สวยที่มองมาเริ่มเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา พยายามจะพูดเพื่อหยุดยั้งอีกฝ่ายลง

“มัน…สั่น…ข้างในผม…มัน…อ๊า….ไม่ไหว…ผมจะ….” มือผอมเพรียวกอดร่างกายตัวเองไว้แน่น จิกเล็บลงในเนื้อเพื่อระงับความรู้สึกปั่นป่วนนั้น

“ทีหลังก็อย่าขัดคำสั่งฉัน เข้าใจไหม” น้ำเสียงราบเรียบสำทับหลังปรับระดับความแรงลง ร่างบอบบางหอบน้อย ๆ ก่อนพยักหน้าถี่ ใบหน้าคมเข้มปรายตามองมา พอเห็นขาเพรียวในชุดเสื้อฟอร์มภารโรงยังคงสั่นก็ลอบยิ้ม

“แล้วใส่ ‘ทุกอย่าง’ มาตามคำสั่งฉันหรือเปล่า” คนมองยังคงถามต่อไป “ไหนถอดให้ดูหน่อยซิ ถ้าทำผิดคำสั่งอีกล่ะก็…” ว่าพลางยิ้มเย็นชนิดคนมองยังหนาวเยือก “อาจจะต้องอบรมกันยาวแน่คืนนี้”

[ppm]

ตัวอย่างจาก Absolution Cafe By ppm

Liar :: โกหก



สายลมอ่อน ๆ พัดผมซอยระไหล่สีน้ำตาลอ่อนปลิวน้อย ๆ เจ้าของร่างในชุดโค้ทยาวนั้นยืนอยู่ริมหน้าต่างของชั้นที่ 15 ของตึกสูง คนผู้นั้นกำลังมองไปที่ลานจอดรถเบื้องล่างอย่างตั้งใจ ด้านข้างเป็นชายหนุ่มอีกคนในชุดสีดำสนิท ที่มองลงไปข้างล่างเช่นกัน พร้อมกับกล้องส่องทางไกลในมือ

“สายของเรารายงานว่า ‘เป้าหมาย’ ระวังตัวมาก” ชายในชุดสีดำพูด

“ดูสิ คนที่ยืนข้างรถสีดำนั่นแหละ” เขาพูดต่อพลางส่งกล้องให้   

มือเรียวยาวรับกล้องไปส่องดูบ้าง ภาพที่เห็นผ่านเลนส์ เป็นชายที่ดูแกร่งสมชายผู้หนึ่ง ใบหน้ากร้าวดูหยาบ หากแฝงความหยิ่งทะนงและเข้มแข็งไว้ภายใน

ดวงตากลมโตที่จับจ้องจากทางไกล ตวัดมือกวาดสายตาผ่านกล้องไล่ลงต่ำ จากใบ หน้าคมสันไล่เรื่อยลงยังแผ่นอกหนา ที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อจนซ่อนรูปไม่มิด ลงไปยังเอวแคบและช่วงขาแข็งแรงมั่นคง

เผลอมองจริงจังอยู่เป็นครู่ ก่อนเผยอยิ้ม “จะให้ลงมือเมื่อไหร่”

คนด้านข้างมีรอยยิ้มจาง ๆ รู้ได้ดีว่าเป้าหมาย ถูกชะตาคนของเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“ทันทีที่พร้อม”

“ตกลง แล้วชั้นจะจัดการเอง” เขารับคำแล้วหยิบแว่นตามาสวม ก่อนจะเดินออกจากห้องนั้นไป



ที่ลานจอดรถ ผู้เป็นเป้าหมายเมื่อครู่นั่งอยู่ในรถแล้ว ในตอนที่เห็นคนผู้นั้นเดินเข้ามา ร่างบอบบางนั้นก้าวย่างอย่างมั่นคง ตรงเข้ามาหาอย่างชัดแจ้งไม่ปิดบังจนการ์ดที่ยืนอยู่ซ้ายขวาที่เห็นการมานั้นแต่แรก เริ่มขยับตัวเข้ามาใกล้ในระยะระวังภัย หากกลับถูกเจ้าของรถห้ามปรามให้กลับไปประจำที่เสียก่อน

จากประสบการณ์อันยาวนานของเขาบ่งบอกได้ว่า อีกฝ่ายมาแบบไร้อาวุธ

“รถสวยดีนี่” ใบหน้างามที่สวมแว่นตาดำทักขึ้น ราวกับไม่เห็นบอดี้การ์ดที่ยืนขนาบอยู่ด้านข้าง

ชายหนุ่มผู้ถูกทัก ซึ่งตอนนี้ยังคงนั่งอยู่ในรถหรูคันงามเงยหน้ามอง พลางขมวดคิ้ว

“ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นก็ได้ บอกตามตรง ชั้นเป็นคนน่าสงสัยมาก” คนแปลกหน้าคนนั้นพูดยิ้ม ๆ พลางถอดแว่นตาออก ดวงตากลมโตคู่นั้นงดงามจนคนบนรถได้แต่เหม่อมองเคลิบเคลิ้ม จากที่เห็นนั้น แขกไม่ได้รับเชิญกลับดูอ่อนเยาว์กว่าที่คิด อายุคงไม่ถึง 20 ปีเป็นแน่

ใบหน้าสวยคลี่ยิ้มรับ ขยับเสื้อคลุมตัวยาวถอยร่นลงไปเล็กน้อยอย่างจงใจโชว์ไหล่ขาวน่าลูบไล้ ดวงตาสีดำสนิทของชายหนุ่มบนรถ มองโลมเลียอย่างไม่เกรงใจอะไรทั้งสิ้น

“อยากพิสูจน์มั้ย ว่าชั้นไว้ใจได้หรือเปล่า เปิดประตูก่อนสิ”

ไม่ต้องขบคิดให้มากความ ประตูรถก็เปิดออกด้วยมือแข็งแรงนั้น เรียวขาคู่งามก้าวขึ้นไปอย่างมั่นใจ ก่อนจะเอนตัวเข้าไปหาจนแทบชิด ลมหายใจระอุอุ่นทำคนด้านข้างหวั่นไหวอย่างบอกไม่ถูกเมื่อได้ยินเสียงหวานใกล้ ๆ

“คืนนี้อยู่กับชั้นนะ ชั้นจะทรยศคุณให้ดู”

คนฟังหันมามองแขกปริศนาอย่างเต็มตา ดวงตาคมกริบจ้องทะลุราวล่วงรู้ เสียงมั่นคงตอบกลับไปแกมท้าทาย

“ฉันยอมให้ทรยศเลย แต่ก่อนจะทำแบบนั้น…ต้องพิสูจน์ตัวเองก่อนนะ ว่ามีค่าพอที่ฉันจะเสียใจ เมื่อโดนทรยศหรือเปล่า” เสียงกลั้วหัวเราะดังมาจากร่างสูงแข็งแกร่งนั้น

ริมฝีปากอิ่มจุ๊บเบา ๆ ที่ข้างแก้มสากนั้น พลางกระซิบตอบเสียงแผ่วเบา

“ถ้าทำให้ชั้นเลิกคิดทรยศคุณได้ ชั้นจะเป็นของคุณ”



เรือนร่างเร่าร้อนบนเตียงนุ่มครางเสียงแผ่วหวาน เมื่อมือแกร่งลูบไล้ตามจุดอ่อนไหวอย่างช่ำชอง ดวงตางามพริ้มหลับเคลิ้มชวนฝัน ในตอนที่ถูกปากอุ่นจุมพิตฝากรอยรักย้ำที่เนินไหล่ ไซ้คอขาวขบติ่งหูนุ่ม พลางกระซิบสอบถาม

“ทำไมเมื่อกี้ ไม่บอกว่าเป็นผู้ชายล่ะ”

“สำคัญด้วยเหรอ?” เสียงกระเส่าถามทั้ง ๆ ที่ยังหอบถี่ ปลายลิ้นนุ่มชื้นที่ซอกซอนไปทั่ว ทำให้ร่างกายของเขาปั่นป่วนกว่าที่เคย..ครั้งแล้ว…ครั้งเล่า

“ไม่สำคัญนักหรอก..ถ้ามีร่างกายที่วิเศษขนาดนี้” เสียงทุ้มนุ่มตอบกลับ

“อา…ในเมื่อไม่สำคัญ ก็ไม่เห็นต้องบอกเลย” เขาว่าเหมือนไม่ใส่ใจนัก หากคำตอบกลับเรียกรอยยิ้มจากอีกฝ่ายอย่างพึงใจ

“หึ นายนี่…ไม่น่าไว้ใจสักอย่างเลยนะ” สายตาค้นหาคำตอบยังจับจ้องไม่วางตา

ร่างบอบบางยิ้มรับคำท้า “ใช่ ชั้นมันคนน่าสงสัย จับตาดูชั้นสิ…ดูให้ลึกถึงข้างในเลย” ว่าพลางแหวกเรียวขาออกอ้ากว้าง เชิญชวนอย่างเห็นได้ชัด คนมองได้แต่ชะงักค้างเพลิดเพลินกับสายตาตัวเอง เมื่อมองเห็นร่างบอบบางบีบเจลใสลงบนแก่นกายที่ตื่นตัวนั้น พลางเคล้นคลึงโดยรอบปลุกเร้า นิ้วเรียวแทรกเข้าทางคับแคบ ขยับไล้เล้าโลมแกมกระตุ้น จุดเพลิงเสน่หาด้วยตัวเอง เชิงโชว์ให้อีกฝ่ายเห็นจะ ๆ เรียกร้องความสนใจให้เพิ่มเป็นทวีคูณ

“อึ้ก…อื้อ…” มืออีกข้างเค้นเร่งเร้าแก่นกาย สลับกับปล่อยให้ปลายนิ้วแทรกลึกถึงภายใน ร่างกายที่ปั่นป่วนส่งฟีโรโมนเข้มข้นชวนลุ่มหลง

มือหนากดแผ่นหลังงามลงกับเตียงนุ่ม ก่อนจะจับขาเรียวยกพับขึ้นให้อ้ากว้าง นำร่องด้วยนิ้วแกร่งแทรกลึก เรียกเสียงใสจากร่างบนเตียงได้ชะงัดนัก มือที่ล่วงรู้เบิกทางสู่ห้วงหฤหรรษ์ จนอีกฝ่ายเกือบไปถึงก่อนกาลอันควรเลยทีเดียว เสียงหวานห้ามปรามกึ่งสมยอมดังเป็นระยะ เรียกร้องการกระทำที่รุนแรงกว่าเดิม

“อ๊า..ตรงนั้น….อา…อีกสิ”

นิ้วที่แช่ค้างขยับแรงขึ้นอีก เสียงเคร่งเครียดดุดันกระซิบห้วนถาม “บอกก่อนสิ ว่าใครใช้นายมา”

“อื้อ!” คิ้วเรียวขมวดมุ่นด้วยความเจ็บปวดแทรกเข้า มือเรียวโอบเอวหนา พลางพูดเสียงแผ่ว “ชั้นก็บอกแล้ว…ว่าจะทรยศนาย…จะถามทำไมกัน” ใบหน้าชื้นเหงื่อที่ซีดขาวพูดต่อ ไม่ได้มีวี่แววแห่งความหวาดกลัวแม้แต่น้อย

“ไม่เคยมีใคร…พูดกับฉันแบบนี้ แล้วรอดจากความตายไปได้!”

ร่างบนเตียงกลับยังคงยิ้มได้ สร้างความประหลาดใจให้กับคนมองกว่าเดิม

“ถ้าอย่างนั้น ก็ฆ่าชั้นสิ!”

“อ๊า!!” ในความเจ็บกลับแทรกความสุขสันต์ นิ้วถูกดึงออกเปลี่ยนเป็นความแข็งแกร่งจากอีกฝ่าย ถาโถมเข้าหาราวพายุลูกโตที่กำลังบ้าคลั่ง

คลื่นความทรมานที่แทรกเข้ามาเป็นริ้ว ๆ ทั้งกระแทกกระทั้น ทั้งรุนแรงจนยากจะต้านทาน ...นานแค่ไหน สมองอันพร่ามัวไม่อาจจดจำได้ ในความเจ็บปวดและสติที่เลือนราง ริมฝีปากนุ่มนั้น ก็ยังโน้มขึ้นไปจูบร่างแกร่งอย่างอ่อนโยน ก่อนจะหมดสติไป

สัมผัสนุ่มละมุนที่ปลายลิ้นยังคงอยู่ แม้คนด้านล่างจะไม่มีสติแล้ว หว่างขาที่เต็มไปด้วยเลือด ทำให้ชายหนุ่มชะงัก ร่างสูงใหญ่ค่อย ๆ ถอนตัวออกแม้ยังไม่เสร็จสิ้น อารมณ์ที่ค้างคา ถูกกระตุ้นอีกครั้งด้วยร่างที่หมดสตินั้น มือแกร่งเร่งเร้าแก่นกายที่ยังตื่นตัวของตนเอง พลางมองคนบนเตียงด้วยเพลิงปรารถนาที่พุ่งสูง

เขาหอบหายใจถี่เมื่อรู้สึกถึงการปลดปล่อย สายน้ำที่ฉีดพุ่ง เปรอะเปื้อนร่างบอบบาง ขาขาวที่ตัดย้อมด้วยคราบเลือดและคราบแห่งกามารมณ์ ยิ่งได้มองยิ่งเร้าอารมณ์จนยากจะละสายตาได้

...กลิ่นคาวเลือด...กลิ่นอายแห่งการสังหาร

อันตราย มักมาพร้อมความเย้ายวนเสมอ หากพลั้งพลาด ย่อมหมายถึงชีวิต

คนที่อยู่ในระหว่างความเป็นความตายมาตลอดอย่างเขา รู้ซึ้งเป็นอย่างดี

กับคนที่จู่ ๆ ก็เข้ามาเช่นนี้

...ไว้ใจไม่ได้...

มองคนบนเตียงพร้อมถอนใจยาว ไม่ว่าคน ๆ นี้จะเป็นใคร เข้ามาใกล้ชิดด้วยจุดประสงค์อะไร

แต่มันก็ดึงความสนใจจากเขาได้ไปเต็ม ๆ แล้ว

นายเป็นใครกันนะ? ...คนแปลกหน้าที่ไม่รู้ชื่อคนนี้?



แสงไฟในห้องยังสว่างอยู่ เมื่อร่างที่บอบช้ำยันตัวขึ้นจากเตียง ร่างกายในตอนนี้สวมเสื้อผ้าเรียบร้อยและยังมีผ้าห่มคลุมกายอยู่ด้วย แม้จะยังมึนไปหมด แต่เขาก็ยังอมยิ้ม

ทุกอย่างยังเป็นไปตามแผน

ห้องนี้เป็นห้องหนึ่งในโรงแรมมีระดับที่เขาและเป้าหมายเข้ามาเมื่อวาน...น่าจะเมื่อวาน สมองอันสับสนบอกได้แค่บางอย่าง ในตอนนั้นเขาจำได้แค่ตอนเริ่มต้นเท่านั้น พอหลังจากถูกคาดคั้นเรื่องผู้จ้างวานอย่างรุนแรง เขาก็จำอะไรไม่ได้อีก แต่ที่แน่ ๆ มืออาชีพระดับเขา ไม่มีทางแพร่งพรายเรื่องใดออกไปอยู่แล้ว

ร่างกายยังคงเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ มือเรียวค่อย ๆ เสยเส้นผมที่ยุ่งเหยิงเล็กน้อยให้เข้าที่ รู้สึกเหมือนจะมีไข้ด้วย แต่ตอนนี้คงค่อยยังชั่วแล้ว เขาก้มมองตัวเองพลางปลดกระดุมออกสำรวจร่างกาย เสื้อผ้าชุดนี้ไม่ใช่ชุดเมื่อวาน แสดงว่าถูกเปลี่ยนให้ตอนยังไม่ได้สติ ภายใต้ผ้าตัวบางเผยให้เห็นผิวขาวละเอียดที่มีรอยฟกช้ำและรอยประทับตราหนัก ๆ ด้วยจุมพิตเต็มไปหมด

ไหนจะสะโพกที่ขยับก็เจ็บแปลบ คน ๆ นั้นรุนแรงน่าดู

กระดุมถูกกลัดกลับอีกครั้งอย่างใจเย็น ร่างกายเจ็บแค่นี้น่ะเรื่องเล็ก ถ้างานจะเดินต่อได้

และอีกอย่าง...ไม่ว่าจะทำให้คน ๆ นั้นติดใจได้หรือไม่ เขาก็ยังรู้สึกว่าเซ็กส์ครั้งนี้ไม่เลวอยู่ดี

เป็นคนที่น่าสนใจจริง ๆ

น่าเสียดาย...ที่เขาคงต้อง...



เสียงประตูเปิดเบา ๆ คนบนเตียงล้มตัวลงทำทีเป็นหลับอีกครั้ง ร่างสูงของใครบางคนเดินเข้ามา มือหยาบอังที่หน้าผากเนียนแล้วถอนใจยาว ไข้ลดลงไปเยอะแล้ว ถ้าเทียบกับคืนนั้น

ไม่เข้าใจตัวเองนัก ถ้าเป็นปกติเขาคงโยนเงินปึกโตทิ้งไว้ให้ แล้วปล่อยร่างที่สลบไสลอยู่ในสภาพนั้นโดยไม่คิดจะใส่ใจอีก

แต่คราวนี้...กลับไม่ใช่

ทำไม เขาต้องอุ้มคนหมดสติไปอาบน้ำทำความสะอาดให้

ทำไม เขาต้องจับเปลี่ยนชุดใหม่ให้

ทำไม เขาต้องห่มผ้าให้ เมื่อเห็นร่างนั้นหนาวสั่นด้วยพิษไข้

แล้วที่สำคัญ ทำไม จนกระทั่งไข้ก็ลดแล้ว แต่เขายังไม่จากไปเสียที

ทั้ง ๆ ที่สัญชาตญาณเตือนอยู่ตลอดเวลา ว่าคน ๆ นี้ จะต้องนำอันตรายมาให้แน่ ๆ

"อืม.." เสียงแผ่วเบาจากร่างนั้น ทำให้เขาสลัดเรื่องในหัวอันยุ่งเหยิงออกไป มือที่อุ่นน้อย ๆ แต่ไม่ร้อนจัดเหมือนวันก่อน จับที่มือเขาไว้

"ฉันบอกว่าฉันจะทรยศนาย ทำไมยังกลับมาอีก?"

ร่างสูงทรุดตัวลงนั่งที่ข้างเตียง "ฉันไม่ชอบนอนกับคนที่ฉันไม่รู้จัก" เขาพูดต่อ "ดังนั้น...ฉันเลยรอถามชื่อจากนายก่อน"

ใบหน้าขาวซีดมีรอยยิ้มจาง ๆ "งั้นเหรอ แต่ชั้นชอบนอนกับคนแปลกหน้านะ ดังนั้น ถ้าเราจะไม่รู้จักกันต่อไป สำหรับชั้นแล้ว ก็ไม่มีปัญหา"

ชายหนุ่มอดขำไม่ได้ คนตรงหน้าเข้าหาเขาด้วยวิธีการแปลกประหลาด จนกระทั่งในตอนนี้ ก็ยังพูดคุยด้วยเรื่องแปลก ๆ อีกเช่นเคย

"ถ้านายไม่อยากรู้จักฉันก็ไม่เป็นไร แต่ฉันอยากรู้จักนายนี่ บอกแค่ชื่อคงได้ใช่มั้ย"

ร่างบนเตียงถอนหายใจ "น่าเสียดาย ที่ชั้นรู้จักชื่อนายเสียแล้วน่ะสิ ส่วนชื่อของชั้น...ถ้าอยากจะรู้ ก็ต้องมีอะไรแลกเปลี่ยน" เขาว่าเรื่อย ๆ

ดวงตาคนฟังเป็นประกายวูบหนึ่ง ก่อนจะหันไปถาม "ต้องการอะไรล่ะ"

ไม่มีใครที่เข้าหาเขา โดยไม่มีจุดประสงค์แอบแฝง

มันเป็นเรื่องที่เขาชินชาเสียแล้ว

"ชั้นหิว...ขออาหารอร่อย ๆ ของที่นี่สักมื้อ เป็นการแลกเปลี่ยนได้มั้ย"

คนฟังยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มที่ดูดีเสียจนร่างบนเตียงเองยังเผลอมองเพลิน "เลี้ยงมากกว่ามื้อนี้ด้วยก็ยังได้"

"ถ้าอย่างนั้น...ขอกินก่อน แล้วค่อยว่ากัน" ร่างบอบบางพูดง่าย ๆ อีกฝ่ายจึงขยับลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์ และสั่งรูมเซอร์วิสขึ้นมา

ในเวลาไม่นาน รอบเตียงก็เต็มไปด้วยอาหารขึ้นชื่อของทางโรงแรมแล้ว

คนบนเตียงกินเก่งเกินคาด ระหว่างที่นั่งกินบนเตียงนั้น ชายหนุ่มก็พยายามชวนคุย แต่อีกฝ่ายกลับตัดบทว่า

"กินด้วยกันสิ ไหน ๆ มันก็เงินของนาย" คนปากยังไม่ว่างพูดต่อไป ก่อนจะยื่นจานใส่อาหารใบหนึ่งให้ คนยืนมองได้แต่มอง ไม่ยอมรับมา ทำให้คนส่งยื่นมาตรงหน้าอีกครั้งอย่างตั้งใจ

"ไม่วางยาหรอกน่า ชั้นแค่บอกว่า จะทรยศนาย ไม่ได้บอกว่าจะวางยานายหรอกนะ"

"อืม ฉันรู้ แต่ตอนนี้ ฉันอยากรู้ชื่อของนายมากกว่า ไหนบอกว่ารู้ชื่อฉันแล้ว แบบนี้มันไม่ยุติธรรมเลย"

ร่างบอบบางเอนตัวพิงหมอนนุ่มที่วางขวางไว้ให้นั่งได้ พลางตอบว่า "ในโลกนี้ ไม่มีอะไรยุติธรรมอยู่แล้ว...ริวยะ นายคือ ทสึกิ ริวยะ ใช่มั้ยล่ะ หัวหน้ายากูซ่าแก๊งใหม่ที่กำลังมีชื่ออยู่ตอนนี้"

คนฟังคิ้วขมวด รู้จักชื่อเขา..จริง ๆ ซะด้วย สายตาที่มองมา ระมัดระวังกว่าเดิม

"แล้วนายล่ะ"

"อืม...ถ้านายคือริวยะ งั้นชั้นเป็น...ฮาคุโช ละกัน" คนตอบเล่นลิ้น

"ตั้งแต่ตอนนี้ไป นายเรียกชั้นว่า ‘ฮาคุ’ ก็ได้"

ริวยะถอนหายใจยาว รู้ดีว่าคนตรงหน้า จงใจตั้งชื่อใหม่ ให้คล้องกับชื่อของเขาเอง

...มังกรริวยะ กับหงส์ฮาคุโช...

"เอาเถอะ ฮาคุก็ฮาคุ" ริวยะพึมพำ

"เอาล่ะ ตอนนี้เราก็รู้จักกันแล้วนี่ นายจะไปหรือยังล่ะ" ฮาคุถามง่าย ๆ

"นี่มันห้องฉันนะ" ยากุซ่าหนุ่มตอบยิ้ม ๆ

"อ้อ จริงสิ ถ้างั้นชั้น..." ร่างบอบบางพยายามลุกขึ้นจากเตียง แต่ก็ต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ จนชายหนุ่มต้องห้ามไว้

"ไม่ต้องไปหรอก อยู่ด้วยกันนี่แหละ จนกว่านายจะหาย" ริวยะว่าพลางนั่งลงข้างเตียง

"ไม่เอา ชั้นไม่ชอบอยู่กับคนที่ไม่แปลกหน้า ตอนนี้เรารู้จักกันแล้วนี่" ฮาคุตอบอย่างดื้อดึงราวเด็ก ๆ

"เรายังไม่รู้จักกันดีเลย ดังนั้นอยู่ไปก่อนเถอะ" ชายหนุ่มหว่านล้อม

ดวงตากลมโตจ้องมองมาจริงจัง "ถ้ารู้จักกันดีกว่านี้ ...ชั้นต้องทรยศนายนะ อยากให้อยู่ด้วยจริง ๆ เหรอ?"

คนฟังนิ่งคิดไปครู่ แล้วตอบว่า "ก็ดีกว่าคนที่บอกจะเป็นเพื่อน แล้ว   อยู่ ๆ ก็มาหักหลังกัน นายบอกฉันไว้ก่อนแบบนี้ ฉันจะได้ระวัง แล้วเราก็จะอยู่อย่างสบายใจได้ไง ยังจำที่นายพูดไว้ก่อนหน้านี้ได้มั้ยล่ะ"

ฮาคุนิ่งคิด แล้วส่ายหน้า "ชั้นพูดว่าอะไร?"

"นายบอกว่า ถ้าฉันทำให้นายเลิกคิดจะทรยศฉันได้ นายจะเป็นของฉัน"

ร่างบอบบางเงียบไปพักใหญ่ "ถ้านายคิดว่านายทำได้ ก็ลองดู ชั้นจะอยู่เล่นกับนายอีกสักพักก็ได้" เขาว่าพลางลูบท้องเบา ๆ แล้วแย้มยิ้มอย่างน่ารัก

"อย่างน้อย อาหารที่นี่ก็ไม่เลว"



เวลาผ่านไปสามวันแล้ว นับตั้งแต่ฮาคุมาอยู่ด้วย หนุ่มน้อยไม่ทำอะไรเลย นอกจากรออยู่บนเตียง รอคอยเขากลับมา มีเซ็กส์ด้วย แล้วก็หลับไปยันเช้า กิจกรรมวนอยู่แค่นี้ โดยที่เจ้าตัวดูคล้ายจะพึงพอใจ กับการอยู่แบบนี้ราวเป็นชีวิตประจำวันตามปกติ

เป็นคนที่แปลกมาก

มาถึงวันนี้ เขาก็ไม่รู้จักคน ๆ นี้ มากกว่าแค่ชื่อที่เจ้าตัวบอกเลย

ไม่ว่าจะใช้อำนาจและเงินตราที่มี สั่งให้ลูกน้องตรวจสอบแค่ไหน

ราวกับว่าคน ๆ นี้อยู่ดี ๆ ก็โผล่มา แล้วก็อาจจะจากไปอย่างไร้ร่องรอยได้ ในยามที่เขาไม่อยู่

ริวยะสั่งให้คนคอยจับตาดูห้องของเขาไว้ แต่ไม่ได้ห้าม หากหนุ่มน้อยผู้นี้จะจากไป เพียงแต่ให้สังเกตพฤติกรรม และคอยติดตามว่าออกไปที่ใดเท่านั้น

ทว่าจากคำตอบของคนสนิท สามวันมานี้ฮาคุไม่ได้ไปไหนเลยนอก จากนอนกลิ้งรอเขาบนเตียง

คำพูดตั้งแต่แรกเจอที่ว่าจะทรยศเขา ทำให้เขาไม่อาจวางใจได้

ใช่...มันดูตอกย้ำจนเกินไป

แต่เขาก็มีศัตรูเยอะมาก มากจนไม่รู้ว่า ถ้าเป็นศัตรูจริง ใครจะเป็นผู้ส่งมา

ร่างสูงระบายลมหายใจยาวออกมา ก็แค่ให้ฮาคุจากไปมันก็แค่นั้น เขาจะยื้อเอาไว้เพื่ออะไร เพื่อคำท้าทายนั้นหรือ?

เขาเองก็ตอบไม่ได้

[ppm]

"คิดอะไรอยู่เหรอ" ร่างเปลือยเปล่าแสนงามของฮาคุ ยังอยู่บนร่างเขา ผิวเรียบลื่นชื้นเหงื่อ ยังคงไม่หยุดขยับ ยิ่งเคลื่อนไหว ยิ่งบีบรัด ยิ่งทำให้เขาตื่นตากับภาพที่เห็น ตื่นเต้นกับสัมผัส…ที่รู้สึกได้

ผิวขาวนวลน่าลูบไล้อยู่ใกล้แค่เอื้อม อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองเสียจริงว่าฮาคุต้องการเพียงแค่มีเซ็กส์กับเขาเท่านั้น จึงไม่ยอมจากไป

แต่มันคงไม่ใช่แค่นั้น…เขารู้ดีแก่ใจอยู่แล้ว

"กำลังคิดว่า...วันนี้..นายจะเลิกคิดทรยศฉันแล้วหรือยัง" เขาตอบไปตามจริง

คนฟังอมยิ้ม "อื้อ..." สะโพกบางกดลงลึกแทนคำตอบ "...ทำให้...มากกว่านี้สิ..อา..นั่นล่ะ.. แล้วชั้นจะ...จะรับไว้พิจารณา..อีกที"

คำตอบแม้ขาดห้วง แต่ยังคงสอดแทรกความนัยไว้แกมเชิญชวน สีหน้าเสียวซ่านแกมสุขสันต์ ทำให้คนด้านล่างนึกอยากทำให้มากขึ้นไปอีก..นับร้อย นับพันเท่า...อยากเห็นร่างน่าสัมผัสนี้ มีความสุขเพราะเขาแต่เพียงผู้เดียว

"ถ้าอย่างนั้น...ก็ทบทวนใหม่ซะ เพราะเดี๋ยวฉันจะทำให้ถึงใจเลย" มือแกร่งโน้มไหล่บางเข้ามาจูบ ลิ้นร้อนผ่าวแตะรับ แลกความอบอุ่นของกันและกัน ความอ่อนโยนที่ได้รับ ช่วยปลุกเร้าทุกส่วนสัดให้ตื่นตัวกว่าเดิม มือเรียวกอดคอริวยะไว้ ปลายลิ้นนุ่มที่ผละออกไล้เลียริมฝีปากสีสดแล้วพึมพำ

"ชั้นชอบ...จูบกับนายจัง"

"ถ้าชอบก็จูบเยอะ ๆ สิ" คนพูดไม่พูดเปล่า กลับแกล้งขยับสวนร่างขึ้นจนคนด้านบนครางเสียงสูง

"อื้อ..ลึก...ฮ้า...." ร่างที่สั่นไหวสะท้านเฮือก กดสะโพกสวนทางกลับไม่มียั้ง เร่าร้อนจนเขาไฟติดเหมือนทุกครั้งที่มีความสุขร่วมกัน

"ขี้โกงนี่..อ๊ะ...อื้อ....ทำแบบนี้ จะจูบได้ยังไง" ฮาคุท้วงงอน ๆ

ชายหนุ่มหัวเราะพลางจับคางเรียวขยับเข้าหา ริมฝีปากอุ่นประกบจูบแนบแน่นให้อีกครั้งตามคำขอ ซึ่งอีกฝ่ายก็ตอบรับอย่างว่าง่าย

ความสุขที่สอดแทรกเข้ามายามสองร่างแนบชิดกัน...มันมากกว่าทุกคน...ที่เขาเคยรู้จัก..เคยสนิทสนมด้วย

มากกว่าจนไม่อาจหาอะไรมาแทนที่ได้

ทรยศ...จะเป็นไปได้ยังไง

ท่าทางของฮาคุ ดูจริงใจกว่าใครทั้งสิ้น..ที่เขาเคยพานพบมา

จะดูคนต้องดูบนเตียง

เขาเคยได้ยินมาเช่นนั้น ในสภาพที่อารมณ์พุ่งไปจนถึงจุด คนเราย่อมแสดงท่าทีออกมาแตกต่างกัน และนั่น..ก็สามารถบอกได้ ว่าคน ๆ นั้น..จริงใจแค่ไหน

ร่างกายที่ตอบรับอย่างไม่มีปิดบัง ร้อนแรงน่ะใช่ แต่มันมากกว่านั้น

เขารู้สึกได้ ถึงภาษากายที่แสดงออก

มันคือความต้องการเขา ต้องการ...จากเบื้องลึกของหัวใจ

ใช่...เขาอยากคิดเช่นนั้น

ฮาคุต้องการเขา

วันนี้วันที่ห้าแล้ว

ฮาคุมองปฏิทินภายในห้อง

วันที่ห้า หมายถึง วันที่ตกลงกันไว้ เพื่อจัดการเป้าหมาย

ร่างบอบบางหลับตาลง บนเตียงที่เขาทั้งคู่ มีความสุขร่วมกัน หลับตาแล้วคิดถึง..ความร้อนแรงของตนเอง...อารมณ์ที่พุ่งสูงของเขาคนนั้น...ความอบอุ่น ที่เคยให้มาตลอดสี่วันมานี้

เต็มอิ่มแล้วใช่มั้ย? เขาถามตัวเอง

ใช่...วันนี้แล้ว ที่เขาจะต้องลงมือ



ประตูเปิดออกเมื่อร่างสูงเดินเข้ามา พร้อมห่อข้าวของที่มักซื้อมาฝากเป็นประจำทุกวัน ทั้งเสื้อผ้า เครื่องประดับ ริวยะรู้ดีว่าฮาคุไม่ได้สนใจราคาค่างวด หรือการแต่งกายนัก ฮาคุชอบที่จะไม่ใส่อะไรเลยมากกว่า

ของที่เขาให้ ฮาคุก็รับมันมาอย่างว่าง่าย

แต่ยังอดทิ้งท้ายย้ำทุกครั้งไม่ได้เช่นเดิมว่า

"แค่นี้ไม่ทำให้ชั้น เลิกคิดจะทรยศนายได้หรอกนะ"

ชายหนุ่มก็ได้แต่ยิ้มแล้วพยักหน้ารับ "ถ้างั้นฉันจะพยายามต่อไป"

หากในวันนี้ไม่เหมือนทุกวัน การโอบกอดที่ร้อนแรง...มันร้อนแรงกว่าทุกครั้ง ฮาคุไม่พูดไม่จา ต่างจากครั้งอื่น ๆ ที่มักจะพูดเรื่องต่าง ๆ ให้เขาหัวเราะ

เขายังคงถาม ถามคำถามเดิมเหมือนทุกครั้ง เมื่ออยู่บนเตียงด้วยกัน

"นายจะเลิกคิดทรยศฉันแล้วหรือยัง?"

หากคำตอบวันนี้ กลับเป็นความเงียบ

ท่าทางที่เฉยชากว่าทุกครั้ง ทำให้เขาแปลกใจ ชายหนุ่มนั่งลงข้างเตียง พลางถามว่า "ไม่สบายหรือเปล่า?"

คนฟังได้แต่ส่ายหน้า

"ชั้นจะไปแล้ว" ฮาคุตอบง่าย ๆ ขณะที่กำลังแต่งตัว

ริวยะใจหายกับคำพูดประโยคนั้น "ทำไมล่ะ?"

"เพราะชั้น...ไม่อยากโกหกนาย" เขาตอบ

หน้าหวานหันมาสบตาอย่างจริงจัง "ถ้านายไม่ฆ่าชั้นตอนนี้ นายจะเสียใจ"

ริวยะอึ้งไปกับคำพูดนั้น ไม่รู้ว่าควรจะเชื่อ หรือไม่เชื่อดี หากดวงตาจริงจัง กลับไม่ดูว่าเป็นการล้อเล่น

เขานิ่งไปเป็นครู่ ก่อนระบายลมหายใจยาว "นายไปเถอะ ฉันไม่เคยเสียใจ และฉันจะไม่ฆ่านาย"

"นายจะต้องเสียใจ...จริง ๆ นะ ที่นายไม่ฆ่าชั้น"

ฮาคุทิ้งท้าย ก่อนจะเปิดประตูเดินออกไป

"ไม่ต้องตาม" เสียงริวยะสั่งคนด้านนอก แล้วปล่อยตัวเองนั่งจมอยู่ในความคิดเพียงลำพัง

เกิดอะไรขึ้นกับฮาคุ เขาไม่เข้าใจเลย คน ๆ นี้ อยู่ดี ๆ ก็มา แล้วจู่ ๆ ก็ไป

จะทรยศ หรือจะฆ่าเขาก็ช่าง เขาไม่สนใจเลยสักนิด ถ้าเพื่อคน ๆ นี้

หากท่าทางที่ดูไม่ปกติของฮาคุ ทำให้เขากลัว...ใช่ คนอย่างเขา ก็กลัวเป็นเหมือนกัน

ท่าทางนั้น ดูราวกับตั้งใจจะไปตายเองก็ไม่ปาน

หรือว่า...ฮาคุตั้งใจจะช่วยเขา โดยยอมตายเอง ไม่แน่นัก ว่าคนที่ว่าจ้าง อาจจะกดดันฮาคุ จนไม่อาจจะมีทางเลือกอื่นได้

ฮาคุตั้งใจจะตาย?

'ชั้นไม่อยากโกหกนาย'

ใช่...ฮาคุไม่เคยโกหกเขาเลย ไม่เคยมาก่อน ฮาคุตั้งใจจะมาเพื่อทรยศ เพื่อหักหลังเขาอยู่แล้ว ร่างบอบบางบอกเขาไว้เช่นนั้น ตั้งแต่แรกพบ จนกระทั่งวันที่จากไป

จากไป...

ไม่นะ เขาจะปล่อยไปแบบนี้ไม่ได้!

ริวยะรีบลุกขึ้น แล้วผลุนผลันออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว



ข้างนอกดึกแล้ว แถมฝนก็ยังตก ในความมืดด้านนอก ทำให้เขามืดแปดด้าน นี่เขาจะไปตามฮาคุได้ที่ไหน

ร่างสูงวิ่งไปตามถนน ไม่ใส่ใจต่อสายฝนที่ซัดสาดลงมา ชายหนุ่มสอดส่ายสายตาหาร่างในชุดขาว ใช่...ฮาคุใส่ชุดขาว เขาจำได้ดี

และในตอนนั้นเอง ที่เกาะกลางถนน เขาก็เห็นฮาคุ

ร่างบอบบางยืนโดดเดี่ยว ท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก สัญญาณไฟที่กำลังเปลี่ยนไปเป็นสีเขียวแล้ว

ทัศนวิสัยที่แย่ ทำให้รถมองได้ไม่ชัดเท่าไหร่

ร่างบอบบางนั้นหลับตาลง ปล่อยสายฝนให้ระใบหน้า แล้วไหลลงไปเบื้องล่างโดยไม่ใส่ใจจะเช็ดออก

"ฮาคุ!!!" ริวยะตะโกนเรียกสุดเสียง แต่นั่นไม่ได้ทำให้ฮาคุหันมา

"ลาก่อน ริวยะ" ในเสียงแผ่วเบาราวกระซิบกลับมีรอยยิ้ม ขณะที่ก้าวเท้าลงไปสู่ถนนเบื้องล่าง ตอนสัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียวพอดี

"ไม่นะ ฮาคุ!!!" ไวเท่าความคิด ชายหนุ่มพุ่งตัวเข้ามาแล้วผลักฮาคุออกไปพ้นทางรถ โดยเอาตัวเข้าขวางเอง

เสียงโครมดังลั่น เมื่อรถปะทะกับร่างของเขาเต็มแรง ร่างที่กระเด็นไปไกลเจ็บรวดร้าวไปทั้งตัว เลือดจำนวนมากไหลรินออกจากร่าง ลมหายใจที่ติดขัด บ่งบอกได้ดีว่าสาหัส

เขารู้ดีว่าตัวเองคงไม่รอดแน่ หากดวงตาที่ลืมขึ้นได้อย่างยากเย็น ยังคงมองหาคน ๆ หนึ่ง

"ฮะ...ฮาคุ..." เสียงอ่อนล้าพึมพำแผ่วเบา มือของเขายื่นออกไป พยายามจะไขว่คว้า...หาคน ๆ นั้น

ภาพพร่าเลือนชัดเจนขึ้นแล้ว เมื่่อได้เห็นฮาคุยืนอยู่เหนือร่างเขาในตอนนี้

ยังปลอดภัย...ยังมีชีวิตอยู่!

ริวยะยิ้มให้อย่างยากเย็น ดีใจเป็นที่สุด...ที่รักษาชีวิตของฮาคุเอาไว้ได้

ทว่าเสียงจากอีกฝ่าย กลับทำให้ดวงตาที่หรี่ปรือต้องเบิกกว้าง ก่อนที่ความรู้สึกทั้งมวลจะหมดไปจากร่างนี้

...ชั่วนิรันดร์...

"ขอโทษนะ ที่วันนี้ชั้นโกหกนาย" เสียงราบเรียบดังขึ้นจากหนุ่มน้อย

"ลาก่อนริวยะ...ลาก่อน...ตลอดกาล"

ร่างบอบบางหันหลังให้ชายหนุ่มผู้นอนจมกองเลือด แล้วเดินจากไป ท่ามกลางสายฝนอันมืดมิด



ข่าวหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์เช้าทุกฉบับ ลงเรื่องการตายของหัวหน้ายากูซ่าชื่อดัง ทสึกิ ริวยะ ซึ่งเสียชีวิตลงด้วยอุบัติเหตุทางท้องถนนเมื่อคืนก่อน

ดวงตากลมโตมองภาพข่าวนั้นนิ่งนาน ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรหัส

"ยืนยันผลการทำงาน เป้าหมายถูกจัดการเรียบร้อยแล้วครับ"

...และแล้วงานของเขา ก็จบลงด้วยความสำเร็จอีกงาน...

รหัสของเขา ครั้งนี้คือฮาคุโช ...แต่ครั้งต่อไป จะเป็นอะไรนั้น แล้วแต่การกำหนด

เพราะเขาเป็นนักฆ่า..และเขา...ไม่เคยโกหก

ถ้าไม่จำเป็น!

[ppm]

ดันนิดนึงนะคะ ขอบคุณค่ะ

[myall]

ว๊าวๆ ยังตัดสินใจไม่ได้เลยว่าจะเอาเล่มไหนบ้าง ช่วงนี้งบน้อย (>__<)

[ppm]

ตัดสินใจก่อนสิ้นเดือนมกรานะคะ ^^

[ppm]

ดันหน่อยนะคะ

[yylove]

เกือบลืมเลยว่าต้องโอนเงิน
เดววันนี้จะไปจัดการ ^^

[ppm]

เหลือเวลาพรุ่งนี้อีกวันเดียวจะปิดจองแล้วนะคะ ใครยังไม่ได้โอนรีบด่วนเน้อ ^^

[ppm]

ดันนิดนึงค่ะ ตามหาเจ้าของพัสดุหน่อย

[ppm]

ขอดันอีกสักทีนะคะ รบกวนติดต่อกลับด้วยค่ะ หนังสือยังอยู่กับทางเรานะคะ และไม่ได้โกงแต่อย่างใด
เราได้พยายามเมล์และ pm ไปแล้ว พยายามติดต่อหลายช่องทางแล้วค่ะ แต่ก็ยังไม่ได้รับการติดต่อกลับ
ยังไงรีบติดต่อกลับด่วนเมื่อเห็นข้อความนี้ด้วยนะคะ