มาต่อแล้วครับ ขอบคุณเพื่อนๆที่ยังจำกันได้ และกำลังใจจากทึกคนนะครับผม
ผมจะเริ่มต่อจากตอนที่เขียนค้างไว้นะครับ
ตอนนั้นเราสองคนเรียนจบ ปี1 แล้ว
จะเริ่มเล่าเรื่องตอน ปี2 เป็นต้นไปครับ
ในปีที่สองการการเรียนมหาวิทยาลัย
ทั้งผมและโซ่ก็ยังใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน ที่คอนโดของไอโซ่นั้นแหละครับ
มีทะเลาะเบาะแว้งกันบ้างตามประสา แต่ก็ยังรักกันดีครับ
ส่วนใหญ่ที่จะทะเลาะกัน เพราะจะมีคนให้ความสนใจไอ้โซ่มันเยอะ
ผมหึงนะ ทั้งที่มันก็ไม่ได้เป็นเล่นด้วยกับเค้าหรอกครับ แต่มันก็ไม่ปฏิเสธความสัมพันธ์ใครเลยเหมือนกัน
คือ ไม่ว่าใครจะเข้ามาชอบมัน มันคุยหมดครับ แต่มันจะบอกนะ ว่ามันมีแฟนแล้ว
มันบอกผมว่า มันไม่คิดอะไร...แต่คนอื่นมันคิดนี่ครับ ผมเลยจะทะเลาะกับมันเรื่องนี้อยู่บ่อยๆ
ส่วนตัวผมเองไม่ค่อยมีปัญหาอะไรหรอกครับ อยู่แต่กับเพื่อน
พักหลังโซ่ไม่หึงผมกับปอนด์แล้ว (หวังว่าจะจำปอนด์ ได้นะครับ)
แล้วมันเอง ก็ค่อนข้างที่จะเชื่อใจ ว่าผมไม่นอกใจมันแน่
"อย่างมึง จะไปไหนรอด" มันว่างี้คับ
ผมคิดอยู่เหมือนกัน เห็นกุเป็นของตายรึป่าววะ
แต่ก็นั่นแหละครับ ผมมีแค่มันคนเดียวจริงๆ
ปี2 นี้ผมเรียนหนักขึ้น ลงเรียนไปหลายตัวเลย
บางทีก็ออกจากบ้านแต่เช้า กลับมาก็ค่ำเลย
ไอ้โซ่ก็บ่นๆ ว่ามีเวลาให้มันน้อยลง
แต่ถึงปากมันจะบ่น ผมดูแล้วตัวมันก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรเท่าไหร่หรอกครับ
ก็เห็นยังเล่นบาส เตะบอล กะเพื่อนสนุก
แค่ขอให้ได้บ่นเรียร้องความสนใจไว้ก่อน
ส่วนผมกับปอนด์ ความสัมพันธ์อยู่ในระดับ เพื่อนสนิท ที่ไว้ใจกันที่สุดครับ
ผมรู้ ว่าปอนด์เองก็ยังตัดใจจากผมไม่ได้ แต่ปอนด์ก็ไม่ได้แสดงออกว่าต้องการอะไรจากผม มากไปดว่าคำว่าเพื่อนที่มีให้กัน
วันนึง ผมมีการบ้านที่ทำคู่คับ ผมก็จับคู่ไอ้ปอนด์ตามเคย
แต่งานชิ้นนี้ยากอยู่ นั่งคุยกันที่มหาลัยจนเย็น ตกลงกันว่าวันเสาร์จะไปทำงานกันที่บ้านผม
เพราะผมไม่อยากมีปัญหากับไอ้โซ่ เรื่องขออกไปบ้านปอนด์
สายๆของวันเสาร์...
"ก๊อกๆๆ" เสียงเคาะประตู บอกให้รู้ว่าไอ้ปอนด์มาถึงแล้ว
"เออๆ เข้ามาก่อน กินไรยังวะปอนด์"
"ยังเลย กุรอมาฝากท้องบ้านมึงนี่แหละ คิดถึงไข่เจียวผีมือมึง" อ่อ ผมกับปอนด์แทนกันว่า กูมึงแล้วนะคับตอนนี้ สนิทกันมากละ
"ไข่เจียวใครทอดก็เหมือนกันหมดแหละ เด๋วกุทอดให้แดกเอง" นั่น...เอาแล้วครับ ยกที่ 1 เริ่มได้
"เฮ้ย ไม่ต้องโซ่ กูเกรงใจ ไม่ต้องบริการดีขนาดนั้นก็ได้ กุเขินแย่แล้วเนี่ย"
"ตลกแดกนะ"
"ตลกไม่ได้แดก กุนี่จะแดกเอง"
"โอ๊ย พอๆ พวกมึงสองคนจะคุยกันดีๆซักครั้งไม่ได้ใช่มั้ยห๊ะ" ต้องห้ามทัพครับ ไม่งั้นยาว
"โซ่มึนั่งเงียบๆไป เด๋วกุทำกับข้าวให้แดกทั้งคู่น่ะแหละ...แล้วอยู่กันสงบๆซักแป๊บนะ กูขอร้อง"
เงียบครับ ไอ้โซ่ทำหน้าเหมือนเด็กถูกขัดใจ แล้วหันไปอ่านหนังสือพิมต่อ
ส่วนไอ้ปอนเดินยิ้มหน้าแป้น ไปนั่งเล่นเน็ตอยู่อีกมุม
เป็นอย่างงี้ทุกทีครับที่สองคนนี้เจอกัน
จริงๆมันไม่ได้เกลียดอะไรกันหรอก ผมรู้ บางทีเวลาผมงอนไอ้โซ่ มันยังโทรไปคุยกะไอ้ปอนด์เลย
แต่เหมือนมันมีฟอร์ม มันยอมกันไม่ได้อ่ะ
ผมเองชินแล้วครับ เวลามันเริ่มปะทะคารมกัน ผมค่อยห้าม
ดีที่ฟังรู้เรื่อง ไม่งั้นได้มีลงไม้ลงมือกันแน่ๆ
............................................................................
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
