ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามโพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++"แทน!..อยู่ที่ไหนเนี่ย เมื่อไหร่จะมาซักที เมย์รอกินข้าวเป็นชั่วโมงแล้วนะ!!"เสียงแหลมสูงที่แผดออกมาจากโทรศัพท์มีอนุภาพรุนแรงพอที่จะทำให้กระจกแตกเป็นเสี่ยงๆได้ แทนย่นคอ หลับตาปี๋ ภาพสาวน้อยน่ารักในความทรงจำแปรเปลี่ยนเป็นนางแม่มดร้ายไปในทันที...
"ตอนนี้แทนอยู่ที่โรง'บาล..กำลังจะ.." ก่อนที่เด็กหนุ่มจะทันได้พูดจบ อีกฝ่ายก็รีบสวนทันควัน
"โกหก! ตัวเองไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย จะไปโรงพยาบาลทำไม.."
"ก็เพื่อนที่เล่นบาสด้วยกันหกล้ม แขนเจ็บ ก็เลยพามาโรงพยาบาลนี่ไง.." เด็กหนุ่มค่อยๆอธิบายอย่างอ่อนใจ
รู้สึกเบื่อหน่ายกับนิสัยช่างจับผิดของอีกฝ่ายเต็มทน
"ส่งเพื่อนเสร็จแล้วก็รีบกลับมาสิ แทนไม่ใช่หมอซะหน่อย อยู่รอแล้วจะไปช่วยอะไรได้.."
เสียงใสๆยังคงโต้เถียงอย่างดื้อดึงจนแทนนึกอยากจะเอาโทรศัพท์ปาใส่ผนังให้รู้แล้วรู้รอด แต่เจ้าตัวยังข่มอารมณ์ไว้อย่างสุดความสามารถ..
"ก็แทนเป็นคนชนมันล้ม ก็ต้องพามาโรงพยาบาล..เมย์เข้าใจมั้ย..."
"ไม่เข้าใจ ตกลงแทนจะมามั้ย ถ้าไม่มาก็ไม่ต้องคุยกันอีก.."
"เมย์..มีเหตุผลหน่อยได้มั้ย!" เด็กหนุ่มทำเสียงแข็งจนเจ้าหน้าที่หลายคนที่เดินขวักไขว่อยู่ในโรงพยาบาลหันมามอง แทนเอามือป้องโทรศัพท์ พยายามกระซิบด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลขึ้น "เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยคุยกันได้มั้ย..?"
"ไม่! ถ้าแทนอยากอยู่กับเพื่อนนักก็ตามใจ แล้วเราก็ไม่ต้องคุยกันอีก.."แทนถอนใจอย่างเหนื่อยหน่าย ทิ้งตัวลงนั่งตรงเก้าอี้หน้าห้องตรวจอย่างกระวนกระวายใจ..เด็กหนุ่มก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ นึกเป็นห่วงคนที่หายเข้าห้องตรวจเป็นนานสองนาน
ในที่สุดหนุ่มน้อยในชุดนักเรียนก็เดินประคองแขนทำหน้าเหยเกออกมาจากห้องตรวจ แทนแทบจะกระโจนเข้าไปหา ก่อนจะออกปากถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน..
"เฮ้ยไอ้จอม..หมอเค้าว่าไงบ้างวะ..!"
หนุ่มน้อยส่ายหัวเบาๆ แม้ใบหน้าจะซีดเซียว แต่เจ้าตัวก็พยายามส่งยิ้มแห้งๆให้แทน..
"ไม่รู้เลย ต้องรอเอ็กเรย์อีก.. มรึงกลับไปก่อนก็ได้.."
"กรูจะทิ้งมรึงได้ไงวะ..มาด้วยกันก็ต้องกลับด้วยกันดิ.. เอ้อ..กรูโทรบอกที่บ้านมรึงให้แล้ว..พ่อกับแม่มรึงยังไม่เลิกงาน มารับไม่ได้ว่ะ.."
"กรูนั่งแท็กซี่กลับเองก็ได้ ไม่ได้เป็นไรมากซักหน่อย หรือถ้าเป็นไรมากจริงๆ เดี๋ยวรถร่วมฯก็คงไปส่งกรูเองแหละ.."
แทนส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ เจ็บขนาดนี้แล้วจอมยังมีหน้ามาทำตลก เจ้าตัวรุนหลังจอมให้เดินตามหมอไปที่ห้องเอ็กเรย์...
"มรึงนี่นะ..เดี้ยงแล้วยังจะมาปากดีอีก แล้วจะไม่ให้คนเค้าเป็นห่วงได้ยังไงวะ.."
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
