หัวข้อ: [ภูตะวันvsเพียงดิน]เมียคนนี้มีดีกรีเป็นนักเลง By TRomance อัพเดท P.219

[MeepadA]

มารอดูลีลานักเลงว่าจะง้อพี่ภูสำเร็จมั๊ย 

[lasom]

ก็ว่าอยู่ว่าทำไมตอนมันแปลกๆเหมือนคำมันดูขาดๆ
รอของวันนี้  :call:อิอิ

[ooopimmyooo]

รักน้องก้าน

[Yunatsu]

พี่ดินนน
ไปง้อเร็ววว

[4559]

รักก้านมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[Pamphlet]

ในที่สุดพี่ดินก็คิด(ได้ว่าควร)จะง้อแว้วววววววว   
รีบดีกันซะทีนะ คนอ่านจะได้แฮปปี้มีความสุขต่มไปด้วย
ส่วนคู่ก้านกับพี่แก๊กจะได้คืบหน้าเมื่อไหร่น้อ เพราะคู่นี้ก็น่าจะเป็นคู่ที่น่ารักอีกคู่นึงเลยเหมือนกัน
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์+เซย์จังเสมอค่ะ 

[DraCo_SLa13]

เข้ามาเพื่ออ่าน ส่วนที่หายไป

ก็ว่า ไมพี่ดินคิดได้ไว๊ไว

[MaeMoo]

มารอดูว่า นักเลงใหญ่ จะง้อคนขี้งอนอย่างแรง นี้ยังไง

คงออกแนวดิบ เถื่อน โหด หรือ หวานนนน กันนะ

[NCJung]

พี่ดินจะง้อพี่ภูยังไงเนี่ย

[chaoyui]

อ่านส่วนที่หายไปแล้วมาม่ากว่าเดิมอีก

รอของวันนี้ มีมั้ย?? อยากให้พี่ดินไปง้อแล้วอะ

[u-only-one]

แย่แล้ว อ่านแล้วติดเรื่องนี้...

แต่งได้ฮามาก ชอบจริงๆ

ตามไปสั่งเรื่องโน้นดีกว่า ^o^

[bun]

... ...

[nolirin]

บทจะตรงก็ตรงจริงๆที่ดินจ๋า
ก้านเค้าคิดไปถึงไหนๆแล้ว
รีบไปง้อพี่เสาไฟฟ้าเร็วๆแล้วกันน๊า คนแก่เค้ายิ่งขี้ใจน้อยอยู่

[konnarak]

มานั่งรอ วันนี้จะมาป่ะหน่าาา 

[yeyong]

อ่านไปตอนแรกก็งงนิดหน่อย เพราะมันขาดคำอธิบายเรื่องโบลเคานท์  แต่มันก็อ่านต่อไปได้
พอมารู้ทีหลังว่าเนื้อหามันหายไป อุแม่เจ้า หายไปเยอะเลยอ่ะ
แต่ยังไงจะรอว่านักเลงเค้าจะง้อสามียังไง อิอิ

[manami1155]

มาอ่านส่วนที่หายจ้า
ยิ่งอ่านกะยิ่งเอาใจช่วยพี่ดินให้ง้อพี่ภูสำเร็จเน้อ
มือใหม่หัดง้อต้องพยายามหน่อยน้า

อ่านส่วนที่หายไปละเข้าใจพี่ดินขึ้นอีกเยอะเลยค่า
ก็คนมันพึ่งหัดรักอ่าเนอะ อะไรๆกะใหม่ไปซะหมด
แล้วพี่ดินก็พยายามที่จะเข้าใจ
เพียงแต่ว่าเรื่องบางเรื่องอาจจะคิดง่ายๆตามสไตล์นักเลงใหญ่
โดยที่บางทีมันกะอาจไปกระแทกใจใครอีกคน
เอาน่าพี่ดินเค้าเราเมื่อผิดแล้วรู้จักแก้กะมีแต่คนให้อภัยเน้อ
เอาใจช่วยๆๆๆ
 

ว่าแต่คืนนี้จะมีตอนใหม่ไหมคะ
มาปูเสื่อรอดีกว่า อิอิ

[samsoon@doll]

คืนนี้รอมะหวายแล้วไปนอนก่อนและพรุ่งนี้มาตามเก็บ

[IIMisssoMII]

คิดถึงพี่ดินจัง ไม่ได้ อ่านมาห้าวันแล้ววววว
ไปอ่านก่อนนะคะ

[kittyfun]

กว่าพี่ดินจะคิดออก

ก็ต้องอาศัยเพื่อนอย่างก้านมาช่วยเนอะ

รู้ตัวแล้วก็ไปปรับความเข้าใจกับพี่ภูโดยด่วน

[min_min]

ขอวิธีง้อ แบบ นักเลงใหญ่นะ  555

ฉุดเลย พี่ดิน สู้ๆ

[OhJa]

พี่ดินยังคงใสซื่อเช่นเคย
กว่าจะเข้าใจอะไรเป็นอะไร ก็ต้องให้คุณเพื่อนมาช่วยแซะอ่ะ
แล้วอีตาพี่ภู งอนพี่ดินไปแค่ไหนแล้วเนี่ย
ลุ้นๆพี่ดินะตามง้อเสาไฟฟ้าสำเร็จรึเปล่า

[IIMisssoMII]

เม้นตอนสามสิบ

T T
สงสารพี่ดิน ติดยาไม่รู้ตัว...พี่ดินและแม่เข้มแข็งมาก เลย

[shinobi]

มารอ :call:มารอ

[tawan]

รอฉากดินง้อพี่ภูอยู่นะ
 

[blanchard]

สมาชิกใหม่ครับ...

ขอขอบคุณคุณ Seiki สำหรับนิยายเจ๋งๆ ทั้งเรื่องนี้ แล้วก็เรื่องของนายฉานกะน้องเมฆ

สึโค่ยทั้งสองเรื่องเลยฮะ!

[pasallatel]

พี่ดินจะง้อท่าไหนเนี่ย ไรเตอร์ก็สู้ๆ นะคะ
มาอัพเร็วทันใจมากเลย  
ฉากต่อไปน่าหนุก :laugh:อยากอ่านเร็วๆ ค่ะ  

[IIMisssoMII]

พี่ดิน มือใหม่หัดรัก
ค่อย ๆเป็นค่อยๆ ไปเรียนรุ้กันและกันน้าาา
อยากรู้ลีลา เอ้ย วิธีการง้อ แบบ นักเลงใหญ่ จริง ๆ

ปล. เรื่อง สารบัญ ส้มแนะนำว่า เอาลิ้งหัวของตอนที่ลงมาเลย จะได้ลิ้งมายังตอนนั้นพอดีไม่ต้องกดไล่ลง
ฮ๋าๆ เอาสะดวกตัวเอง วันนี้มานั่งไล่อ่านสามตอน เลยกดตามสารบัญเอา


อย่าง ตอนที่ 32

[R@!nY~==~N!GhT]

ตอนที่แล้วสงสารเสาไฟฟ้ามากถึงมากที่สุด
ต่อไปอยากอ่านตอนง้อเร็วๆ จัง
writer fighting

[YELLOWSTAR]

ไรเตอร์ยังไม่มาอัพอีกหรอ??

จะตีหนึ่งแล้วน๊าาาา

[Seiki]

ตอนที่ 33

ก่อนที่จะอ่านตอนต่อไปนี้ ถ้าใครที่ยังไม่ได้ย้อนกลับไปอ่านเนื้อหาที่หายไปของตอนที่แล้ว

ตอนที่ 32 แก้ไขเนื้อหาแล้ว

http://www.4shared.com/embed/74855474/f338a852

มึงมันเลว มึงมันชั่ว
ทุกอย่างพังทะลายเพราะมึงคนเดียวเลยภู
เพราะมึงคนเดียว!!!....[/i]
 
ทุกอย่างดูเลวร้ายเพียงชั่วข้ามคืนพิษรักแรงหึงมันไม่เข้าใครออกใครจริงๆทั้งๆที่เตือนตัวเองแล้วว่าริจะมีเมียเป็นนักเลงมันไม่ง่าย รักอย่างเดียวไม่ได้ มันไม่พอ ต้องเพิ่มความเข้าใจลงไปเยอะๆ ใจเย็นอย่างเดียวไม่ได้ บางเวลาต้องแข็งใจและใจแข็งด้วย
แต่แล้วก็ทำไม่ได้ แค่เพียงเห็นคนที่ไอ้เปี๊ยกบอกว่าเป็นเพื่อนยืนอยู่ใกล้ๆ พูดคุยหรือแค่ส่งยิ้มให้กันยังจะทนแทบไม่ได้
แต่นี่มันยืนกอดกัน ที่สำคัญคือมันทำเมียกูร้องไห้
ขนาดผมทำชั่วกับไอ้เปี๊ยกซะขนาดนี้ ปู้ยี่ปู้ยำนักเลงใหญ่ซะขนาดนี้ ยังไม่เคยเห็นน้ำตานักเลงไหล แล้วมันเป็นใคร มันเป็นใครที่ทำให้นักเลงของผมร้องไห้
ไม่เสียใจเลยที่ใส่อารมณ์ต่อยมันซะขนาดนั้น ถึงสุดท้ายจะเจ็บตัวเท่าๆกันก็เถอะ สายตาที่ไอ้เชี่ยนั่นมองดิน ไม่เห็นมีตรงไหนที่บ่งบอกว่าไอ้เชี่ยนั่นมองดินเป็นเพื่อน ดินอาจจะไม่รู้ถึงได้ปล่อยตัวให้มันกอดไว้แบบนั้น
แต่ไอ้เหี้ยนั่นทำไมไม่หักห้ามใจวะ วิธีปลอบเพื่อนมีตั้งมากมายแล้วเรื่องอะไรมากอดเมียกูวะ แม่ง พอหึงแล้วก็โกรธ พอโกระแล้วก็พาล
เมื่อคืนรุนแรงกับไอ้เปี๊ยกไปซะขนาดนั้น ยังเสียใจจนไม่มีสมาธิทำอะไรมาถึงตอนนี้เลย ไม่ได้อยากจะรุนแรง ไม่อยากทำให้นักเลงใหญ่เสียใจ แต่มันรับไม่ได้จริงๆ จะมีใครที่ไหนรับได้ นอนกอดก่ายทำรักกันทุกคืน แต่พออยู่ต่อหน้าคนอื่นทำมองเมินแล้วบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน ทั้งๆที่ผ่านมาไอ้เปี๊ยกไม่ได้ขัดขืน ทุกครั้งที่มีอะไรกันรู้สึกได้ว่าเกิดจากยินยอมพร้อมใจ แล้วทำไมเค้าถึงได้ทำร้ายจิตใจผมขนาดนี้ ไม่ต้องประกาศก็ได้ แต่ไม่ใช่บอกว่าผมเป็นคนอื่น ไม่ใช่ฆ่าผมให้ตายทั้งเป็นแบบนี้
แฟ้มงานสูงเป็นภูเขาเลากาถูกแรงอารมณ์กวาดไปกองกระจัดกระจายอยู่ที่พื้น สามวันมานี้ไม่ได้เห็นหน้าดินเลย เสียใจ น้อยใจ หรือโกรธแค่ไหน แต่สุดท้ายก็โกหกตัวเองไม่ได้ว่าคิดถึงนักเลงใหญ่เหลือเกิน ส่วนหนึ่งอยากทิ้งช่องว่างให้ดินได้คิด แต่อีกส่วนหนึ่งก็ละอายแก่ใจที่ทำชั่วเอาไว้ซะขนาดนั้น สายตาที่ดินมองมาครั้งสุดท้าย ว่างเปล่าไม่เหมือนนักเลงใหญ่คนเดิมที่ไม่ว่าจะคิดอะไรก็อ่านเอาได้ทางสายตา
ไม่น่าทดสอบใจนักเลงใหญ่ด้วยวิธีนี้เลย ไม่รู้ว่าใครจะทนไม่ได้ก่อนกัน แค่สามวันที่ไม่เห็นหน้าก็อยากจะเป็นบ้าซะให้รู้แล้วรู้รอด ไม่รับคุยลูกค้าใหม่ ยกเลิกประชุมทั้งหมด ไม่รับแขก ไม่อยากจะพบหน้าใคร จนตอนนี้แม้แต่เลขาหน้าห้องยังเข้าหน้าแทบไม่ติด
 

แต่ในเงื่อนไขทั้งหลายทั้งมวลที่ว่ามา คงต้องยกเว้นไอ้ห่าแก๊กไว้สักคน มันไม่เคยสนใจว่าผมอยู่ในอารมณ์ไหน อยากรับแขกมั้ย อยากรับโทรศัพท์หรือเปล่ามันโทรเข้ามือถือผมไม่รับมันน่าจะคิดได้ แต่ไอ้แก๊กไม่ใช่ มันโทรเข้ามือถือผมไม่รับ มันก็โทรเข้าบริษัทแทน
ไอ้ชิบหายเอ้ยยยยยยย.......ถ้าเป็นคนอื่นเค้าถอดใจเลิกติดต่อกูไปนานแล้วไอ้หน้าด้านเอ้ยยยยยยยยยย เฮ้ออออ!!!! ขอถอนหายใจให้กับเวลาส่วนตัวที่จะหาให้กับตัวเองยังทำไม่ได้
เสียงประตูเปิดออกโดยไร้เสียงเคาะแบบนี้ ไม่ต้องเดาให้เปลืองสมองก็ได้ ไม่ผิดจากไอ้คนที่คิดไว้แน่ๆ
 
“ไอ้ภูโว้ยยยยยยยยยยย มึงก้มลงกราบตีนเพื่อนรักมึงเดี๋ยวนี้”
 
“แก็ก กูไม่มีอารมณ์”
 
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูเล้าโลมให้ รับรองมึงมีแน่ๆ”
สรุปแล้วคือผมต้องสนใจมันก่อนสินะ ถ้าไม่เอาน้ำสาดมันไม่ไปแน่ๆ ขนาดกูกำลังปวดใจ มันยังเข้ามาขัดจังหวะได้ขนาดนี้ เห็นทีผมก็ต้องยอมแพ้มัน
 
“มีอะไรว่ามา”
 
“มึงดูนี่” มันคือกระดาษเอสี่ชนิดม้วน ที่ยาวตั้งแต่หน้าอกถึงพื้น
 
“แบบโครงการไหนวะ ไม่คุยงานตอนนี้ได้มั้ย กูไม่มีสมาธิ”
 
“มึงอย่าโง่ได้มั้ยภู ถ้าเป็นแบบกูจะพล็อตลงเอสี่ให้เสียสายตาทำไม มึงแหกตาดูดีๆ มันคือเพลงยาว”
 
“มึงจะเอาไปเกี้ยวใครวะ กูไม่มีความเห็นอะไรนะ ตัวกูเองยังเอาไม่รอดเลย”
 
“มึงอย่าเชยและอย่าควายได้มั้ย เพราะกูเห็นมึงได้แต่นั่งเศร้านี่แหละ กูถึงได้ทำเพลงยาวช่วยมึงไง มึงจำไม่ได้เหรอวะ ตอนกูกำกับละครเวทีกูเรียกบทละครว่าอะไร”
มันคิดจะมาเล่นเกมส์ 20 คำถามกับผมเหรอวะครับ อย่าว่าแต่คิดเรื่องทั่วไปเลย แค่คิดถึงเรื่องง่ายๆ เช่นวันนี้กินข้าวกับอะไร ผมยังคิดไม่ได้เลย ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรเลยสักอย่าง ไม่หิว ไม่นึกอยากจะทำห่าเหวอะไร พอจะรบกวนสมองเพื่อใช้ความคิดมันก็วนเวียนแต่เรื่องดินๆ จนจะบ้าตายอยู่แล้ว
 
“ไอ้ภู มึงอย่าเงียบสิวะ เร็วๆ ตอนทำละครเวทีกูเรียกบทละครว่าอะไร”
 
“เฮ้อออออ จะมีใครกวนประสาทกูได้สักครึ่งหนึ่งมั้ย เมื่อกี้มึงบอกกูว่าไอ้ที่มึงหยิบมามันคือเพลงยาว”
 
“เยี่ยม แสดงว่ามึงยังมีสติอยู่บ้าง ดีแล้วๆ มึงค่อยช็อคตอนต่อไปก็แล้วกัน ไหนมึงลองลุกขึ้นแล้วหมุนตัวสิ”
ที่ ผมถอนหายใจใส่มันเมื่อกี้ ไม่ได้ช่วยอะไรเลยใช่มั้ย ไม่มีอะไรบอกมันเลยเหรอว่าผมรำคาญ ต้องการอยู่คนเดียว อยากมีเวลาเป็นส่วนตัว ไม่อยากคิดอะไรอีกแล้วตอนนี้ อยากจะตะโกนดังๆว่าคนกำลังทะเลาะกับเมียยิ่งกว่าน้ำเชี่ยวอย่าเอาเรือมาขวาง ตอนนี้ถ้าไม่อยากตาย
แต่ก็ใช้ไม่ได้กับไอ้แก๊กอีกแหละ ในขณะที่ผมทำหน้าซังกะตายสุดๆ ไอ้บ้านี่ทำหน้าลุ้นและตื่นเต้นไปกับการกำกับชีวิตเศร้าๆของผมชิบหาย ต่อให้อยากจะเสียเพื่อนตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้ว
ผมลุกขึ้นยืนหมุนตัวอย่างเหนื่อยหน่าย ในใจได้แต่ภาวนาไอ้ไอ้แก๊กมันกำกับร่างกายผมให้เสร็จไวๆ สงสัยแม่งเห็นกูเหนื่อยใจอย่างเดียวไม่พอ
 
“เออ มึงโทรมกำลังพอดีๆเลยภู เหมาะมาก หนวดกำลังครึ้มเลย เยี่ยม ค่อยเหมือนโจรขึ้นมาหน่อย คิดมากนอนไม่หลับด้วยใช่มั้ย นอกจากโทรมเหี้ยๆแล้วถุงใต้ตามึงยังใหญ่ประมาณถุงหน้าท้องจิงโจ้ได้แระ โอเคๆ ลุคนี้ของมึงผ่าน”
มันจับผมหมุนตัวไปมาจนพอใจแล้วก็ปล่อยให้ผมนั่งลงถอนหายใจที่เก้าอี้เหมือนเดิม
 
“ก่อนจะบอกกูว่าขอบใจแล้วก้มลงกราบตีนกูเนี่ย มึงฟังให้ดีๆนะภู อันนี้คือบทละครที่กูเขียนขึ้นมาแล้วไปอ้อนวอนให้น้องก้านเป็นพระเอกให้ กูเสี่ยงโดนตีนน้องเค้าขนาดไหนมึงคิดดูนะ นี่ไม่ได้ทวงบุญคุณมึงเลยนะ แต่เพราะมึงเป็นเพื่อนกู ไม่อย่างนั้นกูไม่เสี่ยงเบ้าตาแตกไปขอให้น้องแก๊กเค้าช่วยขนาดนี้เลยนะเว้ย”
นี่ขนาดมันบอกว่ามันไม่ได้ทวงบุญคุณนะ แต่ผมยังไม่เห็นประโยคไหนที่ไม่ใช่เลยสักประโยค แล้วน้องแก๊กเกี่ยวอะไร แล้วละครอะไรวะ กูยิ่งไร้สมาธิอยู่
 
 
“ละครอะไรวะ นอกจากทำจิวเวอรี่ คุมงานก่อสร้างให้กูแล้ว มึงยังเอาดีด้านกำกับละครอีกเหรอวะ ถ้ามึงทำลายอย่างขนาดนั้น มึงไม่น่าจะว่างมากวนประสาทกูได้นะ”
เห็นไอ้แก๊กมันล้นๆแบบนี้ ตอนมหาลัยมันเป็นประธานเชียร์ เป็นนายกสโม เป็นผู้กำกับละครเวที(ฝีมือดีซะด้วย) เรียกได้ว่าเป็นนักกิจกรรมตัวยงของคณะเลยครับ ส่วนผมไม่ทำอะไรเลย ผมไม่ชอบทำกิจกรรม ไม่ชอบเข้าสังคมกับใคร ถ้าไม่ใช่เพราะเรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ ผมคิดว่าผมกับไอ้แก๊กไม่น่าจะเป็นเพื่อนกันได้นะ คนละสไตล์กันเลย
 
“เป็นละครสั้นเว้ย มึงสนใจมั้ยวะ ชื่อเรื่องว่า “กว่าจะรู้รสรัก”
พรวดดดดดดดดดดด!!!!
กาแฟ เพียวๆเย็นชืดที่ผมเพิ่งจะมีกะจิตกกะใจยกขึ้นจิบพุ่งออกจากปากทันที ผมจะสนใจละครที่มันว่าได้ไงวะ ชื่อละครอย่างกับหนังประเภทอย่างว่าที่ฉายตามโรงที่หนูวิ่งผ่านแล้วควบซ้ำ กับประมาณสามสี่เรื่องต่อรอบน่ะ
 
“เฮ้ย ไอ้โสโครก โดนกู มึงเล่นอะไรวะ”
 
“ก็ละครมึงอะดิ อย่ามายัดเยียดให้กูเลยนะ กูไม่สนใจ สนใจก็บ้าแล้วละครอะไรของมึง”
 
“มึงไม่สนใจกูไม่ว่า แต่มึงฟังพล็อตเรื่องหน่อยนะ กูเขียนเรื่องนี้ขึ้นมาเพราะว่าเพื่อนกูมันควาย ทำอะไรไม่คิดจนเมียงอน แทนที่จะสำนึกได้ เสือกไปทำร้ายจิตใจเค้า ไม่พอนะมึง มันยังควายทำเชี่ยๆเอาไว้แล้วก็โกรธเค้า มึงคิดว่าลำพังแค่ไอ้พระเอกมันหายหน้าหายตาไปจากนางเอก นางเอกเค้าจะรู้เหรอวะ ว่าไอ้ห่าพระเอกจะสื่อถึงอะไร ในเมื่อนางเอกเค้าไม่เข้าใจเรื่องความรัก กูเลยต้องส่งพระเอกขี่ม้าขาวเข้าไปช่วย แล้วก็ประสบความสำเร็จอย่างสวยงามเลยนะ ท่านแก๊กซะอย่าง กูไปล้างเท้าได้เลยใช่มั้ย”
 
“ยัง นี่มึงหมายความว่า”
พล็อตเรื่องมันคุ้นๆนะครับ เหมือนมันเอาชีวิตเพื่อนไปทำละครขาย แล้วมันบอกว่าไปอ้อนวอนน้องก้าน อย่าบอกนะว่า ผมสาวเท้าเข้าประชิดตัวมันเลยครับ นี่ตอนที่ผมกำลังหม่นหมองประคองอารมณ์อยู่นี้ มันไปวางแผนทำอะไรกับชีวิตรักผมวะ
 
“เออ มึงอย่ามองกูแบบนั้น ไอ้ห่า ส่งสายตามากูขนลุก ก็น้องก้านบอกกูว่ามึงกับน้องดินทะเลาะกัน เหมือนมึงสองคนไม่เข้าใจกันอยู่เพราะเรื่องวันนั้น แล้วน้องดินเค้าก็ดูเหงาๆ เหม่อลอย ดูไร้สติไม่ค่อยต่างจากมึงอะ น้องก้านเค้ากลัวว่าน้องดินจะไม่มีสมาธิอ่านหนังสือสอบเข้ามหาลัย อีกสองวันเองนะเว้ย มึงกูรู้ว่าเมียมึงรักเรียนแค่ไหน แล้วถ้าเมียมึงสอบไม่ได้ ต้องเสียใจมากแน่ๆ แล้วมันก็อาจจะพาลทำให้ชีวิตรักมึงล่มสลายได้ง่ายๆเลยนะเว้ย มึงคิดดูนะถ้าน้องดินสอบไม่ได้ มึงกับน้องเค้าก็ไม่มีอะไรให้ข้องเกี่ยวกันอีกนะ แล้วไอ้เพื่อนคนนั้นของน้องดินอะ กูว่ามันห่วงน้องดินแบบแปลกๆนะเว้ย ไม่ใช่เพื่อนแต่ก็ไม่เหมือนพี่ชาย มึงคิดว่างั้นมั้ยวะ นี่กูปรึกษานะ ไม่ได้ฟันธง”
 
“นี่มึงปรึกษาจริงเหรอวะ เท่าที่กูประคองสติฟังมาเนี่ย แมร่งขู่กูทุกคำ”
 
“เอาน่า เอาเป็นว่ากูหวังดีนะ”
ผมไม่เชื่อคำพูดมันหรอกจนกว่าจะมีอะไรมาพิสูจน์ให้ผมได้มั่นใจ กระดาษที่ยาวน้องๆจากหางว่าวนั้น เป็นเหมือนละครที่เขียนขึ้นด้วยลายมือยึกยือๆที่อ่านยากสมกับสถานะ วิศวกรอย่างมันแต่อย่างน้อยก็ยังอ่านง่ายกว่าลายมือหมอหละวะ
ผมกวาดสายตามองเนื้อหาคร่าวๆใจความประมาณว่าให้น้องก้านตะล่อมถามความรู้สึก ของไอ้เปี๊ยก แล้วเดาคำตอบเหมือนเขียนโฟลวชาร์ต ถ้าไอ้เปี๊ยกตอบคำถามประมาณนี้ น้องก้านจะต้องตอบประมาณไหน ล้วนแล้วแต่เป็นหนทางที่นำไปสู่ชีวิตรักอันสดใสแทบทั้งสิ้น ถ้าประสบความสำเร็จสวยงามจริงๆอย่างที่ไอ้แก๊กว่าผมก็ไม่ซีเรียสนะถ้าจะก้ม กราบตีนมัน ถ้าไม่ติดอยู่ที่ว่าชื่อโปรเจคอุบาทว์และไร้คลาสมาก รวมไปถึงเนื้อหาช่วงที่เปรียบยาหยีผมเป็นหมานี่สิ มันน่าเอายีนยันหน้าไอ้คนคิดบทก็ตอนนี้
 
“เป็นไงล่ะไอ้ภู ตั้งใจอ่านเชียวนะ หูตาแจ้งเห็นความดีความชอบกูขึ้นมาละสิ ความดีความชอบกูยิ่งใหญ่ต่อชีวิตรักมึงขนาดนี้ กูไม่ต้องล้างเท้านะ”
 
“เออ ไอ้เดียมึงดี กูเต็มใจจะก้มลงกราบแทบเท้ามึงทั้งน้ำตาเลยว่ะ ถ้าไม่ติดตรงที่ว่ามึงเปรียบเมียกูกับหมาอะ ไอ้เวร”
 
“ก็แหม มันน่ารักดีนะเว้ย ลูกหมาตาแป๋วแบบน้องดินน่ารักออก ก็ตอนนั้นกูนึกถึงกระรอก กระต่าย กวาง อะไรประมาณนี้ไม่ออกนี่หว่า เอาเป็นว่ามึงเตรียมตัวดีๆนะ ตอนกูบุกเข้ามาหามึงเนี่ย ผู้ร่วมอุดมการณ์ของกูบอกว่า น้องดินออกมาแล้ว”
 
“เฮ้ยยยยยย นี่พวกมึงล่อลวงเมียกูไปไหน ดินมันไม่ค่อยรู้ทางนะเว้ย”
 
“ไอ้ภูครับ ดินมันเป็นคนไทยนะ ภาษาไทยเมียมึงคงอ่านออก แล้วที่สำคัญที่อื่นดินอาจจะไม่รู้ แต่ตึกบริษัทใหญ่สองฝั่งถนนเพชรบุรีตัดใหม่ มึงว่าน้องดินน่าจะรู้มั้ยวะ”
 
“นี่มึงจะบอกว่า ดินกำลังมาที่นี่เหรอวะ”
 
“เออสิ”
 
“เฮ้ยยยยยยยย!!!!”
 
“มึงไม่ต้องเฮ้ยเลย มึงไปเตรียมตัวดีๆ เมียมึง ความรักของมึง โตเป็นควายขนาดนี้ ไม่ใช่ริรักแบบน้องดินกูคงไม่ต้องเขียนบทให้ใช่มั้ยวะ”
 
“เออ ไม่ต้องมาปู้ยี่ปู้ยำกูเลย”
 
“งั้นกูไปละ ไว้จะมาให้มึงกราบตีนอีกที อ้อ แต่กูใบ้ข้อสอบนิดนึงนะ มึงจะได้เตรียมหาคำตอบเอาไว้ เมียมึงบอกน้องก้านว่ามึงเทคโหลดผิดวิธี น้องเค้าเจ็บก้นเลยต้องมาให้ผู้ปกครองพาไปหาหมอว่ะ 55555555 ผัวน้องเค้าไม่ได้เรื่องเลยนะมึงว่ามะ ได้แดกของดีๆทั้งทีก็เสือกมูมมาม กร๊ากกกกกกกก”
 
“ไอ้แก๊ก ไอ้เชี่ยยยยยยยยยยยยย”
ฝากไว้ก่อนเถอะมึง อย่าให้ถึงคราวชีวิตรักของมึงบ้าง กูจะปู้ยี่ปู้ยำให้สุดๆไปเลยคอยดู
 

ห้องกำลังรกแบบพอดีๆ เอามือสางผมให้เข้าที่ด้วยความเคยชินก็ต้องเปลี่ยนใจ ยีหัวให้ยุ่งๆเข้าไว้ เสื้อเรียบเกินไปก็ต้องดึงชายออกมาไว้นอกกางเกง เดินไปส่องกระจกในห้องน้ำ ทั้งหนวดทั้งเครากำลังจับจองพื้นที่จนเขี้ยวเป็นปื้นๆ ไรขนอ่อนๆไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้ไรหนวดที่ขึ้นเป็นตอๆนี่สิ ถ้าอดใจไม่ไหวฟัดแก้มนักเลงไป เค้าจะเจ็บแก้มมั้ยนี่ ถ้าจูบกันตอมันจะไปตำจมูกยาหยีผมมั้ย จะโกนออกก็ดูไม่ควรกับสถานการณ์แบบนี้ กำลังหมุนตัวไปมาหน้ากระจกมีเสียงอลามเข้ามาในห้อง ต้องเป็นคุณออยแน่ๆ หรือว่ายาหยีผมจะมาถึงแล้ว
ขาก้าวอย่างไว รวดเดียวมาถึงเก้าอี้ทำงาน นั่งท่าไหนถึงจะน่าสงสารที่สุดวะ ฟุบหน้าลงกับโต๊ะดีมั้ย ไม่ดีกว่าเดี๋ยวดินจะคิดว่าผมหลับอยู่ไม่กล้ารบกวนเดี๋ยวจะกลับไปเสียก่อนอีก จะนั่งพิงพนักโซฟาทำทีท่าว่าพักสายตาก็ไม่ได้ มันคล้ายๆกับนอนหลับ จะเอาไงดีวะปู
เอี๊ยดดดดดดด!!!!
 
“เอ่อ เข้าไปได้มั้ย” รอช้าทำไมละจ๊ะยาหยี พี่กำลังรออยู่เลยเนี่ย
 
“ครับเข้ามาสิ”
โอยเห็นหน้าสุดที่รักโทรมสุดหัวใจแบบนี้ อยากจะกระโดถีบถอดหน้าตัวเองสักที ไม่ใช่ผมคนเดียวที่คิดมาก ดินก็คิดมากเหมือนกัน
 
“มีอะไรเหรอ ต้องการอะไรหรือเปล่า” ห่างเหินได้ใจมากไอ้ภู ถ้าเมียมึงหันหลังกลับไปนะ มึงไปกินหญ้าได้เลย
 
“มึงหายมาแบบนี้คิดจะไม่รับผิดชอบกูเหรอ”
อูยตั้งรับแทบไม่ทันไหนไอ้ห่าแก๊กบอกว่าเมียกำลังจะมาง้อวะ แบบนี้มาท้ากูต่อยตีชัด เบบี๋ที่รักจ๋าพี่ภูไม่สู้เมียหรอกจ๊ะ แค่เมียธรรมดาก็กลัวแล้ว เจอเมียยากูซ่าเข้าไปเรียกว่าหงอเลยก็ได้นะจ๊ะ
 
“พี่ไม่รับผิดชอบอะไร”
ยาหยีทำหน้ายุ่งคิ้วชนกันขนาดนี้ จะมาต่อยหน้าพี่หรือขอคืนดีละจ๊ะ
 
“ก็มึงตะบี้ตะบันยัดเยียดความเป็นเจ้าของกูซะเจ็บขนาดนี้ แล้วมึงไม่รับผิดชอบอะไรเลยเนี่ยนะ ขนาดตอนนั้นกูเจ็บแบบธรรมดาๆมึงยังเสนอหน้ามารับผิดชอบเลย แต่ตอนนี้กูเจ็บแบบพิเศษใส่ใข่มึงจะว่ายังไง”
 
“ดินจะบอกพี่ว่าเจ็บก้นเหรอ”
 
“มึงยัดเข้ามาทางไหนล่ะ มึงปักไอ้นั่นของมึงเข้ามาตรงไหนกูก็เจ็บตรงนั้น”
 
“ไปหาพี่หมอกันมั้ย”
เริ่มเป็นกังวลจริงๆแล้วครับ ถ้ามันอักเสบจนจับไข้ขึ้นมามีหวังดินไปสอบในอีกสองวันไม่ได้แน่ๆ
 
“ไม่”
 
“อ้าว แล้วจะให้พี่ทำยังไง”
 
“ถ้าไปหาพี่หมอเดี๋ยวเค้าให้นอนโรงบาล แล้วอีกอย่างเค้าอาจจะโกรธมึงก็ได้นะที่ทำกับกูแบบนี้”
ไอ้เหตุผลน่าๆที่อุบอิบๆบอกออกมานี่น่าจับมาฟัดให้สมกับที่ไม่เห็นมากันมาสามวันซะจริงๆ
 
“ถ้าไม่ไปหาพี่หมอ มันจะไม่หายนะ ถ้ามีไข้เดี๊ยวไปสอบไม่ไหวอะ”
 
“งั้นมึงทำกูเจ็บ มึงก็ดุแลกูสิ กูจะนอนพักผ่อนอยู่เฉยๆก็ได้ แต่มึงอ่านหนังสือให้ฟังได้มั้ย”
โอ้ยยย ทำไมจะไม่ได้ละจ๊ะคนดี เรื่องแค่นี้สามีทำให้ได้สบายอยู่แล้วกลัวก็แต่ว่านอนเบียดกันอยู่ใกล้ๆจะอ่าน หนังสือสอบได้ไม่ถึงไหนอะสิจ๊ะ เดี๋ยวพี่หาเรื่องพาลงลึกในเชิงปฏิบัติก่อนทำความเข้าใจกับทฤษฎีน่ะสิ
 
“ได้สิ งั้นกลับบ้านกันเลยมั้ย” ผมอายุยี่สิบสี่ก็ยังผ่านวัยรุ่นมาไม่เท่าไหร่แถมได้เมียเด็กก็ต้องใจร้อนเป็นธรรมดา
 
“ไม่ต้องรีบก็ได้ ทำงานให้เสร็จก่อน จะรออยู่แถวนี้แหละ”
 
“เอางั้นเหรอ”
 
“อือ ทำงานไปเถอะ เดี๊ยวจะช่วยเก็บไอ้พวกนี้ให้”
โอย มึงไม่หน้าอาละวาดซะข้าวของเกลื่อนกลาดเลยภู เห็นมั้ยว่ามึงทำใครลำบาก
 
“นี่”
 
“ครับ” ตกใจเลย กำลังนั่งมองนักเลงใหญ่เค้าก้มเก็บแฟ้มเอกสารเพลินๆ เงยหน้าขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
 
“เรื่องวันนั้นขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจ กำลังโกรธอยู่นี่หว่าแต่ว่าก้านบอกแล้วว่าเหตุผลมึงคืออะไร”
ถ้าผมจะถลาลงไปหายาหยีตอนนี้จะเสียลุคโทรมน่าสงสารที่เซตเอาไว้มั้ย แต่มันกำลังจะอดใจไม่ได้จริงๆนะ ดินไม่ต้องทำอะไรเลย ไม่ต้องเอ่ยคำขอโทษเลยก็ได้ แค่เค้าเดินเข้ามาหา แค่ยื่นหน้าเศร้าๆเข้ามาไอ้ที่โกรธที่น้อยใจก็หายไปหมดแล้ว ที่สำคัญความผิดที่ผมทำรุนแรงกับเค้าเอาไว้ตีตื้นขึ้นมาให้รู้สึกผิดขึ้นไป อีกเท่าตัว ยิ่งกว่าซื้อลอตเตอรี่แล้วได้รางวัลใหญ่ แค่ไอ้เปี๊ยกลงให้ก่อนแบบนี้ยิ่งกว่านิมิตหมายที่ดีแล้ว มันเป็นอภิมหาฤกษ์ดีเลยเถอะให้ตาย
 
“นี่”
 
“ครับ”
 
“ก้านบอกว่าลุงหึงเหรอ”
 
“ครับ หึงสิหึงมากเค้ามากอดดินของพี่ทำไมอะ”
 
“เค้าแค่ปลอบใจ”
 
“พี่ก็ปลอบได้ แบบนั้นอะ พี่ปลอบใจได้มากกว่ากอดอีกนะ ที่หลังเก็บไว้ให้พี่ได้มั้ย ปลอบใจอะ”
 
“อืม เออ”
ผมก็ลุ้นไปสิว่าเบบี๋เค้าจะพูดอะไรต่อ แต่ก็เงียบไปนาน
 
“ลุงเคยได้ยินมั้ย ว่าตบมือข้างเดียวมันไม่ดัง ลุงจำได้ป่าวว่าเคยขอให้เชื่อใจ แล้วถ้าจะขอลุงแบบนั้นบ้างจะได้มั้ย ใครจะคิดยังไงก็ช่างถ้าลุงเชื่อใจ มันก็จะไม่เกิดอะไรแบบนี้หรอก”
 
 
รีบตัดฉากที่ไปแชนดาเลียตรงโถงบันไดอย่างด่วนเลย ทนความน่ารักของนักเลงไม่ไหวแล้วโว้ย ขอชื่นใจในห้องทำงานอีกสักทีเหอะ มีนักเลงที่ไหนน่ารักได้ขนาดนี้วะ ขนาดมาง้อสามียังไม่ยอมทิ้งดีกรีนักเลงเลยเถอะ
มาถึงก็ขู่ๆจนตกใจกลัวแทบตาย แต่สุดท้ายมาพูดอะไรน่ารักๆแบบนี้
ภูตะวันไม่มีภูมิคุ้มกันทางด้านนี้ของนักเลงจริงๆนะโว้ยย
นักเลงคนนี้..................น่ารักไม่ทน!!!

สวัสดีคะ วันนี้มาช้า จะบอกว่าขอโทษที่มาช้าคะ
๐ ไปอ่านเลยเถอะนะ เซกิเอามีดจี้หลังแล้ว
๐ TRomance