‘ก่อน 31’ เป็นโปรเจ็คตอนพิเศษ 6 ตอน จาก 6 เรื่อง ลงตั้งแต่วันที่ 25-30 ธันวาคม
ตอน 25 ธันวาตอน 26 ธันวาตอน 27 ธันวาตอน 28 ธันวาตอน 29 ธันวาตอน 30 ธันวา…………………………..
NOV: ก่อน 31
By: Dezair
………....
ตอน วันที่ 29 ธันวาคม (ภูผา-นภศร)
ซุปเปอร์มาร์เก็ตในห้างสรรพสินค้าช่วงใกล้วันหยุดปีใหม่มีผู้คนค่อนข้างบางตา หนึ่งในความบางตานั้นคือภูผานิสิตหนุ่มชั้นปีที่สามที่เพิ่งสอบเสร็จหมาดๆ หนีบเพื่อนรักอย่างนภศรมาช้อปปิ้งของสดเตรียมกลับไปจัดปาร์ตี้สุกี้แกล้มเบียร์เย็นๆที่คอนโด โดยมีสมาชิกแค่สามคนคือเขา นภศร และสหรัฐ ซึ่งรายหลังจะไปเจอกันที่คอนโดของเขาทันทีที่พาเด็กในสต๊อกไปฉลองคริสต์มาสย้อนหลังเรียบร้อยแล้ว
แต่แล้วจู่ๆตอนที่เพื่อนรักของเขาซึ่งกำลังเลือกผักบุ้งอยู่ก็ดันมีโทรศัพท์เข้ามา และหลังจากที่มันคุยได้แค่ 5 นาที ก็หันมาบอกเขาเสียงเรียบๆ
“พรุ่งนี้ที่ฝ่ายวิชาการมีปาร์ตี้ กูต้องแวะซื้อของไปจับฉลากก่อนนะ”
“ซื้อของจับสลาก?”
“อือ เดี๋ยวซื้อของเสร็จแล้ว มึงกลับไปก่อน จะได้ไปทำรอไว้ ไอ้เสือมาจะได้กินไปก่อนเลย” ไอ้คนที่ต้องไปปาร์ตี้จับสลากฝ่ายวิชาการไม่ใช่ใครที่ไหน ก็นภศรผู้แสนดีและเรียนเก่งเป็นมือวางเกียรตินิยมอันดับต้นๆของคณะ แถมพ่วงด้วยตำแหน่งในสโมสรนิสิตฝ่ายวิชาการอีกต่างหาก และภูผาคงจะยอมปล่อยอีกฝ่ายให้ไปหาไปซื้อของขวัญจับสลากได้ตามใจชอบอยู่หรอก ถ้าไม่ใช่เพราะนึกไปถึงใครบางคนที่อยู่ฝ่ายเดียวกับเพื่อนรักคนนี้
‘ไอ้พี่แชมป์’ หนึ่งในทีมงานฝ่ายวิชาการที่เป็นตัวตั้งตัวตีพานภศรเข้าไปทำงานให้กับฝ่ายนั้น ทั้งๆที่เขาแทบจะฉุดกระชากลากถูให้มาอยู่ฝ่ายกีฬา คิดยังไงก็โคตรแค้นเพราะสถานะเพื่อนสนิทของเขาดีกว่าไอ้รุ่นพี่ที่ไม่ค่อยจะได้เจอหน้าแบบนั้นตั้งหลายขุม แต่นภศรดันเลือกทำงานกับฝ่ายวิชาการเฉยเลย!
“แล้วมึงจะกลับยังไง”
“ให้พี่แชมป์ไปส่ง เขาเดินเลือกของจับสลากอยู่ชั้นบนแหน่ะ” พอได้ยินชื่อศัตรูหมายเลขหนึ่ง ภูผาก็ชักจะคิ้วกระตุก ฟังดูก็รู้ว่าแม่งหาเรื่องมาชวนไปเดินซื้อของด้วยกัน นึกเป็นภาพแล้วคลื่นไส้ในความกระหนุงกระหนิงที่ ‘ไอ้พี่แชมป์’ ชอบทำกับเพื่อนเขาบ่อยๆ
“พี่แชมป์ของมึงก็ต้องจับสลากวันพรุ่งนี้เหมือนกันไม่ใช่รึไง?! ไปซื้อด้วยกัน แม่งก็รู้น่ะสิว่ามึงเอาอะไรไปจับ! ไม่ต้องไปกับมันเลย! ไปกับกูนี่แหละ! ซื้อเสร็จจะได้กลับ!”
“แต่มึงหิวแล้วไม่ใช่เหรอ”
“กูเป็นคนกลับกลอก! กูเปลี่ยนคำพูดได้!!”
“มึงเป็นอะไรวะภู” คนพูดใส่อารมณ์ไปเต็มร้อย ถ้านภศรไม่รู้ว่าเพื่อนกำลังหงุดหงิด เขาก็คงคบมันเป็นเพื่อนสนิทไม่ได้หรอก แต่...ที่เขาไม่รู้คือภูผากำลังหงุดหงิดอะไร เรื่องที่มันไม่ชอบรุ่นพี่คนนั้น เขาก็พอจะรู้ เพราะงั้นก็เลยบอกให้มันกลับคอนโดไปก่อน จะได้ไม่ต้องตามเขาไปให้อารมณ์เสียเปล่าๆ
ร่างสูงหน้าหงิกยิ่งคิดถึงสีหน้าเย่อหยิ่งจองหองของ ‘ไอ้พี่แชมป์’ แล้วก็ยิ่งหงุดหงิด
“มึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบไอ้พี่แชมป์”
“กูรู้ไง กูก็เลยให้มึงกลับไปก่อน”
“แล้วมึงก็ควรรู้ว่าที่กูไม่ชอบมัน เพราะมันชอบมายุ่งกับมึง” คราวนี้คนฟังถึงกับนิ่งงัน หัวใจเต้นระส่ำจนแทบจะทะลุออกมานอกอก ความรู้สึกของนภศรที่เฝ้ากดเก็บมานานแสนนาน ไม่กล้าแม้แต่จะเปิดเผยให้เพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่เข้าเรียนมหาวิทยาลัยคนนี้ได้รับรู้ เฝ้าเจ็บช้ำอย่างเงียบๆเมื่อภูผาคบหากับผู้หญิงคนอื่น แต่มาวันนี้...มาวันนี้หัวใจที่แห้งผาดเหมือนมีน้ำหล่อเลี้ยงอีกหน เพียงเพราะคำพูดไม่กี่คำเหล่านั้น
“พ...พ...พี่แชมป์เขาไม่ได้ยุ่งกับกูสักหน่อย...”
รู้สึกเหมือนถูกหวง รู้สึกเหมือนถูกหึง ทั้งๆที่ไม่กล้าคิดว่าภูผารู้สึกกับเขาอย่างไร แต่สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่หัวใจจะหวั่นไหวคาดหวังไปเอง สุ้มเสียงตะกุกตะกัก และใบหน้าขาวที่ขึ้นสีก่ำเล็กน้อยอยู่ใกล้เพียงพอที่ภูผาจะทันสังเกตเห็น
“มึงหน้าแดงทำไม? ชอบเหรอที่มันมายุ่งกับมึง?!!” เพราะเรื่องที่กำลังคุยกันอยู่คือเรื่องของ ‘ไอ้พี่แชมป์’ พอสีหน้าของนภศรเหมือนจะเขินอาย ภูผาก็ยิ่งหงุดหงิด
“เปล่า!”
“เสียงสูงแถมตกใจตาเหลือกอีก! ถึงกูจะโง่แต่มึงปิดกูไม่ได้หรอกไอ้น้อง! มึงชอบไอ้พี่แชมป์ใช่มั้ย” คำถามนั้นทำเอานภศรถึงกับตาเหลือกกว่าเดิมแล้วตบหัวคนพูดไปที โทษฐานพูดจาไม่เข้าท่า
“โอ๊ย! เจ็บนะน้อง!!”
“ดี! มึงจะได้ฉลาดขึ้นบ้าง!!”
“กูฉลาดอยู่เหอะ! อย่างน้อยกูก็รู้แล้วกันว่ามึงแอบชอบใครอยู่!” ประโยคนั้นทำเอาคนฟังถึงกับชะงักอีกหน ภูผาเหลือบตามอง แต่มือยังลูบหัวตัวเองป้อยๆ เห็นเพื่อนเขาตัวบางๆแบบนี้ แต่เรื่องแรงมือแรงตีนนี่ขอให้บอก หนักสมกับเป็นลูกชายเจ้าพ่อของแท้
“กูพูดถูกจริงด้วย มึงมีคนที่ชอบอยู่แล้วใช่มั้ย” ภูผาเห็นสีหน้าตื่นตะลึงของเพื่อนรัก ก็เดาว่าคำพูดของเขาต้องเข้าเค้ามากกว่าครึ่ง เลยหาเรื่องล้อซะเลย
“เปล่า” นภศรทำเสียงต่ำ หมุนตัวจะเดินหนี แต่เพื่อนซี้คว้าเสื้อเอาไว้ พร้อมด้วยรอยยิ้มยียวน
“บอกกูมาเหอะหน่า มึงชอบใคร”
“ไม่ได้ชอบใคร” ปฏิเสธทั้งๆที่ในหัวใจมีใครบางคนอยู่ในนั้นเต็มพื้นที่จนไม่เหลือที่ว่างให้ใครอีกแล้ว ใครคนนั้นที่กำลังยิ้มกวนประสาทอยู่ตรงนี้ ใครคนนั้นที่กำลังตั้งคำถามเพื่อจะได้ล่วงรู้เข้ามาในหัวใจ หัวใจที่นภศรปิดตาย และตั้งใจว่าจะไม่เปิดเผยให้คนที่อยู่ในหัวใจของเขาได้รู้เป็นอันขาด
“ไม่ได้ชอบได้ไง หน้ามึงบอกอยู่เนี่ยว่ามึงมีคนที่ชอบแล้ว”
“ไม่มี!” นภศรทำเสียงแข็งขึ้นอีกหน่อย แต่ภูผาที่คบหากันมาตั้งแต่เข้าปี 1 ย่อมไม่กลัวกับแค่เสียงแข็งๆนี่อยู่แล้ว เขาเดินมาดักหน้าแต่มือยังจับเสื้อของเพื่อนรักเอาไว้ บอกให้รู้ว่ายังไงก็ไม่ปล่อยแน่ๆ
“มีก็บอกว่ามีสิวะ จะอายอะไร กูไม่ล้อหรอก”
“กูไม่ได้กลัวมึงล้อ แต่กูไม่มี!”
“อ่ะ! ไม่บอกก็ไม่เป็นไร งั้นกูทายเอง คนที่มึงชอบเป็นคนที่กูกับไอ้เสือรู้จัก” ภูผาตั้งคำถามและพอเห็นเพื่อนตรงหน้ากลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เขาก็ถึงกับยิ้มร่า
“ฮั่นแน่ะ! กูกับไอ้เสือรู้จักด้วย งั้นคำถามต่อไป คนที่มึงชอบอยู่ในคณะเรา?” เป็นอีกครั้งที่เขาถึงกับยิ้มกว้าง เพราะนภศรกลืนน้ำลายอีกอึก
“นั่นไง! อยู่ในคณะเราจริงด้วย! แล้วคนที่มึงชอบเรียนปีเดียวกับเรา? โอ๊ย! ตบหัวกูอีกแล้ว!!” คราวนี้ภูผายิ้มแซวไม่ออก เพราะนภศรตบหัวเขาอีกฉาดใหญ่
“เลิกพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว! มึงเอาไปจ่ายเงินเลย! จะได้ไปซื้อของจับสลากอีก! แล้วถ้ากลับช้า มึงอย่าบ่นให้กูได้ยินนะว่าหิว!” นภศรดันรถเข็นที่เต็มไปด้วยวัตถุดิบสำหรับทำสุกี้มื้อเย็นไปที่ร่างสูง แล้วหมุนตัวเดินหนี แต่ก้าวไปได้ไม่กี่ก้าวก็ถึงได้รู้ตัวว่าอีกฝ่ายไม่ได้เข็นรถตามมา เขารีบเดินกลับไปที่เดิม ก็เห็นภูผายังยืนอยู่ที่เชลฟ์ขายผัก และกำลังจ้องบล็อกเคอร์รี่อย่างเอาเป็นเอาตาย
“ภู?” เจ้าของชื่อหันมามอง ก่อนที่มันจะโบ้ยไปที่ผักสีเขียวสดดอกใหญ่
“สุกี้ใส่บล็อกเคอร์รี่ได้มั้ย”
“อะไรนะ?!” พ่อครัวจำเป็นอย่างนภศรถึงกับตาเหลือก แต่ไอ้คนถามกลับทำสีหน้าเหมือนเป็นเรื่องที่น่าจะเป็นไปได้ง่ายๆ
“ได้มั้ย? กูอยากกิน” ตบท้ายด้วยคำว่าอยากกินก็เล่นเอาอีกฝ่ายพูดไม่ออก นภศรเดินมาหยิบบล็อกเคอร์รี่ขึ้นมาดู พยายามนึกย้อนว่าตั้งแต่เกิดจนอายุ 21 เขาเคยกินสุกี้ใส่บล็อกเคอร์รี่หรือไม่ แต่...คำตอบคือไม่...
“มันจะอร่อยเหรอวะ” เขาหันไปถามไอ้คนขออะไรแปลกๆ
“ต้มจับฉ่ายยังใส่ผักอะไรก็ได้เลยนี่หว่า สุกี้ก็น่าจะใส่ผักอะไรก็ได้เหมือนกันนะ” ไม่มีความเชื่อมโยงใดๆระหว่างต้มจับฉ่ายและสุกี้ แต่เหตุผลแบบนี้ก็สมกับเป็นไอ้เกรียนภูผานั่นแหละ
นภศรหัวเราะเบาๆแล้วส่ายหัวไปมา
“ลองเอาไปใส่ดูก็ได้ ถ้าไม่เวิร์คค่อยตักออก”
“กูว่าเวิร์ค เชื่อกูดิ”
“เชื่อมึงทีไร หมาไม่แดกทุกที”
“หมาไม่แดก แต่กูแดก โอเค๊?!” ท้ายที่สุด บล็อกเคอร์รี่ดอกสวยๆก็ถูกมือขาวหยิบเลือกใส่ลงในรถเข็น ก่อนที่เจ้าของมือจะหันไปถาม
“อยากใส่อะไรอีกมั้ย”
“จริงๆอยากใส่ผักกาดดอง แต่กูกลัวไอ้เสือด่า” คราวนี้ลูกชายเจ้าพ่อถึงกับหัวเราะก๊ากออกมาอย่างหยุดไม่อยู่
“มึงโดนด่าแน่” นภศรเดาสีหน้าของเพื่อนรักนิสัยขี้หงุดหงิดย่างสหรัฐได้เลยว่าต้องอาละวาดคอนโดพังไปข้าง ถ้าในสุกี้หม้อนี้มีผักกาดดองลงไปนอนอยู่ด้วย
“เอาไว้พรุ่งนี้มั้ยล่ะ เดี๋ยวกูต้มผักกาดดองใส่กระดูกหมูก็ได้” พ่อครัวจำเป็นที่รับผิดชอบปากท้องของภูผามานานเสนอ และแทบจะในทันทีที่มันยิ้มกว้างพยักหน้ารัวๆ
“ดีๆ! ใส่หมูเยอะๆ”
“งั้นต้องไปซื้อกระดูกหมู” เขาพูดแล้วออกเดินนำ มีภูผาเข็นรถตาม ร่างสูงมองตามแผ่นหลังเพื่อนรักที่พาเดินไปยังโซนขายเนื้อสัตว์ เห็นตอนมันชี้นิ้วเลือก เฝ้ามองตอนมันรับของและส่งยิ้มให้พนักงาน
คนที่อยู่ในสายตาของเขาตอนนี้คือเพื่อนรัก เป็นเพื่อนที่ไม่ว่ายังไง ไม่ว่าเมื่อไร ก็ยังอยู่เคียงข้างเขาเสมอ
“ถ้ามึงมีแฟน กูต้องแย่แน่ๆเลยว่ะ” จู่ๆ อะไรบางอย่างก็ทำให้ภูผาเอ่ยปากขึ้นมา นภศรเงยหน้ามองคนพูดอย่างคาดไม่ถึง
ทั้งๆที่คบกันมานาน มองตากันมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่การสบตากันในครั้งนี้กลับแตกต่างจากครั้งไหนๆ สายตาของภูผาสร้างความปั่นป่วนให้กับหัวใจของเขาอยู่เสมอ แต่ครั้งนี้ นอกจากความปั่นป่วนแล้ว มันยังส่งความรู้สึกบางอย่างมาให้รับรู้
...ความรู้สึกของภูผาที่นภศรไม่กล้าบอกตัวเองว่ามันคืออะไร คือความเป็นเพื่อน คือความห่วงหา คือความอาทร และ...คืออะไรอีกอย่างที่ปะปนอยู่ในนั้น
“กูพูดจริงนะ ถ้ามึงมีแฟน กูก็คงไม่ได้กินกับข้าวฝีมือมึงอีก แล้วเราก็คงไม่ได้มาเดินด้วยกันแบบนี้อีก ถ้ามึงมีแฟน...กูก็...” ...ไม่รู้จะอยู่ยังไง...
ความเหงา ความว้าเหว่และความรู้สึกบางอย่างไหลวนอยู่ในหัวใจของภูผา แม้เมื่อครู่จะนึกสนุกที่ได้หยอกล้อเรื่องคนที่นภศรแอบชอบ แต่เมื่อคิดดูดีๆแล้ว เขากลับไม่อยากให้อีกฝ่ายมีแฟนเลย เขากลัว...กลัวว่าต้องเสียมันไป...
“กู...ไม่มีแฟนหรอก” ร่างโปร่งตอบเสียงเบา
“แต่มึงมีคนที่ชอบไม่ใช่เหรอ”
นภศรเพียงยิ้มจางๆ ไม่ตอบอะไร เขากำลังจะก้าวเท้าออกเดินนำ แต่จู่ๆภูผาก็พูดขึ้นมาก่อน
“มึงไม่คิดจะบอกคนที่มึงแอบชอบเหรอ”
“ไม่คิด” เพราะยังไงก็ไม่มีทางสมหวัง หนำซ้ำอาจทำให้ความสัมพันธ์ที่มีพังทลายกอบกู้กลับมาไม่ได้อีกเลย
“ทำไม?”
“ไม่ถามได้มั้ย”
“ถ้ามึงบอก มึงอาจจะสมหวังก็ได้นะ” นภศรเงียบ และความเงียบนั้นบอกให้รู้ว่าภูผาไม่ควรพูดเรื่องนี้ขึ้นมาอีก แม้อยากรู้ใจจะขาดว่าคนที่เพื่อนของเขาแอบชอบคือใคร แต่ในเมื่อมันไม่คิดจะพูด และไม่คิดจะบอกฝ่ายนั้นด้วยซ้ำ เขาก็ได้แต่ถอนหายใจ
“กูไม่เซ้าซี้ก็ได้”
“ไปเถอะ มึงไม่เอาอะไรแล้วใช่มั้ย จะได้จ่ายเงิน ต้องไปซื้อของขวัญจับสลากอีก” นภศรหมุนตัวจะเดินนำไปที่แคชเชียร์ หน้าตานิ่งเรียบจนภูผานึกสงสาร เขาไม่ชอบสีหน้าแบบนี้ของมันเลย เขาชอบให้มันยิ้ม ชอบให้มันหัวเราะ อยากให้ทุกเวลาที่มันอยู่กับเขามีแต่ความสุข
“ไม่มีแฟนก็ดีแล้ว อยู่เป็นโสดกับกูนี่แหละ”
คนกำลังก้าวเดินถึงกับชะงักจนต้องหันกลับไปมอง
“นะ อยู่กับกู ไม่ต้องมีแฟนหรอก ถือว่าเป็นของขวัญปีใหม่ให้กูไง” ขอของขวัญกันแบบนี้ก็ได้ จากสีหน้านิ่งเฉยติดไปทางเศร้าเมื่อครู่นี้กลายเป็นรอยยิ้มจางๆเมื่อเจ้าตัวหัวเราะให้กับความหน้าด้านของเพื่อนรักที่ขอให้เขาเป็นโสดอยู่กับมัน แต่มันต่างหากจะเป็นโสดอยู่กับเขารึเปล่าเถอะ
“มึงพูดอย่างกับจะโสดนาน”
“ก็เออไง อยู่กับมึงดีกว่า ท้องอิ่มทุกมื้อ อยากกินอะไรก็ได้กิน แถมอร่อยด้วย” นภศรหัวเราะเบาๆแล้วส่ายหน้า
“ถ้าจะเอาแบบนั้น มึงไปร้านตามสั่งง่ายกว่ามั้ย”
“ร้านตามสั่งก็ไม่เหมือนสั่งมึง นี่กูสั่งลูกเจ้าพ่อให้ทำกับข้าวเชียวนะ โอ๊ย!!” โทษฐานที่หยอกล้อเรื่องลูกเจ้าพ่อ เลยโดนไปอีกมะเหงก
สองหนุ่มออกเดินเลือกซื้อวัตถุดิบอีกไม่กี่อย่าง นภศรก็พาภูผาออกจากซุปเปอร์มาเก็ต และแน่นอนว่าเขาต้องโทร.ไปบอก ‘พี่แชมป์’ ว่าจะแยกไปซื้อของขวัญจับสลากวันกับภูผา ฝ่ายนั้นทำเสียงเศร้าเล็กน้อย แต่เขาไม่ทันพูดอะไร คนข้างกายก็คว้าโทรศัพท์ไปกดตัดสายทั้งๆที่เสียงจากปลายสายยังดังออกมาอยู่เลย ก่อนจะหันมาพูดด้วยหน้าตาด้านๆของมัน
“หมดเวลาร่ำไรกับไอ้พี่แชมป์แล้ว และนับจากวันนี้ กูไม่ยอมให้มึงมีแฟนด้วย! มึงต้องโสดเป็นเพื่อนกูนี่แหละ!” ยิ่งถ้าคิดจะมีแฟนเป็น ‘ไอ้พี่แชมป์’ ภูผาจะค้านหัวชนฝาเลยคอยดู!
“มึงขอเป็นของขวัญปีใหม่ไม่ใช่เหรอ แต่ตอนนี้ยังไม่ปีใหม่”
“กูไม่สน กูหน้าด้าน กูจะเอาของขวัญก่อน ใครจะทำไม?!”
และนับจากวันนั้น นภศรก็ให้ของขวัญชิ้นนี้ทุกปี
…ไม่มีแฟน และอยู่ข้างๆภูผาเสมอมา...
FIN
ตอนที่ 5 กับ ภูและน้อง สมัยที่เขายังไม่จีบกัน (คู่นี้มีตอนจีบด้วย???) แต่ตอนนี้เขาก็สมหวังกันไปแล้วอ่ะเนอะ แม้จะข้ามขั้นตอนไปบ้างก็ตาม กร๊ากกกก
เจอกันตอนหน้า ตอนสุดท้ายสำหรับโปรเจ็คเล็กๆชิ้นนี้ ในวันพรุ่งนี้นะคะ
ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ คนคิดถึงและยังจำภูน้องได้ และพื้นที่บอร์ดด้วยค่ะ
หัวข้อ: [เรื่องสั้น]...ตำนานรักดอกไม้ ตอนพิเศษ 29 ธันวา (อัพ 29/12/2016) หน้า 33 (อ่าน 356703 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก