หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[Kfc_Pizza]

 

[nemesis]

ฟ้าไหวไหมเนี่ย เมาซะ

[Namiirin]

พี่ฟ้า 
เค้กน่ารักเสมอ 

[Fish129]

เฮ้อ   อาหลานคู่นี้

รักกัน แปลกๆๆดนอะ

[Chomin]

อาฟ้าอ่ะอย่าทรมานตัวเองอยู่แบบนี้อีกเลยนะ หัวใจยิ่งบังคับมันก็ยิ่งเจ็บนะอาฟ้า ทำตามที่ใจเราต้องการเถอะ ในเมื่อชีวิตต้องเจอกับความเจ็บมามากแล้ว จะลองเสี่ยงดูอีกสักครั้งก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย อย่างน้อยก็ถือว่าเราได้เปิดโอกาสให้ความสุขมันเข้ามาในชีวิตบ้าง ดีกว่าเราเจ็บเพราะกลัวที่จะรักอยู่แบบนี้นะ พี่ฟ้าอาจไม่ต้องทุ่มให้ทั้งใจแบบเมื่อก่อนก็ได้นี่ เราก็แค่เริ่มต้นมันใหม่ .. คิวพูดตรงประเด็นกลางแสกหน้ามาก น่ากลัวจริงๆผู้ชายคนนี้ อย่าริอาจทำตัวงี่เง้าให้เห็นเชียว โหยยย ไอ้เราก็นึกว่าจะได้เห็นฉากหวานๆบ้าง ฝันสลายเลยอิพี่คิวบ้า ว่าแต่เค้กไปพูดอะไรน้าหลานจอมดุของพี่ฟ้าถึงยอมให้มานอนด้วยเนี่ย

[● MaYa~Boy ●]

อาฟ้าทำไมไม่เลือกสักที  จะได้หายเจ็บปวด

[Madness69]

ดันโว้ยยยยยยยย!!! 
เผื่อๆ ไอ้น้องบี้มันจะพอมีเวลามาต่อ จะได้หาง่ายๆ เนอะ 


 

[PetitDragon]

ก็คงจะจริงอย่างที่คิวพูดนะ....

ช่วงเวลาที่มันแย่ได้ผ่านไปแล้ว มันต้องมีทางออกซักทางน่ะ 

[bow55]

บร้ะ!! กดไลค์คำพูดคิวสักล้านครั้ง
มันตรงดีแท้
เลิกหลอกตัวเองสักทีเถอะพี่ฟ้า

[tamekung]

ปรบมือให้พี่คิวล้านครั้งกับตอนนี้  บร่ะ!มันจะเท่ไปไหน
เข้าใจว่าอาฟ้าเจ็บกับอดีตมามาก แต่เราก็ควรจะรู้ใจตัวเองสักที
(อย่างน้อยพี่คิวก็เชียร์ทิกเกอร์เหมือนเค้า  )

เอาใจช่วยนะคะ
ปล.น้องเค้กน่ารักก   

[boboaje]

แต่ถ้าผมนอนกอดคนอื่น  เมื่อผมรู้สึกอยากปล่อยเมื่อไหร่ผมจะสามารถปล่อยเองได้อย่างตามใจชอบ  ทั้งทั้งที่ผมเองก็รู้ว่าเค้กคงกำลังอึดอัดแต่ผมก็ไม่สนใจ 

เหมือนบอกอะไรเลยเน้อ ก็คนมันกลัวจะทำอย่างไรก็ยังกลัว

[must]

แวะมาทักทาย และให้กำลังใจ

ย้อนมาอ่าน Lovers2 อีกรอบ แล้วก็เกิดอารมณ์เศร้าแทนอาฟ้าอีกครั้ง

แถมยังแอบกังวลเรื่องของอาฟ้ากับทิกเกอร์ในอนาคตอีกต่างหาก

สารบัญ Limited Lovers

[เบบี้]

~13~

08:00 น. ณ  บ้านเมธิชัย  สิทธิบดีทรัพย์..
“พี่ฟ้าครับ..ป้านิดตั้งโต๊ะสำหรับอาหารเช้าเรียบร้อยแล้วนะครับ”
“พี่ฟ้าครับ”
“อืม” ผมขานตอบ  รู้สึกหนักหัวอย่างมาก  แถมตาก็แทบลืมไม่ขึ้นอีกด้วย
“ไหวไหมฮะ..หรือจะให้เค้กไปบอกป้านิดว่าให้จัดอาหารขึ้นมาบนห้อง” เค้กถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“ไหววว..” ผมตอบเสียงยานคาง
“คิวล่ะ” ผมถอนหายใจก่อนจะถาม
“นั่งรอที่โต๊ะอาหารแล้วครับ” เค้กยิ้มตอบ
“เฮ้อ..เบื่อขี้หน้า” ผมบ่นก่อนจะลุกขึ้นนั่ง  เค้กหัวเราะน้อยๆ  พอนึกว่าเช้าวันนี้ก็ต้องมาเผชิญหน้ากันอีกครั้งกลับรู้สึกเซ็งขึ้นมานิดหน่อยเหมือนกันครับ
“พี่ล้างหน้าแป๊บ” ผมบอกก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าแปรงฟัน  หลังจากจัดการกับตัวเองเสร็จ  ผมเดินกอดคอเค้กเดินลงมาด้วยกัน  ที่ต้องกอดคอเค้กเพราะผมยังรู้สึกง่วงและหนักหัวอยู่  เมื่อเข้ามาถึงห้องอาหารก็พบว่าคิวนั่งหน้าโหดรออยู่ที่โต๊ะอาหารแล้ว  ป้านิดยิ้มทัก
“พิการรึไงน่ะ” คิวพูดขึ้นลอยๆ  เค้กยิ้มแหยให้ผม
“ชิ” ผมจิปากก่อนจะปล่อยเค้กออกแล้วเดินไปนั่งที่หัวโต๊ะ  เค้กนั่งอีกฝั่งของผมทางด้านขวา  ส่วนคิวนั่งอยู่ทางด้านซ้ายมือของผม 
“....................” ในห้องอาหารเงียบลงสนิท
“ตักอาหารได้เลยครับป้า” คิวสั่งแทนที่จะเป็นผม 
“ค่ะ” ป้านิดพยักหน้าและทำตามคำสั่งทันที 
“วันนี้เป็นข้าวต้มกุ้งนะคะ คุณฟ้าทานอาหารร้อนๆ..จะได้สร่างเมา” ป้านิดยิ้มและตักข้าวต้มใส่ชามให้ผมก่อน
“เค้กเตรียมยาไว้ให้แล้ว นี่ฮะ” เค้กหยิบแก้วเล็ก  ผมมองเห็นยาเม็ดใหญ่หนึ่งเม็ดอยู่ในแก้วใบนั้น
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้มให้
“ทานข้าวเสร็จก็ทานยาเลยนะครับ” เค้กยิ้มกว้างบอก
“ไม่อยากจะทายว่าคงไม่เกินขวดรึสองขวดสินะ ถ้าคออ่อนขนาดนั้นวันหลังก็ไม่ต้องดื่ม..เปลืองยาน่ะ” คิวพูดขึ้น  คิวหันมาจ้องหน้าผมอย่างต้องการว่ากวน  ที่ปากคิวว่าอย่างนี้ได้  เพราะคิวเป็นคนขอแข็งมาก  เรียกว่าคอแข็งมากถึงมากที่สุดเลยจะดีกว่า  แทบไม่มีเหล้าตัวไหนไปสะกิดต่อมเมาของคิวได้ถ้าไม่ดื่มเกินสองถึงสามขวด
“หุบปากน่า อย่าหาเรื่องกันแต่เช้าได้ไหม” ผมว่าปราม
“พอใจ” อีกฝ่ายแสยะปากแล้วก้มลงตักข้าวต้มในชามของตัวเองขึ้นทานอย่างไม่รอใคร 
“พูดอะไรไม่เคยนึกถึงใจคนอื่น นิสัยน่ะ..เพลาๆบ้างเถอะ” ผมบ่นเสียงเรียบแม้คิ้วของผมจะเริ่มขมวดมาชนกันก็ตาม  คิวเงียบ  เค้กชะงักก่อนจะวางช้อนลงในชามอย่างช้าๆ  เค้กยิ้มแหยให้ผมเหมือนต้องการส่งสัญญาณบอกว่า “อย่าพูดอีกเลยนะครับ ผมขอร้อง” ประมาณนั้น  ผมไม่สนใจ  ตักอาหารขึ้นทานทั้งทั้งที่รู้ว่าเมื่อกี้นั้นพูดสิ่งที่แรงในความหมายไปซะแล้ว
“มันก็ช่วยไม่ได้ ในเมื่อคนมักจะรับความจริงไม่ได้..ความจริง ก็คือความจริง” อีกฝ่ายย้อนขึ้นโต้งๆ
“แต่บางทีความจริง ก็ไม่ควรพูด เพราะมันเสียมารยาท..บางครั้งก็เหมือนไม่ได้แคร์กัน” ผมพูดกลับทันทีทันใด  ตอนนี้เราต่างฝ่ายต่างพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ  เหมือนกับกำลังเล่นสงครามประสาทต่อกันอยู่
“ถ้าบางคนจะนึกอย่างนั้นก็คงช่วยไม่ได้ เพราะถ้าต้องให้พูดด้วยคำพูดปลอบโยนหลอกลวง เพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ..มันกระดากปากน่ะ ปลอบไปก็เท่านั้น ขนาดด่าว่าแล้วยังไม่ได้ช่วยอะไร ปลอบก็คงจะไม่ได้ช่วยอะไรเหมือนกัน” คิวย้อนอย่างไม่ได้หันมามองหน้าผม
“ถ้าจะไม่ปลอบกัน ก็ไม่ต้องว่ากัน” ผมย้อนเสียงเรียบเช่นเดิม
“ถ้าไม่อยากให้ว่ากัน ก็ไม่ต้องเรียกร้องความสนใจ” อีกฝ่ายตอบกลับทันที
“นี่คิว!” ผมเหลืออด  กระแทกช้อนลงในชามข้าวต้มอย่างแรง
“ทำไมต้องหาเรื่องอาด้วย” ผมว่า  คิ้วเริ่มขมวดผูกเป็นโบด้วยรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา
“ก็ดูคุณต่อปากต่อคำสิ” คิวว่ากลับไม่ได้ดูตัวเองเลย  สงสัยมันคงอยากจะชนะผมให้ได้ซะจริงๆ
“นี่มันบนโต๊ะอาหาร ตอนเช้า...ใช่ เช้าวันใหม่ด้วย อาปวดหัว ทำไมอาต้องมาโดนคิวว่าซ้ำๆด้วยเนี้ย!” ผมโวยวาย
“แล้วคิดได้รึยังล่ะ คุณก็ยังเถียงเป็นเด็กอีก” คิวมองตาขวางใส่ผมอีก
“......................” ผมกัดฟันเข้าหากันอย่างควบคุมอารมณ์  แต่ดูเหมือนอารมณ์จะครุกรุ่นมากไปเสียหน่อย  คำพูดที่คิดไว้ในหัวมันจึงตีกันไปหมด
“คิดไม่ได้” ผมตอบไปอย่างประชดประชันเพราะต้องการเอาชนะหลานตัวเอง
“อ๋อ..โฮะ ไม่แปลกใจ” คิวแสยะหัวเราะเสียงดัง
“คนอย่างคุณน่ะ ไม่สมควรให้ใครมาทุ่มเทด้วยหรอก..ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมจะไปบอกให้ทิกเกอร์ล้มเลิกความตั้งใจ แล้วกลับไปในที่ของเค้าซะ เรื่องจะได้จบสักที มันน่ารำคาญ..เห็นสภาพแล้วมันขัดตาชะมัด”
“คิว!”
“ไง..แทงใจดำรึไง หึ” คิวยิ้มด้วยสีหน้ากวนเหมือนต้องการจะลองดีกับผมไม่หยุด
“ค..คุณหนูคะ” ป้านิดพูดแทรกขึ้นเหมือนต้องการปรามด้วยความเป็นห่วง
“ถ้ายังไม่หยุดพูดก็ไม่ต้องกิน” ผมว่าใส่
“คุณมีสิทธิ์อะไรมาห้ามไม่ทราบ” คิวตอกกลับด้วยท่าทางไม่ยอม
“สิทธิ์ของอา สิทธิ์ของเจ้าของบ้าน เจ้าของโต๊ะอาหาร เจ้าของอาหารนี่ก็ด้วย!” ผมตะคอกว่ากลับไปอย่างลืมตัว  คิวชะงักในทันที
“....................” อีกฝ่ายเงียบไป  ในห้องเงียบกริบลงในทันทีทันใด  ผมได้สติกลับมาก็ถึงกับอึ้งด้วยเช่นกันที่ผมได้พูดคำพูดต้องห้ามออกไปเสียแล้ว
“อ๋อ ก็ดี..งั้นก็คงไม่จำเป็นต้องกิน” คิวเหวี่ยงผ้ากันเปื้อนลงบนโต๊ะก่อนจะลุกขึ้นยืน
“คิว..คืออา” ผมรีบลุกขึ้นตาม 
“นี่บ้านฉัน นี่โต๊ะของฉัน!..ก็ได้ นี่บ้านคุณนี่ ผมลืมไปสนิท” คิวหันกลับมาว่าตาขวาง
“คิว อาขอโทษ..” ผมรีบบอก
“คุณก็เหมือนปู่นั่นแหละ อะไรๆก็ของฉัน..บ้านของฉัน เงินของฉัน สิทธิ์ของฉัน หึ..พอจนมุม ก็ไม่ต่างกันเลยสักนิด”
“คิว..กลับมานั่งเดี๋ยวนี้นะ! อาขอโทษแล้วไง..แล้วก็ห้ามว่าคุณปู่ด้วย” ผมโวยวายน้ำตาคลอ  คิวเดินออกจากห้องอาหารไปไม่ฟังเสียง  ผมยืนนิ่งมองเค้กที่วิ่งตามคิวออกไปและก็ต้องทรุดนั่งลงที่เก้าอี้อย่างเดิม
“ฟ้า..ฟ้าไม่ได้ตั้งใจ จะพูดแบบนั้นสักหน่อยอ่ะครับป้า” ผมมองหน้าป้านิดอย่างขอความเห็นใจเพราะคิดว่าป้านิดคงจะเข้าใจอารมณ์ในตอนนี้ของผมดี
“คุณฟ้าเป็นอา..คุณควรจะควบคุมสติตัวเองให้มากกว่านี้นะคะ คุณคิวเป็นคนแสดงออกแบบนั้น คุณคิดอย่างไรก็พูดออกมาอย่างนั้น..แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคุณเค้าจะไม่เป็นห่วงคุณหรอกนะคะ คุณมีกันอยู่สองคนมานานแล้ว พูดแบบนั้นไป..ไม่ดีเลยค่ะ” ป้านิดพูดด้วยสีหน้าเป็นห่วง  น้ำตาของผมไหลลงอย่างรู้สึกผิด
“พ..พี่คิว ขับรถหนีเค้กไปเลยอ่ะครับ” เค้กเดินกลับเข้ามาพูดบอกหน้าหงอย  ผมนั่งอึ้ง  ขนาดเค้กไปตามคิวยังไม่ยอมระงับอารมณ์เพื่อฟัง  แล้วผมจะเหลือเหรอครับงานนี้..เอเมน (=_=)

= = = = = = = =

“แม่ฮะ..แม่ น้องสาวคิว มีชื่อรึยังฮะ” ในตอนนั้นผมจำได้ว่าผมหยุดชะงักอยู่ที่หน้าประตูห้องสำหรับคนไข้ด้านในนานพอสมควร  ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงยังไม่เดินเข้าไปพบหลานสาวที่เพิ่งเกิดของผม  และรีบเข้าไปเยี่ยมพี่สะใภ้ที่อยากจะสอบถามเสียเหลือเกินว่าเธอสบายดีแล้วหรือยัง  หลังจากที่เมื่อคืนเธอได้คลอดลูกคนที่สองให้กับตระกูลสิทธิบดีทรัพย์ของเรา
“ยังเลยจ้ะ แม่ยังไม่ได้คิดไว้..อืม คุณพ่อเองก็ไม่ว่าง” พี่พิมพ์ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนุ่ม  เธอพูดอย่างนุ่มนวล  น้ำเสียงนั้นฟังดูออกว่าอาการคงยังไม่พื้นดีเท่าไหร่นัก 
“งั้น..งั้นชื่อนี้ได้ไหมครับ” ผมแอบมองเข้าไปในห้อง  หลานชายตัวน้อยชูสมุดเล่มหนึ่งขึ้น  สมุดเล่มใหญ่มากจนเกือบจะปิดบังหน้าเล็กๆของคิวได้มิด
“.....................” พี่พิมพ์เงียบไป  ผมไม่เห็นว่าบนกระดาษนั่นเขียนว่าอย่างไร  คิวเพิ่งเจ็ดหรือแปดขวบประมาณนั้น  แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็เขียนหนังสือได้เยอะทีเดียว  คุณครูบอกว่าบางทีคิวก็อาจจะเลื่อนชั้นนำเพื่อนคนอื่นๆได้  เพราะพัฒนาการของคิวนั้นเกิดเด็กวัยเดียวกันไปแล้ว
“ทำไมล่ะจ๊ะ” พี่พิมพ์ถาม  น้ำเสียงของพี่พิมพ์สั่นเครือจนผมรู้สึกได้ 
“ก็..ก็ มีคำว่าฟ้า” คิวตอบเสียงเบา  น้ำเสียงดูเหมือนไม่แน่ใจเท่าไหร่ที่จะอธิบายให้แม่ของตนฟัง
“ฟ้าคราม เขียนอย่างนี้..ถูกไหมฮะ ชื่อนี้ สวยดี” คิวยิ้มกว้าง  ผมเองก็ยิ้มกว้างเช่นเดียวกัน  หรืออาจจะกว้างกว่าหลานของผมด้วยซ้ำ  ผมก็ไม่เข้าใจกับคำว่า “สวยดี” นั้นจะใช้ได้เหมาะสมกับการเรียกชื่อหรือเปล่า  เด็กคงต้องการเปรียบกับก้อนเมฆและท้องฟ้าที่สวยสดใสสบายตาละมัง
“อีกอย่าง มีคำว่าฟ้าด้วย..จะได้เหมือนชื่ออาฟ้าไงฮะ” สิ้นคำอธิบายนั้น  ขาของผมแข็งอย่างก้าวไม่ออก  น้ำตาของผมไหลลงเดี๋ยวนั้น  ผมจำได้ว่าตอนนั้นผมต้องเดินออกมาจากห้องคนไข้  ออกมานั่งอยู่ที่ร้านกาแฟในโรงพยาบาลอยู่เกือบชั่วโมง  นั่งน้ำตาไหลจมอยู่กับกาแฟแก้วเดียวอยู่อย่างนั้น  ครุ่นคิดกับเรื่องราวในชีวิตที่ผ่านมาของผม  น้ำเสียงของคิวสะท้อนก้องอยู่ในหัวของผมอย่างสลัดออกไปไม่ได้จนทุกวันนี้  ผมนั่งทำตัวให้เป็นปกติอยู่นานกว่าจะกล้ากลับไปเยี่ยมพี่พิมพ์ที่ห้อง  ผมไม่กล่าวถามอะไร  พี่พิมพ์เองก็ไม่พูดอะไรมาจนถึงปัจจุบัน  มีเพียงเด็กผู้หญิงที่ได้ชื่อว่า “ฟ้าคราม”  เติบโตขึ้นมาครบถ้วนสมบูรณ์  นั่นคล้ายกับบอกเป็นนัยได้ว่า..ผมนั้นยังมีค่าอยู่เพียงไร..

= = = = = = = =

“คุณประสิทธิ์มาถึงแล้วค่ะคุณฟ้า” ป้านิดเดินมาตามผมที่ห้องหนังสือ  ทำให้ผมหลุดจากภวังค์ที่กำลังนึกถึงเรื่องในอดีตที่ผ่านมา
“อยู่ที่ห้องรับแขกแล้วค่ะ”
“ขอบคุณครับ” ผมพยักหน้า  หลังจากที่คิวออกจากบ้านไปเพราะมีปากเสียงกับผมเมื่อเช้านี้  ผมไม่มีอารมณ์ทานอาหารเช้าต่อ  จึงทำให้เค้กเดือดร้อนไปด้วย  ผมโทรติดต่อหาประสิทธิ์เดี๋ยวนั้นเพราะนึกอย่างอื่นไม่ออกแล้ว
“สวัสดีครับคุณฟ้า” เมื่อประสิทธิ์เห็นผมเดินเข้ามา  เขาลุกขึ้นยืนและยกมือไหว้ผมในทันที  ผมรีบยกมือรับไหว้ตอบ
“เชิญนั่งครับ” ผมผายมือให้  ประสิทธิ์นั่งลง
“คุณฟ้าเรียกผมมามีอะไรให้รับใช้หรือครับ” เขาถาม  ประสิทธิ์ดันแว่นตาที่ตนใส่เล็กน้อยเพื่อให้เข้าที่  ผมจ้องมองเขาก่อนจะถอนหายใจยาวออกมา
“ช่วยติดต่อเรื่องโอนบ้านหลังนี้เป็นชื่อคิวให้ผมทีนะ” ผมพูด
“เกิดเรื่องอะไรขึ้นงั้นเหรอครับ” ประสิทธิ์ถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“พอดี..เมื่อเช้ามีปากเสียงกันนิดหน่อยน่ะ” ผมบอก
“คุณคิวไม่ทราบหรอกเหรอครับ ว่ายังไง..พินัยกรรมที่คุณฟ้าได้ทำไว้ ก็ได้ยกบ้านหลังนี้กับบ้านตระกูลสิทธิบดีทรัพย์ให้เป็นของคุณคิวอยู่แล้ว” ประสิทธิ์พูด  ผมเงียบลงครู่หนึ่ง
“ผมไม่ได้บอกเค้าน่ะ” ผมยิ้ม
“เอาเป็นว่า จัดการให้หน่อยนะ..แล้วก็มีเอกสารอะไรที่ต้องไปเซ็นก็โทรบอกผมล่วงหน้าแล้วกัน”
“เร็วที่สุดคุณคิดว่าน่าจะได้เมื่อไหร่” ผมพูดด้วยน้ำเสียงกดดัน  เป็นการย้ำแกมบังคับว่าให้เขาดำเนินงานให้เร็วที่สุดเท่าที่จะสามารถทำให้ผมได้
“จัดการเรื่องธนาคารแล้วก็เอกสารให้ผมด้วย”
“ได้ครับ วันมะรืนประมาณแปดโมงเช้าถ้าคุณฟ้าว่าง..ผมก็สามารถพาไปได้เลย” ประสิทธิ์บอก
“โอเค..ไว้ผมจะโทรไปคอนเฟิร์มคุณอีกทีนะ ต้องคุยกับเจ้าตัวก่อน” ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจ
“ได้ครับ” ประสิทธิ์พยักหน้ายิ้มตอบ
“เท่านี้ล่ะครับ ขอบคุณมากที่สละเวลามา” ผมพูด
“ยินดีครับ” ประสิทธิ์ยิ้มและลุกขึ้น  ผมเดินไปส่งประสิทธิ์ที่หน้าประตูบ้านก่อนจะเดินกลับมาที่ห้องหนังสืออีกครั้ง  เค้กยังคงนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องอย่างเงียบๆคนเดียว  น้องเงยหน้าขึ้นมองหน้าผมเมื่อเห็นว่าผมเดินกลับเข้ามาในห้อง
“ไงครับ..หิวไหม” ผมถาม  มือลูบหัวเค้กเบาๆก่อนจะเหลือบมองเวลาที่บอกว่าตอนนี้เกือบสิบเอ็ดโมงแล้ว
“นิดหน่อยครับ” เค้กยิ้มตอบ
“พี่คิวยังไม่โทรกลับมาเลยฮะ” เค้กพูดหน้าเศร้า  ผมให้เค้กโทรติดต่อหาคิวหลายสายแล้ว  ทั้งใช้เบอร์ของผมเองและใช้เบอร์ของเค้กด้วยแต่คิวกลับไม่รับสายเลย
“ขอโทษด้วยนะ กร่อยหมดเลย” ผมยิ้มน้อยๆแต่เค้กกลับฉีกยิ้มกว้างตอบให้
“อย่างนี้พี่ฟ้าจะทำยังไงล่ะครับ พี่คิวเหวี่ยงตั้งแต่เมื่อคืนลามมาถึงเช้าแบบนี้..คงโกรธมากแน่เลยนะฮะ”
“พี่ไปสะกิดต่อมมันเองล่ะนะ” ผมบ่น
“อุตส่าห์หยุดเรียนทั้งที ขอโทษด้วยนะครับ” ผมย้ำบอกอีกครั้ง  ที่จริงวันนี้คิวและเค้กนัดว่าจะออกไปดูหนังกันเพราะวันนี้เค้กไม่มีเรียน  อาจารย์ยกเลิกคลาสล่วงหน้าเมื่ออาทิตย์ก่อน  ส่วนเวรที่ร้านของวันนี้คิวก็โยนไปให้เซ็นอีกด้วย  ผมจึงรู้สึกผิดเข้าไปกันใหญ่ที่ทำให้เวลาอันแสนมีค่านี้ต้องหมดไปเพราะปากของผม
“ไม่เป็นไรหรอกครับ แล้ววันนี้พี่ฟ้าจะออกไปไหนรึเปล่า..งั้นเค้กขอตัวกลับบ้านก่อนดีกว่าครับ” เค้กพูด
“เดี๋ยวพี่ให้ลุงมีขับรถไปส่งนะ” ผมบอก
“ไม่เป็นไรครับ เค้กกลับเองได้”
“ไม่ได้ครับ..เดี๋ยวพี่ไปบอกลุงมีเตรียมรถให้ เค้กขึ้นไปเก็บของเถอะ” ผมบอก
“ขอบคุณครับ” เค้กยิ้มก่อนจะเดินขึ้นห้องไป  ผมเดินไปบอกให้ลุงมีเตรียมรถไปส่งเค้กที่บ้าน  ระหว่างที่ผมนั่งรอเค้กอยู่ด้านล่างผมจึงลองกดโทรหาคิวอีกครั้ง
“อะไร” อยู่ๆอีกฝ่ายก็นึกรับสายขึ้นมาทำให้ผมไม่ทันได้ตั้งรับ
“อยู่ไหนน่ะ” ผมถามตะกุกตะกัก
“ทำไม” คิวถามกลับเสียงแข็งทันที
“เค้กจะกลับบ้านแล้วนะ อาให้ลุงมีขับรถไปส่ง” ผมบอก
“....................” ปลายสายเงียบสนิท
“นี่..กลับบ้านมาคุยกับอาก่อน อามีเรื่องจะคุยด้วย”
“ไม่มีอารมณ์” คิวตอบ  ผมหันไปยิ้มให้เค้กที่เดินลงมาพอดี
“เฮ้อ..คิว อาขอโทษ ยังไง..เย็นนี้กลับมากินข้าวที่บ้านด้วยนะ วันนี้อาไม่ได้ออกไปไหน..อาจะรอกินพร้อมกันก็แล้วกัน ถ้าไม่กลับมา..อาก็จะไม่กิน” ผมบอกแกมบังคับ  คิวเงียบเช่นเดิม
“คุยกับเค้กหน่อยนะ น้องจะกลับบ้านแล้ว” ผมยื่นโทรศัพท์ให้เค้ก  เค้กชี้ตัวเองอย่างตกใจก่อนจะรับโทรศัพท์ไปคุยต่ออย่างช่วยไม่ได้
“ครับ..” ผมนั่งมอง  เค้กหันข้างให้ผมหน่อยหนึ่ง
“ฮะ..อืม” เค้กพูดกับปรายสายเสียงเบามาก  เสียงเบาพึมพำอย่างกับบ่นอะไรอยู่คนเดียว  ผมคิดว่าเสียงพูดของคิวเวลาพูดเรียบๆนั้นเป็นคนเสียงเรียบนุ่มแล้ว  แต่เค้กนี่เป็นอีกคนที่ผมจัดว่าเป็นคนพูดเสียงเบามากทีเดียว  พูดเบาแต่กลับชัดถ้อยชัดคำอย่างกับผู้ดีแน่ะครับ
“ไม่เป็นไรฮะ..ครับ หวัดดีครับ” เค้กตัดสายก่อนจะยื่นโทรศัพท์กลับมาให้ผม
“คุยอะไรกันน่ะ” ผมถามอย่างอยากรู้
“เปล่าฮะ พี่คิวแค่ถามว่าจะกลับแล้วเหรอ” เค้กตอบเขินๆ 
“อะนะ..เหมือนจะคุยกันยาวกว่านี้นะ” ผมแซวอย่างอดไม่ได้  เค้กยิ้มน้อยๆตอบให้
“ไปครับ พี่เดินไปส่ง” ผมบอกพร้อมกับกอดไหล่เค้ก  เดินไปส่งเค้กที่หน้าบ้าน  ลุงมีเตรียมรถรอไว้เรียบร้อยแล้ว
“ถึงแล้วโทรบอกพี่ด้วยนะครับ” ผมยิ้มและเปิดประตูให้
“ครับ” เค้กยิ้มกว้าง  เราโบกมือบ๊ายบายให้กันก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวออกจากบ้านไป  ผมกลับเข้ามานอนพักในห้องหนังสือห้องประจำของคิว  ผมไม่คิดว่าผมจะนอนหลับเพราะรู้สึกเหมือนสมองนั้นค่อนข้างตึงอย่างมาก  แต่ก็ช่วยไม่ได้  วันนี้ผมจะพักสักวันและจะไม่คิดมากอะไร  รวมถึงการที่จะไม่รับโทรศัพท์จากคนที่ทำงานหรือคนอื่นๆด้วยเช่นเดียวกัน

= = = = = = = =

[เบบี้]

17:30 น. ณ  บ้านเมธิชัย  สิทธิบดีทรัพย์..
“คุณฟ้าคะ คุณคิวกลับมาแล้วค่ะ” น้าเพียง  น้องสาวแท้ๆของป้านิด  เป็นแม่บ้านคนหนึ่งในบ้านของเราเช่นกัน  เธอวิ่งมาบอกในครัว  ตอนนี้ผมกำลังทำอาหารเย็นอยู่  วันนี้ผมลงมือทำอาหารเองหลังจากที่ไม่ได้ทำมาเสียนานเพราะมัวแต่วุ่นกับเรื่องที่ผ่านมา  รวมถึงไม่ค่อยได้กลับมาทานอาหารเย็นที่บ้านอีกด้วย
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้มให้น้าเพียง
“ยังไง..ป้าช่วยตั้งโต๊ะเลยนะครับ” ผมบอกป้านิด
“ค่ะ” ป้านิดพยักหน้า  ผมเดินออกมาจากครัวใหญ่  ระหว่างที่เดินออกมาเพื่อที่จะเดินไปที่ห้องหนังสือ  คิวเดินเข้ามาในบ้านพอดี  อีกฝ่ายมองหน้าผมด้วยสีหน้าอารมณ์บูดอย่างเห็นได้ชัด
“อาสั่งให้ป้านิดตั้งโต๊ะแล้วนะ” ผมบอกก่อน
“อืม” อีกฝ่ายตอบในลำคอและเดินสวนขึ้นไปบนบ้าน
“เฮ้อ..” ผมได้แต่ถอนหายใจปล่อยให้หลานตัวดีไปสงบสติอารมณ์ต่ออีกหน่อย  ระหว่างที่ผมรอให้ป้านิดจัดโต๊ะอาหารอยู่สักพัก  ป้านิดก็มาบอกว่าทุกอย่างพร้อมแล้ว  ผมมานั่งรอคิวที่โต๊ะอาหารได้ไม่นานคิวก็เดินลงมาพร้อมกับเสื้อผ้าในชุดที่ดูสบายขึ้น
“วันนี้อาทำมันวิลเลี่ยม แล้วก็ไก่ทอดไส้เนยกระเทียม” ผมพูดพร่ำอย่างไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะมีอารมณ์ตอบรับอย่างไร  แน่นอนว่าอาหารที่ผมทำในวันนี้นั้นต้องการเอาใจหลานของผมอย่างเต็มที่  มันเป็นอาหารที่คิวชอบทั้งนั้น
“จานหลักเป็นสเต๊กเนื้อสันในวัวอบเนยสมุนไพรนะ ตอนแรกอาว่าจะทำสเต๊กฮาวายให้..แต่สันคอหมูหมดน่ะ ก็เลยไม่ได้ทำ” ผมพูดไม่หยุด  คิวนั่งเงียบมองอาหารตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชาสุดชีวิต
“จะเอาน้ำอะไร โค้ก..เบียร์ไหม หรือวิสกี้..รึว่าไวน์ดี” ผมยิ้มสู้
“เบียร์” คิวตอบส่งๆ  ผมหันไปพยักหน้าให้พี่เขียวรินเบียร์ให้คิวด้วย  หลังจากนั้นเราเริ่มนั่งทานอาหารกันอย่างเงียบเชียบ  จะเรียกว่าไร้บทสนทนาเลยก็ว่าได้  คิวไม่ยอมเอ่ยปากพูดอะไรก่อนสักอย่าง 
“วันนี้หายไปไหนมาทั้งวัน” ผมถามขึ้น
“คอนโดฝัน” คิวตอบ
“เหรอ..อืม” ผมพยักหน้ารับรู้  ฝันเป็นเพื่อนกับคิวและเซ็นมานาน  เป็นผู้หญิงที่โดยพื้นฐานแล้วมีจิตใจดีและเด็ดเดี่ยวทีเดียว  ผมรู้ว่าเธอนั้นแอบรักหลานชายของผมมานาน  เพียงแต่ผมไม่อยากพูด  คิวเองก็คงทราบดีอยู่เต็มอก  เบื้องหลังของเขาสองคนน่าจะมีอะไรมากมายกว่านั้น  แต่เพียงผมไม่ทราบและไม่อยากซักถามให้มากความเท่านั้นเอง  เขาทั้งสองคงจะจัดการเองได้  แม้ว่าที่ผ่านมาจะเกิดเรื่องขึ้นมากมายแต่สุดท้ายทุกอย่างก็ผ่านมาด้วยดี  และความสัมพันธ์ของเพื่อนรักนั้นก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง
“วันอาทิตย์ที่จะถึงนี้ อาจัดวันนัดสัมภาษณ์ผู้ช่วยเชฟไว้แล้ว อาโทรบอกเซ็นแล้ว..ยังไง คิวก็ทำตัวให้ว่างไว้ด้วยล่ะ อาจะหยุดร้านวันนึง” ผมบอก
“.....................” คิวไม่ตอบ  เอาแต่พยักหน้ารับรู้และตั้งหน้าตั้งตาทานลูกเดียว
“ส่วน ตารางงานใหม่ คงเริ่มตั้งแต่อาทิตย์หน้าเป็นต้นไปเลยก็แล้วกันนะ” ผมบอก  คิวหันหน้ากลับมามองหน้าผมก่อนที่จะพยักหน้าอย่างเข้าใจ
“กินเสร็จแล้ว อามีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย” ผมตัดบท  คิวไม่ตอบและไม่พยักหน้าอีก  เรานั่งเงียบหลังจากนั้นจนทานอาหารหมดเรียบร้อย  คิวเดินไปรอผมที่ห้องหนังสือก่อน  เมื่อผมไปถึงผมจึงนั่งลงที่โซฟาตัวตรงข้ามกับคิว
“นี่ของคิว” ผมวางเอกสารลงบนโต๊ะที่วางอยู่ขั้นกลางระหว่างเรา  คิวเงียบ  เหลือบมองและหยิบซองเอกสารสีน้ำตาลไป  ก่อนจะเปิดซองหยิบกระดาษที่อยู่ในนั้นออกมาอย่างช้าๆ  ในห้องเงียบสนิท  คิวเงยหน้าขึ้นมองหน้าผมก่อนจะสอดกระดาษเก็บเข้าอย่างเดิม
“มันเป็นพินัยกรรมที่อาทำไว้ได้สักพักแล้วน่ะ” ผมพูดบอกก่อนจะยิ้มให้
“แต่..มันคงไม่จำเป็นแล้ว เพราะอาให้ประสิทธิ์จัดการเรื่องเอกสารโอนบ้านให้แล้ว ถ้าวันมะรืนคิวว่าง..ก็ไปที่สำนักงานกับอาหน่อยนะ” ผมบอก  คิวหลบสายตาของผมไปอีกทางก่อนที่จะวางซองเอกสารลงบนโต๊ะอย่างเดิม
“ช่างมันเถอะ ผมไม่ได้อยากได้หรอก” คิวพูดปนถอนหายใจ 
“......................” เราเงียบลงพร้อมกัน  คิวหันกลับมามองหน้าผม  เราจ้องหน้ากันอยู่ชั่วครู่  ผมทราบดีว่าคิวไม่ได้อยากได้  ถ้าเทียบราคาของบ้านหลังนี้กับเงินมรดกที่คิวได้จากพ่อของผมนั้นมันน้อยมากทีเดียว  บางทีผมก็อยากทำอะไรให้รัดกุม  ผมจะได้ไม่ต้องหลุดพูดอะไรพล่อยๆออกไปอีก
“อารู้ อาขอโทษ..เมื่อเช้าอาแค่ อยาก เอาชนะ” ผมพูดเสียงเบา  อดไม่ได้ที่จะเหลือกตาไปอีกทางเพราะไม่สามารถทนสู้กับสายตาอันกร้านโลกของหลานตัวเองได้ไหว
“อาไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้นออกไป ก็มันโมโห..แล้วก็ ที่จริง”
“อาตั้งใจจะยกบ้านนี้กับบ้านของคุณปู่ให้เป็นของคิวอยู่แล้ว เร็วหรือช้าคงไม่สำคัญ..เป็นของคิวเร็วหน่อยก็คงจะดีกว่า อาจะได้ไม่ต้องมารู้สึกผิดซ้ำๆอีก” ผมอธิบาย
“เป็นชื่อของคิวแล้วไง ยังไงบ้านหลังนี้มันก็คือบ้านอา..เงินอา บ้านนี้เกิดจากความคิดของอา” คิวพูดเสียงเรียบ  ไร้น้ำเสียงที่ดุดันแตกต่างจากเมื่อเช้าอย่างสิ้นเชิง
“แต่ถ้าไม่มีคิว อาก็ไม่สามารถเรียกบ้านหลังนี้ว่าบ้านได้หรอกนะ” ผมพูดแทรก  คิวชะงักไปในทันที
“บ้านนี้ก็คือความชอบของเราสองคน เรากลับมาเพื่อมีมัน..มีกันและกัน อาขอโทษ” ผมบอก  น้ำตาคลออย่างห้ามไม่อยู่  เราเงียบลงอีกครั้งหนึ่ง  คิวไม่เอ่ยพูดอะไรอยู่นานมาก  ผมไม่คิดจะพูดออกไปก่อนเพราะอยากให้คิวเป็นฝ่ายตัดสินใจเอง  ถึงแม้ว่าผมไม่อยากให้คิวไปไหนทั้งนั้น  ผมอยากให้เขาอยู่ที่นี่จนกว่าเราจะตายจากกันไป  จะบอกว่าผมต้องการเอาบ้านหลังนี้มัดคิวไว้กับผมก็ได้  แต่นี่คือความรู้สึกเดียวที่มีอยู่เต็มอกซึ่งผมก็ไม่สามารถเอาความเอาแต่ใจของผมมาแทรกเพื่อให้คิวไขว้เขวได้อยู่ดี
“ในเมื่ออาคิดแบบนั้น มันก็ไม่จำเป็นหรอกว่าบ้านจะเป็นชื่อใคร..สักวันมันก็ต้องตกเป็นของคิว ถ้าไม่มีคิว มันก็ยังคงเป็นของอา” คิวบอก
“ผมไม่ได้คิดมากหรอก บอกแล้วไงว่าช่างมันเถอะ..ผมเองก็คงโมโหคุณมากไปหน่อย” คิวพูดส่งๆ  แทนตัวเองสลับไปสลับมาระหว่าง “ผม” และ “คิว” อยู่ซ้ำๆจนผมแทบจะหัวเราะออกมา
“แต่” ผมเอ่ย
“ตามนั้นแหละ โทรไปยกเลิกคุณประสิทธิ์ด้วยล่ะ..ผมไม่มีเวลาว่างขนาดไปทำเรื่องไร้สาระกับคุณได้หรอกนะ” คิวทำหน้าเซ็งใส่ก่อนจะเอนหลังพิงพนักโซฟาด้วยท่าทางสบายอกสบายใจ
“หึ” ผมหลุดหัวเราะ 
“เก็บเอกสารนี้ไว้กับตัวก็แล้วกัน เพราะอีกฉบับประสิทธิ์เป็นคนเก็บ..หรือจะไปให้แม่เก็บไว้ก็ได้นะ” ผมบอกพร้อมกับดันซองเอกสารให้ใกล้คิวมากขึ้น
“อืม” คิวพยักหน้าตอบ 
“ขอบคุณ” คิวพูด  ผมยิ้มให้
“แต่ไม่ใช่ว่าจะยกโทษให้กับเรื่องทั้งหมดหรอกนะ ไอ้สาเหตุที่ทำให้เกิดเรื่องนี้น่ะ..ไม่เกี่ยวกัน” คิวพูดเสริมด้วยน้ำเสียงเหมือนอยากให้พ้นๆไปเสีย
“จิ..เฮ้อ” ผมถอนหายใจและเอียงคออย่างต้องการหยอกล้ออีกฝ่าย
“ไม่เอาน่า อย่าพูดเรื่องนั้นเลย..เสียอารมณ์เปล่าๆ” ผมเอนตัวนอนลงบนโซฟา  คิวเหลือบตามองผมด้วยสายตาเหมือนคนรวยกำลังดูถูกคนจนอย่างไรอย่างนั้น
“หึ..เฮอะ” อยู่ๆอีกฝ่ายก็แสยะปาก  ผมยิ้มกวนตอบให้
“อย่าทะนงตัวให้มันมากนักเลยนะ..” คิวว่า
“คุณน่ะ..หันกลับไปมองบัตรประชาชนครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ คุณคิดบ้างรึเปล่าว่าตอนนี้อายุของคุณมันปาเข้าไปเท่าไหร่แล้ว” คิวยักคิ้วและยิ้มกวนให้ผม  ผมชะงักหน้าเหวอ
“หุบปากเน่าๆของแกนะไอ้คิว ไม่อย่างนั้นฉันจะตัดแกออกจากกองมรดกจริงๆด้วย” ผมปรามเพราะรู้สึกเหมือนตัวเองนั้นเริ่มจะจนมุมขึ้นมาอีกครั้ง
“อีกไม่กี่เดือน ก็จะย่างสามสิบเจ็ดเข้าให้แล้ว” คิวยังไม่ยอมหยุดพูดอะไรแย่ๆ
“นี่..ฉันเพิ่งย่างสามสิบห้าเหอะไอ้หลานเวร” ผมด่าแกมขำเพราะคิวดันบวกเลขเพิ่มให้ผมซะอย่างนั้น
“หึหึ อ่าวเหรอ” คิวหัวเราะชอบใจ
“แต่บางที..คุณควรสำนึกตัวน่ะนะ ว่าคุณจะเลือกได้อีกแค่ไม่เกินสี่สิบ..ผมให้อย่างมากได้เท่านั้น ถ้าเป็นผม ผมคงไม่อยากได้เมียอายุแก่ขนาดสี่สิบหรอก” คิวเบะปาก
“หรือ คุณอาจจะไม่มีใคร..แล้วเป็นเกย์แก่นอนกับคนอื่นไปวันๆ ที่แย่กว่านั้น..เมื่อคุณแก่ลง ก็จะไม่มีใครอยากนอนกับคุณ นอกจากคุณจ่ายเงินให้..อืม นึกแล้วชวนอ้วกชะมัด” คิวทำหน้าสะอิดสะเอียน  ด้วยความที่หมันไส้หลานตัวเอง  ผมจึงหยิบหมอนที่อยู่ใกล้มือขว้างใส่หน้าของคิวซะ  แต่ดูเหมือนจะไม่ทันการที่สมองอันชาญฉลาดของมันนั้นได้รู้ก่อน  คิวกลับรับหมอนไว้ได้ทัน
“ผมจะบอกอะไรให้เอาบุญไหมครับคุณอา” คิวยักคิ้วและพูดด้วยน้ำเสียงเริ่มเปลี่ยนไป  ผมชักเริ่มกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ  สายตาของคิวเหมือนกับบอกผมว่ายังมีเรื่องอีกมากมายที่ผมยังไม่ทราบ  ซึ่งมันค่อนข้างน่าตื่นเต้น  เอ่อ..หรืออาจจะ “น่ากลัว”
“หลังจากที่ทิกเกอร์หย่าน่ะ เค้านอนกับผู้ชายคนอื่นนอกเหนือจากคุณมากี่คน” คิวเลิกคิ้ว  ผมใจหายในทันทีเมื่อได้ยิน  แต่อีกใจกลับนึกเข้าข้างตัวเองว่าคิวอาจจะกำลังโกหกอยู่ก็เป็นได้  โกหกเพื่อต้องการจะยั่วอารมณ์ของผมเล่นประมาณนั้น
“หึ..อึ้งล่ะสิ คิดว่าทิกเกอร์นอนกับผู้ชายคือคุณคนเดียวรึไง” คิวหัวเราะชอบใจ
“ไม่ตลก” ผมว่าปราม
“เอ้า หน้าผมเหมือนขำอยู่งั้นเหรอครับ..ผมกำลังพูดเรื่องจริงที่คุณไม่รู้อยู่ต่างหาก” คิวผายมือไปมาก่อนจะเอนตัวพิงพนักโซฟาด้วยท่าทีกวนผมเสียเหลือเกิน
“แต่ใครจะไปรู้ใช่ไหมว่าทิกเกอร์นอนกับใครไปแล้วอีกกี่คน นอกจากเจ้าตัว..ถูกไหม หรือบางที อาจจะนับไม่ถ้วนเหมือนคุณก็ได้ ใช่แล้ว” คิวพยักพเยิดหน้าไปมา
“ใช่แล้วๆ..ปกติของมนุษย์ที่ย่ำแย่นี่นะ ต้องการที่พักพิง” คิวทำหน้าทำตากวนอารมณ์ผมเสียมากๆ  คำพูดประชดประชันจนผมไม่อยากจะฟัง  ผมพลิกตัวหันหลังให้คิว  รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างเต็มอก  ผมหงุดหงิดและหงุดหงิดมาก  ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่คิวพูดนั้นเป็นความจริงหรือเปล่า  ถ้าผมจะไม่เข้าข้างตัวเองเกินไปหน่อย  มันอาจจะเป็นความจริงอย่างที่คิวว่าก็ได้
“อยากรู้ก็ไปถามเจ้าตัวดู ถามไอ้เซ็น..หรือไม่ก็อาปูน”
“แต่ระวังเสียฟอร์มนะ” อีกฝ่ายพูดปนหัวเราะ  ทำอย่างกับตัวเองนั้นไม่ฟอร์มจัดอย่างนั้น 
“หนวกหูจริง ผีเจาะปากมาพูดรึไง” ผมบ่นมัน
“ผมว่าผมขึ้นไปอาบน้ำดีกว่า อ๋อ..อีกอย่างที่ลืมบอกไป”
“แต่ผมว่าคุณก็น่าจะรู้ดีอยู่เต็มอก..ว่ามีแต่สาวๆที่ทำงาน รวมถึงลูกสาวของนักธุรกิจคู่ค้าน่ะ จ้องจะงาบทิกเกอร์อยู่ทุกที่ทุกเวลาที่ทำได้เลยล่ะ แต่ก็ไม่แปลก..ขนาดคุณเอง คุณยังเคยจ้องจะงาบเค้าเลย ว่าไหม” ระหว่างที่คิวพูดไปก็มีน้ำเสียงหัวเราะปนอยู่นิดๆตลอดเวลา
“ใช่สิ อามันเลวนี่” ผมพูดว่าอย่างรู้สึกน้อยใจขึ้นมา
“ต่อว่าตัวเองน่ะ ไม่ได้ทำให้ดูน่าเห็นใจขึ้นมาหรอกนะ” คิวว่า  น้ำเสียงเริ่มเปลี่ยนไป
“อาไปให้ท่าเค้าเอง อยากได้เค้าเอง ไม่ถามด้วยว่าเค้ามีแฟนไหม นึกถึงแต่ตัวเอง..ก็สมควรแล้วที่จะโดนแบบนี้” ผมพูดขึ้น  คิวเงียบ
“คน..จะเปลี่ยนไปตามกาลเวลา มันก็ไม่แปลกหรอกนะ แต่ที่เปลี่ยนไม่ได้เลยน่ะ..คือสันดาน” คิวตอกกลับด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง  ผมหุบปากเข้าหากัน  น้ำตาเริ่มไหลลงช้าๆ
“ทิกเกอร์ก็คงเปลี่ยนไปหลังจากที่มีคุณเข้ามาในชีวิต หลังจากที่คุณออกมาจากชีวิตของเค้า..ทิกเกอร์ก็เปลี่ยนไปด้วยเหมือนกัน หลังจากที่คุณเลิกกับเค้า คุณเองก็ยังเปลี่ยนไปเลย มันอยู่ที่ว่า..คุณจะรับได้รึเปล่า เท่านั้น”
“ถ้าคุณเอาใครเข้ามาในชีวิตของคุณอีก คุณก็ต้องเปลี่ยนไปอีก..ชีวิตคุณ จะต้องเปลี่ยนไป”
“ถ้าคุณยังไม่พร้อมที่จะเปลี่ยน คุณก็ควรจะเลือกทางที่ดีกว่านี้..อย่างที่ผมบอก ว่ามันขัดลูกตาน่ะ” คิวบ่นด้วยน้ำเสียงเซ็งทิ้งท้ายด้วย
“ก็เพราะ..” ผมเอ่ยขึ้น
“เพราะกลัวว่าจะเปลี่ยนไป ยังไงล่ะ..อาเหนื่อย ที่จะเปลี่ยนไป” ผมพูดเสียงเครือ
“....................” คิวเงียบลง
“ชาร์ลส์ เคดเดอริงบอกไว้ว่า..เราควรห่วงใยเกี่ยวกับอนาคต เพราะเราต้องใช้ชีวิตที่เหลือของเราในอนาคต อากำลังเป็นอยู่อย่างนั้น ขอโทษด้วยที่กำลังเป็นอยู่ และทำตัวไม่ได้ดีสักเท่าไหร่” ผมพูดเสียงเบา  แต่ห้องนั้นเงียบมาก  คิวคงจะได้ยินสิ่งที่ผมบ่นพึมพำเคล้าน้ำตาไปทั้งหมด
“เอช แจ็คสัน..กล่าวไว้ว่า” คิวย้อนกลับในทันที  อย่างกับเรากำลังเลือกหยิบหนังสือในห้องนี้  เปิดมันออกเพื่อนำมาถกเถียงต่อความคิดและสนับสนุนเหตุผลของแต่ละคนอย่างนั้น
“เมื่อใครสวมกอดคุณ ให้เขาเป็นฝ่ายปล่อยก่อน”
“คุณเองก็เคยกอดก่อน และเป็นฝ่ายปล่อยมันก่อน..ตอนนี้น่ะ คุณอยากกลับไปเป็นฝ่ายกอดก่อนอีกเหมือนเดิม หรืออยากให้อีกฝ่ายกอดคุณก่อนกันล่ะ..คุณทำได้ทั้งสองอย่าง มันอยู่ที่คุณจะเลือกกอดหรือไม่กอดก็เท่านั้น ใช่..แต่เลือกคนที่น่ากอดด้วยก็ดีนะ” คิวพูดปนหัวเราะ  ผมได้แต่หัวเราะตอบเสียงเบา
“ทุกคนต้องการสมหวังกับความรัก กับคนที่เราหลงรัก..” คิวว่า  ผมนอนนิ่งไม่ไหวติง  ในห้องเงียบมากคล้ายกับเป็นใจ
“แต่ไม่เสมอไป ที่จะได้ความรักจากคนที่รัก”
“เพราะความไม่แน่นอน ก็คือความไม่แน่นอน..ถ้าความรักจะเปลี่ยนไป อย่างที่ไม่ต้องการ..ที่จริง ความรักไม่ได้เปลี่ยนไป ความรักก็เหมือนสันดานคน ยังคงอยู่ดิบ..เหมือนเดิม” คิวพูดเสียงเรียบ  น้ำเสียงทิ้งลงเหมือนตัวเองนั้นกำลังเข้าถึงมันอย่างที่ต้องการสื่อถึงผมด้วย
“แต่คนต่างหากที่เปลี่ยนไป จะดีหรือไม่ดี..ก็ขึ้นอยู่ที่ก้นบึ้งของคนๆนั้น”
“ถ้าอีกฝ่ายยังเปลี่ยนได้ เมื่อถึงวันนั้น..คุณเองก็คงเปลี่ยนได้ เหมือนที่คุณเป็นอยู่..คุณเปลี่ยนตัวเองจนได้เป็นอย่างทุกวันนี้ มันอาจจะมีวันที่ต้องทรมานมากหน่อย แต่การที่ได้รู้สึกอย่างนั้น..ก็ย้ำให้เรารู้ ว่าเรายังมีชีวิตอยู่น่ะนะ”
“ผม..จะขึ้นไปบนห้อง หวังว่าพรุ่งนี้..ผมคงไม่มาเจอสภาพน่าสมเพชอย่างนี้จนถึงเช้าล่ะ” คิวว่า  ผมนอนนิ่งไม่เอ่ยตอบ  ได้ยินเสียงคิวเดินออกจากห้องไป  ผมรู้ดีว่าที่คิวพูดนั้นต้องการอะไรจากผม  แต่อย่างที่ผมบอกนั่นแหละว่าผมต้องกลั่นกรองอะไรให้มากเสียหน่อย  เพราะชีวิตนั้นมีอนาคต  ผมเกรงกลัวอนาคตอย่างอดีตที่ผ่านมาที่ผมลืมตัวในการมีชีวิตในแบบคู่รัก  ลืมที่จะมีสติไปถึงสองครั้งสองครา  เป็นสองครั้งสองคราที่ยิ่งใหญ่และเจ็บปวด  นั่นคงเพราะผมไม่ได้หลงรักใครง่ายๆหรือปล่อยให้คนอื่นเข้ามาทำตัวที่เรียกว่า “แฟน” ได้อย่างคนทั่วไป  การที่จะลองคบและถ้าเข้ากันไม่ได้ก็เลิกรากันไปนั้นไม่ใช่สำหรับผม  ผมไม่ต้องการอย่างนั้น  สำหรับผมมันค่อนข้างไร้รสชาติ  ผมบอกแล้วว่าถ้าเสื้อผ้าไม่มีเสน่ห์โดนใจผม  ผมก็จะไม่หยิบขึ้นมาลองใส่  ดังนั้น..คนเองก็เช่นเดียวกัน 
ผมได้แต่นึกขอโทษที่ทำตัวให้หลานผมเป็นห่วงมากเกินไปจนเราต้องมีปากเสียงกัน  ซึ่งผมจะพยายามควบคุมตัวเองและจะไม่ปล่อยชีวิตไปตามอารมณ์  พยายามไม่นำอารมณ์นั้นมากลบอดีตอีก  เคยมีหนังสือเล่มหนึ่งจากนักเขียนคนโปรดของผมได้เขียนไว้  ว่าทุกคนไม่ใช่ไม่พยายามลืมกับเรื่องราวที่ผ่านมา  เพราะอดีตเลวร้ายที่เราอยากลืมนั่นแหละ..ที่เราไม่มีทางลืมมันได้ลงเด็ดขาด  มันค่อนข้างแย่จริงๆ  เรื่องบางเรื่องกลับลืมไปได้ง่ายดายทั้งทั้งที่อยากจดจำไปจนวันตายก็ตาม

...................>>>><<<<....................

v
v
v
จัดแบบซอฟๆ

[jimmyFG]

 

[THE MIN]

 

[เบบี้]

แวะมาทักทาย และให้กำลังใจ

ย้อนมาอ่าน Lovers2 อีกรอบ แล้วก็เกิดอารมณ์เศร้าแทนอาฟ้าอีกครั้ง

แถมยังแอบกังวลเรื่องของอาฟ้ากับทิกเกอร์ในอนาคตอีกต่างหาก

สารบัญ Limited Lovers

ขอบคุณสำหรับสารบัญอีกครั้ง ^__^ ฮ่าๆๆ

[roseen]

 :3123:น่าสนใจตอนต่อไป

[kitty]

 

[ladyzakura]

ฟ้าก็ยังปวดหัวกับตัวเองต่อไป คิวกดดันขนาดนี้แล้ว ดื้อมากอ่ะอาฟ้า

[bobie]

ตอนนี้ดูเครียดๆ
อาหลานก็ปากพอกันเล้ย
ดีนะที่จบได้ด้วยดี

[Cacao]

เป็นตอนที่ได้ครบทุกอารมณ์มาก ทั้งซาบซึ้ง อึน เศร้า น้ำตาคลอ สวีทหวานและฮา
เป็นตอนที่พูดถึงอะไรหลายๆอย่างที่เราอยากรู้มาตลอดคืออายุของอาฟ้า 555555
แล้วยังได้เห็นเค้กคุยโทรศัพท์กับพี่คิวถึงแม้จะไม่รู้ว่าเค้าคุยอะไรกันแต่คงจะหวานไม่น้อย
น่ารักทีเดียว ชอบบทสนทนาของอาฟ้ากับคิวมากกกก ชีวิตคนเราไม่เคยง่ายดาย
ความรัก คนข้างๆ การใช้ชีวิต อดีต และอนาคต ปรัชญามาเต็มมาก ขอบคุณที่มาต่อวันหยุด
เพราะเราจะได้อ่านทันที 55555 และมันสนุก อารมณ์ดีไปทั้งวันแน่นอนค่า : D

[love2y]

โอ๊ยยยยยยยยยยย รักคิวอ่ะ ชอบๆๆๆ ปลื้ม!!!!! >_<


ปล. นิสัยน่ะ..เผลาๆบ้างเถอะ << ต้องใช้ "เพลาๆ" คำนี้ค่ะ ^^

[A_THan]

โฮก..ยาวได้ใจ

อาฟ้า....ยิ่งวิ่งหนีมันก็ยิ่งวิ่งตาม หนีเท่าไหร่ก็ไม่พ้นใจตัวเองนะ 

[nemesis]

อาหลานทะเลาะกันตลอด

[Panny]

โอ้ว ปรัชญาล้นกระทู้มาก ชอบๆๆๆ

อาฟ้าเลืิอกคนที่น่ากอดแบบที่คิวบอกเถอะนะ

ปล...เค้กน่ารักอ่ะ

[snack]

คิวดูมีความคิดเป็นผู้ใหญ่กว่าอาฟ้าอีกอ่ะ....

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

พี่คิวพระเอกมากๆค่ะ ความคิดเป็นผู้ใหญ่มากๆเลย ชอบบบบ ><
พี่ฟ้าคิดดีๆน้า ถ้าไม่คว้าทิกเกอร์ไว้เราจะตามไปฉุดแล้วนะคะ 5555

[narongyut]

   ขอบคุณครับสำหรับตอบนี้ ชอบมากจริงๆ

[CarToonMiZa]

ชีวิตมันไม่ได้
สวยหรูเสมอไป