หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[ladyzakura]

เซ็นกัส เซ็นกัส อิอิ อย่ามาม่านะขอร้องเหอะ แต่ดูท่าพ่อกัสจะเข้มงวด

[away3g]

 :impress2:มาต่อเร็วๆๆนะครับ ติดตามๆๆๆ

[Cupcake]

กัสน่ารักกกกกอ่ะ

[mundoo]

น้องกัสแอบรักพี่เซ็นก่อนจะมาทำงานที่ร้านเหรอเนี้ย!
แต่.........เชียร์พี่หมีอ่าาาาา

[faratellll]

รักสามเศร้า ของนู๋กัสจังนี่เอง     ไม่อยากจะเชียร์ไอ้เซ็น เลยจริง จริง
พี่หมี......,ชอบ กัส........,ชอบ ไอ้เซ็น.......??? 

เหอะๆๆนึกภาพกัสเป็นทหารไม่ออกจริง จริง
P.S.  เลือกไม่ถูก 3P. ละกัน กร๊ากกกกกก

[tang0615]

ถ้าอยากจะอ่านผลงานที่ผ่าน ๆ มาของคุณเบบี้ จะหาอ่านได้จากที่ไหนคะ   

[Dr.rain_mark]

น้องกัส พี่เซ็น พี่หมี 

รออ่านตอนต่อไปนะัคับ

[Mura_saki]

มารอน้องกัส

[REMIND]

ว้าววว เรื่องของกัสหรอเนี่ย ดีใจมากกกก
เชียร์กัส เซ็น

[thunchanok1]

อยากรู้จังว่าพี่หมีชอบกัสรึเปล่า
เชียร์พี่เซ็นนะ แต่ดูแล้วจริงๆ เป็นพี่หมีคงดีกว่า

[เบบี้]

~2~

หลังจากปีใหม่  ที่ร้านเราค่อนข้างวุ่นวาย  วุ่นวายในที่นี้ไม่ได้หมายถึงความวุ่นวายจากลูกค้า  หรือความวุ่นวายการบริหารงานในร้าน  แต่เป็นความวุ่นวายที่เกิดขึ้นจากปัญหาชีวิตของคนภายในร้านต่างหากละครับ  ทั้งเค้กและพี่คิว  และพี่ฟ้ากับบรรดาแฟนเก่าของพี่เขา  ผมเชื่อแล้วว่า “ความรัก” สามารถทำให้ชีวิตคนเราปั่นป่วนได้จริงๆ
ด้วยความวุ่นวายที่เกิดขึ้น  ผมจำเหตุการณ์หนึ่งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับผมได้ดี  และมันยังคงเป็นเหตุการณ์ที่ผมไม่ได้พูดถึงหรือเล่าถามปรึกษาใครแม้แต่คนเดียว  หลังจากที่พี่หมีจับไต๋อะไรผมได้  หลังจากนั้นเราก็มีตัวตนในกันและกันมากขึ้น  ซึ่งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับผมท่ามกลางความชุลมุนของคนอื่นนั่นแหละที่ทำให้ไม่มีใครสามารถสังเกตเห็นความผิดแปลกไประหว่างเราสอง..
“กัส..” พี่หมีเรียก  เรานั่งเงียบกันมานานมากแล้ว  วันนั้นเป็นวันที่ผมและพี่หมีออกมาทานอาหารนอกบ้านด้วยกัน  ผมเป็นคนชวนพี่หมีเองละครับ
“ฮะ” ผมขานตอบก่อนจะละสายตาจากโทรศัพท์มือถือขึ้นมองหน้าพี่หมี
“เปล่า” พี่หมีตอบส่งๆ  แต่ใบหน้ากลับดูซีเรียสผิดปกติ
“นี่..มีอะไรเหรอครับ ไม่ทำหน้างอนะไม่เอา” ผมเอามือไปหยิกแก้มพี่หมีอย่างหยอกล้อ
“หึ..ทะลึ่ง” พี่หมีอมยิ้มพร้อมกับจับมือผมออก
“คบกันไหม” ผมชะงักตาโต  อยู่ๆพี่หมีก็พูดขึ้นโต้งๆ  ตอนนั้นเหมือนสถานการณ์มันหยุดชะงักลงประมาณห้าหรือสิบวินาทีประมาณนั้น  ผมกลืนน้ำลายลงคอและพยายามมองตาพี่หมีว่านี่คือเรื่องจริงอย่างนั้นเหรอ
“อ่ะ..คือ กัส” ผมอ้ำอึ้งด้วยความรู้สึกสับสน  ตอนนั้นผมตอบไม่ได้ว่าผมรู้สึกอย่างไร  แต่ความรู้สึกที่แน่ชัดเลยคือ “ความสับสน”  ผมมีความรู้สึกดีๆกับพี่หมีแต่ไม่ถึงขั้นอยากคบด้วย  รู้สึกดีและรักในฐานะพี่ชายหรืออาจจะมากกว่านั้น  คล้ายกับอาการของเด็กหวงของสำคัญแต่ก็ไม่ถึงขั้นกับว่ารักจนอยากได้มาครอบครอง
“พูดเล่นน่ะ” พี่หมีปัดแกมหัวเราะ
“บ..บ้า ไอ้บ้า” ผมเขินหน้าแดง  ด่าว่ากลับไปอย่างเคอะเขินบ้างเพื่อไม่ให้สถานการณ์ดูแย่ลง  ผมไม่รู้ว่าพี่หมีพูดจริงหรือพูดเล่น  แต่เราสองคนต่างก็ควรรักษาสถานการณ์ไว้ไม่ให้ร้ายลงไป 
“เฮ้อ เบื่อชะมัด..” พี่หมีถอนหายใจแรงก่อนจะเอนหลังพิงพนักเก้าอี้
“เบื่อก็หาแฟนสิครับ” ผมพูดส่งๆเพื่อแก้สถานการณ์เมื่อกี้
“ได้จริงเหรอ” พี่หมีจ้องหน้าผมเขม็ง  เป็นสายตาและรอยยิ้มที่มีความเจ้าเล่ห์ปนอยู่อย่างล้นหลาม
“จริง” ผมแกล้งตอบเสียงกระแทกเพื่อสร้างความหนักแน่นไปอย่างนั้น
“หึ..ถ้าได้ ก็เตรียมตัวโดดเดี่ยวได้เลยนะ” พี่หมียักคิ้ว  ผมไม่ตอบโต้ใดๆ  รู้สึกใจแป้วในทันที  ผมรู้ดีว่าพี่หมีมาอยู่กับผมบ่อยๆเพราะอยากให้ผมสบายใจและลืมเรื่องราวว่าผมนั้นกำลังหลงรักพี่เซ็น พี่หมีเป็นเพียงคนเดียวที่ผมปรึกษาได้เกือบทุกเรื่อง  เราไปไหนมาไหนด้วยกันจนรู้ว่าต่างฝ่ายต่างชอบหรือไม่ชอบอะไรไปหมดแล้วละครับ  มันก็อดรู้สึกใจหายไม่ได้หรอกถ้าพี่หมีจะคบกับใครที่ผมไม่รู้จักเลย..

= = = = = = = =

ณ  ห้างสรรพสินค้า Essen..
วันนี้เป็นวันเสาร์  และเป็นวันดีที่นานๆทีพี่ชายและพี่สาวผมจะมีเวลาว่างพร้อมกันและพาผมออกมาช็อปปิ้งแบบนี้  แต่ก่อนผมจะมีเวรวันเสาร์ประจำ  แต่หลังจากที่พี่คิวต้องไปทำงานที่บริษัทของคุณลุงตัน..พ่อของพี่คิวนั้น  พี่ฟ้าก็จัดเวรงานใหม่เกือบทั้งหมด  วันเสาร์จึงกลายเป็นวันหยุดพักผ่อนสำหรับทุกคนภายในร้านไปโดยปริยาย
ที่ห้างสรรพสินค้าห้างนี้เป็นห้างสรรพสินค้าของคุณลุงของพี่ฝัน  ผมทราบมาว่าพี่ฝันเป็นถึงผู้จัดใหญ่ฝ่ายการตลาดของห้างสรรพสินค้าในเครือนี้ด้วย
“พอรึยังครับ เยอะไปแล้วนะกัส” พี่ก้องพูดขึ้นหลังจากที่เราเพิ่งออกมาจากร้านรองเท้าที่ผมอ้อนให้พี่ก้องซื้อให้ไปอีกสองคู่  ตอนนี้ได้ครบเกือบทั้งหมด..ทั้งรองเท้า  เสื้อผ้า  กระเป๋าและนาฬิกา  โดยที่ผมไม่เสียเงินสักบาทเดียว
“โถ..คุณนาวาอากาศเอกนิรันดร์ ไหงคุณพูดอะไรไม่เข้าท่าอย่างนี้ล่ะครับ” ผมเบะปากส่ายหัวและปัดมือไปมาอย่างขอไปที  พี่ก้องและพี่เกตุยืนอมยิ้มเหมือนเหนื่อยใจกับท่าทางที่ผมแสดงออกไป
“น้องกัสคนนี้ ซื้อของถูกลงตั้งเยอะนะ..กระเป๋าใบละเป็นหมื่นก็ไม่ได้ซื้อแล้วด้วย นานๆที..แค่นี้ให้น้องไม่ได้รึยังไงกันครับ” ผมยืนเท้าเอวพร้อมกับทำหน้างอใส่  แต่ก่อนผมซื้อของจนเคยตัว  กระเป๋าของผมราคาไม่เคยต่ำกว่าหนึ่งหมื่น  เพราะส่วนมากผมจะช็อปปิ้งกับคุณแม่  ซึ่งแม่จะตามใจผมเพราะแม่เองก็ใช้จ่ายแต่ของแพงๆเหมือนกัน  แต่หลังๆมานี่พี่ก้องควบคุมและตักเตือนผมเรื่องนี้มากขึ้น  เหตุผลเพราะไม่อยากให้ผมเคยตัว  พี่ก้องขอให้แม่ควบคุมเรื่องการใช้เงินของผมบ้าง  และผมก็โดนพี่ก้องบ่นและสอนบ่อยจนผมต้องยอมโอนอ่อนไปตามคำสอนของพี่ก้อง  ซึ่งหลังๆมานี่หลายครั้งที่ผมเองก็ฉุดนึกคำพูดคำสอนของพี่ก้องได้  บางครั้งก็เอาชนะกิเลสได้บ้างไม่ได้บ้างละนะครับ..ก็ผมเป็นคนนินะ
“ใช้คำว่านานๆทีอย่างนั้นเหรอเราน่ะ รู้ไหมว่าเงิน..” พี่ก้องอ้าปากพูดสาธยายอย่างที่ผมรู้ล่วงหน้าว่าพี่เขาจะพูดอะไรต่อ
“เงินน่ะมีค่า ทุกบาททุกสตางค์มีค่ามากสำหรับบางคน อย่างทหารตามชายแดนก็ต้องลำบาก อดมื้อกินมื้อ เพียงแค่เงิน..” ผมพูดเอียงคอไปมาเลียนแบบคำพูดของพี่ก้องที่ชอบพูดซ้ำแล้วซ้ำอีกให้ผมฟังประจำ
“นี่แน่ะ” พี่ก้องดีดหน้าผากผมเบาๆ
“เอ๊ะ พี่อ่ะ” ผมลูบหน้าผากตัวเอง
“ล้อเลียนพี่ได้ไง ไอ้นี่” พี่ก้องลูบหัวผมพร้อมกับยิ้มอย่างเอ็นดู
“อะไรแบบนั้นมันก็มักจะลืมเสมอๆ เมื่อไหร่ที่เห็นของยั่วยวนน่ะนะ” ผมยักคิ้วกวนตอบก่อนจะเอาแขนไปโอบเอวพี่เกตุไว้พร้อมกับอีกแขนก็คล้องแขนพี่ก้องเข้ามาแนบกับตัวด้วย  เราสามคนพี่น้องสนิทสนมกันมาแต่ไหนแต่ไร  ความแตกต่างของเราสามคนมีมาก  โดยเฉพาะผมที่หลุดบุคลิกจากพวกพี่ๆ  แต่ก็น่าแปลกที่เราไม่เคยที่จะทะเลาะกันรุนแรงเลย
“กัสอยากได้เสื้อผ้าอีกนิดหน่อยก็พอละ..แล้วเราก็ไปกินอาหารกลางวันกันนะฮะ” ผมบอก
“เอาสิ..แต่พี่จะบอกอะไรให้นะ เงินส่วนหนึ่งที่เอามาให้กัสจ่ายได้คล่องมือนี่ไม่ใช่เงินพี่ทั้งหมดหรอกนะ” พี่ก้องพูด  ผมมองหน้าพี่ก้องอย่างสงสัย
“เมื่อเช้าป๊าให้มาน่ะ” พี่ก้องเลิกคิ้ว
“ป๊างอนกัสอยู่ กัสไม่อยากขอหรอก” ผมเบะปากให้อย่างหยิ่งๆ
“มีคนเดียวที่ง้อป๊าแล้วป๊ายอมน่ะ ก็คือแกไม่ใช่รึไง..ทำมาเป็นงอนไม่เข้าท่า ทำตัวเด็กอย่างนี้ไงจะไม่ให้ป๊าเป็นห่วงได้ยังไงล่ะ” พี่เกตุว่าให้
“พี่เกตุอ่ะ” ผมหันไปบ่นใส่
“ไปเร็ว จะเอาอะไรอีก..วันนี้ลูกศิษย์พี่จะมาหาที่บ้านตอนเย็นๆด้วย” พี่เกตุบอก
“ค้าบ” ผมพยักพเยิดหน้าอย่างขอไปทีก่อนจะคล้องแขนพี่ๆทั้งสองเดินมาพร้อมกัน
“ตัวนี้ไซด์เอ็มมีรึเปล่าครับ” ผมหยิบเสื้อเชิ้ตขึ้นถามพนักงาน  พี่ก้องกับพี่เกตุไปดูเสื้อผ้าอีกมุมหนึ่งที่ผมไม่ค่อยชอบเท่าไหร่  โซนนั้นเป็นเสื้อผ้าแบบผู้ใหญ่เสียส่วนมาก 
“มีครับ”
“เอ๊ะ” ผมชะงักหันกลับไปมองตามเสียงพูดที่ไม่ได้มาจากพนักงานขาย 
“พี่เซ็น..ชิ” ผมเบะปากเมื่อเห็นว่าพี่เซ็นยืนอยู่ตรงหน้าพร้อมกับรอยยิ้มบอกคอนเซ็ปของตัวเองอย่างชัดเจน
“นี่ครับคุณ” พนักงานขายนำเสื้อเชิ้ตไซด์เอ็มมายื่นให้ผม  ผมรับมาแต่ก็ยังมองหน้าพี่เซ็นอยู่
“เซ็นคะ..” ผมหันไปมอง  ผู้หญิงสาวสวยหุ่นดีคนหนึ่งเดินมาและคล้องแขนพี่เซ็นไว้  ผมพอจะรู้จักเธอบ้าง  เธอชื่อเชียร์  เป็นลูกสาวไฮโซตระกูลหนึ่ง  เธอเป็นนางแบบชื่อดังและเป็นดีไซด์เนอร์อีกด้วย 
“คุยกับใครอยู่คะ” เธอยิ้มถามก่อนจะหันมามองที่ผม  ผมเหลือบตาหนีสายตาของเธอนิดหน่อย  โดยปกติแล้วถึงแม้ว่าผมจะรู้สึกมั่นใจในตัวเองพอสมควร  แต่รูปร่างหน้าตาของเธอและระดับการใช้แบรนด์ของเธอนั้นทำให้ผมรู้สึกด้อยลงไปถนัดตา
“น้องน่ะครับ นี่กัสครับ..ส่วนกัส นี่เชียร์” พี่เซ็นแนะนำ
“สวัสดีค่ะ” เธอยิ้มเล็กน้อย
“สวัสดีครับ” ผมยิ้มตอบให้เล็กน้อยเช่นเดียวกัน
“ไปดูเสื้อผ้าทางนู้นกันเถอะค่ะ เซ็นบอกว่าอยากจะดูเสื้อใส่สบายๆไม่ใช่เหรอ มุมผู้ใหญ่น่าจะเหมาะกว่านะคะ” เธอชี้มือไปอีกทาง
“เชียร์ไปก่อนเถอะครับ ขอผมคุยกับกัสแป๊บนึง” พี่เซ็นบอก
“โอเคค่ะ เดี๋ยวเชียร์ไปเลือกไว้ให้..เสร็จแล้วตามมานะคะ”
“ครับ” พี่เซ็นพยักหน้า
“ขอตัวก่อนนะคะ” พี่เชียร์หันมายิ้มให้ผมพร้อมกับผงกหัวให้ผมนิดหน่อย 
“ครับ” ผมยิ้มและก้มหัวให้เธอเล็กน้อยเป็นมารยาทตอบเช่นเดียวกัน 
“มาคนเดียวเหรอ” พี่เซ็นถาม
“เห็นว่ามีใครยืนอยู่ด้วยป่ะล่ะ” ผมย้อนกลับหน้ากวน  ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ที่ผมกล้ากวนและต่อปากต่อคำกับพี่เซ็นแบบนี้  มันมากขึ้นและมากขึ้นเรื่อยๆคล้ายกับไม่มีที่สิ้นสุด  และถึงแม้บางครั้งพี่เขาจะทำให้ผมรู้สึกเขินอายกับการกระทำที่พี่เขาแสดงออกมา  แต่ก็มีหลายคราเหมือนกันที่ผมอดไม่ได้ที่จะกวนพี่เขาตอบ  มันคงเป็นอย่างเดียวที่ทำให้ผมได้ใกล้ชิดกับพี่เซ็นและคงเป็นอย่างเดียวที่ผมสามารถทำกลบเกลื่อนความรู้สึกของผมไปได้
“หึ..” พี่เซ็นแสยะหัวเราะ
“พี่ก้องกับเกตุนิ” พี่เซ็นเหลือบไปเห็นพี่ก้องกับพี่เกตุที่เลือกเสื้อผ้าอยู่อีกฝั่งหนึ่ง  ผมยืนนิ่ง  พี่เซ็นหันกลับมามองผมอีกครั้ง
“ซื้อให้ไหม” พี่เซ็นเหลือบตาลงมองเสื้อที่อยู่ในมือของผม
“ไม่จำเป็น” ผมตอบเสียงชัด  พี่เซ็นเบะปาก
“พี่เป็นพี่นะ” พี่เซ็นพูด
“งั้นก็หัดทำตัวให้น่าเคารพหน่อยสิครับ กัสจะได้ไม่ทำตัวเสียมารยาทกับพี่อย่างนี้ไง” ผมกัดฟันพูดประชดพร้อมกับยิ้มกว้างให้อีกฝ่ายด้วย
“แล้วพี่บอกเมื่อไหร่ว่าพี่อยากให้กัสเคารพพี่น่ะ” พี่เซ็นพูดก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นกว่าเดิม
“พี่หมายถึงเรื่องอื่นต่างหากล่ะ” อีกฝ่ายพูดกระซิบ  ผมชะงัก  เหลือบไปมองพนักงานขายอย่างลุกลี้ลุกลน
“ไอ้พี่เซ็น” ผมทุบพี่เซ็นอย่างห้ามปรามก่อนจะก้าวถอยหลังออกมา
“ว้า..หูแดงเลย เข้าใจที่พี่พูดสินะ” พี่เซ็นเอื้อมมือมาจะจับหูผม  ผมรีบปัดมือพี่เซ็นออกพร้อมกับถอยหลังหลบในทันที  อีกฝ่ายยิ้มอย่างพอใจที่ทำให้ผมอยู่ไม่สุขแบบนี้ได้
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ” ผมกระซิบว่าเสียงเข้ม  พี่เซ็นกลอกสายตาไปมาอย่างต้องการกวนไม่หยุด
“จะ..กัส กัสจะฟ้องพี่คิว!” ผมว่าใส่  คนอื่นๆที่จะสามารถยกชื่อมาอ้างขู่ได้คงจะไม่เหมาะเท่าไหร่  จะพ่อของผมหรือแม่ของผมก็คงจะเข้าข้างพี่เซ็นกันทั้งนั้น  มีแค่คนไม่กี่คนเท่านั้นละครับที่จะต่อว่าพี่เซ็นอย่างปะฉะดะและสามารถทำให้พี่เซ็นสงบเสงี่ยมลงได้
“กลัวมากอ่ะ” พี่เซ็นนำมือล้วงกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างพร้อมกับเอนหน้าเข้ามาใกล้ผมอย่างต้องการทำท่าทีกวนบาทาไม่กระหยี่ต่อสิ่งใด
“เดี๋ยวก็รู้” ผมยังไม่ยอมลดละให้พี่เซ็นมาแกล้งฟรีๆ  ไม่รู้ล่ะครับ..ผมบอกว่าผมจะฟ้อง  ก็คือจะฟ้องจริงๆ
“นี่..” อยู่ๆพี่เซ็นก็เดินเข้ามาใกล้  ผมก้าวขาถอยหลังตามสัญชาตญาณอีกครั้ง
“อ..อะไรฮะ อย่าเข้ามาใกล้กัสนะ” ผมว่าปรามด้วยความระแวง  พี่เซ็นยังเดินตรงมาไม่หยุด  ใบหน้าเจ้าเล่ห์และสายตาที่น่าหมันไส้ของพี่เซ็นยิ่งทำให้ผมทำตัวไม่ถูก  ผมสะดุดอยู่กับที่เมื่อด้านหลังชนกับอะไรบางอย่างโดยที่ผมไม่สามารถเดินหนีได้อีกแล้ว
“...................” ผมได้แต่ยืนตัวแข็ง  ใจเต้นไม่อยู่กับเนื้อกับตัว  ไม่รู้ว่าตอนนี้จะมีใครสังเกตเห็นเราบ้างหรือเปล่า  หรือเพราะผมอาจจะตื่นเต้นไปเอง  ใช่แล้ว..ใครก็อยากให้คนที่ชอบมาแกล้งทั้งนั้น  แต่ไม่ใช่กับคนคนนี้ครับ..ไม่ใช่คนที่ชื่อ เซ็น คนนี้..เพราะเขาแกล้งโดยที่ไม่ได้คิดลึกอะไร  แกล้งเพราะสนุกที่ได้เห็นปฏิกิริยาบ้าบอจากอีกฝ่ายที่โดนแกล้งต่างหาก
“อ่าวเซ็น..มาได้ไง” ผมสะดุ้ง  พี่เซ็นแสยะยิ้มกว้างออกมาเหมือนกับต้องการบอกผมว่า “รอดตัวไปนะ” อย่างนั้น  ผมรีบผละออกจากพี่เซ็นและวิ่งเข้าไปเกาะแขนพี่ก้องไว้ในทันที
“ขับรถมาครับพี่ สวัสดีครับเกตุ สวัสดีครับพี่ชายภรรยา” พี่เซ็นพูดทีเล่นทีจริง  ผมไม่รู้ว่าพี่เซ็นต้องการจะพูดแกล้งแหย่ผมเล่นด้วยหรือเปล่า  เพราะพี่เขารู้ว่าผมไม่สามารถแสดงออกต่อหน้าพี่ก้องได้  คำพูดที่พี่เซ็นพูดอย่างนี้มักจะเอาไว้พูดเล่นแซวพี่เกตุเสมอที่ได้เจอ  แต่ครั้งนี้ระหว่างที่พูดพี่เซ็นกลับเหลือบมองมาที่ผมแทน
“หึ..” พี่ก้องเพียงหัวเราะในลำคอ
“คนไหนล่ะ” พี่ก้องหุบยิ้มลง  ผมชะงักตาค้างแต่ก็ต้องรักษาอาการตื่นของตัวเองไว้ น้ำเสียงของพี่ก้องเริ่มเปลี่ยนไป  พี่เซ็นหุบปากเข้าหากันก่อนจะลอยหน้าลอยตาอย่างไม่รู้สึกรู้สา
“เกตุจะยอมให้ผมมีภรรยาสองคนได้เหรอครับ” พี่เซ็นเปลี่ยนเรื่อง
“หึ..เซ็นมีภรรยาสองคนไม่ได้หรอก เพราะไม่มีใครอยากเป็นภรรยาที่หนึ่งของเซ็น..เจ้าชู้ขนาดนี้น่ะ” พี่เกตุย้อนพร้อมกับรอยยิ้ม
“คึ คึคึ..ฮ่าๆๆๆ” ผมแกล้งหัวเราะเสียงดัง  พี่เซ็นหน้าเหวอไปเล็กน้อย
“สมน้ำหน้า” ผมแลบลิ้นใส่
“มากับใครล่ะ” พี่ก้องถาม
“มากับ เอ่อ..กับ เพื่อนน่ะครับ” พี่เซ็นตอบตะกุกตะกัก  เหมือนกับไม่กล้าแนะนำสถานะของทั้งคู่อย่างนั้น
“เพื่อน คนที่เท่าไหร่ล่ะ” พี่ก้องถามเสียงเรียบอีก
“พี่ก็ว่าไป..ทหารเค้าพูดเล่นกันอย่างนี้ด้วยเหรอครับ” พี่เซ็นลูบหัวแก้เก้อ
“ก็มีบ้าง”
“คนนี้คงยังไม่เปลี่ยนอีกนานแหละครับ ค่อนข้างเข้ากันได้ดี..ทีเดียว” พี่เซ็นบอก  น้ำเสียงกับสีหน้าคล้ายจริงจัง  ผมใจแป้วในทันทีที่ได้ยิน  แต่ก็ต้องเก็บรักษาอาการของตัวเองไว้  ใช่..ผมต้องซ่อนมันให้มิดที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ก็ดี..บาปกรรมมันมีจริงนะเซ็น” พี่เกตุว่า
“ค้าบ แหม..เซ็นเป็นเพื่อนนะ ไม่ใช่ลูกศิษย์เกตุสักหน่อย” พี่เซ็นพูดแกมหัวเราะ
“กัส” อยู่ๆพี่เซ็นก็หันมาเรียกผม
“ไร” ผมตอบเสียงห้วนพร้อมกับเชิดหน้าไปอีกทาง
“พูดเพราะๆสิกัส ไปตอบพี่เค้าอย่างนั้นได้ไงครับ” พี่ก้องก้มหน้ามามองหน้าผมทันที
“ก็..กัส” ผมอ้ำอึ้งเพราะพี่ก้องเล่นมาดุผมต่อหน้าพี่เซ็น  แบบนี้น่าอายจะตายไป
“นั่นสิ น้องชายพี่น่ะ..พูดต่อปากต่อคำผมตลอด เลี้ยงให้เอาแต่ใจอย่างนี้ เป็นเด็กไม่น่ารักเลยนะครับพี่ก้อง” พี่เซ็นได้ทีจึงพูดใหญ่
“พี่ยุ่งอะไร กัสไม่ได้อยากมีพี่ชายอย่างพี่สักหน่อย” ผมเบะปากใส่พี่เซ็น
“กาส..” พี่ก้องทำเสียงยานคางอย่างห้ามปรามอีกครั้ง
“หึ..ไม่เป็นไรหรอกครับ” พี่เซ็นยิ้มเล็กน้อย
“ไปกินข้าวด้วยกันไหม” พี่เซ็นเปลี่ยนเรื่องหันมาถามผม
“ถามใครอ่ะ” ผมย้อน  แต่ก็พอจะรู้ว่าพี่เซ็นถามใครเพราะพี่เขาจ้องหน้าผมเขม็งอย่างนี้ 
“ถามเรานั่นแหละ” พี่เซ็นตอบ
“ไม่ครับ ไม่อยากไปเป็นก้างขวางคอความหื่นของใคร..ขอบคุณ” ผมตอบกลับพร้อมกับแสยะปากให้พี่เซ็นด้วย
“เราว่าจะซื้อเสื้อผ้าตรงนี้ ไปทานข้าวก็กลับแล้วล่ะ..ต้องรีบกลับบ้านน่ะ โทษทีนะ” พี่ก้องพูดอย่างประนีประนอมซะไม่มี
“ไม่เป็นไรครับ งั้นผมไปก่อนดีกว่า..เดี๋ยวเพื่อนจะรอ”
“เชิญ” พี่ก้องพยักหน้าให้
“หวัดดีครับพี่ หวัดดีเกตุ” พี่เซ็นยกมือไหว้พี่ก้องและลาพี่เกตุก่อนจะเดินไปหน้าตาเฉยไม่หันมาลาผมสักคำ
“หื่นกาม” ผมพูดไล่เสียงเบา


แปะ !!



“พี่ก้อง!” ผมขึ้นเสียงเพราะพี่ก้องนำมือมาตีหัวผมอย่างแรง
“ปากร้ายนะเราน่ะ”
“ก็พี่เซ็น..” ผมอ้าปากจะแก้ตัวบ้างแต่พี่ก้องกลับถลนตาใส่ซะงั้น  ผมต้องเลยหุบปากยอมจำนนแต่โดยดี..

= = = = = = = =

ณ  คอนโดของหมี..
หลังจากที่เราทานอาหารเสร็จเรียบร้อย  ผมขอให้พี่ก้องขับรถมาส่งผมที่คอนโดของพี่หมีเพราะผมยังไม่อยากกลับบ้าน  ระหว่างที่ทานอาหารทุกอย่างก็เป็นปกติดี  ผมทานอาหารกับพวกพี่ๆอย่างไม่ได้คิดเรื่องอื่น  แต่พอระหว่างทางที่ต้องมาคอนโดของพี่หมี  หัวสมองผมก็คิดไปต่างๆนาๆ  ด้วยความฟุ้งซ่านที่เกิดขึ้นจากพี่เซ็น  ผมกำลังรู้สึกแย่และห่อเหี่ยว  ที่จริงผมควรจะชินเสียทีที่เห็นพี่เซ็นเปลี่ยนคู่ควงเป็นว่าเล่นอย่างนั้น  มันก็ตั้งปีกว่าแล้วแต่ทำไมนะผมถึงได้รู้สึกรักพี่เขาปักใจขนาดนี้  ซึ่งครั้งนี้ผมกลับไม่รู้สึกเหมือนครั้งก่อน  พี่เซ็นเอ่ยปากว่า “เข้ากันได้ดี” มันมีความหมายที่ควรจะตีความและทำให้ผมคิดมากไป  ทั้งทั้งที่ผมก็รู้ว่าไม่มีสิทธิ์  แต่สิทธิ์ของคนแอบรักเขาข้างเดียวก็คือ..การตีความไปเอง  เครียดเอง  คิดมากเองนั่นไม่ใช่เรื่องที่ผิดแปลกอะไร  แต่คนที่แอบรักเขาข้างเดียวก็ต้องยอมรับด้วยเหมือนกันว่า  จะไม่มีใครมาง้อหรือรู้ได้เลยว่าเรากำลังเสียใจแค่ไหน  คุณต้องเผชิญกับความเศร้า  มันก็เหมือนกับจะต้องจมอยู่กับความเจ็บปวดอยู่ฝ่ายเดียวนั่นละครับ
“จะนั่งซึมไปถึงไหน พี่ไม่เอาใจแล้วนะ” พี่หมีพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบ  ผมหันกลับไปมองหน้าพี่หมีที่กำลังนั่งทำงานอยู่บนโต๊ะทำงานของพี่เขา  นอกจากที่พี่หมีทำงานอยู่ที่ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์แล้ว  พี่หมียังรับงานฟรีแลนซ์เกี่ยวกับการทำกราฟฟิกดีไซด์อีกด้วย  ถ้ามองเผินๆพี่หมีก็คงจะเป็นผู้ชายทำงานธรรมดาๆคนหนึ่ง  แต่ที่จริงแล้วตระกูลของพี่หมีเป็นถึงตระกูลผู้ดีเก่าเลยละครับ  ด้วยนิสัยและท่าทางของพี่หมีด้วยละมังที่คนทั่วไปอาจจะดูไม่ค่อยออก  คงจะคิดว่าพี่หมีเป็นนักเลงนักเรียนประมาณนั้น  ตั้งแต่พี่หมีเรียนจบเป็นถึงนักศึกษาเกียรตินิยมทางด้านกราฟฟิกดีไซด์  พี่หมีก็ไม่ยอมทำงานเป็นหลักแหล่ง  ผมเคยถามพี่หมีถึงสาเหตุนี้หลายครั้งแล้วว่าทำไม  แต่ก็ไม่เคยได้รับคำตอบอย่างจริงจังเลยสักครั้งเดียว  ผมเดาว่าพี่หมีคงอยากจะทำตัวขวางทางกับทางบ้านของพี่เขา  พี่น้องของพี่หมีอีกสามคนเป็นผู้ชายหมดเลย  พี่หมีเป็นเพียงคนเดียวในหมู่พี่น้องที่ปลีกตัวออกมาอยู่คอนโดและยังไม่ยอมทำงานเป็นที่เป็นทางเพื่อที่จะได้ประดับหน้าตาให้กับวงศ์ตระกูล
ผมเคยรู้มาคร่าวๆ  ว่าพี่ฟ้ากับพี่คิวเคยช่วยอะไรพี่หมีไว้สักอย่าง  ซึ่งพี่หมีรู้สึกซาบซึ้งในบุญคุณ  การที่พี่หมีมาทำงานที่ร้านนี้ผมไม่รู้ว่าที่จริงแล้วสาเหตุคืออะไร  แต่เหมือนมีความลับบางอย่างระหว่างพี่ฟ้า  พี่คิวและพี่หมี  ทุกครั้งที่พี่หมีมีปัญหากับทางพี่น้องในครอบครัว  คนที่ช่วยคือ..พี่ฟ้า เสมอ  แต่ถ้ารายละเอียดที่มากกว่านี้นั่นผมไม่เคยได้ถาม  เรียกว่า “ไม่กล้าถาม” และ “ไม่ควรถาม” คงจะเหมาะเสียกว่า
กิจการที่บ้านของพี่หมีก็มีชื่อเสียงในระดับหนึ่ง  คุณพ่อของพี่หมีเองก็เคยเป็นถึงผู้จัดการใหญ่ของธนาคารแห่งหนึ่งในประเทศไทย  เรียกได้ว่าพี่หมีก็มีเงินใช้สอยได้ตามสบายอย่างไม่ต้องคิดหนักอะไร  พี่หมีจึงไม่ค่อยรับงานฟรีแลนซ์เท่าไหร่ถ้าเงินไม่ดีพอพี่หมีก็จะไม่เลือกทำมันเลยให้เสียเวลา  ด้วยมีแต่คนในวงการด้านนี้เท่านั้นที่จะรู้ว่ามีบุคคลมีฝีมือคนนี้อยู่ร่วมโลกอยู่ด้วย  ทำให้นานๆครั้งงานจะเข้ามาทีหรือแม้กระทั่งพร้อมใจกันมาก็ตาม  พี่หมีก็จะเลือกทำเฉพาะธีมงานที่อยากทำและเงินดีเท่านั้นละครับ
“กัสไม่ได้ซึมสักหน่อย กัสนั่งเงียบอยู่ต่างหากล่ะ” ผมพูดต่อปากต่อคำเพราะไม่อยากให้พี่หมีจับอะไรในตัวผมได้  ก่อนจะเอนตัวนอนลงบนโซฟา
“งั้นเหรอ” พี่หมีพูดเท่านั้น  ในห้องก็เงียบลงอีกครั้ง
“...................” ผมนอนเงียบรอว่าพี่หมีจะพูดอะไรอีกไหม  จะไม่ง้อผมอย่างที่ปากบอกจริงๆหรือเปล่า  ผมเหลือบเงยหน้าขึ้นไปมองก็พบว่าพี่หมีกำลังจ้องมาที่ผมอยู่
“บ้า” ผมว่าเพราะพี่หมีดันยักคิ้วให้อย่างกับแกล้งทักทาย
“เป็นอะไรรึไง” พี่หมีถามเสียงเรียบแต่น้ำเสียงกลับแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์จนผมรู้สึกได้
“เป็นอะไรเมื่อไหร่ ชอบเดาเองมั่วๆตลอด” ผมบ่นลอยๆบ้าง
“งั้นก็เลิกนั่งซึมนอนซึมซังกะตายได้แล้วครับ พี่จะโทรเรียกแท็กซี่ให้มารับไปส่งที่บ้าน” พี่หมีพูด
“ไม่เอา กัสบอกพี่ก้องกับพี่เกตุแล้วว่ากัสจะนอนที่นี่” ผมลุกขึ้นนั่งทันที  พี่หมีถอนหายใจเล็กน้อยมองหน้าผมอย่างเอือมระอา
“ห้องพี่ ไม่ใช่โรงแรมนะ” พี่หมีปิดคอมพิวเตอร์  ลุกขึ้นพร้อมกับหยิบแก้วกาแฟของตัวเองติดมือมาด้วย 
“งั้นกัสจ่ายค่าน้ำค่าไฟให้เอาป่ะล่ะ” ผมย้อนประโยครูปแบบนี้ครั้งที่ล้านได้แล้วละมัง
“ประเด็นมันอยู่ตรงนั้นเมื่อไหร่ พูดไปได้เรื่อยเปื่อยเลยนะเราน่ะ” พี่หมีเดินนำเอาแก้วมาเคาะหัวผมเบาๆก่อนจะเดินตรงเข้าห้องครัวไป
“จะบอกได้รึยังว่าตกลงเป็นอะไร” พี่หมีเดินกลับออกมาตัวเปล่าแล้วทิ้งตัวนั่งลงข้างๆผม  ผมเงียบและก็ต้องหลบสายตาของพี่หมีไปอีกทาง
“เปล่าฮะ” ผมตอบเสียงเบา  ไม่อยากให้พี่หมีรู้เลยว่าตลอดเวลาผมกำลังนอนนึกเรื่องของพี่เซ็นอยู่ซ้ำๆ
“แน่เหรอ..งั้นคืนนี้พี่ก็ออกไปเที่ยวกับเพื่อนได้ใช่ไหม กัสก็เฝ้าห้องให้พี่แล้วกันนะครับ..พี่คงกลับมาสักตีหนึ่งตีสองแหละ” พี่หมีว่า
“ไม่เอา พี่หมีอ่ะ!” ผมโวยวายรีบเข้าไปกอดแขนพี่หมีไว้ในทันที  ผมรู้ว่าพี่หมีน่ะเป็นคนเจ้าชู้มากพอตัว  เห็นนิ่งๆอย่างนี้ละตัวดีเลยละครับ  แต่ก่อนที่ผมยังไม่ได้สนิทกับพี่หมีมากเท่าที่ควร  ผมก็พอจะรู้ว่าพี่หมี  พี่ออฟและพี่เซ็นชอบพากันออกไปสังสรรค์ยามราตรีกันบ่อยๆ  แต่พี่หมีจะไม่เหมือนพี่เซ็นอยู่อย่างหนึ่ง  พี่หมีจะไม่เคยควงใครไปไหนมาไหนหรือทำตัวที่สามารถเรียกว่ากิ๊กกั๊กเลยสักครั้ง  เมื่อไหร่ที่เห็นพี่หมีควงใครเป็นตัวเป็นตนแสดงว่าพี่เขากำลังคบหาดูใจและให้ความสำคัญกับคนคนนั้นอยู่อย่างจริงใจ  แต่ถ้าไม่..พี่เขาก็จะนอนกับคนนู้นคนนี้ไปเรื่อยโดยไม่เคยนำใครกลับมาที่คอนโด  บางครั้งถ้าพี่หมีออกไปกับเพื่อนๆของพี่เขาดึกๆดื่นๆและกลับมาที่คอนโดเกือบเช้าทีไร  ผมก็จะคาดเดาได้ทันทีว่าพี่หมีคงได้ไปนอนกับผู้หญิงหรือผู้ชายที่ไหนมาอีกแน่  หลายครั้งที่ผมแซวกัดไปบ้างแต่ก็ไร้คำพูดใดๆตอบกลับมา  มีแต่เพียงเสียงหัวเราะตามสไตล์ให้คิดเอาเองอย่างเคย..
“หึ..แล้วไง ก็บอกมาสิว่าเป็นอะไร” พี่หมีอมยิ้ม
“กัสเปล่า เปล่าจริงๆครับ” ผมเข้าไปกอดคลอเคลียพี่หมีไว้  พี่หมีหัวเราะในลำคอและไม่ได้ซักไซ้ถามอะไรอีก
“จะหกโมงแล้ว จะกินอะไรล่ะ..จะกินที่นี่ หรือจะออกไปกินข้างนอก” พี่หมีถามเปลี่ยนเรื่อง
“กินที่นี่..เราจะออกไปซื้ออาหารสดที่ซุปเปอร์ แล้วพี่หมีก็เป็นคนทำ” ผมพูด  นำคางไปเทินไว้บนไหล่ของพี่หมี  ผมน่ะทำงานอยู่ร้านอาหารก็จริง  แต่ผมไม่ค่อยได้ทำอาหารเองบ่อยนักหรอกนะครับ  อยู่ที่บ้านก็งอมืองอเท้าเรียกให้แม่บ้านทำให้อย่างเดียว  เลยทำอาหารไม่ค่อยเป็นสักเท่าไหร่หรืออาจจะไม่เป็นเลยก็ว่าได้
“หลังจากที่เรากินอาหารมื้อเย็นเสร็จ กัสก็จะอาบน้ำ..แล้วพี่หมีก็ไปอาบต่อ อาบเสร็จพี่หมีก็จะไม่ทำงานต่อ..เพราะเราจะนอนกินขนมแล้วดูหนังกัน ถ้าเราง่วง..เราก็เข้านอน” ผมสาธยายและยิ้มให้แกมบังคับ
“เอาแต่ใจจริงนะ” พี่หมีอมยิ้ม  ส่ายหัวว่า
“นะ..” ผมอ้อนอีก
“ตามใจสิครับ” พี่หมีตอบ

..................>>>><<<<...................

[patchylove]

  พี่หมีกับกัสนี่ยังไงกันนะ แล้วยังพี่เซ็นอีกอ่ะ

[bobby_bear]

ตามทันซะที  แต่พอจะเม้น ก็มีตอนใหม่มาต่อปุ๊บ อิอิ

ชอบกัสมากเลยอ่ะคับ ชอบมาตั้งแต่แรก
เพราะคนขี้อ้อน น่ารัก ชอบจัง แปลกใจว่าทำไมพี่คิวไม่ชอบกัส
หรือมันมากไป 555

เชียร์ให้กัสได้กับพี่หมี  เพราะนิยายส่วนมากตัวละครอย่างพี่หมีนี่แห้วแน่ ๆ
ยังไงก็ขอเอาใจช่วยหมีไปก่อนนะ

[indy❣zaka]

สะกดจิตเบบี้

กัสหมี     กัสหมี     กัสหมี     กัสหมี     กัสหมี     
กัสหมี     กัสหมี     กัสหมี     กัสหมี     กัสหมี     
 


ส่วนพี่เซ็น  ปล่อยให้พี่แกตามหาเนื้อคู่หนังคู่ของแก ต่อไปเรื่อยๆเต๊อะ   

[A-J.seiya*]

ชอบกัสสส
แต่ว่ายังไง พี่หมีก็ดูมาแรง พี่เซ็นก็ดูได้จังหวะ
แง๊ เลือกเชียร์ไม่ถูกเลย แม้ลึกๆจะอยากให้เป็นกัสเซ็นอ้ะ
เบบี้ ,, ตามใจเลยนะ ฮึกกกก
ยังไงก็จัดมาเลย ขอแค่ให้มันแฮปๆปี้ๆ หน่อยยยย
><

[nunamicky]

พี่หมีน่ารัก
กัสอ้อนแบบนี้ พี่หมีเค้ารักขึ้นมา
ต้องรับผิดชอบด้วยนะ

[น้ำแข็งใส]

กัสน่ารักเสมอ เซ็นต้องรู้แต่ไม่กล้า 

[white choc~]

รักอิพี่เซ็นมีแต่น้ำตาจะเช็ดหัวเข่า
กัสตัดใจอิพี่เซ็นไปเหอะนะ
หันมามองคนดีๆ ที่อยู่ใกล้ตัวอย่างพี่หมีเหอะ 

[nn~~NN]

พี่เซ็นน่ากลัวชะมัดเลย ไม่ไหวมั้งคะ 
กับพี่หมี ก็ไปอ้อนเค้าซะขนาดนั้น ให้ความหวัง แต่ไม่รัก...
น้องกัสเองใจร้ายไม่เบาแหละ

[Tiamo_jamsai]

 :-[พี่หมีน่ารักอะ.แต่พี่เซ็นน่าหมั่นไส้นิด

[sukie_moo]

บทบาทอย่างนี้ มันพระรองชัดๆอ่ะพี่หมี

[Cacao]

ขอเป็นบุคคลฮาร์ดคอร์สวนทางกับชาวบ้านโดยการยุให้หมีปลีกตัวและคุยกับใครสักคนจริงๆอ่ะ !
อ่านตอนหมีของกัสเป็นแฟนแล้วมันจี๊ดดดดดดด 555 แบบนี้แถวบ้านเรียกว่าสับสนและกั๊ก
คือจริงๆถ้าจะไม่ชอบก็บอกไปว่าเป็นพี่ชายเล๊ยยยย เป็นพี่ชายก็ยังปรึกษาไ้ด้เหมือนเดิมนะ
แ่ค่ระบุสถานะไปเลย ทำแบบนี้แอบสงสารหมี ทั้งๆที่วันนี้นอยด์มาก็มาคลุกอยู่กับหมี
แล้วก็ไม่ยอมบอกอีก สงสารหมี T______T อินท์ไปไหม ฮ่าๆๆ ยังไงก็ขอให้ชัดเจนในความรู้สึกไวๆนะน้องกัส
สงสารคนที่เค้ารออยู่บ้าง และเค้าก็รู้ทั้งรู้ว่าเราคิดยังไง เดี๋ยวหมั่นไส้กัสมากๆจะเป็นคนจีบหมีเองแล้ว 5555555

[bytoey]

 

[armmyrine]

เลือกไม่ถูกก็สามคนไปเล๊ยยยยยยย.   จะได้ไม่มีคนเสียใจ. โอเคนะ  หุหุ

[Namiirin]

กัสจังน่ารัก รักกัสจัง 

[mild-dy]

รอจ้า

[tune]

อ่านจบหนึ่งหน้า... แอบคิดว่าพี่ฟ้าไม่ใช่พระเอกล่ะ
 พี่ฟ้าอาจจะคู่กับคนที่เถียงกันนั่น ฮ่าๆ


เดี๋ยวจบมาเม้นอีกรอบค่ะ ไปอ่านก่อนนะคะ ฟิ้วววว 

[StillLoveThem]

...พี่เซ็นนี่หยอดเฉยๆๆ หรือว่าคิดด้วยหว่า แต่คงหยอดแหละเห็นกับเค๊ก ก็หยอด หยอดไปทั้งให้ชาวบ้านเค้าหวั่นไหว
...พี่หมี นี่คงเป็นผู้ชายประเภท..ดีเกินไป..หรือเปล่า กัสเลยไม่มีใจให้ เพราะ..ไม่ว่าหญิงหรือชาย มันชอบ..คนเลว

[must]

หายหน้าไปพักนึง โผล่มาอีกที น้องกัสดำเนินไปได้ตั้ง 2 ตอนแล้ว
พอมาอ่าน Lovers 3 ได้เห็นถึงมุมมองของกัสบ้าง รู้สึกว่ากัสมันน่ารักดีนะ
รักคนที่เค้าไม่ได้รักเรา และไม่ได้รักคนที่เค้ารักเรา เป็นอะไรที่น่าปวดหัวพิกล
จะผิดหรือเปล่า ถ้าจะบอกว่าแอบเทใจให้พี่หมีผู้น่ารักและแสนอบอุ่นไปเสียแล้ว
อันที่จริงๆ แอบลุ้นๆ พี่หมีกับน้องกัสมาตั้งแต่ Lover 2 แล้วนะเออ คึคึ

สารบัญ ~ Limited Lovers I, II & III ~

[winndy]

ตังแต่ต้นเรื่องเลยที่ปูทางเรื่องของกัสไว้
ก็รู้สึกสนใจมากนะ เพราะมันดูไม่ออก เดาไม่ถูกว่า
ความรักของกัสจะออกมายังไง
ตอนแรกเชียร์กัส-เซ็น จริง ๆ น่าลุ้นมาก แต่เนื้อเรื่องมัน
ไม่ชวนให้จิ้นว่าจะเป็นไปได้ พอกัสสนิทกันหมี ตอนแรกก็ยัง
ไม่คิดว่าหมีจะชอบนะ เฮ้ยแต่พออ่านช่วยหลังที่เริ่มมีคนล้อ
ก็...เอ๋ กัส-หมีเหรอ เราก็เริ่มดูว่าจะยังไง แต่เนื้อเรื่องมันไม่ค่อยมี
รายละเอียดไง พอได้อ่านตอนเต็ม ๆ ของกัส ตอนนี้ก็ยังสับสนนะ
สับสนเหมือนกัสเลย