หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[faratellll]

เจ๊นะอยากเชียร์พี่หมีใจจะขาด แต่แบบต้องเข้าใจนิดนึง "คนดีเป็นได้แค่พระรอง"
เพราะเจ๊แม่งชอบ เลว เจ้าชู้แบบเซ็นต์. กร๊ากกกก    เหมาะกะกัสดี

P.S. กัสก็อ้อนเค้าแบบนี้แหละ เหมือนให้ความหวังเลย

[Monkey D lufy]

ไม่รู้ว่าต่อไปจะเป็นอย่างไร

แต่ขอให้กัสอยู่กับคนที่จะทำให้กัสมีความสุขแล้วกันนะ

[เบบี้]

~3~

วันจันทร์ ณ ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“New York Cheesecake กับ Cappuccino Vienna ครับ” ผมยิ้มกว้างพร้อมกับเสิร์ฟอาหารให้ลูกค้าขาประจำที่นั่งเตรียมพร้อมทานเต็มทีแล้ว
“Thank you” เขายิ้มและตอบให้อย่างต้องการหยอกล้อผมตามเคย
“Welcome~” ผมก้มหัวให้อย่างเป็นมารยาทก่อนจะเดินออกมา
“วันนี้พี่กัสร่าเริงผิดปกติจังเลยนะครับ” เค้กพูดขึ้น  ผมชะงักและฉุกคิดกับสิ่งที่เค้กพูด
“ร่าเริงขนาดนี้ เข้าไปช่วยงานในครัวดีไหมครับ” เค้กอมยิ้มให้
“โหย..เค้กอ่ะ” ผมโวยในทันที  วันนี้เป็นเวรงานของพี่คิวกับผู้ช่วยเชฟคนใหม่  เขาชื่อไจ๋  อายุรุ่นราวคราวเดียวกับพี่หมี  พวกผมจึงต้องเรียกเขาว่า “พี่ไจ๋” ให้เกียรติตามมารยาทความเป็นไทย
“สงสารพี่ไจ๋เนอะ” ผมกระซิบบอกเค้ก
“หึ ครับ” เค้กหัวเราะเล็กน้อยเหมือนกับชินสถานการณ์นี้แล้วอย่างนั้น  อีกทั้งมือไม้ของเค้กก็ยังไม่ยอมหยุดทำงานอีกด้วย


กริ๊ง~


ผมกับเค้กสะดุ้งทันทีเมื่อได้ยินเสียงกริ๊งที่กดเรียกจากคนภายในห้องครัว  เรามองหน้ากันตาโต
“ค..เค้กไปสิ” ผมพูดตะกุกตะกักอย่างนึกกลัวว่าพี่คิว  ว่าพี่เขาอาจจะมีญาณได้ยินเสียงที่พวกผมกำลังนินทาพี่เขาก็เป็นได้
“ทำไมต้องเค้กอ่ะ” เค้กเบะปากหน้าเสีย
“เค้กแหละ ถึงพี่คิวจะโมโหขนาดไหน..พี่คิวก็คงฆ่าเค้กไม่ลงหรอก โอเคนะ พี่ไปกวาดลานหลังร้านก่อน” ผมตบไหล่เค้กสองสามทีก่อนจะรีบวิ่งหนีหน้าที่ออกมา  ผมไม่รู้ว่าพี่คิวเรียกเข้าไปให้ทำอะไร  แต่ตอนนี้ผมไม่เข้าไปจะดีกว่าเพราะเห็นพี่คิวอารมณ์ไม่ดีมาตั้งแต่เช้าแล้วนะครับ
ระหว่างที่ผมกำลังกวาดลานหลังร้านอยู่ก็ได้ยินเสียงรถยนต์ขับเข้ามา  พอผมเห็นว่าเป็นรถยนต์ของพี่เซ็น  ผมก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เดินไปเก็บดอกไม้ที่ตกอยู่บนพื้นหญ้าแทน  ผมเดินออกมาไกลอีกนิดและไกลอีกเรื่อยๆ  เพื่อที่จะได้ไม่ต้องหันไปทักพี่เขาน่ะครับ  ให้อารมณ์ประมาณว่า..ขี้เกียจปั้นหน้าให้มากความ
“ดูออกง่ายไปหน่อยนะ ว่าจงใจจะไม่ทักกันน่ะ” ผมชะงักหันกลับไปมองพี่เซ็นที่ยืนทำหน้าทะเล้นอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
“ก็รู้นี่ครับ แต่ก็ยังเสนอหน้าอีกเนอะ” ผมยิ้มทำหน้าพยักพเยิดใส่  พี่เซ็นหุบยิ้มลงทันที
“ปากดีจังเลยนะ” พี่เขาเปลี่ยนสีหน้าเป็นแสยะยิ้มอีกครั้ง  ทำให้ผมชักเริ่มหวั่นขึ้นมา  ผมหันหน้าหนีก่อนจะเก็บดอกไม้ต่อ
“.................” ความเงียบเริ่มครอบงำและผมยังทราบว่าพี่เซ็นยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ได้ไปไหน  ทำให้ผมต้องหันกลับไปมองพี่เขาอีกครั้ง
“พี่เซ็นมีอะไรครับ” ผมถามด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงจัง  ด้วยไม่อยากเปิดศึกอีก
“ตอนเข้ามาใหม่ๆก็ออกจะน่ารักแท้ๆ” พี่เซ็นอมยิ้มเจ้าเล่ห์
“นั่นมันใช่คำตอบที่กัสถามไหม” ผมว่าอย่างเหนื่อยใจ
“คิดว่าใช่รึเปล่าล่ะ” พี่เซ็นหัวเราะ
“พี่เซ็น! เห็นกัสว่างรึไงครับ กวนประสาทกันอยู่ได้” ผมบ่นทำท่าจะเดินหนี
“นี่” พี่เซ็นเรียก  อยู่ๆก็จับแขนผมดึงเข้าไปหาตัวเอง  ผมเซไปตามแรงเพราะพี่เซ็นออกแรงดึงแรงมากพอสมควร 
“ใบไม้ติดผมน่ะ” พี่เขาพูดเสียงนุ่ม  ทำให้หัวใจของผมแทบตกลงไปที่ตาตุ่ม  ผมใจเต้นแรงและได้แต่ยืนนิ่ง  ไม่ทราบว่าตอนนี้หน้าของผมแดงหรือเปล่า  รู้เพียงว่าตัวเองรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งตัว  พี่เซ็นเอื้อมมือหยิบอะไรสักอย่างออกจากผมของผมก่อนจะทิ้งมันลง  ผมเห็นว่าเป็นใบไม้ใบเล็กๆเท่านั้น  ผมจึงพยายามที่จะดึงแขนของผมออกเมื่อพี่เซ็นหยิบใบไม้ออกให้เสร็จแล้ว  แต่พี่เซ็นกลับจับแขนผมไว้แน่นกว่าเดิม
“ปล่อยสิฮะ” ผมพูดทั้งทั้งที่ก้มหน้าอยู่  ผมไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองหน้าพี่เซ็นเพราะรู้สึกว่าเราสองคนยืนใกล้กันมากเกินไป  พี่เซ็นไม่ตอบอะไรกลับมา  แต่กลับเดินเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นกว่าเก่า
“พี่เซ็น” ผมขึ้นเสียงเล็กน้อย  เงยหน้าขึ้นมองเพราะรู้สึกว่าท่าไม่ดีแล้ว  ถ้ามากกว่านี้ผมเองก็จะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้  แต่พอเงยหน้าขึ้นเพียงเท่านั้นก็ยิ่งทำให้หัวใจผมว้าวุ่นไปหมด  พี่เซ็นจ้องผมไม่วางตา  ผมรู้ว่าพี่เขาต้องการแกล้งผมแต่ผมกลับขัดขืนไม่ได้เด็ดขาดอย่างที่คิด  ผมผลักตัวพี่เซ็นเบาๆกลายเป็นว่าพี่เซ็นรวบมือผมไปไว้ทั้งสองมือ
“ทำตัวให้มันน่ารักๆหน่อยสิ” อีกฝ่ายพูดแทบกระซิบ  ผมชะงัก  อยู่ๆพี่เซ็นก็ก้มหน้าลงมาใกล้ทำให้ผมต้องก้มหน้าหนีพี่เขา  ใจผมเต้นแรงมากขึ้น..มากขึ้น  ผมไม่รู้ว่าพี่เซ็นจะได้ยินมันรึเปล่า  ตอนนี้แม้กระทั่งหายใจก็แทบจะไม่กล้า  และผมก็ต้องสะดุ้งเมื่อรับรู้ได้ว่าจมูกของพี่เซ็นชนเข้ากับแก้มของผม  พี่เซ็นค้างไว้อย่างนั้นอยู่ครู่หนึ่ง  ผมหลับตาลงในทันที  รู้สึกเหมือนตัวเองตัวสั่นกว่าเดิมเมื่อรับรู้ได้ว่าพี่เขากดปากลงที่แก้มของผม  ปากของพี่เซ็นกับแก้มของผม  นั่นล่ะ..ผมกำลังเรียกสติของตัวเองว่าสิ่งที่พี่เซ็นทำอยู่นี้ไม่ใช่ความจริง  ใช่..ผมฝันอยู่แน่ๆ
“หึ..” ผมหลุดจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะจากอีกฝ่าย  ผมยังคงยืนก้มหน้านิ่งเพราะไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองหน้าพี่เซ็น  ผมไม่รู้ว่าตอนนี้สีหน้าของผมเป็นอย่างไรและผมควรจะทำสีหน้ายังไงไม่ให้พี่เซ็นแกล้งหยอกผมไปมากกว่านี้
“ขอถอนคำพูด..ตอนนี้อาจจะน่ารักกว่า” อีกฝ่ายกระซิบบอก  ผมเม้มปากเข้าหากัน  ทั้งเขินทั้งอายไปหมด
“ไปนะครับ” พี่เซ็นพูดบอกแล้วเดินไปซะเฉย  แต่ก็ดีแล้วที่พี่เขาเดินจากไปแบบนี้  ผมเองก็ไม่รู้จะทำตัวยังไงถ้าพี่เซ็นยังคงยืนอยู่ตรงหน้าแบบนี้  ผมยืนนิ่งแช่แข็งอยู่นานมาก  กว่าจะนับหนึ่งถึงร้อยว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้เป็นความจริงและสามารถเรียกสติของตัวเองให้กลับมาได้ก็นานพอสมควร 
เฮ้อ..ให้ตายเถอะ  ไอ้พี่เซ็นบ้า !!

= = = = = = = =

“นั่งยิ้มน้อยยิ่งใหญ่อะไรอยู่ได้..มีอะไรดีๆเกิดขึ้นรึไง” ผมสะดุ้งเหลือบไปมองพี่หมี  พี่หมีอมยิ้มให้เล็กน้อย  ผมรีบหลบตาในทันที
“กัส กัสยิ้มเหรอ” ผมจับหน้าตัวเอง
“หึ..ถ้ายิ้มแล้วมีกลิ่นได้เหมือนตด ป่านนี้รถคงเหม็นไปหมดแล้วละครับ” พี่หมีว่า
“พี่หมีอ่ะ” ผมชักสีหน้าใส่  ตอนนี้อยู่ระหว่างทางที่พี่หมีอาสาไปส่งผมที่บ้านให้หลังเลิกงานนะครับ
“เปล่าฮะ” ผมตอบถึงคำถามก่อนหน้า
“งั้นเหรอ” พี่หมีตอบเสียงเรียบ
“เปล่าจริงๆ” ผมย้ำเสียงเพราะพี่หมีทำเสียงเหมือนไม่เชื่ออย่างนั้น
“พี่ว่าอะไรรึยังล่ะ” พี่หมีตอบกลับ
“.....................” อยู่ๆพี่หมีก็เงียบไป  ทำให้ผมรู้สึกไม่ดีขึ้นมา  ผมไม่รู้ตัวเลยว่าผมยิ้มบ่อยขนาดนั้นจนทำให้พี่หมีสังเกตเห็นได้  วันนี้ผมแทบจะนึกเรื่องของพี่เซ็นทั้งวันก็ว่าได้  ผมกำลังจะเป็นบ้าเป็นบอ  จิตใจแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยทั้งวัน  ให้ตายเถอะครับ..ที่จริงผมก็พยายามเรียกสติตัวเองว่าไม่ควรหลงกับความสุขจอมปลอมนี่เลย  แต่ก็นะ..แต่ก็เท่านั้น  ผมปฏิเสธไม่ได้ว่าผมรู้สึกดีที่ถูกพี่เซ็นทำแบบนี้จริงๆ
“พี่หมี เงียบทำไมครับ” ผมเอื้อมมือไปจิ้มแก้มพี่หมีเบาๆ  พี่หมีหันมายิ้มให้
“เปล่าครับ”
“พี่หมีจะทำหน้าเข้มทำไม นี่อยู่นอกร้านแล้วนะ..ทำหน้าโหดอยู่ได้” ผมแกล้งแซว  ซึ่งปกติแล้วพี่หมีก็เป็นคนเงียบและหน้านิ่งเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว  การที่พี่หมีไม่ค่อยยิ้มไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรแต่เพียงผมไม่ชอบให้พี่หมีทำหน้านิ่งเฉยบ่อยครั้งก็เท่านั้น
“จะให้พี่มานั่งยิ้มอย่างกับคนบ้าเหมือนกัสน่ะ พี่ทำไม่ได้หรอกนะครับ..พี่ไม่ได้มีเรื่องทำให้มีความสุขได้ขนาดนั้นนี่” พี่หมีตอบกลับ  ทำให้ผมต้องหุบปากเงียบ  พี่เขาพูดเหมือนกับรู้อย่างนั้นว่าสิ่งที่ทำให้ผมมีความสุขในตอนนี้คืออะไร
“อืม..พี่หมีกินข้าวเย็นที่บ้านกัสนะ” ผมเปลี่ยนเรื่อง
“ไม่เอา พี่จะกลับไปกินที่คอนโด”
“ไม่เอา..กินกับกัสนะครับ ป่านนี้ป๊ากับแม่คงกินไปแล้วอ่ะ กัสไม่ชอบกินคนเดียว” ผมทำเสียงอ้อนใส่
“อย่ามาทำเสียงงอแงได้ไหม” พี่หมีพูดปนหัวเราะ
“ได้ฮะ แต่พี่หมีก็รับปากมาก่อนสิว่าจะกินข้าวกับกัสอ่ะ” ผมพูดอย่างไม่ยอม
“เฮ้อ..ครับๆ” พี่หมีตอบส่งๆ
“หึหึ” ผมยิ้มกว้างให้แต่พี่หมีที่ไม่ได้หันกลับมามอง  ระหว่างทางพี่หมีค่อนข้างเงียบ  ผมชวนคุยอะไรพี่หมีเพียงแค่ตอบอย่างส่งๆเหมือนให้ผ่านไปทีเท่านั้น  ผมเริ่มรับรู้ได้ถึงกลิ่นผิดปกติ  แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรพี่หมีถึงเป็นอย่างนี้  ผมจึงเลือกที่จะไม่ถามออกไปดีกว่า  เมื่อกลับมาถึงบ้าน  พ่อกับแม่ผมขึ้นห้องนอนเรียบร้อยแล้ว  พี่ก้องยังไม่กลับบ้าน  ส่วนพี่เกตุทำงานอยู่ที่ห้องของเธอ  ผมให้แม่บ้านจัดแจงนำอาหารเย็นที่แบ่งไว้สำหรับผมนำมาเสิร์ฟให้เราสองคน 
“พี่หมีจะเอาอะไรเพิ่มไหมฮะ เดี๋ยวกัสบอกแม่บ้านทำเพิ่มให้” ผมถาม  พี่หมีที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารเรียบร้อยส่ายหัวแทนคำตอบ
“โค้กไหมครับ” ผมถามอีก
“ก็ดีครับ” พี่หมีพยักหน้า   ผมเดินไปหยิบโค้กที่อยู่ในตู้เย็นในครัวมารินให้พี่หมี  ก่อนจะเดินมานั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม 
“เชิญฮะไม่ต้องเกรงใจ” ผมยิ้มกว้าง  ผายมือประกอบด้วย
“หึ..กล้าพูดนะ” พี่หมีอมยิ้มอย่างประชด
“รู้ไหมว่าวันนี้พี่เซ็นมาทำไม” อยู่ๆพี่หมีก็ถามขึ้น  ผมชะงักเล็กน้อยแต่ก็ต้องทำเป็นตักอาหารขึ้นทานอย่างปกติ
“ไม่รู้ครับ”
“เหรอ..พี่มีเรื่องจะคุยกับพี่แกสักหน่อย แต่ไม่ทันได้คุย ก็กลับไปซะก่อน” พี่หมีพูดเสียงเรียบ  จ้องหน้าผม  เป็นสายตาปกติธรรมดาแต่ผมกลับไม่สามารถสบตาได้อย่างสนิทใจ
“เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่เซ็นก็มาทำงานอยู่ดี พี่หมีก็คุยสิฮะ”
“ว่าแต่..พี่หมีมีเรื่องอะไรจะคุยกับพี่เซ็นเหรอ” ผมถาม
“ทั่วไป” พี่หมีตอบสั้นๆ
“ก็แค่เรื่องทั่วไป ทำไมต้องทำหน้าจริงจังขนาดนั้นด้วย” ผมบ่น
“เรื่องทั่วไปของผู้ชายน่ะ มักเป็นเรื่องสำคัญ” พี่หมียิ้มยักคิ้วให้อย่างต้องการกวนผม
“ชิ..แล้วกัสไม่ใช่ผู้ชายตรงไหน” ผมเบะปากใส่  พี่หมีไม่ตอบอะไรเอาแต่ยิ้มอย่างเดียว  เราทานอาหารต่อจนอิ่ม  ผมพาพี่หมีไปเดินเล่นย่อยอาหารรอบๆสวนของบ้านก่อนจะเดินไปส่งพี่หมีที่รถ  เราร่ำลากันก่อนที่พี่หมีจะขับรถกลับไป..

= = = = = = = =

โรงเรียนสอนภาษา Edu-Centre..
“พวกแกจะไปไหนต่อ” ผมหันไปถามเพื่อนของผมทั้งสองคนหลังจากที่เลิกเรียนพิเศษวิชาภาษาฝรั่งเศสเรียบร้อยแล้ว
“จะไปดูหนัง ไปด้วยกันเปล่า” ปุยตอบ  ปุยเป็นเพื่อนที่ผมได้รู้จักในมหาวิทยาลัยในเอกเดียวกัน  เธอเป็นคนที่นิสัยดี  ตรงไปตรงมามากทีเดียว
“ทำไมไม่ชวนตั้งแต่แรก นี่วางแผนกันมาก่อนแล้วใช่ไหม” ผมถามอย่างน้อยใจ  หน้าเริ่มงอหดลงเรื่อยๆ  มองตาขวางใส่เพื่อนสนิททั้งสองคน
“ก็เห็นไม่ค่อยว่าง เลยไม่ได้ชวนสักที” กุมภ์พูดหน้านิ่งเช่นเคย  กุมภ์เป็นเพื่อนชายอีกคนที่ผมรู้จักในมหาวิทยาลัยในเอกเดียวกันเช่นเดียวกับปุย  กุมภ์เป็นคนที่ค่อนข้างนิ่งเงียบ  พูดไม่ค่อยเก่งแต่เป็นคนอัธยาศัยดีและเป็นคนที่เรียนเก่งมาก  ผมพึ่งพาเขาหลายครั้งทีเดียว  เราสามคนเพิ่งมาสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆก็ตอนขึ้นปี2  นิสัยใจคอถึงจะแตกต่างแต่ก็เข้ากันได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อ  คงเพราะความต่างที่มีให้กันละมังครับ  อะไรๆถึงเติมเต็มให้กันได้  เมื่อเรารู้ว่าต่างฝ่ายต่างขาดกันไม่ได้  วิชาโทเราจึงเลือกลงวิชาภาษาฝรั่งเศสเหมือนกัน  คล้ายกับคิดว่าจะไม่ตายจากกันอย่างนั้นแน่ะ..
“จะงอน” ผมเบะปาก  ผมเป็นคนที่ขี้น้อยใจง่ายมาก  บ้างครั้งก็ง่ายมากเกินไปจนไม่เข้าใจตัวเอง
“น่ะ!” ปุยกระแทกเสียงเหมือนจะง้อแต่ก็ไม่ง้อ
“จะงอน!” ผมกระแทกเสียงอีกครั้งอย่างงอแง  ในกลุ่มเราสามคน  ผมคงเป็นคนที่เอาแต่ใจมากที่สุดแล้วละครับ
“เออ ก็ชวนแล้วนี่ไง” กุมภ์พูดอย่างตัดรำคาญ
“ตกลงจะไปไหมล่ะ เลี้ยงข้าวด้วยนะ” ปุยยิ้มกว้างเช่นทุกทีที่ต้องการทานของฟรี  หลายครั้งที่ผมเป็นคนออกตัวว่าจะจ่ายเงินเลี้ยงเพื่อนๆเองเมื่อไหร่ที่ผมมีเงินมากพอหรือมีโอกาส  เพราะฐานะทางบ้านของกุมภ์เพียงแค่พออยู่พอกินเท่านั้น  ไม่ได้ร่ำรวยอะไร  ส่วนปุยฐานะทางบ้านอาจจะมีเงินให้ใช้สอยได้ไม่ขาดมือ  แต่ผมไม่อยากให้กุมภ์รู้สึกด้อยหรือน้อยใจเมื่อไหร่ที่ผมต้องการทานอาหารราคาแพง  กุมภ์คงลำบากใจที่จะไปทานกับพวกเราบ่อยครั้ง  เหมือนกับปฏิเสธผมไม่ได้ประมาณนั้น  ซึ่งผมเป็นคนชอบทานอาหารราคาแพงและได้รับการบริการที่ดี  เพราะผมค่อนข้างรักความสบาย  ดังนั้นผมจึงเอ่ยปากขอเลี้ยงทั้งสองคนอยู่หลายครั้งโดยอ้างเหตุผลของผม  ถึงแม้ว่ากุมภ์จะเกรงใจจึงขอช่วยแชร์ค่าอาหาร  ผมจะรับบ้างไม่รับบ้างเพื่อรักษาน้ำใจเพื่อนไว้ก็เท่านั้น  ปุยเองก็รู้ถึงความรู้สึกนี้ของผมดีว่าผมคิดยังไง  หลายครั้งปุยก็จะทำตัวเข้าขากับผม  ส่วนกุมภ์จะปล่อยเลยตามเลยทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นสิ่งที่ผมรู้สึก
“ก็ได้” ผมตอบส่งๆ
“ต้นเดือนอยู่สินะ” กุมภ์ยิ้มน้อยๆ
“แหม เพื่อนกุมภ์ก็ว่าไป เดือนนี้ยังไม่ได้ใช้บัตรเครดิตเลยนะ..เก่งป่ะล่ะ” ผมยักคิ้ว  การหักห้ามใจไม่ให้ใช้บัตรเครดิตก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ทำใจยากสำหรับผมมากทีเดียว
“จ้ะ เก่งมาก” กุมภ์กับปุยประสานเสียง
“ไปกัน..กินไรดีอ่ะ” ผมลุกขึ้น  ต่างฝ่ายต่างหยิบสัมภาระของตนเองติดตัวเดินออกมาด้วย  โดยเดินทางกันโดยรถยนต์ของปุย  ปุยจะนำรถยนต์มามหาวิทยาลัยทุกวัน  กุมภ์ขึ้นรถเมล์หลายต่อเพราะบ้านไกล  ส่วนผมคนรถที่บ้านมาส่ง  บางครั้งก็จะติดรถมากับพ่อ  แม่หรือพวกพี่ๆน่ะครับ  พ่อไม่อนุญาตให้ผมขับรถมามหาวิทยาลัยเองเพราะกลัวว่าผมจะออกนอกลู่นอกทาง..ท่านอ้างว่าอย่างนั้น  แต่ผมคิดว่าท่านโกหกเพราะเหตุผลมันไม่สนับสนุนอะไรสักอย่าง
“อะไรก็ได้ แพงๆ” ปุยตอบทีเล่นทีจริง  กุมภ์อมยิ้ม
“เดี๋ยวเราช่วยออก” กุมภ์พูดประโยคประจำ
“ไม่ต้องหรอก เกรงใจทำไม..ไอ้คนข้างหน้าไม่เห็นมันจะเกรงใจ” ผมพูดประชดไปถึงปุยที่เดินนำหน้าเราอยู่  ปุยหัวเราะตอบเอิ้กอ้ากอย่างไม่รู้สึกรู้สา
“มื้อนี้ห้ามเกินสองพันนะไอ้ปุย เดี๋ยวเงินไม่ถึงสิ้นเดือน..พี่ก้องบ่นอีก” ผมบ่น  บ่นไปอย่างนั้น  เพราะสุดท้ายแล้วก็ใช้เงินไม่เคยชนเดือนเลยสักครั้ง
“หึ..พูดถึงพี่ก้อง เฮ้อ..พี่ก้องน่ารักอ่ะ พ่อของลูกช้าน” ปุยเพ้อฝันในทันที  ปุยมักจะทำตัวเพ้อฝันถึงพี่ชายของผมตลอดเวลาที่ผมพูดถึงพี่ก้อง  ผมไม่รู้ว่าอะไรในตัวพี่ก้องถึงไปโดนใจปุยนักหนา  ทั้งทั้งที่ปกติปุยเป็นคนชอบคนยากมาก
“เฮ้อ!” ผมกับกุมภ์ถอนหายใจพร้อมกันจนทำให้ปุยหันหน้ากลับมาค้อนใส่  เราหัวเราะให้กันหลังจากนั้น  ระหว่างทางที่ต้องเดินไปที่รถของปุย  ผมกดโทรศัพท์โทรหาพี่หมีเพราะจะถามว่าทานอาหารกลางวันหรือยัง  วันนี้พี่หมีก็มีเวรงานประจำที่ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์เช่นเคย  การโทรหากันบ่อยๆมันเป็นนิสัยที่เคยชินของเราสองคนที่มักจะโทรถามสารทุกข์สุขดิบของกันและกันไปแล้ว  ผมโทรไปหลายสายทีเดียวแต่พี่หมีก็ไม่รับสายเลย..
“พี่หมีไม่รับโทรศัพท์เหรอ” ปุยถาม  หลังจากที่เราทานอาหารมาได้สักพัก  ผมก็กดโทรศัพท์หาพี่หมีอีกครั้ง  ครั้งนี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้  แต่นี่มันผิดนิสัย  เพราะถ้าปกติแล้วถ้าพี่หมีเห็นสายไม่ได้รับจากผมพี่หมีจะโทรกลับมาทันที  และนี่มันก็เป็นเวลาพักเที่ยงแล้วด้วย  หรืออาจจะมีเรื่องที่ร้านเกิดขึ้นไม่ทราบ  ผมอดเป็นห่วงไม่ได้
“อืม แปลก” ผมขมวดคิ้ว
“แปลก” ปุยย้ำคำพูดผม  ผมเงยหน้ามองปุยอย่างสงสัยว่ามันจะพูดซ้ำผมทำไม
“แกอ่ะแปลก โทรจิกอย่างกับแฟน..ตกลงยังไง คบกันแล้วเหรอ” ปุยถาม  คิ้วขมวกผูกเป็นโบไม่ต่างจากผม
“บ้า!” ผมกระแทกเสียง
“หึหึ” กุมภ์หัวเราะ  มันอมยิ้มเอาแต่จ้องหน้าผมไม่วางตา  ทั้งสองคนรู้ดีว่าผมชอบผู้ชาย  ถึงผมจะไม่บอกทั้งสองคนก็คงพอจะดูออกและทราบกันเองได้  ผมไม่เคยออกตัวว่าชอบผู้หญิงเลยสักครั้ง  นิสัยก็ค่อนข้างขี้งอน  งอแงและเอาแต่ใจ  แต่ผมจะเอาแต่ใจและงอแงเฉพาะกับคนสนิทเท่านั้นนะครับ  และถึงผมจะไม่ได้ออกตัวแรงมีท่าทีว่าตัวเองเป็นเกย์อย่างจริงจังแต่เพื่อนสนิทก็คงพอจะดูออกละนะ
“ไม่ตลกละ” ผมปัดก่อนจะหยิบซ้อมขึ้นจิ้มอาหารเข้าปากแก้เก้อ 
“ก็แค่พี่น้อง” ปุยพูดอย่างรู้ทัน
“ใช่” ผมพยักหน้า  บางทีผมก็ไม่รู้จะปฏิเสธพวกมันยังไงเพราะการกระทำระหว่างพี่หมีและผมที่มีให้กันและกันมันก็มากเกินคำว่าพี่น้องอยู่  แต่นั่นละครับ..ผมยังไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไรไปกว่าคำๆนี้จริงๆ
“งั้นก็อย่าโทรบ่อยขนาดนั้น ไม่กลัวพี่เค้ารำคาญรึไง” ปุยว่า
“พี่หมีไม่เคยว่าเหอะ” ผมย้อน
“เค้าอาจจะคิดก็ได้” กุมภ์พูด
“โหกุมภ์ ถ้าพูดแต่ละทีจะแดกดันขนาดนี้..งั้นก็หุบปากเงียบๆไปเหอะ” ผมว่าให้  กุมภ์หัวเราะในลำคออย่างชอบใจ
“พี่หมีไม่เคยไม่โทรกลับ” ผมบอกอย่างเข้าข้างตัวเอง  ถึงแม้อีกใจจะหวั่นๆไปตามคำพูดของปุยก็ตาม 
“พี่เค้าโกรธอะไรมึงเปล่า มึงอ่ะชอบง๊องแง๊งด้วย” ปุยว่า
“....................” ผมเงียบ  กำลังคิดว่าพี่หมีโกรธอะไรอย่างที่ปุยพูดจริงๆหรือเปล่า  หรือว่าพี่หมีรู้เรื่องที่พี่เซ็นหอมแก้มผมเมื่อวาน  ใช่..ผมไม่ได้อยากให้พี่หมีรู้เรื่องนี้เท่าไหร่นักหรอกครับ  อย่างไรก็แล้วแต่  ผมคิดว่าพี่หมีไม่ทราบเลยจะดีกว่า  ส่วนพี่เซ็นก็ไม่น่าจะเอาไปพูดเพราะคงไม่ใช่เรื่อง  แล้วถ้าพี่หมีจะโกรธเรื่องอะไรผมสักอย่างอย่างที่ปุยบอก  แล้วอะไรล่ะครับ  ผมคิดไม่ออกจริงๆอ่ะ U_U
“ไปส่งที่ร้านด้วยนะ” ผมพูดตัดสถานการณ์  ตัดสินใจว่าไปหาพี่หมีที่ร้านเลยคงจะดีกว่า  ผมคงอยู่ไม่สุขแน่ถ้าเป็นอย่างนี้ไปจนเย็นหรือดึก 
“ได้..” ปุยพยักหน้าตอบ
“แล้วกุมภ์จะให้ไปส่งที่ไหน” ปุยถาม
“ไม่เป็นไรอ่ะ เดี๋ยวเราขึ้นรถเมล์หน้าห้างนี่ไปต่อรถไฟฟ้าเอง..แกจะได้ไม่ต้องขับรถอ้อมไปมา” กุมภ์ตอบ  ปุยพยักหน้ารับ  หลังจากนั้นเราก็เริ่มเปลี่ยนเรื่องคุย  ส่วนมากจะนินทาครูอาจารย์ไปเรื่อยเปื่อย  แล้วก็พูดถึงเรื่องเรียนซะเป็นส่วนใหญ่

= = = = = = = =

[เบบี้]

ณ  ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“พี่ฟ้า..พี่หมีอยู่ไหมครับ” ผมทักพี่ฟ้าที่เพิ่งเดินออกมาจากประตูหลังร้าน
“อยู่ในร้านน่ะ วันนี้ขอกลับเร็วด้วย..ไม่รู้จะรีบไปไหน ไม่ยอมบอก..เลยไม่ให้ไปแม่ง หึหึ” พี่ฟ้าพูดแกมบ่นก่อนจะแสยะยิ้มออกมา  ผมส่ายหัวให้อย่างเข้าใจถึงความชอบแกล้งที่มีในตัวของพี่ฟ้า
“งั้นเหรอครับ”
“แล้วกัสมาทำไม..มาหาหมีเหรอ” พี่ฟ้าเดินตรงเข้ามาหาผม
“ฮะ พี่หมีไม่รับโทรศัพท์” ผมตอบ
“หึ..เป็นห่วงกันจริงนะ” พี่ฟ้ายิ้ม
“งั้นพี่ไปก่อนนะครับ มีธุระน่ะ” พี่ฟ้าโบกมือให้  ผมพยักหน้า  พี่ฟ้าเดินไปที่รถยนต์คันแปลกตา  ผมจำรถยนต์ของพี่ฟ้าได้หมดทุกคัน  คันนี้ไม่น่าจะใช่ของพี่ฟ้า  อาจจะเป็นของคุณฝรั่งผู้ดีอังกฤษคนนั้น 
“พี่หมี!” ผมยิ้มกว้างทันทีเมื่อเห็นพี่หมีเดินออกมาจากหลังร้านพอดี  ผมรีบวิ่งเข้าไปหาพี่หมี  แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมพี่หมีถึงได้ทำหน้าตาดุแบบนี้
“ท..ทำไม ไม่รับโทรศัพท์ล่ะฮะ กัสโทรมาตั้งหลายสาย” ผมลดน้ำเสียงจากที่ดีใจมากๆเมื่อกี้ลง 
“พี่ทำงานอยู่ไม่เห็นเหรอ” พี่หมีตอบหน้านิ่ง  ผมชะงัก  รู้ดีเวลาพักทานอาหารเลยมานานมากแล้วแต่พี่หมีก็น่าจะมีเวลารับสายบ้างก็เท่านั้น
“แล้วพี่หมีทานอะไรรึยังครับ กัสซื้อขนมชั้นของชอบพี่หมีมาด้วยน้า” ผมชูถุงให้ดู
“ขอบคุณครับ” พี่หมีอมยิ้มเล็กน้อย  แต่ก็ไม่รับถุงไป  ผมยืนนิ่ง  เราต่างฝ่ายต่างนิ่งไปครู่หนึ่ง
“พี่หมีเป็นอะไรรึเปล่าครับ” ผมถามเสียงเบาเพราะกลัวพี่หมีที่เป็นแบบนี้  ด้วยหลายๆสาเหตุทำให้ผมกลัว  ปกติพี่หมีเป็นคนค่อนข้างเข้าถึงยากอยู่แล้ว  ตรงนี้ผมเองก็เข้าใจดี  แต่พี่หมีไม่ค่อยเป็นอย่างนี้กับผมบ่อยเท่าไหร่นัก  การที่พี่หมีทำตัวห่างเหินแบบนี้..ผมไม่ชอบเอาเสียเลย
“เปล่า” พี่หมีตอบเสียงห้วน  ทำท่าจะเดินกลับเข้าร้านไป
“พี่หมี” ผมเรียกพร้อมกับจับแขนพี่หมีไว้
“กัสทำอะไรผิดเหรอครับ..พี่หมีบอกกัสสิ กัสจะได้รู้ไงฮะ” ผมรีบพูดอย่างร้อนรน
“เปล่านี่ ทำไมถึงคิดอะไรอย่างนั้นล่ะ” พี่หมีถอนหายใจเบาๆ
“ก็พี่หมี ทำหน้างอ” ผมพูดตอบเสียงเบา
“หึ..” พี่หมีแสยะยิ้ม


แกรก~


“...................” เราสองคนชะงักเมื่อเห็นว่าพี่เซ็นเดินออกมาขัดจังหวะพอดี
“นึกว่าหายไปไหน ไม่มีลูกค้าใช่ไหม..จะให้เข้าไปเฝ้าเค้กให้หน่อย ไจ๋มันต้องช่วยพี่ตีแป้งน่ะ” พี่เซ็นพูดมองหน้าพี่หมี
“เดี๋ยวเข้าไปครับ” พี่หมีตอบ
“ให้เชฟออกมาตามแบบนี้ไม่ดีนะ” พี่เซ็นอมยิ้มเล็กน้อย
“แล้วนี่มาทำไม” พี่เซ็นหันมามองหน้าผมอย่างสงสัย
“มาหาพี่หมี” ผมตอบแต่ไม่ได้มองหน้าพี่เซ็นตอบ
“งั้นเหรอ” พี่เซ็นแสยะยิ้ม
“เดี๋ยวผมตามเข้าไปครับ” อยู่ๆพี่หมีก็พูดตัดบทขึ้นมา  พี่เซ็นหุบยิ้มและได้แต่ยักไหล่ให้ก่อนจะเดินกลับเข้าร้านไป  ที่ตรงนี้เงียบสนิท  ผมยืนนิ่ง  มือยังคงจับแขนของพี่หมีไว้  พี่หมีชักแขนกลับไปเล็กน้อยทำให้ผมต้องปล่อยมือออก
“โกรธกัสจริงๆด้วย” ผมว่าเสียงเบา  ก้มหน้าลงอย่างรู้สึกกลัว
“....................” พี่หมีเงียบ  ผมเองก็เงียบด้วย
“วันนี้พี่กลับดึก แล้วก็ต้องออกไปกับเพื่อนด้วย..กัสกลับไปก่อนแล้วกันครับ แล้วค่อยคุยกัน” พี่หมีถอนหายใจแรงก่อนจะพูดออกมา
“ไม่เอา” ผมเงยหน้าตอบ
“ไม่ได้” พี่หมีย้ำพร้อมกับทำตาดุใส่อีก
“ไม่เอาอ่ะ กัสจะรอพี่หมี..พี่หมีไปไหนกัสก็จะไปด้วย” ผมบอกอย่างไม่ยอม
“เฮ้อ..กัส” พี่หมีย้ำเสียง  คิ้วเริ่มขมวดเข้าหากัน  ในใจลึกๆแล้วผมก็กลัวนะครับ  แต่ก็ทำเป็นกล้าเข้าไว้ก่อนนี่ละดีที่สุด
“กัสจะรอ” ผมย้ำบอกบ้าง  พี่หมีหันหน้าหนี
“งั้นก็ตามใจ” พี่หมีตอบส่งๆก่อนจะเปิดประตูหลังร้านและเดินหนีกลับเข้าไปในร้านในทันที  ผมยืนนิ่ง  ทำตัวไม่ถูกเพราะไม่รู้ว่าพี่หมีโกรธอะไรผมนักหนา  ผมใจลอยเดินเข้ามาในห้องพักสำหรับพนักงาน  หยิบการบ้านออกมาทำฆ่าเวลา  อีกหลายชั่วโมงทีเดียวกว่าร้านจะปิด  ผมจะต้องอดทนรอพี่หมีจนกว่าพี่เขาจะทำงานเสร็จให้ได้  วันนี้พี่หมีบอกว่าจะออกไปกับเพื่อน  ผมว่าพี่หมีจะต้องไปดื่มเหล้าอย่างแน่นอน  อยู่ๆก็รู้สึกน้อยใจขึ้นมาและก็หวงพี่หมีมากๆด้วย  ความรู้สึกแบบนี้ไม่ได้เพิ่งเกิดขึ้นครั้งแรก  มันเกิดขึ้นหลายครั้งแล้วแต่ผมก็อดหวงพี่หมีไม่ได้อยู่ดี..

= = = = = = = =

20:50 น.  ณ ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“อ่าวกัส..ยังอยู่อีกเหรอ” พี่ออฟทัก  ผมเงยหน้าขึ้นจากหนังสือที่ผมเพิ่งฟุบหลับไปเมื่อกี้
“ฮะ..เลิกแล้วเหรอ” ผมตอบเสียงยานคาง
“อืม..ปิดร้านเรียบร้อยหมดแล้ว” พี่ออฟตอบ  พี่หมี  พี่ซีและพี่ไจ๋เดินเข้ามาพอดี  ผมรีบเก็บสัมภาระของตัวเอง  พี่หมีเดินเข้าไปที่ห้องแต่งตัวอย่างเงียบๆ  ทำให้ทุกคนต่างหันมามองหน้าผมอย่างสงสัยเหมือนจับกลิ่นได้ว่ามีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น  ผมยิ้มให้น้อยๆและเก็บของต่อ  ไม่นานพี่หมีก็เดินออกมาพร้อมกับกระเป๋าของตัวเอง   ผมยิ้มทักพี่หมีทันทีที่พี่เขาเดินออกมา  พี่หมีไม่ได้ยิ้มตอบอะไร
“ไปละ” พี่หมีบอกทุกคน
“หวัดดีครับ” พี่ออฟกับพี่ไจ๋ยกมือไหว้
“หวัดดีค่ะพี่หมี” พี่ซียกมือไหว้พร้อมกับยิ้มกว้าง  ผมยกมือไหว้พี่ทั้งสามคนก่อนจะยิ้มและโบกมือเป็นการอำลาด้วย  ผมเดินตามหลังพี่หมีไปอย่างเงียบๆ   พอเดินออกมาถึงที่ลานจอดรถ  ผมเห็นว่าพี่เซ็นกำลังเก็บของอยู่ที่ท้ายรถพอดี  พี่เซ็นหันมามอง  ผมหลบสายตาพี่เซ็นก่อนจะรีบจ้ำเท้าตามไปให้ทันพี่หมี
“หึ..รอถึงเวลานี้เนี่ยนะ” พี่เซ็นพูดขึ้นลอยๆ  เสียงไม่ได้ดังอะไรแต่เพราะตรงนี้เงียบมากทำให้ผมได้ยินทุกคำ  ผมเหลือบมองพี่เซ็นและก็ต้องเงยขึ้นมองหน้าพี่หมีอีกครั้ง
“แล้วพี่จะทำไมล่ะ กัสรอพี่หมีไม่ได้รอพี่สักหน่อย” ผมย้อนว่า
“อะนะ..ต่อปากต่อคำนี่เก่งจริงๆ ท่าจะไม่เข็ดแฮะ” พี่เซ็นแสยะยิ้มก่อนจะปิดท้ายรถของตัวเองลง  ผมมอง  เห็นพี่หมีหันไปมองหน้าพี่เซ็นเขม็ง  ใจผมเต้นตึกตักอย่างกลัวว่าพี่หมีจะรับรู้ได้ถึงกลิ่นแปลกๆจากเราสองคน
“โชคดี” พี่เซ็นตัดบทยิ้มหน่อยๆก่อนจะขึ้นรถของตัวเองไป  ผมยืนมองพี่หมีที่ยืนนิ่งไม่ยอมขยับจนพี่เซ็นขับรถออกไปจากร้าน  พี่หมีเดินตรงไปที่รถของตัวเอง  ผมรีบวิ่งตามไปแล้วขึ้นไปนั่งข้างคนขับทันทีเพราะกลัวว่าพี่หมีจะขับหนีซะก่อน  พี่หมีขึ้นมานั่งบนรถไม่พูดไม่จา  นั่นทำให้ผมยิ่งเกร็งมากกว่าเดิม
“ไปไหนเหรอฮะ” ผมถามหลังจากที่พี่หมีขับรถออกมาได้สักพักและพี่หมีไม่ยอมพูดอะไรตั้งแต่ออกมาจากร้านแล้ว
“ไปส่งที่บ้านน่ะสิ” พี่หมีตอบเสียงเรียบ
“อ๋อ งั้น..กินข้าวเย็นที่บ้านกัสนะ” ผมยิ้มกว้างทั้งทั้งที่พี่หมีก็ไม่ได้หันกลับมามอง
“ไม่ล่ะ..พี่นัดกับเพื่อนไว้น่ะ”
“จะไปไหนเหรอฮะ” ผมถามเสียงเบา  รู้สึกแย่มากจริงๆ  ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมแต่มันเหมือนกับผมกำลังจะเสียพี่หมีไปให้ใคร  ทั้งที่ใจจริงแล้วผมก็รู้ดีว่าผมยังรักพี่หมีไปมากกว่านี้ไม่ได้  แต่พี่หมีก็เป็นคนสำคัญมากคนหนึ่ง  เป็นคนหนึ่งที่ผมไม่อยากสูญเสียเช่นกัน
“เที่ยว” พี่หมีตอบส่งๆ
“งั้นกินข้าวก่อนนะครับ พี่จะได้มีอะไรรองท้องไง” ผมพูด  พี่หมีไม่ตอบอะไรอีก  เราต่างเงียบลงครู่หนึ่ง
“กัสไม่รู้ว่าพี่หมีโกรธกัสเรื่องอะไร แต่..ไม่ไปไม่ได้เหรอ” ผมพูดเสียงเบาอย่างไม่มั่นใจในตัวเองขึ้นมา  พี่หมีเงียบ  ผมเห็นพี่เขาถอนหายใจเบาๆ
“กัสอย่ารู้เลยว่าพี่โกรธกัสเรื่องอะไร เพราะพี่ไม่ได้โกรธอะไรกัส” พี่หมีพูดขึ้น  ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้าพี่เขาอีกครั้ง
“พี่คงโกรธตัวเองอยู่ละมั้ง” พี่หมีหันกลับมามองหน้าผมครู่หนึ่งก่อนจะหันกลับไปมองถนนต่อ
“กัสไม่มีอะไรจะบอกพี่ใช่ไหม” พี่หมีพูด  ผมรีบส่ายหัวตอบในทันที 
“ก็ดี” พี่หมีตอบส่งๆอีกครั้ง
“งั้นคืนนี้อย่าโทรมาล่ะ พี่คงรับโทรศัพท์ไม่ได้ทั้งคืน” พี่หมีบอก  ผมชะงัก  รู้สึกเสียใจขึ้นมาจุกอกแต่ก็ไม่สามารถต้านทานคำพูดคำนี้จากพี่หมีได้เพราะมันเป็นสิ่งที่ผมต้องยอมรับ
“....................” ผมได้แต่นั่งเงียบ  พี่หมีเองก็เงียบ  เราต่างเงียบมาตลอดทางจนมาถึงบ้านผม  ผมยังไม่ยอมขยับไปไหนทั้งทั้งที่รถก็จอดเทียบอยู่ที่หน้าประตูบ้านแล้ว 
“ลงไปสิครับ ถึงแล้ว” พี่หมีพูดบอก  ผมหันไปมองหน้าพี่หมีอีกครั้ง  พี่หมีหันมามองแล้วยิ้มให้น้อยๆ  แต่มันกลับไม่เพียงพอต่อความรู้สึกบางอย่างของผมในตอนนี้เอาซะเลย  ผมยิ้มน้อยๆตอบให้บ้างก่อนจะก้มหน้าหนี
“ไม่อยากให้ไปเหรอ” อยู่ๆพี่หมีก็ถามขึ้น  ผมรีบส่ายหัวตอบในทันที
“งั้นพี่ต้องทำยังไง”
“อย่าไป” ผมรีบตอบ
“หึ..” พี่หมีแสยะหัวเราะ
“เอาแต่ใจชะมัด” พี่หมีว่าให้  หันหน้าหนีมองไปทางอื่น
“รู้ไหมว่าตัวเองกำลังเป็นคนยังไง” พี่หมีหันกลับมาถาม  ผมส่ายหัวตอบเล็กน้อย
“เห็นแก่ตัว” พี่หมีพูดเสียงแข็งหน้านิ่ง  ผมชะงักก่อนจะก้มหน้าลงอย่างยอมรับคำต่อว่านี้
“ขอโทษฮะ” ผมบอกเสียงเบา  พยายามไม่ให้เสียงตัวเองสั่น  ผมรู้สึกเจ็บปวดและเสียใจที่พี่หมีว่าผมตรงๆอย่างนี้  ปกติพี่หมีก็เป็นคนพูดตรงขวานผ่าซากแบบนี้อยู่แล้ว  แต่พี่หมีจะไม่พูดแรงๆกับผมบ่อยๆ  แต่ถ้าพี่หมีจะพูดนานครั้งแต่กลับรุนแรงขนาดนี้  ผมคิดว่าพูดว่าอย่างเป็นปกติคงจะดีกว่า  ตอนนี้ผมกำลังทำตัวไม่ถูกเพราะไม่รู้ว่าอยู่ๆพี่หมีมาต่อว่าผมอย่างนี้ทำไม  หรืออาจจะเพราะผมไม่อยากให้พี่หมีไปเที่ยวก็ได้  ที่จริงผมไม่เคยห้ามเป็นจริงเป็นจังสักครั้ง  แต่นั่นล่ะครับ..พี่หมีก็ไม่ค่อยจะขัดผมเสียเท่าไหร่  แต่ครั้งนี้ค่อนข้างจะแปลกออกไป  นั่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกไม่ดี..
“คบกันไหม” ผมเงยหน้าขึ้นทันทีที่ได้ยิน  พี่หมีหันกลับมามอง  สายตาจริงจังจนดูเหมือนจะหาเรื่องผมอย่างนั้น
“คบกันได้ไหม..”

...................>>>><<<<...................

ส่งท้าย..
สลิ่ม: "พี่บี้..มันค้างครับ"
ข้าพเจ้า: "นี่มันไม่ใช่ปัญหาของกูนิ"
สลิ่ม T^T

[jimmyFG]

 

[route rover]

 

[yoyo]

โอ๊ววววว พี่หมี
แร๊งง

กัสจะเอาไงล่ะทีนี้

[route rover]

กัสคงยังสับสนอยู่ใช่มั้ยเนี่ย   

อิพี่เซ็น แกมาทำให้น้องกัสว่อกแว่ก

[iforgive]

เห็นด้วยกับสลิ่มอ่ะ  มันค้าง
กัสปลื้มพี่เซ็น  และชอบพี่หมีอ่ะดิ

[BossoM]

ไอเลิฟยูวววววววววววววว พี่หมี 

[snack]

อึมครึมมมได้อีกอิพี่เซ็นก็นะทำเป็นหมาหยอกไก่แบบนี้ทำไม

กัสมันก็ยิ่งสับสนไปใหญ่..

[aorpp]

สับสนเหมือนกัส 
แต่ว่าเเลือกพี่หมีดีกว่า ชัดเจนคอยห่วงกัสมาตลอด
แต่ว่าอีกที เหมือนเบบี้เคยบอกไว้ว่าตอนต่อไปพระเอกโคตรเจ้าชู้เลย อ๊ายยยย ไอ้พี่เซ็นจะเป็นพระเอกรึเป่าน้า
ลุ้นต่อไป 
+1 

[beery25]

กัสไม่เคยจะใจ ไม่คิดจะเปิดใจ ยื้อไว้ซักวันก็ต้องเลิกยื้ออยู่ดี คู่กันแล้วย่อมไม่แคล้วกันไป แต่จะเป็นใครหรือไม่มีเลย

[bluecoco]

ห้ามทำสลิ่มร้องไห้นะ....สลิ่มค้างแล้วเห็นมั้ย
รีบมาต่อเร็วๆนะเบบี้..
 :กอด1:โอ๋..เด๋วให้พี่เมตรจัดการเลยเนอะหลิ่มเนอะ

[inspirer_bear]

เง้ออออ กัสสับสน เพราะอะไร

รักพี่เซ็น หรือยังไง เหมือนที่พี่หมีพูดนะ

แม้จะสงสารกัส แต่ก็จริงอย่างที่พี่หมีพูด

ถ้ากัสจะกังวลเรื่องพี่หมีขนาดนี้

เป็นแฟนกันไปเลยเหอะ

อ๊ากกก เชียร์พี่หมีสุดใจ

[must]

หลังจากอ่านตอนนี้จบแล้ว และดูเหมือนกับว่ากัสยังคงสับสนกับความรู้สึกของตัวเองอยู่
ความรู้สึกที่รับรู้(เอาเอง)ได้นั้นคือ กัสอาจจะแค่รู้สึกปลื้มพี่เซ็นเท่านั้น แต่คิดไปเองว่ารัก (มั้ง)
และความรู้สึกอีกอย่างคือ กัสน่ะรักพี่หมีไปแล้ว เพียงแต่ว่ายังไม่รู้ตัวเองว่ารักพี่หมีในแบบไหน
ก็นะ ถ้าคนเราไม่รักแล้วล่ะก็ ไม่ทางที่จะมานั่งแคร์ความรู้สึก แล้วก็หวงมากมายขนาดนี้หรอก
เหมือนกัสยังตีหัวใจตัวเองได้ไม่แตก อาจเพราะยังเด็กด้วย เลยเอาความปลื้มมาปะปนกับความรัก

เดาเอาได้เท่านี้แหละ ฮ่าๆ เพราะโดยรวมเนื้อเรื่องก็ดูยังไม่กระจ่างแก่ใจเท่าใดนัก
ตอนนี้ก็เลยได้แต่คาดเดาส่งๆ ไปงั้น แต่ที่เชียร์แน่ๆ คือพี่หมีกับน้องกัส อิอิ โมเลกุลทั้งคู่ดูเข้ากันดี

สารบัญ ~ Limited Lovers I, II & III ~

[love2y]

ฮื่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มาร้องไห้เป็นเพื่อนสลิ่ม TT___TT

[ขนมหวาน]

เอาหละซึ น้องกัสจะทำยังไงหละเนี่ย
ถามกันซึ่ง ๆ หน้าเลย สับสนอยู่ด้วย
หวงพี่หมีขนาดนี้ ต้องถามใจตัวเองดี ๆ แล้วน้องกัส

[lookfa]

คิดเหมือนกับหลายๆ คน
กัสอาจจะแค่ปลื้มเซ็น เพราะแม้เห็นเซ็นกับผู้หญิง
ก็ไม่มีอาการ เหมือนกันที่เป็นกะหมี แค่จะไปเที่ยวยังออกอาการ หวง ขนาดนี้

อัยย่ะ!! ฉันเชียร์หมีล่ะ
 

[nolirin]

  กัสเอ๊ยยยยยยยยย
อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคนแบบนี้ น่าสงสารพี่หมีอ่ะ
เด่วก็เชียร์ให้มีคนมาจีบมาชอบพี่หมีซะให้เข็ด
อีตาพี่เซ็นนี่ก็น่าตีให้หัวแตก จะจีบก็ไม่ยอมจีบจริงจังมาทำเป็นหมาหยอกไก่อ่ะ

[Horizon]

+1

[M150]

 คบกับไหม

[jojobuffy]

อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย


เอายังไงดี เอายังไงดี ขอคบแล้วววววว


 

[Ball]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ขอร้องไห้เป็นเพื่อนสลิ่มเลย
บี้จ๋าาาาาาา มันค้างอ่า T^T
กัสนี่ลึกๆแล้วชอบพี่หมีแหงเลยอ่ะ
อาการนี่ออกชัดเจน แต่กับพี่เซ็นกัสน่าจะปลื้มๆมากกว่า
แบบคิดไปเองและฝังใจว่าชอบ *ก้เดากันไป ฮ่าๆ*
แต่เท่าที่รู้ตอนนี้ เชียร์พี่หมีจ้า *โบกป้ายไฟรัวๆ*
รอตอนหน้านะคะเบบี้ >.<

[Noo_Patchy]

    เชียร์พี่หมี ไม่เค้าใจพี่เซ็น

[away3g]

 :-[เอาแล้วไง กัสโดนแน่ๆๆ  หึหึ

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

  ทำไงละทีนี้น้องกัสเอ้ยยยยยย

สลิ่มวันนี้เราหัวอกเดียวกันอ่ะ

[aehJTS]

จะว่าอะไรไหมถ้าเราจะบอกว่าสงสารพี่หมีอ่ะ

  คะ

[kasarus]

สงสารพี่หมี กัสมองพี่หมีเป็นแค่ที่พักทางใจ
ถ้าขอคบกันครั้งนี้แล้วยังไม่ได้คำตอบก็จะเชียร์ให้พี่หมีไปหาคนอื่นละ

ตกลงว่าสลิ่มค้างเพราะเบบี้หรืออิพี่เมตรกันแน่???

[milkteabeige]

คิดถึงสลิ่ม!

อุ๊ย...ผิดงาน แหะๆๆ