หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[น้ำแข็งใส]

   รักกับผูกพันธ์ ลำบากใจอินเหมือนกับว่าตัวเองเป็นกัส

 

[wan]

ความรู้สึกแบบนี้ หนูกัสไม่รู้สึกหรอก เพราะหนู....
มารอดูการหักเหลี่ยมของผู้ชายสองคน คนหนึ่ง เล่นไปเรื่อยอีกคน จริงจังแต่เก็บงำ
+1 ให้กับการรอคำตอบจาก หนูกัส ว่า OK  ตามคำขอหรือเปล่า 

[ladyzakura]

รออ่านต่อค่ะ เอาใจลุ้นกับกัส ^^

[indy❣zaka]

อย่าลังเลสิกัส 
จัสเซย์เยส! โลดเลยลูก 

ปล.ขอค้างกับหลิ่มน้อยด้วยคนสิ 

[shoi_toei]

ค้างเว้ยเฮ้ยยยย


เชียร์พี่หมีอย่างต่อเนื่องงง

[KURATA]

เชียร์พีหมีเพราะเค้าชอบพี่หมี กร๊ากกกก
เอ๊ะ...หรือจะเชียร์เป็น สามพี ดีเนอะ ฮิ ฮิ   
 

[ruby]

"คบกันไหม" พี่หมีพูดครั้งนี้แล้วให้ความรู้สึกว่า
ไม่ได้พูดพล่อยๆ ดูจริงจัง
กัส จะว่ายังงัยถามใจตัวเองให้ดี ถ้าไม่รู้สึกอะไร
บ้างก็คงไม่แคร์ว่าพี่หมีจะเป็นยังงัยหรอกจริงมั้ย
คิดให้ดีก่อนตอบนะ

[CarToonMiZa]

รอลุ้นคำตอบตอนหน้า
ว่ากัสจะตอบว่าไง

[sukie_moo]

เห็นด้วยกะสลิ่ม มันค้่าง!!!!

ตอนนี้สงสารพี่หมีเป็นที่สุด กัสเห็นแก่ตัวจริงๆนั่นแหละ ไม่รักแต่ก็ยื้อไว้อยู่นั่นแหละ
ผู้ชายอย่างพี่หมี ถ้าไม่รักจริงๆคงไม่ขอคบตั้งหลายครั้งหรอก

[ToffeE_PrincE]

 

 

[torto]

น้องกัสนี่ทำพี่หมีของขึ้นจริงๆ  อย่างนี้ต้องโดนลงโทษนะ จับตัวไว้ให้ได้อย่าให้เพ้อถึงพี่เซนเลย ท่าทางพี่แกแค่อ้อล้อให้น้องกัสจิตหลุดเฉยๆ  น่าเป็นห่วง  เราเชียร์พี่หมี

[Cupcake]

เศร้ากันต่อไป สงสารพี่หมีเหมือนกัน

ปล. คิดถึงสลิ่ม

[Fish129]

กัส เลือกสักทางเถอะนะ  สงสารพี่หมีนะ ทำแบบนี้อ่า

มันให้ ความหวังกันชัดๆเลยนะ


แถมยังไม่ให้โอกาศ พี่หมีไปหาคนอื่นอีก ทั้งๆทีตัวเองก็คิดกับพี่หมี เกินกว่านี้ไม่ได้แล้วอ่า

[both^^]

สงสารหมีรักน้องงงง

[Solar cell]

กัสแยกแยะให้ออกระหว่าง คนที่ดีกะคนที่รัก
ถึงแม้ไม่รักแต่กั๊กไว้เพราะกัสเอาเป็นพวกเอาแต่ใจชอบให้มีคนห้อมล้อม
พี่หมีที่คอยไปรับ ไปส่งเอาใจสารพัด
กับพี่เซ็นที่คอยแกล้งตล๊อดๆ พูดจาน่า กับน้องและไม่แสดงออกแบบชัดเจนน้องเลยไม่เข้าใจ (รึป่าว)
แต่กัสรู้ป่าวพวกเด็กผช มันชอบแกล้งคนที่ตัวเองชอบไม่ใช่หรอ
ถ้ากัสไม่เชื่อโทรไปถามไอ่หลิมมันดูสิ มันรู้ดีกว่าใครเพราะมันโดนไอ่พี่เมตรแกล้งตลอดๆๆๆ (แต่แล้วก็ต้องเป็นฝ่ายยอมหลิมตลอดเหมือนกัน)
อะไรนะ......ที่เราพิมพ์ทั้งหมดนี่้กัสไม่เชื่อเลยหรอ
ไม่เปงไร เอาเป็นว่าอย่าลืมโทรหาไอ่หลิมละกัน

[jaymaza]

ปวดใจชะมัด เหอะๆ 

[อากาศใต้ผ้าห่ม]

อ๊ากกกกกกกกก ฉันว่าแล้ว
พี่หมีคิดไม่ซื่อจริง ๆ ด้วย 

แต่ก็เข้าใจกัสนะ จากที่อ่านมาเนี่ย ก็เลือกยากนะ
พี่เซ็นก็อยากได้ พี่หมีก็อยากให้เอา กรี๊ดดดดดด 

กรี๊ดดดดดดดดดด พี่บี้ทำอะไร?
จบก็ค้าง สร้างตัวเลือกมาให้เลือกยากอีก
เลือกยากกว่าคู่อาฟ้ากับทิกเกอร์อีกกกกก

เลือกเชียร์ไม่ถูกอะ อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน
3P ได้ไหมกัส? กัสไหวไหม? แต่พ่อกัสคงหัวใจวาย
ลูกชายเป็นเกย์ แถมไม่พอมีสามีสองคน กรี๊ดดดดดด
หรือจะลุ้นกัสตาย เซ็นหมีได้กันดี นึกแล้วขนลุกแปลก ๆ
หรือจะเป็นแบบกัสเจอคนใหม่ เซ็นหมีได้กัน ฮึ่ยยยยยยยย

โอ๊ยยยยยยย คิดแล้วปวดหมองที่สุดดดด 
ปล่อยตามเวรตามกรรม แล้วแต่ท่านพี่บี้บัญชาเลยแล้วกัน


นี่ไม่เคยเม้นท์นิยายเรื่องไหนยาวขนาดนี้เลยนะเนี่ย
เม้นเรื่องนี้ยาวที่สุดแล้ว แบบว่าอ่านแล้วมันอินนน
แล้วพี่บี้ก็ปิดเพจไปแล้ว เลยไม่มีที่ระบาย ๕๕๕

[skynotebook]

พี่หมีกะพี่เซ็นต้องคุยอะไรเรื่องกัสแน่เลย
ไม่งั้นพี่ตมีไม่เป็นแบบนี้แน่นอน แล้วอีกอย่างไม่อยากให้กัสปฏิเสธพี่หมีเลย
น้องกัสเลิกชอบพี่เซ็นเถอะ

[เบบี้]

~4~

“คบกันได้ไหม..”
ผมชะงักมองหน้าพี่หมีด้วยความอึ้งและตกใจ  อยู่ๆพี่หมีก็พูดขึ้นโต้งๆอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย  พี่หมีจ้องหน้าผมเขม็ง  เป็นสายตาที่จริงจังและรับรู้ได้ว่าไม่ได้พูดเล่นอย่างแน่ชัด  ผมก้มหน้าหนีสายตาคู่นั้น  ผมไม่อยากพูดปฏิเสธ  เพียงแค่คนคนนี้ที่ทำให้ผมรู้สึกว่า..ผมอยากปฏิเสธออกไปแต่กลับปฏิเสธไม่ลง  มันคล้ายความรู้สึกผิดที่ไม่สามารถกระโดดข้ามไปได้
“คือว่า..คือว่ากัส” ผมอ้ำอึ้ง  ไม่รู้จะหาคำตอบไหนไปตอบพี่หมีดี  ผมยอมรับว่าผมรู้สึกดีกับพี่หมี  รักพี่หมี  เป็นห่วงพี่หมีหรือบางครั้งเราก็เอาใจใส่กันมากเกินกว่าพี่น้อง  แต่ผมยังไม่พร้อมจริงๆ  ตอบปัดไม่ได้ว่าผมยังอยากให้เราเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆก่อน  ในตัวของพี่หมีมีหลายอย่างที่ผมชอบแต่มันน่าแปลกที่ผมไม่ได้รู้สึกว่าชอบในทางคู่รักอย่างที่ควรจะรู้สึก
“คือว่ากัส” ผมยังย้ำอยู่คำเดิมกลับไปมา
“หึ..ไม่เป็นไรครับ” พี่หมีพูดขึ้น
“พี่ก็ พูดไปงั้น..” พี่หมีว่าส่งๆ  ผมเงยหน้าขึ้นมอง  พี่หมีหันหน้าไปอีกทาง
“พี่หมี” ผมเรียก  พี่หมีนั่งเงียบ  ไม่มีแม้แต่รอยยิ้มบนใบหน้านั่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกกลัว 
“พี่รู้ว่ามันอาจจะเร็วไป..พี่ก็ไม่อยากล้ำเส้น งั้นกัสเองก็อย่าล้ำเส้นพี่ด้วยเหมือนกัน” พี่หมีหันมาพูดเหมือนกับต่อว่า  ผมกำมือเข้าหากันแน่นด้วยรู้สึกกลัวขึ้นมา
“คนเราก็มักจะอยากได้ในสิ่งที่ต้องการกันทั้งนั้น พี่เองก็ด้วย” ผมนั่งเงียบ  ได้แต่รีบพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ
“กัสขอโทษ..กัสจะไม่ห้ามพี่หมีแล้ว กัส..กัสแค่เป็นห่วง” ผมพยายามพูดออกไปเสียงเบา  พี่หมียังคงเงียบ
“ฝันดีนะฮะ ขับรถกลับดีๆ..เมาก็อย่าขับนะครับ” ผมเงยหน้าขึ้นยิ้มให้พี่หมีเล็กน้อยก่อนจะรีบลงออกมาจากรถในทันที  ผมรีบวิ่งเข้าบ้านโดยไม่ได้หันกลับไปมองอีกว่าพี่หมีขับรถออกไปเลยหรือเปล่า  หรือยังจอดอยู่อย่างนั้น.. 
“กัส” ผมหันไปมองทางห้องนั่งเล่นเมื่อได้ยินเสียงเรียกจากพี่ก้องที่มาจากทางด้านนั้น
“กลับดึกจังนะ วันนี้มีเรียนพิเศษเลิกเร็วไม่ใช่รึไง” พี่ก้องพูดหน้าเครียด  ผมรีบเดินเข้าไปหาพร้อมกับเข้าไปกอดพี่ก้องในทันที  พี่ก้องนิ่งไปคงเพราะตกใจ
“เป็นอะไรหื้ม” พี่ก้องลดน้ำเสียงลงแตกต่างจากเมื่อกี้ถนัด 
“เปล่า” ผมตอบ  เอาหน้าซุกอยู่ตรงหน้าอกของพี่ก้องพร้อมกับส่ายหัวไปมา  พี่ก้องหัวเราะเบาๆ
“ถ้าเปล่า งั้นก็ขึ้นไปอาบน้ำอาบท่าแล้วเข้านอนซะ” พี่ก้องพูดอย่างอ่อนโยน
“อะไรของสองคนนี้น่ะ เกิดอะไรขึ้นรึไง” ผมหันหน้ากลับไปมองเมื่อได้ยินเสียงของพ่อ  พี่เกตุเดินออกมาจากห้องนั่งเล่นพร้อมกับพ่อ
“เปล่าสักหน่อย” ผมรีบบอกปัดทั้งทั้งที่ยังคงกอดพี่ก้องอยู่อย่างนี้
“เมื่อไหร่แกจะโต แล้วนี่อะไร..กลับบ้านดึกดื่น” พ่อพูดหน้าเข้มเหมือนไม่พอใจ
“.................” ผมหันหน้าหนีพ่อมาอีกทางด้วยไม่อยากต่อปากต่อคำ
“กัส” พี่ก้องย้ำเสียงปรามการกระทำของผมที่ชอบแข็งข้อกับพ่อ  ที่จริงทุกคนในบ้านน่าจะชินมากกว่านี้  ขนาดผมยังชินที่มีพ่อนิสัยแบบนี้เลย
“เพราะแกไปตามใจมันอย่างนี้ไงไอ้ก้อง มันถึงได้ไม่เห็นหัวฉัน” พ่อพูดว่า
“ป๊าคะ”
“ป๊าไม่ต้องมาหาเรื่องกัสเลย” ผมหันกลับไปว่าด้วยรู้สึกอดไม่ได้
“นี่ไอ้กัส” พ่อขึ้นเสียงเล็กน้อย
“ไม่เห็นรึไงว่ากัสกำลังเศร้าอยู่อ่ะ ป๊าอะไรๆก็ให้เข้มแข็งๆ..กัสเหนื่อยนะ กัสเป็นลูกป๊านะ..แล้วกัสก็คือกัส ไม่ใช่ป๊าสักหน่อย” ผมว่าก่อนจะปล่อยแขนออกจากตัวพี่ก้อง  หน้าของพ่อเริ่มดึงดันมากขึ้นเรื่อยๆ
“นี่ฉันคงตามใจแกมากจนเคยตัวสินะ..ถึงได้กล้ามาขึ้นเสียงกับฉันอย่างนี้” พ่อกัดฟันพูดเสียงเย็น
“ป๊าอะนะตามใจกัส ที่ทำอยู่นี่เค้าเรียกว่าตามใจเหรอฮะ” ผมว่ากลับอย่างไม่ยอม
“กัส!” ผมสะดุ้งที่พี่ก้องขึ้นเสียงใส่
“ทำไมวันนี้ต้องมีแต่คนดุกัสด้วย” ผมกระแทกเสียงดัง
“อยู่นอกบ้านก็มีแต่คนดุ กลับมาบ้านก็มีแต่คนดุ..กัสเบื่อ!” ผมตะโกนว่าด้วยรู้สึกน้อยใจอะไรหลายอย่าง  ไม่มีใครคิดจะถามผมก่อนสักคำว่าผมเป็นยังไงบ้าง  งานหนักรึเปล่าหรือเรียนพอไปได้ไหม..น่าเบื่อชะมัด  ผมรีบวิ่งขึ้นมาบนบ้านและตรงเข้าห้องนอนของตัวเองในทันที  ไม่นานพี่ก้องก็มาเคาะห้องเรียกให้ผมลงไปทานข้าว  แต่ผมไม่ยอมเปิดประตูและได้แต่บอกพี่ก้องไปว่าไม่อยากทาน  หลังจากนั้นพี่ก้องก็ไม่มาตามอีกเลย

= = = = = = = =

07:00 น.  ณ  บ้านเกริกเกียรติไกร..
วันนี้ผมลุกขึ้นมาตั้งแต่เช้าทั้งที่วันนี้ผมไม่มีเรียนเพราะอาจารย์ยกเลิกคราสเนื่องจากว่าลูกของเธอป่วย  ผมลุกขึ้นมาช่วยแม่บ้านทำอาหารเพราะเมื่อคืนผมคิดได้ว่าผมคงเอาแต่ใจกับพ่อมากไปเสียหน่อย  ที่จริงผมต้องงอนพ่อให้มากกว่านี้แต่ผมคิดว่าพ่อก็น่าจะงอนผมด้วยเหมือนกัน  อีกอย่างหนึ่งผมก็หายดีแล้ว  ถึงแม้ว่าเมื่อคืนจะนอนคิดเรื่องพี่หมีจนหลับไป  แต่ผมก็คิดได้ว่าเรื่องทั้งหมดทั้งมวลผมเองก็ผิดเหมือนกัน 
ผมมีเวรที่ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์ตอนบ่าย  ผมคิดมาตลอดคืนว่าผมจะทำอย่างไรต่อไปดี  ผมรู้ว่าพี่หมีโกรธ  อาจจะเพราะผมล้ำเส้นเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัวหรืออาจจะเพราะผมเห็นแก่ตัวที่หวงพี่หมีมากเกินไปก็ได้  นั่นล่ะ..ทางออกของปัญหาที่ผมควรจะทำให้พี่หมีกลับมาเป็นเหมือนเดิม 
“วันนี้คุณกัสลุกมาช่วยป้าทำอาหารแต่เช้าเลยนะคะคุณท่าน” ป้าสร้อยพูดขึ้นกลางโต๊ะอาหารระหว่างที่เธอกำลังตักข้าวต้มเสิร์ฟให้แต่ละคน  ผมเหลือบมองพ่อเล็กน้อย  พ่อจ้องไปที่อาหารก่อนจะคลี่ผ้ากันเปื้อนออกด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
“แม่จะทานได้ไหมเนี่ย” แม่พูดแซว
“คุณแม่อ่ะ” ผมว่า  ปกติผมไม่ใช่คนชอบทำอาหาร  ผมชอบทานมากกว่าจะชอบลงมือทำ  ถึงแม้ว่าผมจะทำงานอยู่ที่ร้านอาหารแต่ผมก็ไม่มีฝีมือหรือหัวทางด้านนี้เอาเสียเลย  ถ้าทำโดยไม่มีคนควบคุมอยู่ด้วยอาหารก็จะเละเทะทุกรอบไป
“ป๊าลองทานสิคะ น้องอุตส่าห์ลุกมาทำแต่เช้านะเนี่ย” พี่เกตุยิ้มกว้างพูดชงให้ผม  ผมยิ้มให้พี่เกตุกับพี่ก้องด้วย
“ทำเพราะแก้ความผิดน่ะสิ คงจะกลัวว่าจะไม่ได้เงินค่าขนม” พ่อพูดเสียงเรียบ
“ป๊าอ่ะ” ผมว่า  พ่อเหลือบสายตามามอง  ผมหันหน้าหนีด้วยรู้สึกงอนอีกครั้ง
“คนอุตส่าห์ลุกมาทำให้” ผมบ่นอุบอิบคนเดียว 
“นี่” พี่ก้องปราม
“ว่าแต่กัสไม่โต ป๊าก็ทำตัวไม่โตเหมือนกันแหละ..งอนกัสอยู่ได้” ผมว่าบ้าง  แม่เหลือบตามองอย่างห้ามปรามแต่หน้าของแม่กลับเต็มไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“หึ..” พี่ก้องหลุดหัวเราะเบาๆ
“ตกลงแกเป็นลูกหรือแกเป็นพ่อฉันห๊า” พ่อว่าตาขวาง  ผมไม่กลัวเพราะปกติพ่อก็ไม่ค่อยจะยิ้มอยู่แล้ว 
“คุณนี่ก็” แม่ปราม
“เพราะคุณนั่นแหละ เลี้ยงมันตามใจ..ดูมันสิไม่โต อ้อนแต่พี่ เอาแต่ใจ ใช้เงินก็เก่ง มันจะไม่เห็นหัวผมอยู่แล้ว” พ่อเริ่มฟื้นฝอยทันที 
“ก็คุณอนุญาตเองว่าฉันจะเลี้ยงยังไงก็ได้นี่ หรือคุณจะเลี้ยง..ก็คงไม่ได้ดีไปกว่าฉันหรอกน่า” แม่พูดว่าพร้อมกับเริ่มตักอาหารขึ้นทานอย่างไม่สนใจพ่อ  ผมยิ้มกว้างที่เห็นแม่เข้าข้าง  พอพ่อหันมาค้อนใส่  ผมเลยต้องหุบยิ้มลงทันที  ศึกเริ่มสงบลงเมื่อพ่อโดนแม่เบรกเมื่อกี้
“ไอ้ก้อง” อยู่ๆพ่อก็หันมาเรียกพี่ก้องแทน
“ครับ” พี่ก้องขานตอบ
“วันเสาร์นี้ทำตัวให้ว่างไว้ด้วยล่ะ ฉันจะให้แกไปพบกับลูกสาวเพื่อนฉัน” พ่อเปลี่ยนเรื่องขึ้นโต้งๆ  แม่กับพี่เกตุชะงัก  ผมเองก็ด้วยเพราะทราบดีว่าประโยคนี้หมายความว่าอย่างไร  พี่ก้องผลัดพ่อมาหลายครั้งแล้ว  ทุกครั้งก็รอดมาได้แต่ครั้งนี้ไม่น่าจะรอด
“เอ่อ” พี่ก้องอ้ำอึ้งด้วยสีหน้าเหรอหรา  ปกติพี่ก้องไม่เคยขัดอะไรพ่อ  พี่ก้องเชื่อฟังพ่อกับแม่มาตั้งแต่เด็ก  พ่อเห็นดีเห็นงามอะไรพี่ก้องก็จะตามน้ำเสมอ
“ป๊าอย่ามายุ่งกับพี่ก้องนะ” ผมว่าขึ้น  ถ้าครั้งนี้ผมไม่ออกโรงช่วย  มีหวังพี่ก้องได้แต่งงานกับผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้เป็นแน่  แน่ล่ะว่าถึงเธอจะเพียบพร้อมมากแค่ไหน  แต่ถ้าเธอนิสัยแย่  ผมเองก็คงไม่อยากได้พี่สะใภ้แบบนั้น
“นี่มันไม่ใช่เรื่องของแก” พ่อว่าใส่ทันที
“มันเรื่องของกัสแน่นอนอยู่แล้วฮะ คนนี้คือพี่ชายคนเดียวของกัส เราเนี่ย..เกิดจากอสุจิของป๊าและไข่ของแม่ที่ผสมเข้าด้วยกันแล้วฟักออกมาเป็นมนุษย์อย่างเราสามคน” ผมพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันและหน้าเชิดอย่างไม่ยอม  พี่เกตุนำนิ้วมาจิกแขนผมอย่างต้องการปรามจนผมรู้สึกเจ็บไปหมด  แต่นี่ไม่สามารถทำให้ผมหยุดได้หรอกนะครับ
“..และแน่นอนว่าถ้าพี่ก้องไม่ได้ชอบผู้หญิงคนนั้น กัสก็จะไม่ให้ป๊ามายุ่ง..แน่นอนอีกนะครับว่า เด็ดขาด..ครับผม!” ผมเข้าไปกอดแขนพี่ก้องไว้  พี่ก้องหน้าเสียยิ้มแหยให้พ่อพร้อมกับวางช้อนลงบนชามอย่างช้าๆด้วยความเกรง 
“นี่ไอ้กัส แกจะไม่ขัดใจฉันสักเรื่องได้ไหม” พ่อกัดฟันว่า  คงเพราะรู้สึกเสียหน้า  ทั้งแม่  ทั้งพี่  ไหนจะคนรับใช้ที่ยืนหน้าสลอนอยู่อีก 
“ไม่ได้ครับ” ผมเชิดหน้าใส่ไม่เลิก
“คุณไม่เห็นคุยเรื่องนี้กับฉัน” แม่ถามขึ้นเสียงเย็น
“ผมได้หาคนที่คู่ควรและเหมาะสมให้แน่นอน” พ่อพูดตัดบท  แม่เงียบและทานอาหารต่อ
“คนที่เหมาะสมกับพี่ก้องก็คือคนที่พี่ก้องเลือกเองครับคุณป๊า กัสไม่ยอมแน่..ป๊าอยากเสียหน้าก็เอา” ผมพูดอย่างลองดี  พ่อเบิกตาโตกว่าเดิมคงเพราะโมโหผมมาก  ผมยอมพ่อมาตลอด  อะไรที่พ่อไม่ชอบผมก็จะไม่ขัดใจหรืออาจจะมีขัดใจบ้างบางครั้ง  แต่ทุกการกระทำของผมจะระวังและประนีประนอมให้พ่อเสมอมา  ซึ่งถ้าสิ่งไหนที่ไม่เหมาะไม่ควรผมก็มักจะไม่โต้แย้งเลยถ้าไม่จำเป็น  ก็บอกไม่ได้นะครับว่าผมมีแม่และพี่ๆคอยหนุนหลังอยู่  แต่ทุกคนก็เกรงใจพ่อเกินไป  เกินกว่าที่ผมจะยอมได้ทั้งหมดนะครับ
“ไปครับพี่ก้อง ไม่ต้องทานแล้วฮะ..ไปกับกัสดีกว่า” ผมหยิบผ้ากันเปื้อนออก  วางมันไว้บนโต๊ะพร้อมกับดึงแขนพี่ก้องให้ลุกขึ้นตามมาด้วย
“เอ่อ..” พี่ก้องหน้าเหรอหราเหมือนทำตัวไม่ถูก
“ไอ้กัส!” พ่อขึ้นเสียงดังกว่าเดิม
“สวัสดีครับคุณแม่ สวัสดีครับพี่เกตุ สวัสดีครับคุณป๊า” ผมทำเสียงประชด  ยกมือไหว้เรียงคนอย่างต้องการกวนอีกฝ่าย  และก็ดึงแขนพี่ก้องให้เดินออกมาจากห้องอาหารในทันที
“กัสไปทำแบบนั้นกับป๊าได้ยังไง” พี่ก้องว่า
“หรือพี่ก้องจะไปดูตัว..ปัดโถ่” ผมหันหน้าหนี  พี่ก้องเงียบเหมือนเถียงไม่ออก
“ไปส่งกัสที่ร้านหน่อยครับ ที่จริงวันนี้กัสมีเวรบ่าย..แต่คงอยู่บ้านไม่ได้แล้วล่ะเดี๋ยวได้โดนป๊ากินหัวกันพอดี” ผมหัวเราะ  พี่ก้องยิ้มเล็กน้อย
“เดี๋ยวกัสขึ้นไปเอาของก่อนนะครับ” ผมบอก  พี่ก้องพยักหน้า  ผมรีบวิ่งขึ้นมาเอากระเป๋าที่บนห้องก่อนจะวิ่งไปที่ห้องครัวเพื่อนำขนมฝอยทองที่ผมลุกขึ้นมาช่วยป้าสร้อยทำเมื่อเช้ามืดนี้   ผมตั้งใจทำโดยเฉพาะเพราะผมจะนำขนมชิ้นนี้ไปง้อพี่หมี  มันเป็นของหวานอันดับหนึ่งที่พี่หมีชอบทานน่ะครับ

= = = = = = = =

ณ  ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“พี่ก้องนั่งโต๊ะนี้ก็แล้วกัน” ผมพาพี่ก้องมาทานอาหารที่ร้านก่อนที่จะให้ไปทำงาน
“เดี๋ยวกัสเอาเมนูมาให้” ผมบอก  ตอนนี้ยังไม่มีลูกค้าสักคนผมจึงทำตัวได้ตามสบายไม่ต้องมีพิธีรีตองอะไรมาก  พี่ก้องพยักหน้าก่อนจะมองไปรอบตัวร้าน  นานๆครั้งพี่ก้องถึงจะมาทานอาหารที่ร้านนี้  ส่วนใหญ่ไม่ค่อยได้มาหรอกครับเพราะพี่ก้องเองก็งานยุ่งมาก


กริ๊ง~


“อ่าว กัส” พี่ซีทักทันทีที่เห็นผม
“วันนี้พี่ซีมาทำไมฮะ แล้วเข้าหน้าร้านเดี๋ยวก็โดนบ่นหรอกครับ” ผมว่า
“ชู่..พี่ยังไม่ได้ย้ายรถน่ะ พี่ฟ้าให้มาช่วยตรวจบัญชีของเมื่อวาน” พี่ซียิ้มตอบก่อนจะละสายตาจากที่มองผมอยู่เหลือบไปอีกทางทำให้ผมเห็นว่าพี่ซีหันไปมองก้อง 
“อ๋อ..พี่ซีนี่พี่ก้องพี่ชายสุดที่รักของกัสเอง” ผมรีบแนะนำ
“แล้วนี่ก็พี่ซี เป็นน้องสาวของพี่เซ็นที่กัสเคยเล่าให้ฟังบ่อยๆไง” ผมบอกพี่ก้อง  พี่ก้องรู้จักกับพี่เซ็นดีแต่พี่ก้องไม่เคยได้เจอกับพี่ซีตัวเป็นๆเลยสักครั้ง  ทั้งสองคนคลาดที่จะได้เจอกันตลอด
“สวัสดีค่ะ” พี่ซียกมือไหว้
“สวัสดีครับ” พี่ก้องลุกขึ้นยืนก่อนจะรับไหว้ตอบด้วยท่าทางเคอะเขิน
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ วันนี้คงอยู่ที่นี่ถึงเย็นเลย..ไม่มีอะไรทำ” พี่ซียิ้มบอก
“ฮะ..กัสก็เหมือนกัน” ผมบอกก่อนพี่ซีจะเดินไป  ผมหันกลับมามองพี่ก้องที่ยืนนิ่งเงียบมองตามพี่ซีจนลับตา  ผมอึ้งกับภาพตรงหน้าที่เห็นพี่ชายยืนแข็งทื่ออย่างกับต้นไม้อย่างนี้  พี่ก้องยืนนิ่งพร้อมกับมีรอยยิ้มบนใบหน้า  ผมคิดว่าพี่ชายผมกำลังหลุดเข้าไปในภวังค์แล้วละครับ
“อ่ะแฮ่ม!” ผมเรียกสติ  พี่ก้องสะดุ้งหันมามองหน้าผมก่อนจะยิ้มแหยให้
“ฮั่นแน่..มองไรอ่ะ” ผมได้ทีจึงรีบแซวเพราะปกติพี่ก้องไม่ได้เป็นคนอย่างนี้  ผมไม่เคยเห็นพี่ชายผมจะจ้องใครได้เพ้อและชวนฝันได้มากขนาดนี้มาก่อน  พี่ก้องเป็นคนจีบสาวไม่เก่งเพราะเหตุนี้เลยทำให้ไม่มีแฟนมานานหลายปีหลังจากที่เลิกกับคนรักคนก่อนไป
“เปล่า” พี่ก้องตอบปัดแต่มีสีหน้าเขินอย่างเห็นได้ชัด
“ชื่อพี่ซี ชื่อจริงสิรินทิพย์..อายุย่างยี่สิบสองปี อยู่ปีสี่ คณะบัญชีสองภาษา..มหาวิทยาลัยนานาชาติ MSL” ผมพูดลอยหน้าลอยตาให้พี่ชายของตน  พี่ก้องยิ้มให้เหมือนกับรู้ว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่
“งานอดิเรกคือแข่งรถ ยิงปืน..เปรี้ยวปะล่ะ” ผมยักคิ้วให้
“อาชีพที่ใฝ่ฝัน สืบทอดบริษัทของครอบครัว..และที่สำคัญที่พี่ก้องคงอยากจะรู้” ผมยิ้มและยักคิ้วกวนไม่หยุด
“ยัง ไม่ มี แฟน~” ผมเล่นเสียง
“หึ” พี่ก้องส่ายหัวก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดิม
“นี่..พี่ก้องชอบพี่ซีเหรอ เดี๋ยวกัสติดต่อให้..นะๆ พี่ซีนี่แหละเหมาะกับพี่ก้องที่สุดแล้ว ถ้าพี่ก้องไม่จีบพี่ซีตอนนี้ละก็..พี่ก้องต้องโดนพ่อจับแต่งงานกับยัยผู้หญิงบ้าที่ไหนก็ไม่รู้นะ ถ้าเป็นพี่ซีละก็นะ..กัสโอเคเลย” ผมรีบเข้าไปกระซิบบอก  ถ้าจะให้พี่ซีมาเป็นพี่สะใภ้ละก็ผมตกลงแน่นอนอยู่แล้วละครับ
“พี่จีบไม่เป็น” พี่ก้องบอกแทบกระซิบ
“งั้น เดี๋ยวกัสให้พี่ซีจีบพี่ก้องเองก็ได้” ผมเสนอ
“บ้า..น้องเค้าจะชอบพี่เหรอ” พี่ก้องพูดอย่างไม่มั่นใจในตัวเองขึ้นมา
“โหย พี่ชายกัสสมบูรณ์แบบขนาดนี้มีผู้หญิงที่ไหนไม่ชอบบ้าง..ตกลงพี่ก้องชอบแน่นอนใช่ป่ะล่ะ” ผมถามเพื่อความมั่นใจ
“เอ่อ ไม่รู้ ก็..น่ารักดี สวย มีเสน่ห์” พี่ก้องตอบเขินๆ

[เบบี้]

“อื้มหืม..เพิ่งเห็นเค้านะเนี่ย พูดขนาดนี้ก็ชอบแล้วแหละ” ผมบ่นอย่างประชด  ผมเดินหนีกลับเข้ามาหลังร้าน  เห็นพี่ซีแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว  ผมมองพี่หมีที่กำลังนั่งทานอาหารอยู่ที่โต๊ะ  พี่เขาเหลือบมามองหน้าผมก่อนจะหันกลับไปทานต่อ
“พี่ซีฮะ ช่วยไปรับออเดอร์จากพี่ชายกัสหน่อยได้ไหมเอ่ย” ผมยิ้มกว้าง  พยายามทำให้เป็นธรรมชาติมากที่สุดเพื่อไม่ให้พี่ซีจับได้ว่าผมกำลังคิดอะไรไม่ซื่อ
“ได้สิ..พี่ชายดูดีเหมือนกันนะเนี่ย” พี่ซีพูดเล่นๆ  ผมยิ้มและพยักหน้าให้ก่อนที่พี่ซีจะเดินออกจากห้องพักไป  อยู่ๆในห้องก็เงียบลงสนิท  พี่หมีทานอาหารต่ออย่างไม่สนใจผมแม้แต่นิดเดียว  ผมนำของไปวางไว้ตรงโซฟาก่อน  เพียงแค่ไม่กี่นาทีเมื่อกี้ความรู้สึกก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว  อยู่ๆผมก็รู้สึกเกร็งขึ้นมา  ผมหยิบถุงขนมที่เตรียมมาให้พี่หมีนำมาถือไว้และรีบเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆพี่เขา
“พี่หมีกินไรอยู่เหรอ” ผมทำน้ำเสียงร่าเริงเข้าโจมตีก่อน  นี่คือไม้ตายขั้นแรกของผมละครับ
“ข้าว” พี่หมีตอบแค่นั้น  ผมเขยิบเก้าอี้ไปให้ใกล้มากกว่าเดิม
“เมื่อคืน..พี่หมีกลับกี่โมงเหรอครับ” ผมอดไม่ได้ที่จะถามคำถามนี้ออกไป
“ตีสาม” พี่หมีตอบส่งๆ
“เหรอฮะ” ผมใจแป้วขึ้นมา  ปฏิเสธไม่ได้ว่าถึงจะอยากรู้แต่ก็ไม่อยากได้ยินคำตอบตรงๆอย่างนี้  ผมคิดว่าบางอย่างที่โกหกแล้วทำให้คนอื่นรู้สึกดีก็น่าจะโกหกบ้างก็ได้
“แล้ว..พี่หมีง่วงรึเปล่า กัสกลัวว่าพี่หมีจะไม่ไหว..วันนี้กัสเลยมาช่วยแต่เช้าเลยฮะ” ผมยิ้มสู้  พี่หมีเงียบไม่พูดไม่จาและไม่ได้หันมามองผมอีกด้วย
“นี่ๆพี่หมี..วันนี้กัสตื่นแต่เช้ามาช่วยป้าสร้อยทำฝอยทองของโปรดของพี่หมีด้วยแหละ กัสเอามาให้..สดๆร้อนๆเลยนะครับเนี่ย” ผมชูถุงขนมฝอยทองให้พี่หมีดู  พี่หมีเหลือบมามอง  ผมยิ้มกว้างกว่าเดิมที่เห็นพี่หมีเริ่มหันมาสนใจ
“ขอบคุณครับ” พี่หมีรับไปและวางถุงลงบนโต๊ะ
“..................” ในห้องเงียบลงอีกครั้ง
“พี่หมีรำคาญกัสแล้วสินะฮะ..” ผมก้มหน้าลงอย่างช่วยไม่ได้  รู้สึกเสียใจ  เหมือนน้ำตาจะไหลลงมาอย่างนั้น  ผมไม่ชอบอะไรแบบนี้เลย  ผมกำลังรู้สึกเหมือนผมไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว  ผมไม่เคยปิดกั้นหรือห้ามปรามถ้าพี่หมีจะไปมีใครหรือนอนกับใครที่ไหน  แต่ถ้าพี่หมีมีคนสำคัญขึ้นมาเมื่อไหร่  ผมก็อาจจะไม่สำคัญสำหรับพี่หมีอีกต่อไป..ผมกลัวว่ามันจะเป็นอย่างนั้น
“กัส..กัสขอโทษ กัสไม่รู้ว่าต้องทำยังไง” ผมพูดตะกุกตะกักด้วยรู้สึกกลัว  ผมก้มหน้าลง  มือกุมเข้าหากันแน่น
“ไม่เป็นไรครับ” ผมบอกตัดบทพร้อมกับเงยหน้ายิ้มให้อีกฝ่าย  พอสายตาปะทะกับสายตาของพี่หมีเข้าผมก็ต้องก้มหน้าหนีอีกครั้ง
“เอ่อ กัสไป..” ผมทำท่าจะลุกขึ้นยืน
“จุ๊บ~” อยู่ๆพี่หมีก็ก้มลงมาจูบปากผมอย่างรวดเร็ว  ทันทีที่ผมไม่ได้ตั้งตัวนั้นทำให้ผมต้องนั่งลงอย่างเดิมด้วยความตกใจ
“ไม่ได้โกรธ” พี่หมีพูดเสียงเรียบ  ตาจ้องมองมาที่ผม
“จริงนะ” ผมรีบถามกลับทันที
“แต่หมันไส้” พี่หมีกัดฟันพูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง  ผมหุบปากลง  ไม่เข้าใจว่าที่พี่หมีบอกว่าหมันไส้นั่นหมายถึงอะไร  คงจะหมันไส้ผมละมังครับ  แต่ช่างเถอะ..ถ้าพี่หมีบอกว่าไม่โกรธแล้วนี่แหละที่เป็นสิ่งสำคัญสำหรับผมมากที่สุดในตอนนี้
“งั้นเราดีกันเหมือนเดิมแล้วนะครับ” ผมรีบเข้าไปกอดแขนพี่หมีไว้
“หึ..ครับ” พี่หมีหัวเราะน้อยๆก่อนจะโอบแขนเข้ามากอดผมไปทั้งตัว
“สงกรานต์นี้ไปเที่ยวด้วยกันไหม” อยู่ๆพี่หมีก็ถามขึ้น  ผมเงยหน้าขึ้นมอง
“ไปอยู่แล้ว” ผมตอบอย่างไม่คิดในทันที  พี่หมีหัวเราะ  เรากอดกันตัวโยนไปมา  หลังจากที่พี่หมีทานข้าวเสร็จเราก็ปฏิบัติหน้าที่ทำงานในบทบาทของตนเองไป
“ฮัลโหล..เอวี่บอดี้~” พี่ฟ้าเดินเข้ามาโบกมือทักทายทุกคนด้วยสีหน้าร่าเริง  พวกเรายิ้มตอบให้ก่อนที่พี่ฟ้าจะเดินมาเท้าแขนลงตรงเคาร์เตอร์
“ทุกอย่างโอเคนะ” พี่ฟ้าถามพี่หมี
“จะโอเคกว่าถ้าบอสไม่มา” พี่หมีตอบกลับ  เป็นที่ทราบกันดีว่าพี่หมีมักจะชอบกวนพี่ฟ้าและชอบขัดขาพี่ฟ้าพอๆกับพี่คิวแต่ก็ไม่เท่าพี่คิวละนะครับ  คนอย่างพี่หมียังรู้จักคำว่าลิมิตแต่คนอย่างพี่คิวคงจะไม่รู้จักอะไรแบบนั้นสักเท่าไหร่
“หึ..แกนี่นะ สักวัน สักวัน” พี่ฟ้ากัดฟัน  ทำเสียงสั่นอย่างอาฆาตแค้น
“กดกริ๊งเรียกเชฟให้หน่อยครับ” พี่ฟ้าบอกผม  ผมยิ้มตอบและกดกริ๊งเรียกคนในครัวตามที่สั่ง
“ว่า..” พี่เซ็นโผล่หน้าออกมาตรงช่องประตูหน้าต่างบานเล็กระหว่างห้องครัวกับเคาร์เตอร์
“วันนี้ต้องออกไปซื้อของกับไปรับออร์เดอร์จากลูกค้าไม่ใช่รึไง ถ้าลูกค้าหมดแล้วก็แขวนป้ายก่อนได้เลย..ถ้าเสร็จแล้วเข้ามาคุยกับอาก่อนนะ มีเรื่องจะคุยด้วย” พี่ฟ้าบอก
“โอเค” พี่เซ็นพยักหน้ารับก่อนจะปิดกระจกไป
“วันนี้กัสออกไปซื้อของกับเซ็นหน่อยนะ” พี่ฟ้าหันมาบอกผม
“อ่าว..ไมต้องกัสอ่ะ” ผมท้วง
“เผื่อมีลูกค้ามากะทันหัน เค้าอยากกินอะไรจะได้ให้หมีดูแล” พี่ฟ้าพูดเสียงเข้ม  ผมหน้างอลง
“ตกลงเป็นลูกน้องป่ะครับ เอาแต่ใจจริง” พี่ฟ้าว่าอย่างอ่อนใจก่อนจะเดินหนีเข้าห้องทำงานของตนไป  ผมหันกลับไปมองพี่หมี  แต่พี่หมีหันไปทำงานกับพี่รุจทำเป็นเหมือนไม่รู้ไม่เห็น..ไม่ได้ยินประมาณนั้น  ผมเองจึงต้องทำงานต่ออย่างไม่สนใจเช่นเดียวกัน  สำหรับผมแล้วบางสิ่งบางอย่างที่พี่หมีคิดมันค่อนข้างน่ากลัว  การที่พี่หมีนิ่งไม่ได้แปลว่าในหัวของพี่เขาไม่คิดอะไร  แต่สิ่งที่เราไม่รู้คือพี่หมีกำลังคิดอะไรอยู่ต่างหากละครับ
หลังจากที่พี่เซ็นจัดการเคลียร์หน้าที่ของตนเสร็จ  ผมและพี่เซ็นก็เปลี่ยนเสื้อผ้าที่ไม่ให้ดูเด่นสะดุดตาเกินไปเพื่อจะออกไปซื้อของตามที่พี่ฟ้าต้องการ  ส่วนมากจะเป็นพวกส่วนผสมที่สำคัญที่สั่งตรงจากต่างประเทศนะครับ  ส่วนผสมแต่ละอย่างจึงต้องมีแหล่งที่ซื้อประจำ  อีกทั้งพี่ฟ้าได้รับงานนอกสถานที่  คงเป็นงานสุดหรูของไฮโซตระกูลใดสักตระกูลอีกนั่นล่ะ  ครั้งนี้พี่เซ็นจึงต้องไปรับออร์เดอร์ด้วยตัวเอง  แต่ยังดีนะครับที่วันนี้เป็นหน้าที่ของพี่เซ็น  ถ้าเป็นวันของพี่คิวละก็  ให้ตายผมก็ไม่ย่างกรายมาด้วยเด็ดขาด
“.....................” ระหว่างการเดินทางค่อนข้างเป็นไปอย่างเงียบสงบดี  การที่ต้องมาด้วยกันสองคนมันก็อดไม่ได้ที่จะทำให้ผมนึกถึงวันนั้น  วันที่ผมโดนพี่เซ็นหอมแก้ม  เป็นการถูกหอมแก้มจากคนที่ชอบมันก็อดที่จะเกร็งมาจนถึงทุกวันนี้ไม่ได้ละนะครับ
“เป็นใบ้เหรอ” อีกฝ่ายพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหาเรื่อง  ผมไม่ตอบแต่หันหน้าหนีเพื่อหลบหลีกที่จะต่อล้อต่อเถียง  บางครั้งผมก็อยากให้พี่เซ็นพูดดีๆกับผมบ้าง  แต่พี่เซ็นก็ชอบกวนผมตลอด
“ถ้าจะจริงแฮะ” พี่เซ็นพูดปนหัวเราะ  ผมหันไปค้อน  พี่เขาเบะปากและยักคิ้วให้
“ไม่กวนกัสสักวันมันจะตายเหรอครับ” ผมว่า
“หึ..หึหึ พูดน่ะ ไม่ได้ดูตัวเองเลยสินะ” พี่เซ็นว่ากลับ
“กินข้าวเที่ยงข้างนอกกันไหม” พี่เขาถาม
“ไม่” ผมตอบอย่างไม่คิด
“คิดก่อนสิ ก่อนจะตอบน่ะ”
“ก็กัสอยากกลับไปกินที่ร้านกับพี่หมี” ผมบอก
“ป่านนี้ไอ้หมีมันคงกินไม่รอแล้วแหละ” พี่เซ็นพูด  ผมเงียบเพราะก็จริงอย่างที่พี่เซ็นว่า  ตอนนี้เป็นเวลาพักกลางวันถ้าไม่ทานตอนนี้ก็จะไม่ได้ทานอีกจนเลิกงาน
“อยากกินอะไรล่ะ” พี่เซ็นถามอีก
“ไม่รู้” ผมตอบส่งๆ
“ถามดีๆ..ก็ตอบดีๆไม่ได้รึไงครับ” อยู่ๆพี่เซ็นก็ทำเสียงอ่อนโยนขึ้นมาจนทำให้ผมเริ่มรู้สึกไม่เป็นปกติ  เราเงียบลงสักพัก
“อะไรก็ได้ฮะ” ผมตอบเสียงเบาด้วยรู้สึกเขิน
“โอเค งั้นไว้หลังรับออร์เดอร์เสร็จก่อนแล้วค่อยคิดแล้วกัน” พี่เซ็นพูดบอก  ผมเงียบไม่ตอบอีก  พี่เซ็นคงเห็นว่าผมเงียบพี่เขาเลยไม่ชวนคุยอีกเลยจนถึงร้านที่ต้องไปซื้อของ  หลังจากที่ซื้อของเสร็จเรียบร้อยแล้วเราก็ไปพบลูกค้าต่อที่บ้านของลูกค้า
“ขอบคุณมากเลยนะคะ แหม..เดี๊ยนไม่คิดเลยนะคะเนี่ยว่าคุณพิภัชจะมารับงานด้วยตัวเอง” คุณป้าไฮโซเจ้าของงานพูดหลังจากที่เราสองคนรับออร์เดอร์และคุยเกี่ยวกับแผนงานคร่าวๆเสร็จเรียบร้อยทุกอย่างแล้ว  เธอก็เริ่มเปิดประเด็นไปเรื่องอื่นๆต่อ
“ยินดีครับ” พี่เซ็นยิ้มกว้าง
“หึ..ถ้าไม่มาเอง ก็ไม่มีใครมาแล้วแหละ” ผมเอนตัวเข้าไปใกล้พี่เซ็น  กัดฟันกระซิบบอกอย่างต้องการแซวคุณป้าเธอ  พี่เซ็นกระทุ้งข้อศอกเข้าที่ท้องผมเบาๆอย่างห้ามปรามทำให้ผมอดที่จะแอบหัวเราะไม่ได้
“คุณฟ้าคงสบายดีสินะคะ” เธอถาม
“ครับ สบายดีมากเลยละครับ” พี่เซ็นพยักหน้าตอบ
“แล้ว ได้ยินข่าวมาว่า..คุณฟ้าน่ะกำลังคบอยู่กับหนุ่มอังกฤษลูกเจ้าของบริษัท Empire ที่ชื่อโจนาธานน่ะจริงรึเปล่าล่ะคะ” อยู่ๆเธอก็ถามซะตรงประเด็น  น้ำเสียงเรียบกับสีหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มแฝงความนัยของเธอแบบนี้ผมเห็นมานักต่อนักในทุกครั้งที่ผมต้องออกงานสังคมกับคุณแม่  เห็นมาตั้งแต่เกิดแต่ก็แปลกที่ผมไม่ยักจะชินเสียที
“จริงครับ” พี่เซ็นตอบตรงประเด็นทำให้ผมและเธอถึงกับตาถลน  พี่เขายิ้มกว้างเหมือนตั้งรับได้ทุกสถานการณ์ 
“อ๋อ..อ่อ ก็ ดีค่ะ..เหมาะสมกันดีนะคะ” เธอยิ้มเฝื่อนพูดตอบอย่างตะกุกตะกัก
“ครับ เหมาะกันมาก..เหมาะกันอย่างนี้ไม่มีอีกแล้วละครับ” พี่เซ็นยังคงยิ้มสู้ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นจนอดให้ผมขนลุกไม่ได้  ผมไม่เคยแปลกใจเลยว่าทำไมตระกูลของพี่เซ็นคบกับตระกูลของพี่ฟ้าได้ 
หลังจากนั้นคุณป้าก็ชวนคุยเรื่องสัพเพเหระต่ออยู่เกือบยี่สิบนาทีจนพี่เซ็นคงทนไม่ไหว  ขอตัวกลับออกมาก่อน  เราร่ำลากันพอเป็นพิธีก่อนที่ผมและพี่เซ็นจะขอตัวออกมา
“ให้ตาย ยัยป้าสอดรู้นี่..เจอไอ้คิวมีหวังหน้าแหกแน่” พี่เซ็นบ่นทันทีที่ขาก้าวพ้นประตูบ้าน
“นี่ยังแหกไม่พออีกเหรอฮะ” ผมพูดหน้าเอือม  เมื่อกี้พี่เซ็นก็กัดเธอใช่เล่นเมื่อไหร่
“ไม่ๆ ถ้าเป็นไอ้คิวมันจะต้องตอบกลับไปประมาณว่า เอ่อ..ไม่ทราบว่าที่คุณกำลังถามนี่ใช่เรื่องงานรึเปล่าครับ ถ้าคุณบอกว่านี่คือส่วนหนึ่งของเรื่องงาน..ผมจะได้ไม่รับงานนี้” พี่เซ็นทำหน้าเลียนแบบพี่คิวก่อนจะหัวเราะชอบใจ  พอผมนึกภาพตามผมเองก็อดที่จะขำไปด้วยไม่ได้
“พี่ฟ้าก็รู้นะฮะว่าพี่คิวไม่ชอบรับงานนอก แต่ทำไมก็ยังจะรับอีก” ผมบ่นอย่างสงสัย
“บางที..ธุรกิจก็อยู่ไม่ได้เพียงเพราะรักหรอกนะ” พี่เซ็นหันยิ้มตอบเล็กน้อย
“ครึ่งหนึ่งของธุรกิจ ก็ต้องอยู่..แบบธุรกิจ แค่ความรักมันอยู่ไม่ได้หรอก” ผมเงียบฟังนัยแฝงนี่จากปากพี่เซ็นที่นานครั้งผมจะได้รู้  ส่วนมากเรื่องวงในของร้านหรือของตระกูลระหว่างพี่ฟ้าและพี่เซ็นเราจะไม่ค่อยได้รู้เท่าไหร่นัก  นอกจากมีข่าวออกมาหรือว่าไปฟังใครนินทามาอีกทอดหนึ่งประมาณนั้น  ดังนั้นถ้าพวกพี่เขาจะหลุดพูดอะไรออกมาบ้าง  เราเองก็ควรตั้งใจที่จะรับฟังเพราะบางครั้งการที่ฟังจากปากของคนอื่นก็ไม่เท่ากับฟังจากเจ้าตัวน่ะนะครับ  และส่วนมากสิ่งเล็กๆน้อยๆที่ได้ออกมาจากปากของพวกพี่เขาในเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ก็น่าเชื่อถือได้ละนะ..
“แต่พวกพี่รวยจะตาย เปิดร้านเล่นๆก็อยู่ได้ ไม่อดตายหรอกครับ” ผมแซวอย่างต้องการเปลี่ยนบรรยากาศไม่ให้ตึงเครียด  ผมได้ยินมาจากพี่ซีว่าพี่คิวและพี่ฟ้าได้มรดกจากที่คุณพ่อของพี่ฟ้าขายบริษัทอะไรสักอย่างเพื่อแบ่งเงินให้ลูกหลาน  ซึ่งได้เงินเป็นหลักพันล้าน  ผมไม่รู้ว่าวงเงินขนาดนั้นมันจะน่าหลงใหลแค่ไหน  ผมนึกภาพไม่ออกว่าถ้าผมมีเงินมากโขขนาดนั้นผมจะใช้ชีวิตอย่างไร  ผมคงทำตัวไม่ถูกเป็นแน่..ให้ตายเถอะครับ
“หึ..งั้นสิ แล้วชอบรึเปล่าล่ะ” พี่เซ็นหันมายิ้มเจ้าเล่ห์จนทำให้ผมต้องเหสายตาหนี
“ไม่” ผมตอบเสียงห้วน
“ไม่อะไร” พี่เซ็นย้อนถามอีก
“ไม่มีเวลามาเล่นแล้วครับ กัสหิวข้าว” ผมว่าก่อนจะรีบวิ่งขึ้นมานั่งในรถก่อนในทันที  พี่เซ็นตามมาขึ้นรถแต่กลับยังยิ้มกว้างทำให้ผมต้องหันหน้าหนีอีกครั้ง
“คาดเข็มขัดด้วยสิ” อีกฝ่ายไม่สั่งเปล่าแต่กลับทำท่าจะมาคาดเข็มขัดนิรภัยให้ผมอีกด้วย
“ไม่ต้องครับ กัสคาดเองได้” ผมดันอกพี่เซ็นไว้อย่างห้ามปราม  พี่เซ็นชะงักจ้องหน้าผมแต่กลับไม่ยอมกลับไปนั่งอย่างเดิม  หน้าเราใกล้กันเพียงนิดเดียว  ผมรีบนำเข็มขัดมาคาดให้เสร็จๆไปซะพี่เซ็นจะได้หยุดการกระทำแบบนี้สักที
“คาดได้แล้วครับ” ผมบอกพร้อมกับจ้องตอบอีกฝ่าย
“โอเค” พี่เซ็นเบะปากพยักหน้าอย่างเข้าใจ
“เข้าใจแล้วจะมานั่งจ้องกัสทำไมไม่ทราบ” ผมว่าใส่อย่างลองดี
“เปล่ามองสักหน่อย” อีกฝ่ายตอบทั้งทั้งที่ตาก็ยังจ้องมองผมอยู่
“กลับ..กลับไปนั่งดีๆสิครับ” ผมว่า  ปากเริ่มสั่นอย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่เพราะพี่เซ็นเล่นจ้องผมไม่วางตา  ผมเอนตัวติดเบาะเมื่อเห็นว่าพี่เซ็นโน้มตัวเข้ามาใกล้มากขึ้น
“พี่ พี่เซ็น..กัสไม่ตลกด้วยนะ” ผมว่า  เหสายตาหนีพี่เซ็น  ใจผมเต้นแรงกว่าเดิม  แรงมากจนกลัวว่าอีกฝ่ายจะรับรู้ได้ว่าผมตื่นเต้นมากแค่ไหน
“เวลาไม่พูดมาก ปากก็สวยดีอยู่หรอกนะ” พี่เซ็นพูดแทบกระซิบ  หน้าของเราใกล้กันมากขึ้นจนผมลุ้นตัวโก่งว่าพี่เซ็นจะทำอย่างที่ผมคิดไว้รึเปล่า  พี่เซ็นไม่ได้จ้องหน้าผมอีก  พี่เขาเอาแต่มองมาที่ปากของผมจนผมอดรู้สึกเกร็งไม่ได้  ผมเม้มปากเข้าหากันด้วยความกลัวว่าอะไรจะเกิดขึ้นแต่การกระทำเช่นนี้กลับทำให้ได้ยินเสียงหัวเราะอย่างพอใจจากอีกฝ่าย
“คือ..” ผมอ้าปากจะพูดเมื่อพี่เซ็นเอาหน้าเข้ามาใกล้มากขึ้นกว่าเก่า  แต่จังหวะเดียวกันนี้เองพี่เซ็นก็กดปากจูบลงที่ริมฝีปากของผมในทันทีทันใด  ผมชะงัก  ตาเบิกโพรง  ไม่สามารถรับรู้ได้ถึงหัวใจว่าเต้นแรงมากแค่ไหน  เพราะเหมือนกับมันล่องลอยไปไกลแสนไกลแล้ว  ผมหลับตาลงอย่างต้องการรับรู้ว่าอีกคนที่กำลังจูบผมเป็นพี่เซ็นแน่ไม่ใช่ใคร  พี่เซ็นกดจูบผมแรงมากขึ้นกว่าเดิมทำให้ผมต้องอ้าปากอย่างช่วยไม่ได้  มือใหญ่ๆของอีกฝ่ายจับอยู่ที่ต้นคอของผม  ภายในรถเงียบไร้เสียงใดนอกจากเสียงจูบ  แม้มันจะเป็นการจูบที่แผ่วเบาแต่กลับได้ยินทุกเสียงจากทุกการกระทำ
“อ่ะ พี่..พี่ครับ” ผมดันตัวพี่เซ็นออกเล็กน้อยแต่อีกฝ่ายกลับไม่ฟังอะไร  แถมยังไม่สนใจอีกด้วยว่ารถของเรายังคงจอดอยู่ในบริเวณบ้านของลูกค้า
“หยุดนะครับพี่เซ็น” ผมออกแรงผลักพี่เซ็นออกอย่างแรงทำให้พี่เซ็นตัวเซไป  ผมรีบปิดปาก  อีกฝ่ายหน้าเหวอ  ผมก้มหน้าหนีในทันที
“ทำไม” อีกฝ่ายพูดแค่นั้นแต่กลับทำท่าจะเข้ามาจูบผมอีกครั้งเหมือนไม่ยอม


เพี้ย !


ผมชะงักเมื่อลืมตัวพลั้งมือตบหน้าอีกฝ่ายไป  เป็นการออกแรงตบที่ไม่ได้แรงมากเพียงแค่ทำไปตามสัญชาตญาณที่ต้องการจะปกป้องตนเองเท่านั้น  ถึงแม้จะไม่ได้ออกแรงตบแรงเต็มฝ่ามือ  แต่ก็เรียกได้ว่าเป็นการตบ  ตบหน้าเชฟ  ตบหน้าพี่เซ็น  ผม..ตบพี่เซ็นนี่นะครับ !
“คือ..กัส” ผมพยายามจะพูดอธิบาย  แต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรสักอย่าง  อีกใจก็นึกกลัวแต่อีกใจก็ไม่อยากให้พี่เซ็นมาทำตามใจชอบอย่างนี้
“อย่าทำ แบบนี้กับกัสอีก” ผมพยายามทำเสียงเข้มแต่ก็ไม่กล้าตบตามากนัก
“ทำไม..” พี่เซ็นถามเสียงเรียบ
“ไม่มีเหตุผล แล้วพี่มีเหตุผลรึไงครับที่ทำกับกัสแบบนี้..กัสไม่ใช่ของเล่นนะฮะ” ผมว่ากลับขึ้นเสียงเล็กน้อย
“หึ..กับฉันไม่ได้ แต่กับไอ้หมีคงให้ทำได้งั้นสิ” พี่เซ็นว่ากลับ
“พี่หมีไม่เคยลุ่มล่ามแบบนี้” ผมตอกกลับด้วยรู้สึกไม่ชอบใจ
“โอเค้ สุภาพบุรุษ” พี่เซ็นเบะปาก  ทำท่าทางยักไหล่เหมือนไม่แยแสต่อคำอธิบายของผมเลย  หลังจากนั้นเราก็เงียบ  พี่เซ็นถอนหายใจก่อนจะขับรถออกมาจากบริเวณบ้านหลังนั้น  เราไปทานอาหารด้วยกัน  เป็นการทานอาหารที่แทบไม่พูดกันสักคำเลยด้วยซ้ำ  ผมรู้สึกอึดอัดมาก  แต่ก็ต้องอดทนอย่างช่วยไม่ได้  บอกปัดไม่ได้ว่าผมไม่ดีใจที่พี่เซ็นทำอย่างนี้กับผม  แต่พี่เซ็นก็คือพี่เซ็น  อย่างที่พี่คิวเคยเตือน  ผมไม่สามารถหลงตัวเองได้เลย  นี่ล่ะคือสิ่งที่ผมควรจะมีสติให้มากที่สุด..

...................>>>><<<<....................

ไม่ค้าง ^_^

[เบบี้]

ช่วยแปะสารบัญบ้างอะไรบ้าง
ขอบคุณคุณmust ด้วยนะคะ ^^
v
v

หลังจากอ่านตอนนี้จบแล้ว และดูเหมือนกับว่ากัสยังคงสับสนกับความรู้สึกของตัวเองอยู่
ความรู้สึกที่รับรู้(เอาเอง)ได้นั้นคือ กัสอาจจะแค่รู้สึกปลื้มพี่เซ็นเท่านั้น แต่คิดไปเองว่ารัก (มั้ง)
และความรู้สึกอีกอย่างคือ กัสน่ะรักพี่หมีไปแล้ว เพียงแต่ว่ายังไม่รู้ตัวเองว่ารักพี่หมีในแบบไหน
ก็นะ ถ้าคนเราไม่รักแล้วล่ะก็ ไม่ทางที่จะมานั่งแคร์ความรู้สึก แล้วก็หวงมากมายขนาดนี้หรอก
เหมือนกัสยังตีหัวใจตัวเองได้ไม่แตก อาจเพราะยังเด็กด้วย เลยเอาความปลื้มมาปะปนกับความรัก

เดาเอาได้เท่านี้แหละ ฮ่าๆ เพราะโดยรวมเนื้อเรื่องก็ดูยังไม่กระจ่างแก่ใจเท่าใดนัก
ตอนนี้ก็เลยได้แต่คาดเดาส่งๆ ไปงั้น แต่ที่เชียร์แน่ๆ คือพี่หมีกับน้องกัส อิอิ โมเลกุลทั้งคู่ดูเข้ากันดี

สารบัญ ~ Limited Lovers I, II & III ~

[เบบี้]

รักสามเศร้าหรือเปล่า
หรือว่าเซ็นชอบหมี

ครีเอทมาก กร๊ากกกกกกกกกก

[เบบี้]

ส่งท้าย..
สลิ่ม: "พี่บี้..มันค้างครับ"
ข้าพเจ้า: "นี่มันไม่ใช่ปัญหาของกูนิ"
สลิ่ม T^T
เมตร: อ้าว!ค้างก็ไม่บอก งั้นเด่วคืนนี้พี่จัดชุดใหญ่แบบคอมโบ้เซตให้นะ เหี้ยน้อยหอยสังข์ ^^
สลิ่ม: เรื่องเดียวกันมั๊ยไอ้เชี่ยยยยยยยยเมตรรรรรรร!!!!
บี้: มึงมาซะเรื่องกรูเปลี่ยนเลย ไอ้หอกหัก!!
เมตร: ก็เมียกรูมันน่ารัก 
สลิ่ม:ไอ้ฟายยยยย >////<
ข้าว: มันผิดตั้งแต่ดึงสลิ่มมันมาเล่นด้วยล่ะ เอาเมียเค้ามาผัวปัญญาอ่อนมันก็ต้องมาด้วยอยู่แล้ว ไม่เหมือนคู่เราเน๊อะต้าร์เน๊อะรักกันๆๆๆ
ต้าร์ : ใช่ๆ ข้าวว่างัยเค้าก็ว่างั้น รักกันๆๆๆ 
พี: คุณต้าร์คุณข้าวครับให้มันน้อย ๆ หน่อยเหอะคับ ไอ้ห่าเมตร มัวแต่ยืนยิ้มปัญญาอ่อนอยู่ เมียมึงหนีไปโน่นล่ะ อ่ะ!!อีนี่ก็อีกคนเป็นห่าอะไร ไอ้เมตรมันผัวมึงรึงัยยืนเขินปัญญาอ่อนอยู่ได้
ทัวร์: ชิร์!ไอ้พี่พีบ้า ไอ้ผัวตายด้าน ไอ้อารมณ์โรแมนติกเอ็กส์ปาย!! อารมณ์เสีย 
ขนม: พี่สลิ่มรอขนมด้วย
ทาย: ขนมค๊าบบบ เรามาดูหนังกันไม่ใช่หรอค๊าบ อย่าไปยุ่งกับ..เค้า...เรย  อ้าวไปโน่นล่ะ เฮ้อ~~~ 
ปาน: พี่แสบไม่คิดจะออกความคิดเห็นอะไรกับคนอื่นเค้ามั่งรึงัย
แสบ: #เหล่ตามองปาน# ถ้ามึงคิดจะทำปัญญาอ่อนอย่างพวกนั้น กรูบอกไว้เรยชัด ๆ นะว่า "กรูจะหาเมียใหม่"
ปาน: อึ๊ยยย ไอ้พี่แสบมึงกล้าหาเมียใหม่หรอห๊ะ!! นี่แน๊ะๆๆๆๆๆๆ!!!
แสบ: โอ๊ย!!!! ปานแมร่งหูกูจะหลุดแล้ว โอ๊ยยยยยยยยยๆๆๆ

บี้ :  เมิงจะพากันเข้ามาทำให้ปั่นป่วนทำเชี่ยไรกันห๊า!!!


ไม่เม้นเนื้อเรื่องแต่อยากเสือกกับบทส่งท้าย เอาแมร่งมาหมดเรยมีไรป่ะ

v
v
คนเราก็เป็นเอามากได้  ไม่ทราบว่ารับพาราสักเม็ดไหม 555+ ยาวเกิ้น

[เบบี้]

กัสแยกแยะให้ออกระหว่าง คนที่ดีกะคนที่รัก
ถึงแม้ไม่รักแต่กั๊กไว้เพราะกัสเอาเป็นพวกเอาแต่ใจชอบให้มีคนห้อมล้อม
พี่หมีที่คอยไปรับ ไปส่งเอาใจสารพัด
กับพี่เซ็นที่คอยแกล้งตล๊อดๆ พูดจาน่า กับน้องและไม่แสดงออกแบบชัดเจนน้องเลยไม่เข้าใจ (รึป่าว)
แต่กัสรู้ป่าวพวกเด็กผช มันชอบแกล้งคนที่ตัวเองชอบไม่ใช่หรอ
ถ้ากัสไม่เชื่อโทรไปถามไอ่หลิมมันดูสิ มันรู้ดีกว่าใครเพราะมันโดนไอ่พี่เมตรแกล้งตลอดๆๆๆ (แต่แล้วก็ต้องเป็นฝ่ายยอมหลิมตลอดเหมือนกัน)
อะไรนะ......ที่เราพิมพ์ทั้งหมดนี่้กัสไม่เชื่อเลยหรอ
ไม่เปงไร เอาเป็นว่าอย่าลืมโทรหาไอ่หลิมละกัน

บุคคลผู้นี้พูดอะไรน่านับถือหลายประการทีเดียว กร๊ากกก

[iforgive]

ภาคนี้เห็นใจหมีสุด ๆ เพราะหมีน่าจะเป็นเพียงคนเดียวที่รู้ว่าตัวเองชอบใคร

[เบบี้]

อ๊ากกกกกกกกก ฉันว่าแล้ว
พี่หมีคิดไม่ซื่อจริง ๆ ด้วย 

แต่ก็เข้าใจกัสนะ จากที่อ่านมาเนี่ย ก็เลือกยากนะ
พี่เซ็นก็อยากได้ พี่หมีก็อยากให้เอา กรี๊ดดดดดด 

กรี๊ดดดดดดดดดด พี่บี้ทำอะไร?
จบก็ค้าง สร้างตัวเลือกมาให้เลือกยากอีก
เลือกยากกว่าคู่อาฟ้ากับทิกเกอร์อีกกกกก

เลือกเชียร์ไม่ถูกอะ อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน
3P ได้ไหมกัส? กัสไหวไหม? แต่พ่อกัสคงหัวใจวาย
ลูกชายเป็นเกย์ แถมไม่พอมีสามีสองคน กรี๊ดดดดดด
หรือจะลุ้นกัสตาย เซ็นหมีได้กันดี นึกแล้วขนลุกแปลก ๆ
หรือจะเป็นแบบกัสเจอคนใหม่ เซ็นหมีได้กัน ฮึ่ยยยยยยยย

โอ๊ยยยยยยย คิดแล้วปวดหมองที่สุดดดด 
ปล่อยตามเวรตามกรรม แล้วแต่ท่านพี่บี้บัญชาเลยแล้วกัน


นี่ไม่เคยเม้นท์นิยายเรื่องไหนยาวขนาดนี้เลยนะเนี่ย
เม้นเรื่องนี้ยาวที่สุดแล้ว แบบว่าอ่านแล้วมันอินนน
แล้วพี่บี้ก็ปิดเพจไปแล้ว เลยไม่มีที่ระบาย ๕๕๕

รู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้รับเม้นยาวๆจากผู้น้อง 555+ calm down na nong 

[kasarus]

ร้อยละ ๘๐ ของนิยายวาย คนดีมักไม่มีที่อยู่
เพราะฉะนั้น พี่หมีอย่าดีให้มันมากนักเลย เลวบ้างไรบ้างเหอะ จับกัสกดเลย

ลงนิยายรอบนี้มีนักเขียนพบประชาชนด้วย

[love2y]

อ่านตอนนี้จบ ลุกไปต้มน้ำใบบัวบกให้อิพี่หมีซดดีกว่านะ ฮื่อๆๆ สงสารอิพี่หมีเบาเบา~~

[yolp]

กำลังจะตัดใจไปเชียร์พี่หมีแทน
แต่มาเจออย่างงี้ก็ตัดใจจากพี่เซ็นไม่ได้ ก๊ากกก อินมาก ลืมตัวไปว่าตัวเองไม่ใช่กัส

[mintny]

เป็นครั้งแรกจริงๆนะที่เราไม่สามารถตัดใจเชียร์ใครแบบชัดเจนได้อ่ะ  ปรกตินี้ชัดไปแล้วว่าเชียร์ใคร  แต่นี้ไปไม่ถูกจริง  ดีทั้งคู่แบบนี้ขอ 3P เลยได้ไหม