หัวข้อ: my sassy รักนี้บีบวก:ตอนพิเศษ...till we are (จบ) (1-9-2012)

[MiSS-U]

ครอบครัวอบอุ่นสมใจทุกอย่าง

 

บวกเป็ด

[myapril]

 

“เผื่อเก็ท...ชอบ...ผู้ชาย...ขึ้นมา”  คึ คึ คึ

กิดากรคะ แน่ใจเหรอว่า เผื่อจะชอบ ไอ้เราก็นึกว่า ชอบ ไปแล้วซะอีก
อาการหนักซะขนาดนี้ ตามติด ดูแล เทคแคร์บีน้อยยิ่งกว่าแฟนอ่ะ 555

มีลมเหนือมาแ้ล้ว ก็ต้องมีเหยี่ยวขาวตามมาสิเนอะ ก็เขาเป็นของคู่กัน อิอิ

[choijiin]

แอร๊ยยยยยยยยยยยยย
 
พี่เหยี่ยวของเราโผล่มาแว้บๆแล้วเว้ย
ว่าแต่น้องเก็ทจะใช้ลมน้อยของพี่เป็นนกต่ออะไรจ้ะ
จะเป็นนกต่อเอาไว้ลวงบีน้อยใช่มั้ยเอ่ย
 

[nekko]

พี่ชายที่แสนดี
   


 

[jeeu]

เก็ทเพ้อขนาดนี้เลยเหรอ
เด็กเซเว่นนี่เด็ดจริงอะไรจริง
พี่เหยี่ยวมาแล้ว จะช่วยอะไรเก็ทน้อ

[murasakisama]

มาลงให้เร็วมากกกก ดีใจค่ะเปิดมาได้อ่านพี่เหยี่ยวด้วย คิดถึงพี่เหยี่ยวขาวมากกกกกกก

[malula]

เก็ทเป็นเอามากแล้วเนี่ย
จะดึงพี่เหยี่ยวมาทำไรล่ะ

[puppyluv]

My sassy, don’t let it B!
รักนี้บีบวก
.................

ตอน 8 เด็กกูและสนูปี้
B’s
     
          โย่! วันอังคาร วันสีชมพูแบ๊วๆ ของบี มาถึงซะที
เช้านี้แหกขี้ตาตื่นมารอรถโรงเรียน (เบนซ์ส่วนตัวของท่านผู้นำ) ตั้งแต่เช้าตรู่
เพราะมันต้องเข้าเวรยืนแถวตรวจความเรียบร้อยของเพื่อนนักเรียนด้วยกัน
ลำบากแย่ ไม่ได้จุ๊บแร็บบี้น้อยของพ่ออีกล่ะ (Y^Y)

"ฮ้าวววว!" หาวยาวเป็นรอบที่ 15 ถึงที่หมายได้ฟุบหมอบกับโต๊ะทันที ฝันหวานจนกระทั่ง...
         (ฟุ่บ!) เบามาก รู้สึกมีใครสักคนมายืนข้างตัว มือแตะหัว
กางนิ้วโอบเหมือนเป็นลูกบาสเกตบอลแต่แผ่วเบากว่า ขยับนิดพอปัดรำคาญอะไรก็ไม่รู้แถวปลายขนตา

“อื้อ...” มุดเข้าแขนตัวเอง มือใหญ่ยังอยู่
“อ้าวเก็ท ตรวจแถวเสร็จแล้วเหรอ” เสียงเหมือนเก้งกับขาเก้าอี้เลื่อนครืด คนเดินผ่านไปมาจอแจ
“...” ไอ้มนุษย์เงาของผมยังนิ่ง
“เก็ท บีเป็นไร?” เสียงทรายเพิ่มเข้ามาใกล้
“...” มันเงียบ มือใหญ่อุ่นดีจัง

         เฮ้ย! นึกได้ โรงเรียนตอนเช้า ยังไม่เข้าแถวด้วย ผงกหัวพรึ่บ!
เอิ่ม ปลายนิ้วเลื่อนตกมาแตะแก้มเค้าง่ะ
“อ่า!” เงอะงะผงะหนีติดพนักเก้าอี้
“เป็นไร?” เสียงทุ้มนุ่มอ่อนโยน ไม่รวมแววตากังวล
“มะ ไม่ ไม่เป็นไร”  ผมติดอ่าง เลียปากซู๊ดน้ำจิ้มหก

          จะเป็นอะไรเล่า แค่ง่วงแล้วเผลอหลับฟุบโต๊ะแค่นี้

“ไม่เป็นไรแน่นะ” ตามมาอังหน้าผากวัดไข้อีก
          โธ่ๆๆๆ ตาเหลือกสิ ครับ กรอกตามองรอบห้องสแกนความผิดปกติ
นี่สถานที่ราชการนะมึง โรงเรียนเก่าชายล้วนของกูว่าไปอย่าง

“แค่ง่วงจริงๆ” ผมบอกย้ำคำตอบ อุบอิบไม่กล้าสบตา
“โทษที นัดเช้าไปหน่อย”
“ไม่เป็นไร...แล้วนี่มาไง ไม่อยู่รอแถวเคารพธงชาติ”
“วันนี้เฝ้าประตู 2 เพิ่งปิดเสร็จ พวกประตูใหญ่ข้างหน้าถึงจะต้องอยู่  บอกในรถแล้ว ไม่ได้ฟังเหรอ” กูผิดอีกน้อ
“ฟัง แต่มันง่วงไง ฮ้าว!” ผมขยี้ตาประกอบคำรับสารภาพ
         เล่นโทรจิกตั้งแต่ 6 โมงครึ่ง บอก 7 โมงจะรอเซเว่นหน้าบ้าน
ราชรถมาเกยจนแม่ตามขึ้นไปกระชากผ้าห่มอีกคน
รีบขนาดต้องมาใส่ถุงเท้าบนรถมัน แบบงึมๆ ไม่รู้ตัวออโต้ไพรอท
ไม่น่าบอกว่าจะติดรถไป-กลับกับมันเลย ถอนคำพูดได้ไหม (Y.Y)
………..
“แล้วหิวยัง?”
“หิว! (^0^)” อย่างดัง
“555” มันก็ดังก้อง
"ไปแคนทีนป่ะ" ผมบอกจุดมุ่งหมายว่องไว อีกฝ่ายยืนค้ำหัวได้หัวเราะหน้าหงาย

          ในความรู้สึกผม...ช่างสว่างสดใสและมีชีวิตชีวากว่าทุกๆ วันที่ผ่านมา
 
“นิ่งเป็นหลับ ขยับเป็นกิน ฮิฮิ” ทรายหัวเราะร่วนอีกคน เหม่ๆ เด็กกำลังเจริญเติบโตนี่นะ
“อีก 15 นาทีเอง ถ้ารีบไปแคนทีนก็น่าจะทัน แต่นี่จะทำยังไงดีล่ะ” โบกกล่องนมรสสตรอเบอรี่กับถุงเครปผลไม้
          พายลูกตาล ครัวซองค์ไส้กรอกชีส แซนวิชไข่ดาวล่อสายตาเด็กหิวโซ
“โอ้วววว! เอามาก่อน” ผมยื้อชูสองแขน ลืมทุกอย่าง
”55555”
“เอามา! หิวๆๆๆ” มันแกว่งให้พ่อของแร๊บบี้ต้องลุกไปกระโดดเหยงๆ เหมือนเล่นกับลูกหมาตัวเล็กจิ๋ว
“เอาเชียว เก็ท” เสียงเก้งจากข้างหลัง
“หึหึ” ไอ้เฟรมอีกคน ไม่มีสายตาข้องแวะกับมันหรอก เพราะ...
“อ้าม! อร่อย ซื้อร้านไหนเนี่ย ซ่ออออดดดดด!” กัดและดูด
          ความสามารถพิเศษของแข็งและของเหลวพร้อมกัน

“ช้าๆ ได้สำลักหรอก”
“กูแย่งดีกว่า ท่าจะอร่อย” เก้งจะเข้ามาแทรก ผมหันควับเอาตัวบัง
“หึ๊! งั่ม!”
“มีหวงด้วย 555”
"555" ไอ้โดเบอร์แมนเฟรมกับเก็ท มันขำผมอ่ะ
..........

          บรรยากาศชื่นมื่นกระตือรือล้น พลังงานวัยรุ่นเหลือเฟือ
เก้งเข้าแย่งไม่ได้เพราะไอ้คนที่รู้ว่าใครคว้าถุงของกินไปโซ้ยต่ออีกที
ป้อนผมด้วย เพื่อนๆ ในห้องหัวร่อส่ายหน้าขำ

           ถ้าให้ดีต้องไม่มี...
“เก็ทททททท!”
“ลม!"
"อ้าว ลม!?”
           ไม่ใช่จากผมหรอก เคี้ยวตุ้ยแก้มป่องเป็นลูกลิงอยู่ระวิง
เสียงทราย เก้ง และเพื่อนแถวนั้นต่างหาก

“เชรี่ยเก็ท! เชรี่ยแล้ว มากะกูด่วน!” ลมที่เพิ่งโผล่เข้ามาคว้าเพื่อนตัวสูง (ที่มีครัวซองค์คาปากทั้งอัน)
            จะพุ่งออกไปใหม่
“อะไอ อีไอ?” นั่นซิ อะไร มีอะไร
“ข้างล่าง เร็ว ไปกับกูหน่อย!” ลมลากแขนดึงกรรโชกแรง
“ลมมีไรอ่ะ?” ผมพลอยตื่นเต้นไปด้วย
“บี! บีคร้าบ ไปดูกันเร้ว!” เทพของผมยิ้มกว้าง คว้าข้อมือผมอีกคน
           อะดีนารีนกระแทกปราณจนรู้สึกได้ มีข่าวดีว่าแม่ถูกหวย 100 ล้านหรือยังไง

“เดี๋ยวๆ ที่ไหน อะไรวะ!?” มันเอาครัวซองค์ที่กัดเป็นรอยฟันยัดคืนถุง แหวะ (-.-)
“ลานจอดข้างล่าง เร็วเก็ท ไปดูเร็ว!”
“อ๋อ กูเข้าใจล่ะ 555” เข้าใจแล้วหัวร่อทำด๋อย
“มีไรวะ/ มีไร!?” เก้งกับเฟรมพยายามมีส่วนร่วม แต่ลมเหนือไม่แล
“ไปครับ บี!”
“อ๊า!” บีน้อยถูกลักพาจะพ้นประตู
“555 กระเป๋าๆ เก็บก่อน!” ไอ้เก็ทกุมท้องกับอาการลุกรนเร่งรีบของเพื่อนสนิทตัวเอง
“เอ้อ ลืมไป/ ตึงงงง!”
           มายก๊อด เจ้าชายสีขาววิ่งย้อนเข้ามาโยนเป้ตัวเองทิ้งโครมใหญ่
บนโต๊ะริมหน้าต่างตำแหน่งประจำ

“เร็วบี!” ลมลากแขนซ้ายผม
“โอ๋ย ช้าๆ 555” 
            ไอ้เก็ทคว้าแย่งกล่องนมจากมือแล้วเข้ากุมแขนขวา
บีรูปหล่ออยู่ตรงกลางระหว่างสองหนุ่มหล่อโฮก

            อ๊าง! อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน ทิวากรขอกรี๊ดดังๆ ในใจก่อนครับ (^0^)
.........
.............
...............
.................

  ลานจอดรถเล็ก ด้านข้างอาคาร...
“ทะด๊า! เก็ทมึงดู แหกตาดูๆๆๆ”
“ทะด๊า อะไร?”
“นั่นไงเล่า 2 นาฬิกา ทางนี้” สายลมที่โฉบลิ่วลงมาหยุดอ้อล้อ
          หลบหน้าหลบหลังเพื่อนตัวเองซะงั้น
“ดูอะไรลม มึงจะให้กูดูอะไร?”

           นั่นสิ ดูอะไร ลานจอดจักรยานเต็มคึ่กมีอะไรน่าสนใจ
ถ้าเปอร์เช่หรือเฟอรารี่โผล่มาสักคันก็ว่าไปอย่าง

“โห! เก็ท มึงอ่า” ลมอ้อนเข้ากอดเอว อลวนเนื้อตัวเพื่อน ผมอึ้งอีกรอบ
          คราวก่อนเทพคนนี้สลึมสลือเพิ่งตื่นต้องหาที่พิงร่างกายนั่นพอรู้
แต่นี่สติสัมปชัญญะครบถ้วน เอ่อ ไม่ถ้วนก็ได้ เพราะลมเหนือโหมดหลุดขรึม
 แจ่มใสเกินเหตุ ร่าเริงตื่นเต้นเป็นเด็กๆ แบบนี้เพิ่งเคยเห็นเหมือนกัน

(“ว้าย! นั่นพี่ลมล่ะ”)
(“กรี๊ด! กับพี่เก็ทด้วย”)
(“น่ารักอ่ะ แต่ทำไมพี่ลมตัวสูงจัง ใช่พี่ลมแน่เหรอ”)
(“น้องคนนั้นน่ารักอ่ะ เอ๊ะ! ไม่ใช่น้อง นั่นพี่ ม.4 ด้วยนี่นา”)
(“ใช่ พี่ พี่อะไรนะ ที่อยู่ห้องเดียวกันเปล่า”)
(“ใช่ๆ ที่เหมือนพี่ลมตอนปีก่อน น่ารักเว่อร์ว่ะแก”)
            ขอบอกว่าเพศหญิง ม.ต้น ทั้งนั้น ใกล้เวลาเข้าแถวและอาคารนี้อยู่ระหว่างใจกลางหมู่ตึก
ไม่ชุกชุมให้มันรู้ไป
          ว่าแต่ประโยคท้ายๆ คงไม่ได้หมายถึงบีคนนี้นะครับ ไม่เอา ไม่อยากตกเป็นข่าว
เสียงแชะ! โดนถ่ายรูปมือถืออีก ไม่แคล้วเป็นมือที่สามชัวร์
ชีวิตช่างบัดซบ หนีจากชายล้วนมาเจอสห นึกว่าจะรอด

“555 ไหน มีไร ลากกูลงมาเพื่อ” ไอ้นี่ก็หัวเราะอารมณ์ดีเกิน ปล่อยคุณเพื่อนสนิทกระทำชำเราร่างกายอยู่ได้
"นั่นๆ เห็นยัง"
“อ๋อ! กูว่าล่ะ ตาไวนะมึงนี่ หึหึ” ไอ้เก็ทยังขำเพื่อนไม่หาย มือก็ไม่ปล่อยแขนผมอีกต่างหาก อุเหม่!

“มึงว่าของใคร เท็ตซึซัง พี่เหลิม หรือของไอ้เอ็กซ์วะ?” ลมร่าเริงจัด พาดแขนโอบบ่าเพื่อนแนบชิด
           ซบแก้มลงคลอเคลียแต่ตาจ้องเป๋งไม่ละที่หมาย
“ไม่ใช่หรอก พี่พวกนั้นเล่นเอ็กซ์ตรีม-ฟรีสไตล์ไม่ใช่แบบนี้ ปะ ไปดูใกล้ๆ เผื่อติดชื่อ”
“อ๊า! อย่าเก็ท อย่า!” ลมรั้งสองมือไม่ให้เพื่อนลงไปที่ลานจอด
“555” ไอ้นี่ก็หัวร่อไม่หยุดทั้งที่จับข้อมือผมอย่างแน่น
“...” บีน้อยมึนตึบ จ้องลานจอดจักรยานเขม็ง สลับมองสองคนที่ฉุดรั้งกันอยู่

            มีอะไร คุยกันเรื่องอะไร ทำไมเค้าไม่รู้เรื่องด้วยอ่า

“เก็ท~ กูอยากได้ๆๆๆ” แง! ลมเทพของเค้าอ้อนได้ด้วย
“ก็กูจะไปดูให้ไง” เพื่อนเก็ท
“อย่าเชียว อย่าแม้แต่คิด”
“55555”

             มันสองตัวเป็นบ้าไปแล้ว ผมค้างเติ่งตัวแข็งเป็นหิน
เพราะลมเพื่อนรักคลุกหน้าลงกับหัวไหล่เพื่อนสนิท โอบคอฉุดดึงตัวอีกฝ่ายไว้แน่น
วนเวียนหลุดร่าเริงไม่เป็นภาษาอยู่
           ไม่อยากบอกว่าเพื่อนๆ น้องนักเรียน (หญิง) หยุดมองกันเต็มรอบๆ โคเวอร์เวย์ที่พวกเรายืน
 เอ่อ อาจารย์ปกครองอยู่แห่งหนใด เจ้าชายของผมกระทำอนาจารหัวหน้าห้อง ม. 4/1 ครับ

“เฮ้ย! ไรวะ?” มือที่สามเข้ามาแทรก รูปหล่อกล้ามล่ำนักกีฬาเหรียญทองคะแนนเต็มสิบของผมนั่นเอง
“หมอก~"
"ไอ้หมอก! 555” สองเสียงจากไส้เดือนสองตัว

             ลมเหนือผละจากเก็ทเข้าเกาะแขนคนตัวสูงกว่าทันที
คลอเคลียเป็นแมวน้อย วนหน้าวนหลังนักฟุตบอลไม่หยุด

“อือ~ อื๊อ~อื่อ” ลูกแมวแปลงร่างมีฮัมเพลงคลอเล็กๆ อีก
“...(-.-)...” บีปวดหัวตึบ
“555” หมอนี่ก็แดกกัญชาหัวเราะเป็นบ้า ปล่อยแขนกูได้แล้ว สัด!
“ไรวะ เก็ท นี่เป็นไร?” หมอกมองลม

            ผมว่าหมอกถามไปอย่างนั้นเอง เพราะสายตาไม่ได้ละจากร่างขาว
ที่วนเวียนเกาะเอวแตะบ่า เลี้ยวลอดตัวไปมา อ้อมไหล่ซ้ายไหลมาขวาตัวเอง
กลายร่างเป็นลูกแมวพันแข้งพันขาเวลาจะอ้อนต้องการอะไรสักอย่าง
           นึกสงสัยนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มยังโฟกัสจุดเดิมไม่วาง
เผลอมองตามด้วยมันไม่มีพวกเรา 3 คนอยู่ในคลองจักษุนั้น

(“กรี๊ดดดด~ พี่ลมกับพี่หมอก”)
(“หมอกหล่อนะฮ้า!”)
(“3P เลยแก๊!”)
(“ไม่เอา หมอกน่ะ ของพี่นะยะ”)
          เสียงนักเรียนหญิงแท้และชายเทียมกระแทกออร่าสีม่วงเข้ารูหูแว่วๆ
 บีเครียดกับอาการมืดแปดด้าน กูงงงวยอย่างจัดๆ ใครก็ได้ช่วยเฉลยที

“นั่นเลย ที่กูออนเอ็มมึงเมื่อคืน” เก็ทคุยกับเพื่อนมาใหม่
“อ๋อ เข้าใจล่ะ หึหึ” คราวนี้เป็นหมอกซัดยาบ้า อารมณ์ดีเข้าไปอีกคน
           ฮื่ย! พวกห่าเหวนี่มันขำอะไรฟะ มีลับลมคมในอะไรกัน!?
...................
“ไม่เข้าไปดูใกล้ๆ ล่ะ” หมอกก้มลงเกือบชิดกระหม่อมลมเหนือ
           กระซิบเบา ราวเอ่ยกับสิ่งของล้ำค่า (หมอกน่าจะเกือบ 180 ลมแค่ 170 ต้นๆ นะ ผมว่า)
“ไม่ๆๆๆ” ลมซุยหน้าผากโหนกสวยกับต้นแขนหมอก
“เป็นไร มันไม่กัดซะหน่อย เผื่อมีชื่อติดไว้จะได้รู้ไง”
“ไม่เอา กลัว”
“กลัวอะไร”
“กลัวอดใจไว้ ม่าย~หวาย!” ลมยิ้มกว้างสว่างไสว
“555” เสียงจากไอ้คนจับกุมมือผม กูอยากถีบมึงสุดๆ นาทีนี้ (>0<)

“มีอะไรกันแน่ หัวเราะบ้าไรกัน!?” ผมเหวี่ยงตาขวาง ประโยคแรกที่ได้เอ่ยที่ข้างล่างนี่
          พยายามสะบัดข้อมือจากคีมหนีบชื่อกิดากร กูจะงอนแล้วนะ
“บีจ๋า~”  ไม่คาดฝัน ลมถลามาที่ผม โน้มเข้ากอดซุกซบ
          ฝังจมูกโด่งลงไซ้ซอกคอ นัวเนียเนื้อตัวเค้า

          กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!!! ดังประมาณสามโลก (ในใจ)

“เฮ้ย /เช้ดดด!” หมีควายสองตัวหันควับคอหัก
“วู้! มึงนี่ มาทางนี้เลยลม” เก็ทโวย คว้าหลังคอเพื่อนตัวเอง
“เผลอไม่ได้” หมอกช่วยอีกแรง
“...(^///^)...” บียังกุมแก้มตัวเองแน่น ตีปีกเหินหาวสู่ท้องฟ้า

          อ้าง! ความสุขจุกล้นหาไหนปาน จะเรื่องไหนๆ ไม่สนแล้ว
พระเจ้าช่วยกล้วยทอด เค้าถูกลมเหนือเข้าคลุกวงใน ว๋ายๆๆๆๆ

“เอาไป!” เก็ทยัดกุญแจสนูปี้ใส่มือเพื่อน
“ฮ้า! เชรี่ยเก็ท เบียงชี่ของมึงเหรอ!?” ลมเสียงดัง เป็นครั้งแรกที่ได้ยินเดซิเบลระดับนี้
“เยสสสสสสส! อึ้งล่ะสิ”
(ตุบ!)/ “สัดเก็ท! ปล่อยกูบ้าตั้งนาน”
“โอ๊ย!” เจ้าของจักรยานเจ้าปัญหาทรุดลงมากอดผม เพราะเจ้าชายฮุกหมัดซ้ายเข้าท้องเต็มๆ
“555 สมน้ำหน้า ลีลานัก” หมอก
“อ๊า! สนูปี้เพื่อนร้าก~” สายลมสีขาวร่าเริงลิ่วละล่อง
         พร้อมๆ เสียงหัวเราะของใครหลายคนดังท่วมบริเวณ
.................

         ผมยืนเหม่อมองภาพตรงหน้า ณ ใต้หลังคาซุ้มทางเดิน ช่างเจิดจ้าเกินจะกล่าว
หมอกช่วยยกตัวรถออกจากที่ล็อคล้อมาตั้งบนถนน ลมเหนือปั่นวนกับใบหน้าเปื้อนยิ้ม
 ท่าทางสดชื่นอย่างไม่คิดว่าจะได้เห็น
         สายลมสีขาวกับจักรยานทรงเสือหมอบสีดำพาดลายสีเงินซิลเวอร์
เส้นตัวโครงบอบบางมากกว่าจักรยานปกติ ปลิวลอยท่ามกลางแดดอุ่นยามเช้า
คละเคล้าเสียงหัวเราะ เป่าปากแซวฟิ้วฟ้าวไม่หยุด
          ลมเหนือกับเจ้าสนูปี้...

          เพิ่งรับรู้นาทีนี้ ลมบ้าจักรยานฟิคเกียร์  (อย่างหนัก) ลอบมองคนที่ยืนเคียงข้าง
สายตาจับจ้องเพื่อนของตัวเองก็จริง ทว่ามือใหญ่ยังกุมข้อมือผมไว้แน่นหนึบ
มันก็เป็นคนดีเหมือนกันนะ
..................
.....................
         (ต่อ)

[puppyluv]

(ต่อ)
................
.....................

          ว่ากันตามจริงก็น่าจะจบวันสีชมพู สีโปรดของผม (อ้อ ผมเกิดวันอังคารด้วย)
ได้อย่างสมบูรณ์แบบที่สุดวันหนึ่ง ถ้าไม่มีเหตุการณ์คาบบ่ายคลายเครียด
“เก็ท มึงขายต่อหรือยกให้มันนะ?” เอกถามก่อนจะเริ่มคาบฟิสิกส์
“ทั้งคู่นั่นแหละ”
“ยังไงวะ เบียงชี่นั่นเกินหมื่นไม่ใช่เหรอ?”
“ราคาตอนนี้น่าจะสองหมื่นต้นๆ แต่ตอนกูนำเข้าแค่ 15,000 ไม่รวมชิบปิ้ง เบาแค่ 7 กิโลเอง” อดีตเจ้าของจ้อสาธยาย

           ทำไมต้องมาล้อมวงเสียงดังข้ามหัวกูข้ามตัวด้วย บีน้อยเศร้า (Y-Y)

          ผมนั่งโต๊ะกุมมือตัวเองแน่น ฟังเอก เก้ง เฟรม เก็ทคุยกันโฉงเฉง ถกกันเรื่องเจ้าสนูปี้ครับ
ที่เวลานี้ย้ายค่าย เปลี่ยนมือเป็นของลมเหนือเรียบร้อย ฟิคเกียร์ดีไซน์สวย ราคาตบหัวผมคว่ำจนเห็นดาว
 จักรยานบ้าอะไรราคาเท่ารถมอเตอร์ไซค์ ช่างใจกล้ามากที่บังอาจยกให้เพื่อนรักถึงขนาดนี้
           มิน่าเมื่อเช้ากำชับลุงคนขับเสียดิบดี
‘ตอนเย็นลุงเอาขาตั้งมาด้วยนะครับ ถุงสีดำบนโต๊ะคอม ผมลืมเอาลงมา'
           ขนาดขาตั้งยังไม่เหมือนชาวบ้าน บุญตาทิวากรเหลือเกิน
เมื่อเช้าจะเอาขึ้นรถยนต์มันไม่ยอมให้ผมลองปั่นด้วย บอกขาสั้นไป-ห้าม แง๊!

“มึงมีอีกเปล่า กูอยากได้มั่ง” เก้ง
“ปั่นยากนะมึง ไม่ใช้เบรคอีกต่างหาก” เอกหันไปหาเก้ง
"ถึงมีก็เอาออก แต่เดี๋ยวกูใส่ให้ใหม่ก็ได้เก้ง" อดีตเจ้าของชื่อกิดากร
“เอาแค่ธรรมดาก็พอ ไม่ต้องฟิคเกียร์” เฟรมยืนเยื้องด้านหลังเก้งบอกเชิงสั่งเก็ท
           พลางปรามเพื่อนร่างเล็กกว่าตัวเองไปในตัว
“ก็กูอยากได้ฟิคเกียร์!” เก้ง
“เอาไงแน่ จะกีตาร์หรือฟิคเกียร์” เฟรม
"ก็ทั้งคู่"
"เน่!" เฟรมกับเก้งจะใส่กันรอมร่อ ถ้าไม่มีเหตุการณ์พระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรก

          โจโจ้เข้ามาพร้อมชีท ตามด้วยเต๋าและข่างหนังสือเต็มหอบ
“เก็ทช่วยที!"
"หนักเว่อร์ว่ะ"
"OK!"
"เพื่อนๆ แบบฝึกหัดกับชีท หยิบคนละชุดนะครับ” เต๋ารองหัวหน้าเหงื่อซก
           หัวหน้าห้องแสนดีใช้แรงเพื่อนจึงละจากผมได้ฤกษ์ไปช่วยอีกคน...เกือบทุกคนในห้องฮือฮารุมของใหม่

“บีได้ยัง?” ต้นจั๋งชูเอกสารจะยื่นให้
“อ่า---/ได้แล้ว” ผม/ไอ้คนที่คุณก็รู้ว่าใคร

             แม่ม ชักจะมากเกินไปล่ะ วันนี้ทั้งวันผมคุยกับต้นจั๋งและนัยแค่ 2 ประโยค
 ‘เป็นไงมั่ง’ กับ ‘กินข้าวยัง’ นอกนั้นโดนมันหิ้ว จบข่าว
 (ไม่ต้องพูดถึงแอนนาและหญิงแป๋ม ไม่ได้อยู่ใกล้ระยะ 2 เมตรกันหรอก)
          จะสิงเข้าท้องกูเลยดีไหม จะได้ไม่ต้องตัวติดชิดเชื้อเป็นแฝดอิน-จันขนาดนี้
ผมฉิวแต่มีคนฉิวกว่า...

           ลมผ่านวูบเข้ามาในห้องพร้อมหมอก ใช่! หมอกชายไทยใจกล้า
 ห้อง 2 กล้าเหยียบถิ่นห้อง 1 ท่าทางชิลเสมือนเดินเล่นหลังบ้านตัวเอง
“ก็บอกว่าไม่เอาไง ทำไมต้อง---” ผมเห็นคนตัวขาวสูงกอดอก เคร่งเครียดมาดนิ่ง ออร่ามาคุเกินปกติของลมเหนือ
“จะพูดทำไมอีก กูจ่ายให้แล้วไง” หมอก
“ก็กูบอกว่า---” ลมยั้งประโยคอีกครั้ง ผมถูกความสนใจหันเหไปหา

“อ้าว! หมอก” เก้ง
“ไงวะ เรียนไร ไมอยู่นี่ได้?” เอก
“หมอก...” ทรายหันมาเห็น
“หมอก~มานี่ด้วยเหรอ เรียนอะไรต่อคะ?” นิสายิ้มสวยย่างกรายจากหน้าห้องมาหลังห้องเกือบจะทันที

            เพื่อนกลุ่มใหญ่มากหันมาสนใจ แทบจะเรียกว่าปรากฏการณ์ป็อบสตาร์ปรากฏตัว
ผมจับด้านหลังเข็มขัดเก็ทดึงทึ้งเล็กๆ ด้วยเห็นดาราสาวนาม ญาดานิสา แทบถลาเข้าหาชายหนุ่ม
            เอาล่ะเหวย เอกท่าจะกินแห้ว

“...ไรครับ?” มันพูดซะเพราะ ชะโงกก้มมาให้กระซิบใกล้อีกต่างหาก
“...ลมเป็นไร?” ผมโน้มไปหา ว่าเบาข้างหู
“...อยากรู้เหรอ”
“...อื้อ” พยักหน้าว่าง่าย ตาแป๋วรอฟัง
“555 เด็กดี ค่อยรอตอนกลับนะ” ขยี้หัวกูต่อหน้าธารกำนัล (-0-)
“โด่!” อดอีกล่ะไม่ใจเลย คนกำลังอยากรู้ แล้วหน้ามึงก็ทำท่ากุมความลับมากมายซะขนาดนั้น
            ต้องรอถึงในรถส่วนตัวหลังเลิกเรียน คิดแล้วคลั่งไม่อยากรอ

            แล้วก็ซีนเซอร์วิสวาย...
"บี..." ลมอ้อมมาลากเก้าอี้เข้าชิดนั่งข้างผม ซบหน้าลงกับลาดบ่าด้านหลัง
           (^///^) ว๋ายๆๆๆ เค้าร้องกรี๊ดจริงๆ นะเออ
"อ้าว?" เอกท้วง
"ไรวะ?" เฟรม
"นี่ใครก็ได้ ช่วยบอกกูที มันยังไงกันเนี่ย มันเป็นอะไรอีก!" เก้งโวย จ้องมองอาการผมกับลม
          ไม่รวมบุคคลยืนค้ำหัวกำลังส่งสายตาเพลิงพิฆาตมฤตยูจะกินตับบีน้อยอยู่

"เรียบร้อย กูไปก่อนนะ" หมอกตบบ่าเก็ท จะเดินออก
"เอ้อ!" ไอ้นี่ก็สบายอารมณ์เกิน โบกมือลาเพื่อนหยอยๆ
“หมอก~ไปไหนคะ!?” นิสาถลาตามเร็วรี่
“นิสา!” เอกเรียกแต่ไม่ทันการณ์  ชายหนุ่มหญิงสาวพ้นห้องไปแล้ว
          มาเร็วเคลมเร็วไร้ร่องรอย ท่าทางเราจะเสียดาวโรงเรียนให้นักฟุตบอลแข้งทองชัวร์
แต่ก็น่าล่ะนะ ได้ข่าวว่าบ้านพระเอกคนนี้ทำกิจการฮาร์ดแวร์-ซอฟแวร์
 ยึดหัวหาดเอเชียใต้ ไล่ขึ้นไปถึงจีนลูกค้าหลัก บ้านรวยมั่ก
แถมอนุญาตให้ใช้เงินแบบอันลิมิตเหมือนในนิยาย

          บระเจ้าจ๊อด-มัน-ยอด-มาก!!! ขอเป็นติ่งไฝเล็กๆ ข้างแก้ม บีก็ยอมนะเออ
..............

"เป็นไรลม?" กลายเป็นโจโจ้ที่เพิ่งเข้ามาเป็นคนเอ่ยถาม
"..." ยืย กลิ่นบุหรี่โชย ผมกลั้นหน้านิ่ง แต่ลมหันหนีทันที
         ซุกดมบ่าด้านหลังบีน้อยแล้วนิ่งอยู่ตรงนั้นนานมาก

          อ๊างงงงงงงงงง! กระดิ่งเล็กจิ๋วตีดังกังวานก้องในหัว

          แย่จัง! มันเย็นจะเลิกเรียนแล้ว กลิ่นตัวกลิ่นเหงื่อ เค้าไม่อยากเลยอ่า
ไม่มาตอนอาบน้ำเสร็จใหม่ๆ ทาแป้งตัวหอมเย็นชื่นใจนะ
"บีหอมจัง กลิ่นแป้งเด็ก ยี่ห้ออะไรน้า" กรี๊ดดดดดดด! รอบที่สองของวัน
"มานี่!"
"อ๊าซซซซซซ-เชรี่ยเก็ท!" ณ วินาทีได้รู้ชัด กูโดนหมายหัว ชัวร์!

           ลมเทพหน้าหงายเพราะเพื่อนรักเข้าชาร์ท เรียกอาการนี้ว่า ลากคอขึ้นไปซัดครับ
ไร้คำบรรยายเพราะบีค้างเติ่งจากการไซ้เมื่อครู่อยู่

“เอาล่ะ ไอ้หมาของขึ้น” เก้งกับโจโจ้
“กูตาฝาดไปป่ะ มันสองคนเล่นโหมดงี้เป็นด้วยเหรอวะ”
“กูก็เพิ่งเคยเห็นนี่ล่ะ”
“เฮ้ย นั่นมึงลงมือกับเพื่อนสนิทเลยนะเว้ย!”  โจโจ้ออกปาก
“เบา!” เสียงสุดท้ายอย่างดังจากเฟรมทำผมหันหลังกลับไปมอง
          คนไซ้ซอกคอเมื่อกี้โดนล็อคคอจากข้างหลังอยู่
พยายามดิ้นหน้าดำหน้าแดงหนีแขนเพื่อนค้ำคอ

“แอ่ก! แค่กๆๆ” กว่าจะปล่อย เจ้าชายของผมก็ปางตาย
“ไม่ได้! ลม คนนี้น่ะ---” หยุดประโยคอีกล่ะ แล้วเฉยทั้งคู่ มองหน้ากันนิ่ง
          แต่ลมของผมมียักคิ้วเล็กๆ หรือผมตาฝาดหว่า
อะไรต่อ จะให้รู้ภาคต่อกับพวกมึงไหม เฉลยซะที!!!
................
.....................

“แม่มเร็วชิบ! หายไปไหนวะ”
“ไร?” เฟรมถามเอกที่เยี่ยมหน้าเข้ามาอีกรอบ หลังจากวิ่งตามคนคู่ออกไป
“หมอกกับนิสาน่ะซิ นี่ขนาดกูวิ่งตามติดๆ เลยนะเว้ย”
“มันเรียนชีวะมั้ง มึงไปทางไหนล่ะ” ข่างเพื่อนเก่า ก๊วนฟุตบอลทีมเดียวกับหมอกเข้ามาแจม
“บ้าเอ๊ย! คนละทาง” เอกฉุน กำหมัดทุบฝ่ามือตัวเองเหมือนโกรธมาก

           ทางฝั่งผมยังสาละวนกันไม่เลิก...
“แค่กๆ คอกู สัดเก็ท!” ลม
“ก็กูตกลงกับมึงแล้วไง ห้ามล้ำเส้น ไม่งั้นกูเอาคืน”
“โอ๋ย ไอ้คุณเพื่อนคร้าบ ลมเหนือกลัวแล้วจ้า เพื่อสนูปี้นะๆๆ ”

            ท่าทางสองคนนี้มีลับลมคมใน มีตกลงอะไรกันลับหลังแน่ๆ
เพราะเป็นครั้งที่ 2 ที่ผมได้ยินว่าจะเอาคืนหรือเอากลับประมาณนั้น
แล้วเจ้าชายน้ำแข็งอย่างลมต้องอ้อล้อเก็ท
           ผมตกข่าวเพียงแค่หลุดห่างจากตัวมันแค่เอาของไปเก็บล็อคเกอร์
ขณะพักเที่ยงเท่านั้นเอง จะวาร์ปเร็วไปไหน มีซีเคร็ทอะไรกันแน่

“มีอะไรกันวะ มึงมีอะไรกับหมอก มันทำอะไร?” เอกก้าวพรวดมายืนตรงหน้าสองคนที่ค้ำคอกันอยู่
          เอิ่ม หน้าโต๊ะกูนั่ง เต็มๆ จอเกาะริงไซด์ศึกแดงเดือด (Y-Y)
“หมอกให้เช่าล็อคเกอร์” ลมชิงตอบก่อน
“กูบังคับเองอีกทีล่ะ” เก็ทตาม
“โอ้! กูโอล่ะ สัดเก็ท มึงนี่เอง ไอ้ตัวการ”
“ปั่นจักรยานจะให้ตัวหนักของพะรุงพะรังได้ไง แล้วกูเป็นสารวัตรนักเรียนไม่ให้ใครสิงว๊อย! ผิดระเบียบ”
"แสดงว่ามึงเอาบัตรนักเรียนกูไปให้มันงั้นสิ" ลมหรี่นัยน์ตา จะเช่าล็อคเกอร์ต้องใช้ครับ
"เยส!"
“งั้นยอม!” ลมหย่าศึกง่ายดาย ยกสองมือถอยเข้ามุมตัวเอง
           เหลือสองคนประจันหน้า เอกกับเก็ท แดงเดือดคู่ใหม่
“แล้วกับนิสา?” เอกตรงเป้า เอาล่ะเหวย เพื่อนจะแตกคอเพราะหญิง

            ผมกำลังชั่งใจ หยั่งเชิงเหตุการณ์ความน่าจะเป็น...
เพศหญิงเป็นซับเซ็ตของเพศผู้ วิถีธรรมดาโลก

            กำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม คานก็เข้ามาสอด...
“นิสาเป็นไรคะเอก?” แม่เจ้า นิสาแสนสวยกลับมาพอดี อดดูมวยคู่เด็ดอัศวินดำ
“นิสา~/นิสา!” หลายเสียงหลายสายรายรอบ สาวสวยคนนี้ยังกุมชะตาใครหลายคนด้วยความน่ารัก สวยใสยิ่งกว่าใครๆ

            เอกเปลี่ยนโทนหล่อ ไม่รวมหน้าตากรุ้มกริ่มโปรยเสน่ห์ โอ้ว้าว! สามารถแฮะ
“นิสาไปไหนมาครับ”
“นิสาไปตามหมอกมาค่ะ พี่ที่กองถ่ายอยากให้ไปเทสต์หน้ากล้อง นิสาเลยไปติดต่อให้ก่อน ฮิฮิ”
“มีหนังใหม่เหรอครับ ประมาณผมได้ไหม” กิ้งก่าเอกเปลี่ยนสี
“โอ้โห! เพื่อนกูจะเป็นดารา ผมด้วยได้เปล่า” ข่างจอมเสือก
"ข่างอยากไปเทสต์หน้ากล้องด้วยเหรอคะ ไปซิ เดี๋ยวนิสาพาไป" คุยกันเองครับ

“ทำไมพี่ที่โน่นถึงรู้จักหมอกได้...” เก้งกอดอกครุ่นคิดวิชาการ เอ่ยคำถามประโยคเดียวกับใจผม
“นิสาอัพเฟสรูปเพื่อนในห้องเราค่ะ พี่เค้าสนใจลมด้วยน้า” เบี่ยงประเด็นมาทางนี้จนได้
“เหวอ---!” ลมที่ถูกกล่าวถึง
“เอาแล้วไง” เก้ง
“คิดไว้ไม่ผิด” เอก
“กูว่าแล้ว มึงโดนอีกล่ะ ลม” เก็ทข้างตัวผมพยักพเยิดกับเพื่อนในข่าว
"หึ!" ไม่เซย์โนธรรมดา ยกสองมือไขว้กากบาทกั้นทางรถไฟทันที

          ท่าจะไม่โปรดของจริง เพราะเท่าที่แอนนากับแป๋มเล่าเรื่องลึกๆ ให้ฟัง
 สายลมคนนี้ให้ใครอื่นจับตัวได้ยาก ไม่รวมนิสัยส่วนตัวพิถีพิถันมากมาย
แค่เรื่องกินนอนก็ผิดแผกกว่าปกติวิสัยเด็กธรรมดาสามัญอย่างเราๆ ท่านๆ อย่างเห็นได้ชัด

'มีคนเดียวที่เข้าหน้าลมได้ และลมเล่นด้วย นั่นก็คือเก็ท...เก็ทคนเดียวเท่านั้น' แอนนายังดังสะท้อนเป็นลูกปิงปองในหัวผม
.............
.................

"จะเป็นอะไรไปวะ เป็นดาราดัง ดีออก มีแต่คนรู้จัก" โจโจ้
"แค่กๆ ออก-ไป!" ลมกำปั้นจ่อปาก ไอโขลกๆ หลบโจโจ้พัลวัน
"โจโจ้ ไปไกลๆ ก่อน" เพื่อนสนิทเข้าขวางเอาตัวบัง ดันโจโจ้ห่างจนสุดปลายช่วงแขน
           ผมงุนงงในตอนแรก นึกได้ว่าอาจเป็นข้อไม่ชอบกลิ่นควันบุหรี่
"อย่างลมดังแน่นอน นิสารับรอง" นิสาลัลล้ายิ้มแย้ม
"ไปเทสต์สิวะ ไปด้วยกันดีกว่าลม" เอกคะยั้นคะยอ

"พวกที่กองจะหานักแสดงหน้าใหม่เหรอ นิสา?" ผมเพิ่งได้เปิดปาก
“ไม่เชิงค่ะ ก็ไปเป็นเอ็กซ์ตร้าตัวประกอบนี่แหละ ถ้าใครเข้าตาเค้าก็เรียกเอง แต่อย่างลมกับหมอกนิสาคุยให้ได้”
"ใหญ่เน๊อะ พออยู่ในวงการ ดังเข้าหน่อยก็มีเส้นสาย แนะนำใครต่อใครก็ได้" น้ำเสียงเก้งได้ใจผมจริงๆ
"ช่าย! คุยกับผู้กำกับได้ด้วยล่ะเก้ง" ผมผสมโรง

           กูไม่ชอบอะไรประมาณนี้ (="=)
แล้วเจ้าชายของผมก็ไม่จำเป็นต้องหลบอยู่ใต้ชายกระโปรงชะนีหน้าไหน บีไม่ยอม

"เพื่อนผมมีจ๊อบแล้ว มันไม่ไปหรอกนิสา ถ้ายังไงก็เหลือหมอก ลองถามเอาเองละกัน" เก็ทขวางลมไว้
         เรา 3 คนยืนดาหน้า ไอ้เพื่อนสนิทอันดับหนึ่ง ผมและเก้งตั้งกำแพงหนาแน่น
"อ๋อได้...ก็แล้วไปสิ" นิสาหน้าม้านเล็กๆ แต่ยอมถอยทัพ เหลืออีกคนที่ไม่...
"เฮ้ย! รับจ๊อบไหน นี่เงินเยอะมากเลยนะ ออกผ่านหน้ากล้องไม่กี่นาทีก็ได้เป็นแสน" เอก
"เหอะ!" เสียงจากเฟรมที่หมุนตัวหนีไม่อยากฟังความต่อ

"เป็นไรเอก ถ้ามึงอยากก็ไปกับนิสาเองได้นี่หว่า" เก้ง
"ใช่! ลมไม่ไปหรอก" ผมกอดอก เชิดหน้าเต็มที่
"ไม่ต้องมายุ่งเลย ไอ้ตุ๊ด!" เอกหันมาตะคอกผม
"ถึงกูจะ---/(ตรึ๊งงงงงงงง!)"

             เก้าอี้ล้มโครมใหญ่เบรคประโยค 'ถึงกูจะตุ๊ดก็ไม่หนักหัวใครว๊อย!' ทิ้งแค่คอ
ทั้งห้องเงียบกริบ ลมเหนือยืนเด่น เท้าข้างหนึ่งเหยียบเก้าอี้ล้ม เท่ค่อด^^

"เอก อย่ายุ่ง ไอ้ตุ๊ดนั่นน่ะ...เด็ก-กู!"

           มายก๊อด! กรี๊ดดดดดดดดดด! ครั้งที่สาม (อย่างดังสุดๆ ในอก)

           ทว่ามีคนช็อคมากกว่า
"เชรี่ย!"
"เชรี่ย!"
"เชรี่ย!"
"เชรี่ย!"
          4 เสียงพร้อมใจส่งเสียงดังพยางค์เดียว
เอก เฟรม เก็ทและคนสุดท้าย...หมอกที่ย้อนกลับมายืนเด่นกลางประตู


 ************************TBC by puppyluv

edit; nokkie ขอบคุณมาก ใช่คำ 'ชีวิตชีวา' ขอบคุณมาก^^
        หลายคนทายถูกเรื่องสนูปี้ รักลมเหนือจริงนะนี่ 555

[ณยฎา]

มีงานเข้าซะแล้ว บีน้อย

[myapril]

 
ลมน่าร้ากกกมากๆ อาการตอนหลงใหลได้ปลื้มฟิคเกียร์ เด็กน้อยมากๆๆ
บีน้อนโดนสิงทั้งวันอ กิดากรลากไปลากมายังแฝดอินจันจริงๆด้วย 555
กิดากร นายหวงบีน้อยได้ออกนอกหน้ามาก เพื่อนเก็ทมีแววว่าจะโดนเพื่อนลมแกล้งซะแล้ว
สรุปว่า วันสีชมพูวันนี้ บีน้อยกรี๊ดดดดดไปสามตลบ

ปอลอ อยากจะตบเอกมันสักที พาลว่ะ เรียกบีน้อยอยางนั้นได้ไง


จัดบวกกันเบาๆนะคะ

[choijiin]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น้องลมของแม่แน่ที่สุด
 

"เอก อย่ายุ่ง ไอ้ตุ๊ดนั่นน่ะ...เด็ก-กู!"

แต่ขั้นนี้ก็แรงเกินไปนะคะลูกขา
อันนี้มันต้องให้เก็ทพูดซิจ้ะถึงจะถูก
หนูลมดันแย่งซีนซะงั้นนะลูกนะ
 

น้องบี น้องเก็ทแม่ขอโทษนะลูกนะ
 
ทั้งๆที่เรื่องนี้หนู 2 คนเป็นพระเอกนายเอกแท้ๆ
อิแม่นี่ยังแอบปันใจให้น้องลมสุดที่เลิฟซะเยอะแยะ
 

  ปลอบขวัญลูกๆทุกคนเลย
รักเรื่องนี้จริงๆให้ตาย

  puppyluv คนดี

ปลล.น้องบีเกิดวันเดียวกับคุณแม่(ยก)เลย
แถมชอบสีเดียวกันอีก ฮิฮริ้ว
 

[gupalz]

เอกนี่ปากมาก

[CarToonMiZa]

เอกนี่ปากน่าโดนตบ

[ruby]

"เอก อย่ายุ่ง ไอ้ตุ๊ดนั่นนะ..เด็ก-กู!" อย่างเท่ห์ค่ะลมเหนือ
ทำเอาอึ้งกันถ้วนหน้า55

[arjinn]

อารายกัน ดูวุ่นวาย และมีลับลมคมใน โดยเฉพาะเก็มกะลม 
“ก็กูตกลงกับมึงแล้วไง ห้ามล้ำเส้น ไม่งั้นกูเอาคืน"
ต้องเกี่ยวข้องกับบี โดยมีสนูปี้เป็นตัวประกัน อะไรสักอย่าง แหงแซะ!!
 

แต่ตอนนี้บีเป็นตัวละครที่มีความสุขที่สุด 555 

ว่าแต่หมอกนี่ อะไรยังไงกะลมคะ อยากรู้!! แอบหวง เหมือนสนิทกับลมพอๆ กับเก็ท? 

คุณ puppyluv ทำให้เค้าต้องกลับไปอ่านลมเหนือแบบย้อนหลังใหม่
555 เพิ่มอรรธรสความเข้าใจ แถมเข้าใจแระว่า สเปคแต่ใจไม่กล้า โถ! บีจ๋า

ขอบคุณค่ะ
 

[MiSS-U]

ลมเหนือขโมยซีน

แต่ยังน่ารักและฉลาดที่สุด  ทำแบบนี้ได้ประโยชน์มากมาย

กั้นทุกคนออกจากตัว  แต่เก็บหนูบีไว้ให้เพื่อนเก็ท

แต่แหม  ระวังเพื่อนเก็ทกินหัวก่อน้า

   บวกเป็ด

[jeeu]

บีน้อยต้องเอาของกินมาล่อ ถึงจะว่าง่าย
น้องลมต้องจักรยาน อันนี้รู้แล้ว
เอกนี่ยังไงน้อ เพื่อหญิงยอมทะเลาะกับเพื่อนเลยรึ
ประโยคสุดท้าย ลมเหนือเท่ห์มาก
เด็กใครให้รู้มั่ง เนอะ~~

[jiw]

อ่านเรื่องนี้แล้วโคตรมีความสุขอ่ะ

[nokkie]

เอกนี่เยอะไปนะ กะแค่เอาใจผู้หญิงถึงกับต้องออกตัวแรงงี้เชียว

ลมมาอ้อล้อเด็กน้อยเพราะรู้ว่าเก็ทจองแล้วใช่ป่ะ ^0^

ปล. น่าจะเป็นคำว่า ชีวิตชีวา ป่าวคะ "ในความรู้สึกผม...ช่างสว่างสดใสและมีชีวิตชีวิตกว่าทุกๆ วันที่ผ่านมา" ^^

[pahpai]

อร๊างงงงง บีน้อยเด็กลมเหนือ >.<

[kanda53]

ประกาศกันอย่างนี้...กระแทกใจใครอย่างแรงนะจ๊ะลมจ๋า...
แหม...ตอนนี้ลมจ๋าจัดเต็ม...ค่อยหายคิดถึงหน่อย...
ว่าแต่...ความสัมพันธ์ของหมอกกับลมจ๋ายังไม่ค่อยเครียร์เลยอ่ะ
รึว่าเราตกข่าวเหมือนบีน้อยน่ารัก ..

 &

[nekko]

มีความสุขมากใช่มั้ยหนูบี


 

[malula]

ลมร้ายนะนี่ มีหลายโหมดหลายอารมณ์
ที่แน่ ๆ คงรู้ว่าเก็ทคิดไงด้วยสินะ
ส่วนเก็ทนี่หลงบีอย่างแรง และหวงอย่างสุดขีดด้วย
คนอ่านกับบีอยู่ในสถานการณ์เดียวกันคืองง ๆ อยากรู้ อยากเห็นไปซะทุกเรื่อง อิอิ

[uknowvry]

ตอนนี้ลมเหมือนตาอยู่แฮะ... คว้าพุงมันๆ ไปกิน

[aorpp]

จักรยานสนูปี้คันนี้เก็ทเอามาเซ่นลมให้ช่วยเรื่องบีแน่ๆเลย 
แล้วเอก ใช่ๆๆเอก จำได้นะว่าเอกเนี่ยคือคนเดียวกับที่มาเป็นมือที่สามระหว่างเก็ทกับบี
เฮอะ ตอนนี้บังอาจมาเรียกน้องบีว่าไอ้ตุ๊ดได้ไง  แล้วที่หลังก็มาแอบรัก เชอะๆๆๆ
ยังบวกไม่ได้น้อ เพิ่งบวกไปไม่ถึง 24 ชม. แล้วจะกลับมาบวกน้า
  เอาอ้อมกอดไปแทนก่อน

[tuckky]

เด็กกู   

[nongrak]

เก็ทแพ้เด็กเซเว่น บียังไม่รู้ตัวนะว่าเก็ทชอบ
แต่เก็ทวางแผนช่วยลมใช่ไหม

[puppyluv]

My sassy, don’t let it be!
รักนี้บีบวก
................
ตอน 9 คลื่นแทรกวันอังคาร
get’s
     
             ผมเก็ทครับ เวลานี้เวียนเฮดอย่างแรง สาเหตุน่าจะมาจากประกาศ 'เด็กกู' ของลมเหนือเพื่อนรัก
สภาพจิตตก เฟลอย่างจัดๆ คิดผิดที่ใช้มันเป็นเครื่องมือหากิน

           โอเคล่ะ ผมบังคับเสนอเงิน 3,000 บาท ทุกเดือน ย้ำว่าจ่ายทุกเดือนจนกว่าจะพอใจ
เพื่อใช้เพื่อนทำงานให้ โปรโมชั่นแรกเข้าคือยกจักรยานฟิคเกียร์สีดำให้ 'เจ้าสนูปี้' (ที่มันเรียก เสียงลั้ลลาน่าหมั่นไส้)
และออฟชั่นเสริมคือ ล็อคเกอร์และไอพอดรุ่นใหม่เอี่ยมจากเจ้าสัวหมอก
            แรกสุดหมอกจะเหมาหมด แต่ผมรู้เช่นเห็นชาติสันดานไอ้ลมต้องไม่ยอม ถอยทัพเหลือประเคนแค่นี้
แลกหน้าที่ 'ไม้กันหมา' ไม่ให้ทุกคนเข้าใกล้ตัวเด็ก โดยเฉพาะแอนนา, แป๋ม และ/หรือใครอื่นที่ผมเห็นว่า 'ไม่ผ่าน'
            ประหลาดมาก เพื่อนเทพสีหน้านิ่งชิล อมยิ้มโมนาลิซ่าภาพนั้นยังติดตา ตามหลอกหลอนจนถึงนาทีนี้
 มันจะล่วงรู้ความคิดชั่วๆ ของผมกระนั้นหรือ

            แสร้งโวยวายไม่ชอบวิธีการของเพื่อนในห้องที่เข้ามาวอแวเพื่อนใหม่มาเป็นข้ออ้าง
"กูไม่ชอบเรื่องแอนนา เพื่อนเก่าเราเองไม่ควรทำกับเด็กใหม่แบบนี้ เขาจะว่าโรงเรียนเราได้" กลบเกลื่อนซ่อนความนัย
"อือหึ" มุมปากรูปกระจับยกยิ้มให้ยะเยือก
"เราต้องช่วยกัน จะถือว่ากูจ้างมึงก็ได้ ช่วยหน่อยได้ไหมวะ" ผมอ้อมโลก พยายามซ่อนรอยเท้าบนผืนทราย
"ให้ดูแค่เด็กน้อยหรือเด็กใหม่ทั้งหมดล่ะ" ถามจี้ตรงเป้าจนอึ้ง

            จริงอยู่กับเหตุผลงี่เง่าและเบาหวิวไร้สมมุติฐานความเป็นจริง
ว่านิยายน้ำเน่าเกินไปผมก็กล้ายืดอกรับว่าใช่ เพื่อนในห้องจะยุ่งกับใคร คุยกับใครมันก็เรื่องของเขา
เรายื่นมือเข้าไปเรียกให้ไพเราะว่า 'เสือก' เต็มปาก
           หาเรื่องเดือดร้อนใส่ตัวชัดๆ ทว่าไอ้ลมกลับเออออว่าตามง่ายดาย
คล้ายจะไม่คำนึงถึงความผิดปกติและราคาค่าจ้างที่ได้รับด้วยซ้ำ
แปลกมาก...หรือเพื่อนจะสนใจเด็กน้อยอีกคน...ผมหนาวสุดขั้วปอด

"กะ ก็แล้วแต่มึงสิ แค่ไหนก็...แล้วแต่ละกัน" ฉิวปนสับสนขึ้นมาเฉยๆ
"กูขี้เกียจยุ่งกับคนอื่น ดูเด็กน้อยแค่คนเดียวพอ โอเคไหม" เพื่อนวอกช่างกล้า นี่ผมโดนดัดหลังย้อนกลับมางั้นเชียว
"ได้!" รีบปัดเรื่องกลัวเข้าตัว
"แค่ระดับคนรู้จักมากหน่อย ไม่สนิทเพราะกูมีเพื่อนสนิทแล้ว มันชื่อกิดากร...มึงรู้จักใช่ไหม" ลมเอ่ยล้อผมเล่น
"555" ผมขำออกกับประโยคสุดยอดลมปาก
           ไม่ใช่ถูกยกยอว่าเป็นคนสนิท แต่เพราะมันย้ำความสัมพันธ์ว่าให้ได้แค่เพื่อนห่างๆ
คนรู้จักต่างหากที่ผมฟูฟ่อง

           ว่ากันตามจริง นิยายทั่วไปน่าจะเก็บงำเป็นความลับไว้เฉลยตอนจบ
ดำเนินเรื่องให้ลุ้นพระเอกนางเอกว่าจะโดนมือที่สามหรือไม่ อย่างไร แต่ไม่ใช่กับลมเหนือ
ผมยิ้มกว้างโล่งใจสุดๆ ลมไม่วอแวเด็กน้อยของผมแน่

"งั้นตกลง กูจะเป็นไม้กันหมา...แค่คนเดียว หึหึ"

           หลอนเสียงหัวเราะหึหึที่มาพร้อมใบหน้าเทพฤทธิ์พิชิตมาร ซ่อนประกายคมเขี้ยวมิดชิด
ตอนนั้นไม่ทันฉุกคิดว่าเพื่อนอาจรู้แกวเรียบร้อยเพราะมัวกังวลคลื่นใต้น้ำในอกของตัวเองที่วนซ้ำกลับมารอบใหม่

          ทำไมกูต้องยุ่งกับเด็กนั่นชิบหายเลยวะ คิดถึงแต่หน้ามัน นัยน์ตามัน ริมฝีปากมัน เช๊ด!
แล้ววลี 'ไม้กันหมา' มักใช้กับความสัมพันธ์เช่นแฟน
แย่แน่ๆ ไอ้ลมต้องระแคะระคายชัวร์!!!
เก็ทกุมขมับ แข่งขันชิงชัยกับทีมแชมป์ยังไม่มึนเท่านี้เลย บ้าแท้
....................
........................
           หมดคาบภาษาไทย เหลือพละคาบสุดท้ายของวันอังคาร
พบคนยืนละล้าละลังอยู่หน้าระเบียงห้อง
"อ้าว เป็นไร?" ผมเข้าเทียบ เพื่อนส่วนใหญ่เริ่มออกเดินแถวลงบันไดไปแล้ว
"รองเท้าหาย..." เด็กหน้ามุ่ย
"รองเท้าพละ?"
"ไม่ใช่! รองเท้านักเรียน"
          คำตอบที่ได้ชวนงุนงงเล็กน้อย เมื่อเช้าก่อนเข้าเวรสารวัตรนักเรียน
ผมก็พาไปยัดใส่ล็อคเกอร์เป็นที่เรียบร้อย เรียนแบดบินตันจะใช้ผ้าใบดำนักเรียนธรรมดาก็ได้
หายไปได้อย่างไร (เด็กผู้ชายส่วนใหญ่ใช้รองเท้าหนังครับเพื่อความเท่ ยกเว้นไอ้ลมไม่เคยมีสักคู่เดียว แปลกแต่จริง)

"วางไว้ตรงไหน?"
"ตรงนี้ ก็วางคู่กัน!" ตัวเล็กหงุดหงิด ผมจนปัญญา
          จะบอกว่าจำแม่นเพราะเป็นฝ่ายไปวางข้างๆ เองก็กระไรอยู่

"มีไรเก็ท?" ลมพร้อมรองเท้าผ้าใบดำคู่เก่งของมัน
"รองเท้าหาย"
"หาดูทั่วยัง" เพื่อนช่วยก้มลงมองหาใต้ม้านั่งคอนกรีต ก่อยาวตลอดแนวระเบียง
"เฮ้ย! เก็ท เย็นนี้อย่าลืมเอาที่สูบลมไปด้วย" เก้งกับกลุ่มออกมารั้งท้าย
          เตือนเรื่องเครื่องปั๊มสูบลมลูกบาสเพื่อนัดซ้อมก่อนแข่งก่อนฤดูกาล
อุ่นเครื่องกับโรงเรียนในเครืออีก 2 แห่ง กึ่งหาทุนและวอร์มอัพไปในตัว
อารมณ์ประมาณชิงถ้วยชาริตี้ชิลด์ภายใน

"หาไรกันวะ?" โจโจ้พร้อมเฟรมทำหน้าสงสัย
"รองเท้ากูหาย ใครบังอาจหยิบผิดไปวะ!?" บีหลุดเสียงดังนิ่วหน้า พองแก้มป่องน่าฟัด!
"มา ช่วยหา" กลายเป็นเฟรมโชว์ฮีโร่
 อั๊ยยะ หรือมันจะสนใจเด็กอีกคน

           โอ๊ย! กิดากรอยากชัตดาน์วไอเดียแปลกประหลาดตัวเองว๊อย
...............

            สรุปโจโจ้เป็นคนหาเจอที่ระเบียงชั้นล่างถัดลงมา วางไว้หน้าห้องติดบันได
และเพราะบีเองติดรูปผึ้งน้อยที่พื้น มีตำหนิให้หาพบเร็ว
รองเท้าไม่มีล้อวิ่งลงมาได้เองแน่ เกิดอะไรขึ้น และใครเป็นคนทำ???
...................
........................

           หลังเลิกเรียน พวกผมป้อแป้จากคาบพละเมื่อครู่ เวลานี้นั่งนอน เอนร่างหอบแฮ่กอยู่กับพื้นโรงยิม
ต้องก๊อกสองซ้อมบาสเกตบอลต่อครับ นรก!
            เฟรมเข้ามายืนใกล้ เรียกให้ช่วยย้ายรถเก็บลูกในห้องเก็บอุปกรณ์
ออกแรงเข็นคนเดียวก็ได้ แต่...
"เก็ท ไปเอาลูกช่วยกูหน่อย" เพื่อนปากหนักเรียกเสียงดัง
"มา กูช่วย" เอก
"ไม่ต้อง---เก็ท ลุก!" ชัวร์ป้าบว่าผมจะโดนดี

            ทะลุอีกฟากสนาม ห้องใต้แป้นไกลจากกลุ่มเพื่อน เฟรมจัดการทันที
"เดี๋ยวนี้มึงหิ้วเด็กเซเว่นตลอด" เฟรมเดินเอื่อย หากน้ำเสียงไม่เอื่อยตาม
"อ้าว ก็มันกลับรถกู" เกือบหันหลังกลับไปดูเด็กที่นั่งยืดคอพัดวีตัวเองง่วน เหงื่อซก แก้มแดงปลั่งบนสแตนด์

"มึงไม่เคยตัวติดกันกับใคร ยกเว้น..."
"ก็โดนยัยจิตเล่น กูไม่อยากให้เขาว่าเอาได้ เด็กนักเรียนเราตื้อนั่นนี่ จะรำคาญเอา" ผมอ้อมแอ้มเรื่องให้เข้าชมรมครอสเวิร์ด
"มึงเลยต้องผูกคอล่ามไว้"
"เฮ้ย ก็---ช่างเถอะน่า กูโดนมันเทศน์กัณฑ์ใหญ่มาแล้ว ไม่อยากฟังอีกรอบ ขอเหอะว่ะ" เอ่ยถึงเพื่อนฟิคเกียร์
"เป็นกูจะเอาให้หนักกว่าเทศน์อีก หึหึ"
"โอ๋ย..." ผมครางยาว มันที่ว่าคือลมเหนือ ที่เพิ่งว่าจ้างเชิงขู่เข็ญบังคับให้ช่วยเป็นหูเป็นตาอีกแรง

           ผมไม่ค่อยมีความลับกับเฟรม เพื่อนในแก๊งอาจไม่รู้ แต่กับเฟรมจะบอกเล่าให้รับรู้ข้อลึกๆ มากกว่าคนอื่นเสมอ
ไว้ใจได้แน่นอนเพราะถึงจะวายร้ายตีนผีตัวเอ้ ดื่มเหล้าคอทองแดง ดูดบุหรี่ให้เห็นบ้าง
แต่ไม่เคยเสียการเรียนหรือขาดซ้อมกีฬา ไม่เล่นยา ที่สำคัญเป็นผู้เล่นเข้าขาในสนาม...เฟรมฝีมือดี
             กับเพื่อนสนิทในแก๊ง เฟรมมีน้ำใจ เป็นลูกผู้ชาย มีความเป็นผู้นำอยู่ลึกๆ
ทว่าจะวางตัวอยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ ผิดกับใบหน้าไม่รับแขกชวนทะเลาะ ท่าทียียวนกวนบาทา
ทั้งที่หน้าตารึก็หล่อลากไส้พอตัว สาวน้อยใหญ่ในโรงเรียนเทคะแนนความนิยมให้มากกว่าผมครับ
'พี่เฟรมแบดบอย เท่กว่า น่าสนกว่า พี่เก็ทหล่อใสซื่อเกาหลี...ดีเกินไป'
          พูดแล้วเศร้า ชอบร้ายแต่แรกก็ไม่บอก (Y-Y)
..............
...................
 
            เข้าห้องอุปกรณ์ได้ เฟรมปิดประตูทันที หยุดเท้าหันมาประจัญหน้า
"...มันมีล็อคเกอร์" แววตาหรี่ร้าย ไม่รวมความสูงกว่าราว 5-6 เซนติเมตร
          ซึ้งว่านี่ของจริง เรื่องเด็กเซเว่นแค่จิ๊บๆ เกริ่นนำ ไม่อยู่ในความสนใจเลยด้วยซ้ำ
"มีแล้วไง?" ผม
"ทำไมเป็นไอ้หมอก" แสกหน้าตรงเผง
"...(T^T)..."
            สวยล่ะเก็ทเอย จะเกิดฆาตรกรรมในห้องปิดตาย
โคนันเข้าไขคดีขณะเหยื่อหมดลมหายใจแล้วเรียบร้อย แบบศพไม่สวยด้วย

          เฟรมไม่ค่อยพูดชื่อ 'ลม' ออกจากปาก ไม่เคยเข้าใกล้ชิดตีซี้พูดคุยเหมือนเก้ง เอกหรือโจโจ้
กระทั่งสนทนาระหว่างกันเองก็น้อยครั้งมาก อยู่มา 2 ปี ไม่น่าเกิน 10 ครั้งด้วยซ้ำ
แต่ถ้าลมบอก...เฟรมทำ (แบบเงียบๆ ลับหลังไม่ให้รู้ บางทีก็ใช้เก้งจัดการแทน)
แล้วถ้าเฟรมสั่งหรือเปรยให้ได้ยิน ลมมันถึงจะกล้าตอบโต้ประโยคด้วย
          น้อยกว่าน้อยที่จะเห็นสองคนอยู่ด้วยกันซึ่งๆ หน้า สองต่อสองยิ่งไม่เคยเห็น
เป็นความสัมพันธ์ที่...บอกไม่ถูก เพื่อนหลายคนรับรู้กลายๆ และพยายามไม่ให้สองคนนี้เข้าใกล้กัน
แต่ขอโทษเถอะ ทุกการเคลื่อนไหวของเพื่อนตัวขาว เฟรมไม่เคยพลาด นี่ล่ะที่น่ากลัว
(พอๆ กับลมที่กล้ามองหน้ากล้าสั่งเฟรมได้ อย่าถามครับ เก็ทก็งงเหมือนกัน ="=)

"ว่า?" กอดอกไม่ละสายตาจากเหยื่อ
"หมอกจ่ายให้" ผมจำนน
"มันยอม?"
"ไม่ยอม ไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำ กูแอบเอาบัตรนักเรียนมันไปจัดการเอง"
"ไอ้-หอก-เก็ท!" เฟรมลอดไรฟัน  ลดจากกอดอกเปลี่ยนมากำหมัดแทน
 
            นาทีนี้ผมถอดใจไม่อยากซ้อมแล้วครับ บาสก็บาสเถอะ
กิดากรอยากกลับบ้านกับทิวากร (T-T)

          ได้แต่สูดลมหายใจลึกๆ ว่ายาวคนเดียวล้วนๆ ประมาณแก้ตัวนั่นล่ะ
"ตู้ใหม่มันเล็ก อยู่ห้องกระจกใส ติดข้างห้องธุรการต่างหาก ใครไปใครมาก็เห็น"
"..."
"กูเป็นถึงสารวัตร หัวหน้าห้องด้วย กฎก็มีว่าไม่ให้ใครสิง อาจารย์สติ๊กมาก มึงก็รู้"
"..." เฟรมยังเงียบ
"แล้วกูก็ออนเอ็มบอกมึงแล้วว่าจะโละจักรยาน แล้วจะให้มันหลังแอ่นไปกลับแบบนั้นได้ไง"
          พวกผมคุยกันผ่านโซเชี่ยลเน็ตเวิร์คเวลากลางคืนครับ ไม่ต้องห่วงเรื่องความลับหลังไมค์

"กูถาม ทำไมถึงให้มันจ่าย!" เฟรมคงเหลืออด
"กูช็อต..นิดหน่อย"
          ไม่อยากบอกว่าเลี้ยงข้าว ซื้อขนมประเคนเด็กน้อยหมดเกลี้ยง
หมอกจะเหมาทุกเรื่องที่เกี่ยวกับไอ้ลมอยู่แล้วถึงสนองซะ

"กูก็อยู่!" เฟรมกำหมัดแน่นจนขึ้นข้อขาว ไม่รวมนัยน์ตาแดงเพลิง
"ก็..." 'ก็เรื่องมันแล้วไปแล้ว' ไม่ได้พูดออกไป ศีรษะกิดากรอาจหลุดจากบ่าในฉับเดียว
"มึงจำไว้เลย" เพื่อนหรี่ตาร้าย
"จำไรวะ?"
          ไม่ตอบ เฟรมล้วงลูกบาสเกตบอลติดมือออกไปเพียงลูกเดียว
กระชากถีบประตูเปิดปัง! เสียงบอลกระทบพื้นโรงยิมตุ่บๆ รุนแรงห่างออกไป
ได้แต่เกาหัว อ้าว ใครจะช่วยกูเข็นล่ะ!???
......................
........................

          ในรถ...
'ฟู่!' ผมเป่าปากยาว ทิ้งศีรษะกับเบาะพิงด้านหลัง สายตัวแทบขาด
"เหนื่อยเหรอ?"
"ไม่เชิง แค่ไม่ได้เล่นนาน" ยิ้มรับคู่กรณีนั่งด้วยกันด้านหลัง
           ลุงหมายคนขับดันช่องแอร์ให้ส่งตรงมากขึ้นก่อนเคลื่อนออกช้า ได้เวลากลับบ้านเสียที

"กินเจลลี่ไหม?" ชูถุงของหวานเท็ดดี้แบร์สีน้ำตาลจากเซเว่น
"ไม่ล่ะ หิวน้ำมากกว่า" ผมส่ายศีรษะ ชี้ขวดน้ำช่องวางของระหว่างเบาะ
"ท่าทางสนุก เก้งชู๊ตแม่นเหมือนกันเนาะ" กึ่งชวนคุย ยื่นขวดน้ำเปล่าให้ผม
"อืม มันตัวเล็กก็จริงแต่ข้อเท้าดี ถ้าลูกเลย์อัพใต้แป้นน่ะใช่ เสียแค่โดนเบียดก็เซล้ม ฟาล์วบ่อย เข้าไม่ค่อยระวัง"

           เก้งกล้ามบาง ไม่รวมปีนี้ความสูงน้อยกว่าใครในทีม เตี้ยกว่าลมด้วยซ้ำ
นึกในใจ ลืมถามอีกล่ะว่าเพื่อนไปทำอะไรมา แต่ไม่ติดใจเท่าใดนักด้วยดื่มนมจืดแทนน้ำ
ไม่รวมดีเอ็นเอสูงเด่นลูกครึ่งลูกเสี้ยว

"เฟรมกับโจโจ้ก็ด้วย" เด็กเจื้อยแจ้วเคี้ยวหนุบหนับ
"อ๋อ เฟรมมันแบบนี้ล่ะ นี่ยังน้อย เล่นกันเองจะใจเย็น ตอนแข่งจริงล่ะก็---" ผมยั้ง
"ตอนแข่งจริงเป็นไง?" ตาแป๋วเป็นกระต่ายจ้องแครอท
"ก็...ต้องคุมอารมณ์" เผลอมองริมฝีปากเคี้ยวช้า สีเชอรี่น่าลิ้มลอง

           อ่า ฟีโรโมนกระจาย กรุ่นผิวกาย เม็ดเหงื่อเล็กๆ ปลายจมูก
เสื้อพละโรงเรียนสีม่วงเข้มชุ่มเหงื่อ ไม่รวมกางเกงขาสั้นสีขาว ร่นสั้นมากไปไหมนั่น
           ผมไม่คุ้นผู้ชายใช้ฟอร์มเช่นนี้ เรา ม.ปลายอยากแมนและกลบขนหน้าแข้ง
มักเลือกสวมกางเกงวอร์มขายาว ดำหรือน้ำเงินเข้มตามระเบียบโรงเรียน
ส่วนใหญ่ ม.ต้น กับนักเรียนหญิงถึงจะเลือกสวมอย่างนี้กัน

           ขาขาวชิบ ไม่มีขนหน้าแข้งด้วย ตายๆๆๆ

            กุมปากกลบอาการแปลบในร่างกาย หน้าอกเต้นตุบแรงจนกลัวตัวเล็กได้ยิน
เอาน่า อาจารย์ก็บอก แบดบินตันควรแต่งกายประมาณนี้
โอย! กูควรชอบคาบพละวันอังคารดีไหม???
.................

"เก็ท นั่นๆ เห็นนั่นเปล่า" เสียงเล็กๆ ตื่นเต้น
"อะไร?" หันมองตามมือชี้ถนนอีกฝั่ง
"เอ๊ะ! ต้นจั๋งกับใครน่ะ"
"..." ผมไม่ตอบ
 
           พี่มอส ม.5 หน้าตาหล่อร้ายแบบชวนทะเลาะ หัวโจกให้ท้ายแก๊งไอ้เฟรมเรื่องแข่งรถยนต์
คนที่ไอ้ลมไม่ชอบเอามากๆ เพราะฟันดะทั้งชายหญิง เป็นไบว่าง่ายๆ ใช้แล้วทิ้งไม่มียี่หระ
ข่าวนินทาว่าแหล่งมั่วสุมซื้อ-ใช้ยา โต๊ะบอลด้วยแต่ไม่เคยจับได้ซักครั้ง
เลวขนาดนี้ยังมีเด็กๆ คอยกรี๊ด คอยเข้าคิวรอให้มัน...นั่นล่ะ อย่าให้พูดเลย

"พี่คนที่ได้ที่ 3 ของประเทศเรื่องจรวดน้ำนี่นา"
"รู้ได้ไง?" ผมเหวอ วีรกรรมพี่มอสพอรู้เพราะสร้างชื่อให้โรงเรียน แต่ที่งงคือเด็กน้อยดันทราบได้อีก
"ก็ต้นจั๋งให้พาไปสมัคร มีรูปติดบอร์ดหน้าชมรมวิทย์ เคยเห็นพี่คนนั้นไปห้องเราด้วย เดินผ่านก็บ่อย"
            ต้นจั๋งแอบคว้าคนของผมไปช่วงไหนวะ

"นั่นลูกพี่ไอ้เฟรมเรื่อง...เรื่องอะไรไม่รู้ อย่ายุ่งกับพวกนั้นมากละกัน" ตบปากตัวเองก็ไม่ทันซะแล้ว
หวงห่วงเด็กเกินลิมิตจนเผลอขายเพื่อนแบบนี้ แย่วะ
"เรื่อง...?" เอาแล้วไง มองตาแป๋วแหววเป็นกระต่ายใคร่รู้
           เก็ทอยากโขกหัวตัวเองตายคารถเบนซ์
"ไว้เล่าให้ฟังนะ อย่าไปถามพวกไอ้เก้งล่ะ อาจารย์เพ่งเล็งพวกนั้นอยู่"
"อ่า...ได้" เด็กหน้าเหวอเล็กๆ แต่พยักหน้าเข้าใจด้วยผมชายตาให้รู้ว่ามีลุงคนขับอยู่
          คาดว่าเด็กน้อยน่าจะมีข่าวข้อมูลวงในจากแอนนาบ้างแล้ว
ไม่อย่างนั้นไม่ยอมหุบปากแน่นขนาดนี้

"แน่นะ" ผมกำชับ
"รู้น่า...แล้วต้นจั๋งจะรู้มั้ย บอกดีรึเปล่า" นั่นประไร เด็กรู้ความลับลึกๆ ซะแล้ว
"ไม่ต้องหรอก คงแค่คนในชมรม พี่มอสแกไม่ยุ่งอะไรอยู่แล้ว"
"อ้อ ชื่อพี่มอสนี่เอง...พี่มอสๆๆ" มีพึมพำกับตัวเอง

            ผมฉิววูบ ความรู้สึกอึดอัดแล่นริ้วเล็กๆ ในอก
อิจฉากระทั่งชื่อคนอื่นจากริมฝีปากเล็กๆ
.............
            รถเคลื่อนต่อไป...
"เอ๊ะ! ลมนี่ เลี้ยวไปแล้ว" ชี้ตามฟิคเกียร์ข้างหน้าดีดยกล้อขึ้นฟุตบาทข้ามตัดไปอีกทาง
"...มันเก่งแฮะ" ผมสนใจ

            เพื่อนไปหัดจากไหน หรือปิดเทอมเมื่อกี้ซุ่มซ้อมกับพวกพี่เชนมาก่อน
เพราะหลังจากได้ฟิกเกียร์จากผมเสร็จ ช่วงเที่ยงพวกเอ็กซ์ตรีม-ฟรีสไตล์ ม.6
อันได้แก่พี่เชน พี่เท็ตสึ พี่เหลิมและแก๊งเข้ารุมชื่นชม
มันไม่ขึ้นซ้อมเปียโนเหมือนเคยแค่วันนั้นวันเดียว

"ทำไมว่าเก่งล่ะ?" เจ้าหนูจาไม
"นั่นไม่ใช้เบรคไง ใช้เหยียบบันไดถีบเอา ไม่ปั่นปั๊บล้อจะล็อคครืดขนานไปกับพื้น ลื่นปรื๊ดเหมือนเหาะดริฟ"
"อ๋อ อย่างนี้นี่เอง"
           ได้จ้อเรื่องฮ็อบบี้ เหตุเพราะเพื่อนคนนี้จุดประกายความสนใจ
ทว่าคนทั่วไปเห็นเก็ทเป็นตัวเด่นเพราะมีไอเทมใหม่มาโชว์เรื่อย
คนรักชอบจริง คือสายลมเส้นนี้ต่างหาก
..............
 
"ทำไมลมบอกน้องกลอยใจเป็นเด็กของผมล่ะ" มาอีกข้อ เรื่องเยอะตลอดล่ะคนนี้
"หือ มันบอกอะไรกลอยใจนะ?" ถูกหันเหความสนใจ นึกถึงกลอยใจสาวอินเดียตัวดำ
"จริง! เมื่อวานไง บอกกลอยใจเด็กผม...เศร้า!"
"555" ผมขำ อยากฟัดแก้มป่อง ปากจู๋แดงๆ หน้ามู่ทู่ชะมัด

"จริงๆ นะ ลีมินโฮเช็ดตัวอั้มพัชราภายังไม่เศร้าเท่านี้เลยอ่า"
"ลีมินโฮ?"
"พระเอกเกาหลีที่หล่อม๊ากมาก มางานอั้มโฆษณาครีมอาบน้ำ นมตูมๆ ผ้าเปียกโชว์ในห้างน่ะ"
"อ๋อ 55555"
            ผมลืมเกมฝืด ชู๊ตแป่กของตัวเองสิ้นด้วยหน้าบ้องแบ้วเสียดายสุดแสน
ยู่จมูกเห็นเป็นเรื่องคอขาดบาดตายยอมมิได้
         
            ขนาดเก้งบ้ากีตาร์สไตล์ฟิงเกอร์ ไม่มีซีดีขายในเมืองไทย โวยวายจะร้องไห้
จนเฟรมต้องออกโรงสั่งของทางอินเตอร์เน็ตมาส่งถึงมือ
ครั้งนั้นพวกผมดันบ้าตาม ทำกันเป็นกระบวนการตั้งแต่หาข้อมูล
ถามวิธีใช้บัตรเครดิตต่างๆ นานาจนเกือบจะเป็นสาวกกีตาร์กับมันด้วย
            รู้ซึ้งความคลั่งไคล้ฟีเวอร์รุนแรงกว่าน้ำเหนือไหลบ่า

           หรือข่างคลั่งพี่โน้ส-อุดม เลียนแบบท่า มุกตลก
ตามเก็บซีดีและของเกี่ยวกับเดี่ยวทุกอย่าง ยังไม่ง๊องแง๊ง น่ารักเท่านี้

            จี๊ด! ความคิดประหลาดแว่วมาอีกล่ะ
มันไม่น่ารักธรรมดา น่ารักมากจนอยากกอดหอมฟัดให้น่วม
กิดากรถึงฆาตแน่ๆ ความคิดอยากเป็นชายเหนือชายเคาะหน้าประตูใจ

          โอ๋ย! วันนี้มันวันอะไร ใช่วันอังคารสีชมพูหรือเปล่า!? กูเกลียดวันนี้
.....................

           เพลงของจัสติน บีเบิลดังขึ้น

[Baby ; Justin Bieber ft. Ludacris ]
http://www.youtube.com/v/kffacxfA7G4

"อ๊า! ชอบเพลงนี้" ชี้หมับ ลุงคนขับหัวเราะหึหึในลำคอ
            ผมกดรีโมทเพิ่มโวลุ่มเสียง เสมองวิวข้างทาง หวังดับความอัดแน่นในอกให้คลายออก...
พยายามดึงสติให้ลอยไปกับเสียงร้องเพลงคลอท่อนฮุก

(And just shake me till you wake me from this bad dream
I'm goin down, down, down, down
And I just can't believe my first love won't be around

And I'm like
Baby, baby, baby ohh
Like     Baby, baby, baby noo
Like     Baby, baby, baby ohh
Thought you'd always be mine (mine)
Baby, baby, baby ohh
Like     Baby, baby, baby noo
Like     Baby, baby, baby ohh
Thought you'd always be mine (mine))

"~ฮ้า! ดีจัง" ซุกแหมะศีรษะลงกับต้นแขนผม พาดยาวกับเบาะแสนสบาย
"..." หลับตาลงกลั้นใจไม่มอง

            เพลงจบ เปลี่ยนจังหวะใหม่ท่วงทำนองช้า เพลงรักฟังสบาย ต่างฝ่ายต่างเงียบ
ตัวเล็กผละนั่งตัวตรงก็จริงแต่คว้ามือผมไปวางหน้าตัก บีบนวดกลางฝ่ามือ ไล่นิ้วครบทั้งห้าแล้วปล่อย
รู้สึกขนคอลุกพรึ่บ ร้อนไหม้อย่างไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิต
"นวดแบบนี้ถึงจะหายเครียด" เสียงใสวิ่งไปมาในสมอง
"..."
"ซ้อมบ่อยๆ พรุ่งนี้ มะรืน วันต่อๆ ไปก็ดีขึ้นเองล่ะ"
"อืม..." ผมคราง
 
            อยากหยุดเวลา ณ วินาทีนี้
คลื่นใต้น้ำหมุนวน ว้าวุ่นจับกระแสไม่ได้
          คิดถึงตัวเองซูซ่าขณะเพื่อนหญิงกระโดดตบลูกขนไก่
หน้าอก สะโพก ช่วงเอว ขาอวบเกลี้ยง เอ็กซ์เซ็กส์จนเอกกับโจโจ้เขย่าจนแขนเกือบหลุด
ขนาดไอ้ลมยังบอก 'อยากเรียนแบดทั้งเช้า-กลางวัน-เย็น'
           ทรายเด็กเรียน นิสัยดียังเลือกกางเกงขาสั้นแล้วมาเขินอายให้เพื่อนชาย
โดยเฉพาะข่างกับเอกเป่าปากแซว
            ฮอร์โมนเพศชายบ่งบอกว่าปกติ กูก็ชอบเพศหญิงนี่หว่า
แต่ทำไมความรู้สึกกับคนๆ นี้ทวีความรุนแรง ขนาดคิดชั่วๆ ลองเทียบเคียงมองต้นจั๋ง
ด้วยรูปร่างหน้าตาใกล้เคียง แต่ไม่ใช่...ร่างกายจิตใจปฏิเสธโดยสิ้นเชิง

            ต้องดวงตะวันแจ่มใสชื่อ 'ทิวากร' คนเดียวเท่านั้น
.................

"เก็ท..."
"..." พยายามอัดออกซิเจนเงียบๆ ขณะนี้ผสมกลิ่มหอมแป้งเด็ก สดชื่นอ่อนหวานติดนาสิกโสตเกิน
"...ไม่เป็นไรหรอก นะ" แผ่วเบาราวกระซิบ

            เพียงเท่านี้...เท่านี้จริงๆ
           
             สอดมือใต้กระเป๋าผ้าใบหญ่ เข้าเอื้อมคว้ามือเล็กกว่ามากุมไว้
เป็นครั้งแรกที่ตั้งใจจับกุมจริงจัง ทุกครั้งที่ผ่านมาจะเลี่ยงจับข้อมือ ต้นแขน หรือร่างกายส่วนอื่น
"ฟู่!" ถอนหายใจยาวพลางหลับตาลง พาดหงายศรีษะลงกับพนักเบาะ
ปล่อยร่างกายรับสัมผัสแรงกระเทือนของตัวรถบนสถาพถนนขรุขระ

             ภายในตัวรถเงียบงันในความรู้สึก เพลงจากเครื่องเล่นยังดังวน
ความวุ่นวายจอแจจากภายนอก
ก้อนเนื้อตำแหน่งหัวใจผมกลับดังก้องจนเกือบทะลุออกมา

              บอกกับตัวเอง 'คนนี้ น่าจะใช่...หรือเปล่า'
บีบมือเล็กกว่าให้มิด...กุมกระชับแน่น


************************TBC by puppyluv
ปล. ---nokkie แก้เรียบร้อย ใช่คำ 'ชีวิตชีวา' พิมพ์พลาดไป ขอบคุณมาก^^
      ---arjinn, MiSS-U, jeeu, nokkie, malula, aorpp, nongrak
           โอ้! 1 ใน 3 ทายถูกเรื่องสนูปี้ รู้จักสองซี้เก็ทกับลมจริงนะนี่ 555
 
edit: บ่ายโมง----------------------------------------
aorpp ...หมอก เฟรม เอก เก้ง โจโจ้ ทรายและเจนี่

---หมอก คนที่ลมพูดกูมึงด้วยนอกจากเก็ท สนิทมากระดับหนึ่งด้วยอยู่กลุ่มเดียวกันตั้งแต่ ม.ต้น
พอ ม.ปลายเพิ่งย้ายห้องเป็น 4/2 เพราะหมอกตอบเข้าเรียนช้ากว่ากำหนด
       อ่านหมอกในลมเหนือ p. (เดี๋ยวหาก่อน อยู่ในพาร์ทเก็ท บอกอย่างเดียวกันคือ
ลมยอมสนิทแบบขึ้นพ่อขุนและยอมให้แตะเนื้อตัวเฉพาะเก็ทกับหมอก สองคนนี้เท่านั้น)
       ความสัมพันธ์หมอกและลม อุอุ TBC.

---เฟรม แอบเอากล่องนมจืดยัดใต้โต๊ะประจำของลม
ความสัมพันธ์เฟรมและลม  TBC. เช่นกัน
       อ่านลมเหนือ ตอน x88#2 มอมเมา get's (p.78) เก็ทเล่า...แอบเห็นเฟรมกับทรายเป็นโจรซ่อนนมจืด
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20598.2310

---เอก เก้ง โจโจ้ ก๊วนบาสของเก็ท ลมยอมสนิทแต่ไม่ถึงตีซี้ พูดเรา-นาย
จน ม.5 ลมถึงพูดกูมึงด้วย เพราะอะไรเดี๋ยวรู้
     อ่าน ตอน get's prologue  พาร์ท get's (p.10) เก็ทพูดถึงเพื่อนแก๊งบาสทุกคน
เฟรม เอก เก้ง โจโจ้ และเล่า love first sight ของเก็ทกับบี
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20598.msg1276062#msg1276062
     อ่าน ตอนเริ่มเค้าลางของเก็ท lom's (p.9) เอกหายไปกับบีหลังเลิกเรียน ให้เก็ทสับสนปนเศร้า
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20598.240

---ทราย เจนี่ เพื่อนผู้หญิงในห้อง
     อ่านลมเหนือ ตอนรายงานบ้านเก็ท lom's (p.3) ชื่อทราย เจนี่ เอกขณะทำรายงานกลุ่ม
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20598.60
     และตอนตอนเริ่มเค้าลางของเก็ท get's (p.9) เก็ทพูดถึงทรายว่าจะชวนกันเลี้ยงฉลอง
เรื่องรายงานเสร็จก่อนสอบไล่ ทรายบอกให้เก็ทโทรหาลม แต่ลมจับปลาอยู่ห้องใครก็ไม่รู้ หึหึ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20598.240

       ขอบคุณมาก ติดตามถึงขนาดนี้ ปลื้มมมมมมม^^

       พยายามเขียนให้จบในเนื้อตอนนั้นๆ เรื่องต่อเรื่อง คนต่อคน ไม่เกี่ยวข้องกับมาก
มีบ้างที่เหตุการณ์คาบเกี่ยวฉวัดเฉวียนไปมาชวนเวียนหัว
ถ้าสงสัย ติดตรงไหนก็บอก ยินดี!!! 



 

[eaey]