หัวข้อ: แม่สื่อแม่ชัก มักได้ "ชัก" เอง : 02 06 2020 Rewrite : ตอนพิเศษ หน้า 76

[Love_ewan]

ryousehena เข้ามาอ่านแล้ว  สนุกมากเลย  ขอติดตามด้วยคน  คริ คริ 


-------------------------------------------------------------------------------------------------------
เรื่อง  เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ 
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35771.0
เรื่องที่สอง นายน่ะเหรอ  คือ  คุณแม่ของผม

[bellity]

รออ่านตอนต่อไป กร๊าก ตอนเห็นชื่อตอนนี่คิดว่า(โออิชิ) น้ำชาเขียวนะเนี่ย 55+

[Maytbb]

  ใครเป็นพระเอกกันเนี่ย เดาไม่ถูก

[ตะวันฉาย]

หายไปเลย สงสัยนักเขียนจะซุ่มอ่านหนังสือสอบ

[RainingTime]

เชียร์พี่โอมสุดใจขาดดิ้นนนน~~ 
...หรือว่าเป็นพี่จิ้นก็ได้ 555
แต่ไม่อยากให้เป็นกราฟอะ รู้สึกไม่ค่อยทำอะไรเลย 

[U_Ton]

  รอมะนาว... มาค้นหาพระเอกตัวจริง อิอิ

เมื่อไหร่จะมาน้า... กินน้ำพระเอก(ยี่ห้อสินค้าอ่ะนะ)รอจนน้ำตาลในเลือดขึ้น

ตอนนี้อยากให้มะนาวมาเสิร์ฟตอนต่อไปปปปปปปป...

[Starry[Blue]]

 คนเขียนหายไปจะครบเดือนแล้ว ซุ่มสอบแน่เลย รอตอนต่อนะคะ ลุ้นเว่อ>

[nuzzle]

มาปูเสื่อรอ น้อง(พี่) มะนาวไป ไหนนนน ...

คิดถึงเหลือเกิน รีบๆ มาต่อนะคนเขียน คนอ่านรออยู่ 

[na_near]

คิดถึงมะนาว คิดถึงคนแต่งด้วย
.....จะรอนะค่ะ

[skynotebook]

สงสัยหนูมะนาวเราแอบหนีเที่ยวแน่เลย
หายไปนานแล้วนะค่ะ คนอ่านคิดถึ๊งคิดถึง

[nightsza]

คิดถึงกราฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ

[9nawKIHAE]

คิดถึงมะนาว.....................

[oa_ko]

 

[เฉาก๊วย]

 

[kaokorn]

สวัสดีปีใหม่ฮะ
ขอให้มีความสุข สุขภาพแข็งแรง
มาอัพบ่อยๆนะฮะ คิดถึงมะนาวแล้ว

[hello_lovestory]

มะนาวหายไปไหน นานแล้วน๊า เมื่อไหรจะกลับมาซักทีหนอ คิดถึงมะนาว จุงเบย

[Jesale]

คิดถึงมะนาว พี่จิ้น และทุกคนจัง อยากอ่านต่อมากๆ

[minyoung]

อยากให้มะนาวคู่ใครก็ได้ที่ไม่ใช่พี่จิ้นอ่ะ เพราะเราไม่ชอบคนมีรอยสักอ่ะ และดูเหมือนพี่จิ้นจะนิสัยไม่ค่อยดีคอยตีเนียนตลอด







เราชอบพี่โอม หรือกราฟมากกว่า แต่เราชอบกราฟนะ แลดูน่ารัก แต่พี่โอมเท่มากกว่า คนละแนวเลย แต่จะให้ดีไม่เอาอิพี้จิ้น







มาต่ออีกนะค่ะ ดิฉันพึ่งเข้ามาอ่านและชอบมากมาต่ออีกนะ

[oa_ko]

 

[lluvia]

 เฮ้อ~ โล่ง มะตูมเคลียร์ด้วยนะจ้ะ

ลุ้นต่อไป

[U_Ton]

  มะนาวววววว... มะนาวจ้าาาาาา

มะนาวอยู่ไหนนนน!... 

[Pumpkin_23]

คิดถึง มะนาวววววว ~

[vista054]

เมื่อไหร่จะมาต่อซักทีน้าาาาาา 

[hello_lovestory]

มาต่อเร็วๆเหอะ มะนาว เค้ารอตัวอยู่น๊า ถ้าไม่มามีงอล จริงๆด้วย

[kyoya11]

คนเขียนยังอยู่มั้ยยยยยย

[Love_ewan]

ขอเชียร์โอม ด้วยคน

[oa_ko]

 

[sanri]

  ฮิ้ว พี่จิ้นแค่ฝันไป
มาต่อไวๆนะคร๊า รอตอนต่อไปอยู่คร๊าฟป๋ม 

[ryoushena]

The Call Chapter 21: อู้วววววว...........

_________________________________________________________________________________________________

จะเฝ้ามองดูคนที่ผมหลงรักต่อไป แม้จะไม่มีแม้เงาของผมยืนอยู่ข้างในหัวใจดวงนั้นก็ตาม

ผมเพิ่งกล้าที่จะพูดคำนั้นออกมา………………………........

…….……………….เมื่อมันสายไปแล้ว

แต่ผมจะกลับมา…………………..

…ถ้าได้ยิน ‘เสียง’ เรียกชื่อผม

กล่องเหล็กสี่เหลี่ยมขนาดกำลังพอดีถูกนำมาวางเอาไว้บนหน้าตักของผม อดแปลกใจไม่ได้ว่าข้างในกล่องเหล็กใบนี้มีอะไรอยู่กันแน่ ทำไมพี่เมทผมถึงมีท่าทีแปลกไปกว่าทุกที ผมหันไปมองหน้าพี่เมทที่กำลังนั่งจ้องมองผมอยู่บนเตียงของตัวเองอย่างไม่วางตา พี่เมทผมไม่ได้พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว แค่พยักหน้าส่งเป็นสัญญาณให้ผมเปิดกล่องเหล็กสี่เหลี่ยมที่วางอยู่บนหน้าตักของผมสักที บรรยากาศในห้องตอนนี้ราวกับว่าผมกำลังนั่งอยู่ในห้องออกรางวัลฉลากกินแบ่งรัฐบาลที่กำลังจะหมุนจับรางวัลที่หนึ่งขึ้นมา เพราะตอนนี้ผมกำลังลุ้นสุด ๆ ทั้งอยากรู้แล้วก็อดลุ้นตามไม่ได้ว่าข้างในกล่องใบนี้คืออะไรกันแน่ ผมค่อยๆใช้มืองัดฝาเหล็กของกล่องเหล็กขึ้นมา ฝาเหล็กค่อนข้างปิดแน่น  ผมต้องใช้แรงเปิดมากกว่าปกติ

แก๊ก ! ยังเปิดไม่ออก

มะนาวเกร็งข้อมือเพิ่มแรงงัดมากกว่าครั้งแรกพยายามใช้มืองัดฝาเหล็กให้เปิด แก๊กกก ! แต่ก็ยังเปิดไม่ออก

มะนาวนิ่วหน้าหมุนฝากล่องเหล็กสุดแรงอีกครั้งจนเอ็นข้อมือขึ้น  แก๊กกกกกก ! ในที่สุดฝาของกล่องเหล็กก็เปิดออกสักที

กล่องเหล็กถูกเปิดออก ผมมองเห็นของที่วางอยู่ด้านในกล่องแล้ว ด้านในของกล่องเหล็กมีภาพถ่ายหลายใบซ้อนทับกันอยู่  ผมเอื้อมมือลงไปหยิบภาพถ่ายใบแรกที่วางอยู่ด้านบนสุดขึ้นมาดู

“ภาพถ่าย?” ผมหยิบภาพถ่ายใบบนสุดชูขึ้นหันไปถามพี่เมทหน้าโหด พี่เมทผมก็ยังคงวางมาดเท่ตีหน้าขรึมไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกเช่นเคย แค่ชี้ปลายนิ้วตวัดบอกให้หมุนอีกด้านดู ผมรีบหมุนภาพถ่ายมาดูด้านหลังตามพี่เมทบอกทันที ถึงบางอ้อมันไม่ใช่แค่ภาพถ่าย มันเป็นภาพถ่ายที่เอามาใช้ทำโปสการ์ด เพราะด้านหลังของภาพถ่ายที่ผมกำลังถือมีข้อความเขียนด้วยลายมืออยู่ด้วย แสดงว่าในกล่องเหล็กมี ‘โปสการ์ด’ หลายใบซ้อนทับกันอยู่เต็มไปหมด ผมหยิบโปสการ์ดทั้งหมดที่วางอยู่ในกล่องเหล็กขึ้นมาหันหน้าไปสบตากับพี่เมทผมอีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่าทั้งหมดเป็นของผม เพราะด้านหลังไม่ได้เขียนบอกว่าส่งมาให้ใครบอกแค่ชื่อห้อง 7712

“ของมะนาว?”

พี่เมทผมก็ไม่ได้ตอบอะไรออกมาอีกเหมือนเดิม แค่พยักหน้ายืนยันว่าโปสการ์ดในกล่องทั้งหมดเป็นของผม ผมหยิบโปสการ์ดทั้งหมดที่อยู่ในกล่องเหล็กขึ้นมาไล่อ่านดูทีละใบ เรียงตามวันที่ที่ส่งมา โปสการ์ดใบแรกเป็นภาพถ่ายโทรศัพท์ของหอพัก พลิกดูด้านหลังของโปสการ์ดมีข้อความที่เขียนด้วยลายมือหวัดๆว่า

6
30 กค 2555

เธอ.... เธออีกแล้ว ที่มารบมากวนหัวใจ

แต่ไม่รู้ทำไมมันมอง.... หาแต่เธอ

อู้วววว........แปลกจริงๆ

…แว่นหนา

ห๊ะ! ใบแรกมีแค่นี้หรอ มะนาวพลิกดูด้านหน้าพลิกกลับมาดูด้านหลังก็ไม่มีอะไรเพิ่ม

โปสการ์ดใบที่สองเป็นภาพถ่ายถนนมหาวิทยาลัยที่ทอดตัวยาวสุดลูกหูลูกตาใต้แสงไฟสีส้มอมเหลืองของดวงไฟจากเสาไฟฟ้าต้นสูงที่เรียงตัวยาวอยู่ด้านข้างของถนนตอนกลางคืน พลิกดูด้านหลังของโปสการ์ดก็มีข้อความสั้นๆเขียนด้วยลายมือหวัดๆว่า

7
13 สค 2555
 

“หลงทางท่ามกลางหมู่ดาว
อยากให้ฟ้าลืมสว่าง”
 

…แว่นหนา

โปสการ์ดใบที่สามมาแปลกกว่าเดิมเป็นภาพเงาของใครสักคนทอดตัวยาวอยู่บนพื้นดิน ภาพใบนี้ถูกถ่ายจากมุมถนนเส้นไหนสักที่ของมหาวิทยาลัย ด้านหลังของโปสการ์ดมีข้อความสั้นๆเขียนด้วยลายมือหวัดๆเหมือนเดิมว่า

8
27 สค 2555

อยากมีสิทธิ์.... ‘หึง’…

…แว่นหนา

โปสการ์ดใบที่สี่คราวนี้แปลกกว่าเดิมอีกเป็นภาพช้างหมอบ? พลิกดูด้านหลังของโปสการ์ดมีข้อความสั้นๆเขียนด้วยลายมือหวัดๆว่า

9
28 สค 2555

“ช้าง (เธอ) มอบ”

… แว่นหนา

โปสการ์ดใบที่ห้าเป็นภาพถ่ายเลขห้องพัก 7712 ที่ถ่ายจากประตูของหอพัก พลิกดูด้านหลังของโปสการ์ดมีข้อความที่เขียนด้วยลายมือหวัด ๆ ของคนเดิมแต่ยาวกว่าโปสการ์ดใบที่ผ่านมาเขียนว่า

10
4 กย 2555

“เงาของใคร... นั่งอยู่ในใจ?”

…แว่นหนา

โปสการ์ดใบที่หกเป็นภาพของถ้วยแกงฮังเล พลิกดูด้านหลังของโปสการ์ดมีข้อความสั้น ๆ เขียนด้วยลายมือหวัด ๆว่า

11
11 กย 2555

“แกงหวาน”

…แว่นหนา

โปสการ์ดใบที่เจ็ดมาแปลกเป็นภาพของแผ่นซีดีแผ่นหนึ่งที่มีกระดาษโน้ตสีเหลี่ยมสีชมพูแผ่นเล็ก ๆ แปะเอาไว้ด้านบนของซีดีพร้อมกับเขียนข้อความกำกับเอาไว้ว่า เพลงสุดท้ายของแผ่น ด้านหลังของโปสการ์ดมีข้อความสั้น ๆ เขียนด้วยลายมือหวัด ๆ ของคนเดิมเขียนว่า

12
18 กย 2555

ร้องบอกหัวใจ ‘มีเธอ’

…แว่นหนา

โปสการ์ดใบที่แปดภาพ ‘กราฟการเต้นของหัวใจ’ พลิกดูด้านหลังของโปสการ์ดมีข้อความสั้น ๆ เขียนด้วยลายมือหวัด ๆ ว่า

13
25 กย 2555

‘รัก’ อยู่ไม่ไกลจากเธอ

…แว่นหนา

โปสการ์ดใบที่เก้าเป็นภาพป้ายของร้านเหล้าสิมิลันที่ผมชอบไปดริ้ง ดรั้ง แดนซ์ พลิกดูด้านหลังของโปสการ์ดมีข้อความสั้นๆเขียนด้วยลายมือหวัด ๆ ว่า

14
2 ตค 2555

‘จูบเดียวใต้เงาของแสงจันทร์’

…แว่นหนา

'จูบ' หรือว่าจะเป็นคนนี้ที่ 'จูบ' ผมคืนนั้น

อ่านมาถึงโปสการ์ดแผ่นนี้มะนาวเริ่มรู้สึกสงสัย ข้อความกับภาพที่ส่งมามีความหมายอะไรซ่อนเอาไว้ เพราะมะนาวรู้สึกว่าภาพบนโปสการ์ดเหมือนพยายามสื่อความหมายบางอย่างบอกเขาอยู่ แต่เขายังนึกไม่ออก แล้วใครเป็นคนส่งโปสการ์ดพวกนี้มา


โปสการ์ดใบต่อใบที่สิบเป็นภาพร่ม พลิกดูด้านหลังของโปสการ์ดมีข้อความสั้น ๆ เขียนด้วยลายมือหวัด ๆว่า

16
9 ตค 2555

‘ร่มวิเศษ’

…แว่นหนา

โปสการ์ดใบที่สิบเอ็ดเป็นรูปของรถบัสมหาวิทยาลัย พลิกดูด้านหลังของโปสการ์ดมีข้อความสั้นๆเขียนด้วยลายมือหวัด ๆ ว่า

17
16 ตค 2555

….เฝ้า….รอ….คอย…. ‘เดินร่วมทาง’

…แว่นหนา

โปสการ์ดใบที่สิบสองเป็นภาพข้อความที่ถูกเขียนลงบนหน้ากระดาษสีขาวของสมุดเล่มหนึ่ง ‘เพ้อ’ พลิกดูด้านหลังของโปสการ์ดก็ยังคงมีข้อความสั้น ๆ ที่ถูกเขียนด้วยลายมือหวัด ๆ ของคนเดิมว่า

18
23 ตค 2555

“เพ้อ หากใจนายมีแค่..เรา
ใจเราคง..เพ้อ”

…แว่นหนา (◎_◎)

โปสการ์ดใบที่สามเป็นรูปผมถ่ายคู่กับกราฟงานโอเพ่นเฮ้าวางอยู่บนผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่ง พลิกดูด้านหลังของโปสการ์ดมีข้อความสั้นๆเขียนด้วยลายมือหวัด ๆ ว่า

19
30 ตค 2555

‘be the one I've been waiting for my whole life’
‘หนึ่งคน ที่เฝ้ารอมาตลอด’

…แว่นหนา

ชัดเจน พอถึงใบสุดท้ายผมรู้แล้วว่าโปสการ์ดทั้งหมดใครเป็นคนส่งมา ผมรีบลุกจากเตียงเดินไปเปิดลิ้นชักหยิบโปสการ์ดที่ผมเคยได้ก่อนหน้านี้ เอาโปสการ์ดจากในกล่องออกมาวางเรียงบนโต๊ะ เทียบลายมือกับโปสการ์ดปริศนาที่ก่อนหน้านี้มีคนส่งมาให้ผมแต่ช่วงหลังผมไม่ได้รับแล้ว มันหายไป

โปสการ์ดใบแรกที่ผมได้รับหลังจากมาเรียนที่นี่เป็นรูปรองเท้านักเรียน

1

                             

15 พค 2555

‘รู้สึกเหมือนกันหรือเปล่า?’

                                                                                                                           

  …แว่นหนา

โปสการ์ดใบที่สองเป็นรูปของผมที่ถูกถ่ายจากมุมด้านหลัง

2
5 มิ ย 2555

‘มองกลับมามุมนี้นายก็จะรู้’

…แว่นหนา

โปสการ์ดใบที่สามเป็นรูปตู้ไปรษณีย์สีแดงสด

3
26 มิ ย 2555

‘หากภาพบนโปสการ์ดสามารถแทนคำพูดได้นับพัน
ทำไมถึงหาภาพที่แทนความรู้สึกทั้งหมดที่มีต่อนายไม่ได้?’

…แว่นหนา

โปสการ์ดใบที่สี่เป็นรูปดินสอหนึ่งเล่มวางทับอยู่บนด้านหลังของโปสการ์ด

4
3 มิ ย 2555

‘อยากเขียนความรู้สึกออกมาแทนคำพูด แต่ทำไมยังหาคำที่แทนความหมายในตัวนายที่รู้จักไม่ได้’

โปสการ์ดใบที่ห้าเป็นภาพถ่ายแว่นตา

5
23 มิ ย 2555

‘สายตาที่มองออกไป คงซ่อนความรู้สึกเอาไว้ไม่ได้ ถ้านายมองเข้ามาคงสังเกตเห็น’

หัวใจผมพองตัวโตขึ้นเรื่อย ๆ ผมรู้สึกหน้าแดงซ่านราวกำลังจับไข้หนัก ใจเต้นตึกตักเหมือนมีคนเข้ามานั่งรัวตีกลองอยู่ด้านใน ข้อความด้านหลังโปสการ์ดทุกใบถูกเขียนขึ้นมาด้วยลายมือของคน ๆ เดียวกัน ผมเข้าใจแล้วว่าโปสการ์ดปริศนาที่ส่งมาให้ผมทำไมถึงหายไป ที่ไหนได้พี่มีนเป็นคนเก็บเอาไว้นี่เอง แต่พี่มีนเก็บเอาไว้ทำไม ทำไมถึงไม่ให้ผม หรือพี่มีนเข้าใจผิดคิดว่ามีคนส่งมาให้ตัวเอง ผมรีบเงยหน้าหันไปถามพี่เมทหน้าโหดของตัวเองด้วยความสงสัย

“อยากรู้?” พี่มีนชิงพูดขึ้นมาก่อนหลังจากที่เงียบเสียงเอาไว้ซะนาน ผมพยักหน้าหงึกหงักส่งสัญญาณตอบรับว่าอยากรู้เรื่องนี้อย่างเต็มที่ จากนั้นพี่มีนก็ลุกจากเตียงของตัวเองเดินตรงมาหาผม

 “ที่เก็บเอาไว้ก็เพราะไอ้พี่เมทคนนี้ก็กลัวจะเกิดศึกชิงนายระหว่างน้องเมท ออยด์ชอบไอ้หน้าขาว แต่ไอ้หน้าขาวดันมาชอบเรา เลยขอริบสินสมรสเอาไว้ให้แน่ใจก่อน”

“ทำไมพี่มีนคิดว่าเป็นของกราฟล่ะครับ”

“เอาจริง ๆ นะ ตอนแรกพี่ก็ไม่รู้ว่ะ แรก ๆ พี่รปภ.หน้าหอคิดว่าเป็นของพี่เลยเอาให้ เอามาแล้วดันลืมถามว่าเป็นของใคร ลืมหลายใบเข้าเลยเป็นเรื่องใหญ่เลยทีนี้”

“?” ผมหันไปจ้องหาพี่มีนด้วยความสงสัย

“อีกคนไม่รู้ตัวว่าคนที่โทรไปคือคนที่เค้ากำลังแอบชอบตัวเอง ส่วนน้องเมทอีกคนก็ดันไปชอบคนที่เค้าชอบเพื่อนตัวเอง เรื่องเลยตุงนังใหญ่เลยทีนี้”

“แล้วทำไมมะนาวไม่เคยเห็นโปสการ์ดที่หน้าหอเลยล่ะ”

“พี่เป็นคนบอกให้พี่รปภ.หน้าหอเก็บเอาให้เอง เพราะโปสการ์ดจะส่งมาทุกวันอังคาร แล้วอีกอย่างไม่เคยดูเลยหล่ะสิว่าโปสการ์ดก็ไม่ได้ติดแสตมป์”

“แล้วทำไมถึงเพิ่งเอามาให้มะนาว”

“ก็เพราะว่ามันถึงเวลาของมันแล้วไงครับน้องเมท”

พอผมเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นก็เอื้อมมือไปหยิบปฏิทินตั้งโต๊ะที่วางเอาไว้ข้าง ๆ กองหนังสือ โชคดีที่ผมชอบเขียนชอบจดเอาไว้ว่าวันไหนทำอะไรไปบ้างลงบนช่องวันที่ของปฏิทินตั้งโต๊ะที่ผมใช้เป็นตัวช่วยเขียนเตือนความจำจึงพอนึกเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้ไม่ยากเท่าไหร่นัก ผมค่อย ๆ ไล่อ่านโปสการ์ดใหม่อีกครั้ง

โปสการ์ดส่งมาทุกวันอังคารจริง ๆ ด้วย อ่านไปได้สักครู่ ข้อความในโปสการ์ดค่อย ๆ เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้น เฉลยทุกเรื่องที่ผมสงสัย จนมาถึงโปสการ์ดใบที่เป็นรูปแผ่นซีดีเพลง ผมนึกออกแล้วว่าเคยเห็นแผ่นซีดีนี้ที่ไหน มันเป็นแผ่นซีดีที่กราฟเคยไลค์เพลงมาให้ว่าแล้วผมก็เดินไปหยิบแผ่นซีดีที่เคยได้มาเปิดแทร็กสุดท้ายของแผ่นฟังมันชื่อเพลง

make you feel my love  Bob Dylan Acoustic Cover

http://youtu.be/sv2tHHAdfbQ

ฟังจบรอบแรก ดนตรีดูเศร้า ๆ ผมลองเอาชื่อเพลงไปค้นหาเนื้อร้องจากกูเกิลเพื่อจะดูความหมายของมันจนเจอ ไล่อ่านความหมายของเพลงทีละประโยค อ่านได้สักพัก


สติของผมถูกสตาฟจนสติสะดุด ผมถูกไอ้แว่นกราฟฆ่าอย่างช้า ๆ ด้วยคำสารภาพบอกรักผ่านข้อความตัวอักษรที่ถูกนำมาเรียงต่อกันเป็นประโยคกลายเป็นบทเพลงที่แสนนุ่มนวล

หลังจากที่ผมอ่านโปสการ์ดที่เก็บเอาไว้ในกล่องครบหมดทุกใบเป็นรอบที่สอง บุคคลที่สามก็เข้ามาร่วมเป็นพยานในเหตุการณ์ครั้งนี้

แอ๊ดดด.....แอ๊ดดด....

“กลับมาแล้วคร้า.....!!!” เพื่อนเมทตัวกลมกลับมาห้องแล้วด้วยท่าทีสดใสเช่นเคย ไม่ยักมีท่าทีเหมือนคนอดหลับอดนอนทั้งเมื่อคืนคุณเธอเพิ่งไปปาร์ตี้แบบสุดเหวี่ยงแถมยังไม่ได้กลับมานอนห้องอีกด้วย

“พี่เมท เพื่อนเมททำอะไรกันอยู่คร้า ทำไมอยู่กันเงี้ยบ เงียบ” แม่หมูก้าวขาฉับเดินผ่านประตูเข้ามาในห้อง

“โห รูปอะไรนะเต็มเตียงไปหมดเลยมะนาว แอบไปล้างรูปมาหรอทำไมไม่บอกจะได้ฝากล้างมั่ง ไหนขอดูหน่อยสิ ล้างร้านไหน แผ่นละกี่บาท” ก่อนที่ผมจะพูดอะไรออกไปแม่หมูก็เดินมาหยิบโปสการ์ดทั้งหมดที่วางกระจัดระจายอยู่บนเตียงของผมไปดูทันที ท่าทีและสีหน้าของแม่หมูเปลี่ยนไปหลังจากที่รู้ว่ามันไม่ใช่แค่ภาพถ่ายแต่มันเป็นโปสการ์ดที่ถูกส่งมาจากคนที่เธอแอบชอบ แม่หมูอ่านโปสการ์ดทีละใบสลับกับมองหน้าผม แม่หมูอ่านโปสการ์ดจนครบทุกใบ สีหน้าของแม่หมูเปลี่ยนไป แม่หมูหันหน้าไปหาพี่มีนที่นั่งอยู่บนเตียง ก่อนจะหันหน้ามาพูดกับผมที่นั่งนิ่งอยู่ข้าง ๆ เพราะยังนึกไม่ออกว่าสถานการณ์แบบนี้ควรจะพูดอะไรออกไปดี แม่หมูถอนหายใจยาวก่อนจะเอ่ยปากพูดกับผมเป็นประโยคแรก หลังจากที่นิ่งไปเสียนาน

“มะนาวเรามีเรื่องต้องคุยกัน” แม่หมูสบตาผมนิ่ง สายตาของเธอที่มองผมตอนนี้ไม่ใช่สายตาของเพื่อนที่ผมเคยรู้จัก ทั้งที่มีเวลาให้ผมเตรียมตัวรับสถานการณ์และคิดเอาไว้ว่าต้องมีวันนี้ แต่ทำไมมันมาเร็วแท้หลาว

“...” ผมก้มหน้าไม่กล้าสบตาเพื่อน ไม่รู้จะพูดอะไร

“มีอะไรจะพูดไหม?”

“...”

 “เป็นแบบนี้ได้ยังไง มีอะไรทำไมไม่บอก”

“เราเพิ่งรู้ พี่มีนเพิ่งเอามาให้”

“แล้วมีอย่างอื่นอีกไหมที่ฉันยังไม่รู้ นอกจากโปสการ์ดพวกนี้”

“....”

“มะนาวหันหน้ามาคุยกันดี ๆ อย่าเงียบสิ ยังมีเรื่องอื่นอีกใช่ไหม? ที่ออยด์ยังไม่รู้ ”  เสียงแม่หมูเริ่มสั่น แม่หมูหันไปหาพี่มีนแล้วถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะหันมาพูดกับผมต่อ

“แล้วมะนาวจะเอายังไง?”

“เอ่อ....” ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรเพื่อนตัวกลมผมก็พูดต่อทันที

 “ไหนเมื่อเรื่องมันเป็นอย่างนี้แล้ว พูดสิว่ามะนาวก็ชอบกราฟ”

"..."

“มะนาวรู้อะไรไหม ออยด์อ่านข้อความจากโปสการ์ดแล้วรู้สึกยังไง” แม่หมูเงยหน้ามองเพดาน กรอกตาไปมาเหมือนพยายามไล่น้ำตาไม่ให้ไหลออกมา

“เรื่องนี้มันโรแมนติกจุงเบย...เนอะพี่มีนเนอะ 555” พอพูดจบประโยคแม่หมูก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเสียงดัง พี่มีนก็หัวเราะเสียงดังตามดูเหมือนพี่มีนจะกลั้นหัวเราะเอาไว้ซะนานเพราะพี่เมทหน้าโหดตอนนี้ล้มตัวหงายท้องหัวเราะร่วนอยู่บนเตียงเหมือนคนบ้า

“?”

“โถ...ดูสิตกใจหน้าซีดหมดเลย แกล้งเล่นหน่อยเดียวเอง น่านะอย่าคิดมาก ถ้ากราฟมาขอมะนาวเป็นแฟนฉันก็โอเค เพราะแฟนเพื่อนก็เหมือนแฟนเรา ส่วนแฟนเราก็คือแฟนเราไม่เกี่ยวกัน 555”

แสดงว่าแม่หมูรู้เรื่องนี้แล้ว สรุปคือ แกล้งกันใช่ไหม?

“ทำหน้างง ฉันเลิกชอบกราฟไปนานแล้วคะเพื่อนขา ตอนนี้ฉันก็ไม่ใช่คนตัวเปล่าเล่าเปลือยอีกต่อไปแล้วด้วย เพราะเมื่อคืนเพิ่งไปถวายตัวมา” ประโยคหลังแม่หมูหันมากระซิบให้ผมกับแม่หมูได้ยินกันแค่สองคน

“หมายความว่าไง ถวายตัว? กับใคร?”

“ใช่ มะนาวจำพ่อหนุ่มที่โก๋ไปถีบหน้าเขาที่ผับได้ไหม?”

“...” ผมพยักหน้าตามงง ๆ

“แล้วจำพ่อหนุ่มที่ช่วยเราไม่ให้ถูกเหยียบคืนงานเฟรชชี่ไนท์ได้ไหม?”

“ได้” ผมนึกตามก่อนจะพยักหน้าหงึกหงัก หลังจากที่นึกหน้าออก “พ่อหนุ่มขึ้นหิ้งคนนั้น”

“ใช่คะ คือคนเดียวกัน สองคนนั้นก็คือพ่อหนุ่มขึ้นหิ้ง และไม่ต้องตกใจขนาดนั้นคะ เพราะที่กำลังคิดอยู่นะถูกแล้ว” พ่อหนุ่มขึ้นหิ้งคนนี้แม่หมูแอบปลื้มมานานมากเจอกันคืนงานเฟรชชี่ไนท์ตั้งแต่เปิดเทอมแรก ๆ ก่อนจะมาเจอกับกราฟ แต่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้เลยถูกจัดให้อยู่บนหิ้งแทน ทำให้พ่อหนุ่มขึ้นหิ้งคนนี้ไม่ได้ถูกจัดอยู่ในอันดับเหมือนคนอื่นๆที่เธอชอบ เพราะคนนี้มากกว่าชอบนั่นเอง

“ไม่เห็นเคยเล่าให้ฟัง”

“ก็ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรไง อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ เดี่ยวเล่าให้ฟังตอนนี้เลยก็ได้แหม เรื่องมันเกิดหลังจากที่เขาถูกโก๋ถีบหน้า ฉันก็ไปหาเบอร์ห้องเขามาเพื่อจะให้โก๋โทรไปขอโทษ แต่ปรากฏว่าช่วงนั้นเขาไม่สบายพอดี ประกอบกับตอนนั้นเขาอยู่ห้องคนเดียวด้วย เพราะเพื่อนเมทกลับบ้านกันหมด ช้านเลยอาสาดูแลซื้อข้าวซื้อน้ำป้อนยา จากนั้นก็เริ่มคุยกันมาเรื่อย ๆ จริง ๆ กะบอกมะนาวตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะแต่ดันไม่ยอมไปเอง ”

"แล้ว?"

"เขาสอบเสร็จพร้อมกับเราเลยชวนไปฉลองสอบเสร็จด้วยกัน พอดีเขาไม่มีรถกลับเพราะเพื่อนเขาสอบเสร็จก็กลับบ้านกันหมดเลย ฉันเลยอาสาขับไปส่งที่หอ แต่เผอิญฉันดันทำเครื่องรางที่ได้มาหล่นที่ห้องของเขา แล้วเขาเลยเปลี่ยนสถานะให้ฉันแบบไม่ทันได้ตั้งตัว อิอิ"

“อ่อ สรุปว่าเมาจนขาดสติ ตอนเช้าตื่นมาเขาร้องไห้ม่ะ”

“เปล่า เขาไม่ได้ร้องไห้แต่ร้องขอเพิ่มแทน” แม่หมูยักไหล่ทำหน้าเป็นต่อราวกับเพิ่งได้ชัยชนะจากการลงสู้ศึกครั้งใหญ่

“สรุปมะนาวชอบกราฟใช่ไหม?”

“ยังไม่ถึงเวลาที่จะพูด” พอตั้งสติได้ผมก็หันไปยักคิ้วกวนประสาทให้เพื่อนเมทตัวกลมหนึ่งที เรื่องอะไรผมจะบอกง่าย ๆ มองตาก็รู้ตอนนี้เมทผมกำลังอยากรู้เรื่องนี้เต็มแก่

“เฮ้ย น้องเมทอย่ากั๊กดิ๊ว่ะ ตอบมาเร็ว ๆ เลย” พี่เมทหน้าโหดผมสวนขึ้นมาหลังจากนั่งหอบจากการหัวเราะอย่างหนัก นี่ก็อีกคน

“ไม่” เรื่องอะไรผมจะบอกง่ายๆ ถึงเวลาผมเอาคืนบ้าง ^ ^ “เดี่ยวถึงเวลามะนาวก็บอกเองหละน่า แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้”

“ทำเก่ง เมื่อกี้ยังหน้าซึมอยู่เลย”

“ทีใครทีมันครับ ^ ^”

[ryoushena]

ไม่มีใครรู้ว่าเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นในห้อง 7712 มีพยานอีกคนยืนฟังอยู่ด้านนอก คำสนทนาทุกอย่างชัดเจน เขาเดินหันหลังให้กับห้อง 7712 หลังจากได้ยินประโยคที่ทำให้หัวใจของเขากระตุก เขาเดินห่างออกมาเรื่อย ๆ...จนออกมาถึงหน้าหอพัก เดินมานั่งอยู่บนเบาะรถเวสป้าสีเขียวมะนาวสักพักเพื่อตั้งหลักและทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้น ก่อนจะหยิบไอพอดขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง ไล่เลือกเพลงที่ตรงกับความรู้สึกหยิบเอาหูฟังขึ้นมาเสียบเข้าหูทั้งสองข้างไม่เพราะอยากได้ยินเสียงอะไรอีก กดปุ่มเล่นเพลง สตาร์ทรถเวสป้าแล้วขับออกไป จากนั้นก็ปล่อยอารมณ์ให้จมดิ่งหมุนวนไปกับเสียงเพลง....

“ฉันเข้าใจเธออยู่ ฉันเข้าใจเธอดี
เพราะรู้ว่าในใจเธอนี้ นั้นมีเจ้าของ
ใจเขาก็มีเธอ ใจเธอก็มีแต่เขา
ใจฉันเลยต้องเศร้าปวดร้าว จนฉันต้องถอยไป

เมื่อเห็นเธอเป็นสุข ตัวฉันก็สุขใจ
เมื่อเธอมีเขาคอยห่วงใย ดูแลเคียงชิดใกล้
วันไหนที่เธอเศร้า กับเขาที่จากไป
วันไหนที่เธอต้องร้องไห้ จะไปเคียงข้างเธอ”

http://youtu.be/Aoclnue-EZs

ผมได้ยินชัด ใจมันมีเจ้าของแล้ว ข้างในนั้นไม่มีที่ว่างให้เงาผมนั่ง ถึงเวลาที่ผมต้องออกเดินทาง ตอนนี้คงต้องปล่อยให้สายลมชะล้างความเจ็บปวดทิ้งไป แม้หัวใจของผมมันยังคงเต้น อยู่ที่เดิม จังหวะเดิม แต่มันก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว ตอนนี้ผมไม่อยากคิดอะไร ข้างในหัวใจร้อง อยากให้สายลมพัดเปลี่ยนความคิดให้ ‘คนนั้นของมัน’ เป็นผมที่ยืนอยู่บ้างก็คงดี สำหรับผม ‘ความรัก’ ไม่ต้องการอะไร แค่เก็บความรู้สึก ‘รัก’ ไว้ในใจเพื่อใครสักคนก็พอ แต่ผมพร้อมจะกลับมาเสมอ ถ้ามันยังคงเรียกชื่อผมและเผื่อมันอยากฟัง ‘คำนั้น’ จากปากผม

มันเริ่มต้นจากความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นเงียบๆ ‘คำนั้น’ คำสั้นๆเพียงคำเดียว ก็เข้ามาอยู่ในความรู้สึกอย่างไม่เคยรู้ตัว

คำสั้นๆ เพียงคำเดียว ที่ทำได้แค่เก็บไว้ในความคิดเงียบๆเพียงลำพัง

คำสั้นๆเพียงคำเดียว อาจกลายเป็นเพียงแค่ถ้อยคำอันเงียบงัน

คำสั้นๆเพียงคำเดียวที่ไม่มีใครได้ยินเสียงของมัน

‘คำนั้น’ คำสั้นๆเพียงคำเดียว

ที่กว่าจะรู้ตัว

ก็ไม่อาจลบออกจากหัวใจ

(กู ‘ชอบ’ มึงว่ะ)

หลังจากเรื่องทุกอย่างคลี่คลายสถานการณ์เข้าสู่ภาวะปกติ บรรยากาศห้อง 7712 ก็กลับมาเป็นเหมือนเช่นทุกวัน

“มะนาว เสื้อแจ๊กเก็ตรุ่นของเด็กอุตสาฯหน่ะ ถ้าไม่ได้คิดอะไรกับเขาก็รีบเอาไปคืนซะ”

“ทำไมต้องรีบคืนด้วยล่ะพี่มีน แล้วที่บอกว่าไม่ได้คิดอะไรหมายความว่าไง”

“แจ๊กเก็ตรุ่นเขาห้ามเด็กสาขาอื่นใส่ ถ้าไม่ใช่แฟนกัน”

“เฮ้ย!! จริงหรอคะ/ครับ” ผมกับแม่หมูร้องเสียงหลง เพราะแม่หมูกับผมเคยใช้มุขนี้หลอกเอาตัวรอดมาไม่เคยคิดว่ามันเป็นเรื่องจริง พวกผมพลาด

“ตกใจกันใหญ่ อย่าบอกนะว่าพี่ไม่เคยบอกเราสองคน” พี่มีนมองผมสองคนราวกับว่า ‘เคยบอกแล้ว แต่พวกเอ็งสองคนไม่เคยจำ’

“หื่อ” ผมสองคนส่ายหัวรัวยืนยันคำตอบ

“ไม่เป็นไร ตอนนี้ยังไหวตัวทัน รีบเอาไปคืนซะนะครับ”

หวังว่าคงไม่ได้กะแกล้งแบบซ้ำซ้อนหรอกนะ เพราะผมยังไม่อยากเชื่อเท่าไหร่ แต่พอหันไปหา พี่มีนก็ไม่ได้มีท่าทีล้อเล่นเรื่องที่พูด ว่าแล้วผมก็รีบเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบแจ๊กเก็ตของไอ้พี่เข้มออกมาจากตู้ สำรวจความเรียบร้อยด้วยการล้วงสำรวจในกระเป๋าเสื้อเผื่อเผลอทิ้งเศษอะไรลงไป แต่ผมก็เจอกับสิ่งของบางอย่างเข้าอย่างไม่ได้ตั้งใจ ผมเจอ ‘สมุด’ มันเป็นสมุดเล่มเล็กที่วางแอ้งแม้งอยู่ใต้ก้นถุงกระเป๋า

สมุดอะไร? มะนาวล้วงมือขวาเข้าไปหยิบสมุดโน้ตเล่มเล็ก ๆ จากด้านในกระเป๋าเสื้อคลุมของพี่โอม คลี่กระดาษของสมุดดูแบบผ่านๆ แต่มะนาวก็ต้องตกใจ เพราะการคลี่สมุดดูแบบผ่านๆของเขามันทำให้เกิดภาพเคลื่อนไหวเป็นข้อความเรียงต่อกันเป็นประโยค

กู
จะ
จีบ
ผู้ชาย
ครั้งแรก
 รู้
แล้ว
ว่า
มัน
ชื่อ
อะไร
‘มะนาว’
ฟัง
แล้ว
มัน
เปรี้ยว
ใจ
โว้ย!
(｀∇´)

แล้วภาพต่อมาก็เป็นหัวใจที่กำลังต้น ๆ ตุบ ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ ใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ ก่อนหัวใจกลายเป็นลูกมะนาวขนาดใหญ่

มะนาวอ่านข้อความเคลื่อนไหวในสมุดโน้ตเล่มเล็กที่หลายคนเรียกมันว่า Flip Book

ทีละหน้าซ้ำไปซ้ำมา เขายังไม่อยากเชื่อสายตาของตัวเอง

กูจะจีบผู้ชายครั้งแรก  รู้แล้วว่ามันชื่ออะไร
‘มะนาว’
ฟังแล้วมันเปรี้ยวใจโว้ย! (｀∇´)

“ไอ้พี่เข้ม ‘ชอบ’ ผม ? ตั้งแต่เมื่อไหร่ ?”

_____________________________________________________________________________________________TBC


Special ร่มวิเศษ

ช่วงเย็นวันหนึ่ง ในวันที่อากาศค่อนข้างแปรปรวน ท้องฟ้าแต้มสีหม่นบ้างระบายสีเทาปนส้มอยู่เต็มขอบท้องฟ้า เมฆสีเทาเข้มเริ่มรวมตัวกันเป็นกลุ่มเล็กบ้างใหญ่บ้างตามแต่จะรวมตัวกันได้ พอจัดเรียงตัวกันเป็นกลุ่มเรียบร้อยก็ทยอยเคลื่อนตัวมาซ้อนทับกันเป็นชั้นๆจนกลายเป็นกลุ่มเมฆสีเทาดำขนาดใหญ่ดูราวกับว่าพวกมันกำลังส่งสารมายังเหล่าสิ่งมีชีวิตบนพื้นโลกว่าได้ตระเตรียมพื้นที่สร้างเวทีสำหรับแสดงระบำน้ำฝนจากเบื้องบนเสร็จแล้ว

ขณะเดียวกันในมุมเล็กๆบนโลกของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ภายในโรงอาหารขนาดเล็กของหอพักสุรนิเวศ13 มีนักศึกษาปีหนึ่งหน้าตาดี รูปร่างสูงใหญ่ สวมแว่นสายตาหนาอยู่หนึ่งคนที่กำลังนั่งนิ่งรวมอยู่กับนักศึกษาคนอื่นที่กระจายตัวนั่งอยู่ตามโต๊ะทานข้าวสีขาวตัวยาว สายตาของเขากำลังจ้องมองหน้าจอโทรทัศน์ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะตัวสูงตรงกลางของโรงอาหาร หน้าจอโทรทัศน์กำลังฉายภาพยนตร์เกาหลีแนวรักโรแมนติก มุมด้านล่างของหน้าจอขึ้นชื่อเรื่องว่า “The Classic คนแรกของหัวใจคนสุดท้ายของชีวิต”  เขานั่งดูไปอย่างนั้นเพื่อฆ่าเวลารออาหารตามสั่งที่เขาได้สั่งเอาไว้สำหรับคน 3 คน แต่อีกสองคนไม่ได้มาด้วยเพราะว่ายังนอนหลับอยู่
ในหน้าจอโทรทัศน์ดำเนินเรื่องมาถึงฉากหนึ่งของหนังในวันที่ฝนกำลังตกหนัก ขณะที่ตัวละครหญิงสองคนกำลังสนทนากัน

คุณน้าเจ้าของร้านกาแฟ(ยกร่มที่ถืออยู่พร้อมกับหันมาถามนางเอก) : ชีเฮ เธอรู้ไหมนี่อะไร?

ชีเฮ(นางเอก): ร่มไง?

คุณน้าเจ้าของร้านกาแฟ : มันเป็นร่มวิเศษต่างหากหล่ะ

ชีเฮ(นางเอก): เชอะ! ร่มมันก็คือร่มนั่นแหละ

คุณน้าเจ้าของร้านกาแฟ : แต่ร่มนี้เป็นร่มวิเศษ ที่วิเศษก็เพราะซางมิน(พระเอก)ให้ฉันไว้ ฉันว่า...เขาคงรู้ว่าฉันแอบชอบเขาอยู่

ชีเฮ(นางเอก): ชัวร์เลย จะไม่รู้ได้ยังไงก็คุณ จ้องเขาอยู่ทุกวันๆ

คุณน้าเจ้าของร้านกาแฟ : หือ นี่วานหน่อยฝากร่มนี้ไปคืนซางมิน(พระเอก)ที

ชีเฮ(นางเอก): คืนให้เขาเองสิ ฉันไม่ไปหาเขา

คุณน้าเจ้าของร้านกาแฟ : ทำไม เธอทะเลาะกับเขาอย่างนั้นหรอ?

ชีเฮ(นางเอก): ส่ายหน้า

คุณน้าเจ้าของร้านกาแฟ : เธอจำวันที่ฝนตกกะทันหันได้ไหม ในตอนนั้นซางมินกำลังดื่มกาแฟอยู่ในร้านนี่ ซางมินเขายืนจ้องออกไปนอกหน้าต่าง แล้วจู่ๆก็หันมาทางฉันแล้วก็พูดว่า “คุณน้าเอาร่มมาหรือเปล่า ฝนตกลงมาแล้ว?” ฉันก็บอกเขาว่ากำลังกังวลอยู่เนี่ย สงสัยจะไม่ได้เอามา จากนั้นเขาก็เอาร่มเขาวางไว้ตรงนี้ แล้วก็บอกว่า “นี่ร่มผมเอาไปใช้นะ” เขาบอกว่าเขาอยากตัวเปียกฝน แล้วเขาก็วิ่งฝ่าสายฝนที่กำลังตกหนักออกไปจากร้านกาแฟ

พูดจบนางเอกก็เดินมาจุดที่คุณน้าเจ้าของร้านกาแฟมองออกไปนอกร้าน เธอมองเห็นจุดที่เคยยืนหลบฝนทำให้นึกย้อนถึงเหตุการณ์ในอดีตที่เคยวิ่งมาหลบฝนใต้ต้นไม้เพราะไม่มีร่ม ในตอนนั้นเองพระเอกวิ่งมาหลบฝนใต้ต้นไม้ต้นเดียวกันกับนางเอกพอดีเพราะไม่มีร่มมาเหมือนกัน ก่อนจะหันมาหันมาบอกกับนางเอกว่าเขามีร่มวิเศษ พูดเสร็จพระเอกก็ถอดเสื้อตัวนอกออกมาใช้บังสายฝนที่เทลงมาอย่างหนักจากท้องฟ้าแล้วทั้งคู่ก็ออกวิ่งฝ่าสายฝนลัดเลาะตามหลังคามุมตึกไปจนถึงห้องสมุด

ในจังหวะนั้นเอง ขณะที่เขากำลังนั่งดูละครเกาหลี ปลายสายตาเขาก็เหลือบมองเห็นเด็กหนุ่มนักศึกษาอีกคนที่ชื่อมะนาววิ่งเข้ามาในโรงอาหาร ด้วยท่าทีรีบร้อน มะนาวเดินไปเปิดตู้หยิบน้ำอัดลมมาสองขวดแล้วรีบเดินไปจ่ายเงิน

มะนาวที่เพิ่งวิ่งเข้ามาไม่ได้รู้ตัวเลยว่าทุกอย่างที่เขาทำมีสายตาหนึ่งคู่เฝ้ามองเขาอยู่อย่างไม่วางตา พอมะนาวจ่ายเงินค่าน้ำอัดลมเสร็จเขาก็รีบเดินจ้ำอ้าวออกไปจากโรงอาหาร แต่ก่อนที่เขาจะก้าวขาออกพ้นหลังคาของโรงอาหารฝนเจ้ากรรมก็ลงเม็ดตกลงมาซะก่อน

“เดี่ยวเราไปส่ง”ยังไม่ทันที่น้ำฝนจะปะทะกับร่างกาย ตัวของมะนาวก็อยู่ใต้เสื้อคลุมของกราฟที่ยกบังน้ำฝนที่กำลังตกลงมาอย่างหนัก

“เดี่ยวเราเดินไปเองได้”มะนาวรีบบอกปัดด้วยความเกรงใจ

“เราจะไปห้องเพื่อนแถวห้องนายพอดี รีบเดินกันเถอะ”

จากนั้นมะนาวกับกราฟก็เดินกึ่งวิ่งหลบน้ำฝนไปจนถึงห้องของมะนาว พอไปส่งมะนาวเสร็จแล้วกราฟก็รีบวิ่งตากฝนกลับมายังโรงอาหารเพื่อกลับมาเอาร่ม

“หนุ่ม! หนุ่มลืมร่มไว้ในโรงอาหารนะลูก” เสียงป้าร้านขายกับข้าวร้องเรียกกราฟหลังจากที่เขาเพิ่งวิ่งวกกลับมาที่โรงอาหารหลังจากไปส่งมะนาวถึงห้อง

“ขอบคุณครับป้า” กราฟหันไปกล่าวขอบคุณป้าแม่ครัวร้านขายข้าว จากนั้นเขาก็เดินไปหยิบร่มที่วางเอาไว้แล้วกางร่มออกเพื่อที่จะเดินกลับห้องพัก แต่ก่อนที่เขาจะก้าวเท้าเดินพ้นเขตของโรงอาหารประโยคที่ดังขึ้นทำให้เขาสะดุ้ง

“คราวหลังป้าขอยืมใช้ ‘ร่มวิเศษ’ บ้างนะหนุ่ม!” พอกราฟหันหลังมาป้าแม่ครัวก็ขยิบตาให้กราฟหนึ่งที เพื่อบอกว่า ‘ฉันเห็นทุกอย่างที่เธอทำนะจ้ะหนุ่มน้อย’ ก่อนจะเอ่ยประโยคต่อมา "แล้วข้าวที่สั่งไว้จะไม่เอากลับไปกินหน่อยเร้อ" พูดจบป้าแม่ครัวก็ยกข้าวสามกล่องที่กราฟสั่งเอาไว้ชูขึ้น มุมปากของกราฟเผลอยกยิ้มขึ้นทันทีเขาก้าวขายาวเดินลิ่วมาหยิบข้าวจากนั้นก็รีบเดินก้มหน้าออกไปจากโรงอาหารด้วยความเขินอายเพราะเหตุการณ์ที่เขาพึ่งทำมันเหมือนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในหนังเกาหลีเรื่องนั้นไม่มีผิดเพี้ยนและเขาเองก็เคยนั่งดูหนังเกาหลีเรื่องนี้กับป้าแม่ครัวมาก่อน

กราฟไม่คิดเลยว่าทุกการกระทำของเขาถูกสายตาอีกคู่จับตาดูอยู่ตลอดเช่นกัน

END


ต้องขอโทษทุกคนจริงๆที่หายไปซะนานเลย Y Y เหมือนคำแก้ตัวถ้าจะบอกว่าที่หายไปเพราะไม่มีเวลาเขียนเลยจริงๆ แต่เค้ายังรักทุกคนเหมือนเดิมนะคร้า ^^

ปล แอบดีใจที่ยังมีคนอ่าน ขอบคุณทุกคนจริงๆคะ