แม่ว่า พลางลุกไปเปิดตู้เย็น เทน้ำจากเหยือกใส่แก้ว...ไม่รู้ว่าคอแห้งหรือแค่อยากตัดบท
...เออ ก็จริง!...แต่ผมก็รับในใจ มองดูน้ำที่ไหลจากปากเหยือกลงแก้วในมือแม่แล้ว ผมนึกอยากจะเปรียบเปรยว่าใจผมในตอนนี้มันโล่ง หายใจคล่องเหมือนสายน้ำที่เทจากเหยือกลงมาในแก้วไม่มีผิด แต่ก็นึกเลิกเปรียบเมื่อแม่ก้มลงไปมองอะไรสักอย่าง น้ำมันเลยกระฉอกออกจากปากแก้วซะงั๊น
“เทเผื่อฉายด้วย”ผมบอก
“ไป เอาผ้ามาเช็ดพื้น!”แม่หันมาสั่ง แลกกับน้ำหนึ่งแก้ว
ผมว่าความรักมัน ก็เหมือนกับน้ำหนึ่งแก้วในมือแม่...มีหรือที่มันจะได้มาง่ายดาย ไม่ต้องเอาอะไรเข้าแลก...ความรักอาจต้องใช้ความพยายามเข้าแลก เหมือนน้ำแก้วนี้ที่ผมต้องแลกด้วยผ้าขี้ริ้วมาเช็ดน้ำ...แต่พอกลับออกมาจาก ครัวพร้อมผ้าขี้ริ้ว ผมก็มองซ้ายมองขวาหาน้ำที่บอกให้แม่เทเผื่อไม่เจอ
“เออ... แม่ลืม!”แม่บอกอย่างเพิ่งนึกได้ และผมก็นึกได้เหมือนกันว่า...บางครั้งสำหรับความรัก ความพยายามมันก็อาจจะสูญเปล่า เหมือนผ้าขี้ริ้วในมือผม..
-เรื่องของเด็กชายตะวันฉาย นายกรินกรณ์ กับพี่ชายปากบอน บ้านข้างๆ #
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=4103.200
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
