My Dangerous Fire
รัก ร้อน เรา
ตอน 2 ห้องพยาบาล
FLAME's
12.35 น. ครึ่งทางเวลาพักกลางวัน ห้องพยาบาล
ยืนกอดอกพิงผนังมองร่างผู้ชายตัวเล็กกว่านอนอยู่ตรงนั้น
ลมหายใจสะท้อนขึ้นลงสม่ำเสมอบ่งบอกว่ากำลังหลับลึก
ดวงตาปิดสนิทไม่มีท่าทีรู้สึกตัวตื่นแต่อย่างใด
แพขนตารับกับคิ้วเส้นสวยเฉียบเนียนกว่าผู้ชายทั่วไป
ริมฝีปากอิ่มเผยอเล็กน้อยแต้มสีสดดูเป็นปกติกว่าเมื่อเช้าที่ขาวซีดเป็นลมล้มพับกับอก
หวังในใจลึกๆ ว่าแววตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้นจะลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วพบผมเป็นคนแรก
สิ้นฤทธิ์อย่างนี้ ตัวร้ายตัวดื้อก็กลายร่างเป็นเทวดาดีๆ นี่เอง
ถอนหายใจเฮือก ’ทำเกินไปรึเปล่าวะ ไม่หรอกมั้ง ก็ครางหวานซะขนาดนั้นใครจะไปทนไหว’
ขณะอีกใจนึกด่าตัวเอง
‘บ้าเอ๊ย! ทำไมไม่ทน อุตส่าห์เก็บมาตั้งนาน ตบะแตกอะไรตอนนี้’
อดลูบปากตัวเองไม่ได้ จูบนุ่มติดรสหวาน
ก้อนเนื้อในอกเต้นแรงเกินแม้แค่คิดถึงภาพ พลิกดูดแลกจูบแล้วกอด
ขายาวเกี่ยวเอวเรียกชื่อข้างหูขณะครางกระเส่าเรียก
เฟรมลูกพ่อ ใจเย็นๆ หน่อย
“ฟู่!” เป่าปากยาว สงสัยจะติดไข้ตามไปอีกคน
ขอนอนห้องนี้เตียงเดียวกันเลยซะก็ดี จะได้ไม่ต้องมาคิดมากจนปวดสมองอยู่อย่างนี้
...รุ่มร้อนบนความสับสน
...หันซ้ายหรือเลือกขวา
...ข้างหน้าหรือข้างหลังดี
...บนหรือล่าง
‘เอาไงต่อดีวะตู’ บีบขมับกลุ้ม
----------
ร่างหลับไหลพลิกเปลี่ยนท่าจากนอนหงายขยับตะแคง
เข่าคู้งอพร้อมปลายเท้าลอดชายผ้าห่ม ข้อมือโผล่เลยออกมา...ท่านอนประจำ
ขี้หนาวแต่เท้ากับปลายมือต้องพ้นจากผืนผ้าอุ่น
‘กูร้อน’ ร้อนบ้าอะไรแค่มือกับเท้า เจ้าดื้อเอ๊ย!
ย่องเบาไปโจรกรรมหมอนจากอีกเตียงใกล้กัน
ค่อยยกขาคนหลับขึ้นเล็กน้อยก่อนสอดแทรกใต้เข่าให้หนุนสูงเหมือนเด็กนอนกอดหมอนข้าง
คนหลับถอนลมหายใจยาวทั้งที่เปลือกตายังพริ้มนอนต่อ
ริมฝีปากอิ่มเผยอหมุบหมิบกลืนน้ำลาย บ่งบอกไม่ตื่นแต่ร่างกายรับรู้ว่าสบายตัว
‘อดทนไว้ เฟรม’ เตือนตัวเองไว้ ชะงักมือไม่กล้าลูบไล้
ถ้าอยู่ด้วยกันบนเตียงกว้าง ผมจะเป็นฝ่ายเนียนพาดแขนวางร่องเอวคนนี้
พลิกตะแคงนอนท่าเดียวกัน มองไปคล้ายเก้งนอนกอดหมอนข้าง ส่วนผมกอดหมอนมีชีวิตซ้อนหลัง
ในนิทรา...หัวใจสองดวงของเราเต้นเบาอยู่ในตำแหน่งเดียวกัน
แล้วค่อยเนียนสูดดมกลิ่นกายสะอาดหลังลำคอ
แม่ง! อยากหิ้วกลับบ้าน อยากนอนป่วยด้วยคนว๊อย!
-------------
-----------------
(ก๊อกๆๆ!) เสียงเคาะเตือนก่อนเปิด เอกกับโจโจ้สองคนสนิทตั้งแต่ประถมกระทั่งบัดนี้
“เป็นไงมั่งวะเฟรม” เอก
“เก้งมันตื่นยัง เป็นไงมั่ง ไข้ลดลงเปล่า” โจโจ้
“มึงจะกินเลยมั้ยเฟรม กูซื้อมาสองแห้งกับน้ำ” เอก
“...ชู่!” ห้ามให้เงียบ ไม่อยากให้รบกวน
เอกกับโจโจ้เข้ามาพร้อมชูถุงเสบียงจากแคนทีน โรงอาหารกลางของโรงเรียน
ห้องนอนพยาบาลมีขนาดใหญ่ผืนผ้าตามยาว วางเตียง 2 ฝั่งหันปลายเท้าชนกัน
กั้นด้วยฉากล้อเลื่อนขึงผ้าม่านขาว ห้องอาจารย์อยู่ห้องติดกัน
มองผ่านผนังกระจกใสเห็นภายในนี้ทะลุปรุโปร่ง เวลานี้พักเที่ยงไม่มีใครเหลืออยู่ซักคนเดียว
“จะเข้าบ่ายแล้ว ทำไมยังไม่ตื่นวะ” โจโจ้ยังไม่หยุด
“มันไข้ขึ้นอีกหรือเปล่า มึงดูยัง?” เอกอีกคน
“ออกไปข้างนอกก่อน จานช้อนอยู่ตู้ห้องอาจารย์โน่น” ดันสองคนออกพื้นที่ต้องห้าม ห่างคนหวง
แค่ออกมาข้างนอกก็โดนแทรกอีก 3 รายเข้าใหม่
“เฟรม! เก้งตื่นยังวะ” ไอ้เก็ท ประธานสภานักเรียน ประธานสารวัตรนักเรียน หัวหน้าห้อง 5/1 และกัปตันทีมบาสเพื่อนในก๊วน
“กินไรไปยัง ซื้อก๋วยจั๊บญวณมาฝาก น้ำซุปยังร้อนๆ ล่ะ ลอดช่องที่เก้งชอบก็มี ทองหยิบด้วย” บี
เด็กน้อยของเก็ทหรือเก็ทเป็นหมาหวงก้างเกรทเดนของชิวาว่าบีก็ไม่รู้
และคนตามหลังมาเงียบๆ ไม่เอ่ยอะไร...ลม
“มันยังไม่ตื่นเลย จะนอนเพลินไปไหน” เอก
“จารย์ป้าแกให้ยานอนหลับเกินขนาดรึเปล่าวะเพื่อนกู” โจโจ้
“งั้นอย่าเพิ่งแกะ ใส่ชามไว้งั้นก่อน เดี๋ยวตื่นค่อยให้กิน” เก็ท
“ไอ้เฟรมยังไม่ได้กินข้าว ให้มันกินก่อนซิ” เอกตัวดีเสือกรู้
“อ้าว มึงยังไม่กินหรอกเหรอวะ” เก็ทมองมาที่ผม
“แล้วซื้ออะไรมา ไอ้นี่ เอาแยมโรลกูมาโจโจ้ แม่ม! ไวชิบ”/’เพี๊ยะ’ บีตีมือโจโจ้แย่งถุงขนม
สาละวนอึงอลจนไม่อยากจะสนใจ
“แอะ! เอาไป หวงดีนัก”
“โจโจ้ อ้าย-เชรี่ย! เก็ท ดูมันทำดิ” บีตะโกนฟ้องด่าโจโจ้แกล้งสำรอกของหวานสีครีม
“...อือ...” เสียงกรอกแกรกจากเตียง
เวร (=”=) ไอ้พวกนี้ทำคนป่วยตื่นซะได้
-------------
“เก้ง! ตื่นแล้วเหรอ เป็นไงบ้าง ตัวร้อนอยู่มั้ย หายไข้ยัง เป็นลมเจ็บตรงไหนรึเปล่า หิวมั้ย ซื้อต้มเส้นร้านเก้งชอบมาฝากล่ะ” เด็กผู้ชายชื่อบีเจื้อยแจ้วต่อยหอย ไม่น่าตัวเล็กจนมุดลอดแขนผมเข้าไปตอนไหนก็ไม่รู้
“ถามซะคนป่วยอยากตอบมั้ยนั่นน่ะ หึหึ” เก็ทแขวะบี
“ไอ้เกรทเดน!” บีค้อน
“เป็นไงบ้างวะ ดีขึ้นยัง” เอกถามคนป่วย
“หิวมั้ย ก๋วยเตี๋ยวเลยเปล่าจะได้กินยา” โจโจ้พร้อมของกลาง
เดินขบวนเข้ารุมกันหมด ผ่านผมที่พิงผนังเงียบอยู่
บีช่วยพยุงตัวขึ้นนั่ง ตำแหน่งเตียงแรกวางชิดเข้ามุมผนัง เข้าได้แค่ด้านข้างกับท้ายที่นอน
กลุ้มรุมล้อมรอบ 4 คนจนอึดอัดแทน
เก้งมองผ่านมาที่ผมที่ยืนอยู่
ชิ้ง! เราสบตากัน แววอ่อนเพลียปรับเปลี่ยนเป็นโกรธขึ้งมีให้เห็นก่อนหันหนี
เถอะน่า อย่างน้อยก็มีภาพกูในลูกแก้วคู่นั้นล่ะวะ หุหุ
“ก๋วยเตี๋ยวมั้ย กูรู้มึงไม่ชอบกินข้าว” เอกห่วงใย
“นี่จากสุโขทัย” โจโจ้พร้อมของกลางชามช้อนพร้อม
“เวรแล้วโจโจ้ มึงเอาอะไรมาให้มันเนี่ย” เก็ท
“ก๋วยเตี๋ยวไง มันชอบ”
“มึงเอาก๋วยเตี๋ยวต้มยำมาให้คนป่วยกินเหรอ!” บีขึ้น
“กินเผ็ดๆ ร้อนๆ เรียกเหงื่อดีออก จะได้หายไข้ชัวร์ แม่กูบอก” โจโจ้ชี้แจงเหตุผล
“หายบ้านพ่องมึงดิ โจโจ้” บีปากดี
“กูจำได้ว่าสั่งก๋วยเตี๋ยวหมูสับใบตำลึง รู้จักตำลึงมั้ยใบสีเขียวๆ น่ะ ไอ้เฟรมมันต้องย้ำใส่หัวสมองมึงกี่ครั้งถึงจะจำ หา! โจโจ้” เอกเบิ๊ดเพื่อน
เซ็งจิต โจโจ้ออเดอร์ไม่ได้ดั่งใจนั่นไม่เท่าไหร่
แต่เอกดันปากโป้งเฉลยคำสั่งว่ามาจากผมเสียได้ แบบนี้คงไม่แคล้ว...
ควับ ชิ้ง! รอบสอง โอ้ววววว เมียรักหันมาเต็มๆ
หรี่นัยน์ตาปัดค้อนช้าๆ เล็งเปรี้ยง เลเซอร์พิฆาตเจ็บจี๊ด
“มึงกินเองเลย” บียกชามใส่มือโจโจ้ วางถุงของตัวเองลงแทน
“กูเบิ้ลเองก็ได้ ถ้วยแค่นี้ไม่คณามือหรอก” โจโจ้ลั้ลลาไม่สำนึก
“มึงไม่ต้อง เอาไปโน่นมันยังไม่ได้กินข้าว เฮ้ย แห้งหรือน้ำวะเฟรม” เอกข้ามมารมควันกูอีกรอบ รู้ดีแถมปากดีไม่จำเป็น อยากถีบคนว๊อย
‘ชิ้ง!’ อ๋อย โดนด่าทางสายตารอบสาม ไอ้เฟรมทรุดครับทรุด
แสร้งกุมอกขณะเก็ทกับบีกุลีกุจอจัดการก๋วยจั๊บญวนเข้าเสิร์ฟ
“กินของบีดีกว่านะเก้งนะ กำลังร้อนๆ”
“กินซะเก้ง จะได้กินยา” เอก
“กินก๋วยเตี๋ยวดีกว่า” โจโจ้ยังพยายาม
“ไม่! น้ำซุปกระดูกหมูอร่อยกว่า” บีใส่โจโจ้
เปิดศึกกันสองคน (=”=) ท่าจะได้มีมวยข้างเตียง
--------------
“...กินของบี” คนป่วยเอ่ยประโยคแรก
“เย้! มะ บีเป่าให้” เพื่อนตัวเล็กจัดแจงตักพร้อมเป่าช้อนแรก
“ได๋ค่า หนูบีบริการเองค่ะ พี่เก้งคะอ้าปากกว้างๆ ซิค้า” โจโจ้จิจ๊ะจีบปากล้อบี
“กูจะยัดกระดูกหมูใส่ปากหมาอย่างมึง โจโจ้” บีหันมาค้อนวงใหญ่ เตรียมจะฟาดฟันเพื่อนอ้วน
วางชามใส่มือเอกโครมใหญ่ กลายเป็นเก็ทห้ามทัพ
“เฮ้ยๆ ใจเย็น เพื่อนป่วยอยู่ไม่เห็นรึไง พวกนี้นี่” เก็ท
“ก็มันก่อนนี่”
“มันน่ะแหละไอ้บี”
“เงียบๆ หน่อย ทั้งคู่เลย!“ เก็ท
ล้งเล้งจนคนป่วยส่ายหัว ยกถาดมาวางตักกินเองจนได้
เฮ้อ!โล่ง ถ้าให้บีป้อนจะกระชากช้อนจากปากก็กระไรอยู่
ท่าทางจะอาการหนักกว่าที่คิด แต่กลับเพิ่มออร่าความน่ารักน่าใคร่
น่าทนุถนอมจนปลุกกระแสความหวงห่วงเกินเหตุ กูแย่แน่งานนี้
-------------
-----------------
“ไปต่อคิวเอง บอกเก้งชอบน้ำซุปกระดูกหมู กูละเชื่อ หึหึ” เก็ทหย่าศึกได้เลาะมายืนพิงผนังด้วยกัน
“อืม..” เออออตามน้ำกลบอาการ
“เฟรม เอาไป” เอกจะยื่นชามก๋วยเตี๋ยวให้
“ไว้ก่อน ยังไม่หิว” ผม
(((แคร้ง!))) เสียงช้อนกระทบถาด ไม่รวมสายตาพิฆาตจากคนนั่งบนเตียง
แม่ง! ตั้งแต่พวกนี้เข้ามามีประโยคเดียวคือกินของบี จากนั้นก็มาคุเงียบตลอด เอายังไงต่อดีวะ
กำลังอิหลักอิเหลื่ออีกเหตุการณ์ก็โผล่มาช่วยชีวิต...
“นัย! ต้นจั๋งเป็นอะไร?” ลมอยู่ข้างนอกหันเหความสนใจ
“วูบๆ เหมือนจะเป็นลมเลยพามานี่” นัยหอบต้นจั๋งที่ช่องประตูพอดี
“เก็ท! ช่วยหน่อย” ลมเรียกเพื่อนตัวเอง ผมกับเก็ทยืนใกล้ได้เข้าช่วย
แล้วโกลาหลบังเกิด...
“เฮ้ย! ต้นจั๋งนี่ นัย เพื่อนเป็นอะไรวะ” เก็ทหิ้วปีกเนิร์ดเล็กเข้าไปวางที่เตียงถัดจากเก้ง
คราวนี้งานช้าง ทุกคนรุมคนป่วยนิวคัมมิ่ง ได้ความว่าต้นจั๋งเป็นลมจะล้มที่นัยช่วยไว้ทัน
แว่นเล็กอ่อยๆ ว่าหิวไม่ได้กินข้าว ก๋วยเตี๋ยวแห้งของผมจึงถูกแบ่งให้
แต่เพราะปรุงเผ็ดนัยจึงรับอาสาออกไปซื้ออาหารอ่อนมาชุดใหม่
“ทำไมยังไม่ได้กินข้าวอีก จะบ่ายแล้วนะ ต้นจั๋งไปทำอะไรมา” บี
“เอ่อ งะ...งานชมรมน่ะ” ต้นจั๋งตอบทั้งที่มือกุมปกเสื้อแน่นเห็นปลาสเตอร์ปิดต้นคอสองรอย
เนิร์ดเล็กอยู่ชมรมวิทย์ นักเรียนดีเด่นเรื่องทำโครงงานประกวด
และลงแข่งทดลองจรวดน้ำ ทำไมมีคิสมาร์กว่ะ
“ชมรมโหดไปเปล่า” โจโจ้ซู๊ดปากเผ็ดพริก เคี้ยวไปวิจารณ์ไป
“เดี๋ยวต้นจั๋งรอข้าวต้มร้อนๆ จะได้สบายท้อง นัยไปซื้ออยู่ อันนี้ให้เฟรมดีกว่านะ” บีบอยออร์กาไนซ์เซอร์
“เก็ท บอกที่จารย์ป๋าธงเรียกหาด้วย” ลมพัดเรื่องใหม่เข้ามาอีกสาย
“หือ?” หันสนใจลมที่อยู่นอกประตูไม่ได้เข้าข้างใน
“เออ! จริงด้วยเกือบลืมเลย จารย์ป๋าเรียกมึง บอกก่อนบ่ายก็ดี กินเสร็จค่อยไปหาแกห้องวิชาการล่ะ” เก็ทสำทับอีกคน
“อ้อ” ผมงั้นๆ อดสบนัยน์ตาเขม็งมองมาไม่ได้
เมียใครวะ ตาดุอย่างกะเสือ ไปตอนนี้เลยดีกว่า ถอยดีกว่า
“อ้าวเฟรม จะไปไหนวะนั่น?” โจโจ้
“มันไปหาจารย์ป๋า” เก็ทเป็นฝ่ายตอบแทน
ได้ยินเอกบ่นว่ายังไม่ได้กินอะไร บีสั่งโจโจ้ให้เก็บก๋วยเตียวอีกถุงไว้ให้
ทิ้งความอลหม่านไว้แต่ยังไม่สุดเพราะพี่ ม.6 คุ้นหน้าพุ่งสวนบันไดขึ้นมาท่าทีร้อนรน
“ต้นจั๋ง?” พี่มอสถามเร็ว
“ข้างใน” ชี้บอกก่อนเลี้ยวอีกทางมุ่งอาคารอำนวยการ
ที่ยกเป็นข้ออ้างท่าจะต้องไปจริงๆ เสียแล้ว
*************TBC by flame
ซี ยู ทูมอร์โฮ่^^
-----
edit 14.30 น.
จาก reply ตอนเมื่อกี้ (ตอน 1)
โอ้! รู้หมดเลยว่าเก้งแอบมองเก็ทอยู่ข้างเดียว
อุตส่าห์งุบงิบซ่อนไว้ อุอุ
ขอชม
กดบวกคืนอย่างไว
อ่านย้อน [my sassy รักนี้บีบวก] ตอน 24 กลับมาแล้ว P.16 reply#455
เก้งสังเกตูเก็ท หวงห่วงเก็ทเล็กๆ แต่ไม่ยอมให้จับตัวทั้งที่ตอนนั้นเป็นอะไรไม่รู้ ไม่เข้าใจตัวเอง
(เรื่องของเก็ทxบี ช่วง ม.4)
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33920.450
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
