ริริไม่ได้เขียนผิดนะ มันเพิ่งจะเริ่มเอง แบบน้องโชกุนยังไม่รู้จักน้องเชี่ยงชุนอะค่ะ
และในตอนนั้นน้องโชกุนนั่งอยู่ใกล้ๆค่ะ เลยใช้วิธีคลานเอา ^_^
สามเดือนไม่ไหวนะ เด็กอาจจะตายได้ ^^----------------------------
เรื่องสั้น...เลี้ยงเด็ก #2“แงๆๆๆ”
“โอ๋ๆ อย่าร้องนะอย่าร้อง จะเอาอะไรอ่ะโชกุ”
“แง!!!”
ทีนี้เสียงดังกว่าเดิม
“ไหว้ล่ะ หยุดร้องเถอะ จะเอาอะไรก็บอกดิ พูดกันดีๆก็รู้เรื่องน่า ไม่เห็นจะต้องร้องไห้เลย”
“แงๆๆ!!!”
“ฮืออออ” ทีนี้พี่เลี้ยงเด็กจำเป็นเลยช่วยประสานเสียงร้องกลายเป็นลูกคู่คอรัสชั้นเยี่ยม
“แงๆๆ ฮึก อึก..มามา ปาปา หามามาปาปา”
“พ่อจ๋าแม่จ๋า ฮืออออ!”
“...”
เงียบสนิท...เด็กน้อยโชกุนหยุดร้องทันทีเมื่อเห็นว่าเพื่อนใหม่ร้องไห้โยเยเสียใหญ่โต
“เป็นใย อึก”
“ฮือออ”
“โอ๋ๆๆ ไม่ย้องนะ ไม่ย้อง” และกลายเป็นโชกุนที่ต้องปลอบเชี่ยงชุนแทน
“ฮือ อ๊ะ...หยุดร้องแล้ว!” เชี่ยงชุนรู้สึกดีใจอย่างมากที่เด็กน้อยตรงหน้าเขาหยุดร้องไห้เสียที เขาไม่เคยเลี้ยงเด็กมาก่อน การมาเจอเด็กร้องไห้แบบนอนสต็อบไม่หยุดมาเกือบครึ่งชั่วโมงทำเอาเชี่ยงชุนถึงกับขวัญเสียจนร้องไห้ออกมา
คิดว่าลูกชายของ “พี่จิน” ลูกพี่ลูกน้องของบุรุษทั้งสามจะเป็นอะไรไปเสียแล้ว ค่อยยังชั่วหน่อย
“มามา ปาปา” โชกุนร้องเรียกหาพ่อและแม่อย่างน่าสงสาร
“มะม๊ากับปะป๊าไม่อยู่ อยู่ที่นี่ก่อนนะ ฮึก” พูดไปก็สะอื้นไป
“ไม่อาว” โชกุนเตรียมจะร้องไห้อีกครั้ง เชี่ยงชุนจึงต้องรีบงัดมาตรการเด็ดออกมาจัดการ
“เอางี้ ดูการ์ตูนดีกว่า”
เชี่ยงชุนรีบไปคุ้ยหาการ์ตูนในกล่องสมบัติของเขา หาแผ่นโดเรมอน จัดการเปิดให้เรียบร้อย และเมื่อเสียงเพลงดังขึ้น เด็กน้อยโชกุนก็เงียบเสียงและจ้องไปทีโทรทัศน์ตาแป๋ว
หลังจากนั้นเชี่ยงชุนก็ปล่อยให้โชกุนอยู่ในโลกของตัวเอง ส่วนเขาก็นั่งทำการบ้านอยู่เงียบๆ เมื่อวานบุรุษทั้งสามคนบอกไว้ว่าถ้าเขาทำการบ้านเสร็จจะพาไปเที่ยว เขาเลยต้องรีบทำให้เสร็จ เพราะสองอาทิตย์ที่อยู่ที่นี่มา นอกจากโรงเรียนและบ้านหลังนี้แล้ว เขาก็ไม่ได้ไปที่ไหนอีก
“แอ๊ะๆ จบแล้ว เอาอีกๆ”
เชี่ยงชุนหันไปมองโชกุนที่ดึงกางเกงเขาเพื่อเรียกร้องความสนใจ เด็กๆมันก็น่ารักหรอก แต่เขาไม่ค่อยจะชอบเท่าไหร่
“หมดแล้ว ไม่มีแล้ว”
เด็กหนุ่มบอกเพราะขี้เกียจจะลุกขึ้นไปเปิด เหลืออีกนิดเดียวก็จะเสร็จแล้ว เชี่ยงชุนไม่อยากให้มันขาดตอน
“จะดูๆ” โชกุนพูดอย่างเอาแต่ใจ จนในที่สุดก็ต้องลุกขึ้นไปเปิดการ์ตูนแผ่นใหม่ให้เด็กน้อยเจ้าปัญหา
จนเวลาล่วงเลยผ่านไปเกือบเที่ยง
“โชกุน หิวไหม” ที่ถามเพราะเชี่ยงชุนรู้สึกว่าหิว นึกขึ้นได้ถึงได้รู้ว่ายังไม่ได้กินข้าวเช้าเลยหลังจากที่ถูกมอบหมายภาระหน้าที่อันใหญ่หลวงไว้ให้กับเขา ก่อนที่ทุกคนจะทิ้งเขาไปอย่างใจร้าย
“ไม่ จะหามามาปาปา” เด็กน้อยส่ายหน้าก่อนจะลุกเดินไปทั่วบ้านเหมือนจะกำลังหาพ่อกับแม่อยู่อีกครั้ง ตอนนี้การ์ตูนจบลงแล้ว และดูเหมือนโชกุนจะจำได้แล้วว่าความต้องการที่แท้จริงของตัวเองคืออะไร
...ตามหาพ่อแม่
เด็กน้อยช่างน่าสงสารยิ่งนัก เชี่ยงชุนได้แต่คิดอยู่ในใจพร้อมนั่งมองเด็กน้อยเดินไปทั่วบ้าน และตอนนี้กำลังชะโงกหน้ามองในถังขยะหวายที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ
“พ่อแม่นายไม่ได้อยู่ในถังขยะหรอก เชื่อเถอะ” เชี่ยงชุนพูดกับโชกุนก่อนจะเดินเข้าครัวไปหาอะไรกิน เขาต่อสู่กับเด็กน้อยจนเหนื่อยหอบ
“แอ๊ะๆ”
แรงสะกิดที่ขาทำให้เชี่ยงชุนที่กำลังอุ่นกับข้าวก้มลงไปมอง ก็เจอเด็กตัวป้อมยืนเบ้หน้าทำท่าจะร้องอีกแล้ว
“อย่าร้องนะ ถ้าไม่ร้องจะพาไปตามหามะม๊าและปะป๊า”
“ฮึก จริงนะ”
จริงที่ไหนล่ะ เชี่ยงชุนไม่มีทางถ่อไปถึงภูเก็ตได้หรอก =_= แต่ต้องหลอกไปก่อนเพื่อที่เจ้าโชกุนจะได้เลิกร้องไห้เสียที ไม่อยากนั้นเขาจะร้องเองอีกรอบ
“แล้วก็ ฉันชื่อเชี่ยงชุน ไม่ได้ชื่อแอ๊ะ”
“แอ๊ะๆ”
“เชี่ยงชุน”
“...”
“เรียกสิ เชี่ยงชุน” เชี่ยงชุนย่อตัวลงนั่งเพื่อสอนเด็กตัวน้อยเรียกชื่อตัวเอง เขากำลังจะสร้างสิ่งมหัสจรรย์ให้เกิดขึ้น แน่นอนว่าชื่อของเขาเรียกยากสำหรับเด็ก แต่ถ้าโชกุนเรียกชื่อเขาได้ นั่นหมายความว่าเขาเก่งและมีความสามารถมากๆ
“...” โชกุนมองเชี่ยงชุนตาปริบๆ
“เชี่ยง ชุน ไหนลองเรียกสิ”
“...ชุน” โชกุนนิ่งไปก่อนจะเอ่ยชื่อแค่พยางค์หลัง
“ดีๆๆ” เชี่ยงชุนปรบมือให้กับโชกุนที่สามารถเรียกชื่อเขาได้
“ชุน...”
“เชี่ยงชุนสิ เชี่ยงชุนๆๆ”
“ชะ...”
“...” เชี่ยงชุนรอคอยด้วยความตื่นเต้น
“เชี่ยชุน”“...!”
เฮ้ย! ไม่ใช่! "เชี่ยงชุน" ไม่ใช่ "เชี่ยชุน" เด็กหนุ่มขยี้หัวตัวเองไปมา อยู่ดีๆก็โดนเด็กสามขวบด่า ดีจริงๆเลย
“เชี่ยงชุนไม่ใช่เชี่ยชุน”
“เชี่ย~~ชุน”
ยัง ยังไม่หยุด แถมยังมีการลากเสียงตรงคำว่าเชี่ยอีก นี่เขากำลังถูกหลอกด่าหรือเปล่าเนี่ย และดูเหมือนว่าเด็กน้อยโชกุนจะชอบชื่อนี้มาก เพราะตอนนี้พูดแต่คำว่า “เชี่ยชุน” แล้วก็เดินออกจากห้องครัวไป
“เชี่ยงชุน ไม่ใช่เชี่ยชุนโว้ย โอ๊ย! จะบ้าตาย!”
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
