Cupid 4
Part Boy 
“ ไอ้เนย ” พวกผมทั้งห้าคนตะโกนพร้อมกันเรียกชื่อของไอ้เนยเมื่อเห็นผู้ชายคนนี้พาไอ้เนยหายไปกับตา ผม ไอ้แน่ว ไอ้โอม ไอ้ไผ่ได้แต่ยืนมองหน้ากันกันอย่างอึ่งๆ แล้วหันไปมองไอ้เก่งที่กำลังอุ้มผู้ชาย ไม่สิ ต้องบอกว่าเด็กผู้ชายต่างหากมั้ง? เพราะดูเหมือนเด็กมากๆ เดินไปห้องพยาบาลแต่โชคดีนะครูประจำห้องพยาบาลไม่อยู่ไม่งั้นพวกผมต้องโดนถามคำถามเละแน่ๆ แต่ก่อนอื่นคนที่เละก่อนคนอื่นๆก็คือไอ้เก่ง แต่ดูเหมือนมันจะรู้สึกตัวนะ เพราะมันหันมาทางพวกผม
“ ไอ้เก่งเอ็งต้องอธิบายเรื่องทั้งหมดให้พวกข้าฟังเดี๋ยวนี้ ” ผมถามมันเสียงเข้มๆ เพื่อให้มันรู้ว่าพวกผมต้องการอะไรและจริงจังขนาดไหน
“ คือ . . . . ” เหมือนไอ้เก่งมันกำลังคิดเรียบเรียงคำพูดให้พวกผมอยู่มั้งครับ มันเดินห่างมาจากเตียงที่ไอ้เด็กนั้นนอนอยู่มาหยุดที่ริมหน้าต่างแล้วหันมามองพวกผมที่ยืนรอคำตอบ พร้อมกับถอนหายใจเบาๆ
“ ข้าพยายามบอกพวกเอ็งหลายครั้งแล้วนะโว๊ย เรื่องของข้ากับอันนา แต่พวกเอ็งไม่เชื่อก็ไม่ได้พูดอะไรกับพวกเอ็งอีก แต่ไอ้เนยมันรับฟังข้ามันรู้ว่าข้าคิดยังไงกับอันนา แล้วอันนาเป็นใครมันก็รู้ มันเคยเตือนสติข้าเกี่ยวกับเรื่องอันนาหลายๆอย่าง แต่มันไม่เคยบอกเรื่องของมันให้ข้ารู้เลยสักเรื่อง มันบอกข้าแค่ว่า
‘เรื่องของเอ็งกับข้ามันก็ไม่ต่างกัน’ ข้าไม่รู้เรื่องของมันแค่นี้จริงๆวะ”
“ แล้ว . . . ” ผมกำลังจะถามมันต่อ แต่ไอ้เด็กนั้นรู้สึกตัวมันเรียกชื่อไอ้เก่งเบาๆ ก็ทำให้ไอ้เก่งที่ยืนอยู่ริมหน้ากระโดนเข้าหาอยากรวดเร็วด้วยความเป็นห่วง ผมไม่รู้หรอกว่าตอนนี้ไอ้เก่งกำลังเป็นห่วงตัวอะไรอยู่ หรือว่าสิ่งไหนอยู่แต่ตอนนี้พวกผมต้องการคำอธิบายมากมาย เหมือนไอ้ตัวเล็กจะรู้ใจผมเลยหันมาทางพวกผมสี่คนที่ยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่ไอ้เก่งเจือกถามความเป็นไปทางด้านร่างกายของไอ้เด็กนั้นโดยไม่สนใจพวกผมเลยสักนิด
“ อันนาเจ็บตรงบ้างหรือเปล่าครับ ไหนผมขอดูมือหน่อยสิครับ ” มันยกมือของอันนา เห็นไอ้เก่งเรียกแบบนั้นเลยเรียกตาม ขึ้นมาดูพร้อมกับบ่นด้วยความเจ็บปวด เหมือนกับว่ามันกำลังเจ็บแผลนั้นเอง
“ ดูสิมือเลือดออกอีกแล้ว ขอโทษนะที่ผมไม่สามารถปกป้องอันนาได้ ” โห ! ไม่คิดเลยครับว่าชาตินี้ไอ้เก่งมันจะอ่อนโยนได้ขนาดนี้ พวกผม ไอ้แน่ว ไอ้ไผ่ ไอ้โอม ยืนมองพวกมันสองคนที่พลอดรักกันโดนไม่สนใจพวกผมเลย
“ อย่าพึ่งพลอดรักกันก่อนเลยครับ พวกคุณสองคนนี้มาช่วยพวกเราคิดกันก่อนดีกว่าครับว่าจะช่วยคุณเนยยังไง ” ไอ้ไผ่พูดขึ้นมันคงทนไม่ไหวละสิ
“ ข้าก็ไม่อยากให้เพื่อนของเจ้าหายไปกับเดสหรอกนะ เพราะหมอนั้นเป็นปีศาจ แต่เมื่อก่อนเขาไม่เคยเป็นอย่างนี้ เขาเป็นคนที่มีจิตใจอ่อนโยน และไม่เคยทำร้ายข้า ” อันนาเล่าไปผมก็เห็นบรรยากาศแห่งความเศร้าลอยปกคลุมตัวของอันนาไว้ แต่ดูเหมือนไอ้เก่งจะรู้เหมือนกันเลยดึงอันนาเข้ามากอดเอาไว้
“ แล้วปีศาจมาได้ยังไงแล้ว คุณเป็นใครมีความเกี่ยวข้องอะไรกับปีศาจตนนั้นและครับ ” โหยไอ้ไผ่เอ็งถามถูกใจข้ามากเลยวะ นั้นแหละที่ผมอยากจะรู้เช่นกัน แต่ที่ผมยังสงสัยไอ้เนยมันรู้จักกับปีศาจได้ยังไงกันวะ
ไอ้เก่งและอันนาพร้อมกันกันถอนหายใจ ทำไมมันมีเรื่องให้คิดเยอะนักหรือไงวะ หนักใจอะไรผมไม่สนขออย่างเดี๋ยวบอกความจริงมาดิ
“ ตกลงยังไงไอ้เก่งบอกพวกข้ามาเดี๋ยวนี้ ” ไอ้แน่วมันเริ่มคาดคั้นไอ้เก่ง และ ไอ้เด็กอันนาแล้ว พวกผมได้แต่มองหน้าไอ้เก่งและไอ้เด็กอันนา อธิบายเรื่องทั้งหมด
“ เอาละถ้าพวกเจ้าอยากรู้ข้าจักอธิบายให้พวกเจ้าฟังเอง ก่อนอื่นข้าขอแนะนำตัวกับพวกเจ้าก่อน ข้าชื่อ อันนา ข้าเป็นคิวปิด ข้าลงมาสอบการเป็นคิวปิดที่เมืองมนุษย์ แล้วที่ปีศาจออกมาได้อย่างไรข้าของบอกพวกเจ้าไม่ได้ เพราะข้าไม่รู้จริงๆ แต่ปีศาจที่เจ้าเห็นวันนี้นั้นเขาเป็นเพื่อนข้า เพื่อนที่หน้าสงสารที่สุด เราสองคนสัญญากันว่าจะมาสอบเป็นคิวปิดด้วยกัน แต่การเป็นคิวปิดต้องผู้ที่สืบสายคิวปิดบริสุทธิ์เท่านั้นถึงจะยิงศรแห่งความรักได้ แล้วสองคนมาสอบพร้อมกันแต่วันแหละที่ได้รู้ความจริงว่า เดส ไม่ใช่คิวปิดไม่มีแม้แต่สายเลือดคิวปิดเลยแต่เขายังถือสายเลือดปีศาจขั้นสูงอีกด้วย นั้นทำให้คนในหมู่บ้านไม่ยอมรับเข้า ขับไล่ให้เขาออกจากหมู่บ้าน เดสไม่มีที่ไปข้าก็ให้เขาเข้าไปอยู่ในป่าข้างๆหมู่บ้าน โดยที่ไม่ให้ใครรู้ แต่แล้ววันหนึ่งพ่อแม่ของข้าเกิดจับได้ว่าข้าได้ช่วยเหลือเขา พวกท่านจับข้าขังเอาไว้ในบ้านโดยพวกเข้าออกไปตามล่าเดส พอหลังจากวันนั้นก็ไม่เคยเจอเขาอีกเลย จนถึงวันที่ข้าลงมาจากโลกคิวปิดเพื่อมาทำการสอบเขาเข้ามาทำร้ายข้า นิสัยของเขาเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วมาก เมื่อก่อนเดสเป็นคนใจเย็น น่ารัก ชอบช่วยเหลือคนอื่น ข้าคิดว่า ระยะเวลา เกือบ 100 ปีทำให้เขาเปลี่ยนแปลงตัวเองไปเยอะมาก ข้าไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำให้เขาเปลี่ยนไป”
อันนาพูดพร้อมกับสะอึกสะอื้นไปพลาง สรุปคืออันนาเป็นคิวปิดที่ลงมาสอบ เดสคือปีศาจที่มาเพื่ออะไรก็ตามที่เราไม่รู้ มันเป็นเรื่องเหลือเชื่อมากที่คิดจะให้ทำใจเชื่อได้ง่ายๆ แต่สิ่งที่พวกผมเผชิญอยู่นี้ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อแล้วละครับ
“ แล้วคุณเนยจะปลอดภัยไหมครับคุณอันนา ” ไอ้ไผ่ถามอย่างห่วงไอ้เนย ผมก็ห่วงความปลอดภัยของมันเหมือนกัน พวกเราทั้งหมดห้าคนมองหน้ากันอีกครั้ง
“ พวกเจ้าไม่ต้องเป็นห่วงไปดอกเพื่อนพวกเจ้าไม่มีทางเป็นอะไรไปดอก รอให้เขาติดต่อมาเองเถอะ เดสไม่มีทางที่จะทำร้ายคนที่ตัวเองผู้ใจเอาไว้ได้ดอก ” อันนาผู้จบก็กุมข้อมือของตัวเองข่มความเจ็บปวดเอาไว้
“ อันนาเจ็บมากเหรอ ”
“ ข้ากลับบ้านก่อนนะเก่ง ข้าไปก่อนนะพวกเจ้า ” หลังจากที่ลาพวกผมเสร็จอันนาก็หายแวบไปเลย เล่นเอาผมตกใจ หัวใจผมตกลงไปที่ตาตุ่มเลย อันนาหายตัวไปอย่างรวดเร็วไม่หันให้เราหายหาวงไอ้เนยมันได้หรอกครับ ถึงอันนาจะบอกว่าปีศาจเดสไม่มีทางทำอันตรายมันก็ตามแต่ก็อดห่วงมันไม่ได้อยู่ดี
.
.
.
.
.
ตอนนี้ผมมานั่งผมมานั่งรอพวกไอ้แน่ว ไอ้โอม ไอ้ไผ่ เพื่อที่จะไปบ้านไอ้เก่งกัน ตอนนี้ก็เกือบสัปดาห์นึงแล้วที่ไอ้เนยหายไป พวกเราก็เลยอยากไปปรึกษาว่าจะช่วยไอ้เนยยังไงดี เพราะตอนนี้พวกอาจารย์ก็เริ่มถามหามันกันแล้วครับ
“ ไอ้บอยทางนี้ ” ไอ้แน่วเรียกผมครับเพราะพวกมันทั้งสามคนไอ้แน่ว ไอ้ไผ่ ไอ้โอมมันอยู่บ้านใกล้กัน
“ ไงมานานแล้วเหรอเอ็ง ” ไอ้แน่วถามผม มันถามผมแบบนี้ทำเอาผมลอยเลยครับ มันไม่ค่อยแสดงความเป็นห่วงผมมากนัก
“ คุณบอยครับไม่ต้องเขินครับ มันแค่ถามคุณมันไม่ได้บอกรักคุณซะหน่อยนะครับ ” ไผ่เดี๋ยวข้าเตะเอ็งไปอยู่กับแมวแน่ๆ ชอบจริงกับแมว
“ ข้าว่าอย่าทะเลาะกันเลยวะ ไปหาไอ้เก่งกันก่อนดีกว่า ” ไอ้โอมเป็นกรรมการระหว่างผมกับไอ้ไผ่นี่ถ้าไม่เป็นห่วงไอ้เนยได้มีมวยกับไอ้ไผ่แน่ๆ
ติ้งหน่องๆ ติ้งหน่องๆ
พวกผมกดกริ่งบ้านของไอ้เก่ง รอสักพักประตูบ้านก็เลื่อนเองดีจังเลย ว่าแต่บ้านมันใช้ประตูอัตโนมัติตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมผมไม่เห็นรู้เลย
“ อ้าวพวกแกมาบ้านข้า ทำไมไม่บอกไม่กล่าวกันบ้างวะ ” อ้าวแล้วเมื่อกี้แกไม่ได้เปิดประตูบ้านให้พวกข้าเหรอวะ
“ อ้าวเมื่อกี้คุณไม่ได้เปิดประตูบ้านให้พวกผมเหรอครับ ” ดีมากไอ้ไผ่ที่เอ็งถาม นี่ถ้ามันตอบว่าเปล่านี่เตรียมหลอนได้เลยนะ
“ เปล่า สงสัยอันนาเป็นคนเปิดมั้ง ” อ๋อดีนะที่มันบอกว่าอันนาเป็นคนเปิดอย่างนี้ค่อยวางใจหน่อย จะได้ไม่ต้องวิ่ง
“ พวกเอ็งกินข้าวกันมายังวะ มากินข้าวกันก่อน ”
“ ใครทำอาหารวะ ถ้าเอ็งทำข้าของบายนะ ไม่อยากท้องเสีย ” นั้นสิผมเห็นด้วยกับไอ้แน่ว
“ วางใจเถอะพวกเอ็งกินได้แน่นอน เพราะข้าไม่ได้เป็นคนทำ โน้นพ่อครัวอยู่ในครัว ”
“ ทุกคนมาช่วยข้ายกหน่อย ” มีเสียงเรียกมาจากในครัว ทำให้ฝูงแร้งอย่างพวกผมวิ่งไปในครัวอย่างรวดเร็ว
พวกผมยกอาหารที่อันนาทำมาวางที่โต๊ะอาหาร อืมอันนาทำอาหารอร่อยมาก มิหน้าไอ้เก่งถึงได้หลง แต่นั้นแหละผมไม่อยากให้มันไปไกลว่านี้ เพราะมันนั้นแหละที่จะเจ็บ ผมก็ไม่เคยถามว่ามันจะทำอย่างไรต่อไปหลังจากอันนี้กลับไปแล้ว ให้เสร็จเรื่องของไอ้เนยก่อนแล้วกันผมค่อยถามมัน
“ เพื่อนพวกเจ้ายังไม่ติดต่อกลับมาอีกรึ ” อันนาถามพวกผม
“ ผมก็อยากให้มันติดต่อกลับมานะอันนา แต่หายไปเลย ผมชักเป็นห่วงมันแล้วสิ ” ไอ้เก่งบอกอันนาด้วยสีหน้ากังวน
“ ข้าว่าที่ไม่ได้ติดต่อกลับมา เพราะว่าไม่รู้รู้ติดต่อยังไง ถ้าเดสพาอันนาไปยังดินแดนปีศาจ ”
“ อะไรนะ !!! ” ดะดินแดนปีศาจเหรอแล้วไอ้เนยลงไปแม้แต่กระดูกมันคงไม่เหลือมั้ง
Rrrrrrrrrrrrr
โทรศัพท์บ้านของไอ้เก่งดังขึ้นเล่นเอาพวกผมสะดุงกันเป็นแถวไม่เว้นแต่อันนา
“ ไอ้เนยเอ็งอยู่ไหน เป็นอะไรหรือเปล่า ” ไอ้เนยโทรมาเหรอ พวกผมทุกคนวิ่งไปยังที่ว่างโทรศัพท์ ไอ้เก่งจัดการเปิดโทรศัพท์ให้พวกเราได้ยินกันทุกคน
[ ข้าสบายดี พวกเอ็งไม่ต้องเป็นห่วงข้าหรอก ]
“ ไอ้บ้าไม่ให้เป็นห่วงเอ็งได้ไงวะ เล่นหายไปเป็นอาทิตย์ แล้วเจือกหายกับใครไม่หาย ดันเจือกหายไปกับปีศาจอีก “ มันโอมบ่นไปตามสาย
[ข้ารู้ว่าเป็นห่วง ข้าก็เลยโทรมาหาพวกเอ็ง ขอบใจพวกเอ็งมาก เดี๋ยวข้าก็กลับไปแล้ว รอให้เดสทำธุระ ของเขาให้เสร็จก่อน ]
โห ! ปีศาจมีธุระด้วยเหรอวะข้าพึ่งรู้ นี้ถ้าไอ้เนยไม่บอกผมไม่มีทางรู้เลย
“ ยังไงคุณเนยก็ต้องรีบกลับนะครับ ถ้ากลับมาช้า จะตามงานไม่ทัน ”
[ เออ ขอบใจพวกเองอีกครั้ง ไอ้เก่งข้ารู้ว่าจะพูดอะไรเอาไว้ข้ากลับไปแล้วค่อยกลับไปเล่นให้พวกเอ็งฟังให้หมดเลย ขอคุยกับอันนาหน่อยสิ ]
“ ว่าไง ”
[อยากจะบอกว่าถึงคุณจะเป็นคิวปิดผู้ให้ความรัก แต่ไม่ใช่ว่าคุณจะรักใครไม่ได้นะครับ หนทางมันยังมีเรื่องให้แก้ไขเสอม ไปก่อนนะ เดสกลับมาแล้ว]
“ เออ ไปติด ปั๋วปีศาจจนลืมเพื่อนนะเอ็ง ” ผมแซวมันอีกสองคำก็วางโทรศัพท์ มันบอกว่ารีบไปเดี๋ยวเดสจะโมโห
ผมละอิจฉาคนมีคู่จริงๆ ผมก็ตามจีบไอ้แน่วมาตั้งนานมันก็ไม่รับรักผมสักที จะรอไปถึงเมื่อไร ผมให้อันนายิงศรรักใส่ไอ้แน่วดีไหม?เนี่ย แต่ก่อนอื่นผมไปคุยกับไอ้เก่งก่อนดีกว่า
“ เอ้ย ! ไอ้เก่งข้าขอคุยกับเอ็งหน่อยสิ ” มันพาผมมาคุยกันที่สนามหญ้าหน้าบ้าน
“ ไอ้บอย ข้ารู้ว่าเอ็งต้องการจะคุยกับข้าเรื่องอะไร แต่ข้าบอกเอ็งไว้ตรงนี้เลยว่า ข้ายอมเจ็บในวันหลัง ขอแค่วันนี้ข้ามีความสุขกับอันนาก็พอ ข้าไม่ได้หวังอะไรมาก ของแค่ตอนนี้เวลานี้ มีอันนาข้าก็พอใจแล้ว ”
“ แต่สักวันเมื่ออันนาสอบเสร็จ เขากลับไปเอ็งจะทนได้เหรอ ”
“ งั้นข้าขอถามเอ็งบ้านนะไอ้บอย ทำไมเอ็งถึงยอมรักไอ้แน่วถึงขนาดนี้ ทั้งที่มันไม่สนใจเอ็งเลย ทำไมเอ็งถึงยอม ”
“ นั้นเพราะว่าข้ารักไอ้แน่ว ”
“ นั้นแหละคือเหตุผลของข้า ” ผมยอมแพ้ไอ้เก่งมันเลยครับ เพราะว่าคำๆเดียวจริงๆ “ รัก ” ที่เป็นตัวยอมได้ทุกอย่าง ถึงเจ็บปวดแต่ก็มีความสุข
===========================================================
จากผู้เขียนถึงผู้อ่านคะ
มันสั้นเนอะ พยายามเขียนให้ยาวๆ แล้วนะ แต่เหมือนมันวนอยู่ในอ่าง
เลยคิดว่า เอาวะ ถึงสั้นแต่มันรู้เรื่องดีกว่ายาวแล้วพายเรือออกทะเลเนอะ
DoubleBass :: ขอบคุณที่เข้ามาติดตามนะคะ 
Seaz :: หุหุ รอดจากอะไรหรอกคะ อิอิ อุ๊บ !!! 
Fire_Fay :: อุ๊บเดาถูกด้วย มามะมาเอาตัง 5 บาท สารภาพรักตอนไหนไม่รู้ 
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน และ โพสเมนให้กำลังใจนะคะ ขอบคุณคะ
หัวข้อ: [เรื่องสั้น]| Cupid ศรนี้ปักถึงนาย (อ่าน 10743 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก