(เรื่องสั้น) ผมคือ...นางเอก
ซีนที่4“ผม...ขอโทษครับพี่อ๊อด”
พอความวุ่นวายเริ่มสงบลง สดายุก็เดินเข้าไปขอโทษผู้กำกับเสียงอ่อย เขาไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเป็นแบบนี้ แต่ด้วยยั้งสติไม่ทันจึงเผลอปล่อยหมัดขวาตรงออกไปจนคู่กรณีหน้าหงาย แม้จะแอบสะใจเล็กๆที่เห็นอีกฝ่ายเลือดกบปาก แต่การทำให้เสียงานก็ทำให้เขาเสียใจไม่น้อย
“อย่ารนสิยุ ตั้งสมาธิกับบทหน่อย แค่หลุดเฉยๆพี่ยังพอไหว แต่ถึงขั้นลงไม้ลงมือนี่พี่ขอเถอะ”
“...ผมขอโทษ”
สดายุเอ่ยคำขอโทษออกไปด้วยเสียงแหบหวานของตน และคำขอโทษจริงจังที่ออกจากปากของสดายุก็สามารถทำให้อ๊อดที่กำลังหงุดหงิดอยู่โอนอ่อนลงได้ ผู้กำกับหนุ่มถอนหายใจยาวเหยียด ก่อนตบไหล่ลู่ของสดายุเป็นการปลอบโยนเบาๆ
“เอาเถอะ คราวนี้ตั้งสติให้ดี แล้วอย่าหลุดอีกก็แล้วกัน การแสดงมันมีพลาดกันได้ ผิดคงผิดคิวก็มีให้เห็นอยู่บ่อยๆ อันนี้พี่เข้าใจ แต่ถ้าถึงขนาดต่อยตีกันเนี่ยมันดูจะเกินไปนิดนึง พี่รู้ว่ายุคงตกใจ แต่ปฏิกิริยาตอบโต้ทางร่างกาย สัญชาตญาณป้องกันตัว หรืออะไรก็ตามเถอะ ถ้ามันจะเกิดขึ้นมา ยุต้องจัดการกับมันให้ได้ ควบคุมมันให้ได้ เพราะนี่คืองาน คือความรับผิดชอบ ที่ยุรับปากกับพี่รับปากกับทุกคนแล้วว่าจะทำให้ดีที่สุด ดังนั้นจงอย่าลืม”
“ครับพี่อ๊อด ผมจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก ผมขอโทษจริงๆครับ”
พออารมณ์เย็นลงได้หน่อย อ๊อดก็เอ่ยสอนสดายุออกไปยาวเหยียด สอนในฐานะของผู้กำกับ สอนในฐานะของพี่ชายที่ดี และสดายุเองก็เชื่อฟังอ๊อดในฐานะนักแสดงและน้องชายที่ดีเช่นกัน และพอเห็นว่าชายหนุ่มโอนอ่อนแต่โดยดี ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่สั่งสอนยากเย็นแล้ว อ๊อดก็กระตุกยิ้มพึงใจออกมา ความหงุดหงิดงุ่นง่านที่มีอยู่จนถึงเมื่อครู่ละลายหายไปสิ้น
‘ถึงมันจะเป็นผู้ชาย แต่ตูก็แพ้หน้าใสๆของมันเหมือนกันนะ เฮ้อ ใจอ่อนอีกแล้วสิตู...’
“มีอีกเรื่องไอ้น้องชาย เอ็งอย่าลืมไปขอโทษเมธเขาด้วย เขาเป็นผู้เสียหาย...”
“...ผม....”
“ไปสิ คำสั่งผู้กำกับนะ ห้ามขัด แน่ะ พูดยังมองหน้าอีก ไปซี่...”
เมื่อถูกกดดันหนักเข้า สุดท้ายสดายุก็ต้องจำใจ เดินก้มหน้าก้มตาไปทางที่กฤตเมธนั่งอยู่ แต่แทนที่สดายุจะเข้าไปขอโทษตามคำสั่งของผู้กำกับ ชายหนุ่มกลับหักหลบเดินตัวปลิวหายเข้าห้องน้ำไปซะดื้อๆ อ๊อดที่เห็นเหตุการณ์ถึงกับต้องจูนขมับตัวเองยิกๆ
‘โอย...กูปวดหัว...’
ผู้กำกับหนุ่มใหญ่ยืนส่ายหน้าเซ็งอยู่คนเดียวครู่หนึ่ง ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น วันนี้เขาก็ต้องถ่ายเลิฟซีนเผ็ดร้อนนี้ให้สำเร็จให้จงได้ คิดได้ดังนั้นอ๊อดจึงเดินเข้าไปคุยกับตากล้องกมล เพื่อจัดคิวการถ่ายทำต่อไป
“ขอโทษสักคำน่ะ ทำเป็นมั้ย?”
“.....!!!??”
สดายุสะดุ้งเฮือก เงยหน้าขึ้นสบตากฤตเมธที่เข้ามายืนพิงประตูอยู่ ผ่านทางกระจกห้องน้ำบานใหญ่ทันทีที่ถูกตามมาทวงคำขอโทษถึงตัว
“ทั้งทำร้ายร่างกาย ทั้งทำให้งานเสีย ทั้งยังเสียเวลา ไม่มีคำขอโทษสักคำเลยเหรอ?”
กฤตเมธเอ่ยออกมาเสียงเรียบ ไม่ได้แฝงอารมณ์ฉุนเฉียวหรืออาการใดๆมาในน้ำเสียง เพราะทุกอย่างมันครบครันอยู่ในประโยคอยู่แล้ว สดายุยังคงยืนจ้องหน้ากฤตเมธผ่านทางกระจกห้องน้ำ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเล็กน้อยก่อนเอ่ยบางอย่างออกไป
“ผมขอโทษ...”
กฤตเมธถึงกับเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยกับคำขอโทษที่ได้มาอย่างง่ายดาย ง่ายเกินไปจนไม่อยากจะเชื่อ แต่ยังไม่ทันที่กฤตเมธจะได้เอ่ยต่อคำ สดายุก็พูดอะไรบางอย่างตามมาเสียก่อน อะไรบางอย่างที่ทำให้กฤตเมธฉุนขาด
“...พี่อ๊อดไปแล้ว”
“….!!?? อะไรนะ!!?”
“เฮ้อ...หูหนวกหรือไง ผมบอกว่าผมขอโทษพี่อ๊อดไปแล้ว”
“สดายุ!!!”
กฤตเมตคำรามชื่ออีกฝ่ายเสียงดังก่อนขยับรวดเดียวถึงตัวสดายุ ชายหนุ่มกระชากคว้าแขนซ้ายของอีกฝ่ายไว้ในกำมือแน่น
“คุณยังมีหน้าจะกวนผมอยู่อีกเหรอ สดายุ!! คุณไม่สำนึกบ้างเลยหรือไงว่าตัวเองผิดน่ะ!!”
แม้จะถูกกระชากแขนลากดึงจนทั้งตัวเข้าไปปะทะกับร่างแกร่ง แต่สดายุก็ไม่มีท่าทีหวาดหวั่นในหน้าตาที่บ่งบอกถึงความเดือดดาลเต็มที่ของกฤตเมธเลยแม้แต่น้อย นอกจากจะไม่ยี่หระแล้ว ชายหนุ่มยังสามารถกวนอารมณ์อีกฝ่ายออกไปได้อีกด้วย
“ผมก็บอกคุณแล้วไง ว่าผมขอโทษพี่อ๊อดไปแล้ว...”
“แล้วผมล่ะ คำขอโทษของผมอยู่ไหน!!?”
กฤตเมธขมวดคิ้วมุ่น ถามรอดไรฟันออกไปถึงสิทธิ์ที่จะได้รับคำขอโทษของตัวเอง แต่คำตอบที่เขาได้กลับมานั้น มันน่าโมโหยิ่งกว่าการไม่ได้รับอะไรเลยเป็นร้อยเท่า
“จู้จี้เหมือนผู้หญิงวัยทองเลยนะคุณเนี่ย เฮ้อ...ผมรวบคำขอโทษในทุกเรื่องให้กับพี่อ๊อดไปหมดแล้ว ถ้าคุณอยากได้ ก็ไปตามเอาจากพี่อ๊อดเองก็แล้วกัน....เฮ้ย!!”
และแล้วการยียวนของสดายุก็ทำให้ความอดทนของกฤตเมธเดินทางมาถึงขีดสุด ชายหนุ่มดันร่างแบบบางกว่าของสดายุให้ไปติดกับผนังห้องน้ำก่อนจะยันแขนกันเอาไว้เพื่อเป็นคอกมนุษย์ ทั้งสองจ้องหน้ากันนิ่งในบรรยากาศที่ใกล้จะปะทุเต็มที
“โอเค สดายุ คุณจะไม่ขอโทษผมก็ตามใจคุณ แต่ถ้าคุณทำเรื่องไม่เป็นเรื่องเหมือนอย่างเมื่อกี้จนต้องเสียงานอีกล่ะก็ คราวนี้ผมจะไม่ให้อภัยคุณอีกแน่”
กฤตเมธคาดโทษออกไปด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำราวกับคำราม การคุกคามนี้สร้างความตื่นตระหนกให้กับสดายุเล็กน้อย แต่ด้วยศักดิ์ศรีลูกผู้ชายอย่างเขา ผลักดันให้ชายหนุ่มตอบโต้ออกมาโดยไม่ยอมไว้หน้ากฤตเมธเช่นกัน
“ผมทำดีแน่ถ้าคุณไม่พาเสียเรื่อง”
“......เสียเรื่อง? ผมเนี่ยนะ? ยังไง!?”
กฤตเมธขมวดคิ้วจนตากระตุกทันทีที่ได้ยินว่าเรื่องจะเสียเพราะเขาเป็นต้นเหตุ
“ก็...เพราะคุณเล่นไม่เนียน ตีบท นคินทร์ ออกมาให้ผมเคลิ้มไม่ได้ ภุมราอย่างผมก็เลย นึกว่าคุณเป็นแค่ตาลุงหื่นๆเลยต้องต่อยปากสั่งสอนออกไปเสียหน่อยไงล่ะ...หึหึ ถ้าอยากให้งานออกมาดี คุณก็ช่วยดูเงากะโหลกตัวเองบ้าง ก่อนจะมาว่าคนอื่นเขาน่ะ ช่วยจัดการตัวเองให้ดีก่อนเถอะ...”
“....นี่คุณ…หมายความว่าทั้งหมดเป็นเพราะผมงั้นเหรอ?”
“ใช่!”
“หึหึ...งั้นก็ดี”
“...........??”
ทั้งที่สดายุคิดว่าถ้าพูดออกไปถึงขนาดนั้นจะต้องโดนกฤตเมธต่อยกลับมาสักหมัดสองหมัดเป็นแน่แท้ แต่ก็ต้องผิดคาด เมื่ออีกฝ่ายทำแค่เพียงตอบโต้ด้วยคำพูดสั้นๆออกมาเบาๆเท่านั้น ‘ก็ดี?’ มันหมายความว่ายังไงกัน?
“ถ้าอย่างงั้น...”
กฤตเมธเอ่ยขึ้นเบาๆอีกครั้งในจังหวะที่สดายุยังคงงงงัน และฉวยโอกาสนั้นก้มลงยื่นหน้าเข้าใกล้สดายุจนลมหายใจแทบจะรินรดกัน ในทันทีที่ร่างในกรงแขนเบี่ยงหลบ กฤตเมธก็ใช้จังหวะนั้นชะโงกหน้าเข้าใกล้สดายุจนริมฝีปากแทบจะติดริมหู สดายุลมหายใจสะดุด กับท่าทีคุกคามของกฤตเมธไม่น้อย เมื่อเห็นว่าร่างตรงหน้ากำลังสั่นสะท้าน กฤตเมธก็ยกยิ้มออกมาพร้อมเอ่ยคำสัญญาอันน่ากลัวออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ
“ผมขอสาบาน ว่าเทคต่อไปจะเล่นให้คุณเคลิ้มตาม จนไปไหนไม่รอดให้ได้ครับ”
*
*
*
*
*
“เอ้า ออกกันมาแล้วเหรอ ทำสมาธิกันได้แล้วใช่มั้ย?”
อ๊อดเอ่ยทักออกไปทันทีที่เห็นว่าทั้งสดายุและกฤตเมธออกจากห้องน้ำมา ผู้กำกับหนุ่มไม่ได้คิดมากอะไรกับท่าทางอกสั่นขวัญแขวนของสดายุ เพราะนึกไปว่า ‘คงจะกำลังบิ้วอารมณ์ของภุมราอยู่’ และที่หายเข้าไปกับกฤตเมธสองต่อสองเมื่อครู่นั้น คงเป็นแค่การคุยซ้อมคิวกันเป็นแน่
“อ่ะ เมธ ยุ ฟังนะนี่เป็นคิวใหม่ที่จะถ่ายต่อ เมื่อกี้พี่เช็คมอนิเตอร์แล้ว ตอนทะเลาะกันน่ะโอเคอยู่ ดังนั้นเราจะถ่ายซ่อมกันใหม่โดยเริ่มจากฉากที่ภุมราถูกเหวี่ยงลงบนเตียงนะ”
“ครับ...”
“อืม จากนั้นเราจะถ่ายแบบต่อเนื่อง ยาวจนไปถึงตอนที่ภุมราถูกถอดกางเกง คิวแรกจบแค่ตรงนั้น ส่วนที่เหลือ เดี๋ยวจบคิวแรกก่อนค่อยคุยกันอีกที”
“เอ่อ...มันไม่ยาวไปหน่อยเหรอครับพี่อ๊อด จนถึงฉากถอดกางเกงน่ะ?”
สดายุถามออกไปด้วยเสียงหวาดหวั่นทันที เมื่อได้รู้ว่าจะต้องถ่ายยาวแบบไม่มีการพัก ไม่มีการตัดตอน เขาหวั่นใจไม่น้อยเลยที่ต้องเป็นแบบนั้น เพราะการที่ต้องดึงอารมณ์นานๆ อาจทำให้เขาหลุดบท
“กมลเขาขอมาน่ะ ว่าจะถ่ายแบบยาวๆ ก่อน แล้วค่อยถ่ายฉากต่อเติมเสริมแต่งใส่เข้าไปทีหลัง กมลมันจัดกล้องมาสี่ตัว วางสี่มุม ซ้าย ขวา บน หมุนรอบเตียง ไม่ต้องกลัวหลุดสักเฟรม เอ้า พร้อมยัง? ถ่ายเลยมั้ย?”
“โอเคครับ เริ่มเลย...”
เสียงตอบตกลงของสองตัวเอก ทำให้อ๊อดเริ่มเรียกทีมงานมาแสตนด์บาย เพื่อเริ่มถ่ายเทคสองคิวแรกใหม่อีกครั้ง กมลและผู้ช่วย เดินไปเข้าที่ประจำตำแหน่งของกล้องแต่ละตัว ช่างแต่หน้า คอสตูม เดินเข้ามาจัดระเบียบเสื้อผ้าหน้าผมของนักแสดงอีกครั้งเพื่อเช็คความพร้อม สดายุในเสื้อเชิ๊ตตัวใหม่ เดินไปยืนตรงหน้าเตียงในมุมที่ถูกกำหนด สีหน้ายังคงความหวั่นวิตกเล็กๆ แต่ด้วยสปิริตของนักแสดง เขาจะกัดฟันทำมันออกมาให้ดีที่สุดให้ได้ สดายุหลับตาลงพร้อมสูดหายใจเข้าลึก...จากนี้ไปเขาคือ ‘ภุมรา’
‘ฉันคือภุมรา…ฉันคือภุมรา’
สดายุสะกดจิตตัวเองอีกครั้งขณะกำลังเอนตัวลงนอนบนเตียงใหญ่ พร้อมทั้งกฤตเมธที่ขึ้นมาคร่อมร่างเขาไว้เพื่อเตรียมพร้อม
“แอ็คชั่น!!”
แคว่กกกกก!!
สิ้นคำสั่งเดินกล้อง กฤตเมธก็ฉีกทึ้งเสื้อเชิ๊ตตัวใหม่ของสดายุทันที ก่อนจะจู่โจมสดายุที่นอนอยู่ใต้ร่างราวกับหื่นกระหาย สดายุเองก็ได้แต่ปัดป้องไปตามบท ขนลุกชันทุกครั้ง เมื่อริมฝีปากอุ่นร้อนแนบเข้ากับซอกคอขาวอย่างหยาบโลน สดายุกัดฟันกรอดรอรับการกระทำอันโหดร้าย
‘บัดซบเอ้ย!!!’
ชายหนุ่มก่นด่าในใจทันทีที่ใบหูของตนถูกขบเม้มอย่างเร่าร้อน
“อยะ...อย่า!! นคินทร์ อื้อ ปล่อยนะ!!”
‘ขยะแขยง’
ร่างกายเริ่มสั่นสะท้านไปกับแรงสัมผัสอันรุนแรงที่กฤตเมธมอบให้ ซอกคอขาวถูกดูดกัดซ้ำๆจนเกิดรอยแดงขึ้นเป็นจ้ำปื้น ความกระด้างและความกดดันที่อีกฝ่ายมอบให้นั้นมันยิ่งกว่าครั้งแรกเป็นสองเท่าตัว
“นคินทร์ อย่านะ! หยุดเดี๋ยวนี้!!”
สดายุร้องขึ้นตามบทบาทเป็นสัญญาณให้กฤตเมธคว้าใบหน้าของเขาไว้ด้วยมือข้างเดียว มือกร้านนั้นบีบคางของสดายุแน่นจนเจ็บระบม บังคับให้แหงนเงยขึ้นสบสายตาคาดคั้นดูแคลนของนคินทร์...ไม่ใช่...นั่นไม่ใช่นคินทร์ สายตาแบบนั้นมันเป็นของ ‘กฤตเมธ!!’ ลมหายใจของสดายุสะดุดทันทีที่ได้เห็นแววตาจาบจ้วงนั่น ฝ่ายกฤตเมธเองเมื่อเห็นแววคุกรุ่นเล็กๆที่ฉาบฉายเข้ามาในสายตาของคนใต้ร่าง ชายหนุ่มก็ยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะสวมรอยเป็นนคินทร์ต่อ ด้วยสายตาทอประกายสะใจเล็กๆ
‘เอาสิสดายุ...แกจะตอบโต้ฉันยังไงอีก’
“จะดิ้นรนทำเป็นไร้เดียงสาไปทำไมกัน มันไม่เหมาะกับแกหรอก หึหึ”
จบคำตามบท ’นคินทร์ ’ กฤตเมธก็ก้มลงลากลิ้นร้อนไปบนแก้มของสดายุ ไล้ลิ้นลงไปยังซอกคอขาวอย่างไม่มีความเกรงใจ ขบแทะ ราวกับกำลังจะกัดให้เนื้อขาดติดออกมา ตอนนี้กฤตเมธกำลังถือโอกาสเอาคืนสดายุผ่านบทของนคินทร์ที่ตัวเองได้รับอย่างเต็มที่ เอาคืนที่โดนต่อยจนปากแตก เอาคืนที่ถูกฉีกหน้าเอากลางกองถ่ายเมื่อครู่ และตอบแทนคำท้าทายที่อีกฝ่ายท้าเขาไว้ในห้องน้ำ
‘อ๊ะ!’
เสียงครางแผ่วผิวของสดายุดังขึ้นทันทีที่กฤตเมธใช้ปลายลิ้นผ่านแก้มไปถึงใบหู เสียงนั้นบางเบาแต่กลับกระแทกโสตประสาทของกฤตเมธเข้าอย่างจัง เสียงจริงๆของสดายุที่ไม่ได้เป็นไปตามบทนั้นช่างบาดความรู้สึกของเขายิ่งนัก
‘บ้าจริง!’
กฤตเมธสบถในใจทันทีที่รู้สึกตัว ว่าหัวใจของเขาถึงกับกระตุกวูบ เพียงเพราะได้ยินเสียงครางเร้าอารมณ์ของอีกฝ่าย ทั้งที่เมื่อคืนเขานอนทำใจอยู่ตั้งนานสองนาน ที่ต้องมากอดจูบกับผู้ชายด้วยกัน โดยเฉพาะผู้ชายอย่างสดายุ แต่พอเอาเข้าจริง กฤตเมธกลับไม่อยากจะเชื่อตัวเองเลยว่า พอได้เริ่มทำ เขากลับหยุดตัวเองไม่ได้ ในเทคแรกเขายอมรับว่าเพียงแค่เล่นไปตามบทผนวกกับการอยากแกล้งคนดื้อด้านให้ได้หลาบจำ แต่พอเทคนี้มันกลับแปลกออกไป แทนที่จะรู้สึกขยะแขยงกับซอกคอนั่น เขากลับเกิดรู้สึกว่ามันช่างหอมหวาน นคินทร์ในบทกระทำการขืนใจภุมราลงไปด้วยความรู้สึกสับสนผสมโกรธเกรี้ยว แล้วกฤตเมธเล่าทำลงไปด้วยเหตุใด แค่ตามบทบาทหรือมากกว่านั้น...
‘ไม่ได้การ’
สมองของชายหนุ่มรีบประมวลผลในเสี้ยววินาที กฤตเมธเชื่อว่าอาการวูบไหวที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เป็นเพราะ เขาได้เห็นว่า คนที่เคยเป็นเหมือนศัตรูกลับกลายเป็นเหมือนเหยื่อของเขาไปแล้ว และนั่นมันอาจทำให้หัวใจใฝ่ซาดิสต์ของเขารู้สึกยินดี
“อ๊ะ...อยะ...อย่า อึก!”
สองมือบางของสดายุ ยังคงผลักใส ทั้งทุบตีร่างหนาของกฤตเมธออกไปไม่หยุดหย่อนและไม่เบามือนัก ในเมื่ออีกฝ่ายจัดทั้งปากทั้งลิ้นมาให้เขาแบบถึงพริกถึงขิงขนาดนี้แล้ว เขาก็ควรจัดหมัดหนักๆให้อีกฝ่ายเป็นการตอบแทนบ้าง เสียงดังปั่กๆ กับความเจ็บแปลบของฝ่ามือเป็นเครื่องยืนยันได้อย่างดีว่าถึงแม้ในฉากนี้เขาจะโดนอีกฝ่ายปู้ยี่ปู้ยำมากแค่ไหนแต่อย่างน้อยอีกฝ่ายก็จะได้รอยแดงม่วงเขียวช้ำกลับไปเป็นของตอบแทนด้วยแน่ๆเหมือนกัน
“โอ้ย! นคินทร์!!?”
สดายุร้องออกมาเมื่อถูกกดตรึงข้อมือทั้งสองข้างลงบนเตียงใหญ่ ราวกับถูกพันธนาการ แม้สดายุจะรู้อยู่แก่ใจว่าจะถูกทำอะไรต่อไปบ้าง แต่จะให้ยอมรับนี่มันเป็นไปไม่ได้เลยจริงๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อถูกบดเบียดร่างเข้าหาราวกับจะเย้ยหยันและมันไม่ได้มาจากนคินทร์ ทั้งหมดทั้งมวลล้วนมาจากตัวตนของกฤตเมธทั้งสิ้น สดายุเจ็บใจจนต้องแอบกัดฟันกรอดและต้องพยายามเบี่ยงหน้าหลบซ่อนความสะอิดสะเอียน เมื่อถูกร่างกำยำของกฤตเมธเสียดสีจนร้อนผ่าว ร่างหนาบดจูบ ไล้เลีย ไปทั่วทั้งซอกคอขาวจนถึงแผงอก อีกครั้ง
‘แม่งจะไซร้ให้คอกูขาดเลยรึไงว๊ะ!!?’
“อ๊ะ!!?? อ๊า!! อย่า! ตรงนั้น ไม่เอา!!”
ไม่รู้ว่าภุมราหรือสดายุกันแน่ที่เป็นคนร้องห้ามออกมา ชายหนุ่มสะดุ้งสุดตัว เมื่อยอดอกสีอ่อนถูกกฤตเมธดูดดุน สดายุอยากดิ้นรนหลบหนี อยากจะออกไปจากตรงนี้โดยเร็วเหลือเกิน เมื่อไหร่จะจบซีนนี้เสียที เมื่อไหร่จะสั่งคัทเสียที!!
‘ไม่ไม่ไม่!! ไม่เอานะ! ไม่เอา!!!’
ได้แต่กู่ตะโกนอยู่ในใจและดิ้นรนผลักไสให้เป็นไปตามบทบาท จะต่อย จะทุบ จะเตะ ก็ทำไม่ได้ทั้งนั้น เพราะในบทของภุมรานั้นจะต้องอ่อนแอ ภุมราจะต้องใจอ่อน เพราะชายหนุ่มรักนคินทร์ รักพระเอกของเรื่องนี้อย่างสุดหัวใจ ไม่ว่าจะถูกกระทำย่ำยียังไงก็ไม่อาจขัดขืน นั่นคือสิ่งที่สดายุต้องกัดฟันทำมันออกมาให้ได้ ต้องสวมวิญญาณของภุมราออกมาให้ได้ แต่...มันช่างยากเย็นเหลือเกิน ถึงแม้เขาจะเก่งแค่ไหน แต่คนที่ดูดดุนหัวนมเขาอยู่ตอนนี้ไม่ใช่นคินทร์ ไม่ใช่คนที่เขามีใจ แถมยังเป็นคนที่เขาเกลียดน้ำหน้ามากๆเสียอีก แล้วจะให้เขาทำใจสมยอมง่ายๆได้ยังไงกัน!!
แม้จะกำลังก่นด่าอีกฝ่ายในใจ หรือกำลังภาวนาให้ผู้กำกับสั่งคัทเร็วๆ แต่สติส่วนหนึ่งของสดายุ ยังคงสั่งการให้พูดต่อบทกับกฤตเมธไม่ขาด แม้ภายในที่มีแต่ไฟแค้นนี้จะเป็นสดายุ แต่ภายนอกที่กำลังหลั่งน้ำตา ร่างกายอ่อนปวกเปียกและสั่นสะท้านนั้นมันยังคงเป็นภุมราอยู่ เขายังต้องแสดงต่อไป เขาจะทำเสียเรื่องไม่ได้อีกแล้ว!!
กฤตเมธจ้องมองสดายุในคราบของภุมราที่กำลังพยายามดิ้นรนออกจากการทาบทับของตน จนเสื้อเชิ๊ตขาดวิ่นที่ยังติดร่างอยู่นั้นเลื่อนหลุดลงมาเผยให้เห็นลาดไหล่ขาวนวล เป็นอีกครั้งที่หัวใจของกฤตเมธกระตุกไหววูบ ถึงตอนนี้เขาจะอยู่ในคราบของนคินทร์ผู้โหดร้าย และทุกการกระทำร้ายกาจนี้เป็นไปเพราะบทประพันธ์กำหนด แต่กฤตเมธก็ไม่อาจปฏิเสธจิตสำนึกของตัวเองได้เลยว่า เมื่อครู่ที่ได้หยอกล้อกับยอดอกของสดายุนั้น ตัวเขาเองก็ดันเผลอ...’มีอารมณ์’
กฤตเมธเลื้อยไล่ประทับจูบที่ตัวของสดายุจนช้ำไปทั่วแผ่นอกและลำคอ สดายุเองก็หายใจหอบฮั่ก สะท้านกายทุกครั้งที่ลิ้นร้อนลากผ่านบนผิวกาย ไม่มีความอ่อนโยนให้เห็นเลยแม้แต่นิด
‘นี่น่ะเหรอที่ว่าจะทำให้เคลิ้ม ทำให้กลัวมากกว่าสิไม่ว่า ไอ้คนโรคจิต!!’
สดายุคิดในใจ ชายหนุ่มดิ้นเร่าอยู่ในสภาพน่าสมเพช สองมือที่ถูกกดตรึง ร่างท่อนบนเปล่าเปลือยและกำลังถูกลวนลามจาก กฤตเมธอย่างกักขฬะ จนรู้สึกคลื่นเหียน คลื่นไส้ รังเกียจ ขยะแขยง ทั้งที่ยัง…อ่อนระทวย
‘บ้าเอ้ย!!’
พอคิดได้ว่าร่างกายของตนกำลังจะทรยศ ส่วนไวสัมผัสที่ปกปิดไว้กำลังมีอารมณ์ร่วมไปกับกฤตเมธ สดายุก็รู้สึกหวาดหวั่นถึงขีดสุด และในวินาทีที่กำลังจะหลุดออกจากบท ร่างทั้งร่างก็ต้องผวาขึ้นเมื่อถูกมือแกร่งของกฤตเมธกระตุกกางเกงยีนส์หลุดออกไปจากเรียวขา...
“โอเค! คัททททท!!”
เสียงสั่งคัทราวเสียงสวรรค์ จบแล้ว คิวแรกจบแล้ว นรกขุมแรกจบลงแล้ว...
แต่ก่อนที่กฤตเมธจะลุกออกไปจากร่างของสดายุ ชายหนุ่มก้มมองคนใต้ร่างด้วยสีหน้านิ่งงัน มองใบหน้าเปรอะเปื้อนน้ำตาของสดายุอยู่อย่างนั้น ก่อนจะยิ้มบางๆออกมาแล้วก้มกระซิบที่ข้างหูของอีกฝ่ายเบาๆ
“ไงครับ คราวนี้เคลิ้มดีมั้ย?”
สดายุเบิกตากว้างยังไม่ทันที่จะตอบโต้อะไรทีมงานก็เดินเอาผ้าห่มมาคลุมร่างที่เกือบเปลือยของเขาเอาไว้เสียก่อน
‘เจ็บใจ!’
‘เจ็บใจนัก!!’*************************************************************************
ปล.แก้คำผิดแล้วคร๊า...(คำผิดมากมายมหาศาล...)ขอโทษคร๊า....เก๊าเขียนให้เสร็จไม่ไหว วันนี้งานชุก แทบไม่มีเวลาจะเขียน
เอาเป็นว่า เขาขอติดไว้ ไปลงตอนที่ 5 แทนนะจ๊ะ
อย่าเพิ่งโกรธเก๊าน๊า...กระซิก กระซิก
ปล. สำหรับเพื่อนใหม่ที่เพิ่งรู้จักกัน สามารถเข้าไปอ่านเรื่องของ ภุมรากับนคินทร์ได้ดังลิ้งค์ข้างล่างนี้นะจ๊ะ
“สุดปลายทางของ...หัวใจ”http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30599.0เก๊าแต่งเองแหละจ๊ะ Thearboo กับ อนาคี99 นางเป็นคนเดียวกันจร๊า จุ๊บๆๆๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
