{CH 41 ความรู้สึกที่ชัดเจน}
{ K }♨“น้องครีม นี้เค้กพี่หรอ”
“เบิร์ดเดย์เจ็บมากไหม ?”
หงิงงงงงงงง อ้อนๆ น่าหมั่นไส้ =_=’
“น้องครีม…”
“โอ๋ ไม่เจ็บนะๆ เดี๋ยวก็หายนะ วันหลังจะข้ามถนนก็ดูด้วยสิ คนขับก็ไม่ดูเลยเนอะ” แหนะ … มีกอดแนบอกด้วย =_=’ ไอ้หมานั้นก็รู้มากซบนิ่งเลย เดี๋ยวปั๊ดจับหักคอให้ตายซะนี้รู้สึกคิดผิดแล้วสิที่เอาไอ้หมาดำนี้กลับมา ฮึ้ยๆ
“น้องครีม!!!”
“พี่คิง เบาๆสิเดี๋ยวเบิร์ดเดย์ตื่นอ่ะ” ผมเงียบ … และทำไมกูต้องเงียบว่ะ!!!!! ผมกัดฟันกรอดๆมองไอ้หมาดำที่หาววอดใหญ่อยู่ในห่อผ้าที่น้องครีมเอามาห่อตัวเอาไว้ สบายเชียวนะมึ๊งงงงง
“หึ!” ผมหันหน้าหนีเดินมาที่เค้กก้อนใหญ่กลางโต๊ะ ยืนมองมันก่อนจะนึกน้อยใจในโชคชะตา แง๊! น้องไม่มาอ้อนผมแล้วอ่ะ
หมับ! ผมคว้าพับเค้กอันเล็กๆขึ้นมาเคี้ยวกรุบๆ อาหย่อย แต่ไม่สบอารมณ์น้องน่าจะมานั่งป้อนผมเอาใจผมสิ ฮืออออออออออออ!
“พี่คิง” มือเล็กๆกระตุกที่ชายเสื้อของผม มาง้อแล้วสินะ ชิชะ อย่างน้อยผมก็ยังสำคัญกว่าไอ้หมาดำนั้นแหละใช่ม๊า ...
“เบิร์ดเดย์บอกว่าอยากนอนกับครีมอ่ะ ให้เบิร์ดเดย์นอนกับครีมนะ”
“ไม่ได้!!!!”
“ทะ ทำ ไมต้องตะคอกครีมด้วย”
“ไม่ได้ตะคอก!!!! แค่พูด”
“… ฮึก คะ ครีมทำอะไรผิด ฮึก ดุครีมทำไม …”
น้องครีมก้มหน้าบีบมือตัวเองน้ำตาหยดผล็อยๆ โธ่เว้ยบ้านผลิตน้ำตาหรือไงนะไอ้เด็กคนนี้ เฮ้อ … ผมรวบตัวน้องเข้ามากอดอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาอุ้มก่อนจะพาไปนั่งที่โซฟาที่ไม่ไกลมากนัก เจ้าตัวน้อยนั่งซุกอกผมไม่ยอมห่างสะอึกสะอื้นพึมพำจนผมจับใจความไม่ได้ ไม่แค่คนเท่านั้นไอ้หมาตัวน้อยที่เมื่อกี้หลับอยู่บนโซฟาก็คลานตุบปะตุบเป้มาเกยพื้นที่ตักว่างของผม ครางหงิงๆ … งึมๆ กูจะร้องไห้บ้างแล้วนะครับ
“ดุครีมทำไมอ่า ฮือออออออ”
หงิงงๆๆๆๆๆ โฮ่ง ง๊องๆๆๆ “เอาล่ะๆ พอทั้งคนทั้งหมานั้นแหละ” ผมพูดเบาๆน้องเงยหน้ามามองผมนิดนึงก่อนจะมุดลงไปอีก ผมใช้มือข้างนึงลูบหัวน้องอีกข้างลูกหัวไอ้เจ้าเบิร์ดเดย์ แหมนะ เจอน้ำตาเข้าไปกูนี้ใจอ่อนได้ตลอดจริงๆ อ้อนเข้าไปนะไอ้ตัวเล็กอย่าให้ถึงตาพี่บ้าง หึหึ =,.=
“ไม่ดุน้องนะ”
“ครับๆ ไม่ดุ”
“โกรธอะไรครีมอ่ะครับ บอกครีมหน่อยสิ ครีมไม่รู้”
“เปล่าครับ”
“ไม่จริงอย่ามาโกหก”
“… หึหึ นี้แหนะเด็กน้อย” ผมกดหอมลงที่เหม่งน้อยๆของเจ้าหมีน้ำตาลน่ารักน่าชังที่ทำหน้ามุ้ยอยู่ ไม่หายมุ้ยสินะ ต้องซุกคอ น้องหัวเราะคิกคักผมเอาหนวดถูไถกับแก้มใสและจุ๊บลงบนปากแดงๆหลายต่อหลายทีจนเจ้าตัวหน้าแดงกล่ำ
“ขอบขวัญพี่ล่ะเด็กน้อย”
“เบิร์ดเดย์ไงครับ”
“ไม่เอาสิ เบิร์ดเดย์พี่ให้น้องครีม … แล้วน้องครีมล่ะมีอะไรให้พี่ไหมเด็กน้อย”
“ครีมไม่บอกหรอก” แหนะ เดี๋ยวนี้รู้จักทำหน้าตาเจ้าเล่ห์ใส่ผมซะด้วย อย่างงี้ต้องฟัด!!!!
“จริงหรอ”
“คิก จะ จริง อย่าแกล้งครีมสิ”
“ไม่มีจริงๆหรอพี่น้อยใจนะ”
“มะมี … วางอยู่ตรงโน้น”
“เอ๊า ไอ้เบิร์ดเดย์ไปคาบมาสิ ทำตัวให้เป็นประโยชน์หน่อย!”
“พี่คิง เบิร์ดเดย์เจ็บอยู่นะ!!!” น้องตีผมเบาๆคลานข้ามตัวผมไปอุ้มไอ้หมาดำมาไว้แนบอกและกลับมานั่งบนตักผมเหมือนเดิม หึหึ หมาอ้อนครีม ครีมอ้อนคิง อย่างงี้สิถึงจะยุติธรรม
“คร้าบๆ ฮึบ!”
“พี่คิงงงงงงงงงงงงงงง!” น้องร้องเสียงดังเมื่อผมอุ้มเด็กน้อยขึ้นพร้อมๆกับที่น้องอุ้มไอ้เบิร์ดเดย์ไว้ในอกเหมือนกัน หึหึ น่ารักจริงๆเด็กน้อยของผม
ผมอุ้มน้องครีมเดินไปที่โต๊ะวางเค้กกองใหญ่เท่าบ้าน ก่อนจะกลับมานั่งที่เดิมพร้อมๆกับเจ้าตัวน้อยที่ซุกอกผมไม่ห่าง และหนังสือเล่มโตลายดอกไม้น่ารัก หึหึ เด็กน้อยทำอะไรให้ผมน้า …
“อะไรน้า มีอะไรมาให้พี่หรอน้องครีม ในนี้มีอะไรหรอหมีน้อย”
“ดะดูเองสิคนขี้แกล้ง” ผมหัวเราะในลำคอก่อนจะหอมลงเหม่งน้อยๆนั้นเบาๆและเปิดหนังสือเล่มโตนั้นออกด้วยความเบามือ
หึหึ แอบไปถ่ายผมรูปนี้มาจากไหนน๊า ผมมองหน้าตัวเองตอนนอนหลับและเกือบจะหัวเราะออกมาดังๆคนอะไรหล่อแม้กระทั้งตอนนอน ยังไม่รวมแคปชั่นกับสีที่น้องใช้ตกแต่งแถมสติกเกอร์มุ้งมิ้งสุดๆ
‘พี่คิงนอนอยู่นั้นแหละ น้องครีมจะแอบถ่ายแล้วนะ อิอิ’
และอีกหลายๆรูปที่ผมเผลอ ทั้งตอนที่ผมเล่นเกม อ่านหนังสือ เดินเข้าห้องน้ำ เดินออกจากห้องน้ำ กินข้าว ทุกอากัปกิริยา ที่ผมไม่รู้ตัวว่าน้องแอบถ่ายทั้งที่คอนโดและที่บ้านใหญ่ สงสัยตั้งแต่มีไอโฟนนั้นแหละ หึหึ เด็กโรคจิต ต้องจับลงโทษ!
“แหม … อยากถ่ายกันก็ไม่บอกจะได้เก๊กหน้าหล่อๆให้ถ่าย เอาม๊ะๆ แชะสิแชะ หึหึ”
“ไม่อาววววววว … คิกๆ ชอบไหมครับ รูปพวกนี้มันทำให้ตลอดเกือบหนึ่งปีที่เราอยู่ด้วยกัน เราแทบจะตัวติดกันเลยนะครับ ครีมดีใจที่ทุกวันนี้ครีมมีพี่คิงอยู่” น้องว่าและซุกลงกับซอกคอผม หัวเล็กๆมุดไปมาอย่างออดอ้อน เอากระชับกอดเจ้าตัวน้อยเอาไว้ แหม ไอ้เจ้าเบิร์ดเดย์ป่านนี้คงแบนเป็นกล้วยทับแล้วมั่ง
“พี่ก็ดีใจเด็กน้อย และปีหน้าเรามาทำอัลบั้มของเรากันไหม ?” ผมพูดและก้มลงไปหอมเด็กน้อยเบาๆ
“ไม่เอาครีมจะถ่ายพี่คิงคนเดียว” เจ้าตัวน้อยพูดเสียงอู้อี้
“อ่ะ … ขี้โกงนี้น่าตัวเล็ก”
“มีความสุขมากๆ ครีมจะเป็นเด็กดี ไม่เชื่อรอดูเกรดเทอมนี้ได้เลยนะ อิอิ ”
“รักน้องครีมนะ รักมากๆเลย ขอบคุณที่อยู่ข้างพี่นะ” น้องพยักหน้าก่อนที่จะร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ให้ผมคลอไปกับเสียงร้องครางหงิงของเจ้าเบิร์ดเดย์ … ผมมีความสุขจัง มีความสุขที่มีน้อง รัก คำ คำนี้มันชัดเจนกับผมมานานแล้ว และต่อจากนี้ผมคงไม่สามารถปล่อยน้องออกไปจากอ้อมอกได้อีกต่อไป ยอมแล้ว … แพ้แล้ว มีความสุขแล้ว …
“พี่คิง”
“หือ …”
“พรุ่งนี้เอาเค้กไปให้น้องที่บ้านเด็กกำพร้ากันนะครับ”
“ทำไมถึงอยากไปล่ะเด็กน้อย”
“ครีมไม่อยากให้เด็กพวกนั้นเหงา … เหมือนครีมเคยเหงามาก่อน…”
ผมหอมแก้มน้องอย่างปลอบใจ ต่างคนต่างไม่พูดอะไรกันอีก ปล่อยกายให้โอบกอดกันใต้ความอบอุ่นที่โอบกอดหัวใจของกันและกัน
=====================================
มาแย้ววววว สั้นไปหน่อย แต่ก็มาตามสัญญาน๊า อิอิ
ขอบคุณทุกกำลังใจและขอกำลังใจด้วยนะค่ะ
เจอกันตอนหน้าจ้า เดี๋ยวแจ้งการอัพอีกทีนะค่ะ
ขออภัยที่มาไม่ได้บ่อยมากนัก ด้วยเหตุผลหลายประการ หวังว่าคนอ่านจะเข้าใจ
เทคแคร์เสมอนะค่ะ 
มีรูปเบิร์ดเดย์มาฝากกกกกกกกก
โพลล์
หัวข้อ: K ❤ C เก็บโคตรรักจาก กองขยะเปียก♨{คิดถึงเลยมาหา อิอิ}23/6/59 P.41 END (อ่าน 326419 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก