หัวข้อ: <<เพลิงพ่าย>>

[hembetaro]

รอชาวี-โนเอล อีกคู่   

[pattapong200320]

ง้อกันบนเตียงนอนนะคะ

[HISY]

หวานกันเบาๆ

[shoi_toei]

อ่านละสะใจเบา ๆ ช่างเป็นพ่อที่ดีเนอะ

[~ ฤดูใบไม้ผลิ ~]

 

[rogerr]

สะใจอะอ่านสามตอนรวด ปราบก็ถนอมน้องเค้าหน่อยอย่าตามใจคนแต่ง กะคนอ่านมากเกินไป ครึครึ

[Belove]

                                                     เพลิงพ่าย

                                                     บทที่ 28.2

     

         คำบอกรักอย่างใสซื่อทำให้ปราบคลี่ยิ้มออกมาได้ หัวใจของเขาชุ่มฉ่ำราวกับต้นไม้ยามหน้าแล้งที่ได้หยาดน้ำจาก

ฝนแรกโปรยปรายลงมาต่อชีวิตที่แสนจะอับเฉา ปราบกดจูบไปที่หน้าผากเกลี้ยงเป็นรางวัลก่อนจะกอดปมุตไว้อย่าง

หวงแหน ปราบสัญญากับตัวเองว่าไม่มีวันที่เขาจะปล่อยปมุตให้หลุดมือไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม


          “ชอบห้องนี้ไหม พี่ทำเพื่อป้องโดยเฉพาะเลยนะ”


            ปมุตเพิ่งจะมีเวลาเงยหน้าขึ้นมองรอบห้อง นอกจากบนเตียงหนานุ่มที่ทั้งคู่ยังนอนกอดก่ายกันอยู่ ทั่วทั้งห้อง

ตกแต่งสไตล์โมเดิร์นอย่างที่ปมุตชอบ เครื่องเสียงกำลังแรงสูงรวมทั้งเครื่องมิกซ์เสียงตั้งอยู่ด้านหนึ่งสำหรับให้ปมุตได้

ทำงานที่ตนเองรัก ปมุตนึกทึ่งที่ปราบรู้ว่าเขามีรสนิยมแบบไหน

            นัยน์ตาสีน้ำตาลสดใสไปหยุดอยู่ที่ประตูเชื่อมระหว่างห้องที่มันไม่เคยมีมาก่อน คิ้วโก่งขมวดไปเล็กน้อยเมื่อรู้ว่า

อีกฝั่งหนึ่งคือห้องใหญ่ที่บิดาและมารดาอาศัยอยู่ แล้วประตูเชื่อมระหว่างสองห้องนี้คืออะไร


             “ทำไมต้องมีประตูเล็กตรงนี้ด้วยครับพี่เดี่ยว”


            “เพื่อที่พี่จะเข้ามาหาป้องได้ทุกเวลาไงล่ะ”


            “เอ๊ะ ก็ห้องนั้นมันห้องพ่อกับแม่ ถ้าพี่เดี่ยวจะมาอยู่ห้องนี้แล้วพ่อกับแม่จะไปอยู่ไหน”


            ปมุตเอะใจ เขายกตัวขึ้นมามองหน้าปราบด้วยสายตาจริงจัง แต่ปราบก็ยังมองกลับอย่างสบายอารมณ์


            “พี่ให้พ่อไปอยู่ห้องเก็บของข้างครัว”


            “พี่เดี่ยว” ปมุตขึ้นเสียง “พี่เดี่ยวทำแบบนั้นได้ไง ห้องนั้นมันเล็กแคบและอึดอัดมากนะ พี่เดี่ยวใจร้าย”


            “ป้อง” ปราบดึงปมุตที่มีท่าทีขัดขืนเข้ามากอด


            “พี่ก็มีเหตุผลของพี่ บางครั้งพวกผู้ใหญ่ก็ต้องได้รับบทเรียนเพื่อดัดนิสัยไม้แก่กันบ้าง เชื่อใจพี่เถอะ ถึงยังไงเขา

ก็เป็นพ่อ พี่ไม่คิดจะทำร้ายให้เขาล้มหายตายจากหรอกนะ ขอเวลาให้พี่อีกสักนิดนะครับคนดี”


            “นานแค่ไหนล่ะครับพี่เดี่ยวถึงจะสาแก่ใจที่ได้ทำร้ายพ่อ” ปมุตค่อนขอดหน้าบึ้งจนปราบต้องถอนหายใจออกมา


            “ก็นานจนกว่าพวกเขาจะรู้ว่าอะไรคือสิ่งที่ควรทำ และอะไรคือสิ่งที่ไม่ควรทำนั่นแหละ”


            เสียงสัญญาณข้อความดังมาจากโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนหัวเตียง ปราบคว้ามันขึ้นมาเปิดดูแล้วจึงยิ้มออกมา


            “ป้องครับ พรุ่งนี้จะมีเพื่อนสนิทพี่เดี่ยวมาเยี่ยมนะครับ ช่วงสายๆป้องอยู่ทำความรู้จักกับเพื่อนพี่หน่อยนะ”


            “ถ้าช่วงสายล่ะก็ได้ครับ แต่ถ้าช่วงบ่ายๆป้องมีอิเว้นท์ร้องเพลงที่งานเปิดบริษัทใหม่ ว่าแต่เพื่อนพี่เดี่ยวเป็นใคร

เหรอ”


            “เพื่อนพี่เป็นพ่อเลี้ยงเจ้าของไร่บนดอยทางเหนือ ชื่อโมกข์ มนัญชัย”

             








            ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตลายสก็อตกับกางเกงยีนส์ตัวเก่ายิ่งทำให้เสน่ห์ความเป็นบุรุษเพศฉายชัด

ก้าวเดินเคียงคู่มากับปราบทำให้ปมุตมองอย่างนึกทึ่งในขณะที่มองอยู่ไกลๆ

            คนหนึ่งหล่อแบบคมเข้มส่วนอีกคนก็หล่อเหลาเนี้ยบทุกกระเบียดเปรียบเทียบกันแล้วก็ไม่มีใครข่มใครได้ หาก

เขาเป็นสาวๆ คงเลือกส่งเสียงกรี๊ดไม่ถูก ปมุตมองเห็นพี่ชายของเขากวักมือเรียกให้เดินเข้าไปหาเมื่อพาเพื่อนสนิทมานั่ง

ลงที่เก้าอี้ริมสระว่ายน้ำ


            “ในที่สุดมึงก็ทำจนได้นะไอ้ปราบ ไอ้เรื่องแก้แค้นพ่อมึงน่ะ” เสียงห้าวดังมาจากเพื่อนของเขา โมกข์ มนัญชัย


            “อย่าเรียกว่าแก้แค้นสิ เรียกว่ากูมาทวงของคืน”


            “ตามใจ มึงจะเรียกว่าอะไรก็เรื่องของมึง ว่าแต่นี่ใช่ไหม คนที่ทำให้มึงต้องทำทุกอย่างไม่ว่ามันจะเหี้ยแค่ไหน

ก็ตาม”


            โมกข์พยักเพยิดไปยังร่างเพรียวที่เพิ่งก้าวมาถึงพร้อมรอยยิ้มหวานจนโมกข์ตาลาย ปราบทำหน้าบึ้งเมื่อเห็น

สายตาเพื่อน


            “น้อยๆหน่อย ไอ้เหี้ยโมกข์ เก็บสายตาหื่นๆของมึงเดี๋ยวนี้ นี่มันน้องของกู ที่สำคัญเป็นเมียกูด้วย”


            “พี่ปราบ” ปมุตอายจนหน้าแดงกับคำพูดตรงๆของปราบ เขาเรียกพี่ชายของเขาว่าปราบตามที่ปราบต้องการ


            “อยู่ต่อหน้าคนอื่นเรียกพี่ว่าปราบนะครับป้อง พี่เดี่ยวน่ะเอาไว้ให้ป้องครางเรียกเวลาที่เราบอกรักกันแบบนี้”


            ปราบสั่งในขณะที่พาปมุตขึ้นสวรรค์เมื่อคืนที่ผ่านมารอบไหนปมุตก็จำไม่ได้ เพราะปราบจัดการเขาอยู่หลายรอบ

จนเกือบเช้า


            “พูดแบบนั้นได้ไง น่าเกลียด”


             “ก็พูดความจริง กันไว้ก่อน ไอ้เหี้ยโมกข์มันเจ้าชู้คลำไม่มีหางมันกวาดเรียบ พี่ก็ต้องป้องกันของหวงของพี่ไว้”


            “สัสปราบ ใส่ไฟกูจริง” โมกข์คลี่ยิ้มจนใบหน้าสว่างไสว “สวัสดีครับน้องป้อง พี่ชื่อโมกข์นะครับ ยินดีที่ได้รู้จัก

นักร้องชื่อดังอย่างน้องป้อง”


            ป้องยกมือขึ้นไหว้งดงาม


            “สวัสดีครับพี่โมกข์ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ”


            โมกข์นึกเอ็นดูน้องชายของปราบอยู่ไม่น้อย ใบหน้าหวานของลูกเสี้ยวอย่างปมุตทำให้โมกข์สะดุดตา


            “ทำไม” ปราบเอ่ยถามเมื่อเห็นโมกข์ทำหน้าครุ่นคิดราวกับกำลังทบทวนความทรงจำ


            “กำลังนึกว่าเคยเห็นใครที่หน้าตาสไตล์น้องป้องที่ไหน อ๋อ ราฟนั่นเอง เอ่อ เฮ้ย กูขอโทษ”


            โมกข์หุบปากแทบไม่ทันเมื่อเห็นเพื่อนสนิทหน้าขรึมลง ปราบโคลงศีรษะเบาๆพลางทำหน้าให้สดใสขึ้น


            “ช่างเหอะ เรื่องมันผ่านไปนานแล้ว ว่าแต่มึงน่ะได้ข่าวมาว่าช่วงนี้กำลังคั่วเด็กใหม่หรือไง”


            “ข่าวไวดีนี่ ก็เด็กแถวนั้นแหละลูกชายเจ้าของห้างสรรพสินค้าในจังหวัดที่กูอยู่”


            ตลอดช่วงสนทนาปมุตได้แต่นั่งฟังพี่ชายกับเพื่อนสนิทคุยกันจนได้รู้ว่าทั้งสองเปิดบริษัทอยู่ด้วยกันแต่โมกข์ขอ

ปลีกตัวไปพัฒนาไร่ของเขา ปมุตถูกชะตากับโมกข์ไม่น้อยเขานั่งฟังเพลินๆจนกระทั่งใกล้ถึงเวลาต้องไปทำงานจึงได้

ขอตัวออกมา




            ชาวีไม่เข้าใจความรู้สึกของตนเองในยามนี้มันดูคลุมเครือเหลือเกิน เขา            ไม่เข้าใจว่าอะไรทำให้ใบหน้า

ดุดันเอาจริงของโนเอลในวันสุดท้ายที่พบกันตามมาก่อกวนสมองของเขาอยู่ตลอดเวลา และคำพูดแสนท้าทายนั่นมัน

ทำให้เขาอยากจะเอาชนะแต่เพราะงานที่มีมากในช่วงนี้ทำให้ชาวีไม่มีเวลาไปตอแยกับโนเอลจนกระทั่งวันนี้ที่มีคิวว่าง

ชาวีจึงมาที่ออฟฟิศของโนเอลโดยที่ไม่รู้ว่ามาเพื่ออะไรด้วยซ้ำ เขารู้อยู่อย่างเดียวว่าเขาอยากเห็นหน้าของโนเอล


            ชาวีเห็นใบหน้าหล่อเหลาของอดีตนายแบบระดับโลกแล้วหัวใจก็เต้นเร็วขึ้นมา เขาลอบมองร่างสูงเพรียวกำลัง

ควบคุมการถ่ายแบบอยู่ในสตูดิโอ เห็นแล้วก็นึกหมั่นเขี้ยวอยากจะดึงเข้ามาจัดการจนต้องรีบห้ามความคิดตัวเองไว้ ชาวี

ได้แต่ยืนมองอยู่เงียบๆจนกระทั่งโนเอลหันมามองในที่สุด ชาวีคลี่ยิ้มให้ในขณะที่โนเอลเบ้ปากใส่เขา ชาวีรอให้โนเอลสั่ง

งานเรียบร้อยแล้วเดินกลับไปยังห้องทำงานเขาถือโอกาสเดินตามเข้ามาก่อนเป็นคนปิดประตูห้องแล้วกดล็อก


            “ยังไม่เข็ดหรือไงไอ้เด็กเลว ยังอยากลองดีอีกใช่ไหม”


            “ก็ถ้ามีดีให้ลอง ก็อยากลองอีก” ชาวียักไหล่แล้วก้าวเข้าใกล้ เขาจ้องหน้าฝรั่งหล่อๆด้วยดวงตาเป็นประกายจน

โนเอลเริ่มจะร้อนวูบไปทั่วใบหน้า


             “มองอะไรนักหนาวะ หน้าเหมือนพ่อมึงหรือไง”


            “ฝรั่งอะไรวะปากจัดชิบหาย” ชาวีโต้กลับแต่ก็ยังไม่ยอมละสายตา ซ้ำยังยกปลายนิ้วขึ้นมาเกลี่ยเบาๆไปตาม

กรอบหน้าของโนเอลก่อนจะหยุดแล้วลูบไล้อยู่ตรงกลีบปากสีแดงเรื่อนุ่มมือ “เดี๋ยวก็ซัดด้วยปากผมนี่หรอก”


            “ไปไกลๆกูเลยไอ้เด็กบ้า ก่อนที่กูจะ อุ๊บ อึก…”


            ชาวีดึงใบหน้าของเขาเข้าไปบดจูบ โนเอลตกใจที่จูบนั้นมันทั้งหนักหน่วงและเรียกร้องจนเขาใจสั่น ความจริง

มันก็สั่นตั้งแต่เห็นไอ้เด็กแสนเลวยืนเต๊ะท่าอยู่ในสตูดิโอนั่นแหละ โนเอลไม่นึกเลยว่าแค่เห็นหน้าชาวีความกระวนกระวาย

อย่างไม่มีสาเหตุที่เขาเป็นตลอดหลายวันจะหายเป็นปลิดทิ้ง สมาธิทำงานของเขากระเจิดกระเจิงแม้ว่าจะพยายามทำ

เป็นไม่สนใจแล้วก็ตาม

            เรียวปากอิ่มเผลอตอบสนองจูบแลกลิ้นพัลวัน กว่าจะยอมผละออกจากกันเมื่อต่างคนต่างขาดอากาศหายใจ


            “คุณคิดถึงผมใช่ไหมโนเอล” ดวงตาวาววับที่จ้องมาพร้อมทั้งฝ่ามือร้อนที่ลูบไล้อยู่ตรงบั้นเอวทำให้โนเอลต้อง

รีบปั้นสีหน้าโดยเร็วพลางผลักอกชาวีออก


            “คิดเข้าข้างตัวเองว่ะ”


            “ถ้าไม่คิดถึงแล้วจูบตอบผมทำไมล่ะ คุณทำให้ผมต้องคิดเข้าข้างตัวเองว่าคุณก็คิดถึงผม เหมือนที่ผมคิดถึง

คุณ”


            เลือดลมเหมือนจะตีกลับแล้ววิ่งมีรวมกันอยู่ตรงหน้าจนมันร้อนเห่อไปหมด โนเอลเม้มปากแน่นแล้วหันหลังขวับ

เพราะไม่อยากให้ชาวีมองเห็นใบหน้าที่เขาเดาไว้ว่ามันคงแดงจัด ชาวีก้าวเดินมาหยุดอยู่เบื้องหลังแล้วสวมกอดอยู่ตรง

เอวดึงให้แผ่นหลังของเขาแนบไปกับอกกว้างของชาวี


            “ตรงๆเลยนะ ผมแก้ตัวใหม่ได้ไหม ถ้าผมจะเริ่มจีบคุณใหม่คุณจะให้โอกาสผมหรือเปล่า”


            “นี่อยากจะเอาชนะถึงขั้นยอมเสียศักดิ์ศรีขนาดนี้เลยหรือไง” โนเอลส่งเสียงค่อนทั้งที่ปฏิเสธไม่ได้ว่าอ้อมกอด

ของชาวีตอนนี้มันชวนให้เคลิ้มอยู่ไม่น้อย


            “ก็ถ้าเสียศักดิ์ศรีแล้วทำให้ได้เอาคุณทุกวัน ผมก็ยอมว่ะ”


            “นอกจากจะเหี้ยแล้วยังหื่นอีกนะมึง”


            “ไม่รู้เป็นอะไร เจอคุณแล้วมันหื่นอะ แล้วจะตกลงให้จีบไหมครับโนเอล”


            เสียงกระซิบอยู่ตรงหลังใบหูก่อนจะงับติ่งหูเบาๆทำให้โนเอลต้องเม้มปากแน่น


            “ถ้ากูไม่ตกลง”


            “ผมจับปล้ำแม่งเลย”


            “จะเอากูให้ได้สินะ” โนเอลลอบยิ้มก่อนหันกลับมาเผชิญหน้า


            “ก็ลองดูว่ามึงจะดีแต่ปากหรือเปล่า ไอ้เด็กนรก”


            “งั้นเริ่มเลยนะ”


            “เหี้ยแล้วมึง” โนเอลโวยวายพลางปัดมือวุ่นวายของชาวีออก


            “โห โนเอล ก็ผมอยาก….”


            “อยากก็ไปชักว่าวตรงโน้น กูให้มึงจีบได้แต่ไม่ได้ให้มึงเอาได้เลย มึงต้องจีบจนกว่ากูจะพอใจนอนแบให้มึงเอง

เข้าใจไหม”


            พูดจบเขาก็สะบัดตัวออกจากอ้อมกอดของเด็กรุ่นน้องแล้วเดินราวกับทางเดินเป็นแคทวอล์คไปนั่งลงบนเก้าอี้

ทำงานของเขาอย่างไม่สนใจหน้างอๆของชาวีอีก ชาวีมองอย่างขัดใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าเดินไปทิ้งตัวอยู่บน

โซฟารับแขกพลางมองค้อนโนเอลที่ก้มหน้าซ่อนรอยยิ้มของตัวเองไว้


            “จำไว้เลยนะ ยอมเมื่อไหร่พ่อจะจัดการให้ฟ้าเหลืองเลย คอยดู”

           


                                   ----------------------------- TBC ---------------------------------------




             
             

[mukmaoY]

เป็นฝรั่งที่เหมาะกับการอยู่ไทย555

[iammz]

โนเอลปากจัดจริง~

 

[insomniac]

ขอหวานอีกพักได้ไหมครับ
เท่าที่เดาจากเรื่องโน้น ดราม่าระลอกใหม่ท่าจะหนัก

[iceman555]

ดราม่ากำลังมา. คริคริ

[HISY]

คู่ชาวีกับโนเอลนี่ไม่มีใครยอมใครจริงๆ

[mild-dy]

 

[punthipha]

 

[ekuto]

หูยยยยยย นี่แหละ คู่นี้แหละที่เขารอค่อย จักจี้หัวใจดิ๊กๆ

[lizzii]

โนเอล แรงงงงงง 55555

[Viewonohm]

งื้ออ ตอนเค้าอ่านเรื่องพี่โมกข์ พี่เดี่ยวกับป้องนี่ สาย sm เลยนะ แต่หวานๆงี้แหละดีชอบบบ 

[maru]

เดี่ยวป้องน่ารัก เดี่ยวอย่าร้ายกับป้องอีกนะ

[plugie]

ศีลธรรมนี้ไม่ต้องมีมันแล้วใช่มั้ยพี่ปราบน้องป้อง
ดูทั้งสองคนสบายใจเกิน

[Pam_ban]

ไม่ได้เข้ามาอ่านนาน  ผ่านมาหลายตอนรวดเดียว  รู้สึกโคลงเคลง  คล้าย ๆ นั่งเรีอที่มีคลี่นทะเลอยู่ตลอดเวลา  มันวูบ ๆ วาบ ๆ ขึ้น ๆ ลง ๆ น้ำตาคลอก็อีก     พี่เดี่ยวก็รักษาน้ำใจน้องให้นาน ๆ นะ  คู่นี้ดูท่าจะน่ารักน่าหยิกไม่แพ้คู่พี่โมกข  ส่วนพี่วีกับโนเอลก็หวานกันแบบอมยิ้ม  ชอบอ่ะ     โนเอลใจแข็งดี  แอบเขินแทนเลย 


รอตอนต่อไปนะคะ


 

[fay 13]

 

[kms]

กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ยอมๆเลยโนเอลลลลลลลลลลล

[•♀NoM!_KunG♀•]

จะดีขึ้นละสินะ

[A-J.seiya*]

ฮอลลลลลล สนุกกกก
นี่เพิ่งรู้ว่าตัวเองอ่านแบบดาร์คได้ก็เพราะเรื่องนี้
ฮือออออ
อยากจะด่าปราบมาก เรื่องราฟกะแดน สมควรที่แดนจะโกรธ
คือแบบเรื่องนั้นเข้าข้างแดนเลยอ่ะ
แต่พี่ปราบมาอยู่กะน้องก็ดี ดูใจดี คริคริ

[Ryoooo]

เค้าตามมาจากเรื่องของโมกข์
เรื่องนี้ก็สนุก ได้รู้อดีตของโมกข์ด้วย

ปราบรักปมุตมากนะ
รักมานานแล้วด้วย

ขอให้ได้รักกันตลอดไป

ขอติดตามอ่านค๊าา

[Belove]

                                                         เพลิงพ่าย

                                                         บทที่ 29


         “ป้อง”


         เสียงเรียกอย่างยินดีดังขึ้นเมื่อปมุตก้าวขึ้นรถตู้ของบริษัทเพื่อไปงานอิเว้นท์ที่จ้างไว้ ภายในรถมีชาวีนั่งรออยู่แล้ว

เมื่อปมุตก้าวขึ้นไปนั่งรถตู้ก็เริ่มเคลื่อนที่ไปสถานที่จัดงาน ปมุตยิ้มตอบชาวีอย่างยินดีไม่แพ้กัน


         “ไม่เจอพี่วีตั้งนานเป็นไงบ้าง”


         ชาวีมองใบหน้าหวานแล้วก็นึกแปลกใจตนเองอยู่ครามครัน เมื่อความรู้สึกที่เคยอยากเป็นเจ้าของปมุตทั้งกายและ

ใจเลือนหายไปแล้ว บัดนี้เขาสามารถสบตาปมุตได้อย่างเต็มตาเมื่อชาวีคิดว่าปมุตเป็นเพียงแค่น้องชายร่วมวงการอย่าง

แท้จริง


         “พี่สิต้องถามป้องว่าเป็นไงบ้าง ดูสีหน้าสดใสขึ้นนะมีอะไรดีๆแอบเก็บไว้แล้วไม่ได้เล่าให้พี่ฟังหรือเปล่า”


         “โอ๊ย จะมีอะไรล่ะพี่วี” ปมุตส่ายหัว “พี่วีนั่นแหละ ดูอารมณ์ดีขึ้นนะมีอะไรปิดบังผมแน่ๆ”


         “ป้อง” คราวนี้ชาวียิ้มขรึม “ตลอดเวลาที่เรารู้จักกันตั้งแต่ตอนประกวด ป้องรู้ใช่ไหมว่าพี่คิดยังไงกับป้อง”


         ชาวีเอ่ยเสียงเบาเพราะไม่อยากให้คนขับรถและคนดูแลศิลปินได้ยิน


         “รู้ใช่ไหมว่าพี่รักป้อง”


         ปมุตถอนหายใจออกมา


         “ก็พอจะเดาได้อยู่ ผมเองก็รู้สึกไม่ดีเลยที่ทำให้พี่สมหวังไม่ได้ ขอโทษนะพี่วี”       


         “อย่าพูดเหมือนรู้สึกผิดอย่างนั้นสิวะ พี่ใจคอไม่ดี”


         ชาวีเอื้อมมือไปวางบนหัวของปมุตแล้วโยกเบาๆ


         “สบายใจเถอะ เพราะตอนนี้พี่คิดกับป้องแค่น้องชายจริงๆ”


         ดวงตากลมโตของปมุตเบิกกว้างอย่างดีใจเมื่อได้ยิน


         “จริงเหรอพี่วี ผมดีใจมากเลยที่ได้ยิน นั่นแน่ะแสดงว่าพี่กำลังรักใครเข้าล่ะสิ ใครหว่าที่ทำให้พี่ชายคนนี้อารมณ์ดี

ได้ขนาดนี้”


         “อารมณ์ดีจริงอะ” ชาวีหัวเราะเขิน “ยังบอกไม่ได้หรอกว่าใครเพิ่งจะเริ่มจีบอยู่ถ้าตกลงเป็นแฟนกันเมื่อไหร่ถึงค่อย

บอกละกัน ไปๆ ลงรถได้แล้ว ถึงที่จัดงานแล้ว ทำงานๆ”


         แล้วชาวีก็ลากแขนของปมุตลงจากรถ งานร้องเพลงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับทั้งคู่เพราะทำงานด้วยกันมานานเสียง

แฟนคลับดังลั่นเมื่อเพลงจบลงและพิธีกรกล่าวเชิญเจ้าของงานขึ้นมาบนเวที


         “ต่อไปนี้ถึงเวลาสำคัญแล้วนะคะ ขอเรียนเชิญบุคคลสำคัญสำหรับงานในวันนี้เจ้าของบริษัทที่อสังหาริมทรัพย์

ใหม่เอี่ยมเปิดตัวในวันนี้ บริษัทดีเคพร็อพเพอร์ตี้ขึ้นมาบนเวทีเพื่อกล่าวเปิดงาน

คุณแดเนียล เครตั้นค่ะ”


          เมื่อคำแนะนำตัวจากพิธีกรสิ้นสุดลง เจ้าของงานที่เป็นชาวต่างชาติก็ก้าวขึ้นมากล่าวเปิดงานเป็นภาษาอังกฤษ

ก่อนที่เขาจะตัดริบบิ้นพร้อมเสียงแสดงความยินดีจากแขกที่มาร่วมงาน เสียงพิธีการสาวสวยดังขึ้นอีกครั้ง


         “ช่วงสุดท้ายนะคะ ขอเชิญมิสเตอร์เครตั้นถ่ายรูปร่วมกับศิลปินค่ะ”


         ชาวีและปมุตเดินไปที่กลางเวทีอีกครั้งเพื่อถ่ายรูปตามธรรมเนียมปฎิบัติ และเมื่อเจ้าของงานมองเห็นใบหน้าของ

ปมุตชัดเจนดวงตาสีน้ำข้าวก็ถึงกับเบิกกว้างแทบถลนออกมา ปากหนาเผยอค้าง


         “ราฟ!”


         ปมุตอึดอัดกับสายตาเจ้าของงานเสียเหลือเกินเมื่อฝรั่งคนนั้นเอาแต่จ้องมองเขาไม่วางตา แต่เพราะเป็นศิลปินที่

รับเงินมารับเพลงในงานปมุตจึงได้แต่คลี่ยิ้มเท่านั้นจนกระทั่งงานจบลงเขาจึงได้เดินลงเวที


         “เดี๋ยวก่อน”


         ท่อนแขนถูกรั้งไว้ปมุตจึงจำเป็นต้องหยุดเดินพลางหันไปมอง ฝรั่งที่ชื่อแดเนียลยังไม่เลิกมองหน้าเขา


         “มีอะไรหรือครับ มิสเตอร์เครตั้น” ปมุตถามอย่างรักษามารยาทพลางหันรีหันขวางหาตัวช่วย มองเห็นชาวีกำลังอยู่

ในวงล้อมของแฟนคลับจะเรียกก็เรียกไม่ได้ ปมุตจึงปลดแขนตนเองออกจากการยึดเหนี่ยวอย่างรักษามารยาทที่สุด


         “คุณชื่ออะไร”


         “ผมชื่อปมุต” พยายามตอบให้ได้สั้นที่สุด “ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวก่อนนะครับ”


         “ปมุต” แดเนียลยังคงจ้องมองแผ่นหลังนักร้องหนุ่มที่เดินจากไปไม่เลิกรา มือหนาคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาทันที


         “สวัสดี คุณเป็นเออาร์ของนักร้องที่ชื่อปมุตใช่ไหม ผมคือแดเนียล เครตั้นเจ้าของดีเคพร็อพเพอร์ตี้    ที่เขามาร้อง

เพลงวันนี้ ถ้าผมต้องการให้เขามาเป็นพรีเซ็นเตอร์ให้กับคอนโดที่ผมกำลังจะเปิดตัวผมจะต้องใช้เงินสักเท่าไหร่ว่ามา

เลย”










         โนเอลกำลังหงุดหงิด มือเรียวหมุนปากกาแก้เครียดเมื่องานที่ทำอยู่เกิดปัญหา เขาจำเป็นต้องอยู่ที่ออฟฟิศต่อ

แม้ว่าจะเลยเวลาเลิกงานมานานและลูกน้องของเขาก็กลับบ้านไปกันหมดแล้ว เมื่อเอเยนซี่แถบยุโรปต้องการเห็นภาพ

ตัวอย่างเสื้อผ้าแบรนด์ที่โนเอลใช้ผ้าไทยผลิตขึ้นมาอย่างด่วนจี๋ โนเอลไม่สามารถหานายแบบคนไหนมาเป็นนายแบบให้

ได้อย่างปัจจุบันทันด่วนแบบนี้

         เสียงประตูถูกผลักก่อนคนเปิดจะก้าวมาให้เขาเห็นเต็มๆตัว ไอ้เด็กปากเสียยิ้มอวดฟันขาวมาตั้งแต่ประตูหน้าห้อง

จนถึงโต๊ะของเขา


         “หน้าบูดเป็นตูดลิง”


         “ฟังไม่รู้เรื่อง” ภาษาไทยยากๆโนเอลก็ยังไม่แตกฉานนัก เขาโบกมือไปมาไล่ชาวี


         “อย่าเพิ่งกวนคนกำลังหงุดหงิด”


         “เป็นอะไรล่ะคุณ” ชาวียิ้มหน้าเป็นใส่ “โรคจิตหรือไง”


         “โรคจิตอะไร” โนเอลชักงง


         “ก็โรคจิตหงุดเงี้ยวไงล่ะ รักษาไม่ยากหรอกผมอาสารักษาให้เอง”


         คราวนี้โนเอลทำหน้าเอ๋อเมื่อเจอลูกเล่นจากหนุ่มไทยเข้า เขาเอียงหน้ามองชาวีแทนคำถามจนชาวีหัวเราะเบาๆ

พลางเดินอ้อมโต๊ะมาหยุดอยู่ใกล้ๆ แล้วค้อมตัวลงจนปากอยู่ระดับเดียวกับหูของโนเอล


         “เขาเรียกคำผวน จิตหงุดเงี้ยวก็เจี๊ยวหงุดหงิด มามะผมรักษาให้เอง”


         “ไอ้บ้า” โนเอลผลักไหล่ชาวีพลางทำหน้าง้ำ


         “คนกำลังหงุดหงิดเพราะเจองานด่วนยังจะมาทำเสียเวลาอีก”


         ชาวีเลิกคิ้วเมื่อเห็นท่าทางเคร่งเครียดของโนเอล เขาเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังแล้วบีบไหล่โนเอลเบาๆ


         “งานอะไรด่วนขนาดนั้นล่ะครับโนเอล มีอะไรให้ผมช่วยไหมผมจะได้เก็บคะแนนความนิยมจากคุณ”


         โนเอลเบิกตากว้าง เขาผุดลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วแล้วหันกลับไปมองชาวีตั้งแต่หัวจรดเท้า


         “ชิท ทำไม่ไม่นึกถึงมึงเลยวะ มึงช่วยได้แน่ถ้าทำได้ดีกูให้คะแนนพิเศษเลยเอ้า”


         โนเอลรีบก้าวไปห้องเก็บเสื้อผ้าแล้วหอบกลับมากองใหญ่


         “ต้องรีบถ่ายรูปคอลเลคชั่นผ้าไหมไทยส่งไปให้เอเยนซี่ที่อิตาลีก่อนเช้าพรุ่งนี้ มาเป็นนายแบบให้กูหน่อย”


         “แล้วทำไมคุณไม่ถ่ายเอง คุณก็เป็นนายแบบ”


         “เอ๊า กูจะถ่ายรูปตัวเองได้ไงวะ ถามไม่คิด มานี่ไอ้เด็กปากเสียมาทำผม”


         โนเอลลากชาวีมานั่งตรงโซฟาแล้วเซ็ทผมอย่างรวดเร็ว เพราะความที่เป็นอดีตนายแบบและโมเดลลิงไม่ใช่เรื่อง

ยากที่ต้องจัดการเรื่องทรงผมและหน้าตา ไม่นานนักชาวีก็พร้อมที่จะถ่ายรูป


         “คุณถ่ายรูปเป็นด้วยหรือ” ชาวีเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเมื่อโนเอลพาเขามาที่สตูดิโอว่างเปล่าไร้คนทำงาน


         “กว่าจะมายืนอยู่จุดนี้ได้ กูผ่านอะไรมาเยอะจนคิดไม่ถึงเชียวละ”


         โนเอลส่งยิ้มให้ชาวีอย่างลืมตัวในขณะที่กำลังทำงานที่เขารัก ใบหน้าหล่อเหลายามยิ้มแย้มนั้นกระชากหัวใจชาวี

จนต้องถอนหายใจออกมา


         สงสัยว่าจะหลงรักฝรั่งปากจัดคนนี้เข้าจริงๆเสียแล้วชาวีเอ๋ย


         โนเอลใช้เวลาจัดแสงไม่นานนักเขาก็เรียกชาวีให้มายืนในชุดแรก ใบหน้าคมเข้มอย่างชายไทยแท้ๆช่างเหมาะ

เจาะกับชุดของเขา ชาวีโพสท่าได้เป็นอย่างดีเมื่อโนเอลมองผ่านเลนส์กล้อง ผู้ชายตรงหน้ากำลังทำให้เขาหวั่นไหว

เหลือเกิน


         “ชุดสุดท้ายแล้ว ชุดนี้ต้องถอดเสื้อโชว์ท่อนบน”


         โนเอลเดินไปหานายแบบจำเป็น เขาถอดเสื้อของชาวีออกอวดมัดกล้ามเนื้อที่เรียงตัวสวยงาม เขาดันชาวีให้นั่งลง

บนโซฟาตัวเล็กสำหรับประกอบอยู่ในฉาก


         “ต้องลงน้ำมันให้เงาสะท้อนแสงหน่อย”


         โนเอลเดินไปคว้าขวดน้ำมันสำหรับทาตัวนายแบบแล้วกลับมายื่นให้ชาวี


         “ทาตัวสิ”


         “ทาให้หน่อยสิ ผมจะรู้ได้ไงว่าตากล้องต้องการแค่ไหน”


         โนเอลหน้าร้อนซู่เมื่อเห็นประกายตาระยิบระยับของชาวี ไอ้เด็กบ้านี่ทำให้หัวใจของเขาเต้นโครมครามไปหมด

ดูสิ ดูมันทำ

          ชาวีเอนกายลงครึ่งนั่งครึ่งนอนอยู่ตรงที่วางแขนของโซฟาอวดซิกแพคเป็นลอนให้เขากลืนน้ำลาย ท่อนล่างมี

เพียงกางเกงผ้าไหมพอดีตัวจนเห็นรอยโป่งนูนอยู่ตรงนั้น แถมไอ้เด็กบ้ายังมองเขาด้วยดวงตาฉ่ำเหลือเกิน


         ไม่ได้ งานต้องเป็นงาน


         โนเอลเทน้ำมันใส่มือแล้วค่อยๆลูบไล้ไปตามแผ่นอกหนา เขาก้มหน้าไม่ยอมสบตาเพราะรู้ว่าชาวีจ้องมองเขาตา

เป็นมัน


         “ทาแค่นั้นเมื่อไหร่น้ำมันของคุณมันจะซึมเข้าไปให้มันเงาสะท้อนแสงได้ล่ะโนเอล”


         ชาวีเอื้อมมือมาวางอยู่บนมือของเขาแล้วบังคับให้ถูไถหนักหน่วง โนเอลรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวที่ใกล้เข้ามา

เรื่อยๆ


         “คุณต้องการผมใช่ไหมโนเอล” ชาวีดึงแขนโนเอลเข้ามาใกล้จนกระซิบข้างหูได้


         “พูดอะไรอย่างนั้น ไม่จริง” อดีตนายแบบแทบจะกัดลิ้นตัวเองเมื่อน้ำเสียงนั้นสั่นไหวเหลือเกิน


         “ดวงตาของคุณหลังเลนส์กล้องมันบอกผม จะปฏิเสธทำไม หืม”



        ชาวีฝังจมูกลงที่ซอกคอก่อนจะลากมันมาหยุดแล้วเม้มริมฝีปากล่างของโนเอลแผ่วเบา โนเอล พยายามผละปาก

หนีแต่ชาวีก็ยังตามมาตอแยจนโนเอลต้องเผยอปากรับให้ชาวีจูบจนได้ ร่างผอมเพรียวของเขาทับอยู่บนลำตัวของชาวีที่

สอดมือไว้ตรงบั้นเอวเพื่อบังคับให้เขาอยู่นิ่งในขณะที่เจ้าตัวกำลังเซาะเล็มความหวานอยู่ในโพรงปากอย่างติดใจ  นาน

จนไม่รู้ว่าผ่านไปกี่นาทีกว่าจะรู้สึกตัวโนเอลก็อ่อนระทวยอยู่ในอ้อมกอดนั้น


         “จะถ่ายรูปก่อนไหมครับโนเอล เดี๋ยวงานไม่เสร็จนะ” ชาวีล้อเลียนพร้อมนัยน์ตากรุ้มกริ่มมองหน้าโนเอลที่ผ่อนลม

หายใจอยู่บนตัวของเขา โนเอลเม้มปากอย่างขัดใจ


         “ฟัค ช่างแม่งงานมันเถอะ กูกำลัง เอ้อ อยากนะ”


         ชาวีทำตาโต


         “ไม่บอกไม่รู้เลยนะเนี่ย คุณจะให้ผมช่วยใช่ปะ”


         โนเอลมองชาวีตาคว่ำ อยากจะบีบคอให้ตายคามือนัก ก็ใครล่ะที่เริ่มต้น


         “จะทำไม่ทำ ไม่ทำก็จะไปหาคนอื่น”


         “โนเอล” ชาวีเรียกเสียงหวานพลางพลิกตัวให้โนเอลเป็นฝ่ายนอนหงายอยู่บนโซฟาตัวเล็ก นิ้วมือของเขาลูบไล้

ไปตามสาบเสื้อเชิ้ตแล้วปลดกระดุมออกอย่างรวดเร็วเหมือนกลัวโนเอลจะเปลี่ยนใจ


         “ไม่มีทางที่ผมจะปล่อยคุณไปหาคนอื่นหรอกนะ คุณก็รู้ว่าผมอยากทำคุณแค่ไหน”


         เสื้อเชิ้ตถูกดึงออกจากตัว ตามติดด้วยกางเกงจนเหลือแต่รูปร่างสมส่วนอวดแสงไฟกลางสตูดิโอ ชาวีจ้องมอง

อย่างหลงใหลก่อนเขาจะถอดกางเกงตัวเองออก


         “ระวัง อย่าให้กางเกงยับ ยังไม่ได้ถ่ายรูปเลย” โนเอลร้องเสียงหลงจนชาวีได้แต่ส่ายหน้ากับความบ้างานของโน

เอล ไม่นานนักชาวีก็ก้าวขึ้นไปนั่งอยู่ตรงปลายเท้า เขาใช้มือจับมันไว้แล้วยกอ้าออกก่อนขยับตัวไปนั่งที่ระหว่างขาของ

โนเอล


         “คิดถึงร่างกายของคุณเหลือเกินครับโนเอล”  วางมือไปบนลำตัวแล้ววาดมือร้อนผ่าวไปทั่วจน

โนเอลแทบจะหายใจไม่เป็น ชาวีโน้มตัวลงมาแตะปลายลิ้นลงกับเม็ดเล็กสีชมพูที่แข็งเป็นไตรอรับอยู่แล้ว


          “คิดถึงตรงนี้ ตรงนี้แล้วก็ตรงนี้”


         มือร้อนทาบทับไปบนจุดอ่อนไหวแล้วกระชับมือเบาๆให้โนเอลสู้มือ ยิ่งได้ยินเสียงครางแผ่วดังมาจากปากหวาน

น่าจูบชาวีก็ยิ่งได้ใจ เขากวาดลิ้นไปทั่วลำตัวจนเปียกชุ่มพลางคว้าขวดน้ำมันที่ยังอยู่ใกล้มือมาเทใส่ปลายนิ้วแล้วดันช่อง

ทางคับแคบให้เปิดกว้าง


         “อือ อื้อม ชะ ชาวี” เสียงกระเส่าไปหมดเมื่อนิ้วลื่นหมุนวนนวดเฟ้นพร้อมกับท่อนเนื้อถูกสาวรูด

ลมหายใจร้อนผ่าวไม่เป็นจังหวะจนเขาถูกดึงน้ำออกมาจนชุ่มมือของชาวี

          ชาวีเหนี่ยวตัวให้โนเอลกลิ้งตกลงมาจากโซฟาตัวเล็ก ทั้งคู่นอนกอดก่ายกันอยู่บนพื้นพรมหนา แสงไฟจากสปอร์ต

ไลท์กำลังแรงทำให้เหงื่อไหลซึมออกมาแต่ก็ไม่มีใครสนใจเมื่อชาวีทาบกายชุ่มน้ำมันถูไถอยู่บนตัวของโนเอล

         ท่อนเนื้อแข็งขันจนเห็นเส้นเลือดปูนโปนส่งปลายบานเข้าไปในช่องทางฉ่ำชื้น ชาวีกัดฟันรับการตอดรัด เขาดัน

เอวเข้าไปช้าๆจนสุดทางก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอด


         “ตอดชะมัดเลยคุณ ดีนะไม่ล่มปากอ่าว”


         “อ่อนหัด” โนเอลค่อนแคะจนชาวีเบิกตากว้าง


         “คุณว่าใครอ่อนหัด เดี๋ยวเหอะ เดี๋ยวได้รู้กัน”


         ชาวีก้มลงไปปิดปากช่างพูดไว้ด้วยปากของเขา ลิ้นร้อนสอดลึกทั้งเร่าร้อนและหนักหน่วงพร้อมกันกับเอวที่เริ่ม

ขยับช้าๆดึงออกมาแล้วแทงกลับเข้าไปใหม่


         “อื้ม อ๊า”


         ลึกมาก แน่นมาก จนโนเอลต้องอ้าขาตัวเองให้กว้าง ชาวีใส่ไม่ยั้งจนตัวเขาถูไถไปกับพื้นพรม หน้าท้องแกร่งเบียด

ทับแก่นกลางของโนเอลให้ยิ่งพองฟู โนเอลผวาเข้ากอดไหล่หนาเมื่อกล้ามเนื้อของเขากระตุกถี่ยิบ


         “ฮัก ฮัก โอ๊ะ”


         ปลดปล่อยออกมาอีกรอบ คราวนี้ชาวีเร่งเครื่องจนเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นก่อนจะแช่นิ่งเมื่อเขาเองฉีดอัดเข้าไป

ในช่องทางคับแคบนั่น แล้วชาวีก็ทิ้งตัวลงไปซบอยู่บนร่างเปลือยเปล่าของโนเอล


         “โอยคุณ จะตอดอะไรนักหนานี่ดูดน้ำผมไปหมดตัวแล้ว”


         ชาวีครางลึกเมื่อช่องทางนั้นยังบีบรัด เขาเป่าปากฟู่เมื่อขยับตัวดึงเอวจนหลุดออกมา น้ำคาวไหลพุ่งตามจนเปียก

รดพื้นพรม


         “สมน้ำหน้า” โนเอลหัวเราะเสียงใส เขาลุกขึ้นยืนแล้วดึงแขนชาวีให้ลุกตาม


         “เสร็จแล้วก็ทำงานต่อ”


         “โนเอลลลล” ชาวีโคลงหัวกับความบ้างานของโนเอล “แต่เราเพิ่งจะปล้ำกันเสร็จนะครับ”


         “รู้แล้วน่า ตอนนี้แหละนายดูหล่อมากเลยรู้ไหม”


         โนเอลจับชาวีใส่กางเกงตัวเดิมแล้วจัดท่าให้เขาครึ่งนั่งครึ่งนอนอยู่บนโซฟา แล้วคว้ากล้องมากดถ่ายรัวๆ จน

กระทั่งพอใจเขาจึงได้นำรูปถ่ายไปใส่ในโปรแกรมโฟโต้ช็อป ชาวีได้แต่ยกมือหนุนหัวนอนมองเมื่อโนเอลพุ่งความสนใจ

อยู่ที่ภาพในจอคอมพิวเตอร์ทั้งที่ยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียว


         “บิงโก ส่งเมล์แล้ว”




    โนเอลยิ้มอย่างพออกพอใจจนชาวีต้องลุกขึ้นมายืนซ้อนหลังเก้าอี้ที่โนเอลนั่ง เขามองภาพตัวเองในคอมพิวเตอร์

อย่างไม่อยากจะเชื่อฝีมือโนเอล





ต่อกันอีกนิด

[Belove]

ต่อกันตรงนี้




          ก็เขาน่ะ เซ็กซี่ขนาดนี้เลยหรือ ชาวีเห็นตัวเองในกางเกงผ้าไหมตัวเดียวเอนกายไปกับพนักพิงของโซฟาตัวเล็ก

ยกมือข้างหนึ่งเสยผมยุ่งๆอวดช่วงตัวที่มีแต่ลอนกล้ามเนื้อและเหงื่อชื้นท่อนขาแกร่งวางพาดยาวไปกับโซฟาอวดท่อนลำ

ที่ยังแข็งขืนให้เบียดกางเกงผ้าไหมขึ้นมา ดวงตาที่มองมาทางกล้องเต็มไปด้วยความต้องการ เขาไม่เคยเห็นใครถ่ายรูป

เขาได้ดีขนาดนี้มาก่อน ชาวีก้มหน้ามอง โนเอลอย่างนึกทึ่ง


         “คุณนี่เก่งกว่าที่ผมคิดไว้เยอะเลย”


         “ถือว่าเป็นคำชมนะ” โนเอลยิ้มกริ่ม


         “คุณกำลังทำให้ผมยิ่งหลงรักคุณมากขึ้นไปอีก” ชาวีบ่นพึมพำแต่โนเอลกลับได้ยิน เขาเงยหน้าขึ้นมองสบตาชาวี


         “พูดว่าอะไรนะ” โนเอลถามย้ำ ชาวีดึงแขนเรียวให้ลุกจากเก้าอี้แล้วสอดมือไปรอบเอวดึงโนเอลเข้ามากอด


         “ผมเป็นคนซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเองนะโนเอล ผมบอกว่าผมกำลังตกหลุมรักคุณเข้าแล้วล่ะ”


         โนเอลนิ่งงัน ใช่ว่าชีวิตนี้เขาไม่เคยมีแฟน ผู้หญิงมากหน้าหลายตาที่ผ่านมากลับไม่เคยพูดกับเขาแบบนี้ แต่กลับ

มาได้ยินจากปากผู้ชายคนหนึ่งที่โนเอลไม่เคยคาดคิด หัวใจที่โหยหาความรักเต้นโครมครามจนกลัวว่าจะหลุดออกมา


         “กูไม่ใช่เกย์ ไม่เคยคิดว่าจะรักกับผู้ชายด้วยกัน” น้ำเสียงแผ่วหลุดออกมาจากปากอิ่ม ชาวียักไหล่


         “ก็ไม่ได้จะให้เป็นเกย์ ก็แค่รักผมที่เป็นผู้ชายเหมือนคุณ” ชาวีกดจูบไปที่กลีบปากแผ่วเบา


         “ให้ผมทำให้คุณมีความสุขอย่างเมื่อครู่ ได้ไหมครับโนเอล”


         โนเอลกำลังสับสน ทั้งที่เขาเองก็รู้ว่าความกระวนกระวายเวลาไม่เห็นหน้าชาวีมันเป็นเพราะความ

คิดถึงนั่นเอง เขาควรจะยอมรับหรือเปล่าว่าความรู้สึกของเขาก็ไม่ต่างอะไรกับชาวีเลย


         “ก็ถ้ายอมรับล่ะ”


         “คุณก็จะรู้จักคำว่าความสุขไงล่ะ ตาแก่ปากแข็ง”


         ชาวีแนบมือไปกับท้ายทอยของโนเอลแล้วบังคับให้รับจูบจากเขา ต้นขาแข็งแรงเบียดแนบอยู่กับสะโพกเปลือย

ปลุกเร้าให้ร่างกายตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ชาวีโอบรัดเอวของโนเอลแล้วอุ้มขึ้นมาทั้งที่ยังจูบหนักหน่วง เขาพาโนเอลกลับไปใน

ห้องทำงานแล้ววางร่างเพรียวนั้นลงกับโซฟากว้างก่อนทิ้งกายทาบทับ


         “จะเอาอีกแล้วหรือ ตะกี้เพิ่งเสร็จไปนะ” โนเอลครางหนักเมื่อชาวีปรนจูบไปทั้งตัว กางเกงผ้าไหมถูกถอดแล้วโยน

ทิ้งอย่างไม่ใยดี


         “ก็อยากทำอีกง่ะ”


         “ไอ้เด็กหื่นกาม”


         เสียงหัวเราะดังขึ้นจากชาวีที่ก้มไปดูดกลืนโนเอลน้อยเอาไว้


         “ก็บอกแล้วว่าเมื่อไหร่ที่ยอมจะทำจนฟ้าเหลืองเลย”


          “กูจะตายก่อนไหม อ๊ะ”


         โนเอลผวาเมื่อช่องทางที่ยังชื้นถูกสอดใส่เข้าไปอีกครั้ง


         “เป็นแฟนกันห้ามใช้คำหยาบอีกนะครับ ไหนลองเรียกผมว่าชาวีจ๋าหน่อยสิครับ”


         “ไม่มีทาง อื้ออออ”


         เสียงกระเส่าดังลั่นเมื่อท่อนเนื้อกระแทกจุดอ่อนไหวอยู่ภายใน โนเอลกลั้นใจเมื่อร่างกายตอบรับชาวีที่กำลัง

กระแทกกระทั้นไม่ผ่อนแรง


         “อา อะ ชาวี เสียวมาก ตรงนั้น”


         “ตรงไหน ตรงนี้เหรอ” ราวกับจะแกล้ง ชาวีหมุนวนท่อนเนื้อไปย้ำจนโนเอลแทบขาดใจ


         “ชาวี ชาวีครับ อย่าแกล้งกัน”


         “ชาวีจ๋า” ชาวีตอกย้ำ


         “ชะ ชาวีจ๋า ชาวี อ๊า”


         โนเอลปล่อยเสียงหวานยาวนานเมื่อถูกกระชากขึ้นสวรรค์ เขาแทบหมดแรงแต่ชาวีก็ยังไม่ปล่อยให้เขาได้พัก


         “ฟ้ายังมืดอยู่เลยครับโนเอล” เสียงกระซิบดังอยู่ข้างหูทุกครั้งที่ชาวีเริ่มต้นใหม่ ก่อนที่เขาจะหมดแรงหลับไปใน

อ้อมกอดของชาวี


                   ---------------------โปรดติดตามตอนต่อไป---------------------


ฝากนิยายสักหนึ่งเรื่อง ใครชอบแนวคำสาปสมัยอียิปต์แล้วกลับชาติมาเกิดใหม่

ก็อ่านเรื่องนี้ได้เลยนะคะ อาจจะไม่แรงไม่เรท แต่คนแต่งตั้งใจจริงๆนะคะ


คำสาปร้ายพ่ายรัก
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45868.0
         
         
         
         

[fay 13]

 

[iammz]

เดี๋ยวแดเนียลได้ตามตอแยน้องป้อง ~.~

[Tennyo_Y]

ขอใช้คำว่า อีเดียด แดเนียล แต่ชาวี เด็กน้อย ละอ่อนน้อย 555 หลงเสน่ห์โนเอลละสิ คิคิ คู่นี้น่ารักมาก