ตอนที่ 4
วันแรกในมหาลัยฯ
เช้าวันใหม่ ปลายฝันตื่นขึ้นมาแต่เช้าด้วยความเคยชิน ลุกขึ้นพับผ้าห่มให้เรียบร้อย แล้วเข้าไปอาบน้ำ ทำธุระส่วนตัว ก็ออกมา
แต่งตัวในชุดนักศึกษาอย่างเรียบร้อย ก่อนจะเงยหน้าดูนาฬิกาที่ผนังห้อง ก็พบว่าเพิ่งจะ 6 โมง กว่าๆ ได้
“ถ้าเป็นปกติตอนเช้าเราตื่นตี 4 เพื่อไปรับจ้างขนผักช่วยลุงสม ป้าใจนี่นา เฮ้อ...แล้วเราออกมาแบบนี้ใครจะช่วยแกล่ะเนี่ย” บ่น
เบาๆ กับตัวเอง นึกคิดถึงคุณลุงคุณป้าที่คอยช่วยเหลือตนมาก็รู้สึกผิดขึ้นมา เพราะลุงกับป้าสองคนก็ไม่มีญาติคนไหนให้ความ
ช่วยเหลือเลย ลูกหลานไม่ดูแล
สองเท้าเดินออกจากห้องกว้างใหญ่ของตน ก็พบกับความเงียบสงัด เดาได้ว่าปฐพีกับอัคนีคงยังไม่ตื่นแน่ๆ ร่างบางเดินไปยังห้อง
ครัว เปิดตูเย็นดูว่ามีอะไรเหลือบ้าง และพอจะทำอะไรทานได้หรือเปล่า
“ของเมื่อวานก็ไม่ได้ซื้อเยอะ ขนมปังที่เห็นเมื่อวานก็หมดอายุมาหลายเดือนแล้ว ข้าวสารก็ไม่มี ไข่ก็ไม่มี ไม่มีอะไรเลย มี
แต่...เฮ้อ กระป๋องเบียร์เต็มตู้ ไม่รู้จักกินอะไรกันเลยหรือไง ก็อย่างว่าแหละนะ รวย ไม่จำเป็นต้องทำอะไรกินเองอยู่แล้ว จะเอา
อะไรกินล่ะเนี่ยดรีม” บ่นไปหาของที่จะสามารถทานได้ไปด้วย แต่ก็พบกับความผิดหวัง เมื่อของที่ซื้อมาทำกับข้าวเมื่อวานก็หมด
แล้ว มีแต่น้ำเปล่ากับเบียร์
“สงสัยต้องซื้อของมาตุนครั้งยิ่งใหญ่” ส่ายหัวไปมา เมื่อมีเรื่องที่ต้องใช้เงินของคุณพ่ออีกแล้ว
ก็ปลายฝันไม่มีเงินเป็นของตัวเอง และก็ไม่ได้นิ่งนอนใจที่จะไม่ทำอะไรเลย
“ไม่ต้องบอกหรอกมั้ง เดี๋ยวจะรบกวนตอนนอนเปล่าๆ”
ปลายฝันหยิบกระเป๋าใบเก่งของตนมาสะพาย ถึงแม้ว่าจะเก่า ดูไม่มีมูลค่า แต่มันก็แพงที่สุดเท่าที่ปลายฝันจะซื้อได้เลยนะ
ร่างบางเดินออกจากลิฟต์ทันทีที่ลงมาถึงข้างล่าง หยุดคิดสักพักเมื่อเห็นร้านอาหารในคอนโดแห่งนี้
“จะสั่งขึ้นไปให้สองคนนั้นดีไหมนะ”
ปลายฝันก็คือปลายฝัน...จิตใจอ่อนโยน และเป็นห่วงคนอื่นอยู่เสมอ
“ไม่ต้องหรอก ให้เขาสองคนหากินกันเอาเอง เราไม่เห็นจำเป็นต้องเข้าไปเกี่ยวนี่” คิดได้ดังนั้นก็เดินต่อ เพื่อจะออกไปหาอะไร
ข้างทางถูกๆ ทานเอา แล้วค่อยไปมหาลัยฯ
แต่สองเท้าที่ยังเดินไม่ถึงทางออก ก็มีชายร่างสูง หน้าตาดีใส่สูทเดินมาขวางหน้าเอาไว้ ปลายฝันเงยหน้ามองคนที่สูงกว่าด้วย
ความสงสัย
“เอ่อ...ขอโทษนะครับ ช่วยหลีกทางหน่อยได้หรือเปล่าครับ” ร่างบางเอ่ยขออย่างกล้าๆ กลัว เพราะชายคนนี้มีร่างกายกำยำ
พอๆ กับปฐพีและอัคนี ใบหน้าหล่อคม ติดไปทางโหดมากกว่า
“ฉันเป็นลูกน้องของคุณดิน มีคำสั่งให้ผมไปส่งคุณที่มหาวิทยาลัย” ชายร่างสูงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
ทำไมถึงเลือกลูกน้องได้เข้ากับตัวเองขนาดนี้นะ ...
“เอ่อ...ม่ะ ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไปเองได้” ปฏิเสธเสียงสั่นอย่างกลัวๆ
“ผมต้องทำตามคำสั่งคุณดิน”
“งั้นไปก็ได้ครับ”
“เชิญ” ร่างสูงใหญ่กล่าว แล้วเดินนำร่างบางไปยังรถคันหรูที่นำมาจอดรออยู่ด้านหน้าแล้ว ซึ่งร่างบางก็เข้าไปนั่งด้านหลังตามที่
ร่างสูงเปิดประตูให้ อยากจะเอ่ยว่าไม่ต้องเปิดประตูให้ ก็ต้องกลืนคำพูดตัวเอง เมื่อสายตาคมกริบสบมาที่ตน
“คือว่า...พี่ชื่ออะไรหรือครับ” ร่างบางถามทำลายความเงียบและบรรยากาศน่ากดดันนี่ เพราะตั้งแต่ที่ขึ้นมานั่งบนรถ ตลอดจนขับ
ออกมา ทั้งคู่ก็เงียบตลอดทาง
“พีรพัฒน์ เรียกพัฒน์ก็ได้”
“พี่ไม่ต้องเรียกผมว่าคุณก็ได้นะครับ เรียกดรีมเฉยๆ ก็ได้ ยังไงผมขอเรียกพี่ว่าพี่พัฒน์ได้หรือเปล่าครับ” ร่างบางตีสนิท
“ได้”
เอ่อ...อะไรกันครับ ทั้งๆ ที่ผมถามพี่ไปยาวขนาดนั้น แต่พี่กลับตอบมาคำเดียว…ร่างบางร่ำไห้ในใจ
“พี่พัฒน์รู้จักพี่ธีร์หรือเปล่าครับ”
เฮือก!!
ปลายฝันสะดุ้งสุดตัวเมื่อสบตาเข้ากับตาคมดุของพีรพัฒน์ที่มองขวับผ่านกระจกรถ ร่างบางรับรู้ได้ว่าสายตาของพีรพัฒน์เปลี่ยน
ไป มองตนด้วยสายตาน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก
หรือว่า...พี่เขาสองคนไม่ถูกกัน
“ถามทำไม?” พีรพัฒน์เมื่อเห็นสายตาหวาดกลัวของร่างบางก็เปลี่ยนอารมณ์ทันที
“ย่ะ อยากทราบน่ะครับ เมื่อวานผมได้มีโอกาสรู้จัก เพราะคุณเพลิงให้พี่ธีร์พาผมไปซื้อของ” อธิบายให้ฟังจนลิ้นเกือบพันกัน
ปลายฝันไม่เคยรู้สึกกลัวใคร เท่าคนนี้มาก่อน มันเป็นความรู้สึกเดียวกันกับวันที่รู้จักปฐพีและอัคนีวันแรก สองคนนั้นวางท่าได้น่ากลัวกว่านี้อีก
“ชอบมันหรือไง?”
“ป่ะ เปล่าครับ แค่พี่เขาคุยสนุกเท่านั้นเอง”
“แล้วไป!”
ก็คือสรุปว่า...พี่เขาสองคนไม่ถูกกันจริงๆ ใช่ไหม เวลาจะพูดอะไร ถามอะไรจะได้คิดมากขึ้น
รถคันหรูแล่นเข้าไปในมหาวิทยาลัยรัฐบาลชื่อดังของเมืองไทย นักศึกษาก็มองตามเป็นตาเดียวกัน ด้วยความอยากรู้อยากเห็น
เพราะรถคันที่ร่างบางนั่งอยู่ มีอยู่ 2 คันในโลกเท่านั้น เป็นรถรุ่นล่าสุดของบริษัท DINZ ที่อยู่ในเครือของอภิหชัยบดินทร์ที่ปฐพี
บริหารอยู่
นักศึกษาหลายๆ คนจึงอยากที่จะเห็นว่าใครนั่งรถคันนั้นมากัน
รถหรูจอดหน้าตึกคณะแพทย์ ซึ่งเป็นตึกที่ร่างบางต้องเข้ามาเรียนตลอดทั้ง 6 ปี ในการศึกษาแพทย์ของปลายฝัน
“ฉันส่งที่นี่แล้วกัน 4 โมงเย็นจะมารับที่ม้าหินอ่อนตรงนั้น เข้าใจนะ” พีรพัฒน์เอ่ยประโยคที่ยาวที่สุดออกมา พร้อมกับชี้ไปยังม้า
หินอ่อนหน้าตึก
“ครับ ขอบคุณที่มาส่งครับ” ร่างบางรับคำก่อนจะยกมือไหว้ขอบคุณคนที่มีอายุมากกว่า พีรพัฒน์พยักหน้ารับน้อยๆ ร่างบางยิ้มให้
ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถหรู ยืนมองรถคันนั้นแล่นออกไปจนลับตานั่นแหละ ปลายฝันถึงจะเดินเข้าตึกไป
เป็นความโชคดีสุดๆ ที่ทำเรื่องเข้ามาก่อนเปิดเทอม วันนี้เป็นวันแรกเลยไม่ค่อยลำบากอะไรเท่าไหร่ เพราะอิสระได้จัดการเรื่อง
ให้ร่างบางเรียบร้อย
“ห้องเรียนวิชาแรกอยู่ไหนนะ” สองเท้าเดินหาห้องไปเรื่อยๆ ก่อนจะเปิดเข้าไปห้องหนึ่ง ก็พบว่ามีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่นั่งอยู่
คนในห้องหันมามองปลายฝันเป็นตาเดียว
“สวัสดีครับ” ร่างบางรีบยกมือไหว้คนในห้อง ซึ่งทุกคนที่นั่งอยู่ก็ยกมือไหว้ตอบแทบจะไม่ทัน
“ไม่ต้องสวัสดีเราก็ได้ เราปีเดียวกัน” หนึ่งในนั้นพูด
ก็ปลายฝันไม่รู้นี่นา แต่ละคนทำหน้าตาน่ากลัวกันทั้งนั้น ปลายฝันก็นึกว่าเป็นรุ่นพี่ และที่สำคัญคนที่เรียนที่นี่ได้ก็เป็นลูกคนมีเงินทั้งนั้น
ที่สำคัญ...ปลายฝันก็ไม่เห็นว่าการไหว้คนรุ่นเดียวกัน จะเป็นเรื่องเสียหายอะไร
“เซคนี้เป็นวิชาสำหรับเด็กปีหนึ่งไม่มีรุ่นพี่หรอกนะ หรืออาจจะมีพวกพี่ที่ลงเรียนใหม่ แต่ตรงนี้ตอนนี้มีแค่ปีหนึ่งนะ เราทำความ
รู้จักเมื่อกี้แหละ เราชื่อโฟนนะ ยินดีที่ได้รู้จัก” เด็กหนุ่มท่าทางดูแก่เรียน เพราะแว่นตาและการแต่งกายดูเป็นเด็กเรียนบอก
“สวัสดีโฟน เราชื่อดรีมนะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน” ร่างบางแนะนำตัวยิ้มๆ อย่างดีใจที่มีเพื่อนตั้งแต่วันแรก
“เราฝนนะจ้ะดรีม ดรีมใช้ครีมอะไรหรือ ทำไมถึงขาวแล้วก็ผิวดีแบบนี้” ผู้หญิงร่างอวบแต่แฝงด้วยความน่ารักพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม
ก่อนจะถาม
“เราไม่ได้ใช้อะไรเลย” ตอบตามความเป็นจริง
“เราก้องนะ” ผู้ชายตัวสูงที่สุดในห้องแนะนำตัวเอง แล้วยิ้มให้กับปลายฝัน
ก้องภพเป็นผู้ชายตัวสูง ล่ำนิดๆ อย่างคนออกกำลังกาย ผิวสีแทน ดูเท่ห์ๆ รอยยิ้มมีเสน่ห์ ไม่เหมาะจะเป็นนักศึกษาแพทย์เลย
สักนิด
แต่เขาว่ากันว่า...อย่าตัดสินคนที่ภายนอก เพราะภายในเขาอาจมีอะไรดีกว่าที่คุณคิดก็เป็นได้
“เราเมย์นะ ยังไงวิชานี้ก็เป็นเพื่อนกันเนอะ เพราะเทียบตารางแล้วเราเจอกันแค่วิชานี้วิชาเดียวอ่ะ เราลงทะเบียนช้าสุดเลยไม่
ได้อยู่กับเพื่อน” ร่างเล็กของหญิงสาวเอ่ยด้วยสีหน้าเศร้าๆ
“ดรีมเอาตารางมาดูหน่อยได้ไหม” เจ้าของร่างอวบเอ่ยขอ ซึ่งร่างบางก็หยิบออกไปให้ดูดีๆ
“ตารางเดียวกับก้องเลยอ่ะ นี่ๆ ก้อง นายมีเพื่อนแล้วนะ น่าอิจฉาจัง แสดงว่าทั้งสองคนก็จะได้สนิทสนมกัน มีอะไรก็ช่วยเหลือกัน
ได้สินะ ฝนล่ะอิจฉ๊าอิจฉา” ร่างอวบเอ่ยด้วยน้ำเสียงผิดหวัง
“เอางี้นะ เดี๋ยวเราแลกเบอร์กันไว้นะ ค่อยโทรคุยกันแล้วนัดกันเอาก็ได้” หนุ่มแว่นแสดงความคิดเห็น ซึ่งทุกคนก็เห็นด้วย พลาง
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแลกเบอร์กันใหญ่ พอเป็นตาปลายฝันเท่านั้นล่ะ...
“เราไม่มีโทรศัพท์หรอก” ปลายฝันบอก
“ทำไมล่ะ หรือว่าเพิ่งเสีย” เมษาถาม
“เปล่า...เราไม่เคยใช้หรอก”
“อ้าว! แล้วแบบนี้จะติดต่อกับใครได้หรือ” หนุ่มแว่นถามด้วยความสงสัย
ก็ไม่มีใครให้ติดต่อนี่นา พ่อแม่ก็ไม่มี เพื่อนก็ไม่มีใครคบ... แล้วจะให้ปลายฝันมีไว้ทำไมกันล่ะ เปลืองเงินเปล่าๆ เอาไว้ซื้ออย่าง
อื่นได้ตั้งเยอะ
“ไม่เป็นไร ถ้าอยากติดต่อดรีม ติดต่อฝั่งเราก็ได้ ยังไงเราก็เรียนด้วยกันทุกวัน” ก้องภพพูดตัดบทเมื่อเห็นสีหน้าลำบากใจของ
ปลายฝัน
“ก็ได้ๆ แต่ถ้ามีโทรศัพท์เมื่อไหร่ก็บอกด้วยนะจ้ะ”
“ได้เลย” ร่างบางตอบรับ ก่อนจะหันไปยิ้มให้ก้องภพอย่างขอบคุณ ซึ่งร่างสูงเองก็ยิ้มตอบกลับด้วยความยินดีเช่นกัน
‘ขอบคุณนะ’
ร่างบางพูดแบบไม่มีเสียงให้ก้องภพ
‘ไม่เป็นไร’
ก้องภพเองก็ตอบกลับด้วยรูปแบบเดียวกัน
50%
หนีจากการอ่านหนังสือสอบมาอัพนิยายให้ก่อน ครึ่งแรก ตอนที่ 4 จะไม่มีบทพี่ดิน พี่เพลิงนะคะ ไม่ต้องคิดถึงพี่เขา สองตอนหน้า สองหนุ่มจัดเต็ม จุใจแน่จ้า ตอนนี้ขอเป็นชีวิตในมหาลัยฯ ของน้องดรีมกันเนาะ
น้องดรีมมีเพื่อนสนิทแล้วน้า ชื่อน้องก้องนี่แหละ คอยดูต่อไปว่าก้องจะเป็นยังไง อิอิ นี่ไม่ได้สปอยเลยนะ
ถ้าหากว่ายูกิอัพช้า ก็อย่าโกรธกันนะคะ เพราะอาทิตย์ทั้งอาทิตย์ยูกิสอบ (ไม่เว้นเสาร์-อาทิตย์) เข้าใจด้วยนะคะ รักนักอ่านทุกคน
ติดตามสอบถาม ทวงนิยาย ตำหนิ ติเตียน ได้ที่แฟนเพจจ้ะ ตอบตลอด
https://www.facebook.com/sawachiyuki
คลิกด้านล่างเพื่ออ่านตอนต่อไป
ตอนที่ 4.2
หัวข้อ: Double Husband มีสามีทั้งที ได้ฟรีถึงสอง[3P] ฮันนีมูน 100% [4-07-59]P:123 (อ่าน 1018644 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก