ตอนที่ 12
ยามพักรบ (ครึ่งหลัง)
30 นาทีผ่านไป
ขายาวเดินผ่านเลขาสาวหน้าห้องแบบไม่ต้องแจ้งอะไร ก็เดินเข้าห้องของปฐพีไปเลย ตาคมมองไปรอบๆ ห้องก็ไม่เจอวี่แววของร่างบางที่เขาคุยผ่านโทรศัพท์มาก่อนหน้านี้ อัคนีเลือกที่จะไม่โทรบอกปลายฝันว่ามาถึงแล้ว ค่อยแสดงตัวไปเลยดีกว่า เพราะเขาชอบมองหน้าหวานที่ตกใจนั่น
“อยู่ในห้องนอนล่ะมั้ง” บอกตัวเองเบาๆ ก็เดินเข้าห้องไป ก็เจอร่างบางกำลังนั่งเล่นคอมพิวเตอร์อยู่ ไปรับรู้ถึงการมาของอัคนีเลยสักนิด
“สบายเลยนะ”
คนตัวเล็กสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจ เมื่อจู่ๆ อัคนีก็โพล่งเสียงดังจากด้านหลังแผ่นหลังเล็ก
“ตกใจหมดเลยคุณเพลิง มาแบบให้ซุ่มให้เสียงบ้าง ผมหัวใจจะวาย” ต่อว่าอัคนีพลางเอามือวางทาบที่หน้าอก บ่งบอกว่าตกใจมากจริงๆ
“ผิดที่ตัวเองนั่นแหละ ที่สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แล้วนี่อะไร เป็นเด็กเป็นเล็ก หัดดูหนังโป๊หรือไง”
“อย่ามามั่วนะคุณเพลิง ใครจะไปดูหนังแบบนั้นกัน ผมนั่งอ่านการเกิดมะเร็งอยู่ต่างหากล่ะ” ปลายฝันหันไปเถียง
“เป็นเด็กดีจริงๆ เลยนะ ขนาดวันหยุดยังขยันขนาดนี้ เออใช่!” อัคนีทำท่าเหมือนคิดอะไรบางอย่างออก แล้วนั่งลงบนเตียงกว้าง ที่อยู่ติดกับโต๊ะคอมพิวเตอร์
“อะไรหรือครับ”
“ที่ห้องไม่มีคอมฯ ใช่ไหม ที่ผ่านมาใช้อะไรทำงานล่ะ อยากได้หรือเปล่า?” อัคนีถาม
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เอาไว้เข้าร้านเน็ตเอาก็ได้ถ้ามันมีงาน หรือไม่ก็ทำที่มหาลัยฯ แล้วค่อยออกไปปริ๊นท์ร้านเน็ตเอาก็ได้ครับ ผมไม่มีปัญหาอยู่แล้ว” ปลายฝันตอบอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่
“ตอนนี้อาจจะยังไม่ค่อยจำเป็น แต่ภายภาคหน้างานเยอะแน่ๆ ซื้อเอาไว้ก่อนก็ไม่เสียหายอะไรเลยนี่ เอาให้ครบชุดไปเลย ทั้งคอมพิวเตอร์หรือเอาเป็นโน๊ตบุ้คก็ได้ จะได้พกพาได้สะดวก และซื้อเครื่องปริ๊นท์ไปด้วยเลย”
“ไม่เป็นไรครับ พอถึงตอนนั้นผมค่อยคิดก็ได้” พยายามที่จะปฏิเสธ แต่ปลายฝันก็รู้จักนิสัยของอัคนีดี ไม่อยากได้ก็จะให้ ไม่เอาก็ยัดเยียด
พูดไปก็เท่านั้น
“ฉันอยากให้ พรุ่งนี้วันอาทิตย์ เอาไว้ฉันจะพาไปเลือกก็แล้วกัน”
นั่นไงล่ะ ให้เราได้ตอบตกลงสักนิดมีไหม บังคับเอาๆ
“คุณไม่ทำงานหรือไง” ถามอย่างสงสัย
“วันอาทิตย์เป็นวันหยุดของบริษัทน่ะ ไม่มีใครเขาทำงานหรอก ที่จริงแล้ววันนี้ก็หยุดกัน แต่พอดีว่าบริษัทของฉันกับที่นี่มีประชุมผู้บริหารน่ะ บางส่วนเลยมาทำงาน ส่วนมากก็พวกทำโอที” อัคนีตอบ
ปลายฝันพยักหน้าเข้าใจ
“สรุปพรุ่งนี้ ฉันจะพาเธอไปเลือกคอมฯ นะ สายๆ หน่อย”
“คุณดินไปด้วยไหมครับ” คนตัวเล็กถาม
“ก็คงแล้วแต่มัน อาจจะไปก็ได้” ตอบแบบไม่สามารถรู้คำตอบได้
“คุณก็ชวนสิ ไปหลายๆ คนอาจจะช่วยผมเลือกได้ ชวนพี่พัฒน์ พี่ธีร์ไปด้วยนะครับ” คนตัวเล็กบอกยิ้มๆ ซึ่งอัคนีก็ยกยิ้มอย่างเอ็นดู
บอกไม่เอาด้วยความเกรงใจ แต่พอจะได้ก็ดีใจเหมือนเด็กๆ
น่ารักจริงๆ เลย
“พัฒน์กับธีร์ไปแน่ แต่คงจะไม่เข้าไปกับเราหรอก เห็นไอ้ธีร์มันบ่นๆ ว่าไอ้พัฒน์อยากตัดผม คงจะแยกตัวพากันไปร้านตัดผม ไม่มีเวลามาช่วยเลือกหรอก อยากได้รุ่นไหนก็เลือกเอาเลย ไม่ต้องเกรงใจด้วย จะเอาราคาไหนก็ตามสบาย แพงแต่ใช้ได้นานมันก็คุ้ม” อัคนีบอก
แต่ให้ปลายฝันเลือกเอง แน่นอนว่าต้องเอาที่ถูกที่สุดอยู่แล้ว ถึงจะบอกว่าไม่ต้องเกรงใจ แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าเอาอยู่ดี...
“ขอบคุณครับ” ปลายฝันยกมือไหว้อย่างขอบคุณ ก่อนจะหันมาเล่นคอมฯ ต่อ แต่คราวนี้เลิกอ่านการเกิดมะเร็งแล้ว เปลี่ยนมาหารุ่นคอมพิวเตอร์แทนอย่างตื่นเต้น
อัคนีมองปลายฝันอย่างเอ็นดู ยกยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กมีความสุขแค่ไหน ที่ได้ในสิ่งที่ตนไม่เคยมี ถึงแม้ว่าพ่อของเขาจะให้เงินปลายฝันทุกเดือน ให้บัตรเครดิตไม่จำกัดวงเงิน แต่ปลายฝันก็ไม่กล้าที่จะหยิบออกมาใช้เลยถ้าไม่จำเป็นจริงๆ
“คุณดินว่ารุ่นนี้ดีไหมครับ” ร่างบางหันมาถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม จนคนมองอดยิ้มตามไม่ได้
“ไหนล่ะ” อัคนีลุกขึ้นมายืนด้านหลังคนตัวเล็ก มองดูที่หน้าจอคอมฯ ก่อนจะแสดงความเห็น
“มันเล็กไปหรือเปล่า จะเอาแบบตั้งโต๊ะหรือ หืม...”
“อ่า...เลือกไม่ถูก”
“พรุ่งนี้ค่อยไปเลือกก็ได้ อยากได้เครื่องไหนก็เอาเลยไง เลือกไว้พอมันไม่มีจะเสียใจนะ” เสนอความคิดเห็นที่ปลายฝันก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย
“จริงด้วยสิ งั้นเอาไว้พรุ่งนี้ดีกว่า” คนตัวเล็กว่าพลางกดปิดหน้าตา แล้วปิดเครื่องทันที เพราะไม่มีอะไรจะทำต่อแล้ว
อัคนีย้ายตัวเองมานั่งที่ปลายเตียงเหมือนเดิม ส่วนปลายฝันก็เดินดูรอบๆ ห้อง ด้วยความอยากรู้ และรู้สึกประหม่าเมื่ออยู่กับอัคนีตามลำพัง
“ฉันจะนอนรอแล้วกัน” อัคนีบอก พลางถอดสูทนอก เน็คไทค์ออก แล้วปลดกระดุมสองสามเม็ดบนเพื่อคลายความอึดอัด ก่อนจะทิ้งตัวลงนอน
“ถ้าคุณดินประชุมเสร็จ ผมจะมาปลุกนะครับ”
“อืม...” ร่างสูงรับคำในลำคอทั้งๆ ที่ตาปิดสนิทไปแล้ว
ปลายฝันเดินมามองหน้าของอัคนีที่เหมือนกับปฐพีจนแยกไม่ออก แต่น่าแปลกที่ร่างบางดันแยกออก แถมยังรู้ด้วยว่า นิสัยของทั้งคู่ต่างกันแบบสุดขั้ว
“คงจะเหนื่อยมากเลยสินะ ก็แน่สิ บริหารธุรกิจตั้งหลายอย่าง ไหนจะตอนที่เรามาแล้วเห็นคุณดินนอนหลับคาเก้าอี้อีก ทั้งสองคนคงจะพักผ่อนน้อยมากจริงๆ”
ถ้านอกจากนิสัยที่ชอบแกล้ง ชอบหาเรื่องแล้ว เรื่องอื่นๆ ของปฐพีกับอัคนีก็ดูดีหมด ทั้งหน้าตา ฐานะ การศึกษา ไม่ว่าอะไรก็เพียบพร้อมจนใครๆ ก็อยากได้ และอิจฉา สมบูรณ์แบบในทุกๆ เรื่องจริงๆ
แต่ถ้าหากได้มาลองเจอแบบปลายฝัน จะได้รู้ว่า ภายใต้ คำว่าสมบูรณ์แบบน่ะ มันคือ ปีศาจดีๆ นี่เอง
ปฐพีที่ประชุมเสร็จเรียบร้อยก็รีบเดินเร็วๆ เพื่อไปยังห้องทำงานของตนที่มีเจ้าของร่างเล็กที่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยจะทะเลาะกันเท่าไหร่กำลังรออยู่ในห้อง
จะเบื่อขนาดไหนล่ะนั่น
“ประชุมเสร็จแล้วหรือมึง” อัคนีถามเมื่อเห็นปฐพีเดินเข้ามา
“เออ...หุ้นส่วนแม่งเรื่องมากชิบหาย”
“มีคนกล้าเรื่องมากกับมึงด้วยหรือไง”
“ก็ไม่เชิงหรอก ชอบหาเรื่องกูในที่ประชุมมากว่า แล้วเด็กนั่น?” สายตาหันไปมองรอบๆ ห้องเพื่อหาเจ้าของร่างบางที่ตนบอกให้รอในห้อง
“หลับไปแล้ว กูตื่นมาเห็นเลยอุ้มไปนอนในห้อง”
“อืม...มึงไปปลุกไป จะได้ไปหาอะไรกิน หิวชิบหาย เด็กดรีมคงจะหิวเหมือนกัน เพราะตั้งแต่บ่ายยังไม่ได้กินอะไรเลย” ปฐพีบอก
อัคนีพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟา เพื่อไปปลุกปลายฝันที่หลับสนิทบนโซฟาตัวนุ่ม แต่อัคนีออกมาเห็นเลยอุ้มไปนอนบนเตียงในห้องดีๆ
“ตื่นได้แล้ว ไอ้ดินมันประชุมเสร็จแล้ว มันหิวจนจะงับหัวฉันแล้ว” อัคนีเขย่าร่างเล็กแรงๆ
ไม่มีความนุ่มนวลเลยสักนิด
“ฮือ...ก็งับไปสิ เกี่ยวอะไรกับผมเล่า!” โวยวายออกมาอย่างสะลึมสะลือ
“ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้เลย!!”
“อะไรวะ! ก็ลุกแล้วนี่ไง คุณก็นำไปสิคุณเพลิง มายืนตะคอกอยู่ได้ โรคจิตหรือเปล่า”
“โมโหหิวหรือไง”
“ก็ใช่น่ะสิ หิวจะตายอยู่แล้ว คอยดูนะผมจะกินหัวคุณดิน โทษฐานให้ผมรออยู่ที่นี่ เออ...แล้วก็โทษตัวเองด้วยนี่แหละ ที่เชื่อฟังแล้วนั่งอยู่เฉยๆ ฮึ่ย!” ปลายฝันลุกขึ้นจากเตียง แล้วเดินกระทืบเท้าออกไปข้างนอกอย่างโมโห
ท้องก็ร้องประท้วงอยู่นั่น ง่วงก็ง่วง
“ให้ตายสิ โมโหหิวได้สุดยอดมาก” อัคนีส่ายหัวให้กับอารมณ์ของปลายฝันที่ตนเรียนรู้ขึ้นมาอีกอย่าง ว่าคนตัวเล็กโมโหหิวได้รุนแรงมาก
“พาผมไปหาอะไรกินเดี๋ยวนี้เลยนะคุณดิน ผมหิวสุดๆ แล้วตอนนี้ ถ้าไม่รีบพาไปมีหวังผมได้กินหัวคุณแน่ๆ มาสั่งให้ผมรอแบบนี้ได้ยังไงวะ” ไม่ทันที่ปฐพีจะนั่งพักด้วยความเหนื่อย ก็ต้องถูกปลายฝันที่เดินจ้ำอ้าวมาประชิดตนแล้วสั่งด้วยสีหน้าหงุดหงิด เล่นเอาคิ้วหนาขมวดชิดไม่แพ้กัน
“บ้าอะไรขึ้นมาเนี่ย”
“โมโหหิวอ่ะรู้จักไหม!”
เออ...รู้จักแล้ว แต่ไม่เคยเห็นโมโหหิวแล้ววีนบ้านแตกแบบนี้มาก่อน
“หิวก็ไป ตามมาสิ จะพาไปหาอะไรกิน” อาจจะเพราะตัวเองเหนื่อยและหิวเหมือนกัน ถึงให้ยอมร่างบางมาตะโกนใส่ปาวๆ
อัคนีที่ตามมาก็ไม่สามรถคาดเดาอารมณ์ของปลายฝันได้ ก็ได้แต่เดินมาเงียบๆ
เมื่อมาถึงร้านอาหารที่ใกล้ที่สุดแล้ว ปลายฝันก็สั่งนั่นสั่งนี่เต็มไปหมด ไม่เกรงใจอะไรอีกแล้ว เพราะโมโหมาก อาหารไม่มีตกถึงท้องมาทั้งวัน พออาหารเริ่มทยอยมาเสิร์ฟ ก็ลงมือทานอย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
“คงจะหิวมาก” อัคนีกระซิบเบาๆ
“เออ...เมื่อกี้ทำกูอึ้งน่ะมึง” ปฐพีสารภาพ เพราะไม่เคยเจอปลายฝันในรูปแบบนี้มาก่อน
“กูก็อึ้งไม่ต่างกัน มาตะคอกใส่กูตอนปลุก กูนี่เงิบไปหลายวิอ่ะ”
“พวกคุณจะไม่กินใช่ไหม” ปลายฝันถามเสียงเรียบเมื่อเห็นว่าสองพี่น้องยังคงแอบกระซิบกันอยู่สองคน ไม่ยอมแตะอาหารบนโต๊สักที
“กิน”
“ก็รีบสิครับ”
“อืมๆ”
ทั้งสามคนก็ไม่พูดอะไรกันอีก ต่างก็ลงมือรับประทานอาหารที่อยู่ตรงหน้าเงียบ สลับกับมองหน้าปลายฝันไปด้วย แม้ว่าการอยู่ด้วยกันของทั้งสามคนจะดูแปลกๆ ไม่หวือหวามากนัก บ้างก็ชอบหาเรื่องทะเลาะ บ้างก็แกล้ง ปลายฝันมียอมบ้าง โต้กลับบ้าง เป็นสีสันของชีวิตไป
แม้จะไม่รู้ว่ามีความสุขหรือไม่
แต่ก็สบายใจที่อยู่ด้วยกัน...
100%
เอาครึ่งหลังมาลงให้แล้วนะคะ ต้องขอทาด้วยถ้าหากว่าตอนนี้มันป่วยๆ ฮ่าๆ พอดีว่ายูกิแต่งตอนกำลังโมโหหิวพอดี คงจะเข้าใจใช่มั้ยคะว่าถ้าหิวมากๆ มันหงุดหงิดขนาดไหน แต่งไปแต่งมา มานั่งอ่านอีกทีมันก็เป็นแบบนี้ไปแล้ว (^_^) ใส่อารมณ์ของตัวเองล้วนๆ เลย ต้องขอโทษจริงนะจ้ะ
ไม่โกรธกันใช่ไหมเนอะ เอาเป็นว่าเดี๋ยวขอแก้ตัวตอนหน้า ตอนที่ 13 เจอกันอีกทีวันมะรืนที่จะถึงนี้นะคะ มีอะไรก็ไปคุยกับยูกิได้ที่แฟนเพจเลยนะคะ
ปล. ทำไมมีคนถามหาฉาก NC เยอะจังเลย 55+
https://www.facebook.com/sawachiyuki
คลิกด้านล่างเพื่ออ่านตอนต่อไป
ตอนที่ 13.1 
หัวข้อ: Double Husband มีสามีทั้งที ได้ฟรีถึงสอง[3P] ฮันนีมูน 100% [4-07-59]P:123 (อ่าน 1018653 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก