ตอนที่ 20
ตั้งแต่เหตุการณ์ในห้องน้ำนั้นผ่านมา ผมก็ตีเนียนทำหน้านิ่ง ทั้งที่ใจมันไม่นิ่งเหมือนหน้าเลย ยอมรับเลยว่าเวลามองหน้าโปเต้แล้วมันเขินๆ อายๆยังไงไม่รู้ -/////-
“ติณณ์ ไปอาบน้ำ” โปเต้บอกผมเมื่อเขาเดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วกำลังจะแต่งตัว
และนี่ก็เป็นอีกอย่างหนึ่งที่ทำให้ผมแทบบ้า เพราะเมื่อก่อนโปเต้จะแต่งตัวในห้องน้ำ และจะเรียบร้อยเมื่อออกมา แต่มันก็สักพักแล้วที่โปเต้เลือกที่จะออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูเพียงผืนเดียว แล้วพอมาเกิดเรื่องในห้องน้ำเมื่อวันก่อน มันทำให้ผมรู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองหน้าบางขึ้นเยอะ
“....” ผมพยักหน้าก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำอย่างที่โปเต้บอก วันนี้เป็นวันจันทร์ ซึ่งก็เป็นวันออกทริปของพวกผมนั่นแหละ เป็นครั้งแรกเลยนะ ที่ผมได้ทำอะไรแบบนี้
ผมอาบน้ำไม่นานก็เสร็จ ทาครีมกันแดด ก่อนจะใส่เสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ที่เอาเข้ามาด้วย (ผมไม่กล้าออกไปแต่งตัวข้างนอกทั้งที่มีโปเต้อยู่หรอกครับ) ส่องกระจกดูความเรียบร้อยนิดนึง แล้วเดินออกมา
ผมกับโปเต้ใช้เป้ใบเดียวกันครับ ซึ่งมันออกจะใหญ่กว่ากระเป๋าเป้ทั่วไปนิดหน่อย โดยที่เลือกเอากางเกงยีนส์คนละสองตัว ซึ่งตัวนึงก็คือตัวที่ใส่อยู่ สองที่เหลือก็เอาใส่กระเป๋า แล้วเอาพวกเสื้อยืดที่ไม่หนามากไปคนละสี่ตัว ผ้าเช็ดตัวหนึ่งผืน (ใช้ด้วยกัน) เพื่อลดพื้นที่ในกระเป๋า ซึ่งมันก็ช่วยได้พอสมควร และแจ็คเก็ทคนละตัวที่มันหน้าพอที่จะกันแดดกันฝน แถมโปเต้ยังบังคับให้ผมทาครีมกันแดด และเอาครีมกันแดดไปด้วย บอกกว่าเดี๋ยวผมจะเสีย ซึ่งความจริงผมก็ไม่ได้ซีเรียสน่ะ ผิวจะดำจะด่างหน่อยก็คงไม่เป็นไรหรอก ผมเป็นผู้ชาย ไม่ได้จะเอาผิวไปอวดใครสักหน่อย แต่ก็ขัดไม่ได้ เพราะผมเถียงแพ้ตลอดเลย ผมว่านับวันโปเต้เริ่มพูดมากขึ้นแล้วนะ...รวมถึงบ่นมากขึ้นด้วย
โปเต้ให้ผมยืมเสื้อแจ็คเก็ทของเขา มันเป็นสีแดงครับ (สีเจ็บมาก) มีฮูท ซึ่งผมว่ามันสวยมากเลยนะ ถ้าผมเป็นคนแต่งตัวจัดกว่านี้ ผมคงจะขอเขา แต่นี่ขอยืมก็พอ เกรงใจ ดูท่าทางว่าจะแพงเสียด้วย
“ติณณ์จะกินข้าวก่อนมั้ย” โปเต้เอ่ยถามเมื่อผมเดินลงมายังชั้นล่าง พวกผมโทรไปบอกพี่ปาร์กับพี่ตาลแล้วล่ะครับ ว่าจะไปออกทริปกัน เพราะมันก็ใกล้วันที่พวกพี่เขาจะกลับมาบ้าน เดี๋ยวจะงงว่าทำไมถึงไม่มีใครอยู่บ้าน แต่กลายเป็นว่าเข้าทางทั้งคู่ พี่ปาร์ดันจะพาพี่ตาลไปเที่ยวเหนือต่อ ผมก็ไม่ได้ห้าม แต่ก็เตือนว่าให้ระวัง เพราะพี่ตาลก็ท้องสี่เดือนจวนจะห้าเดือนแล้ว แม้ว่าใจจริงอยากจะให้พี่ตาลอยู่แต่บ้านก็เถอะ แต่ว่าถ้าให้พี่ตาลอยู่แต่ที่บ้าน พี่ตาลก็จะเครียดเพราะมัวแต่อุดอู้อยู่แต่ในบ้าน จะว่าไปแล้ว...ไปเหนือก็ดีเหมือนกันนะ อากาศที่นั้นคงกำลังดี..ล่ะมั้ง
“ถ้ากินที่นี่ผมว่าสายแน่เลย” ผมว่าเมื่อมองนาฬิกาที่ฝาผนังของบ้าน ก็พบว่ามันใกล้เวลานัดแล้ว เดี๋ยวก็ต้องขับรถไปเจอกันที่สถานที่นัดอีก
“งั้นดื่มนมรองท้องซะ” โปเต้ว่าก่อนจะเปิดตู้เย็นหยิบกล่องนมแล้วส่งมาให้ผม ผมก็รีบมาก่อนจะแกะหลอด จิ้มกล่องแล้วดูด สักพักก็หมด ก่อนที่เราจะเดินสำรวจบ้านว่าล็อคประตูหน้าต่างดีแล้ว และปิดไฟปิดแอร์กันหมดแล้วหรือยัง เมื่อเช็คจนแน่ใจแล้ว ผมสองคนเลยเดินไปใส่รองเท้าผ้าใบ ก่อนที่โปเต้จะเดินไปที่รถมอเตอร์ไซด์บิ๊กไบร์ทของเขา ส่วนผมก็สะพายเป้ ก่อนจะเดินไปเปิดประตูบ้านให้
“ติณณ์ ใส่นี่” โปเต้ที่รอผมล็อคประตูบ้านจนเสร็จเรียกผม ก่อนจะยื่นถุงมือที่เป็นแบบเดียวกันกับเขามาให้ผมใส่ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงต้องใส่ทั้งที่เป็นแค่คนซ้อนท้าย แต่ก็รับมาและใส่โดยไม่ได้ถามอะไร ก่อนจะใส่หมวกกันน็อคแล้วก้าวเท้าขึ้นซ้อนท้ายทันที
โปเต้นัดกับเพื่อนไว้ที่ไหน อันนี้ผมก็ไม่รู้ เพราะไม่ได้ถาม
“อะไร” ผมถามโปเต้อย่างงงๆ (ไม่รู้ว่าจะได้ยินมั้ย เพราะหมวกกันน็อคพวกผมหนามาก) เมื่อเขาไม่ยอมออกรถสักที แต่กลับเอื้อมมือมาคว้ามือผม ก่อนจะดึงไป...กอดเอวเขา?
“กลัวตก” โปเต้ตอบกลับ ซึ่งมันก็เบาอยู่นะ แต่ยังพอฟังออก
“ไม่ตกหรอก นั่งบ่อยแล้วหนิ” ผมบอกกลับ ผมว่าไม่จำเป็นที่ผมจะต้องกอดเอวโปเต้เลยนะ นั่งก็บ่อย ตกรถก็ไม่เคยสักหน่อย
“กอด ...เร็วๆ” โปเต้ไม่ฟัง กลับตอบกลับเสียงเข้ม
“.....” ผมไม่คิดที่จะตอบอะไร พูดมากกว่านี้เดี๋ยวโปเต้จะให้ผมอยู่เฝ้าบ้าน (เห็นแบบนี้ผมก็อยากเที่ยวเหมือนกันนะ) เลยทำตามที่เขาบอก
โปเต้พาผมออกไปทางนอกเมือง ซึ่งผมก็ไม่ค่อยรู้ทางแถวนี้เลย ไม่เคยมาอ่ะนะ จะไปถามโปเต้ก็กลัวว่าจะกวนสมาธิของโปเต้เขา เลยได้แต่นั่งซ้อนท้ายเงียบๆ มองทางไป จนกระทั่วโปเต้เลี้ยงเข้าปั้มน้ำมันแห่งหนึ่ง เขาเข้าไปจอดรวมกับบิ๊กไบร์ทอีกสามคันที่จอดอยู่ก่อนแล้ว ดูท่าว่าคจะเป็นของพวกเซย์กับจินล่ะมั้ง ...แล้วอีกคันนึงนี่ของใครว่ะ
“มา...” โปเต้แย่งกระเป๋าเป้ที่ผมสะพายอยู่ไปสะพายแทน ก่อนจะหันมาจับมือผม แล้วเดินจูงพาผมเข้าไปในร้านกาแฟที่อยู่ในปั้มน้ำมัน ซึ่งมันก็อยู่ตรงหน้าผมนี่แหละ (อธิบายทำไมว่ะ?)
เมื่อเข้าไปก็พบเซย์ จิน อลัน และดอมินิกนั่งคุยเล่นกันอยู่ก่อนแล้ว
“โหยมึง กว่าจะมาถึงเน๊าะ” เสียงเซย์บ่นเป็นคนแรกเลย
“ก็ดีกว่าไม่มา” โปเต้ว่าก่อนจะใช้ช้อนตักเค้ก (ของใครก็ไม่รู้) ที่อยู่บนโต๊ะเข้าปากเฉยเลย คงหิวล่ะมั้ง เพราะทั้งเขาและผมยังไม่ได้กินข้าวเลย
“แล้วกินข้าวกันมายังเนี่ย” อลันหันหน้ามาถามผมครับ
“.....” ผมส่ายหน้าเป็นคำตอบ ก่อนจะอ้าปากรับเค้กที่โปเต้ตักมาป้อนผม แม้ว่าผมจะชอบพวกขนมขบเคี้ยวมากกว่า แต่พวกเค้กผมก็กินบ้าง
“จะกินอะไรก่อนมั้ยล่ะ” เซย์ถามผมกับโปเต้
“.....” ผมมองหน้าโปเต้ ประมาณว่าให้เขาตัดสินใจ เพราะผมยังไงก็ได้ ปกติข้าวเช้าก็กินไม่ค่อยทันนักหรอก กินทีก็เที่ยงเลย
“กินก่อนมั้ย ตอนนี้ปวดท้องรึเปล่า” โปเต้ถามผม
“แล้วแต่ แค่แซนวิชเซเว่นก็ได้ นายล่ะ” ผมบอก เพราะไม่อยากให้เสียเวลามากนัก เพราะขับมอเตอร์ไซต์ออกต่างจังหวัด มันไม่ได้เหมือนรถยนต์นะ ที่จะขับยาวเลย มันต้องมีแวะพักเป็นระยะๆ
“เอางั้นก็ได้ ...ออกไปรอที่รถเลยก็ได้ ไม่นาน” โปเต้หันไปบอกคนอื่นๆ ก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วเดินนำผมไป
โปเต้เอาเป้ไปวางพิงไว้กับรถ ก่อนจะหันมาจูงมือผมแล้วเดินไปเซเว่นที่อยู่ในปั้มน้ำมันแห่งนี้ด้วย ซึ่งมันก็อยู่ไม่ไกลจากร้านกาแฟหรอก แค่คนลฝั่งของพื้นที่บริเวณปั้มเท่านั้นเอง
“นี่ ผมไม่หลงหรอก ไม่ต้องจูงก็ได้” ผมเอ่ยขัด ปกติเวลาไปไหนเราไม่ค่อยเดินจูงมือกันหรอก (ยกเว้นไปตลอดนัด) แต่บางทีก็มีบ้าง เมื่อโปเต้เห็นว่ามีคนจะเข้ามาหาผม อะไรประมาณนี้
“อยากจับ” โปเต้ตอบเบาๆ โดยที่ไม่ได้หันมามองหน้าผม
อะนะ...อยากจับก็จับไป
ผมซื้อแซนวิชชิ้นนึง ส่วนโปเต้ซื้อแฮมเบอร์เกอร์สองชิ้น (เชื่อสิ...ว่านั่นมันแค่รองท้อง) พร้อมกับน้ำหนึ่งขวด เราเดินกลับมากินกันที่รถครับ และผมก็รู้แล้วว่าบิ๊กไบร์ทอีกคันนึงเป็นของอลันครับ ก็พอจะเข้าว่าทำไมถึงไม่ซ้อนท้ายกันมา คู่นี้เขาลุยๆ แมนๆ อยู่แล้วครับ เอ๊ะ...แต่ผมว่าผมก็แมนนะ ...งั้นมันคงไม่เกี่ยวกันก็แล้วกันเน๊าะ
“กินดีๆ” ผมบอกโปเต้เบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปเช็ดมุมปากให้ เมื่อมันเลอะซอสนิดๆ
“กินแฮมเบอร์เกอร์” ตอบกลับทั้งที่กำลังเคี้ยว เหอะ...ขอให้ติดคอซะ ....เฮ้ย...ไม่เอาๆๆ ติดคอขึ้นมาก็ลำบอกผมอีก
“.....” ผมเคาะหัวเขาเบาๆ ไม่แรงหรอก ไม่อยากโดนเอาคืน
“เดี๋ยวโดน..” โปเต้ขู่ผมเบาๆ ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตากินแฮมเบอร์เกอร์ต่อไป
“.....” ผมก็ตีหน้าเนียน (แบบที่โปเต้ชอบทำ) ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไป
“โอเค พร้อมกันยัง” อลันเอ่ยถาม หลังจากที่พวกกินกันเสร็จแล้ว หมายถึงผมกินแซนวิช แล้วโปเต้กินแฮมเบอร์เกอร์นะ
“พร้อม ไปกัน” เซย์บอกก่อนจะใส่หมวกกันน็อคเป็นคนแรก
แล้วพวกเราก็เริ่มออกเดินทางครับ โดยที่เซย์เป็นคนขับนำ ตามด้วยอลัน จิน และโปเต้ตามลำดับ ผมกับดอมินิกทำหน้าที่ซ้อนท้ายครับ เราจะไปสระบุรีกันค แต่จะแวะตามที่ต่างๆที่ผ่าน ถามว่ารู้ทางมั้ย บอกเลยว่าไม่รู้ ...ไม่ใช่หมายถึงผมนะ หมายถึงทุกคนเลยต่างหาก แม้ว่าพวกเราจะเคยมาเขาใหญ่ตอนเปิดเทอมได้ไม่นาน แต่ตอนนั้นบอกเลยว่าแข่งกันหลับ แต่อลันก็ปลอบทุกคนว่า มันมีป้ายตลอดทาง ดูๆไปตามป้ายก็แล้วกัน
อะนะ ...ช่วยให้มั่นใจขึ้นเยอะ =_=
เราขับกันมานานพอดู ยังดีที่วันนี้แดดไม่ค่อยแรง (แต่ผมกลัวว่าฝนมันจะตกซะมากกว่า) เลยไม่ทำให้รู้สึกร้อนเท่าไหร่ แถมแต่ละคนนี่บิดรถราวกลับผู้ร้ายหนีตรวจกันทั้งนั้น ก็พอจะเข้าใจว่ามันต้องขับเร็ว แต่ความเร็วของมอเตอร์ไซด์ขนาดนี้ ผมไม่ชินนี่
ขับมาจนผมเห็นป้ายว่าเรากำลังจะเข้าสู่อำเภอวังน้อย ซึ่งอยู่ในจังหวัดพระนครศรีอยุธยา ผมรู้ว่าอำเภอนี้ อยู่ในจังหวัดนี้ แต่ผมไม่รู้หรอกว่า...มันมีสถานที่ท่องเที่ยวอะไรบ้าง แต่ก่อนที่จะได้คิดอะไรต่อ เซย์ที่เป็นคนขับนำ ก็เปิดไฟเลี้ยวซ้าย ก่อนจะค่อยๆชะรอรถ ซึ่งข้างหน้าไม่ไกลมันมีปั้มน้ำมัน คนอื่นที่ขับตามก็เปิดไฟเลี้ยวตาม แล้วเซย์ก็เข้าปั้มน้ำมันตรงหน้า ...มีอะไรรึเปล่าหว่า??
“.....” เซย์ไม่ได้พูดหรือบอกอะไร เขาจอดรถที่หน้าห้องน้ำ ก่อนจะถอดหมวก วางกระเป๋าเป้แล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปเลย
“ขี้แตกรึไงว่ะ” เสียงอลันบ่นน้อยๆ ก่อนที่เราจะพากันมานั่งตรงฟุตบาทขอเซย์ครับ
“เมื่อยมั้ย” โปเต้หันมาถามผม
“เมื่อยก้น” ผมบอกไปตามความจริง พึ่งจะรู้ว่านั่งมอเตอร์ไซด์นานๆแล้วมันเป็นอย่างนี้นี่เอง
“มา....นวดให้” โปเต้ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะที่เอื้อมมือมาจับที่ก้นผมทันที
“เฮ้ย!” อารามตกใจ ทำเอาผมร้องเสียงหลง ไม่นึกว่าโปเต้จะกล้า เพราะนี่มันที่สาธารณะ (เออ...แต่จูบกลางโรงยิมของคณะเขาก็ทำมาแล้วนี่หว่า แต่เฮ้ย! นี่มันไม่เหมือนกันนะ) จนคนอื่นๆหันมามอง รวมถึงคนที่เดินผ่านไปผ่านมาด้วย
“เฮ้ย จะสวีทอะไรก็เกรงใจกูบ้าง” จินหันมาพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูก็รู้ว่าหมั่นไส้
“ก็ติณณ์เมื่อย เลยจะนวดให้” โปเต้หันไปตอบเสียงเรียบ แต่มือยังจับก้นผมอยู่ ทั้งที่ผมพยายามจะดึงมือเขาออก แต่เขาขืนไว้ ทำไมหน้าด้านอย่างนี้ว่ะ ดูสิ...คนที่เดินผ่านไปผ่านมามองกันใหญ่แล้ว
“เมื่อยตรงไหนเหรอติณณ์” อลันถามพลางยกยิ้ม ทั้งที่เขาก็เห็นว่ามือของโปเต้อยู่ตรงไหนของร่างกายผม
“ก้น” แน่นอนว่าไม่ใช้เสียงผม เสียงของไอ้คนหน้านิ่งที่เริ่มหน้าด้านนี่แหละ
“ฮ่าๆๆๆๆๆ มึงก็ตรงเกิ๊น” อลันหัวเราะชอบใจ รวมถึงจินและดอมินิก (ที่ยิ้มนิดๆ)
“ปล่อย” ผมบอกก่อนจะพยายามดึงมือโปเต้ออก
“...นวดให้ไง” พูดอย่างเดียวไม่พอ ยังจะมาขยำอีก
“ไม่เอา คนมอง” ผมกระซิบบอก
“มองก็ดิสิ จะได้ไม่มีใครยุ่ง” ไม่มีสลด แถมยังหวงเกินหน้าเกินตาอีก เออ...อยากจับก็จับ ห้ามไม่ได้หนิ
“อ่า...โล่งงง” เสียงของเซย์ที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ
“ขี้แตกรึไง???” อลันถามก่อนเป็นคนแรกเลยครับ
“แค่ปวดฉี่โว้ย แต่หิวน้ำว่ะ เดี๋ยวขอไปซื้อน้ำแป๊บนึง” เซยืว่าก่อนจะกอดคออลันไปด้วย
“เฮ้ย! เกี่ยวอะไรกับกู” อลันถาม แต่ก็ยอมให้กอดคอแล้วเดินไปด้วยกัน
“ดูแลผัวหน่อย ขี้โวยวายจริงเลยมึง”
“กูรู้ไง ว่ามึงดูแลตัวเองได้”
แล้วสองคนนั่นก็เดินเถียงกันไป พวกเขาก็ดูรักกันดีนะ แม้จะชอบเถียงและเสียงดังกันไปหน่อยก็เถอะ
“หิวน้ำมั้ย” โปเต้ถามผมบ้าง
“ไม่อ่ะ” ผมปฏิเสธก่อนเอนหันไปซบไหล่โปเต้ ก่อนจะทิ้งน้ำหนักตัวไปทางโปเต้ทั้งหมด เออ...แบบนี้ก็สบายดีว่ะ
“นอนเลยมั้ยครับ” โปเต้ถามอย่างประชด
“ไม่เอา เดี๋ยวเสื้อเปื้อน” ผมตอบก่อนจะหัวเราะในลำคอเล็กน้อย
“เดี๋ยวกูดูแผนที่ดีกว่า ว่าแถวนี้มีที่เที่ยวมั้ย จะได้แวะแล้วหาอะไรกินกัน ขับรถนานๆแม่งโคตรเมื่อยเลย หิวด้วย” ผู้ชายมาดอบอุ่นเพียงคนเดียวในนี้บ่นขึ้นซะยาวเยียด ก่อนจะเปิดกระเป๋าเป้ของตัวเอง แล้วหยิบไอแพดออกมา คงจะเปิดดูแผนที่ล่ะมั้ง
“เฮ้ย ไอ้ภัทร ตรงไปไม่ไกล มีตลาดน้ำทุ่งบัวชมว่ะ แวะป่ะ...เห็นว่าก็เป็นที่พูดถึงเหมือนกัน” จินว่าก่อนจะยื่นไอแพดมาให้โปเต้ดู
“อืม ก็แวะ...บอกไอ้เซย์ด้วย” โปเต้เหลือบตามมองจอไอแพดเล็กน้อย ก่อนจะบอกจิน
สุดท้ายก็ตรงกันว่าจะแวะที่ตลาดน้ำทุ่งบัวชม ก่อนที่จะบอกเซย์กับอลันที่เดินกลับมา โดยที่อลันยื่นน้ำให้ดอมินิก ก่อนจะหันมายื่นให้ผม คือเขาซื้อมาแค่สองขวดอ่ะครับ
ผมก็รับมา แล้วดื่มพอเป็นพิธี ก่อนจะยื่นไปให้โปเต้ ฝ่านนั้นกระดกอย่างเดียวเลยครับ
“งั้นมึงนำนะ” เซย์บอกจิน ที่บอกเขาเรื่องว่าเราจะแวะตลาดน้ำทุ่งบัวชมกันก่อน
“เออ งั้นก็ไปกันเถอะ” จินว่าก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปที่รถทันที
แล้วพวกเราก็ออกจากปั้มกันครับ ขับออกมาไม่ไกล ก็เจอตลาดน้ำเลยครับ ก่อนที่พวกจะเลี้ยวเข้าไปแล้วจอดรถ และดูท่าว่าคนที่ตื่นเต้นมากที่สุดน่าจะเป็นอลันครับ เขาดูอเลิร์ทมาก
“เซย์ มึงดูดิ หลักกิโลอันเบ้อเร้อเลย”
“เซย์ ทรานฟอร์เมอร์ๆๆๆๆ”
“เซย์ !@#$%^&*&*^%$#@!@#$%^&^&” นั่นเป็นเสียงของอลันเพียงคนเดียวเลยครับ
พวกเรายืนรอให้อลันได้ถ่ายรูปจนเสร็จ ก่อนที่เราจะเดินเข้ามาในตลาดกัน ของเยอะมาก ทั้งของขาย กิ๊ฟช้อป ของที่ระลึก เสื้อผ้า ของใช้ของเล่น เยอะแยะมากมาย โปเต้นี่หลุดแวะซื้อของกินตลอดทางพอๆกับจิน ดูท่าว่าทั้งคู่จะหิวจริงอะไรจริง ผมเลยปล่อยให้ไปเดินด้วยกัน แล้วผมมาเดินกับดอมินิกแทน
ผมว่าคนเยอะมากเลยนะ แถมยังร้อนมากๆด้วย
“โอ๊ะ ขอโทษครับ เอ่อ I’m sorry” อยู่ก็มีคนมาเดินชนดอมินิก จนเขาเซมาชนผม เมื่อผมหันไปดูก็พบว่าเป็นผู้ชาย ดูแล้วน่าจะอยู่มัธยมอยู่เลยมั้ง ตัวสูงคงอกผมเอง หน้าตาก็น่ารักอะนะ แต่...ท่าทางดูเชิญชวนแปลกๆ
“ครับ” ดอมินิกว่าก่อนจะเหล่มองเล็กน้อย ก่อนจะเดินต่อ แต่ผู้ชายคนนั้นก็คว้าแขนของดอมินิกเอาไว้
“คุณพูดไทยได้หนิ อ๊ะ...คือขอโทษนะครับ คุณโกรธเหรอ หรือว่าบาดเจ็บอะไรตรงไหน” ผู้ชายคนนั้นรีบถาม ท่าทางรนๆ พลางมองสำรวจดอมินิก
“เปล่า ...ปล่อยแขน” ดอมินิกว่าเสียงเรียบ ซึ่งมันก็เป็นปกติของเขา แต่อาจจะผิดปกติสำหรับคนอื่น
“คุณต้องโกรธผมแน่ๆเลย เอางี้มั้ย ...ให้ผมเลี้ยงข้าวคุณนะ” ผู้ชายคนนั้นว่าก่อนจะยิ้มหวาน แค่นั้นก็พอจะรู้จุดประสงค์ของเขาแล้ว แต่ว่า...มาอ้างแบบนี้ เพราะแค่เดินชนกันเนี่ยนะ ...ฟังยังไงผมก็ว่ามันตลกไปนะ
“ไม่จำเป็น” ดอมินิกว่าก่อนจะดึงแขนผู้ชายคนนั้นออกทันที
“อะไรกันคุณ ไม่เห็นต้องทำอย่างนี้เลย ไม่ไปก็ไม่ไปสิ” ผู้ชายคนผู้อย่างหน้าเสียเมื่อเห็นดอมินิกทำแบบนั้นใส่
“ขอโทษนะ แต่ก็ปฏิเสธตั้งแต่แรกแล้วหนิ การประมวลผลขัดข้องรึไง” ดอมินิกว่ากลับ ...ผมว่ามันก็แรงอยู่นะ
“เอ๊ะ ...นี่คุณ!” ผู้ชายคนนั้นขึ้นเสียง พลางหน้าแดง ที่ผมคาดว่าเขาคงโกรธ
“นี่...จะเงียบเองแล้วเดินไปดีๆมั้ย” ผมพูดขึ้นบ้าง รู้สึกรำคาญอย่างบอกไม่ได้
“เงียบไปเลยนะ หน้าตาดีแต่ไม่ใช่สเป็คหรอก” พูดได้มั่นหน้ามาก แค่หน้าตาน่ารักหน่อยเดียว ...เลยมีนิสัยแบบนี้น่ะเหรอ
“มั่นใจดีนี่ สงสัยที่บ้านไม่มีกระจก ...ขอตัว” ผมพูดเสียงเรียบ ก่อนจะยกมือขึ้นโอบไหล่ดอมินิกแล้วเดินออกมาจากตรงนั้น แอบเหล่ไปมองก็เห็นผู้ชายคนนั้นอ้าปากหวอเมื่อเห็นผมยกมือขึ้นโอบไหล่ดอมินิก เอ๊ะ...หรือว่ากำลังงที่ผมแอบด่าแล้วเดินหนีออกมาเฉยเลย แต่ก็นะ...ตลกดีว่ะ
“ตลกดีนะ” ดอมินิกพูดขึ้น หลังากที่เราเดินมาได้สักพัก และแน่นอนว่าเราเดินแบบปกติ ไม่ได้โอบไหล่กันอย่างเมื่อกี้
“คนแบบนี้ก็พึ่งเคยเจอนี่แหละ” ผมบอกเขา ก่อนแตะแขนเขาเบาๆ ว่าผมจะแวะซื้อน้ำ
“แล้วไม่เคยเจอผู้ชายจีบเหรอ” ดอมินิกถามผมบ้าง
“เคย แต่ไม่กระแดะแบบนี้” ผมบอกก่อนจะยื่นเงินไปให้คนขาย ก่อนที่อีกมือจะรับน้ำมา ก่อนจะดูดไปอึกใหญ่ เป็นน้ำมะพร้าวครับ ก่อนจะยื่นไปให้ดอมินิก ที่รับไปก่อนจะดูดพอแก้กระหาย
“นั่นสิ แบบนี้ก็พึ่งเคยเจอเหมือนกัน” ดอมินิกว่าก่อนจะยิ้มนิดๆ และก่อนที่เราจะได้คุยอะไรกัน โทรศัพท์ของดอมินิกก็ดังขึ้นเสียก่อน
“ว่าไง ...อืม ...อืม เดี๋ยวถามคนแถวนี้เอาก็ได้ ...อืม ...โอเค”
“.....”
“คนอื่นๆรอกันอยู่ที่ร้านก๋วยเตี๊ยวน่ะ บอกให้เราไปหา” ดอมินิกว่าพลางเก็บโทรศัพท์
“แล้วรู้จัก?” ผมถามเขา
“ถามพ่อค้าแม่ค้าแถวนี้เอาอ่ะ ...รีบไปเถอะ จินบอกภัทรมันหน้าหงิกจะตายอยู่แล้วที่นายไม่อยู่ด้วย”
“พูดซะเห็นภาพเลย” ผมว่า ก่อนจะเดินตามดอมินิกไป แน่นอนว่าเราถามพ่อค้าแม่ค้าแถวนั้น เรียกได้ว่าถามกันแทบจะตลอดทาง เพราะแม่ค้าบางคนอาจจะพึ่งมาอยู่เลยไม่รู้จัก ทำให้บอกทางเราผิด เรียกได้ว่าหลงกันเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็หาเจอครับ
“โหย ...กว่าจะมา” อลันแซวพวกเราเป็นคนแรกเลยครับ
“หลงนิดหน่อยนะ” ดอมินิกว่า ก่อนจะนั่งลงข้างจิน ที่ดูเหมือนจะสั่งเอาไว้ให้ดอมินิกแล้ว
“.....” ผมนั่งลงข้างโปเต้ พบว่าเขาก็ส่งให้ผมแล้วเหมือนกัน แต่ชามตรงหน้าเขาก็ยังไม่พร่องไปเหมือนกัน แต่พอผมนั่ง โปเต้ก็หยิบตะเกียบ แล้วคีบเส้นในชามก๋วยเตี๋ยวตรงหน้าแทบจะทันที
“รอเหรอ” ผมถามพลางเริ่มกินบ้าง
“อืม” โปเต้ตอบเบาๆ
แม้ว่ามันจะไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่ว่า...มันก็ทำให้ผมกินไปยิ้มไปน่ะนะ
******************************************************************
FANPAGE
Twitter
นี่แหละที่เขาเรียกว่า 'ความรัก'
เผลอใจ 'รัก' ไปซะแล้ว
ถ้ามันเรียกว่ารัก...อืม รักก็ได้
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
