ตอนที่ 21
ตอนนี้เราออกมาจากตลาดน้ำทุ่งบัวชมแล้วครับ และกำลังมุ่งหน้าไปเรื่อยๆ โดนที่เซย์เป็นคนนำทางเหมือนเดิม ตอนนี้เราก็ขับกันมาไกลมากและนานพอสมควร ผมที่มองทางมาตลอดก็มองป้ายทันบ้างไม่ทันบ้าง ตอนนี้รู้เพียงว่าเราเข้ามาในเขตอำเภอเมืองสระบุรีแล้ว ก้นผมนี่ชาไปหมดจนแทบจะไม่รู้สึกอะไรแล้วเนี่ย
ก่อนจะออกมาจากตลาดน้ำทุ่งบัวชม เราก็คุยกันว่าวันนี้เราจะหาที่พักในอำเภอเมืองนี่แหละ เจอที่ไหนก็จอดแวะเช็คอินเข้าพักกันเลย เพราะการนั่งมอเตอร์ไซด์มันเหนื่อยก็การนั่งรถยนต์เอามากๆ และคนขับเองก็คงไม่ต่างกัน เพราะเราจึงแวะร้านกาแฟที่อยู่ข้างทางเป็นการพัก โดยที่อลันเป็นคนอาสาไปถามคนในร้านถึงโรงแรมที่อยู่ไม่ไกลจากนี้
“เหนื่อยมั้ย” ผมเอ่ยถามโปเต้ ทั้งที่ตัวเองก็เหนื่อย
“เหนื่อย แต่เมื่อยมือมากกว่า” เขาว่าก่อนจะแบมือให้ผมดู
“.....” ผมยิ้มนิดๆก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือเขา แล้วบีบๆ นวดๆ ให้
“....” โปเต้ยิ้มให้ผมเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆเอนหัวลงมาซบลงบนไหล่ผม ตาก็มองมือผมที่นวดมือเขาอยู่
“.....”
“.....”
ไม่มีใครพูดอะไร จนกระทั่งเขาเอาของที่พวกผมสั่งมาเสริฟ โปเต้สั่งเค้กตั้งสองชิ้นแหนะ แต่ครั้งนี้ถืออนุโลมให้ เห็นว่าขับรถเหนื่อยๆ อยากจะกินก็กินไป ส่วนผมสั่งแค่นมสดปั่นอย่างเดียว
“กินมั้ย” โปเต้ถามก่อนจะตักเค้กบลูเบอรี่มาจ่อที่ปากผม เอ่อ...ถ้าจะจ่อปากขนาดนี้ ไม่ต้องถามก็ได้มั้ง
“.....” ผมอ้าปากกินเค้กที่โปเต้ป้อน ก่อนที่จะชะงักเมื่อเสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น เมื่อหยิบขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นน้องแป้งโทร.เข้ามาครับ ยังจำน้องเขาได้มั้ย ที่น้องเขามาขอให้โปเต้ไปถ่ายแบบให้น้องเขาน่ะ
“.....” โปเต้มองหน้าผมนิดนึง ก่อนจะหันกลับไปให้ความสนใจกับเค้กของเขาต่อ
“ฮัลโหล” ผมรับสาย
(พี่ติณณ์ ฮัลโหลๆ อยู่ไหนคะเนี่ย หนูเห็นพี่โปเต้ลงรูปพี่ในไอจี แคปชั่นว่าออกทริป) น้องแป้งพูดรั่วและเร็วจะผมฟังแทบไม่ทัน
“ตอนนี้พี่อยู่สระบุรีครับ” ผมตอบก่อนจะหันไปสะกิดโปเต้ว่าอยากกินพายแอปเปิ้ลของอลัน ซึ่งโปเต้ก็เอื้อมมือไปตักพายแอปเปิ้ลของอลันให้ผม โดยไม่ได้ขอเจ้าของก่อน แน่นอนว่าโดนอลันโวยวายใส่ แต่เมื่อเห็นว่าเขาเอามาป้อนผม อลันก็ไม่ว่าอะไร บอกว่าถ้าเป็นผมกินก็ไม่เป็นไร
(สระบุรีเหรอพี่ โหย...อยากไปจังเลย เนี่ย...หนูต้องมานั่งทำโปรเจ็คที่อาจารย์สั่งเนี่ย เยอะจนกองท่วมหัวหนูแล้ว) น้องแป้งคงได้ที เลยบ่นให้ผมฟัง
“ตั้งใจๆ” ผมบอกน้องไป คือน้องก็เป็นเพียงคนไม่กี่คนที่ผมสนิทด้วย ดูไม่มีพิษภัยอะไร ผมเลยไม่ค่อยรำคาญเท่าไหร่เวลาน้องโทร.มาคุยมาบ่นให้ฟัง แนะนำอะไรได้ผมก็แนะนำ แนะนำไม่ได้ก็ฟังน้องเขาอย่างเดียว
(เอ้อ...รูปพี่นภัทรอ่ะ หนูเอาไปส่งอาจารย์แล้ว ผ่านด้วยนะพี่ติณณ์ เนี่ย...อาจารย์บอกรูปดูเป็นธรรมชาติมากเลย อาจารย์จะให้หนูส่งเข้าประกวดด้วยนะ แต่หนูล้างรูปเผื่อพี่ติณณ์ไว้แล้ว ไว้พี่กลับมาก็บอกหนูนะ เดี๋ยวหนูเอาไปให้)
“ครับ”
(งั้นหนูไม่กวนแล้วดีกว่า ...เที่ยวให้สนุกนะคะ)
“ครับ” แล้วผมก็วางสายจากน้องแป้ง
รังสีความอยากรู้เริ่มแผ่ออกมาจากพวกเซย์ จนผมรู้สึกได้
แต่ก่อนอื่นผมมีเรื่องต้องการอยากรู้ตอนนี้ก่อน
“.....” ผมเมินสายตาคนอื่นๆ ก่อนจะรีบเปิดโทรศัพท์กอดเข้าไปที่อินสตาร์แกรมในโทรศัพท์ของตัวเอง ก่อนจะกดเข้าไปดูอินสตาร์แกรมของโปเต้
ชัดเลย...โปเต้เอารูปผมลง เป็นรูปที่ผมกำลังอ้าปากกัดเส้นก๋วยเตี๋ยว ที่กินตอนอยู่ตลาดทุ่งบัวชม คนไลค์ไปหมื่นสอง (นี่เป็นดาราบ่หนิ?) และโพสต์ใต้รูปที่เป็นรูปผมที่เอาลงในอินสตาร์แกรมของเขาว่า
napattiwa.pt ทิ้งให้เราเดินกับเพื่อน ตัวเองหาย พอมาถึงก็กินอย่างเดียวไม่สนใจกันเลย ท่าทางจะหิวจัด #ไม่เป็นไร #ติณณ์ดูแลเรามาตลอด #วันนี้ให้เขาหน่อยจะเป็นไรไป #ไม่รักไม่ทำนะหนิ #ออกทริป
#ไม่รักไม่ทำนะหนิ... #ไม่รักไม่ทำนะหนิ... #ไม่รักไม่ทำนะหนิ... #ไม่รักไม่ทำนะหนิ... #ไม่รักไม่ทำนะหนิ... #ไม่รักไม่ทำนะหนิ... #ไม่รักไม่ทำนะหนิ... #ไม่รักไม่ทำนะหนิ... #ไม่รักไม่ทำนะหนิ... #ไม่รักไม่ทำนะหนิ... #ไม่รักไม่ทำนะหนิ... #ไม่รักไม่ทำนะหนิ... #ไม่รักไม่ทำนะหนิ... #ไม่รักไม่ทำนะหนิ... #ไม่รักไม่ทำนะหนิ... #ไม่รักไม่ทำนะหนิ... #ไม่รักไม่ทำนะหนิ... #ไม่รักไม่ทำนะหนิ...
โอ๊ยยยยย นี่มันอะไรกันเนี่ยยยยย...หน้าจะไหม้แล้ววววววว ...หัวใจเต้นเป็นจังหวะแทงโก้แล้วววววววววว
แม้ว่าผมอยากจะได้ยินเป็นคำพูด แต่แบบ...แค่นี้ก็รู้สึกดีใจโคตรๆแล้ว ทำไงดีๆๆ เขินโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!
ผมกดแคปหน้าจอ แต่ยังไม่กล้าหันไปมองหน้าโปเต้ ก่อนจะค่อยๆเลื่อนอ่านคอมเม้นต์ ...โว๊ย! มือสั่นอีก!
“ติณณ์ เป็นไรอ่ะ หน้าแดงแจ๋เลย” แต่แล้วอลันก็ทักผมขึ้นซะเสียงดัง จนทุกคนหันมามองหน้าผมเป็นตาเดียว
“ปะ..ปะ เปล่า” ผมบอกเสียงสั่น ซ้ำยังตะกุกตะกักอีก ก่อนจะเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าตามเดิม คงสร้างความสงสัยให้พวกเขามากขึ้น
“เป็นอะไร มีอะไรรึเปล่า” โปเต้หันมาถามผม คำพูดที่ราบเรียบ แต่กลับทำให้ผมใจเต้นแรงเอาซะง่ายๆ เขาถามแบบนี้ เขาเป็นห่วงผมใช่มั้ย
“เปล่าหรอก” ผมตอบเสียงเบา
“แล้วใครโทร.มา” โปเต้ถาม ไม่ใช่น้ำเสียงไม่พอใจ เพียงแต่ถามเหมือนอยากรู้มากกว่า
“น้องแป้งน่ะ” ผมเอ่ยบอกเขา ซึ่งเขาก็พยักหน้า เพราะเขาเองก็เคยคุยกับน้องแป้ง เวลาที่น้องโทร.เข้ามาหาผมเหมือนกัน (น้องแป้งไม่กล้าโทร.หาโปเต้ เธอบอกว่าผมใจดีกว่า)
“.....” โปเต้พยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะหันไปแย่งเค้กของจินที่เขาเพิ่มเอามาเสริฟ
“รีบๆ กินกันให้เสร็จสักทีสิ อยากอาบน้ำแล้วนอนจะแย่” เสียงอลันเริ่มบ่น ผมเห็นว่าเขานั่งท้าวคางมองทุกคนมาสักพักแล้ว สงสัยคงจะอยากพักจริงๆ
“จะเสร็จแล้ว นอนรอไปเลยไป” เซย์หันไปบอก ซึ่งอลันก็ฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะจริงๆ ไม่รู้ว่าประชดหรืออะไร
เพียงเวลาไม่นาน พวกเราก็ออกมาจากร้านกาแฟครับ อลันดูดี๊ด๊ามาก คงเพราะจะได้ไปนอนพักสมใจเขาล่ะมั้ง
อลันเป็นคนขับนำพวกเราครับ เพราะเนื่องจากว่าเขาเป็นไปถามคนในร้านกาแฟถึงโรงแรมที่อยู่ไม่ไกลจากนี้ แต่ขอที่มันดีๆหน่อย เตลิดร้านกาแฟมาไม่ไกลก็เจอโรงแรมระดับสามดาว ซึ่งก็ถือว่าโอเคเลยครับ ดูสะอาด เรียบๆ และไม่อุดอู้ พวกเราจองกันสามห้อง ซึ่งก็คงจะรู้อยู่แล้วใช่มั้ยครับ ว่าใครนอนกับใครบ้าง
“ติณณ์จะอาบน้ำมั้ย” โปเต้เอ่ยถามผม ในขณะที่เขากำลังนั่งถอดรองเท้าอยู่ปลายเตียง แต่ผมนอนแผ่หลาอยู่บนเตียงเรียบร้อยแล้วครับ เสื้อแจ็คเกทก็ถอดพาดไว้กับเก้าอี้ตรงโต๊ะเครื่องแป้งเรียบร้อย ผมอยากถอดกางเกงด้วยเหมือนกัน แต่เกรงใจโปเต้
“ไม่เอา อยากนอน” ผมบอกก่อนจะหลับตา
“.....” โปเต้ไม่พูดอะไร แต่แล้วผมก็ต้องลืมตาขึ้นอย่างตกใจ เมื่อ...
“เฮ้ย...โปเต้ ผมทำเองได้” ผมรีบร้องบอก เมื่อโปเต้ที่นั่งอยู่ปลายเตียง (ซึ่งก็อยู่ปลายเท้าผมนั่นแหละ) เอื้อมมือมาถอดถุงเท้าให้ผม คือแบบ..นั่นเท้าเลยนะ มันไม่ควรจะมาให้คนอื่นทำให้ ผมทั้งเกรงใจทั้งเขินแล้วเนี่ย
“ไม่เป็นไร” โปเต้ตอบก่อนจะถอดถุงเท้าให้ผมทั้งสองข้าง พร้อมกับก้มลงไปเก็บร้องเท้าที่ผมถอดอยู่กับพื้นตรงปลายเตียง ไปวางไว้หลบทางเดินแล้วเอาถุงเท้าผมวางพาดเอาไว้บนรองเท้าของผม บอกเลย...ตอนนี้รู้สึกเกรงใจแบบโคตรๆ เพราะทุกทีผมเป็นคนทำอะไรเรียบร้อย แต่คือตอนนี้มันเหนื่อยไง เลยขี้เกียจไปซะทุกอย่าง
“เดี๋ยวผมอาบน้ำนะ ติณณ์นอนเถอะ” โปเต้ว่าก่อนจะถอดเสื้อออก ผมนี่รีบหันหน้าหนีอย่างเร็วเลยครับ ไม่ชิน...ยังไงก็ไม่ชิน
งื้อ...นอนดีกว่า เหนื่อยมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
[Pota’s part]
ผมเดินออกมาจากห้องน้ำ ก็พบว่าติณณ์หลับไปแล้ว ท่าทางจะง่วงมากๆ เขาคงจะเหนื่อยน่ะนะ การนั่งมอเตอร์ไซด์นานๆ มันก็เป็นอะไรที่ทรมานมากๆ อันนี้ผมก็พอจะเข้าใจ ...ผมเดินมานั่งบนเตียงขนาดควีนไซด์ที่ติณณ์นอนอยู่ ก่อนจะค่อยโน้มตัวลงไปนอนตะแคงข้าง จ้องหน้าเขายามหลับ ในความคิดของผม ผมรู้สึกว่ามันน่ารักมาก มากจนผมอยากจะฟัดแก้มทั้งสองข้างของติณณ์ให้หายหมั่นเขี้ยว แต่ก็ต้องห้ามใจตัวเอง เพราะตอนนี้เขาเหนื่อยจากการเดินทาง และต้องการพักผ่อน
ติณณ์เขาให้ผมมาเยอะมาก ดูแลผมดีทุกอย่าง จนผมคิดว่าโชคดีจริงๆที่เราได้เป็นแฟนกัน โชคดีที่ตอนนั้นผมตามติณณ์ที่เดินหายไปกับพี่เฟรม และโชคดี...ที่ติณณ์ยอมตกลงเป็นแฟนผมจริงๆ ไม่ใช่แค่อ้างชื่อผมเอาไว้หลอกพี่เฟรม
แม้ตอนแรกที่ติณณ์คบผม เขาคงคิดแค่เพียงว่า ต้องการจะกันพี่เฟรมออกจากชีวิตเขา แต่ตอนนี้...ผมรู้ว่าความรู้สึกของติณณ์ที่มีให้ผมมันเปลี่ยนไป ไม่ใช่ว่าผมจะเข้าข้างตัวเองหรอกนะ แต่มันก็เห็นๆกันอยู่ การกระทำทุกอย่าง คำพูดทุกคำ อย่างที่ไม่ต้องเอ่ยคำว่ารัก แต่รู้สึกได้ถึงรัก
ยิ่งตอนในห้องน้ำ มันเริ่มจากที่ว่าผมเองที่ห้ามใจตัวเองไม่ได้ ทั้งที่เป็นคนดึงดันจะเข้าไปอาบน้ำด้วยกันกับเขาแท้ๆ แต่กลับควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ และติณณ์ก็ทำให้ผมต้องตกใจ เมื่อเขาหันหน้ามาหาผม เมื่อเขาหันมาช่วยผม การสกัดกลั้นอารมณ์เมื่อมีความต้องการ มันทรมานมาก และเขาไม่เลือกที่จะมองข้าม ผมยังคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะใช้ปากกับตรงนั้นของผม โดยที่ไม่รังเกียจ แถมยังกลืนน้ำบางอย่างของผมไปซะเกือบหมด ติณณ์ทำแบบนี้แล้วผมจะไปไหนรอด ผมทั้งเขินทั้งดีใจ ดีใจจริงๆที่เราใจตรงกัน
และการมาออกทริปครั้งนี้ ผมก็เทคแคร์ดูแลติณณ์เป็นอย่างดี ไม่ได้มีอะไรแอบแฝง แต่นั่นเป็นเพราะผมอยากทำ แม้ว่าเขาจะเป็นผู้ชายแมนๆเหมือนกันผม แต่ผมก็อยากทำ ผมอยากแสดงให้เขารู้ ว่าผมรักและให้ความสำคัญกับเขามากแค่ไหน ผมน่ะทั้งรักทั้งห่วงทั้งหวง ยิ่งตอนที่ติณณ์แยกไปเดินกับดอมินิกสองคนแล้วปล่อยให้ผมเดินกับจิน ยอมรับว่าในหัวตอนนั้นคิดอะไรเยอะแยะเต็มไปหมด คนก็เยอะ เบียดก็เบียด คิดว่าติณณ์จะร้อนมั้ย อยากจะไปเดินพัดให้เขา คิดว่าถ้าติณณ์ถูกจีบล่ะ ผมจะทำยังไง ผมไม่อยากให้คนที่หวังจะจีบติณณ์มาคุยมาใกล้ติณณ์ คิดว่าเขาจะหลงทางรึเปล่า คิดว่าเขาจะหิวมากมั้ย เพราะกินแค่แซนวิชรองท้องก่อนออกมา แล้วถ้าเกิดหน้ามืดหรือเป็นลมขึ้นมาล่ะ จะทำยังไง และอะไรอีกหลายๆอย่าง ที่ผมเริ่มกังวลและวิตกเมื่อเริ่มไม่เห็นติณณ์ คิดไปเรื่อยว่าอยากจะดูแลเทคแคร์เขา อยากให้ติณณ์สนุกกับการมาเที่ยวด้วยอยากจะให้เขารู้สึกสบายใจหากมีผมอยู่ข้างๆ และนี่...แค่ห่างจากติณณ์แค่ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ผมนี่จะดิ้นตายอยู่แล้วเนี่ย เพราะตั้งแต่คบกันมา...ไม่สิ ตั้งแต่ผมและติณณ์ย้ายเข้ามาอยู่กับพี่ตาลพี่ปาร์เลยก็ว่าได้ เราอยู่ด้วยตลอด ไปเรียนพร้อมกัน กลับบ้านพร้อมกัน เวลาจะไปซื้อของก็ไปด้วยกัน ผมไม่ได้โอเว่อร์หรืออะไรหรอก แต่ว่าการมีคนๆนึง อยู่ข้างๆเรามานานเป็นเดือนๆแบบนี้ แถมยังเป็นคนที่เราอยากเห็นหน้าเขาตลอดเวลาอีก พอแค่ติณณ์หายไปจากระยะสายตาของผม ใจผมก็กระวนกระวายแล้ว
ผมอดไม่ได้ที่จะหันไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเองมาถ่ายรูปติณณ์เก็บเอาไว้ ก่อนที่จะมองหน้าติณณ์...ใบหน้าที่หล่อเหลาและมีเสน่ห์ดึงดูดกับทุกเพศ ...มันเริ่มทำให้ผมเห็นแก่ตัว ไม่อยากให้ใครเข้ามาใกล้ติณณ์เลย ...จริงๆนะ
ผมเปิดกล้องหน้าก่อนจะยื่นแขนออกไป กดชัตเตอร์ถ่ายรูปผมและติณณ์ที่กำลังหลับ แต่กดชัตเตอร์ในจังหวะที่ผมก้มหน้าลงจูบริมฝีปากนุ่มๆของติณณ์เบาๆ และอดไม่ได้ที่จะประกาศให้โลกรู้ ว่าคนๆนี้ คือแฟนผม
“.....” ผมอัพรูปลงอินสตาร์แกรมของตัวเอง ทั้งที่ตอนอยู่ตลาดน้ำทุ่งบัวชมก็อัพไปแล้วรูปนึง คือรูปตอนที่ติณณ์กำลังกินก๋วยเตี๋ยวอย่างตั้งอกตั้งใจ จนไม่ทันสังเกตว่าผมถ่ายรูปเขา ไม่ได้แอบด้วย ยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายแบบโต้งๆเลยล่ะ
napattiwa.pt
ชื่ออินสตาร์แกรมของผม ที่เปลี่ยนตอนที่พึ่งคบกับติณณ์แรกๆเลย โดยใช้ชื่อผมคือ Napat และชื่อของติณณ์คือ Tiwalin แต่ผมอยากให้มันมีแค่สองพยางค์ เลยเอาให้เหลือแค่ Tiwa ก็พอ ส่วน pt ก็คือโปเต้ติณณ์ไงครับ แต่ไม่เขียนว่า ptt เพราะผมอยากให้เราเป็นหนึ่งเดียว เลยรวมเป็นตัวย่อตัวกัน โดย t ตัวสุดท้ายก็คือ เต้ติณณ์ นั่นแหละครับ เป็นไง...ความคิดผม ผมว่ามันดูแหว๋วมากเลยนะ แต่อะไรที่ประกาศให้โลกรู้ได้ว่าผมกับติณณ์มีความสัมพันธ์กันยังไง ผมก็ทำหมดแหละ
ผมโพสต์ใต้ภาพเสร็จ ก็กดอัพรูปลงทันที โดยที่เขียนเอาไว้ว่า...
napattiwa.pt เดินทางมาเหนื่อยๆ ไอ้หน้าหล่อหลับไปแล้ว หลับไม่รอกันเลย แบบนี้ต้องลงโทษ #อย่าทำให้เป็นห่วงมากนัก #ไปไหนก็ไปด้วยกันสิ #ห่างกันแป๊บเดียวใจมันจะขาดอยู่แล้ว #รู้มั้ย #ฝันดีครับ
นั่นคือโพสต์ใต้ภาพในอินสตาร์แกรมของผม และผมก็รู้ว่าที่เขาหน้าแดงที่ร้านกาแฟก่อนจะมาที่นี่ เป็นเพราะเขาเข้าไปดูอินสตาร์แกรมของผมที่ลงรูปเขา (บังเอิญผมเห็นพอดี) และได้ทันเห็นว่าติณณ์แคปหน้าจอ หึๆ ...แบบนี้มันน่าปลื้มใจจะตาย
“.....” ผมล้มตัวลงนอนข้างๆเขา ก่อนที่จะค่อยสอดแขนไปใต้คอของเขา เพื่อให้เขามานอนหนุนแขนผม แต่ก็พยายามทำเบาๆ ไม่อยากให้ติณณ์ตื่น เมื่อสำเร็จ ผมว่าวาดแขนอีกข้างกอดเอวเขาเลยครับ หึๆ...แบบนี้สิถึงจะฝันดี
ผมหลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อไอ้คนที่ผมนอนกอดอยู่เขาขยับตัวนี่แหละ ผมหรี่ตามองเขา พบว่าเขากำลังถอดกางเกงตัวเองทั้งที่ยังไม่ยอมลืมตา และเขาก็ถอดมันสำเร็จ ก่อนจะใช้เท้าถีบกางเกงให้ออกจากตัว คงจะอึกอัดและนอนไม่สายตัว ปกติติณณ์ไม่เป็นแบบนี้หรอก แต่นี่เขาคงเหนื่อยเลยทำให้ขี้เกียจที่จะลุกขึ้นมาทำอะไรให้มันเรียบร้อย
“.....” ผมรีบหลับตาอย่างตกใจ เมื่อเขาลืมตาขึ้นมา ผมรู้สึกได้ว่าหัวของเขาที่นอนหนุนแขนผมอยู่ขยับขึ้น ก่อนจะนอนทับลงมาใหม่ รู้สึกได้ถึงแก้มนิ่มๆที่แนบอยู่ที่แขนของผม
“ทำไมไม่ใส่เสื้อนอนล่ะเนี่ย เปิดแอร์ก็เย็น เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก” เสียงติณณ์พูดขึ้นเบาๆ ก่อนจะที่ผมจะรู้สึกได้ว่า มือของเขากำลังลูบแก้มผมเบาๆ อย่างกลัวผมตื่น สัมผัสที่แผ่วเบาของมือนุ่มของติณณ์ มันทำให้ผมรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
“นึกยังไงมานุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวนอนเนี่ย” ติณณ์พูดแค่นั้น ก่อนจะค่อยลุกขึ้น ทำให้มือผมที่กอดเอวเขา เลื่อนลงไปวางแหมะอยู่ที่สะโพกของเขาแทน แต่ติณณ์ก็ไม่ยักกะเอาออก
และผมก็รู้สึกได้ถึงผ้าห่มผืนไม่หนามาที่มาคลุมตัวผม (ที่ติณณ์ถีบให้มันไปอยู่ปลายเตียงตั้งแต่ก่อนที่ผมจะเข้าไปอาบน้ำเสียด้วยซ้ำ) และหัวของติณณ์ที่นอนหนุนแขนผมอีกครั้ง รู้สึกว่าเขาจะหันหน้ามาทางผมด้วยล่ะมั้ง ...การแกล้งหลับนี่เป็นอะไรที่ยากเหมือนกันนะ
“ขอบคุณที่ทำทุกอย่างให้เพราะรัก” จบคำพูดของติณณ์ ผมก็รู้สึกถึงหัวของติณณ์ที่ผละออกจากแขนของผม ก่อนจะตามมาด้วยสัมผัสนุ่มๆที่แตะมาที่ริมฝีปากของผม ...ติณณ์เขาแอบลัก (แกล้ง) หลับผมมมมมมมม ...โอ๊ย...หวังว่าติณณ์จะไม่ได้ยินเสียงหัวใจของผม ที่มันเต้นแรงจะแทบจะหลุดกระเด็นออกมาอยู่แล้วเนี่ย
“ฝันดีนะ ...ทุกอย่างที่ทำให้ ...ก็เพราะรักเหมือนกัน” ว่าจบ ผมก็รู้สึกได้ถึงกลิ่นหอมๆของยามสระผมที่เราใช้กับประจำทุกวัน ใบหน้าหล่อที่นิ่งสงบตอนนี้ซบลงไปที่อกของผม แขนเรียวขาวที่ผมไม่เคยที่จะจับแรงเพราะกลัวช้ำ ตอนนี้กำลังกอดเอวผม
และเหนือสิ่งอื่นได้ คำสารภาพที่เขาได้พูดมันออกมา แม้ว่าเขาจะนึกว่าผมหลับ แต่ทุกสิ่งที่ผมได้ยินมันชัดเจน และเป็นความจริง
ติณณ์เขาบอกว่าเขารักผม!!!
ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมทุ่มเทให้เขามันไม่ศูนย์เปล่า แต่ผลลัพธ์มันกลับดีเกินคาด คำพูดที่คิดว่า ต่อให้ติณณ์ไม่พูดออกมาก็ไม่เป็นไร ขอแค่ยังมีกัน แต่ว่าเขาก็พูดมันออกมา
แม้เขาจะนึกว่าผมหลับก็ไม่เป็นไร ตอนนี้ผมก็มั่นใจล้านเปอร์เซ็นต์ ทั้งการกระทำที่ผ่านมา และคำพูดเมื่อกี้ มันทำให้ผมมั่นใจและรู้สึกดีใจอย่างไม่เคยเป็น
ทุกสิ่งทุกอย่าง มีไว้...เพื่อให้ผมรู้ว่าคนนี้แหละใช่ คนนี้แหละที่ผมรัก ผมพร้อมจะหยุดที่เขา คนนี้คนเดียวที่ใจบอกว่าใช่ คนนี้แหละที่อยากจะฝากหัวใจเอาไว้ คนนี้แหละที่อยากจะอยู่ด้วยกันไปเรื่อยๆ ผมคงไม่มีหลักประกันใดๆ มาเป็นหลักฐานว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป จะมีก็คงมีแค่ใจ ที่พร้อมจะดูแลติณณ์ให้ดีที่สุด แม้ว่าจะถึงวันที่ติณณ์ไม่ต้องการผมแล้ว แต่ผมก็จะไม่เสียใจ หากผมทำมันให้ดีดูแลให้ตั้งแต่ตอนนี้ มันก็คงจะดีกว่าไปทำในวันที่ไม่มีโอกาสได้ทำอีกแล้ว
ถามว่าถ้าถึงวันนั้นตัวผมเองจะเป็นยังไง บอกไว้เลยว่าไม่รู้ และไม่จำเป็นต้องคิดถึงมัน ผมขออยู่กับปัจจุบันและทำมันให้ดี ซึ่งผมว่ามันดีว่าเอาแต่คิดถึงเรื่องอนาคต แต่ปัจจุบันกลับละเลย ซึ่งผมก็จะไม่ให้มันต้องเกิดขึ้นอย่างแน่นอน
ผมเชื่อมาตลอด ตั้งแต่ก่อนจะเจอติณณ์...ว่าถ้าเราเกิดมาเพื่อเป็นของกันและกัน เกิดมาเพื่อดูแลหัวใจอีกดวงของใครอีกคนที่เราเต็มใจรับดูแล เกิดมาเพื่อรักแค่ใครคนนั้น ...สักวันผมก็จะมีใครคนนั้นอยู่เคียงข้าง
และผมมั่นใจ ...ว่าใครคนนั้นของผม ก็คือติณณ์นี่แหละ
หึๆ...รักนะครับ ไอ้หน้าหล่อของผม
***************************************************************************************
FANPAGE
Twitter
นี่แหละที่เขาเรียกว่า 'ความรัก'
เผลอใจ 'รัก' ไปซะแล้ว
ถ้ามันเรียกว่ารัก...อืม รักก็ได้
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
