ตอนที่ 24
เราไปเที่ยวสระบุรีกันทั้งหมดสี่วัน ก่อนจะพากันกลับ ทริปแรกของผม เรียกได้ว่าสนุกมากๆ ถ้าตัดตอนที่เซย์มาเห็นผมโป๊ออกไป (จนตอนนี้ผมก็ยังอายๆเซย์อยู่) เราไปเที่ยวกันหลายที่มากๆ ผมชอบสุดคือตอนไปไร่องุ่น ได้มองดูคนอื่นๆวิ่งเล่นกันเป็นเด็กก็นึกอยากจะชวนเพื่อนตัวเองมาเที่ยวบ้าง (คงจะต้องลองชวนพวกนั้นดู) แถมโปเต้ยังไปแอบเด็ดองุ่นเขากินน่าตาเฉย ดีนะที่ผมไปห้ามทัน ก่อนที่มันจะหมดพวง ตลอดทริปโปเต้เขาดูแลผมดีมากๆ เทคแคร์ผมทุกอย่าง อย่างเช่นตอนนี้...
เรานั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นกัน เรากลับมาถึงกันเมื่อวาน แน่นอนว่าหลับเป็นตาบ พึ่งจะตื่นตอนห้าโมงเย็นนี่เอง ตื่นมาก็หิวเลยลงมาหาอะไรกินกัน เมื่อกินเสร็จก็ย้ายตัวออกมานั่งดูโทรทัศน์ในห้องนั่งเล่นกัน โดยที่ผมยังปวดต้นขา เนื่องจากนั่งรถมอเตอร์ไซด์นานๆ ไม่รู้ว่ามีใครเป็นแบบผมมั้ย คือเวลานั่งรถแล้วขามันชอบเกร็งเองอ่ะครับ ทำให้ปวดขามาก
และตอนนี้ก็ได้หมอนวดประจำตัวครับ โปเต้นั่งนวดขาผมไป ผมนั่งเฉยๆ แต่ตาเราทั้งคู่ก็สนใจรายการในโทรทัศน์ วันนี้ก็ไม่มีอะไรทำเลย พวกเราเลยมานั่งดูโทรทัศน์กัน รอพี่ปาร์กับพี่ตาล ที่โทร.มาบอกว่าวันนี้ก็จะกลับมาแล้วเหมือนกัน
“ติณณ์ ...วันนี้อยากกินพายแอปเปิ้ล” โปเต้เอ่ยบอกผมในขณะที่กำลังนวดขาผมไปด้วย น่ารักจริงๆ แฟนใครว่ะเนี่ย
“ไม่มีของทำ” ผมตอบ เพราะตอนทำกับข้าวก็สำรวจของในตู้เย็นแล้ว แทบจะไม่มีอะไรเหมือนกัน
“ออกไปซื้อกัน” โปเต้ชวนผมครับ
“ผมปวดขามากเลยนะ” ผมละสายตาจากจอโทรทัศน์ แล้วหันกลับมามองหน้าเขา
“งั้นคุณจดมา เดี๋ยวผมไปซื้อเอง” โปเต้ว่าอย่างจริงจัง ก็จะลุกออกไปหาประกากับกระดาษ เรื่องของกินนี่จริงจังตลอด
“....” ผมมองเขาอย่างเงียบๆ บางทีบางมุมโปเต้ก็ดูเหมือนเด็กไปนะ แต่ก็...ไม่ใช่ว่าจะไม่ดีหรอก มันก็น่ารักดี ...ถ้าหน้าหวานๆของเขาจะยิ้มกว้างสักครั้ง มันก็คงจะดีไม่ใช่น้อย
“อ่ะ” แล้วเขาก็เดินกลับมาพร้อมกับปากกาและกระดาษมาให้ผม ผมจึงเขียนวัตถุดิบที่ต้องใช้ให้เขา ก่อนจะยื่นกระดาษกลับไปให้โปเต้
“.....” โปเต้รับการดาษจากผมก่อนจะก้มลงดู
“จะไปคนเดียวจริงเหรอ” ผมถามเพื่อความแน่ใจ ไม่อยากใจร้ายปล่อยให้เขาไปคนเดียวเลย
“ได้ ผมไม่บ้าพอจะให้คุณไปด้วยหรอก ล้มกลางห้างนี้ผมแบกไม่ไหวนะ” โปเต้ว่าก่อนจะยิ้มนิดๆ เหมือนจะล้อผม
“ผมไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นสักหน่อย” ผมเถียงกลับ
“แล้วใครกันที่แทบจะกลิ้งลงมาจากบันไดน่ะ” โปเต้พูดพลางยิ้มอย่างล้อๆ คือเมื่อเช้าผมเดินลงจากบันไดมาด้วยสภาพที่ทุเรศพอสมควร ขึ้นบันไดว่าทรมานแล้ว ลงบันไดมันยิ่งกว่า มันปวดกึ่งเจ็บนิดๆตรงบริเวณต้นขาเวลาก้าวลง เกือบจะล้มกลิ้งตกบันไดเหมือนกัน ดีที่โปเต้ช่วยจับเอาไว้ทัน แล้วช่วยประคองให้ผมเดินลงมาโดยสวัสดิภาพ
“ไปซื้อของได้แล้วไป” ผมไล่เขาแก้เขิน โปเต้ยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเดินไป ส่วนผมก็หันมาให้ความสนใจกับโทรทัศน์ต่อ
ผ่านไปครู่ใหญ่ ผมก็ได้ยินเสียงรถมาจอดหน้าบ้าน ก่อนจะได้ยินเสียงเปิดประตูรั้วของบ้าน ไม่รู้ว่าเป็นโปเต้หรือพี่ตาลกับพี่ปาร์ แต่ผมว่าโปเต้ไม่น่าจะซื้อของทั้งหมดภายในเวลาแค่นี้หรอก ผมคิดว่าน่าจะเป็นพี่ตาลกับพี่ปาร์มากกว่า
ผมขอเป็นเด็กไม่ดีไม่ลุกไปหาพี่สาวสักวันล่ะกัน ไม่ไหวจริงๆ ยังคิดอยู่ว่าถ้ายืนทำขนมนี่ผมจะรอดมั้ย
“อ้าว น้องติณณ์ เป็นไง ไปเที่ยวสนุกมั้ย” พี่ตาลเดินมาหาผม ท้องพี่ตาลใหญ่มาจนผมเองยังตกใจเลย ตอนไปอัลตราซานด์ก่อนจะไปหัวหิน หมอบอกว่าได้แฝดครับ แต่ยังไม่ระบุเพศ หมอบอกน้องขี้อาย เอาขาปิดไว้ พี่ปาร์กับพี่ตาลก็เลยรอลุ้นเอาทีเดียวตอนคลอดเลยครับ
“ติณณ์ พี่ฝากดูแลตาลหน่อยนะ ขอไปนอนสักงีบ” พี่ปาร์ที่เดินมาพร้อมกับพี่ตาลเอ่ยบอกผม ก่อนจะเดินออกไป คาดว่าคงจะไปนอนบนห้องนั่นแหละ
“...ก็สนุกดี แต่ตอนนี้น้องติณณ์ปวดขามากเลย” ผมว่าก่อนจะกอดพี่ตาลทีนึง ต่างคนต่างพากันไม่อยู่บ้าน รู้สึกคิดถึงเลยแฮะ
“ไปทำอะไรมาล่ะ เดินเที่ยวเยอะเหรอ”
“อันนั้นส่วนนึง แต่น้องติณณ์ชอบเกร็งขาเวลานั่งรถมอเตอร์ไซด์น่ะ ตอนนี้มันเลยปวดขามาเหมือนระบมเลย” ว่าแล้วก็ขออ้อนพี่สาวตัวเองสักหน่อย
“เหรอ ทายารึยังไง”
“ทาแล้ว โปเต้ก็คอยนวดให้...” พูดยังไม่ทันจบประโยคดี ผมก็ชะงักปากตัวไว้ทัน ทั้งพี่ตาลและพี่ปาร์ยังไม่รู้ว่าผมกับโปเต้คบกัน เพราะงั้นการที่คนนิ่งๆแบบเราทั้งคู่จะมาใส่ใจกันเกินเพื่อน มันก็จะดูน่าสงสัยเกินไป ไม่ใช่ว่าผมยังไม่พร้อมที่จะบอก แต่เป็นเพราะพี่ตาลท้องอยู่ต่างหาก หากพี่เขาเกิดรับไม่ได้แล้วเครียดจนเด็กในท้องเป็นอะไรขึ้นมา แบบนั้นแล้วผมจะทำยังไงล่ะ
“หืมม...โปเต้คอยนวดให้เหรอ สนิทกันดีจังนะ แล้วนี้โปเต้หายไปไหนซะล่ะ” พี่ตาลเอ่ยถาม ยังดีที่พี่เคยไม่สะกิดใจกับคำพูดเมื่อกี้ของผม
“โปเต้ไปซื้อของ น้องติณณ์ว่าพี่ตาลน่าจะไปนอนพักนะ เดินทางมาเหนื่อยๆหนิ”
“พี่พักมาตลอดทางแล้ว ให้ปาร์เขาไปพักบ้างดีกว่า รายนั้นเหนื่อยกว่าพี่อีก ทั้งขับรถทั้งดูแลพี่” พี่ตาลพูดอย่างยิ้มๆ ใบหน้าที่มีความสุขของพี่สาวคนนี้ทำให้ผมยิ้มอย่างสบายใจ ที่พี่ตาลโชคดีมีคนที่รักและพร้อมจะดูแลพี่เขาไม่ว่าจะเวลาไหน
บางทีผมก็คิดว่าตัวเองก็โชคดีเหมือนกัน...ที่ในวันนั้นตัดสินใจขอโปเต้เป็นแฟน แม้ในตอนแรกไม่คิดว่าทุกอย่างจะกลายมาเป็นแบบนี้ แต่ก็ใช่ว่ามันจะไม่ดี มันดีมากราวกลับกำลังฝันอยู่เลยล่ะ โปเต้ดูแลผมดีมาก ผมเองก็คอยดูแลเขาเช่นกัน บางทีผมก็คิดว่าเราทั้งสองต่างก็รู้ใจกัน ทั้งที่บางทีมันก็ไม่ต้องใช้คำพูดะไรในการบอกอีกฝ่าย แค่สายตากันหรือการกระทำที่แสดงออกมา เราก็รับรู้กันและกันว่าอีกฝ่ายต้องการอะไรหรือจะทำอะไร
“น้องติณณ์ มีเรื่องอะไรรึเปล่า” พี่ตาลคงเห็นว่าอยู่ๆผมก็เงียบไป จึงเอ่ยถาม
“ตอนที่...พี่ตาลคบกับพี่ปาร์ ...เป็นยังไงเหรอ” ผมเอ่ยถามพี่ตาล บางทีผมก็คิดว่าตัวเองอาจจะไม่เข้าใจความหมายคำว่า ‘รักจนอยากจะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต’ มันคืออะไรที่ผมเองก็ไม่รู้จัก แต่กำลังคิดว่าตอนนี้กำลังเข้าใกล้มันมากขึ้น ผมเอง...ก็รู้ตัวว่ารักโปเต้ จนรู้สึกอยากให้มันเป็นแบบนี้ไปทุกๆวัน
แต่ผมก็เคยได้ยินคำว่า ‘ชินกับการมีกันและกันอยู่’ ผมรู้ว่าคำนี้ ...มันก็มีความคล้ายๆกับว่า ‘รักจนอยากจะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต’ เลยนะ การชินกับการมีกันคืออยู่ไปเพราะความเคยชิน ส่วนอีกอย่างนึงคืออยู่กันไปด้วยความรักที่มีต่อกัน ไม่รู้ว่าผมเข้าใจมันถูกมั้ย
ผมไม่ได้สงสัยในความรักของเรา เพียงแค่...มันก็แค่ความรู้สึกอยากรู้และอยากทำความเข้าในความหมายของรักมากขึ้นก็เท่านั้น
“คบกัน...หมายถึงก่อนแต่งงานน่ะเหรอ?” พี่ตาลถามผม
“ครับ”
“นึกยังไงถึงมาถามกันล่ะเนี่ย” พี่ตาลว่าพลางยิ้ม ประมาณว่า ทำไมถึงมาสนใจเรื่องแบบนี้
“ก็...มันอยากรู้”
“อืม...ตอนที่พี่คบกับปาร์เหรอ ก็ไม่เป็นยังไงนะ ก็...เหมือนแฟนกันทั่วไปนั่นแหละ”
“แล้วแฟนกันนี่...เขาต้องทำอะไรบ้างเหรอ” ปากผมไวกว่าที่ใจคิด เผลอถามออกไปซะได้
“.....” พี่ตาลหันมาหรี่ตาใส่ผมอย่างจับผิด
“.....” ผมเม้มปากแล้วเสมองไปทางอื่น
“หึๆ ...ก็ไม่มีอะไรมากหรอก พี่ก็ดูแลปาร์เขาในทุกๆเรื่อง พยายามที่จะหาเวลาอยู่ด้วยกัน คอยช่วยเหลือกันในทุกๆเรื่องที่พอจะช่วยได้ แต่ถ้ามันเกินกำลังพี่ก็จะให้กำลังใจปาร์ ทำให้ปาร์รู้ว่าปาร์ยังมีพี่อยู่ข้างๆ เวลาทะเลาะกัน...เราสองคนก็จะพยายามตั้งสติ หรือถ้าไม่ได้ก็แยกกันไปสงบสติอารมณ์ก่อนแล้วค่อยกลับมาคุยกัน แต่เราจะต้องคุยกันภายในวันนั้น ยกเว้นว่า...เรื่องไหนที่มันร้ายแรงและต้องใช้เวลาจริงๆ อืม...แล้วพี่สองคนก็...เวลามีอะไรก็เลือกที่จะพูด จะถามกันตรงๆเสียมากกว่า เพราะมันจะได้ไม่คาใจ แล้วก็...แสดงความรักให้อีกฝ่ายได้รับรู้ แม้ว่าจะไม่ค่อยได้บอกรักกัน แต่ก็จะใช้การกระทำเป็นตัวช่วยประคองชีวิตคู่น่ะ ว่าแต่...น้องติณณ์ถามพี่แบบนี้ ...แสดงว่ามีคนมาขอคบ หรือไม่ก็...แอบมีแฟนโดยที่ไม่บอกพี่ใช่มั้ย”
“เอ่อ...ก็ไม่เชิง” ผมไม่ได้ปฏิเสธ เพราะผมไม่เคยมีความลับกับพี่ตาลอยู่แล้ว
“ใครกันล่ะ” พี่ตาลถามพลางทำหน้าอยากรู้อย่างไม่ปิดบังเลยครับ
“เอ่อ...ก็ ตอนนี้ยังบอกไม่ได้” ผมบอกความจริง เพราะตอนนี้ผมยังบอกไม่ได้จริงๆ
“โอเค พี่ไม่เซ้าซี้น้องติณณ์หรอก แต่แปลกจังที่น้องติณณ์มีความรัก” พี่ตาลยิ้มก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวผมราวกับเอ็นดู ผมเลยเอนตัวลงไปซบลงบนไหล่ของพี่ตาล ความกลัวที่มีในใจเริ่มมีมากขึ้น
กลัวว่าถ้าหากพี่ตาลรู้ความจริง แล้วมือที่อบอุ่นนี้จะหายไป กลัวพี่ตาลจะรังเกียจ กลัวว่าพี่ตาลจะโกธร
มันเป็นธรรมดาที่ผมจะกลัว ทั้งชีวิตตอนนี้ผมเหลือแค่พี่ตาลเพียงคนเดียว พ่อกับแม่ก็เสียไปนานมากแล้ว ญาติพี่น้องของพวกเราก็ไม่มีเลย แล้วผมยังจะมาคบกับผู้ชายด้วยกันอีก
“วันนี้อ้อนพี่แปลกๆนะ อยากได้อะไรรึเปล่า” พี่ตาลถามพลางลูบหัวผมไปด้วย
“อยากให้หลานออกมาเร็วๆ น้องติณณ์อยากเห็น” ผมว่าพลางลูบท้องใหญ่ๆของพี่สาวตัวเองไปด้วย
“พี่เองก็อยากเห็น เนี่ย...กำลังคิดกับปาร์อยู่เลยว่าจะให้ลูกชื่ออะไรดี น้องติณณ์อยากให้ลูกพี่ชื่ออะไรเหรอ”
“น้องติณณ์ไม่รู้นะ แต่อยากให้หลานมีชื่อเป็นต.เต่า” ผมบอกไปตามสิ่งที่ผมคิด
“ทำไมล่ะ”
“ก็ครอบครัวเรามีแต่คนชื่อต.เต่าหนิ ปาร์ตี้ โปเต้ ติณณ์ ตาล น้องติณณ์ว่าใช่ต.เต่ามันก็ดีนะ” ผมอธิบาย สักพักก็ต้องเงยหน้ามองพี่ตาลที่อยู่เงียบไป แล้วก็พบว่าพี่ตาลกลับมานั่งน้ำตาคลอเสียนี่ เป็นอะไรไปน่ะ
“.....”
“พี่ตาล เป็นอะไรเหรอ”
“เปล่าหรอก...”
“แล้วพี่ตาลร้องไห้ทำไม” ผมถามอย่างร้อนรน
“พี่แค่ดีใจน่ะ”
“ดีใจ?”
“ใช่ น้องติณณ์รู้มั้ยว่าพี่กังวลมากเลยนะ กลัวว่าน้องติณณ์จะไม่ยอมรับปาร์กับโปเต้ พี่ไม่อยากให้นอนติณณ์คิดว่าเราไม่เหลือใคร อยากให้น้องติณณ์คิดว่าตอนนี้พวกเราอยู่ด้วยกันในบ้านหลังนี้ พวกเราคือครอบครัวเดียวกัน พี่ดีใจที่ติณณ์ยอมรับพวกเขา” พี่ตาลอธิบายให้ผมฟังด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ที่บ่งบอกว่าได้ว่าพี่ตาลดีใจจริงๆ
“น้องติณณ์ไม่ได้ปิดกั้นตัวเองขนาดนั้น” ผมว่าอย่างยิ้มๆพลางปาดน้ำตาให้พี่สาวของตัวเอง
“ตอนนี้พี่รู้แล้ว ดีใจจัง” พี่ตาลยิ้มกว้างอย่างดีใจ
“อีกสองเดือนกว่าน้องก็ออกมาแล้วใช่มั้ยครับ” ผมถามพี่ตาล เพราะเมื่อมานึกๆดูแล้ว ท้องของพี่ตาลก็หกเดือนกว่าแล้ว (นี่ผมย้ายมาอยู่ที่นี่สามเดือนแล้วเหรอเนี่ย)
“ใช่... แล้วน้องติณณ์ก็ต้องช่วยพี่เลี้ยง ตกลงเอาชื่ออะไรดี”
“น้องติณณ์ไม่รู้ว่าน้องเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย”
“ก็ตั้งเผื่อๆไว้ก่อนไง อืม ...ถ้าเป็นชื่อผู้หญิง เอาชื่อ...” แล้วพี่ตาลก็นั่งไล่ชื่อที่ตัวเองอยากจะตั้งให้ลูกของพี่ตาล
ผมกับพี่ตาลนั่งคุยกันอยู่นานพอสมควร ก็ได้ยินเสียงรถมาจอดหน้าบ้าน ก่อนจะได้ยินเสียงเปิดประตูรั้ว คาดว่าโปเต้คงจะกลับมาแล้ว
“ซื้ออะไรมาเยอะแยะเหรอโปเต้” พี่ตาลทักทันทีที่เห็นโปเต้เดินเข้ามา
“สวัสดีครับ พี่ปาร์ล่ะครับ”
“นอนอยู่ข้างบนน่ะ ...แล้วยังไม่บอกพี่เลยว่าซื้ออะไรมา” พี่ตาลถามย้ำ
“ซื้อของที่จะมาทำพายแอปเปิ้ลน่ะครับ ขอเอาของไปไว้ในครัวนะครับ” โปเต้ตอบก่อนที่จะขอตัวเดินไปทางครัว ดูท่าว่าของน่าจะหนัก และมันมีอย่างอื่นที่ไม่ใช่แค่วัตถุดิบทำพายเสียด้วย นี่ต้องแอบไปซื้อพวกของหวานแน่ๆเลย
“น้องติณณ์จะทำพายเหรอ” พี่ตาลหันมาถามผมครับ
“ครับ พอดีโปเต้อยากกิน แล้วบังเอิญว่าน้องติณณ์ทำเป็น เดี๋ยว...น้องติณณ์ไปในครัวก่อนนะ ถ้ามีอะไรพี่ตาลก็เรียกนะครับ” ผมเอ่ยบอกพี่สาว ก่อนจะค่อยๆลุก แล้วเดินตามหลังโปเต้ไปในครัว
“ไหวมั้ยเนี่ย” โปเต้เอ่ยถามทันทีที่เห็นผม ก่อนจะเดินเข้ามาช่วยประคอง แต่ผมยกมือห้ามเอาไว้เสียก่อน
“อย่า เดี๋ยวพวกพี่ๆเขาเห็น” ผมร้องห้ามเบาๆ
“ไม่เห็นหรอก พี่ตาลก็นั่งอยู่ในครัว พี่ปาร์ก็นอนอยู่” โปเต้ว่าก่อนจะเข้ามาช่วยประคองผมให้เดินเข้ามาในครัวโดยที่ไม่ล้มไปเสียก่อน
“.....” ผมดูของที่โปเต้ซื้อมาไปเรื่อยๆว่าซื้อมาครบมั้ย ส่วนโปเต้ที่ยืนอยู่ข้างๆผมก็ช่วยผมหยิบนู้นหยิบนี้ออกมาโดยไม่ได้พูดอะไรกัน
สุดท้ายผมก็ไม่สามารถยืนนานๆได้ครับ เลยให้โปเต้เป็นคนทำ แล้วผมนั่งบอกอยู่ข้างๆ ดูวุ่นวายอยู่บ้าง ท่าทางของโปเต้ตั้งอกตั้งใจมากๆเลยทีเดียว แต่ไม่รู้จะออกมาสำเร็จหรือเปล่า และก็มาถึงขั้นตอนสุดท้ายคือการอบพายครับ เมื่อเอาพายเข้าเตาอบเรียบร้อย โปเต้ก็ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นเลยครับ
“เหนื่อยรึไง?” ผมถามพลางยิ้มขำ เพราะเขายืนทำ ยืนนวดแป้ง ทำนู้นทำนี่เอง ก้มๆเงยๆตลอด สำหรับคนที่พึ่งทำครั้งแรกก็คงจะเหนื่อยอะนะ
“เหนื่อย” ตอบออกมาตามตรง ไม่มีเก๊กเลยครับ
“อีกนิดเดียวก็ได้กินแล้ว” ผมบอกพลางลูบผมนิ่มๆของโปเต้ที่เอนหัวลงมาซบลงบนขาของผม
“ติณณ์” อยู่ๆโปเต้ก็เรียกผม เหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง
“.....” ผมเงียบเผื่อที่จะรอฟังเขา
“เมื่อไหร่...”
“.....” เมื่อไหร่???
“เมื่อไหร่...จะบอกพี่ปาร์กับพี่ตาล” โปเต้ถามพลางเงยหน้าขึ้นมาสบตาผม ผมรู้ว่าเขาหมายถึงเรื่องของเรา
“.....”
“.....”
“ไม่ใช่ว่าผมไม่กล้าหรืออยากจะปิดพวกพี่ๆเขาหรอกนะ” ผมบอกพลางยิ้มให้โปเต้
“.....”
“แต่ว่า...ตอนนี้พี่ตาลท้องอยู่ โปเต้เข้าใจผมใช่มั้ย ผมอยากจะรอให้พี่ตาลคลอดก่อน ...ผมคิดว่าเมื่อถึงวันนั้น เราค่อยบอกกับพวกพี่ๆเขา ...ผมไม่รู้ว่าพี่ตาลจะรับได้มั้ย แล้วถ้าหากบอกออกไปตอนนี้แล้วพี่ตาลรับไม่ได้ แล้วเด็กในท้องเกิดเป็นอะไรขึ้นมาล่ะ หลานของเราเลยนะโปเต้” ผมอธิบายให้ฟัง แต่ไม่ได้โกธรหรือเคืองอะไรโปเต้หรอก ผมเข้าใจว่าเขาเป็นคนยังไง เขาไม่ชอบโกหก และไม่ชอบที่เราจะทำตัวเหมือนแอบคบกันเวลาอยู่ต่อหน้าพี่ตาลกับพี่ปาร์ ผมเองก็ไม่ชอบเหมือนกัน แต่ว่า...มันยังไม่ถึงเวลา
“อืม ...เข้าใจ ขอโทษที่งี่เง่า” โปเต้ขอโทษเสียงอ่อน ก่อนจะค่อยก้มหน้าลงมาจูบที่หัวเข่าของผม มันเป็นการกระทำที่อ่อนโยน และผมไม่เคยคิดว่าโปเต้จะทำ
“นายไม่ได้งี่เง่าหรอก ผมเข้าใจ” ผมยิ้มให้เขา ผมเข้าใจว่าเขารู้ยังไง
“.....”
“.....”
“.....”
“...ว่าแต่ ทาร์ตไข่ของใครอยู่ในตู้เย็นเหรอ” ผมเอ่ยถามอย่างนึกขึ้น ตอนหันไปเปิดประตูตู้เย็นเพื่อที่จะดื่มน้ำ
“...เอ่อ อันนั้นแค่อยาก เลยซื้อมาเฉยๆ” โปเต้รีบสารภาพ จริงๆผมก็ไม่อยากห้ามหรอก แต่โปเต้กินของพวกนี้เยอะเกินไป
แต่ครั้งนี้...ถือว่าไม่เป็นไรล่ะกัน
“ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย แค่จะบอกน่ากิน ขอชิ้นนึงสิ” ผมเอ่ยบอก อยากจะหัวเราะกับสีหน้าโปเต้ตอนนี้มาก ตอนแรกก็ทำหน้าเหมือนกังวลราวกลับว่าจะถูกตี แต่ตอนนี้ดันทำหน้าโล่งใจเสียอย่างนั้น
“ได้สิ” ว่าแล้วก็รีบเดินไปเปิดตู้เย็น หยิบกล่องทาร์ตไข่จำนวนหกชิ้นออกมา ก่อนที่โปเต้จะเดินกลับมานั่งที่เดิม เปิดกล่องแล้วยื่นมาให้ผมหยิบเอง
“นายจะกินก็ได้ วันนี้ผมไม่ว่า” ผมเอ่ยบอกเป็นเชิงอนุญาต
“.....” โปเต้ไม่ได้ว่าอะไร แต่ยิ้มนิดๆก่อนจะหันไปสนใจขนมในมือแทบจะทันที
หึๆ ...ผมถึงได้บอกไง ว่าบางทีโปเต้ก็มีนิสัยเหมือนเด็กๆ โดยเฉพาะเรื่องของกินนี่แหละ
********************************************************************************
FANPAGE
Twitter
นี่แหละที่เขาเรียกว่า 'ความรัก'
เผลอใจ 'รัก' ไปซะแล้ว
ถ้ามันเรียกว่ารัก...อืม รักก็ได้
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
