ตอนที่ 25
“กินข้าวดีมั้ยว่ะพวกมึง มันจะทันมั้ยว่ะ” เสียงจีน่าเอ่ยขึ้นพลางดูเวลาไปด้วย วันนี้อาจารย์ปล่อยเลทมาก อีกประมาณสิบนาทีก็จะบ่ายแล้ว แล้วพวกผมมีเรียนตอนบ่ายกันต่อ คนอื่นๆคงพอทนได้เพราะพึ่งกินข้าวกันไปก่อนเข้าเรียนเมื่อตอนเก้าโมงเช้า แต่ผมกับโปเต้คือแบบซวยมาก วันนี้ตื่นสายไงครับ แค่ทันคาบแรกของวันนี้แบบฉิวเฉียด คือออกจากลิฟต์พร้อมอาจารย์ครับ (อาจารย์ก็ออกจากลิฟต์เฉพาะอาจารย์ แต่ผมสองคนออกจากลิฟต์นักศึกษานี่แหละครับ) พอหันไปเห็นอาจารย์พวกผมก็รีบวิ่งไปที่ห้องเรียนเลย คือถ้าเข้าห้องก่อนอาจารย์ยังไงก็คือไม่สายครับ
“จะกินอะไรทันล่ะมึง อยากมากแค่ขนมปังกับนมสักกล่อง แต่นี่จะเดินไปโรงอาหารเพื่อซื้อแล้วเดินกลับมาขึ้นอาคารเรียน มึงคิดว่าจะทันมั้ย” หลุยด์อธิบาย ซึ่งความเป็นไปได้ก็คือ ยังไงก็ไม่ได้กินข้าว
“กูไม่กินนะ ขึ้นไปเรียนก่อน” แลนด์เอ่ยบอก แต่ตามองโทรศัพท์มือถือและมือก็กดไปด้วย เชื่อเถอะว่ามันคุยกับดิน
“กูก็เหมือนกัน”
“กูด้วย”
ตามมาด้วยเซย์และจิน ทำเอาจีน่าและนิดามองหน้ากันว่าจะเอายังไง ผมก็พอจะเข้าใจนะ ว่ามันหิวขนาดไหน ผมเองยังเริ่มปวดท้องหน่อยๆแล้ว มันเป็นเพราะนิสัยเสียตั้งแต่เข้าปีหนึ่งนั้นแหละครับ กินข้าวไม่ตรงเวลาก็อย่างนี้แหละ
และสรุปก็คือพวกเราเลือกที่จะไม่กินข้าวเที่ยง แล้วพากันเดินไปยังห้องห้องเรียน พวกผมน่ะไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้คนที่กินมากกว่าคนอื่นเป็นเท่าตัวนี่สิ ออร่าดำทะมึนแพร่กระจายเลยทีเดียวเชียว ไม่ต้องหันไปมองก็ยังสัมผัสได้ จนแม้แต่พวกเพื่อนกันเองยังไม่กล้าเข้าใกล้เลย โปเต้หน้านิ่วคิ้วขมวดตลอดทางจนมาถึงห้องเรียน ยังดีห้องนี้เป็นห้องแอร์ ซึ่งมันอาจจะช่วยให้อารมณ์โปเต้เย็นลงก็ได้...มั้งนะ ผมเองยังไม่ค่อยมั่นใจเลย
“อย่าหงุดหงิดน่า” ผมเอ่ยบอกพลางขยี้หัวโปเต้เบาๆ ที่ตอนนี้ฟุบหน้าลงไปบนโต๊ะ
“ผมหิว” โปเต้หันหน้ามาหาผมก่อนจะพูดเสียงเบา
“รู้แล้ว ผมก็หิว ...แต่เรียนก่อน” ผมบอกก่อนจะเลื่อนมาจากผมนุ่มๆของโปเต้ มาเป็นแก้มของเขา ก่อนจะหยิกเบาๆ ...นิ่มจริงๆ
“ผมหิว ผมหิว ผมหิว ผมหิว ..อุ๊บ!” อยู่ๆโปเต้ก็เกิดการอาละวาดแหกปากซะอย่างนั้น ทำเอาผมเอามือปิดปากแทบไม่ทัน คนในห้องหันมามองโปเต้เป็นเดียวก่อนจะหันไปกระซิบกัน บ้างก็กระซิบกันแล้วหัวเราะ บ้างก็กระซิบกันแล้วดิ้นไปดิ้นมา ผู้ชายบางคนที่อยู่ในห้องก็ทำท่าหมั่นไส้โปเต้
“เงียบ” ผมสั่งเขา หิวมากแล้วสมองเบลอรึไงเนี่ย
“...งับ!” โปเต้ไม่พูดอะไร แต่เขาจับมือผมไว้ก่อนจะกัดนิ้วผมเฉยเลย เจ็บอยู่นะนั่น
“โปเต้ ปล่อย..อ๊ะ” ผมรีบยกมือปิดปากเมื่อเผลอส่งเสียงแปลกออกไป จนพวกเพื่อน (ที่หูดีเป็นทุนเดิม) หันมามองผมสองคนโดยมิได้นัดหมาย
แล้วจะไม่ให้ผมร้องได้ยังไง เมื่อโปเต้เขาไม่ได้กัดนิ้วผมเพียงอย่างเดียว แต่กลับดูดด้วย (โปเต้กัดนิ้วกลางกับนิ้วนางของผม) ไม่พอยังเอาลิ้นร้อนๆมาดุนดันตรงปลายนิ้วผมเล่นอีก มันรู้สึกแปลกๆอ่ะ แล้วยิ่งเขาทำไปแล้วมองหน้าแบบนี้มัน...ผม ...ผมเขินด้วย!!! ...อายด้วย!!!
“โปเต้...ปล่อยยย...” ผมว่าพลางดึงนิ้วตัวเองออก แต่โปเต้ไม่ยอม จับมือผมไว้แน่นอนเลย (เข้าใจกันมั้ยครับ เขาจับมือผม ส่วนปากเขาก็กัดนิ้วผม)
“อ่ะ..” ว่าแล้วเขาก็ยอมคลายนิ้วผมออก แต่ยังไม่ยอมปล่อยมือผม
“เล่นอ่ะเนี่ย อร่อยมั้ยล่ะ” ผมถามอย่างประชด
“ไม่เห็นอร่อยเลย เค็มก็เค็ม ตอนเข้าห้องน้ำดะ..พรืดดด..” ยังไม่ทันที่โปเต้จะพูดจบ ผมก็เอามือไปป้ายลิ้นเขา
“เค็มแล้วดูดทำไม” ผมถามพลางเอามือไปถูกทั่วใบหน้าของโปเต้ จนเขายอมปล่อยมือผม แล้วเปลี่ยนมาเช็ดหน้าตัวเอง
“อี๋..” เสียงโปเต้ร้องออกมาเบาๆ แต่...นั่นมันน้ำลายเขาเองนะ เฮ้อ...พอเหอะเถอะ ผมว่าเราเล่นอะไรที่มันสกปรกเกินไปล่ะ
“.....” ผมดึงมือตัวเองกลับ ก่อนจะเช็ดมือกับกางเกงตัวเอง ...และยังไม่มีใครจะได้ทันพูดอะไร ทุกอย่างก็ต้องหยุดและเงียบลง เพราะอาจารย์ได้เดินเข้าห้องมาเรียบร้อยแล้ว ทุกคนจึงอยู่ในความสงบ และตั้งหน้าตั้งตาพร้อมที่จะเรียน ...ยกเว้นโปเต้ ที่เหมือนจะพยายามหาอะไรทำ (นอกจากฟังอาจารย์สอน) เพื่อไม่ให้ตัวเองหงุดหงิดไปมากกว่านี้ ผมก็ได้แต่ปล่อย แล้วหันมาตั้งใจเรียน
นักศึกษา (เกือบ) ทุกคนพร้อมที่จะเรียน และตั้งใจฟังอาจารย์สอนกันอย่างเงียบๆ แต่ก็มีเสียงซุบซิบถามกันบ้าง เสียงฉีกกระดาษที่ดังแบบไม่เกรงใจใคร ไม่มีมารยาทจริงๆ คนจะเรียนนะเว้ยยย ...ฮึ่ย! เริ่มหงุดหงิดแล้วนะ ยิ่งแต่หิวๆอยู่
“.....” มีอะไรไม่รู้มาสะกิดที่แขนของผม พอหันไปดู พบว่าเป็นกระดาษที่โปเต้ยื่นมาให้ อ๋อ...ไอ้เสียงฉีกกระดาษที่ดังไม่เกรงใจชาวบ้านนี่มันมาจากโปเต้นี่เอง แอบด่าในใจไปซะแล้วสิ โทษทีล่ะกัน
“.....” ผมรับกระดาษแผ่นนั้นมาจากโปเต้ ก่อนจะก้มดู พบว่าโปเต้เขียนอะไรบางอย่างให้ผมดู
‘ผมหิว!!!’
นี่เขาจะเล่นส่งข้อความกระดาษกับผมเหรอ เป็นเด็กรึไงกันเนี่ย
“.....” ผมก้มหน้าเขียนตอบ ก่อนจะส่งคืนไปให้โปเต้ ...ผมเขียนไปว่า ‘ทนหน่อย เรียนก่อน’
“.....” สักพักโปเต้ก็ยื่นกลับมาให้ผมอีก
‘เลิกเรียนแล้วไปกินพิซซ่ามั้ย???’
“.....” เขาพึ่งพาผมไปกินพิซซ่าเมื่อวานเองนะ ผมไม่อยากกินอ่ะ
‘ไม่เอา พึ่งกินไปเมื่อวาน’
“.....” เขียนเสร็จผมก็ส่งคืนให้เขา
‘งั้นกินอะไรดี’
‘แล้วแต่นายสิ’
‘ครั้งนี้ผมตามใจคุณ’
‘ผมก็เห็นนายตามใจผม แล้วชวนผมไปร้านที่ตัวเองอยากกินตลอด’
‘ก็ติณณ์จะกินแต่ผัดกระเพรานี่’
‘ก็มันคิดอะไรไม่ออกนี่’
‘เลือกมาเถอะ ไม่ต้องเกรงใจ ยังไงผมก็เลี้ยงคุณอยู่แล้ว’
‘นายนั่นแหละ เลือก’
พรึบ!
“....” นั่นคือคำตอบที่ผมเขียนเสร็จและกำลังจะยื่นให้โปเต้ แต่แล้วมันก็ถูกใครบางคนดึงไปจากมือผม พอเงยหน้ามองดูดี...อาจารย์นี่หว่า
ซวย!!!!
“คุณนภัทร คุณติวาลิน ...อาจารย์รู้นะคะ ว่าเธอทั้งสองรักกันมากกกกกกกกกกก ...แต่ว่าตอนนี้มันเป็นเวลาเรียนนะคะ ทำไมถึงเสียมารยาทใส่เวลาเรียนแบบนี้!” เสียงอาจารย์พูดเสียงเข้มใส่พวกผมสองคน เรื่องนี้ผมไม่ผิดนะ เพราะผมไม่ได้เริ่มก่อน
“.....”
“.....”
“ลุกขึ้น แล้วไปอยู่ตรงนั้น” อาจารย์เอ่ยเสียงเข้มก่อนจะชี้ไปยังมุมห้องที่ติดกับกระดานไวท์บอร์ด
“.....” ผมกับโปเต้จำต้องลุกขึ้นทำตามที่อาจารย์สั่ง เพราะว่าผิดจริงๆ ทั้งหมดมันเป็นความผิดของโปเต้คนเดียวเลยอ่ะ
“เอ้า...หันหน้าเข้าหากัน กางแขนออก แล้วยกขาขึ้นข้างนึง” อาจารย์สั่งครับ แม้ว่าจะไม่อยากทำแต่ก็ต้องทำ เดี๋ยวอาจารย์แกจะตัดคะแนนผมจนเหลือศุนย์ แบบนั้นมันแย่มากๆเลยนะ
“.....” ผมทำตามครับ ส่วนโปเต้ทำแบบอิดออดมาก แต่สุดท้ายก็ยอม
“คาบไว้” อาจารย์ม้วนกระดาษ ที่ผมกับโปเต้เขียน ก่อนจะหันปลายด้านหนึ่งมาให้ผมคาบเอาไว้ ส่วนอีกด้านหนึ่งก็ให้โปเต้คาบเอาไว้เหมือนกัน แล้วก็ตามมาด้วยเสียงกรี๊ดและเสียงแซวจากคนในห้อง ให้ตายเหอะ...ผมเริ่มอายแล้วนะ ทั้งที่ปกติผมเป็นคนไม่สนใจอะไรเลยแท้ๆ ทั้งหมดมันก็เพราะโปเต้นั่นแหละ
“อาจารย์รู้ค่ะว่าทั้งคู่อยากจะจ้องตากันทั้งวัน อาจารย์เลยจัดให้ ยืนอย่างนั้นจนกว่าจนหมดชั่วโมงนะคะ ไม่อนุญาตให้เปลี่ยนขา” อาจารย์ว่าจบก็หันไปสอนต่อ
ขอบคุณครับอาจารย์ มันโรแมนติกสำหรับผมมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ...แม้จะรักขนาดไหน แต่จะให้มายืนกระต่ายขาเดียวกางแขนกางขาแบบนี้ มันทรมานนะครับคุณ ทั้งหมดมันเป็นเพราะโปเต้เลย คอยดูผมจะสั่งอดขนมเขาเดือนนึง!
ในที่สุดก็ได้มากินข้าวเสียที!!!
หลังจากที่หมดชั่วโมงเรียน ผมแทบจะกู่ร้องด้วยความดีใจ ยืนกระต่ายขาเดียวๆนานๆนี่มันโคตรล้าเลย เกือบล้มอยู่หลายรอบ ดีที่โปเต้ช่วยจับเอวไว้ อาจารย์ที่เห็นอยู่นั้นเลยใจดีครับ อนุญาตให้เปลี่ยนข้าง (แทนที่จะปล่อยให้กลับไปนั่งเรียนเหมือนเดิม) สรุปผลที่ออกมาคือเมื่อยทั้งสองข้างเลยครับ และเมื่อมาถึงโรงอาหาร แต่ละคนนี่ไม่พูดไม่จา กินอย่างเดียว ไม่อิ่มมีเบิ้ลสองก็มี อย่างโปเต้นี่กินก๋วยเตี๋ยวเสร็จยังไปซื้อข้าวมากเพิ่มเลย (มันเป็นปกติของเขาอยู่แล้วนี่หว่า) ไม่ก็ไปซื้อขนม ของหวาน หรือน้ำแข็งใสกันครับ
“เฮ้อ...อิ่มโว้ยยยยยยย” นิดาร้องขึ้นเมื่อมันกินข้าวไปจานนึงกับน้ำแข็งใสสองถ้วย เป็นผู้หญิงที่ตะกละดีนะ
“ไม่อิ่มสิแปลก แดกเข้าไปได้ยังไงเนี่ย” หลุยส์ว่าพลางเอื้อมมือไปผลักหัวนิดา
“มึงไม่ดูตัวเองเลย ของมึงนี่แดกหรือยัดห่า ...ห๊ะ!” นิดาส่วนกลับ ทำเอาฮานิดๆ
“ส่วนมึงอ่ะ เล่นแต่ไลน์อยู่นั้น พิมพ์อยู่นั่นแหละ ดินเขาพิมพ์ตอบจนมือหงิกแล้วมั้ง” หลุยด์หันไปเล่นแลนด์ที่นั่งกดโทรศัพท์ไปด้วย กินไปด้วย
“เรื่องของกู สัด!” แลนด์เงยหน้าขึ้นมาด่า ก่อนจะก้มลงมองหน้าจอโทรศัพท์เหมือนเดิม
“ไหน! ดูดิ! ...โหยยยยย แลนด์ทำไมไม่ดูแลตัวเองเลย แล้วที่บอกว่าจะดูแลเรานี่แลนด์จะทำได้เหรอ ...ดินแม่งน่ารักว่า แบ๊วๆซื่อๆดี ไหนๆ มึงตอบเขาว่าไง เอ๊ะ! ยังไม่ได้ตอบนี่หว่า มาเดี๋ยวกูตอบให้” หลุดย์อ่านไลน์ในโทรศัพท์มือถือของแลนด์ซะเสียงดัง พลางหลบมือแลนด์ที่พยายามจะแย่งคือสองสาวสองคนในกลุ่มที่สงสัยว่าความอยากรู้คงจะพุ่งปรี๊ด นิดากับจีน่าหันไปร่วมมือกับหลุยด์จับตัวแลนด์เอาไว้
“ไอ้หลุยส์! ไอ้เพื่อนเวร อย่านะเว้ย!!” แลนด์ตะโกนเรียกหลุยส์ที่กำลังวิ่งหนี หน้าเขาแดงมากจนลามไปถึงหู ไม่รู้ว่าโกรธหรือเขินกันแน่
“กูจะกดส่งแล้วนะ” หลุยส์ที่วิ่งหนีตะโกนกลับมา ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาวิ่งหนีอย่างจริงจัง เมื่อแลนด์สลัดจีน่ากับนิดาหลุด แล้ววิ่งตามหลุยส์ไปจนออกไปนอกโรงอาหาร หึๆ...เล่นอะไรเป็นเด็กๆไปได้
“ไอ้จิน ปิดเทอมนี่สองแฝดมันจะไปอังกฤษเหรอว่ะ” เซย์เงยหน้าจากโทรศัพท์มือถือแล้วหันมาถามจิน สองแฝดที่ว่าคงหมายถึงอลันกับดอมินิกล่ะมั้ง
“เออ ไปเยี่ยมตากับยาย เนี่ย...กูว่าขอแด๊ดดี้ของดอมตามไปด้วย” จินเอ่ยบอกกับเซย์
“มึงมั่นใจเหรอ ถึงแด๊ดดี้กับหม่ามี้จะเห็นดีเห็นงามให้สองแฝดคบกับพวกเรา แต่ตากับยายเขานี่แทบจะกินพวกเราเลยนะเว้ย”
“ก็นี่ไง ถึงจะไปเพื่อเอาใจ เผื่อเขาจะชอบกูบ้าง”
“เออ ก็จริงว่ะ เดี๋ยวจะลองขอพ่อกับแม่กูดู”
“ติณณ์...” อยู่ๆโปเต้ก็เรียกผม ผมเลยเงยหน้าจากถ้วยน้ำแข็งใสขึ้นมองหน้าเขา
“....?”
“เปล่า” โปเต้บอกผมพลางยกยิ้มมุมปาก
“.....” แล้วจะเรียกทำเพื่อ?
“ติณณ์” โปเต้เรียกผมอีกล่ะ
“...อะไร”
“เปล่า”
“.....” เป็นอะไรของเขาว่ะเนี่ย กินอื่นเกินไปเหรอ
“ติณณ์” เรียกอีกล่ะ
“.....” คราวนี้ผมไม่หันครับ ทำเป็นไม่ได้ยินแล้วหันมาสนใจกับถ้วยน้ำแข็งใสอย่างเดียว
“อย่าเมินดิ แหย่เล่นเฉยๆ” โปเต้ว่าอย่างอารมณ์ดี (รู้ได้ไงว่ะ!)
“ทำไม จะเอาอะไร” ผมถามกึ่งประชด
“เอาติณณ์”
ขวับ!
ผมหันขวับคอแทบหลุด เมื่อกี้มันพูดอะไรออกมาเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“นี่! พูดอะไรน่ะ!” ผมว่าก่อนจะตีปากเขา ไม่แรงหรอก
“หึๆ ก็อยากเห็นติณณ์เขินนี่” โปเต้หัวเราะในลำคอ ใช่สิ...เขาทำสำเร็จแล้วนี่ ตอนนี้หน้าผมแดงอย่างกับลูกตำลึง
“แล้วเป็นไง!” ผมถาม ไม่ใช่อะไรหรอก มันรู้สึกเขินจนทำอะไรไม่ถูกเลยแกล้งพูดกระแทกเสียงใส่ ...ก็แค่นั้น
“ก็สำเร็จไงครับ น่ารักจัง” โปเต้ว่าก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาหอมแก้มผมหน้าตาเฉย ยางอายเดี๋ยวนี้น่ะไม่มีหรอก เมื่อก่อนว่าหนักแล้ว ตอนนี้หนักยิ่งกว่าเก่าอีก
“อย่า เพื่อนอยู่” ผมเอ่ยห้าม ไม่ได้อายเพื่อนหรอก อายตัวเองนี่แหละ ที่ดันมารู้สึกชอบที่จะให้โปเต้ทำแบบนี้นี่สิ ...มันน่าอายกว่าเป็นไหนๆ
“ช่างหัวมันตัว ตัวติณณ์นุ่มนิ่มดี” ไม่พูดอย่างเดียว เข้ามากอดผมด้วย ช่วงนี้ขี้อ้อนแปลกๆ จะเอาอะไรรึเปล่าเนี่ย
“ผมไม่ใช่ผู้หญิง ตัวจะได้นุ่มนิ่ม”
“นิ่มสิ ดู” โปเต้ว่าก่อนบีบเนื้อที่แขนผมที่มันเลนนิดๆ ไม่เหมือนแขนโปเต้ที่มีแต่กล้ามเนื้อ
“อ้วนขึ้นแน่เลย” ผมบ่นออกมาเบาๆ
“แก้มก็ย้วยขึ้นด้วย” โปเต้ไม่ว่าเปล่า เอื้อมมือมาบีบแก้มผมเบาๆ
“จริง ...หน้าบวมมากมั้ย” ผมรีบถาม เห็นแบบนี้ผมก็อยากให้ตัวเองดูดีอยู่นะ
“อืม...มาก” โปเต้มองหน้าผมนิดนึงก่อนจะตอบ เฮ้ย...จริงดิ
“จริงดิ”
“จะกังวลทำไม ผมว่าแบบนี้ดีออก เมื่อก่อนมันผอมไป” เหมือนโปเต้จะพยายามพูดปลอบ แค่ยังไงความจริงก็คือผมอ้วนขึ้น ถึงผมไม่จะชอบเล่นกีฬาสักเท่าไหร่ แต่คือสมัยนี้ไม่ว่าใครๆก็อยากให้ตัวเองออกมาดูดีกันทั้งนั้น รวมถึงผมด้วย
“พูดแบบนี้แปลว่าผมอ้วนขึ้นมากๆแน่เลย” ผมว่าก่อนจะลองบีบเนื้อที่แขนตัวเอง มันนิ่มจนเลนจริงๆด้วย
“ไม่ได้บอกว่าเป็นแบบนั้นสักหน่อย อย่างกังวลเกินเหตุสิ”
“พอเลย ต่อไปจะไม่กินของหวานกับนายแล้ว ...นายก็ห้ามกินของหวานด้วยเหมือนกัน” ผมว่า ก่อนจะหันไปสั่งเขา
“เฮ้ย เกี่ยวไรกัน”
“เกี่ยว นายเองก็กินของหวานเยอะ เดี๋ยวก็อ้วนกันพอดี อีกอย่างวันนี้นายทำให้ผมโดนทำโทษ แถมยังอายคนทั้งห้องด้วย ห้ามกินของหวาน...นี่คือการลงโทษ” ผมบอกเสียงเรียบ
“ไม่ยุติธรรม” โปเต้ประท้วง
“แล้วอะไรคือความยุติธรรมของนาย”
“ไม่ต้องห้ามไม่ให้ผมกินของหวานไง อนุญาตให้กินทุกวัน นี่ไงความยุติธรรมที่ผมต้องการ”
“แล้วก็จะได้อ้วนเป็นหมูอ่ะเหรอ”
“ไม่เห็นหมูเลย ทุกวันนี้ก็ไม่อ้วน เห็นมั้ย”
“ถ้านายไม่พาอันปันออกไปวิ่งเล่น นายก็กินแล้วนอนนั่นแหละ”
“อย่าเอาความจริงมาพูดสิ”
...นี่เรา กำลังเถียงกันเรื่องอะไรอยู่ว่ะ ทำไมรู้สึกไร้สาระแปลกๆ =_=
“.....”
“.....”
“โอเค เป็นอันยกเลิก” ผมว่าก่อนจะตักน้ำแข็งใสของตัวเองเข้าปาก
“กินมั้ง” โปเต้เอ่ยบอกก่อนจะอ้าปากรอ
“.....” ผมจึงตักน้ำแข็งใสใส่ปากเขาบ้าง สลับกันกินจนหมด แล้วก็นั่งเล่นกันสักพักผมกับโปเต้ก็ขอตัวกลับบ้าน รู้สึกเมื่อยขาและอยากนอนมากๆ
“ติณณ์..” ในระหว่างที่ขับรถอยู่ โปเต้ก็เอ่ยเรียกผมเบาๆ
“อะไร” คงไม่ใช่แกล้งแหย่ผมอีกนะ ถ้าเป็นแบบนั้น พ่อจะตบบ้องหูเข้าให้
“พูดจริงนะ ไม่ต้องลดน้ำหนักหรอก”
“ทำไม”
“ก็...เวลาจะทำอะไรแล้วมันเหมาะมือดี”
เพี๊ยะ!
“ทำอะไร!” ผมตีไหล่เขาก่อนจะถาม
“ตีทำไมเนี่ย เจ็บ... แค่จะบอกว่าผิวแบบนี้มันน่านอนกอด”
“...แล้วไป” ไอ้ตัวผมก็คิดไปนู้น ...เอ่อ คือ...นั่นแหละ -////-
“คิดเรื่องลามกอยู่อ่ะดิ”
“ไม่ใช่โว้ยยยยยยย -////-” ไม่ได้คิด...นิดเดียว แต่คิดไปไกลเลยแหละ ไอ้บ้า!!
*******************************************************************************
FANPAGE
Twitter
นี่แหละที่เขาเรียกว่า 'ความรัก'
เผลอใจ 'รัก' ไปซะแล้ว
ถ้ามันเรียกว่ารัก...อืม รักก็ได้
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
