ตอนที่ 27
“ปาร์ตี้! โปเต้! หนูตาลเขาเป็นยังไงบ้างลูก!” เสียงของคุณแม่ดังขึ้น ทำให้ผมที่ซบอยู่ที่อกของโปเต้จำต้องเงยหน้าขึ้น
“อยู่ข้างในแล้วครับ ต้องผ่าคลอด คุณแม่ใจเย็นๆนะครับ ค่อยๆหายใจ” พี่ปาร์ที่เป็นคนโทร.ไปบอกคุณแม่รีบเข้าไปประคองท่าน ก่อนจะเอ่ยบอกอย่างเป็นห่วง เพราะคุณแม่ท่านวิ่งมาราวกลับรีบมาก
“โปเต้ ...ปล่อย...” ผมรีบดิ้นออกจากอ้อมกอดของโปเต้ เมื่อคุณแม่มองมาทางพวกเราสองคน
“ติณณ์...” โปเต้เรียกชื่อผมเสียงเข้ม มือข้างนึงของกอดเอวผมไว้แน่น ส่วนอีกข้างนึงก็จับมือผม ที่เอาแต่ผลักอกเขา
โปเต้ไม่เห็นรึไง! ว่าคุณแม่เขากำลังมองมาที่พวกเราสองคนน่ะ!!!
“โปเต้...ฮึก ปล่อยผมก่อน”
“ติณณ์ ใจเย็นๆก่อน”
“ติณณ์ลูก...ไม่เป็นไรๆ ใจเย็นๆก่อนนะ” คุณแม่ว่าก่อนจะเดินเข้ามาหา ท่านยกมือลูบหัวผม
ท่าทีแบบนี้...มันอะไรกัน?
“.....” ผมมองหน้าโปเต้ที คุณแม่ทีอย่างไม่เข้าใจ
“ดูท่าว่าแม่คงจะต้องพูดอะไรสักหน่อย ...ตอนนี้ตาลไม่เป็นอะไรแล้ว พี่เขาคงปวดท้องคลอด ลูกไม่ต้องร้องไปนะ พี่เขาไม่เป็นอะไรแล้ว และลูกก็ไม่ต้องไปผลักใสโปเต้เขาหรอกจ้ะ ไม่ต้องมีท่าทีกลัวแม่ขนาดนั้น ติณณ์ลูก...แม่รู้เรื่องหมดแล้ว แม่ไม่ได้ว่าอะไร ลูกไม่ต้องกังวลนะ” คุณแม่เอ่ยบอกกับผมเสียงอ่อน ที่ฟังดูแล้วอบอุ่น ก่อนที่ท่านจะยกมือขึ้นลูบหัวผมเบาๆ
“.....” ผมรีบหันกลับมามองหน้าโปเต้อย่างไม่เข้าใจ ทำไมคุณแม่ถึงรู้ แล้วทำไมท่าทางของพี่ปาร์ถึงไม่มีท่าทีตกใจอะไรเลย นี่มันอะไรกัน ผมงงไปหมดแล้ว
“...มา มานั่งตรงนี้ก่อนดีกว่า” คุณแม่ว่าจะจะจับมือผม แล้วจูงให้ผมไปนั่งกับท่านที่เก้าอี้ที่ไม่ไกลมากนัก ซึ่งโปเต้ก็ยอมปล่อยตัวผมอย่างง่ายๆ ก่อนที่จะเดินตามมาเหมือนกัน
“.....” ผมทรุดตัวนั่งลงข้างคุณแม่ โปเต้เองก็นั่งลงข้างๆผมเช่นกัน ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือมาจับมือผมเอาไว้แน่น
“ติณณ์ลูก แม่รู้ว่าลูกกำลังกลัว กลัวที่ว่าแม่ พี่ตาล พี่ปาร์ หรือใครหลายๆคนจะไม่ยอมรับ ที่แม่พูดมามันถูกต้องใช่มั้ย?” คุณแม่พูดพลางยิ้มให้กับผม
“...ครับ” ใช่ ผมกำลังกลัว กลัวมันทุกอย่าง กลัวว่าพวกเขาจะไม่ยอมรับ แล้วจะห้ามไม่ให้ผมกับโปเต้คบกัน ถ้ามันเป็นแบบนั้น ผมก็คง...
“จริงๆแล้วแม่ก็พึ่งมารู้ตอนที่มาช่วยดูแลหนูตาลนี่แหละ คนที่เขามีความรู้สึกดีๆให้กัน มันดูออกง่ายจะตาย เพราะงั้นแม่เลยแอบไปถามกับโปเต้ตรงๆ และโปเต้เขาก็ยอมรับกับแม่ออกมาตรงๆเหมือนกัน ติณณ์...สำหรับแม่แล้ว ถ้าพวกลูกจะคบกัน แม่ไม่ห้ามหรอก แม่ไม่ใช้พวกหัวโบราณที่จะมารับไม่ได้กับเรื่องพวกนี้ แค่เห็นลูกๆของแม่มีความสุข แม่ก็พอใจแล้ว แถมคนที่ทำให้คนที่ไม่สนใจอะไรอย่างโปเต้กล้าจะเปิดใจในเรื่องความรักด้วยแล้ว แม่ยินดี แล้วยิ่งคนๆนั้นเป็นติณณ์แม่ก็ยิ่งยินดีมากขึ้นไปอีก” คุณแม่เอ่ยบอกกับผมด้วยรอยยิ้ม ท่าทางท่านดูไม่ซีเรียสกับเรื่องพวกนี้จริงๆ
“.....” น้ำตาผมไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ความรู้สึกดีใจมันแผ่ซ่านเข้ามาในหัวใจ ดีใจที่คุณแม่ยอมรับ ดีใจที่ท่านไม่รังเกียจ
“แม่ดีใจนะ หากว่าติณณ์จะอยู่ดูแลและมีความรู้สึกดีๆให้กันกับลูกชายที่แสนจะดื้อคนนี้ของแม่ แม่รู้ว่าติณณ์จะต้องทำให้คนที่ติณณ์รักมีความสุข และถ้าหากว่าโปเต้ได้เป็นคนๆนั้นของติณณ์ แม่เชื่อว่าลูกชายของแม่จะมีแต่ความสุข แม่รู้ว่าติณณ์เป็นเด็กดี ติณณ์เป็นคนขยัน และรักพี่สาวของติณณ์มาก ติณณ์ไม่เคยทำให้พี่ตาลผิดหวังหรือเสียใจ เพราะงั้น...อย่ากังวลไปเลยนะลูก แม่เชื่อว่าพี่ตาลจะต้องเข้าใจ และยินดีกับลูกนะติณณ์” คุณแม่ยิ้มอย่างอ่อนโยนและอบอุ่น มันทำให้ผมคิดว่าพี่ปาร์กับโปเต้โชคดีจริงๆที่ได้ผู้หญิงคนนี้มาเป็นแม่ ถ้าแม่ของผมยังอยู่ ผมคิดว่าท่านก็น่าจะใจดีเหมือนคุณแม่ของโปเต้ล่ะมั้ง
“ฮึก..ขอบคุณ...ครับ” ผมพนมมือยกขึ้นไหว้ ก่อนจะกราบลงไปที่ตกของท่าน ซึ่งคุณแม่เองก็ลูบหัวผมเบาๆ
“ไม่เอานะลูก ไม่ร้อง” คุณแม่พูดเหมือนกำลังปลอบผม และมันคงจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ
“ฮึก...แต่ ผมไม่รู้ว่า...พี่ตาลจะยอมรับได้มั้ย...ฮึก บางที...ผมอาจจะทำให้พี่ตาลผิดหวังก็ได้” ผมพูดพลางกลั้นเสียงสะอื้น ผมพูดอย่างที่คิดจริงๆ เพราะตั้งแต่พ่อแม่ของพวกเราตายไป ผมก็พยายามที่จะทำตัวไม่ให้พี่ตาลต้องทุกข์ใจ พยายามทำตัวดี ขยันเรียน และช่วยพี่ตาลทำงานมาโดยตลอด ผมไม่เคยขัดใจพี่ตาล และไม่เคยทำให้พี่ตาลผิดหวัง แต่ว่าเรื่องในครั้งนี้ ผมไม่รู้ว่า...พี่ตาลจะเห็นด้วยมั้ย ไม่รู้ว่าพี่ตาลจะยอมรับได้รึเปล่า
“ตาลเองเขาก็รักติณณ์มากเหมือนกัน พี่เชื่อว่าตาลจะต้องเข้าใจ” พี่ปาร์เดินมา ก่อนจะลูบหัวผมเบาๆ
“พี่ปาร์...ก็รู้?” ผมถามอย่างสงสัย เพราะท่าทีของพี่ปาร์เองก็ไม่ได้ตกใจอะไรเลย
“เห็นแบบนี้แต่พี่กับเต้ไม่เคยมีความลับกันหรอก มีอะไรมันก็บอกพี่หมดแหละ โปเต้ส่งข้อความมาบอกพี่ตั้งแต่ที่พวกนายคบกันวันแรกตอนที่อยู่เขาใหญ่นั่นแหละ” พี่ปาร์เฉลย จนผมอดไม่ได้ที่จะหันไปมองหน้าโปเต้ ...ทำไมเขาถึงไม่บอกผม ปล่อยให้ผมกังวลใจทำไมตั้งนาน
“ไม่ใช่ว่าอยากจะปิด แต่อยากให้ติณณ์บอกพี่ตาลก่อน ผมถึงจะบอกติณณ์ ก็เท่านั้น” โปเต้บอกผมก่อนจะยิ้มนิดๆ ก่อนจะเอื้อมมือมาปาดน้ำตาให้ผม และผมก็ไม่ใช่คนงี่เง่าที่จะมางอนด้วยเรื่องแบบนี้ แต่ตอนนี้ผมโล่งใจมากกว่าที่ทางฝั่งโปเต้ เข้าใจและยอมรับผม ว่าแต่...ขนาดพี่ปาร์และคุณแม่ยังรู้ และคุณพ่อล่ะ?
“แล้วคุณพ่อล่ะ? คุณพ่อล่ะครับ ท่านรู้รึเปล่า” ผมรีบหันไปเอ่ยถามคุณแม่
“ลูกคงต้องไปถามเขาเองแล้วล่ะจ้ะ แม่ไม่อยากสุงสิงกับผู้ชายนิสัยแบบนั้น” คุณแม่ว่าอย่างหมั่นไส้อยู่ในทีเมื่อเอ่ยถึงคุณพ่อ ผมไม่รู้หรอกว่าพวกท่านเลิกกันเพราะเหตุผลอะไร และผมก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะไปถาม เพราะว่ามันเป็นเรื่องของท่านทั้งสอง แต่เท่าที่สังเกตดู ผมว่า...ท่านก็ไม่ได้เกลียดกันหรอกนะ
แต่ก่อนที่จะมีใครพูดอะไร ประตูสีขาวบานนั้นที่พวกเรานั่งเฝ้ารอคอยก็เปิดออก พร้อมกับร่างสูงของคุณหมอที่เป็นคนคนทำคลอดพี่ตาลออกมา พวกเราทุกคนจึงรีบลุกขึ้นและรีบเดินเข้าไปหาคุณหมอ
“คุณหมอครับ ภรรยากับลูกของผมเป็นไงบ้างครับหมอ” พี่ปาร์เอ่ยถาม เสียงติดดูจะร้อนรนและตื่นเต้นไปพร้อมกัน
“ตอนนี้ทั้งสามปลอดภัยแล้วครับ คุณได้แฝดผู้ชายนะครับ หมอยินดีด้วย” คุณหมอเอ่ยบอกก่อนจะยิ้มให้พี่ปาร์
“ขอบคุณครับหมอ ขอบคุณจริงๆครับ”
“เดี๋ยวหมอจะย้ายภรรยาของคุณไปไว้ที่ห้องผู้ป่วย...”
“เดี๋ยวค่ะ ดิฉันขอเป็นห้องพิเศษได้มั้ยคะ?” คุณแม่เอ่ยขัดคุณหมอ
“ได้ครับ เดี๋ยวหมอจะจัดการให้ แต่ตอนนี้หมอขอตัวก่อนะครับ” คุณหมอยิ้มให้พวกเราทุกคนก่อนจะเดินไป
“.....” ผมได้แต่ยิ้มเมื่อได้ยินว่าพี่ตาลและหลานของผมปลอดภัย
“เลิกร้องได้แล้ว ผมไม่ชอบน้ำตาคุณเลยนะ ถ้าดีใจก็ควรจะยิ้มมากๆสิ” โปเต้ที่ยืนอยู่ข้างๆ เอ่ยบอกก่อนจะเช็ดน้ำตาให้กับผม ผมจึงยิ้มให้โปเต้ ไม่ว่าผมจะเป็นยังไง กังวลเรื่องอะไร จะเครียด จะสุข จะทุกข์ เขาก็อยู่ข้างๆผมตลอด จนผมคิดว่าดีแล้ว...ที่วันนั้นผมเอ่ยขอเขาเป็นแฟน
พวกเราตามบุรุษพยาบาลที่เข็นเตียงพี่ตาลเพื่อมายังห้องพักผู้ป่วย ซึ่งมันก็เป็นห้องพิเศษอย่างที่คุณแม่ไปจัดการมา ผมนั่งมองพี่ปาร์ที่นั่งเก้าอี้ที่อยู่ข้างเตียงพี่ตาลไม่ไปไหน มือทั้งสองข้างของพี่ปาร์ยังคงกุมมือพี่ตาลไม่ปล่อย สายตาที่ห่วงใยมองพี่ตาที่ยังคงหลับนิ่งเพราะดมยาสลบ มันทำให้ผมรู้ว่าพี่ปาร์รักพี่ตาลมากจริงๆ และมันดีแล้วที่ทั้งได้พบได้เจอกัน ได้อยู่ด้วยกันจนถึงขั้นตัดสินใจใช้ชีวิตคู่ร่วมกัน
“ขอโทษที่พ่อมาช้านะครับปาร์ เป็นไงบ้าง” คุณพ่อที่พึ่งมาถึงเดินเข้าไปถามพี่ปาร์ที่นั่งกุมมือพี่ตาล
“ปลอดภัยทั้งแม่ทั้งลูกครับ อีกไม่นานพยาบาลเขาคงพาลูกผมขึ้นมา” พี่ปาร์ว่าพลางยิ้มให้คุณพ่อ
“ดีแล้ว หลานพ่อแข็งแรงดีใช่มั้ย” คุณพ่อเอ่ยถามเสียงเรียบ ถ้าเดาไม่ออกว่าเป็นยังไง ก็ลองนึกภาพท่าทางของโปเต้แต่เป็นหน้าหล่อๆของพี่ปาร์แทน ...มันก็คงจะประมาณนั้นแหละครับ
“ครับ ได้แฝดผู้ชายด้วยนะครับ ผมเจ๋งใช่มั้ยล่ะ” พี่ปาร์ยิ้มจนแก้มจะฉีกอยู่แล้ว ดูท่าว่าทารกน้อยที่เพิ่มจะออกมาสู่โลกภายนอกทั้งสอง จะเป็นของขวัญชิ้นใหญ่ของพี่ปาร์จริงๆ
“ครับ เลี้ยงเขาให้ดีเหมือนที่พ่อเลี้ยงปาร์ก็แล้วกัน” คุณพ่อเอ่ยก่อนจะหันมาทางโซฟาของห้องที่มีคุณแม่ โปเต้ แล้วก็ผมที่นั่งเรียงกันอยู่
“คุณก็มาด้วยเหรอ” แน่นอนว่าประโยคนี้ คุณพ่อเอ่ยถามคุณแม่ครับ
“ทำไมคะ ฉันมาไม่ได้หรือไง” คุณแม่เอ่ยถาม แต่ปลายเสียงกลับออกจะสะบัดนิดๆ
“ผมก็แค่ถาม อย่ามาหาเรื่องกันหน่อยเลยน่า” คุณพ่อเอ่ยเสียงเรียบหน้านิ่ง
“ฉันไม่ได้เป็นคนเริ่ม” คุณแม่เถียงกลับ
“ผมก็ไม่ได้เป็นคนเริ่มเหมือนกัน” คุณพ่อก็ว่ากลับอย่างไม่ยอม
“เอ่อ...ผมว่าอย่าพึ่งทะเลาะกันเลย รบกวนพี่ตาลเขา” โปเต้เอ่ยขัดขึ้น เมื่อเห็นว่าทั้งคุณพ่อและคุณแม่เริ่มที่จะเถียงกัน โปเต้จังเอ่ยขัดขึ้นอย่างเบาๆ แต่ก็ทำให้ทั้งคู่เงียบทันที
“โปเต้ แม่ไม่ผิดนะคะ ก็เขาพูดจาไม่เข้าหูแม่” คุณแม่หันมาพูดกับโปเต้ แต่เสียงเบาลง คงเกรงใจพี่ตาลที่กำลังหลับอยู่
“ครับๆ”
“โปเต้ พ่อไม่ได้หาเรื่องแม่เขานะครับ คุณแม่นั่นแหละ คิดไปเอง” พ่อของโปเต้เอ่ยขึ้นบ้าง
“นี่คุณ...” คุณแม่จิกตาโตๆของตัวเองใส่คุณพ่อทันที
“อย่าพึ่งตีกันเลยนะครับ ผมห้ามไม่ไหว” โปเต้เอ่ยเสียงเบา ทั้งคู่จึงได้แต่เงียบ แม้จะมีท่าทีฮึดฮัดใส่กันบ้าง ความจริง...พวกท่านก็ดูไม่เหมือนคนเกลียดกันเลยแม้แต่น้อย แต่มันเหมือนปฏิกิริยาพ่อแง่แม่งอนกันเสียมากกว่า
“ติณณ์ อยากกินหรืออยากดื่มอะไรมั้ย เดี๋ยวผมลงไปซื้อให้” โปเต้หันมาเอ่ยถามผม
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมลงไปซื้อเองดีกว่า คุณพ่อ คุณแม่ พี่ปาร์ อยากได้อะไรมั้ยครับ” ผมเอ่ยบอกก่อนจะหันไปถามทั้งสามคน
“ให้เต้เขาไปซื้อเถอะ ติณณ์อยู่ที่นี่รอดูตาลเขาดีกว่า เต้...ขอกาแฟร้อนให้พ่อสักแก้วก็แล้วกันนะครับ” คุณพ่อเอ่ยบอกกับผม ก่อนจะหันไปหาโปเต้
“ครับ คุณแม่จะกับพี่ปาร์ล่ะครับ”
“อะไรก็ได้จ้ะ เอามาเถอะ” คุณแม่บอกกับโปเต้ ก่อนจะหันไปเปิดกระเป๋าใบไม่ใหญ่มากของตัวเองแล้วหยิบเอากระเป๋าสตางค์ขึ้นมา หยิบแบงค์สีเทาขึ้นมาแล้วยื่นให้โปเต้ แน่นอนว่าโปเต้รับเงินจากคุณแม่ เพราะว่าทั้งตัวผม โปเต้ และพี่ปาร์ ออกจากบ้านกันมาแบบเร่งด่วนมาก ไม่ได้หยิบอะไรติดมือมาเลย ตอนที่พี่ปาร์โทรศัพท์ไปหาคุณพ่อคุณแม่ ก็ต้องขอใช้โทรศัพท์ที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ของโรงพยาบาลแทน
“ของพี่อะไรก็ได้นะ” พี่ปาร์ว่า ก่อนจะหันไปกุมมือพี่ตาลอย่างเดิม
“.....” แล้วโปเต้ก็ลุกออกไปอย่างเงียบๆ ผมจึงลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินไปหาพี่ตาลที่นอนอยู่บนเตียง และอีกนัยนึงก็คือ ผมลุกขึ้นเพื่อที่จะได้ให้คุณพ่อได้นั่งครับ จะให้ผู้ใหญ่ยืนแบบนั้น ผมว่ามันไม่เหมาะสมสักเท่าไหร่
ใบหน้าสวยหวานของพี่ตาลซีดลงกว่าปกติที่เป็นอยู่เล็กน้อย ท้องป่องๆยุบลงไปเยอะ แต่ยังมีนูนๆออกมาให้เห็นอยู่
ผมได้แต่มอง พลางใช้ความคิด บางที...คงไม่ต้องรอให้พี่ตาลถามอะไร มันควรจะเป็นผมเองมากกว่า ที่ควรจะพูด ควรจะพูดสารภาพออกมาเสียให้หมด
“คุณแม่ ลูกผมหน้าเหมือนผมจริงๆด้วย” เสียงดีใจของพี่ปาร์ที่ได้อุ้มลูกของตัวเอง
ตอนนี้พี่ตาลฟื้นแล้วครับ พอฟื้นขึ้นมาก็ถามหาสองแฝดทันทีเลย และพี่ตาลก็เลือกที่จะตั้งชื่อลูกทั้งสองของพี่เขา ด้วยชื่อที่ผมเสนอ คือแฝดคนพี่นี่ชื่อ ‘แสตมป์’ ส่วนคนน้องชื่อ ‘สตางค์’ ผมเคยบอกพี่เขาไปตั้งแต่เรายังรู้เพศของทั้งสองแฝดนี่เลย เพราะผมคิดว่าสองชื่อนี้มันตั้งได้ทั้งชื่อผู้ชายและชื่อผู้หญิง และผมก็ไม่คิดว่าพี่ตาลจะเอามาตั้งเป็นชื่อลูกของพี่เขาจริงๆ
“หน้าตีจริงๆ โดยเฉพาะแก้มยุ่ยๆตรงนี้เนี่ย” คุณแม่ว่าก่อนจะจับแก้มของแสตมป์ แฝดคนพี่อย่างหมั่นเขี้ยว
“ฮ่าๆ นั่นสิคะคุณแม่” พี่ตาลที่อุ้มแฝดขึ้นน้องว่าอย่างยิ้มๆ
“อาหารมากแล้วครับ” โปเต้ที่ลงไปซื้ออาหารเที่ยง เข้าในห้องมาก่อนจะเอ่ยขึ้น ตอนแรกผมก็ว่าจะไปด้วย แต่โปเต้ก็บอกให้ผมอยู่ที่นี่ คงอยากจะให้ผมคุยกับพี่ตาลล่ะมั้ง แต่หารู้ไม่ว่าตั้งแต่โปเต้ออกจากห้องไป ผมยังไม่แม้แต่จะปริปากพูดสักคำ
ไม่ใช่ว่าผมไม่กล้า แต่ผมต้องการให้โปเต้อยู่ในห้องนี้ อยากให้เขาอยู่ฟังในสิ่งที่ผมจะพูดด้วย
“งั้นเรามาทานอะไรกันก่อนมั้ย โปเต้...เดี๋ยวแม่จัดการเองลูก” คุณแม่ว่าก่อนจะเดินไปเอาอาหารใส่จานแทนโปเต้ พวกเราทุกคนในนี้ต่างก็พากันกลับบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันแล้วครับ ยกเว้นพี่ปาร์ที่พวกผมเอาเสื้อผ้ามาให้พี่เขาที่นี่
“ติณณ์ ผมซื้อมักกะโรนีมาให้นะ กินซะหน่อย ...เมื่อเช้าติณณ์ก็ไม่ยอมกิน” โปเต้เดินมานั่งที่ข้างๆผมก่อนจะเอ่ยบอกผม มักกะโรนีเป็นของโปรดของผม และเมื่อเช้าโปเต้คงเห็นว่าผมไม่ยอมกินอะไรเลย เลยซื้อของที่ผมชอบมาให้
“...กินสิ ตอนนี้หิวมากๆเลย” ผมตอบก่อนจะยิ้มให้เขา ผมไม่อยากให้เขาไม่สบายใจไปกับผมด้วย
“น้องติณณ์...” เสียงพี่ตาลเอ่ยเรียกชื่อผม ผมจึงรีบลุกแล้วเดินไปหาพี่ตาล นี่เป็นเสียงแรกของวันนี้ที่พี่ตาลใช้เอ่ยเรียกผม
“.....” ผมเม้มปากนิดๆ ก่อนจะมองหน้าพี่ตาล
“มีอะไรอยากจะบอกพี่มั้ย ดูท่าว่า...ถ้าไม่พูดให้เคลียร์ดูท่าว่าจะกินข้าวไม่อร่อยนะ” พี่ตาลพูดกับผม มันยิ่งทำให้ผมเม้มปากแน่นขึ้น และหลบตาพี่ตาลอย่างช่วยไม่ได้
พี่ตาลรู้ ...พี่ตาลโกรธผมมั้ย อันนี้ผมไม่รู้ เพราะน้ำเสียงที่พี่ตาลใช้ มันก็เป้นเพียงน้ำเสียงปกติที่พี่เขาใช้กับผมมาโดยตลอด จะติดก็แต่ว่า...พี่ตาลไม่ยิ้มเลยก็เท่านั้น มันเลยทำให้ผมเริ่มที่จะไม่มั่นใจว่าพี่ตาลจะรับได้
แล้วถ้าหากพี่ตาลรับไม่ได้ล่ะ ถ้าพี่ตาลให้ผมเลิกคบกับโปเต้ ผมจะทำยังไงล่ะ ผมไม่รู้เลยจริงๆ ผมรักพี่ตาลนะ แต่จะให้เลิกกับโปเต้ผมเองก็ทำไม่ได้
เอาเถอะ เรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้ว ไม่พูดออกไป แล้วมันจะรู้มั้ยล่ะ ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
“พี่ตาล...”
“.....”
“.....”
“.....”
“น้องติณณ์...กำลังคบกับโปเต้”
**********************************************************************************
FANPAGE
Twitter
นี่แหละที่เขาเรียกว่า 'ความรัก'
เผลอใจ 'รัก' ไปซะแล้ว
ถ้ามันเรียกว่ารัก...อืม รักก็ได้
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
