หัวข้อ: {{{{{ LOVE CURE รักนี้ ต้องรักษา }}}}} CH24 +บทส่งท้าย [p14 up 12.08.2015]

[CookieCK]

มาต่อเร็วๆน้าาาาาาาาา
เรารออยู่

[PIang-gel]

รอรอ

[maew189870]

เอาอีกๆ

[MK]

อยากจูบคุณหมอออออ

หมอจิ๊บนี่หลบกันดีนักนะ  ไปเยี่ยมคุณชายบ้างงงงง

[yochan]

ตอนที่ 10.1



 

“จิ๊บโว้ยไปกินข้าวกัน!”


วันนี้หมอทิมก็มาตามผมไปกินข้าวด้วยกันอีกแล้วครับ ช่วงนี้พวกผมมากินข้าวสามคนด้วยกันบ่อยๆ ครับ สามคนนี่ก็มี น้องเจ บุรุษพยาบาลหน้าตาน่ารักแต่โหดเว่อร์ หมอทิม แล้วก็ผม


พอดีว่าผมได้สินบนจากหมอทิมมาอ่ะครับ ว่าถ้ามากินข้าวด้วยจะตอบแทนด้วยอะไรหมีๆ ผมก็โอเค แถมมันยังเลี้ยงข้าวอีก เลยไม่มีปัญหาถ้าจะมานั่งประดับโต๊ะด้วยเพื่อให้หมอทิมหาทางเต๊าะน้องบุรุษพยาบาลโดยมีผมเป็นข้ออ้าง


คือน้องเขาจะไม่มากับหมอทิมสองคนไงครับ แต่ถ้าหมอทิมบอกว่าผมชวน น้องเค้าก็จะเกรงใจยอมมาด้วย เรื่องมันก็เป็นอย่างนี้ พวกผมเลยมาประจำที่ห้องอาหารด้วยกันบ่อยๆ


แล้วบนโต๊ะอาหารเนี่ย ผมก็ได้เห็นอะไรสนุกๆ ด้วยแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน หมอทิมเนี่ยแทบจะเสียหมา พยายามทำโน่นนี่ให้น้องเขาสนใจก็แทบจะไร้ประโยชน์


อย่างวันนี้ พอหมอทิมแอบจับมือน้องบุรุษพยาบาลใต้โต๊ะ ก็โดนกระทืบเท้ากลับจนร้องจ๊ากต่อหน้าประชาชน มีเรื่องขำๆ แบบนี้ไม่เว้นวัน เห็นแล้วก็น่าเห็นใจเหมือนกันนะ ความรักก็ทำให้คนเรายอมทำอะไรได้แบบนี้แหละ


ส่วนผมเหรอ ไม่มีทางไปตามเทียวไล้เทียวขื่อใครอยู่แล้ว จบจากน้องเชอร์รี่ ก็สะบัดบ๊อบใส่ความรักแล้วครับ ชีวิตโสดน่ะดีจะตาย อยู่กับลูกหมีก็พอแล้วล่ะ


ว่าแต่ทำไมผมถึงเครซี่ลูกหมีขนาดนี้น่ะเหรอครับ?


คือผมมีปมแต่เด็กอ่ะครับ ว่าผมมีรักแรกกับเด็กผู้หญิงที่ชอบใส่กางเกงในลายลูกหมีแล้วมันติดตา... ก๊ากกกก ล้อเล่นนะครับ จริงๆผมก็แค่ชอบลูกหมีอ่ะ แบบว่าเห็นแล้วรู้สึกถูกชะตา เห็นแล้วมันต้องตาต้องใจ เห็นแล้วก็อยากได้มาไว้ในครอบครอง ก็แหม ลูกหมีน่ารักซะขนาดนั้น ตัวก็นุ่มนิ่ม วุ้ย คิดแล้วก็เสี้ยนลูกหมีเป็นบ้า!


กลับบ้านเมื่อไหร่จะไปฟัดหมีให้หายเสี้ยน


ขณะที่คิดอะไรเพลินๆ ก็ได้ยินเสียงแว่วๆ ครับ


“คุณหมออาทิตย์ครับ....”


ขณะที่กำลังกินข้าวไป เวิ่นเว้ออะไรคนเดียวไป จู่ๆ ผมก็ได้ยินเสียงของใครสักคนดังมาจากทางด้านหลัง คงเป็นคนไข้ของหมอทิมมันนั่นแหล่ะ ผมเลยไม่ได้ใส่ใจอะไร นั่งกินข้าวต่ออย่างไม่รู้สึกรู้สา


แต่ทำไมเสียงช่างคุ้นๆ และสันหลังมันรู้สึกเสียววาบแปลกๆ อย่างนี้ฟะ?



“อ้าวคุณชาย เดินมาถึงนี่เลย มาทานข้าวเหรอครับ มานั่งด้วยกันสิเนี่ย เก้าอี้ว่างๆ ข้างหมอจิ๊บเลยคร๊าบ”


ไอ้หมอทิ๊มมมมม กูจะไม่มานั่งเป็นเพื่องมึงอีกแล้ววว อย่าบอกนะว่าแก้แค้นกันที่หัวเราะเยาะน่ะ??


ถึงกับสะดุ้งเลยครับ คำว่า SHIPหาย บินว่อนเต็มหัว ไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง T-T



“ขอบคุณครับ”


เจ้าของเสียงเอ่ยอีกครั้ง ก่อนที่จะมีเสียงกุกกักๆ ของไม้ค้ำดังกึกก้องเต็มสองรูหูตามมา ไม่พอ เจ้าไม้ค้ำเจ้ากรรมยังมาโผล่ทักทายอยู่ในระยะสายตาผมอีกด้วย


ไม่อยากหัน ไม่อยากมอง อ๊ากกก


พึ่งรู้สึกว่าการกลืนข้าวลงคออย่างยากลำบาก มันทรมานมากก็วันนี้ล่ะครับ...

 


“ขอนั่งด้วยนะครับคุณหมอจิ๊บ”


เจ้าของไม้ค้ำเอ่ยขึ้น แล้วก็ยื่นมือใหญ่ๆ มาเลื่อนเก้าอี้ข้างๆ ผมออก ก่อนจะมานั่งแหมะอยู่ตรงนั้น



“คุณชายดูดีขึ้นเยอะเลยนะครับ แสดงว่าหมอจิ๊บดูแลคุณดีจริงๆ ถึงได้หายวันหายคืน หึ...”



(......)


ไอ้หมอทิม...ช่วยหุบปากไปได้ป่ะ จะประชดก็ให้มันน้อยๆ หน่อย!



“ครับ ที่ผมกลับมาใช้ชีวิตได้ก็ต้องขอบคุณหมอจิ๊บจริงๆ”


ผมได้แต่ยิ้มแหยๆ โดยไม่หันไปเหลียวมองหน้าคุณชายแม้แต่นิด แต่เขาก็ดันเอื้อมมือมาจับแขนผมซะแน่นโคตรๆ เลย จับแขนไม่พอ เขายังจะดึงให้ตัวผมหันไปสบตากับเขาอีกต่างหาก


อ้ากกกกกกก!! สายตาอาฆาตแค้นนั่นมันคืออะไร!! เห็นแล้วขนลุกวาบ!!


อย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อผมอย่างงั้นแหล่ะ นี่ไปแค้นผมมาจากไหนกัน ผมก็แค่เคยแอบจูบเขาบ้าง อะไรบ้างเองนะ ไม่เห็นต้องทำกันขนาดนี้เลยอ้ะ! ช่วยมาก็ตั้งเยอะ ยังจะมาแค้นเคืองอะไรอี๊กกก



“เอ่อ อิ่มแล้วว่ะ ไปละ!!”


และเพื่อหลบหนีคดี ผมก็เลยพยายามจะรีบจรลีจากตรงนั้นเลยครับ แต่พอทันทีที่ผมลุกจากเก้าอี้จะวิ่งออกไปเท่านั้น อดีตเจ้าชายนิทราก็พยายามจะลุกตาม แต่ก็ล้มพรวดเข้าให้ก่อน สม


“อูยยยย”


เขาส่งเสียงร้องโอดครวญออกมาด้วยครับ ผมเลยทำเป็นต้องเหลียวหลังกลับไปดู เพื่อกันข้อครหาจากประชาชนแถวนั้นว่าทำไมเป็นหมอถึงไม่ดูแลคนไข้



“คุณ!! ไม่เป็นไรนะ!!!”


โชคดีที่หมอทิมมันรีบเข้าไปพยุงเขาก่อน ฮู่ววว รอดตัวครับรอดตัว



“ไม่เป็นไรครับ...”


ทำน้ำเสียงน่าสงสารไม่พอ เขายังทำเป็นส่งสายตาแบ๊วๆ ไปให้หมอทิมกับน้องเจเพื่อเรียกร้องความเห็นใจอีกต่างหาก!! เห้ยยย อะไรวะ เมื่อกี้ยังทำเหมือนจะกินเลือดผมอยู่เลยอ้ะ!! ผม ช๊อคมากครับ!!



“ผม... ว่าผมอยากจะกลับห้องพักแล้วล่ะครับ... คุณหมอทานข้าวเถอะครับ ผมกลับเองก็ได้...”


(......)


ที่เขาพูดนี่ต้องการจะสื่ออะไรไม่ทราบครับเนี่ย...



“ได้ไงล่ะครับ คุณชายยังเดินไม่แข็งเลยนะ เอางี้ จิ๊บ ไหนๆ นายก็กินเสร็จแล้ว ไปส่งเขาหน่อยดิ”


(......)


ผมว่าแล้วว่าหมอทิมมันต้องเริ่มเสนอความคิดไม่เข้าท่าออกมา อ้ากกกกก ขัดใจ๊!!!!



“จะดีเหรอครับ คุณหมอจิ๊บดูท่าทางรีบออก ผมเดินกลับไปเองก็ได้ครับ...”


พูดแล้วก็ตีหน้าเศร้าสุดๆ แสดงว่าที่ผ่านมาที่ผมเคยคิดว่าเขาเป็นพวกจอมเล่นละครตั้งแต่แรกก็ถูกเผง! เอาความเห็นใจช่วงหลายเดือนที่ผ่านมาของผมคืนมานะโว้ย!

 

สุดท้ายหมอทิมก็ส่งสายตาเหยียดหยามมาเมื่อเห็นผมทำท่าจะปฏิเสธ แล้วน้องเจก็ทำหน้าผิดหวังใส่ผมอีก ที่ร้ายที่สุด ก็คืออิคุณชายดันทำหน้าแอ๊บแบ๊วใส่ทุกคณที่มองมา


โอววววว…. แล้วผมจะทำยังไงได้ล่ะครับนอกจากจำใจเดินไปส่งเขาที่ห้องอย่างช่วยไม่ได้...
 



.

.

TBC

___

Talk: ในที่สุดก็เจอกันจังๆ สักทีค่ะ 5555 ขอบคุณสำหรับคอมเม้นต์ตอนที่แล้วมากๆ เลยนะค้า >< ฝากตอนนี้ไว้ด้วยนะคะ 



แล้วเจอกันตอนหน้าค่า


ขอบคุณค่ะ และฝากติดตามนิยายเรื่องอื่นด้วยนะคะ

ลิขิตเหนือภพ - สัตตบรรณหลงฟ้า [จบภาค]
เพลิงในวายุ
Love Cure ป่ว(ย)นนัก รักซะ!

FB Page

[agava1313]

โอ้ย.....แดดิ้น มันค้างอ้ะ!! มันค้าง!

[❣☾月亮☽❣]

แพ้ทางคุณชายหมีน้อยตลอดแหละหมอจิ๊บ

ขอบคุณค่ะ. รีบมาต่อน้า 

[Mouse2U]

คุณชายอย่ามาทำแอ๊บแบ๊วเรียกคะแนนน้าา…
สงสารหมอจิ๊บไหมนั่น ถูกสารพัดสายตากดดันเลย เอาน่าๆ หมอจิ๊บอย่ากังวลไปเลยนะคะนะ ยอมๆ คุณชายเขาสักหน่อย เขาอุตส่าห์อยากคุยด้วยน่ะนะ สู้โลดค่าหมอจิ๊บบบ..

[BlueCherries]

อยากจะบอกคุณชายจริงๆว่า....

เอาตุ๊กตาหมีน้อยมาล่อหมอจิ๊บเค้าก็หลงกลแล้วว 

[Min*Jee]

อุ๊ย คุณชายไล่ตามมาจนได้
คราวนี้จะเกิดอะไรขึ้นน้อออ
รอตอนต่อไปน้าาาา

[Blue]

ไม่รอดหรอกคุณหมอจิ๊บ

[B52]

ต้องการอะไรบอก!!!!!

[kawisara]

น่าสงสารคุณชาย




หมอจิ๊บทำไมไม่รับผิดชอบสิ่งที่เคยทำใว้ละ





จุ๊บแล้ว จุ๊บเลยซิ




จะมาจุ๊บทิ้งจุ๊บข้วางเหรอ

[imvodka]

เสร็จแน่ๆ

[My_yunho]

หมอจิ๊บหนีไม่รอดๆๆ

[Jibbubu]

ไม่รอดแน่ไม่รอดหมอจิ๊บ

[Shonteen]

ให้ความรู้สึกเหมือนคู่บ่าวสาวจะเข้าห้องหอ

[Damon]

คือเพิ่งมาอ่านน่ะค่ะ เห็นผ่านตาหลายรอบแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้อ่าน แล้วำอได้อ่านก็รู้สึกไม่ผิดหวังที่เพิ่งได้มาอ่าน เพราะว่ามันลงมาหลายตอนแล้ว ไม่ค้างไง 555

อ่านตอนแรกๆ ก็เกือบจะปิดแล้วนะเพราะยังไม่พีค มาพีคก็ตอนสองตอนสาม แล้วก็ติดหนึบตอนที่หมอจิ๊บคิดเรื่องจุมพิตเจ้าหญิง(ชาย)นิทรานี่แหละ แบบว่าก๊าวใจมากเลย แล้วคุณชายนะ ทั้งมี่ได้รู้จักแค่ตอนแรกตอนเดียวเท่านั้น แต่กลับรู้สึกว่าฮีมีเสน่ห์มาก ดูน่ารักมุ้งมิ้งมากมาย หมอจิ๊บก็หล่อมาก(ใจ)หล่อที่ดูแลคุณชายทั้งที่รู้ว่าไม่ได้อะไร

แทบจะกรี๊ดกร๊าดโวยวายฉากที่หมอจิ๊บโดนแทงแล้วล้มตัวลงข้างคุณชายที่นอนลืมตามอง มันเป็นฉากที่พีคมากค่ะ โอ๊ย! ยังกะโกโบริกับหนูอัง

ปล. แต่งสนุกมากค่ะ ทั้งยิ้ม ทั้งเขิน ขอให้มีคนหลงมาอ่านเยอะๆ น้า ลงบ่อยๆ นะจ๊ะ เดี๋ยวลงแดงตายหมู่ 

[yochan]

 

[RoseBullet]

เคยเข้ามาอ่านตอนที่ยังมีแค่ตอนเดียว แต่ไม่ได้เข้ามานาน มาอีกทีมี 10 ตอนแล้ว ดีใจจจที่มาอ่านอีกทีก็มีหลายๆตอนแล้ว
เพราะเรื่องสนุกมากเลยค่ะ ถ้าเราตามอ่านเรียลไทม์ สงสัยจะลงแดงซะก่อน ฮ่าาา
คุณชายนอนยาวไปหลายตอนเชียวนะคะ เราอ่านไปก็ลุ้นไปว่าเมื่อไหร่คุณชายเธอจะตื่นเสียทีน้า
ตอนแรกๆก็แอบรู้สึกว่านานจังเลยทำไมคุณเธอยังนอนเป็นผักอยู่นั่นแหละ แต่ทำไปทำมาดันชอบซะงั้น
คือปล่อยคุณชายหลับไปก่อนเถอะไม่เป็นไร ชั้นชอบดูหมอจิ๊บเธอทำนู่นทำนี่กับคุณชาย หมอจิ๊บฮาดีอ่ะ แอบดูวิตถาร/จิตๆเล็กน้อย
จับแต่งตัว แต่งหน้า จูจุ๊บ กระทั่งกระทำการสารพัดกับร่างกายคุณชายเพื่อกระตุ้นอาการใจเต้นของอีกฝ่าย หึๆๆ

เราว่าดีนะ ได้เห็นความผูกพันจริงๆระหว่างคุณหมอกับคุณชาย
ปกติจะเจอแต่แบบนิยายที่บรรยายช่วงที่ฝ่ายนึงสลบไปแบบพอเป็นพิธี แต่นิยายเรื่องนี้ให้เวลากับช่วงเวลานี้ค่อนข้างเต็มที่
เราไม่ได้นับระยะเวลาที่หมอจิ๊บดูแลคุณชายนะว่านานเท่าไหร่ แต่พอจำได้คร่าวๆว่าค่อนข้างนานพอดูเหมือนกันอ่ะ
มันทำให้เราเชื่อได้นะว่าคุณชายจะได้เห็นความดีของหมอจิ๊บจริงๆและพัฒนาความรู้สึกไปได้ไกล
คุณชายคงรู้สึกตัวตลอดสินะ ตอนล่าสุดถึงได้ดูหน้าโหดๆ อันนี้คือโกรธที่คุณหมอทำโรคจิตกับตัวเอง หรือโกรธที่คุณหมอไม่ไปหาเลยคะ
หลังจากนี้พอกลับมาเป็นปกติแล้วคุณชายก็ไปจัดการเรื่องต่างๆให้เรียบร้อยเลยนะ
ก็เห็นแล้วนี่เนอะว่าใครที่ดีกับตัวเองจริงๆ ยามลำบากมีใครบ้างที่ไม่ทิ้งขว้างตัวเองไว้
 

[yochan]

ตอนที่ 10.2




  “คุณหมอครับช้าๆ หน่อยสิครับผมยังเดินไม่ค่อยไหวเลยนะ”


อดีตเจ้าชายนิทราอยู่ๆ ก็เริ่มบ่นอิดออดระหว่างที่ผมกำลังเดินมาส่งเขาเหอะเดินไม่ค่อยไหวแล้วที่เดินไปไกลถึงห้องอาหารนี่เรียกว่าอะไรครับคุณเหาะไปเหรอ?



“อ่าเหรอครับนี่หมอก็ช้าแล้วนะครับเนี่ย...”


ที่ตอบไปนี่ผมไม่ได้โม้นะครับเพราะตอนนี้ผมเดินด้วยความช้าขนาดเต่าและหอยทากรวมกันแล้วด้วยซ้ำผมอยากจะอุ้มเขากลับห้องให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลยจริงๆถ้าไม่ติดว่าคนไข้นี่ตัวอย่างกับหมีควายละก็นะหึหึหึ...


เสียเวลาอยู่นานสุดท้ายพวกผมก็สามารถลากกันมาถึงห้องคนไข้โคตรวีไอพีเข้าจนได้ชิส์เห็นแล้วก็หมั่นไส้เป็นบ้าก็ในห้องนี้มันมีทุกอย่างครบครันไม่ต่างจากในโรงแรมเลยน่ะสิครับผิดกับห้องคนไข้รวมลิบลิ่ว


สงสัยจริงๆ นะ ว่าที่ผ่านมาผมฝันไปรึเปล่า!



“คุณชายเนี่ยดูท่าจะชนะคดีแล้วใช่ไหมครับ อยู่หรูจริงๆ...”


พอผมเดินมาส่งเขาให้นั่งลงที่เตียงแล้วผมก็อดไม่ได้ที่จะต้องแขวะเข้าให้ก็ไอ้หลายเดือนที่ผ่านมาที่ผมเห็นใจว่ามันซวยซ้ำซวยซ้อนเนี่ยผมเข้าใจผิดทั้งน้านนนดูดิตรงนั้นมีแลปท็อปรุ่นใหม่เอี่ยมอ่องวางอยู่ด้วยอ่ะของผมนี่สี่ปีแล้วยังไม่ได้เปลี่ยนเลยเหอะโว้ะ! หงุดหงิดโว้ย



“อยู่ในช่วงเจรจาครับ พอดีทนายผมได้หลักฐานชิ้นใหม่ที่จะทำให้รูปคดีเปลี่ยน”



“อ้อ...”



“แล้วผมก็คิดว่าย้ายมาอยู่ห้องวีไอพีแล้วหมอจะได้มาดูผมบ้างน่ะสิครับแต่สงสัยผมจะคิดผิดล่ะมั้งเพราะวันๆ มีแต่พวกพยาบาลเข้ามา”



“......”


ดูที่เขาตอบผมสิครับมันน่าเบิ๊ดกระโหลกให้สลบเหมือดไปอีกสักทีไหม?



“แล้วพยาบาลมาดูมันไม่ดีตรงไหนครับคุณหมอก็ต้องไปดูแลรักษาคนไข้อาการหนักก็ถูกแล้วนี่ครับคุณจะให้หมอมาทำหน้าที่แทนพยาบาลคนไข้คนอื่นก็ไม่ต้องได้รับการรักษาพอดี”


ผมพูดด้วยอารมณ์บูดๆ เพราะความหมั่นไส้คุณชายขี้เว่อร์



“คุณหมอ...โกรธผมเหรอครับ...”


กึ๋ย!!!
 

นี่ทำไมเขาต้องทำเสียงสั่นพร่าแบบนั้นด้วยอะ



“ผมไม่ได้ตั้งใจอย่าโกรธผมเลยนะครับคุณหมอ...”


คุณคนไข้เอ่ยแล้วก็เริ่มยื่นมือมาเขย่าๆ แขนผมแรงๆแถมยังมีน้ำตาคลอเบ้าอีกอะไรกันเนี่ย!? ผมรู้สึกเหมือนผมทำอะไรผิดเลยอ้ะ!



“เอ่อเปล่าครับ…ไม่ได้โกรธ...”



“จริงนะครับ?”


ผมพยักหน้าหงึกๆ



“คุณหมอ...ใจดีจัง...”



!!!??? ใจดีอะไรวะ!!! ผมว่าท่าทางเขาจะสมองกลับแล้วจริงๆ นะเนี่ยดูเอ๋อๆ เบลอๆแถมยังพูดอะไรแปลกๆ ชอบกลเหอๆๆ



“หมอครับ...”



“ครับ...”



“ทำไมหมอไม่มาหาผมบ้างเลยยังโกรธผมอยู่เหรอครับ?”



“เอ่อ... คุณพูดเรื่องอะไรครับเนี่ย?”


ก็ผมไปโกรธเค้าตอนไหนกันเมื่อกี้เหรอก็บอกแล้วไงว่าม๊ายยย



“ก็ที่ผมลุกไปช่วยหมอไม่ได้ตอนนั้นไงครับผมพยายามแล้วนะครับผมสัญญานะว่าต่อจากนี้ผมจะดูแลคุณหมอเองหมอไม่โกรธผมนะครับ”



“......”


มันคงไม่ใช่อย่างที่ผมคิดหรอกนะ...



“ผมหายดีเมื่อไหร่ผมจะดูแลคุณหมอทุกอย่างเองนะครับคุณหมอจะได้ไม่ต้องเหนื่อยอีกแล้วไง”



“ฮ่าๆๆๆๆคุณชายพูดอะไรครับเนี่ยผมดูแลตัวเองได้คร๊าบบบบ!! ไปละครับลาก่อน!!”


ผมรีบหันหลังกลับทันทีไม่ครับไม่ผมไม่อยากให้ใครมาดูแลผมครับโนวววววว… หมอจิ๊บรักอิสระยิ่งชีพ!!
 

แต่แล้วจู่ๆ มือใหญ่ๆ สากๆ ที่ผมเคยจับอยู่บ่อยๆก็คว้าเอาที่ข้อมือผมเพื่อฉุดรั้งผมไม่ให้จากไป(?)
 

รู้สึกแปลกๆ ที่วันนี้มือนั่นมีปฏิกิริยาตอบสนองไม่แน่นิ่งเหมือนทุกทีแม้ผมจะพยายามดึงแขนตัวเองให้หลุดออกแต่ก็ไม่ยักกะหลุดแฮะไหนว่าป่วยไม่มีแรงไงวะไหงแรงมันเยอะงี้เนี่ย?


ผมพยายามจะดึงแขนสุดแรงแต่คุณชายก็ยังจับข้อมือผมไว้ซะแน่นจนกระทั่งจู่ๆ เขาก็ปล่อยข้อมือผมกะทันหันทำให้ผมเซล้มก้นจำเบ้ากับพื้นจนได้!!!


ตอนนี้หมอจิ๊บรักอิสระยิ่งชีพโมโหมากกกกครับ!!!!!!!!!!



“ไอ่ห…”


ไม่ทันที่ผมจะลุกขึ้นและด่าอะไรออกไป คุณชายก็ทิ้งตัวลงมาทับคร่อมผม!! ไอ้บ้า!! คิดว่าตัวเบาๆ เรอะ!!!



“เห้ยคุณชายจะทำอะไรเนี่ย!!”


ผมรู้สึกตกใจสุดขีดที่ตอนนี้หน้าเขาอยู่ห่างจากผมไม่ถึงคืบมันเหมือนเดจาวูยังไงก็ไม่รู้จะติดก็แค่ตอนนี้คุณชายกำลังลืมตาจ้องผมอยู่เท่านั้น...
 

(......)



“คุณหมอของผมเนี่ยใจดีจัง...”



!!!???


มันพูดอะไรของมันอีกแล้วเนี่ย!?


จุ๊บ...


อยู่ๆ หน้าผากผมถูกรุกล้ำด้วยริมฝีปากเขาไปหนึ่งทีตอนนี้ผมตัวแข็งทื่อด้วยความอึ้ง! และช๊อค...!



“มองกี่ทีก็น่ารัก...”


แก้มซ้ายผมโดนไปอีกหนึ่งที...



“ตัวก็หอม...”


แก้มขวาผมก็ไม่รอด...



“อืมม…”


แล้วเขาก็ทำหน้าเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่างก่อนที่จะแสยะยิ้มแปลกๆมาให้ผม... เห้ยยยย!!!
 

ไม่!!!


ผมหลับตาปี๋เมื่อจมูกโด่งๆ ของอดีตคุณชายนิทราเลื่อนเข้ามาชนเข้ากับจมูกผมอ้ากกกกกกกผมเบี่ยงหน้าสุดชีวิตแต่ก็ดูเหมือนว่าผมดันเบี่ยงองศาผิดไปหน่อยริมฝีปากของเขาเลยสามารถเข้ามาประกบริมฝีปากผมได้อย่างพอดิบพอดี!! oh no!!!


อุบส์!!!


ผมพยายามจะหลบหลีกการรุกล้ำครั้งนี้อย่างเอาเป็นเอาตายไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่ามันจะมีวันที่เขารุกผมอย่างนี้ได้เองลิ้นชื้นๆ ที่ปกติจะนอนแน่นิ่งวันนี้มันกลับแทรกเข้ามาเอ่ยทักทายในโพรงปากผมโดยไม่ได้ร้องขอสักนิด
 

ทักทายอย่างเดียวไม่พอมันยังสามารถกระหวัดเกี่ยวลิ้นผมให้เข้าไปทักทายกลับในโพรงปากเขาได้ด้วยลิ้นผมทั้งถูกดุนและดูดอย่างแรงแบบที่ไม่เคยถูกใครทำ(?)มาก่อน!!
 

ไม่รู้ว่าคุณคนไข้คิดว่าลิ้นผมเป็นหลอดดูดน้ำหวานด้วยรึเปล่าถึงได้ดูดเอาดูดเอาไม่เกรงใจจนรู้สึกเหมือนพลังชีวิตผมกำลังถูกสูบออกไปแล้วสิ...
ตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกหายใจหายคอไม่ออกซะแล้วล่ะครับและก่อนที่ผมจะหมดลมเข้าจริงๆ คุณชายก็ยอมถอนริมฝีปากออกจากผมไม่รอให้ผมขาดใจตายก่อนล่ะครับค่อยหยุดชิส์

 

ในที่สุดเขาก็ค่อยๆผละใบหน้าออกไปถึงอย่างนั้นระยะห่างระหว่างเราก็ยังใกล้กันมากอยู่ดีเพราะผมสามารถรู้สึกถึงลมหายใจร้อนที่รดบนผิวหน้าได้แล้วสายตาที่เห็นเขาจ้องมองมาอยู่นั่นผมไม่รู้ว่ามันหมายความว่ายังไงแต่มันดูมีน้ำเอ่อล้นแปลกๆแล้วยังรอยยิ้มนั่นอีกเห็นแล้วก็อยากจะร้องกรี๊ดๆ เป็นบ้า...
 

ไม่ทันที่สมองผมจะประมวลความหมายอะไร คุณชายก็เอ่ยอะไรแปลกๆออกมาขัดจังหวะความคิดผมเข้า



“คุณหมออร่อยจังครับ”



???!!!!


และแล้ว...
 

ผมก็โดนเขากินอย่างไร้ความปราณีอีกครั้ง...
 




.
.


-จบตอนที่ 10-


____


 

[yochan]

Talk: มาลงครบแล้วค่า แฮร่ ตอนหน้าก็จะเป็นมุมของคุณชายบ้างแล้วค่ะ ฝากติดตามกันต่อด้วยนะคะ ^^ แล้วก็สวัสดีปีใหม่ไทยด้วยนะคะ


ขอบคุณสำหรับคอมเม้นต์ในตอนก่อนหน้ามากเลยนะคะ แล้วก็ชื่อชอบหมอจิ๊บถูกใจคุณชายยังไงฝากแนะนำเรื่องนี้ด้วยนะคะ แหะๆ >w<


ขอบคุณค่ะ และฝากติดตามนิยายเรื่องอื่นด้วยนะคะ ^o^



ลิขิตเหนือภพ - สัตตบรรณหลงฟ้า [จบภาค]
เพลิงในวายุ
Love Cure ป่ว(ย)นนัก รักซะ!

FB Page

 

[imvodka]

   สั้นไป  เอาอีก  55+

นี่ถ้าเป็นคุณหมอนะ  โคตรอายอะ ทำไปคุณชายไปตั้งเยอะ

[B52]

จับ ได้ แล้ว~~~

[❣☾月亮☽❣]

    ทำไมอ่านแล้วจิลงแดงล่ะคะ. หมอจิ๊บโดนกินยังไงขอคำบรรยายด่วนค่า
  
คุณชายขา  ห้องวีไอพีนี่มันแจ่มจริงๆเลยว่าแต่ล็อคประตูรึยังเอ่ย

[Mouse2U]

คุณชายกะถอนทุนคืนจากหมอจิ๊บล่ะสิเนี่ย ระหว่างที่หลับก็โดนรุกรานไปตั้งเยอะนี่เน้ออ.. เพราะฉะนั้น หมอจิ๊บหมดสิทธิ์ขัดขืนนะค้าา ^^

[Min*Jee]

อิคุณชายนี่มือไวใช่เล่น เอาคืนช่วงนอนเปื่อยเป็นผักสินะคะ
อย่าลืมเอาคืนเรื่องคอสเพลย์สารพัดหูด้วยนะ
รอตอนต่อไปปปปปปป

[Jibbubu]

คุณชายได้เวลาเอาคืนแล้วซิ หมอจิ๊บเตรียมตัวเตรียมใจไว้ให้ดีเถอะ คุณชายรุกหนักแน่ๆ  เดี๊ยนขอเตือน

[hobazaki]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด คุณชายพอจะหายก็รุกคุณหมอจิ๊บเลยยยยยยยย
หลังจากที่ปล่อยให้หมอจิ๊บลวนลามมานาน อิ_อิ 

[agava1313]

  โดนคนไข้จับกดซะแล้วนะคุณหมอ เอาอีกๆ