{{{{{ LOVE CURE รักนี้ ต้องรักษา }}}}} CH24 +บทส่งท้าย [p14 up 12.08.2015]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: {{{{{ LOVE CURE รักนี้ ต้องรักษา }}}}} CH24 +บทส่งท้าย [p14 up 12.08.2015]  (อ่าน 124552 ครั้ง)

ออฟไลน์ yochan

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 151
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +82/-3
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)







******************************************************************
สารบัญ


บทนำ
บทที่ 1 บทที่ 2 บทที่ 3
บทที่ 4 บทที่ 5 บทที่ 6
บทที่ 7 บทที่ 8 บทที่ 9
บทที่ 10.1 บทที่ 10.2
บทที่ 11 บทที่ 12 บทที่ 13
บทที่ 14 บทที่ 15 บทที่ 16.1
บทที่16.2 บทที่ 17 บทที่ 18
บทที่ 19 บทที่ 20 บทที่21.1
บทที่21.2 บทที่ 22 บทที่ 23.1
บทที่23.2 บทที่24+บทส่งท้าย



ฝากนิยายเรื่องอื่นๆ ด้วยนะคะ ^^

ลิขิตเหนือภพ - สัตตบรรณหลงฟ้า [จบภาค]
เพลิงในวายุ
Love Cure รักนี้ ต้องรักษา
ดวงใจรัตติกาล

FB Page

 :mew1:
Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 12-08-2015 00:39:30 โดย yochan »

ออฟไลน์ yochan

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 151
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +82/-3
ป่ว(ย)นนัก รักซะ! - บทนำ







เคยเกลียดขี้หน้าใครสุดๆ ไหมครับ?



แล้วรู้ไหมครับว่าความรู้สึกเกลียดขี้หน้าแบบสุดๆ...มันเป็นยังไง?



อาการ เกลียดขี้หน้า ไม่เหมือนกับอาการปวดหัวตัวร้อน ไม่เหมือนท้องบิดเพราะไส้ติ่ง ไม่เหมือนปวดฟันเพราะฟันผุ หรือไมเกรนขึ้นเพราะเครียด



แต่ เป็นอาการคันมือคันเท้า อยากจะออกแรงต่อยใส่หน้าใครสักคนให้เลือดกลบปาก ตามด้วยรัวหมัดใส่ท้องให้จุก หนุมานถวายแหวนด้วยเข่า แล้วจิกผมลากไปตามพื้นคอนกรีตให้หน้าที่เกลียดพังยับเยินจนดูไม่ได้ แล้วอาการเกลียดขี้หน้า...ก็อาจจะทุเลาลง



...ล้อเล่นนะครับ เพราะผมเป็นหมอ ถึงจะคิดอย่างนั้นจริงผมก็ทำไม่ได้หรอก



เกิด เป็นหมอ ต้องอดทน ต้องไม่ทำร้ายคนไข้ แม้คนไข้จะหล่อ จะรวย จะสาวรักสาวหลง เกินหน้าเกินตาหมอหน้าตาบ้านๆ ฐานะกินเกลือแทนข้าวแบบผม ไม่ว่ายังก็ต้องปั้นหน้ายิ้ม แล้วพยักหน้าหงึกอย่างคนมีจิตใจดีงาม แม้เนื้อแท้นี่เกลียดขี้หน้าคนตรงหน้าแทบตาย



ครับ...คุณชายไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ แค่เครียดลงกระเพาะนิดหน่อย กินยาตามที่หมอสั่งก็หายแล้วครับ”



คุณชายตรงหน้าไม่ใช่คุณชายคุณหนูที่ไหน แต่เขาแค่ชื่อ 'ชาย' คนอื่นจึงเรียกกันคุณชาย ฟังแล้วน่าหมั่นไส้ (ซึ่งผมก็จำใจเรียกตาม) คน คนนี้เป็นแขกประจำของโรงพยาบาลที่ผมทำงานอยู่ แต่เดิมไม่ได้มาเป็นคนไข้ หากแต่เป็นคนออกแบบสวนหย่อม และเป็นคนจัดการส่วนต่อขยายอะไรต่างๆ ของโรงพยาบาลให้เข้าที่และได้คุณภาพตามมาตรฐาน



เรียกได้ว่าตอนมามาอย่างสิงห์ สาวกรี๊ดกันเกรียวกราวเพราะหน้าตาและฐานะ ไปๆ มาๆ กลับมาป่วยกระเสาะกระแสะเสียอย่างนั้น



เห็น ว่ามีปัญหาหัวใจ สุขภาพร่างกายและจิตใจเลยทรุดโทรมลงทุกวัน บอกให้ไปหาจิตแพทย์ก็ไม่ยอม เอาแต่มาป้วนเปี้ยนในโรงพยาบาลเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเหล่าเหล่าพยาบาล สาวให้คอยมาดูแล แล้วใช้เงินฟาดหน้าหมออย่างผมให้รักษา



คิดว่าหล่อ รวย มีเงิน แล้วจะทำอะไรก็ได้งั้นหรือ?



ตามทฤษฎีแล้วคือไม่ได้ แต่ทางปฏิบัติ...แน่นอนว่าทำได้อย่างเต็มที่!



ไม่ใช่แค่นั้นนะครับ...ไอ้คุณชายคนนี้นี่บังอาจมาตั้งตัวเป็นศัตรูหัวใจของผม แล้วยังไม่เค๊ยไม่เคยรู้ตัวว่าสร้างความร้าวฉานให้กับคนอื่นมากแค่ไหนอีก



น้อง เชอร์รี่ที่ผมตามเทียวไล้เทียวขื่อแจกขนมจีบมาสองปี กลับโดนไอ้หน้าหล่อนี่มาคาบไป หนำซ้ำภายหลังยังมาทำให้น้องเชอร์รี่ร้องไห้เสียน้ำตาเพราะพึ่งมารู้ตัวว่า หลงรักสาวคนอื่นที่ไม่ใช่เชอร์รี่ หลอกฟันหลอกให้หลงรักแล้วทิ้ง จับปลาสองสามสี่มือโดยไม่เคยละอายต่อบาป



นี่แหละครับ คนหล่อ รวย มีเงิน แต่ไร้ศีลธรรม



แล้วจะไม่ให้เกลียดขี้หน้าไอ้คุณชายจอมมารยานี่ได้ยังไง? ชีวิตก็ดี๊ดีขนาดนี้ แต่ยังทำสำออยไม่เลิก ทุ้ย หมั่นไส้โว้ย!



แต่ผมรู้สึกไม่ดีขึ้นเลยครับหมอ ทานข้าวไม่ค่อยลง บางครั้งก็รู้สึกหน้ามืด วืดล้มไปเลยก็มี ผมไม่ได้เป็นโรคร้ายแรงจริงหรือครับ?”



นั่นแหละครับ คุณแค่เครียด แต่ร่างกายยังปกติดีทุกอย่าง”



ผมพยายามยืนยันกับคนไข้หน้าหล่อที่ตอนนี้ซูบซีดลงกว่าแต่ก่อน ไม่รู้จะป่วยใจอะไรนักหนา หรือว่าเพราะเวรกรรมตามทัน? หึ สม!



...แต่จริงๆ แล้ว สาเหตุที่เขากังวลใจจะเป็นเรื่องสาวคนไหนผมก็ไม่รู้หรอก ไม่คิดจะถามด้วย เพราะผมไม่ใช่จิตแพทย์ แล้วก็ไม่ใช่เพื่อน (แต่เป็นศัตรู) อย่างดีก็แค่ทำตามหน้าที่ จ่ายยาตามอาการเท่านั้น



งั้นหรือครับ อืม...ยังไงวันนี้ขอบคุณหมอจิ๊บมากนะครับ ผมไม่รบกวนเวลาแล้ว”



รู้ตัวก็ดี นี่มีคนไข้รอรักษาอีกยาวพรืด อย่าให้ต้องเสียเวลากับคนไข้จอมมารยาแบบนี้เลย จะว่าผมใจร้ายก็ได้ ก็ผมเกลียดขี้หน้าเขานี่



ครับ ถ้าอย่างงั้นเชิญรอด้านนอกเพื่อรับยา ไม่ใช้ประกันใดๆ นะครับ”



ผมรีบผายมือบอกทาง อยากจะปิดเคสนี้เร็วๆ เหลือเกิน



ครับ ขอบคุณมากนะครับหมอจิ๊บ คุณหมอนี่ดีกับผมตลอดเลย”



...นี่ไม่ได้ประชดกันใช่ไหม?



คุณชายยิ้มน้อยๆ หากแต่ใบหน้าอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด ไม่รู้ที่บอกว่าผมดีด้วยนี่จงใจประชดกันหรือไม่ แต่ใครจะสนใจเล่า ฮึ!



คนไข้ จอมเล่นละครเดินจากไปอย่างหงอยๆ ผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าคนที่มีพร้อมอย่างเขา จะเครียดอะไรนักหนา ที่ป่วยนั่นนี่ก็เรียกร้องความสนใจชัดๆ โรคของพวกคนรวยเคยตัว...ผมได้แต่คิดแบบนั้น



คิด แล้วก็สะท้อนใจนะครับ เพราะคนไข้ด้านนอกอีกมากมายได้รับการรักษาไม่เท่าเทียมคุณชายนี่เพราะฐานะ ด้อยกว่า หลายคนไม่ได้รับการรักษาด้วยซ้ำ แต่ผู้ดีตีนแดงอย่างเขากลับได้ใช้เส้นสาย ใช้เงิน เบียดเบียนเวลาคนไข้คนอื่นทั้งที่ไม่ได้ป่วยร้ายแรงอะไร



จึง ช่วยไม่ได้ที่ผมจะไม่ชอบหน้าเขาทวีคูณ และผมคงจะมองเขาอย่างมีอคติแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ไม่คิดจะเปิดตาเปิดใจ หากเหตุการณ์ไม่คาดฝันคืนนั้นไม่เกิดขึ้น...


___



แฮร่ มาเปิดเรื่องใหม่ เป็นแนว Comedy ค่ะ ยังไงฝากเรื่องราวของคุณหมอและคนไข้เอาไว้ด้วยนะคะ ^^


ออฟไลน์ Mouse2U

  • บังเอิญ'โลกกลม'..
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3531
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +223/-10
คุณชายแกล้งป่วยเปล่าเนี่ย.จะจีลคุณหมอล่ะเซ่.ชิมิ. :hao3: ติดตามนะค้าา~

ออฟไลน์ sirin_chadada

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4110
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-8
แหม คุณชายมาอ่อยหมอจิ๊บล่ะสิ กลายเป็นทำให้คุณหมอหมั่นไส้ไปซะได้
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ

ปล.ชอบแนวนี้อ่ะ

ออฟไลน์ Ѷanᴉ££a

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 44
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0
เกาะจอ

รอติดตาม

ออฟไลน์ Chise

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 445
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-0
น่าติดตามมั่ก

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6773
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
 :m20:  โถคุณชาย
ระวังหมอหมั่นไส้มากแล้วจะเฉือนทิ้งนะ

ออฟไลน์ boonpa

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2359
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +132/-9
มุกใหม่ใช้จีบหมอเหรอเนี่ย

ออฟไลน์ Nooneder

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 55
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-1
น่าสนๆ

ออฟไลน์ yochan

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 151
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +82/-3
ตอนที่ 1

ค่ำคืนที่ฝนตกหนัก ถนนชื้นแฉะไปด้วยน้ำเจิ่งนอง ผมไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่ามันจะกลายเป็นค่ำคืนแห่งโชคชะตา ที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตผม ไปทั้งชีวิต
1


คุณเชื่อกฏของเมอร์พี่ไหมครับ?


ก่อนหน้านี้ผมแทบไม่เชื่อเรื่อง 'กฎแห่งความซวย' ของไอ้คุณเมอร์ฟี่สักเท่าไหร่ ชีวิตผมรู้จักแค่กฏแห่งกรรมเท่านั้น แต่มาวันนี้ความคิดผมเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง กฏแห่งกรรมคืออะไรผมไม่รู้ ผมรู้จักแต่กฏแห่งความซวย!


แล้วไอ้คุณเมอร์ฟี่คือใครน่ะหรือครับ?


หมอนี่ก็คือคนที่คิดกฎแห่งความซวยเส็งเคร็งนี่ขึ้นมา เขาบอกว่าสิ่งใดก็ตามที่ผิดพลาดได้ มันก็มักจะผิดพลาด พูดง่ายๆ หากคุณมีโอกาสเจออะไรซวยๆ 1% เข้า เมื่อเข้ากฏของเมอร์ฟี่ คุณก็จะตกอยู่ใน 1% นั้นทันที! ราวกับว่าคุณได้กลายเป็นหลุมดำดึงดูดความเส็งเคร็งของทั้งโลกเข้าสู่ตัว


และเพราะไอ้เมอร์ฟี่ที่ดันมารักผมมาก วันนี้ทั้งวันผมเลยซวยตั้งแต่เช้าจรดเย็น


เช้าออกจากบ้านมาก็เหยียบขี้หมา ถึงโรงพยาบาลตรวจคนไข้เด็กก็เจออึใส่กางเกงราคาแพงหูฉี่ที่ซื้อมาเพื่อการ เดทกับน้องเชอร์รี่ มากลางวันก็ไม่ได้กินข้าวเพราะติดตรวจยาวพรืด หาเวลาเจียดมากินขนมปังที่แอบพกมาได้ก็พบว่าราขึ้นขนมปังทั้งๆ ที่ยังไม่หมดอายุ


ซวยแค่นั้นยังเรียกว่าเด็กๆ ที่แย่ที่สุดคือตกเย็นน้องเชอร์รี่ก็มาบอกเลิกนัดผม!


ไม่ใช่เพราะกางเกงเหม็นอึเด็กหรือเพราะรองเท้าเลอะขี้หมาหรือเพราะท้องร้องอย่าง น่าขายหน้าหรอกนะครับ แต่เป็นเพราะไอ้คุณชายนายหล่อจอมมารยาคนนั้นดันเสนอหน้ามาขอเลี้ยงข้าวเชอร์ รี่ในวันนี้พอดิบพอดี


อาหารร้านธรรมดาหรือจะสู้อาหารในโรงแรมห้าดาวได้ ผมเลยต้องเก็บเศษหน้าตัวเองกลับไปกินข้าวเช้ากลางวันเย็นที่โรงอาหารโรง พยาบาลกับไอ้หมอเถื่อนอย่างนายอาทิตย์แทน


ระหว่างทางที่เดินไปโรงอาหารก็เจอคุณชายและน้องเชอร์รี่เดินควงแขนมาพอดี ด้วยความหมั่นไส้เลยปาขนมปังขึ้นราใส่หัวไอ้คุณชายแม่ง


ปกติผมเป็นคนความคิดไวกว่าการกระทำ แต่คราวนี้ดันการกระทำไวกว่าความคิด รู้ตัวอีกทีขนมปังเขียวอี๋ก็หล่นตุบลงบนผมดำสลวยแล้ว


ตกใส่หัวคุณชายยังไม่เท่าไหร่ ดันตกใส่ผมน้องเชอร์รี่เนี่ยสิ! ข้าวไม่ต้องกินได้กินขนมปังขึ้นราเพราะถูกน้องเชอร์รี่จับยัดใส่ปากแทน หนีไปอ้วกแตกในห้องน้ำแทบไม่ทัน


เห้อ...เมอร์ฟี่นะเมอร์ฟี่ คิดแล้วก็แค้นใจนัก ตอนนี้ค่ำแล้วก็ยังหน้าด้านหน้าทนไม่ยอมไปไหน สร้างความซวยให้ชีวิตผมเพิ่มด้วยการดลให้รถเวสป้าของผมมาดับอยู่กลางถนนใน เวลาที่ฝนตกหนัก


โอ๊ยยย ซวยจริงเลยโว้ย!! ไอ้คุณเมอร์ฟี่คร๊าบปล่อยผมไปเถอะคร๊าบ ถ้าคุณมึงไม่ยอมไปผมจะแช่งแล้วนะโว้ย!!”



ผมตะโกนลั่นสู้เสียงสายฝนอย่างเจ็บแค้น ไม่รู้ว่าทำไมต้องมาดับเอาวันที่ฝนตกหนักอย่างนี้ด้วยเหมือนกัน แล้วยังมาดับอยู่กลางถนนที่เรียกได้ว่าเป็นถนนสายมรณะเสียด้วย


ส่วนที่ว่าทำไมถนนสายนี้ถึงเป็นถนนสายมรณะน่ะหรือครับ?


ก็มีเสียงลือเสียงเล่าอ้างกันว่าเคยมีคนที่ขับรถผ่านไปผ่านมาแถวนี้ตอนกลางคืนเกิดเห็นซากรถเก๋งรถกระบะรถมอเตอร์ไซค์สารพัดรถบุบเบี้ยว อย่างพวกรถที่เกิดอุบัติเหตุมาจอดขวางทางอยู่กลางถนนบางทีก็คันเดียวมั่งบางทีก็มากันเป็นแก๊งค์มั่ง!! แล้วพอลงไปดูเท่านั้นแหล่ะ... กลับเจอแต่ถนนโล่งเท่านั้น!!!!!


บรื๋อออ... น่ากลัวใช่มั้ยล่ะครับ!!


จริงแล้วผมก็ไม่อยากจะใช้เส้นทางนี้เท่าไหร่นักแต่เพราะมันเป็นถนนเส้นเดียวที่จะกลับหอผมได้โดยไม่ต้องเสียค่าทางด่วนนี่สิผมเลยต้องขี่รถผ่านบ่อยอย่างจำใจถึงจะไม่เคยเจอเรื่องสยดสยองอย่างที่เขาร่ำลือกันแต่ผมก็มีสิทธิ์กลัวไปก่อนเหมือนกันใช่มั้ยล่ะ


เอาล่ะลูกพ่อติดสิลูกกินข้าวกินน้ำมันมาแล้วไม่ใช่เหรออย่าดื้อสิคร๊าบบ


เอ่ยพลางก้มลงลูบคลำลูกรักอย่างเอาใจโดยไม่แคร์สายฝนที่โหมกระหน่ำลงมายังพื้นโลกเนื้อตัวเปียกปอนไปหมดสภาพนี่ดูไม่ได้เอาเสียเลยแม้จะลองสตาร์ทรถดูใหม่แล้วอะไรก็แล้วลูกผมก็ยังไม่มีอาการตอบสนองใดทั้งสิ้นเลยตัดสินใจหันไปมองซ้ายทีมองขวาทีกะว่าหาคนช่วยสักหน่อยทว่ารอบข้างกลับไม่มีใครอยู่





......”

เอาล่ะสิ...อย่าบอกนะว่าที่นี่มีผมอยู่คนเดียว?


ผมรีบจัดการสตาร์ทรถซ้ำไปซ้ำมาด้วยอาการหวาดหวั่นทันทีแต่ดูเหมือนว่าเจ้าหนูเวสป้ามันจะงอนผมไปซะแล้วแค่ก่อนหน้าเผลอคิดดังไปหน่ยว่าถ้ารวยจะไปถอยรถสปอร์ตมาขับแทนแค่นี้เองนะดันเครื่องดับประชดความคิดผมซะได้!? หนอยไอ้ลูกเนรคุณ!


โว้ะ! สุดท้ายผมก็จำใจต้องยอมเข็นลูกรักลูกชังของผมออกไปอยู่ข้างทางแทนก็ฝนตกหนักแบบนี้ถ้ายังขืนโชว์ตัวอยู่กลางถนนสายหลักเข้าออกนอกเมืองมันคงไม่ดีแน่ยังไงระวังไว้ก็คงดีกว่า


ว่าแต่ว่า...ผมจะหาทางกลับยังไงดีล่ะ เดินอีกเป็นสิบๆ กิโลทำตัวเป็นพระเอกมิวสิคเดินกลับท่ามกลางฝนตกหนักเนี่ยนะ ไม่มีทาง!


หรือจะกางเต้นท์นอนเอาตรงนี้เผื่อลูกชายจะฟื้นคืนชีพดี? ต้องฝันกี่ตื่นถึงลูกทรพีนี่จะฟื้น...


ขณะที่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย แสงไฟวาบจากไฟหน้ารถบรรทุกที่อยู่ไกลๆก็แยงเข้าสองตาขัดจังหวะความคิดของผมพอดี


ปิ๊ง!!


อะฮ้าาาาหรือว่าผมควรจะโบกเรียกรถดีน้า...?


ด้วยเสน่ห์แพทย์หนุ่มสุดหล่ออย่างหมอจิ๊บคนนี้คนขับต้องรีบจอดรับแน่ๆ(และหวังว่าไอ้เมอร์ฟี่จะไม่หน้าด้านอยู่กับผมต่อทั้งๆที่ขับไล่ไสส่งแทบตายนะ)


ว่าแล้วก็ไม่รีรอที่รีบจะยื่นแขนออกและโชว์นิ้วโป้งขึ้นเพื่อให้รถบรรทุกที่กำลังขับมาสังเกตเห็นคนขับจะได้หยุดรับผมที่ตัวเปียกเหมือนลูกหมาตกน้ำขึ้นรถไปด้วย


.
.


« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 15-02-2015 14:57:07 โดย yochan »

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ yochan

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 151
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +82/-3

หึหึหึ...คนอะไรความคิดดีเป็นบ้า แต่ระหว่างที่ผมกำลังยื่นมือโบกรถบรรทุกจู่ๆ ก็มีเสียงแปร๊นนนน!!! แสบแก้วหูดังขึ้น ไม่ต้องบอกก็พอรู้ว่าเป็นเสียงของรถมอเตอร์ไซค์ขับเร่งเต็มสปีดมา


สู้เสียงฝนได้ขนาดนี้ ก็ต้องเป็นพวกบิ๊กไบต์เสียด้วยแต่กลางสายฝนอย่างนี้เนี่ยนะ? ไม่กลัวตายหรือไงวะ??


คิดได้ดังนั้นผมก็หันหน้าไปตามเสียงเพื่อดูไอ้รถมอเตอร์ไซค์คันที่ว่านี้ซะหน่อย อยากจะเห็นหน้าคนขับเหลือเกิ๊น ทำไมช่างกล้าไม่กลัวอะไรนัก แต่เดี๋ยวก่อน! ทำไมผมไม่ยักกะเห็นมอเตอร์ไซค์ที่ไหนเลยอ้ะเห้ย!! มันคงไม่มีโกสต์ไรเดอร์อย่างที่เขาร่ำลือกันจริงๆหรอกนะ!?


ผมรีบท่องบทสวดอะไรก็ได้ที่พอจะนึกออกทันที เผื่อว่าจะหายหูฝาดไปเอง


เดชะพระนาม นะโมนะโม อามิตตาพุทธ...”





“......”

เสียงเร่งเครื่องของรถมอเตอร์ไซค์คันดังกล่าวยังคงดังใกล้เข้ามาทางผมเรื่อยประกอบกับรถบรรทุกคันนั้นก็วิ่งเข้ามาใกล้มากขึ้นทุกที อย่างนี้คงมีทางเดียวก็คือ...  ต้องภาวนาให้รถบรรทุกมาถึงผมก่อนไอ้โกสต์ไรเดอร์นั่น!!


พระเจ้า!! ช่วยลูกด้วย!!!






วินาทีที่ผมขวัญผวาไปชั่ววูบ เสียงบีบแตรจากรถบรรทุกก็ดังขึ้น ก่อนจะตามมาด้วยเสียงเบรคดังเอี๊ยดดดด และเสียงโครมมมมมมดังกระหึ่มภายในระยะเวลาไม่ถึงเสี้ยววิ แสงไฟที่เคยติดๆ ดับๆ จู่ๆ ก็สว่างวาบค้าง ราวกับจงใจให้ผมเห็นภาพชัดทุกฉากทุกตอน


รถมอเตอร์ไซค์สี่สูบแบบสปอร์ตไบค์สีดำ ปะทะเข้ากับรถบรรทุกอย่างจังต่อหน้าต่อตาผม


ผมอ้าปากค้างด้วยความช็อค


อย่างที่บอกว่าผมเห็นแค่แสงไฟจากรถบรรทุก แล้วไอ้มอเตอร์ไซค์คันนั้นมันมาจากไหน ไฟน่งไฟหน้าไม่เปิดหรือไง? แต่เปิดตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วล่ะ...


ภาพเครื่องยนต์แตกกระจุยกระจายไม่มีชิ้นดี ตามมาด้วยภาพของร่างมนุษย์ที่ขับมอเตอร์ไซค์คันเท่ห์นั่นลอยละลิ่วด้วยแรงเหวี่ยงร่วงลงกระแทกพื้นคอนกรีตแข็งๆ ฉายอยู่ตรงหน้าราวกับภาพยนตร์ที่ถูกกรอให้ช้าลง


ทุกฉากทุกตอนนั้นชัดเจน ชัดเจนจนเกินไปเสียด้วย


แล้วร่างนั้นก็กระเด็นกระดอนมาหยุดกึกที่ปลายเท้าผม


แสงไฟติดๆ ดับๆ จากหลอดไฟข้างถนน และแสงไฟจากไฟหน้าของรถบรรทุกที่จอดอยู่ ทำให้พอมองเห็นสีของเลือดแดงฉานที่ไหลออกจากตัวโกสต์ไรเดอร์ ผสมปนเปไปกับสายฝนบนพื้นลางๆ ร่างคนเจ็บขยับสั่นไหวน้อยๆ บ่งบอกสัญญาณชีวิตที่ยังคงหลงเหลือ ด้วยสัญชาตญาณของแพทย์ ทำให้ผมรีบเข้าไปช่วยนักซิ่งผีนี่ทันที


บ้าเอ๊ย!! ไฟหน้าก็ไม่เปิดแถมยังขับเร่งกลางฝนเนี่ยนะ


ส่งเสียงตะโกนแข่งกับสายฝน มือคลำจับชีพจรของคนเจ็บ ส่วนมืออีกข้างก็รีบโทรเรียกรถพยาบาล


จับดูแล้วชีพจรยังเต้นอยู่ ทว่าเมื่อถอดหมวกกันน็อคที่แตกร้าวออก ผมก็ถึงกับอึ้งไปเมื่อเห็นใบหน้าของคุณโกสต์ไรเดอร์ที่ว่า


คุณชาย!!”


นี่มันเรื่องเฮงซวยอะไรกันวะเนี่ย


ปากของคุณชายเริ่มพะงาบๆ สำลักเลือดแดงฉานออกมาเต็มไปหมด


คุณแข็งใจไว้นะ!!”


ผมตะเบ็งเสียงให้ซึมแทรกเข้าไปในโสตประสาทร่างที่นอนอยู่ พยายามหาทางเอาเลือดที่กระอักออกอย่างทุลักทุเล ตัวก็โน้มบังสายฝนที่ยังคงตกกระหน่ำไม่หยุด พวกหมออย่างผมรู้ดีว่าเวลาแบบนี้ดวงดีอย่างเดียวไม่พอ ใจก็ต้องสู้ด้วยถึงจะรอดเงื้อมมือมัจจุราชไปได้


ในใจผมมีแต่คำถามว่าทำไมเต็มไปหมด ทำไมคุณชายต้องขับรถราวกับต้องการเอาชีวิตมาทิ้งแบบนี้!


แต่ผมไม่มีเวลามาหาคำตอบในตอนนี้ เพราะเท่าที่เห็นอาการเขาก็หนักไม่ใช่น้อย ทั้งแขนที่หักจนกระดูกโผล่ออกมาแล้วยังบาดแผลภายในที่มองไม่เห็นอีกล่ะ


อ่อกๆ...”


คนตรงหน้าสำลักเลือดตัวเองที่อยู่ในปากมากขึ้น เขาใช้แขนข้างที่ไม่หักคว้าหมับเอาที่คอเสื้อผมราวกับว่าต้องการจะดึงให้เข้าไปฟังคำสั่งเสีย


ไม่! ผมไม่รับฟังคำสั่งเสียอะไรทั้งนั้น!!


ระหว่างที่ผมเอียงศีรษะคุณชายไม่ให้สำลักเลือดตัวเองไปมากกว่านี้ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นฉุดความสนใจผมไปชั่วครู่


น้อง!! เป็นอะไรมากไหม!!


เป็นเสียงเรียกของคนขับรถคนหนึ่งที่ผ่านทางมา ส่วนรถบรรทุกคันนั้นขับหนีไปเรียบร้อยแล้วอย่างไม่ต้องเดา


ไม่ค่อยดีครับต้องไปโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด


หันหน้าไปตะโกนบอกเจ้าของเสียงแข่งกับเสียงสายฝนที่ยังคงตกกระหน่ำ ชายวัยกลางคนเดินฝ่าฝนมายังร่างของคุณชายโกสต์ไรเดอร์ทันที ก่อนที่จะเสนอความคิดออกมา



งั้นรีบพาคนเจ็บขึ้นรถเถอะ!!


เขาเสนอความเห็น ผมพยักหน้าตอบรับแล้วให้คนเขาช่วยเคลื่อนย้ายร่างคนเจ็บอย่างระมัดระวัง ผมตามขึ้นไปโดยที่ทิ้งลูกรักเวสป้าไว้อยู่ตรงข้างถนน คอยบอกทางคนขับให้ตรงไปยังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด ซึ่งก็คือโรงพยาบาลที่ผมทำงานอยู่นี่เอง


ตลอดทางก็พยายามเอ่ยกับคุณชายและคอยกุมมือไว้ด้วยเพื่อให้เขายังรู้สึกตัว เวลาแบบนี้ถ้าวูบไปทีแล้วล่ะก็คงยากที่จะฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง


ภายในระยะเวลาเพียงไม่นาน พวกผมก็เดินทางมาถึงโรงพยาบาล หากแต่ไม่นานที่ว่ามันก็ทำให้คนเจ็บขั้นโคม่าอย่างคุณชายนักซิ่งผีนี่อาการทรุดได้มากทีเดียว ร่างคนเจ็บถูกเคลื่อนย้ายอีกครั้งไปยังเตียงฉุกเฉิน หน้ากากอ็อกซิเจนถูกสวมให้อย่างรวดเร็วเพื่อเตรียมเข้าห้องผ่าตัด


ผมยืนอยู่ใกล้ๆ และจ้องมองใบหน้าอิดโรยไว้จนกระทั่งวินาทีสุดท้ายก่อนที่ประตูห้องผ่าตัดจะปิดลง ตอนนี้ผมคงทำได้แค่เชื่อใจทีมผ่าตัดข้างในห้องเท่านั้น ยังไงวันนี้ผมขอให้ความซวยมาตกอยู่ที่ผมให้พอ แทนที่จะไปตกอยู่ที่คุณชายก็แล้วกัน



พระเจ้าจะได้ยินคำขอของผมบ้างไหมนะ?



.

.


- จบตอนที่ 1 -



___


มาต่อตอนหนึ่งด้วยความรวดเร็ว เรื่องนี้หมอจิ๊บเป็นคนนิสัยขำขันนะคะ ส่วนคุณชายในสายตาหมออาจจะดูแย่ๆ แต่จริงๆ น่ารักมากเลยนะ หมอนี่ก็ไม่น่ามองคนผิดเล้ย

ฝากติดตามกันต่อไปด้วยนะคะ ^^



Yo.

« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 15-02-2015 16:30:06 โดย yochan »

ออฟไลน์ nu-tarn

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 800
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-6
หมอจิ๊บ น่ารักดีค่ะ
คุณชายอย่าเป็นอะไรน้า :o12:

ออฟไลน์ sirin_chadada

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4110
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-8
ทำไมคุณชายต้องซิ่งตอนฝนตกด้วยอ่ะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6773
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
คุณชายต่างหากที่อยู่ใน1%กฏเมอร์ฟี่
แต่ยังมีโชคอยู่บ้างที่เจอหมอจิ้บพอดิบพอดี.   :m20:

ออฟไลน์ ยอดมนุษย์ขนมปัง

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 319
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-1

ออฟไลน์ kongxinya

  • Skt KS
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1110
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +37/-0
น่าติดตาม มาลงชื่อด้วยอีกคน  :katai2-1:

ออฟไลน์ Nooneder

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 55
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-1

ออฟไลน์ yochan

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 151
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +82/-3
ตอนที่ 2





  หลังจากที่คุณชายตีนผีถูกส่งเข้าไปยังห้องผ่าตัดฉุกเฉินแล้ว ผมก็เดินไปยังวอร์ดประจำของตนเองเพื่อนั่งพัก นาฬิกาเรือนสีขาวบนผนังบอกว่ากลางดึก สภาพผมตอนนี้ก็ยังดูแทบไม่ได้ เสื้อผ้าและผมเผ้านี่เปียกโชก แถมตัวยังเปรอะไปด้วยเลือดอีกต่างหาก



ถ้าพวกพยาบาลไม่รู้ว่าผมเป็นหมอ ก็คงคิดกันว่าผมเป็นคนไข้อีกคนแน่นอน



อ้าวจิ๊บ ไม่ได้กลับไปแล้วหรอกเหรอ แล้วทำไมตัวเปียกเหมือนลูกหมาตกน้ำอย่างนี้วะ?”


เสียงกวนๆ ของใครบางคนดังแว่วมาจากทางด้านหลัง ไม่ต้องหันไปก็รู้ว่าเจ้าของเสียงคือนายอาทิตย์ หรือหมอทิมเพื่อนสนิทคู่อาฆาตผมที่คบกันมาตั้งแต่ยังเป็นนักศึกษาแพทย์ และยังคงมีอุดมการณ์ทางการแพทย์หลงเหลืออยู่เต็มเปี่ยม


หมอทิม จัดได้ว่าเป็นคนหน้าตาหล่อเหลาเอาการ ทั้งคมเข้ม รูปร่างก็สูงบึกบึน เดินไปไหนมาไหนในย่านนี้ก็มีแต่สาวตามกรี๊ดกันเกรียวกราวไม่ต่างจากคุณชาย แต่จะมีใครรู้ว่าเบื้องลึกของไอ้หมอที่ดูเหมือนจะเท่ห์ไปทุกมุม ดันมีความชอบที่ไม่เข้ากับรูปร่างหน้าตาตัวเองซะงั้น


ยังไงน่ะเหรอครับ? ก็หมอนี่น่ะ นอกจากมันจะชอบสีชมพูแล้ว มันยังเป็นแฟนคลับคิตตี้ตัวพ่ออีกด้วยคิดดูนะครับ ผู้ชายตัวสูงหน้าถ่อยเถื่อน แต่วันดีคืนดีก็ดันใส่กางเกงในลายคิตตี้สีชมพูแปร๋นแล้วยังมีหน้ามาเปิดโชว์ให้ผมดู คุณว่าคนสติดีๆ ที่ไหนเค้าทำกันบ้าง?


แล้วชอบคิตตี้เฉยๆ มันไม่เท่าไหร่นะ แต่ชอบแล้วมาข่มคนรักน้องหมีแบบผม ว่าไอ้เจ้าแมวแอ๊บแบ๊วนั่นน่ารักกว่า แพงกว่า ดังกว่า หมีไร้ยี่ห้อ ผมถือว่าหยามน้ำหน้ากันชัดๆ


เพราะงั้นผมเลยถือคติว่าเสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้ฉันท์ใด คนรักแมวแอ๊บแบ๊วกับคนรักหมีบ้านๆ ก็อยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้ฉันท์นั้น ทิมกับผมก็เลยเหมือนจะเป็นเพื่อนรักเพื่อนกัดกันมาอยู่ตลอด


แล้วนินทามันในใจได้ไม่ทันไร แพทย์หนุ่มจอมกวนเดินอ้อมมาทางด้านหน้า เพื่อให้ผมมองเห็นท่าทางยักคิ้วหลิ่วตาส่งมาให้อย่างชัดๆ ถ้าไม่เห็นว่าเมื่อครู่เพิ่งเจอเหตุการณ์ไม่คาดฝัน หมอนี่ต้องโดนผมเสยคางสักทีโทษฐานกวนประสาทไม่ดูตาม้าตาเรือ (ไม่ใช่ตาผมเพราะมีแต่คนบอกว่าผมตาเล็กเกินจะมองเห็น)



แหม หยิ่งจริงเว้ย ถามแล้วไม่ตอบ”



อยากลองตากฝนทำมิวสิคดู”


เอ่ยพลางแยกเขี้ยวใส่หมอทิมกลับ โดยที่อีกฝ่ายหัวเราะหึๆ ในลำคออย่างยียวน



รีบไปเปลี่ยนชุดไป เป็นหมออยู่ดีๆ เดี๋ยวได้กลายเป็นคนไข้”


เพื่อนสนิทตัวดีเอ่ยพลางตบไหล่ผมแรงดังป๊าบจนหน้านี่เกือบจะทิ่มพื้น ถ้าไม่เห็นว่าผมต้องใช้เวลาในการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วล่ะก็ ผมคงจะรีบปล่อยให้ตัวเองหน้าทิ่มแต่เท้ากระดกชี้หน้าหมอนี่แน่ๆ


เอาเถอะ ยังไงผมก็เหนื่อยจะต่อความยาวสาวความยืด เพลียจนไม่มีเวลาสนใจเรื่องจิ๊บจ๊อย สู้เอาเวลาไปนอนในห้องพักแพทย์รอให้หมอทิมเข้าเวรเสร็จแล้วให้มันขับรถพาผมกลับยังดีเสียกว่า แต่อย่าเผลอแล้วกันหมอทิม เดี๋ยวหน้าหล่อๆ ได้เต็มไปด้วยรอยอุ้งเท้าเข้าสักวันแน่! หึหึ...

......
............


 
เหตุการณ์อะไรก็แล้วแต่ มักจะดำเนินไปอย่างไม่คาดฝันเสมอ


คืนนี้ก็เหมือนกัน จากที่คิดว่าจะนอนพักผ่อน สุดท้ายผมก็ต้องเข้าทำงานเพราะร่างคนเจ็บคนแล้วคนเล่าถูกหามส่งเข้ามารักษาไม่ขาดสาย ก็คืนฝนตกหนักแบบนี้ มักจะมีอุบัติเหตุเกิดขึ้นง่ายและถี่กว่าเดิม


ดูอย่างคุณชายโกสต์ไรเดอร์นั่นเป็นตัวอย่างก็ได้ พวกผมทุกคนเลยทำงานกันจนแทบกระอักออกมาเป็นเลือดแทนคนไข้กันเลยทีเดียว ผมวิ่งไปเตียงโน้นทีเตียงนี้ทีจนวุ่นไปหมด กว่าจะได้หยุดพักก็ปาเข้าไปตอนเช้า



เห้อออ... เหนื่อยเป็นบ้าเลยว่ะ”


ทิมเอ่ยขึ้นด้วยเสียงอ่อนล้าระหว่างที่พวกเรานั่งพักกันอยู่แถวเครื่องกดน้ำ ผมหมดเรี่ยวแรงที่จะตอบจึงได้แต่เหม่อมองลอดผ่านมู่ลี่หน้าต่างออกไปเรื่อยเปื่อย แสงสีทองของเช้าวันใหม่ค่อยๆ สาดส่องเข้ามากระทบสายตาผมช้าๆ ผมจึงอดไม่ได้ที่จะต้องลากสังขารแสนเน่าไปเปิดมู่ลี่ขึ้นเพื่อให้เห็นภาพภายนอกให้ชัดเจน


ภาพท้องฟ้าสีส้มสวยงามดูสดใสที่สุด ไม่น่าเชื่อว่าเมื่อคืนเพิ่งจะมีพายุโหมกระหน่ำอย่างหนักลงมา ที่เขาว่ากันว่าฟ้าหลังฝนย่อมสวยงามเสมอมันเป็นอย่างนี้นี่เอง ช่างเป็นภาพที่น่าประทับใจจนทำให้ความเหนื่อยของผมหายเป็นปลิดทิ้งจริงๆ


เรานั่งพักนั่งดื่มกาแฟกันต่อได้สักพัก ทิมก็ขอแยกตัวออกไปสะสางงานต่อ สมแล้วที่ยังเป็นแพทย์หนุ่มผู้ซึ่งยังมีอุดมการณ์หลงเหลือ ส่วนผมตัดสินใจเดินแยกไปอีกทาง กะว่าจะไปดูอาการคุณชายเสียหน่อย


ระหว่างที่เดินยังไม่ถึงห้องพักฟื้นคนไข้ดี ผมก็ได้ยินเสียงคนพูดกันงึมงัม และหนึ่งในนั้นเป็นเจ้าของเสียงที่ผมจำได้ดี


น้องเชอร์รี่ และกลุ่มพยาบาลสาว



เมื่อตอนเย็นคุณชายบอกชั้นว่าถูกญาติๆ ฟ้องล้มละลายล่ะ?”



จริงเหรอเธอ? ต๊าย เพราะอย่างงั้นก็เลย...”



ชู่ว...ไม่หรอก ก็เห็นท่าทางร่าเริงดีออก”



แต่ไม่น่าเลยนะ ยังหนุ่มยังแน่นแท้ๆ ดูอาการก็หนักเอาการ จะฟื้นหรือเปล่าก็ไม่รู้ ดีนะที่หล่อนปฏิเสธคำขอแต่งงานไป”



นั่นสิ ไม่งั้นอาจจะได้อยู่กับคนหมดตัว ไม่ก็...”


เสียงของน้องเชอร์รี่ชะงักไปเมื่อมีเพื่อนในกลุ่มสะกิดว่ามีใครเข้ามาใกล้วงสนทนา


ผมรู้สึกมึนแปลกๆ ไม่รู้จะตอบสนองกับสิ่งที่ได้ยินยังไงดี ได้แต่เดินผ่านเหล่านางพยาบาลไปยังเตียงคนไข้โดยไม่ทักทายใดๆ อย่างที่ควรจะทำ


พอเห็นผมทุกคนก็รีบแยกย้ายกันกลับไปประจำที่ ส่วนผมก็ได้แต่เข้าไปดูรายงานอาการของคุณชายด้วยสมองเบลอๆ


เป็นอย่างที่คิดไว้ คุณชายตีนผีอาการทางสมองน่าเป็นห่วงตรงที่ได้รับการกระทบกระเทือนอย่างหนัก ดีหน่อยที่ยังสามารถเอาชีวิตรอดพ้นขีดอันตรายมาได้ ถือว่าอึดเกินมนุษย์ทั่วไป ดูรูปการณ์แล้วถือว่าเขายังมีความหวังอยู่ อย่างน้อยก็รอดชีวิตมาจากอุบัติเหตุได้นับว่ามันก็ยังไม่เลวร้ายไปเสียทีเดียว และในเมื่อชะตาลิขิตให้มีชีวิตอยู่รอดต่อไป ก็ต้องเดินหน้าไปตามชะตานั้น ผมเชื่อว่ายังไงแล้ว สิ่งที่เกิดขึ้นกับเราไม่ว่าจะดีหรือร้ายสุดขั้ว มันก็มีแง่ดีต่อเราไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง


แต่ไม่ว่ายังไงผมก็รู้สึกสลดใจ สิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่ทำให้ผมรู้สึกแย่ ไม่ใช่กับน้องเชอร์รี่หรือเหล่าผองเพื่อน ทว่ารู้สึกแย่กับตัวเอง


ผมยังไม่อยากคิดถึงที่มาที่ไปของเหตุการณ์ ไม่อยากปะติดปะต่ออะไรทั้งนั้น กลัวว่าจะยิ่งเกลียดตัวเอง


ตัดสินใจเดินย่างเท้าไปยังเตียงคนไข้ของคุณชายด้วยอารมณ์เหงาหงอย เสียงเครื่องช่วยหายใจและเสียงเครื่องวัดชีพจรดังแว่วมาให้ได้ยินเป็นระยะ สายเลือดและสายยาต่างๆ ระโยงระยางอยู่รอบตัวเต็มไปหมด


ตอนนี้คนที่เห็นใส่เสื้อผ้าชั้นดีได้เปลี่ยนเป็นสวมชุดคนไข้ของโรงพยาบาลแล้ว บนศีรษะมีผ้าพันแผลพันอยู่ แขนและขาก็ถูกใส่เฝือกเอาไว้ แม้ใบหน้าจะไม่เปรอะเลือดอย่างในตอนแรก แต่ดวงตากลับปิดสนิท


หากสมองกระทบกระเทือนหนักจนต้องกลายเป็นเจ้าชายนิทราขึ้นมาจริงๆ จะทำยังไงกันนะ?


เพ่งมองหน้าตาคุณชายแล้ว ถึงได้ตระหนักยิ่งกว่าเดิมว่าเขาหน้าตาดีมาก แพขนตายาวรับกับรูปหน้าคม ขนคิ้วเรียงตัวกันสวย จมูกก็โด่งเป็นสัน สีผิวออกจะซีดไปหน่อยหากแต่ก็ยังช่วยขับให้รูปหน้าดูเด่นตา โดยเฉพาะตรงริมฝีปากแดงที่หยักได้รูปรับกับใบหน้า ทำให้ทุกอย่างดูไร้ที่ติ


เห็นแล้วอดคิดไม่ได้ว่าคนเราจะซวยซ้ำซวยซ้อนได้มากขนาดไหนกันเชียว


ขณะที่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย สายตาก็พลันมองเห็นข้าวของส่วนตัวของคุณชายที่ถูกจัดเก็บไว้ในซองพลาสติกใสที่วางอยู่ด้านข้าง กระเป๋าเงินหนังสีดำ กุญแจบ้าน และมือถือแตกๆ ที่ใช้การไม่ได้แล้ว ผมถือวิสาสะเปิดกระเป๋าดูเพราะนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ติดต่อบอกญาติเจ้าตัว


พยายามหาสิ่งที่จะสามารถใช้ติดต่อคนรู้จักคุณชาย หากแต่บางอย่างที่สอดอยู่ในกระเป๋าเงินสะดุดสายตาผมเข้าเสียก่อน ซึ่งสิ่งที่จะดึงความสนใจผมได้ขนาดนี้จะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจาก หมี!!!


รูปของคนสวมชุดหมียักษ์ที่กำลังทำท่าขี่มอเตอร์ไซค์คันเท่ห์พร้อมกับชูสองนิ้วมาให้ เห็นแล้วรู้สึกว่าน่ารักเป็นบ้า หมีขนสีน้ำตาลดูฟูๆ นุ่มๆ ทำตาใสแบ๊ว ปากก็ยิ้มยั่วน่าฟัด แล้วที่ท้ายมอเตอร์ไซค์ยังมีลูกโป่่งสีสวยผูกไว้หลายใบอีก เห็นแล้วใครไม่หลงก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว


ผมไม่รู้หรอกว่าคนในชุดหมีจะใช่คุณชายหรือเปล่า แต่แค่พกรูปแบบนี้ไว้ในกระเป๋าก็ทำให้ความคิดไม่ดีที่เคยมีต่อคุณชายหายวับไปหมด คิดแล้วก็รู้สึกผิดยิ่งกว่าเดิม เขามีเรื่องอะไรในใจทำไมถึงต้องไปขี่รถกลางสายฝนแถมยังปิดไฟหน้าด้วยก็ไม่รู้


ยังไงก็เถอะ



ขอให้หายไวๆนะครับคุณชาย


โน้มหน้าเข้าไปบอกกับคนที่นอนหลับใกล้ๆ ไม่รู้ว่าเขาจะได้ยินที่ผมพูดบ้างไหม ถ้าเป็นไปได้ผมก็อยากให้เขาได้ยิน แล้วก็ลืมตาตื่นขึ้นมาเร็วๆ โลกนี้ยังมีอะไรน่าพิศมัยอยู่อีกเยอะ อย่างเช่นคุณหมีตัวใหญ่ๆ ที่ยิ้มน่ารักอย่างในรูปนั่นไง
 



.

.


จบตอนที่ 2

___
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 18-02-2015 16:26:39 โดย yochan »

ออฟไลน์ Ѷanᴉ££a

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 44
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0
เป็นกำลังใจให้คุณชายฟื้นเร็วๆ

ออฟไลน์ sirin_chadada

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4110
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-8
หมอจิ๊บไม่เกลียดคุณชายแล้ว...
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6773
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
 :mew2:   คุณหมีเอ้ยคุณชายรีบๆฟื้นมาจีบหมอนะ

ออฟไลน์ Mouse2U

  • บังเอิญ'โลกกลม'..
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3531
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +223/-10
หมอจิ๊บนี่สาวกคุณหมีจริงๆ. :impress2:
คุณชายฟื้นเร็วๆน้า.

ออฟไลน์ yochan

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 151
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +82/-3
ตอนที่ 3






เป็นอีกวันที่ผมใช้เวลาในช่วงพักก่อนเข้าเวรเช้า มาเยี่ยมคุณชายโกสต์ไรเดอร์ที่ห้องคนไข้รวม


หลังจากถูกย้ายออกจากห้องฉุกเฉิน ก็มาอยู่ที่นี่ได้สักพัก ที่น่าประหลาดใจก็คือคุณชายไม่ได้อยู่ห้องส่วนตัวอย่างที่คิดไว้ ผมไม่อยากนึกหาเหตุผลที่เขาต้องระเห็ดมาอยู่ห้องคนไข้รวมเท่าไหร่ มันตอกย้ำสิ่งที่ได้ยินพวกน้องเชอร์รี่คุยกันเปล่า


ตอนนี้คิดถึงแค่สภาพของคุณชายก็น่าจะเพียงพอ สภาพร่างกายของเขาฟื้นตัวเร็วมากจนน่าทึ่ง จะติดก็แค่ยังคงเป็นเจ้าชายนิทราอยู่เท่านั้น


นอกเหนือจากนี้ที่น่าเป็นห่วงก็คงเป็นเรื่องของญาติที่ยังไม่มีวี่แววว่าจะมาเยี่ยมตั้งแต่ที่เกิดอุบัติเหตุ ทั้งๆ ที่ทางโรงพยาบาลได้มีการติดต่อไปหลายครั้ง แต่ทางญาติก็ยังคงบ่ายเบี่ยงที่จะมาด้วยข้ออ้างเรื่องเวลา ช่างน่าเห็นใจจริงๆ เจ็บหนักขนาดนี้แต่ญาติก็ยังไม่มาสนใจใยดี


ขนาดญาติยังเป็นขนาดนี้ เรื่องแฟนไม่ต้องพูดถึง


ดูท่าคุณเมอร์ฟี่ที่เคยอยู่กับผมจะไปเกาะติดกับคุณชายแทนเสียแล้ว


เพราะงั้นผมก็เลยกลายเป็นคนที่แวะเวียนมาที่เตียงคุณชายบ่อยๆ แทน ก็มันรู้สึกเห็นใจเขาขึ้นมา ที่ดันต้องมามีชะตากรรมเป็นเจ้าชายนิทราแล้วญาติก็ยังไม่เหลียวแล คนที่ตามจีบก็หายหน้าหายตากลายเป็นคนไม่รู้จัก ทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่าเรามีอะไรบางอย่างที่คล้ายๆ กันอยู่


อีกอย่างนึง บางทีภาพสีหน้าเขาก่อนหมดสติไปยังคง ฝังใจ ผมอยู่ก็เป็นได้ ผมถึงได้เห็นใจเขามากเป็นพิเศษ



ผมเอาดอกไม้มาเยี่ยมคุณชายด้วยนะครับวันนี้”


ผมเอ่ยที่ข้างเตียงเขาเบาๆ มือพลางหยิบเอาดอกไม้ที่แอบเด็ดมาจากแถวที่พักออกจากกระเป๋ากางเกงเผอิญว่าไม่อยากลงทุนซื้อช่อดอกไม้มาเยี่ยม จัดการเปลี่ยนใส่แจกันให้แล้วเดินไปลากเก้าอี้มานั่งอยู่ข้างๆ เตียงคนไข้ ใบหน้าคุณชายตอนนี้ดูซีดเซียว เปลือกตาก็ยังคงปิดสนิท ไม่มีการตอบสนองใดๆ ทั้งสิ้น


ถ้าเกิดว่าผมไม่ชอบหยิบหนังสือพิมพ์มานั่งอ่านดังๆ อยู่ข้างๆ เตียงบ่อยๆ แล้ว เตียงนี้คงจะมีแต่เสียงเครื่องช่วยหายใจและเครื่องวัดชีพจรดังอยู่เท่านั้น เหล่าพยาบาลสาวที่เคยตามกรี๊ดกร๊าดก็แวะมาเฉพาะเวลาที่ต้องทำงานของตัวเอง


หากเขายังลืมตามีสติดีอยู่ก็คงคิดว่าโลกนี้มันเส็งเคร็งสิ้นดี



หมอจิ๊บ...”


ระหว่างที่กำลังเหม่อๆ พี่หมอหัวหน้ากะก็ส่งเสียงเรียกผม ผมรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วทักทายพี่เขาตามปกติ พี่หมอคงจะมาเช็กดูอาการของคุณชายนิทราคนนี้ก่อนที่จะมีการเปลี่ยนกะ



สนใจเคสนี้เหรอ...?”


ที่พี่เขาถาม อาจจะเป็นเพราะเห็นผมแวะมาดูอาการคุณชายบ่อยๆ ก็เป็นได้



เอ่อ...ก็นิดหน่อยน่ะครับ”


ผมตอบ ทั้งที่จริงๆ แล้วผมก็ไม่ได้มีความสนใจด้านเคสคนไข้นิทรา แต่ก็ไม่รู้จะตอบพี่หมอยังไงดี จึงได้แต่พูดเป็นเชิงว่าสนใจไปอย่างนั้น



งั้นผมให้คุณเป็นคนดูแลเคสนี้แทนหมอคนก่อนแล้วกัน พอดีเขาลาไปเรียนต่อเฉพาะทางกะทันหัน คุณจะได้เรียนรู้อะไรเพิ่มขึ้นด้วย”



เอ่อ ผม...มะ...”


ผมพยายามจะพูดแทรกบอกพี่เขาว่าผมไม่ได้สนใจจะดูเคสแบบนี้ขนาดนั้น แต่...



เนี่ยอีกอย่างนะ…ผมได้ยินว่าคุณกับเขาสนิทกันนี่ หมอทิมว่ามาอย่างงั้น ได้คนที่ไว้วางใจดูแลก็ดีเหมือนกัน ผมว่าคนไข้คนนี้น่าเห็นใจ ยังไงก็ฝากด้วยล่ะ บาย ไว้เจอกัน!”



ห้ะ..!! วะ ว่าไงนะครับ!!”


ไม่ทันที่จะได้โต้ตอบอะไร พี่หมอก็รีบเดินหายออกไปจากห้องคนไข้รวม! รู้สึกเหมือนโดนมัดมือชกยังไงบอกไม่ถูก ก็ผมไม่ได้อยากจะดูแลเจ้าชายนิทรานี่สักหน่อย! ไอ้หมอทิม!! จริงๆ แล้วหมอนั่นต้องเป็นคนดูแลเคสนี้แล้วติดสินบนพี่หมอเพื่อโยนมาให้ผมใช่ไหม!?


หนอย...เห็นเป็นคนไข้ชายหน่อยไม่ได้ ใจคอคิดแต่จะรับแต่คนไข้สาวแต่จริงๆ เขาอาจงานเยอะจริงๆ ก็ได้


แต่เอาเถอะ ถึงผมจะไม่ได้สนิทสนมกับคุณชายอย่างที่พี่หมอเข้าใจ การดูแลรักษาเขาก็เป็นหน้าที่ที่หมออย่างผมพึงกระทำอยู่แล้ว จริงไหม?


ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ สายตาจ้องมองหน้าคุณชายนิทราที่ยังคงหลับสนิทไม่รู้เรื่องรู้ราว นี่ถ้าเขารู้ว่าได้หมอไร้อุดมการณ์อย่างผมมาดูแลแทน แถมเป็นอดีตศัตรูหัวใจ เขาจะรู้สึกดีใจหรือเสียใจกันนะ?


แต่ทำไงได้ในเมื่อเขาไม่ตื่นขึ้นมาโวยวายเอง ก็คงต้องยอมทนให้ผมคุมเคสนี้แทนแล้วล่ะ








.


.




-จบตอนที่3-
 

ออฟไลน์ Mouse2U

  • บังเอิญ'โลกกลม'..
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3531
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +223/-10
หมอจิ๊บดูแลหัวใจของคุณชายด้วยน้า~ แค่ร่างกายอย่างเดียวไม่พอหรอกเนอะ~  :-[

ออฟไลน์ Chise

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 445
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-0
เอาใจช่วยคุณชาย ฟื้นมาไวนะๆ

ออฟไลน์ sirin_chadada

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4110
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-8
ชอบแนวการเขียนแบบนี้อ่ะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6773
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
 :m15:   เป็นเจ้าชายนิทราซะงั้น
ฟื้นเถอะคีะ
มาสั้นแต่ก็ดีใจนะ

ออฟไลน์ Allure-Q

  • Just the way you are
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 267
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +16/-0
โอ้ ออกมาได้สามตอนคุณชายก็ป่วยซะแล้ว ลุ้นต่อไป...อิอิ

ออฟไลน์ yochan

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 151
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +82/-3
  ตอนที่ 4





นี่...เอาเครื่องช่วยหายใจออกแล้วรู้สึกเป็นยังไงบ้างครับคุณชาย...”



ผมพูดกับคุณชายไปพลางช่วยทำกายภาพให้เขาไปพลาง



ทั้งๆ ที่เป็นงานของพยาบาล แต่ผมกลับมาทำหน้าที่แทนน้องเชอร์รี่เสียอย่างนั้น ผมไม่ได้มีเยื่อใยกับเจ้าหล่อนแล้วก็จริง แต่ก็แค่คิดเอาเองว่าถ้าคุณชายนิทรานี่ตื่นขึ้นมาแล้วเจอหน้าเชอร์รี่เข้า อาจจะเกิดอาการถ่านไฟเก่าคุขึ้นก็ได้ ก็เลยอาสาแสดงน้ำใจ...เพื่ออะไรก็ไม่รู้


อีกอย่างผมอาจจะต่อเฉพาะทางด้านนี้ การได้ศึกษาเคสนี้อย่างจริงจังก็นับว่าไม่แย่ แล้วผมก็ยังกังวลเรื่องญาติคนไข้นิดหน่อย เห็นว่ามีเรื่องฟ้องร้องกันอยู่ แล้วคุณชายตัวคนเดียวเพราะกำพร้าตั้งแต่เล็กๆ เลยไม่มีใครมาดูแลใส่ใจ เป็นเรื่องเหนือความคาดหมายของผมมาก


ดูเหมือนว่าหลังจากที่ความซวยคอมโบของผมในวันนั้นหายไป ก็มาเกาะอยู่กับคุณชายแทน


ผมไม่รู้ว่าคดีความตัดสินออกมาอย่างไรบ้าง แต่เดาว่าผลท่าจะไม่ดีนัก ประกันปฏิเสธการจ่ายเงิน ญาติก็หนีหาย ไม่รวมถึงหญิงที่เขาตามจีบอีก


เพลงกระเป๋าแบนแฟนทิ้งลอยอยู่ในหัวขึ้นมาเมื่อมองหน้าคุณชายที่กำลังหลับสนิท ถึงโรงพยาบาลนี้จะยังมีนโยบายสนับสนุนเรื่องค่ารักษาพยาบาลผู้ป่วย แต่ก็ต้องยอมรับว่าไม่ใช่ทุกคนที่จะได้รับการดูแลอย่างดี เพราะมีทั้งปัญหาเกี่ยวกับงบประมาณและบุคลากรที่ขาดแคลนตามประสาโรงพยาบาลรัฐนอกเมือง



ภาพอุบัติเหตุในวันนั้นยังติดตาผมอยู่ และความรู้สึกบางอย่างในใจผมก็ยังสลัดไม่หาย ผมจึงอยากช่วยเขา...อยากช่วยทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรกันแน่



หมอขออนุญาตตรวจร่างกายนะครับ”



ผมเอ่ยขออนุญาตกับคุณชาย ก่อนจะเริ่มเช็กสภาพร่างกายไป ตอนนี้ร่างบนเตียงมีสภาพดีขึ้นมากแล้ว แต่ก็ยังจำเป็นต้องทำกายภาพบำบัดอย่างต่อเนื่อง และระหว่างที่ทำกายภาพบำบัดให้คนไข้ จู่ๆ ความคิดแปลกๆ ก็ดันแวบขึ้นมาในหัว



ไม่รู้ว่าผมคิดออกมาได้ยังไงเหมือนกันว่าเคสคนไข้นิทรา จะเหมือนกับ 'เจ้าหญิงนิทรา' หรือเปล่า ที่ต้องถูกปลุกด้วยจูบ???


ฮ๋าๆๆๆๆๆๆ เป็นความคิดที่พิเรนทร์สิ้นดี แต่มันก็เคยมีข่าวไม่ใช่หรือ เรื่องปาฏิหาริย์ที่จูบคนไข้แล้วคนไข้ฟื้นน่ะ!! บ้าไปแล้วผม จู่ๆ ก็คิดอยากทำการทดลองรักษาคนไข้ด้วยทฤษฎีแปลกๆ ยังไงมันก็เป็นแค่นิทานปรัมปราหลอกเด็ก ปาฏิหาริย์ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะเกิดขึ้นง่ายๆ ที่สำคัญเขาไม่ใช่เจ้าหญิงแต่เป็นชายทั้งแท่ง!!


จะพิสูจน์ทฤษฎีพิเรนทร์อะไรก็ช่วยดูหน้าคนไข้หน่อยสิโว้ยหมอจิ๊บ!!


อืมมมม...


จะว่าไป พอมองหน้าเขาดูดีๆ หน้าตาเขาค่อนไปทางผู้หญิงเหมือนกัน จัดได้ว่าสวย ปากก็เรียวได้รูปเสียด้วย ติดแค่ตัวถึกอย่างกับหมีควาย คิดแล้วรูปคนใส่ชุดหมีในวันนั้นก็แวบขึ้นมาในหัวอีก อืมมม...


เห้ยยยย!!!!! นี่ผมคิดอะไรอยู่วะเนี่ย!!!!!


ไม่ได้ๆ ผมละเบื่อตัวเองจริงๆ พอมีอาการสงสัยอะไรขึ้นมา ก็คันไม้คันมืออยากจะรู้อยากจะลองเสียให้ได้ แล้วนี่ผมจะหันซ้ายหันขวาดูลาดเลาทำไมวะ!!!


'คิดเสียว่าลองจูบตุ๊กตาหมี พกที่คาดผมหมีไว้ไม่ใช่หรือไง เอามาใส่ให้คนไข้สิ!'


จู่ๆ เสียงจากจิตใต้สำนึกผมก็ดังขึ้น!!! นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับผม!!! ว๊ากกกกกกกก!!!


เตียงนี่ยังถูกกั้นด้วยม่านรอบด้านอยู่ ไงๆก็ไม่มีคนเห็น’'


ชิบหาย ไอ้จิตใต้สำนึกฝั่งไม่รักดีนี่ก็ช่างเสนอความคิดไม่เลือกเล้ย แค่ใส่ที่คาดผมหูหมี คนเราจะน่าเอ็นดูจนจูบลงได้ไง? ผมไม่เชื่อหรอก เพราะของอย่างงี้...ต้องลองพิสูจน์


ว่าแล้วก็เดินไปหยิบที่คาดผมมาสวมให้คุณชาย แถมด้วยจมูกหมีมาปิดไว้ด้วย อย่าดูถูกของสะสมของผมเชียวนะ


แล้วผลที่ออกมาก็เกินคาดมากครับ ตอนนี้คุณชานโคตรรรน่ารักเลยยยยย แค่ใส่ที่คาดผมก็สร้างความน่าเอ็นดูไม่หยอก


แต่จริงๆ ไม่ว่าใครที่ใส่หูหมีก็น่ารักทั้งนั้นแหละนะ ไม่ใช่แค่คุณชายหรอกผมว่า


คิดแล้วก็ทำท่าจะถอดจมูก กับหูหมีออกจากตัวคนไข้ แต่จังหวะที่ก้มหน้าลงใกล้ๆ ใครบางคนก็พรวดเข้ามาที่เตียง แล้วชนตูดผมเข้าจังๆ



เห้ยจิ๊บ อยู่นี่เอง กินข้าวกันโว้ย!”


เจ้าของเสียงกวนๆ เอ่ยพลางตบหลังผมที่กำลังหน้าคมำดังป๊าบๆ



“......”


ย๊ากกกกกกส์!!! ไอ้ทิม!!! ไอ้ตัวซวย!!! ทฤษฎีจูบคนไข้นิทรามันควรจะเป็นแค่สิ่งที่อยู่ในความคิดเท่านั้น มันไม่ควรเกิดขึ้นเลยแท้ๆ ถ้าไม่ใช่ผมถูกผลักจนหน้าทิ่มใส่คนไข้!!! จมูกทิ่มจมูก ปากทิ่มปาก แนบชิดกับคุณชายสุดๆ ชนิดที่ใครเห็นก็ต้องปิดตาด้วยความอาย


แต่ไอ้หมอทิมมันไม่อาย ยังมีหน้ามาพูด



ไม่คิดเล้ยว่านายจะมีรสนิยมแบบนี้ จะทำอะไรก็ระวังหน่อยสิว้า คนอื่นเห็นเข้าจะซวยเอาว่านายลวนลามคนไข้”



“......”


ไอ้ #@$*(&@_#($#*!!


พยายามสงบอารมณ์ชั่วคราวและใช้สองมือดันตัวลุกขึ้น เสียงไม่คาดฝันก็ดังขึ้นมาเสียอย่างนั้น


ตี๊ดดดดดดดดดดดด!!!!


เห้ย!!!!


ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อเจ้าเครื่องวัดสัญญาณชีพจรเจ้ากรรมดันส่งเสียงร้องแสบแก้วหูออกมา


เมื่อเดินไปเช็กที่เครื่องก็พบว่าสัญญาณชีพจรของคนไข้เต้นแรงผิดปกติอยู่ช่วงหนึ่งจริงๆ (ก็ช่วงที่ผมหน้าทิ่ม) แต่ก็กลับไปเต้นปกติเหมือนเดิมแล้ว


โห...คนไข้อาจจะชอบก็ได้นะเว้ยหมอจิ๊บ หัวใจเต้นแรงด้วยว่ะ”


......”


หุบปากไปเลยไอ้หมอเวร


แต่เดี๋ยวกก่อน... อย่างนี้ก็หมายความว่า มันเป็นไปได้สองทางสินะ??


หนึ่ง ทฤษฎีจูบเจ้าหญิงนิทราไม่ได้ผลเพราะเขาไม่ตื่น


สอง ทฤษฎีจูบเจ้าหญิงนิทราพอจะได้ผลอยู่บ้าง เพราะเขามีอาการตอบสนอง


ถ้าเป็นดังข้อสองมันก็เป็นไปได้สองทางอีกนั่นแหล่ะ


หนึ่ง เขาใจเต้นแรงเพราะดีใจที่ผมจูบ


สอง เขาใจเต้นแรงเพราะโมโหที่ผมจูบ

 


“......”


ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่ว่าอย่างไหน มันก็ดูน่าขำทั้งนั้น ไม่ไหวเล้ยผมเนี่ย แต่ก่อนจะไปคิดเรื่องทฤษฎีพิเรนทร์นั่น ผมขอคิดบัญชีกับใครบางคนก่อนแล้วกัน


ว่าแล้วก็หันขวับกลับไปแสยะยิ้มให้หมออาทิตย์ผู้ทำหน้าลอยชายไม่รู้ร้อนรู้หนาว


ไม่รู้ฤทธิ์ผมซะแล้วไอ้หมอนี่


หึหึหึหึหึ....


แล้วเสียงแปลกๆ ในห้องคนไข้ก็ดังขึ้น เป็นเสียงร้องโหยหวนของหมอคนนึง กับเสียงชีพจรเต้นแปลกๆ ดังอีกคนนึง


หูฝาดรึเปล่า?


เอาเถอะ ยังไงผมก็ยังมีเวลาทดลองทฤษฎีต่างๆ อีกอยู่ดี


จริงไหมครับคุณชาย?





.


.


-จบตอนที่ 4-

ออฟไลน์ Mouse2U

  • บังเอิญ'โลกกลม'..
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3531
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +223/-10
คุณชายรู้ตัวด้วยยย~  :-[ หมอจิ๊บน่าร้ากกกกก

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด