หัวข้อ: {{{{{ LOVE CURE รักนี้ ต้องรักษา }}}}} CH24 +บทส่งท้าย [p14 up 12.08.2015]

[MaRiTt_TCL]

หมอออ อย่าเป็นอะไรนะ
ดีใจที่คุณชายฟื้นแล้ว

[toshika]

คุณชายเป็นห่วงหมอจิ๊บ่ไหมมมมมมมถึงตื่นมาแล้ว ดีใจจจ

[CookieCK]

อิอิ คุณชายตื่นแล้ว    ดีใจ

มาต่อตอนใหม่เร็วๆน้าาาาา  รออยู่จ้า

[supernatural]

มาต่อเร็วๆน้า จะได้เป็นแฟนคลับซะที คริๆ

[agava1313]

ตื่นมาปุ๊บคุณชายก็เจอเรื่องปั๊บเลย คราวนี้ป่วยด้วยกันทั้งคู่คุณชายต้องกายภาพบำบัดเองแล้วล่ะนะ

[ma-prang]

คุณชายตื่นแล้ววววว แต่คุณหมออย่าเพิ่งเป็นไรนะ!
แล้วใครจะโทรเรียกคนมาช่วยได้ล่ะเนี่ยยย

[poterdow]

เห้ยยยยยยยยย ตื่นฃแล้ววววววววววว

[ormn]

รอตอนต่อไปปปปปปปปป

[imvodka]

  หมอทิมรีบมาน้า

[PIang-gel]

รอๆ

[kawisara]

อ๋าาาาาาาาาาาาาาาา



คุณชายฟื้น



แต่คุณหมอ โดนโจรแทง



ไอ้โจรแทงหมอทำม๊ายยยยยยย



หมออย่าเป็นอะไรน๊าาาาาาา




คุณชายเขาฟื้นแล้วนะ

[Min*Jee]

เราาาาาา ปล่อยเรื่องนี้ให้ผ่านไปได้ยังไงงงงงงงงงงง
คุณชาย หมอจิ๊บน่ารักมากกกก
รอตอนต่อไปน้าาาา

[yochan]

ตอนที่ 9





“อยากจูบคุณหมอ...”


“หืมม?? เอาสิ”


“ไม่ใช่โว้ย...ไอ้หมอเวรนี่หนิ”


พลั่กกก ตุบบบ!!


(......)
 

“ใครจะไปอยากจูบคุณกันหา!ผมหมายถึงคนไข้คนนั้นเค้าพูดอย่างนี้ต่างหาก หมอบัดซบเอ๊ย ไม่น่าเล่าให้ฟังเล้ย...ขากก...ทุ้ย”


“อูยย...แค่เข้าใจผิดหน่อยเดียวไม่เห็นต้องต่อยกันเลยนี่นา ตัวแค่เนี้ยแรงเยอะจังนะ เดี๋ยวพ่อก็จับป...”


“จับอะไร!”


“จับตัวเองใส่ห้องขังเลย...เนี่ยดันเข้าใจผิดว่าอยากจูบกันซะได้ โอ๊ย อ่ะๆ ยื่นมือให้ใส่กุญแจมือละคร๊าบบบ”


(......)
 

บทสนทนาแปลกๆที่ผมได้ยินทำให้ผมตื่นขึ้นจากภวังค์

ถ้าจำไม่ผิดเสียงคนที่พึ่งพูดกันอยู่นั่นมันคุ้นมากมันเหมือนจะเป็นเสียงเพื่อนสนิทผมคนนึงที่ชื่อ ทิม กับใครสักคนที่ผมยังนึกไม่ออก...

ผมค่อยๆ ปรือตามองไปรอบๆบรรยากาศและกลิ่นนี้มันก็คุ้นมากอีกเช่นกันท่าทางตอนนี้ผมคงจะอยู่ในโรงพยาบาลก็กลิ่นยาคลุ้งแบบนี้ก็มีอยู่ที่เดียวนี่นา


“อูยยยย...”


ความรู้สึกเจ็บที่ท้องและที่ขาทำให้ผมเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้นิดหน่อยนี่ผมก็คงนอนอยู่บนเตียงคนไข้ด้วยสินะแล้วนั่น...เห็นหน้าทะเล้นอย่างพยายามแทะโลมคนอื่นแล้วหงุดหงิดโว้ย!!!
 
 
โป๊กกกกก!!!


เป็นเสียงรีโมทที่ผมคว้าได้ถูกเขวี้ยงไปกระทบเข้ากับหัวของไอ้หมอบ้าๆ คนหนึ่งอย่างจังหึ...แม่นเหมือนกันนะเนี่ย


“โอ๊ยยยยยยย!!! ไอ้*ปี๊บบบบบ*ใครเขวี้ยงอะไรมาวะ!!!”


แล้วไอ้หมอบ้าๆ คนนั้นก็เริ่มโวยวายครับ ซึ่งในที่สุดเขาก็หันมาทางผมที่กำลังมองไปทางนั้นอย่างอารมณ์เสีย


“.........”


“อ้าว จิ๊บ...ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่อ่า......”


“.........”


และแล้วหมอนั่นเริ่มส่งยิ้มแหยๆ มาให้ผมครับ


“ก็ตั้งแต่ที่นายพยายามลวนลามน้องเขาแล้ว นี่ห้องคนไข้นะโว้ยยยย ไม่เกรงใจน้องบุรุษพยาบาลก็เกรงใจคนป่วยกันบ้าง”

ผมเอ่ยอย่างเหลืออดไอ้ทิมมันเป็นหมอแท้ๆแต่มาทำอะไรบัดสีบัดเถลิงในห้องคนไข้อย่างนี้เนี่ยนะ?! ผมนี่ก็ด่าไม่ดูตัวเองเลยให้ตาย

แล้วอีกคนก็เป็นบุรุษพยาบาลของโรงพยาบาลนะ!! บ้าจริงเชียวจรรยาบรรแพทย์น่ะมีมั่งมั้ย!! หา!!!


“เอ่อคุณหมอจิรนันท์ครับขอโทษด้วยนะครับผม...เอ่อ...”

และแล้วบุรุษพยาบาลหน้าเด็กคนนั้นเริ่มก้มหัวขอโทษขอโพยผมใหญ่เอาเหอะผมไม่โทษเขาหรอกเห็นๆ อยู่ว่าใครเป็นผู้เสียหายแล้วใครที่เป็นคนโฉด


“ไปขอโทษมันทำไม ไม่รู้เหรอว่าจิ๊บมันทำยิ่งกว่า...”


โป๊กกกกกกก!!!

คราวนี้เป็นนิตยสารเล่มบักเอ้บครับ มุมหนังสือก็ปักเข้ากับหัวหมอทิมเข้าพอดิบพอดี


ช่วยไม่ได้ อยากพูดอะไรไม่เข้าท่าเองนี่นา


“อูย...จะเขวี้ยงอะไรกันมานักหนา! หัวคนเปล่าๆ นะโว้ย ไม่เห็นเหรอว่าไม่ได้ใส่หมวกกันน็อก” หมอทิมโวยวายครับ มือพลางลูบหัวหยอยๆ ไปด้วย


“หึ...โดนหลายๆ ทีก็ดี เอาเลือดบ้าออกจากสมองบ้าง” ท่าทีสุภาพของน้องบุรุษพยาบาลเมื่อครู่หายวับเมื่อหันไปซ้ำเติมหมอทิม


”หนอย...รวมหัวกันแกล้งนี่หว่า แล้วนายตื่นมาก็เฟี้ยวเลยนะ ถ้าไม่เห็ยว่าโดนแทงไปสองแผล อย่าคิดนะโว้ยว่าคนอย่างนายอาทิตย์จะปล่อยให้นายมีชีวิตรอด!!”


ทิมลงกับน้องบุรุษพยาบาลไม่ได้ก็หันมาแหวใส่ผมแทน


แหม...กลัวตายล่ะ


แต่เดี๋ยว!? โดนแทง!!?? เมื่อได้ยินผมก็พยายามปะติดปะต่อเรื่องราวอีกครั้ง

มิน่าล่ะผมถึงเจ็บพุงกับขาเป็นบ้าเลยแล้วใครมันมาแทงผมวะถ้าจำไม่ผิดผมว่าผมพึ่งสู้กับโจรที่งัดห้องผมไป

แล้ว... แล้ว… ??????


“เห้ยๆจิ๊บดูเบลอๆ นะสมองไม่ได้กระทบกระเทือนสักหน่อย...หรือว่าฉันต้องเอาเลือดบ้าออกจากสมองนายแทนเนี่ย...”


ทิมเอามือไม้มาโบกๆ อยู่หน้าผมที่กำลังนึกเรื่องราวต่างๆ อยู่ตอนนี้ผมเริ่มจะนึกอะไรออกบ้างแล้ว


ไม่อยากเถียงกลับให้เสียเวลา จึงเอ่ยถามไป “เออ.. แล้วไหงฉันมาอยู่นี่ได้เนี่ย…”


“อ๋อก็บ้านนายโดนงัดไง ถ้าฉันไม่ได้ยินเสียงแปลกๆ จากโทรศัพท์แล้วรีบรุดไปดูนะ โหย...บอกเลยว่านายไม่รอดแน่”


“ไม่จริงครับ ข้างบ้านคุณหมอเค้าได้ยินเสียงโครมครามเลยออกไปดู ก็เลยเห็นคุณหมอนอนจมกองเลือดเลยรีบพาส่งโรงพยาบาลน่ะครับ หมอทิมน่ะแค่ตามไปสมทบทีหลัง”


“แต่ถ้าไม่ได้ฉันช่วย ไอ้จิ๊บน่ะตายไปแล้วจริงๆ นะ จะชมกันหน่อยไม่ได้หรือไงฮึ” คนตัวโตทำแก้มป่องไม่เข้ากับหน้า แต่ก็ส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้ “เอาเถอะ แต่ดีแล้วที่นายไม่เป็นอะไรมาก แล้วดีนะที่ไอโจรเด็กนั่นมันโดนจับไว้ได้”


“อ้อ...” ผมอยากจะขอบคุณทิมเหมือนกัน แต่ก็นึกอะไรได้อีกอย่าง “แล้ว... แล้ว...”


ผมพยายามจะเอ่ยถามถึงอีกคนนึงบ้างดูเหมือนหมอทิมเองก็พอจะรู้ว่าผมจะถามถึงใครเขาเลยเอ่ยต่อทั้งๆ ที่ผมยังพูดไม่จบ


“แล้วคุณชายนั่นก็ถูกส่งมาโรงพยาบาลด้วยเหมือนกันรู้สึกตัวแล้วแต่ยังขยับไม่ค่อยได้หรอกป่านนี้ทำกายภาพบำบัดอยู่มั้ง...ใช่ไหม?”


ทิมหันไปถามความเห็นบุรุษพยาบาลคนเดิมพอเพ่งมองดูดีๆผมก็เริ่มจะจำได้ตะหงิดๆ ว่าหนุ่มน้อยนี่ก็เป็นคนที่เคยดูแลคนไข้คนนึงคู่กับผมเหมือนกัน เพียงแต่ก่อนหน้านี้เขาย้อมผมสีทอง ตอนนี้กลายเป็นสีดำซะแล้ว


“เอ่อใช่ครับตื่นมาแล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาทำกายภาพบำบัดใหญ่”


คนตัวเล็กเอ่ยตอบ

ฟังแล้วก็น่าดีใจเหลือเกิน ที่เขามีไฟฟื้นฟูตัวเองขนาดนี้


“แล้วนี่ฉันหลับไปนานเท่าไหร่?”


“ก็แค่วันสองวัน” ทิมทำน้ำเสียงยียวน เบะปากไม่พอ ทำสีหน้าเหมือนเหม็นเน่า


“........”


!!!!


“เห้ยๆอย่านะโว้ย!!!!”


หมอทิมตะโกนอย่างตกใจก็คราวนี้ผมคว้าเอาแจกันมาเตรียมเขวี้ยงครับก็คิดว่าบางทีเขาอาจจะอยากลองความแม่นผมอีกสักทีนี่นา


(มีต่อ)

[yochan]

.
.

“คนแถวนี้ทำไมมันชอบความรุนแรงจังวะ...”


“........”


ขี้เกียจพูดกับมันแล้วครับหันไปถามบุรุษพยาบาลที่ยืนอยู่ด้วยแทนดีกว่า


“แล้ว...คนไข้คนนั้นอาการดีขึ้นมากไหม?”


“ก็ฟื้นตัวเร็วมากเลยครับแต่ก็ยังเดินไม่ได้คงต้องใช้เวลาสักพักน่ะครับ”


น้องบุรุษพยาบาลบอกกับผมอย่างสุภาพ


“งั้นเหรอ...”


“เอ้อแล้วเค้าก็ยังพูดอะไรไม่ค่อยรู้เรื่องหรอกครับพูดแต่ว่าอยากจูบคุณหมอแบบเนี้ย...ไม่รู้ฝังใจอะไรรึเปล่า”

“.........”

ผมนิ่งไป ส่วนหมอทิมกลับทำปากแบบไม่ส่งเสียงว่า “ฝังชัวร์”


ชิส์ ล้อได้ล้อไปนะ อย่าให้ถึงทีผมบ้างแล้วกัน

และแล้วพอผมพยายามจะลุกขึ้นปรับองศาเตียงสักหน่อยน้องบุรุษพยาบาลก็เอ่ยห้ามผมไว้ด้วยน้ำเสียงห่วงใยไม่เสียแรงที่เคยทำงานร่วมกันมาซาบซึ้งจริงๆ นะเนี่ยเมื่อเทียบกับหมออีกคนยิ่งโคตรจะซาบซึ้งอ่ะ


“อย่าเพิ่งครับคุณหมอเดี๋ยวแผลเปิดนะอยากทำอะไรเดี๋ยวผมช่วยเองครับ”


“ขอบใจแค่อยากลุกปรับเตียงอ่ะมันนั่งไม่ถนัด”


“งั้นผมจัดการให้เองครับ”


เขาช่วยปรับเตียงให้ผมอย่างดีมองไปมองมาเขาก็ดูน่ารักน่าชังไม่น้อยไม่น่าโดนเจ้าทิมมันเล็งเลย ก็ดูตาหมอทิมสิมองตาเป็นมันเชียว ไม่บอกก็รู้ว่าคิดไม่ซื่อกับน้องเขา


แต่ก็เรียกว่าจะมองก็คงไม่แปลก เพราะเด็กนี่น่ารักทีเดียวล่ะ ปากแดงเชียว ถึงจะดูดุๆ เป็นบางครั้ง แต่กับผมเขาก็สุภาพมาก และระหว่างที่ผมกำลังอิ่มเอมกับการมองหนุ่มน้อยนี่อยู่...


“ถ้ามีไรก็กดเรียกแล้วกันว่ะ ฉันไปดูคนไข้ต่อละไปเถอะให้จิ๊บมันพักผ่อนต่อดีกว่า”


หมอทิมก็รีบเอ่ยแทรกแล้วลากบุรุษพยาบาลออกจากห้องไปทันทีเลยครับผมเลยได้แต่แยกเขี้ยวมองตามหลังหมอเถื่อนๆ นั่นไปอย่างอารมณ์เสีย


อะไรกันวะขี้หวงเป็นบ้า!!!
 

________



“เห้อ...”


ผมนอนแกร่วอยู่ในโรงพยาบาลได้ประมาณอาทิตย์สองอาทิตย์ก็เริ่มกลับมาทำงานต่อไฟแรงมากครับถึงจะยังเจ็บแผลอยู่แต่ก็พอทนไหวแล้วระหว่างที่นอนอยู่ที่โรงพยาบาลเนี่ยผมก็ได้ยินข่าวคาวคราวต่างๆเกี่ยวกับคนไข้ที่ผมเคยดูแลมาตลอดหลายเดือน



“เธอ ตกลวคุณชายเค้าย้ายไปอยู่ห้องวีไอพีแล้วนะตกลงศาลยกฟ้องหรืออะไรเนี่ย!!”



“หา!! ไหนตอนแรกเธอบอกว่าคุณชายถังแตกไง ไหงตอนนี้...”



“ก็นั่นน่ะสิ เห็นว่าได้ทนายดีน่ะ”



(......)



“นี่ๆ ได้ข่าวว่ายัยเชอร์รี่ไปขอคืนดีคุณชายด้วย ตอนนี้ยัยนั่นตามดูแลไม่ห่างเลยนะ”



(......)


อะไรกัน พอศาลยกฟ้องก็ไปรีเทิร์นเลยรึ? ไม่ได้เป็นคนล้มละลายแล้วหรือไง หรือว่าที่ผ่านมาเป็นแค่เรื่องที่คนในโรงพยาบาลฝันไปวะ

แล้วก็อีกสารพัดข่าวที่ลือกันให้ว่อนครับช่างเป็นคนดังแห่งโรงพยาบาลจริงๆ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เป็นผมคงปวดหัวตุบ

แต่ผ่านมาสองอาทิตย์ผมยอมรับว่าผมยังไม่ได้ไปดูอาการคนไข้คนนั้นแบบเจอจังๆสักครั้งเลยไม่รู้สิครับรู้สึกแปลกๆและปอดๆ ขึ้นมาตะหงิดๆ ยังไงก็ไม่รู้ที่ผมทำก็แค่แอบไปย่องๆ ไปส่องๆ แถวที่ทำกายภาพบำบัดคนไข้ฝึกเดินอยู่บ้างแค่นั่นดูท่าทางแล้ว เขาก็ดูจะตั้งใจฝึกดีเหมือนกัน

เห็นแล้วก็...อืม...น่าภูมิใจล่ะมั้ง

ไปแอบมองเขาได้แค่ครั้งสองครั้งผมก็เลิกเป็นห่วงเขาอย่างจริงจังไม่ใช่เพราะเขาเดินได้แล้วหรอกนะครับแต่เพราะพยาบาลสาวที่อยู่ข้างๆ เขาต่างหาก จากแรกๆ มีแค่เชอร์รี่คนเดียว ตอนนี้ก็มีจำนวนเพิ่มมาราวกับอะมีบ้าแตกตัว ทำให้ผมเห็นว่าเขาได้รับกำลังใจเต็มเปี่ยมจนมันต้องล้นแน่ๆผมเลยคิดว่าไม่ต้องไปเกะกะก็ได้มั้ง

อีกอย่าง... ผมมีลางสังหรณ์แปลกๆด้วยว่าถ้าผมเผชิญหน้ากับเขาอย่างจังๆ เมื่อไหร่เรื่องร้ายๆ จะเกิดขึ้น! แล้วลางสังหรณ์ผมก็ไม่เคยผิดเลยด้วยนะ


คือผมทำเขาไว้เยอะ...กลัวกรรมตามทันคงไม่ผิดใช่ไหม??



(มีต่อ)

[yochan]

.
.


“อ้าวจิ๊บไปกินข้าวกลางวันกัน”


ทิมเอ่ยชวนขึ้นระหว่างที่ผมกำลังคิดอะไรไปเพลินๆผมไม่รอช้ารีบเก็บข้าวของเดินไปห้องอาหารของโรงพยาบาลกับหมอทิมอย่างอารมณ์ดี


รู้สึกมีความสุขเป็นบ้าที่ตอนนี้ผมสามารถกินข้าวกลางวันได้อย่างสบายใจไม่ต้องรีบบึ่งมอ'ไซค์กลับบ้านเหมือนเคยและมันเกือบจะดีมากอยู่แล้วเชียวถ้าไอ้หมอทิมไม่ชวนผมแวะสถานที่ฝึกเดินของคนไข้กายภาพบำบัดเพื่อไปรับบุรุษพยาบาลตัวเล็กคนนั้นเข้าเสียก่อน...


ก็มันทำให้ผมดันเจออดีตคนไข้ที่เคยดูแลที่มาฝึกเดินเหมือนกันอย่างเฉียดๆ ด้วยน่ะสิขนาดผมพยายามยืนหลบรออยู่ไกลๆ แล้วแต่ไอ้สายตาที่ดูมุ่งร้ายสุดๆมันก็ยังเพ่งมองมาเจอผมเข้าจนได้

โอ้ววว!! แล้วนั่น...เขากำลังจับราวพยายามเดินมาทางนี้ด้วยครับ!!

อ้ะ!


ล้มจนได้... ทำหน้าตาเหมือนจะร้องไห้เสียด้วยหึหึหึ... เอาน่า เชอร์รี่ก็ไปช่วยพยุงแล้วไงหนอย...เอ๊ย ดีจัง ผมก็เลยรอดตัวไป



“ปะ”


หลังจากที่ทิมมันไปลากบุรุษพยาบาลสำเร็จ ให้เดาก็คงจะใช้ผมเป็นข้ออ้างพวกผมได้ฤกษ์กินแล้วล่ะครับงั้นผมก็คงต้องบ๊ายๆนะครับคุณชายผมยิ้มพลางโบกมือหยอยๆ ให้คนที่ฝึกเดินอยู่ไกลๆตรงโน้นอย่างเห็นใจ

เอ...นี่เขาทำท่าเหมือนอยากจะร้องไห้มากกว่าเดิมรึเปล่า? ไม่หรอกเนอะยังไงก็สู้ต่อไปนะครับคุณคนไข้นาทีนี้ผมขอตัวไปทานอาหารก่อนล่ะหึหึหึ...

ระหว่างที่ทานข้าวกันสามคน หมอทิมกับน้องบุรุษพยาบาลก็เริ่มถามผมเรื่องคุณชายขึ้นมาผมอุตสาห์ทำเป็นไม่พูดไม่เอ่ยถึงแล้วเชียวนะฮึ้ยยยยยขัดใจ๊!!!



“จิ๊บ จะว่าไปฉันยังไม่เห็นนายไปเยี่ยมไอ้คุณชายเลยนะ”



“หืมไปมาแล้วเว้ยฮ่าๆๆๆ”



(โกหกอีกแล้ว... จริงๆ ผมยังไม่เคยไปเยี่ยมเขาตรงๆ เลยอ่ะ)



“เอ้อพักนี้คนไข้คนนั้นดูท่าจะพยายามไล่พวกพยาบาลออกไปด้วยแหล่ะครับบอกว่าอยากให้คุณหมอมาดูแลมากกว่า”


ไม่รู้ว่าหมายถึงหมอคนไหนนะครับ...



“อืมอาจจะไม่ไว้ใจพยาบาลมั้ง ยังกับแร้งรุมทึ้ง” ทิมเอ่ยเสริม



(......)



“นายเหอะจิ๊บ ดูแลมาตั้งนาน ไปแสดงตัวเป็นผู้มีพระคุณซะสิ ฃ เผื่อว่าเรื่องที่ผ่านๆ มาคุณชายจะไม่เอาเรื่อง ฮ่าๆๆๆๆๆ”



(......)


ไปแสดงตัวกับผีสิ!! เจ้าบ้า ยิ่งแสดงตัวก็ยิ่งโดนเอาเรื่องสิฟะ ของอย่างงี้ ต้องหนีลูกเดียวเฟ้ย!!!


ผมรีบยัดข้าวใส่ปากแล้วเดินกลับห้องทำงานทันทีโดยไม่เสวนาต่อเลยครับเดี๋ยวคดีจะโผล่ออกมาไม่รู้ตัวฮือ... ลางสังหรณ์ไม่ค่อยจะดีเลย


จริงๆ แล้วอาจจะเป็นเพราะผมเริ่มจะมีความละอายต่อบาปขึ้นมาล่ะมั้งครับ

ก็แบบว่า... ผมไป... เอ่อ... ไป... นั่นแหล่ะครับ............


ผมเลยรู้สึกไม่ค่อยจะกล้าสู้หน้าเขาเท่าไหร่

แล้วที่สำคัญถ้าเกิดเขารู้(จะรู้ไหม?) และนึกได้ขึ้นมาว่าผมเคยอะไรพวกนั้น(?)กับเขาเข้าล่ะก็

โอ้ววว... แค่คิดก็สยองแล้วครับไม่รู้ผมจะโดนเรียกร้องค่าเสียหายกี่ล้านก็เดี๋ยวนี้ข่าวคนไข้ฟ้องหมอออกจะเยอะขนาดช่วยรักษาให้ก็ยังจะฟ้องใครจะคาดเดาได้ล่ะครับบางทีเขาที่คร่ำหวอดแห่งการขึ้นศาลอยู่แล้ว อาจจะอยากหาเรื่องขึ้นศาลอีกก็ได้เพราะงั้นหลบหน้าเขาไว้ก็คงจะดีกว่า

ผมไม่อยากเสียประวัติ ไม่อยากเสียตัง ไม่อยากชื่อเสียงป่นปี้ว่าไปกลั่นแกล้งอะไรคนไข้อ่ะครับ
 

แต่แล้วไม่นานคนไข้เจ้าทุกข์ผมก็เริ่มเดินเก่งขึ้นเรื่อยๆแถมยังชอบถือไม้ค้ำเดินมาวอร์ดผมบ่อยๆอย่าบอกนะว่าเขาจะมาทวงความยุติธรรมกับผมจริงๆ อ่ะ!? เห้ยยยยผมไม่เข้าใจจริงๆ ว่าพวกหมอพวกพยาบาลที่ดูแลเขาอยู่ปล่อยให้ออกมาเดินเพ่นพ่านทั่วโรงพยาบาลได้ยังไงทั้งๆ ที่ก็ยังเดินไม่คล่องแท้ๆทำให้ผมเนี่ยหลบหลีกแทบไม่ทัน

ชิส์ไม่เข้าใจอะไรมันจะอยากฟ้องผมขนาดนั้นห้ะ!! ดีนะที่ผมเคยเป็นนักวิ่งมาก่อนทำให้ผมหนีรอดเจ้าทุกข์ไปได้ทุกครั้งอย่างหวุดหวิด!!


ฮู่ววววว....... โล่งครับโล่ง

แต่ผมก็กลัวเหมือนกันนะว่าถ้าเกิดวันนึงผมดันซวยเอามากๆแบบว่าหนีเขาไม่ทันเนี่ยผมจะต้องเจออะไรบ้าง

ต้องชดใช้ค่าเสียหายเท่าไหร่ อะไรยังไงผมไม่เคยทำประกันชีวิตไว้ซะด้วยสิถ้าไปทำตอนนี้ประกันชีวิตจะจ่ายค่าเสียหายให้ผมแทนได้ป่ะเอ้ะ! อ้ากกกกกกกคิดแล้วก็เครียดครับเครียด!!

พระเจ้าครับผมขออะไรอีกสักอย่างได้ไหมครับ?

ผมขอให้เวรกรรมมันไม่มีจริงในโลกด้วยเถอะครับหรือถ้ามันไม่ได้จริงๆผมก็ขอให้เวรกรรมมันตามผมไม่ทันก็ยังดีนะครับ


.
.


-จบตอนที่ 9-

____


Talk: จบไปอีกตอนแล้วค่า ขอบคุณสำหรับเม้นต์ตอนที่แล้วมากเลยนะคะ รู้สึกว่าหมอทิมกะหมอจิ๊บเนี่ย ก็สมกับเป็นเพื่อนกันดีนะคะ 5555 สงสารน้องบุรุษพยาบาลแปลกๆ

แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ อย่าลืมเม้นต์ให้กันน้าคะ ^^


ขอบคุณค่ะ และฝากติดตามนิยายเรื่องอื่นด้วยนะคะ

ลิขิตเหนือภพ - สัตตบรรณหลงฟ้า [จบภาค]
เพลิงในวายุ
Love Cure ป่ว(ย)นนัก รักซะ!

FB Page
 

[BlueCherries]

 

คุณชายพยายามจะมาหาหมอจิ๊บด้วยอ่ะ

อยากให้หมอใจกล้าๆไปหาคุณชายหน่อย อย่างน้อยยินดีที่ร่างกายแข็งแรงขึ้นอะไรก็ว่าไป

ปอลิง เรายังแยกไม่ออกเลยว่าใครเคะ เมะ 

[Min*Jee]

หมอจิ๊บนี่นะ น่าตีจริง บางทีคุณชายอาจจะอยากขอบคุณก็ได้
ไปให้เขาเจอหน่อยน่าาา ตอดเล็กตอดน้อยมาตั้งนาน
รอตอนต่อไปน้าาาา

[Shonteen]

ฉันเกลียกเรื่องนี้มากกกกกกกก ตะโกนดังมาก.  มันลุ้นหนักมากกกกกกกกกก

[Chocolate1134]

เวรกรรมมันมีจริงรู้มั้ยหมอออ ไปจูบเขาไว้หลาบครั้งต้องโดนปล้ำคืน(?)

อยากให้หมอก้บคุณชายไปเจอกันซ้าาาา ><

[B52]

ดีใจๆในที่สุดก็รู้สึกตัวแล้วทั้งคู่

[Malila]

โอ้ยยย  ป๊ะกันจังๆสักที~~ 

[iceman555]

ถ้าคุณชายเจอหมอจังๆจะทำไงนะ มคุณชายจะจำได้ไหม ว่าหมอทำไรให้บ้าง

[kdds]

คือ ลุ้นว่าเมื่อไหรจะได้คุยกัน

[Mouse2U]

หมอจิ๊บกลับมาก่อนค่ะ กลับม๊าาา… อย่าเพิ่งคิดไปไกลขนาดสิค้าา~ คุณชายแค่อยากเจอหมอจิ๊บเอง แบบว่าคุณชายเขาจำรสจูบของหมอจิ๊บได้น่ะ อร๊ายย เอ๊~ หรือว่าอันที่จริงคุณชายแค่อยากได้หูหมีกันแน่น้าา…

[❣☾月亮☽❣]

หมอจิ๊บหนีไม่พ้นหรอกหึหึ.   

เล่นเอาปากกาเพอมาเน้นเขียนหน้าเขาแบบนั้น. อยากจะรู้ว่าตอนคุณชายฟื้นแล้ส่องกระจกจะทำหน้ายังไง

คนเขียนสู้ๆจ้ะ. คราวหน้าเราขอฟังปากคำของคุณชายบ้างนะคะ.
ตอนฟื้นมาทำยังไงถึงไปถึงโรงพยาบาลได้แล้วที่มาตามหาเพราะอาฆาตหรือตกหลุมรักคุณหมอกันแน่

[loveview]

หมอชอบมโนมากกกก

[agava1313]

เจอกันเมื่อไหร่สงสัยโดนกดจับจูบซะล่ะมั้ง คุณชายแกเพ้อว่าอยากจูบคุณหมอไม่ใช่เหรอ นั่นน่ะเป็นปรารณาส่วนลึกเลยมั้ง 55+

[sirin_chadada]

ตอนนี้ยาวดีจัง
หมอจิ๊บยังคงเป็นคนตลก คุณชายหายเร็วๆนะจะได้ตามหมอจิ๊บทัน 55
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ

[kawisara]

คุณหมอจิ๊บนี่ยังไง





ดูแลคนไ้แล้วทิ้งกลางคันเหรอ






ตอนป่วยก็ให้อภัยนะ เพราะถือว่าป่วย






แต่ตอนนี้หายป่วยแล้ว






หลบหน้าคุณชายทำไม

[Nooneder]

ค้างอะ มาต่อเร็วน่า