หัวข้อ: {{{{{ LOVE CURE รักนี้ ต้องรักษา }}}}} CH24 +บทส่งท้าย [p14 up 12.08.2015]

[Damon]

โอย จะเป็นลม นี่ถึงขั้นกินลิ้นกันเลยเหรอลูก ป้าใจจะวาย 

[Malila]

อร๊ายยยยยยยย รอพาร์ทคุณชายค่าาา

[minminmin]

อยากอ่านตอนหน้าแล้ววววววววววววววววว 

[Fujoshi]

อ่านแล้วเขินเลย
คุณหมอก็ ตอนเค้าหลับลวนลามเค้าไว้เยอะ
พอเค้าตื่นมาลวนลามกลับทำเป็นเขิน
สู้สิคะคุณหมอ สู้

[fannan]

คราวนีหมอคงไม่รอดเงื้อมือคุณชาย


รอ่านตอนต่อไปค้าบ

[sang som]

หมอไม่รอดแล้วแหละ555

[เลิฟลี่]

รอนะคะคนเขียน อยากอ่านมุมคุณชายบ้างแล้วค่ะ

[cheyp]

คุณหมอโดนกิน(?)
ฟินเว่ออออคร่าาาาา

[poterdow]

กรี๊ดดดดด รีบมาต่อได้ไหมมมมมมมมมมมมม

[yochan]

ตอนที่ 11






  “วันนี้คุณหมอจิ๊บรักษาคนไข้ที่วอร์ด...แล้วก็ไปทานข้าวกับคุณหมออาทิตย์...”


สายตาผมคอยจับจ้องไปที่ภาพของคุณหมอส่วนสมองก็บันทึกข้อมูลไปเรื่อยๆ
 

Stalker จะเรียกผมอย่างนั้นก็ได้ แต่มันก็ช่วยไม่ได้ เพราะนับตั้งแต่ผมลืมตาตื่นขึ้นมา ในหัวผมก็มีแค่คุณหมอจิ๊บ คุณหมอจิ๊บ คุณหมอจิ๊บ คุณหมอจิ๊บ คุณหมอจิ๊บ คุณหมอจิ๊บ คุณหมอจิ๊บ คุณหมอจิ๊บ คุณหมอจิ๊บ คุณหมอจิ๊บ คุณหมอจิ๊บ คุณหมอจิ๊บ คุณหมอจิ๊บ คุณหมอจิ๊บ เท่านั้น...


ก็จะไม่ให้คิดถึงแต่เขาได้ยังไง ในเมื่อเวลาหลายเดือนที่ผมหลับไปสิ่งที่ผมรับรู้อยู่ตลอดเวลาก็คือเขา


วันคืนที่มีเขาอยู่ข้างๆ มีเขาคอยให้ความอบอุ่นอย่างที่ผมไม่เคยได้รับจากใครคงเป็นเหตุผลเพียงพอที่จะทำให้ผมกลายเป็นคนที่มีชีวิตเพื่คุณหมอ


ไม่ได้หมายความว่าผมไม่ได้มีชีวิตเพื่อตัวเองแล้วหรอกนะครับ แต่ผมหมายถึงว่าผมอยากจะทำให้เขามีความสุข ให้สมกับที่เขาเองก็ทำให้ผมรู้จักคำว่าความสุขเหมือนกัน ไม่ว่าจะเป็นโลกก่อนที่ผมจะตื่นขึ้นหรือว่าตอนนี้ เขาก็ทำให้ผมมีความสุขได้เสมอ


 
 

ช่วงเวลาที่ผมเพิ่งตื่นขึ้นการแยกโลกแห่งความจริงและโลกแห่งความฝันออกจากกันมันค่อนข้างจะยากสักหน่อย เพราะสิ่งที่ผมรู้สึกได้ในช่วงที่นอนอยู่นั้นมันยังคงตกค้างอยู่ในหัวตั้งแต่ลืมตา โดยเฉพาะเรื่องของคุณหมอจิ๊บ

 


ผมไม่แน่ใจเท่าไหร่ว่าตกลงสิ่งที่ผมฝันระหว่างที่หลับมันเป็นฝันหรือเป็นเรื่องจริงกันแน่ แต่ทันทีที่ลืมตาแล้วผมเห็นเขาล้มลงก็รู้แต่เพียงว่าจะต้องรีบเข้าไปช่วยเขาให้ได้ แต่ผมก็ไม่สามารถจะทำอะไรได้นอกจากมองเขาหลับไปทั้งอย่างนั้น ผมรู้สึกว่าช่วงเวลานั้นมันทรมานยิ่งกว่าการที่ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวเสียอีก


พอมาถึงโรงพยาบาล ผมก็ได้รู้ว่าตัวเองหลับไปนานหลายเดือนโดยมีคุณหมอจิ๊บช่วยดูแลผมอยู่ตลอดอย่างที่ผมคิดไว้จริงๆ ผมจึงอยากจะหาทางตอบแทนเขาเสียหน่อย แต่เขาก็หลบผมตลอดเวลา


กว่าจะได้เจอเขาแบบจังๆ เวลาก็ผ่านไปหลายอาทิตย์แล้ว


แต่นั่นผมก็ต้องพยายามตามเขาอย่างมากเชียวล่ะ ก็คุณหมอน่ะวิ่งเร็วเป็นบ้า เขาคงโกรธผมมากที่ช่วยเขาไม่ได้จนอยากจะหนีผมไปให้ไกลแน่ๆ แต่ผมก็ยังไม่ลดละความพยายาม ผมหาทางที่จะเข้าใกล้เขาให้ได้อยู่ตลอด จนวันนึงโชคก็เข้าข้างผม ให้คุณหมอเดินมาส่งผมที่ห้อง


ตอนนั้นผมรู้สึกดีใจมาก ผมอยากจะคุยกับเขาหลายเรื่อง อยากจะบอกเขาว่าผมรับรู้ได้ทุกเรื่องที่คุณหมอทำให้ผม ไม่ว่าจะเป็นสิ่งที่คุณหมอพูด หรือว่าสัมผัสของคุณหมอ ทุกอย่างมันยังคงติดแน่นอยู่ในความทรงจำ แต่พูดไปเขาก็คงไม่รับฟัง เพราะยังโกรธผมอยู่ ผมเลยตัดสินใจที่จะทำให้เขารับรู้สิ่งที่ผมรู้สึกผ่านสัมผัสแบบเดียวกับที่เขามอบให้ผมบ้าง


และทันทีที่ริมฝีปากเราประทับกัน ผมก็รู้สึกได้ถึงรสชาติที่คุ้นเคย รสชาติที่นุ่มละมุนละไม และหวานจนทำให้ผมคลั่ง


คุณหมอจะจำได้หรือเปล่า ว่าเขาเคยบอกให้ผมตอบรับเขา แล้วตอนนี้ผมก็สามารถตอบรับคุณหมอได้แล้ว คุณหมอจะดีใจไหมที่หลังจากนี้ผมจะเป็นฝ่ายทำทุกอย่างให้เขาบ้าง


ทว่าดูเหมือนคุณหมอจะไม่อยากรับความรู้สึกของผมเอาไว้ เขาเอาแต่หลบหน้าแถมยังสั่งห้ามผมเข้าใกล้เขาเกินสิบเมตรด้วย ไม่งั้นแล้วเขาจะโกรธแล้วก็เกลียดผมจนวันตาย


จะมีทางไหนที่ทำให้ผมได้เข้าใกล้คุณหมอ โดยที่ไม่ทำให้เขาโกรธได้บ้างไหมนะ?


หรือว่าผมต้องรอเวลาให้คุณหมอหายโกรธไปเอง แล้วช่วงที่ผมต้องรอให้เขาหายโกรธผมจะทำยังไงล่ะ


ผมอยากเจอ อยากคุย อยากเข้าใกล้เขาใจจะขาด


แต่เอาเถอะ ระหว่างที่ผมต้องหาทางคิดวิธีทำให้คุณหมอเปิดใจ ผมก็แอบมองเขาไปแทนก่อนก็ได้ อย่างน้อยวิธีนี้ก็พอทำให้ผมหายคิดถึงเขาได้บ้าง


เห้อ...คุณหมอจะรู้รึเปล่าว่าไม่ทันไรผมก็คิดถึงคุณหมออีกแล้วล่ะ



 

-----





 
“หมอจิ๊บอย่าคิดมากนะนายทำดีที่สุดแล้ว”


ตอนนี้ผมกำลังแอบอยู่ที่มุมทางเดิน เพื่อฟังบทสนทนาระหว่างคุณหมอหัวหน้ากับคุณหมอจิ๊บของผมคุยกัน


ผมรู้มาว่ามันเป็นครั้งแรกที่คุณหมอจิ๊บได้เป็นคนคุมเคสผ่าตัดใหญ่ของผู้ที่ประสบอุบัติเหตุหนัก ทำให้เขารู้สึกประหม่าจนตัดสินใจได้ไม่เฉียบขาดเท่าหมอที่มีประสบการณ์สูงๆ


และสุดท้าย...คนไข้คนนั้นก็เสียชีวิตลง




“ผม...ผมน่าจะช่วยเขาได้ถ้าผมตัดสินใจเร็วกว่านี้อีกนิดเขาก็คง...”


ดูเหมือนคุณหมอจิ๊บเริ่มจะมีสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว สีหน้าเขาดูสลดและเสียใจมาก ผมรู้ว่าเขาเป็นคนที่ทุ่มเทให้คนไข้มากแค่ไหน แล้วยิ่งมาเกิดเหตุการณ์แบบนี้ความมั่นใจของเขาแทบจะหมดไปเลยทีเดียว



“จิ๊บฟังพี่นะ คนไข้คนนั้นก็อาการหนักมากอยู่แล้ว พี่รู้ว่านายพยายามที่สุดแล้ว ให้ครั้งนี้เป็นประสบการณ์ให้นายก้าวต่อไปเถอะ”


คุณหมอหัวหน้าพยายามจะปลอบใจ แต่คุณหมอจิ๊บของผมก็ไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยวางได้ เขายังเอาแต่โทษตัวเองที่ยื้อชีวิตของคนไข้คนนั้นไว้ไม่ได้อยู่ซ้ำๆ และแล้วเขาก็ร้องไห้ออกมา


เป็นภาพที่ทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดเหลือเกิน



“พี่หมอ... ถ้าเป็นพี่พี่ก็คงช่วยเขาไว้ได้ผมน่าจะให้พี่คุมเคสนี้จริงๆ”


คุณหมอพูดไปด้วยน้ำเสียงสะอื้น ผมไม่เคยได้ยินน้ำเสียงแบบนี้จากเขาเลย นี่เขาคงเสียใจมาก ผมไม่อยากให้เขาเศร้าแบบนี้จริงๆ ถ้าไม่ติดว่าผมโดนสั่งห้ามเข้าใกล้เขาตั้งแต่ที่เขามาส่งผมที่ห้องคนไข้แล้วละก็ ผมจะรีบตรงไปกอดเขาเอาไว้ไม่ปล่อยไปไหน



“ไม่เอาน่ายังมีคนไข้อีกเยอะรอให้นายช่วยนะ...นี่...อย่าร้องไห้สิเข้มแข็งไว้หมอจิ๊บ”


สุดท้ายก็เป็นคุณหมอหัวหน้าที่เป็นคนได้ปลอบใจคุณหมอของผมแทน


นี่ผมจะต้องทำยังไงเพื่อให้ได้ไปอยู่ตรงนั้นโดยที่คุณหมอไม่โกรธผมนะ?


ตอนนี้ที่ผมทำได้ก็แค่แอบตามเขาอยู่ห่างๆ โดยไม่ให้เขารู้ตัวเท่านั้น เพราะถ้าเขารู้ว่าผมเข้าใกล้เขาเกินสิบเมตรเมื่อไหร่ คุณหมอจะโกรธแล้วก็รีบวิ่งหนีผมไปเลย เพราะงั้นการแอบมองเขาอยู่แบบนี้ก็ยังดีกว่า ถึงจะไม่ได้สัมผัสหรือแตะต้องเขาก็ตามที


แต่ความคิดถึงของคนเราบางทีมันก็ต้องหาทางระบายเหมือนกันนะครับ


ผมเลยหาทางแอบเข้าไปนั่งเก้าอี้ทำงานของคุณหมอ หยิบของในลิ้นชักออกมาดูให้หายคิดถึงบ้าง แอบใส่เสื้อกาวน์ของคุณหมอที่แขวนไว้บ้าง แอบเอากุญแจบ้านเขาไปก๊อปปี้บ้าง


ก็อย่างน้อย...วิธีพวกนี้มันก็ทำให้ผมเหมือนได้สัมผัสกับเขาทางอ้อมบ้างนี่นา


ผมไม่ผิดใช่ไหม? ก็คุณหมออยากทำให้ผมคิดถึงทำไม

 

ระหว่างที่ผมกำลังคิดหาวิธีเข้าใกล้คุณหมอไปเรื่อยเปื่อย เจ้าตัวก็ดันเดินมาเจอผมที่ยืนหลบอยู่ซะได้...



“ผมบอกคุณแล้วไงว่าเลิกตามผมน่ะ!!”


คุณหมอตะโกนว่าผมทั้งที่ตายังแดงๆ อยู่เขาโวยวายใหญ่แล้วก็บอกให้ผมออกจากโรงพยาบาลไปสักที



“คุณหายแล้วก็ออกจากโรงพยาบาลไปซะสิ!! จะมากินที่คนไข้คนอื่นทำไมเห็นแก่ตัวที่สุด!! มีเงินนักก็ย้ายไปโรงพยาบาลอื่นเลยไป!!”



“คุณหมอครับ...ผะผม...”


ตอนนี้ผมปากสั่นใจสั่นที่สุดพูดอะไรไม่ออก คุณหมอโกรธผมอีกแล้วทำยังไงดี...



“ถ้าผมยังเห็นคุณอยู่ในโรงพยาบาลนี้อีกนะ ผมไม่ให้อภัยคุณแน่!! ไอ้บ้า!!”


คุณหมอตะคอกใส่ผมแล้วก็เดินหนีไปทันที ไม่ทันไรผมก็ทำให้เขาเกลียดผมมากขึ้นอีกแล้ว แต่ผมก็ไม่โกรธเขาหรอก ยังไงคุณหมอก็ยังเป็นคนสำคัญของผมที่สุด ผมจะพยายามทำทุกวิถีทางให้คุณหมอยอมรับผมให้ได้


แต่ระหว่างนี้...ที่ผมยังไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้เต็มที่ ก็ต้องพยายามตั้งใจทำกายภาพบำบัดให้ร่างกายดีขึ้นเร็วๆเท่านั้น

 


ถึงตอนนั้นคุณหมอคงจะหนีผมไปได้ยากแล้วล่ะครับ
 




.

.


TBC

[yochan]

Talk: มาต่อแล้วค่า ขอบคุณสพหรับคอมเม้นต์ในตอนที่แล้ว ตอนนี้ก็ฝากด้วยนะคะ

พอเป็นมุมคุณชายแล้ว ไม่รู้ว่าคนอ่านจะคิดว่าคนไหนจิตกว่ากันนะคะ 55555 แต่ก็เหมาะกันแล้วล่ะนะ หมอจิ๊บกะคุณชายเนี่ย เอิ้กๆ 


ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้านะคะ ^o^


ขอบคุณค่ะ และฝากติดตามนิยายเรื่องอื่นด้วยนะคะ

ลิขิตเหนือภพ - สัตตบรรณหลงฟ้า [จบภาค]
เพลิงในวายุ
Love Cure ป่ว(ย)นนัก รักซะ!

FB Page


 

[B52]

คิดกันไปคนละทางเลย

[Mouse2U]

คุณชายดูเจี๊ยมเจี้ยมมากเลยนะคะ ..คิดไปถึงไหนกันแล้วค้าทั้งสองคน

[Jibbubu]

อ่านด้านคุณชายแล้วก็สงสารคุณชาย อยากเข้าใกล้คุณหมอจิ๊บคุณหมอก็ไม่ให้
ทำร้ายจิตใจคุณชายเกินไปหรือเปล่าคุณหมอ

[iceman555]

หมอจิ๊ีบว่าคุณชายทำไมอะ 

[atitayalnw]

เอิ่มมมมม. ความจริงคือ.....คุณชายแกเป็นมาโซคิสใช่ป่ะ
คือที่หมอจิ๊บด่านี่ไม่ได้ไปสะเทือนต่อมโกรธแกเลยดันไปสะเทือนต่อมรู้สึกผิดแทน
เอาตามตรงคู่นี้สมควรคุยกันสุดๆ. ขี้มโนทั้งคู่ มันจะเตลิดกันไปใหญ่ล่ะคราวนี้ 

[Min*Jee]

โถถถถถ คุณชาย เจ๊ว่ามันแอบโรคจิตอ่อนๆนะคะเนี่ย
บางทีก็สงสารคุณชาย ถูกหมอทำร้ายจิตใจตลอด
รอตอนต่อไปเนอะ

[❣☾月亮☽❣]

คุณชายหลับนานไปหน่อย
แต่แบบนี้ก็ดีนะ. ยิ่งหนียิ่งตาม. ยิ่งเกลียดยิ่งรัก. หมอจิ๊บอย่าเล่นตัวนานนะ คนเขาอยากดูแลอะอย่าไปปฏิเสธน้ำใจ
ทางที่ดีก็ปล้ำเลย หมอจิ๊บไม่น่าจะสู้แรงได้.   

ขอบคุณค่ะ. รอต่อ

[MK]

โรคจิตสูสีดู๋ดี๋กันเลยค่ะ  เหมาะสมๆ  55555555555555 

รีบหายไวๆจะได้มาเต๊าะหมอได้สะดวกๆนะ

[kawisara]

หมอจิ๊บ พาลแล้วงี่เง่าวะ


ไม่มีเหตุผล


เอาแต่ใจ เช๊อะ

[agava1313]

จากหนุ่มเจ้าชู้ที่มีสาวๆตามเป็นพรวนกลายเป็นไอ้โรคจิตไปซะแล้ว.. นี่คงไม่ได้แอบไปขโมยกางเกงในของคุณหมอจิ๊บติดมาด้วยหรอกนะใช่ใหม?

[sirin_chadada]

อ่านตอนของหมอจิ๊บแล้วตลกกว่าอ่ะ ชอบคิดอะไรเด็กๆ นี่คุณชายสู้ๆหน่อยสิ เดี๋ยวหมอจิ๊บก็ใจอ่อน
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ

[poterdow]

เข้าใจผิดแล้วคู้นนนน 5555

[QueenPedGabGab]

ชอบชอบ 

[BoolinMini]

ตอนนี้หมอจิ๊บไม่น่ารักเลยนะคะ

เอาตรงๆ ดูไม่มีจรรยาบรรณความเป็นแพทย์ที่ต้องรักษคนป่วยเลยค่ะ

ตั้งแต่ตอนแรกแล้ว มาดีหน่อยตอนที่คุณชายน๊อคไป

พอฟื้นมาก็อิหรอบเดิม เอาความติด อคติตัวเองตัดสินคนอื่น ไม่ไหวๆ

[Nooneder]

รอตอนต่อค้าบ

[cheyp]

ปูเสื่อรอตอนต่อไปค่ะ

[❣☾月亮☽❣]

   มารอหมอจิ๊บค่ะ. เคลียร์ตัวเองหน่อยนะคะ
เข้าใจว่าหมอกำลังเสียศูนย์แต่อยากให้หมอพยายามเข้าใจคุณชายบ้าง
เราว่านิสัยของคนที่เป็นหมอต้องเข้มแข็งและชัดเจนกว่านี้. กว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ต้องผ่านความยากลำบากมามากมาย
หมอต้องชัดเจนกว่านี้อย่าหนีคุณชาย และอย่าไล่เขาด้วยความจริงต้องขอร้องมากกว่านะ
อยากคุยก็คุย. แมนๆคุยกันดิจะได้ชัดไม่ติดค้างคาใจ จะจีบจะอะไรว่ากันอีกที ให้รู้ไปว่าไม่ได้มาแกล้งหรือทวงบุญคุณอะไรซักหน่อยชีวิตคนเรามันสั้นเกินกว่าจะเสียเวลามัวทำอะไรแบบนั้นนะคะ

[PIang-gel]

รอๆๆ

[PIang-gel]