หัวข้อ: {{{{{ LOVE CURE รักนี้ ต้องรักษา }}}}} CH24 +บทส่งท้าย [p14 up 12.08.2015]

[Mouse2U]

อยากอ่านตอนต่อไปแล้วจ้าา..

[yochan]

ตอนที่ 12







  “เค้าว่าคุณหมอคนนั้นเค้ามือสั่นจนจับมีดผ่าตัดไม่ได้เลยล่ะ ดีนะที่เป็นแค่เคสใส้ติ่งธรรมดา ถ้าเป็นรายที่อาการหนักขึ้นมาสงสัยได้พลาดอีกรายแน่ๆ...”



“แต่นี่เค้าก็เรียกว่าพลาดเหมือนกันนั่นแหล่ะเธอ ไม่งั้นหมอคนอื่นไม่วิ่งไปรับเคสนั้นแทนหรอก...”



“เป็นหมอแท้ๆ น่าอายเป็นบ้าเลยเนอะ...”


นั่น...


คือสิ่งที่ผมได้ยินจากพวกพยาบาลผู้หญิง


พวกหล่อนคงว่างงานมาก ถึงได้มีเวลามานินทาคนอื่นแบบนี้ทั้งๆ ที่ผมเห็นคนไข้มากมายรอรับการรักษาอยู่แท้ๆ ทำไมถึงไม่ไปทำหน้าที่ของตัวเองกันนะ


และเพราะมันมีเสียงนินทาดังไปทั่วโรงพยาบาลแบบนี้บ่อยๆ ด้วยรึเปล่า ถึงทำให้อยู่ๆ คุณหมอจิ๊บก็ตัดสินใจขอย้ายไปอยู่โรงพยาบาลอื่นแทน เขาทำเรื่องย้ายโดยใช้เวลาไม่ถึงอาทิตย์ด้วยซ้ำ


ตอนแรกผมว่าจะแอดมิดตามไปที่โรงพยาบาลใหม่เขา แต่ว่าคุณหมอหัวหน้าที่นี่บอกว่าโรงพยาบาลใหม่ของคุณหมอจิ๊บขาดแคลนอุปกรณ์ยิ่งกว่าที่นี่เสียอีก อย่างผมถ้าอยากจะย้ายก็ควรจะย้ายเข้าไปในโรงพยาบาลที่พร้อมมากกว่า ผมเลยได้แต่อดทนรักษาตัวอยู่ที่เดิมต่อ อย่างน้อยผมก็ยังพอเก็บข้อมูลของคุณหมอของผมได้


จนกระทั่งผมสามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้วนั่นแหล่ะ ผมก็รีบหาทางไปหาเขาทันที แต่กว่าจะออกได้ออกไป คุณหมอก็ย้ายบ้านไปซะแล้ว ผมรู้สึกเสียดายกุญแจที่ได้มาจัง...


แต่ก็นับว่าโชคยังเข้าข้างผมอยู่ เพราะผมสามารถสืบทราบมาจนได้ว่าคุณหมอย้ายไปอยู่ที่ไหน ผมไม่รอช้ารีบหาทางไปที่นั่นทันที คงอีกไม่นานเกินรอผมก็จะได้พบกับคุณหมออีกครั้งแล้ว


รอผมก่อนนะครับคุณหมอจิ๊บผมกำลังจะเป็นฝ่ายไปหาคุณแล้วนะ
 






____





  ผมมาหยุดอยู่ที่หน้าหอพักใหม่ของคุณหมอ มองจากภายนอกแล้วสภาพตึกนี้ดูเก่าทรุดโทรมมาก มันมีแค่สี่ชั้นเท่านั้นแล้วแต่ละชั้นมีคนพักอยู่ไม่กี่ห้อง ยิ่งชั้นที่สี่นั้นก็มีแค่คุณหมออยู่เพียงคนเดียว ผมเลยอดที่จะเป็นห่วงเขาไม่ได้จริงๆ เพราะงั้นผมเลยรีบย้ายตามมาอยู่ที่ชั้นสี่ด้วยซะเลย อย่างน้อยผมก็ยังช่วยเป็นหูเป็นตาให้ได้


แต่แน่นอนผมไม่ได้ทำให้คุณหมอรู้ตัวหรอกว่าได้ย้ายมาอยู่ที่นี่ด้วยแล้ว ก็มันไม่คุ้มกันถ้าจะทำให้เขาหนีผมไปอีก ผมเลยรอเวลาให้เขาไปทำงาน แล้วก็ค่อยแอบเข้าห้องระหว่างที่เขาไม่อยู่ ส่วนจะแอบเข้าไปยังไงผมก็คิดวิธีไว้แล้วล่ะครับ

 

มันน่าจะเรียกว่าเป็นโชคดีของผมก็ได้ ที่ตัดสินใจแอบไปไขดูตู้จดหมายของเขา ทำให้ได้รู้ว่าในนั้นมันมีสิ่งสำคัญซ่อนไว้อยู่ด้วย ซึ่งก็คือก๊อปปี้กุญแจบ้านนั่นเอง คุณหมอคงไม่คิดว่าจะมีคนไขรหัสเปิดตัวล๊อคได้แน่ๆ ถึงได้ชะล่าใจเอากุญแจบ้านไปใส่ไว้ได้


จริงๆ ผมก็ลองผิดลองถูกอยู่นานกว่าจะรู้รหัสเหมือนกัน แต่ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จย่อมอยู่ที่นั่นครับ ทำให้ผมสุ่มเลขจนสามารถเปิดมันได้ และทันทีที่ได้กุญแจมาผมก็รีบไปทำสำเนาเก็บไว้อีกอันเลย


แล้วผมก็อยากจะใช้มันเต็มทีแล้วด้วย...



แต่เนื่องจากว่าตอนนี้ผมกลับไปทำงานของตัวเองแล้ว ทำให้เวลาว่างในช่วงเช้าไม่ค่อยจะมีสักเท่าไหร่ แต่ยังดีที่พอจะหาเวลาว่างตอนบ่ายๆ แอบไปเข้าห้องเขาได้


อย่างเช่นวันนี้


ผมจะเริ่มลองสำรวจห้องของคุณหมอเป็นครั้งแรกคิคิคิแค่คิดก็มีความสุขแล้วล่ะครับ
 

.
.

(มีต่อ)

[yochan]

.
.

  หลังจากเตรียมอะไรเสร็จสิ้น ผมก็เดินไปหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้อง 403 ห้องของคุณหมอ พร้อมกับกุญแจในมือ รู้สึกใจเต้นตึกตักเมื่อกำลังจะไขประตูเข้าไป และทันทีที่เสียบกุญแจแล้วไขจนเกิดเสียงดังแก๊ก... ผมก็รู้สึกราวกับว่าสิ่งที่รอคอยมานานกำลังจะได้รับการปลดปล่อย


ผมดึงกุญแจออก แล้วบิดลูกบิดประตูเบาๆ หลังจากนั้นก็ค่อยๆ สอดส่องสายตาผ่านช่องประตูที่เปิดแง้มนิดๆ เข้าไป


และเมื่อสายตาจ้องมองเข้าภายในห้อง ก็พบว่าภายในมืดสนิทและเงียบเชียบ ยิ่งทำให้ผมมั่นใจว่าหนทางกำลังโล่ง ผมจึงแทรกตัวผ่านประตู้ไม้เข้าไป และทันใดนั้นกลิ่นยาที่ไม่ต่างจากที่โรงพยาบาลก็ลอยฟุ้งแตะจมูก ทั้งๆ ที่เคยเกลียดกลิ่นแบบนี้ที่สุดแท้ๆ แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าผมหลงรักมันขึ้นมาเสียอย่างงั้น เพราะทุกครั้งที่ได้กลิ่นมัน ผมก็จะรู้สึกราวกับมีคุณหมอจิ๊บอยู่ข้างๆ กาย


ผมก้าวเข้ามาสู่ภายในห้องเต็มตัว มือข้างนึงก็ค่อยๆ คลำหาสวิตช์ไฟแถวข้างๆ ประตู กดคลิกๆ จนภายในห้องสว่าง หลังจากนั้นก็ถอดรองเท้าเก็บเข้าไปในตู้เก็บรองเท้า ก่อนจะก้าวขาเข้าไปข้างในแล้วเดินสำรวจไปทั่วอย่างช้าๆ


ผังภายในห้องนี้มันมันไม่ต่างจากห้องผมเท่าไหร่ มันมีพื้นที่ครัวใช้สอยขนาดกะทัดรัดใกล้ประตู แล้วก็มีห้องน้ำในตัวเหมือนๆ กัน แต่สิ่งที่คุณหมอมีเพิ่มมาก็คงเป็นโต๊ะทานข้าวเล็กๆ สองที่นั่งล่ะมั้ง เห็นแล้วก็อยากจะนั่งทานอาหารกับเขาที่โต๊ะนั่นบ้างจัง


ในส่วนของห้องนอน นอกจากมีเตียงแล้ว ก็โต๊ะทำงานวางอยู่ใกล้ๆ ส่วนตรงข้างหัวเตียงก็มีโต๊ะเล็กๆ ที่มีโคมไฟสีขาวนวลตั้งไว้ ข้างใต้ก็มีขวดยาอะไรบางอย่างวางไว้ด้วย


เมื่อหยิบขึ้นมาดูก็พบว่า มันเป็นยาที่มีชื่อว่า Valium ไม่รู้ว่ามันคือยาไว้สำหรับรักษาอะไร แต่เขาคงกินมันได้สักพักแล้ว ก็ดูจากจำนวนเม็ดยาที่อยู่ภายใน มันเหลือไม่ถึงครึ่งขวดด้วยซ้ำ


นี่เขาไม่สบายถึงต้องทานยานี่ใช่ไหม?


เป็นห่วงจังเลย...


ผมวางขวดยากลับไปที่เดิม ก่อนจะเดินไปสำรวจรอบๆ ต่อ พยายามเก็บรายละเอียดทุกสิ่งทุกอย่างภายในห้องช้าๆ ค่อยๆ จินตนาการไปว่าคุณหมอจะใช้ของชิ้นไหนยังไงบ้าง


อย่างตุ๊กตายางลูกเป็ดน่ารักๆ ที่วางอยู่ตรงอ่างอาบน้ำ เขาก็คงจะอาบน้ำกับมันทุกวัน ผ้าขนหนูผืนนุ่มเขาก็จะต้องใช้มันซับหยดน้ำที่เกาะพราวตามตัว หรือแม้แต่แปรงสีฟันสีฟ้าที่ได้สำรวจไปทั่วโพรงปากของเขา...


คิดแล้วก็อยากจะกลายร่างเป็นของใช้อย่างใดอย่างหนึ่งของเขาจริงๆ เพราะมันคงจะมีความสุขไม่น้อยที่ได้มีส่วนร่วมในชีวิตประจำวันของคุณหมอ
 

หลังจากที่ค่อยๆ สำรวจทุกอย่างทีละชิ้นทีละชิ้น ผมก็มาหยุดอยู่ที่สิ่งสุดท้ายที่เหลืออยู่


เตียงของคุณหมอ...

 

ผมทิ้งตัวนั่งลงจนฟูกยวบไปตามน้ำหนัก ค่อยๆ ลูบไล้ฝ่ามือไปบนหมอนนุ่มใบสีขาวไปมา แล้วหยิบมันขึ้นมากอดไว้แนบอก ก้มหน้าลงสูดกลิ่นแชมพูอ่อนๆ ที่ยังคงติดอยู่


อืมม... หอมจัง... คุณหมอคงจะใช้เจ้านี่หนุนนอนทุกวันเลยสินะน่าอิจฉา...


นี่ผมเป็นอะไรไป?


อิจฉาได้แม้กระทั่งหมอน คงเป็นเพราะผมโหยหาเขามากล่ะมั้ง และยิ่งคิดถึง ผมก็ยิ่งอยากจะสัมผัสเขาอีกสักครั้ง


แต่ตอนนี้ผมคงทำได้แค่เก็บเกี่ยวสิ่งตกค้างต่างๆ ของเขาที่แฝงมากับข้าวของเครื่องใช้พวกนี้ไปก่อนเท่านั้น ก็เขาไม่ยอมเหลียวแลผมเลยนี่นา แถมยังทำท่ารังเกียจทุกครั้งที่เข้าใกล้อีก


อดสงสัยไม่ได้จริงๆ ว่าต้องให้ผมหลับไปอีกครั้งหรือเปล่า คุณหมอถึงจะยอมให้ผมเข้าใกล้ได้ แต่ยังไงผมก็ขอเลือกตื่นขึ้นดีกว่า อย่างน้อยถึงเขาจะไม่สนใจผมแล้ว ผมก็ยังมีความสุขที่ได้เป็นห่วงเขาอยู่ทุกวัน


ที่สำคัญที่สุดคือเรื่องที่คุณหมอจิ๊บดูแลผมมาตลอด ไม่ใช่ความฝันที่ผมคิดไปเอง

 

ผมทอดตัวนอนไปกับเตียง สองแขนยังคงโอบกอดหมอนเอาไว้เพื่อที่จะได้รู้สึกเหมือนกับว่ามีคุณหมออยู่ในอ้อมกอด พอพลิกหน้าซุกลงกับผ้าปูเตียงที่ตรึงเปรี๊ยะ กลิ่นหอมของน้ำยาซักผ้า และกลิ่นของคุณหมอหอมกรุ่นขึ้นมาตามแรงหายใจ


เพียงแค่นี้มันก็ทำให้ผมอยากจะจมหายไปบนเตียงนี้แล้วสิ ยิ่งถ้ามีเขามานอนอยู่ข้างๆ กายด้วยแล้วละก็ มันคงจะดีไม่น้อยเลยล่ะ อยากให้คุณหมอเปิดใจยอมรับผมเร็วๆ เหลือเกิน


กึกๆ!!!!


!!!???


จู่ๆก็มีเสียงดังกึกกักมาจากนอกประตูห้อง ใช่คุณหมอกำลังจะเปิดประตูเข้ามาหรือเปล่า?



แย่แล้วสิ ถ้าเขามาเห็นผมนอนอยู่บนเตียงอย่างนี้ละก็ คงได้เกลียดขี้หน้าผมมากขึ้นกว่าเดิมแน่ๆ ผมจะหาทางหลบออกไปยังไงดีเนี่ย!?











.


.


TBC


______
 


TALK: มาต่อแล้วค่าาาา โอยย ตอนนี้คุณชายนี่พอๆ กับหมอจิ๊บเลยนะ หรือว่าจะอาการหนักกว่าเนี่ย 55555 อ่านแล้วเป็นยังไงบอกกันบ้างนะค้าาา แล้วก็ฝากเป็นกำลังใจให้คุณชายด้วยนะคะ แฮร่

>< เจอกันใหม่ตอนหน้าค่า

ขอบคุณค่ะ และฝากติดตามนิยายเรื่องอื่นด้วยนะคะ

ลิขิตเหนือภพ - สัตตบรรณหลงฟ้า [จบภาค]
เพลิงในวายุ
Love Cure ป่ว(ย)นนัก รักซะ!

FB Page

 

[Mouse2U]

น่าเห็นใจหมอจิ๊บจังเลยย.. ถึงขนาดต้องพึ่งยาแบบนี้ไม่ดีแล้วน้าา คุณชายไม่ต้องแอบเลยค่ะ แสดงตัวออกมาเถอะ ให้หมอจิ๊บวิปคุณชายแทนจะได้ลืมความเศร้าไปได้บ้างก็ดีนะคะ

[agava1313]

เอิ่ม..คุณหมอป่วยใจ ส่วนหมอนี่ป่วยจิต =__=

[sirin_chadada]

หมอจิ๊บคงรู้สึกแย่มากจริงๆ พยาบาลขี้นินทาไม่น่าทำแบบนั้นเลย คนเป็นหมอเห็นคนไข้ที่รักษาไม่รอดก็เสียใจกันทั้งนั้น
ไม่ควรเลยที่คนอื่นที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องไม่ได้ช่วยเหลืออะไรจะมาซ้ำเติมอีก
คุณชายรีบเข้าไปแสดงตัวกับหมอจิ๊บได้แล้วนะ อย่าปล่อยให้หมอโดดเดี่ยว
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ

[Min*Jee]

น่าจะไล่พยาบาลพวกนี้ออกให้หมดเนาะ
 ไม่ช่วยอะไรยังทำร้ายจิตใจอีก  สงสารหมอจิ๊บอะะะะ
คุณชายต้องค่อยๆเข้าไปนะ อย่าลืมอธิบายด้วยว่าไม่ได้มาแกแค้นทวงคืนอะไร เดี๋ยวหมอจะตกใจตื่นตูมไปอีก
รอตอนต่อไปปปปป

[kdds]

รักของคุณชาย stalker

[Blue]

 

[iceman555]

 อร๊ายยย. คุณชายจะไปแอบที่ไหนอะ คริคริ

[poterdow]

ออกยังไงล่ะคุณชาย

[Jibbubu]

คุณชายตอนนี้เป็นสโตร์เกอร์ไปซะแล้ว ดูแลหมอจิ๊บดีๆ นะ คุณชาย

[BlueCherries]

หมอจิ๊บต้องกินแวเลี่ยมเลยเหรอ เครียดหนักมากเลยนะหมอ 

[❣☾月亮☽❣]

    ตอนนี้เป็นห่วงหมอจิ๊บจัง. เสียศูนย์แล้วสิ จะถึงกับต้องย้ายรพ. รึเปล่านะ. แล้วไหนจะมีสตอล์คเกอร์สุดหล่ออีก

ยังไงเก็บกดอะไรก้อระบายกับคุณชายเหมือนเดิมสิคะ. ที่ผ่านมายังทำได้เลยตอนนี้เขาตื่นมาคุยด้วยแล้วหมอต้องแมนๆเปิดอกไปเลยนะ
ซ่อนใต้เตียงสิพอหมอซัดยานอนหลับแล้วก้อค่อยออกมานอนบนเตียงซะเลย. อ่านแล้วก้อลุ้น   

[zuu_zaa]

 

[Rambluesky]

รอดูว่าคุณชายจะหลบได้มั้ย หรือจะเจอหมอจิ๊บ 

รอติดตามต่อนะครับ 

[Nooneder]

จิตพอกัน 5555

[kawisara]

โถ๋ววววว........หมอจิ๊บ

อย่าเศร้าไปเลย

คุณชาย ปลอบหมอด้วยนะ

หมอด่าก็อย่าโกรธ

ตื้อเท่านั้นครองโลก

[B52]

 สโตรคเกอร์

[yochan]

ตอนที่ 13





  แอ๊ดดดด….

 
   “นี่ฉันเบลอจนไม่ได้ปิดไฟก่อนออกไปหรือเนี่ย...”


เสียงคุณหมอพูดกับตัวเองดังขึ้นเมื่อก้าวเท้าเข้าห้องมาเมื่อครู่ผมรีบกลิ้งตัวลงมาซ่อนอยู่ใต้เตียงทันอย่างหวุดหวิดทำให้เขาไม่ทันสังเกตเห็นถึงอย่างนั้นผมก็ยังแอบหวั่นๆ อยู่ดีว่าคุณหมอจะก้มลงมาเจอแขกไม่ได้รับเชิญอย่างผม


แต่โชคดีที่เขาเอาแต่เดินไปเดินมาอยู่แถวครัวจึงไม่ได้สนใจตรงที่ที่ผมซ่อนตัวอยู่เท่าไหร่ไม่รู้ว่าเขาทำอะไรอยู่ตรงนั้นบ้างเพราะจากจุดนี้ก็มองเห็นแค่ช่วงขาของเขาเท่านั้นคุณหมอเดินวนไปมาได้สักพักก็เดินไปเปิดตู้เย็นหยิบอะไรบางอย่างออกมาแล้วก็นำไปอุ่นยังไมโครเวฟก็คงจะอุ่นอาหารเย็นทาน


เมื่ออุ่นเสร็จคุณหมอก็เดินมานั่งแหมะลงที่โต๊ะทานข้าวแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เสียงก๊องแก๊งของช้อนส้อมกระทบกับจานอาหารดังเป็นครั้งคราวเหมือนว่าเขาจะเอาแต่เขี่ยมันเล่นทานได้สักพักก็เดินไปเทอาหารทิ้งเฉย


เห็นอย่างนี้แล้วก็อดเป็นห่วงไม่ได้จริงๆนี่คงจะเครียดเรื่องงานจนทานไม่ลงแน่ๆ
 


เฮือก!!!


ผมสะดุ้งตกใจเมื่ออยู่ๆ คุณหมอก็เดินมาแถวๆ เตียงเพื่อหยิบอะไรบางอย่างมันเป็นขวดยาที่ชื่อว่าแวเลียมขวดนั้นไม่รู้ว่าเขาหยิบยาไปทานกี่เม็ดแต่มันคงเป็นจำนวนไม่น้อยเพราะผมเห็นเขายกแก้วน้ำดื่มตามอยู่หลายครั้ง


นี่เขาไม่สบายขนาดนี้เลยเหรอ?


ทานยาเสร็จคุณหมอก็เดินไปอาบน้ำเสียงสายน้ำจากฝักบัวซ่าๆ ดังออกมานอกห้องด้วยถ้าใช้เวลาช่วงนี้เดินออกไปข้างนอกก็คงทันแต่ผมยังไม่อยากจะลุกไปไหนเลยถ้าจะอยู่ตรงนี้จนถึงเช้าเขาจะทันสังเกตเห็นผมไหมนะ?


คิดแล้วผมก็ได้แต่นอนนิ่งอยู่กับที่ไม่ขยับเขยื้อนไปไหนเพื่อรอให้เขาออกมาจากห้องน้ำการได้มองเขาเรื่อยๆ อย่างนี้มันทำให้ผมมีความสุขมากเกินไป


มากจนไม่หลงเหลือความกลัวอะไรอีก


ในที่สุดก็มีเสียงหมุนปิดวาล์วน้ำลงก่อนจะมีเสียงเปิดประตูห้องน้ำผมจ้องมองเรียวขาของเขาที่มีหยดน้ำเกาะพราวเดินออกมาจากห้องน้ำจนมาหยุดอยู่ตรงตู้เสื้อผ้าในหัวพยายามคาดเดาว่าคืนนี้เขาจะใส่ชุดนอนชุดไหน


ทว่าไม่ทันที่เขาจะได้หยิบอะไรออกมาสวมจู่ๆ เขาก็ทรุดล้มฟุบลงไปทันที!



“หมอครับหมอ!!”


ผมรีบวิ่งออกมาจากใต้เตียงเพื่อไปหาเขารีบก้มลงเอาหูแนบไปกับอกเพื่อฟังเสียงหัวใจเต้นหัวใจยังคงเต้นปกตินี่คุณหมอเหนื่อยจนเป็นลมล้มพับไปรึเปล่า?


ระหว่างที่กำลังคิดหาทางช่วยเสียงลมหายใจดังฟืด.... ฟืด.... ก็แว่วมาจากตัวของคุณหมอ....


สรุปแล้วเขาแค่หลับไปอย่างนั้นเหรอเนี่ย?

 

โธ่เอ๋ย... ที่แท้ก็เหนื่อยมากจนหลับไปสินะคุณหมอละก็ชอบทำให้ผมเป็นห่วงอยู่เรื่อยเลย


ผมจัดการอุ้มเขาไปนอนที่เตียงตัวเขายังคงเปียกๆอยู่ผมเลยเดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนใหญ่มาซับน้ำให้เขาจะได้ไม่เป็นหวัดด้วยซับไปก็จ้องมองหน้าเขาไปนี่เป็นครั้งแรกหลังจากออกจากโรงพยาบาลที่ได้มองเขาใกล้ๆ ชัดๆ แบบนี้มองแล้วก็รู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่ยังหลบอยู่ใต้เตียงนั่นไม่เดินออกไปเสียก่อน


ใบหน้าของคุณหมอยามหลับน่ารักมากเหมือนเด็กเล็กๆ ไม่มีผิดเขาหลับตาพริ้มส่งเสียงมุ้งมิ้งๆ เวลาที่ผมใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมให้เขาเบาๆคุณหมอมีผมหยักศกนิดๆเส้นผมดูนุ่มๆผมเลยลองใช้นิ้วสางผมเขาเล่นหลังจากนั้นก็ค่อยๆ ใช้ผ้าซับไปตามใบหน้าลำคอและทรวงอกเขาต่อ


เมื่อมองทรวงอกเนียนที่กระเพื่อมไหวน้อยๆ ยามหายใจเข้าออกแล้วมันก็อดไม่ได้ที่จะต้องเอื้อมมือไปสัมผัสตรงนั้นเบาๆค่อยๆ ลากนิ้วไปยังท่อนแขนอวบๆและจากเรียวขามายังปลายเท้า



“เดี๋ยวผมใส่เสื้อผ้าให้นะครับ”


ผมกระซิบบอกกับคุณหมอที่ยังคงหลับสนิทจะปล่อยให้เขานอนทั้งที่ยังไม่สวมใส่อะไรเลยก็คงไม่ดีแน่ผมเลยเดินไปหยิบชุดนอนลายหมีของเขาออกมาสวมเสื้อให้ก่อนแล้วติดกระดุมให้ทีละเม็ดๆอย่างไม่รีบร้อน


กลิ่นสบู่หอมๆ และแชมพูโชยออกมาเรื่อยๆช่างเย้ายวนจนทำให้อดใจไม่ไหวสุดท้ายก็ต้องก้มลงไปสูดกลิ่นหอมที่แก้มเขาหลายๆทีถ้าเขารู้ตัวเขาต้องโกรธผมอีกแน่ๆแต่มันห้ามใจไม่ได้นี่นาคุณหมออยากน่ารักเองทำไม?


หลังจากนั้นผมก็ดึงผ้าขนหนูที่พันรอบเอวเขาออกสวมบ็อกเซอร์ให้ก่อนจะสวมกางเกงนอนทับตอนที่คุณหมอดูแลผมคุณหมอก็ทำให้ผมอย่างนี้สินะมันไม่ใช่งานง่ายๆ เลยนะเนี่ย


ที่ว่าไม่ใช่งานง่ายๆก็เพราะการหักห้ามใจไม่ให้ทำอะไรเกินเลยเนี่ยมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ...

 


“คุณหมอนอนแล้วจริงๆ เหรอครับ...”


ผมเอ่ยถามกับเขาเพื่อความแน่ใจแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับนี่เขาคงจะเหนื่อยจนหลับสนิทมากผมอยากนอนกอดเขาไว้จังแต่ก่อนที่จะนอนขอผมจูบคุณหมอก่อนได้ไหม?



“คุณหมอครับผมขอจูบหน่อยได้ไหม?”


คุณหมอไม่ตอบเหมือนเดิมนี่จะถือว่าเขาอนุญาตผมแล้วได้รึเปล่านะ?


ผมค่อยๆ ก้มหน้าลงทีละนิดใช้มือสอดรอบเอวเขาไว้กระชับวงแขนให้แน่นขึ้นแล้วซุกปลายจมูกไว้กับแก้มเนียนๆถูไถไปมาเบาๆก่อนจะค่อยๆกดริมฝีปากตัวเองลงตรงนั้นให้กลิ่นหอมลอยฟุ้งติดจมูกและให้รสชาติหวานๆ ติดอยู่ที่ปากผมผละหน้าออกมาหน่อยเพื่อเลียริมฝีปากตัวเองแล้วเริ่มประทับจูบลงเรียวปากนุ่ม


ลิ้นชื้นค่อยๆ สัมผัสไปตามกลีบปากของอีกฝ่ายผมกระแซะลิ้นเข้าไปให้พอได้สัมผัสเนื้อปากภายในของริมฝีปากล่างหน่อยๆหลังจากนั้นก็ริมฝีปากบนช้าๆผมลากลิ้นลงมาตามแนวฟันเนิบๆก่อนจะดันแทรกแนวฟันนั้นให้เผยอขึ้นเพื่อที่จะได้เข้าไปสำรวจภายในต่อ


“อือ...”


คุณหมอส่งเสียงครางงุ้งงิ้งฟังดูน่ารักเป็นบ้าทำให้ผมยิ่งอยากเดินหน้าต่อผมเกร็งปลายลิ้นตะหวัดขึ้นไปยังเพดานปากแล้วปล่อยให้ตกลงมาวางแน่นิ่งบนลิ้นของอีกฝ่ายคุณหมอขยับตัวนิดๆ ทำให้เหมือนมีแรงดุนที่ลิ้นผมหน่อยๆผมหยุดเคลื่อนไหวสักพักเพื่อรอจังหวะแล้วจึงลากลิ้นสัมผัสให้ทั่วอีกครั้ง



“ขี้เซาจังเลยนะครับคุณหมอเนี่ย”


ผมผละหน้าออกมาพูดกับคุณหมอที่ยังคงหลับซุกอกผมอยู่ออกแรงกระชับตัวคนในอ้อมกอดแน่นขึ้นแม้จะได้ยินเสียงท้องร้องโครกครากดังออกมาจากตัวเองเป็นระยะๆเพราะตั้งแต่บ่ายยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยสักอย่างเดียวแต่ก็ไม่เป็นไรผมยอมอดข้าวเพื่อให้ได้นอนกอดเขาไว้ทั้งคืน


ผมอยู่ตรงนั้นจนกระทั่งรุ่งเช้าถึงได้จำใจผละออกมาแล้วเดินกลับไปห้องตัวเองพยายามจะคิดว่าไม่เป็นไรเพราะอีกไม่นานโอกาสก็จะมาเยือนอีกครั้งแน่ๆ






.
.


TBC
___


Talk: มาต่อแล้วค่าาาา >< ช่วงนี้ยุ่งๆ นิดหน่อย ยังไงก็ฝากติดตามคุณหมอกับคุณชายกันต่อด้วยน้าคะ มาช้าบ้างไรบ้างไม่ว่ากันน้าา
เจอกันใหม่ตอนหน้าค่า

ขอบคุณค่ะ และฝากติดตามนิยายเรื่องอื่นด้วยนะคะ

ลิขิตเหนือภพ - สัตตบรรณหลงฟ้า [จบภาค]
เพลิงในวายุ
Love Cure ป่ว(ย)นนัก รักซะ!

FB Page


 

[Mouse2U]

จิ้ม..^^ ___ หมอจิ๊บหลับกลางอากาศเลยเหรอคะเนี่ย ดีนะคะที่คุณชายแอบซุ่มอยู่ในห้องด้วย ไม่อย่างนั้นหมอจิ๊บต้องนอนหนาวเพราะไม่ได้ใส่เสื้อผ้าแน่นอนเลย (คือเป็นห่วงเรื่องนี้?) … คุณชายเนียนเลยนะคะ กิ้วๆ~

[BlueCherries]

อ่า...

อยากให้คุณชายมาดูแลหมอจิ๊บมากเลย หมอท่าจะไม่ไหวแล้วนะ

[agava1313]

แอบลักหลับล่ะ เหอเหอ

[iceman555]

เกือบไปแล้วคุณชาย

[B52]

ถึงคราวคุณชายดูแลหมอบ้างแล้ว

[sirin_chadada]

หมอจิ๊บเครียดเรื่องงานเหรอ คุณชายโผล่เข้าไปสร้างความวุ่นวายให้ชีวิตหมอจิ๊บซะทีสิ จะได้ไม่มีเวลาเครียด
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้า

[Min*Jee]

สงสารคุณหมอออออออออ ถึงขั้นต้องกินยาเลยอะ
ช่วยเยียวยาคุณหมอต่อไปนะคุณชาย
รอตอนต่อไปนอะะะะ

[❣☾月亮☽❣]

    หมอจิ๊บ. ไม่ไหวแล้วนะแบบนี้. มีอย่างที่ไหนกินแวเลี่ยมก่อนอาบน้ำ
ถ้าล้มหัวฟาดพื้นไปไม่มีใครมาช่วยทันหรอกนะ. นี่ดีขนาดไหนที่หัวไม่โขกเตียงตายไปก่อน

ดีใจที่คุณชายมาช่วยดูแล. แต่เจ้าตัวคงไม่รู้อีกเช่นเคย. ขัดใจเจ้.   
คนเขียนมาต่อไวๆนะคะ อยากรู้แล้วว่าหมอจิ๊บจะเป็นแบบนี้อีกนานไหน. 

[kawisara]

คุณชายต้องรีบแสดงตัว  แสดงจุดประสงค์ให้หมอจิ๊บรู้นะ

อย่าปล่อยให้หมอจิ๊บคิดมากอยู่คนเดียว

อย่าปล่อยให้หมอจิ๊บท้อแท้ และเงียบเหงาโดยไม่มีใครอยู่ข้างๆ

อย่าปล่อยให้หมอจิ๊บใช้ยาคลายเคลียดเป็นทางออกแบบนี้อีก

[Nooneder]

อ่านแล้วรู้สึกเหมือนหมอจิ๊บโดนเอาคืน